Φύλλο Νο 290

6 μ 22 Μάη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Αλήθειες και ψέματα για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

15

Απεργία καθηγητών: Συμπεράσματα και προοπτική

2

Γαλλία: Βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση

12

45 χρόνια από το Μάη του ‘68

11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Παρά την τεχνητή αισιοδοξία των ΜΜΕ από τα ταξίδια αναζήτησης «επενδυτών» στην Κίνα, το μόνο που επιφυλάσσει η συγκυβέρνηση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία είναι περαιτέρω «κινεζο-ποίηση» των εργασιακών σχέσεων, μι-σθούς-φιλοδωρήματα, νέο «ψαλίδι» στις συντάξεις, ξεπούλημα της δημόσιας πε-ριουσίας και ένταση του αυταρχισμού.

Η απεργία της ΟΛΜΕ, με τις μαζικές γενικές συνελεύσεις και τις μεγάλες συγκεντρώσεις συμπαράστασης, υπεν-θύμισε στο Σαμαρά και τα ακροδεξιά επιτελεία της κυβέρνησης ότι δεν έχουν ξεμπερδέψει με τους εργατικούς αγώ-

νες. Η προληπτική επιστράτευση και η καταφυγή –για άλλη μια φορά– στον «κοινωνικό αυτοματισμό», εξηγεί τους κυβερνητικούς φόβους μπροστά στην αντίδραση του κινήματος.

Η προδοτική στάση της ηγεσίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και η ανεπαρκής στήριξη της Αριστεράς στον αγώνα των καθη-γητών δεν πρέπει να υποτιμήσει και μια άλλη πραγματικότητα που αναδείχθηκε με αυτό τον αγώνα. Το υλικό για την ανα-τροπή των αντεργατικών πολιτικών και της τρικομματικής κυβέρνησης υπάρχει.

Ο κόσμος που εκφράστηκε στις συνε-λεύσεις των ΕΛΜΕ και που σύντομα θα

συνεχίσει τη μάχη ενάντια στις απολύ-σεις και τη διάλυση του δημόσιου σχο-λείου, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και στις υπό ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, η νεολαία που ασφυκτιά από την ανεργία, είναι το δυναμικό που μπορεί να γίνει το κύμα που θα σαρώσει το Σαμαρά και όλο το μνημονιακό καθεστώς.

Και σε τέτοιου είδους διεργασίες «από τα κάτω», που θα ενοποιούν τα αιτήματα, θα κλιμακώνουν αποφασιστικά την αντι-παράθεση και θα μετατρέπουν κάθε επί μέρους μάχη σε πτυχή του γενικευμένου πολιτικού αγώνα, είναι ιδιαίτερα κρίσιμος και αναγκαίος ο ρόλος της Αριστεράς.

Η δύναμη είναι από τα κάτω

Εικοσιτετράωρη πανελλαδική πανυγειονο-μική απεργία θα πραγματοποιηθεί την Πα-ρασκευή 7 Ιουνίου. Η Πανελλήνια Ομοσπον-δία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) και η Ομοσπονδία Ενώσεων Νο-σοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) κα-λούν όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκο-μεία να απεργήσουν με σύνθημα: «θέτουμε φραγμό στη διάλυση της δημόσιας υγείας- Ή εμείς ή αυτοί» (σελ. 10).

Απεργία στις 7 ΙούνηΝοσοκομεια

Η ΟΛΜΕ ήταν η πρώτη απόπειρα. Οι καθηγητές θα ξανάρθουν, μαζί με τα νοσοκομεία, τους ΟΤΑ, τη ΔΕΗ και τις ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ.

Προς το ιδρυτικό του Συνέδριο (10-14/7) βα-δίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής του Επιτροπής, το Σαββατοκύριακο 18-19/5, κυριάρχησε η συζήτηση για τα οργανωτικά ζητήματα (ρόλος συνιστωσών, ξεχωριστή λίστα εκλογής στα όργανα, τρόπος εκλογής προέδρου), μετά και τις πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις του Α. Τσίπρα που προκάλεσαν «διατασικές» αντιδράσεις (σελ. 6).Παρ’ όλα αυτά τέθηκαν και τα θέματα πολιτι-κής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ (υπό το βάρος των εξελίξεων της απεργίας των καθηγητών και των γεγονότων στην Κύπρο), τα οποία πα-ραμένουν ανοιχτά και θα τεθούν υπό συζήτη-ση στον προσυνεδριακό διάλογο (σελ. 7). Η Αριστερή Πλατφόρμα κατέθεσε κείμενο συμβολής για τις Θέσεις (σελ. 8-9).

Για ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης

Συριζα

Τον Σαμαράθα ρίξουν οι αγώνες

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Της Σάσα Χασάπη, εκπαιδευτικού

Η αναστολή της απεργί-ας της ΟΛΜΕ πάτησε στην εκτίμηση ότι δεν

υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να γίνει άρση της πολιτικής επι-στράτευσης των καθηγητών. Η απόφαση αυτή, που αποτυ-πώθηκε με στρεβλό τρόπο στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση και συζήτηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις, τις οποίες οφεί-λουμε να συζητήσουμε, αλλά θεωρούμε ότι αυτό που κυ-ρίως επείγει είναι τα πολιτικά συμπεράσματα από αυτή τη μάχη, που προσδιορίζουν τα άμεσα και κρίσιμα καθήκοντα της επόμενης περιόδου.

Η μαζική παρουσία χιλιά-δων καθηγητών στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η συντριπτική ψήφος υπέρ του αγώνα διαρκείας στις εξετά-σεις είναι σημαντικό στοιχείο και οφείλεται:

α) Στα μέτρα που πέρασε η κυβέρνηση λίγο πριν τις εξε-τάσεις για τις απολύσεις, τις συγχωνεύσεις σχολείων, τις αναγκαστικές μεταθέσεις και το ωράριο των καθηγητών.

β) Στην πρόταση για απεργία διάρκειας μέσα στις πανελλα-δικές, που έβαζε το περίγραμ-μα της σύγκρουσης με την κυ-βέρνηση.

γ) Στην επιστράτευση που καταργεί το δικαίωμα στην απεργία και στο συνδικαλισμό.

Το μήνυμα που έστειλαν οι εκπαιδευτικοί είναι ότι κατα-δικάζουν μαζικά την κυβερνη-τική πολιτική και την επιστρά-τευση. Αυτή είναι η δύναμη που το πολιτικό επιτελείο ακό-μα τρέμει.

Οι ελπίδες και οι προσδοκίες που δημιούργησαν οι συνελεύ-σεις των πρωτοβάθμιων σωμα-τείων για μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν επιβε-βαιώθηκαν στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Απέναντι στην εκτίμηση ότι το ξεπούλη-μα της απεργίας έγινε σε αυτή τη συνέλευση, η πραγματικό-τητα είναι ότι έγινε πολύ νωρί-τερα, από την αρχή σχεδόν της μάχης και αφορά τη στάση της Αριστεράς και των συνδικάτων.

Η στάση των συνδικάτων απέναντι στην απεργία μόνο ως προδοτική μπορεί να χα-ρακτηριστεί. Η επιστράτευση έδωσε στην κινητοποίηση των εκπαιδευτικών άλλο χαρακτή-ρα. Έγινε ζήτημα καταπάτησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθερι-ών και υπόθεση όλου του ερ-γατικού κινήματος.

Τα συνδικάτα (ΓΣΕΕ – ΑΔΕ-ΔΥ-ομοσπονδίες) όφειλαν ου-σιαστικά να αγωνιστούν μαζί με τους καθηγητές ενάντια στην επιστράτευση, υπερα-σπιζόμενα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ιδιαίτερα τους επόμενους αγώνες των εργαζομένων ενά-ντια στις επιστρατεύσεις. Δεν το έκαναν αφήνοντας μόνους τους εκπαιδευτικούς, με τον ίδιο τρόπο που άφησαν μόνους τους χαλυβουργούς και τους απεργούς του μετρό.

Η συζήτηση για το τι είδους συνδικάτα θέλουμε μπαίνει με τον πιο τραγικό τρόπο ξανά στην ημερήσια διάταξη (βλ. σελ. 4). Γιατί τα παραπάνω (σκλήρυνση της καταστολής, αυταρχισμός, απουσία εργα-τικής αλληλεγγύης από τις ομοσπονδίες) είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διαμορφώ-νονται οι εργατικοί αγώνες από δω και στο εξής.

Η στάση της Αριστεράς ήταν καθοριστική για την έκβαση της μάχης. Το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα είχε την εκτίμηση ότι τα όπλα της κυβέρνησης είναι πιο ισχυρά («έχει τον απερ-γοσπαστικό μηχανισμό να κάνει την απεργία», το κόστος της απεργίας μέσα στις πανελλα-δικές εξετάσεις κλπ), την εκτί-μηση δηλαδή ότι η μάχη είναι χαμένη πριν δοθεί.

Σε αυτό λογοδοτεί η αρχική πρότασή του στο ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία πριν τις πανελλαδι-κές, η πρόταση για απεργία της ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 14/5 αντί την Παρασκευή πρώτη μέρα των εξετάσεων, καθώς και η από-φασή του να μη συμπορευτεί σε κοινό πλαίσιο με τις δυνά-μεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε καμία απολύτως φάση του αγώνα.

Σε αυτό λογοδοτεί η ανακοί-νωση της ΚΝΕ προς τους μαθη-τές των πανελλαδικών να προ-σηλωθούν στις εξετάσεις και να μην τους αποσπά την προσοχή η απεργία των καθηγητών!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την κύρια ευ-θύνη να καλύψει πολιτικά την

κινητοποίηση των καθηγητών. Προσπάθησε να στηρίξει μεν τον αγώνα, όμως με πολλά «αλλά». Έτσι, ενώ υποστήριξε ως δίκαια τα αιτήματα των κα-θηγητών, δεν προχώρησε σε μία πολιτική ρήξης με συνο-λική υποστήριξη του αγώνα, φοβούμενος το κόστος της στήριξης απεργιακού αγώνα μέσα στις πανελλαδικές. Δεν το έκανε, δίνοντας εξετάσεις «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» στο αστικό μπλοκ ακόμα μια φορά.

Στη συνάντηση με την ΟΛΜΕ τις κρίσιμες ώρες των γενικών συνελεύσεων και με δεδομένη την επιστράτευση, δεν υπήρξε από μεριάς ηγεσί-ας του ΣΥΡΙΖΑ καμιά πολιτική κάλυψη που να ενθαρρύνει την απόφαση για σπάσιμο της επι-στράτευσης. Οι διαβεβαιώσεις (εκ των υστέρων) του προέ-δρου στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολούθησε, ότι μια μελλοντι-κή κυβέρνηση της Αριστεράς θα καταργήσει το μέτρο της επιστράτευσης και ότι σε επό-μενη επιστράτευση θα καλέσει σε πολιτική απεργία, κινούνται σε θετική κατεύθυνση… αλλά κατόπιν εορτής!

Στη γενική συνέλευση των προέδρων των 84 ΕΛΜΕ το ερώτημα, αν μπορεί να προχω-ρήσει η ΟΛΜΕ στην άρση της επιστράτευσης, απαντήθηκε με στρεβλό τρόπο: α) Με νέα εκτίμηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για αναστολή της απεργίας και επιπλέον ψηφοφορία. β) Με 57 ΕΛΜΕ να απαντούν λευκό, 18 ναι και 9 όχι. Εδώ οι συνδικα-λιστικοί χειρισμοί από μεριάς της Αριστεράς αποδείχτηκε ότι είχαν δύο λάθη.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ (Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις) και των παρεμβάσεων σε πάρα πολλές συνελεύσεις ΕΛΜΕ κι-νήθηκαν μαζικά (μαζί με ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ), διεκδικώντας να παρ-θεί απόφαση ως διαμαρτυρία ενάντια στην κυβερνητική πο-λιτική και την επιστράτευση, χωρίς να επιμείνουν στο τι θα

γίνει, για να δημιουργηθούν οι όροι για το σπάσιμο της επι-στράτευσης.

Οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) μπορούσαν και έπρε-πε να διαχωριστούν από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΠΑΣ-ΚΕ-ΔΑΚΕ στην πρόταση του ΔΣ κατά τη διάρκεια της συνέλευ-σης των προέδρων. Δεν το έκα-ναν, απογοητεύοντας κόσμο που προσδοκούσε διαφορετι-κή στάση από τη ριζοσπαστική Αριστερά.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Παρεμβάσεις) συνεχίζουν να συμπεριφέρο-νται ανθρωποφαγικά και να βάλλουν κατά της υπόλοιπης Αριστεράς, χωρίς να είναι ει-λικρινείς. Η πρότασή τους για μια χούφτα συνδικαλιστές-απεργούς συμμερίζεται από-λυτα την εκτίμηση ότι δεν θα μπορούσε να γίνει άρση της επιστράτευσης χωρίς τη στή-ριξη των σωματείων και της Αριστεράς.

Η επιμονή στην καταγγελία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με συνεχείς ανακοινώσεις (προ-δότες- «εφιάλτες») είναι απο-προσανατολιστική και το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να κυριαρχεί η ηττοπάθεια για τα πάρα πέρα βήματα και η δια-σπαστική λογική.

Το δε ΠΑΜΕ συνεχίζει την καταγγελία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που «έσυραν τους εκπαιδευτικούς σε μια απεργία που έμμεσα οι ίδιοι δρομολογούσαν να μη γί-νει» .

Η απεργία των καθηγητών έβαλε τα προβλήματα της δη-μόσιας εκπαίδευσης στην ημε-ρήσια διάταξη και κατάφερε να φοβίσει την κυβέρνηση. Δεν κατάφερε όμως να τη ρίξει. Τα μέτρα που θα προσπαθήσει να επιβάλει η κυβέρνηση, πρέπει να βρουν μπροστά τους ένα αποφασισμένο μέτωπο εργα-ζομένων ενάντια στην επιστρά-τευση, ενάντια στις απολύσεις και τις συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων.

Ο νέος γύρος γενικών συνε-λεύσεων των ΕΛΜΕ πρέπει να βγάλει τα αναγκαία συμπερά-σματα και να βάλει πρόγραμμα δράσης για τη συνέχεια. Πρώ-το βήμα αποτελεί η ακύρω-ση της επιστράτευσης. Είναι απαραίτητη η συντονισμένη δράση των επιστρατευμένων κλάδων και όχι μόνο, που θα κορυφωθεί με απεργία και συ-γκέντρωση έξω από το ΣτΕ τη μέρα που θα εκδικάσει την επι-στράτευση των εκπαιδευτικών στις 7 του Ιούνη.

Ο πόλεμος ενάντια στις απο-λύσεις, για τη διάσωση της δη-μόσιας παιδείας, συνεχίζεται!

óôá óýíôïìá...Πανηγύρι κάνει στη Β. Ελλάδα ο Άκτορας.

Με συνοπτικές διαδικασίες έχει συγκεντρώσει στα χέρια του τα έργα γύρω από την Εγνατία, το Μετρό και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το αεροδρόμιο Μακεδονία, την επεξεργασία σκουπιδιών του νότιου τομέα της περιφέρει-ας και ασφαλώς τις Σκουριές στη Χαλκιδική. Να μια υλική βάση για να ερμηνευτεί η απί-στευτα φιλοκυβερνητική γραμμή κάποιων ΜΜΕ, που παλιότερα πόζαραν ως εκ πεποι-θήσεως «ναυαρχίδες» της κεντροαριστεράς…

N N N

Για… σταλινισμό κατηγόρησε η Ομάδα Αλήθειας της ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το αστείο του Ζίζεκ για τα γκούλαγκ. Ψάχνοντας και διαβάζοντας Ζίζεκ, ο Μουρούτης ανακά-λυψε και προτροπή προς… αντάρτικο κίνημα στην Ελλάδα, κατηγορώντας τον Αλ. Τσίπρα ότι προετοιμάζει κρυφίως ομάδες μαυρο-σκούφηδων. Αν πέρναγαν κάνα μισάωρο από τη σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στον Κεραμει-κό, οι σύγχρονοι Γεωργαλάδες θα μάθαιναν να βγάζουν με περισσότερη αξιοπρέπεια το (πα-χυλό) μεροκαματάκι τους.

N N N

Παρεμπιπτόντως, ο Σίμος Κεδίκογλου ανα-κοίνωσε την «πλήρη ταύτιση» του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, στα «άκρα» του πολιτικού συ-στήματος. Η θεωρία της ταύτισης του ερυθρού και μαύρου φασισμού δεν είναι καινούργια: σε αυτήν εκπαιδεύτηκαν και με αυτήν έβγαζαν πε-ριουσίες εκατοντάδες πρακτοράκια της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Ο Σίμος Κεδίκογλου δεν προέρχεται από αυτή την παράδοση. Έχτισε την καριέρα του στις μεσημεριανάδικες εκπομπές, με τα ημίγυμνα μπαλέτα που πίεζαν τον κόσμο προς άλλα διλλήματα: στήθος ή μπούτι; Όμως το αποτέλεσμα αποδεικνύεται απελπιστικά ίδιο. Ίσως μια καλή ιδέα είναι να επαναφέρει ο κυ-βερνητικός εκπρόσωπος στην ΕΡΤ τις εκπομπές τύπου «στα δίχτυα της αράχνης», για να δώσει ένα κάποιο ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο στις απόψεις του…

N N N

Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα, με αναφορά στο χώρο της ΝΔ, προτίθεται λέει να ιδρύσει ο Ν. Νικολόπουλος, ο (καραμανλικός) πρώην υπαρχηγός της «ομάδας των λοχαγών» της ΝΔ. Με έμβλημα τον Πυρσό, του «ριζοσπα-στικού φιλελευθερισμού», που κατάργησε ο Αντ. Σαμαράς αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ…

N N N

Και ο Αλ. Αλαβάνος παρουσίασε επισήμως την πρόθεσή του να μετατρέψει σε κόμμα την κίνηση «Σχέδιο Β». Η ΔΕΑ παραβρέθηκε στην εκδήλωση, χαιρετίζοντας κάποιους ανθρώ-πους με τους οποίους, κάποτε, συνεργάστηκε. Πρόκειται για τμήμα του αναγκαίου –κατά τη γνώμη μας– εξανθρωπισμού των σχέσεων μέσα στην Αριστερά. Ο χαιρετισμός μας περιείχε την κριτική μας για το Σχέδιο Β και κυρίως την εκτίμησή μας ότι το «παιχνίδι» της κυβέρνησης της Αριστεράς παίζεται με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε όσους έκαναν «πονηρές» δεύτερες σκέψεις, επαναλαμβάνουμε ότι ο Αλ. Αλαβάνος υπήρξε πρόεδρος του ΣΥΝ και της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ότι παραμένει στην Αριστερά και πολιτικά απέ-χει έτη φωτός τόσο από τον ιδρυτή της ΝΔ, Κ. Καραμανλή, όσο και από τους (κάποτε κεϊνσια-νούς) κυβερνητικούς σοσιαλδημοκράτες…

N N N

Είδαμε στην «Αυγή» έναν κάποιο «δωδεκά-λογο» θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό. Μόνο που δεν περιλάμβανε δημόσια εκφρα-σμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ περιλάμβανε πολλές και διάφορες Νέες Ιδέες. Έτσι τίθεται πλέον το ζήτημα της «ενοποίησης»; Έλεος, βρε σύντροφοι, έλεος…

Η στάση των συνδικάτων και της Αριστεράς ήταν καθοριστική

Απεργία καθηγητών: Συμπεράσματα και προοπτική

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013 η άποψή μας

Η κυβέρνηση Σαμαρά ακο-λουθεί γραμμή κοινωνι-κά «αστραπιαίου πολέ-

μου»: στη βάση των μνημονιακών δεσμεύσεων των ελλήνων καπι-ταλιστών προς τους διεθνείς δα-νειστές, απειλεί σε ελάχιστο χρο-νικό διάστημα να ξεθεμελιώσει το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, να καταστήσει πεδία ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας κρί-σιμα αγαθά και υπηρεσίες όπως η ενέργεια και το νερό.

Μετά τη λαίλαπα των προη-γούμενων μνημονιακών χρόνων –με τις μεγάλες εργατικές-λα-ϊκές απώλειες στους μισθούς, τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις– η σημερινή πολιτική της τρικομματικής δεν μπορεί να επιβληθεί με ειρηνικό-κοινο-βουλευτικό τρόπο. Όχι τυχαία, ο Σαμαράς χρειάστηκε τέσσερεις επιστρατεύσεις απεργών (ΟΤΑ, λιμενικοί, μετρό, καθηγητές) μέσα σε ελάχιστους μήνες (όταν στα 30 χρόνια της μεταπολίτευ-σης έχουν γίνει συνολικά 11).

ΑυταρχισμόςΗ μέθοδος της επιστράτευσης των απεργών είναι τμήμα της γε-νικότερης αυταρχικής στροφής, του περιορισμού των δημοκρα-τικών δικαιωμάτων που ενέχει η τεράστια επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα. Οι κυβερνήσεις της μνημονιακής εποχής είναι υπο-χρεωμένες να καταφεύγουν στο «μαστίγιο», γιατί οι καπιταλιστές δεν έχουν περιθώρια και δεν προτίθενται να καταφύγουν στο «καρότο», στις τακτικές κοινω-νικού διαλόγου, που χαρακτή-ριζαν κυρίως την προηγούμενη περίοδο, με στόχο την οργάνω-ση συναινέσεων.

Το συμπέρασμα της παραπά-νω διαπίστωσης είναι ότι οι ερ-γατικές-λαϊκές νίκες, η επίτευξη ακόμα και μεταρρυθμιστικών-

αμυντικών στόχων μεγάλων τμημάτων των μαζών, είναι στόχοι άμεσα συνδεδεμένοι με το καθήκον της ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά και, στην πραγματικότητα, της ανατρο-πής των μνημονίων.

Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει. Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι κατα-δικασμένη από την πολιτική της να έρχεται διαδοχικά αντιμέτω-πη με μεγάλους κοινωνικούς χώρους, που θα μπαίνουν σε κίνηση, αναμετρώντας τις δυ-νάμεις και τις συμμαχίες τους σε σύγκριση με το καθήκον να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Αυτό έγινε χθες με την ΟΛΜΕ, αυτό θα γίνει πιθανότατα αύριο με τα νοσοκομεία ή με τη ΔΕΗ…

Δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία. Όλες οι κυβερνήσεις του «μαστίγιου» ενάντια στην κοινωνία έπεσαν στην πρόσφα-τη ελληνική ιστορία με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η μοίρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη κρίθη-κε στα αμαξοστάσια της ΕΑΣ, η μοίρα του Σημίτη κρίθηκε στους δρόμους των τεράστιων διαδηλώσεων για το ασφαλιστι-κό της εποχής Γιαννίτση.

Πολιτικός αγώνας Η αίσθηση ότι ο αγώνας στις μέ-ρες μας δεν περιορίζεται σε συνδι-καλιστικά όρια, αλλά είναι πλατύς πολιτικός αγώνας, είναι απολύτως δικαιολογημένη. Ο ίδιος ο κόσμος εκτιμά ότι πρέπει να ανατρέψει την τρικομματική, να ανατρέψει τα μνημόνια και αυτό συνδέεται άμεσα με την προοπτική μιας κυ-βέρνησης της Αριστεράς.

Αυτός ο παράγοντας ερμη-νεύει την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το Μάη-Ιούνη του 2012, αυτός ο παράγοντας διατηρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ψηλά και τον ανα-δεικνύει ως βασικό πολιτικό

αντίπαλο του μεγάλου στρατο-πέδου που συσπειρώνεται πίσω από την τρικομματική.

Όμως η πολιτική, αλλά και εκλογική, νίκη της Αριστεράς δεν είναι δυνατόν να επέλθει μέσω κυρίως του κοινοβουλευ-τικού δρόμου. Η ψηφοθηρική διεύρυνση, αυτό που στα αστι-κά κόμματα διακυβέρνησης αποκαλούν πολιτική «μεσαίου χώρου», είναι ακατάλληλο εργα-λείο για τη νίκη της Αριστεράς και ειδικά σε συνθήκες κρίσης όπως η σημερινή.

Γιατί, αφενός, είναι πολύ αμ-φίβολο αν μπορεί να αποτελέ-σει όπλο νίκης επί του «ενιαίου μετώπου» των αστικών πολιτι-κών δυνάμεων και, αφετέρου, γιατί ακόμα και αν υλοποιηθεί, οδηγεί σε μια πολύ αδύναμη κυ-βέρνηση της Αριστεράς. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά τα πα-ραδείγματα της Κύπρου ή της Ιταλίας, όπου πρόσκαιρες και χωρίς κοινωνική δυναμική κυ-βερνήσεις της Αριστεράς απο-δείχθηκαν πολιτικά καταστρο-φικές για την ίδια την Αριστερά.

Κλιμάκωση της αντίστασηςΑντίθετα, ο πιο αποτελεσματικός –και ίσως ο μοναδικός– δρόμος για την κυβέρνηση της Αριστε-ράς είναι η πάλη εδώ και τώρα για την κλιμάκωση του αγώνα και για τη νίκη ενός, δύο, τριών μεγάλων κοινωνικών χώρων. Που θα σπάνε το μνημονιακό «πρόγραμμα» και θα στέλνουν γενικό μήνυμα ελπίδας ότι η τρι-κομματική μπορεί να ανατραπεί.

Μόνο τέτοιες μεγάλες εργα-τικές-λαϊκές «πρωτοβουλίες» μπορούν να διαρρήξουν τα όρια της σημερινής πολιτικής συγκυ-ρίας, να μετατρέψουν τη σήψη του Σαμαρά σε άτακτη πολιτική κατάρρευση, να μετατρέψουν

τη δημοσκοπική «αντοχή» του ΣΥΡΙΖΑ σε καλπασμό ελπιδο-φόρου πολιτικού ρεύματος που έρχεται με εντολή από τα κάτω για να τα αλλάξει όλα.

ΟΛΜΕ Με την έννοια αυτή η απεργία της ΟΛΜΕ ήταν μια μεγάλη ευ-καιρία για την Αριστερά, για το λαϊκό αντιμνημονιακό ρεύμα, μια ευκαιρία που χάθηκε (βλ. σελ. 2). Η στάση των άλλων μεγάλων συνδικάτων δεν ήταν μόνο εγκα-τάλειψη των συναδέλφων τους στην εκπαίδευση, ήταν χείρα βο-ηθείας στον Σαμαρά (βλ. σελ. 4).

Το κύριο βάρος της ευθύνης για την υποχώρηση στην ΟΛΜΕ ανήκει στις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς. Που υποτίμησαν τη δυναμική που αναπτύχθηκε στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ. Που υπερτίμησαν την πίεση του «κοινωνικού αυτοματισμού», ακόμα και όταν τα ΜΜΕ τροπο-ποιούσαν τη στάση τους, διαι-σθανόμενα μια ευρύτερη κοινω-νική ευαισθησία σχετικά με το μέλλον του δημόσιου σχολείου.

Το ΚΚΕ βγήκε εξαρχής και βι-αίως έξω απ’ όλα τα καθήκοντα αντιμετώπισης της επίθεσης στην εκπαίδευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κά-νει, ακόμα και όταν οι δυνάμεις του στους καθηγητές πρωτο-στατούσαν στο να εκφραστεί η δυναμική των συνελεύσεων.

Η εμπειρία αυτή είναι οδη-γός προς αποφυγή λαθών στις μάχες που έρχονται. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στην εκπαίδευση, στην υγεία, στις ιδιωτικοποιούμενες μεγά-λες επιχειρήσεις κλπ, ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

Πρωτοβουλίες Η Αριστερά, και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει από τώρα να

πάρει πρωτοβουλία για τη δια-μόρφωση κοινωνικού μετώπου αντίστασης και ανατροπής, με προτεραιότητα την υπεράσπιση των δημόσιων σχολείων και των δημόσιων νοσοκομείων.

Θα πρέπει από τώρα να προ-ετοιμαστεί για μεγάλες πολι-τικές μάχες, με συγκρουσιακό χαρακτήρα, γιατί μόνον έτσι θα επιβληθούν τα αιτήματα του κόσμου μας. Του κόσμου που, ενώ κατηγορείται ότι «δεν τρα-βάει», έδωσε και θα δώσει ξανά τις ευκαιρίες για μεγάλες ανα-μετρήσεις.

Μια τέτοια παρέμβαση είναι η καλύτερη «προγραμματική» προετοιμασία «κυβερνησιμότη-τας» της Αριστεράς. Γιατί πρό-γραμμα δεν είναι τα σχέδια επί χάρτου, αλλά οι καθαρές απα-ντήσεις για το τι, πώς, με ποιους και ενάντια σε ποιους, σκέφτε-ται να αλλάξει κανείς. Και ταυ-τόχρονα οι δεσμεύσεις μαζί με τον κόσμο, που δημιουργούν οι μάχες αυτές, είναι η πιο στέρεα βάση, ώστε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αν προκύψει, να μην αποδειχθεί «φούσκα» και εργα-λείο μιας πρόσκαιρης χρήσης στα χέρια του συστήματος.

Μαζί με τα ζητήματα αυτά δη-μιουργείται πλέον ολοκάθαρα η ανάγκη για ένα μέτωπο υπερά-σπισης των δημοκρατικών δικαι-ωμάτων. Η δέσμευση του Αλ. Τσίπρα ότι η επόμενη επιστρά-τευση θα αντιμετωπιστεί με πρό-ταση γενικής πολιτικής απεργίας, θα ήταν καλύτερα αν είχε διατυ-πωθεί μια βδομάδα νωρίτερα, πάνω στα γεγονότα της ΟΛΜΕ. Όμως διατηρεί την αξία της. Και βάζει όλους τους αγωνιστές της βάσης του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς μπροστά στα καθήκοντα και τις προϋποθέσεις που θα έχουμε να καλύψουμε, πιθανότατα, πολύ σύντομα.

Μετά τη δοκιμασία της ΟΛΜΕ

Οι κοινωνικοί αγώνες και ο πολιτικός στόχος της κυβέρνησης της Αριστεράς

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Απέναντι στις επιστρατεύσεις, όπλο μας η αλληλεγγύη των εργατών

Του Σπύρου Αντωνίου

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επι-κύρωσε τη σφαγή των μισθών, που επέβαλαν οι

απανωτοί αντεργατικοί νόμοι των μνημονιακών κυβερνήσεων, μέσω της νέας «Εθνικής Γενικής Συλλο-γικής Σύμβασης Εργασίας» (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψε με τη ΓΣΕΒΕΕ (βιοτέ-χνες και ελεύθεροι επαγγελματίες), την ΕΣΕΕ (έμποροι) και τους και-νούργιους στην ομάδα των «κοινω-νικών εταίρων» ΣΕΤΕ (ξενοδόχοι και ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι).

Οι προκλητικές δηλώσεις του Πα-ναγόπουλου ότι «κράτησε ζωντανό το θεσμό των συλλογικών συμβάσε-ων» θα προκαλούσαν γέλιο, αν πίσω από αυτές δεν κρυβόταν ακόμα ένα χτύπημα στα δικαιώματα της εργατι-κής τάξης. Η σύμβαση δεν προβλέ-πει τίποτα για τον κατώτατο μισθό, που θα παραμείνει καθηλωμένος στα 586 ευρώ μεικτά και 511 για τους νέους κάτω των 25 ετών, με σχεδόν βέβαιη την περαιτέρω μείωσή του με μια μόνο υπουργική απόφαση,

όπως προβλέπει ο νέος μηχανισμός ορισμού του.

Άλλωστε η πρόσφατη τροπολο-γία για τους «ωφελούμενους» στα προγράμματα κοινωφελούς εργα-σίας (490 και 427 ευρώ αντίστοιχα) αποτελεί πιλότο για τους μισθούς πείνας, που σχεδιάζουν συγκυβέρ-νηση και τρόικα.

Ο ρόλος της ΕΓΣΣΕ και το δίκαιο των συλλογικών συμβάσεων ουσια-στικά έχουν καταργηθεί, ενώ η ηγε-σία της ΓΣΕΕ, με τη χυδαία στάση της, τάσσεται και φανερά πλέον με το στρατόπεδο των εργοδοτών και του Βρούτση. Τα μόνα που διατηρούνται (και αυτά μέχρι το τέλος του χρόνου) είναι το επίδομα γάμου, το επίδομα λοχείας και διάφορα θεσμικά δικαιώ-ματα που προέβλεπε η προηγούμενη ΕΓΣΣΕ, η μετενέργεια της οποίας, κα-θώς και 45 ακόμα κλαδικών συμβά-σεων, έληξαν στις 14/5.

ΔιατάξειςΑκόμα και αυτά όμως που υπογρά-φηκαν δεν είναι δεσμευτικά για τα αφεντικά. Με μια σειρά μνημονι-

ακές διατάξεις, οι ευνοϊκότερες ρυθμίσεις ισχύουν μόνο για επιχει-ρήσεις μέλη των συμβαλλόμενων εργοδοτικών οργανώσεων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι εργοδότες θα σταματήσουν να καταβάλλουν μια σειρά από επιδόματα –μόλις οι ίδιοι πάψουν να είναι μέλη των εργοδοτι-κών οργανώσεων του κλάδου τους –και θα αρκούνται στο φιλοδώρημα του κατώτατου μισθού. Συγχρόνως, ο πολλαπλασιασμός των πιέσεων για υπογραφή ατομικών και επιχει-ρησιακών συμβάσεων, με το «τρικ» των ενώσεων προσώπων που υπερι-σχύουν των κλαδικών συμβάσεων, συμπληρώνει το καθεστώς κατεδά-φισης των εργατικών κατακτήσεων και υπεράσπισης της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που χτίζεται με-θοδικά από τον Σαμαρά με απανωτά νομοθετικά πραξικοπήματα και την καταστολή των εργατικών αγώνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εί-ναι η μη υπογραφή της σχετικής σύμβασης από τους εκπροσώπους του βιομηχανικού κεφαλαίου (ΣΕΒ). Μάλιστα, οι ντόπιοι βιομήχανοι κα-

τέθεσαν ως αντιπρόταση ένα «Πρω-τόκολλο συμφωνίας των κοινωνι-κών εταίρων», με νέες απαλλαγές ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες και την αντικατάσταση του επιδόματος γάμου με προγράμ-ματα στήριξης (ειδικά για όσους αμείβονται με τον κατώτατο μισθό) που θα επιδοτεί το κράτος!

Οι προδοσίες της συνδικαλιστι-κής γραφειοκρατίας και η αμηχανία του οργανωμένου εργατικού κινή-ματος μπροστά στην ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης και της συγκυβέρνησης, που την εκ-προσωπεί, σε βάρος των εργαζόμε-νων και της νεολαίας, είναι επείγου-σα ανάγκη να σταματήσουν εδώ.

ΑποκατάστασηΟ ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί ότι, μετά την κατάργηση του μνημονίου, ο πρώτος νόμος που θα ψηφίσει, ώστε να δώσει το στίγμα της διακυ-βέρνησής του, θα είναι η πρόταση νόμου που έχει ήδη καταθέσει στη βουλή για την επαναφορά του κα-τώτατου μισθού στα 751 ευρώ και

την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και σωστά.

Ένα τέτοιο μέτρο όμως, που θα στρέφεται ενάντια στο «διευθυντικό δικαίωμα» και θα το αμφισβητεί ευ-θέως, θα χρειαστεί την αποφασιστι-κή συμμετοχή των εργαζομένων για την υλοποίησή του. Και σε μια τέτοια διαδικασία ο ρόλος του σωματείου ως εργαλείο αγώνα και συλλογικής διεκδίκησης είναι αναντικατάστατος.

Πάνω στα αιτήματα για επαναφο-ρά των συλλογικών συμβάσεων και εξασφάλιση μισθών και συνθηκών εργασίας που θα αποτρέπουν τις συνθήκες σύγχρονης δουλείας, οι αγωνιστές της βάσης των σωματεί-ων και οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν και οφείλουν να ανασυντά-ξουν τα συνδικάτα και να δημιουρ-γήσουν ακόμα και νέα σε χώρους χωρίς ανάλογη παράδοση, με ενω-τικό-ταξικό προσανατολισμό, κερδί-ζοντας πραγματικές συμβάσεις και συμβάλλοντας καθοριστικά με τους αγώνες τους στην ανατροπή των πο-λιτικών ακραίας λιτότητας και της κυβέρνησης που τις εφαρμόζει.

Σύμβαση επικύρωσης των κυβερνητικών τερατουργημάτων

Του Θοδωρή Πατσατζή

Ο δραματικός τρόπος με τον οποίο έκλεισε η προ-γραμματισμένη απεργία

των εκπαιδευτικών της δευτερο-βάθμιας εκπαίδευσης άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση μέσα στο ερ-γατικό κίνημα και την Αριστερά. Η ίδια συζήτηση είχε γίνει σε μικρό-τερο βαθμό και στις επιστρατευ-μένες απεργίες των ναυτεργατών και των εργαζομένων στο μετρό.

Στο να μην πραγματοποιηθεί τε-λικά η απεργία των εκπαιδευτικών πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η εξευτελιστική στάση των ηγεσιών των δύο εργατικών συνομοσπον-διών, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

ΓραφειοκρατίαΟι ηγεσίες των δύο συνομοσπον-διών, που πρόσκεινται στην ΠΑΣ-ΚΕ (ΠΑΣΟΚ) και ΔΑΚΕ (ΝΔ), με το να μη στηρίξουν τους επιστρατευ-μένους καθηγητές έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο στόχος και ο ρόλος τους μέσα στο εργα-τικό κίνημα είναι η υποστήριξη των μνημονιακών πολιτικών και η απόλυτη υποταγή στις προσταγές των ηγεσιών των κυβερνώντων κομμάτων τους. Απέδειξαν ότι οι δύο αυτές παρατάξεις είναι εργα-λεία του συστήματος που τσακίζει τους εργάτες και τα δικαιώματά τους και προστατεύει τους τραπε-ζίτες και τους βιομήχανους.

Η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και η τρόικα απέ-δειξαν ξανά πόσο συσπειρωμένοι είναι για να τσακίσουν κάθε προ-σπάθεια αντίστασης στα σχέδιά τους. Πόσο αποφασισμένοι είναι να επιβάλουν το βάρβαρο πρό-γραμμά τους, ώστε να βγουν νικη-τές από την κρίση πετώντας χιλιά-

δες εργαζόμενους στην ανεργία, πετσοκόβοντας μισθούς, διαλύ-οντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τελικά χτυπώντας το ίδιο το εργατικό κίνημα με τη δι-άλυση των συνδικάτων οργανικά, αλλά και πολιτικά.

ΑριστεράΑπέναντι σε όλες αυτές τις ενέρ-γειες, η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει πλήρως τα σχέδιά τους είναι η Αριστερά. Με πολιτι-κές πρωτοβουλίες, που αναπτύσ-σονται σε άλλο άρθρο της εφημε-ρίδας, αλλά και με πρωτοβουλίες στους εργατικούς χώρους.

Όταν η επίθεση από τους «από πάνω» είναι συνολική και στοχευ-μένη, άλλο τόσο σοβαρά οργα-νωμένη, ενωτική και στοχευμένη

πρέπει να είναι η στάση της Αριστε-ράς, ώστε να σώσει τα συνδικάτα, ως κύτταρα που υπερασπίζονται τα συνδικαλιστικά και κλαδικά δι-καιώματα των εργαζομένων. Αλλά και συμβάλλοντας στη γενίκευση των επιμέρους αιτημάτων, με πο-λιτικό στόχο την ανατροπή των μνημονίων και των κυβερνήσεων που τα εφαρμόζουν.

Η δυναμική που είχε αναπτύ-ξει η επιμονή των καθηγητών για απεργία διαρκείας μέσα στις πα-νελλαδικές, παρά τη λυσσασμένη επίθεση των «από πάνω», ήταν κα-ταλυτική για πολλούς εργαζόμε-νους και άλλων κλάδων, που βλέ-πανε σε αυτή τη μάχη τη μεγάλη ευκαιρία να πυροδοτηθεί το φυ-τίλι των αγώνων που θα ανέτρεπε την κυβέρνηση και τα μνημόνια.

Γι’ αυτό όμως χρειάζονταν καλά οργανωμένες περιοδείες στους χώρους δουλειάς και οργάνωση συνελεύσεων σε σωματεία που θα παίρνανε αποφάσεις κινητο-ποίησης σε ένδειξη συμπαράστα-σης στον αγώνα των καθηγητών και θα συμμετείχαν σε αυτή με καθορισμένες απεργιακές κινη-τοποιήσεις. Ακόμη και με απλές συνεδριάσεις ΔΣ στις έστω λίγες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα που ελέγχει η Αρι-στερά. Τελικά μόνο η ΔΟΕ (ομο-σπονδία δασκάλων) αποφάσισε αντίστοιχη κινητοποίηση και το ΣΕΦΚ (Σωματείο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών) που όμως οι δυνάμεις του είναι μικρές.

Καθοριστική εδώ ήταν και η εκ των προτέρων άρνηση του ΚΚΕ να

συμμετέχει σε αυτό τον αγώνα. Αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από την ανυπαρξία πολιτι-κής βούλησης της ηγεσίας τους, δεν επιχείρησαν να πάρει απόφα-ση απεργίας το Εργατικό Κέντρο Αθήνας όπου, μαζί με το ΕΜΕΙΣ, μπορούσαν να την περάσουν.

Όσο για τις δυνάμεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις ελάχιστες ευθύνες τους, είναι βέβαιο ότι θα μπορούσαν να προωθήσουν απεργία αλληλεγγύης για τους εκπαιδευτικούς σε μια σειρά πρω-τοβάθμια σωματεία.

ΑπάντησηΑπό αυτή τη σκληρή εμπειρία με τους καθηγητές, η Αριστερά και οι αγωνιστικές μειοψηφίες, που υπάρχουν σε πολλούς κλάδους, πρέπει να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να επιστρατεύ-σει ακόμη και όποιον σκεφτεί να απεργήσει. Δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε με προτάσεις νό-μου για κατάργηση των επιστρα-τεύσεων, που δεν πρόκειται άλλω-στε να έχουν και την απαιτούμενη πλειοψηφία. Μπορούμε όμως όλοι μαζί να τη σταματήσουμε στο δρό-μο, με τους ενωτικούς και αποφα-σισμένους αγώνες μας.

Μπροστά λοιπόν στις μεγάλες μάχες ενάντια στις ιδιωτικοποιή-σεις, απολύσεις κ.ά., χρειάζεται να οργανώσουμε συσκέψεις και συναντήσεις μεταξύ σωματείων και ομοσπονδιών, με στόχο να αποφασιστεί εκ των προτέρων ότι με την ανακοίνωση της επόμενης επιστράτευσης δεν θα μείνουν μόνοι τους οι επιστρατευμένοι απεργοί, αλλά θα έχουν στο πλάι τους με απεργίες πολλούς ακόμη εργαζόμενους.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Των Κωνσταντίνας Κυριάζογλου και Νίκου Βλαχόπουλου

Η Μονάδα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αναπτυξιακών Προγραμμάτων είναι μια

εταιρεία δημοσίου συμφέροντος την οποία έχουν βάλει στο στόχαστρο ΣΕΒ και Τράπεζες (βλέπε Σάλλας κλπ) και όλοι όσοι ορκίζονται στο όνομα της «ανάπτυξης» που έρχεται, όπως φαίνεται, με ανύπαρκτες ταχύτητες.

Η ΜΟΔ διαχειρίζεται το ΕΣΠΑ, το Πρόγραμμα Ανάπτυξης Αγροτικού Χώρου (ΠΑΑ) και το Πρόγραμμα Ανά-πτυξης Αλιείας (ΠΑΑΛ). Δηλαδή όλα τα συγχρηματοδοτούμενα έργα από εθνι-κούς και ευρωπαϊκούς πόρους για όλη τη χώρα, που αθροίζουν 20 δισ. ευρώ.

ΕΣΠΑΣτα πλαίσια του στόχου της κυβέρ-νησης «όλα για τα κεφάλαιο», τα χρή-ματα του ΕΣΠΑ κατευθύνονται απο-κλειστικά πλέον προς τους μεγάλους επιχειρηματίες, αφού θεωρείται «χά-σιμο κονδυλίων» η απόδοση κάποιων ποσών, έστω, σε μικρομεσαίες επι-χειρήσεις.

Μέσα από ένα δαιδαλώδες γρα-φειοκρατικό σύστημα που εμπνεύ-στηκαν οι κατά καιρούς πολιτικές ηγεσίες, καλούνται οι εργαζόμενοι στη ΜΟΔ (εν συντομία Μοδίτες) να υλοποιήσουν έργα που συχνά πα-ραμένουν «κολλημένα» για μήνες σε γραφεία Γενικών και Ειδικών Γραμμα-τέων Υπουργείων (γιατί άραγε;), να εργαστούν σε πολύ δύσκολες συν-θήκες, να διασχίσουν όλη τη χώρα για να προσφέρουν τεχνική βοήθεια σε όλους τους δικαιούχους και συχνά να βρεθούν ανάμεσα σε διασταυρού-μενα πυρά πολύ μεγάλων επιχειρη-ματικών συμφερόντων, καθώς αυ-τοί οι εργαζόμενοι προσπαθούν να διασφαλίσουν διαφάνεια, ταχύτητα, επιλεξιμότητα και το μέγιστο δυνατό δημόσιο συμφέρον.

Από καιρό και εν μέσω μνημονί-ων, μια εταιρεία που προσομοιάζει σε ΔΕΚΟ ως προς τη σύνθεση και το Νομικό Πρόσωπο, αλλά δουλεύει με σύστημα που έχει προδιαγραφές ιδιωτικού τομέα ως προς την οργά-νωση, τη λειτουργία, τους στόχους, οι εργαζόμενοι –1.150 σε όλη την Ελλάδα– έχουν υποστεί πάνω από 40% μείωση μισθών και εσχάτως εντάχθηκαν στο ενιαίο μισθολόγιο, εισπράττοντας… μια μείωση άλλα 25% και καταγράφοντας πανελλήνιο ρεκόρ μείωσης μισθού ….

ΔιάλυσηΠαρ’ όλα αυτά η ΜΟΔ τα δύο τελευ-ταία χρόνια είναι στο στόχο της κυβέρ-νησης. Εμφανίζονται κατά καιρούς σε δημοσιεύματα μεγάλων ημερησίων εφημερίδων οι προθέσεις της κυβέρ-νησης για κλείσιμο, συγχώνευση, ιδι-ωτικοποίηση και απολύσεις, αφού οι εργαζόμενοι με συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου μπορούν να αποτελέσουν τα εύκολα θύματα στην αριθμητική των 2.000

άμεσων απολύσεων που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα για ως το τέλος του Ιούνη και οι οποίες αναζη-τούνται…

Η βασική επιδίωξη είναι να περάσει σε χέρια ιδιωτικών εταιριών συμβού-λων η διαχείριση όλων των πόρων του ΕΣΠΑ. Έτσι, αφενός θα ελέγχε-ται καλύτερα όλο το αλισβερίσι από μεγάλους παίκτες (ΣΕΒ κλπ), χωρίς «ενοχλήσεις» από δημόσιους υπάλ-ληλους, αφετέρου, οι πρώην υπηρε-σίες του δημοσίου θα πληρώνονται τώρα σε τραπεζίτες και ιδιώτες-φί-λους της εκάστοτε κυβέρνησης.

Τα χτυπήματα είναι απανωτά από βουλευτές της τρικομματικής κυ-βέρνησης: Η μελέτη του τραγικού Πάγκαλου που περιλαμβάνει τη ΜΟΔ στους καταργούμενους φορείς, τα οργανογράμματα των υπουργείων που «αδειάζουν» τις υπηρεσίες και μεταφέρουν τις αρμοδιότητες στις Διευθύνσεις Υπουργείων, η κατασυ-κοφάντηση των εργαζομένων στη ΜΟΔ (βλ. δηλώσεις Βούλτεψη στο Mega 15/4/2013 που χαρακτήρισε τους Μοδίτες «...τεμπέληδες, που ευθύνονται για την καθυστέρηση της ανάπτυξης και της υλοποίησης του ΕΣΠΑ, που παίρνουν 3.000 € μι-σθό...!), η λίστα με τα κτίρια του Δη-μοσίου που θα «αξιοποιηθούν» και με το κτίριο της ΜΟΔ να φιγουράρει στις αρχές της λίστας, οι εφημερί-δες με δημοσιεύματά τους («Έθνος» και «Ημερησία») και εσχάτως ο πρό-εδρος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος στις 13/5/2013 που ζήτησε την ιδιωτι-κοποίηση της διαχείρισης του ΕΣΠΑ για τα επόμενα δύο χρόνια …

ΚινητοποιήσειςΟι εργαζόμενοι στη ΜΟΔ –αν και αργά– αντιλήφθησαν τη διαμορ-φούμενη κατάσταση και είναι από καιρό σε διαρκείς κινητοποιήσεις με στάσεις, απεργίες και περιφρούρηση των κτιρίων όπου εργάζονται. Εκεί προσφάτως η κυβέρνηση, που δεν θέλει να σηκώνουν οι εργαζόμενοι κεφάλι και να διεκδικούν, απείλη-σε στις 15/5/2013 με εισαγγελέα, με ΜΑΤ και με απολύσεις τους «καταλη-ψίες» που τόλμησαν να αντισταθούν.

Οι εργαζόμενοι διεκδικούν τη δια-τήρηση της ΜΟΔ ΑΕ και των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων, για την εύρυθμη λειτουργία του ΕΣΠΑ και τον σχεδιασμό των νέων αναπτυξια-κών προγραμμάτων για την περίοδο 2014-2020, αλλά και αξιοπρεπείς ερ-γασιακές και μισθολογικές συνθήκες, χωρίς καμία απόλυση συναδέλφου και χωρίς άλλες περικοπές μισθών.

Η μόνη απάντηση των εργαζο-μένων της ΜΟΔ είναι η επιμονή στους διαρκείς αγώνες (απεργία στις 22/5/2013 και στάση εργασίας στις 23/5/2013, ενώ Τρίτη και Πέμπτη θα γίνουν παραστάσεις διαμαρτυρί-ας στα αναπτυξιακά συνέδρια των υπουργείων Περιβάλλοντος και Ερ-γασίας), έως ότου επιτευχθεί το δι-καίωμα στη μόνιμη και σταθερή δου-λειά με αξιοπρεπή μισθό.

ΜΕΒΓΑΛΣυνεχίζουν τον αγώνα διαρκείας οι εργαζόμενοι του υποκαταστή-ματος της γαλακτοβιομηχανίας ΜΕΒΓΑΛ στην Αθήνα. Ο αγώνας των εργατών συμπλήρωσε 26 μέρες απεργίας και συνεχίζεται, παρά την προσπάθεια της εργο-δοσίας να θεωρηθούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που απεργούν υπεύ-θυνοι για τη μη πληρωμή των δεδουλευμένων. Οι εργαζόμενοι απάντησαν σύσσωμοι στη γενική συνέλευση της Παρασκευής, 17 Μάη, αποφασίζοντας τη συνέχι-ση της κινητοποίησης, ώσπου να καταβληθούν άμεσα τα δεδου-λευμένα τεσσάρων μηνών που τους οφείλει η εταιρεία και απαι-τώντας να μη γίνει μείωση των μι-σθών και να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας στον όμιλο.

Ναυπηγεία Ελευσίνας

Χιονοστιβάδα απολύσεων ξέ-σπασε στα Ναυπηγεία Ελευσί-νας το τελευταίο δεκαήμερο. Συνολικά από την Παρασκευή 10 Μάη έχουν γίνει 27 απολύ-σεις. Η εργοδοσία, εκτός από τις δεκαπέντε απευθείας απο-λύσεις, έχει πραγματοποιήσει άλλες δώδεκα με το γνωστό εύ-ρημα των οικειοθελών αποχω-ρήσεων. Οι απολύσεις δεν είναι τυχαίες, άλλα πραγματοποι-ούνται με γνώμονα την κίνηση

εργαζομένων να πραγματοποι-ήσουν επίσχεση εργασίας. Μά-λιστα σε πολλούς από αυτούς η εργοδοσία απέστειλλε εξώδικα με τα οποία τους γνωστοποιεί ότι η επίσχεση είναι παράνομη, παρότι δεν υπάρχει αντίστοιχη δικαστική απόφαση. Έχει προ-γραμματιστεί συνάντηση εργα-ζομένων με την εργοδοσία με κέντρο τις απολύσεις και την καταβολή των οφειλομένων.

Σούπερ μάρκετ

Κινητοποιήσεις πραγματοποι-ούν οι εργαζόμενοι στο σούπερ μάρκετ Έξτρα στο Λαύριο, αλλά και στο σούπερ μάρκετ Αρβα-νιτίδης στη Θεσσαλονίκη. Στο Έξτρα η κινητοποίηση αφορά την απόλυση εργαζόμενης και έχουν πραγματοποιηθεί ήδη δύο 24ωρες απεργίες. Στη Θεσ-σαλονίκη πραγματοποιήθηκε 4ωρη στάση εργασίας με την οποία οι εργαζόμενοι διεκδι-κούν την εξόφληση δεδου-λευμένων, αλλά και την επα-ναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων τους που συνο-λικά φτάνουν περίπου τους 40 σε διάφορες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας.

Ένωση ΗλεκτροτεχνιτώνΤην Παρασκευή, 24 Μαΐου, η Ένωση Ηλεκτροτεχνιτών Νο-

μού Αττικής πραγματοποιεί 24ωρη απεργία για τους εργα-ζόμενους στα τεχνικά γραφεία ανελκυστήρων, οι οποίοι κινδυ-νεύουν να έχουν απώλειες στο μισθό και τα δικαιώματά τους, αν επικρατήσουν οι προτάσεις των εργοδοτών τους. Η πρότα-ση της εργοδοσίας στις συνα-ντήσεις για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης ήταν μειώσεις 20%. Η Ένωση Ηλε-κτροτεχνιτών έχει απευθύνει κάλεσμα και για συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της απεργίας, έξω από τα γραφεία της εργοδο-τικής ένωσης.

Χαλυβουργοί ΘεσσαλονίκηςΟι εργαζόμενοι στη Χαλυβουρ-γία Θεσσαλονίκης πραγματοποι-ούν 24ωρες επαναλαμβανόμε-νες απεργιακές κινητοποιήσεις, αντιδρώντας στα σχέδια της εταιρείας να προχωρήσει σε περικοπές των μισθών τους και διεκδικώντας την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεών τους πραγματοποίησαν μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας, τη Δευτέρα 20 Μάη, αποκλείοντας την είσοδο του εργοστασίου «Ο Χάλυψ» και επιτρέποντας μόνο τη λειτουργία του λογιστηρίου.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Με δικαστικές διώξεις συν-δικαλιστών, επιστρατεύσεις… πιθανών απεργών και έντονη καταστολή αντιμετωπίζει η τρικομματική αυταρχική κυ-βέρνηση την απονομιμοποί-ησή της από το σύνολο του κόσμου της εργασίας.

Η κυβέρνηση θέλει το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Με-λετών) ιδιωτικοποιημένο για τους φίλους της επιχειρημα-τίες, προκειμένου να βγάζουν λεφτά και να αυθαιρετούν άνετα οι «επενδυτές» που θα ρυπαίνουν νερά κλπ. Γι’ αυτό κατασκευάζει «εφέδρους», «επίορκους» και ό,τι άλλο εφευρίσκει, ώστε να διαλύσει τις χρήσιμες και αξιόπιστες δημόσιες υπηρεσίες του ΙΓΜΕ.

Αλλά το ισχυρό σωματείο αντιστέκεται σθεναρά κι έτσι η κυβέρνηση άσκησε μια ακό-μα δίωξη κατά του προεδρεί-ου του Συνδικάτου ΙΓΜΕ, με κατηγορίες που αφορούν τη λειτουργική κατάληψη των εγκαταστάσεων του ΙΓΜΕ στο

Ολυμπιακό Χωριό και αφο-ρούσε την τότε Διοίκηση του ΙΓΜΕ, που το 2008 καθυστε-ρούσε μισθοδοσία και δώρα, ενώ υπέσκαπτε τη λειτουργία και το κύρος του Ινστιτούτου.

Την ίδια στιγμή παραμέ-νουν στο δικαστικό απυρό-βλητο οι τότε διοικούντες, εναντίον των οποίων είχε ζη-τήσει εισαγγελική παραγγελία το Σώμα Επιθεωρητών Εργα-σίας (ΣΕΠΕ).

Η δίκη, που είχε οριστεί για τις 16 Μαΐου, αναβλήθηκε επ’ αόριστον και προστίθεται στις άλλες 12 που περιμένουν το ΙΓΜΕ! Η συμπαράσταση με ψη-φίσματα δεκάδων σωματείων και ομοσπονδιών, όπως και το πλήθος κόσμου που βρέθηκε στα δικαστήρια, δείχνουν ότι με συσπείρωση και οργανωμένες δυνάμεις των εργαζομένων, η ανίσχυρη, αλλά επιθετική κυ-βέρνηση μπορεί να ηττηθεί.

Η ποινικοποίηση οποιουδή-ποτε αγώνα και οι συνδικαλι-στικές διώξεις φανερώνουν τον τρόμο της κυβέρνησης, καθώς αντιλαμβάνεται ότι

οποιοσδήποτε αγώνας μπορεί να συγκεντρώσει τις δυνάμεις και το μίσος του συνόλου των εργαζομένων απέναντι στην ταξική επίθεση που δέχονται κι έτσι ν’ αρχίσουν να ξηλώ-νονται τα μνημόνια με τον ίδιο ρυθμό που επιβλήθηκαν. Γι’ αυτό και η συνειδητή και έμπρακτη καλλιέργεια ταξι-κής αλληλεγγύης οφείλει να απασχολήσει την Αριστερά, σε συνδικαλιστικό και κεντρι-κά πολιτικό επίπεδο, άμεσα

Στις 29 Μαΐου υπάρχει και η δίκη από την πλευρά του σω-ματείου, για τις εφεδρείες 100 εργαζομένων.

Το «συντονιστικό ενάντια στην κατάργηση-συρρίκνω-ση δημοσίων κοινωφελών φορέων, στις απολύσεις-εφε-δρεία-διαθεσιμότητα και το μι-σθολόγιο-φτωχολόγιο», όπου συμμετέχουν δεκάδες φορείς που δέχονται επίθεση τα τε-λευταία χρόνια, έχει αυξήσει τις δυνάμεις του και καλεί σε συνέ-ντευξη Τύπου και σύσκεψη την Τετάρτη, 22/5, 1μμ, στα γρα-φεία του ΟΣΚ (Φαβιέρου 30).

Και οι συνδικαλιστές του ΙΓΜΕ στα δικαστήρια

Συμπαράσταση από δεκάδες σωματεία και εργαζόμενους

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Και η ΜΟΔ στο στόχαστρο τραπεζιτών και ΣΕΒ

Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Του Σπύρου Αντωνίου

Μ ε την παραπομπή όλων των κρίσιμων ζητη-μάτων και αποφάσε-

ων για τη φυσιογνωμία του νέου φορέα, το ρόλο των συνιστωσών και του τρόπου εκλογής του προ-έδρου στο επερχόμενο συνέδριο (10-14 Ιουλίου), έληξε το βράδυ της Κυριακής 19/5 η διήμερη συ-νεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά τις αντιδράσεις για την εισήγηση του Α. Τσίπρα (και τις θέσεις που ανακοίνωσε από ραδι-οφώνου), ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, με παρέμβασή του λίγο πριν τις ψηφοφορίες, υποστήριξε ότι δεν θέτει τελεσίγραφα ούτε δείχνει την πόρτα σε κανέναν και σημείωσε ότι οι συνιστώσες, αν θέλουν, μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν ως το συνέδριο, κα-θώς και ότι όποιες τοπικές ή κλα-δικές οργανώνεις το επιθυμούν, μπορούν να εκλέξουν αντιπροσώ-πους με ξεχωριστές λίστες. Το συ-νέδριο εξάλλου θα είναι το σώμα που θα λάβει τις τελικές αποφά-σεις και για τα δύο αυτά ζητήματα.

Στις θέσεις της πλειοψηφίας, που επιχείρησε να δημιουργή-σει τετελεσμένα, υπήρξε έντονη πολιτική αντιπαράθεση με την Αριστερή Πλατφόρμα (Αριστερό Ρεύμα, Κόκκινο Δίκτυο, ανέντα-χτοι) και άλλες πέντε συνιστώσες (ΚΕΔΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΕΔΗΚ, ΔΗΚΚΙ, Ριζοσπαστική Οικολογι-κή Αριστερά) που κατέθεσαν και σχετική πρόταση (βλ. δίπλα).

Το ξεχωριστό κείμενο απέναντι στις θέσεις της ΚΕ, που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα, παρου-σίασε η Σόφη Παπαδόγιαννη. Στην ομιλία της υπογράμμισε την ανάγκη ενός δεύτερου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙ-ΖΑ, ενώ στηλίτευσε τα «φάλτσα» κεντρικών στελεχών και τις απο-στάσεις που καμιά φορά παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους αγώνες, μη βο-ηθώντας έτσι την ανάπτυξη του φορέα και τη διαδικασία ανατρο-πής της συγκυβέρνησης.

Για το θέμα του κόμματος υπεν-θύμισε: «Μέχρι πρόσφατα λέγαμε ότι η πολυχρωμία είναι πλούτος και δύναμή μας. Θέλουμε κόμμα αριστερό, ριζοσπαστικό, δημο-

κρατικά δομημένο. Δεν θέλουμε να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω –πίσω και από τον ΣΥΝ– όπου θα υπάρχει ένας πρόεδρος και έλλει-ψη συζήτησης. Πρέπει να πάμε σε ένα κόμμα με ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, δημοκρατική λειτουργία και σεβασμό στις απο-φάσεις της πλειοψηφίας».

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έκανε λόγο για την ανάγκη «να προχωρήσουμε σε ένα συνέδριο της μεγάλης κοινωνικής πλειο-ψηφίας, που θα δώσει απάντη-ση στο πολιτικό πρόβλημα. Ένα συνέδριο που θα ξαναδώσει το συγκρουσιακό περιεχόμενο στην πολιτική μας». Κατηγορώντας εμμέσως την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για διάθεση επιβολής σιωπητη-ρίου, υποστήριξε για το ζήτημα της ξεχωριστής λίστας και των συνιστωσών πως «δεν πρέπει να μετατρέψουμε τα προβλήμα-τα της απάντησης στις μεγάλες πολιτικές προκλήσεις που αντι-μετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, για ένα νέο άλμα στην επιρροή του και τη συμβολή του στην ανάπτυξη των εργατικών-λαϊκών αγώνων, σε εσωκομματικά προβλήματα, αναζητώντας τον υποτιθέμενο εσωκομματικό αντίπαλο στις συ-νιστώσες, τις λίστες ή τις τάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να γίνει ένα

κόμμα σαν όλα τα άλλα, ούτε αρ-χηγικό, ούτε μονολιθικό».

Ο Αλέκος Καλύβης υποστήρι-ξε ότι κακώς η κουβέντα, εξαιτίας της εισήγησης, μετατέθηκε από τα πολιτικά επίδικα στα οργανω-τικά, λέγοντας ότι δεν μπορεί να θεωρείται ληγμένο το πρόγραμμα και οι πολιτικές θέσεις του ΣΥΡΙ-ΖΑ, ειδικά όταν ο Σαμαράς εξω-ραΐζει την πραγματικότητα και διατηρεί δυνάμεις. Επίσης, υπεν-θύμισε ότι «αποφασίσαμε ενιαίο φορέα και όχι απαραίτητα ενιαίο κόμμα, το οποίο χρειάζεται μετα-βατικά στάδια και θα αποφασίσει το συνέδριο».

Ο Δημήτρης Στρατούλης, διαφωνώντας με τον τρόπο που άνοιξε το οργανωτικό, υπογράμ-μισε ότι σχεδόν ποτέ οι βουλευ-τές και τα υπόλοιπα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας δεν το-ποθετούνται δημόσια έξω από την επίσημη γραμμή του κόμμα-τος.

Η Μαρία Μπόλαρη υποστήρι-ξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί από το δρόμο της οργάνωσης της αντίστασης, «υποκλινόμενος σε μια ιδιότυπη κυβερνησιμότητα, με ανοίγματα στο μεσαίο χώρο» και ζήτησε να επανέλθει στο επι-τυχημένο σύνθημα της προεκλο-

γικής περιόδου: «Ή εμείς ή αυτοί – Ανατροπή στην Ελλάδα, αλλαγή στην Ευρώπη».

Ο Γιώργος Σαπουνάς, ορμώ-μενος από τα γεγονότα της Κύ-πρου και την απεργία της ΟΛΜΕ, εκτίμησε ότι υπάρχουν δύο δι-αφορετικές προσεγγίσεις για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Μία που αναζητά το πρόβλημα στην ύπαρ-ξη των συνιστωσών και μία στο κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πειστι-κές απαντήσεις, πολιτικές επιλο-γές στο κίνημα και παίζει ηγετικό ρόλο σε αυτό.

Ο Θοδωρής Αζούδης κατέδει-ξε την ανάγκη ενός ΣΥΡΙΖΑ ικανού να αναλάβει το πολιτικό καθήκον της ανατροπής, που «θα φέρει σε πέρας μάχες όπως αυτή των κα-θηγητών».

Από τη μεριά του ο Δημήτρης Μπελαντής μίλησε για την απα-ραίτητη πολυφωνία και πολυτασι-κότητα, ως εξασφάλιση απέναντι στη «μονολιθικότητα σταλινικών και σοσιαλδημοκρατικών μορφω-μάτων», ενώ ζήτησε επανεξέταση των θέσεων για τα θέματα της ΕΕ και της ευρωζώνης, στη σκιά των αλλαγών και των πρόσφατων το-ποθετήσεων από κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στη διάρκεια της Συνεδρίασης της ΚΕ, πέραν της Αριστερής Πλατφόρμας, ένας μεγάλος αριθ-μός μελών της ΚΕ (στελέχη της ΑΝΑΣΑ κ.ά.) τάχθηκαν κατά της κατάργησης της λίστας στις εκλο-γές των αντιπροσώπων και ορ-γάνων του ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον της άμεσης διάλυσης των συνιστω-σών και υπέρ της εκλογής του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από την ΚΕ και όχι από το συνέδριο.

Ο Πάνος Λάμπρου εξέφρασε φόβους ότι μια προσυνεδριακή συζήτηση, με διχασμένες τοπικές οργανώσεις, δεν θα βοηθήσει την απαραίτητη πολιτική κουβέντα. Παρόλο που, όπως δήλωσε, από παλιά είναι οπαδός του ενιαίου

κόμματος, ζήτησε να γίνει πιο προσεκτικά και με περισσότερο χρόνο η δημιουργία του. Επίσης, σημείωσε ότι δεν βρίσκει κανένα στοιχείο δημοκρατικότητας σε μια απευθείας εκλογή του όποιου προέδρου από το συνέδριο.

Στην ίδια κατεύθυνση και η Αγ-γέλικα Σαπουνά θύμισε ότι το δικαίωμα για κατάθεση λίστας εί-ναι κατάκτηση της πανελλαδικής συνδιάσκεψης, που δεν μπορεί να ανατρέψει καμία ΚΕ, αλλά μόνο ανάλογο σώμα με αυτό που το ενέκρινε.

Η Τασία Χριστοδουλοπού-λου εντόπισε τη στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ στη μη πειστική εναλ-λακτική πρόταση. «Φταίνε οι συ-νιστώσες για τη μη γραμμή και την όποια επαφή με την κοινω-νία;» αναρωτήθηκε.

Η Σοφία Σακοράφα εξέφρα-σε την άποψη ότι η πορεία προς το συνέδριο δεν μπορεί να είναι πορεία εσωστρέφειας, ενώ πα-ράλληλα πρέπει να εξασφαλίζει τον πλουραλισμό, τη δυνατότη-τα ύπαρξης ξεχωριστών πολιτι-κών εκτιμήσεων και να τους δί-νει χώρο. «Να γίνει το συνέδριο απαρχή ανατροπής», είπε χαρα-κτηριστικά.

Η μεγάλη πλειοψηφία, όσων πήραν το λόγο, διαφώνησε έντο-να με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόσφατη απεργία των καθηγη-τών. Κοινός τόπος ήταν η απουσία ενός πολιτικού-συνδικαλιστικού κέντρου που θα βρισκόταν σε συ-νεχή σύσκεψη και επικοινωνία με τους εκπροσώπους του στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, το κρίσιμο βράδυ της συνε-δρίασης των προέδρων των ΕΛΜΕ. Κυρίως όμως τονίστηκε η απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη γραμμή της μάχης (που εξελίχθηκε σε αμι-γώς πολιτική), εφόσον δεν πήρε τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και δεν στήριξε επαρκώς τον αγώνα των καθηγητών.

Στις αποφάσεις, μεταξύ άλλων, πλειοψήφησε η θέση για μέτρο 1/10 στην εκλογή αντιπροσώπων στο προσεχές συνέδριο (ευρύ σώμα περίπου 3.500 συνέδρων), με τη δυνατότητα να κατατίθενται –στη βάση διακριτών θέσεων– ξεχωριστές λίστες με δικαίωμα διαπίδυσης στη σταυροδοσία.

Συγχρόνως, στο κείμενο των θέσεων για το ιδρυτικό συνέδριο τέθηκαν ως ισότιμες τέσσερις εναλλακτικές εκδοχές της Αρι-στερής Πλατφόρμας, που θα συ-ζητηθούν στην προσυνεδριακή περίοδο και οι οποίες αφορούν την ανάγκη για ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙ-ΖΑ-ΕΚΜ, προγραμματικές θέσεις για το χρέος, την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, την εθνι-κοποίηση των στρατηγικών τομέ-ων και κλάδων της οικονομίας, τα ζητήματα της ευρωζώνης και της ΕΕ και τέλος την κυβέρνησης της Αριστεράς και τις πολιτικές συμ-μαχίες του ΣΥΡΙΖΑ.

Αποσπάσματα από τις ομιλίες στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Οι κρίσιμες αποφάσεις στο συνέδριο

Με ανακοίνωσή τους οι Μα-νώλης Γλέζος (Ενεργοί Πολίτες), Γιάννης Θεωνάς (ΚΕΔΑ), Στ. Κα-ράμπελας (ΕΔΗΚ), Π. Μαντάς (ΔΗΚΚΙ), Α. Μαρκόπουλος (Ρι-ζοσπάστες) και Π. Σχίζας (Ριζο-σπαστική Οικολογική Αριστερά) εκφράζουν έντονες διαφωνίες για τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα ζητήματα των συνι-στωσών και της λίστας.

«Η ενέργεια αυτή του σ. Αλέξη Τσίπρα είναι άτοπη και από άπο-ψη Τύπου και από άποψη Ου-

σίας. Ως προς τον Τύπο, γιατί, χωρίς καμιά έγκριση από τα Συλ-λογικά Όργανα και ενώ εκκρεμεί η συνεδρίασή τους, δημοσιο-ποιούνται θέσεις που απειλούν να δημιουργήσουν επικίνδυνες εντάσεις και προβλήματα στο εσωτερικό του Ενωτικού μας Εγχειρήματος, αλλά και να προ-καταλάβουν εξελίξεις. Ως προς την ουσία, γιατί ο Πρόεδρος της Κ.Ο., επικαλούμενος εντολές των 1.600.000 ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, προωθεί ιδέες και

θέσεις που πλήττουν ανεπανόρ-θωτα τη συνοχή του Ενωτικού Εγχειρήματος της Ριζοσπαστι-κής Αριστεράς, αλλά και πλήτ-τουν καίρια την ίδια τη δημο-κρατία και την πλουραλιστική έκφραση στα όργανα του ΣΥΡΙ-ΖΑ», σημειώνουν χαρακτηριστι-κά στη σχετική ανακοίνωση.

Οι υπογράφοντες προτείνουν επίσης να ισχύσει η απλή αναλο-γική στην εκλογή των οργάνων και κάθε συνιστώσα να μετέχει σε αυτά με εκπροσώπους της.

«Πλήγμα στην πλουραλιστική έκφραση»

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Σ υντρόφισσες και σύντρο-φοι, συμφωνούμε απολύ-τως με όσους ισχυρίζονται

ότι στο κέντρο της συνεδριακής συζήτησης πρέπει να τεθούν τα πολιτικά και όχι τα –λεγόμενα– οργανωτικά ζητήματα.

Γιατί σήμερα οι δυνάμεις μας βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμα ερωτήματα, όπως το αν και πώς θα ανατρέψουμε την κυβέρνηση Σαμαρά, όπως το αν και πώς θα φτάσουμε σε μια κυβέρνηση Αρι-στεράς. Από τις απαντήσεις μας θα κριθεί επίσης το αν μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα έχει δυναμική και βιωσιμότητα. Γιατί κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι υπήρξαν στο παρελθόν κυβερνή-σεις της Αριστεράς που κατέλη-ξαν σε πολιτική καταστροφή για την Αριστερά.

Στο ζήτημα των προγραμματι-κών θέσεων –πέρα από τη συνέχεια της συζήτησης για τα κείμενα– χρειαζόμαστε 4-5 μεγάλες κοινωνι-κο-πολιτικές πρωτοβουλίες. Μόνο έτσι ξεκαθαρίζονται πλατιά μέσα στον κόσμο οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες ενός «προγράμ-ματος», το κρίσιμο ζήτημα της τα-κτικής και των μέσων διεκδίκησης, που δείχνει καθαρά μαζί με ποιους και ενάντια σε ποιους σκοπεύουμε να κινηθούμε.

Δυστυχώς, μια τέτοια «πρω-τοβουλία» πέρασε δίπλα μας και δεν ανταποκριθήκαμε. Αναφέρο-μαι, προφανώς, στην απεργία της ΟΛΜΕ.

Η σημερινή πρόταση του Αλ. Τσίπρα για σκληρή απάντηση στην επόμενη επιστράτευση απεργών (με απειλή γενικής πο-λιτικής απεργίας) είναι σωστή, όφειλε όμως να διατυπωθεί μια βδομάδα νωρίτερα, όταν κρινό-ταν η απεργία των καθηγητών.

Θεωρώ υποκριτική την κριτική στους συνδικαλιστές μας, όσα λάθη κι αν έκαναν. Αυτή η μεγά-λη απεργία κρίθηκε από τη στά-ση των ηγεσιών της Αριστεράς.

Το ΚΚΕ αποχώρησε ξεδιάντροπα από τη μάχη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ: α) Υποτιμήσαμε τη δυναμική των καθηγητών, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη μαζικότητα των ΓΣ των ΕΛΜΕ. β) Υπερτιμήσαμε την πίεση των «νοικοκυραίων» για τις εξετάσεις, υπερτιμήσαμε τη δυνατότητα ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης αυτού του παράγοντα από τη ΝΔ.

Όμως σ., η σωτηρία του δη-μόσιου σχολείου, του δημόσιου νοσοκομείου, η απόκρουση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και του νερού, είναι κρίσιμα «προγραμμα-τικά» ζητήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Μόνο αν υπερα-σπίσουμε αποφασιστικά, εδώ και τώρα, αυτά τα ζητήματα, μόνο τότε θα είμαστε ικανοί να συγκρο-τήσουμε ένα πλατύ πολιτικό-κοι-νωνικό ρεύμα από τα κάτω, που θα δίνει «εντολή» στην Αριστερά να κυβερνήσει, φέρνοντας τα πά-νω-κάτω.

ΣυμμαχίεςΑνάλογο πρόβλημα υπάρχει και στην τακτική των συμμαχιών. Ακούγεται η πρόταση για ένα φάσμα «από την αριστερά της Αριστεράς, μέχρι την αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Δυστυχώς είναι μια αλγεβρική φόρμουλα που δεν λέει τίποτα συγκεκριμέ-νο. Διότι επιτρέπει, στην καθη-μερινή πολιτική πρακτική, να μην αναλαμβάνει κανείς ούτε μια συ-γκεκριμένη πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση της Αριστεράς, ενώ –ταυτόχρονα!– να στρώνει «κόκκινο χαλί» προς τους άστε-γους σοσιαλδημοκράτες.

Επίσης, είναι μια φόρμουλα που δεν μας εξηγεί τι εννοεί ως «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Υπάρχει περίπτωση να εντάσσου-με σε αυτόν τον ομιχλώδη όρο ομάδες και πρόσωπα που κάπο-τε άσκησαν μια κάποια κεϊνσιανή πολιτική (μεταξύ 1981-85) και στη συνέχεια εντάχθηκαν στα τανκς

του «εκσυγχρονισμού» ή ακόμα και της μνημονιακής πολιτικής και επετέθησαν ξεδιάντροπα σε μεγάλα τμήματα του εργατικού κινήματος;

Ενιαίος ΦορέαςΣτη συζήτησή μας σήμερα κά-ποιοι ζωγραφίζουν έναν «εσωτε-ρικό εχθρό» (τάχα, τις «συνιστώ-σες») που (επίσης τάχα) εμποδίζει τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε πο-λιτικά ενιαίο φορέα, σε αυτό που ο σ. Αλ. Τσίπρας περιέγραψε ως μεγάλη παράταξη της Αριστεράς.

Τις πραγματικά αναγκαίες απο-φάσεις για τη μετατροπή του ΣΥΡΙ-ΖΑ σε πολιτικά ενιαίο φορέα –όσο μας αφορά– τις έχουμε πάρει.

Συμφωνήσαμε (μεταξύ Μάη-Ιούνη του 2012) να ξεπεραστεί το καθεστώς «ΣΥΡΙΖΑ συνιστωσών» και να βαδίσουμε προς τον «ΣΥ-ΡΙΖΑ των μελών του». Συμφωνή-σαμε στην κατάργηση του veto, στην κατάργηση των «προνομί-ων» προστασίας των συνιστωσών («αριστίνδην», εκπροσώπηση σε όργανα), στην αρχή «1 μέλος–1 ψή-φος», στη λήψη αποφάσεων δια πλειοψηφίας (και σε κεντρικά θέ-ματα ενισχυμένης πλειοψηφίας), δεχθήκαμε την κατάργηση κάθε «προνομιακής» (και εγγυημέ-νης…) συμφωνίας για την κατανο-μή της κρατικής επιχορήγησης. Τα μέλη μας είναι –όλα– ταυτοχρό-νως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετέ-χουν στις οργανώσεις του.

Οι αποδοχές αυτές δεν ήταν πράξεις καλής θέλησης. Ήταν αποτελέσματα της πολιτικής εκτίμησης ότι στις συνθήκες της σημερινής κρίσης ο κόσμος μας χρειάζεται τον ΣΥΡΙΖΑ, ως μάχιμο πολιτικό φορέα των αντιστάσεων, των κινημάτων, των μελών του. Με την έννοια αυτή θεωρούμε ότι οι «συνιστώσες» –και ειδικότερα η ΔΕΑ– έχουμε ολοκληρώσει τα καθήκοντά μας απέναντι στην αναγκαία και εφικτή σήμερα «ενι-αιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι έγινε από τότε; Θα δώσω ένα ενδεικτικό παράδειγμα: Στον ΣΥ-ΡΙΖΑ αναδείχθηκαν μετεκλογικά 65 νομαρχιακοί γραμματείς. Δεν είναι μόνον όλοι μέλη του ΣΥΝ, εί-ναι οι ίδιοι που ήταν προεκλογικά! Στον ΣΥΡΙΖΑ έχει υψωθεί ένα ψιλό δίχτυ και από τα βρόχια του δεν περνά ούτε μαρίδα, αν δεν έχει την «εμπιστοσύνη» της ηγεσίας. Συντρόφισσες και σύντροφοι, αυτή η διαπίστωση αναδεικνύει άλλα καθήκοντα αλλαγών και όχι την πίεση για «αυτοδιάλυση» των συνιστωσών.

Σε ό,τι μας αφορά, δεν πρόκει-ται να «αυτοδιαλύσουμε» τη ΔΕΑ. Οι ταυτότητες των οργανώσεων της επαναστατικής Αριστεράς (και όχι μόνο) που βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ, προέκυψαν μέσα από παλαιότερα του ΣΥΡΙΖΑ ιδεο-λογικοπολιτικά διλήμματα. Καμιά σοβαρή ανάλυση δεν έχει κατα-τεθεί που να πείθει ότι αυτά τα ζητήματα δεν θα έχουν σημασία στο μέλλον.

Η στάση μας αυτή έρχεται σε αντίθεση με τα καθήκοντα με-τατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε μάχι-μο, ανοιχτό, μαζικό, δημοκρα-τικό και πολυτασικό «κόμμα»; Κάθε άλλο. Επικαλούμαστε την ευρωπαϊκή εμπειρία: Στο πορτογαλικό Μπλόκο, το κα-θεστώς «διπλής ένταξης» των τροτσκιστών, των μαοϊκών και των προερχόμενων από το ΚΚΠ αγωνιστών-στριών, είναι απο-λύτως αποδεκτό. Το γερμανικό Linke χρειάστηκε πάνω από 10 χρόνια μετά την ίδρυσή του, για να μετατρέψει ανεξάρτητες ορ-γανώσεις ή ρεύματα σε εσωκομ-ματικές «τάσεις». Όμως, ακόμα και εκεί, η μετατροπή ήταν επι-φανειακή και όλοι γνωρίζουν ότι οι διαφορές εξακολουθούν (με εγγυήσεις ελευθερίας) να υπάρ-χουν στη βάση.

Επικαλούμαι όμως, κυρίως, την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ορ-γανώσεις όπως η ΑΚΟΑ, η ΔΕΑ,

η ΚΟΕ (και όχι μόνο) σε κρίσιμες στιγμές απέδειξαν ότι αποτελούν πολύτιμα συστατικά της λύσης και όχι του προβλήματος, που συ-χνά μπορεί να προέκυπτε από το εσωτερικό του ΣΥΝ.

Σήμερα τα αυστηρά μηνύματα περί «ενοποίησης» και «ωρίμαν-σης» δεν πρέπει να απευθυνθούν στις συνιστώσες, αλλά σε κά-ποιους από τους «βαρόνους» του ΣΥΡΙΖΑ, που συχνά παραβιάζουν τις πολιτικές συμφωνίες και προ-καλούν τον ίδιο τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Και ο νοών, νοείτω…

ΤάσειςΠολλή συζήτηση γίνεται επίσης για το ζήτημα των τάσεων, με στόχο, τάχα, να «τσακιστούν οι μηχανισμοί» και οι αναμφισβή-τητα αναγκαίες τάσεις να περιο-ριστούν στον ιδεολογικοπολιτι-κό ρόλο τους. Αυτό επιχειρείται με την πρόταση για αλλαγή του εκλογικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα και όργανα του ΣΥΡΙΖΑ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, το «ενιαίο ψηφοδέλτιο» απ’ όπου γίνεται επιλογή «προσώπων», η απαγόρευση της ψήφου σε τάση και κατά συνέπεια η κατάργη-ση της αναλογικής εκπροσώπη-σης των τάσεων, δεν αποτελούν «πανηγύρι δημοκρατίας», αλλά αντιδημοκρατικό-πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα. Οι προτάσεις αυτές δεν οδηγούν σε τσάκισμα των μηχανισμών, αλλά σε αποθέ-ωση ενός μηχανισμού: του ηγε-τικού, πλειοψηφικού «στρατοπέ-δου». Το είδαμε, άλλωστε, στην πρόσφατη Πανελλαδική Συνδιά-σκεψη, όπου στο «ενιαίο ψηφο-δέλτιο», που επέλεξαν πολλοί σ., τακτοποιήθηκαν με το σύστημα της «λίστας μέσα στη λίστα» αυτοί οι μηχανισμοί, οι συμμαχίες και οι υποσχέσεις τους.

Οι προτάσεις αυτές πρέπει να απορριφθούν τόσο στην πορεία προς το συνέδριο όσο και στη συ-νέχεια του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την τοποθέτηση του εκπροσώπου της ΔΕΑ, Αντ. Νταβανέλλου

ΣΥΡΙΖΑ της ανατροπής, ΣΥΡΙΖΑ των μελών του

Μ όνο ένα δεύτερο κύμα ριζοσπα-στικοποίησης μπορεί να δώσει την απαραίτητη ορμή στο ΣΥΡΙΖΑ για

ένα νέο μεγάλο άλμα στην επιρροή του και στη συμβολή του στην αναζωογόνηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Σίγουρα χρειαζόμασταν μεγαλύτερη προ-ετοιμασία για το ιδρυτικό Συνέδριο. Παρόλα αυτά και παρά τις όποιες αντιξοότητες, η Αρι-στερή Πλατφόρμα θα καταβάλει κάθε προ-σπάθεια για ένα Συνέδριο ιστορικής τομής για την Αριστερά και τον τόπο. Δεν θέλουμε ένα Συνέδριο εσωτερικών σκοπιμοτήτων. Θέ-λουμε ένα Συνέδριο των πλατιών εργατικών-λαϊκών στρωμάτων και της προοδευτικής ανατροπής.

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καταστεί μια κορυφαία στιγμή στην αλληλέν-δετη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλλει από τη μία στην αναζωογόνηση του κοινωνι-κού πεδίου, στην αντεπίθεση της κοινωνίας και στην ανάπτυξη μεγάλων ενωτικών κοινω-νικών ταξικών αγώνων και από την άλλη στην προσπάθεια του να προωθήσει μια κυβέρνη-ση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που θα αλλά-ξει τη μοίρα αυτού του τόπου με γενικότερες επιδράσεις στην περιοχή και την Ευρώπη.

Οι θέσεις για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι τελικές αποφάσεις του μπορούν να σφραγίσουν το μέλλον όλης της Αριστε-ράς και κυρίως το μέλλον του τόπου και να θέσουν τις βάσεις για τη συγκρότηση ενός πρωτότυπου αριστερού κομματικού εγχει-ρήματος, στο οποίο η δημοκρατικότητα, η πολυτασικότητα, η γνήσια συλλογικότητα, η ουσιαστική συμμετοχή των μελών στις αποφάσεις και εις βάθος συζήτηση πάνω σε διαφορετικές απόψεις, θα μπορούν να συνυ-πάρχουν με την ενιαία εικόνα, τη συνοχή, τον πλήρη σεβασμό στις συλλογικές πλειοψηφι-κές αποφάσεις και την αποτελεσματικότητα στη δράση του Κόμματος.

Όλο και περισσότερο δίνεται η εντύπωση ότι υπάρχουν δύο ειδών θέσεις του κόμμα-τος, εκείνες που χρησιμοποιούνται για «εσω-τερική κομματική χρήση» και εκείνες που επιλεκτικά και κατά θέμα είναι «κατάλληλες» για να εκφωνούνται δημόσια, ανάλογα με την περίσταση και τα ακροατήρια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο πρέπει να αποφύγει αλλά και να καταπολεμήσει, με όλες του τις δυνά-μεις και σε όλα τα επίπεδα, τυπικά φαινόμε-να που έχουν εμφανισθεί σε αντιπολιτευτικά κόμματα, ιδίως του σοσιαλδημοκρατικού κλίματος, τα οποία όσο προσέγγιζαν την κυ-βέρνηση τόσο υποβαθμιζόταν το κόμμα και μεγάλωνε η απόσταση ανάμεσα στο τελευ-ταίο, τα συλλογικά του όργανα, τις συλλογι-κές του αποφάσεις, και τη δημόσια διαχείρι-ση της πολιτικής του κόμματος.

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναδείξει και να χαράξει εκείνες τις νέες

πολιτικές κατευθύνσεις που θα ανοίξουν τα «φτερά» του Κόμματος να επιτύχει ένα ταυ-τόχρονο διπλό άλμα.

Διπλό άλμαΈνα άλμα στη συμβολή του για την εκ νέου αφύπνιση του κοινωνικού πεδίου, στην ανα-ζωογόνηση των κοινωνικών αγώνων και στην ανάπτυξη ενός μεγάλου ενωτικού εργατικού-λαϊκού κινήματος, στο ύψος της ανάγκης μιας προοδευτικής ανατροπής στην πορεία της χώρας με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Ένα νέο άλμα στη δυναμική και επιρροή του κόμματος, που θα του προσδώσει ένα άνετο πολιτικό προβάδισμα και μια καινούργια πο-λιτική πρωτοκαθεδρία, η οποία θα δώσει και τη χαριστική βολή στο παλιό αστικό πολιτικό σκηνικό και στις «αριστερές» εφεδρείες του.

Για να πραγματοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ανα-γκαίο διπλό άλμα στην πορεία του, στην κα-τεύθυνση της προοδευτικής ανατροπής και της κυβέρνησης της Αριστεράς, χρειάζεται ο ίδιος μια νέα ριζοσπαστικοποίηση, η οποία με τη σειρά της θα δώσει ώθηση σε μια νέα πολι-τική και ιδεολογική ριζοσπαστική μετατόπιση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να «χαθεί» μέσα στις συγχύσεις, τις αντιφάσεις και την απροσδιοριστία σημαντικών κοινωνικών τμημάτων που προβληματίζονται και δυσφο-ρούν με τη μνημονιακή λεηλασία, αλλά αντι-θέτως οφείλει να ηγηθεί πρωτοποριακά μιας προσπάθειας για να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις και συνεκτι-κές πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις, στη βάση μιας εναλλακτικής, προοδευτικής και σοσιαλιστικής προοπτικής της κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ενισχύσει την αξιοπι-στία του μέσα στα πλατιά λαϊκά στρώματα, να κερδίσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και να κατακτήσει την ηγεμονία στη συγκρότηση ενός πλατιού αριστερού μετώπου και σε μια πλατιά κοινω-νική συμμαχία της εργατικής τάξης, των μι-κρομεσαίων στρωμάτων στις πόλεις και την ύπαιθρο, και του κόσμου της διανόησης και του πολιτισμού, μόνο αν επιδείξει αξιοπιστία στο ριζοσπαστισμό του και την ανατρεπτική του κατεύθυνση και εμπνεύσει εμπιστοσύνη για τη συνέπειά του, τη σταθερότητά του, την ικανότητά του να δίνει δύσκολες μάχες, την αντοχή του στις πιέσεις του κατεστημέ-νου και την αποφασιστικότητά του.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει σε κάθε περίπτωση να εγκαταλείψει ένα πνεύμα άμυνας και απολογίας, που συχνά εμφανίζει, και να περάσει σε μια μεγάλη δημιουργική πολιτική αντεπίθεση, με τεκμηρίωση, επιχει-ρήματα, αυτοπεποίθηση και μαχητικό πνεύ-μα, η οποία πέραν των άλλων προϋποθέτει μαζί με ένα νέο πολιτικό προσανατολισμό, έναν κατάλληλο σχεδιασμό και μια ουσιαστι-

κότερη συλλογική προσπάθεια και μελέτη.

Σε κινηματικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κάνει μια μεγάλη στροφή για να ανακαλύ-ψει εκ νέου και σε μεγαλύτερο βάθος το ταξι-κό, εργασιακό και κοινωνικό πεδίο. Χρειαζό-μαστε μια μεγάλη στροφή του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα, από τα κεντρικά του στελέχη μέχρι και την τελευταία οργάνωση και όλα τα μέλη τού φορέα στην κοινωνία, τα κοινωνικά προβλήματα και πρώτα απ’ όλα τους εργασια-κούς χώρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν σε περιόδους λεηλασίας και εκτροπής σαν αυτές που δια-νύουμε να εμφανίζεται σε ορισμένες καίριες στιγμές «ταλαντευόμενος» ή ακόμα χειρό-τερα ως «κυανόκρανος» απέναντι σε κοινω-νικούς αγώνες που έχουν δίκαια αιτήματα. Αντίθετα, ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ρό-λος «παρατηρητή» ή έξωθεν «σχολιαστή» των κοινωνικών αντιδράσεων και κοινωνικών αγώνων, κάτω από την πίεση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, αλλά ρόλος ουσιαστι-κής παρέμβασης για τη στήριξη των αγώνων και για να αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο, εναλλακτικό προσανατολισμό και να κατα-κτούν την ευρύτερη δυνατή κοινωνική αλλη-λεγγύη και αποτελεσματικότητα.

Αμετάθετος, άμεσος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ -σε αυτή ιδιαίτερα τη φάση- είναι η αναζωο-γόνηση σε ταξική κατεύθυνση του συνδικα-λιστικού κινήματος.

Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να καταστήσει πιο συνεκτική και πιο τεκμηρι-ωμένη την κεντρική εναλλακτική του πρό-ταση, θέτοντας σε ένα ενιαίο σχέδιο, χωρίς τεμαχισμούς και διακοπές, ένα πειστικό δρό-μο απαλλαγής από τρόικα και μνημόνια, ο οποίος θα ακολουθηθεί μέχρι τέλους, χωρίς αναστολές και εκβιασμούς για την παραμονή στο ευρώ. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει αμέ-σως μετά το Συνέδριο να συνδέσει αυτή την κεντρική, συνεκτική, χωρίς αντιφάσεις και εξαρτήσεις από τρίτους, πρόταση, με εξει-δικευμένη και συγκεκριμένη ριζοσπαστική

προγραμματική επεξεργασία σε όλους τους τομείς και σε ανοιχτό διάλογο με τους ενδι-αφερόμενους.

Σε κομματικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζε-ται ριζική και ριζοσπαστική ανασυγκρότηση και επαναπροσανατολισμό. Θεμελιώδεις κα-τευθύνσεις είναι να κατακτήσει όλο το Κόμμα μια πραγματικά νέα συλλογική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, μια αληθινή και στην πράξη συμμετοχή στις αποφάσεις, και μια ικανότη-τα εξωστρεφούς κοινωνικής παρουσίας και κινηματικής δράσης σε όλα τα επίπεδα.

Δεν μπορούμε να μιλάμε για νέα ριζοσπα-στικοποίηση της κοινωνίας και προοδευτική ανατροπή χωρίς ένα κόμμα ριζοσπαστικό, χωρίς ένα κόμμα εμπροσθοφυλακή, ένα κόμμα αφοσιωμένων αγωνιστών, ένα κόμμα πρωτοπόρων και όχι ένα κόμμα που καμιά φορά κινδυνεύουν λειτουργίες του, να περι-ορίζονται στην ανάδειξη εσωτερικών συσχε-τισμών, στην επιβεβαίωση και αναπαραγωγή της όποιας ηγεσίας, κόμμα γραφειοκρατικό και μικροεξουσίας.

Προγραμματικές κατευθύνσεις1. Ακύρωση-κατάργηση των μνημονίων

και των εφαρμοστικών τους νόμων.

2. Διαγραφή του ελληνικού κρατικού χρέους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτές τις σκέψεις θεωρεί άμεση προτεραιότητα του την πλήρη, χω-ρίς όρους και μνημονιακές υποχρεώσεις, διαγραφή του χρέους, η οποία συνιστά πρώτη προϋπόθεση για να μπορέσει η χώρα να ανακόψει την κρίση και να χαράξει δρό-μους ανάκαμψης.

3. Διαγραφή χρεών για τις πιο αδύνατες χώ-ρες στην ευρωζώνη και σε παγκόσμιο επίπεδο.

4. Ακύρωση-κατάργηση των δανειακών συμβάσεων.

5. Γενναία ρύθμιση έως διαγραφή χρεών στα ασθενέστερα στρώματα.

6. Εθνικοποίηση-Κοινωνικοποίηση των τραπεζών

Οι θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας για το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Αποσπάσματα από το κείμενο συμβολής της Αριστερής Πλατφόρμας, που κατατέθηκε 

στη Συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Για ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης

7. Τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις. Ένας νέος δημόσιος, εργατικά ελεγχόμενος, κοινωνικο-ποιημένος τομέας, κινητήριος δύναμη ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου σοσιαλιστικής προοπτικής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει ότι, στο πλαίσιο μιας πολιτικής προοδευτικής διεξόδου από την κρίση και ενός μεταβατικού προγράμμα-τος σοσιαλιστικής προοπτικής, θα προχω-ρήσει στην εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση όλων των στρατηγικών τομέων και κλάδων της ελληνικής οικονομίας και όσων κλάδων και επιχειρήσεων κριθεί αναγκαίο, προκειμέ-νου να υπηρετηθεί με άμεσο και αποτελεσμα-τικό τρόπο η ανάπτυξη, η απασχόληση και η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.

8. Φορολογική μεταρρύθμιση, για να πλη-ρώσουν τα κέρδη και ο πλούτος.

9. Στήριξη μισθών και συντάξεων. Εκδη-μοκρατισμός εργασιακών σχέσεων και συ-γκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στην παρα-γωγή και στο κράτος.

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας δέσμης μέτρων, η κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, σε διάλογο, συνεργασία και κοινή δράση με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και το εργατικό κίνημα, θα θεσμοθετήσει να επεκταθεί σταδιακά, σε όλη την έκταση της παραγωγής και της κοινωνίας, ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος. Να απελευθερωθούν οι αγωνιστικοί πόροι και πρωτοβουλία της ερ-γατικής τάξης, ώστε να ανυψωθεί σε ηγέτιδα κοινωνική δύναμη, που θα καθορίσει τις με-γάλες αλλαγές σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Χωρίς τη δημιουργική πρωτοβουλία της ερ-γατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρω-μάτων, χωρίς τη γενική ανάταση της πρωτο-βουλίας και του αγώνα των μαζών, χωρίς οι ίδιοι οι άνθρωποι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, η κοινωνία θα παραμένει δέσμια των συμφερόντων του κεφαλαίου και η οικο-νομία θα λειτουργεί με υπέρτατο κριτήριο το

κέρδος, και κανένα σχέδιο για μεγάλες ανα-τροπές με κατεύθυνση το σοσιαλισμό δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Γι’ αυτό, βασική μας κατεύθυνση είναι η πάλη για την επέκταση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου σε όλη την έκταση της παραγωγής και του κράτους. Η κυβέρνηση της Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ θα στηρίξουν με κάθε μέσο και θα παλέψουν για την εμφάνιση και επέκταση τέτοιων μορφών εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Θεωρούμε όλα αυτά τα μέτρα, τις πρωτο-βουλίες και τους αγώνες, σαν τα πρώτα βή-ματα σε μια διαδικασία που πρέπει γρήγορα να προσανατολιστεί και να κλιμακωθεί στην κατεύθυνση της πλήρους κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της συγκρότησης από τους ίδιους τους εργαζόμενους των δικών τους μορφών εξουσίας, για την κοινωνία της εργατικής και κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.

10. Δημόσιος-κοινωνικός έλεγχος στα ΜΜΕ. Ισχυρά και δημοκρατικά, δημόσια -υπό κοινωνικό έλεγχο- ΜΜΕ.

11. Για ένα «Όχι» μέχρι το τέλος στην τρόι-κα, τα μνημόνια και τους εκβιασμούς.

Οι τελευταίες εξελίξεις υπογραμμίζουν ακόμη πιο έντονα ότι τόσο η Ευρωζώνη όσο και η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζονται, ούτε επα-ναθεμελιώνονται, αλλά μόνο ανατρέπονται, αν το αίτημα παραμένει -και παραμένει- μια Ευρώπη των λαών, της σύγκλισης προς τα πάνω, της προόδου και του σοσιαλισμού. Και αυτή η διαδικασία ανατροπής μπορεί να γίνει ρεαλιστική και να μην παραμείνει κενό γράμ-μα ή ουτοπία, αν ξεκινήσει από μια χώρα ή ομάδα χωρών, πράγμα που μπορεί να προ-καλέσει, ίσως και πολύ σύντομα, ένα ντόμινο ανάλογων ανατρεπτικών εξελίξεων σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να είναι αποφασισμένη και προετοιμασμένη να ακολουθήσει με σταθερότητα, συνέπεια και ενιαία κατεύθυνση αυτό το προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, ανε-

ξάρτητα από απειλές, εκβιασμούς, πιέσεις και τρομοκρατικά διλήμματα.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, έχοντας ως στόχο να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής, πρέπει να προετοιμα-στεί από κάθε άποψη για όλες τις συνέπειες και τα ενδεχόμενα της αναπόφευκτης σύ-γκρουσης με την Ευρωζώνη του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, περιλαμβανομένης, αν χρειαστεί, και της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν είναι επαρκής και πρέπει να συμπληρωθεί, ύστερα και από την καταλυτική εμπειρία της Κύπρου, με τις παραπάνω θέσεις, που εκφράζουν την ετοιμότητα και αποφασι-στικότητα να υλοποιήσουμε το πρόγραμμά μας και τους στόχους μας μέχρι το τέλος.

12. Ένα μεγάλο αριστερό πολιτικοκοινωνι-κό μέτωπο για κυβέρνηση Αριστεράς και την προοδευτική ανατροπή.

Θεωρούμε ότι σήμερα μια συνεργασία και συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Αρι-στεράς, κατά πρώτο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που θα έδινε ισχυρό αριστερό προβάδισμα στο πολιτικό σκηνι-κό, όχι μόνο καθίσταται όσο ποτέ αναγκαία, αλλά και ότι οι τραγικές εξελίξεις που σημει-ώνονται στην Ελλάδα και την Κύπρο, μαζί με τα διδάγματα που τις ακολουθούν, φέρνουν αντικειμενικά πιο κοντά αυτή τη συμπόρευ-ση και την καθιστούν πιο δυνατή μέσα από αμοιβαίες μετατοπίσεις και την εκδήλωση ισχυρής ενωτικής βούλησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις δυσκολίες, δεσμεύε-ται ότι θα σχεδιάσει και θα αναλάβει συγκε-κριμένες, εποικοδομητικές και ρεαλιστικές πολιτικές και προγραμματικές πρωτοβουλίες για τη συνεργασία και τη συμπαράταξη της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει και ενθαρρύνει ενδεχό-μενες συνεργασίες με στελέχη και συλλογι-κότητες από το σοσιαλιστικό και σοσιαλδη-μοκρατικό χώρο, οι οποίες απεγκλωβίζονται από τις λογικές της σοσιαλδημοκρατίας και της διαχείρισης του συστήματος και ακολου-θούν μια αγωνιστική πορεία προς τ’ αριστε-ρά, και με τις οποίες έχουν αναπτυχθεί και δοκιμασθεί σχέσεις εμπιστοσύνης, με κοινές θέσεις, κοινές πρωτοβουλίες και κυρίως κοι-νούς αγώνες.

Τέτοιου είδους συνεργασίες, που μπορεί να γίνονται δυνατές με όρους μετατοπίσεων προς τ’ αριστερά και όχι αναδίπλωσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά και τις σο-σιαλδημοκρατικές αυταπάτες, δεν αφορούν σε καμία περίπτωση πρόσωπα ή φορείς που είχαν ρόλους σημαντικής ευθύνης στη δε-ξιόστροφη πορεία του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα στις μνημονιακές επιλογές του -και πολύ πε-ρισσότερο τέτοιου είδους ευρύτερες συνερ-γασίες δεν αφορούν δυνάμεις κεντροδεξιού προσανατολισμού.

13. Ορισμένες θέσεις για το ρόλο του ΣΥΡΙ-ΖΑ στην ανασυγκρότηση, ανάπτυξη και αντε-πίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Μπορεί να δημιουργηθεί ένα νέο ιστορικό μπλοκ κοινωνικής ανατροπής και αλλαγής, που θα στηρίζεται σε μια σταθερή συμμαχία της εργατικής τάξης με μικρομεσαία στρώ-

ματα, υπό την ηγεμονία της πρώτης, με αιχ-μές την κατάργηση των μνημονίων, τη ριζο-σπαστική αντιμετώπιση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους και τη ρήξη με τον οικονο-μικό και κοινωνικό κανιβαλισμό της Ευρωζώ-νης, αλλά και την σύγκρουση με Ε.Ε.

Σε αυτό το πλαίσιο:Αγωνιζόμαστε για την ανασύνταξη των συν-δικάτων και την επαναθεμελίωση του εργατι-κού-συνδικαλιστικού κινήματος σε αγωνιστι-κή-ταξική κατεύθυνση.

Συμβάλλουμε στην ανασυγκρότηση και τη διεύρυνση των συντονισμών πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, που δεν πρέπει να εί-ναι συντονισμός παραγόντων της Αριστεράς αλλά σωματείων και συλλογικοτήτων.

Αναζωογονούμε και διευρύνουμε το συντονισμό των Ομοσπονδιών, όχι για να εγκαταλείψουμε τα συνδικάτα στη διασπα-στική λογική του ΠΑΜΕ, αλλά για να δημι-ουργήσουμε ακόμα ένα βήμα αγωνιστικών πρωτοβουλιών και δράσεων, που θα μας αποδεσμεύει από τον ασφυκτικό σχεδια-σμό των τριτοβάθμιων οργανώσεων όταν αυτές αδρανούν.

Στόχος των δυνάμεών μας που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι μέσα από την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων να συμ-βάλλουν στη διαμόρφωση ενός διακριτού αγωνιστικού συνδικαλιστικού ρεύματος, που θα διεκδικήσει την αλλαγή των συσχε-τισμών δύναμης σε όλα τα επίπεδα του ερ-γατικού συνδικαλιστικού κινήματος και θα αγωνιστεί για την ανασυγκρότησή του, σε διεκδικητική, ριζοσπαστική, ανατρεπτική, ταξική κατεύθυνση.

Ταυτόχρονα, πρέπει να συμβάλλουμε στην οργάνωση των ανέργων, με τους ίδιους να γίνονται πρωταγωνιστές στον αγώνα για δουλειά. Να επιμείνουμε (με ευθύνη των κομματικών οργανώσεων) στην καταγραφή των μελών μας που είναι άνεργοι και να συ-γκροτήσουμε σε επίπεδο πόλης (εργατικού κέντρου) τη δικτύωσή τους σε περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο. Να εξετάσουμε τη δυνατότητα συμμετοχής των ανέργων στα συνδικάτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε «εσωκομματική καμπάνια» για εγγραφή όλων των μελών του στα συνδικάτα και για την ενεργοποίηση τους για τη στήριξη των αγωνιστικών ταξικών συνδικαλιστικών παρα-τάξεων του χώρου τους ή για τη συγκρότηση τέτοιων όπου δεν υπάρχουν.

Η ουσιαστική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στις πραγματικές διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία απαιτεί καλύτερη ανάπτυξη του κόμματος στους εργατικούς χώρους και στις λαϊκές γειτονιές, στενότερη σχέση του με τα κινήματα που αναπτύσσονται ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και κυρίως με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Στο αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να ανασυγκροτήσουμε και να στηρίξουμε τις οργανώσεις του κόμματος στους εργασια-κούς χώρους και κυρίως στον ιδιωτικό τομέα όπου πρέπει να ρίξουμε ιδιαίτερο πολιτικό βάρος.

Οι θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας για το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Για ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Του Θοδωρή Πατσατζή

Εικοσιτετράωρη πανελλαδική πανυγειο-νομική απεργία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 7 Ιουνίου. Η Πανελλήνια Ομο-σπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσο-κομεία (ΠΟΕΔΗΝ) και η Ομοσπονδία Ενώ-σεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) καλούν όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία να απεργήσουν με σύνθη-μα: «θέτουμε φραγμό στη διάλυση της δη-μόσιας υγείας- Ή εμείς ή αυτοί».

Η κατάσταση στο χώρο της υγείας επιδει-νώνεται συνεχώς. Η υποχρηματοδότηση έχει οδηγήσει σε μεγάλες ελλείψεις προ-σωπικού αλλά και υλικών. Ταυτόχρονα φαίνεται ότι σε πολλά νοσοκομεία, ακρι-βώς λόγω της υποχρηματοδότησης, οι εφημερίες των γιατρών δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ. Η κατάσταση αυτή ολο-κληρώνεται από τα κλεισίματα και τις συγ-χωνεύσεις νοσοκομείων.

Η ανθρωπιστική κρίση, από την οποία εί-χαμε γράψει πολλές φορές ότι κινδυνεύου-με λόγω της μνημονιακής πολιτικής, είναι εδώ. Εκτός από την υποβάθμιση που θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι χρήστες των υπηρεσιών υγείας, κυριολεκτικά θα κιν-

δυνεύουν απλά να πεθάνουν αν αρρωστή-σουν ή έχουν κάποιο ατύχημα, αφού χωρίς νοσοκομεία μεγάλο τμήμα του πληθυσμού θα αποκλειστεί από κάθε υπηρεσία υγείας. Εκτός από τα νοσοκομεία, κλείνουν ή συγ-χωνεύονται, επίσης, υποκαταστήματα ΙΚΑ και Κέντρα Υγείας.

Για την οργάνωση της απεργίας, η ΟΕΝΓΕ καλεί τους νοσοκομειακούς γιατρούς και τους νοσηλευτές να λάβουν υπόψη τους την πιθανή προσπάθεια της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει και στο χώρο της υγείας, τις σποραδικές μετακινήσεις γιατρών και

νοσηλευτών από νοσοκομείο σε νοσοκο-μείο. Να αντιμετωπίσει δηλαδή την έλλει-ψη προσωπικού με τον τρόπο που το αντι-μετώπισε στους καθηγητές.

Απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης που αναμένεται να επέλθει σε κάθε εργα-σιακό δικαίωμα των γιατρών και του λοι-πού προσωπικού των νοσοκομείων, μόνος δρόμος είναι η οργάνωση της απεργίας με τρόπο που να συμπεριλαμβάνει κοινή δρά-ση με άλλους κλάδους εργαζομένων και με αυτούς που κατά κόρον χρησιμοποιούν τα δημόσια νοσοκομεία: τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους ανασφάλιστους.

Η ΟΕΝΓΕ καλεί η απεργία στις 7 Ιούνη να κα-ταλήξει σε διαδηλώσεις σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Αυτή χρειάζεται να οργανωθεί μαζί με τις επιτροπές αγώνα που ήδη έχουν δημι-ουργηθεί σε πολλές γειτονιές και πόλεις για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας ή για τοπι-κά ζητήματα. Γι’ αυτό το σκοπό θα υπάρξει και ανακοίνωση της ΟΕΝΓΕ, με την οποία θα ενημερώνεται ο κόσμος για την κινητοποίη-ση και θα ζητείται η στήριξή του και η οποία θα έχει τη δυνατότητα να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε τοπικής επιτροπής.

Αυτό που πέφτει σαν ευθύνη στις πλάτες των παρατάξεων της Αριστεράς στον κλά-

δο των υγειονομικών είναι η έγκαιρη οργά-νωση περιοδειών σε κάθε νοσοκομείο και -όπου είναι δυνατόν- μαζί με τις τοπικές επιτροπές αγώνα εξορμήσεις και περιο-δείες στις γειτονιές και χάπενινγκς με μι-κροφωνικές για να πάρει σάρκα και οστά η προσπάθεια που ξεκινάνε τα σωματεία των γιατρών.

Η απεργία αυτή είναι η πρώτη ενός μεγά-λου κλάδου μετά την ήττα του αγώνα των εκπαιδευτικών της μέσης εκπαίδευσης και έχει μεγάλη σημασία να είναι πετυχημένη, ώστε να δώσει ώθηση και στον ίδιο τον κλάδο, αλλά και συνολικότερα στους ερ-γαζόμενους, για την αντιμετώπιση του κρί-σιμου πολέμου που έχουν να δώσουν ενά-ντια στο μνημόνιο. Η Αριστερά πρέπει να δώσει σύσσωμες τις δυνάμεις της για την επιτυχία της. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκο-μεία, στις τελευταίες εκλογικές τους διαδι-κασίες έχουν δώσει τη στήριξή τους στην Αριστερά και δείχνουν να εναποθέτουν σε αυτήν τις ελπίδες τους για ανατροπή του μνημονίου, για να σωθεί η δημόσια υγεία. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να ενεργο-ποιήσει πλήρως τις δυνάμεις του σε αυτόν τον αγώνα: από τις τοπικές και κλαδικές του οργανώσεις ως την ηγεσία του.

Πανυγειονομική Απεργία στις 7 Ιούνη

Να σώσουμε τη δημόσια Υγεία

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

«Δεν ήταν παρά η αρχή, συνεχίζουμε τον αγώνα» Της Κατερίνας Παρδάλη

Τ ο 1968 ήταν μια σκληρή χρονιά για τους καπιτα-λιστές. Σε όλες τις ηπεί-

ρους, σε δεκάδες χώρες, ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας και απελευθέρωσης απλώθηκε ανε-ξέλεγκτα: Λονδίνο, Βερολίνο, Μεξικό, «Άνοιξη της Πράγας», Ιαπωνία, Αργεντινή, Μαδρίτη και Βραζιλία, Άμστερνταμ και Ου-ρουγουάη, πόλεις των ΗΠΑ και Κωνσταντινούπολη…

Το κίνημα ξεκίνησε με την αντίσταση κατά του πολέμου των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά προ-χώρησε μέχρι τη συνολική αμφι-σβήτηση του καπιταλισμού.

Ο σπινθήρας της γενικευμέ-νης εξέγερσης ήταν ο «Γαλλικός Μάης», γιατί μετά από πολλά χρόνια έβαλε ξανά στην ημερή-σια διάταξη το ζήτημα της συ-νολικής ανατροπής. Το ζήτημα της επανάστασης, που ακόμα και η κυρίαρχη Αριστερά (Κομουνι-στικά Κόμματα) της εποχής είχε μεταθέσει… σε ένα απώτερο μέλ-λον.

Το ξεκάθαρο στο Μάη του ’68 στη Γαλλία ήταν ότι οι εργάτες/τριες και η νεολαία έδειξαν ότι δεν πάλευαν απλά για κάποιες αυξήσεις, για κάποια επιδόματα και για μερικές αίθουσες διδα-σκαλίας στα πανεπιστήμια, αλλά για μιαν άλλη ζωή και μιαν άλλη κοινωνία.

Κατάφεραν και παρέλυσαν μέσα σε λίγες μέρες την οικονο-μία, τον κρατικό μηχανισμό και το πανίσχυρο καθεστώς του Ντε Γκολ. Έδειξαν πως δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο. Έδειξαν πού βρί-σκεται η δύναμη…

Το παράδειγμά τους, που ακο-λουθήθηκε από τον «Ιταλικό Μάη» (γνωστό σαν Ιταλικό Φθι-νόπωρο, που κράτησε κάποια χρόνια), συγκλόνισε τότε την Ευ-ρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, από τη Βόρεια και τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ιαπωνία.

Ενέπνευσε τη νεολαία, τους εργάτες/τριες, μεγάλα κομμάτια του λαού. Προκάλεσε εκρηκτικά φοιτητικά και απεργιακά κινήμα-τα, λαϊκές εξεγέρσεις, απελευ-θερωτικά κινήματα που έδιωξαν τους ιμπεριαλιστές, που ανέτρε-ψαν δικτατορίες, που σάρωσαν δεξιές κυβερνήσεις, που ταρα-κούνησαν την αστική τάξη.

Ταυτόχρονα, μέσα σ’ αυτό το εξεγερσιακό πανηγύρι κατέρρευ-σαν προκαταλήψεις δεκαετιών, έσπασε ο συντηρητισμός που είχε επιβάλει η άρχουσα τάξη, έσπασε η κυριαρχία των σταλινι-κών ΚΚ.

Έτσι το γυναικείο και φεμινιστι-κό κίνημα, τα αντιπολεμικά κινή-ματα, τα κινήματα των μαύρων, το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων, τα πρώτα οι-κολογικά κινήματα, τα αντιρατσι-στικά κινήματα, οι οργανώσεις

της Επαναστατικής Αριστεράς, «γεννήθηκαν» ή «ξαναγεννήθη-καν» το 1968.

Τα ευρηματικά συνθήματα, οι καταπληκτικές αφίσες, η τέ-χνη, το σινεμά του Μάη του ’68 ακόμα και σήμερα εμπνέουν και χρησιμοποιούνται σε αγώνες. Ξαναθύμισαν ότι η Επανάσταση εμπνέει και δημιουργεί σε όλα τα επίπεδα.

Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα, 45 χρόνια μετά, αυτά που συνέβησαν τότε (και σε όλη τη δεκαετία του ’70) στοιχειώ-νουν τους εφιάλτες της κυρίαρ-χης τάξης και εμπνέουν τις ελπί-δες των «από κάτω».

Το κίνημα Στην έκρηξη του Μάη του 1968 προφανώς καταλυτική ήταν η επίδραση του φοιτητικού κινή-ματος.

Η αστυνομική βιαιότητα κατά των φοιτητών τη νύχτα της 10ης Μάη προκάλεσε τη γενικότερη κοινωνική αγανάκτηση και τα συνδικάτα (υπό την πίεση των ερ-γατών) κάλεσαν σε γενική απερ-γία μιας μόνο μέρας, για τις 13 Μάη. Η κυβέρνηση υποχώρησε, διατάσσοντας την απελευθέρω-ση όσων είχαν συλληφθεί. Όμως ήταν πλέον αργά.

Η διαδήλωση στις 13 Μάη ήταν η μεγαλύτερη που έγινε στο Πα-ρίσι μετά την απελευθέρωση από τους ναζί το 1944. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, κρατώντας πανό των εργοστασιακών και κλαδικών τους σωματίων, ενώ-θηκαν με δεκάδες χιλιάδες φοι-τητές και μαθητές, που ανέμιζαν κόκκινες και μαύρες σημαίες. Γύρω στο 1.000.000 κόσμος ήταν στους δρόμους.

Αρχικά το ΚΚ Γαλλίας περίμενε ότι τα πράγματα θα σταματούσαν στη μονοήμερη απεργία της 13ης Μάη. Αλλά οι εργάτες της Sud Aviation (εργοστάσιο κατασκευ-ής αεροπλάνων) αποφάσισαν κα-

τάληψη του εργοστασίου στις 14 Μάη και σήκωσαν οδοφράγματα στις εισόδους του. Για ένα δεκα-πενθήμερο, παρά τις επανειλημ-μένες εκκλήσεις του συνδικάτου, 20 διευθυντές φυλακίστηκαν στο κατειλημμένο εργοστάσιο.

Οι εργάτες της Ρενό στο Κλεόν προχώρησαν και αυτοί σε κατά-ληψη. Μέχρι τις 16 Μάη οι κατα-λήψεις είχαν απλωθεί σ’ ολόκλη-ρη τη Γαλλία. Στις 18 η απεργία ήταν Γενική! Τα πάντα νέκρωσαν στη Γαλλία, καθώς οι σιδηρο-δρομικοί καταλάμβαναν τους σταθμούς και τα αμαξοστάσια. Οι ασφαλιστικές εταιρίες, τα πο-λυκαταστήματα, τα τυπογραφεία βρίσκονταν στα χέρια των απερ-γών.

Στις 25 Μάη το κρατικό ραδιό-φωνο και η τηλεόραση ξεκίνησαν τη δική τους απεργία. Τα τηλε-οπτικά νέα των 8 διακόπηκαν. Οι αστικές εφημερίδες αναγκά-στηκαν να δεχθούν έλεγχο της ύλης τους και να τυπώσουν τις διακηρύξεις της Επιτροπής των Εργατών.

Όσο για τις τράπεζες, ο «Economist» έγραφε: «Κανείς δεν είναι πια σίγουρος για το ποιος απαντά στο τηλέφωνο στην Τρά-πεζα της Γαλλίας».

Η Γενική Απεργία κράτησε δεκαπέντε μέρες και ήταν η με-γαλύτερη σε διάρκεια γενική απεργία στην ιστορία του καπιτα-λισμού. Στην πιο κρίσιμη στιγμή απεργούσαν 10 εκατ. εργάτες. Όλα τα στρώματα της κοινωνίας συγκλονίστηκαν. Το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, συλλογικής, απελευθερωτικής, όπου θα άνθι-ζαν ανεμπόδιστα όλα τα ανθρώ-πινα ταλέντα, ήταν χειροπιαστό μπροστά τους. Ζούσαν γεγονότα και συναισθήματα που δεν είχαν φανταστεί…

ΡεφορμισμόςΗ ηγεσία του ΚΚΓ και τα στελέχη της CGT (μεγαλύτερη εργατική ομοσπονδία) δεν είδαν καθόλου

με καλό μάτι αυτή την εξέγερση. Η θέση του ΚΚ ήταν ότι δεν είναι δυνατή η επανάσταση στη Γαλλία και ότι «οι εργαζόμενοι δεν είναι έτοιμοι» για ανατροπές… Στη διάρκεια της γενικής απεργίας, έψαχναν να βρουν μια «διέξοδο από την κρίση» .

Έτσι, την ώρα που χιλιάδες εργάτες και φοιτητές φώνα-ζαν στους δρόμους: «Αντίο Ντε Γκολ», «Η εξουσία βρίσκεται στους δρόμους», «Η εξουσία στους εργάτες», οι ηγέτες των συνδικάτων, σε συμφωνία με το ΚΚΓ, δέχτηκαν την πρόσκληση του Πομπιντού για διαπραγμα-τεύσεις.

Η συνάντηση με τους εργοδό-τες και τον Πομπιντού διαιτητή έγινε στην οδό Γκρενέλ (25-27 Μάη). Οι εργοδότες και η κυβέρ-νηση καταλάβαιναν πολύ καλά ότι, για να μπορέσουν τα συνδι-κάτα να πείσουν τους εργάτες να σταματήσουν την απεργία και τις καταλήψεις, έπρεπε εκείνοι να κάνουν σημαντικές παραχωρή-σεις.

Και τις έκαναν. Αυξήσεις 10% για όλους τους εργάτες, 35% αύξηση του βασικού μεροκά-ματου στα εργοστάσια, 56% στα αγροκτήματα και μέχρι 73% στα μαγαζιά. Αύξηση στα οικογενει-ακά επιδόματα και τα επιδόματα γήρατος και παραχωρήσεις στα ωράρια εργασίας, τα όρια συντα-ξιοδότησης και στα συνδικαλι-στικά δικαιώματα. Η Συμφωνία της Γκρενέλ ήταν η πιο σημαντι-κή επιτυχία των συνδικάτων από την απελευθέρωση.

Ήταν όμως και η αρχή για την υποχώρηση της εξέγερσης του Μάη. Στις 13 Ιούνη ο Ντε Γκολ κήρυξε στρατιωτικό νόμο, απα-γόρευσε τις διαδηλώσεις και έθεσε εκτός νόμου 11 οργανώ-σεις της άκρας Αριστεράς. Η CGT δεν αντέδρασε, γιατί ήταν «απα-σχολημένη» με το να κλείσει τις απεργίες. Το ΚΚ Γαλλίας δεν είπε τίποτα. Ο δρόμος για την εκλογι-

κή νίκη της Δεξιάς είχε ανοίξει...

Για μια φορά ακόμη μέσα σε 30 χρόνια το ΚΚ Γαλλίας έριξε σωσί-βιο στην κυρίαρχη τάξη που βυ-θιζόταν. Οι προηγούμενες ήταν η Γενική Απεργία του 1936 και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας το 1944-1945.

ΣυμπεράσματαΗ ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ώστε να έχουμε έτοιμες «οδηγί-ες χρήσης» για τους σημερινούς αγώνες ενάντια στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, την ανεργία, την πεί-να, την ανασφάλεια, την έλλειψη δημοκρατίας –τα οποία είναι με-ρικά από τα σημερινά προβλή-ματα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Η ιστορία όμως ΔΙΔΑΣΚΕΙ. Μπορούμε να μάθου-με από την προηγούμενη δράση των ανθρώπων.

Ο Γαλλικός και Παγκόσμιος Μάης του 1968 έδειξε πολλά πράγματα. Θα σταθώ σε τρία από αυτά, που νομίζω έχουν άμεση σχέση με το σήμερα.

1. Μέσα σε εβδομάδες, μέρες, ακόμα και ώρες, ιδέες που φαί-νονταν ακλόνητες είναι δυνατό να γκρεμιστούν συθέμελα. Κι από την άλλη μεριά, ιδέες που θεωρούνταν κτήμα μιας οικτρής μειοψηφίας επαναστατών, ξαφ-νικά απλώνονται και αγκαλιάζουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Άρα, δεν χρειάζεται να «στρογγυ-λεύουμε» τις απόψεις μας και τα οράματά μας για να μην «τρομά-ξει ο κόσμος». Δεν είναι ο κόσμος που «δεν τραβάει»… Είναι η Αρι-στερά που δεν τολμάει.

Η επίκληση της «λογικής» και του εφικτού από τα ρεφορμιστι-κά κόμματα τότε, όχι μόνο έθαψε τα κινήματα, αλλά άνοιξε και το δρόμο σε κυβερνήσεις της Δεξι-άς.

2. Έγινε φανερό σε εκατομμύ-ρια ανθρώπους –μέσα από την εμπειρία τους– ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει «από τα κάτω». Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι η κοινωνία αλλάζει, απόδειξη για το πώς κερδίζονται οι μάχες, αφού, παρότι δεν πήραν την εξουσία από τους αστούς, κερ-δήθηκαν πάρα πολλά πράγματα σε Δύση και Ανατολή.

3. «Η εξουσία στους εργά-τες» δεν έγινε πράξη. Παρά τα τρομακτικά προχωρήματα που προσπάθησα να περιγράψω πα-ραπάνω, η εξουσία έμεινε τελικά στους αστούς. Γιατί; Επειδή κα-νένας από τη δική μας μεριά δεν ήταν έτοιμος ή πρόθυμος να την πάρει. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην είμαστε έτοι-μες/οι. Στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και στις σχολές, παντού, πρέπει να προετοιμάζουμε την οργάνωση, τις ιδέες και την εμπιστοσύνη του κόσμου μας. Που θα μας κάνει ικανούς/ες να νικήσουμε, όταν έρθει ο «δικός μας Μάης».

45 χρόνια από το Μάη του ’68:

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Συντομευμένη εκδοχή. Διαβάστε το

πλήρες άρθρο στο rpoject.gr

Του Πάνου Πέτρου

«Η ευρωπαϊκή κρίση για την οποία δεν μιλά κανείς: Η Γαλ-

λία είναι σε ελεύθερη πτώση». Με αυτόν τον τίτλο δημοσίευσε το περιοδικό «Fortune» το άρθρο του για την κατάσταση στη Γαλ-λία, μετά την επίσημη ανακοίνω-ση στις 15 Μάη ότι η οικονομία της βρίσκεται σε ύφεση. Οι διαπι-στώσεις και οι εκφράσεις στο ίδιο άρθρο είναι σκληρές: «υποφέ-ρει περισσότερο από κάθε άλλο μέλος της ευρωζώνης από ένα σοκαριστικό κατρακύλισμα της ανταγωνιστικότητας».

Το οικονομικό μέγεθος και ο γεωπολιτικός ρόλος της Γαλλίας αρκούν για να καταλάβει κανείς ότι μια τόσο βαθιά κρίση της γαλ-λικής οικονομίας έχει πολύ σοβα-ρότερες προεκτάσεις παγκόσμια. […]

Το «Fortune» είναι το ίδιο κα-τηγορηματικό: «Η ουσιαστική κατάρρευση της γαλλικής βιο-μηχανίας αγνοείται από εκείνους τους αναλυτές που ισχυρίζονται ότι η ευρωζώνη γλίτωσε την κα-ταστροφή και μπήκε σε μια νέα, διαρκή περίοδο σταθερότητας. Στην πραγματικότητα, είναι η Γαλλία –όχι η Ελλάδα, ούτε η Ισπανία– που αποτελεί τη μεγα-λύτερη απειλή για την επιβίωση του ευρώ».

Πράγματι οι εκτιμήσεις των αισιόδοξων γίνονται φύλλο και φτερό. Μαζί με τη Γαλλία, όλη η ευρωζώνη βρίσκεται σε ύφεση. Η «Wall Street Journal» παρατηρεί πως η Ευρώπη ζει την πιο παρα-τεταμένη οικονομική πτώση από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πο-λέμου, «χωρίς ίχνος ανάκαμψης στον ορίζοντα, για μεγάλο μέρος της ηπείρου».

Ο Willem Buiter, επικεφαλής οικονομολόγος της Citigroup, σχολιάζει σκληρά τις εκτιμήσεις των ευρωηγεσιών: «Οι τρέχουσες προβλέψεις της ΕΚΤ για άμεση ανάκαμψη είναι ο θρίαμβος της ελπίδας ενάντια στη σοφία… Οι χώρες της ευρωζώνης θα αντι-μετωπίζουν ένα μίγμα ύφεσης και ανεμικής ανάκαμψης για 2 ή 3 χρόνια ακόμη».

[…]

Η κρίση του ΟλάντΣε αυτό το φόντο προέκυψε η εντυπωσιακή χρεοκοπία του Ολάντ. Ο Σοσιαλιστής πρόεδρος εξελέγη ένα χρόνο πριν σε πανη-γυρικό κλίμα, ως νεκροθάφτης του «σαρκοζισμού». Ένα χρόνο μετά, η δημοτικότητά του έχει βυθιστεί από το 61% στο 27% (έσπασε το αρνητικό ρεκόρ του Σαρκοζί στην ιστορία των Γάλ-λων προέδρων) και η φιλελεύθε-ρη εβδομαδιαία εφημερίδα «Le Nouvel Observateur» αναρωτιέ-ται στο πρωτοσέλιδό της «Ξόφλη-σε ο Ολάντ;».

[…]

Η κρίση του Ολάντ είναι η πα-ταγώδης αποτυχία του «νεο-κε-ϊνσιανισμού», της προσπάθειας να ξεπεράσει η εθνική (καπιταλι-στική) οικονομία την κρίση, δεί-χνοντας ταυτόχρονα «κοινωνική ευαισθησία».

Ο Ολάντ επανέφερε κάποιους φόρους για τους πλούσιους στα επίπεδα που ήταν προ Σαρκοζί. Έχει εξασφαλίσει καλύτερους όρους ασφάλισης για τους πλέ-ον φτωχότερους. Προσέλαβε εκπαιδευτικούς και άνοιξε νηπι-αγωγεία. Προχωρά στο χτίσιμο κοινωνικών κατοικιών και έβα-λε πλαφόν σε κάποιες αυξήσεις ενοικίων. Το κράτος ανέλαβε το σύνολο των εξόδων για εκτρώ-σεις. Μείωσε τους φόρους για τις μικρές επιχειρήσεις.

Την ίδια στιγμή περικόπτει κοινωνικές δαπάνες από άλλους τομείς και προχωρά σε μερικές ιδιωτικοποιήσεις. Όλη η Γαλλία «βουίζει» για μια μεγάλη επικείμε-νη επίθεση στο συνταξιοδοτικό σύστημα, που έχει ήδη δεχτεί ένα σοβαρό πλήγμα από τον Σαρκοζί.

Αυτό το μίγμα δίνει «ασπιρίνες» στους φτωχούς και δεν πείθει τις «αγορές», με αποτέλεσμα ο Ολάντ να δέχεται πυρά από δεξιά κι από αριστερά, από τα πάνω κι από τα κάτω, ως αποτυχημένος.

Για τους καπιταλιστές το ζή-τημα είναι η «απροθυμία» του Ολάντ να προχωρήσει σε «σαρω-τικές μεταρρυθμίσεις», σε μια χώρα όπου οι μεταπολεμικές κα-τακτήσεις έχουν θιγεί λιγότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώ-πη (εργατική νομοθεσία, 35ωρο, σταθερή απασχόληση, σχετικά ψηλή φορολόγηση του πλούτου κλπ) και αποτελούν το βασικότε-ρο αγκάθι στην κερδοφορία του γαλλικού καπιταλισμού. Επιτίθε-νται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα ως το λιγότερο «εκσυγχρονισμένο» στην Ευρώπη και ζητάνε «αίμα».

Αλλά η αλήθεια είναι ότι το ΣΚ προσπαθεί να κερδίσει την εμπι-στοσύνη των επιχειρηματιών. […]. Απέναντι στο κύμα κλεισιμάτων ερ-γοστασίων σε όλη τη Γαλλία, προέ-κυψε το συνδικαλιστικό αίτημα για εθνικοποιήσεις, ώστε να σωθούν οι θέσεις εργασίας. Το δέος απένα-

ντι στην «αγορά» και την «ιδιωτική πρωτοβουλία» οδήγησε σε μια άλλη κατεύθυνση: Το νομοσχέδιο που ψήφισε το ΣΚ για να αντιμετω-πιστεί η κατάσταση, διευκολύνει απεριόριστα τα αφεντικά να απο-λύουν. Το εν λόγω νομοσχέδιο είχε γραφτεί κατευθείαν από το MEDEF (Σύνδεσμος Γάλλων Βιομηχάνων).

[…]

ΣκάνδαλαΤο «κερασάκι στην τούρτα» ήταν το σκάνδαλο που οδήγησε σε παραί-τηση τον Jerome Cahuzac το Μάρ-τη. Ο Cahuzac, υπουργός Προϋ-πολογισμού και υπεύθυνος για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, κατείχε 600.000 ευρώ αδήλωτα και αφορολόγητα σε ελβετική τρά-πεζα. Όμως η σκανδαλολογία ξε-περνά το κυβερνητικό κόμμα. Όλη η πολιτική ελίτ της Γαλλίας συγκλο-νίζεται από αποκαλύψεις.

Είναι σε εξέλιξη έρευνες για το αν ο Σαρκοζί έλαβε παράνομη προεκλογική χρηματοδότηση από τη ζάμπλουτη Μπετανκούρ, αλλά και από τον Μουαμάρ Κα-ντάφι. Παράλληλα, ο Claude Gueant, υπουργός Εσωτερικών επί Σαρκοζί, βρέθηκε με (ατεκ-μηρίωτα) 500.000 ευρώ στον τραπεζικό του λογαριασμό και με φήμες να μιλούν πάλι για χρήμα-τα από τον Καντάφι.

[…]

Το αρρωστημένο κλίμα συνο-ψίζει ο Edwy Plenel, εκδότης του σάιτ Mediapart. Υπό το φως των αποκαλύψεων και στα δύο κόμ-ματα, οι ελίτ «ξέρουν πως τα χει-ρότερα έρχονται, τόσο πολυάριθ-μοι είναι οι φάκελοι στα χέρια των δικαστών και της αστυνομίας, οι οποίοι περιλαμβάνουν ακόμα πιο σοκαριστικές και συγκλονιστι-κές αποκαλύψεις από αυτές που έχουν προκύψει ως τώρα».

Αυτή η εικόνα, δεκάδων φα-κέλων στα χέρια των (κάθε άλλο παρά ανεξάρτητων) αρχών, δεί-χνει ένα πολιτικό προσωπικό απο-λύτως «αιχμάλωτο» των αστών, αλλά και προειδοποιεί για ενδεχό-μενες κινήσεις σαρωτικής «ανα-σύνθεσης» της πολιτικής σκηνής.

Το σίγουρο είναι πως αυτή η κρίση των «από πάνω» λειτουρ-

γεί ως χαραμάδα για τους «από κάτω». Σε μια χώρα όπου η δυ-σπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα ήδη αυξανόταν, πλέον οι λαϊκές τάξεις απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τη σά-πια «5η Δημοκρατία».

Σε αυτό το τοπίο, δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα διεκδικούν την έκφραση της λαϊκής οργής: η άκρα Δεξιά και η Αριστερά. Το σκηνικό που βίωσε η Γαλλία στον πρώτο γύρο των προεδρι-κών εκλογών (με τη Μαρίν Λε Πεν και τον Μελανσόν να κλέβουν τις εντυπώσεις από τον Σαρκοζί και τον Ολάντ) μπορεί να «συγκαλύ-φτηκε» προσωρινά, αλλά επανέρ-χεται, όσο συνεχίζεται η κοινωνι-κή και πολιτική πόλωση που το τροφοδοτεί.

Η Μαρίν Λε Πεν κατόρθωσε να εκσυγχρονίσει την εικόνα του Εθνικού Μετώπου. Στη συγκυ-ρία που περιγράφηκε, έχει κάνει σημαία την «κάθαρση» και τον οικονομικό προστατευτισμό, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει δημο-σκοπικά. […] Οι τοπικές εκλογές του 2014 και η καμπάνια γι’ αυτές θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία να ανασυγκροτήσει το αποδυναμω-μένο δίκτυο «ακτιβιστών» του.

Πολύ περισσότερο, όταν το σύνολο της Δεξιάς ριζοσπαστικο-ποιείται. Στο εσωτερικό του UMP (το μεγάλο συντηρητικό κόμμα της Γαλλίας) πληθαίνουν οι φω-νές για συνεργασία με το Εθνικό Μέτωπο, σπάζοντας ένα ταμπού της «ρεπουμπλικάνικης» παρά-δοσης της Γαλλίας που είχε πά-ντοτε ως κεντρική αντίληψη την επιβολή «υγειονομικής ζώνης» γύρω από τους φασίστες. Η συ-μπόρευση Δεξιάς και ακροδεξι-άς στις διαδηλώσεις ενάντια στο γάμο ομοφυλοφίλων δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

ΑριστεράΗ γαλλική Αριστερά έχει αναλά-βει την ευθύνη του δικού της «άκρου». Από τις προεδρικές εκλογές ακόμη, ο Μελανσόν ανα-κήρυξε με διάφορους τρόπους τον εαυτό του «αντίπαλο δέος» στη Λε Πεν και έριξε το σύνθημα: «Εχθρός ο τραπεζίτης, όχι ο μετα-νάστης!».

Με αφορμή τα σκάνδαλα και την προσπάθεια της ακροδεξιάς να επωφεληθεί, το Αριστερό Μέ-τωπο οργάνωσε μια διαδήλωση «για την 6η Δημοκρατία», ανα-δεικνύοντας την ανάγκη καθε-στωτικής αλλαγής. Στις 5 Μάη, 180.000 διαδηλωτές, με επικε-φαλής τα μπλοκ συνδικάτων που έδωσαν πρόσφατα αγώνες ή είναι σήμερα σε απεργία, πλημμύρισαν την πλατεία Βαστίλης και τους γύρω δρόμους.

Οι επιθέσεις του Μελανσόν στο πολιτικό σύστημα και η ανάδειξη του συνθήματος «να καθαρίσουμε όσους είναι στην εξουσία» προκάλεσαν πανικό στα αστικά ΜΜΕ που τον κατηγόρη-σαν για υποκίνηση ανατροπής του πολιτεύματος. Ο Μελανσόν απάντησε εμφανίζοντας αφίσα των Σοσιαλιστών της δεκαετίας του ’30 με το ίδιο σύνθημα, ενώ οι διαδηλωτές της Βαστίλλης λίγο ενοχλήθηκαν από την «υπο-κίνηση», κατεβαίνοντας στους δρόμους με… σκούπες στα χέρια και συνθήματα «Είναι η ώρα να καταλάβει ο λαός την εξουσία».

[…]

Το Αριστερό Μέτωπο έχει κα-τορθώσει να αναδειχθεί στο επί-κεντρο της αριστερής πολιτικής στη Γαλλία, κυρίως αλλάζοντας τον εαυτό του. Εκτός από το ΚΚΓ, με τις υπαρκτές δυνάμεις στα συνδικάτα, αλλά και τη μακρά πα-ράδοση γραφειοκρατισμού, συν-διοίκησης με τους Σοσιαλιστές και κεντροαριστερών πολιτικών, στο Αριστερό Μέτωπο παίζουν ρόλο και άλλες δυνάμεις.

Το Αριστερό Κόμμα του Μελαν-σόν, ξεκινώντας από διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 2009, έχει εξελιχθεί σε μια πιο δυναμική ακτιβιστική οργάνω-ση, με 12.000 μέλη και αξιόλογη παρουσία στη νεολαία, εκεί όπου όλη η γαλλική Αριστερά υστερού-σε τα τελευταία χρόνια. Επιπλέ-ον, έξι μικρότερες συνιστώσες του Αριστερού Μετώπου έχουν μπει σε μια διαδικασία στενότε-ρης συνεργασίας, με στόχο την οικοδόμηση μιας ορατής αντικα-πιταλιστικής πτέρυγας μέσα στο Μέτωπο.

Βέβαια, τα προβλήματα (όσον αφορά τις σχέσεις με τους Σοσια-λιστές) του Αριστερού Μετώπου παραμένουν. […]

Το ζήτημα για την κατεύθυνση που θα πάρει η γαλλική Αριστερά είναι ανοιχτό. Το NPA, αν και πολύ σοβαρά αποδυναμωμένο, εξακο-λουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο με τις δυνάμεις έμπειρων και μα-χητικών αγωνιστών που έχει στις γραμμές του. Σε μια θετική εξέ-λιξη, το NPA συμμετείχε (με δικό του πλαίσιο) στην 5η Μάη, ενώ ήδη υλοποιεί την απόφασή του για διάλογο με «τη μη κυβερνη-τική Αριστερά», συζητώντας με συνιστώσες του Αριστερού Με-τώπου, με την Εργατική Πάλη και άλλες συλλογικότητες, αλλά και με την υπόσχεση ο διάλογος και η κοινή δράση να συνεχιστούν.

[…]

Γαλλία: Βαθιά οικονομική και πολιτική κρίσηΒαστίλη, 5 Μάη.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Προς τις εκλογές στο ΙράνΜε την εμπειρία των εκλογών του 2009, όταν μια ενδοκα-θεστωτική διαμάχη δημιούργησε «ρήγμα» για να ξεσπάσει η λαϊκή, δημοκρατική εξέγερση στο Ιράν, ο Ανώτατος Κλήρος επεδίωξε οι φετινές προεδρικές εκλογές να γίνουν με τις λιγότερες δυνατές εντάσεις. Ο Αλί Χαμενεΐ, ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης και εγγυητής της σταθερότητας του καθεστώτος, κατάφερε να εξασφαλίσει την παρουσία μιας σειράς υποψηφίων πιστών στον ίδιο και χωρίς ισχυρή προσωπική επιρροή. Την τελευταία μέρα κατάθεσης υποψηφιοτήτων ωστόσο, ήρθε η ανατροπή. Ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του ο Ραφσατζανί, πρόεδρος από το 1989 ως το 1997, πανίσχυρος δισεκατομμυριούχος (έπαιξε καθοριστικό ρόλο παρασκηνιακά στην ανέλιξη του Χαμενεΐ, μετά τον θάνατο του ιστορικού Ανώτατου Ηγέτη Χομεϊνί) και εκφραστής της πολιτικά και οικονομικά φιλελεύθερης πτέρυγας. Την ίδια μέρα, κατέθεσε υποψηφιότητα και ο εθνικιστής Ραχίμ Μασαεΐ, απόλυτος έμπιστος του απερχό-μενου προέδρου Αχμαντινετζάντ. Ο Αχμαντινετζάντ είναι σε ρήξη με τον Ανώτατο Κλήρο, που κατηγορεί τη φράξια του ως «αιρετική» και «αμαρτωλή». Οι εκλογές του Ιούνη αποκτούν πλέον μεγάλο ενδιαφέρον.

Διώξεις και αντίσταση στη ΡωσίαΣτις 6 Μάη, πάνω από 30.000 άνθρωποι συμμετείχαν σε αντικυβερνητική διαδήλωση στη Μόσχα. Ήταν η επέτειος μιας τεράστιας διαδήλωσης πέρυσι ενάντια στην τρίτη θητεία του Πούτιν, που χτυπήθηκε από την αστυνομία και εγκαινίασε την περίοδο τρόμου που εξαπέλυσε το καθε-στώς ενάντια στη ριζοσπαστική πτέρυγα της αντιπολίτευ-σης. Με αφορμή τα γεγονότα της 6ης Μάη, όλο το χρόνο που μεσολάβησε, το ρωσικό καθεστώς εξαπέλυσε ένα όργιο συλλήψεων, δικών και βασανιστηρίων ενάντια (κυρίως) σε αριστερούς και αναρχικούς αγωνιστές. Πρόσφατο θύμα ήταν ο Αλεξέι Γκασκάροφ, ένας από τους πιο γνωστούς ηγέ-τες της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ντε φάκτο «εκπρόσω-πος» του αντιφασιστικού κινήματος, που συνελήφθη στις 28 Απρίλη. Σε αυτό το σκηνικό, η παρουσία 30.000 ανθρώπων στην αντικαθεστωτική συγκέντρωση, αν και πολύ κατώτερη από τη δυναμική που είχε αναπτύξει το δημοκρατικό κίνημα πέρυσι, ήταν πολύ σημαντική. Οι πολιτικές αδυναμίες των φιλελεύθερων φάνηκαν και πάλι ωστόσο, με τις ομιλίες να επικεντρώνονται στις τοπικές εκλογές και στη συνέχεια των ακτιβισμών. Οι εκπρόσωποι του Αριστερού Μετώπου και του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος ήταν οι μόνοι που κάλεσαν σε σύνδεση των κοινωνικών με τους δημοκρατι-κούς αγώνες.

Μαρικάνα: Τα εγκλήματα συνεχίζονταιΟ Νοτιοαφρικανός Steve Khululekile ήταν ηγετικό στέλεχος του συνδικάτου ανθρακωρύχων NUM, που το κατήγγειλε για διαφθορά και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ανεξάρτη-του συνδικάτου AMCU, το οποίο είχε πρωτοστατήσει στην απεργία στο ορυχείο της Λόμνιν στη Μαρικάνα, η οποία πνίγηκε στο αίμα, όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ. Δολοφονή-θηκε, ενώ παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα. Χιλιάδες συμμετείχαν στην κηδεία-διαδήλωση, ενώ οι ανθρακωρύχοι στο ορυχείο της Λόμνιν κατέβηκαν σε αυθόρμητη απεργία. Μετά την αιματηρή απεργία στη Μαρικάνα, μια σειρά συνδικαλιστές έχουν σκοτωθεί «μυστηριωδώς». Πρόκειται για μάρτυρες των όσων έγιναν στην απεργία, αλλά και για τη φυσική ηγεσία του ρωμαλέου εργατικού κινήματος που αναπτύσσεται στα αριστερά των επίσημων συνδικάτων. Κά-πως έτσι οι «ανερχόμενες οικονομίες», όπως η Νότια Αφρική, εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη οικονομική τους ανάπτυξη…

ΗΠΑ: Αγώνες στα «κάτεργα»Τα κάτεργα του ιδιωτικού τομέα στις ΗΠΑ, την καρδιά του αχαλίνωτου καπιταλισμού, αντιμετωπίζουν ένα πρωτο-φανές κύμα εργατικής μαχητικότητας, με βασικό αίτημα την αύξηση του κατώτατου μισθού σε 15 δολάρια την ώρα (τώρα είναι 8 δολάρια). Ξεκίνησε από τους εργαζόμενους στα φαστ-φουντ της Νέας Υόρκης. Πέρασε στο Σικάγο, όπου εκτός από τα φαστ-φουντ απέργησαν και εμπορικά μεγαλοκαταστήματα. Ακολούθησε το Ντιτρόιτ, το Σεντ Λούις, το Μιλγουόκι. Απεργιακές φρουρές στήνονται έξω από McDonalds, Burger King, Victoria’s Secret, ενώ είναι σε εξέλιξη μια πανεθνική καμπάνια των εργαζομένων του κολοσσού στο χώρο των πολυκαταστημάτων Wal-Mart. Είναι από τις πιο ελπιδοφόρες εικόνες που έχει να δείξει το εργατικό κίνημα διεθνώς…

Μ ε ελάχιστες πλέον εξαιρέσεις (που και αυτές έχουν πίσω τους σοβαρή πολιτική σκο-

πιμότητα), οι «εθιμοτυπικές» επισκέ-ψεις ηγετών στην Ουάσινγκτον έχουν τελειώσει. Έχουμε μπει σε μια εποχή που οι –εκτός «προγράμματος» (G8, Γι-ούρογκρουπ κλπ)– συναντήσεις κορυ-φής μεταξύ ηγετών χωρών γίνονται για πολύ σοβαρούς λόγους. Συνήθως υπο-γραμμίζουν πολύ σοβαρή σύγκλιση ή πολύ σοβαρή απόκλιση συμφερόντων.

Με αυτή την έννοια, το ταξίδι του Ερ-ντογάν είχε ιδιαίτερο βάρος. Πόσο μάλ-λον όταν κουβάλησε μαζί του το μισό υπουργικό συμβούλιο και συναντά το μισό αμερικανικό υπουργικό συμβού-λιο. Η έκταση της ατζέντας, που τέθη-κε στη συνάντηση, δείχνει πολλά κοινά προβλήματα και αρκετά διαφορετικές στρατηγικές.

Ένα πρώτο συμπέρασμα, που προκύ-πτει, είναι πως η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι «πιόνι» των ΗΠΑ, όπως επίσης ότι τα συμφέροντα των δύο δυνάμεων δεν ταυτίζονται απόλυτα.

Συμφωνία Εμπορίου Παρόλο που μπροστά στο βάρος των γεωπολιτικών ζητημάτων (Συρία, Ισ-ραήλ, Παλαιστίνη), αυτή η πτυχή της συνάντησης δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τον Τύπο, ξεχωριστή σημασία είχε η συζήτηση για τη Συμφωνία Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ (το λεγόμενο και «οικονομικό ΝΑΤΟ»).

Οι συζητήσεις για την επίτευξη μιας τέτοιας συμφωνίας είναι προφανές ότι δείχνουν πως συντελούνται μεγάλες αλλαγές μέσα στην κρίση. Κι αυτό υπο-γραμμίζεται από την επιμονή του Ερ-ντογάν να ανοίξει το ζήτημα.

Με βάση τις υπαρκτές συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας, το τουρκικό κράτος, χω-ρίς να είναι μέλος της ΕΕ (και άρα χωρίς να μπορεί να συμμετέχει στις διαπραγ-ματεύσεις), δεσμεύεται από τις εμπο-ρικές συμφωνίες που αποφασίζει η ΕΕ. Βασικός στόχος της συνάντησης (κατά τη «Χουριέτ») ήταν να πείσει ο Ερντο-γάν τον Ομπάμα να συμπεριληφθεί η τουρκική κυβέρνηση στις διαπραγμα-τεύσεις.

Η απεύθυνση στον Ομπάμα αντί για τις Βρυξέλλες, αλλά και τα καυστικά σχόλια της «Χουριέτ» («Ο Ομπάμα θα αποφασίσει τι θα κάνει η ΕΕ; Και τελικά ποιος ευθύνεται που μπήκαμε σε μια τέτοια συμφωνία με την ΕΕ;») δείχνουν ότι ενισχύεται ο «ευρωσκεπτικισμός» και στην τουρκική άρχουσα τάξη.

Πέρα από την έκβαση των διαπραγ-ματεύσεων, η ανακίνηση του ζητήμα-

τος σε επίπεδο συνάντησης αρχηγών στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, από έναν από τους πιο δυναμικούς καπιτα-λισμούς της Ανατολικής Μεσογείου, δείχνει πως η συζητούμενη συμφωνία είναι μεγάλη οικονομική ανατροπή.

ΣυρίαΤο άλλο μεγάλο ζήτημα ήταν προφα-νώς η Συρία. Είναι γνωστό από καιρό ότι η Τουρκία για μια σειρά λόγους (αστά-θεια στα σύνορα, κουρδικό ζήτημα) εί-ναι μια δύναμη που «καίγεται» περισσό-τερο από τις άλλες να τελειώσει η κρίση. Γι’ αυτό και «φλερτάρει» πιο έντονα από όλες με τη στρατιωτική λύση ή έστω με μια αποφασιστικού τύπου παρέμβαση προς όφελος της αντιπολίτευσης.

Σε αυτό το ζήτημα ο Ερντογάν συ-νάντησε «τοίχο». Η Ουάσινγκτον πα-ραμένει στη «γραμμή» της διακριτικής παρακολούθησης και της εξάντλησης όλων των δυνατοτήτων για την πολυ-συζητημένη «πολιτική λύση» (συμβι-βασμός καθεστωτικών και αντιπολίτευ-σης, που θα εγγυάται τη «συνέχεια του κράτους»).

Η συνάντηση –για την οποία εργαζό-ταν εδώ και μήνες η τουρκική διπλω-ματία– τελικά έγινε σε μια περίοδο που αυτή η προοπτική ξαναζωντανεύει: Η κοινή ανακοίνωση των υπουργών Εξω-τερικών Αμερικής και Ρωσίας για την ανάγκη Διεθνούς Συνδιάσκεψης για τη Συρία δείχνει ότι προχωράει η πολιτική λύση, με τη συζήτηση να επικεντρώνε-ται πλέον στο πόσο γρήγορα μπορεί να οργανωθεί και ποιοι θα συμμετέχουν.

Όταν ανοίγεται η προοπτική για μια κοινά αποδεκτή λύση που θα εγγυάται τη «σταθερότητα» (η νέα εμμονή της Ουάσινγκτον όσον αφορά τη Μέση Ανατολή), ο Ομπάμα δεν έχει κανένα λόγο να ρισκάρει να την τινάξει στον αέρα.

Η διάσταση απόψεων κρύφτηκε πίσω από τις «δημόσιες κοινές δεσμεύ-σεις» των δύο κυβερνήσεων, που είναι μια σκέτη επανάληψη της μέχρι σήμε-ρα γραμμής: Υποστήριξη στην αντιπο-λίτευση, πολιτική πίεση στον Άσαντ να παραιτηθεί, συντονισμός για την «επό-μενη μέρα» κλπ.

Ωστόσο υπάρχει μια λεπτομέρεια που μπορεί να έχει τη σημασία της, όσον αφορά τις αποφάσεις για τη Συ-ρία: Παρών στο κλειστό «γεύμα εργασί-ας», σε αντίθεση με το «εθιμοτυπικό», ήταν ο επικεφαλής της ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ).

Οι εξελίξεις στη Συρία έχουν πάρει μια τέτοια τροπή, που αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: η παρουσία του

σκληρού ισλαμικού Αλ Νούσρα στο αντικαθεστωτικό αντάρτικο, η ανοιχτή πλέον είσοδος της Χεζμπολά στον πό-λεμο στο πλευρό του Άσαντ, ο (σχετικός με τα παραπάνω) φόβος του Ισραήλ για το πού θα καταλήξουν τα βαριά όπλα, αν ανατραπεί ο Άσαντ, η συζήτηση στους διεθνείς διπλωματικούς κύκλους για το «ποιοι είναι οι αντάρτες, ποιους εμπι-στευόμαστε και πώς τους ξεχωρίζου-με», τα σενάρια διαμελισμού της χώρας (με συνεργασία όλων των μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων, «φιλο-ασα-ντικών» και «αντιασαντικών»), όλα αυτά θα βαρύνουν στην επερχόμενη Διεθνή Συνδιάσκεψη και τις αποφάσεις που θα πάρει ή τις αποφάσεις που θα πάρει η κάθε πλευρά χωριστά στη συνέχεια, αν η προσπάθεια κοινής λύσης ναυαγήσει.

Παλαιστίνη-Ισραήλ Σε ένα τρίτο καυτό ζήτημα που συζητή-θηκε, ήταν ο Ομπάμα αυτός που συνά-ντησε «τοίχο». Μετά το τέλος όλων των συναντήσεων, στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πως δεν αναιρεί την απόφασή του να επι-σκεφτεί τη Λωρίδα της Γάζας. Η «συ-γνώμη» του Νετανιάχου αποδεικνύεται ένα δειλό πρώτο βήμα, που απέχει πολύ από τον αμερικανικό στόχο του «back on track», δηλαδή την επιστροφή των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων «στις ρά-γες».

Η επιμονή του Ερντογάν να συντηρεί το φιλοπαλαιστινιακό-αντισιωνιστικό προφίλ του δείχνει και ένα μεγάλο σο-βαρό πρόβλημα των ΗΠΑ στην περιο-χή, που έχει να κάνει με την αναποφα-σιστικότητά τους απέναντι στη Συρία, αλλά και εν γένει με τα διαφορετικά συμφέροντα των τοπικών υπο-ιμπερια-λισμών: Η στρατηγική του «σουνιτικού τόξου», που ακολουθούν για δικούς τους λόγους Τουρκία-Σαουδική Αρα-βία-Κατάρ, λειτουργεί αντικειμενικά ως σύμμαχος των ΗΠΑ ενάντια στο σιιτικό Ιράν, αλλά παράλληλα απαιτεί, για την υλοποίησή του, την εχθρότητα προς το Ισραήλ. Αυτός ο εγκλωβισμός ανάμεσα στα συμφέροντα υπερ-πολύτιμων συμ-μάχων καθηλώνει τον Ομπάμα.

Στις διμερείς συναντήσεις, είναι δε-δομένο πως «έπαιξαν» και άλλα ζητή-ματα, όπως το κυπριακό και το κουρ-δικό. Η σιωπή του Λευκού Οίκου και επίσημα, αλλά και σε επίπεδο «διαρ-ροών», δείχνει πως, παρά τις βιαστι-κές εκτιμήσεις όσων βλέπουν «αμε-ρικανοτουρκική συμπαιγνία» σε όλα τα μέτωπα, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και πως οι προτεραιότη-τες της Ουάσινγκτον στην παρούσα φάση είναι άλλες…

Συνάντηση Ερντογάν-Ομπάμα: Συγκλίσεις και διαφωνίες σε κοινά προβλήματα

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Του Θανάση Κούρκουλα

Η κατάθεση του «αντιρατσι-στικού νομοσχεδίου» στη βουλή έχει καταντήσει γε-

φύρι της Άρτας. Από τη μια ο υπουρ-γός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης το έχει ανάγει σε μητέρα όλων των μα-χών, που τα κόμματα του «συνταγμα-τικού τόξου» οφείλουν να δώσουν με το ρατσισμό και τη Χρυσή Αυγή.

Από την άλλη η ΝΔ έχει μπλοκά-ρει δύο φορές την κατάθεση του νομοσχεδίου, επικαλούμενη τεχνι-κά προβλήματα (π.χ. ότι δεν έχει πε-ράσει από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τη Γενική Γραμματεία της κυβέρνησης) ή διαρρέοντας πως αντιδρούν κύκλοι της εκκλησίας και του στρατού.

Κι ενώ η ομόθυμη πρόθεση της τρικομματικής κυβέρνησης υποτί-θεται πως είναι να απομονωθούν οι ρατσιστές θεσμικά μέσω του νόμου, στην πραγματικότητα, με τις παλι-νωδίες της κυβέρνησης, οι φασίστες εμφανίζονται στο ρόλο του ρυθμι-στή, καθώς πιέζουν την κυβέρνηση, αντιδρώντας στην «άδικη δίωξη» που τους στοχεύει.

Με δυο λόγια, οι μέχρι σήμερα χει-ρισμοί στο όνομα του αντιρατσιστι-κού νόμου προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες στους ρατσιστές και τους φασίστες. Ας δούμε όμως την ουσία του προβλήματος.

Οι νόμοι και η εφαρμογή τουςΜια γενική αρχή για τη νομοθε-σία του αστικού κράτους λέει πως υπάρχουν κάθε είδους διατάξεις. Όμως εφαρμόζονται κατά περίπτω-ση, με τρόπο που κάθε φορά βολεύ-ει την οικονομική εξουσία και τους μηχανισμούς που την υπηρετούν. Η μόνη περίπτωση αυτή η γενική αρχή να ανατραπεί είναι το κίνημα να αναγκάσει τους «από πάνω» για το αντίθετο.

Τυπικά παραδείγματα προσαρμο-γής των νόμων στις ανάγκες των «από πάνω» είναι η εφαρμογή τεσσάρων επιστρατεύσεων σε απεργούς το τε-λευταίο διάστημα, με βάση νομοθε-σία που επικαλείται έκτακτες συνθή-κες (πόλεμο, φυσικές καταστροφές ή κίνδυνο για τη δημόσια υγεία).

Στην πρόσφατη περίπτωση των καθηγητών έφτασαν στο γελοίο ση-μείο να επικαλούνται ως πρόβλημα δημόσιας υγείας την πιθανότητα «κλονισμού της ψυχικής υγείας των μαθητών». Παρ’ όλα αυτά για το Συμβούλιο της Επικρατείας η προφανής αβασιμότητα αυτού του επιχειρήματος δεν ήταν αρκετή για να αναστείλει την επιστράτευση, αποδεχόμενο τα ασφαλιστικά μέ-τρα της ΟΛΜΕ.

Από την άλλη μεριά, την ώρα που η μνημονιακή ανεργία και η φτώχεια οδηγεί κόσμο να ψάχνει στα σκουπί-δια για να φάει ή να αυτοκτονεί, αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα δημόσιας υγείας, ώστε να χαριστούν δάνεια στους φτωχούς ή να επιταχθούν αποθήκες εταιριών τροφίμων και να μοιραστούν δωρεάν τρόφιμα στους άπορους.

Αντιρατσιστική νομοθεσίαΟι αντιρατσιστικοί νόμοι δεν ξεφεύ-γουν από αυτόν το γενικό κανόνα. Μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος δεν στερούνταν αντιρατσιστικής νο-μοθεσίας. Ο νόμος 927/1979 και το άρθρο 39 παρ. 4 του νόμου 2910/2001 δεν περιείχαν τόσο βαριές ποινές, ούτε συμπεριλάμβαναν όλες τις εκ-δοχές του σχεδίου νόμου Ρουπακιώ-τη. Μπορούσαν όμως κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε χιλιάδες κατα-γεγραμμένες ρατσιστικές επιθέσεις και ιδιαίτερα σε μερικές δεκάδες γνω-στούς δράστες (οι περισσότεροι χρυ-σαυγίτες) που παραπέμπονται στα δικαστήρια.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών όμως, οι ρατσι-στές δράστες δεν κατηγορήθηκαν με βάση το ρατσιστικό τους κίνητρο. Έτσι αφήνεται ορθάνοιχτο το παρά-θυρο να τη σκαπουλάρουν, επικαλού-μενοι μονίμως παραμύθια πως δέχτη-καν πρώτοι επίθεση από τα θύματά τους, πως σκότωσαν άνθρωπο γιατί τους έκλεισαν το δρόμο μετανάστες και αυτοί εκνευρίστηκαν, συνεπλά-κησαν κλπ. Ακόμα και οι εγκληματίες μπράβοι της Μανωλάδας επικαλέ-στηκαν την αυτοάμυνα.

Κατά διαβολική «σύμπτωση», τις μόνες περιπτώσεις εφαρμογής των υπαρχόντων αντιρατσιστικών διατά-ξεων, που ισχύουν για δεκαετίες, τις είχαμε μεσούσης της συζήτησης για το νέο αντιρατσιστικό νόμο μόλις πριν λίγες εβδομάδες σε δύο περιπτώσεις φασιστών. Πρόκειται για τραγικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα της συγκάλυψης του χαρα-κτήρα των φασιστικών εγκλημάτων από αστυνομία και δικαστικές αρχές.

Ούτε καν στην οφθαλμοφανή περί-πτωση των ρατσιστών φονιάδων του Σαχζάντ Λουκμάν στα Πετράλωνα, που ομολόγησαν τη δολοφονία και

είχαν στο σπίτι τους πάκα με φυλλά-δια της Χρυσής Αυγής, η δίωξη δεν συμπεριέλαβε ρατσιστικό κίνητρο.

Στην πραγματικότητα, η ανοχή και κάλυψη των επιθέσεων των Χρυσαυ-γιτών από «Προστάτες του Πολίτη», σε αντίθεση π.χ. με το ανελέητο κυ-νηγητό των μεταναστών στα πλαίσια του «Ξένιου Δία», αποτελεί συστατικό στοιχείο της δράσης των υπαλλήλων του κ. Δένδια, που σε μεγάλα ποσο-στά ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει με την ψή-φιση κάποιου αυστηρότερου αντιρα-τσιστικού νόμου.

Το ίδιο ισχύει και για τα δικαστήρια που ως τώρα έχουν εκδώσει χιλιάδες αποφάσεις απέλασης μεταναστών. Στους μετανάστες κατηγορούμενους για ποινικές υποθέσεις εξαντλούν την αυστηρότητά τους, γεμίζοντας τις φυλακές από ανθρώπους με πο-λυετείς καθείρξεις. Όμως στην πε-ρίπτωση π.χ. του μαχαιρώματος πρόσφυγα, στην οποία εμπλέκεται η Χρυσαυγίτισσα Σκορδέλη, της έχουν ήδη δοθεί εφτά αναβολές και κυκλο-φορεί ελεύθερη.

Ο Κασιδιάρης αθωώθηκε για το μαχαίρωμα μεταπτυχιακού φοιτητή, καθώς αμφισβητήθηκε η αξιοπιστία αυτοπτών μαρτύρων, ενώ Χρυσαυ-γίτης στη Βέροια, που έκανε γυαλιά καρφιά καφενείο, καταδικάστηκε σε ελαφρύτερη ποινή από τον αμυνόμε-νο καφετζή. Ο κατάλογος δυστυχώς είναι μακρύς...

ΥποκρισίαΤο έδαφος στο οποίο κινούνται η εκτελεστική και δικαστική εξουσία το καθορίζουν οι ρατσιστικές πολι-τικές κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, που γεμίζουν στρατόπεδα συγκέντρωσης με χιλιάδες αθώους μετανάστες και ο απροκάλυπτος ρα-τσισμός των ΜΜΕ, που βρίζουν νυ-χθημερόν τους εγκληματίες «λαθρο»-μετανάστες.

Αλήθειες και ψέματα για

Της Κατερίνας Σεργίδου

Σ τα πλαίσια της προσυνεδριακής συζήτησης, με έμμεσο τρόπο ανοίγει ξανά και το θέμα της νεολαίας. Διαβάσαμε στην εισήγηση

καταστατικού μεταξύ άλλων: «Τα μέλη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ εκλέγουν αντιπροσώπους από τις συνελεύσεις των νέων ΣΥΡΙΖΑ... Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί με βάση το δικό της καταστατικό και διατηρεί πλήρη οργανωτική αυτονομία από το κόμμα. Τα μέλη της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα και μέλη του κόμματος».

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι η συζήτηση για τη νεολαία πρέπει να πάψει να γίνεται μέσω ανακοινώσεων και κειμένων της τελευταίας στιγμής και να γίνει ουσιαστικός διάλογος μεταξύ όλων των δυνάμεων, αλλά και σε επίπεδο βάσης.

Δεν είναι δυνατόν την ίδια στιγμή που έχει να γίνει μήνες συντονιστικό νεολαίας, που υπάρχει διατυπωμένη διάσταση απόψεων από πολλούς, να επιλέγεται μια τέτοια διατύπωση από τους συγγραφείς της εισήγησης.

Είναι άξιο απορίας πώς, ενώ δεν υπάρχει οποιαδήποτε δράση και παρουσία στους χώρους της νεολαίας, υπάρχει όμως τέτοιος ζήλος στο να πάρουμε εδώ και τώρα απόφαση για ίδρυση ξεχωριστών συνελεύσεων. Αυτή είναι μια διαδικασία που πρέπει να προκύψει μέσα από τη δράση μας και τις ανάγκες που θα προκύψουν από αυτή και όχι το ανάποδο.

Επί της ουσίας και επαναλαμβάνοντας όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για το θέμα, χρειάζεται να ξεπεράσουμε το παραδοσιακό μοντέλο ξεχωριστής συγκρότησης νεολαίας. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η νεολαία χρειάζεται να έχει και τις δικές της διαδικασίες, από την άλλη όμως θεωρούμε επίσης αυτονόητο ότι η νεολαία πρέπει να συμμετέχει στις διαδικασίες του κόμματος, να μεταφέρει τα αιτήματά της στις συνελεύσεις, να ζωντανεύει τις διαδικασίες, να κάνει υπόθεσή της τις διεκδικήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Δεν μας λείπει άλλη μια νεολαία στη γυάλα, που θα επικεντρώνεται σε συμβολικά χάπενινγκ και τίποτα άλλο. Χρειαζόμαστε μια νεολαία που τις «πιο αριστερές της θέσεις» θα τις παλεύει μέσα στο κόμμα. Για παράδειγμα, πρόσφατα οι νέοι-νέες ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφόρησαν μια αφίσα με αφορμή τα όσα συνέβησαν στην Μανωλάδα, που μεταξύ άλλων σωστά περιλάμβανε και το σύνθημα: «Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών».

Η ΝΔ φυσικά άρπαξε την ευκαιρία για να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για ακραίο λόγο κλπ. Δεν θα είχε περισσότερη άξια, αν οι νέοι-ες ΣΥΡΙΖΑ έδιναν τη μάχη μέσα στις τοπικές έτσι, ώστε το αίτημα αυτό να ξαναγίνει διεκδίκηση του ΣΥΡΙΖΑ; Αν έδιναν τη μάχη, για να φτιαχτούν επιτέλους αντιφασιστικές επιτροπές στις γειτονιές;

Όσον αφορά τις συνελεύσεις νέων, αυτές μπορούν να εκλέξουν αντιπροσώπους αν και εφόσον υπάρχουν πραγματικά. Το να ιδρύουμε συνελεύσεις νέων μόνο και μόνο για να εκλέγουμε αντιπροσώπους δεν έχει κανένα νόημα και οπωσδήποτε δεν είναι προωθητικό για την ίδια τη νεολαία. Αντίθετα οι νέοι και οι νέες θα πρέπει να εκλεγούν μέσα από τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπου λιγότερο ή περισσότερο συμμετέχουν.

Στο μεταξύ θα πρέπει να βρούμε τρόπους για το πώς θα συμμετέχουν και στη ζωή των συνελεύσεων και μετά το συνέδριο. Μια καλή λύση είναι η νεολαία να συμμετέχει με καθεστώς διπλής ένταξης. Δηλαδή ένας νέος/α να είναι μέλος μια συνέλευσης νέων και ταυτόχρονα μέλος και μιας τοπικής οργάνωσης και να επιλέγει σε ποια από τις δύο τοπικές θα ψηφίζει.

Πέρα από τα διαδικαστικά ζητήματα, η νεολαία θα πρέπει γρήγορα να επιλέξει με ποιους τρόπους θα επικοινωνήσει και θα κινητοποιήσει το νέο κόσμο. Με έμφαση τους εργασιακούς χώρους όπου δουλεύουν νέοι άνθρωποι, τα ζητήματα της παιδείας, την πάλη ενάντια στο φασισμό. Στο βαθμό που θα ασχοληθούμε με τα πραγματικά προβλήματα της νεολαίας, θα μπορέσουμε να βελτιωθούμε και να προχωρήσουμε σαν ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Νέοι-ες ΣΥΡΙΖΑ: Να συνδέσουμε τη δράση μας

με τις τοπικές οργανώσεις

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ22 Μάη 2013

Στην πολύπαθη περιοχή της Αχαρνών συνελή-φθησαν δυο ακροδεξιοί, οι οποίοι κατηγορούνται ότι τα ξημερώματα της Τρίτης, 14 Μαΐου 2013, πυρπόλησαν μαζί με συνεργούς τους το μπαρ αλλοδαπού στην οδό Λεμεσού 14, σπάζοντας τη τζαμαρία του και περιλούζοντάς το με εύφλεκτο υλικό. Οι δύο συλληφθέντες των ρατσιστικών ταγμάτων εφόδου είναι οι «αθώοι κάτοικοι» που είχαν ξυλοφορτωθεί από αντιφασίστες κατά την αντιφασιστική μοτοπορεία στις 30/9/2012. Τα μπουμπούκια της περιοχής πέριξ της Αχαρνών αφέθηκαν τελικώς ελεύθερα μετά τον ορισμό τακτικής δικάσιμου, με τον εισαγγελέα να τους ασκεί δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος, παρότι σε βάρος τους σχηματίστηκε δικογραφία για τα αδι-κήματα του εμπρησμού από πρόθεση και φθορά ξένης περιουσίας. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν μας έκανε εντύπωση!

N N N

Μεγάλη έκπληξη περίμενε τους χρυσαυγίτες στο Αγρίνιο στις 19 Μάη. Έκαναν το λάθος να θελήσουν να καταθέσουν στεφάνι, αλλά τους περίμενε σύσσωμη η Αριστερά και οι αντιφασιστι-κές κινήσεις της περιοχής, για να τους εμποδί-σουν. Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» ήταν η οργάνωση που είχε κάνει δημόσια έκκληση για αντιφασιστική συγκέντρωση στην Πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου.

N N N

Η πορεία, την Κυριακή 19/5, στην Πάτρα ενάντια στο φασισμό, την καταστολή και τις συγκε-ντρώσεις μίσους της Νεοναζιστικής Συμμορίας Χρυσής Αυγής ήταν μαζικότατη, με παρουσία 700 ατόμων. Ήταν μια πολιτική κινητοποίηση που κύλησε ομαλά και με ιδιαίτερο παλμό. Η ενωμένη δράση της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου έδωσε μια πολύ καλή απάντηση, διαψεύ-δοντας τις φήμες που πρόβαλαν την σύγκρουση σαν αυτοσκοπό.

N N N

Το Σάββατο, 18 Μάη, η ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής πραγματοποίησε εξόρμηση στους δρόμους της Νίκαιας και του Κορυδαλλού, με περίπου 30 μέλη της. Στη φασιστοπαρέλασή τους συνάντησαν στην πλατεία Αγ. Γεωργίου Κορυδαλ-λού σύντροφο του ΣΥΡΙΖΑ Κορυδαλλού και της ΚΑΡ, τον αναγνώρισε ο επικεφαλής τους, ο οποίος συμμετείχε στο φασιστικό χτύπημα εναντίον συντρόφων μας πριν από 3 εβδομάδες. Τον έδειξε στην ομάδα τους, λέγοντας, «ήταν κι αυτός μαζί με τους άλλους που τους την είχαμε πέσει». Οι τραμπούκοι επιχείρησαν να κινηθούν εναντίον του με τις παλουκοσημαίες τους, αλλά μιας και ήταν μέρα μεσημέρι σε κατάμεστη πλατεία και κόσμο γύρω, τους σταμάτησε ο επικεφαλής τους, μετρώντας προφανώς τις συνέπειες. Η απόπειρα εκφοβισμού δεν περνάει, όμως είναι ηλίου φαει-νότερο πως η αντιφασιστική δράση στη Νίκαια απαιτεί συνέχεια, συντονισμό και διεύρυνση.

N N N

Το Σάββατο, 25 Μάη, στις 6 μμ στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20, 1ος όροφος) το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα: «Μετανά-στες και πρόσφυγες στην Ελλάδα της κρίσης: μέτωπα, προβλήματα και αγώνες», με ομιλητές τους Χαλίντ Ν. (Κυριακάτικο Σχολείο Μετανα-στών), Αγγελική Σεραφείμ (Ομάδα δικηγόρων για τα δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών) και Γιάννη Μουζάλα (Γιατροί του Κόσμου). Η εκδήλωση γίνεται στη μνήμη του εθελοντή του Κυριακάτικου και της Ομάδας Δικηγόρων, Σαρά-ντη Θεοδοσίου.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Αν εφαρμοζόταν η διάταξη του νόμου Ρουπακιώτη περί ποινικής ευθύνης για «πρόκληση μίσους με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία» κλπ, πολλά στελέχη της ΝΔ θα έπρεπε να βρίσκονται στο εδώ-λιο του κατηγορουμένου, με προεξάρχο-ντες τους Κρανιδιώτη, Ψωμιάδη και σία.

Το ίδιο θα ίσχυε για πολλούς ταγούς της ορθοδοξίας, που εξαπολύουν κηρύγματα μίσους κατά των μουσουλμάνων και άλ-λων «αιρετικών», όπως π.χ. οι μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αξιωματικοί του στρατού θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στη δικαιοσύνη για ρατσι-στικά τραγούδια του τύπου «το αίμα σου θα χύσω γουρούνι αλβανέ», που χρησιμο-ποιούν στην εκπαίδευση των φαντάρων ή όπως εκείνα που τραγουδούσαν οι ΟΥ-Κάδες σε παρέλαση στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια.

Στην πραγματικότητα το ρατσιστικό μίσος αποτελεί τμήμα του αναγκαίου πο-λυεπίπεδου εθνικιστικού ντοπαρίσματος του νεοελληνικού έθνους-κράτους και αυτή είναι η πραγματική αιτία που οι αντι-δράσεις της Χρυσής Αυγής και των ακρο-δεξιών της ΝΔ πιάνουν τόπο στο επιτελείο Σαμαρά. Γι’ αυτό άλλωστε 84 βουλευτές της ΝΔ κατέθεσαν πρόσφατα ρατσιστικό σχέδιο ρύθμισης περί αποκλεισμού των «αλλογενών Ελλήνων» από τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, ακο-λουθώντας κατά πόδας τη Χρυσή Αυγή.

Επιπρόσθετα, οι σχέσεις αγάπης της ΝΔ με το εκλογικό ακροατήριο των ψηφοφό-ρων της Χρυσής Αυγής δεν πρέπει να δι-αταραχθούν. Γι’ αυτό οι τρεις βουλευτές της ΝΔ που ψήφισαν –τάχα εκτός γραμ-μής– ενάντια στην άρση ασυλίας του Κα-σιδιάρη, αυξήθηκαν πρόσφατα σε καμιά 50ριά που ψήφισαν υπέρ της άρσης ασυ-λίας του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τατσόπου-

λου, μετά από μήνυση και αγωγή εναντίον του από Χρυσαυγίτες.

Η θεωρία των δύο άκρων επιχειρεί να καλύψει πολιτικά την καραμπινάτη ακρο-δεξιά στροφή της ΝΔ. Γι’ αυτό ο Κεδίκο-γλου έφτασε να κατηγορεί τις προηγού-μενες μέρες τον ΣΥΡΙΖΑ για «πρακτικές Χρυσής Αυγής», με αφορμή την αποβολή του νεοναζί βουλευτή Ηλιόπουλου από τον αντιπρόεδρο της βουλής Δραγασάκη.

Γι’ αυτό ο γραμματέας της κοινοβου-λευτικής ομάδας της ΝΔ Τραγάκης, σε πρόσφατες δηλώσεις του, «υπερασπίστη-κε» τον αντιρατσιστικό νόμο, λέγοντας ψέματα πως «με βάση το νόμο αυτό θα μπορούσαν να διωχθούν οι αναρχικοί που κατέλαβαν το πανεπιστήμιο και κατέβα-σαν την ελληνική σημαία, ανεβάζοντας την αναρχική».

Βλέποντας όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ως αβάσιμους τους φό-βους του ΚΚΕ πως ο νόμος Ρουπακιώτη μπορεί να ανοίξει την πόρτα για ποινικο-ποίηση των ιδεών και της Αριστεράς στο άμεσο μέλλον.

ΚίνημαΤο μαζικό κίνημα είναι η μόνη πραγματι-κή δύναμη που μπορεί να σταματήσει τις ρατσιστικές επιθέσεις, να απομονώσει όσους «διεγείρουν σε βιαιοπραγίες ή μί-σος» και να αναγκάσει τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να κρυφτούν προς το πα-ρόν στα γραφεία τους και στο μέλλον στα σπίτια τους. Αυτό ήδη έχει γίνει σε εκατο-ντάδες περιπτώσεις ανά τη χώρα, όπου οι Χρυσαυγίτες εμποδίστηκαν να χρησιμο-ποιήσουν τα νοσοκομεία, τους δρόμους και τις πλατείες μας, για να σπείρουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο από μαζικές κινητοποιήσεις κατοίκων, εργαζομένων και νέων.

Παρά το γεγονός, βέβαια, πως η αστυ-νομία όχι μόνο δεν χρησιμοποίησε τις υπάρχουσες αντιρατσιστικές διατάξεις για να σταματήσει τους Χρυσαυγίτες, αλλά αντιθέτως πολλές φορές συντάχθη-κε μαζί τους ενάντια στους αντιφασίστες, όπως στην περίπτωση των βασανισμών των 15 στη ΓΑΔΑ.

Το κίνημα χρειάζεται να ενισχυθεί και να διευρυνθεί και αποτελεί τη μόνη εγγύ-ηση πως και η αστυνομία και οι δικαστές θα αναγκάζονται να μην καλύπτουν ρα-τσιστικά εγκλήματα. Η Αριστερά οφείλει να δώσει πολύ μεγαλύτερη σημασία σε αυτόν τον παράγοντα, παρά στη θεσμική κατοχύρωση του «αντιρατσισμού».

Απέναντι στους Κασιδιάρηδες, αλλά και σε κάθε είδους Κρανιδιώτες, Σταμάτηδες και Μπαλτάκους μέσα στη βουλή, η Αρι-στερά θα μπορούσε ακόμα και να ψηφίσει επί της αρχής έναν αντιρατσιστικό νόμο (αν πρόκειται πραγματικά για τέτοιον) για να δώσει το πολιτικό στίγμα της αντιπαρά-θεσης με την ακροδεξιά πολυκατοικία.

Όμως την ίδια ώρα θα χρειαστεί να κα-ταγγέλλει την τρικομματική κυβέρνηση για κάλυψη-απόκρυψη των φασιστών, για ρατσισμό και γενοκτονία κατά των φτω-χών και των εργαζομένων.

Απαιτείται από την Αριστερά άμεσα να καταπολεμήσει τις εγγενείς αυτα-πάτες τμημάτων της σε σχέση με τη δυνατότητα απάντησης στο φασισμό από ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό τόξο που θα αναπτυχθεί τάχα μαζί με μνημονιακούς σοσιαλφιλελεύθερους (ΠΑΣΟΚ–ΔΗΜΑΡ) και ανύπαρκτους «φιλελεύθερους» της ακροδεξιάς ΝΔ. Το θρίλερ του αντιρατσιστικού νόμου αποδεικνύει χωρίς καμία αμφισβήτηση πόσο μακριά νυχτωμένες είναι αυτές οι θεωρίες.

το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Της Έλενας Παπαγεωργίου

Αυτή είναι η κραυγή απελπισίας των μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Το Σάββατο, 18 Μάη, βρεθήκαμε δίπλα τους. Ήταν 2.000 άν-θρωποι γαντζωμένοι στα σύρματα.

Μόλις μας είδαν ήρθαν προς το μέρος μας για να μας μιλήσουν, να μας πουν το παράπονο τους. Ο ένας ήταν 10 χρό-νια στην Ελλάδα, δούλευε 10 χρόνια στη Μύκονο. Ξαφνικά τον έπιασαν και δεν ξέρει πόσο ακόμη θα μείνει εκεί μέσα. Άλλος ήταν 7 χρόνια και άλλος 5. Άν-θρωποι που δεν ήρθαν χτες, που έχουν ζήσει, έχουν δουλέψει, είχαν ένσημα, ξαφνικά βρίσκονται πίσω από τα σίδερα, γιατί δεν μπορούν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους.

Οι συνθήκες κράτησης είναι άθλιες. Σε κάθε κοντέινερ μένουν 8 άτομα με δύο τουαλέτες. Πλυντήρια έφεραν πριν από μία εβδομάδα. Τώρα πλένουν τις κου-βέρτες, τις μολυσμένες από ψώρα. Τα ρούχα τους δεν έχουν πού να τα πλύ-νουν. Το φαγητό είναι λιγοστό. Ακόμη και το ψωμί είναι λίγο. Μας έδειξαν το χθεσινό φαγητό: φακές με τρεις στάλες λάδι μέσα κι ένα πορτοκάλι πολύ μικρό. Πώς να χορτάσουν;

Είπαμε στους αστυνομικούς ότι τα δικαι-ώματά τους πρέπει να είναι αναρτημένα έτσι, ώστε να μπορούν οι κρατούμενοι να τα βλέπουν. Ρωτήσαμε αν υπάρχουν γιατροί. Μας είπαν ότι έρχεται η «Ιατρι-κή Παρέμβαση» και τους φροντίζει. Ρω-τήσαμε πώς επικοινωνούν με τον έξω κόσμο. Μας είπαν ότι υπάρχουν δύο(!) καρτοτηλέφωνα και μια φορά το μήνα τους δίνουν ένα-δύο κινητά για να μπο-ρέσουν να μιλήσουν με τις οικογένειές τους. Κάποιος μας είπε ότι έχει να μιλή-σει με τους δικούς του 5 μήνες…

Κάποιοι μας είπαν ότι έδωσαν σε αστυ-νομικούς 400 ευρώ για να τους αγορά-σουν εισιτήρια για Νορβηγία και Ιταλία,

γιατί δικαιούνται να πάνε εκεί, δεν πή-ραν ποτέ απόδειξη και παραμένουν εκεί μέσα… Άλλοι, μετά από πολύμηνη κρά-τηση, απελάθηκαν, ενώ άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Τρεις ήταν από την Ερυθραία. Μα αφού εκεί η κατάσταση είναι εμπόλεμη, γιατί τους κρατάνε, αφού δεν μπορούν να τους απελάσουν; Είδαμε τρεις ανήλικους. Γιατί τους κρατούν εκεί μαζί με τους άλλους;

Κι όλοι μας είπαν: «Ευτυχώς εδώ δεν μας δέρνουν οι αστυνομικοί»…

Δεν ξέρω αν κατάφερα να περιγράψω αυτό που έζησα, όμως πραγματικά ντράπηκα… και πείσμωσα. Τα κολαστή-ρια αυτά πρέπει να κλείσουν!

«Θα πεθάνουμε εδώ μέσα»

Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ ε πρόσχημα για πολλοστή φορά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας η

συγκυβέρνηση προχωράει την ιδιω-τικοποίηση ενός δημόσιου αγαθού, όπως αυτό της ηλεκτρικής ενέργει-ας, στο οποίο πρέπει να έχουν πρό-σβαση όλοι. Στη,ν πραγματικότητα η συγκυβέρνηση προχωράει στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εφαρμό-ζοντας τις προσταγές της μνημονια-κής πολιτικής και προσπαθώντας να ικανοποιήσει τα αιμοβόρα κοράκια της αγοράς που ετοιμάζονται να ξε-σκίσουν τις σάρκες της κερδοφόρας επιχείρησης, όπως ο Μυτιληναίος, ο Κοπελούζος, η Gazprom (Ρωσία), αλλά και γερμανικές εταιρείες. Το εργατικό κίνημα και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ χρειάζεται έγκαιρα να ορ-γανώσουμε την απάντησή μας. Δεν θα τους περάσει!

Το σχέδιο ιδιωτικοποίησηςΤο σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ θα ολοκληρωθεί σε τρία στάδια, ως στις αρχές του 2016 το αργότερο. Το υπουργείο Περιβάλλοντος ως τα τέλη Μάη θα προχωρήσει τις διαδι-κασίες του πλήρους ιδιοκτησιακού διαχωρισμού του ΑΔΜΗΕ (Ανε-ξάρτητος Διαχειριστής Μεταφο-ράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) από τη ΔΕΗ, προκειμένου τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο να δημοσιευτεί η διεθνής πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τον επενδυτή που θα αποκτήσει, μέσω αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, μερίδιο ως το 49% και το μάνατζμεντ της εταιρείας. Στόχος είναι η διαδικασία να τελειώσει φέτος το Δεκέμβριο, ώστε αμέσως μετά να προχωρή-σουν και οι άλλες δύο φάσεις που θα παραδώσουν ολοκληρωτικά την ηλεκτρική ενέργεια στα αρπακτικά της αγοράς. Η πρώτη κρίσιμη μάχη είναι αυτή της πλήρους ιδιωτικο-ποίησης του δικτύου μεταφοράς της ΔΕΗ (ΑΔΜΗΕ) που προβλέπε-ται να ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2013. Αν δεν περάσει, τότε η ιδιωτικοποίηση δεν θα γίνει ποτέ.

Η συγκυβέρνηση, για να αιτιολο-γήσει την ιδιωτικοποίηση, μιλάει για την υποχρέωσή της να ανοίξει την αγορά ενέργειας. Λέει απροκά-λυπτα ψέματα. Η αγορά της ενέρ-γειας έχει ήδη ανοίξει στην Ελλάδα, όπου ήδη λειτουργούν με ιδιωτική κατοχή 7 μονάδες παραγωγής φυ-σικού αερίου, με εγκατεστημένη ισχύ 2635 MW, και οι οποίες το 2012 πούλησαν το 32,3% της ζητούμενης ενέργειας. Επίσης σε ιδιώτες ανήκει το 95% της εγκατεστημένης ισχύος από τα αιολικά πάρκα αλλά και το

100% της εγκατεστημένης ισχύος στα φωτοβολταϊκά πάρκα.

Όσο για την ηλεκτρική ενέργεια υπήρχε απελευθέρωση της εμπορί-ας με τα γνωστά τραγικά αποτελέ-σματα, με τις ENERGA και HELLAS POWER να παίρνουν 201.000 πε-λάτες και τελικά να αρπάζουν τα χρήματα και να φεσώνουν τη ΔΕΗ.

Η κυβέρνηση επιχαίρει ότι τα έσοδα από την πώληση της ΔΕΗ θα φτάσουν τα 3 δισ. ευρώ. Πρώ-τον, τα λεφτά αυτά προδιαγράφουν ένα σκανδαλώδες ξεπούλημα της ΔΕΗ, όταν το Βέλγιο που είναι χώρα μικρότερη της Ελλάδας κοστολο-γεί τη δική του δημόσια επιχείρη-ση ηλεκτρισμού στα 70 δισ. ευρώ. Δεύτερον, η ΔΕΗ δεν πρέπει να πουληθεί, όσο μεγάλη και αν είναι η τιμή. Ο πιο βασικός λόγος που δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η ηλεκτρική ενέργεια είναι ότι ο ηλε-κτρισμός είναι ένα δημόσιο αγαθό στο οποίο πρέπει όλοι να έχουν πρόσβαση. Και αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί ούτε το μνημόνιο, ούτε η κυβέρνηση, ούτε κανένας ιδιώ-της που θα επιχειρήσει να αγορά-σει τη ΔΕΗ. Πρώτο γιατί ο ιδιώτης θα προχωράει άμεσα σε διακοπές ρεύματος, γιατί το μόνο που θα τον νοιάζει θα είναι το κέρδος του. Και αυτό θα συμβαίνει σε μια χώρα που ήδη οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο στο 30%, ποσοστό αντί-στοιχο της καλπάζουσας ανεργίας.

Δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι η τιμή του ηλεκτρικού ρεύμα-τος στα νοικοκυριά θα εκτοξευθεί στα ύψη. Άρα πρόσβαση στο δικαί-ωμα της ηλεκτρικής ενέργειας δεν θα έχουμε όλοι, παρά μόνο αυτοί που και τώρα έχουν προνόμια: οι

μεγαλοβιομήχανοι που πληρώνουν για τα κάτεργά τους μειωμένα τιμο-λόγια. Για όσους έχουν διαφορετι-κή άποψη ας ρίξουν μια μάτια στο τι έγινε σε διάφορες άλλες χώρες. Πιο διδακτικό είναι το παράδειγμα της Βρετανίας.

Το παράδειγμαΤο 1990 η Βρετανία προχώρησε στην αναδιάρθρωση και ιδιωτι-κοποίηση της CEGB, της βρετανι-κής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Η αναδιάρθρωση περιελάμβανε το σπάσιμο της CEGB σε τέσσερις εταιρείες (εκ των οποίων οι τρεις πρώτες ιδιωτικοποιήθηκαν άμε-σα): τη National Power και την PowerGen, που ανέλαβαν τα γεω-θερμικά εργοστάσια, τη National Grid, που ανέλαβε το δίκτυο υψη-λής τάσης, και τη Nuclear Electric, που ανέλαβε τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής. Μέσα σε 6 χρόνια τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας εκσυγχρονί-στηκαν και η παραγωγικότητα της εργασίας υπερδιπλασιάστηκε. Η εγκατεστημένη ισχύς αυξήθηκε κατά 9,5 MW που αντιστοιχούσε στο 20% της ζήτησης σε περιόδους αιχμής. Παράλληλα με τις ανωτέρω επενδύσεις, η χρήση του άνθρακα,

που αποτελούσε τη βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή ηλεκτρι-κής ενέργειας, αντικαταστάθηκε σε σημαντικό βαθμό από το πολύ οικονομικότερο φυσικό αέριο. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού στη Βρετανία να μειωθεί κατά 50%.

Και οι καταναλωτές; Σύμ-φωνα με μελέτη της Παγκό-σμιας Τράπεζας (http://rru.worldbank.org/documents/publicpolicyjournal/124newbe.pdf), οι εταιρείες ηλεκτρισμού κέρδισαν από όλη αυτή την ιστορία 9–11 δισ. ευρώ, σε σημερινές ισοτιμίες, ενώ οι τιμές παρέμειναν αδικαιολόγητα υψηλές και τα «ενεργειακώς φτωχά» νοικοκυριά (αυτά που αναγκάζονται να δαπανούν πάνω από το 10% των εισοδημάτων τους σε λογαρια-σμούς ενέργειας) αυξήθηκαν από 2 σε 3,5 εκατ. νοικοκυριά. Οι κατανα-λωτές έχασαν κάπου 1,4–5 δισ. ευρώ μέσα σε μία εξαετία!

ΑντίστασηΗ κυβέρνηση πρέπει να μας βρει απέναντί της, όπως αυτή του Μπο-ρίσοφ στη Βουλγαρία, όπου οι διαδηλωτές την έριξαν ζητώντας την εθνικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας και την εκδίωξη των ξέ-νων εταιρειών, μετά από αυξήσεις τιμολογίων, που έφτανα και το 13%. Εδώ είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά γιατί η ιδιωτικοποίηση δεν έχει γίνει. Η εμπειρία από τις παλιότερες μάχες των εργαζομένων στη ΔΕΗ, αλλά και από την πρόσφατη μάχη των καθη-γητών, αποδεικνύει ότι η κυβέρνη-ση, η τρόικα και οι καπιταλιστές θα κάνουν τα πάντα για να ιδιωτικοποι-ήσουν τη ΔΕΗ: θα ρίξουν τόνους

λάσπης από τα μεγαλοκάναλα ή θα ξεθάψουν από το συρτάρι πραγμα-τικά αμαρτωλές ιστορίες του γρα-φειοκρατικού συνδικαλισμού, που σε μεγάλο βαθμό είχε επιβάλλει η ΠΑΣΚΕ και στη ΔΕΗ.

Όμως, αν το κόστος είναι να μην μπορούμε μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία που μας επιβάλλει το μνημόνιο να έχουμε και ρεύμα, αυτό είναι αρκετός λόγος για να ξε-σηκωθούμε. Να δημιουργήσουμε έγκαιρα κοινές επιτροπές αγώνα με τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, που στην πλειοψηφία τους είναι χτυπη-μένοι εξίσου με όλους μας από το μνημόνιο και τις περικοπές σε μι-σθούς και δικαιώματα. Να μην τους αφήσουμε μόνους τους στη μάχη.

Η Αριστερά οφείλει να οργανώσει έγκαιρα τη συμπαράσταση στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, παίρνοντας ψηφίσματα από συλλόγους και φο-ρείς, από άλλα εργατικά σωματεία, από όλο τον κόσμο, δίνοντας ξεκά-θαρη πολιτική στήριξη στους αγώνες τους και δηλώνοντας χωρίς ενδοια-σμούς ότι σε περίπτωση δικής της κυβέρνησης θα επανακρατικοποι-ήσει τη ΔΕΗ χωρίς να αποζημιώσει τους ιδιώτες, θα επαναπροσλάβει όσους εργαζόμενούς της έχουν απο-λυθεί, θα μειώσει την τιμή του ρεύ-ματος για τους εργαζόμενους και θα διαθέτει δωρεάν ρεύμα σε ανέργους και ευπαθείς ομάδες. Ότι θα κόψει τα προνόμια των μεγαλοβιομηχά-νων, επιβάλλοντας αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος που πληρώνουν τα εργοστάσια, και θα προχωρήσει στην αναβάθμιση των μονάδων και του δικτύου της ΔΕΗ με στόχο την πλήρη ενεργειακή επάρκεια για τον πληθυσμό της χώρας.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

22 Μάη 2013 

Η Αριστερά οφείλει να οργανώσει έγκαιρα τη συμπαράσταση, δίνοντας ξεκάθαρη πολιτική στήριξη

Μαζικός αγώνας για να τους σταματήσουμε

Όχι στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ