Φύλλο Νο 283

6 Φλεβάρη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Η επέμβαση στο Μάλι και η γαλλική Αριστερά

13

Συμπεράσματα από τη σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

7, 8, 9

80 χρόνια από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία

11

Αίγυπτος: Η επανάστασησυνεχίζεται

12

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η οικονομική ευφορία για τα, τάχα, ευεργετικά αποτελέσματα της δόσης των δανειστών κράτησε ελάχιστα: οι μισθοί, οι συντάξεις, οι φόροι, η κατάρρευση των νοσοκο-μείων και των σχολείων επαναφέ-ρουν τη συζήτηση στα πραγματικά επίπεδα.

Η πολιτική ευφορία, ο ισχυρισμός ότι ο Σαμαράς αποκαθιστά μια κά-ποια κυβερνητική σταθερότητα, θα κρατήσει λιγότερο. Η επιστράτευση των απεργών στα ΜΜΜ δεν οδή-

γησε στη γενικευμένη υποχώρηση των αντιστάσεων. Οι ναυτεργάτες, τα μπλόκα των αγροτών και η προ-οπτική της Γενικής Απεργίας στις 20 Φλεβάρη, επαναφέρουν στο προ-σκήνιο τη δύναμη που διέλυσε τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Πα-παδήμου.

Το μόνο σταθερό στήριγμα της τρι-κομματικής είναι οι δυνάμεις κατα-στολής του Δένδια. Όμως τα ΜΑΤ δεν μπορούν να κινήσουν το μετρό, να λειτουργήσουν τα σχολεία και τα

νοσοκομεία, να καλλιεργήσουν τα χωράφια.

Σπάζοντας τον κοινωνικό αυτοματι-σμό, χτίζοντας το συντονισμό των αγώνων, ενώνοντας τις δυνάμεις των εργαζομένων, των αγροτών, της νεο-λαίας, μπορούμε να τους ανατρέψου-με. Αυτό θα είναι το νόημα της Γενι-κής Απεργίας στις 20 Φλεβάρη: όλοι μαζί μπορούμε να τους ρίξουμε, να ανατρέψουμε τα μνημόνια και τις δε-σμεύσεις προς τους δανειστές. Όλοι στην απεργία, όλοι στους δρόμους!

Η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητάει

στην ΑθήναΣτελέχη της ριζοσπαστικής και αντικαπι-ταλιστικής αριστεράς, του εργατικού κι-νήματος και των κινημάτων, μαρξιστές οι-κονομολόγοι, απ’ την Ευρώπη και τις ΗΠΑ συναντιούνται στην Αθήνα στις 1, 2 και 3 Μάρτη και συζητούν για την ευρωπαϊκή κρίση, τις πολιτικές της λιτότητας αλλά και τις κοινωνικές αντιστάσεις και τον στό-χο της «κυβέρνησης της Αριστεράς».Η διεθνής αυτή συνάντηση οργανώνε-ται από την ιστοσελίδα rproject.gr, στην οποία εκφράζονται και συσπειρώνονται δυνάμεις της ριζοσπαστικής και αντικα-πιταλιστικής «πτέρυγας» του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια συγκυρία που χαρακτηρίζεται από την λυσσασμένη ιδεολογική και πολιτική επίθεση του συστήματος ενάντια στην αριστερά και τις κοινωνικές αντιστάσεις.Μεταξύ των ομιλητών θα είναι οι:Ολιβιέ Μπεζανσενό (ηγετικό στέλεχος του NPA- Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, Γαλλία), Άχμετ Σόκι (ηγετικό στέλεχος του ISO, ΗΠΑ), Τζιόρτζιο Κρεμάνσκι (μέλος της εθνικής ηγεσίας της FIOM), Τζοζέ Μαρία Ατέντας (μέλος της ηγεσίας της Izquera Anticapitalista), Φρανσουά Σαμπαντό (μέ-λος της ηγεσίας του NPA, Γαλλία) Μισέλ Ισόν (οικονομολόγος και μέλος του επι-στημονικού συμβουλίου της ATTAC, Γαλ-λία), Ντανιέλ Αλμπαρασίν (οικονομολόγος και μέλος της «Αντικαπιταλιστικής Αριστε-ράς» από Ισπανία), Κώστας Λαπαβίτσας, Χρήστος Λάσκος , Παναγιώτης Λαφαζά-νης, Αντώνης Νταβανέλλος και συνδικα-λιστές από Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελβετία, ΗΠΑ κ.αΣτις 1-3 Μάρτη η καρδιά της αντικαπιταλι-στικής Αριστεράς θα χτυπά στην Αθήνα. Όσοι και όσες συμμετέχουν στην προετοι-μασία, αλλά και στο ίδιο το τριήμερο, θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε μια συνάντηση διεθνούς εμβέλειας, που θα συζητήσει το σχέδιο των από κάτω για την αλλαγή της κοινωνίας. Γίνετε μέρος αυτής της προσπάθειας.

20 Φλεβάρη: Απεργούμε και διαδηλώνουμε

Οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές δαπάνες, τα δημοκρατικά δικαιώματα, προϋποθέτουν ανατροπή των Μνημονίων και της κυβέρνησης Σαμαρά

Όλοι μαζίΌλοι μαζί

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Τ α τρακτέρ θα ανοί-ξουν το δρόμο προς τη νίκη; Αυτή είναι η

αγωνία των ανθρώπων της δουλειάς και όχι αν θα κλεί-σουν οι εθνικές οδοί. Ούτως ή άλλως οι δρόμοι είναι κλει-στοί, εδώ και καιρό, από τα ανυπόφορα διόδια, την εξω-φρενική τιμή των καυσίμων, τις κατατεθειμένες πινακίδες χιλιάδων αυτοκινήτων λόγω εφορίας.

Κάποιος να κάνει την αρχή, κάποιος να νικήσει, αυτό εύχεται η συντριπτική πλει-οψηφία των ανθρώπων. Ο κοινωνικός αυτοματισμός έχει φτάσει στα όριά του και αν η Αριστερά και τα σωμα-τεία κρατήσουν μια αξιοπρε-πή στάση, τότε θα δούμε να γίνεται πράξη η αγωνιστική αλληλεγγύη και η συνεννόη-ση για συντονισμό και κοινή δράση των «από κάτω».

ΣυμπαράστασηΣτα μπλόκα της Ημαθίας πή-γαν να διαμαρτυρηθούν από κοινού και οδηγοί ταξί και λεωφορείων ΚΤΕΛ. Το μπλό-κο της Νίκαιας (Θεσσαλίας) επισκέφθηκαν επιστρατευ-μένοι εργαζόμενοι του με-τρό.

Οι «μικροί» και «μεσαίοι» αγρότες έχουν γίνει και αυτοί στόχος του μεγάλου κεφα-λαίου, που τα θέλει όλα: τα σπίτια, τα λεφτά, τα χωρά-φια, την ελευθερία μας.

Η πρωτογενής παραγωγή και η μεταποιητική δραστη-ριότητα, στην ουσία όλος ο αγροδιατροφικός τομέας, μεταφέρονται πλήρως προς τις μεγάλες αγροβιομηχανί-ες. Ο έλεγχος από το χωρά-φι ως το ράφι θα είναι όπως περιγράφεται στο γλαφυρό

βιβλίο «Τι ωραίο πλιάτσικο» (του Τζόναθαν Κόου), που απεικονίζει την εποχή της Θάτσερ.

Η μικρή και μεσαία πα-ραγωγή γίνεται από δυσβά-στακτη μέχρι αδύνατη, χάρη στην πολιτική της κυβέρνη-σης που εφαρμόζει ανάλογα μέτρα και νόμους: αύξηση του ΦΠΑ στα αγροτικά εφό-δια (σπόροι, λιπάσματα) και τις ζωοτροφές και μείωση του ποσοστού επιστροφής του.

Αύξηση της τιμής του νερού (με προώθηση της ιδιωτικοποίησης και του αρ-δευτικού νερού). Αύξηση του ειδικού φόρου στο πε-τρέλαιο (ενώ για τους εφο-πλιστές είναι αφορολόγη-το – 0,4 € το λίτρο για τους εφοπλιστές, 1,5 € το λίτρο για τους αγρότες).

Αύξηση των αγροτικών εισφορών στον ΕΛΓΑ (γεωρ-γικές ασφαλίσεις) και μείω-ση των αποζημιώσεων, με στόχο την πλήρη ιδιωτική ασφάλιση για καταστροφές. Καρτέλ που στραγγαλίζουν, εκβιάζοντας, την πρωτογενή παραγωγή, ενώ ταυτόχρονα πουλάνε σε αυξημένες τιμές στους καταναλωτές.

Μείωση των συντάξεων του ΟΓΑ. «Υπόσχεση» φο-ρολογίας των αγροτεμαχίων και κορυφαία η «δωρεά» της ΑΤΕ στην «Πειραιώς», που σημαίνει ότι η αγροτική γη βρίσκεται υποθηκευμένη στα βρόμικα χέρια των αδί-στακτων τοκογλύφων.

ΙδιωτικοποίησηΣτόχος της κυβέρνησης και των μνημονίων είναι η διά-λυση και παραχώρηση των όποιων συνεταιριστικών και δημοσίων επιχειρήσεων (ΔΩΔΩΝΗ, ΣΕΚΑΠ, Ελληνική

Βιομηχανία Ζάχαρης-ΕΒΖ) σε ιδιώτες και ο μετασχημα-τισμός των συνεταιρισμών (αφού έπαιξαν έναν άθλιο ρόλο οι «ηγέτες» των κομμά-των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) σε Ανώ-νυμες Εταιρίες.

Η νέα Κοινή Αγροτική Πο-λιτική (2014-2020) εξανε-μίζει τις επιδοτήσεις, ενώ ο όμιλος «Πειραιώς» προτί-θεται να «αναλάβει» και την παροχή δημόσιων υπηρεσι-ών (ΟΣΔΕ, Σύμβουλοι κλπ), γι’ αυτό και η τρικομματική συγκυβέρνηση σχεδιάζει περαιτέρω συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσι-ών του ΥΠΑΑΤ (Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων).

Οι αγρότες δεν αποτελούν ενιαίο χώρο, δεν «έφαγαν όλοι μαζί» τις επιδοτήσεις και δεν μπορούσαν να κά-νουν «ανταγωνιστικές» τις καλλιέργειές τους, όταν εί-χαν να «ανταγωνιστούν» την Ινδία, την Κίνα, την Αφρική και την Αμερική. Με τη δι-αμεσολάβηση μάλιστα των κανονισμών και συμφωνι-ών των θηρίων της ΕΕ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), του FAO (Διεθνής Οργανισμός Τροφί-μων του ΟΗΕ), του UNCTAD (Συμβούλιο Εμπορίου και Ανάπτυξης του ΟΗΕ) και ανάμεσα στις Monsanto, Bayer, Basf κλπ.

ΑγαθόΗ αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα δεν οφείλουν να εί-ναι ανταγωνιστικά προϊόντα, καθώς αποτελούν αγαθά. Και αυτό δεν γίνεται να το ξεχνάει κανείς. Είναι βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ζωή και δικαι-ούμαστε όλοι να τα έχουμε σε επάρκεια, με ποιότητα και ασφάλεια εξασφαλισμένες.

Η αμέριστη και ενεργή συ-μπαράσταση και συμπόρευ-ση όλων μας για τη νίκη των αγροτών προέρχεται από την επιθυμία μας να νικήσει επιτέλους ένα τμήμα των λα-ϊκών μαζών και από το από-λυτο δικαίωμα μιας οργανω-μένης κοινωνίας να διαθέτει τρόφιμα φτηνά, ασφαλή, ποιοτικά, με την εγγύηση αξιόπιστων λειτουργών σε όλη την αλυσίδα τροφίμων και όχι υπό τον έλεγχο των αγορών τύπου Lidl.

Κοινός αγώναςΥιοθετώντας την επιτυχη-μένη διατύπωση του Σωμα-τείου Γεωπόνων Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ηπείρου, αντι-γράφω από σχετική ανα-κοίνωσή τους: «Να ικανο-ποιηθούν τα αιτήματα των φτωχομεσαίων αγροτών. Λεφτά υπάρχουν. Τα ξεκο-καλίζουν οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι δανειστές. Είμα-στε στο πλευρό τους, γιατί με ένα κοινό μέτωπο μαζί με όλους τους εργαζόμενους του αγροτοδιατροφικού τομέα, τους εργαζόμενους της πόλης, τους άνεργους θα μπορέσουμε να διαμορ-φώσουμε όρους ανατροπής της πολιτικής της δανειακής σύμβασης και των μνημονί-ων. Την πολιτική που ρημά-ζει τις ζωές μας. Όλοι μαζί. Κανείς μόνος του στην κρί-ση. Μπορούμε να συνεργα-στούμε για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού μας, με πρωτοβάθμι-ους παραγωγικούς συνεται-ρισμούς στα χέρια των παρα-γωγών και των εργαζομένων σε αυτούς, για να μείνει ο αγρότης στο χωράφι, με δω-ρεάν ποιοτική παιδεία, υγεία και πολιτισμό και έναν γεω-τεχνικό που θα δουλεύει με αξιοπρέπεια».

óôá óýíôïìá...Λένε πως ο μυθικός Μίδας ό,τι έπιανε γινόταν χρυ-

σάφι. Το ακριβώς αντίστροφο ισχύει για τον Σαμαρά, μέσα στις συνθήκες της κρίσης. Όλα τα «ελπιδοφό-ρα» σχέδια της Δεξιάς διατρέχουν τον κίνδυνο να με-τατραπούν σε «κάρβουνο», σε ναρκοπέδιο για την κυ-βέρνηση. Η τεχνητή «αισιοδοξία» για την οικονομία έχει ημερομηνία λήξης, πιθανότατα στους πρώτους νέους ελέγχους της τρόικας, τον ερχόμενο Μάρτη…

N N N

Στο μεταξύ ο Στουρνάρας θα έχει να «αντισταθεί» στο αίτημα νεοδημοκρατικών στελεχών για χαλάρω-ση, ειδικά στη φορολογία των ακινήτων, που θα πλή-ξει βαρύτερα τη μεσαία τάξη, παραδοσιακή δεξαμενή ψηφοφόρων της ΝΔ. Και ο κατάλογος των διαφωνού-ντων είναι εντυπωσιακός: Κεφαλογιάννης, Βορίδης, Ντ. Μπακογιάννη, Νικ. Κακλαμάνης, Κυρ. Μητσοτά-κης. Πονοκέφαλοι…

N N N

Το ίδιο ισχύει και για την πρόσφατη διεύρυνση της κατασταλτικής πολιτικής απέναντι στην Αριστερά. Το χτύπημα στο ΚΚΕ πρόσθεσε «παράσημα» στο στρα-τηγό Δένδια, δημιούργησε όμως και κάποια πιο πο-λιτικοποιημένα ερωτηματικά: Και αν αυτή η τακτική «διευκολύνει» μια συνάντηση, με προοπτική σύγκλι-σης, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, έστω –αρχικά– στο πεδίο των αγώνων, τι θα κάνει η κυβέρνηση; Έλα ντε…

N N N

Τις ιδιωτικοποιήσεις πολλοί εξύμνησαν. Η Κασσιόπη ήταν «εύκολη». Η παραλία της Αττικής θα έχει δυσκολίες. Όμως η ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ με τους Ρώσους και τους Αμερι-κάνους, όταν η κυβέρνηση δείχνει να προτιμά το «γερμα-νικό άρμα», ανεβάζει τον Χατζηδάκη, κυριολεκτικά, στα κάρβουνα…

N N N

Αλήθεια, θυμάται κανείς ότι ο Σαμαρά δεν έχει κοι-νοβουλευτική πλειοψηφία; Ότι η «δεδηλωμένη» της κυβέρνησης οφείλεται στις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ;

N N N

Όπου το ΠΑΣΟΚ πάει, λέει, σε σημαντικό συνέ-δριο. Για να εμπεδώσει ότι η σοσιαλδημοκρατία, πλέον, διεκδικεί την έκφραση του «κοινωνικού και πολιτικού φιλελευθερισμού». Ενώ ο επανακάμψας Σκανδαλίδης προτείνει την άμεση αποχώρηση από την κυβερνητική πλειοψηφία…

N N N

Όπου στη ΔΗΜΑΡ, το ίδιο αίτημα –της αποχώ-ρησης από την κυβέρνηση– προβάλλει το Αριστερό Δίκτυο. Και ανθίσταται ο σ. Φώτης, με το μάτι στραμ-μένο στη θέση του Παπούλια…

N N N

Μέσα σε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, ο Σαμαράς, λέει, θα κάνει «ευρύ ανασχηματισμό» τον Μάρτη, δεν αποκλείει «εκλογικό αιφνιδιασμό» τον Μάη, αν και θα προτιμούσε να παραμείνει στη θέση του μέχρι και το τέλος του 2014…

N N N

Σχεδιασμοί επί χάρτου. Με την προσοχή στραμμένη στην απεργία της 20ής Φλεβάρη, όπου όλοι γνωρίζουν ότι η πραγματική αντιπολίτευση θα κάνει μια δοκιμή των δυνάμεών της. Καιρός ήταν…

N N N

Στη σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά, ότι η όποια πίεση από τα αριστερά προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται… μέσα από τις γραμ-μές του ΣΥΡΙΖΑ. Με τις τακτικές επιλογές τους, η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν κατορθώσει (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να αυτο-ακυρώνο-νται, ακόμα και όταν έχουν δίκιο να φωνάζουν…

N N N

Ο καθηγητής Χρ. Ροζάκης, πρώην υφυπουργός Εξω-τερικών και πρόεδρος του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, γνωρίζει το διεθνές «δί-καιο» όσο λίγοι και δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως «αν-θέλλην». Χρήσιμη λοιπόν η συμβουλή του προς τους «εθνικάρες», ειδικά της Αριστεράς: «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν προβλέπει μονομερείς ενέρ-γειες σχετικά με τις ΑΟΖ». Και όσο για το ελ ντοράντο του Καστελόριζου, θυμίζει ότι όποιο δικαστήριο κληθεί να απαντήσει, θα έχει ως κεντρικό κριτήριο την αναλογι-κότητα των ακτών στην περιοχή. Μια ματιά σε έναν χάρ-τη αρκεί, για να καταλάβει κανείς τη διαφορά μεταξύ προσδοκιών και πιθανού αποτελέσματος (συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 2-3/2013)…

Να νικήσουν οι αγρότες!

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013 η άποψή μας

Μ ετά την καταβολή της πρώτης δόσης της θρυλούμενης

«μεγα-δόσης» των δανειστών προς την ελληνική οικονομία, το καθεστώς έδωσε τα ρέστα του για να δημιουργήσει ένα κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τις προοπτικές της τρικομματικής κυβέρνησης του Σαμαρά.

Στην προσπάθεια εντάχθηκε το σύνολο των δυνάμεων του συστήματος, από τα μεγάλα ΜΜΕ ως το χρηματιστήριο. Επι-τέλους, λέει, φάνηκε «φως στο βάθος του τούνελ», όχι βέβαια μέσα στο 2013 –που για τους ερ-γαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις θα είναι κόλαση– αλλά, ίσως, από το 2014 και, αν όχι, ίσως από το 2015.

Προσεκτικοί αναλυτές των δημοσκοπήσεων υπογραμμί-ζουν ότι τα περιορισμένα κέρδη σε επιρροή για τη ΝΔ –πάντα στο επίπεδο του 30%, που κά-ποτε θεωρείτο επίπεδο πολιτι-κής συντριβής– προκύπτουν κυρίως μέσα από την καλλιέρ-γεια αυτού του κλίματος αισιο-δοξίας για την οικονομία, παρά από την πολιτική «πυγμής» του Δένδια προς το ακροατήριο των νοικοκυραίων.

Όμως, ως συνήθως, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Η έκθεση της Citigroup για την ελληνική οικονομία προβλέπει μια εφιαλ-τική και μακρά περίοδο: με την πιθανότητα ύφεσης 11% μέσα στο 2013 και, κατά συνέπεια, την εκτίναξη της ανεργίας κοντά στο 40% το 2014 και το 2015… Ακόμα και οι πιο «φιλικές» εκ-θέσεις άλλων «οίκων» συμφω-νούν με την πρόβλεψη ότι οι δυσκολίες για τον Σαμαρά είναι μπροστά και όχι πίσω, χωρίς να συνυπολογίζεται η πρόσθετη επιδείνωση που θα προκύψει, αν επιβεβαιωθούν οι διεθνείς εκτιμήσεις (ακόμα και του ΔΝΤ) για βουτιά όλης της ευρωζώνης σε βαθύτερη ύφεση.

Αυτά αντανακλά η δήλωση του Στουρνάρα («εγώ ποτέ δεν μίλησα για φως στο τούνελ της κρίσης»), η επιμονή του υπουργού Οικονομικών σε απα-ρέγκλιτη εφαρμογή του μνη-μονιακού προγράμματος και η προσεκτική αντιμετώπιση όλου του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης σχετικά με το ερώτημα αν (και κυρίως πότε) θα χρειαστούν πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Σε αυτό το πλαίσιο, το εξαγ-γελθέν πρόγραμμα για φαστ τρακ ιδιωτικοποιήσεις μετατρέ-πεται από γιατροσόφι για την αντιμετώπιση της κρίσης σε ναρκοπέδιο για την κυβέρνηση.

Ο Χατζηδάκης φαντάζει για την ώρα ένας από τους «ακλόνη-τους» υπουργούς του Σαμαρά, αλλά και γι’ αυτόν τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Η Κασσιόπη της Κέρκυρας πουλήθηκε σε, κυρι-ολεκτικά, εξευτελιστική τιμή, προαναγγέλλοντας τη σφαγή που θα γίνει για τα «φιλέτα» της παραλιακής στην Αττική, από το Φάληρο ως το Λαύριο.

Όμως τα μεγάλα μαχαίρια έχουν βγει στο χώρο της ενέρ-γειας και ειδικότερα στις ιδι-ωτικοποιήσεις των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, που κάνουν ακόμα και το φιλοκυβερνητικό «Βήμα» να μιλά για «ψυχρό πόλεμο για τα “ασημικά” της Ελλάδας». Οι ρωσικών συμφερόντων προ-σφορές για τη ΔΕΠΑ (Gazprom) αγγίζουν τα 900 εκατ. ευρώ, ενώ για τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣ-ΦΑ μαζί υπήρξε πρόταση (της Sintez-Negusneft) ύψους 1,8 δισ. ευρώ.

Την ίδια στιγμή οι «δυτικές» προσφορές για τη ΔΕΠΑ δεν ξεπερνούν τα 350-400 εκατ. ευρώ, αλλά τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ προειδοποιούν την Αθήνα για τη «σφοδρή αντίθεσή τους» να περάσουν οι ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ σε ρωσικό έλεγχο. Η κυ-βέρνηση διατρέχει τον κίνδυνο όχι μόνο να εγκλωβιστεί στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς των καπιταλιστών, αλλά και στο εξαιρετικά επιθετικό διεθνές παιχνίδι για τους υδρογονάν-θρακες και τους ενεργειακούς δρόμους, όπου οι επιλογές ποτέ δεν υπήρξαν εύκολες.

Συνοψίζοντας, η κυβέρνη-ση όχι μόνο δεν ξεπέρασε τον «κάβο» της οικονομίας, αλλά, αντίθετα, έχει μπροστά όλα τα εκρηκτικά προβλήματα που μπορεί να τη διαλύσουν, όπως

στο παρελθόν διέλυσαν τις κυ-βερνήσεις του ΓΑΠ και του Πα-παδήμου.

Ακροδεξιά στροφήΑυτό το πρόβλημα προσπαθεί να διαχειριστεί η, ακροδεξιάς έμπνευσης, πολιτική «πυγμής» που συμβολίζει ο Δένδιας.

Η κυβέρνηση έχει πλέον φανε-ρώσει όλα τα στοιχεία αυτής της πολιτικής: Παραδειγματική επί-θεση στον αναρχικό-αντιεξου-σιαστικό χώρο, έστω κι αν αυτή προϋποθέτει το κουρέλιασμα των δημοκρατικών κανόνων, όπως φάνηκε με τη δημοσίευση των φωτογραφιών των κακοποι-ημένων και βασανισμένων συλ-ληφθέντων εικοσάχρονων κατη-γορούμενων για συμμετοχή στη ΣΠΦ. Παραδειγματική επίθεση στους μετανάστες, έστω κι αν αυτή χαϊδεύει τη νεοναζιστική εγκληματικότητα.

Επίθεση στην Αριστερά, με τις συνεχιζόμενες σκευωρίες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και την κλιμάκωση με την επίθεση και τις συλλήψεις κατά των στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Επίθεση στο εργατι-

κό κίνημα, με την επιστράτευση των απεργών στα ΜΜΜ και τις απειλές κατά των ναυτεργατών. Επίθεση κατά των ευρύτερων λαϊκών αντιστάσεων, με τις –προς το παρόν– «βελούδινες» απειλές κατά των αγροτών και την προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος «κοινωνικού αυτοματι-σμού» σε βάρος τους.

Είναι φανερό ότι η επίθεση εί-ναι συνολική. Στο στόχο μπαίνει όλη η Αριστερά, όλο το μαζικό κίνημα, όλες οι ιδέες που στη-ρίζουν την αντίσταση στην πο-λιτική των καπιταλιστών και των δανειστών. Οι αμερικανοσπου-δαγμένοι σύμβουλοι του Σα-μαρά –που έχουν το πάνω χέρι στη διαμόρφωση της πολιτικής της ΝΔ σήμερα– επιχειρούν, με πρότυπο τη δεξιά ριγκανική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, να μετατοπίσουν το σύνολο των πολιτικών διεργασι-ών προς τα δεξιά.

Να «κοντύνουν» την Αριστερά και τις εργατικές-λαϊκές κατα-κτήσεις της Μεταπολίτευσης –συμπλέοντας, αν χρειαστεί, με τους ναζήδες της Χρυσής Αυγής και τους χουνταίους που επανεμφανίστηκαν στην κη-δεία του Ντερτιλή– με το μάτι στραμμένο στην «επόμενη ημέ-ρα», που μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη για το καθεστώς και, κατά συνέπεια, να χρειαστούν πολιτικές (και δυνάμεις) «έκτα-κτης ανάγκης».

Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπο-ρεί να αποκλειστούν ακόμα και οι εθνικιστικοί τυχοδιωκτισμοί. Η κυβέρνηση Σαμαρά διέρρευ-σε στον Τύπο την πρόθεσή της για «μονομερή» ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, στα ευρύτα-τα πλαίσια που περιγράφουν οι «χάρτες» που έχει υιοθετή-

σει το κράτος του Ισραήλ. Ο πανικός των διπλωματών του υπουργείου Εξωτερικών, που μέχρι σήμερα χειρίζονταν αυτή την υπόθεση, τα ερωτηματικά της στρατιωτικής ηγεσίας, οι διεθνείς προειδοποιήσεις για πιθανότητες «θερμών επεισοδί-ων» και τα πρώτα δημοσιεύματα που διέβλεπαν ένα πιθανό «νέο 1922», φαίνεται ότι προς το πα-ρόν φρέναραν αυτόν τον παρα-λογισμό. Όμως μέσα στην όξυν-ση της κρίσης κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά τα αντανακλαστικά των καλόπαι-δων του «Δικτύου 21» και των βετεράνων της (εθνικιστικής) Πολιτικής Άνοιξης…

Η Λερναία Ύδρα των απεργιώνΑκριβώς επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά κινείται σε αυτή την αντιδραστική κατεύθυνση, δεν έχει καμία τύχη να επιτύχει «συ-ναίνεση», να διασφαλίσει έστω και ένα περιορισμένο διάστημα κοινωνικής ειρήνης.

Με θλίψη ο φιλοκυβερνητικός Τύπος περιγράφει τις απεργίες αντίστασης ως μια Λερναία Ύδρα που κάθε φορά σηκώνει καινούρ-γιο «κεφάλι», παρά τα προηγού-μενα χτυπήματα. Τις καλοκαιρι-νές απεργίες και καταλήψεις στο δημόσιο ακολούθησε το κύμα του ΤΤ, των ΜΜΜ και των νο-σοκομείων. Η κάμψη τους χρει-άστηκε το βάρβαρο μέτρο της επιστράτευσης. Την επομένη ξεκίνησαν οι ναυτεργάτες, βγή-καν στα μπλόκα οι αγρότες, ενώ η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ υποχρεώθη-καν (επιτέλους) να προκηρύξουν την επόμενη γενική πανελλαδική απεργία για τις 20 Φλεβάρη.

Αυτή είναι η δύναμη που μπο-ρεί να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά: η απεργιακή δύναμη των εργατών, η κινητοποίηση των αγροτών, οι δράσεις της νε-ολαίας, το πλατύ «δίκτυο» των πρωτοβουλιών τοπικής αντί-στασης και αλληλεγγύης. Ο κό-σμος των «από κάτω», ο κόσμος μας, μπαίνει διαρκώς σε κίνηση και η 20 Φλεβάρη μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία μιας νέας ανατρεπτικής εξόρμησης.

Απέναντί μας έχουμε μια κυ-βέρνηση που δεν θα πέσει σαν «ώριμο φρούτο». Το καθεστώς τη στηρίζει και θα τη στηρίξει, γιατί δεν έχει άλλη εναλλακτι-κή πολιτική λύση, μέσα σε μια κρίση ιστορικών διαστάσεων. Την τρικομματική των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη κάποιος πρέπει να τη ρίξει. Και αυτός ο «κάποιος» δεν είναι άλλος από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψη-φία και τους αγώνες της.

Φούσκα η καθεστωτική αισιοδοξία για τον Σαμαρά

Να φύγουν, το γρηγορότερο

Ο κόσμος των «από κάτω» μπαίνει διαρκώς σε κίνηση και η 20 Φλεβάρη μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία μιας νέας ανατρεπτικής εξόρμησης

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Του Θοδωρή Πατσατζή

Π ανελλαδική Γενική Απερ-γία πραγματοποιεί η ΓΣΕΕ, την Τετάρτη 20 Φλεβάρη.

Στόχος της απεργίας είναι η κατάρ-γηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) και η διεκδίκηση νέας Εθνικής Γενικής ΣΣΕ, της οποί-ας η μετενέργεια λήγει στις 30/3/13. Η ΓΣΕΕ απαιτεί επίσης μέτρα για τη στήριξη των ανέργων και την ανάκληση κάθε επιστράτευσης και όλων των κατασταλτικών μέτρων και διώξεων κατά των εργαζομέ-νων, των συνδικάτων και της συνδι-καλιστικής δράσης.

ΔιαδήλωσηΣτις 20 Φλεβάρη χρειάζεται να γε-μίσουμε τους δρόμους για να μην επιτρέψουμε, με την εφαρμογή των μνημονίων που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλει η συγκυ-βέρνηση, να κάνουν οι εργοδότες ό,τι θέλουν, περικόπτοντας συνε-χώς τους μισθούς και απολύοντας όταν, όπως και όσους θέλουν, για να βάλουμε φρένο στη φορολαί-λαπα και τα χαράτσια, στη διάλυση της δημόσιας υγείας.

Η απεργιακή διαδήλωση πρέ-πει να γίνει χώρος συγκέντρω-σης όσων δεινοπαθούμε από την πολιτική των μνημονίων, αλλά και όσων επιμένουν να αντιστέ-κονται όπως οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, τα ναυπηγεία, τους δήμους, οι αγρότες, οι επιστρατευμένοι των μέσων μαζικής μεταφοράς.

Εκεί πρέπει να εκφραστούν και οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που η τρικομματική κυβέρνηση προετοιμάζει τη μεγάλη σφαγή τους με τις απολύσεις και την κατάργηση φορέων και δομών, οι χιλιάδες εργαζόμενοι στις δη-μόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέ-λειας που, πέρα από το τσεκούρι στους μισθούς τους, καλούνται άμεσα να υπερασπιστούν τα δη-μόσια αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα ενάντια στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησής τους. Και βέβαια όλοι οι σύντροφοι από τις επιτρο-πές αγώνα, ο κάθε αγωνιστής που παλεύει για όλα τα παραπάνω.

Σίγουρα οι δρόμοι δεν θα πλη-μυρίσουν μόνο από την οργή του κόσμου. Ιδιαίτερα όταν το τελευ-

ταίο διάστημα οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι χάσανε μάχες και δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τη συγκυβέρνηση, όπως έκαναν με τις δύο προηγούμενες μνημονια-κές κυβερνήσεις.

ΑριστεράΜεγάλη ευθύνη για να εμπνευ-στεί κάθε εργαζόμενος να συμ-μετέχει στην απεργία και τη συγκέντρωση, εκτός από τα συνδικάτα, έχει και η Αριστερά. Εκτός από τις απαραίτητες με-θόδους που έχει στην εμπειρία του το εργατικό κίνημα, όπως περιοδείες στους χώρους δου-λειάς, γενικές συνελεύσεις ενη-μέρωσης, εξορμήσεις, χρειάζε-ται να προχωρήσουν δύο ακόμη πράγματα. Η εξήγηση του γιατί, παρά την αποφασιστικότητα και τη στρατηγική της έντασης που επιλέγει η κυβέρνηση απέναντι στα συνδικάτα, οι αγώνες μας μπορούν να νικήσουν με συντο-νισμό και κλιμάκωσή τους και ταυτόχρονα να δοθεί το πολιτικό στίγμα ότι αυτό που χρειαζόμα-στε, για να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τα μνημόνια, είναι

μια κυβέρνηση με τη συμπαρά-ταξη της Αριστεράς.

Δεν αρκεί να λέμε ότι αυτή που βγάζει παράνομες τις απεργίες μας, επιστρατεύει όσους επιμέ-νουν να αντιστέκονται και έχει κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο στα συνδικάτα είναι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Χρειάζεται να εξηγήσουμε ότι οι επιλογές της καταστολής και της επιστρά-τευσης ξεκινάνε από την αδυνα-μία τους να νομιμοποιήσουν στα μάτια της κοινωνίας το βάρβαρο πακέτο αντεργατικών μέτρων των προηγούμενων μνημονίων, αλλά και όσων επίσης σκληρών μέτρων χρειαστεί να πάρουν στο μέλλον, για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Πρόγραμμα δράσηςΓια να ακυρωθούν αυτές οι επιλο-γές και αυτά τα μέτρα χρειάζεται η αποφασιστικότητα των εργα-ζομένων, ο έγκαιρος σχεδιασμός από τα συνδικάτα και η πολιτική στήριξη της συνέχισης των κινη-τοποιήσεων. Δηλαδή από το αν οι εργαζόμενοι είναι προετοιμα-σμένοι για μάχη μέχρις εσχάτων,

αν οι παρατάξεις της Αριστεράς σε κάθε χώρο κινητοποιήσουν άμεσα τα σωματεία τους για να στηρίξουν την κινητοποίηση των εργαζομένων που επιστρατεύ-ονται, μέχρι το αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, αλλά και του ΚΚΕ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα καλέσουν τον κόσμο να κινητοποιηθεί υπέρ των επιστρατευμένων, μέχρι ο αγώνας τους να νικήσει.

Για να κινητοποιηθούν μαζι-κά οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι στις 20 Φλεβάρη, χρειάζεται οι τοπικές οργανώσεις των κομ-μάτων της Αριστεράς, πέρα από τις περιοδείες σε εργασιακούς χώρους, να οργανώσουν πριν τις 20 του μήνα κοινές δράσεις και πι-κετοφορίες στη γειτονιά τους, με συλλόγους εργαζομένων, επιτρο-πές γειτονιάς, συνελεύσεις, αλλά με μπροστάρηδες τα σωματεία.

Χρειάζονται ακόμη και καταλή-ψεις χώρων ή δρόμων τις μέρες πριν την κινητοποίηση, ώστε να δοθεί με τον καλύτερο τρόπο το μήνυμα για συντονισμό και κλι-μάκωση των αγώνων, μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης.

Κλιμάκωση των αγώνων ενάντια στην εξαθλίωση και την καταστολή

20 Φλεβάρη: Όλοι στη Γενική Απεργία

Του Σπύρου Αντωνίου

Μ ε όλο και μεγαλύτερη ένταση το τελευταίο δι-άστημα συνεχίζονται οι

διαδικασίες για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Πέρα από τον ΟΠΑΠ και το Ταχυδρομικό Ταμιευ-τήριο, στα άμεσα σχέδια του Τα-μείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) βρίσκεται η παραχώρηση περίπου 3.000 ακινήτων του δημοσίου: παραθαλάσσιες εκτάσεις (ανάμε-σά τους και η παράκτια ζώνη της Αττικής, από το Φάληρο έως το Σούνιο), μαρίνες, κτίρια των Ολυ-μπιακών εγκαταστάσεων, 12 με-γάλα λιμάνια, στρατόπεδα, ακόμα και ολόκληροι οικισμοί.

Το «πλιάτσικο» από ντόπιους και ξένους καπιταλιστές αναμένε-

ται να κορυφωθεί με την απόπει-ρα ιδιωτικοποίησης των επιχει-ρήσεων κοινής ωφέλειας (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και των δικτύ-ων της ΔΕΗ), που αποτελούν πά-ντα το «φιλέτο» στις διαδικασίες μεταφοράς πλούτου από τα δη-μόσια ταμεία στα θησαυροφυλά-κια των αρπακτικών της αγοράς.

ΠροπαγάνδαΗ κυβερνητική προπαγάνδα για τις διαβόητες «αποκρατικοποιή-σεις» ισχυρίζεται ότι όλο αυτό το ξεπούλημα γίνεται για την απο-πληρωμή του χρέους. Τα αίτια όμως είναι βαθύτερα. Ο πραγμα-τικός τους στόχος είναι η ανεύρε-ση νέων και ασφαλών πεδίων για την κερδοφορία του κεφαλαίου: επενδύσεις με ελάχιστο ρίσκο και

την καταβολή υποπολλαπλάσιου τιμήματος από την πραγματική αξία. Έτοιμες υποδομές, σίγουρα κέρδη και πολυάριθμη πελατεία.

Αντίθετα, η ιδιωτικοποίηση του νερού, του ηλεκτρικού, των με-ταφορών, δεν πρόκειται να φέρει κανένα όφελος για τους εργαζό-μενους και τη νεολαία, όπως μας παραμυθιάζουν. Όπου εφαρμό-στηκαν εκτεταμένα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, το αποτέλεσμα ήταν χειρότερες και ακριβότερες υπηρεσίες για τον κόσμο.

Επαναφορά στο ΔημόσιοΗ συγκυβέρνηση καταφεύγει στην πιο ακραία εκδοχή του νεοφιλε-λευθερισμού, τη στιγμή που σε μια σειρά από χώρες έχουν ξεκινήσει οι

διαδικασίες για επαναφορά στο δη-μόσιο επιχειρήσεων και υπηρεσιών που είχαν δοθεί σε ιδιώτες.

Το αγγλικό μετρό, ενώ δούλευε με σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτι-κού τομέα, τώρα ξανάγινε δημό-σιο. Παράλληλα, γίνεται συζή-τηση για επανακρατικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, λόγω υψηλού κόστους χρήσης και άθλιων υπηρεσιών για τους επιβάτες. Στην Ολλανδία με νόμο και στην Ιταλία με δημοψήφισμα το 2011 απαγορεύεται η ιδιωτικο-ποίηση του νερού. Στο Παρίσι και σε πολλούς δήμους της Γερμανί-ας τα τελευταία χρόνια, το νερό ξαναπέρασε στην ευθύνη των δη-μοτικών αρχών, καθώς είχε φτά-σει σε σημείο να μην πίνεται.

Απέναντι στα ιδεολογήματα της

«ανάπτυξης» και της «ανταγωνιστι-κότητας» που δήθεν θα φέρουν δουλειές και καλύτερες παροχές, το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει στόχο την κυβερνητική εξουσία, πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Καμία ιδιωτι-κοποίηση, καμία εμπορευματοποί-ηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών.

Εθνικοποίηση και επαναφορά υπό δημόσιο έλεγχο όλων των ΔΕΚΟ στρατηγικής σημασίας, ως τμήμα των ριζοσπαστικών μέτρων αναστροφής της λιτότητας και εξυπηρέτησης των αναγκών της κοινωνίας. Αξιοποίηση των χιλιά-δων ακινήτων του δημοσίου για τους άστεγους, τους μετανάστες και κάθε αδύναμο που χρειάζεται την προστασία του κράτους.

Ιδιωτικοποιήσεις: Χαρίζουν τα πάντα στους ιδιώτες!

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Του Θοδωρή Πατσατζή

Σ υνεχίζονται οι 48ωρες κυλιόμε-νες απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, που ξεκίνη-

σαν στις 31 Γενάρη. Το κίνημα συμπα-ράστασης και αλληλεγγύης στον αγώ-να τους πρέπει να απλωθεί παντού, για να βοηθήσει τον αγώνα των ναυτεργα-τών να συνεχίσει και να νικήσει.

Οι ναυτεργάτες παλεύουν για να σταματήσουν την παραπέρα εξαθλί-ωσή τους, αλλά και για να σταματή-σουν τη συγκυβέρνηση να ψηφίσει το νομοσχέδιο «Για την ανασυγκρό-τηση του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου και άλλες διατάξεις». Το συ-γκεκριμένο νομοσχέδιο επιβαρύνει όχι μόνο τους ναυτεργάτες, αλλά και όσους χρησιμοποιούν τα πλοία ως μέσο μετακίνησης.

ΝομοσχέδιοΓια τους ναυτεργάτες το συγκεκρι-μένο νομοσχέδιο στοχεύει να ερ-γάζονται στα καράβια σε καθεστώς δουλείας, χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς εργασιακά δικαιώ-ματα και χωρίς να τους επιτρέπεται να εκπροσωπούνται συνδικαλιστικά. Ταυτόχρονα δεν προβλέπει καμία πρόνοια, αφήνοντας την ασφάλεια των εργαζομένων, αλλά και όσων χρησιμοποιούν τα καράβια, βορά στα χέρια των μεγαλοκαρχαριών. Δη-λαδή σε όσους εκμεταλλευτούν το νομοσχέδιο που παραδίδει τις υπο-δομές και όλα τα λιμάνια στους επί-δοξους επενδυτές. Στα κοράκια δη-λαδή που θα εξασφαλίσουν τα κέρδη τους από την πάμφθηνη εργασία των ναυτεργατών, αλλά και από την κρα-τική χρηματοδότηση, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Είναι γνωστό ότι οι εφοπλιστές θα έκοβαν τα δρομολό-για σε πολλά νησιά και το καλοκαίρι, όπως κάνουν το χειμώνα, αν δεν χρη-ματοδοτούνταν για το σκοπό αυτό από το κράτος.

Οι ναυτεργάτες πρέπει να αντέξουν και να νικήσουν. Για να μπορούν οι ίδιοι να ζουν με αξιοπρέπεια και να μπορούμε κι εμείς να ταξιδεύουμε ασφαλείς, όταν χρησιμοποιούμε τα μεγάλης ηλικίας καράβια των Ελλή-

νων εφοπλιστών. Μια έστω και μι-κρή νίκη σε βάρος των εφοπλιστών, που είναι από τους πιο κερδοφόρους επιχειρηματικούς κλάδους, θα είναι καθοριστική. Θα δώσει μεγάλη αυτο-πεποίθηση στον κόσμο της εργασίας για την τελική μάχη. Αυτή που μπορεί να οδηγήσει σε ορίστική νίκη και τους ίδιους τους ναυτεργάτες. Τη μάχη για την πλήρη ανατροπή των μνημονίων, τη μάχη για την ανατροπή κάθε κυ-βέρνησης που τα εφαρμόζει.

ΣυμπαράστασηΓια να αντέξουν θα χρειαστεί άμε-ση ενεργοποίηση με ψηφίσματα συμπαράστασης από άλλα σωμα-τεία, επιτροπές γειτονιάς, ανοιχτές συνελεύσεις, πολιτικές οργανώσεις και κόμματα. Το κίνημα πρέπει να επιδείξει αντανακλαστικά καλύτερα από ό,τι στην περίπτωση των εργα-ζομένων στο μετρό. Ήδη απέναντι στη μαύρη προπαγάνδα της κυβέρ-νησης και των ΜΜΕ ότι πρόκειται για απεργία που θίγει τα συμφέροντα άλ-λων κοινωνικών τάξεων απαντούν οι αγώνες των αγροτών, που και αυτοί βρίσκονται στους δρόμους.

Η διαδικασία να βγουν ψηφίσμα-τα συμπαράστασης χρειάζεται να συνδεθεί και με την ετοιμότητα κι-νητοποίησης που θα στηρίξει τους ναυτεργάτες σε περίπτωση επιστρά-τευσης, μέθοδο που τις τελευταίες ώρες αρχίζει να ακούγεται ως επιλογή της τρικομματικής κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει και αυτό τον αγώνα.

Επίσης χρειάζεται να ισχυροποιη-θεί και να πιεστεί η ηγεσία της ΠΝΟ (Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία) να μην καθίσει στο τραπέζι των δι-απραγματεύσεων απλά για να κάνει μια κάποια υποχώρηση (την ώρα που γράφεται το άρθρο υπάρχει συ-νάντηση με τον υπουργό Ναυτιλίας, Μουσουρούλη). Όπως η μάχη του μετρό κρίθηκε στα αμαξοστάσια, έτσι και η μάχη των ναυτεργατών θα κριθεί μέσα στα πλοία. Και η ιστορία έχει διδάξει ότι, όταν οι εργαζόμενοι ενός κλάδου είναι αποφασισμένοι να νικήσουν και έχουν τη βοήθεια όλων των εργαζομένων, τότε μπορούν να τα καταφέρουν.

ΜΚΟΟι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι στους δήμους μέσω ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) πραγματοποίησαν 3ωρη στάση εργασίας, την Τετάρτη 30 Γενά-ρη. Την κινητοποίηση οργάνω-σαν η Συνέλευση ανέργων και εργαζομένων στην κοινωφελή εργασία και το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μη Κυβερ-νητικές Οργανώσεις. Απαιτούν την άμεση αποπληρωμή των δεδουλευμένων τους, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, πλη-ρωμή του 5% που τους παρα-κρατούν, χωρίς αυτό να προ-βλέπεται, κάθε μήνα από το μισθό τους οι ΜΚΟ που τους νοικιάζουν στους δήμους και κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας. Ο μόνος τρόπος να κερδίσει ο αγώνας τους είναι να συνδεθούν με τους άλλους ερ-γαζόμενους στους δήμους και να διεκδικήσουν από κοινού την κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας και τη μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου. Άλλωστε, ακόμη και αν σταματήσουν οι διαθεσιμότη-τες-απολύσεις, θα χρειαστούν κι άλλες προσλήψεις στους δή-μους, για να παρέχουν την ποι-ότητα ζωής που μας χρειάζεται.

ΥΠΑΑΤ

Ιδρυτική συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ στο Υπουργείο Αγροτικής Ανά-πτυξης (ΥΠΑΑΤ), τους φορείς και τις περιφερειακές δομές του υπουργείου, πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στο ΥΠΑΑΤ, ανε-ξάρτητα από τη σχέση εργασίας του. Η συνέλευση θα γίνει την

Κυριακή 17 Γενάρη, στις 11.00, στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ (Βαλτετσίου 59, Εξάρχεια) και θα παραβρεθούν σε αυτή βουλευ-τές και στελέχη από το εργατικό και αγροτικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Coca Cola

«Όχι στις απολύσεις και τη συρ-ρίκνωση τμημάτων της επιχείρη-σης», αναμένεται να φωνάξουν για μια φορά ακόμη οι εργαζό-μενοι στα εργοστάσια της Coca Cola σε Θεσσαλονίκη και Βόλο. Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης πραγματοποιούν 24ωρη απεργία την Παρασκευή, 8 Φλεβάρη. Ήδη η εταιρία έχει προχωρήσει στην πρόσληψη εργαζομένων μέσω εργολάβων στο εργοστάσιο του Βόλου, για να λειτουργήσουν τα τμήματα παραγωγής ώστε να μειώσει τα δικαιώματα των εργα-ζομένων, αλλά και τη δύναμη του σωματείου τους. Την ίδια ώρα απαιτεί νέες απολύσεις στη Θεσ-σαλονίκη, παρά το γεγονός ότι τον τελευταίο χρόνο έχει μειώσει το προσωπικό της πανελλαδικά κατά 1.000 εργαζόμενους.

ΚτηματολόγιοΟι εργαζόμενοι στο Κτηματο-λόγιο πραγματοποίησαν 48ωρη απεργία το τελευταίο δεκαήμε-ρο του Γενάρη. Το Σωματείο Ερ-γαζομένων στην Κτηματολόγιο Α.Ε. συμμετείχε στην παντεχνι-κή κινητοποίηση που αποφάσι-σε η ΟΣΕΤΕΕ (Ομοσπονδία Συλ-λόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδας), διεκ-δικώντας να μην περικοπούν εκ νέου οι μισθοί τους, την κατάτα-

ξη σε εκπαιδευτικές κατηγορίες και βαθμούς όλων των εργαζό-μενων στην Κτηματολόγιο ΑΕ με βάση τους τίτλους σπουδών που κατέχουν και την εφαρμο-γή του Κανονισμού Εργασίας που αναγνωρίζει κάθε προϋπη-ρεσία των εργαζομένων.

Ναυπηγεία ΕλευσίναςΟι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Ελευσίνας συνέχισαν τις κινητο-ποιήσεις τους με μια μαζική συ-γκέντρωση, την τελευταία μέρα του Γενάρη. Συμπλήρωσαν ήδη 15 μέρες απεργίας, διεκδικώντας την αποπληρωμή όλων των δε-δουλευμένων, που τους χρωστά-ει η εργοδοσία. Η κινητοποίηση ξεκίνησε από τα ναυπηγεία, με τη συμπαράσταση εργαζομένων από σωματεία της περιοχής, αλλά και κομμάτων της Αριστεράς, και ολοκληρώθηκε στο κέντρο της Ελευσίνας, όπου και εκφράστηκε από τους κάτοικους της πόλης και τους εργαζόμενους στην Αντιπε-ριφέρεια Αττικής η συμπαράστα-ση στον αγώνα τους.

SpeedexΤο ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείο Εργα-ζομένων Ταχυμεταφορικών, Ταχυδρομικών Επιχειρήσεων Αττικής) και το επιχειρησιακό σωματείο της Speedex πραγ-ματοποίησαν 4ωρη στάση ερ-γασίας στον κλάδο της ταχυ-μεταφοράς, ταχυδρόμησης τη Δευτέρα, 28 Γενάρη, στο κέντρο διαλογής της εταιρίας στην Κη-φισιά. Η μαζική αυτή κινητοποί-ηση ήταν μια πρώτη απάντηση στην απαίτηση της εταιρίας να αποδεχθούν οι εργαζόμενοι μεγάλες μειώσεις στις αποδο-χές τους (18%) ή απολύσεις, με τον εκβιασμό μάλιστα ότι, αν οι εργαζόμενοι δεν δεχθούν τίπο-τα από τα δύο, θα προχωρήσει σε καταγγελία της υπάρχουσας Επιχειρησιακής Σύμβασης.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Του Αντώνη Καραβά, γιατρού, μέλους 5μελούς επιτροπής

ΕΙΝΑΠ Ερυθρού

Την Πέμπτη, 21 Φλεβάρη, διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη νέου ΔΣ στην Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας Πειραιά (ΕΙΝΑΠ). Είναι μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), για τα δικαιώματα των γιατρών και την πορεία των συνδικαλιστικών οργανώσε-ων. Όλα τα παραπάνω αυτή την περίοδο βρίσκονται στο στόχαστρο της μνημονιακής πολιτικής (κλεισίματα και συγχωνεύσεις νοσοκομείων, περικοπές στις κρατικές δαπά-νες και τους μισθούς, πάγωμα των προσλήψεων, απλήρωτα δεδουλευμένα).

Είναι άμεση ανάγκη να υπάρ-ξει ένα πανυγειονομικό μέτω-πο από όλους τους εργαζόμε-νους στα δημόσια νοσοκομεία και την υπόλοιπη κοινωνία, για τη διάσωση του ΕΣΥ. Ένα μέ-

τωπο που θα συμβάλει στην κύρια μάχη του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και της κυβέρνησης που το εφαρμόζει.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να κινηθεί μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερή πλει-οψηφία και σε αυτή την ανά-γκη λογοδοτεί και η ειλικρινής πρόταση, που έγκαιρα κατέθε-σαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, να υπάρξει κοινό ψηφοδέλτιο με μια μίνιμουμ συμφωνία των παρατάξεων της Αριστεράς, που θα κέρδιζε την ΕΙΝΑΠ από

τα χέρια των γραφειοκρατικών ηγεσιών.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε κατορ-θωτό, αλλά μπορεί εκ νέου να πάρει δυναμική από τα αποτε-λέσματα των εκλογών. Στην προσπάθεια να υπάρξει με την κοινή δράση της Αριστεράς ανατροπή των μνημονίων και των συσχετισμών στην ΕΙΝΑΠ, η Αριστερή Κίνηση Υγειονομι-κών συμμετέχει και στηρίζει το ψηφοδέλτιο «Μέτωπο για την Υπεράσπιση της Υγείας», με το οποίο συμμετέχουν στις εκλογές οι δυνάμεις του ΣΥΡΙ-ΖΑ και αγωνιστές συνάδελφοι.

ΕΙΝΑΠ: Κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση

Επιμέλεια: Θοδωρής ΠατσατζήςΝίκη στην απεργία

των ναυτεργατών

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Τ ο SWP στη Βρετανία (Σο-σιαλιστικό Εργατικό Κόμ-μα) είναι μια από τις με-

γαλύτερες, σοβαρότερες και με ιστορικές ρίζες, οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς στην Ευρώπη. Αποτελεί την οργάνω-ση-κορμό της IST (Διεθνής Σοσι-αλιστική Τάση).

Το SWP βυθίζεται σήμερα σε μια σοβαρή κρίση. Δυστυχώς το υπόβαθρο (ή ίσως η θρυαλλίδα της κρίσης) είναι μια υπόθεση ανάξια της ιστορίας του SWP: μια καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση και –ίσως– για βια-σμό μιας συντρόφισσας από μέ-λος της ηγεσίας του κόμματος. Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο καταστατικά θεσπισμένο όργα-νο (Εξελεγκτική Επιτροπή), όπου αθωώθηκε ο καταγγελλόμενος και –κατά τις ίδιες– αποδοκιμά-στηκαν οι καταγγέλλουσες συ-ντρόφισσες.

Η απόφαση της Εξελεγκτικής Επιτροπής έφτασε στο συνέδριο του κόμματος, όπου και εγκρί-θηκε, αλλά με την οριακή πλειο-ψηφία 231 υπέρ, 209 κατά και 18 λευκά. Αυτός ο συσχετισμός στο κορυφαίο κομματικό όργανο –εκλεγμένων αντιπροσώπων και όχι απλών μελών– αποτελεί αντι-κειμενικά την έκφραση –τουλάχι-στον– δυσπιστίας απέναντι στην

απόφαση της Εξ.Επ. και της ΚΕ του κόμματος.

Δυστυχώς, η εκλεγμένη από το συνέδριο νέα ΚΕ του SWP απο-φάσισε να χειριστεί το ζήτημα με «πολιτική πυγμής», απειλώντας με πειθαρχικά μέτρα (συμπερι-λαμβανομένης της διαγραφής) όποιον-οια σύντροφο-φισσα του SWP τολμούσε να δώσει συνέ-χεια στο θέμα. Αυτή η απόφαση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, προ-καλώντας αποχωρήσεις, νέες πα-ρεμβάσεις στελεχών υπέρ της πε-ραιτέρω διερεύνησης, γενίκευση της συζήτησης για το σεξισμό και την εσωκομματική δημοκρατία. Προκάλεσε ταυτόχρονα μια εξω-τερική επίθεση στο SWP από άλ-λες δυνάμεις της Αριστεράς, από ομάδες της αναρχο-αυτονομίας, ακόμα και από τον αστικό Τύπο. Το θέμα πήρε διαστάσεις σε όλη την αγγλόφωνη ευρεία Αριστερά.

Η ΔΕΑ προέρχεται ιδεολογικά από την IST. Παρόλο που για πάνω από 10 χρόνια έχουμε διακόψει κάθε οργανωτική και πολιτική σχέση, θεωρούμε ότι χρωστάμε πολλά στο SWP και στην προγονι-κή του οργάνωση, το IS. Για δεκα-ετίες ο Τ. Κλιφ, ο Ντ. Χάλας, ο Κρις Χάρμαν και οι σύντροφοί τους, δούλεψαν στην πρώτη γραμμή για την επεξεργασία των επανα-στατικών μαρξιστικών απαντή-σεων σε μεγάλα ερωτήματα του τέλους του 20ού αιώνα.

Όμως το γεγονός ότι μια ορ-γάνωση με το ιστορικό βάθος του SWP μπορεί να μπει σε κρίση μέσα από μια τέτοια αφορμή, δεί-χνει σοβαρά ζητήματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το SWP και η IST υπήρξαν επίσης στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης κατά του σεξισμού (τόσο στο ζήτημα της απελευ-θέρωσης των γυναικών, όσο και στο μέτωπο της απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων). Το SWP είχε πάντα μεγάλα «ποσοστά» ανάδει-ξης γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κομματικής οργάνωσής του (μεγαλύτερα από τα συνήθη της άκρας Αριστεράς και μακράν με-γαλύτερα από τα αντίστοιχα της ρεφορμιστικής Αριστεράς). Απο-δείχθηκε όμως ότι αυτό δεν ήταν αρκετή προστασία.

Η επιμονή στο «ταξικό» στοι-χείο, ως προϋπόθεση για την οριστική λύση απέναντι (και) στην καταπίεση των γυναικών, εξακολουθεί να είναι μια σωστή στρατηγική, όμως αφήνει κενά στα συγκεκριμένα, καθημερινά, διαστήματα, ιδιαίτερα όταν οι περίοδοι συντηρητικής αντεπί-θεσης αποδεικνύονται μακρές (όπως αυτή που ακολούθησε τις μεγάλες ριζοσπαστικές δεκαετίες του ’60 και του ’70). Η επεξεργα-σία, η επαγρύπνηση, η συζήτηση και η δράση κατά του σεξισμού (ενάντια στην καταπίεση των

γυναικών, αλλά και των ομοφυ-λόφιλων) όφειλε και οφείλει να ιεραρχηθεί ψηλότερα τόσο στην εξωστρέφεια, όσο και στην εσω-τερική ζωή και συγκρότηση των οργανώσεων της Αριστεράς.

Για μια βαθύτερη επεξεργασία αυτού του ζητήματος –και σε άμεση ανταπόκριση στα θέματα που ανέδειξε η κρίση στο SWP– θεωρώ πολύ χρήσιμο το άρθρο της Σάρον Σμιθ, ηγετικού στελέ-χους της ISO στις ΗΠΑ, με τίτλο «Μαρξισμός, φεμινισμός και γυ-ναικεία απελευθέρωση».

Η ΚΕ του SWP προσπάθησε να δικαιολογήσει την τακτική της στο όνομα ενός κάποιου λενι-νισμού (δες το άρθρο του Άλεξ Καλλίνικος, με τίτλο «Είναι τελειω-μένος ο λενινισμός;»). Ασφαλώς ο λενινισμός και η αποδοχή της ανάγκης για μια πειθαρχημένη και συλλογική πολιτική οργάνω-ση εξακολουθούν να αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστι-κά της μαρξιστικής, αριστερής απάντησης στα προβλήματα της ταξικής πάλης. Όμως δεν είναι δυνατόν να ταυτίζονται με μια «δεσποτική» αντίληψη, με μια αίσθηση υπεροχής της ηγεσίας απέναντι στα δικαιώματα και στα ερωτήματα των μελών.

Στη δεκαετία του ’60 οι οργανώ-σεις της άκρας Αριστεράς συγκρο-τήθηκαν πάνω σε ένα κύμα «μονο-

λιθικής» πολιτικοποίησης, πάνω σε μια (σχετικά) μαζική προσή-λωση σε έναν «σκοπό» («Μία μόνο λύση, επανάσταση!»). Ακόμα και τότε, ο αυθαίρετος «λενινισμός» των ηγεσιών της άκρας Αριστεράς ήταν λάθος και πληρώθηκε ακριβά με διασπάσεις και διάλυση.

Σήμερα, σε μια εποχή κατά-τμησης της πολιτικοποίησης, σε μια εποχή αμφισβήτησης και αγνωστικισμού επί του «τελικού σκοπού», σε μια εποχή ρήξης της συνέχειας, η δημοκρατική συ-γκρότηση των οργανώσεων της Αριστεράς γίνεται περισσότερο από ποτέ προϋπόθεση για την πει-θαρχία και για την ενιαία δράση. Γίνεται προϋπόθεση για τη σύνδε-ση της Αριστεράς με τις σημερινές πολιτικές πρωτοπορίες, προϋπό-θεση για την ανάδειξη μιας νέας γενιάς μαρξιστών-επαναστατών.

Το SWP βρισκόταν ήδη σε ευάλωτη θέση, μέσα από τις «στροφές» της προηγούμενης δεκαετίας (από την αυτόκεντρη ανάπτυξη στο Respect και πάλι πίσω…). Σε τέτοιες στιγμές η επι-λογή της «πυγμής» και όχι της δημοκρατίας και της ανοιχτής και έντιμης συζήτησης μπορεί να αποδειχθεί μοιραία. Στη ΔΕΑ ελ-πίζουμε η μεγαλύτερη οργάνωση της άκρας Αριστεράς στη Βρετα-νία να μπορέσει να βρει το δρόμο να ξεπεράσει την κρίση και να βγει ενισχυμένη από αυτή.

Η κρίση στο SWP κι εμείς

Της Κατερίνας Σεργίδου

Ε δώ και αρκετούς μήνες εί-ναι σε εξέλιξη μια ανοιχτή συζήτηση για τη συγκρό-

τηση νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία έχουμε δημοσιεύσει πολ-λές φορές την άποψή μας. Παρα-κάτω καταθέτουμε κάποιες σκέ-ψεις για την πρόταση για ίδρυση ξεχωριστών συνελεύσεων νέων ΣΥΡΙΖΑ.

Αρκετό καιρό τώρα υπάρχει μια βιασύνη για να συγκροτηθούν ξεχωριστές συνελεύσεις νέων. Αυτή η βιασύνη εκφράστηκε και στην πανελλαδική συνδιάσκεψη με την αιφνιδιαστική πρόταση της νεολαίας ΣΥΝ να «αποφασίσει» το σώμα αν θα ιδρυθεί ξεχωριστή νε-ολαία. Τέτοιες κινήσεις όχι μόνο χαλούν το κλίμα εμπιστοσύνης και ενότητας που με τόσο κόπο χτίζεται αλλά δεν πρόκειται και να μας οδηγήσουν πιο γρήγορα στην συγκρότηση νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται συνεχή δράση της νε-ολαίας στις γειτονιές, στις σχολές και στα σχολεία, έτσι ώστε η συ-ζήτηση να γίνει με βάση τα υπαρ-κτά προβλήματα της νεολαίας και όχι τα οργανωτικά σχήματα που μπορεί να έχει η κάθε οργάνωση στο μυαλό της. Η συγκρότηση της νεολαίας δεν μπορεί να προη-γηθεί του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι το συνέδριο είναι ανοιχτές πολιτικές μάχες για την κατεύ-

θυνση και τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την οργανω-τική του συγκρότηση.

ΓειτονιέςΜέχρι το συνέδριο είναι ανα-γκαίο να βρεθούν κάποιες με-ταβατικές οργανωτικές μορφές έτσι ώστε η νεολαία να μπορεί να παρεμβαίνει και ως τέτοια. Τέτοιες μπορεί να είναι η συ-γκρότηση θεματικών νέων στις γειτονιές που θα ασχολιούνται και με τα ξεχωριστά ζητήματα

που αφορούν τη νεολαία (σχο-λεία, ανεργία κλπ). Πρώτα από όλα όμως πρέπει να εξασφα-λιστεί ότι οι νέοι συμμετέχουν στις τοπικές συνελεύσεις και στο σχεδιασμό τους, ότι έχουν επαφή με την τοπική κοινω-νία. Η απόσυρση της νεολαίας σε ξεχωριστές διαδικασίες θα απονεκρώσει τις τοπικές και θα τους στερήσει το πιο ενεργό και δραστήριο κομμάτι τους. Η συμμετοχή τους αντίθετα θα δώσει ζωντάνια στις τοπικές

συνελεύσεις. Τα ζητήματα αντι-φασισμού χρειάζεται να είναι ψηλά στην ατζέντα των νέων με τη συμμετοχή τους σε αντιφα-σιστικές επιτροπές κατοίκων.

Τι τύπου νεολαία Η νεολαία ΣΥΝ από την ίδρυσή της λειτουργεί ως ξεχωριστή ορ-γάνωση με «δική της στρατηγι-κή», που εκφράζεται κυρίως με «αριστερές» ανακοινώσεις. Αυτό που προτείνει είναι η αυτοδιά-λυση των οργανώσεων νεολαίας και η δημιουργία μιας νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σαν τη νεολαία ΣΥΝ. Η νεολαία όμως δεν αποτελεί ξε-χωριστό υποκείμενο με αυτό-νομη στρατηγική, δεν είναι ένα διαταξικό στρώμα. Ως κίνημα αποτελεί σύμμαχο της εργατι-κής τάξης και πολλές φορές έχει λειτουργήσει πυροδοτικά για το εργατικό και λαικό κίνημα. Όπως ακριβώς δεν αναγκάζουμε κανέναν να αποδεχτεί αυτή τη θέση, με τον ίδιο τρόπο δεν μπο-ρούμε να αποδεχτούμε κανένα οργανωτικό μοντέλο που θα ενι-σχύει τον «ξεχωριστό» ρόλο της νεολαίας. Για παράδειγμα στους εργασιακούς χώρους το καθή-κον δεν είναι η ίδρυση συνελεύ-σεων νέων δασκάλων, αλλά η συμμετοχή των νέων δασκάλων στο σωματείο τους, με ιδέες και προτάσεις που θα το βάζουν σε κίνηση.

ΠανεπιστήμιαΌσον αφορά τις σχολές, ιδιαίτε-ρα σε μια περίοδο που το πανε-πιστήμιο χτυπιέται από παντού, χρειαζόμαστε ένα οργανωτικό μοντέλο που να εξυπηρετεί το στόχο του κοινού μετώπου φοι-τητών –εργαζομένων. Μια κοινή συνέλευση φοιτητών-πανεπιστη-μιακών-διοικητικού προσωπικού ανά σχολή ή ανα ίδρυμα, θα ήταν πιο αντιπροσωπευτική του «κό-σμου» ενός πανεπιστημίου και θα κάλυπτε και το κενό συντονισμού που τόσο πολύ έχει κοστίσει στο εκπαιδευτικό κίνημα.

Η συγκρότηση νεολαίας είναι διαδικασία και όχι απόφαση. Δι-αδικασία που πρέπει να χτιστεί μέσα από τις μάχες της νεολαίας και της κοινωνίας. Το πόσο θα περπατήσει αυτή η διαδικασία θα καθορίσει το πόσο γρήγορα αλλά και το ποια μορφή θα πάρει τελικά η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα κριτήρια για το ποιο οργανωτι-κό μοντέλο θα ακολουθήσουμε δεν μπορούν να είναι το πως θα εκλέγουμε αντιπροσώπους στα συνέδρια, αλλά το πως οι νέοι ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ενεργό κομμάτι της κοινωνίας, και θα συμβάλουν έτσι ώστε η νεολαία να δώσει τη μάχη με τους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, για να ανατρέψουμε αυτή την κυβέρ-νηση και αυτή την πολιτική.

Για τη συγκρότηση νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Πρωτοβουλίες δράσης και αντίστασης των Τ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ

Του Σπύρου Αντωνίου

Μ προστά στην απειλή κατάρρευσης της δη-μόσιας υγείας, αρχίζει

να ξεδιπλώνεται η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία ενός μετώπου υπεράσπισης τους δι-καιώματος στην υγεία για όλους.

Ήδη με αφετηρία την πανυγειο-νομική απεργία στις 31/1, πραγμα-τοποιήθηκαν δεκάδες εξορμήσεις μελών και στελεχών του σχήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε νοσοκομεία, υπηρεσίες του ΕΟΠΥΥ και ιατρεία, με την προκήρυξη του Τμήματος Υγείας, που καλούσε στη συγκέντρωση έξω από το υπουρ-γείο Υγείας, και τίτλο «Με τους αγώ-νες μας υπερασπιζόμαστε το δημό-σιο σύστημα υγείας – Νοσοκομεία ανοιχτά για το λαό και όχι για τους επιχειρηματίες της υγείας».

Παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑΣτην κινητοποίηση παραβρέθηκε πολυπληθής αντιπροσωπεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ (Π. Λαφαζάνης, Α. Ξαν-θός, Γ. Γαϊτάνη, Α. Σταμπουλή, Κ. Μπάρκας, Χ. Καραγιαννίδης, Β. Κυριακάκης κ.ά.), ενώ πολλά μέλη του διαδήλωσαν είτε μαζί με τους εργαζόμενους των νοσοκομείων της περιοχής τους (Ελπίς, Παίδων Αγ. Σοφίας, Γενικό Πατησίων), είτε μέσα από τις επιτροπές αγώ-να και τα δίκτυα αντίστασης και αλληλεγγύης όπου συμμετέχουν (Ικαρία, 7Ο Διαμέρισμα Αθήνας).

Ήδη μέλη των τοπικών οργα-νώσεων του ΣΥΡΙΖΑ από το Χαϊ-

δάρι, το Αιγάλεω και το Περιστέρι συμμετέχουν στον αγώνα για την υπεράσπιση του νοσοκομείου Αττικόν. Στο νοσοκομείο, που καλύπτει εκατομμύρια κατοίκους της Δυτικής Αθήνας, καθημερι-νά πάνω από 100 ράντζα-φορεία βρίσκονται στους διαδρόμους, χειρουργικές αίθουσες δεν λει-τουργούν, κρεβάτια ΜΕΘ είναι κλειστά, κλινικές και τμήματα εί-ναι ανενεργά.

Στο Αττικό νοσοκομείο, οι ερ-γαζόμενοι καλούν, την Τετάρτη, 6 Φεβρουαρίου, σύσκεψη συντο-νισμού σωματείων, δημοτικών σχημάτων, επιτροπών και συνε-λεύσεων κατοίκων «για ένα κοινό μέτωπο εργαζομένων, υγειονομι-κών και πολιτών, που θα ανατρέ-ψει αυτή τη βάρβαρη πολιτική, θα προστατέψει την ποιοτική, δωρε-άν, δημόσια υγεία για όλο το λαό».

Ο ΣΥΡΙΖΑ Φιλαδέλφειας-Χαλκη-δόνας, που στηρίζει εδώ και καιρό τη μάχη για να μην κλείσει το νο-

σοκομείο Πατησίων, οργανώνει εκδήλωση με θέμα: «Αγώνας για να μην κλείσει το Γ. Νοσοκομείο Πατησίων – Αγώνας για τη διάσω-ση της δημόσιας Υγείας», τη Δευ-τέρα, 11 Φλεβάρη, στις 18:30, στα γραφεία του (Δεκελείας 48).

Στη Θεσσαλονίκη, μετά την αποτροπή κλεισίματος του Πανα-γία, χάρη στην κινητοποίηση ερ-γαζομένων και κατοίκων, ακόμα ένα μέτωπο ανοίγει ενάντια στην απόπειρα κλεισίματος του Λοιμω-δών. Και εκεί οι τοπικές οργανώ-σεις του ΣΥΡΙΖΑ οργανώνουν την παρέμβασή τους.

Σκηνικό καταστροφήςΗ κατάσταση στο δημόσιο σύστη-μα υγείας γίνεται καθημερινά δρα-ματική. Οι απανωτές μνημονιακές περικοπές έχουν οδηγήσει εκατο-ντάδες χιλιάδες ανθρώπους εκτός περίθαλψης και τους εργαζόμε-νους στα νοσοκομεία και τις υπό-λοιπες υπηρεσίες υγείας στα όριά

τους (σε 26.000 θέσεις περίπου υπολογίζονται τα κενά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό).

Η συνειδητή υποβάθμιση του ΕΣΥ προς όφελος των ιδιωτών επι-χειρηματιών του κλάδου υγείας, ο υποσιτισμός ασθενών που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους, ο σχεδόν χρεοκοπημένος ΕΟΠΥΥ και οι κυ-βερνητικές αποφάσεις που μας καλούν να πληρώνουμε περισσό-τερα σε εισφορές, φάρμακα, εξε-τάσεις και νοσήλια, συνθέτουν μια εφιαλτική εικόνα διάλυσης.

Είναι κατανοητό ότι η παραμι-κρή καθυστέρηση στην οργάνω-ση της αντίστασης στο σκηνικό καταστροφής που φτιάχνουν κυ-βέρνηση και τρόικα, θα σημαίνει περισσότερους αρρώστους και αύξηση των θανάτων στα λαϊκά στρώματα. Μοναδική «ασπίδα» στην επέλαση της ανθρωπιστικής κρίσης είναι οι κοινωνικοί αγώνες.

Το δικαίωμα στην υγεία και την υγειονομική περίθαλψη είναι

αδιαπραγμάτευτο. Οι συνδικαλι-στικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της υγείας, τα μέλη του, οι βουλευτές του έχουν καθήκον να πρωτοστατήσουν στη μάχη για τη διάσωση του δημόσιου συστή-ματος υγείας.

Επιτροπές ΑγώναΟι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙ-ΖΑ πρέπει να στηρίξουν ακόμα πιο αποφασιστικά τις κινητοποιήσεις και τις δράσεις που ανακοινώνουν οι υγειονομικοί, όπως τα δωρεάν απογευματινά ιατρεία για ανασφά-λιστους, σε συντονισμό μαζί τους. Να οργανώσουν τη συμπαράστα-ση στις απεργίες τους και να συν-δέσουν την απόκρουση της επίθε-σης στο ΕΣΥ, με την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.

Όπως ορίζει και η πρόσφατη εγκύκλιος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκροτηθούν άμεσα πλατιές επιτροπές αγώνα για την υπεράσπιση της δημόσιας υγεί-ας με τη συμμετοχή σωματείων, φορέων, δημοτικών παρατάξεων, συλλογικοτήτων κατοίκων, αντιρα-τσιστικών κινήσεων και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, σε κάθε γειτονιά. Με πολύμορφες δράσεις ενημέρωσης (τοπικές πορείες, ανοι-χτές εκδηλώσεις και συζητήσεις, ανακοινώσεις), να στρέψουμε τις πρωτοβουλίες των τοπικών επι-τροπών και των δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο των ίδιων των αναγκών μας: «κανείς ανασφάλιστος χωρίς περίθαλψη-λεφτά για την Υγεία». Είναι υπόθεση όλων μας.

Η νέα λεηλασία μισθωτών και συνταξιούχων με το πρόσφατο φορομπηχτι-

κό νομοσχέδιο, τις αλλεπάλληλες περικοπές εισοδημάτων, τα συνε-χόμενα χαράτσια της εφορίας και της ΔΕΗ, έχουν οδηγήσει σε από-γνωση χιλιάδες νοικοκυριά.

Η προστασία όσων οδηγούνται στην εξαθλίωση και η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος άρνησης πληρωμής είναι ένα από τα μέτωπα που χρειάζεται να στηρίξει αποφα-σιστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς άνεργος, κανένας φτωχός δεν μπορεί να μεί-νει μόνος απέναντι στη φορολογι-κή λαίλαπα του Στουρνάρα και της υπόλοιπης τρικομματικής συμμορί-ας, η οποία την ώρα που φοροαπαλ-λάσσει «νόμιμα» το κεφάλαιο (μείω-ση φορολογικών συντελεστών για ΑΕ, αναβολή φορολόγησης τραπε-ζών και καναλιών, απαλλαγή από το χαράτσι μεγαλοϊδιοκτητών), απειλεί με κατασχέσεις εργαζόμενους και άνεργους ακόμη και για τη μη κατα-βολή μικροποσών,.

Το πετρέλαιο έγινε πολυτέ-λεια και τα σπίτια μένουν χωρίς θέρμανση. Το αφορολόγητο των

5.000 ευρώ αποτελεί παρελθόν και το να έχεις παιδιά είναι «τεκ-μήριο». Το παράνομο χαράτσι της ΔΕΗ και οι αυξήσεις στα τι-μολόγια χαμηλής τάσης του ηλε-κτρικού μονιμοποιούνται, ενώ με το νέο φόρο ακινήτων, που ετοι-μάζουν, θέλουν να εισπράξουν 3,2 δισ. ευρώ! Είναι φυσιολογικό λοιπόν, το ποσοστό των ανθρώ-πων που δεν πληρώνουν αυτούς τους απεχθείς φόρους, είτε από αδυναμία, είτε επειδή θέλουν να καλύψουν άμεσες ανάγκες επιβί-ωσης, συνεχώς να διευρύνεται.

Η άρνηση πληρωμής των άδι-κων φόρων και η δημιουργία ενός τείχους προστασίας των φτωχών και των αδύναμων, που θα είναι κομμάτι του αγώνα για την ανα-τροπή των μνημονιακών πολιτι-κών και της κυβέρνησης Σαμαρά, τίθεται αντικειμενικά. Και σε μια τέτοια διαδικασία η παρέμβαση της Αριστεράς θα είναι ο κρίσιμος παράγοντας.

ΚινητοποιήσειςΤο διήμερο 30-31/1, σε δεκάδες εφορίες και τράπεζες της χώρας, οι τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησαν εξορμήσεις με το φυλλάδιο για τη φορολογία, που είχε ως πρόταγμα «να σταμα-τήσουμε την φοροεπιδρομή στα εισοδήματα των εργαζομένων, των αγροτών και των μικρομεσαί-ων», καλώντας τον κόσμο να μην πληρώσει και να οργανώσει την αντίστασή του.

Παράλληλα, οι επιτροπές αγώ-να και οι συνελεύσεις κατοίκων ενάντια στα χαράτσια, συνέχισαν τις παρεμβάσεις τους μετά την πετυχημένη συγκέντρωση στις

27/1 στη ΔΕΗ. Από τη Γλυφάδα και το Βύρωνα, μέχρι το Κορωπί και τη Ν. Σμύρνη, οργανώθηκαν δράσεις που απαιτούσαν την άμεση κατάργηση όλων των μνη-μονιακών χαρατσιών (ΕΕΤΗΔΕ, εισφορά αλληλεγγύης κλπ.) και την απόσυρση των νέων φορολο-γικών διατάξεων.

Ανάλογη Παναττική κινητοποί-ηση από τις τοπικές επιτροπές και την επιτροπή «Δεν Χρωστάμε-Δεν Πουλάμε-Δεν Πληρώνουμε» προετοιμάζεται και για τις 14/2. Συγχρόνως, συνεχίζονται οι επα-νασυνδέσεις κομμένων παροχών ρεύματος και η παρεμπόδιση αρ-κετών κατασχέσεων.

Η ευθύνη της στήριξης ενός μαζικού κινήματος ανυπακοής και αντίστασης, που θα κινητοποι-ήσει τον κόσμο στην κατεύθυν-ση του «Δεν έχω-Δεν μπορώ-Δεν πληρώνω» και θα σταθεί δίπλα σε κάθε θύμα της κυβερνητικής πολιτικής, είναι ένας από τους κύ-ριους άξονες δράσης του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα, σύμφωνα με την απόφαση της τελευταίας Κεντρικής Επιτροπής του. Ακόμα

και η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε πρόσφατα και σωστά: «σκίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης, τα χαρ-τιά της εφορίας και τα χαρτιά των χαρατσιών, αλλιώς τα μνημόνια θα μείνουν για πάρα πολλά χρόνια».

Οι δυνάμεις της Αριστεράς, σε συνεργασία με τα σωματεία των εργαζομένων στις ΔΟΥ, τη ΔΕΗ και τα υπόλοιπα συνδικάτα, μαζί με τις επιτροπές-συνελεύσεις κατοί-κων και τις άλλες τοπικές πρωτο-βουλίες «Δεν πληρώνω», μπορούν να αναπτύξουν ένα μαζικό κίνημα αντίστασης, που θα οργανώσει τη συλλογική μας απάντηση και θα σπάσει το φόβο. Που θα κάνει πράξη το «κανείς μόνος του στην κρίση» και θα απαιτήσει μαχητικά να καταργηθούν τα άδικα και πα-ράνομα χαράτσια και –επιτέλους– να φορολογηθεί ο πλούτος και να διαγραφούν τα χρέη των νοικοκυ-ριών στις τράπεζες.

Μέσα και από τέτοια κινήματα πολιτικής ανυπακοής χτίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου προς την Αριστερά και οι απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες μιας μελλο-ντικής κυβέρνησης της Αριστεράς.

Να μην επιτρέψουμε την κατάρρευση της δημόσιας υγείας

Να οργανώσουμε την αντίσταση στη φοροληστεία

Π ραγματοποιήθηκε, το Σαββατοκύριακο 2 και 3 Φλεβάρη, η σύνοδος της

Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ενέκρινε κατά πλειοψηφία κείμενο πολιτικής απόφασης. Το κείμενο της απόφασης, η πλειοψη-φία των παρεμβάσεων, καθώς και η συνεδρίαση της Γραμματείας, που είχε προηγηθεί, χαρακτηρί-στηκαν από το ίδιο μήκος κύμα-τος: την ανάγκη για αλλαγή προς τα αριστερά του «σήματος» που εξέπεμψε ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, κυρίως με τις ταξιδιωτι-κές πρωτοβουλίες και τις δηλώσεις και συνεντεύξεις του προέδρου.

Αυτό έγινε σαφές ήδη από την ομιλία του προέδρου στην έναρξη της διαδικασίας, καθώς επανέλαβε μετά από καιρό με σχετική σαφή-νεια τη δέσμευση για ανατροπή του μνημονίου με νόμο στη βουλή, με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας διατυπώσεις για συμμαχίες με την

κεντροαριστερά και τη λαϊκή δε-ξιά, που είχε χρησιμοποιήσει στο προηγούμενο διάστημα.

Ωστόσο και πάλι η ομιλία του ήταν φανερά πιο γενικόλογη από την ίδια την εισήγηση της γραμματείας προς την ΚΕ, όπου τουλάχιστον επανέρ-χεται ρητά στην τακτική έναντι των δανειστών με τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και αναφέρεται στην «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Αριστερή ΠλατφόρμαΤον τόνο της προωθητικής κριτι-κής προς τα αριστερά τον έδωσαν

τα στελέχη της Αριστερής Πλατ-φόρμας, που προσδιόρισαν τα ση-μεία και το πλαίσιο των αναγκαίων διορθώσεων και, όπου είναι απα-ραίτητο, της ανατροπής των εντυ-πώσεων που έχει δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινή γνώμη μέσα από τις δημόσιες τοποθετήσεις του τελευταίου καιρού.

Το πλαίσιο της Αριστερής Πλατ-φόρμας μοιράστηκε στα μέλη της ΚΕ μαζί με την εισήγηση, με τη μορφή 8 σημείων: Κυβέρνηση της Αριστεράς με ξεκάθαρη απόρριψη συνεργασιών με κεντροαριστερά και λαϊκή δεξιά, ζητήματα συλλο-

γικής και δημοκρατικής λειτουρ-γίας, αποφασιστική απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων και δέσμευση για εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών μεγάλων επιχειρήσε-ων, απόρριψη της όποιας θετικής διάκρισης μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, κρι-τική για τα ταξίδια του προέδρου, ακύρωση των μνημονίων και κα-ταγγελία των επαχθών όρων της δανειακής σύμβασης, καμία θυ-σία για το ευρώ, ανάγκη για δεύ-τερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πρώτα τέσσερα σημεία τέθη-καν σε ψηφοφορία υπό τη μορφή τροπολογιών και απέσπασαν διευ-ρυμένη μειοψηφία σε σχέση με το καταγραμμένο ποσοστό της Αρι-στερής Πλατφόρμας, πλην του ση-μείου περί των ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο έγινε αποδεκτό ομόφωνα, χωρίς να τεθεί σε ψηφοφορία.

Μάλιστα υπήρξε αξιόλογος αριθμός στελεχών όλων των «τά-σεων» που προτίμησε να απέχει

των ψηφοφοριών ως ένδειξη δι-αμαρτυρίας προς την κεντρική γραμμή, χωρίς ωστόσο να επιλέ-ξει τη σαφή καταγραφή του.

Όλα αυτά δεν αποτέλεσαν έκ-πληξη, καθώς είχαν προηγηθεί πλήθος τοποθετήσεις, πέρα από τα στελέχη της Αριστερής Πλατ-φόρμας, στελεχών προερχόμενων από το χώρο της ΑΝΑΣΑ, καθώς και του ΕΚΜ, που στάθηκαν ξεκά-θαρα κριτικά προς τις επιλογές της ηγετικής ομάδας, ενίοτε μάλιστα με οξύτητα, για την άμεση ανάγκη αλλαγής και διόρθωσης της γραμ-μής προς τα αριστερά, κυρίως πάνω στα ζητήματα της δημοκρα-τικής και συλλογικής λειτουργίας,

Συμπεράσματα από τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Τα στελέχη των οργανώσεων που εκφράζονται από κοινού στην ιστοσελίδα Rproject (ΑΠΟ, ΔΕΑ, 

Κόκκινο) ανέδειξαν με σαφή κριτήρια την αναγκαιό-τητα να υπερασπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις κοινωνικές 

και εργατικές ελπίδες που δημιούργησε στην περίοδο των προηγούμενων εκλογών.

Μήνυμα απέναντι στις ταλαντεύσεις

Αναδημοσίευση

από το Rproject.gr

Του Πάνου Κοσμά

Σ τη σύνοδο της Κεντρικής Επιτρο-πής του ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύρια-κο 2-3 Φεβρουαρίου, σχηματοποι-

ήθηκαν για πρώτη φορά τόσο ευδιάκριτα δύο πολιτικοί προσανατολισμοί: Από τη μια, όσοι/ες υποστηρίζουν τη γενική στροφή στον πολιτικό «ρεαλισμό» που παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός «ιστορι-κού συμβιβασμού» με το σύστημα. Από την άλλη, όσοι/ες υποστήριξαν ότι ο ριζοσπαστισμός δεν είναι το πρόβλημα αλλά η λύση και ότι επομένως χρειαζό-μαστε μια νέα εμβάθυνση των αριστε-ρών και αντισυστημικών χαρακτηριστι-κών του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυβέρνηση της ΑριστεράςΤο θεμελιώδες ερώτημα γύρω από το οποίο περιστράφηκε η συζήτηση και αντιπαράθεση είναι: για να διαμορφώ-σουμε τους όρους για την κυβέρνηση της Αριστεράς, απαιτείται στροφή στο κοινωνικό και πολιτικό «κέντρο» και κυ-βέρνηση με πολιτικά κόμματα αυτού του «κέντρου» ή, ακόμη, και με αντιμνημονι-ακά κόμματα της «λαϊκής κεντροδεξιάς»;

Από τη μια, υπάρχει η εξής «μεγάλη αφή-γηση»: τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κα-θηλωθεί περί το 30%, το ΚΚΕ αρνείται μέχρι τέλους κάθε συνεργασία ή στήριξη κυβέρ-

νησης της Αριστεράς, άρα σε περίπτωση εκλογών θα βρεθούμε στην καλύτερη πε-ρίπτωση στη θέση της σχετικής - αδύνα-μης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Εάν εκβιάσουμε τα πράγματα με συνεχείς εκλογές για να πετύχουμε αυτοδυναμία, θα πετύχουμε τα ανάποδα αποτελέσματα. Χρειαζόμαστε επομένως στροφή στο κοι-νωνικό και πολιτικό κέντρο ώστε να πετύ-χουμε το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό εύρος…

Η απάντηση σε αυτό είναι προφανής: Ο πολιτικός διπολισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι η «απόδειξη» μιας πρωτοφανούς ταξικής πόλωσης, που έχει ακριβώς οδηγήσει στην κατάρρευση του πολιτι-κού κέντρου. Από την άλλη, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού έχει «υπαρξι-ακά» χαρακτηριστικά, είναι δομική και μακρόχρονη. Η πλήρης υποταγή ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στη στρατηγική Σαμαρά αποδεικνύει ότι το σύστημα δεν αφή-νει κανένα περιθώριο για «ενδιάμεσες» πολιτικές, ακόμη και για ξεθυμασμέ-νες αποχρώσεις ενδιάμεσων πολιτικών. Γι’ αυτό δεν υπάρχει «πολιτικό κέντρο» ούτε μπορούν να αναστηθούν τα πολιτι-κά πτώματα του κέντρου ούτε μπορεί να εφευρεθεί ένα νέο κέντρο.

Δεν υπάρχει επίσης «κοινωνικό κέντρο». Ασφαλώς υπάρχουν μεσαία στρώματα με

όρους ταξικούς και κοινωνιολογικούς, αλλά μικρό μόνο μέρος από αυτά εκφράζεται ή αναζητεί «ενδιάμεσες», πιο «ήπιες» πολι-τικές – αν υπήρχαν τέτοια, θα υπήρχε και ισχυρό πολιτικό κέντρο. Στην πλειονότητά τους τα μεσαία στρώματα ελκύονται από τα «άκρα» της Αριστεράς και της Δεξιάς.

Είναι βέβαιο ωστόσο ότι υπάρχει η εργατική τάξη, η τάξη των μισθωτών εργαζομένων, και ότι είναι κοινωνική πλειοψηφία, όπως λένε και οι επίσημες στατιστικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ -και η Αριστερά στο σύνολό της- έχουν κερδίσει πολιτικά και εκλογικά ένα μέρος μόνο της εργα-τικής τάξης. Να λοιπόν που είναι η απά-ντηση: Να κερδίσουμε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να οικοδομήσουμε μια ευρύτερη κοινωνική συμμαχία με τα

φτωχά λαϊκά στρώματα και τα μικροα-στικά στρώματα της πόλης και του χω-ριού που καταστρέφονται. Αντί για μια πολιτική (υποτιθέμενου) «πολιτικού εύ-ρους», να κάνουμε μια πολιτική «κοινω-νικού βάθους».

Η πολιτική έκφραση που αντιστοιχεί σε αυτή την κατεύθυνση είναι η Αριστε-ρά, το πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς, ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνη-σης Σαμαρά, η κυβέρνηση της Αριστε-ράς. Και στο βαθμό που συγκροτείται ένα τέτοιο κοινωνικό μπλοκ αγώνα στη βάση του πολιτικού σχεδίου για κυβέρνηση της Αριστεράς, τα κάστρα του σεχταρι-σμού μέσα στην ίδια την Αριστερά θα πέ-σουν αργά ή γρήγορα.

ΣυνεπαγωγέςΟι απαντήσεις στο θεμελιώδες αυτό ερώτημα έχουν αυτόματες συνεπαγωγές σε όλες τις βασικές επιλογές:

1. Από τη μια, η «στροφή στο κέντρο» συνδυάζεται αναπόφευκτα με «στρογ-γύλεμα» της γραμμής και την ανάδειξη μιας ρεάλ πολιτίκ σε όλα τα επίπεδα: στις θέσεις για το χρέος, για τις τράπεζες και τις ιδιωτικοποιήσεις, για το άμεσο πρό-γραμμα της κυβέρνησης της Αριστεράς, για την ανάγκη να πατάξουμε τη διαφθο-ρά αλλά να στηρίξουμε τις παραγωγικές επενδύσεις των «μη διεφθαρμένων» κα-

πιταλιστών... Αυτός ο «ιστορικός συμ-βιβασμός» με την ελληνική αστική τάξη «τεκμηριώνεται» με την επανεμφάνιση της αλήστου μνήμης θεωρίας των σταδί-ων: τώρα είναι η ώρα να «σταματήσουμε την καταστροφή» και της «ανόρθωσης της χώρας», μαζί με κάποια ψήγματα αναδιανομής – δεν είναι η ώρα να θίξου-με την καπιταλιστική ιδιοκτησία ούτε να δώσουμε μάχη για την αλλαγή των παρα-γωγικών σχέσεων. Εξ ου και η «κυβέρνη-ση εθνικής (ή κοινωνικής) σωτηρίας».

2. Η στροφή στο κέντρο σημαίνει επί-σης ότι η πόλωση ανάμεσα σε Αριστερά - Δεξιά θεωρείται αντί για πλεονέκτημα, πρόβλημα: ακούγονται επιχειρήματα του τύπου «πώς θα κυβερνήσουμε χωρίς να υπάρχει κάποιο κέντρο» και έρχονται στο προσκήνιο οι παλιές συζητήσεις για το ΕΑΜ (που η ηγεσία του έκανε τη δική της πλατιά συμμαχία με το «κέντρο» ή και με άλλες «εθνικές δυνάμεις»), την ΕΔΑ (που έκανε τη δική της «στροφή στο κέντρο»), ακόμη ακόμη τον Μπερλίνγκουερ, που «σκάλωσε» σε υψηλά ποσοστά αλλά σχε-τικής πλειοψηφίας και «αναγκάστηκε» να προχωρήσει στον «ιστορικό συμβιβα-σμό». Για τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής «εθνικής ενότητας» της ηγεσίας του ΕΑΜ (που οδήγησαν στη Βάρκιζα), της στροφής στο κέντρο της ηγεσίας της ΕΔΑ (που την έκανε ουρά

Δύο αντιλήψεις για τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑΑντί για μια πολιτική (υποτιθέμενου) «πολιτικού εύρους», να κάνουμε μια πολιτική «κοινωνικού βάθους»

του στόχου για κυβέρνηση της Αριστεράς και της αποφασιστικής αντιμετώπισης της ακροδεξιάς κυβερνητικής επίθεσης.

Τα στελέχη των οργανώσεων που εκφράζονται από κοινού στην ιστοσελίδα Rproject (ΑΠΟ, ΔΕΑ, Κόκκινο) ανέδειξαν με σαφή κρι-τήρια, αλλά και μέσα από πλήθος παραδειγμάτων την αναγκαιότη-τα να υπερασπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις κοινωνικές και εργατικές ελπίδες που δημιούργησε στην περίοδο των προηγούμενων εκλογών, μέ-νοντας σταθερός και αναβαθμίζο-ντας τις πολιτικές, αλλά και τις ορ-γανωτικές επιλογές που μπορούν να στηρίξουν αποτελεσματικά,

αφενός, τις κοινωνικές και εργατι-κές αντιστάσεις και, αφετέρου, τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς, σε μια περίοδο που τη χαρακτηρί-ζει η ολομέτωπη ακροδεξιά επίθε-ση «πυγμής» από την κυβέρνηση του Σαμαρά στην κοινωνία και στην Αριστερά.

Τόνισαν την ανάγκη να μην υπο-χωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα σε μια τέτοια οξυμένη ταξικά και ιδεο-λογικά περίοδο, από τις ριζοσπα-στικές θέσεις και ιδεολογικοπο-λιτικές τοποθετήσεις του και να αναλάβει αποφασιστικά την ευθύ-νη της στήριξης, αλλά και της συ-γκρότησης των αντιστάσεων και του κινήματος.

Συμπεράσματα από τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

αριστερά • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Τ ην επόμενη ημέρα της συνόδου της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι το «μήνυμα» έχει κατα-τεθεί δυνατά και καθαρά. Και, ευτυχώς, όχι

μόνο από τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, αλλά και από συντρόφους-φισσες της ΑΝΑΣΑ, του ΕΚΜ, της Αριστερής Ενότητας, ανένταχτους-ες.

Το «μήνυμα» είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του, αλλά αντίθετα οφείλει να σκληρύνει τη στάση και τις θέσεις του, για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της περιόδου που δια-νύουμε. Απέναντι στη λαίλαπα και την καταστροφή των μνημονίων, η διεκδίκηση της διεξόδου μέσω μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δεν ταυτίζεται με τη διεκδίκηση όποιας –και όπως να είναι– κυβέρνη-σης, με στόχο «να σωθεί η χώρα».

Πρόκειται για την προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η καταστροφή από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Των τάξεων που δεν έχουν εξουσία στο σημερινό καθεστώς και γι’ αυτό η σωτηρία τους μπορεί να υπηρετηθεί μόνο μέσα από διαδικασίες ανατροπής και όχι από διαδικα-σίες «συνέχειας» με, όποιες, τροποποιήσεις. Η κρίση προκαλεί πρωτοφανή ταξική πόλωση, διαρρηγνύει κάθε δυνατότητα ταξικού εταιρισμού, κάνει απολύ-τως ουτοπικές τις ιδέες του «διαλόγου» και της ανα-ζήτησης ενός –όποιου– κοινού «συμβολαίου».

Υπάρχουν σενάρια πραγματικής «σωτηρίας της χώρας» από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφα-λαίου και των καπιταλιστών, αλλά αυτά είναι απολύ-τως ασύμβατα με τις ανάγκες των λαϊκών μαζών, θα επιχειρήσουν να φορτώσουν τελειωτικά το κόστος της κρίσης πάνω στις πλάτες των εργαζομένων, προ-καλώντας μια δραματική επιδείνωση της ζωής τους για μακρό διάστημα.

Ισχυρίζομαι ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπο-ρεί να προκύψει μόνο ως αποτέλεσμα, ως τμήμα, ως ενδιάμεσος «σταθμός», μιας τέτοιας γενικότερης ανα-τροπής του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Αυτό, άλλωστε, υπαινισσόταν και το εύστοχο προεκλογικό δίλλημα που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ: Ή αυτοί, ή εμείς…

Κάθε άλλο πολιτικό σχέδιο –και ιδίως όσα εμπνέο-νται από την τάση «ρεαλιστικής προσαρμογής»– απο-τελεί ακραία ουτοπία. Στις συνθήκες της βαθύτερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού, η κυρίαρχη τάξη δεν πρόκειται να παραδώσει ομαλά το Άγιο Δι-σκοπότηρο της κυβερνητικής εξουσίας σε ένα πολιτι-κό προσωπικό της Αριστεράς. Όχι –κυρίως– γιατί φο-βάται τους άνδρες και τις γυναίκες του ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθούν να το αναλάβουν, αλλά γιατί φοβάται τα εκα-τομμύρια ανθρώπων που θα είναι πίσω τους και κυρί-ως το κύμα των ελπίδων που μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να πυροδοτήσει στην κοινωνική πλειοψηφία.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η αστική τάξη θα εμπιστευόταν ακόμα και τον Φ. Κουβέλη, αρχηγό της «προσαρμοσμένης» ΔΗΜΑΡ, αν αυτός δεν το-ποθετούνταν μέσα στο «ευρύτερο» στρατόπεδο, με επικεφαλής τους απολύτως ξεσκολισμένους Αντ. Σαμαρά και Βαγγ. Βενιζέλο.

Έτσι, στο επόμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει:

1) Να ριζοσπαστικοποιήσει την τακτική του, επιδιώ-κοντας πραγματικά την ανατροπή της κυβέρνησης Σα-μαρά και των μνημονιακών δεσμεύσεων της κυρίαρχης τάξης προς τους δανειστές. Με έμφαση στις διαδικα-σίες «από τα κάτω», με ουσιαστική υπαγωγή της κοινο-βουλευτικής παρέμβασης στην κινηματική δράση.

2) Να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική του, με στροφή προς τα αριστερά. Να αναδείξει ένα ελάχι-στο, μεταβατικό, πρόγραμμα άμεσων στόχων (τω-ρινών διεκδικήσεων και ταυτόχρονα πρώτων άμε-σων μέτρων μιας αριστερής κυβέρνησης) γύρω από το οποίο μπορεί να συσπειρωθεί μια πλατιά, λαϊκή πλειοψηφία των μισθωτών, των αγροτών, των ανέρ-γων, των νέων και των φτωχών. Η ανάδειξη αυτού του προγράμματος, η υπεράσπισή του, η απόδειξη της υπεροχής του απέναντι στα αστικά σχέδια «σω-τηρίας», είναι η μάχη για την «ηγεμονία» που απα-σχόλησε πολλούς συντρόφους στην ΚΕ…

3) Να ριζοσπαστικοποιήσει την «κομματική» συ-γκρότησή του. Εμπιστευόμενος τον κόσμο της Αρι-στεράς. Συνδέοντας αποφασιστικά την αναγκαία οργανωτικότητα με τους αγώνες, σε κάθε επίπεδο. Ση-κώνοντας την αντιπαράθεση των ιδεών, απαντώντας στην ιδεολογική επίθεση της Δεξιάς. Αναβαθμίζοντας την αλληλεγγύη, τη συμπαράσταση προς κάθε σύ-ντροφο-φισσα που γίνεται στόχος, αλλά και προς κάθε άλλο τμήμα του πραγματικού μαζικού κινήματος.

Ενότητα της ΑριστεράςΓια να τα πετύχει αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επιμείνει στην τακτική της ενότητας της Αριστεράς, με συγκε-κριμένη απεύθυνση στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να απορρίψει την υποκατάσταση αυτής της «ιδρυτικής» πολιτικής του με κάποια νεφελώδη ανοίγματα προς το, ανύπαρκτο άλλωστε, «κοινωνικό και πολιτικό κέ-ντρο». Ο αντίλογος που ποντάρει στο σεχταρισμό των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι γόνιμος: Αφενός, γιατί με αυτή την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους πέρσι το Μάη-Ιούνη και, αφετέρου, γιατί κανείς σεχταρισμός δεν είναι μο-νίμως και διαρκώς αξεπέραστος.

Ο αντίπαλος αποδεικνύει καθημερινά ότι σκοπεύ-ει να δώσει τη μάχη με τον πιο σκληρό και αδίστα-κτο τρόπο, κατανοώντας το μέγεθος του διακυβεύ-ματος. Απολύτως ανάλογα θα πρέπει να κινηθεί το κίνημα, η Αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Με αυτόν τον τρόπο είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξει νίκη και μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αν αυτό δεν γίνει εφικτό –και αυτό θα εξαρτηθεί από την κινητο-ποίηση της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας– θα έχουμε μια πρωτοφανώς ισχυρή Αριστερά, που θα μπορεί να συνεχίσει να υπερασπίζει τα λαϊκά συμφέροντα από θέση κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης.

Αν, αντίθετα, επικρατήσει η λογική της «ρεαλιστι-κής προσαρμογής», είναι σίγουρο ότι θα ηττηθούμε στο ζήτημα της κυβέρνησης και ταυτόχρονα είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο μιας γενικότερης δια-λυτικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε μακρά κρίση όλη την Αριστερά. Η γειτονική Ιταλία, με το μεγάλο εργατικό κίνημα και την κάποτε μεγάλη Αριστερά, προσφέρει πολύτιμα παραδείγματα.

ΣΥΡΙΖΑ: Δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης

πιταλιστών... Αυτός ο «ιστορικός συμ-βιβασμός» με την ελληνική αστική τάξη «τεκμηριώνεται» με την επανεμφάνιση της αλήστου μνήμης θεωρίας των σταδί-ων: τώρα είναι η ώρα να «σταματήσουμε την καταστροφή» και της «ανόρθωσης της χώρας», μαζί με κάποια ψήγματα αναδιανομής – δεν είναι η ώρα να θίξου-με την καπιταλιστική ιδιοκτησία ούτε να δώσουμε μάχη για την αλλαγή των παρα-γωγικών σχέσεων. Εξ ου και η «κυβέρνη-ση εθνικής (ή κοινωνικής) σωτηρίας».

2. Η στροφή στο κέντρο σημαίνει επί-σης ότι η πόλωση ανάμεσα σε Αριστερά - Δεξιά θεωρείται αντί για πλεονέκτημα, πρόβλημα: ακούγονται επιχειρήματα του τύπου «πώς θα κυβερνήσουμε χωρίς να υπάρχει κάποιο κέντρο» και έρχονται στο προσκήνιο οι παλιές συζητήσεις για το ΕΑΜ (που η ηγεσία του έκανε τη δική της πλατιά συμμαχία με το «κέντρο» ή και με άλλες «εθνικές δυνάμεις»), την ΕΔΑ (που έκανε τη δική της «στροφή στο κέντρο»), ακόμη ακόμη τον Μπερλίνγκουερ, που «σκάλωσε» σε υψηλά ποσοστά αλλά σχε-τικής πλειοψηφίας και «αναγκάστηκε» να προχωρήσει στον «ιστορικό συμβιβα-σμό». Για τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής «εθνικής ενότητας» της ηγεσίας του ΕΑΜ (που οδήγησαν στη Βάρκιζα), της στροφής στο κέντρο της ηγεσίας της ΕΔΑ (που την έκανε ουρά

της Ένωσης Κέντρου) και του «ιστορι-κού συμβιβασμού» του Μπερλίνγκουερ (από την οποία ξεκίνησε η αργόσυρτη διαδικασία ολοκληρωτικής διάλυσης του κραταιού ιταλικού Κ.Κ.) ούτε λόγος… Στο πλαίσιο αυτό, ακούγεται ότι το Αριστερά - Δεξιά είναι σχέδιο πολιτικού αποπρο-σανατολισμού και ότι δεν πρέπει να «τσι-μπάμε» στις… προκλήσεις του Σαμαρά που επιχειρεί να ιδεολογικοποιήσει την αντιπαράθεση!

Το αναπόφευκτο συμπλήρωμα είναι η αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων όχι στα κινήματα και την Αριστερά, αλλά στις αντιθέσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των καπιταλιστικών ορ-γανισμών (Ομπάμα και ΔΝΤ από τη μια, Μέρκελ από την άλλη) και η αναζήτηση διεθνών «υποδειγμάτων» στη Βραζιλία και την Αργεντινή κι όχι στη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ, την Ισλανδία…

Η «μεγάλη αφήγηση» μιας τέτοιας δε-ξιάς στροφής εκτέθηκε στην Κ.Ε. αλλά δέχτηκε σκληρή και μαζική κριτική. Δεν κατάφερε να αποτυπωθεί στην πολιτική απόφαση, αλλά ταυτόχρονα η πολιτική απόφαση δεν την ακύρωσε. Η μάχη πολι-τικού προσανατολισμού στον ΣΥΡΙΖΑ πα-ραμένει ανοιχτή. Η συνέχεια και η έκβα-σή της θα είναι αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση της ταξικής αναμέτρησης και την Αριστερά - ελληνική και όχι μόνο.

Δύο αντιλήψεις για τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

ΠΟΣΔΕΠ: Πρώτη δύναμη η Αριστερά!Του Δημήτρη Μπάρκα

Π ρωτιά για τη «Συνάντηση Πανεπιστημιακών Δα-σκάλων» και υποχώρηση

της φιλοκυβερνητικής απερχόμε-νης πλειοψηφίας της ΠΟΣΔΕΠ έδειξαν τα αποτελέσματα του 11ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας των Πανεπιστημιακών.

Κάτω από το ψηφοδέλτιο «Συ-νάντηση Πανεπιστημιακών Δα-σκάλων» συσπειρώθηκε η συντρι-πτική πλειοψηφία των δυνάμεων που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κράτησαν όρθιο το κίνημα των πανεπιστημιακών μέσα από την Πανελλαδική Συνάντηση Συλ-λόγων ΔΕΠ. Στη «Συνάντηση» συμμετείχαν η Συσπείρωση, το Δίκτυο, οι Πρωτοβουλίες από τη ΣΘΕ και τη Φιλοσοφική Αθηνών, οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι ΕΜΠ, η Κίνηση μελών ΔΕΠ-ΕΜΠ και ανεξάρτητοι.

Όπως ανέφερε το κείμενο για τους στόχους της «Συνάντησης»:

«Εκπροσωπούμε τους συνα-δέλφους που ζουν από το μισθό τους, που αγαπούν τη δουλειά τους και θεωρούν ότι η πλήρης

και αποκλειστική απασχόληση οφείλει να θεσμοθετηθεί ως ερ-γασιακή σχέση των πανεπιστη-μιακών. Είμαστε υπέρ ενός δη-μόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού και ακαδημαϊκού πανεπιστημίου στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι ενός επιχειρηματικού πανεπι-στημίου με άμεση εξάρτηση από τις δυνάμεις της αγοράς.[…]

Αξιοποιώντας και ενισχύοντας την παράδοση της Πανελλαδικής Συνάντησης Συλλόγων ΔΕΠ, απο-φασίσαμε να διεκδικήσουμε από

κοινού ένα καλύτερο μέλλον για εμάς, τους φοιτητές μας, τους ερ-γαζόμενους, το Δημόσιο Δωρεάν Πανεπιστήμιο».

Παράλληλα έθεσαν προ των ευ-θυνών της την απερχόμενη ηγεσία της ομοσπονδίας (αποτελούμενη από την ΚΙΠΑΝ και την ΑΡΜΕ, στη-ριζόμενες από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ αντίστοιχα) για τη φιλοκυ-βερνητική τακτική τους, ειδικά σε ό,τι αφορά τα νομοσχέδια Διαμα-ντοπούλου και Αρβανιτόπουλου, αλλά και για το σχέδιο Αθηνά.

Οι ΚΙΠΑΝ και ΑΡΜΕ πλήρωσαν αυτή τους τη στάση με αισθητή υποχώρηση των δυνάμεών τους, ωστόσο αυτή η απώλεια αντι-σταθμίστηκε από την άνοδο της ΑΣΚΕΥ, τη συντεχνιακή παράταξη των πανεπιστημιακών γιατρών. Με απώλειες πλήρωσε και η πα-ράταξη του ΚΚΕ (ΔΗΠΑΚ: 17 από 26 ψήφους το 2011), η οποία αρ-νήθηκε να συμμετάσχει στο κοινό ψηφοδέλτιο, παρά την ουσιαστι-κή και σταθερή στήριξή της στην Πανελλαδική συνάντηση των Συλλόγων το προηγούμενο διά-στημα και παρά τη διαφορετική της στάση στις εκλογές αντιπρο-σώπων στη ΣΘΕ Αθήνας.

Οι πανεπιστημιακοί έχουν υποστεί απανωτές μειώσεις και περικοπές στη μισθοδοσία τους, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να αντιμετωπίζουν ζητήματα επιβίωσης (προφα-νώς όχι όσοι βρήκαν την ευκαι-ρία να στήσουν επιχειρήσεις μέσα στα ιδρύματα), την ώρα μάλιστα που το έργο τους απα-ξιώνεται και χαρακτηρίζονται «τεμπέληδες» από την κυβερ-νητική προπαγάνδα. Η εξέλιξη του συνεδρίου κρίνεται θετική

και ακόμα και αν δεν γίνει εφι-κτό να σχηματιστεί αγωνιστικό προεδρείο της ομοσπονδίας, εί-ναι τουλάχιστον ενδεικτικό των δυνατοτήτων του. Μια πλατιά συμμαχία καθηγητών, φοιτη-τών, εργαζομένων στα ιδρύ-ματα ενάντια στα μέτρα κα-τεδάφισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορεί να είναι το επόμενο βήμα.

Αναλυτικά τα αποτελέσματα εί-χαν ως εξής:

Συνάντηση Πανεπιστημια-κών Δασκάλων: 70 ψήφοι (τρεις έδρες στην Εκτελεστική Γραμμα-τεία και 10 έδρες στη Διοικούσα Επιτροπή).

ΔΗΠΑΚ (ΚΚΕ): 17 ψήφοι (ΕΓ: μια από μία , Δ.Ε.: δύο από δύο).

ΚΙΠΑΝ (ΠΑΣΟΚ): 43 ψήφοι (ΕΓ: δύο από τρεις, ΔΕ: έξι από οκτώ).

ΑΡΜΕ (ΔΗΜΑΡ): 25 ψήφοι (ΕΓ: μία από δύο, ΔΕ: τέσσερις από πέντε).

ΑΣΚΕΥ (συντεχνιακό γιατρών): 55 ψήφοι (ΕΓ: τρεις από δύο, ΔΕ: οκτώ από πέντε).

Διάφορα ψηφοδέλτια: 23 ψήφοι (ΕΓ: μία έδρα, ΔΕ: τρεις έδρες).

ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Ογδόντα χρόνια από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία

Του Παναγιώτη Λίλλη

Ο Τρότσκι έγραψε ότι η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία ήταν η μεγαλύ-

τερη ήττα της εργατικής τάξης στην ιστορία. Ήταν μια δήλωση απλή και ουσιαστική. Πώς έγινε όμως δυνατό να πέσει αμαχητί το δυνατότερο εργατικό κίνημα του μεσοπολέμου;

Η Δημοκρατία της Βαιμάρης, που ιδρύθηκε το 1919, ήταν το αποτέλεσμα μετά από δύο με-γάλες ήττες: την ήττα της γερ-μανικής αυτοκρατορίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ήττα των αλλεπάλληλων εργατικών εξεγέρσεων από το 1918 μέχρι το 1923.

Η γερμανική άρχουσα τάξη, για να κρατήσει την εξουσία, ανα-γκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και δημοκρατικές ελευθερίες. Ήταν σίγουρα ένα τίμημα ακριβό που στηριζόταν στη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία και τα συνδικάτα, αλλά που εξασφάλιζε μια στοιχειώδη πολιτική σταθε-ρότητα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μέχρι το 1929 τη νεαρή γερμα-νική δημοκρατία κυβερνούσαν συνασπισμοί μεταξύ των σοσι-αλιστών και των κεντροδεξιών κομμάτων.

Η οικονομική κρίση του 1929 προκάλεσε ανατροπή των παλιών ισορροπιών. Η γερμανική βιο-μηχανία κτυπήθηκε πιο σκληρά από τους ανταγωνιστές της. Το 1929, ενώ η γερμανική βιομηχα-νική παραγωγή είχε πέσει στο 61% αυτής του 1913, η αντίστοιχη γαλλική είχε υποχωρήσει στο 71% και η αγγλική στο 89%. Ταυτόχρο-να οι μισθοί, λόγω της δύναμης των συνδικάτων, αναλογούσαν σ’ όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των συνολικών εξόδων στις επι-χειρήσεις. Για τους γερμανούς βιομήχανους η διέξοδος από την κρίση και η επιβίωση στον αντα-γωνισμό προϋπέθετε επιστροφή στην άγρια λιτότητα και εξαγωγή υπερκερδών.

Το πολιτικό πλαίσιο της δη-μοκρατίας όμως ήταν ένας πολύ στενός κορσές για τις βιομηχανι-κές απαιτήσεις απέναντι σε τόσο ισχυρά εργατικά κόμματα SPD (ένα εκατομμύριο μέλη και σχε-δόν 7,5 εκατομμύρια ψηφοφό-ρους) και το KPD (300.000 μέλη και 6 εκατομμύρια ψήφους ).

Για την οικονομική και πολι-τική ελίτ της χώρας το πολιτικό πρόβλημα ήταν πώς θα γινόταν η «αναπροσαρμογή» του πολιτικού συστήματος, που θα περνούσε βεβαίως μέσα από τη συντριβή του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.

Σαν ιδανική λύση φάνταζε μια στρατιωτική δικτατορία, αλλά για την άρχουσα τάξη η εμπειρία του πραξικοπήματος του Καπ, που τσακίστηκε από μια γενική απεργία 12 εκατομμυρίων εργα-τών, ήταν ακόμη ένας ζωντανός εφιάλτης. Έτσι η επιλογή ήταν μια μεταβατική κατάσταση, με υπονόμευση και παράκαμψη του κοινοβουλευτισμού με προεδρι-κά διατάγματα που θα υλοποιού-σαν τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Σοσιαλδημοκρατία και ναζισμόςTo κόμμα των ναζί, με αρχηγό τον Χίτλερ, ιδρύθηκε το 1920. Παρό-τι συγκροτήθηκε κάτω από την επιρροή του παραδείγματος του ιταλικού φασισμού, ξεχώριζε ιδι-αίτερα για τον έντονο αντισημιτι-σμό του. Μετά από μια αποτυχη-μένη απόπειρα πραξικοπήματος το 1923, το ναζιστικό κόμμα πρό-σθεσε στην παρακρατική δράση των ταγμάτων εφόδου και τον κοινοβουλευτικό αγώνα, χωρίς κάποια επιτυχία. Η κρίση του 1929 όμως άλλαξε τις προοπτικές των ναζιστών.

Η κρίση, που χτύπησε τη γερ-μανική οικονομία, ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Τα κλεισίματα των επι-χειρήσεων εκτίναξαν την ανερ-γία . Το 1929 οι άνεργοι ήταν 1,2 εκατομμύρια, ενώ το Γενάρη του 1932 είχαν φτάσει επισήμως τα 6 εκατομμύρια (το 47% του ερ-γατικού δυναμικού) με ακόμη 6

εκατομμύρια «ευέλικτα» εργαζό-μενους.

Ταυτόχρονα, τα παλιά και νέα μεσαία στρώματα και οι υπάλλη-λοι, ανάμεσα στην καπιταλιστική ολιγαρχία και την οργανωμένη εργατική τάξη, αντιμετώπιζαν όχι μόνο την οικονομική καταστρο-φή, αλλά και την κατάπτωση του κοινωνικού τους γοήτρου. Αυτά τα στρώματα αποτέλεσαν τη μα-ζική βάση των ναζιστών.

Μπροστά στο φασιστικό κίνδυ-νο η γερμανική σοσιαλδημοκρα-τία υιοθέτησε μια θεσμική και παθητική πολιτική. Ανέχτηκε την κεντροδεξιά κυβέρνηση Μπρύ-νιγκ (1930-1932), που κυβερνούσε με προεδρικά διατάγματα, σφα-γιάζοντας τους μισθούς και τις κοινωνικές παροχές. Υποστήριξε στις προεδρικές εκλογές του 1932 την υποψηφιότητα του υπερα-ντιδραστικού στρατάρχη Χίντε-μπουργκ, σαν το μικρότερο κακό ενάντια στην επέλαση του Χίτλερ (είναι ο ίδιος Χίντεμπουργκ που έκανε ένα χρόνο μετά τον Χίτλερ καγκελάριο). Ακόμη χειρότερα, εξομοίωνε τους ναζιστές με το κομμουνιστικό κόμμα σαν αντι-κοινοβουλευτικές δυνάμεις, προ-σπαθώντας να διασπάσει βαθιά το εργατικό στρατόπεδο.

Αυτή η γραμμή της σοσιαλδη-μοκρατίας προκάλεσε την οργή της εργατικής της βάσης. Θα έβρισκε όμως έκφραση αυτή η κομματική εξέγερση; Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ήταν κρίσι-μος ο ρόλος του κομμουνιστικού κόμματος.

Σοσιαλφασισμός ή ενιαίο μέτωπο;Το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας) προήλθε από διά-σπαση του αριστερού και ριζο-σπαστικού κομματιού του SPD ενάντια στον πόλεμο. Παρά τις αλλεπάλληλες ήττες των εργα-τικών εξεγέρσεων στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το KPD έγινε το μεγαλύτε-ρο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο έξω από την ΕΣΣΔ.

Αυτό οφειλόταν στη δημο-κρατική του κουλτούρα, με την

ανοιχτή πάλη όλων των τάσεων και των ρευμάτων στο εσωτερικό του, αλλά και την ενιαιομετω-πική τακτική που ακολούθησε κάτω από την ηγεσία της Τρίτης Διεθνούς. Το 1923 ήδη διεκδι-κούσε την ηγεσία του εργατικού κινήματος από τη σοσιαλδημο-κρατία, ενώ το 1926, μια ενωτική πρωτοβουλία του για φορολογία της πλούσιας γαιοκτησίας συ-γκέντρωσε 14,5 εκατομμύρια ψή-φους.

Η παρακμή του κόμματος ήρθε με την επικράτηση του στα-λινισμού στην ηγεσία του.

Η γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος και η γραμμή του «σο-σιαλφασισμού» (που έλεγε: η σοσιαλδημοκρατία είναι σοσια-λισμός στα λόγια και φασισμός στην πράξη και αυτή αποτελεί τον κύριο εχθρό του κινήματος και όχι οι ναζιστές του Χίτλερ) ήταν η προίκα που κληροδότησε ο Στάλιν στη νέα ηγεσία του Τέλ-μαν.

Η εξωφρενικότητα αυτής της τακτικής ξεπερνούσε κάθε όριο. Ενώ το Κόκκινο Μέτωπο (η αντι-φασιστική πολιτοφυλακή του ΚPD) συγκρουόταν σε καθημερι-νή βάση με τα τάγματα εφόδου και τις άλλες ακροδεξιές συμμο-ρίες σ’ έναν έρποντα εμφύλιο πό-λεμο (με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες και από τις δύο πλευρές) ταυτόχρονα το KPD έβριζε πολιτικά κυρίως το SPD... Oι πρακτικές συνέπειες της γραμμής του «σοσιαλφα-σισμού» ήταν η διάσπαση των συνδικάτων και η αποδυνάμωση της δυνατότητας της εργατικής τάξης για κινητοποίηση.

Η συνταγματική συνωμοσίαΣτις 30 Γενάρη 1933 ο Χίτλερ ανέλαβε (και δεν κατέλαβε) την εξουσία που του παραχώρησε ο πρόεδρος Χίντεμπουργκ. Είχε προηγηθεί το διάβημα των με-γάλων βιομηχανικών και τραπε-ζικών ομίλων, που σε κατάστα-ση πανικού είχαν ζητήσει από τον πρόεδρο να παραδώσει την καγκελαρία στον Χίτλερ. Στην

ίδια κατεύθυνση είχαν κινηθεί ο στρατός, οι παλιοί αντιδραστικοί πολιτικοί και τα συγκροτήματα του Τύπου.

Οι προεδρικές κυβερνήσεις εί-χαν φτάσει σε αδιέξοδο, ενώ την ίδια ώρα η εκλογική δύναμη του NSDAP, για πρώτη φορά μετά την ορμητική άνοδο του 1930, υποχωρούσε σοβαρά και είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα σημάδια αποδιοργάνωσης. Η παράδοση της εξουσίας στον Χίτλερ ήταν μια αναγκαστική επι-λογή για την άρχουσα τάξη, πριν η κατάσταση πάρει το δρόμο του ανεξέλεγκτου εμφυλίου πολέ-μου...

Εκείνες τις κρίσιμες μέρες όμως η συνωμοσία των αστικών δημοκρατικών κύκλων με τους ναζί εξαρτιόταν από την αντί-δραση των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών. Για πρώτη φορά μετά το 1926 το ΚPD απευθύνθη-κε στην ηγεσία του SPD για την κήρυξη γενικής απεργίας. Δεκά-δες χιλιάδες σοσιαλιστές της βά-σης κινήθηκαν προς το Βερολίνο, προσμένοντας την κήρυξη γε-νικής απεργίας και τη μετωπική δράση των εργατικών πολιτοφυ-λακών. Η ηγεσία όμως του SPD δήλωσε ότι η νομιμότητα ήταν πάνω απ’ όλα (αφού ο Χίτλερ είχε αναδειχτεί σαν καγκελάριος, χω-ρίς να παραβιάσει κανέναν όρο του συντάγματος!) και ότι η απά-ντηση θα δινόταν στις ερχόμενες εκλογές...

Αυτές οι εκλογές, της τραγωδί-ας και της φάρσας, έγιναν πραγ-ματικά στις αρχές του Μάρτη. Με τα τάγματα εφόδου να έχουν μετατραπεί σε βασική δύναμη αστυνόμευσης, εξαπολύοντας ένα όργιο βίας και τρομοκρατίας ενάντια σε κάθε μαχητικό στοι-χείο της Αριστεράς και με το σύ-νολο σχεδόν των βουλευτών και των ηγετών του κομμουνιστικού κόμματος να έχουν συλληφθεί.

Έτσι έπεσε το γερμανικό εργα-τικό κίνημα, παραλυμένο από τη διάσπαση και την παθητικότητα. Μαζί όμως με την πτώση του ερ-γατικού κινήματος, έπεσε και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Διαδηλώσεις από σοσιαλδημοκράτες αντιφασίστες και από κομουνιστές αντιφασίστες. Το αντιφασιστικό μέτωπο, που θα τους ένωνε, δεν έγινε πράξη ποτέ. Στα δεξιά, αντιφασιστική αφίσα που σατυρίζει τη ρήση του Χίτλερ: «Εκατομμύρια στέκονται πίσω μου».

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Οι κινητοποιήσεις κλονίζουν τον Μόρσι και το καθεστώς

Αίγυπτος: Η επανάσταση συνεχίζεταιΗ προηγούμενη μετωπική

σύγκρουση του Μόρσι με το λαϊκό κίνημα στην

Αίγυπτο διευθετήθηκε περίπου στα μέσα Δεκέμβρη 2012. Η κρίση τότε εκτονώθηκε με μια υποχώ-ρηση και έναν ελιγμό: Ο Μόρσι ακύρωσε το προεδρικό διάταγ-μα που του έδινε υπερεξουσίες, ενώ πέτυχε με δημοψήφισμα την έγκριση του νέου συντάγματος.

Τα γεγονότα εκείνων των ημε-ρών (διαδηλώσεις έξω από το προεδρικό μέγαρο, επιθέσεις με-λών της Αδελφότητας σε διαδη-λωτές) είχαν επιφέρει τεράστιο πλήγμα στο κόμμα που ελάχι-στους μήνες πριν ήταν η αδιαμφι-σβήτητα πιο δημοφιλής πολιτική δύναμη της χώρας. Σχολιάζαμε τότε ότι τα δύσκολα για τον Αιγύ-πτιο πρόεδρο και την Αδελφότη-τα ήταν μπροστά.

Δυστυχώς για τον Μόρσι, μαζί με τα πολλαπλά μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει (το πρόγραμμα λιτότητας που ζητά το ΔΝΤ για να δανείσει την Αίγυπτο, οι επιθετικές διεκδικήσεις των νέων συνδικάτων, τα ποτάμια αίματος που χωρίζουν τη νεολαία από τις δυνάμεις κατα-στολής, η ανάγκη να στηρίξει το βαθύ στρατιωτικό κράτος και να στηριχθεί από αυτό κλπ), η πλούσια σε μεγάλες αναμετρήσεις διετία, που πέρασε, έχει γεμίσει το «ημε-ρολόγιο» με επετείους που έχουν τεράστιο βάρος για την αιγυπτιακή κοινωνία και λειτουργούν ως υπεν-θύμιση ότι, όσο δεν υπάρχει «ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύ-νη», η επανάσταση συνεχίζεται.

Η επέτειος της «εξέγερσης του Νοέμβρη 2011» είχε προκαλέσει μαζικές διαδηλώσεις, που πήραν τη μορφή ξεσηκωμού, όταν ακο-

λούθησε το προεδρικό διάταγ-μα που έδινε υπερεξουσίες στον πρόεδρο.

Στην επέτειο της 25ης Γενάρη (ημέρα που ξέσπασε η επανάστα-ση ενάντια στον Μουμπάρακ το 2011) και πάλι οι μάζες πλημμύ-ρισαν τους δρόμους, απαιτώντας «ψωμί, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη».

Το επίκεντρο της σύγκρουσης μεταφέρθηκε στις πόλεις της Διώρυγας (Σουέζ, Πορτ Σάιντ, Ισμαϊλίγια), ενώ συγχρόνως δε-κάδες άλλες πόλεις της Αιγύπτου συγκλονίστηκαν από μαζικές διαδηλώσεις, εκτεταμένες συ-γκρούσεις με τις δυνάμεις κατα-στολής, αποκλεισμούς δρόμων και επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια. Ωστόσο στη Διώρυγα «ξύπνησαν» οι παραδόσεις μα-χητικότητας που ξεχώρισαν το Γενάρη-Φλεβάρη του 2011 (όταν τα βλέμματα ήταν στραμμένα στην Ταχρίρ, ο εργατόκοσμος του Σουέζ πρώτος καταλάμβανε αστυνομικά τμήματα και «απε-λευθέρωνε» την πόλη από τις δυ-νάμεις καταστολής).

Την Κυριακή 27 Γενάρη, ο Μόρσι ανακήρυξε το Πορτ-Σάιντ, το Σου-έζ και την Ισμαϊλίγια σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 30 μέρες. Η απόφαση δεν εφαρμόστηκε ποτέ: Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους στις «πολιορκημένες» πόλεις από την πρώτη ώρα εφαρμογής της απα-γόρευσης κυκλοφορίας.

Για κακή τύχη του Μόρσι, η 28η Γενάρη ήταν άλλη μια επέτειος για τους Αιγύπτιους: η «Παρασκευή της Οργής» του 2011, όταν εκατο-ντάδες χιλιάδες συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις ασφαλείας και τις

οδήγησαν σε απόσυρση από τους δρόμους… Ενώ η Ταχρίρ πλημμύ-ριζε κόσμο ενάντια στην καταστο-λή, το κράτος κυριολεκτικά έχασε τον έλεγχο της Διώρυγας.

Τα ρεπορτάζ περιέγραφαν εξαφανισμένους κρατικούς και κομματικούς αξιωματούχους, αστυνομικούς κλεισμένους στα αστυνομικά τμήματα να κοιτάνε από τα παράθυρα, φαντάρους άπραγους χωρίς τις εντολές ή τη διάθεση να εφαρμόσουν το στρα-τιωτικό νόμο, την παραγωγή να έχει νεκρώσει. Μετά από συνεν-νόηση μεταξύ προέδρου και τοπι-κών κυβερνητών, ο νόμος «έκτα-κτης ανάγκης» χαλάρωσε.

Όλες τις επόμενες ημέρες οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν σε όλη την Αίγυπτο. Οι αντιδραστι-κοί αυτή τη φορά στοχοποίησαν τις πιο μαχητικές πτέρυγες του κινήματος. Ενώ συνήθως «πυρο-βολούσαν» τους δυτικόφιλους (όπως ο Ελ Μπαραντέι) ή τους πρώην καθεστωτικούς της αντι-πολίτευσης (όπως ο Αμρ Μούσα), αυτή τη φορά ο πιο συντηρητικός ισλαμικός Τύπος κατήγγειλε τα «σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ρεύματα», ενώ η κυβέρνηση στο-χοποίησε το πρωτοεμφανιζόμενο «μαύρο μπλοκ», κατηγορώντας ταυτόχρονα τον νασερικό Σαμπά-χι ως υποκινητή του.

Την Παρασκευή 1 Φλεβάρη 2013, μια μαζική διαδήλωση, στην οποία

καλούσε η αντιπολίτευση, χτυπή-θηκε με πρωτοφανή αγριότητα έξω από το προεδρικό μέγαρο. Το Σάββατο 2 Φλεβάρη, η κηδεία ενός μάρτυρα μετατράπηκε σε μαζική διαδήλωση, με τη σωρό να μεταφέρεται έξω από το προεδρι-κό μέγαρο, όπου δολοφονήθηκε ο διαδηλωτής. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι μαζικές κινη-τοποιήσεις είχαν σχετικά υποχωρή-σει, αλλά η «σταθερότητα» δεν είχε αποκατασταθεί στην Αίγυπτο.

Μπορεί και το σημερινό κύμα αντίστασης, αν δεν βρει τρόπο να προχωρήσει ενάντια στην κυ-βέρνηση Μόρσι, να υποχωρήσει όπως προηγούμενα. Αλλά όπως έχουμε ξαναγράψει, στις νίκες, στις ήττες, στις «ισοπαλίες» των τελευταίων δύο χρόνων, το αι-γυπτιακό κίνημα συγκεντρώνει έναν πλούτο εμπειριών και κάθε γύρος αφήνει πολύτιμη κληρο-νομιά πίσω του. Οι μεγαλύτεροι σκεπτικιστές οφείλουν να ανα-γνωρίσουν πως η αιγυπτιακή επα-νάσταση παραμένει μια ζωντανή διαδικασία που δεν πρόκειται να τελειώσει εύκολα.

Στον προηγούμενο γύρο ζήσα-με τη συμβολική «διακήρυξη ανε-ξαρτησίας» της Μαχάλα. Σήμερα, χωρίς να διακηρυχθεί, το κράτος έχασε στην πράξη τον έλεγχο της Διώρυγας για αρκετές μέρες. Συ-νολικά, η Αδελφότητα χάνει τον έλεγχο της Αιγύπτου. Οι «από

κάτω» ίσως δεν έχουν ξεκαθα-ρίσει τη δική τους εναλλακτική, αλλά και οι «από πάνω» βρίσκο-νται σε κρίση.

Ο στρατός αδυνατεί (ακόμα) να ξαναπάρει την κατάσταση στα χέρια του μετά τα χτυπήματα που δέχτηκε στο διάστημα που άσκησε άμεσα την εξουσία. Το «πιο γερό χαρτί», η Αδελφότητα, χάνει τον έλεγχο με γρήγορους ρυθμούς. Και η ταχεία πτώση της προειδοποιεί για την τύχη που μπορεί να έχουν οι πολύ πιο αδύ-ναμοι «πρόθυμοι» της φιλελεύθε-ρης αντιπολίτευσης, αν προκρι-θούν ως εναλλακτική λύση.

Η νικηφόρα έκβαση έχει δρό-μο μπροστά της να χτιστεί και όσο καθυστερεί και η ισορρο-πία του τρόμου συνεχίζεται, η απειλή σοβαρεύει. Όμως η «ομαλότητα» δεν πρόκειται να αποκατασταθεί σύντομα στην Αίγυπτο. Η επανάσταση έχει πολλά επεισόδια ακόμα…

Στη διεθνή συνάντηση που οργανώνει το Rproject στις 1-3 Μάρτη στην Αθήνα, θα είναι παρών σύντροφος από τους Επαναστάτες Σοσιαλιστές Αιγύπτου, να μας μεταφέρει τις εμπειρίες από την Αίγυπτο, και να μιλήσει για τις προοπτικές της επανάστασης και της Αριστεράς

Το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας (η ομπρέλα της αντιπολίτευσης που συσπειρώνει αριστερούς, να-σερικούς, φιλελεύθερους, πρώην καθεστωτικούς) στήριξε τις διαδηλώσεις. Στελέχη του στη συνέ-χεια υπέγραψαν την «καταδίκη της βίας», ωστόσο μετά την κλιμάκωση της καταστολής αναθεώρη-σαν. Γενικότερα, αν και δείχνει να κερδίζει έδαφος απέναντι στην αποδυναμωμένη Αδελφότητα, εξα-κολουθεί να παραπαίει στις πολιτικές του θέσεις.

Η αρχή «όλοι ενάντια στην Αδελφότητα» (που οδή-γησε στη συμμετοχή των πρώην καθεστωτικών), η οποία καταγγέλθηκε από δυνάμεις όπως οι Επα-ναστάτες Σοσιαλιστές, αποτελεί προς το παρόν τον μοναδικό του οδηγό. Εστιάζει σε στόχους όπως

μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ισορροπεί ανάμεσα στον «εθνικό διάλογο» και το αίτημα να παραιτηθεί ο Μόρσι. Κυρίως, εστιάζει στον «πολι-τικό» αγώνα (σύνταγμα, κυβέρνηση, εκλογές), πα-ραμερίζοντας την κινητήρια «κοινωνική» δύναμη της επανάστασης, τον ταξικό αγώνα για ψωμί και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αν και αυτή η διάσταση σε έναν βαθμό αναδεικνύ-εται από κάποιες δυνάμεις του Μετώπου (όπως ο νασερικός Σαμπάχι ή κάποιες αριστερές δυνάμεις), παραμένει πολύ πίσω από τις διαθέσεις στους δρό-μους της Αιγύπτου, όπου το «κοινωνικό» ζήτημα έχει έρθει στο προσκήνιο πολύ πιο έντονα από τους εργάτες και τους φτωχούς.

Αν στην προηγούμενη μετωπική σύγκρουση του Δεκέμβρη 2012 η Αδελφότητα διέρρηξε τους δε-σμούς της με πλατιά κοινωνικά στρώματα, πλέον μπορούμε να μιλάμε για ανοιχτή ρήξη και χάος ανάμεσα στην ισλαμική οργάνω-ση και την κοινωνική βάση της επανάστασης. Ήταν μια εξέλιξη που αρκετοί προβλέπαμε, όταν πολλοί μιλούσαν για «ισλαμικό χειμώνα». Ωστόσο κανείς δεν πε-ρίμενε αυτή η διαδικασία να προ-χωρήσει τόσο γρήγορα. Η ταξική πόλωση, το έδαφος που έχει δημιουργήσει η επανάσταση, εξαέρωσαν σε μήνες το πολιτι-κό κεφάλαιο που η Αδελφότητα συγκέντρωνε για δεκαετίες. Σε αυτό το τοπίο, η μετάλλαξή της προχωρά με συγκλονιστικούς ρυθμούς. Οι απανωτές διασπά-σεις των τελευταίων δύο χρόνων, η ανταρσία τμημάτων της βάσης (στελέχη με κεντρικό ρόλο στην επανάσταση του 2011 τώρα συμ-μετέχουν στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις), η προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία με κάθε

μέσο, αλλάζουν ριζικά τη φυσιο-γνωμία του κόμματος.

Ο Μόρσι, που ξεκίνησε με πρόθε-ση να επιβάλει «συναινετικά» μια «ομαλή μετάβαση», θυμίζει όλο και περισσότερο τον Μουμπάρακ: Η προσπάθεια να διασπαστούν οι «από κάτω» με βάση τα θρησκευ-τικά δόγματα, ο στρατιωτικός νό-μος για να αντιμετωπιστεί η οργή ενάντια στις δυνάμεις καταστο-λής, η τακτική των ομαδικών σε-ξουαλικών επιθέσεων από παρα-κρατικούς στην πλατεία Ταχρίρ για να τρομοκρατηθούν οι γυναίκες διαδηλώτριες, η επίθεση στους αντιπολιτευόμενους ως «ξένους προβοκάτορες» και «εχθρούς της Αιγύπτου», όλα θυμίζουν την ει-κόνα ενός απομονωμένου από το λαό του ηγέτη που κρατιέται όπως μπορεί στην εξουσία, ενα-ποθέτοντας τις ελπίδες του στον κομματικό μηχανισμό και το βαθύ στρατιωτικό κράτος. Έτσι ήταν επόμενο τα συνθήματα «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθε-στώτος» και «Φύγε!» να επιστρέ-ψουν στις διαδηλώσεις…

Η μετάλλαξη της Αδελφότητας

Η Αντιπολίτευση

Κηδεία-διαδήλωση στο Πορτ-Σάιντ, τη μέρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας!

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Ιταλία: Οι πιο αδιάφορες εκλογέςΗ Ιταλία βαδίζει σε μια εκλογική αναμέτρηση που χαρακτηρίζεται η πιο αδιάφορη από το 1945. Επί 14 μήνες η κυβέρνηση Μόντι, με τη στήριξη των κομμάτων του Μπερλουσκόνι, του Μπερσάνι και του Καζίνι, εφάρμοσε ένα βαθιά αντεργατικό πρόγραμμα. Τα ίδια κόμματα υπέγραψαν τις ευρωσυνθήκες που «αλυσοδένουν» την Ιταλία στη λιτότητα τα επόμενα χρόνια. Αυτές οι δυνάμεις διεκδικούν την ψήφο των Ιταλών, κρυμμένες πίσω από τυπικές μικροδιαφορές. Το φαβορί είναι το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι, με το οποίο έχει συμμαχήσει το μετριοπαθές αριστερό «Σοσιαλισμός, Οικολογία και Ελευθερία» (η αντίστοιχη ιταλική ΔΗΜΑΡ). Ο Μάριο Μόντι ηγείται μιας κεντροδεξιάς λίστας και δη-λώνει πρόθυμος να συνεργαστεί και με την κεντροαριστερά και με τη Δεξιά (χωρίς τον Μπερλουσκόνι). Ενδεικτικό της ασφυκτικής συναίνεσης στη λιτότητα είναι το γεγονός ότι κάποιες λαϊκιστικές πινελιές του «καβαλιέρε», στην προσπάθειά του να σωθεί από τον καταποντισμό, αρκούν για να τον περιγράφει ως… «συριζαίο» ο ιταλικός αστικός Τύπος.

Χαμένη ευκαιρία για την ιταλική ΑριστεράΑπέναντι σε αυτή την καταθλιπτική εικόνα, η Κομμουνιστική Επα-νίδρυση και οι Ιταλοί Κομμουνιστές επέλεξαν να συμμαχήσουν με τους Πράσινους, με την κεντρώα Ιταλία των Αξιών και με (τουλάχι-στον αμφιλεγόμενες) «προσωπικότητες», με επικεφαλής το δικαστή που πολέμησε τη μαφία, Ινγκρόια. Για μήνες, η καμπάνια «ναι, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα» οργάνωσε τη συζήτηση ανάμεσα σε χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς, των συνδικάτων και των κινημάτων για μια εκλογική εναλλακτική στη λιτότητα. Δυστυ-χώς η τελική επιλογή απέχει από αυτόν το στόχο. Στο ψηφοδέλτιο Ινγκρόια υπάρχουν κάποια αιτήματα και κάποιοι ακτιβιστές της καμπάνιας. Όμως το ταξικό ζήτημα είναι χαμηλά, ενώ στην κορυφή του ψηφοδελτίου βρίσκονται «προσωπικότητες» και πρώην υπουρ-γοί της κεντροαριστερής κυβέρνησης Πρόντι. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μεγάλη πλειοψηφία, όσων υπέγραψαν την αρχική καμπάνια, καταψήφισε την επιλογή αυτής της συμμαχίας. Σε αυτό το ζοφερό πολιτικό τοπίο χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς …

Συρία: Ομαλή μετάβαση;Όσο ο Άσαντ δεν ανατρέπεται, τα πράγματα δυσκολεύουν για τη συριακή εξέγερση, καθώς αυξάνεται η πίεση στο λαϊκό κίνημα από την παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα. Το ισρα-ηλινό χτύπημα σε συριακό έδαφος όξυνε τις ανησυχίες και έδωσε την ευκαιρία στους Σύριους εξεγερμένους να σχολιάσουν με χιού-μορ τον αντι-ιμπεριαλισμό του Άσαντ: «Ο πρόεδρος απάντησε στον ισραηλινό βομβαρδισμό, βομβαρδίζοντας… τη Δαμασκό και την Αλέπο». Λίγο καιρό πριν η Ρωσία έδειξε πως δεν επιμένει στην άνευ όρων στήριξη του Άσαντ, δείχνοντας έτσι ότι ανοίγει ο δρόμος για μια «ομαλή μετάβαση» από τα πάνω. Ακολούθησε η δήλωση του σαουδάραβα υπουργού Εξωτερικών υπέρ μιας «πολιτικής λύσης». Όμως το πιο ανησυχητικό κρούσμα, που προκάλεσε αναταραχή μέσα στο κίνημα, ήταν η δήλωση του επικεφαλής του Συνασπισμού της Αντιπολίτευσης ότι είναι έτοιμος να διαπραγματευτεί με τους καθεστωτικούς… Η ανακοίνωσή του, όπως σχολιάστηκε εύστοχα, θύμιζε κοινό ανακοινωθέν ΗΠΑ-Ρωσίας. Όμως, απέναντι σε όλα αυτά υπάρχει πάντα ο «ξενοδόχος»: το λαϊκό κίνημα που το χωρί-ζουν ποτάμια αίματος από το Μπάαθ…

Προβλήματα για τον ΡαχόιΗ αποκάλυψη της «Ελ Παΐς» για το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Ραχόι λάμβανε «μαύρο χρήμα» ήρθε να συνταράξει ακόμα πε-ρισσότερο την πολιτική σκηνή στην Ισπανία. Διαδηλώσεις έγιναν σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Σεβίλλη, ενώ έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες χιλιάδες υπογραφές που απαιτούν την παραίτησή του, την οποία ζητά πλέον και η αντιπολίτευση. Στο μεταξύ, οι νοσοκομειακοί διαδηλώνουν διαρκώς ενάντια στη διάλυση της δημόσιας υγείας και η επόμενη απεργιακή τους κινητοποίηση συμπίπτει με αυτή των εκπαιδευτικών…

Μεγάλη νίκη των ΛΟΑΤ στη ΓαλλίαΨηφίστηκε ο νόμος υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων στη Γαλ-λία. Το «σκοτείνιασμα» που είχε προκαλέσει η επιβλητική διαδήλω-ση της Δεξιάς και της εκκλησίας ενάντια στο νόμο, διαλύθηκε από την εξίσου μεγάλη κινητοποίηση με την οποία απάντησε η γαλλική Αριστερά και οι ΛΟΑΤ οργανώσεις. Μετά και τη διαδήλωση, η «μάχη της κοινής γνώμης» κερδήθηκε, καθώς η πλειοψηφία δηλώνει υπέρ του γάμου ομοφυλοφίλων και οριακά (51%) κατά του πιο «δύσκο-λου» ζητήματος της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Είναι μια σπουδαία δημοκρατική κατάκτηση και μια απάντηση σε όσους επιδιώκουν έναν «συντηρητικό χειμώνα» στην Ευρώπη…

Του Πάνου Πέτρου

Σ το περασμένο φύλλο της «Ε.Α.», εξηγώντας και καταγγέλλοντας τις πραγματικές αιτίες της γαλ-

λικής επέμβασης στο Μάλι, γράφαμε πως «η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία ζει και βασιλεύει». Δυστυχώς, το ίδιο ισχύ-ει και για παλιές αδυναμίες σημαντικής μερίδας της γαλλικής Αριστεράς.

Στο rproject.gr μπορείτε να διαβάσε-τε την επιστολή τριών ηγετικών στελε-χών του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμ-ματος (Μπεζανσενό, Πουπίν, Πουτού) προς τον Ολάντ, η οποία δημοσιεύτη-κε και στη «Λιμπεριασιόν» με τον τίτλο «Εμείς που είμαστε ενάντια στον πόλε-μο». Η «φωνή» του NPA είναι μοναχική.

Στη Γαλλία έχει δημιουργηθεί η πιο πλατιά «εθνική συναίνεση» για την ει-σβολή. Η ταύτιση της ακροδεξιάς και της Δεξιάς με μια ιμπεριαλιστική εξόρ-μηση δεν εκπλήσσει προφανώς. Αυτό που πρέπει να προβληματίσει είναι η στάση της Αριστεράς.

Με εξαίρεση την Αντικαπιταλιστική Αριστερά, συνιστώσα του Μετώπου που προέρχεται από πρώην μέλη του NPA, η οποία εναντιώθηκε δημόσια στον πόλεμο, το «σήμα» που εκπέ-μπουν οι δυνάμεις του Αριστερού Με-τώπου είναι προβληματικό.

ΘέσειςΟ Ζαν-Λυκ Μελανσόν, στο άρθρο του «Σκέψεις σε καιρό πολέμου», ανέδειξε μια σειρά προβληματισμούς: το άλυτο ζήτημα των Τουαρέγκ, την αδυναμία του πολέμου να λύσει τα σύνθετα προ-βλήματα της περιοχής, τους θολούς στόχους της επέμβασης. Ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να υπάρξει τυφλή πα-τριωτική υποστήριξη σε έναν πόλεμο, αν αυτός δεν έχει ξεκαθαρίσει πρώτα τους στόχους του. Αν και καταθέτει σοβαρές σκέψεις, η θέση του είναι πε-ρισσότερο κριτική στον τρόπο διεξα-γωγής του πολέμου και λιγότερο καθα-ρή εναντίωση στην εισβολή.

Τα πράγματα είναι χειρότερα σε ό,τι αφορά τη στάση του ΚΚ Γαλλίας. Ο André Chassaigne, στέλεχος του ΚΚΓ που διεκδίκησε το χρίσμα για τις προε-δρικές από τον Μελανσόν, δήλωσε πως «μια διεθνής επέμβαση ήταν επείγου-σα και αναγκαία για να σταματήσει την επίθεση των ισλαμιστών φανατικών».

Είναι προφανές ότι στο εσωτερικό του Μετώπου υπάρχουν όλες οι «αποχρώ-σεις» σε ό,τι αφορά τη στάση απέναντι στον πόλεμο. Όμως ο François Asensi, μέλος του ΚΚΓ, μιλώντας στην εθνοσυ-νέλευση, στήριξε την επέμβαση: «Η μη-επέμβαση θα ήταν δειλία… Η θέση του Αριστερού Μετώπου κομμουνιστών και ρεπουμπλικανικών είναι σαφής: το να εγκαταλείψουμε το λαό του Μάλι στη βαρβαρότητα των φανατικών θα ήταν πολιτικό λάθος και ηθική αποτυχία».

Το εντιτόριαλ της «Ουμανιτέ» ζητού-σε η στρατιωτική επέμβαση να ανοίξει το δρόμο για ριζικά μέτρα ενάντια στις αδικίες που υποφέρει η μαύρη ήπει-ρος, «για να μην πάει χαμένη». Δείχνει είτε αδικαιολόγητη άγνοια για τα πραγ-ματικά κίνητρα του γαλλικού ιμπερι-αλισμού, είτε αυταπάτη ότι αυτός θα πάει κόντρα στα συμφέροντά του.

Όπως το έθεσε ευρωπαίος ερευνητής, σε ό,τι αφορά τα γαλλικά συμφέρο-ντα στη Σαχάρα, «η εξόρυξη ουρανίου στο Νίγηρα συντηρεί το φωτισμό στη Γαλλία και το σκοτάδι στο Νίγηρα». Ο γαλλικός στρατός πήγε στο Μάλι για να προστατέψει αυτό το στάτους κβο και όχι για να το ανατρέψει.

Μετά τις δηλώσεις Asensi, σε ανα-κοίνωσή του το ΚΚΓ έριξε την έμφασή του στην ανάγκη να αναλάβει ο ΟΗΕ και αφρικανικές στρατιωτικές δυνάμεις τον πρώτο ρόλο στον πόλεμο. Αυτή η στάση δεν διαφέρει σε τίποτα από την εκφρα-σμένη δημόσια επιθυμία του Ολάντ και επιπλέον έρχεται σε σύγκρουση με τη στάση σοσιαλιστών στην Αλγερία, τη Νιγηρία και αλλού, που δίνουν αγώνα ενάντια στην εμπλοκή των κυβερνήσε-ών τους στον πόλεμο.

ΣτρατηγικήΣτη διαμόρφωση αυτής της στάσης έπαιξαν ρόλο τρεις ιδεολογικές αντι-λήψεις: Η ισλαμοφοβία (από τη σκοπιά της «υπεράσπισης της κοσμικότητας»), ο ρεπουμπλικανισμός (που αντιμετω-πίζει τη γαλλική δημοκρατία ως ντε φάκτο «προοδευτική») και ο φιλελεύ-θερος παρεμβατισμός (με τη θεωρία της «ανθρωπιστικής επέμβασης»).

Σε καιρό ειρήνης, η γαλλική Αριστε-ρά μπορούσε να εξηγεί ότι η κριτική της στον «ισλαμικό εξτρεμισμό» δεν ταυτίζεται με τις ακροδεξιές υστερίες. Σε καιρό ειρήνης, η επιβίωση μιας ιδι-ότυπης «πατριωτικής» αντίληψης για τον «προοδευτικό ρόλο» της Γαλλίας έμοιαζε με αντικείμενο μιας γενικής «ιδεολογικής» διαμάχης για τη φύση του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Σε καιρό ειρήνης, η αντίληψη περί «πολιτισμέ-νης Δύσης» ή «προοδευτικής ΕΕ» δεν φαινόταν να έχει άμεσες πολιτικές συ-νέπειες.

Όμως η Γαλλία μπήκε σε καιρό πο-λέμου. Και αυτές οι ιδέες βρήκαν την πρακτική εφαρμογή τους στη στήρι-ξη του πολέμου. Η «ισλαμική απειλή» θεωρείται μεγαλύτερη από αυτή της γαλλικής στρατιωτικής επέμβασης. Η επέμβαση θεωρείται δικαίωμα (αν όχι υποχρέωση!) των «πολιτισμένων χω-ρών», οι οποίες θα λύσουν τα προβλή-ματα που οι «απολίτιστοι» θεωρούνται ανίκανοι να λύσουν μόνοι τους.

Η επέμβαση της Γαλλίας αντιμετωπί-ζεται ως «ηθικό καθήκον» και πράξη «πο-λιτικού θάρρους», αναγνωρίζοντας ουσι-αστικά στο γαλλικό ιμπεριαλισμό «ειδικό ρόλο» απέναντι στις πρώην αποικίες του,

αντιμετωπίζοντας μάλιστα αυτό το ρόλο ως ντε φάκτο «προοδευτικό».

ΕΣτην επιχειρηματολογία του Asensi στην Εθνοσυνέλευση έχουμε και μια ενδιαφέρουσα πτυχή που μπορεί να πάρει ο τυφλός «ευρωπαϊσμός». Το στέλεχος του ΚΚΓ, στην απροθυμία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών να συνδρά-μουν την επιδρομή του γαλλικού ιμπε-ριαλισμού, εντοπίζει πρόβλημα ευ-ρωπαϊκής ολοκλήρωσης: «Πού είναι η ΕΕ; Η αδράνειά της δείχνει το σημερινό αδιέξοδο της οικοδόμησής της».

Όπως γράψαμε στην εισαγωγή, οι αδυ-ναμίες αυτές, σε ό,τι αφορά την αντίλη-ψη της Αριστεράς για το διεθνή ρόλο της Γαλλίας, είναι παλιές. Τη δεκαετία του ’50, όταν το γαλλικό κράτος πολεμούσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Αλγε-ρίας, το ΚΚΓ σιωπούσε. Ο Σαρτρ το 1957, ασκώντας κριτική στην παθητικότητα που καλλιεργούσε στο κίνημα η μετριο-πάθεια του ΚΚ, προειδοποιούσε: «Η Αρι-στερά θερίζει ό,τι έσπειρε: όταν χρειαστεί τις μάζες, δεν θα τις βρίσκει πια».

Η επέμβαση στο Μάλι και η γαλλική Αριστερά

Σκίτσο του Λατούφ: «Ο πόλεμος της Γαλλίας για το ουράνιο».

Εγκλήματα πολέμουΣυχνά, οι αριστεροί απολογητές των ιμπεριαλιστικών εξορμήσε-ων παραδέχονται τα κίνητρα των ιμπεριαλιστών, αλλά στέκονται στα «άμεσα αποτελέσματα». Πέρα από την απλή αλήθεια ότι τα κίνητρα καθορίζουν και το αποτέλεσμα, υπάρχει και ζήτημα «άμεσων απο-τελεσμάτων».

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα περιγρά-φουν πώς οι βομβαρδισμοί εμπο-δίζουν τους άμαχους τραυματίες να φτάσουν στα νοσοκομεία. Ο Δι-εθνής Ερυθρός Σταυρός αναφέρει εκτεταμένες απώλειες αμάχων στις πόλεις που δέχονται γαλλική επίθε-ση. Οι Γάλλοι αξιωματικοί επανα-λαμβάνουν μονότονα όσα ακούμε χρόνια τώρα στο Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη: οι μαχητές ανακα-τεύονται με τον ντόπιο πληθυσμό και είναι δύσκολο να τους διακρίνει κανείς. Με την απειλή των βομβαρ-δισμών «κατά δικαίων και αδίκων», χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τις πόλεις, περνώντας τον ποταμό Νίγηρα. Στις πόλεις που ανακατα-λαμβάνονται, έχουν καταγραφεί πογκρόμ ενάντια στους αραβικούς πληθυσμούς (ως «συνεργάτες των ισλαμιστών»).

Ο γαλλικός στρατός «υπερασπίζε-ται το λαό του Μάλι»!…

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Της Μυρτώς Σιδέρη

Τ ην εφαρμογή του σχεδίου «Αθηνά» για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ανακοίνωσε πριν

λίγες μέρες το υπουργείο Παιδείας. Το σχέδιο «Αθηνά», που βρίσκεται στα σκαριά εδώ και αρκετό διάστημα, έρ-χεται σαν ένας άλλος «Καλλικράτης» να επιβάλει την εφαρμογή της πολιτι-κής του μνημονίου, αλλά και τη βίαιη νεοφιλελευθεροποίηση στον τομέα της παιδείας. Η πανεπιστημιακή κοι-νότητα έρχεται ξανά αντιμέτωπη με ένα νέο κύμα μέτρων, που σημαίνουν περικοπές, απολύσεις προσωπικού, συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημά-των και τον αποκλεισμό των κατώτε-ρων λαϊκών στρωμάτων από την ανώ-τατη εκπαίδευση.

Σύμφωνα λοιπόν με τον καινούρ-γιο νόμο συγχωνεύονται 94 συνολικά τμήματα, ενώ θα παραμείνουν 12 από τα 16 ΤΕΙ και 20 από τα 26 ΑΕΙ. Το Πα-νεπιστήμιο Αθηνών και το ΕΜΠ θα παραμείνουν ως έχουν, ενώ ορίζεται η δημιουργία δύο ομόσπονδων ιδρυ-μάτων για τα υπόλοιπα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Στο νέο φορέα-πανεπιστήμιο «Αδα-μάντιος Κοραής» θα υπάγονται το Πάντειο, η ΑΣΟΕΕ, το ΠΑΠΕΙ, το Γε-ωπονικό και το Χαροκόπειο Πανεπι-στήμιο, ενώ το «Αττικό ΤΕΙ» θα περι-λαμβάνει τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά, καθώς και το ΑΣΠΑΙΤΕ. Αυτό σημαίνει πως γύρω στους 30.000 φοιτητές θα αναγκαστούν να αλλάξουν πόλη, οι

εισακτέοι θα μειωθούν και άλλο, ενώ καθηγητές και διοικητικοί υπάλληλοι θα δουν τους μισθούς τους να μειώ-νονται δραματικά ή να χάνουν ακόμα και τη δουλειά τους.

Το υπουργείο Παιδείας υποστηρίζει ότι με αυτό τον τρόπο θα επιτευχθεί ο εξορθολογισμός και ο εκσυγχρονι-σμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα οι καινούργιες συνθήκες για τα πανεπιστήμια, όπως αυτές ορίζονται από το νόμο Αρβανι-τόπουλου, βάζουν το τελευταίο λιθα-ράκι στην προσπάθεια, εδώ και χρό-νων, διάλυσης της δημόσιας παιδείας και ανοίγουν το δρόμο στο επιχειρη-ματικό πανεπιστήμιο για λίγους, που θα υπακούει στους νόμους της ελεύ-θερης αγοράς και όχι στις ανάγκες της κοινωνίας και των πολιτών της.

ΚινητοποιήσειςΌλο το προηγούμενο διάστημα ο το-μέας της εκπαίδευσης προκάλεσε αρ-κετά προβλήματα σε όσους προσπά-θησαν τα τελευταία τρία χρόνια να εφαρμόσουν μνημονιακούς νόμους. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών, των καθηγητών και των διοικητικών υπαλ-λήλων τα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν βασικούς άξονες για την εφαρμογή του νόμου, όπως είναι τα Συμβούλια Διοίκησης. Αυτή τη στιγμή οι καινούργιες συνθή-κες, που διαμορφώνονται, απαιτούν την έγκαιρη αντίδραση της πανεπι-στημιακής κοινότητας, με κινητο-

ποιήσεις, αναζωπύρωση των Πρωτο-βουλιών που είχαν στηθεί και κυρίως την ενότητα της Αριστεράς μέσα στις σχολές, αλλά και τη σύνδεση των αγώνων για την παιδεία με τους αγώ-νες της υπόλοιπης κοινωνίας.

Ήδη έχουν ξεσπάσει οι πρώτες αντι-δράσεις, κυρίως στην επαρχία που πλήττεται περισσότερο, ενώ γίνονται παράλληλα βήματα για την κοινή δρά-ση της Αριστεράς απέναντι στο νόμο. Τις προηγούμενες μέρες πραγματο-ποιήθηκε πορεία διαμαρτυρίας στην Πάτρα από τα ΤΕΙ Πάτρας, Αμαλιάδας και Πύργου, ενώ το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε πως τελεί επ’ αόριστον υπό κατάληψη.

Οι αντιδράσεις αυτές χρειάζεται να έχουν συνέχεια και να συντονιστούν με το υπόλοιπο κίνημα συνολικά ενά-ντια στα μέτρα της τρικομματικής. Σημείο κορύφωσης και συνάντησης των αντιστάσεων θα πρέπει να είναι η Γενική Απεργία που έχει κηρυχθεί για τις 20 Φλεβάρη. Η Αριστερή Ενότητα και οι Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύ-στημα θα χρειαστεί να πρωτοστατή-σουν μέσα στις σχολές, βάζοντας σε κίνηση τους φοιτητικούς συλλόγους και τις Πρωτοβουλίες Αγώνα.

Η δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό για όλους. Η αντί-σταση και η κοινή δράση της κοινωνί-ας και της Αριστεράς θα συνεχιστούν, μέχρι οι μνημονιακές κυβερνήσεις να πάρουν πίσω τα μέτρα τους, μέχρι να γίνουν νόμοι οι δικές μας ανάγκες.

Σχέδιο «Αθηνά»: Λιτότητα και κλεισίματα σε ΑΕΙ και ΤΕΙΠανεπιστημιακή

αστυνομία ετοιμάζουν στο ΑΠΘ

Δεν άργησαν να φανούν τα καλά του νόμου πλαί-σιου, των συμβουλίων και της πολιτικής καταστολής που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Στο ΑΠΘ το συμβούλιο αποφάσισε ότι θα αναθέσει σε ιδιωτική εταιρία σε-κιούριτι τη φύλαξη του ιδρύματος, ενώ παράλληλα θα ενεργοποιήσει τα πειθαρχικά συμβούλια και θα βάλει υπεύθυνους, που θα δίνουν άδεια για εκδηλώσεις.

Είναι φανερό ότι θέλουν να ξεμπερδέψουν με τα πανεπιστήμια ως ζωντανούς κοινωνικούς χώρους. Βαφτίζουν τρομοκρατία τις παραστάσεις διαμαρτυ-ρίας, τα στέκια, τις απεργίες και τις φοιτητικές κατα-λήψεις. Μιλάνε για ζημιές, την ίδια ώρα που ο νόμος πλαίσιο και το σχέδιο Αθηνά θα κατεδαφίσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Θα μας βρουν απέναντί τους, τους φοιτητές, τους καθηγητές και τους εργαζόμενους. Τα πανεπιστήμια, πρέπει να αποτελέσουν κέντρα αγώνα το επόμενο δι-άστημα, ενωμένα με την υπόλοιπη κοινωνία, στη μάχη ενάντια στα μνημόνια , την καταστολή και το φασισμό. Δεν θα ανεχτούμε οποιαδήποτε μορφή αστυνομοκρα-τίας στις σχολές μας, θα διεκδικήσουμε το δημόσιο χώρο ξανά και ξανά ενάντια στα σχέδια της κυβέρνη-σης και των λακέδων της στα πανεπιστήμια.

ΤΕΙ Πάτρας: Μαζική αντίσταση στο σχέδιο «Αθηνά»

Στην Πάτρα το σχέδιο «Αθηνά» συγχώνευσε το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων με αυτό του Οικονο-μικού του Πανεπιστημίου και προχωρά σε σφοδρές αλλαγές στα ΤΕΙ. Η απάντηση ήρθε με κινητοποιή-σεις από την πλευρά των σπουδαστών. Το περασμέ-νο Σάββατο πραγματοποιήθηκε μαζικό φοιτητικό συλλαλητήριο των φοιτητών των ΤΕΙ (και όχι μόνο) ενάντια στο σχέδιο. Η πορεία επαναλήφθηκε, εξίσου με μεγάλη μαζικότητα και συμμετοχή, τη Δευτέρα το πρωί, και κατέληξε στο κέντρο της Πάτρας έξω από το Δημαρχείο.

Αιχμή του δόρατος είναι η μεταφορά τμημάτων των ΣΔΟ (εξαιρείται το τμήμα Επιχειρηματικού Σχε-διασμού) στο Μεσολόγγι . Η απόφαση για τα νέα ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας και Ιονίων Νήσων (συνένωση ΤΕΙ Πάτρας, Μεσολογγίου και Ιονίων) αναγκάζει σε με-τακίνηση περίπου 7.000 φοιτητές, αφήνοντας στο κενό τι θα γίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα και τα προγράμματα σπουδών.

Η στήριξη των κινητοποιήσεων από φοιτητές ΑΕΙ και ΤΕΙ, που το νομοσχέδιο δεν τους επηρεάζει άμε-σα (προς το παρόν), δείχνει ότι μεγάλη μερίδα κα-ταλαβαίνει ότι το νομοσχέδιο του Αρβανιτόπουλου είναι μόνο η αρχή. Στο μέλλον οι γενικές συνελεύσεις στα ΤΕΙ μπορεί να αποτελέσουν αρχή για ένα μέτωπο φοιτητών-εργαζομένων-καθηγητών ενάντια στο νο-μοσχέδιο, ενάντια στη γενική επίθεση που δέχονται Παιδεία και Υγεία από την κυβέρνηση του μνημόνιου.

Ένα πολύ θετικό γεγονός συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα στις εκλογές των καθηγητών για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο συνέ-δριο της ΠΟΣΔΕΠ. Συγκροτήθηκε Ενιαίο Αγωνιστικό Ψηφοδέλτιο, το οποίο σχηματίστηκε από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, χωρίς αυτή τη φορά να εξαιρούνται τα μέλη της ΔΗΠΑΚ (παράταξη του ΚΚΕ) και επί-σης ανένταχτοι αγωνιστές. Από την άλλη πλευρά ήταν συσπειρωμένες οι δυνάμεις που εκπροσωπούν την τρικομματική κυβέρνηση στα πανε-πιστήμια. Τα αποτελέσματα ανέδει-ξαν το δίπολο που εκφράζεται και στην κοινωνία, αφού τα δύο ψηφο-

δέλτια ισοψήφισαν.

Αν κάποιος αναζητήσει το πώς υπήρξε αυτή η συνεργασία της Αρι-στεράς, θα βρει την απάντηση στην προηγούμενη ιστορία του συλλόγου. Ο σύλλογος της Σχολής Θετικών Επι-στημών πρωτοστάτησε όλο το προη-γούμενο διάστημα στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο πλαίσιο και τις περικοπές μισθών.

Τα μέλη του αγωνιστικού ψηφο-δελτίου συνέβαλαν στο να υπάρχει ένας σύλλογος δυναμικός και ζωντα-νός, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που προωθούσαν την απονέκρωση και τη μαζικοποίηση. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η επιτροπή αγώνα στη

ΣΘΕ, που συσπείρωσε φοιτητές, κα-θηγητές και εργαζόμενους ενάντια στο νόμο πλαίσιο. Όλο το προηγού-μενο διάστημα οι αγωνιστές βρέθη-καν μαζί στην κοινή δράση, στη συνο-λική κουβέντα από τα κάτω. Αυτά τα παραδείγματα αποδεικνύουν ότι με την ειλικρινή αγωνιστική κοινή δράση τίποτα δεν είναι ουτοπία και χρειαζό-μαστε άμεσα να απλωθούν παντού.

Από τα κάτω μπορούμε να συνε-χίσουμε με τις πρωτοβουλίες και τις συνελεύσεις, δυναμώνοντας την ενότητα της Αριστεράς και ζωντα-νεύοντας τους συλλόγους. Η φοιτη-τική Αριστερά οφείλει να πάρει πα-ράδειγμα από τέτοιου είδους τομές.

νέα από τις σχολές

Κοινό ψηφοδέλτιο της Αριστεράς στη Θετικών Επιστημών, τομή για την κοινή δράση

Επιμέλεια: Άγγελος Κάπαρης

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ6 Φλεβάρη 2013

Νεκρός ο Μπαμπακάρ Ντιάε στο Θησείο:

Η ρατσιστική πολιτική Καμίνη δολοφονεί

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφεύγουν το Φόρουμ Μεταναστών, το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, η Ένω-ση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών-Πειραιώς και 15 γιατροί του ΕΣΥ, για τα αυξημένα νοσήλια των αλλοδαπών. Με την κίνηση αυτή ζητούν να καταργηθεί υπουργική απόφαση, με την οποία καθορίζεται ότι τα νοσήλια στα νοσοκομεία για τους μη μόνιμους κατοίκους της χώρας θα είναι σχε-δόν διπλάσια από των Ελλήνων.

N N N

Μετά την πορεία της Χρυσής Αυγής για τα Ίμια, έγινε επίθε-ση από δέκα φασίστες με μηχανάκια στους αυτοδιαχειριζό-μενους χώρους του «Μπερντέ» και της «Βίλας Ζωγράφου», που αντιμετωπίστηκε επιτυχώς από κόσμο. Πολύ σύντομα έγινε μεγάλη κινητοποίηση της ΕΛ.ΑΣ με 8 διμοιρίες ΜΑΤ και δεκάδες μηχανές ΔΙΑΣ. Άμεσα ήταν τα αντανακλαστικά του κόσμου του κινήματος. Σε μισή ώρα εκατοντάδες αλληλέγγυοι-ες συγκεντρώθηκαν για να αποτρέψουν επέμ-βαση των ΜΑΤ με το πρόσχημα της ανομίας. Μετά από πε-ρίπου μία ώρα, οι δυνάμεις καταστολής αποχώρησαν, ενώ οι αλληλέγγυοι-ες πανηγύριζαν για το αποτυχημένο σχέδιο των νεοναζί και των ψηφοφόρων τους. Νο pasaran!

N N N

Με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου και με δυνατό παλμό έγινε στη Λάρισα αντιφασιστική πορεία που οργάνωσαν το Αντι-φασιστικό Μέτωπο Λάρισας, η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Λάρισας, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Λάρισας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ Μ-Λ, το ΣΕΚ, τα φοιτητικά σχήματα ΙΟΣ Βιοχημείας, Παρέμβαση Ιατρικής και ΑΡ.ΕΝ Λάρισας. Αφορμή για την πορεία στάθηκε η ρατσιστική φασιστική επίθεση σε παρέα Πακιστανών από ομάδα 15-20 φασιστών, που τους όρμησαν μαινόμενοι, κρατώντας ξύλινα ρόπαλα και φωνάζοντας ρατσιστικά συνθή-ματα. Να μη μένει αναπάντητο κανένα ρατσιστικό χτύπημα!

N N N

«Η Χρυσή Αυγή είναι απειλή για τη δημοκρατία, όπως απειλή είναι και η ρατσιστική βία που ασκείται από βου-λευτές της, αλλά και από μέλη της Ελληνικής Αστυνομίας που τους καλύπτουν», είπε ο Νιλς Μούιζνιεκς, Ευρωπαίος Επίτροπος. Άραγε ο Δένδιας θα τον μηνύσει κι αυτόν (λέμε τώρα) για συκοφαντική δυσφήμιση, όπως, υποτίθεται, θα έκανε και με τον «Guardian»;

N N N

Η Zahra Muradi, 21 ετών μετανάστρια, που αφού θαλασ-σοπνίγηκε με βάρκα από την γειτονική Τουρκία, πέρασε στην Μυτιλήνη, αναζητώντας καλύτερη μοίρα, βρέθηκε στο στόχαστρο κάποιων υπανθρώπων που θεώρησαν χρέ-ος τους να την πετροβολήσουν. Τελικά η τοπική κοινωνία αντέδρασε αποτελεσματικά. Μεταφέρθηκε αμέσως και φιλοξενήθηκε στον καταυλισμό προσφύγων της Λέσβου στο ΠΙΚΠΑ. Γέννησε πρόσφατα στο νοσοκομείο Αλεξάν-δρα. Κατά την εισαγωγή της, την ενημέρωσαν ότι έπρεπε να πληρώσει 1.200 ευρώ για τον τοκετό. Με παρέμβαση της ΜΚΟ «Το χωριό του όλοι μαζί», μπόρεσε τελικά να βγει απ’ το νοσοκομείο χωρίς να πληρώσει. Με τους υπόλοι-πους ανασφάλιστους (ντόπιους και μετανάστες) τι γίνεται;

N N N

Χωρίς τη συμμετοχή του Φαήλου Κρανιδιώτη από τη ΝΔ και του Μιχαλολιάκου από τη Χρυσή Αυγή, πραγμα-τοποιήθηκε η κηδεία του χουντικού βασανιστή ισοβίτη Ντερτιλή. Μάλιστα, κάποιοι πυροβόλησαν στον αέρα κατά τη διάρκεια της τελετής. Οι αστυνομικοί, που ήταν παρόντες, συνέλαβαν έναν 22χρονο, πάνω στον οποίο όμως δεν βρέθηκε όπλο…

N N N

«Όταν έχουμε μεγάλες καταιγίδες, οι βόθροι ανεβαίνουν και βγαίνουν στα σπίτια. Οι βόθροι ιδεών». Με αυτά τα λόγια σχο-λίασε τη συνεχή άνοδο της Χρυσής Αυγής ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, από τη Θεσσαλονίκη.

N N N

Ούγγρος, ο οποίος κρίθηκε ένοχος σε δίκη περί άρνησης του Ολοκαυτώματος, καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλά-κιση με αναστολή, ενώ οι δικαστές τού επέβαλαν επίσης να επισκεφθεί το Άουσβιτς-Μπιρκενάου ή κάποιο άλλο μνημείο αφιερωμένο στη γενοκτονία των Εβραίων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δικαστήριο της Βουδαπέστης αποφάνθηκε επίσης ότι, μετά από την επίσκεψη αυτή, θα πρέπει να συντάξει έκθεση στην οποία θα περιγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Θάνου Λυκουργιά

Καθώς πλησιάζουν οι μέρες προς τη διαδήλωση της 9ης Φλεβάρη, οι ρυθμοί ανεβαίνουν και οι πολιτικές εξελίξεις κα-θιστούν όλο και πιο επιτακτική την ανά-γκη για μαζικό αντιφασιστικό αγώνα.

Η συγκέντρωση και πορεία των νε-οναζί για τα Ίμια (στις 2/2) και κυρίως οι επιθέσεις που ακολούθησαν από το ορμητήριο των νέων γραφείων τους στη Μεσογείων, έδειξαν το τι θα επακο-λουθήσει από δω και μπρος. Λίγο μετά τη διαδήλωση καμιά δεκαριά φασίστες επιτέθηκαν διαδοχικά σε δύο τοπικούς αυτοδιαχειριζόμενους χώρους στου Ζωγράφου. Όταν αποκρούστηκαν επι-τυχώς στη δεύτερη περίπτωση, η αστυ-νομία έτρεξε με περίπου δέκα(!) διμοιρί-ες να περικυκλώσει τη βίλα Ζωγράφου και θα είχε εισβάλει για να συλλάβει

τους αμυνόμενους, αν δεν υπήρχε μα-ζικότατη κινητοποίηση κατοίκων –με-ταξύ αυτών δεκάδες μέλη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και βουλευτές.

Με βάση και τα παραπάνω θα δώ-σουμε όλες μας τις δυνάμεις μέχρι την τελευταία στιγμή για την επιτυχία της διαδήλωσης στις 9 Φλεβάρη. Χιλιάδες αφίσες έχουν ήδη κολληθεί και ακόμα περισσότερα φυλλάδια έχουν μοιρα-στεί σε γειτονιές της Αθήνας, όμορρες με τους Αμπελόκηπους και όχι μόνο. Έχουν κρεμαστεί πανό, γίνονται συνε-χώς περιοδείες σε εργασιακούς χώ-ρους και εξορμήσεις σε σχολεία και αντίστοιχα έχουν διοργανωθεί πετυχη-μένες πολιτικές εκδηλώσεις με θέμα το φασισμό, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ 7ου διαμερίσματος με συμμετοχή δεκάδων ανθρώπων της γειτονιάς, που ήρθαν για πρώτη φορά.

Τελευταίος ενδιάμεσος σταθμός είναι η παρουσία μας στη δίκη των αυτόνομων εθνικιστών την Τετάρτη 6 Φλεβάρη, στις 9 το πρωί, στο Εφετείο, για την επίθεση στην αντιφασιστική συγκέντρωση στην Πανόρμου, πριν 3 χρόνια. Στη συγκέντρω-ση καλούν μεταξύ άλλων η Β΄ ΕΛΜΕ, ο Α΄ Σύλλογος Δασκάλων, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Άνω Αμπελοκήπων, η 5μελής ΕΙΝΑΠ του Ερυθρού Σταυρού και η Κίνη-ση «Απελάστε το Ρατσισμό» 7ου διαμερί-σματος, οι τοπικές συλλογικότητες δηλα-δή που είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και είχαν αποκρούσει την τότε επίθεση.

Με οδηγό αυτή την παράδοση προ-ετοιμάζουμε ένα μεγάλο κινηματικό γεγονός στις 9/2 που θα δώσει αυτοπε-ποίθηση στον κόσμο μας και θα στεί-λει στους νεοναζί και στους προστάτες τους το σαφές μήνυμα που αναγράφε-ται στις αφίσες μας: ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ!

9 Φλεβάρη: Ανεπιθύμητοι οι νεοναζί

Του Θανάση Κούρκουλα

Λ ίγο ασχολήθηκαν τα μεγάλα ΜΜΕ με το θάνατο του 37χρο-νου Μπαμπακάρ Ντιάε, μικρο-

πωλητή και πατέρα δύο παιδιών από τη Σενεγάλη, στο σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο.

Παρά τις μαρτυρίες μεταναστών και ντόπιων από τα γύρω μαγαζιά, οι οποίοι μίλησαν για την καταδίωξή του από Δη-μοτικούς Αστυνομικούς, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση του στις ράγες από ύψος 7 μέτρων.

Παρά τις καταγγελίες αντιρατσιστι-κών οργανώσεων, που βρέθηκαν αμέ-σως μετά στο σημείο της δολοφονίας και μίλησαν με τον κόσμο.

Σε πείσμα ακόμα των ανακοινώσεων της «Ανοιχτής Πόλης», που κάνει λόγο για δολοφονία και αναφέρει μαρτυρίες περίοικων, που ανέφεραν πως «δημοτι-κοί αστυνομικοί, μαζί με δυο μηχανές της ΕΛ.ΑΣ., κυνήγησαν και προσπά-θησαν να συλλάβουν μικροπωλητές, σκορπώντας τον πανικό, με αποτέλε-σμα το θύμα, στην προσπάθειά του να ξεφύγει, να πηδήξει στις γραμμές του τραίνου και να σκοτωθεί».

Ενάντια λοιπόν σε όλες αυτές τις μαρτυρίες, ο δήμαρχος Γιώργος Κα-μίνης εμφανίστηκε απολύτως βέβαι-ος για την αθωότητα των Δημοτικών Αστυνομικών του και απεφάνθη πως: «η Δημοτική Αστυνομία δεν καταδίωξε, ούτε άλλωστε είναι στις αρμοδιότητές

της να καταδιώκει ή να συλλαμβάνει πρόσωπα, παρά μόνο να κατάσχει πα-ράνομα εμπορεύματα».

Από δίπλα η ΕΛ.ΑΣ. του κ. Δένδια, το βράδυ της δολοφονίας, έστειλε ορδές των ΜΑΤ να διαλύσουν με κλομπ και χη-μικά εκατοντάδες οργισμένους συμπα-τριώτες του Μπαμπακάρ, που διαμαρ-τύρονταν για τη δολοφονία, ζητώντας τη σωρό του νεκρού για να τον τιμήσουν. Οι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. προχώρησαν μάλιστα σε προσαγωγές αρκετών συγκεντρωμέ-νων μεταναστών και το ίδιο βράδυ επέ-κτειναν τη ρατσιστική σκούπα μέχρι την Ομόνοια, πραγματοποιώντας δεκάδες προσαγωγές, για να είναι σίγουροι πως το κλίμα φόβου θα εμπεδωθεί σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων…

Δημοτική ΑστυνομίαΔεν είναι η πρώτη φορά που η Δημοτική Αστυνομία του κ. Καμίνη κάνει «ντου» μαζί με τους ράμπο της ΕΛ.ΑΣ. σε μετα-νάστες μικροπωλητές σε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, τρομοκρατώντας, καταστρέφοντας εμπορεύματα και κυ-νηγώντας ανηλεώς ανθρώπους. Από την Ερμού και το Μοναστηράκι ως το Θησείο, την ΑΣΟΕΕ και τη Νομική, πραγ-ματοποιούνται καθημερινά εκατοντάδες επιθέσεις σε φτωχούς ανθρώπους, στο όνομα της «πάταξης του παρεμπόριου». Συχνά πυκνά συνδράμουν και οι Χρυσαυ-γίτες. Δεν λείπουν καταγγελίες ακόμα και για υπεξαιρέσεις της πραμάτειας από αστυνομικούς που κατάσχουν εμπορεύ-ματα, χωρίς να τα καταγράφουν και να

δίνουν το απαραίτητο έγγραφο κατάσχε-σης στους μικροπωλητές.

Επειδή ούτε άδειες μικροπωλητών δίνονται πια σε μετανάστες, ούτε οι «πολυπολιτισμικές αγορές», που κά-ποτε είχε εξαγγείλει ο Καμίνης, έχουν χωροθετηθεί οπουδήποτε, το σκηνι-κό του τρόμου επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Την ίδια στιγμή, οι κεντρικές αποθήκες προϊόντων λαθρεμπορίου πα-ραμένουν ανέπαφες και η μπίζνα εκα-τοντάδων εκατομμυρίων ευρώ συνεχί-ζεται απρόσκοπτα.

Την ώρα της κρίσης, χιλιάδες άνεργοι και χαμηλόμισθοι ψάχνουν να αγορά-σουν τα πιο φτηνά προϊόντα και τα μικρο-μάγαζα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Την ίδια ώρα η τρικομματική κυβέρνη-ση, παρέα με τον Καμίνη, τον Μπουτά-ρη και άλλους πρόθυμους δήμαρχους, στοχοποιούν τους φτωχούς μετανάστες, προστατεύοντας αυθαίρετους κολοσ-σούς, υπεύθυνους για τα λουκέτα, όπως το Mall στη Νερατζιώτισσα.

Χρέος του κινήματος αντίστασης και της Αριστεράς είναι ο κοινός αγώνας με τους μετανάστες μικροπωλητές, για να αρθεί το καθεστώς παρανομίας τους με τη χορήγηση αδειών μικροπωλητών και τη χωροθέτηση αγορών, όπου θα μπο-ρούν να διαθέτουν τα προϊόντα τους. Εί-ναι ο μόνος τρόπος να μην έχουμε άλλες ρατσιστικές δολοφονίες σαν του Μπα-μπακάρ Ντιάε, με ηθικούς αυτουργούς τον Καμίνη και το Δένδια και φυσικούς αυτουργούς τους ράμπο της Δημοτικής Αστυνομίας και της ΕΛ.ΑΣ.

Η χαλυβουργική  βιομηχανία Arcelor Mittal  ανακοίνωσε στις 24 Γενάρη το κλείσιμο 6 

εγκαταστάσεών της στην Λιέγη, αφή-νοντας άνεργους 1.300 εργάτες. 

Οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απερ-γία από την ημέρα ανακοίνωσης του κλεισίματος. Η απεργία κράτησε 6 μέ-ρες, ως τις 30 Γενάρη, και στη διάρκειά της οι εκτεταμένες συγκρούσεις των χαλυβουργών με την αστυνομία (πο-λύωρες οδομαχίες έξω από την έδρα της κυβέρνησης, που επαναλήφθη-καν σε τοπική διαδήλωση στην πόλη Ναμίρ) γέμισαν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει, κα-θώς ετοιμάζονται δύο ακόμα 24ωρες απεργίες, με κινητοποιήσεις που «διε-θνοποιούν» το ζήτημα και βάζουν στο στόχαστρο όλους τους αντιπάλους: Η μία απεργία θα συνοδευτεί από δι-αδήλωση έξω από το ευρωκοινοβού-λιο στο Στρασβούργο και η άλλη από διαδήλωση έξω από τα γραφεία της εταιρείας στο Λουξεμβούργο. 

Η Arcelor Mittal είναι πρώτη σε πα-ραγωγή χάλυβα στον κόσμο, καθώς μόνο το 2011 κατέγραψε κέρδη 2,3 δισ. δολάρια. Κυβερνητικά στελέχη «κα-τακεραυνώνουν» την ιδιοκτησία της εταιρείας για τις πρακτικές της. Θα 

περίμενε κανείς τα μεγάλα λόγια να μετατραπούν σε πράξη ενάντια σε μια τόσο διαβόητη και ασύδοτη εταιρεία. Κι όμως η κυβέρνηση μένει άπραγη.

Το κλίμα είναι διαφορετικό στους χαλυβουργούς. Όταν η  ηγεσία  του σωματείου ανακοίνωσε στους απερ-γούς ότι η κυβέρνηση αναζητεί αγορα-στή, οι συγκεντρωμένοι απάντησαν: «Απαλλοτρίωση  κι  εθνικοποίηση!». Ένας απεργός συνόψισε εξαιρετικά τις απαιτήσεις της περιόδου: «Νομίζω ότι είμαστε αρκετοί στην ίδια κατάστα-ση και θα γίνει χειρότερη, αν μείνουμε άπραγοι. Αν η Μιτάλ δεν κρατικοποι-ηθεί και τον ίδιο δεν τον διώξουν από το Βέλγιο, τότε ανοίγει την πόρτα και για άλλους».

Κάτω  από  την  πίεση  της  βάσης, αλλά  και  της  πραγματικότητας, ακόμα  και  συνδικαλιστές,  όπως  ο 

υπεύθυνος του Σοσιαλιστικού FGTB, αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα τέ-τοιων μέτρων: «Θα πρέπει οι αρχές να απαλλοτριώσουν τη Mittal. Εάν δεν το θέλει, λίγο μας νοιάζει. Θα πρέπει να επανακτήσουμε το εργαλείο αυτό. Η εθνικοποίηση είναι μια λέξη που προ-ξενεί τρόμο, όμως είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να γίνει».

Απέναντι σε αυτό το αίτημα, οι κυ-βερνητικοί  επαναλαμβάνουν  μονό-τονα δύο πράγματα: Δεν έχουμε πό-ρους για εθνικοποίηση, η ευρωπαϊκή νομοθεσία μας δένει τα χέρια. Αυτή η συντονισμένη κοροϊδία κυβέρνησης-εργοδοσίας-ΕΕ οδηγεί μόνη της στην αναγκαία  ριζοσπαστικοποίηση  του πλαισίου του αγώνα: Για να υλοποιη-θεί η αναγκαία εθνικοποίηση, προβά-λει ως μονόδρομος η ανυπακοή στην ΕΕ και το «χωρίς αποζημίωση». 

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6 Φλεβάρη 2013

Σκληροί βιομηχανικοί αγώνες στην καρδιά της Ευρώπης

Εργατικό πρόγραμμα απέναντι στην «ανταγωνιστικότητα»

Του Philippe Poutou

(…)

Ευτυχώς  τα  καλά  νέα  έρχονται. Πρόκειται  για  την  αποφασιστική απεργία των εργαζομένων στην PSA (Peugeot-Citroen) στην πόλη Aulnay. (…)

Είναι ακόμα η συνέλευση στη σχολή Πολιτικών  Επιστημών στο Παρίσι, στις 24 του Γενάρη, στην οποία συ-ναντήθηκαν πολλοί αγωνιστές για να συμφωνήσουν πάνω στην αναγκαία σύγκλιση των αγώνων.

Υπάρχει επίσης η πρωτοβουλία γυ-ναικών –πρώην εργαζομένων στην «3 Suisses», απολυμένων εδώ και κά-ποιους μήνες, που έχουν δημιουρ-γήσει το σύλλογο «Οι Απολυμένες» και τους επέτρεψε να συνεχίσουν τον αγώνα τους, διεκδικώντας ένα νόμο που θα απαγορεύει τις απολύσεις, στις περιπτώσεις που η επιχείρηση είναι κερδοφόρα.

Εδώ  και  μήνες,  μέσα  από  διαδη-λώσεις  και  συναντήσεις,  συνδικα-λιστικές  ομάδες  προβληματικών 

επιχειρήσεων  επιβεβαιώνουν  την αναγκαιότητα του συντονισμού στη βάση,  ανεξάρτητα  από  συνδικαλι-στική  ταμπέλα, προσπαθώντας  να στήσουν  ένα  δίκτυο  αντίστασης. Αυτή η συλλογικότητα οργάνωσε τη διαδήλωση μπροστά στο Υπουργείο Εργασίας, για να υπενθυμίσει ότι η απαγόρευση των απολύσεων είναι απαραίτητη και επείγουσα.

Ο στόχος  είναι  να  ξεκινήσει η συ-γκρότηση ενός αληθινού συντονι-σμού, που θα βοηθήσει τη σύγκλι-ση. (…) Έτσι έγιναν επαφές με τους αγωνιζόμενους  εργαζόμενους  της Sanofi, της Virgin ή της Arcelor… με πρόθεση να αλληλοϋποστηριχτού-με και να προχωρήσουμε σε κοινές δράσεις.

Την προηγούμενη βδομάδα, οι εκ-παιδευτικοί του Παρισιού έγραψαν μια μέρα ιστορίας με 90% συμμετο-χή στην απεργία. (…)

Την Πέμπτη, 31 του Γενάρη, το σύνο-λο της δημόσιας ωφέλειας κλήθηκε σε απεργία από τη CGT, την FSU και τους Solidaires. (…)

Αυτές οι μέρες των κινητοποιήσεων στην εκπαίδευση, στην κοινή ωφέ-λεια, αποτελούν επίσης αντίστοιχες ευκαιρίες  για  δυνάμωμα  των  σχέ-σεων  και  διεύρυνση  των  δικτύων, καθώς μια από τις προκλήσεις της τρέχουσας περιόδου είναι μπροστά μας: Να καταφέρουμε επιτέλους την υλοποίηση του «όλοι μαζί» που τρα-γουδάμε στις διαδηλώσεις και που ελπίζουμε εδώ και χρόνια. Οφείλουμε να βρούμε τώρα τα μονοπάτια για να φτιάξουμε μια λαϊκή αντιπολίτευση.

Τη  στιγμή  που  οι  συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες δείχνουν ιδιαίτερα ανίκανες να προωθήσουν την ελά-χιστη  σημαντική  δράση,  υπάρχει επείγουσα ανάγκη  επιτυχίας μέσα απ’ την ενότητα. Πρόκειται για ζήτη-μα αλληλεγγύης εντός του δικού μας κοινωνικού στρατοπέδου, πρόκειται επίσης για ζήτημα αποτελεσματικό-τητας. Για να αλλάξουμε τα δεδομέ-να, έχουμε ανάγκη από όλες μας τις δυνάμεις. Το να οικοδομήσουμε και να επιτύχουμε αυτόν τον συντονισμό και αυτή τη σύγκλιση είναι απαραί-τητο, είναι εφικτό... Είναι για τώρα!

Στην καρδιά της Ευρώπης έχουν ξεσπάσει δύο σημαντικοί εργατικοί αγώ-νες, των χαλυβουργών στο Βέλγιο και των εργατών της Πεζό στη Γαλλία. Η σημασία τους είναι πολλαπλή. Επαναφέρουν τις παραδόσεις σκληρών αγώνων της βιομηχανικής εργατικής τάξης στην Ευρώπη. Στρέφονται ενάντια στην «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή την εκβιαστική «κούρσα προς τα κάτω» που θέλουν να επιβάλλουν οι καπιταλιστές στα εργατικά δικαιώματα.

Σε αυτή την πάλη, αναδείχθηκε το αναγκαίο εργατικό πρόγραμμα που οφείλει να υιοθετήσει η Αριστερά: εθνικοποίηση και απαγόρευση των απολύσεων, μαζί με την απαιτούμενη σύγκρουση με την ΕΕ για να επι-βληθούν αυτά τα μέτρα.

Οι αγώνες αυτοί, για να γίνουν «πρόγραμμα» και για να μπορέσει αυτό να επιβληθεί, χρειάζονται ενότητα και συντονισμό. Παρακάτω δημοσιεύου-με αποσπάσματα κειμένου για την ανάγκη συντονισμού του αγώνα από τον Φιλίπ Πουτού, υποψήφιο του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος Γαλλίας στις προεδρικές εκλογές και εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία.

Σ τη Γαλλία οι βιομήχανοι κλεί-νουν μονάδες, εκβιάζουν με απόλυση τους εργάτες για να 

καταπατήσουν δικαιώματα και συχνά υλοποιούν και τα δύο. Στις 11 Γενάρη, τρεις συνομοσπονδίες υπέγραψαν τη «Συμφωνία Εργασιακής Ασφάλειας» της  κυβέρνησης  Ολάντ,  που  κόβει μισθούς και δίνει το ελεύθερο στους εργοδότες να διαλύουν εργατικά δι-καιώματα στο όνομα της ανταγωνι-στικότητας της γαλλικής βιομηχανίας.

Μετά από αυτό, η εργοδοσία απο-θρασύνθηκε  τελείως,  ενώ ο Ολάντ επιμένει να καλεί τους εργάτες να απο-δεχθούν τα πάντα, για να μη χάσουν τις  δουλειές  τους. Η PSA  (Πεζό-Σι-τροέν), που έχει ήδη απολύσει 11.200 εργαζόμενους,  τώρα  επιδιώκει  να περικόψει το εργασιακό κόστος, αυ-ξάνοντας τα ωράρια και την «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων σε όλα της τα εργοστάσια. 

Απέναντι σε μια τέτοια επίθεση ξέ-σπασε η απεργία διαρκείας των εργα-τών της μονάδας της PSA στο Aulnay, έξω από το Παρίσι. Η απεργία αρχικά αντιμετωπίστηκε με λοκ-άουτ από την εργοδοσία. Οι απεργοί «αξιοποίησαν» το λοκ-άουτ, για να δυναμώσουν τον 

αγώνα τους. Ομάδες ήρθαν σε επαφή με συμβούλια γειτονιάς και άλλα συνδι-κάτα, οργάνωσαν εξορμήσεις σε διόδια, εμπορικά  κέντρα,  σιδηροδρομικούς σταθμούς, εκθέσεις αυτοκινήτου.

Η πιο σημαντική πρωτοβουλία ήταν στις 22 Γενάρη: Στη διάρκεια μιας μέ-ρας δράσης στη Ρενό, που επίσης εκ-βιάζει με απολύσεις, οι απεργοί της PSA Aulnay εισέβαλλαν σε εργοστά-σιο της Ρενό στο Flins και ενώθηκαν με τους εκεί αγωνιζόμενους συναδέλ-φους τους.

Στις 28 Γενάρη, η εργοδοσία επιχεί-ρησε να ξανανοίξει το εργοστάσιο, κι-νητοποιώντας στελέχη και προσωπικό ασφαλείας, αλλά η κινητοποίηση των απεργών και η προσέλκυση κι άλλων εργατών στην απεργία ματαίωσε την προσπάθεια  να  ξαναρχίσει  η παρα-γωγή. Το δικαστήριο αποφάσισε να «παγώσει» τις ενέργειες της PSA για μερικές βδομάδες. Είναι αρκετός χρό-νος για να συνεχίσουν οι απεργοί τις επαφές τους με άλλους χώρους που αγωνίζονται. 

Αυτές οι επαφές έχουν προχωρήσει και έχουν τεράστια σημασία (βλ. το άρθρο του Πουτού). Η ένταση της ερ-γοδοτικής επιθετικότητας και ο συντο-νισμός των αντιστάσεων οδηγεί στην κοινή διεκδίκηση του κεντρικού αιτή-ματος «Απαγόρευση των απολύσεων!». 

Βέλγιο

Γαλλία «Όλοι μαζί», είναι εφικτό... Είναι για τώρα!

Οι απεργοί της PSA ενώνονται με τους εργάτες της Ρενό στις πύλες του εργοστασίου.

Συνέλευση των Βέλγων χαλυβουργών μέσα στο εργοστάσιο.