Εργατική Αριστερά τ.272

16
Φύλλο Νο 272 25 Ιούλη 2012 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ 6045 Συρία: Σημείο καμπής; 12 Τράπεζες: Πάρτι σε βάρος της ανθρωπότητας 2 Ολυμπιάδα του κέρδους και της καταστολής 11 Κοινωνική αλληλεγγύη και νεοναζί 15 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη είναι χωρίς προηγού- μενο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και οι κυ- βερνήσεις σε κάθε χώρα, με πρόσχημα τη διατήρηση της ευρωζώνης και τη σωτηρία του ενιαίου νομίσματος, κλιμακώνουν τα αντεργατικά μέτρα με απολύσεις, περικο- πές μισθών και συντάξεων, διάλυση και ξεπούλημα του δημόσιου τομέα κλπ. Ο πραγματικός στόχος είναι η διασφάλιση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου με τη συμπίεση του επιπέδου ζωής των εργα- ζομένων. Ένας σκληρός ταξικός πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι αντιστάσεις εκδηλώνονται παντού όπου υπάρχει επίθεση. Πιο πρόσφατο εί- ναι το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου με αφετηρία τον ηρωικό αγώνα των ανθρα- κωρύχων, το κίνημα απλώνεται στους δη- μόσιους υπάλληλους, αλλά και σε εκατο- ντάδες χιλιάδες κόσμου, που συμμετέχει στις διαδηλώσεις. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή το κίνημα αντίστασης έχει υποχωρήσει μόνο για να ξαναξεκινήσει με την πρώτη ευκαιρία. Και τέτοιες ευκαιρίες θα υπάρξουν πολ- λές. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέ- λου-Κουβέλη μέσα στο καλοκαίρι κλείνει 250 οργανισμούς του δημοσίου, διαλύ- ει δημόσια νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς, ετοιμάζεται να ιδιωτικοποι- ήσει το νερό, το ρεύμα και ό,τι δημόσιο τους έχει «ξεφύγει» τα τελευταία χρόνια. Ετοιμάζονται να κάνουν καινούργιες πε- ρικοπές μισθών και συντάξεων και να βάλουν νέα χαράτσια, για να συμπληρώ- σουν 3,5 και 11 δισ. (στα επόμενα μέτρα) για την αποπληρωμή του χρέους. Εδώ και τώρα χρειάζεται να τους σταματή- σουμε. Με πρόταγμα το «καμιά θυσία για το ευρώ» και τη «στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους δανειστές», η Αριστε- ρά, με βασική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να οργανώσει ένα κίνημα αντίστασης, ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τις κατακτή- σεις μας, που θα βάζει στην πρώτη γραμμή τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών. Να τους σταματήσουμε, τώρα! Ο Σαμαράς και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν μνημόνια λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων Η προσπάθεια ξεπου- λήματος διάφορων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων έχει ήδη ξεκινήσει από την κυβέρνηση. Παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να συκοφαντήσουν οτι- δήποτε δημόσιο (όπως και τους εργαζόμενους σε αυτό), ιδιαίτερα για το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού ο κόσμος δεν πείθεται. Χρησιμοποιώντας διεθνή παραδείγ- ματα, αλλά και αποκαλύπτοντας το μεγάλο φαγο- πότι που κρύβεται πίσω από αυτές τις συναλλαγές (όπως π.χ. για τη ΔΕΗ), να προετοιμαστούμε για να δώσουμε όλοι μαζί αυτή τη μάχη (σελ. 8, 9). Η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις Απέναντι σε όλα τα βάρβαρα μέτρα που εξαγ- γέλλει συνεχώς η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βε- νιζέλου-Κουβέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την ευθύνη της μαχητικής αντιπολίτευσης. Είναι άμεσο και επείγον καθήκον να οργανώσουμε ένα κίνημα αντίστασης, απόκρουσης των μέτρων και ανακούφισης των εργαζομένων. Η επιδίωξη της ανατροπής των μνημονίων και της κυβέρνησης, που τα υπηρετεί, είναι ο μόνος ρεαλιστικός στό- χος, αν πραγματικά θέλουμε να υπηρετήσουμε τις ανάγκες των πολλών (σελ. 6, 7). ΣΥΡΙΖΑ Οργανώνουμε την αντίσταση, επιδιώκουμε την ανατροπή Η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει το κλεί- σιμο-συγχώνευση 6 νοσοκομείων και σχε- διάζει κάτι αντίστοιχο για τα Κέντρα Υγείας. Πρόβλημα λειτουργίας υπάρχει και στους δήμους, που χωρίς πόρους και προσωπικό αδυνατούν να εκπληρώσουν τις στοιχειώ- δες υποχρεώσεις τους απέναντι στους δη- μότες. Ειδικά στους Παιδικούς Σταθμούς το πρόβλημα θα είναι τεράστιο (σελ. 4, 5). Δήμοι - Νοσοκομεία Όχι στη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών Οι ανάγκες μας πάνω από το ευρώ και το χρέος

description

εφημερίδα Εργατική Αριστερά, τεύχος 272, 25/07/2012

Transcript of Εργατική Αριστερά τ.272

Page 1: Εργατική Αριστερά τ.272

Φύλλο Νο 272

25 Ιούλη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Συρία: Σημείο καμπής;

12

Τράπεζες: Πάρτι σε βάρος της ανθρωπότητας

2

Ολυμπιάδατου κέρδους και της καταστολής

11

Κοινωνικήαλληλεγγύηκαι νεοναζί

15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη είναι χωρίς προηγού-μενο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και οι κυ-βερνήσεις σε κάθε χώρα, με πρόσχημα τη διατήρηση της ευρωζώνης και τη σωτηρία του ενιαίου νομίσματος, κλιμακώνουν τα αντεργατικά μέτρα με απολύσεις, περικο-πές μισθών και συντάξεων, διάλυση και ξεπούλημα του δημόσιου τομέα κλπ.Ο πραγματικός στόχος είναι η διασφάλιση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου με τη συμπίεση του επιπέδου ζωής των εργα-ζομένων. Ένας σκληρός ταξικός πόλεμος είναι σε πλήρη εξέλιξη.Οι αντιστάσεις εκδηλώνονται παντού όπου υπάρχει επίθεση. Πιο πρόσφατο εί-

ναι το παράδειγμα της Ισπανίας, όπου με αφετηρία τον ηρωικό αγώνα των ανθρα-κωρύχων, το κίνημα απλώνεται στους δη-μόσιους υπάλληλους, αλλά και σε εκατο-ντάδες χιλιάδες κόσμου, που συμμετέχει στις διαδηλώσεις.Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή το κίνημα αντίστασης έχει υποχωρήσει μόνο για να ξαναξεκινήσει με την πρώτη ευκαιρία. Και τέτοιες ευκαιρίες θα υπάρξουν πολ-λές. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέ-λου-Κουβέλη μέσα στο καλοκαίρι κλείνει 250 οργανισμούς του δημοσίου, διαλύ-ει δημόσια νοσοκομεία και παιδικούς σταθμούς, ετοιμάζεται να ιδιωτικοποι-ήσει το νερό, το ρεύμα και ό,τι δημόσιο

τους έχει «ξεφύγει» τα τελευταία χρόνια. Ετοιμάζονται να κάνουν καινούργιες πε-ρικοπές μισθών και συντάξεων και να βάλουν νέα χαράτσια, για να συμπληρώ-σουν 3,5 και 11 δισ. (στα επόμενα μέτρα) για την αποπληρωμή του χρέους.Εδώ και τώρα χρειάζεται να τους σταματή-σουμε. Με πρόταγμα το «καμιά θυσία για το ευρώ» και τη «στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους δανειστές», η Αριστε-ρά, με βασική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να οργανώσει ένα κίνημα αντίστασης, ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται τις κατακτή-σεις μας, που θα βάζει στην πρώτη γραμμή τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών.

Να τους σταματήσουμε, τώρα!

Ο Σαμαράς και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν μνημόνια λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεωνΗ προσπάθεια ξεπου-

λήματος διάφορων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων έχει ήδη ξεκινήσει από την κυβέρνηση. Παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να συκοφαντήσουν οτι-δήποτε δημόσιο (όπως και τους εργαζόμενους σε αυτό), ιδιαίτερα για το

ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού ο κόσμος δεν πείθεται. Χρησιμοποιώντας διεθνή παραδείγ-ματα, αλλά και αποκαλύπτοντας το μεγάλο φαγο-πότι που κρύβεται πίσω από αυτές τις συναλλαγές (όπως π.χ. για τη ΔΕΗ), να προετοιμαστούμε για να δώσουμε όλοι μαζί αυτή τη μάχη (σελ. 8, 9).

Η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις

Απέναντι σε όλα τα βάρβαρα μέτρα που εξαγ-γέλλει συνεχώς η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βε-νιζέλου-Κουβέλη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την ευθύνη της μαχητικής αντιπολίτευσης. Είναι άμεσο και επείγον καθήκον να οργανώσουμε ένα κίνημα αντίστασης, απόκρουσης των μέτρων και ανακούφισης των εργαζομένων. Η επιδίωξη της ανατροπής των μνημονίων και της κυβέρνησης, που τα υπηρετεί, είναι ο μόνος ρεαλιστικός στό-χος, αν πραγματικά θέλουμε να υπηρετήσουμε τις ανάγκες των πολλών (σελ. 6, 7).

ΣΥΡΙΖΑΟργανώνουμε την αντίσταση,

επιδιώκουμε την ανατροπή

Η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει το κλεί-σιμο-συγχώνευση 6 νοσοκομείων και σχε-διάζει κάτι αντίστοιχο για τα Κέντρα Υγείας. Πρόβλημα λειτουργίας υπάρχει και στους δήμους, που χωρίς πόρους και προσωπικό αδυνατούν να εκπληρώσουν τις στοιχειώ-δες υποχρεώσεις τους απέναντι στους δη-μότες. Ειδικά στους Παιδικούς Σταθμούς το πρόβλημα θα είναι τεράστιο (σελ. 4, 5).

Δήμοι - ΝοσοκομείαΌχι στη διάλυση

των κοινωνικών υπηρεσιών

Οι ανάγκες μαςπάνω από το ευρώ

και το χρέος

Page 2: Εργατική Αριστερά τ.272

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η απάτη για την οποία κατηγορείται η αγγλι-κή τράπεζα Barclays,

δηλ. η απόπειρα χειραγώγησης του Libor (London Interbank Offered Rate, του διατραπεζι-κού επιτοκίου με το οποίο δανεί-ζονται μεταξύ τους οι τράπεζες στην αγορά του Λονδίνου), αφο-ρά τεράστια ποσά, άρα από μόνο του το γεγονός είναι εξαιρετικής σημασίας. Με βάση το Libor (ή το Euribor στην Ευρώπη) πλη-ρώνουν όλοι οι δανειολήπτες τις δόσεις κυμαινόμενου επιτοκίου στα στεγαστικά και τα κατανα-λωτικά δάνεια. Επίσης το Libor είναι το επιτόκιο αναφοράς στο οποίο βασίζονται τα περίπλοκα χρηματιστικά προϊόντα, τα γνω-στά ως παράγωγα, αλλά και το επιτόκιο στο οποίο βασίστηκαν πάμπολλα δημόσια χρέη.

Συνολικά, σύμφωνα με τη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», το Libor επηρεάζει χρηματιστικές συ-ναλλαγές συνολικού ύψους 800 τρισεκατομμυρίων δολ., ένα ποσό που είναι δέκα φορές με-γαλύτερο από το ετήσιο προϊόν ολόκληρου του πλανήτη.

Το LiborΌπως γράφει ο Πετρίνο Ντιλέο στην αμερικανική ιστοσελίδα «Socialist Worker», είναι σοκαρι-στικά εύκολο για τις τράπεζες να κάνουν ό,τι γουστάρουν με το Libor, παρά τη σημασία του. Το ύψος του ορίζεται από ένα πά-νελ 18 τραπεζών οι οποίες κατα-θέτουν καθημερινές εκτιμήσεις σχετικά με το τι επιτόκιο νομί-ζουν ότι θα χρειαζόταν να πλη-ρώσουν προκειμένου να δανει-στούν χρήματα για τρεις μήνες από άλλες τράπεζες. Οι τέσσερις υψηλότερες και οι τέσσερις χα-μηλότερες εκτιμήσεις βγαίνουν στην άκρη και το Libor ισούται με το μέσο όρο των επιτοκίων που προβλέπουν οι υπόλοιπες δέκα τράπεζες. Αλλά τα νούμε-ρα δεν βασίζονται σε πραγμα-τικές συναλλαγές. Είναι εκτιμή-σεις των οποίων η ακρίβεια δεν υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί. Αν σκεφτεί κανείς τα τεράστια κί-νητρα που έχουν οι τράπεζες να χειραγωγούν τα επιτόκια, τότε είναι πραγματικά να απορεί κα-νείς πώς συνέχιζε να λειτουργεί το σύστημα για τόσο διάστημα χωρίς να έχουν ήδη από καιρό αποκαλυφθεί τα ψέματα και οι απάτες.

Ακόμη και πολύ μικρές δια-φορές στα επιτόκια έχουν πολύ μεγάλη σημασία στον κόσμο των χρηματοοικονομικών. Γι’ αυτό τα επιτόκια υπολογίζονται σε εκατοστά της ποσοστιαίας μονάδας. Έτσι η διαφορά με-

ταξύ του 1,3% και του 1,6% είναι 30 ολόκληρες μονάδες βάσης, ακριβώς επειδή μια τέτοια δια-φορά έχει σημαντικές συνέπειες λόγω των τεράστιων χρηματι-κών ποσών τα οποία αφορούν. Γι’ αυτό και η παραμικρή χειρα-γώγηση του Libor από τις τράπε-ζες έχει τέτοια σημασία.

Δημόσιο χρέοςΜια από τις πιο σημαντικές συ-νέπειες της χειραγώγησης υπέ-στησαν τα δημόσια χρέη. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ έκα-ναν «συμφέρουσες» προτάσεις στους δήμους και τους άλλους δημόσιους οργανισμούς των ΗΠΑ να «κλειδώσουν» το επιτό-κιο στο οποίο δανείζονταν για να «εξασφαλιστούν» από μελλο-ντικές αυξήσεις του Libor –και οι περισσότεροι οργανισμοί το έκαναν. Τότε το επιτόκιο ανα-φοράς ήταν γύρω στο 5%. Όμως από το 2008, εξαιτίας και των χειρισμών, το Libor –όπως και άλλα επιτόκια– όχι μόνον δεν ανέβηκε αλλά κινήθηκε κοντά στο μηδέν, δηλ. αποδείχθη-κε ότι οι τράπεζες ήταν αυτές που στην πραγματικότητα εί-χαν «κλειδώσει» για την πάρτη τους ένα δυσθεώρητο επιτόκιο. Αντίθετα το Δημόσιο στις ΗΠΑ υπέστη προφανή ζημιά. Από το 2000, π.χ., η Μητροπολιτική

Αρχή Συγκοινωνιών της Ν. Υόρ-κης έχει πληρώσει 658 εκατ. δολ. στις τράπεζες εξαιτίας τέτοιων συμφωνιών και προκειμένου να χρηματοδοτήσει αυτές τις υπο-χρεώσεις έχει απαιτήσει πολλές φορές μισθολογικές παραχω-ρήσεις από τα συνδικάτα των εργαζομένων, έχει περικόψει υπηρεσίες, έχει περιορίσει τις γραμμές μετρό και λεωφορείων και έχει επανειλημμένα αυξήσει τα εισιτήρια. Μάλιστα εξαιτίας αυτών των συμφωνιών, πολλοί δήμοι και πολιτείες οδηγήθη-καν σε οικονομική καταστροφή. Σύμφωνα με το Bloomberg, το 2009 και το 2010 η τοπική αυ-τοδιοίκηση στις ΗΠΑ είχε πλη-ρώσει στις τράπεζες πάνω από 4 δισ. δολ., επιπλέον των χρεών της, προκειμένου να βγει από αυτές τις συμφωνίες. Η σχολική περιφέρεια της Φιλαδέλφειας, π.χ. πλήρωσε 90 εκατ. δολ. ως πέναλτι για να σταματήσει να τρέχει η λεόντειος σύμβαση με τις τράπεζες που βασιζόταν στο Libor, δηλ. ξόδεψε έξι φορές πε-ρισσότερα απ’ ό,τι είχε ξοδέψει για βιβλία και λειτουργικά έξοδα των σχολείων το 2009!

Η Διεθνής Ένωση Παραγώγων έχει υπολογίσει ότι η συνολική παγκόσμια αξία αυτών των λεό-ντειων συμφωνιών (που αποκα-λούνται interest rate swaps) είναι 441 τρισεκατομμύρια δολάρια!

Τα κέρδηΕίναι έτσι κατανοητό το πώς τόσο η Barclays όσο και οι άλ-λες τράπεζες κυριολεκτικά θη-σαύρισαν με τη χειραγώγηση του Libor. Μάλιστα τα οφέλη τους από τη χειραγώγηση δεν αφορούν μόνον τα interest rate swaps, αλλά και την ίδια την πιστοληπτική τους ικανότητα. Με τη χειραγώγηση του Libor παρουσίαζαν τον εαυτό τους ως πολύ πιο υγιή απ’ ό,τι πραγ-ματικά ήταν κι έτσι δανείζονταν φθηνότερα, αύξαναν τη τιμή της μετοχής τους και απέτρεπαν κρατικούς ελέγχους που πιθανά να είχαν προλάβει το ξέσπασμα της πιστωτικής «φούσκας» το 2008.

Η έρευνα σχετικά με την Barclays βρήκε διάφορα e-mail υπαλλήλων της τράπεζας που ουσιαστικά αποκάλυπταν το σχέδιο. Τόσο ο επικεφαλής της τράπεζας Ρ. Ντάιμοντ όσο και άλλα υψηλόβαθμα στελέχη αναγκάστηκαν να παραιτηθούν, ενώ η Barclays αναγκάστηκε να καταβάλει πάνω από 450 εκατ. δολ. σε δημόσιες αρχές των ΗΠΑ και της Αγγλίας, προκειμέ-νου να «διευθετηθεί» το ζήτημα.

Στο σκάνδαλο φέρονται να ενέχονται κυβερνητικά στελέχη και κεντρικοί τραπεζίτες. Ακό-μη και οι θεσμοί που υποτίθεται

ότι είναι επιφορτισμένοι με τον έλεγχο και την εποπτεία του πι-στωτικού τομέα ενθάρρυναν την απάτη: σύμφωνα με τις πρό-σφατες αποκαλύψεις της ίδιας της Barclays, η τελευταία πήρε οδηγίες από την Τράπεζα της Αγ-γλίας να χειραγωγήσει το Libor και έτσι να φανεί η ίδια πιο υγιής.

Ωστόσο η Barclays είναι απλώς η κορυφή του παγόβου-νου: Στις έρευνες που γίνονται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ αναφέρονται τα ονόματα πε-ρίπου άλλων 20 τραπεζών, οι οποίες φέρονται να κάνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Με την ίδια υποψία ερευνώνται τράπε-ζες όπως η JPMorgan Chase, η Bank of America, η Citigroup, η Royal Bank of Scotland Group και η UBS. Στην Ευρώπη ήδη ερευνώνται από τις εποπτικές αρχές οι τέσσερις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες, σχετικά με τη χειραγώγηση του Libor: οι γαλλικές Credit Agricole και Societe Generale, η γερμανική Deutsche Bank και η βρετανική HSBC. Η εμπλοκή τόσων ευ-ρωπαϊκών τραπεζών έκανε διά-φορους Ευρωπαίους ηγέτες να «σκέφτονται» μήπως χρειάζεται έρευνα και γύρω από μια πιθανή χειραγώγηση του Euribor.

Ρύθμιση ή ανατροπή;Δεν θα πρέπει να περιμένει κα-νείς ότι οι τράπεζες θα αυτο-ρυθμιστούν ώστε να πάψει η χειραγώγηση των επιτοκίων. Ούτε μπορούμε να περιμένουμε από τα αφεντικά του πλανήτη (κυβερνήσεις και διεθνείς ορ-γανισμούς) ότι θα ελέγξουν τις τράπεζες, ή ότι θα επιβάλουν ου-σιαστικές κυρώσεις. Ο Ντάιμοντ «απολογούμενος» στη βρετανι-κή Βουλή μπορούσε ανερυθρία-στα να λέει ότι μόλις πρόσφατα έμαθε κι αυτός ότι η τράπεζά του χειραγωγούσε το επιτόκιο! Ο κύριος αυτός έπαιρνε ως ετή-σια αμοιβή 10 εκατ. δολ. κι όμως «δεν ήξερε» τι έκανε η τράπεζά του στο πιο κρίσιμο ζήτημα για την οικονομία του πλανήτη. Κι όμως η Barclays μπόρεσε να ξε-φύγει πληρώνοντας 450 εκατ. δολ., δηλ. ψίχουλα μπροστά σε αυτά που κέρδισε από τη χει-ραγώγηση: Σύμφωνα με τον «Economist», μόνον το 2007 η Barclays τζόγαρε (και συνήθως κέρδιζε) ημερησίως σε παράγω-γα 40 εκατ. δολ.

Αυτό το πάρτι των τραπεζιτών εις βάρος της ανθρωπότητας μπορεί να πάψει μόνον με αγώνα από τα κάτω που τελικά θα κατα-λήγει σε δημοκρατικό δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Οι λύκοι από μόνοι τους δεν θα φυλά-ξουν ποτέ τα πρόβατα γιατί αυτό είναι ενάντια στη φύση τους.

Με αφορμή την αποκάλυψη για χειραγώγηση των επιτοκίων

Τράπεζες: Πάρτι σε βάρος της ανθρωπότητας

Page 3: Εργατική Αριστερά τ.272

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012 η άποψή μας

Η γλυκανάλατη υπόσχε-ση περί χαλάρωσης του μνημονίου, μέσω

της «επαναδιαπραγμάτευσης», που έδιναν οι εταίροι της νέας τρικομματικής κυβέρνησης, ανήκει ήδη στο παρελθόν. Σή-μερα όλοι τους, τόσο ο Σαμα-ράς όσο και οι Βενιζέλος-Κου-βέλης, δηλώνουν ότι προηγείται η αξιοπιστία της χώρας και θα ακολουθήσει, λέει, κάποτε στο μέλλον, μια απόπειρα επαναδι-απραγμάτευσης της μνημονια-κής πολιτικής.

Κατά τον Στουρνάρα, αλλά και για τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗ-ΜΑΡ, η «αξιοπιστία» ταυτίζεται με την κατά γράμμα και τροχά-δην εφαρμογή των δεσμεύσεων των μνημονίων, ώστε να εξευ-μενιστεί η τρόικα και να δοθεί μήνυμα στις ευρωηγεσίες και στις αγορές ότι η νέα πολιτική ηγεσία είναι πρόθυμη να κάνει τη βρόμικη δουλειά.

ΚατευθύνσειςΟι κατευθύνσεις στην κυβερνη-τική πολιτική για τις επόμενες εβδομάδες δεν αφήνουν κανέ-να περιθώριο για αυταπάτες:

• Μέσα στο καλοκαίρι θα πρέ-πει, λέει, να έχει ολοκληρωθεί η επιχείρηση κατάργησης-συγχώ-νευσης περίπου 270 οργανισμών και ιδρυμάτων του δημοσίου, με ολοφάνερη την απειλή να βρε-θούν στο δρόμο χιλιάδες εργαζό-μενοι-νες σε αυτούς.

• Οι ιδιωτικοποιήσεις θα πρέπει, λέει, να επιταχυνθούν, με «μπροστάντζα» το άμεσο ξεπούλημα της ΔΕΠΑ, των Κρα-τικών Λαχείων, της ΣΕΚΑΠ και της Δωδώνης. Χαρακτηριστικό των κυβερνητικών διαθέσεων είναι το σχέδιο ξεπουλήματος της Αγροτικής Τράπεζας (στην Τράπεζα Πειραιώς;) που απει-λεί να παραδώσει ένα μεγάλο τμήμα της αγροτικής γης, αλλά και του αγροτικού πληθυσμού, στα γεράκια της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η ταυτόχρονη αποκάλυψη (από το Ρόιτερς!) των πρωτοφανών μεθόδων της Τράπεζας Πειραιώς, αλλά και άλλων «ελληνικών» τραπεζών, δεν φαίνεται να προβληματίζει κανέναν στα κυβερνητικά επι-τελεία. Άλλωστε στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων η σημε-ρινή κυβέρνηση τοποθετείται δεξιότερα, με πιο άγρια νεοφι-λελεύθερη πολιτική ακόμα και από την ηγεσία του Ταμείου Αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου που είχε ορίσει η κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως φάνηκε από την πρόσφατη παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου του ΤΑΙΠΕΔ, Κ. Μητρόπουλου (ο οποίος προ-ειδοποίησε ότι στις σημερινές

τιμές αγοράς η πώληση δημό-σιας περιουσίας θα αποφέρει ψίχουλα, δηλαδή θα ισοδυνα-μεί με ξεπούλημα…).

Τα παπαγαλάκια της υπερά-σπισης της κυβερνητικής πολι-τικής αρέσκονται να υποστηρί-ζουν το τσεκούρι στο δημόσιο και τις ιδιωτικοποιήσεις, ισχυρι-ζόμενοι ότι αυτή είναι η μοναδι-κή μέθοδος για τη σωτηρία των μισθών και των συντάξεων. Στο ίδιο μήκος κύματος οι Βενιζέ-λος-Κουβέλης έδωσαν υποστή-ριξη στην πολιτική των «αποκρα-τικοποιήσεων», δεσμευόμενοι, τάχα, ότι δεν θα συνοδευτεί με νέα «οριζόντια» μέτρα μείωσης του λαϊκού εισοδήματος.

• Πριν καν στεγνώσει το με-λάνι σε αυτές τις δηλώσεις, ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης ανακοίνωσε νέες περικοπές κατά 23% στο –ήδη κομμένο κατά 20%– εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων και πολλών άλλων ταμείων. Η περικοπή του εφάπαξ αιτιολογείται με κάποιες ομιχλώ-δεις αναλογιστικές μελέτες που αποδεικνύουν, λέει, «αντικειμενι-κή αδυναμία» των ταμείων (από τα οποία μόλις πρόσφατα λεηλα-τήθηκαν τα αποθεματικά μέσω του «κουρέματος» των ομολό-γων…). Όμως αυτή η αιτιολόγηση πρακτικά σημαίνει ότι το πετσό-κομμα του εφάπαξ είναι απλώς ο πρόλογος στις νέες μειώσεις των συντάξεων (κύριων και επικου-ρικών) που θα ακολουθήσουν. Πρόκειται ασφαλώς για «οριζό-ντιες μειώσεις» του λαϊκού εισο-δήματος και μάλιστα εξαιρετικά ανάλγητες, αφού αφορούν ηλι-κιωμένους ανθρώπους για τους οποίους η σύνταξη μετατρέπεται σε παγίδα φτώχειας. Η «ευαισθη-σία» των Βενιζέλου-Κουβέλη εξα-ερώθηκε σε ελάχιστες ώρες μετά τις δηλώσεις τους.

• Εκεί όμως που δεν υπάρ-χει κανένα περιθώριο αυταπα-τών για τη βαρβαρότητα της κυβερνητικής πολιτικής είναι η κατάσταση στο χώρο της υγεί-ας. Στην Ελλάδα του 21ου αιώ-να, η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα στο Άσυλο Ανιάτων, ενώ οι κατά-κοιτοι ασθενείς, που περιθάλ-πονται(;) σε αυτό, έχουν μείνει χωρίς φάρμακα και αξιοπρεπή τροφή… Κατά τα άλλα η κυβέρ-νηση, λέει, είναι αποφασισμέ-νη να προχωρήσει γρήγορα το σχέδιο συγχώνευσης-λουκέτου σε 6 μεγάλα νοσοκομεία στην Αττική, συμπεριλαμβάνοντας το Αμ. Φλέμινγκ, το Ελπίς και την Παμμακάριστο… Και για να μην ξεχνιόμαστε, το μνημόνιο προ-βλέπει διαρκείς ετήσιες μειώσεις των δαπανών για περίθαλψη και φάρμακα, που θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση.

ΦόβοςΓνωρίζοντας ότι αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής που έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν, οι αρχηγοί της τρικομματικής φοβούνται. Αυτό φάνηκε από την εντολή στα ΜΑΤ να επιτεθούν στους απεργούς της Χαλυβουργίας, στέλνοντας έτσι προκαταβολι-κό «μήνυμα» σε όλο το εργατι-κό κίνημα και στις ευρύτερες δυνάμεις αντίστασης. Αυτό φάνηκε στις παγωμένες συσκέ-

ψεις των αρχηγών-συνεταίρων της τρικομματικής, όπου απε-γνωσμένα αναζητούσαν να κερ-δίσουν χρόνο. Αυτό φάνηκε, επίσης, στις πρώτες «διαρροές» προς τα φιλικά συγκροτήματα Τύπου, όπου διαβάσαμε ότι οι κ.κ. Κουβέλης και Βενιζέλος αρχίζουν να σκέφτονται ξανά αν ήταν σωστή η γραμμή της συμμετοχής τους στην κυβέρ-νηση Σαμαρά. Και υπενθυμί-ζουμε ότι η κυβέρνηση αυτή μόλις έχει κλείσει μήνα…

Οι Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέ-λης φοβούνται τις αντιδράσεις του κόσμου. Θυμούνται ότι ο Παπαδήμος ήταν πολύ πιο «δη-μοφιλής» στο ξεκίνημά του και μετά κατέρρευσε με ραγδαίο ρυθμό. Γνωρίζουν ότι η μετεκλο-γική «χαλάρωση» του κόσμου τελειώνει, ότι το καλοκαίρι περ-νάει και ότι μαζί με τα πρωτο-βρόχια θα έρθουν οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις… Βλέπουν την Ισπανία και κατανο-ούν ότι ο Σαμαράς δεν έχει μεγα-λύτερα περιθώρια να παραπλα-νήσει τον κόσμο απ’ ό,τι ο Ραχόι.

Όμως οι Σαμαράς-Βενιζέλος και Κουβέλης φοβούνται εξίσου την κρίση. Ο ρυθμός της ύφεσης στο 2012 είναι έξω από κάθε πρό-βλεψη (ίσως και πάνω από 9% στο τρίτο τρίμηνο του χρόνου). Σύμ-φωνα με την Τράπεζα Άλφα, το 2013 (που υποτίθεται ότι θα ήταν χρονιά ανάκαμψης) η ύφεση θα συνεχιστεί και στο καλύτερο σε-νάριο θα περιοριστεί στο 3%. Το πρόβλημα ασφαλώς δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο-διεθνή γκου-ρού Ρουμπινί, το 2013 προβλέπε-ται ως η «τέλεια οικονομική κα-ταιγίδα» που θα προκύψει από την κατάρρευση της ευρωζώνης, τη νέα βουτιά κρίσης στις ΗΠΑ και το ξέσπασμα της κρίσης στην Κίνα.

Διεθνής κρίσηΑυτή η διεθνής διάσταση της κρίσης του καπιταλισμού ερ-μηνεύει τη σκληρή στάση των ευρωηγεσιών. Ο Σόιμπλε ξεκα-θάρισε τα όρια της συζήτησης για «επαναδιαπραγμάτευση» με την ελληνική κυβέρνηση: «το πρόγραμμα έχει αποφασιστεί, οι παράμετροι έχουν τεθεί, εξα-κολουθούν να ισχύουν». Οι Με-γάλες Δυνάμεις του συστήμα-τος είναι πλέον αντιμέτωπες με κολοσσιαία προβλήματα –όπως η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας– ενώ τα αποθέματα και οι εφεδρείες του συστή-ματος λιγοστεύουν. Έτσι λιγο-στεύουν και τα περιθώρια για «βοήθειες» προς κυβερνήσεις, ακόμα και αν αυτές είναι οι φι-λικότερες και οι δουλικότερες προς τους διεθνείς άρχοντες.

Ο Σαμαράς θα υποχρεωθεί να χτυπήσει τον κόσμο μας και μά-λιστα σκληρότερα από τον ΓΑΠ και τον Παπαδήμο. Ταυτόχρο-να διαπιστώνει έντρομος ότι στο τέλος κινδυνεύει να βρε-θεί με την «καυτή πατάτα» της χρεοκοπίας στα δικά του χέρια, να αποδειχθεί αυτός ως ο πρω-θυπουργός της άναρχης, μη σχεδιασμένης και ως εκ τούτου εξαιρετικά άγριας επιστροφής στη δραχμή, μέσα σε συνθήκες εσωτερικής κατάρρευσης και διεθνούς πανικού των δυνάμε-ων του συστήματος.

Ώρα πολέμουΔεν είναι ώρα για προβλέψεις. Είναι ώρα πολέμου. Το ερώτημα που τίθεται όλο και πιο καθαρά είναι ποια τάξη θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης.

Σε αυτό το ερώτημα θα πρέ-πει να συγκεντρωθούν οι προ-σπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πλέον τον πρώτο λόγο –και την κύρια ευθύνη– στα καθήκοντα της αριστερής-ανατρεπτικής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει όμως να συγκεντρωθούν και οι προ-σπάθειες του ΚΚΕ: που οφείλει να θυμηθεί την αξία της μαρξι-στικής παράδοσης του Ενιαίου Μετώπου, να θυμηθεί τις τρα-γικές συνέπειες που είχε για την εργατική τάξη η γραμμή του 1929-32, η γραμμή της «3ης περιόδου», που υποβάθμιζε τις απειλές της καπιταλιστικής επίθεσης μπροστά στις «ανα-γκαιότητες» αντιπαράθεσης με τα άλλα ρεύματα του εργατι-κού κινήματος. Ασφαλώς ανά-λογα τίθενται τα διλήμματα και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το παιχνίδι πλέον γίνεται πολύ μεγάλο, το διακύβευμα για τεράστια τμήματα του λαού θα είναι η ίδια η επιβίωση και σ’ αυτό θα κριθούμε όλοι.

Συγκυβέρνηση βαρβαρότητας αλλά και κρίσηςΠερικοπές, χαράτσια, ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο νοσοκομείων, καταστολή

Το ερώτημα που τίθεται όλο και πιο καθαρά είναι ποια τάξη θα πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης

Page 4: Εργατική Αριστερά τ.272

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Της Κατερίνας Παρδάλη

Τ ο τι έχουν σημάνει τα μνημόνια και οι επιθέσεις ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και των «πρό-

θυμων» ελληνικών κυβερνήσεων στους μισθούς, τα εργασιακά μας δικαιώματα, στη ζωή μας που εξευτελίζεται (άνθρωποι αυτο-κτονούν, χιλιάδες δεν έχουν να φάνε ή σπίτι να μείνουν, εκατομ-μύρια δεν θα πάνε διακοπές), εί-ναι πια γνωστό και βίωμα της πλει-οψηφίας του ελληνικού λαού.

Υπάρχουν όμως και τα παρα-δείγματα που σπάνια βγαίνουν στο «φως» της δημοσιότητας. Έπρεπε να κοπεί το ηλεκτρικό, για να μάθουμε τι γίνεται στο Άσυλο Ανιάτων. Έπρεπε να κλείσουν τα σχολεία των τυφλών, για να δού-με τι σημαίνει κόψιμο από το ΔΝΤ και την Τρόικα κάθε κοινωνικής πρόνοιας. Έπρεπε να λιποθυμή-σουν παιδιά σε σχολεία, για να φανεί τι σημαίνει η κρίση, οι περι-κοπές, η ανεργία, η φτώχεια.

ΔήμοιΟι δήμοι όλης της χώρας κινδυ-νεύουν με κατάρρευση. Το δή-λωσαν οι δήμαρχοι (προεδρείο ΚΕΔΕ) στη συνάντησή τους με τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη, υπουρ-γό Εσωτερικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), που έγινε στις 18 Ιού-

λη. Απειλούν με κατάρρευση, στάση πληρωμών ή και μαζικές παραιτήσεις από το Σεπτέμβριο, αν συνεχιστούν οι μνημονιακές περικοπές σε κονδύλια και προ-σωπικό.

Το έχουν δηλώσει τους τελευ-ταίους μήνες –και με κινητοποι-ήσεις τους– και οι εργαζόμενοι στους δήμους όλης της χώρας.

Το πρόβλημα που αντιμετω-πίζουν εδώ και 3 χρόνια είναι πολλαπλό: Οι επιδοτήσεις μει-ώθηκαν κατά 50% από το 2009. Το προσωπικό μειώθηκε επίσης, αφού απαγορεύτηκε η πρόσλη-ψη μονίμων και απολύθηκαν επίσης χιλιάδες έκτακτοι εργαζό-μενοι/ες, παρόλο που κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Ο Καλλικράτης ήταν στην ου-σία το Μνημόνιο για τους δή-μους. Σήμανε τεράστιες περικο-πές χρηματοδότησης και πίεση για ιδιωτικοποιήσεις και ξεπού-λημα των δημοτικών περιουσι-ών. Ενώ φόρτωσε στους δήμους όλες τις υπηρεσίες πρόνοιας, δεν έδωσε χρήματα γι’ αυτές. Τους είπε να κόψουν τις δαπάνες και να αναπτύξουν την «επιχειρημα-τικότητά» τους –παραχωρώντας στους ιδιώτες «επενδυτές» τα μικρά πάρκα, αναψυκτήρια και δημόσιους χώρους της κάθε γει-τονιάς, μέχρι τις θάλασσες και τις

ακτές στα μαγαζιά (της μέρας και της Νύχτας). Ταυτόχρονα, τα κο-ράκια της ιδιωτικής πρωτοβου-λίας θέλουν και τη χρυσοφόρα διαχείριση των απορριμμάτων…

Σε μια περίοδο που οι ανάγκες των πολιτών για δωρεάν πρό-σβαση σε κοινωνικές υπηρεσίες έχουν αυξηθεί τρομακτικά, οι δή-μοι λόγω οικονομικού στραγγα-λισμού δεν μπορούν –ακόμα και στις περιπτώσεις που θέλουν– να αντεπεξέλθουν. Οι παιδικοί και βρεφονηπιακοί σταθμοί, τα δη-μοτικά ιατρεία, τα ΚΑΠΗ, η «βο-ήθεια στο σπίτι», τα κέντρα δημι-ουργικής απασχόλησης (και αυτά που αφορούν ΑΜΕΑ) και κάθε άλλη δομή που ελάφρυνε την καθημερινή ζωή των ανθρώπων (κύρια των γυναικών, των ηλικιω-μένων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες) και γενικά αυτών που δεν διέθεταν μεγάλα εισοδήματα

και σήμερα δεν διαθέτουν σχε-δόν καθόλου, κινδυνεύουν με κλείσιμο το Σεπτέμβρη.

Παιδικοί ΣταθμοίΈνα παλιό πρόβλημα παίρνει σήμερα τεράστιες διαστάσεις. Ποτέ δεν ήταν αρκετοί οι παιδικοί σταθμοί στην Ελλάδα. Ποτέ δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν όλες τις αιτήσεις –και πολύ πε-ρισσότερο τις ανάγκες. Χρόνια το γυναικείο κίνημα έβαζε το αίτη-μα για δωρεάν βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς, σαν ελάχιστη βοήθεια στην εργαζό-μενη γυναίκα στο διπλό της ρόλο (στη δουλειά και στο σπίτι).

Μετά τα μνημόνια, την τρόικα και τις κυβερνήσεις τους, η κα-τάσταση επιδεινώθηκε (όπως και σε όλες τις βαθμίδες της δωρεάν εκπαίδευσης). Υπάρχουν σταθ-μοί που κλείνουν (δήθεν ως ακα-τάλληλα κτίρια) όπως στο Δήμο Αθηναίων, όπου ο κ. Καμίνης από τη μια κλείνει δημοτικούς παιδι-κούς σταθμούς και από την άλλη σκέφτεται να δώσει κουπόνια σε παιδιά που θα μείνουν εκτός, ώστε… να πάνε σε ιδιωτικούς ΠΣ.

Χιλιάδες ζευγάρια, και περισ-σότερες χιλιάδες μόνες μητέρες ψάχνουν εναγωνίως σήμερα για βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς να πάνε τα παιδιά τους

από το Σεπτέμβριο. Χιλιάδες παι-διά θα μείνουν εκτός. Οι άνεργες μητέρες, οι ανασφάλιστες, οι με-τανάστριες με «μαύρη» εργασία, δεν έχουν ένσημα και δεν μπο-ρούν να κάνουν ούτε αίτηση για τα παιδιά τους.

Από την άλλη, οι επιδοτήσεις για τροφεία, που έρχονταν στους παιδικούς σταθμούς από το ΙΚΑ (για χιλιάδες νέα ζευγάρια) έχουν σταματήσει. Ο λόγος; Το ΙΚΑ εντάχθηκε στο ΕΟΠΠΥ, το οποίο δεν προβλέπει τέτοιες παροχές. Έτσι υπήρξαν ήδη φαινόμενα να μην έχουν τα παιδιά ψωμί, ή λαχανικά, ή κρέας κλπ, γιατί οι σταθμοί δεν μπορούν να πληρώ-σουν τους προμηθευτές.

Πέρα από τη μείωση του αριθ-μού των παιδικών σταθμών έχει χειροτερέψει δραματικά και η ποιότητα της εκπαίδευσης. Τεί-νουν να γίνουν «πάρκινγκ» παι-διών. Αυτό οφείλεται στις απο-λύσεις ή τη μη αναπλήρωση του μόνιμου προσωπικού –που ήταν ειδικά εκπαιδευμένο– στις προ-σλήψεις με συμβάσεις –ακόμα και 2 μηνών– ανθρώπων που δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τα παιδιά, στη συστέγαση και το φόρτωμα πολλών παιδιών σε λί-γες εκπαιδευτικούς κλπ. Η ανα-σφάλεια και ο εκβιασμός των εργαζομένων σίγουρα δεν είναι

Ο Καλλικράτης σήμανε τεράστιες περικοπές χρηματοδότησης και πίεση για ιδιωτικοποιήσεις

Η Δημόσια Υγεία εκπέμπει SOS

Δήμοι - Παιδικοί σταθμοί: Οι καταστροφικές επιπτώσεις των μνημονίων στην καθημερινή ζωή

Του Γιώργου Βούρου

Ό σοι  έτυχε  την προηγούμενη βδομάδα να παρακολουθήσουν το σόου του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Σιαλμά απ’ το «Αττικό» νοσο-κομείο, έγιναν μάρτυρες του σύγχρονου θαύ-ματος της Κανά. Ο υπουργός έδωσε ρεσιτάλ υποκρισίας και γκαιμπελικής προπαγάνδας.

Αφού για χρόνια τώρα οι υπουργοί Υγείας δεν κάνουν τις αναγκαίες (και προγραμματι-σμένες) προσλήψεις για το «Αττικό», ήρθε τώρα ο κος Σιαλμάς με πομπώδες ύφος να ανακοινώσει ότι από τη Δευτέρα 16/7 τρία νέα τμήματα λειτουργούν στο «Αττικό», χω-ρίς να χρειαστεί να ξοδέψει ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Απλά μετακινώντας 30 νοση-λευτές απ’ το «πλεονάζον» προσωπικό του «Αγία Βαρβάρα». Και όλα αυτά χάρη στην πολιτική του βούληση να συγκρουστεί με τα «κατεστημένα συμφέροντα» (βλέπε το καλό το δημόσιας υγείας και τα δικαιώματα των εργαζομένων).

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του σωματεί-ου των εργαζομένων στο «Αγία Βαρβάρα», Μιχάλη Σελέκο, αλλιώς έχει η πραγματικό-τητα. Το «Αττικό» πραγματικά χρειάζεται άμεσα εκατοντάδες προσλήψεις για να μπορεί να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις τρέχουσες ανάγκες. Απ’ την άλλη όμως στο «Αγία Βαρβάρα» δεν περισσεύει ούτε ένας νοσηλευτής.

Το νοσοκομείο έχει 120 ενεργούς νοσηλευ-τές και όχι 190, όπως ισχυρίστηκε ο Σιαλμάς. Η μετακίνησή τους κάνει αδύνατη τη λειτουρ-γία του νοσοκομείου. Ήδη έχει κλείσει το κέ-

ντρο εμβολιασμού, παρά τις περικοπές των αδειών των εργαζομένων. Το κλείσιμο του κέντρου εμβολιασμού σημαίνει αποκλεισμό από την άμεση πρόσβαση και περαιτέρω πε-ριθωριοποίηση ιδιαίτερα ευάλωτων κοινωνι-κών ομάδων. Το νοσοκομείο εξυπηρετεί σχε-δόν αποκλειστικά τους Ρομά της περιοχής, καθώς και πολλούς φτωχούς μετανάστες. Και μετά έχουν το θράσος να αποκαλούν τους πιο φτωχούς και κατατρεγμένους «υγειονομικές βόμβες».

Στην περιοχή του Αιγάλεω και της Αγίας Βαρβάρας έχει σημάνει συναγερμός. Με βάση την εμπειρία του αγώνα μας το προη-γούμενο καλοκαίρι, όπου όλοι μαζί αποτρέ-ψαμε το κλείσιμο («συγχώνευση») του «Αγία Βαρβάρα», οργανώνουμε ξανά την αντίστα-σή μας στη νέα επίθεση.

Η βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Μαρία Μπόλαρη, μετά από συνάντηση του σωματείου με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας, στην οποία συμμετεί-χε, δήλωσε: «Όλα τα δημόσια νοσοκομεία χρειάζονται προσλήψεις και κονδύλια για να λειτουργήσουν κανονικά. Είναι απαράδεκτο οι αποφάσεις να παίρνονται με κριτήριο το κόστος της κάθε κλίνης, τη στιγμή που τα αποθεματικά των ασφαλιστικων ταμείων ληστεύονται». Όπως είπε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα παλέψει μαζί με τους εργαζόμενους ενά-ντια σε κάθε κλείσιμο νοσοκομείου». Τέλος, εξέφρασε το φόβο της ότι ο μεγάλος περι-βάλλοντας χώρος του νοσοκομείου μπορεί να έχει την τύχη του real estate που επιφυ-λάσσεται για όλη τη δημόσια περιουσία.

Στο στόχαστρο ξανά το «Αγία Βαρβάρα»Του Θοδωρή Πατσατζή

Κλεισίματα και συγχωνεύσεις νοσο-κομείων, πλήρη υποστελέχωσή τους, συγχωνεύσεις κέντρων υγείας, απλή-ρωτες εφημερίες γιατρών, παντελής έλλειψη παροχής πρωτοβάθμιας υγεί-ας, ασφαλιστικά ταμεία καταληστευ-μένα και γενικά υπηρεσίες υγείας με ελλείψεις σε ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό. Αυτό το σκηνι-κό τρόμου έχει στήσει η πολιτική του μνημονίου, εξυπηρετώντας μόνο το χρέος και τους τοκογλύφους.

Απαραίτητες και απλές αιματο-λογικές εξετάσεις δεν γίνονται στα εργαστήρια των νοσοκομείων, διότι δεν υπάρχουν υλικά. Στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» της Θεσσαλονίκης δεν γίνονται έλεγχοι ταυτοποίησης ομάδας αίματος, λόγω έλλειψης αντι-δραστηρίων, ούτε εξετάσεις για τη μέτρηση του σακχάρου. Στο «Παπα-γεωργίου» την περασμένη εβδομάδα σταμάτησαν να γίνονται βιοψίες, επειδή δεν υπήρχαν οι ειδικές βελό-

νες. Ελλείψεις υπάρχουν μέχρι και στα σωληνάκια των ορών.

Η έλλειψη προσωπικού και υλικών οδηγεί στην πλήρη κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας. Δεν είναι τυχαίο. Όλα αυτά δεν γίνονται απλά για να εξοικονομηθούν χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους. Ο στόχος τους είναι να οδηγηθεί ένα μεγάλο τμήμα του λαού, προκειμέ-νου να αποφύγει τα χειρότερα (βλέπε θάνατο), να ζητήσει την ασφάλεια και τη σιγουριά των μεγάλων ιδιωτι-κών κλινικών, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη. Όμως όσο βαθιά και αν βάλλουν οι εργαζόμενοι το χέρι στην τσέπη τους, ευρώ δεν υπάρχουν.

Από την άλλη οι ιδιωτικές κλινικές φημίζονται για τις αρνητικές σχέσεις εργασίας με τους εργαζόμενους και για την έλλειψη ανάλογου νοσηλευτι-κού προσωπικού.

Ήδη σε πολλές γειτονιές και πόλεις οι εργαζόμενοι, αλλά και χιλιάδες κόσμου, που απλά πληρώνουν χρόνια τώρα για την περίθαλψή τους ή που απλά δεν θέλουν να πεθάνουν από έλλειψη βοήθειας, ξεσηκώνονται. Χρειάζεται δράση παντού, με στόχο να διασώσουμε το δημόσιο σύστημα υγείας, με κοινούς αγώνες εργαζομέ-νων, σωματείων, επιτροπών αγώνα.

Page 5: Εργατική Αριστερά τ.272

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Ναυπηγεία ΣκαραμαγκάΔύο εβδομάδες συμπλήρωσαν οι 48ωρες επαναλαμβανόμενες απερ-γίες διαρκείας των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και συνεχίζονται. Τις προηγούμενες μέ-ρες έκαναν μαζικές συγκεντρώσεις τόσο στο υπουργείο Εργασίας όσο και στο δημαρχείο Χαϊδαρίου. Οι εργαζόμενοι προσπαθούν να αντι-σταθούν στην κατάπτυστη από-φαση της εταιρείας να επιβάλει εκ περιτροπής εργασία 1 ημέρας την εβδομάδα, δηλαδή 4 μεροκάματα το μήνα. Είναι μια απόφαση που τέ-θηκε σε εφαρμογή από τα μέσα του περασμένου Απρίλη και θα ισχύει ως τον Οκτώβρη. Επίσης διεκδι-κούν δεδουλευμένα προηγούμε-νων μηνών. Οι εργαζόμενοι, εκτός από την εξαθλίωση που υφίστανται, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν και την προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης να εκποιήσει τα περι-ουσιακά στοιχεία του εμπορικού τμήματος του ναυπηγείου. Κάτι που μπορεί να οδηγήσει το ναυπη-γείο ακόμη και σε κλείσιμο.

EuromedicaΚρούσμα εργοδοτικής τρομο-κρατίας είχαμε τις προηγούμενες

μέρες στο υποκατάστημα της Euromedica στο Περιστέρι. Η διοί-κηση ανακοίνωσε σε εργαζόμενη συνδικαλίστρια, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Προσωπικού Ιδιωτι-κών Κλινικών, την απόλυσή της. Η απόλυση είναι παράνομη και καταχρηστική. Έγινε εκδικητικά από τη διοίκηση της Euromedica, λίγες μόνο μέρες μετά την απεργία στο υποκατάστημα του Περιστε-ρίου, με στόχο την τρομοκράτηση όλου του προσωπικού. Η εταιρεία χρωστάει μισθούς τεσσάρων μη-νών στους εργαζόμενους και προ-σπαθεί να εξουδετερώσει οποια-δήποτε αντίσταση. Το επιχείρημά της για τις καθυστερήσεις είναι ότι δεν έχει πληρωθεί από τον ΕΟ-ΠΥΥ, την ίδια στιγμή όμως ο όμιλος Euromedica εμφανίζει κέρδη εκα-τομμυρίων ευρώ στην οικονομική κατάσταση που δημοσιοποίησε για το πρώτο τρίμηνο του 2012 ( http://euromedica.gr/el/sxeseis-me -ependytes/oikonomikes-katastaseis/). Η ποινικοποίηση της συμμετοχής σε απεργία και της συνδικαλιστικής δράσης δεν πρέπει να περάσει. Μετά από σύ-σκεψη που κάλεσε το σωματείο, αποφασίστηκε παράσταση δια-μαρτυρίας, την Τετάρτη 25 Ιούλη, στο υποκατάστημα Περιστερίου.

ΑΔΕΔΥΠαναττική στάση εργασίας λίγων ωρών πραγματοποίησε η ΑΔΕΔΥ το μεσημέρι της Τρίτης, 24 Ιούλη. Η στάση εργασίας πραγματοποι-ήθηκε σαν μια πρώτη αντίδραση στα νέα μέτρα και ειδικότερα για τις νέες περικοπές στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων. Στα πλαίσια της κινητοποίησης η ΑΔΕΔΥ κάλε-σε και σε συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και ακολούθησε πορεία στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η συμμετοχή ήταν μικρή, καθώς η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε άρον-άρον την κινητοποίηση μέσα σε περίοδο θε-ρινών αδειών, χωρίς να έχουν προ-ηγηθεί συνελεύσεις στους χώρους και χωρίς να έχει ενημερωθεί κανέ-νας δημόσιος υπάλληλος για το τι διεκδικεί και ποια θα είναι η μορφή κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, που θα ακολουθήσουν.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Με επίθεση των ΜΑΤ στους απεργούς της Χαλυβουργίας κατόρθωσε η κυβέρνηση να επιτρέψει σε 30 απεργοσπάστες να δουλέψουν κανονικά στο ερ-γοστάσιο, από την Παρασκευή 20 Ιουλίου. Δυστυχώς η μαζική κινητοποίηση συνδικαλιστών, αγωνιστών, νεολαίας, κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, που ακολούθησε, δεν μπόρεσε να αντιστρέψει το σκηνικό.

Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώ-ντας τις δυνάμεις καταστολής, επιτρέπει στο Μάνεση να δηλώνει άνετα ότι τελικά δεν θα κλείσει το εργοστάσιο, αλλά θα πάρει και λεφτά από το ΕΣΠΑ και νέους ερ-γαζόμενους (απεργοσπάστες) θα προσλάβει. Ταυτόχρονα θάφτη-κε η συζήτηση για το ραδιενεργό υλικό που βρέθηκε στο άλλο του εργοστάσιο, στο Βόλο. Τα τσιρά-κια του Μάνεση είχαν βαλθεί εδώ και μέρες να μας πείσουν ότι το εργοστάσιο θα κλείσει με ευθύνη των απεργών. Οι εξελίξεις δεί-χνουν ότι το «λουκέτο» ήταν ένα

τέχνασμα και στην παγίδα αυτή έπεσε το σωματείο εργαζομέ-νων, ακολουθώντας τη γραμμή που πρότεινε η Αλέκα Παπαρήγα με δηλώσεις της, μετά από συνά-ντηση που είχε το σωματείο μαζί της, την Τρίτη 10 Ιούλη, για πο-λιτική λύση που θα κριθεί: «από τον υπουργό, τον εργοδότη και τα κόμματα». Η στάση για πολιτική λύση είναι σωστή. Αλλά γιατί σε αυτήν το ΚΚΕ έμπλεξε τον εργο-δότη και άφησε έξω το σωματείο;

Οι απεργοί έπρεπε να κατα-λάβουν εντελώς το εργοστάσιο και να απαιτήσουν τη συνδρομή της ΓΣΕΕ, καθώς και όλων των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς, ώστε ο εργοδό-της, ακόμη και αν προχωρούσε σε λοκ-άουτ, να μην κατόρθωνε να βγάλει τίποτα εκτός εργοστα-σίου. Ταυτόχρονα, με κινητοποι-ήσεις θα έπρεπε να απαιτήσουν την κρατικοποίηση του εργοστα-σίου, χωρίς αποζημίωση στο Μά-νεση και τους άλλους μετόχους. Το σωματείο σύρθηκε σε ένα διά-

λογο και μετά τις τελευταίες εξε-λίξεις παρακαλάει να επαναπρο-σληφθεί το 1/3 των απολυμένων, για να σταματήσει την απεργία.

Στη συνέλευση, που ακο-λούθησε τα γεγονότα της Πα-ρασκευής, δώσανε το παρόν 160 εργαζόμενοι (το 65% των εργαζόμενων στο εργοστάσιο), από τους οποίους οι 156 ψήφι-σαν υπέρ της συνέχισης της απεργίας. Αν δεν γίνουν προ-σλήψεις, το εργοστάσιο δεν μπορεί να δουλέψει. Από τους απεργοσπάστες, οι εργάτες πα-ραγωγής είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών. Αυτό δίνει την ευκαίρια στο σωμα-τείο και κυρίως στο ΠΑΜΕ, που το ελέγχει, και στην υπόλοιπη Αριστερά να προχωρήσουν σε πρωτοβουλίες, πιέζοντας τα Εργατικά Κέντρα και τη ΓΣΕΕ να προχωρήσουν σε κινητοποι-ήσεις, ώστε ο ηρωικός απεργι-ακός αγώνας να καταλήξει σε νίκη, δηλαδή στην επαναπρό-σληψη όλων των απολυμένων.

Χαλυβουργία: Η τελική μάχη

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εγγύηση για μια ποιοτική εκπαί-δευση νηπίων –παρά την αυτο-θυσία που έδειξαν, για να μην κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί…

Τι έχει μείνει; Μόνο η επιδό-τηση από τον ΕΣΠΑ (ευρωπαϊκό πρόγραμμα που τελειώνει το 2013). Ο ΕΣΠΑ επιδοτεί παιδιά και όχι παιδικούς σταθμούς. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά μπορούν να πάνε και σε ιδιωτικό σταθμό. Έτσι ενισχύονται οι ιδιώτες-φίλοι. Αλλά το μέτρο είναι προσωρινό, βολεύει κάποιες μανάδες φέτος, θα λήξει μάλλον του χρόνου και κανένα πρόβλημα δεν θα έχει λύ-σει πάνω στη διεκδίκηση της δω-ρεάν παροχής για όλες/ους τους γονείς μικρών παιδιών.

ΑντίστασηΣτις 24 Ιούλη, ο δήμος Ελληνι-κού-Αργυρούπολης (με δήμαρχο

τον Γκορτζίδη) ανοίγει την αυ-λαία των νέων κινητοποιήσεων για τη σωτηρία των δήμων, των εργαζομένων σ’ αυτούς και των δημοτών… Κλείνει το δήμο και κατεβαίνει με εργαζόμενους και δημότες στην πλατεία Κλαυθμώ-νος (στο ΥΠΕΣ) στις 11 πμ.

Στην ίδια διαμαρτυρία καλεί με τρίωρη στάση εργασίας η ΠΟΕ-ΟΤΑ και άλλοι δήμοι.

Το να μην καταρρεύσουν οι δήμοι και οι δομές πρόνοιας σε κάθε γειτονιά έχει γίνει σήμερα ζήτημα ζωής ή θανάτου στην κυριολεξία. Περίπτωση να πει-σθούν με το καλό αυτοί που έκο-ψαν το φως στο Άσυλο Ανιάτων και έκλεισαν το μοναδικό σχολείο τυφλών, δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ετοιμάζει τις δυνάμεις του, να οργανώνει τον κόσμο για μάχες σε κάθε πόλη και γειτονιά.

Κινητοποίηση πραγματοποίησαν την Πέμπτη 19 Ιούλη κάτοικοι και φορείς του Λαυρίου μπροστά στο υπουργείο Υγείας, ενάντια στην απα-ξίωση και τη συνεχή υποβάθμιση του Κέντρου Υγείας της πόλης τους. Η κινητοποίηση πραγματοποιήθη-κε με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου Λαυρεωτικής και της Λαϊ-κής Επιτροπής. Είχε αποφασιστεί σε σύσκεψη, όπου είχαν κληθεί όλοι οι φορείς της πόλης, αφού υπήρχε άμεσο πρόβλημα στη λειτουργία του Κέντρου Υγείας, που αναγκάστηκε πρόσφατα να κλείσει δύο εφημερίες του λόγω της έλλειψης ιατρών.

Από τις συναντήσεις των κατοί-κων της πόλης με το γενικό γραμ-ματέα του υπουργείου Υγείας, αλλά και της αντιπροσωπείας τεσ-σάρων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τον υπουργό Υγείας, Α. Λυκουρέζο, φάνηκε ότι η κυβερνητική γραμμή είναι η εξυπηρέτηση των δανει-στών τοκογλύφων και όχι η υγεία. Ο υπουργός παρέπεμψε τις αναγκαίες για τη λειτουργία του κέντρου υγεί-ας προσλήψεις ιατρών και προσω-πικού στην έγκριση της χρηματο-δότησης αυτών από το υπουργείο Οικονομικών και την τρόικα.

Αμέσως μετά τη συνάντηση με τον υπουργό, η βουλευτής Α’ Θεσσαλονί-κης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Γαϊτάνη Ιωάννα, προέβη στην παρακάτω δήλωση:

«Συμπαραστεκόμαστε στο δίκαιο αγώνα των κατοίκων της Λαυρεωτι-κής. Είναι απαράδεκτο ένα Κέντρο Υγείας, που θα έπρεπε να λειτουρ-γεί όλο το 24ωρο, για να καλύπτει τις ανάγκες των χιλιάδων κατοίκων της περιοχής, των τουριστών που επισκέπτονται τη Λαυρεωτική, αλλά και των εκατοντάδων ταξιδιωτών και επαγγελματιών που χρησιμοποιούν το λιμάνι της πόλης, να αναγκάζεται να κλείνει τις εφημερίες του, λόγω της μη στελέχωσής του με ιατρικό προσωπικό. Στη συνάντησή μας με τον υπουργό το μόνο που ακούσαμε είναι ένα ευχολόγιο. Ο υπουργός πα-ραδέχεται ότι δεν πρέπει να εφαρμο-στεί η απόφαση για συγχωνεύσεις των Κέντρων Υγείας στην Ανατολική Αττική, όπου δεν υπάρχει νοσοκο-μείο για την εξυπηρέτηση των χι-λιάδων κατοίκων της, αλλά βάζει τη δημόσια υγεία σε δεύτερη μοίρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, βάζοντας σε προτε-ραιότητα τη διαφύλαξη του αγαθού της υγείας, καλεί τους κατοίκους και τους φορείς της περιοχής να συνε-χίσουν τις κινητοποιήσεις τους και θα συνεχίσει μέσα και έξω από τη βουλή να παλεύει μαζί τους, ενάντια στις συγχωνεύσεις κέντρων υγείας και νοσοκομείων, την πρόσβαση σε αυτά για όλους χωρίς το κριτήριο του κέρδους και την πλήρη στελέ-χωσή τους με ιατρικό και νοσηλευ-τικό προσωπικό».

Όχι στις συγχωνεύσεις των Κέντρων Υγείας

Page 6: Εργατική Αριστερά τ.272

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Της Μαρίας Μπόλαρη

Έ να μήνα μετά τις εκλογές και ενώ η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ επι-

τίθεται με κάθε μέσο σε ό,τι έχει απομείνει στα φτωχά στρώματα, η ηγεσία του ΚΚΕ ανερυθρίαστα επιμένει στην πολιτική που υπέ-σκαψε τη δυνατότητα ανατροπής των μνημονίων και το γκρέμισμα των μνημονιακών κομμάτων από την κυβερνητική εξουσία. Και στην τελική απόφαση επαναλαμ-βάνονται οι εκτιμήσεις της αρχι-κής απόφασης. Το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη χαρακτηρίζεται αρνητικό. Παρά τις αναφορές στα ποσοστά ΝΔ και Χρυσής Αυ-

γής, το «κύριο πρόβλημα» εντο-πίζεται στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιχειρείται μια τεράστια αντι-στροφή της πραγματικότητας. Η ενίσχυση του σχηματισμού της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστε-ράς παρουσιάζεται σχεδόν ως επιλογή του αστικού συστήμα-τος. Όπως γράφεται: «είναι σα-φής η επιδίωξη να ανακοπεί κάθε τάση λαϊκής χειραφέτησης, να συγκροτηθεί ένα νέο δίπολο με βάση τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ». Η ηγεσία του ΚΚΕ μένει έκθετη –μάλλον δεν τη νοιάζει– στο εργα-τικό-λαϊκό δυναμικό που, κόντρα στην τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς και στα εκβιαστικά δι-

λήμματα της κυρίαρχης τάξης εντός και εκτός Ελλάδας, άντεξε και πάλεψε για την υπεράσπιση της ζωής του.

Η υποτίμηση του κόσμου και των αγώνων του φαίνεται και στις αναφορές για το επίπεδο του κινήματος. Αν και στη δεύτερη απόφαση αποφεύγεται η ισοπε-δωτική κριτική της πρώτης, πα-ρόλα αυτά επισημαίνεται η ρηχή συνειδητοποίησή του.

Αξίζει να σταθούμε στις αυτο-κριτικές παρατηρήσεις, γιατί εί-ναι αποκαλυπτικές. Στο ζήτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς το ΚΚΕ βρέθηκε αντιμέτωπο με το απλό ερώτημα των μελών του: Γιατί επιμένει στην ισχυροποίη-ση των κοινοβουλευτικών ποσο-στών του και αρνείται το σχημα-τισμό κυβέρνησης της Αριστεράς και την αξιοποίηση της δύναμης του κόμματος εκλογικής, πολι-τικής, οργανωτικής, ώστε να την επηρεάσει; Πολλά εξηγούνται με την αδύναμη προπαγάνδα. Η ΚΕ και το ΠΓ υποβάλλονται σε αυ-στηρή αυτοκριτική. Η αλήθεια όμως λέγεται παρακάτω: «η προ-παγάνδα του κόμματος δεν είναι ζωντανή… δε βγαίνουν μέσα από τις εξελίξεις στο κίνημα». Και πώς

να βγουν, όταν το πολιτικό δυ-ναμικό των αγωνιστών του ΚΚΕ κρατιέται έξω από κοινές μάχες, έξω από τις εμπειρίες και άρα τη δοκιμασία της πολιτικής.

Αντίστοιχα είναι τα προβλήμα-τα και στην παρέμβαση στο νεο-λαιίστικο κίνημα. Πώς να εκπαι-δευτεί η ΚΝΕ, όταν η «γραμμή» ήταν η καταδίκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, η απο-χή από το κίνημα των πλατειών. Και πώς αυτή να διαπαιδαγωγη-θεί, όταν το σύνθημα του 38ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι ατυχής συρραφή στίχων του Γκόρκι και του Μπρεχτ: «Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται… Εσύ να πά-ρεις πρέπει την εξουσία!».

Όμως η πιο εντυπωσιακή αυ-τοκριτική της ΚΕ είναι αυτή που κάνει στο σημείο 4, μετά τα περί σωστής πολιτικής γραμμής. «Αρ-χικά είχε εντοπισθεί η μείωση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ υπέρ της ΔΗΜΑΡ που όμως δεν ασκού-σε επίδραση στο χώρο του ΚΚΕ, πράγμα που επιβεβαιωνόταν από τις δημοσκοπήσεις. Δεκαπέντε μέρες πριν την εκλογική αναμέ-τρηση εντοπίσθηκε η απότομη στροφή προς το ΣΥΡΙΖΑ…» (εδώ βέβαια δεν λέγεται τίποτα για την

κορύφωση του πολέμου ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ).

Τα ερωτήματα είναι απλά. Η ηγεσία του ΚΚΕ ασκεί πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις; Οι δυ-νάμεις του κόμματος έχουν σχέ-ση με τις διεργασίες που γίνονται στο εργατικό κίνημα; Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, όπως και παλιό-τερες ηγεσίες του, προσπαθεί με την αυτοκριτική να απορροφήσει τους κραδασμούς. Δεν θα το κα-τορθώσει. Η όξυνση της κρίσης και της ταξικής πόλωσης δεν επι-τρέπει την εύκολη διαφυγή στη δήθεν ιδεολογική καθαρότητα.

Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ προειδοποιεί –και σωστά– για την προσπάθεια του αστικού συστήματος να βρει εναλλακτι-κές λύσεις. Στο ΣΥΡΙΖΑ δεχόμα-στε την προειδοποίηση, για την ακρίβεια τη βάζει η πραγματικό-τητα και πρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά και να συνεχίσουμε επιμένοντας ενωτικά, ριζοσπα-στικά, μαχητικά.

Το ίδιο όμως ισχύει και για το ΚΚΕ. Τα μέλη του δεν πρέπει να δεχθούν να είναι τμήμα μιας ιστορικής ήττας για την εργατική τάξη και την Αριστερά.

Λάθος εκτιμήσεις, λύση η συμπαράταξη της Αριστεράς

Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Ό σο περνούν οι μέρες και η πίεση από την τρόικα για μια ακόμα περίφη-

μη «δόση» μεγαλώνει, τόσο η συγκυβέρνηση αφήνει πίσω τα όποια «φύλλα συκής» για επανα-διαπραγμάτευση του μνημονίου.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα (πε-ρικοπές μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, νέα χαράτσια κλπ), που θα κάνουν τη ζωή των εργαζομένων ακόμα πιο δύσκολη και που μπορούν να επιβληθούν μόνο με άγρια καταστολή.

Για να αντιμετωπίσουμε αυτής της κλίμακας την επίθεση, τον ταξικό πόλεμο που κλιμακώνεται, χρειαζόμαστε μια μαχητική αρι-στερή αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλείται από το εκλογικό αποτέλεσμα να παίξει αυτό το ρόλο, έχει αυξημένα κα-θήκοντα και βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις. Δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε με δύο τακτικές (όπως συμβαίνει το τελευταίο δι-άστημα).

Η τακτική ότι βρισκόμαστε σε «αναμονή» για να κυβερνήσου-με, της προσμονής ότι η συγκυ-βέρνηση θα καταρρεύσει μόνη της μέσα από τα αδιέξοδά της και μετά έρχεται η σειρά μας, εί-ναι προβληματική. Είναι εντελώς αβάσιμο να θεωρείς ότι μπορείς να εκφράσεις τα συμφέροντα

και των «από πάνω» και των «από κάτω» σε συνθήκες βαθιάς οικο-νομικής κρίσης. Θεωρώντας ότι, μόνο αν γινόταν αυτό, θα μπο-ρούσε να υπάρξει μια ομαλή δι-αδοχή της κυβέρνησης από τον «επόμενο».

Αντίθετα είναι απόλυτα βέ-βαιο ότι η μάχη θα γίνεται όλο και σκληρότερη και άρα τέτοια «μεσοβέζικα» περιθώρια δεν υπάρχουν. Οι υψηλοί κοινοβου-λευτικοί τόνοι δεν κρύβουν την αμηχανία θέσεων που υπάρχει. Οι δηλώσεις Σταθάκη για αποδοχή των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), οι δη-λώσεις κορυφαίων στελεχών για «συγκεκριμένη» αντιμετώπιση ιδιωτικοποιήσεων (ανάλογα με

την περίπτωση) δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον κόσμο μας.

Χρειάζεται καθαρή δήλωση μά-χης ενάντια σε όλες τις ιδιωτικο-ποιήσεις και δέσμευση για επανα-φορά στο δημόσιο, όταν γίνουμε κυβέρνηση.

Εξίσου ισοροπιστική είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Όλες οι ευ-ρωπαϊκές αποφάσεις σημαίνουν άγρια λιτότητα και μνημόνια σε όλες τις χώρες. Χρειάζεται να κα-ταγγελθούν άμεσα και όχι να ζη-τάμε «σύνοδο κορυφής» με μόνο θέμα την Ελλάδα ή εφαρμογή των αποφάσεων για όλους!

Η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ», για να μην είναι μόνο σύν-

θημα, σημαίνει μονομερείς απο-φάσεις και ρήξη με τις αποφάσεις της ΕΕ και όχι «ιδιαίτερο ρόλο της ΕΚΤ». Για να ανατρέψουμε το μνη-μόνιο, χρειάζεται να οργανώσου-με, πραγματικά, την αντίσταση ενάντια στα μέτρα της κυβέρνη-σης. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια διαλό-γου (τι «υπεύθυνη αντιπολίτευ-ση» να κάνεις στη Χαλυβουργία ή στα νοσοκομεία που κλείνουν;).

Όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσανατολιστούν σ’ αυτή τη μάχη και να «χτίσουμε» τις ανάλογες συμμαχίες. Η συ-νεργασία με τον κόσμο της Αρι-στεράς, τον κόσμο που μας ψή-φισε «φεύγοντας» από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Μαζί να δώσουμε τις μάχες που επόμε-νου διαστήματος. Η υπερψήφι-ση από τον ΣΥΡΙΖΑ της πρότασης κατάργησης του μνημονίου, που καταθέτει το ΚΚΕ, είναι σημαντι-κό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Κυρίως όμως θα χρειαστεί να ενι-σχύσουμε τις «από κάτω» διερ-γασίες, τις προσπάθειες κοινής δράσης στα καυτά μέτωπα της περιόδου.

Σ’ αυτά τα καθήκοντα έχει να απαντήσει η προσπάθεια ενιαι-οποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και μετε-ξέλιξής του σε ενιαίο πολιτικό φορέα. Χρειαζόμαστε μια ενι-αιοποίηση στην πολιτική γραμ-μή και συνεπώς την αντίστοιχη

ενιαιοποίηση και στη δράση και στη συγκρότηση.

Μέχρι στιγμής το βάρος (ως ένα βαθμό φυσιολογικά) έχει δοθεί στη λειτουργία της κοινο-βουλευτικής ομάδα και σε εσω-τερικές «ρυθμίσεις». Από όλα τα παραπάνω όμως προκύπτει ότι χρειαζόμαστε ένα εργαλείο μά-χης κι όχι έναν εκλογικό μηχανι-σμό με κέντρο την κοινοβουλευ-τική ομάδα.

Η εγγραφή νέων μελών στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ουσιαστική δια-δικασία ενεργής συμμετοχής του κόσμου. Η διάθεση ένταξης και προσφοράς στους αγώνες και την Αριστερά, που δείχνουν χιλιάδες άνθρωποι, να μη γίνει ευκαιρία αναβάπτισης διάφορων παρα-γόντων, προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και «ανανηψάντων» αριστερών.

Όλα αυτά τα θέματα πρέπει γρήγορα να συζητηθούν στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ (σε πολ-λές περιοχές μπλοκάρονται συ-στηματικά). Η διαδικασία προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου χρειάζεται ου-σιαστική συζήτηση, αλλά και ενεργή συμμετοχή στα κινήματα αντίστασης. Η συμμετοχή, αλλά κυρίως η οργάνωση, των μαχών που έχουμε μπροστά μας είναι η καλύτερη εγγύηση για την ενί-σχυση του αριστερού, ριζοσπα-στικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.

ΣΥΡΙΖΑ: Οργανώνουμε την αντίσταση, επιδιώκουμε την ανατροπή

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα εκλογικά αποτελέσματα

«Η ΚΕ εκτιμά ότι η γενική πολιτική γραμμή που δόθηκε η εκλογική μάχη ανταποκρινόταν στο χαρακτήρα της κρίσης, της διεξόδου που είχε ανάγκη ο λαός, σε συνθήκες που προ-οιωνίζονταν νέα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα

των όποιων χειρισμών θα γίνονταν από τη νέα κυβέρνηση, η οποία θα προέκυπτε».

Απόσπασμα από την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εκλογικές αναμετρήσεις της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη

(«Ριζοσπάστης», 11/7).

Page 7: Εργατική Αριστερά τ.272

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ σημείο αναφοράς των ευρωπαϊκών κινημάτων και της Αριστεράς

Του Γιώργου Σαπουνά, ΑΠΟ

Κ άθε μέρα που περνά η κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικότερα

βαθαίνει και μαζί της τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης στρατη-γικής και αρχιτεκτονικής της. Η κρίση χρέους έχει πλέον χτυπήσει για τα καλά την Ισπανία και την Ιταλία και τις οδηγεί ραγδαία στο δρόμο των ελληνικών αδιεξόδων.

Όλα αυτά συμβαίνουν στα πλαίσια μιας από τις βαθύτερες καπιταλιστικές κρίσεις ιστορικά, που στην ευρωπαϊκή περίπτωση, όπου εμφανίζεται σήμερα η οξυ-μένη έκφρασή της, βάζει υπαρ-ξιακά ζητήματα. Η συζήτηση αυτή αφορά κατ’ ουσία την εκτί-μηση για την εξέλιξη της δομικής κρίσης του καπιταλισμού μετά από 40 χρόνια νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και γιγάντωσης του ρόλου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εποχή της πα-γκοσμιοποίησης και του ιμπερια-λισμού του 21ου αιώνα.

Στην Ελλάδα των τριών χρόνων σκληρής ταξικής επίθεσης, των μνημονίων και των διεθνών πει-ραμάτων, όπου η ντόπια αστική τάξη παίζει το ρόλο της πρωτοπο-ρίας, μα συνάμα στην Ελλάδα των μαζικών και επίμονων αγώνων και της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης με την Αριστερά (πρω-τίστως δια του ΣΥΡΙΖΑ) πάνω από 30%, η πολιτική γραμμή απέναντι στην ΟΝΕ και την ΕΕ έχει κρίσιμη σημασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δύο γραμμέςΟ ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σ’ αυτή την ιστορική επιτυχία καταφέρνοντας να διαχωριστεί πλήρως από το μνημονιακό μπλοκ των δυνάμεων του σάπιου πολιτικού συστήμα-τος και της πλήρους σύμπλευσης με την ευρωπαϊκή ηγεσία και την Τρόικα και τέθηκε επικεφαλής των λαϊκών προσδοκιών, υιοθε-τώντας το σύνθημα για «κυβέρ-νηση της Αριστεράς».

Ωστόσο αυτές οι κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ενιαίας αντίληψης και ενός ενιαίου και συνεκτικού πολιτικού

σχεδιασμού. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως μέσα στο Συνα-σπισμό, που αποτελεί τον κύριο όγκο του συμμαχικού σχήματος, υπήρχαν και υπάρχουν διαφορε-τικές απόψεις και γραμμές που ποτέ δεν έπαψαν να εκφράζονται δημόσια και σχετίζονται σε μεγά-λο βαθμό με τις θέσεις στο ζήτη-μα της Ευρώπης.

Μια μονομερής ενέργεια ανα-τροπής του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του, δηλα-δή του συνόλου των πολιτικών λιτότητας, από μια «κυβέρνησης της Αριστεράς» στην Ελλάδα, χαρακτηρίζεται από την αποφα-σιστικότητα της σύγκρουσης με τις επιλογές της διαχείρισης του χρέους ως μορφή της κρίσης που δικαιολογεί όλη τη σκληρή ταξική επίθεση στο λαό. Βάζει σαν προ-τεραιότητα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, απειλώ-ντας ευθέως τους δανειστές με παύση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του χρέους, απέναντι σε οποιουσδήποτε εκβιασμούς για την εξυπηρέτησή του με τη συνέχιση των πολιτικών εσωτερι-κής υποτίμησης και ανεξάρτητα από το ενδεχόμενο νόμισμα.

Αποτελεί μια κίνηση πυγμής που περιέχει την απειλή μιας «άτακτης χρεοκοπίας» με κατα-στροφικές συνέπειες για όλη την ΟΝΕ και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Αυτή η εκδοχή συγκρο-τεί τη γραμμή της σύγκρουσης με την ΟΝΕ και την ΕΕ του νεοφι-λελευθερισμού και στην καρδιά της βρίσκεται η ταξική σκοπιά σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς στοχεύει στην «ενεργο-ποίηση» της «Ελλάδας – δυνατού κρίκου» για τους ευρωπαϊκούς λαούς και το εργατικό κίνημα.

Είναι η γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ»!

Απ’ την άλλη, η εκδοχή της «πο-λιτικής» καταγγελίας, αλλά όχι της ανατροπής και κατάργησης του μνημονίου, δηλαδή η επα-ναδιαπραγμάτευσή του με όρους συναίνεσης των δανειστών, χω-ρίς μονομερείς ενέργειες, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, δεν αποτελεί στην πράξη οτιδήποτε

διαφορετικό απ’ αυτά που λέει η ΔΗΜΑΡ που μετέχει στην κυβερ-νητική τρόικα. Είναι η γραμμή του συμβιβασμού με τα ευρωπαϊκά νεοφιλελεύθερα διευθυντήρια, έστω κι αν επιλέγεται η εκδοχή του Ολάντ και των Μόντι-Ραχόι αντί της Μέρκελ.

Είναι η γραμμή «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία»!

Οι δύο αυτές διαφορετικές γραμμές σχετικά με την αντιμε-τώπιση του μνημονίου και της Τρόικα ακολουθούνται και από τις αντίστοιχες θέσεις σε πλήθος ζητημάτων, όπως η εθνικοποίη-ση των τραπεζών και των βασικών τομέων της παραγωγής και της οικονομίας, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η φορολογία του κεφα-λαίου, οι ιδιωτικοποιήσεις κλπ.

Ευρώπη και ελληνική ΑριστεράΣτο ζήτημα της ΕΕ η ελληνική Αριστερά διαιρέθηκε σε δύο βα-σικά μπλοκ ήδη από τη δεκαετία του ’80. Αφενός στην άποψη της απόρριψης της συμμετοχής της χώρας σ’ αυτή και έπειτα της οικι-οθελούς αποχώρησης και αφετέ-ρου στην άποψη της συμμετοχής από τη σκοπιά και την προσδοκία της «Ευρώπης των λαών και των εργαζομένων».

Στις μέρες μας, μέσα στη βα-θιά κρίση χρέους η συζήτηση αυτή εντός της Αριστεράς έχει πάρει τη διάσταση των υποστη-ρικτών του ευρώ και αντίστοιχα των υποστηρικτών της δραχμής, νοηματοδοτούμενες αμφότερες με επιχειρήματα που αναφέρο-νται αντίστοιχα είτε στον διεθνι-σμό, είτε στην αντιιμπεριαλιστική πάλη. Σήμερα εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη επιλογή του κεφα-λαίου η σκληρή νεοφιλελεύθερη γραμμή του ευρώ και της ΕΕ, με τις συνακόλουθες συνέπειες των μνημονίων που βιώνουμε, ωστό-σο και η εκδοχή του εθνικού νομί-σματος υπάρχει στην αστική ερ-γαλειοθήκη και μάλιστα με ακόμη πιο άγρια υποτίμηση της εργασί-ας, συνοδευόμενη από ακροδεξι-άς κοπής περιστολή των δικαιω-μάτων και της δημοκρατίας.

Στην πράξη, οι παλιές αφηγήσεις των βασικών ρευμάτων της Αρι-στεράς, η ευρωκομουνιστική και η «ορθόδοξη», οδηγούνται εκ των πραγμάτων στην «ουρά» των αντί-στοιχων αντιθετικών τάσεων του κεφαλαίου, της διεθνικής, αλλά και της εθνικής αναδίπλωσης.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ενυπάρχουν και οι δύο «σχολές» που επιχειρούν να απαντήσουν από τη σκοπιά «όλης» της χώρας ή με άλλα λόγια με τους όρους του «ρεαλισμού της αγοράς». Τέτοια απάντηση επωφελής για τον κόσμο της ερ-γασίας και την κοινωνική πλειο-ψηφία απλά δεν υπάρχει!

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει περιθώριο αριστερής διεξόδου, με όρους λαϊκού και ταξικού συμφέροντος από την μέγγενη του χρέους με τρόπο συναινετικό με τους δανειστές. Ωστόσο η απάντηση δεν βρίσκε-ται στην ανοικοδόμηση του ελ-ληνικού καπιταλισμού, ακόμα και υπό την ηγεμονία της Αριστεράς, με όρους εθνικής αναδίπλωσης και μάλιστα στον 21ο αιώνα. Η ριζοσπαστική γραμμή «καμιά θυ-σία για το ευρώ» είναι η μόνη που αφήνει περιθώρια για αριστερές, ταξικές ανατροπές σε Ελλάδα και Ευρώπη και είναι απολύτως ανα-γκαίο και επείγον να ξεκαθαριστεί σε όλα τα επίπεδα των πολιτικών επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευρωπαϊκή Αριστερά και κίνημαΕάν μέχρι χθες οι προσπάθειές μας έλκονταν από τις θέσεις και την κίνηση των σχηματισμών της ευρωπαϊκής Αριστεράς, το Κόμ-μα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και την Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά, σήμερα η πολικότητα έχει αλλάξει. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ απο-τελεί σημείο αναφοράς για τους συντρόφους/σες κάθε ρεύματος της Αριστεράς και του κινήματος σε όλη την Ευρώπη.

Το ΚΕΑ, το οποίο πρόσφα-τα συνεδρίασε στην Ελλάδα και του οποίου μέλη είναι ο ΣΥΝ και η ΑΚΟΑ, βρίσκεται απελπιστικά δεξιότερα από τη συνισταμένη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι στόχοι για

ταμείο αλληλεγγύης που θα προ-κύψει από το φόρο στις χρηματο-πιστωτικές συναλλαγές, για έλεγ-χο της κίνησης κεφαλαίων από την Κομισιόν και για διαφορετική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κε-ντρικής Τράπεζας βρίσκονται κυ-ριολεκτικά στην «ουρά» του Ολάντ και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημο-κρατίας και δεν προσφέρουν κα-μιά προοπτική για τον ελληνικό και τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η ΕΑΑ έχει υποχωρήσει τραγι-κά, καθώς εξαρτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη του νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος στη Γαλλία, που με τη σειρά του εκτίμησε λανθασμένα τη σημα-σία για την ενότητα και τη συμπα-ράταξη της Αριστεράς στα μάτια του λαού και της εργατικής τάξης και έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα. Εξάλλου και η ΕΑΑ απέναντι στον «ευρωπαϊσμό» του ΚΕΑ δεν αντι-παραθέτει ξεκάθαρη γραμμή σύ-γκρουσης με την ΟΝΕ και την ΕΕ.

Ωστόσο δεν ισχύει η αντίστοι-χη εικόνα για τους ευρωπαϊκούς λαούς και το κίνημα. Τα κοινω-νικά αδιέξοδα, τούτη τη στιγμή ιδιαίτερα στο Νότο, οδηγούν τους λαούς σε μαζικές και σκλη-ρές κινητοποιήσεις με αντοχή και επιμονή, είτε με τη μορφή του κι-νήματος των «αγανακτισμένων», είτε με τη μορφή του οργανωμέ-νου εργατικού κινήματος, όπως συμβαίνει τώρα στην Ισπανία.

Ο κλήρος της ιστορίας έχει πέ-σει στον ΣΥΡΙΖΑ, που καλείται να διαμορφώσει το υπόδειγμα για τη ριζοσπαστική και ανατρεπτι-κή αντιμετώπιση όχι μόνο των «αγορών», αλλά της αγριότητας συνολικά του μεγάλου κεφαλαί-ου μέσα στη βαθιά καπιταλιστική κρίση και των πολιτικών του εκ-προσώπων, δεξιών και σοσιαλδη-μοκρατών, ανοίγοντας το δρόμο και για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Μόνος δρόμος η γραμμή της σύ-γκρουσης με τη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και δομή της ΟΝΕ και της ΕΕ, αλλά ταυτόχρονα και με τις καταστροφικές ιδέες κάθε τύ-που εθνικισμού, η γραμμή «καμιά θυσία για το ευρώ – καμιά αυτα-πάτη για τη δραχμή – μονομερής ανατροπή του μνημονίου»!

Διεθνής διαδήλωση στη Φρανκφούρτη, έξω από την έδρα της ΕΚΤ.

Page 8: Εργατική Αριστερά τ.272

Ο πόλεμος του νερού Η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών

8 • αφιέρωμα ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Α κόμα και τη βροχή; Αν τους αφή-σουμε, ναι, είναι αδίστακτοι, άπληστοι και λυσσασμένοι.

Στη Βολιβία (στην πόλη Κοτσαμπά-μπα) δόθηκε και κερδήθηκε μια σκληρή μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, από το 1998 έως το 2000. Προ-σπάθησαν να απαγορεύσουν ακόμα και τη συλλογή βροχής!

Αμερικανική ιδιωτική εταιρία (Bechtel), καθώς η κυβέρνηση της χώρας είχε συμ-φωνήσει να πάρει δάνειο από το ΔΝΤ με προϋποθέσεις, επιχείρησε να βγάλει αμύθητα κέρδη από τους πάμφτωχους ανθρώπους, αναγκάζοντάς τους να πλη-ρώνουν το 1/5 των εισοδημάτων τους για καθαρό νερό.

Η νίκη των εργαζομένων στον «πόλεμο του νερού» έβαλε φρένο σε όλες τις ιδιω-τικοποιήσεις που σχεδιάζονταν στη χώρα.

ΕυρώπηΣτη Γαλλία, απ’ όπου προέρχονται και δύο από τις κορυφαίες εκμεταλλεύτριες εται-ρίες διαχείρισης υδάτινων πόρων, οι Suez και Veolia, οι οποίες είχαν τη διαχείριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, ο δήμος αποφάσισε να μην ανανεώσει τις συμβάσεις τους και να ανα-λάβει ο ίδιος την ύδρευση το 2008. Απο-τέλεσμα: εξοικονομήθηκαν 35 εκατ. ευρώ το χρόνο και, μέσα σ’ ένα μόλις χρόνο, οι καταναλωτές είχαν μειωμένα τιμολόγια κατά 8%. Αληθινό και εντυπωσιακό!

Στη Βρετανία της Θάτσερ, οι ιδιωτικο-ποιήσεις της οποίας ωχριούν μπροστά στων Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, το νερό αυξήθηκε έως και 245%.

Η Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων, που θε-σπίστηκε για να ελέγχει τους ιδιώτες, δεν κατάφερε ούτε να συγκρατήσει τις τιμές, ούτε να εξασφαλίσει τις αναγκαίες επενδύ-σεις για έργα υποδομής από τις ιδιωτικές εταιρίες. Έτσι, ο κρατικός προϋπολογισμός χορήγησε τα απαραίτητα κονδύλια για να λυθούν τα λειτουργικά προβλήματα.*

Η σύντομη αναδρομή στην παγκόσμια εμπειρία ιδιωτικοποίησης του νερού έρ-χεται να προστεθεί στις πλούσιες, διε-θνείς και εγχώριες, εμπειρίες λειτουργίας ιδιωτικών συστημάτων υγείας, παιδείας, τραπεζών, επικοινωνιών και πολλών άλ-λων τομέων.

ΚερδοσκοπίαΠρόκειται για επικύρωση της άποψης που λέει ότι, αν είναι οι ιδιωτικές εταιρίες να λει-τουργούν τηρώντας τις δεσμεύσεις τους για ασφαλή και σύγχρονα δίκτυα παροχής καθαρού πόσιμου νερού σε όλους τους πο-λίτες, χωρίς να καταστρέφουν το περιβάλ-λον και να σπαταλούν υδάτινους πόρους, τότε δεν τις συμφέρει οικονομικά!

Οπότε, δυο δρόμοι ανοίγονται: είτε χρη-ματοδοτεί το κράτος τις υποδομές και οι

ιδιωτικές εταιρίες κερδοφορούν με το αζη-μίωτο, δηλαδή οι καταναλωτές πληρώνουν γι’ αυτές και με τους φόρους τους και με τα αυξημένα τιμολόγια, είτε το δημόσιο και πληρώνει και διαχειρίζεται τους υδάτινους πόρους, άρα πετάει τους ιδιώτες εκμεταλ-λευτές έξω από τη ζωή μας.

Μια κυβέρνηση που θα ενεργούσε για το καλό της πλειοψηφίας των κατοίκων της, που τους αποτελούν οι εργαζόμενοι, δεν θα είχε λόγο να δώσει τη διαχείριση ενός τόσο ζωτικού αγαθού, όπως είναι το νερό, σε αρπακτικά της αγοράς με ακραί-ες αντιλήψεις.

Ακούσαμε και αυτό, από τον Peter Brabeck-Letmathe (γενικό διευθυντή της Nestlé): «Είναι ένα ζήτημα αν πρέπει να ιδι-ωτικοποιήσουμε τη φυσική παροχή νερού για τον κόσμο. Υπάρχουν δύο διαφορετι-κές γνώμες. Η μία, που θεωρώ ακραία, [...] θεωρεί το νερό δημόσιο δικαίωμα. Αυτό σημαίνει ότι ως άνθρωπος πρέπει να έχει δικαίωμα στο νερό. Αυτή είναι η ακραία λύση. Η άλλη άποψη λέει ότι το νερό είναι τρόφιμο όπως όλα τα άλλα και, όπως όλα, πρέπει να έχει αγοραστική αξία».

Με την οικονομική κρίση, οι μεγαλο-ιδιώτες δεν σκοπεύουν να ρίξουν χρήμα στην παραγωγή, επομένως προτιμούν να κερδοσκοπούν στα αυτονόητα και απολύτως απαραίτητα αγαθά για κάθε άνθρωπο. Και μάλιστα έχοντας μόνη και σκέτη τη διαχείριση, ενώ το κράτος θα χρηματοδοτεί τις αναγκαίες υποδομές.

Η πρόθυμη κυβέρνηση στην χώρα μας, που με τα χίλια ζόρια μας προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές, η πιο ακραία δε-

ξιά κυβέρνηση (κι ας εμπεριέχει την κα-ρικατούρα της Αριστεράς), δρομολογεί προς πώληση το 74% της ΕΥΑΘ και το 61% της ΕΥΔΑΠ, όπως προκύπτει από την τε-λευταία τριμηνιαία έκθεση του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περι-ουσίας του Δημοσίου).

Υδάτινοι πόροιΟι κινήσεις των μνημονιακών κομμάτων έχουν ξεκινήσει από καιρό, με κατεύθυν-ση την ιδιωτικοποίηση όλων των υδάτι-νων πόρων, είτε πρόκειται για γεωτρή-σεις, για πηγάδια, για νερό άρδευσης, είτε για την ύδρευση και αποχέτευση των πόλεων. Εξάλλου, από ακόμα πιο πριν έχει δοθεί δωρεάν πρόσβαση σε πάμπολ-λους ιδιώτες στα νερά των πηγών, τα οποία εμφιαλώνουν και μας τα πουλάνε σχεδόν όσο και τη βενζίνη.

Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, από τον Ιανουάριο και από τον Τατούλη (του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) δρομολογείται «λεόντεια» υπέρ της ΕΥΔΑΠ ΑΕ προγραμματική σύμ-βαση, ώστε να αναλάβει τη διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της Πελοποννή-

Στις δημοσκοπήσεις ο κόσμος δεν επιθυμεί την παραχώρηση του νερού στην ιδιωτική πρωτοβουλία

Όχι στο ξεπούλημα

της Αγροτικής Τράπεζας

Της Γεωργίας Χασάπη

Ά λλο ένα επεισόδιο στη σκανδαλώδη στήριξη των τρα-πεζών αποτελεί το ξεπούλημα της τελευταίας κρατικής τράπεζας, της Αγροτικής και των θυγατρικών της, προ-

κειμένου οι τραπεζίτες να διασώσουν για μια φορά ακόμη τα κέρ-δη τους, χωρίς να βάλουν το χέρι στη δική τους τσέπη, αλλά στον κρατικό κουμπαρά.

Συγκεκριμένα το σχέδιο για την Αγροτική περιλαμβάνει το σπά-σιμό της σε καλή και κακή. Η «καλή», που θα περιλαμβάνει υγιές χαρτοφυλάκιο, δισεκατομμύρια καταθέσεων και μεγάλης αξίας περιουσιακά στοιχεία, θα πωληθεί ή θα συγχωνευτεί με ιδιωτική τράπεζα, ενώ η «κακή» θα υποστεί εκκαθάριση. Και στις δύο περι-πτώσεις για τους εργαζόμενους σημαίνει απολύσεις και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, ενώ ταυτόχρονα θα ενταθούν οι αναγκα-στικές κατασχέσεις των υποθηκευμένων ακινήτων των πελατών.

Ιδιαίτερα για τον αγροτικό κλάδο και γενικότερα τον πρωτογε-νή τομέα θα σημάνει απώλεια των πολιτικών οικονομικής στή-ριξης των αγροτών και κίνδυνο εξαφάνισης της αγροτικής γης και περιουσίας, που κατά πλειοψηφία είναι υποθηκευμένες στην Αγροτική Τράπεζα. Από την άλλη μεριά, για το υπερχρεωμένο ιδι-ωτικό τραπεζικό κεφάλαιο θα αποτελέσει μια ακόμα σανίδα σω-τηρίας, μετά τα δισεκατομμύρια που τους έχουν δωρίσει οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις.

AνακεφαλαιοποίησηΟ σύλλογος εργαζομένων και η ομοσπονδία υποστηρίζουν τη συνέχιση λειτουργίας της τράπεζας και ζητούν να εφαρμοστεί και γι’ αυτήν το καθεστώς ανακεφαλαιοποίησης που εφαρμό-στηκε για τις ιδιωτικές τράπεζες, προκειμένου να λάβει πίσω τα κεφάλαια που έχασε αναγκαστικά λόγω του PSI. Η ανακεφαλαι-οποίηση, παρότι θα δώσει ανάσα, δεν μπορεί να αποτελέσει μα-κροχρόνια λύση, ιδιαίτερα μέσα στο γενικότερο κλίμα ύφεσης.

Σίγουρα η διεκδίκηση ανάκλησης της πώλησης της Αγροτικής και των θυγατρικών της, καθώς και του Ταχυδρομικού Ταμιευτη-ρίου, είναι επιβεβλημένη και χρειάζεται να περιληφθεί μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο κρατικοποίησης των τραπεζών, ώστε το δημόσιο χρήμα να κατευθύνεται για την ικανοποίηση των ανα-γκών των εργαζομένων, των αγροτών και του λαού και όχι προς όφελος της κερδοφορίας των τραπεζών. Οι τραπεζοϋπάλληλοι, μαζί με τους εργαζόμενους στις υπόλοιπες υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιες επιχειρήσεις και με τους αγρότες, χρειάζεται να απαι-τήσουν να σταματήσει το ξεπούλημα των δημόσιων οργανι-σμών, να σταματήσουν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις, να μη δοθεί ούτε ένα ευρώ στους τραπεζίτες και στους επίδοξους κερδοσκόπους, που περιμένουν σαν τα κοράκια να αγοράσουν οργανισμούς και επιχειρήσεις που έχουν φτιαχτεί με τα χρήματα και τους φόρους όλων μας.

Μπορούμε να πνίξουμε την τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση

Page 9: Εργατική Αριστερά τ.272

Ο πόλεμος του νερού Η μάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών

αφιέρωμα • 9

ξιά κυβέρνηση (κι ας εμπεριέχει την κα-ρικατούρα της Αριστεράς), δρομολογεί προς πώληση το 74% της ΕΥΑΘ και το 61% της ΕΥΔΑΠ, όπως προκύπτει από την τε-λευταία τριμηνιαία έκθεση του ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περι-ουσίας του Δημοσίου).

Υδάτινοι πόροιΟι κινήσεις των μνημονιακών κομμάτων έχουν ξεκινήσει από καιρό, με κατεύθυν-ση την ιδιωτικοποίηση όλων των υδάτι-νων πόρων, είτε πρόκειται για γεωτρή-σεις, για πηγάδια, για νερό άρδευσης, είτε για την ύδρευση και αποχέτευση των πόλεων. Εξάλλου, από ακόμα πιο πριν έχει δοθεί δωρεάν πρόσβαση σε πάμπολ-λους ιδιώτες στα νερά των πηγών, τα οποία εμφιαλώνουν και μας τα πουλάνε σχεδόν όσο και τη βενζίνη.

Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, από τον Ιανουάριο και από τον Τατούλη (του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) δρομολογείται «λεόντεια» υπέρ της ΕΥΔΑΠ ΑΕ προγραμματική σύμ-βαση, ώστε να αναλάβει τη διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της Πελοποννή-

σου. Σημαίνει παραχώρηση των υπόγει-ων υδάτων και της άρδευσης. Προφανώς επειδή ετοιμάζονται να την πουλήσουν σε εταιρίες γαλλικών συμφερόντων.

Η ασυδοσία των πιθανών μελλοντι-κών κατόχων της ΕΥΔΑΠ επιχειρείται να εξασφαλιστεί και με το άρθρο 9 της προ-γραμματικής σύμβασης, όπου αναφέρο-νται τα πρωτοφανή: «Απαγορεύεται να δημοσιεύεται οτιδήποτε, αν δεν το εγκρί-νει η ΕΥΔΑΠ ΑΕ. Τα δεδομένα της Περι-φέρειας Πελοποννήσου, που θα χρησι-μοποιηθούν στα πλαίσια της σύμβασης, θα αποτελούν περιουσιακό στοιχείο της ΕΥΔΑΠ», δηλαδή μιας ιδιωτικής επιχείρη-σης, παρόλο που κύριος του έργου είναι η Περιφέρεια και όχι η ΕΥΔΑΠ ΑΕ.

ΙδιωτικοποίησηΌσο για την ΕΥΑΘ, τα σχέδια είναι γνωστά πολύ νωρίτερα. Ο Βορίδης, ως αρμόδιος υπουργός, δεν υπέγραψε απόφαση για την τιμολογιακή πολιτική της ΕΥΑΘ για το διά-στημα 2012-2016, αλλά μόνο για τη διετία 2012-13, αφού θέλουν να την πουλήσουν.

Οι ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ είναι κερδοφόρες, κάτι που προέκυψε από τη μείωση των μι-σθών των εργαζομένων, από τη μείωση του αριθμού του προσωπικού και από αυξήσεις στα τιμολόγια. Ωστόσο, η κερδοφορία πάνω στα αγαθά είναι αδιάφορη για όποια κοινω-νία θέλει να λέγεται οργανωμένη, προηγμέ-νη, δημοκρατική, σύγχρονη και ευαίσθητη. Δηλαδή για όποια κοινωνία δεν λειτουργεί με τους νόμους της ζούγκλας.

Όπως αναφέρει η Ηρώ Διώτη (βου-λευτής ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας): «Βαφτίζουν

το πλιάτσικο “αποκρατικοποιήσεις” και “επενδύσεις”, ποντάροντας στη μέγιστη δυσφήμιση που έχουν ως τώρα πετύχει για το δημόσιο στο σύνολό του… και ανε-ρυθρίαστα βγάζουν τη χώρα στο σφυρί». Και, παρόλο που, όπως συνεχίζει, «υπάρ-χει σημαντικό έλλειμμα ενημέρωσης του κόσμου για τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του νερού και το τι θα σημάνει αυτό», από την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» μαθαίνουμε ότι στις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις ο κόσμος δεν επιθυμεί την παραχώρηση του νερού στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

ΣΥΡΙΖΑΟ ΣΥΡΙΖΑ, ως αριστερή αντιπολίτευση, δεν πρέπει να αρκεστεί σε αυτή την αυ-θόρμητη διάθεση.

Πολύ σωστά διατυπώθηκε (στη συνέ-ντευξη Τύπου των βουλευτών της Α΄ Θεσ-σαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ έξω από το κτίριο της ΕΥΑΘ), από τον Γ. Αμανατίδη: «Μπο-ρούμε να τους σταματήσουμε; Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει μπορούμε.[…] Αυτό που πάει να γίνει είναι έγκλημα. Θα πούμε το νερό νεράκι» προειδοποίησε. Και η Ιωάννα Γαϊτάνη τόνι-σε: «Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι, όπου οι εταιρίες νερού πέρασαν σε χέρια ιδιωτών, η τιμή του νερού αυξήθηκε προκλητικά, ενώ η ποιότητά του υποβαθμίστηκε και τμήμα μεγάλου πληθυσμού σταμάτησε να έχει πρόσβαση στο κοινωνικό αγαθό».

Αυτή είναι η «δουλειά», που μάλιστα χρειάζεται απόλυτη προσήλωση, ενός κόμματος του κόσμου της εργασίας: να ενημερώνει τους καταναλωτές-εργαζό-μενους ενός κοινωνικού αγαθού για τα σχέδια των αντιπάλων του (που είναι οι θιασώτες κι εκμεταλλευτές της «ελεύθε-ρης» αγοράς) και να οργανώνει την απο-τελεσματική αντίσταση, συνδυάζοντας τους αγώνες μέσα κι έξω από τις ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ συγκεκριμένα.

Τα αυξημένα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές δίνουν τη μεγάλη δυνατότητα «να δημιουργηθεί κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, στο οποίο θα πρωταγωνιστήσουν οι εργαζόμενοι στις προς αποκρατικοποίηση εταιρίες του Δημοσίου», όπως αναφέρει και η άλλη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Χαρα-λαμπίδου. «Συμπρωταγωνιστές» σε αυτό τον αγώνα πρέπει να επιδιώξουμε να είναι όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, μέσα από επιτροπές κατοίκων και λαϊκές συνελεύ-σεις, σωματεία άλλων εργατικών χώρων, φορείς και συλλογικότητες, όπου η κοινή δράση της Αριστεράς θα γίνεται πράξη και η ακύρωση των μνημονίων θα υλο-ποιείται τμηματικά, κάνοντας εφικτή τη συνολική ανατροπή.

* Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο με τίτλο: «Επαναδημοτικοποίηση – Επι-στρέφοντας το νερό στα δημόσια χέρια», του Παρατηρητηρίου της Ευρώπης των Πολυεθνι-κών (Corporate Europe Observatory – CEO), του Transnational Institute (TNI) και του Municipal Services Project, όπως δημοσιεύο-νται στο «Ποντίκι» στις 5/7.

Στις δημοσκοπήσεις ο κόσμος δεν επιθυμεί την παραχώρηση του νερού στην ιδιωτική πρωτοβουλία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Του Θοδωρή Πατσατζή

Η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση, τηρώντας απα-ρέγκλιτα τις δεσμεύσεις των

μνημονίων και της τελευταίας δανειακής σύμβασης, προχωράει στην ιδιωτικοποί-ηση του ηλεκτρικού ρεύματος.

Όπως προβλέπεται και από παλιότερες οδηγίες της ΕΕ για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, η κυ-βέρνηση θα προχωρήσει στη διάθεση ποσοστού 40% της λιγνιτικής παρα-γωγής σε ιδιώτες. Ταυτόχρονα με την πώληση λιγνιτικών μονάδων θα «σπά-σει» σε θυγατρικές εταιρίες τη ΔΕΗ, για να προχωρήσει κομμάτι-κομμάτι στην αποκρατικοποίησή της. Πρώτα βήματα θα είναι η παραχώρηση σε ιδιώτη του management του δικτύου μεταφοράς και η πώληση των δικτύων διανομής.

Ιδιωτικές εταιρίεςΗ ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έχει ήδη απο-δειχθεί ότι δεν βοηθάει καθόλου τους κα-ταναλωτές. Αντίθετα, δίνει κέρδη σε αρπακτικά της αγοράς, όπως ο Μυτιλη-ναίος, και οδηγεί τη ΔΕΗ με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Η ΔΕΗ σή-μερα παράγει και εισάγει περίπου το 70% της ενέρ-γειας που καταναλώνεται στη χώρα. Μέχρι πριν από λίγους μήνες προμήθευε το 92% των καταναλωτών. Τώρα, και μετά το κανόνι της ENERGA και της HELLAS POWER, προ-μηθεύει σχεδόν το 100%.

Οι δύο εταιρίες πραγματοποιούσαν μεγάλες εξαγωγές ρεύματος προς την Π.Γ.Δ.Μακεδονίας και την Αλβανία, ει-σπράττοντας τιμές χαμηλότερες από αυτές που είχαν πληρώσει για να εξάγουν το ρεύμα που πωλούσαν στους πελάτες τους. Δηλαδή πουλούσαν με ζημία, ζημι-ώνοντας και τον ΔΕΣΜΗΕ, που διαχειρί-ζεται το σύστημα ηλεκτρισμού.

Αυτή η διαδικασία οδήγησε τη ΔΕΗ σε μεγάλη οικονομική ζημιά, γιατί αναγκά-στηκε να αγοράζει την ενέργεια τρίτων ακριβά και την ίδια ώρα να προμηθεύει τους καταναλωτές σε τιμές φθηνότερες από ό,τι αγόρασε, αφού τα τιμολόγια εί-ναι ρυθμιζόμενα και δεν αντανακλούν το κόστος της χονδρεμπορικής αγοράς.

Οι εταιρίες αυτές άρπαξαν 201.000 καταναλωτές από τη ΔΕΗ, εκμεταλλευό-μενες τις αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης και της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας για άνοιγμα της αγοράς λιανι-κής. Και τους άφησαν τελικά στα κρύα του λουτρού, αφού φέσωσαν το ελληνι-κό δημόσιο, τη ΔΕΗ και το ΔΕΣΜΗΕ με περίπου 300 εκατ. ευρώ. Οι δύο εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, HELLAS POWER και ENERGA, κατηγορούνται για υπεξαίρεση σε βάρος του Δημοσίου από κοινού, απιστία στην υπηρεσία, κατηγο-ρίες σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές

περιστάσεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου και για νομιμοποίηση εσό-δων από παράνομη δραστηριότητα.

Δεν απέδωσαν ποτέ στο δημόσιο περί-που 120 εκατ. ευρώ που είχαν εισπράξει από τους πελάτες τους για το χαράτσι στα ακίνητα, μέσω των λογαριασμών ρεύματος. Ανάλογο ποσό οφείλουν στον ΔΕΣΜΗΕ, προς τον οποίο δεν έχει απο-δοθεί, όπως ορίζεται από τον νόμο, το ποσό που αναλογεί στο τέλος που, επί-σης, εισπράττεται με τους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος. Τέλος στη ΔΕΗ χρωστάνε περίπου 70 εκατ. ευρώ για τη χρήση του δικτύου, χρήματα τα οποία επίσης έχουν κρατηθεί από τους λογα-ριασμούς ρεύματος. Σύμφωνα μάλιστα με πόρισμα της Αρχής για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, που ακολούθησε, οι δύο εταιρίες φυγάδευσαν αυτά τα χρή-ματα στο εξωτερικό (Ελβετία).

Αν σε αυτά συμπληρώσουμε το δωράκι στην εταιρία του Μυτιληναίου, Αλουμί-νιον της Ελλάδος, να τροφοδοτείται με ρεύμα κάτω του κόστους με 42 € τη MWh

και την ίδια ώρα η ΔΕΗ να αναγκάζεται να αγοράζει από τις μονάδες παρα-γωγής ρεύματος, που κα-τέχει ο Μυτιληναίος, με πάνω από 60 € τη MWh από τη μονάδα συνδυα-σμένου κύκλου και πάνω από 90 € από τη μονάδα συμπαραγωγής, καταλα-βαίνουμε το τρελό φαγο-πότι που στήθηκε με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Δημόσιο αγαθόΤαυτόχρονα, λόγω της έλλειψης ρευστό-τητας της ΔΕΗ, κινδυνεύουμε με μπλακ-άουτ, αφού χωρίς ρευστό υπάρχει αδυ-ναμία πλήρους συντήρησης του δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας. Η ΔΕΗ το 2010 είχε κέρδη 558 εκατ. ευρώ, αλλά χάρη στα δώρα προς τους ιδιώτες και ενώ τα τελευταία χρόνια με τη μείωση προσω-πικού οι δαπάνες μισθοδοσίας έχουν μει-ωθεί κατά 693 εκατ. ευρώ, οδηγήθηκε το 2011 σε ζημίες ύψους 149 εκατ. ευρώ και το πρώτο τρίμηνο του 2012 σε ζημιές ύψους 1,4 εκατ. ευρώ.

Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της «ΕΑ» ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να χορηγείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους οι μεγαλοϊδιώτες καρχαρίες της αγοράς. Πριν κλείσουν δύο βδομάδες, η διορι-σμένη από την προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου διοίκηση της ΔΕΗ απέδειξε ότι εκτελεί μια χαρά τα καθήκοντά της και τις εντολές των πολιτικών προϊσταμέ-νων της, κόβοντας το ρεύμα σε πτέρυγα του «Ασύλου Ανιάτων». Ο νεοφιλελευ-θερισμός σε όλο του το μεγαλείο. Και απέναντί του επείγει ο συντονισμός των εργαζόμενων στη ΔΕΗ με όλους όσους θέλουμε το ρεύμα να παραμείνει δημό-σιο αγαθό, με άμεση οργάνωση αγώνων ενάντια στην ιδιωτικοποίησή του.

Ηλεκτρικό ρεύμα: η μεγάλη απάτη της

ιδιωτικοποίησηςΜπορούμε να πνίξουμε την τρίτη μνημονιακή κυβέρνηση

Page 10: Εργατική Αριστερά τ.272

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Ε κατοντάδες αγωνιστές και αγωνίστριες από όλο το φάσμα της Αριστεράς (πλην ΚΚΕ), συνδικαλιστές, αλλά και βου-

λευτές του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν στην πορεία (19 Ιούλη) από τον πεζόδρομο Κοραή προς το υπουργείο Οικονομικών, φωνάζοντας συνθή-ματα ενάντια στα χαράτσια, τα μνημόνια, το χρέος και την κυβέρνηση. «Ψηλά τα χέρια – Tέρμα η ληστεία – Οι τράπεζες να πληρώσουν χαράτσια κι εφορία», έγραφε το πανό της επι-τροπής κατοίκων Γλυφάδας, που συμμετείχε, μαζί με πολλές άλλες επιτροπές και συνελεύ-σεις, στην πορεία που οργάνωσε η επιτροπή «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνου-με» κατά των άδικων, άγριων και αβάσταχτων φόρων και χαρατσιών, που συνεχίζουν να βα-ραίνουν αποκλειστικά τον κόσμο της δουλειάς, ενώ η τρικομματική κυβέρνηση απαλλάσσει επιδεικτικά τους πλούσιους, τους μεγαλοεπι-χειρηματίες και μεγαλοεργοδότες.

Η συλλογική κατάκτηση που είχαμε ως επιτροπές, με την απόφαση του ΣτΕ ότι είναι παράνομη η διακοπή ρεύματος λόγω μη πλη-ρωμής του χαρατσιού, δεν πτοεί τη δεξιά κυ-βέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, αφού προετοιμάζουν το νέο εκβιασμό, με τους επόμενους λογαριασμούς που θα εμπεριέ-χουν και πάλι το χαράτσι.

Η ΓΕΝΟΠ προειδοποιεί για πιθανή κατάρ-ρευση του ενεργειακού τομέα και για μπλακ άουτ, λόγω έλλειψης ρευστότητας, και ζητάει με επιστολή της, από τον πρωθυπουργό και

τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, να μην περιληφθεί το τέλος ακινήτων του 2012 στους λογαριασμού ρεύματος.

Και συνεχίζει: «Γνωρίζοντας ότι οι κατανα-λωτές αγκομαχούν να επιβιώσουν, γνωρίζο-ντας ότι ήδη έχουν πληρώσει αλλεπάλληλες αυξήσεις για λογαριασμό και σε όφελος τρί-των και όχι της ΔΕΗ και κυρίως γνωρίζοντας ότι η ΔΕΗ είναι μισό βήμα πριν την ολοκλη-ρωτική κατάρρευση (πάνω από 1,1 δισ. ευρώ έφτασαν οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί και 4,8 δισ. ευρώ το χρέος της εταιρίας) , με αγωνία και αίσθημα ευθύνης σας καλούμε να επανε-ξετάσετε την απόφασή σας και να μην κατα-δικάσετε τη ΔΕΗ και τους καταναλωτές».

Η κυβέρνηση, αποφασισμένη να δώσει τα δημόσια αγαθά στους ιδιώτες και τους φό-ρους μας στους τραπεζίτες, δεν ακούει απο-λύτως τίποτα και συνεχίζει τον «αγώνα» υπέρ της τάξης που εκπροσωπεί.

Επειδή δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο και νοσοκομείο, σε ΔΕΗ και εφορίες, σε κάθε δημόσια επιχείρηση και δήμο, μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή, θα απλώ-σουμε τη συλλογική δράση μας, θα μαζι-κοποιήσουμε επιτροπές και σωματεία και θα δώσουμε αφοσιωμένοι κι αποφασισμέ-νοι τις επόμενες μάχες.

Το νέο ραντεβού της επιτροπής «Δεν χρωστάμε-Δεν πουλάμε-Δεν πληρώνουμε» είναι στις 3 Σεπτέμβρη και θα προετοιμα-στεί από τις επιτροπές Ιλίου και Γλυφάδας. Στο μεταξύ, νέες συλλογικότητες δημιουρ-γούνται, προσπαθώντας να απαντήσουν στα βάρβαρα μέτρα και κανονίζουν κινητο-ποιήσεις μικρές ή μεγαλύτερες. Ο κόσμος ψάχνεται, δραστηριοποιείται και οι ευκαι-ρίες σύνδεσης όλων μας είναι μπροστά και είναι γεμάτες ελπίδα.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: [email protected] , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Δυναμικό «όχι» στα χαράτσια

Κυκλοφορεί από τη Διεθνιστική Εργατική

Αριστερά (ΔΕΑ) το βιβλίο «Ο Μαρξισμός και το κόμμα»,

του Τζον Μόλινιου. Η λιανική τιμή του

είναι 12 ευρώ. Για να το προμηθευτείτε,

επικοινωνήστε με το 210-3306286 (καθημερινές) ή με

τις Τοπικές Οργανώσεις της ΔΕΑ.

Page 11: Εργατική Αριστερά τ.272

πολιτική • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην εποχή του καπιταλισμού

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ την καπιταλιστική περίο-δο της ανθρωπότητας, η μορφή, το περιεχόμενο, η

τοποθεσία, ο αριθμός και το είδος των αθλημάτων, αλλά και κάθε άλλη μικρή λεπτομέρεια των Ολυ-μπιακών Αγώνων (όπως και κάθε άλλης αθλητικής δραστηριότητας) είναι απόλυτα εξαρτημένα από το αν οι άρχουσες τάξεις του πλανήτη θα αποκομίσουν κέρδη. Παράλ-ληλα με τα οικονομικά κέρδη, τα θεάματα, όπως και σε άλλες κατα-πιεστικές κοινωνίες, λειτουργούν και ως μηχανισμοί εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, δίνοντας νίκες και μετάλλια σε έθνη όπου οι λαοί υποφέρουν, όπου δεν έχουν δουλειά ή όπου πολλές φορές λοιμοκτονούν. Τώρα στο Λονδίνο προστέθηκε και η πρόβα τζενερά-λε μιας γενικευμένης καταστολής.

Φέτος, στο Λονδίνο των Ολυ-μπιακών Αγώνων κάθε εμπορι-κή δραστηριότητα που δεν έχει ολυμπιακή σφραγίδα έγκρισης, θα απαγορεύεται. Ομάδες «πε-ριφρούρησης επωνυμίας προϊό-ντος» θα εξαπολυθούν τόσο στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις όσο και σε ολόκληρη την πόλη για εξα-σφαλίσουν ότι μπίζνες θα κάνουν μόνον όσοι πληρώσανε (ή είχαν τις κατάλληλες διασυνδέσεις στη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, τη ΔΟΕ). Κανείς δεν θα φορά ρούχα ή αξεσουάρ που θα διαφημίζουν επιχειρήσεις άλλες εκτός από τους επίσημους χορηγούς της ΔΟΕ.

Χορηγοί και ΔΟΕΠοιοι είναι αυτοί οι χορηγοί, άραγε; Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ονόματα εταιριών που διακρίνονται για την «ευαισθησία» τους και την «προ-σφορά» τους στη σωματική υγεία και στην προστασία του περιβάλλο-ντος: Η Coca-Cola, τα McDonald’s, η BP και η χημική βιομηχανία Dow Chemical. Είναι ιδιαίτερα εξοργι-στικό ότι η BP δεν είναι απλός χο-ρηγός αλλά «βασικός εταίρος για την αειφορία». Από την άλλη, αξίζει να θυμίσουμε ότι η Dow Chemical έχει συγχωνευθεί με τη Union

Carbide, την εταιρία που ήταν υπεύθυνη για το τραγικό έγκλημα στο Μομπάλ της Ινδίας το οποίο κόστισε τη ζωή σε 20.000 ανθρώ-πους. Σύμφωνα με την οργάνωση Ethical Consumer, όλοι μαζί οι χο-ρηγοί υπολογίζεται ότι θα έχουν φοροαπαλλαγές που θα ξεπερνούν τα 900 εκατ. ευρώ για να ανταμει-φθούν επειδή ονομάστηκαν «χορη-γοί» ή «εταίροι» από τη ΔΟΕ.

Όπως λένε, ο Τζ. Μπόικοφ και ο Ντ. Ζίριν στο αμερικανικό «The Nation», πίσω από τον αλλόκοτο αυτόν κόσμο όπου τα McDonald’s σημαίνουν υγεία και η BP αειφο-ρία, βρίσκονται οι πλουτοκράτες και τα λαμόγια της ΔΟΕ. Αυτός ο απολυταρχικός θεσμός, που αρ-χικά αποτελείτο μόνον από βαρό-νους, δούκες και κόμητες, τώρα έχει διευρύνει τη σύνθεσή του περιλαμβάνοντας τη σύγχρονη αριστοκρατία: τους πάμπλουτους καπιταλιστές. Ο «δημοκρατικός» αυτός εσμός –που επέτρεψε σε γυναίκες να γίνουν μέλη μόλις το 1981– αποτελεί μια μικρή μει-οψηφία, το 1% του 1% όπως λένε οι συγγραφείς, της παγκόσμιας κοσμοπολίτικης ελίτ που είναι έμπλεος προνομίων. Ο ιστορικός Κρίστοφερ Σο περιέγραψε με πιο άμεσα πολιτικούς όρους τη ΔΟΕ: «Από τους 9 προέδρους ή αναπλη-ρωτές προέδρους που είχε η ΔΟΕ, τρεις ήταν βαρόνοι, δύο κόμητες, δύο επιχειρηματίες, ένας καρα-μπινάτος φασίστας και άλλος ένας συμπαθών του φασισμού».

ΚαταστολήΗ βιομηχανία της «ασφάλειας» (που τόσα σκάνδαλα συσσώρευ-σε στην Αθήνα το 2004 –βλ. το C4I, τη Siemens κ.λπ.), στο Λον-δίνο φαίνεται να παίρνει πολύ με-γαλύτερη μερίδα: 48.000 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, 13.500 στρατιώτες, πύραυλοι εδάφους-αέρος τοποθετημένοι ακόμη και σε στέγες κατοικιών, ηχητικά όπλα για να διαλύουν διαδηλώσεις με την πρόκληση κώφωσης και αφό-ρητου πόνου στον εγκέφαλο (το διαβόητο LRAD που δοκιμάστηκε σε συνθήκες πολέμου στο Ιράκ),

τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη και μια υγειονομική ζώνη περι-φραγμένη με ηλεκτροφόρο φρά-κτη και στελεχωμένη με χιλιάδες πράκτορες και 55 ομάδες με ειδικά εκπαιδευμένα επιθετικά σκυλιά. Επίσης συσκευές σκαναρίσματος, βιομετρικές κάρτες-ταυτότητες, συστήματα ανίχνευσης ασθενει-ών, νέα αστυνομικά κέντρα ελέγ-χου και μπλόκα στους δρόμους. Και όλα αυτά σε μια πόλη που ήδη έχει τις περισσότερες κάμερες παρακολούθησης κατά κεφαλήν από οποιαδήποτε άλλη πόλη στη Γη. Ούτε η απολυταρχική Κίνα το 2008 δεν χρησιμοποίησε εναέρια μέσα ούτε περιέφραξε τις εγκατα-στάσεις με ηλεκτροφόρους φρά-κτες υψηλή τάσης.

Ο Στ. Γκράχαμ του «Γκάρντιαν» έκανε λόγο για τη «μεγαλύτερη κινητοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού της Βρετανίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Και μάλλον δεν υπερέ-βαλε αν σκεφτούμε ότι πράγματι ο αριθμός των στρατιωτών που θα χρησιμοποιηθούν υπερβαίνει αυτόν που έχει σταλεί στο Αφ-γανιστάν. Και όλος αυτός ο κατα-σταλτικός μηχανισμός δεν σχε-διάζεται να διαλυθεί μετά τους αγώνες. Γιατί είναι προφανές ότι δεν στοχεύει σε καμία Αλ Κάιντα, αλλά στον εσωτερικό εχθρό, δηλ. το λαό, ειδικά στην πολύ πιθανή περίπτωση επιβολής οικονομι-κών μέτρων α λα ελληνικά.

Το πολιτικό κόστος για τα αν-θρώπινα και τα δημοκρατικά δι-καιώματα θα είναι μεγάλο. Με βάση το «Νόμο περί Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου», που ψηφί-

στηκε το 2006, τόσο ο στρατός και η αστυνομία όσο και ιδιωτικές δυ-νάμεις ασφαλείας (!) εξουσιοδο-τούνται να χρησιμοποιούν φυσική βία σε «ζητήματα ασφάλειας». Και τέτοια «ζητήματα» θεωρούνται τα πάντα: από την «τρομοκρατία», μέ-χρι τις ειρηνικές διαδηλώσεις ερ-γαζομένων και τους μικροπωλητές «λαθραίων» ολυμπιακών ενθυμί-ων. Δεν είναι τυχαίο ότι η Σκότλαντ Γιάρντ έχει δημιουργήσει ένα από-θεμα 10.000 πλαστικών σφαιρών, ενώ η αστυνομία στήνει κινητούς σταθμούς για να μπορεί να πραγ-ματοποιεί γρήγορες και μαζικές συλλήψεις.

Το κόστοςΌμως δεν είναι μόνον το πολιτι-κό κόστος. Το οικονομικό κόστος όλης της διοργάνωσης, το οποίο, όπως πολύ καλά ξέρουμε από την περίπτωση της Αθήνας, θα κληθεί να πληρώσει μέσω των φόρων ο απλός λαός, είναι τεράστιο: Στην αρχή η οργανωτική επιτροπή είχε κάνει λόγο για 3,1 δισ. ευρώ. Σή-μερα οι πιο μετριοπαθείς προβλέ-ψεις μιλούν για 30,77 δισ. ευρώ, δηλ. για δεκαπλάσιο κόστος. Επίσης, οι κάτοικοι του Λονδίνου είχαν ενημερωθεί ότι οι Αγώνες θα χρηματοδοτούνταν από συ-μπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (τα γνωστά ΣΔΙΤ στην Ελ-λάδα). Μόνον που τελικά απο-δεικνύεται ότι ο ιδιωτικός τομέας εισφέρει όλο κι όλο το 2% του κό-στους! Το υπόλοιπο θα έλθει στα κεφάλια των δημοτών. Ωστόσο, παρά τη μικρή εισφορά του, ο ιδιωτικός τομέας θα κάνει πάρτι όσον αφορά τα έσοδα. Π.χ. οι ερ-γολάβοι της Capita θα βουτήξουν 385 εκατ. ευρώ –όσο κοστίζει ένα νέο νοσοκομείο– απλώς και μό-νον για να διαλύσει τμήματα του Ολυμπιακού Πάρκου μετά τους Αγώνες. Η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία ασφάλειας στον κόσμο, η G4S, ετοιμάζεται να τσεπώσει 364 εκατ. ευρώ, παρά τη διαβόητη στην Αγγλία ανεπάρκειά της (τελι-κά μάλιστα αποδείχθηκε εντελώς ανίκανη για τη «δουλειά» –άλλη μια συγκλονιστική επιτυχία για τον ιδιωτικό τομέα– και το όλο

εγχείρημα πέρασε στα χέρια του κράτους). Ο κατασκευαστικός γί-γαντας Carillion άρπαξε ήδη 370 εκατ. ευρώ για την κατασκευή του Ολυμπιακού Κέντρου Τύπου.

Ο γνωστός μαύρος Ολυμπι-ονίκης του 1968 Τζον Κάρλος, ο οποίος κατά την απονομή των με-ταλλίων ύψωσε τη μαύρη γροθιά του ως συμβολική συμπαράσταση στο κίνημα της Μαύρης Δύναμης στις ΗΠΑ, έλεγε με απλοϊκό αλλά εύστοχο τρόπο σχολιάζοντας τη συχνότητα των σύγχρονων Ολυ-μπιακών: «Ο λόγος που τους κά-νουν κάθε τέσσερα χρόνια είναι γιατί τους παίρνει τόσο χρόνο για να μετρήσουν τα λεφτά που κέρδι-σαν στους προηγούμενους». Ακό-μη κι αν δεν είναι αυτός ο λόγος, τα λεφτά είναι πράγματι πολλά. Το 2011 η G4S είχε παγκοσμίως 10 δισ. ευρώ κέρδη και μόνο στη Βρετα-νία 340 εκατ. ευρώ, την ίδια στιγμή που η τάξη που κατασκευάζει, που συντηρεί και που κάνει λειτουρ-γικά τα στάδια, δηλ. η εργατική τάξη, δεν κερδίζει τίποτε. Ήδη αυτό είναι εμφανές από τις συν-θήκες εργασίας των καθαριστών εργατών του Ολυμπιακού Πάρ-κου, οι οποίοι –στη χρηματιστηρι-ακή πρωτεύουσα του κόσμου, στο Λονδίνο– στοιβάζονται σε προκάτ παράγκες με ένα μπάνιο ανά 75 αν-θρώπους!

Η διαδήλωση που έχει προγραμ-ματιστεί για τις 28 Ιούλη στο Λον-δίνο, καθώς και οι απεργίες κλά-δων των εργαζομένων που έχουν εξαγγελθεί, θα εκφράσουν πιθανά τη λαϊκή διαμαρτυρία (σύμφωνα με το BBC τα 2/3 των Βρετανών δεν θέλουν τη διοργάνωση) ενάντια στους αγώνες του κέρδους και της καταστολής. Η διαμαρτυρία αυτή δεν θα είναι πρώτη: Θα έρθει να προστεθεί στους αγώνες και τις διαδηλώσεις ενάντια στους Ολυ-μπιακούς Αγώνες του Χίτλερ στο Βερολίνο το 1936, στους Ολυμπι-ακούς του Μεξικό το 1968 με τη σφαγή των φοιτητών, αλλά και σε άλλες μικρές και μεγάλες κινητο-ποιήσεις που έγιναν ενάντια σε μια φιέστα που ελέγχουν απόλυτα τα εκάστοτε αφεντικά του πλανήτη.

«Η μεγαλύτερη κινητοποίηση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατούτης Βρετανίας μετά τοΒ’ Παγκόσμιο Πόλεμο»

Το Λονδίνο του κέρδουςκαι της καταστολής

Διαδήλωση στην Ινδία ενάντια στη χορηγό των Ολυμπιακών Αγώνων, Dow Chemical.

Page 12: Εργατική Αριστερά τ.272

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Πύρρειος νίκη του Άσαντ στη Δαμασκό, επικίνδυνα σενάρια ξένης επέμβασης

Συρία: Σημείο καμπής;Του Πάνου Πέτρου

Γ ια μια βδομάδα τα διεθνή ΜΜΕ, παρακολουθώντας την κλιμάκωση της ένο-

πλης σύγκρουσης στη Συρία, έθε-ταν το ίδιο ερώτημα: «Μάχες στη Δαμασκό» ή «Η μάχη της Δαμα-σκού»; Οι πιο έμπειροι αναλυτές αδυνατούσαν να απαντήσουν κα-τηγορηματικά.

Πράγματι, η «καυτή» εβδομά-δα, που έζησε η συριακή πρωτεύ-ουσα, σήμαινε πολύ περισσότερα από τις περιστασιακές εμφανίσεις ανταρτών στα προάστια της πό-λης. Αλλά επίσης αποδείχθηκε ότι δεν ήταν η αποφασιστική μάχη που θα έκρινε τη σύγκρουση.

Ήταν η κορυφαία στιγμή της ένοπλης πάλης ανάμεσα στο κα-θεστώς και τους αντάρτες, που έληξε –προς το παρόν– με ισοπα-λία και επιβεβαίωσε την ισορρο-πία δυνάμεων που έχει διαμορ-φωθεί στο στρατιωτικό πεδίο.

Επί μια εβδομάδα, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) όχι μόνο άντεξε τις εκκαθαριστικές επιθέ-σεις των κυβερνητικών στρατευ-μάτων, αλλά σημείωσε και μια σειρά από στρατιωτικές νίκες και έθεσε υπό τον έλεγχό του ολόκλη-ρες συνοικίες μέσα στο κέντρο της Δαμασκού. Στη διάρκεια αυτών των ημερών ακόμα και η άμεση ανατροπή του Άσαντ φαινόταν εφικτή και στις εξεγερμένες πό-λεις οι διαδηλώσεις και οι προσευ-χές ήταν γεμάτες ενθουσιασμό και ελπίδα για την «ώρα μηδέν».

ΑντεπίθεσηΜετά από 7 μέρες οδομαχιών, η αντεπίθεση των δυνάμεων του Άσαντ κατόρθωσε να οδηγήσει σε υποχώρηση τον FSA και να αποκαταστήσει την τάξη στην πρωτεύουσα. Η ανακοίνωση δι-οικητών των ανταρτών πως προ-χωράνε σε «τακτική υποχώρηση» για να σταματήσει ο διαρκής βομβαρδισμός αμάχων, ίσως έχει δόσεις αλήθειας, αλλά πα-ραμένει γεγονός ότι οι αντάρτες δεν άντεξαν την αντεπίθεση των κυβερνητικών στρατευμάτων. Ο στόχος για μια «επέλαση προς τη Δαμασκό» αποδείχθηκε υπερφι-λόδοξος και κατώτερος των δυ-νατοτήτων του FSA.

Ακόμα και όταν ο FSA έδειχνε να έχει το πάνω χέρι, στο ίντερνετ πολλοί αλληλέγγυοι στη συριακή εξέγερση, ενώ εύχονταν να λήξει νικηφόρα η μάχη, σημείωναν: «ας ελπίσουμε να έχουν αρκετές σφαίρες και όπλα». Τελικά απο-δείχθηκε πως, παρά την ενίσχυ-σή τους το τελευταίο διάστημα (και στη διάρκεια της επέλασης προς τη Δαμασκό), οι αντάρτες δεν έχουν τον οπλισμό και τα πυ-ρομαχικά για να επικρατήσουν σε μια απευθείας σύγκρουση με το στρατό του Άσαντ.

Όμως η επικράτηση των κα-θεστωτικών ήρθε με τρόπο που έδειξε και τη δική τους αδυναμία. Ο Άσαντ χρειάστηκε να ρίξει όλη

του την πολεμική μηχανή στη Δα-μασκό για να ανακτήσει τον έλεγχό της. Χρειάστηκε να ριχτεί στη μάχη η Ρεπουμπλικανική Φρουρά (η ελίτ των ενόπλων δυνάμεων). Να ανα-κληθούν στη Δαμασκό τα στρατεύ-ματα που κατέστειλαν πόλεις στο βορρά (όπως και οι μονάδες που φρουρούν τα Υψίπεδα του Γκολάν). Χρειάστηκε να εξαπολύσει τους παραστρατιωτικούς «Σαμπίχα» σε ένα πόρτα-πόρτα πογκρόμ στους δρόμους της πρωτεύουσας. Να κληθεί η 4η Μεραρχία του διαβόη-του σφαγέα της εξέγερσης Μαχέρ Αλ Άσαντ, για να βομβαρδίσει ολό-κληρες συνοικίες με τη συνοδεία ελικοπτέρων και τανκς.

Στη διάρκεια των μαχών στη Δαμασκό, ο Άσαντ υποχρεώθη-κε να «θυσιάσει» τον έλεγχο του βορρά (πολλές πόλεις «απελευθε-ρώθηκαν», χωρίς να πέσει τουφε-κιά), ενώ υπέστη ένα νέο μαζικό κύμα αυτομολύσεων στο συρια-κό στρατό (καθώς η συγκυρία ευ-νοούσε, ώστε η δυσφορία μέσα στο στράτευμα να εκδηλωθεί χωρίς φόβο). Είναι χαρακτηριστι-κό πως αμέσως μετά τη λήξη της «μάχης της Δαμασκού» άρχισε η «μάχη της Αλέπο», καθώς, για να σώσει την πρωτεύουσα, ο δικτά-τορας χρειάστηκε να αποσύρει από εκεί τις δυνάμεις του.

Πολιτική ήτταΠέρα από τα στρατιωτικά συ-μπεράσματα, η σύγκρουση στη Δαμασκό αποκάλυψε και κά-ποιες νέες πραγματικότητες στο πολιτικό πεδίο. Ο έμπειρος δη-μοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, αν και στην ερώτηση «είναι σημείο καμπής;» απαντά πως «16 μήνες τώρα πάμε από το ένα σημείο κα-μπής στο άλλο», έκανε μια σοβα-ρή παρατήρηση: «Όταν υποχρεώ-νεσαι να κατεβάζεις τα τανκς και να βομβαρδίζεις την ίδια σου την πρωτεύουσα (είναι χαρακτηριστι-κή η παρατήρηση ακτιβιστών πως ούτε το Ισραήλ δεν έχει βομβαρ-δίσει τη Δαμασκό τόσα χρόνια), αρχίζεις να χάνεις το παιχνίδι...».

Όμως το άλλο συμπέρασμα είναι πως η άρχουσα κλίκα γύρω

από τον Άσαντ δεν προτίθεται να πέσει αμαχητί. Οι μάχες στη Δα-μασκό, η κρίση στο στράτευμα, η βομβιστική επίθεση που σκό-τωσε 4 κορυφαία στελέχη του καθεστώτος, είχαν δημιουργήσει το ιδανικό τοπίο για ένα «παλατια-νό» πραξικόπημα. Το γεγονός ότι αυτό δεν προέκυψε είναι αποκα-λυπτικό των διαθέσεων της κορυ-φής του Μπάαθ. Και πάλι ο Φισκ εξηγεί τη στάση της κορυφής του καθεστώτος: «Έστω ότι ο Άσαντ δηλώνει ότι παραιτείται και φεύ-γει από τη χώρα. Είναι πια έκπτω-τος πρόεδρος. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να τον συνοδεύσει στο αεροδρόμιο;».

Η στενή κλίκα γύρω από τον Άσαντ, όσο διατηρεί τον έλεγχο σε μερίδα των ενόπλων δυνάμε-ων, θα δώσει σκληρή μάχη για την επιβίωσή της. Αυτή τη στιγμή το μπααθικό καθεστώς μοιάζει με πάγο που λιώνει. Ο σκληρός πυρήνας, στο κέντρο, παραμένει παγωμένος και σκληρός, αλλά ο πάγος γύρω του υγροποιείται...

Ο ρόλος των μαζώνΤο πόσο θα κρατήσει αυτή η δι-αδικασία έχει μεγάλη σημασία, καθώς ήδη έχει αρχίσει να δο-κιμάζεται η αντοχή του λαϊκού παράγοντα. Αν και οι πιο αφοσιω-μένοι ακτιβιστές (όπως αυτοί στις Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές) στήριξαν τη μάχη της Δαμασκού (με ανακοινώσεις, με μικρές δια-δηλώσεις σε «ασφαλείς» γειτονιές της πρωτεύουσας, με βοήθεια στο χτίσιμο οδοφραγμάτων, με ενεργή συμμετοχή στην άμυ-να απέναντι στους «Σαμπίχα» με μαχαίρια, ρόπαλα ή ό,τι όπλο έπεφτε στα χέρια τους), παρα-μένει γεγονός ότι η πλειοψηφία κλείστηκε τρομοκρατημένη στα σπίτια της τις μέρες των ένοπλων συγκρούσεων. Η έφοδος στη Δα-μασκό δεν συνοδεύτηκε από μια μαζική εξέγερση. Η αδράνεια του μαζικού κινήματος είναι ένας κίν-δυνος που ελλοχεύει, όσο σκλη-ραίνει η ένοπλη πάλη και κρύβει κινδύνους τόσο άμεσους (η πλή-ρης στρατιωτικοποίηση της σύ-γκρουσης μπορεί να οδηγήσει σε

«ανίερες» συμμαχίες και αναζή-τηση «χρηματοδοτών»), όσο και μελλοντικούς (για το ρόλο που θα παίξει ο FSA σε μια Συρία «μετά τον Άσαντ»).

Διεθνές παζάριΣτο διεθνές επίπεδο, η Δύση σκληραίνει τη στάση της, διεκδι-κώντας απόφαση του ΟΗΕ που, πέρα από κυρώσεις, θα αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο στρατι-ωτικής επέμβασης. Η απόφαση μπλοκάρεται συστηματικά από τη Ρωσία, η οποία δείχνει αποφα-σισμένη να υπερασπιστεί τα συμ-φέροντά της μέχρι τέλους. Προ-τού καν εμφανιστούν «ψίθυροι» για μια ενδεχόμενη «συμμαχία των προθύμων», που θα αναλάβει δράση κατά του Άσαντ, οι Ρώσοι απείλησαν πως αυτό θα σημαίνει το τέλος του ΟΗΕ. Προς το παρόν η Μόσχα παίζει ρόλο-κλειδί, κα-θώς απέναντί της έχει δυνάμεις που δεν είναι καθόλου βέβαιες για τα επόμενα βήματα και τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζο-νται απόλυτα.

Στην πραγματικότητα, όλοι θα επιθυμούσαν ένα σενάριο «Υε-μένης» (ομαλή αποχώρηση του Άσαντ, συμφιλίωση καθεστωτι-κών και «πρόθυμων» της αντιπο-λίτευσης, ελεγχόμενη «μεταπο-λίτευση») από ό,τι ένα σενάριο «Λιβύης», που στην περίπτωση της Συρίας θα είναι πολύ πιο περι-πετειώδες.

Οι φόβοι τους είναι πολλοί και (από τη σκοπιά τους) δικαιολογη-μένοι. Για το Ισραήλ οι κραυγές των ανταρτών «πρώτα καταλαμ-βάνουμε τη Δαμασκό, μετά προ-ελαύνουμε στην Ιερουσαλήμ» ή η συμμετοχή των Παλαιστινίων προσφύγων του στρατοπέδου Γιαρμούκ στην ένοπλη πάλη ενά-ντια στο καθεστώς δημιουργούν δεύτερες σκέψεις για το αν μια στρατιωτική επίθεση θα του βγει σε καλό.

Για τους δυτικούς, ο πρόσφα-τος διάλογος του Άσαντ με τον Κόφι Ανάν είναι αποκαλυπτικός. Στη συζήτηση για τις ενδεχόμε-νες διαπραγματεύσεις, ο Άσαντ

ρώτησε τον απεσταλμένο του ΟΗΕ: «Από την αντιπολίτευση, έχετε κανέναν που να μπορεί πραγματικά να την εκπροσωπή-σει;» για να πάρει ως απάντηση το αμήχανο γέλιο του Ανάν. Αυτό δεν σημαίνει πως η περιοχή δεν μυρί-ζει μπαρούτι και πως το κίνημα στη Δύση δεν πρέπει να είναι σε επιφυλακή.

Κουρδικό ζήτημαΜια «παράπλευρη απώλεια» της μάχης της Δαμασκού ήταν η εγκατάλειψη των κουρδικών πε-ριοχών από το στρατό του Άσαντ. Ένας συνασπισμός κουρδικών κομμάτων και του PKK έχει πλέον αναλάβει ντε φάκτο τη διοίκηση της κουρδικής περιοχής της Συρί-ας και οργανώνει τη δικιά του «αυ-τόνομη» διοίκηση. Είναι μια εξέλι-ξη καλοδεχούμενη στον αγώνα των Κούρδων για αυτοδιάθεση (δεν είχαν δικαιώματα στη Συρία του Άσαντ). Αλλά είναι μια κατά-κτηση «επισφαλής» που μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις (π.χ. από την Τουρκία) και ένα συνολι-κότερο ντόμινο στην περιοχή.

Επιπλέον, έχει ανοίξει επικίνδυ-να στα δυτικά ΜΜΕ η συζήτηση για τα χημικά όπλα που έχει στη διάθεσή του το μπααθικό καθε-στώς. Η υποκριτική ανησυχία των δυτικών κυβερνήσεων για το αν θα τα χρησιμοποιήσει ο Άσαντ φέρνει τα σύννεφα του πολέμου πιο κοντά, ενώ η ανησυχία για το «σε τι χέρια θα καταλήξουν», αν πέσει ο Άσαντ, προειδοποιούν ότι ακόμα και αν ανατραπεί το κα-θεστώς από τον ίδιο το συριακό λαό, αυτός δεν θα ξεμπερδέψει από την ιμπεριαλιστική απειλή...

Η υποστήριξη των Σύριων επα-ναστατών, η ενίσχυση των δυνά-μεων που παλεύουν ενάντια στη δικτατορία, χωρίς να υποτάσσο-νται στις ΗΠΑ ή τις μοναρχίες του Κόλπου, είναι μονόδρομος. Η επικράτηση αυτών των δυνάμεων (όσο γρηγορότερα γίνει) θα είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για το μέλλον του συριακού λαού, αλλά και για τη ματαίωση των ιμπερια-λιστικών σχεδίων στην περιοχή...

Page 13: Εργατική Αριστερά τ.272

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Π άνω από 20.000 εργάτες στις υφαντουργίες της Μαχάλα, του μεγαλύτερου βιομηχανι-

κού κέντρου της Αιγύπτου, βρίσκονται σε απεργία και κατάληψη διαρκείας, με οικονομικά αιτήματα, την απαίτη-ση να απολυθεί η διοίκηση, αλλά και συνολικότερα αιτήματα για την ανα-διοργάνωση της αιγυπτιακής υφα-ντουργίας. Οι υφαντουργοί της Μα-χάλα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ξέσπασμα του απεργιακού κύματος από το 2006 μέχρι και την επανάσταση ενάντια στον Μουμπάρακ και δίκαια θεωρούνται το πιο πρωτοπόρο κομ-μάτι της αιγυπτιακής εργατικής τάξης. Καθόλου τυχαία, λίγες μόνο ώρες μετά την έναρξη της απεργίας στη Μαχάλα, ξέσπασε ένα απεργιακό κύμα σε όλες τις υφαντουργίες της Αιγύπτου, αλλά και σε εργοστάσια σε άλλες πόλεις και περιφέρειες.

Οι απεργοί προετοιμάζονται να οργα-νώσουν μαζικές συγκεντρώσεις στην πόλη για να κερδίσουν συμπαράστα-ση. Ήδη στο πλευρό τους βρίσκονται η Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία, οι Επα-ναστάτες Σοσιαλιστές, το Αιγυπτιακό Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Συνδικάτων.

Η σημασία της απεργίας είναι πολύ ευρύτερη από τον ίδιο τον αγώνα των υφαντουργών. Αιγύπτιος ακτιβιστής τη χαρακτήρισε «ανάσα καθαρού αέρα» μετά από μια περίοδο που όλη η προ-σοχή είχε στραφεί στο σύνταγμα, τον πρόεδρο, τις εκλογές. Η απεργία στη Μαχάλα φέρνει μαζί της την ελπίδα να πάρει η επανάσταση την κατεύθυνση, την οποία διεκδικεί η αιγυπτιακή Αρι-στερά, προς την ταξική πάλη.

Είναι χαρακτηριστική σε αυτό η ανα-κοίνωση των απεργών προς τον Μόρσι: «Οι εργάτες έχουν υποφέρει πάρα πολύ από την περιθωριοποίηση, τη φτώχεια και την ταπείνωση για πολλές δεκαε-τίες. Οπότε οι εργάτες πρέπει να είναι τώρα η προτεραιότητα του προέδρου, καθώς αυτό που έχει σημασία για τους εργάτες είναι να επιτευχθούν οι στόχοι της επανάστασης που είναι: αξιοπρε-πής ζωή, ελευθερία και κοινωνική δι-καιοσύνη. Θα θέλαμε να θυμήσουμε στον πρόεδρο ότι οι εργάτες ανέτρεψαν τα παλιό καταπιεστικό καθεστώς».

Στις διαδηλώσεις στη Μαχάλα, οι δη-λώσεις των απεργών είναι ακόμα πιο μα-χητικές: «Η επανάσταση δεν έφερε τίπο-τα στους εργάτες της υφαντουργίας στη Μαχάλα. Οι εργάτες ξαναρχίζουν την επα-

νάσταση από την αρχή. Η επόμενη επανά-σταση θα είναι εργατική επανάσταση».

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο Ceramica Cleopatra βρί-σκονται επίσης σε κινητοποιήσεις δι-αρκείας ενάντια στο κλείσιμο της μο-νάδας από τον πολυεκατομμυριούχο ιδιοκτήτη. Οι πάνω από 10.000 απεργοί διαδηλωτές επιτέθηκαν στο κτίριο της Ασφάλειας στο Σουέζ. Τις επόμενες μέ-ρες η αστυνομία και ο στρατός ανέλα-βαν τη φύλαξη των δημοσίων κτιρίων, επιτιθέμενοι στους εργάτες με χημικά, στέλνοντας άλλους στο νοσοκομείο και συλλαμβάνοντας 6 συνδικαλιστές. Εκατοντάδες εργαζόμενοι από άλλους κλάδους και δεκάδες απλοί πολίτες συμμετέχουν στις διαδηλώσεις των εργαζομένων στην Ceramica Cleopatra σε ένδειξη αλληλεγγύης. Το Σουέζ, με τη δική του μαχητική παράδοση ιδιαί-τερα τις μέρες της επανάστασης, είναι κοντά σε μια γενική απεργία.

Στην κινητοποίηση κυριαρχεί το σύν-θημα για «επανεθνικοποίηση». Είναι ένα αίτημα που γίνεται όλο και πιο δη-μοφιλές στις εργατικές διαδηλώσεις, καθώς οι Αιγύπτιοι καπιταλιστές έχουν κάνει μόδα τα λοκ-άουτ απέναντι στις εργατικές διεκδικήσεις...

Μεγάλη απεργία στο ΛίβανοΜια εντυπωσιακή απεργία είναι σε εξέλιξη στο Λίβανο. Οι 2.300 εργαζόμενοι της κρατικής Électricité du Liban, που διαχειρίζεται τον ηλεκτρισμό στη χώρα, βρίσκονται σε απεργία εδώ και δύο μήνες, απαιτώντας μόνιμη σύμβαση εργασίας. Οι εργάτες στον ηλεκτρισμό απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή ακόμα και με ημερήσι-ες συμβάσεις, δεν έχουν ασφάλεια και επιδόματα και τους απαγορεύεται να απεργήσουν ή να σχηματίσουν σωματείο. Η απεργία έχει οργανωθεί από τα κάτω, με συνελεύσεις και εκλεγμένες επιτροπές που οργάνωσαν την απεργία και την κατάληψη στα γραφεία της EdL και λογοδοτούν στη συνέλευση. Η περιφρούρηση της κατάληψης δέχτηκε επιθέσεις με πέτρες και μαχαίρια από μπράβους του Ελεύθερου Πατριωτικού Κινήματος (το χριστιανικό κόμμα-σύμμαχος της Χεζμπολάχ), του οποίου είναι στέλεχος ο υπουργός Εργασίας Μπασίλ. Ο υπουργός ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να προσλάβει τους απεργούς μόνιμα, για να μην ανατραπεί η ισορροπία Χριστιανών-Μουσουλμάνων στο δημόσιο. Όμως αυτή η απεργία σπάει ακριβώς τη σεχταριστική παράδοση που καθορίζει την πολιτική στο Λίβανο. Οι απεργοί απαντούν πως η μονιμότητα είναι δικαίωμα και όχι υπόθεση σεχτα-ριστικών συμφωνιών. Στην ανακοίνωσή τους γράφουν: «Δεν είμαστε χριστιανοί, ούτε μουσουλμάνοι. Είμαστε εργάτες που έχουν δικαιώματα και δεν θα υποχωρήσου-με μέχρι να τα κερδίσουμε». Είναι χαρακτηριστικό πως οι 3 τραυματίες, από την επίθεση των μπράβων, ήταν ένας Σουνίτης, ένας Σιίτης και ένας Χριστιανός...

Γαλλία: Κεντροαριστερή λιτότητα Δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο οι Γάλλοι Σοσιαλιστές για να ξεχάσουν την προεκλογική δημαγωγία. Ο πρωθυ-πουργός Αϊρό ανακοίνωσε ότι οι 60.000 προσλήψεις στο δημόσιο θα γίνουν. Αλλά δεν θα γίνουν άλλες στην επόμενη πενταετία και θα αφορούν όχι μόνο εκπαιδευτικούς, αλλά και αστυνομικούς και δικαστές. Ο Αϊρό απέφυγε τη λέξη «λιτότητα» και ανακοίνωσε «υπευθυνότητα ως προς το δημόσιο προϋπολογισμό». Το οικονομικό σχέδιο των Σοσιαλιστών για «ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και απασχόληση» θα εφαρμοστεί, σύμφωνα με τον Αϊρό, μέσα από «πάρε-δώσε μεταξύ των συνδικάτων, των επιχειρηματιών και του κράτους». Πώς θα εξασφαλιστεί το «δώσε»; Ο νέος πρωθυπουρ-γός επικαλέστηκε τον «οικονομικό πατριωτισμό», ικετεύοντας το γαλλικό κεφάλαιο να παράγει στη Γαλ-λία και να πάψει να φοροδιαφεύγει. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ομιλία του, οι καπιταλιστές έδειξαν τον «πατριωτισμό» και την «ευαισθησία» που πρόκειται να χρησιμοποιήσουν στον κοινωνικό διάλογο, που επι-καλούνται οι Σοσιαλιστές: Η Αιρμπάς ανακοίνωσε πως χτίζει νέο εργοστάσιο στην Αλαμπάμα, όπου οι μισθοί είναι χαμηλότεροι, και η Πεζό ότι θα προχωρήσει σε 8.000 απολύσεις και στο κλείσιμο μιας μονάδας. Το πρόγραμμα των Σοσιαλιστών είχε και άλλα όμορφα, που έκαναν ακόμα και τον δεξιό φιλόσοφο Λεβί να δηλώσει: «Αν οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν ειλικρινείς, θα άλλαζαν το όνομα του κόμματος». Ευτυχώς, η ηγεσία του –μετριοπαθούς– συνδικάτου Force Ouvriere ανακοίνωσε: «Το έδαφος είναι γόνιμο. Είμαστε έτοιμοι για απεργίες το φθινόπωρο»...

Μεγάλη αντιπυρηνική διαδήλωση στην ΙαπωνίαΣτην Ιαπωνία έγινε μια από τις μεγαλύτερες αντιπυ-ρηνικές διαδηλώσεις. Πάνω από 170.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους του Τόκιο για να διαμαρ-τυρηθούν για την επαναλειτουργία ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στην κεντρική Ιαπωνία. Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες της χώρας είχαν τεθεί εκτός λειτουρ-γίας για συντήρηση και επισκευές μετά τον εφιάλτη της Φουκουσίμα. Σήμερα η κυβέρνηση έχει αρχίσει να δίνει άδειες για την επαναλειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των σει-σμολόγων, αλλά και την ίδια την οδυνηρή εμπειρία της Φουκουσίμα. Όμως οι απλοί Ιάπωνες δεν ξεχνάνε τόσο γρήγορα τη φρίκη. Οι διαδηλωτές ήταν τριπλάσιοι από αυτούς του 2011, ενώ έχουν συγκεντρωθεί περίπου 8 εκατομμύρια υπογραφές ενάντια στην επαναλειτουρ-γία των πυρηνικών αντιδραστήρων...

Με κέντρο τη Μαχάλα, το «λίκνο της επανάστασης»

Απεργίες στην Αίγυπτο

Ο άνεμος των αραβικών εξεγέρσεων έφτασε στο Σουδάν, το οποίο συγκλονίζε-ται από ένα μαζικό κίνημα διαδηλώσεων εδώ και πάνω από ένα μήνα. Οι φοιτητι-κές διαδηλώσεις στις 16 Ιούνη, ενάντια σε νέα μέτρα λιτότητας (κυρίως για την κατάργηση των επιδομάτων πετρελαίου), προκάλεσαν ένα γενικότερο κοινωνικό ξε-σηκωμό που υιοθέτησε συνθήματα όπως το κλασσικό «ο λαός απαιτεί την ανατρο-πή του καθεστώτος».

Η μεγαλύτερη διαδήλωση έγινε στις 30 Ιού-νη, επέτειος του πραξικοπήματος που έφε-ρε στην εξουσία το Εθνικό Ισλαμικό Μέτω-πο το 1989. Όταν ένα κυβερνητικό στέλεχος είπε πως η ανατροπή του προέδρου Μπασίρ είναι τόσο αδύνατη όσο το να γλείψει κανείς τον αγκώνα του, η διαδήλωση ονομάστηκε «γλείφουμε τους αγκώνες μας».

Το καθεστώς του Εθνικού Ισλαμικού Με-τώπου είναι σκληρά νεοφιλελεύθερο. Τα πρώτα τρία χρόνια της εξουσίας του απο-

λύθηκαν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, τα συνδικάτα τέθηκαν εκτός νόμου και οι ηγέτες του εργατικού κινήματος και της αντιπολίτευσης φυλακίστηκαν. Μετά από χρόνια καταπίεσης, φτώχειας, αλλά και ενός πολέμου που έληξε με το διαμελισμό της χώρας και τη δημιουργία του Νοτίου Σουδάν, ήρθε η σημερινή εξέγερση.

Το καθεστώς του Μπασίρ στηριζόταν αποκλειστικά στα έσοδα από το πετρέ-λαιο, τα οποία συρρικνώθηκαν δραματι-κά, καθώς τα κοιτάσματα βρίσκονται στο Νότιο Σουδάν. Ο πόλεμος συνεχίζεται στα σύνορα για τη διεκδίκηση κάποιων περι-οχών με κοιτάσματα. Στην ουσία ο Μπα-σίρ δαπανά τα πενιχρά έσοδά του για να συντηρεί τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, οδηγώντας σε κατάρρευση και κλείσιμο νοσοκομεία και πανεπιστήμια.

Ο σουδανικός λαός αντιστάθηκε σε δύσκο-λες συνθήκες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η σημερινή δραματική κατάσταση προκάλε-

σε μια εξέγερση χωρίς προηγούμενο. Το κα-θεστώς έχει συλλάβει και βασανίσει πάνω από 2.000 ακτιβιστές, αλλά δεν έχει κατορ-θώσει να κάμψει το κίνημα. Οι φοιτητές, που βρίσκονται στην ηγεσία του κινήματος, οργανώνουν ανεξάρτητες φοιτητικές ενώ-σεις. Είναι ένα παράδειγμα που, αν βρει μι-μητές στους εργατικούς χώρους, μπορεί να ανατρέψει ριζικά το σκηνικό στη χώρα.

Οι προκλήσεις είναι τεράστιες σε μια πά-μπτωχη χώρα βυθισμένη σε πόλεμο, αλλά ο κοινός αγώνας φοιτητών, εργατών, ανέργων μπορεί να γίνει πραγματική απει-λή για τον Μπασίρ.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ο αγώνας των Σουδανών είναι άλλος ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της διεθνούς αντίστασης. Η αγωνιστική ανάταση στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον αραβικό κόσμο, τον Καναδά, τη Χιλή, αγγίζει πια και τις πιο «σκοτεινές» γωνιές του παγκόσμιου καπι-ταλισμού...

Ο λαϊκός ξεσηκωμός στο Σουδάν

Page 14: Εργατική Αριστερά τ.272

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η μάχη της νεολαίαςΤης Κατερίνας Σεργίδου

Η συζήτηση για το ποια είναι η πολιτική του ΣΥ-ΡΙΖΑ στη νεολαία βρί-

σκεται σε εξέλιξη εδώ και καιρό. Τα «σημάδια» που επιβάλλουν μια μαχητική και ξεκάθαρη αντιμετώ-πιση των προβλημάτων της νεο-λαίας είναι πολλά. Η υπό διάλυση δημόσια παιδεία, τα τεράστια ποσοστά ανεργίας στη νεολαία, η part time εργασία. Το ελπιδοφό-ρο είναι πως τα τελευταία χρόνια η νεολαία είναι παρούσα στους αγώνες. Παρούσα μέσα από τις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιή-σεις των προηγούμενων χρόνων που δεν επέτρεψαν την εφαρμο-γή των αντιδραστικών νόμων και κατεδάφισαν υπουργούς Παι-δείας, αλλά και παρούσα στην πλατεία Συντάγματος, στις λαϊκές συνελεύσεις, στις μεγάλες απερ-γίες και φυσικά στη μάχη των εκλογών, επιλέγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον πιο κοντινό της πολιτικό εκφραστή.

Σήμερα, που η κατάσταση στην κοινωνία και την οικονομία έχουν φτιάξει ένα ασφυκτικό πλαίσιο γύρω από τη νεολαία και ξέροντας ότι θα έρθουν νέα πιο σκληρά μέ-τρα και όλο μεγαλύτερη καταστο-λή, χρειάζεται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να κινητοποιηθούν και να καλύψουν το προηγούμενο κενό που άφησε η παρέμβασή τους. Το 27% στην κοινωνία θα πρέπει να μεταφραστεί σε υπαρκτές δυ-νάμεις στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους εργασίας, ιδιαίτε-

ρα στο δύσκολο ιδιωτικό τομέα. Δυνάμεις που από τη μια θα ορ-γανώνουν την αντίσταση στον ίδιο το χώρο και από την άλλη θα συντονίζουν τους νεολαιίστικους με τους εργατικούς αγώνες.

Η αναγκαιότητα να υπάρξει εδώ και τώρα πολιτική για τη νεολαία δεν μπορεί να καλυφθεί με τεχνη-τούς τρόπους. Αυτό που λείπει από την παρέμβαση στη νεολαία δεν είναι οι δομές, τα φεστιβάλ και τα χάπενινγκ, παρ’ όλο που και αυτά χρειάζονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να δο-κιμαστεί και να χτιστεί μέσα από συγκεκριμένα μέτωπα.

Στις σχολές θα πρέπει να συνε-χιστεί ή να ξεκινήσει η διαδικασία συγκρότησης τοπικών συνελεύ-σεων ΣΥΡΙΖΑ με τη συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων. Συ-νελεύσεων που δεν θα συζητούν απλά, που δεν θα χάνονται σε

μικρά ζητήματα, αλλά που θα αναλάβουν τη μάχη ενάντια στο νόμο-πλαίσιο. Βασικό ζήτημα είναι η σύνδεσή τους με τις επι-τροπές και πρωτοβουλίες αγώνα που ήδη υπάρχουν και στις οποί-ες συναντιέται ήδη ο κόσμος της Αριστεράς. Μεγάλη προσοχή θα χρειαστεί στο να μην ξαναεπιτρέ-ψουμε να υπάρξουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που με τις προτάσεις τους θα στηρίξουν το νόμο-πλαίσιο ή πτυχές του (όπως η συμμετοχή στις εκλογές για Συμβούλια Διοί-κησης).

Σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα (σχολεία, εργασιακά) η νεολαία θα πρέπει να δώσει τη μάχη μέσα από τις τοπικές συνελεύσεις γει-τονιών. Η νεολαία δεν μπορεί να αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι από τη στιγμή που ζει και δουλεύ-ει τοπικά. Η παρουσία νέων αν-θρώπων μπορεί να δώσει ζωντά-

νια, μαχητικότητα και φαντασία στις τοπικές συνελεύσεις.

Το επόμενο διάστημα έχουμε να υπερασπιστούμε τα σχολεία που διαλύονται, συγχωνεύονται και καταρρέουν λόγω της ανύ-παρκτης χρηματοδότησης. Πα-ράλληλα έχουμε να αντιμετωπί-σουμε το σοβαρό πρόβλημα της παρουσίας της Χρυσής Αυγής, που ανενόχλητα χύνει το φασι-στικό της δηλητήριο μέσα στα σχολεία. Με ενημερωτικό υλικό, με εκδηλώσεις και τοπικά φεστι-βάλ, σε συνεργασία με τις ΕΛΜΕ και άλλους φορείς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δράσει άμεσα. Ήδη σε κάποιες γειτονιές έχει ξεκινήσει η οργάνωση τέτοιων δράσεων.

Εξαιρετικά σημαντικό είναι και το πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει πραγματικές δυνάμεις στους χώρους εργασίας, ιδιαίτερα στο «δύσκολο» ιδιωτικό τομέα. Στα

φαστφουντάδικα, στις εταιρί-ες κινητής τηλεφωνίας, στους κούριερ, στα φροντιστήρια, στις αλυσίδες μεγαλοκαταστημάτων, όπου η νεολαία δουλεύει για μι-σθούς πείνας. Εκεί το καθήκον είναι να χτιστούν σωματεία που θα υπερασπίζονται τους εργαζό-μενους, που θα σπάνε την τρο-μοκρατία της εργοδοσίας. Και εδώ η μαχητικότητα της νεολαί-ας είναι απαραίτητη. Ταυτόχρονα σημαντικό είναι να οργανωθεί και η δουλειά στους ανέργους, προ-βάλλοντας τα αιτήματά τους, με ορατή παρουσία στους ΟΑΕΔ.

Μια παρέμβαση στην «πραγ-ματικότητα» της νεολαίας μπορεί να οδηγήσει φυσιολογικά και σε ένα πραγματικά μαζικό φεστιβάλ νέων ΣΥΡΙΖΑ μέσα στους επόμε-νους μήνες, κάτι το οποίο έχει ήδη αρχίσει να συζητιέται (αν και με ιδιαίτερη βιασύνη και χωρίς συζήτηση για τις απαραίτητες προϋποθέσεις).

Η περαιτέρω ενιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και των νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί το βα-σικό στόχο που είναι η ανατροπή του μνημονίου και της πολιτικής που μας έφερε μέχρι εδώ. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να επι-βληθεί, ούτε να περιοριστεί σε σχήματα μειοψηφιών και πλειο-ψηφιών. Στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει στους χώρους και θα αντιστέκεται, στο βαθμό που θα συσπειρώνει τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα κομμάτια της νεολαί-ας, θα προχωράει και η διαδικα-σία συγκρότησής του.

Του Άγγελου Κάπαρη

Τον προηγούμενο χρόνο, από το Σεπτέμβρη μέχρι και το Μάη, τα πανεπιστήμια ήταν ένας χώρος που βρισκόταν διαρκώς σε βρασμό. Ο λόγος ήταν πως η κυβέρνηση Πα-πανδρέου και μετέπειτα η κυβέρ-νηση Παπαδήμου επιχείρησαν να εφαρμόσουν το νόμο πλαίσιο, που αποτελούσε ταφόπλακα για τα πα-νεπιστήμια.

Το Σεπτέμβρη έγιναν μαζικές κα-ταλήψεις πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα, σαν μια πρώτη δυναμική αντίδραση. Τον υπόλοιπο χρόνο η κυβέρνηση έθεσε σαν στόχο να εκλεγούν συμβούλια διοίκησης (τα οποία αποτελούνταν σχεδόν μισά-μισά από πανεπιστημιακούς και εξωπανεπιστημιακούς παρά-γοντες), σε αντικατάσταση των πρυτανικών συμβουλίων. Αυτές οι εκλογές θα ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο και για τη σταδιακή επικρά-τηση των δυνάμεων της αγοράς στα πανεπιστήμια. Η προσπάθεια και των δύο κυβερνήσεων απέτυ-χε παταγωδώς, λόγω των συντο-νισμένων, μαζικών και μαχητικών

αντιδράσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας.

ΑνεφάρμοστοςΦυσικά, παρόλο που ο νόμος πλαί-σιο παραμένει ανεφάρμοστος, η κυβέρνηση συνεχίζει να μειώνει μι-σθούς καθηγητών, να κλείνει εστί-ες, να κόβει τη χρηματοδότηση. Η μεγαλύτερη απειλή της Διαμαντο-πούλου μάλιστα ήταν ότι, χωρίς συμβούλια διοίκησης, κανένα πα-νεπιστήμιο δεν θα χρηματοδοτεί-ται. Υποτίθεται πως σε όλη τη διάρ-κεια του προηγούμενου χρόνου, το υπουργείο υποσχόταν πως θα κάνει κάποιες αλλαγές, χωρίς βέβαια να μπαίνει ποτέ σε συζήτηση η ακύ-ρωση του νόμου πλαίσιο.

Μέσα στο κατακαλόκαιρο λοιπόν, ο υπουργός Παιδείας της τρίτης κατά σειρά μνημονιακής κυβέρνησης συναντήθηκε με την ΠΟΣΔΕΠ (ομο-σπονδία των πανεπιστημιακών καθη-γητών), με αντιπροσώπους των κα-θηγητών των ΤΕΙ, καθώς και με τους πρυτάνεις και τους προέδρους των ΤΕΙ. Ο υπουργός εμφανίστηκε ξεκά-θαρα υπέρ της εφαρμογής του νό-μου, παρόλο που οι προκάτοχοί του απέτυχαν πλήρως. Σε αυτό το μίνι δι-

άλογο συζητήθηκαν αρχικά (ο Αρβα-νιτόπουλος ανέφερε πως επίκεινται κι άλλες) οι εξής αλλαγές. Πρώτο, να παραταθεί η θητεία των πρυτάνεων. Δεύτερο, η εκλογή κοσμήτορα να γίνεται από την κοινότητα και όχι από τα συμβούλια. Τρίτο, οι εκλογές να γί-νονται από τα πρυτανικά συμβούλια και όχι από οργανωτική επιτροπή. Και τέταρτο, παρόλο που δεν έχουν γίνει εκλογές, η χρηματοδότηση δεν θα κοπεί μέχρι να γίνουν.

ΑλλαγέςΣτην πραγματικότητα αυτές οι αλλα-γές ούτε να θολώσουν τα νερά δεν μπορούν. Στο μεγαλύτερο μέρος τους αφορούν μόνο τις πρυτανικές αρχές και ουσιαστικά το υπουργείο τους πετάει κάποια ξεροκόμματα από τη μία, αλλά από την άλλη τους καθιστά υπεύθυνους για την εφαρ-μογή του νόμου. Παράλληλα υπό-σχεται χρηματοδότηση, όταν ήδη τα περισσότερα ιδρύματα υπολειτουρ-γούν. Μάλιστα πρυτάνεις και πρόε-δροι ΤΕΙ έχουν δηλώσει ότι πιθανό-τατα τα ιδρύματα δεν θα ανοίξουν για το νέο ακαδημαϊκό έτος.

Συνολικά το υπουργείο αυτή τη στιγμή, πέρα από τις μικρές αλλα-

γές στο νόμο, έχει ξεκινήσει την πλήρη εφαρμογή του. Έχει στείλει τελεσίγραφο να διακοπούν οι ερευ-νητικές δραστηριότητες, αλλά και να παγώσουν οι μισθοί. Παράλληλα οι εστίες κλείνουν και οι φοιτητές πληρώνουν τα συγγράμματά τους.

Το άλλο μέτωπο που ανοίγει η κυβέρ-νηση είναι η εφαρμογή του «Καλλι-κράτη» στα ιδρύματα. Κόβοντας από παντού, το υπουργείο ετοιμάζεται να κλείσει πολλά ιδρύματα πανελλαδικά. Στο όνομα του «εξορθολογισμού» έχει βάλει στόχο τον περιορισμό των εισα-κτέων (όταν κάθε Σεπτέμβρη γίνεται μάχη για μια θέση στους βρεφονηπια-κούς σταθμούς, η κυβέρνηση λέει «τι τους θέλουμε τόσους νηπιαγωγούς;») και το άνοιγμα του δρόμου στους ιδι-οκτήτες κολεγίων.

ΑντίστασηΌπως ολόκληρη η κοινωνία λοιπόν, ο χώρος της παιδείας χτυπιέται βά-ναυσα, βιώνοντας μια ταξική επίθε-ση που δεν έχει υπάρξει όμοιά της. Σε αυτό το πλαίσιο όμως πρέπει να θυμηθούμε πως δώσαμε τη μάχη πέρσι, κάνοντας βήματα μπροστά, και να δούμε τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας.

Κοιτώντας το χάρτη του αγώνα, βλέπουμε πως, εκτός από καταλή-ψεις και μαζικές συνελεύσεις φοι-τητών, αναπτύχθηκαν πανελλαδι-κά, κεντρικά, αλλά και ανά σχολή, πρωτοβουλίες αγώνα που συμμε-τείχαν μέσα φοιτητές, εργαζόμενοι, αλλά και καθηγητές. Είδαμε κατα-λήψεις εργαζομένων από τα κάτω με συμπαράσταση από φοιτητές. Είδαμε τους καθηγητές να παρακά-μπτουν την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (η οποία ακόμα και τώρα συνεχίζει να ονομάζει, όσους αντιστέκονται στο νόμο, προβοκάτορες και βίαιες μει-οψηφίες) και να συντονίζονται από τα κάτω με την πανελλαδική συνά-ντηση των συλλόγων ΔΕΠ.

Πέρσι δόθηκε μια διαρκής μάχη που όμως δεν πήρε γενικότερα χα-ρακτηριστικά. Φέτος, που η επίθε-ση αναμένεται ακόμα πιο σκληρή, οφείλουμε να βαθύνουμε την κοινή δράση και την ενότητα μεταξύ των κομματιών του πανεπιστημίου, αλλά και της Αριστεράς. Και παράλ-ληλα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε τα πανεπιστήμια να γίνουν πραγματικά κέντρα αγώνα των ερ-γαζομένων και της νεολαίας για τις μάχες που έρχονται.

Η κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή του, διαλύοντας τις σχολές

«Κλινικά νεκρός» ο νόμος πλαίσιο

Page 15: Εργατική Αριστερά τ.272

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Ιούλη 2012

Του Παναγιώτη Λίλλη

Η αντιδραστική παράδοση είχε πάντα άποψη για τη φιλαν-θρωπία. Ήταν η ελεημοσύνη

του ισχυρού και του πλούσιου προς τον αδύνατο και νικημένο που εκλιπαρούσε βοήθεια. Η εκκλησία περηφανεύεται για το θεάρεστο έργο της, διεκδικώντας πό-ρους και φοροαπαλλαγές, ακόμη και αν η «προσφορά» της στιγματίζεται από σκάν-δαλα. Όταν όμως η Χρυσή Αυγή ξεκινάει καμπάνια διανομής τροφίμων «μόνο για Έλληνες», τότε η υποκριτική φιλανθρω-πία του Ιερατείου μοιάζει θεόπνευστο έργο μπροστά στην ωμότητα και τη χυ-δαιότητα της ναζιστικής τακτικής.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Η ΚΚΚ (Κου Κλουξ Κλαν), τη δεκαετία του ’20 στις ΗΠΑ, συνδύαζε τα πογκρόμ σε βάρος των μαύρων με προγράμματα βο-ήθειας σε φτωχές οικογένειες λευκών. Προφανής σκοπός ήταν να αποκτήσει μια μαζική κοινωνική βάση, «αμόλυντη» από ταξικές και σοσιαλιστικές ιδέες. Η κρίση του 1929 και τα κινήματα αντίστασης της δεκαετίας του ’30 κατέστρεψαν αυτή την προσπάθεια, γιατί ανέδειξαν τον πραγμα-τικό εχθρό των φτωχών ανθρώπων: την καπιταλιστική ολιγαρχία.

Αυτή τη ρατσιστική κληρονομιά δεν την αρνήθηκε ο Χίτλερ. Στην πρώτη φάση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι κατακτη-μένες χώρες από τους ναζί ληστεύονταν από τρόφιμα και πρώτες ύλες και τρο-φοδοτούσαν την κοινωνική αλληλεγγύη στον «ανώτερο και κυρίαρχο» γερμανικό λαό. Η πείνα στην Αθήνα, το χειμώνα του 1941-1942 με τους 300 χιλιάδες νεκρούς, ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ρατσιστικής «μεταφοράς πόρων».

ΝίκαιαΣτη Νίκαια, την πόλη των προσφύγων και των εργατών με την ιστορική μνή-μη του Μπλόκου του ’43, η νεοναζιστι-κή καμπάνια φιλανθρωπίας «μόνο για Έλληνες» ως τώρα βρήκε κάποια περι-ορισμένη ανταπόκριση. Γιατί όμως οι Χρυσαυγίτες επέλεξαν τη Νίκαια; Η Β’ Πειραιά, η πιο λαϊκή, εργατική περιοχή της χώρας, σαρώνεται από την ανεργία και τη φτώχεια. Το επίπεδο συνδικαλι-στικής οργάνωσης έχει πέσει. Η θεαμα-τική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές δεν αναλογεί προς το παρόν σε αντίστοιχη κομματική οργάνωση. Πα-ράλληλα το ΚΚΕ έχει υποστεί απώλειες και δεν μπορεί να παίξει πρωταγωνιστι-κό ρόλο. Επιπρόσθετα, η Νίκαια είναι εχθρική προς τα κόμματα του μνημονί-ου. Η ΝΔ είναι έξω από τον κόσμο της περιοχής και το ΠΑΣΟΚ έχει πάθει ολο-κληρωτική κατάρρευση.

Σ’ αυτό το πλαίσιο μπορούμε να εξηγή-σουμε την τοπική εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής με 10%. Στη Νίκαια μιλά-με λοιπόν για σύγκρουση δύο αντίθετων πολιτικών δυνάμεων: των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής και της Αριστεράς με πρωταρχικό το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν εδραιωθούν στη Νίκαια οι νεοναζιστές, μπορούν να εξαπλωθούν πιο άνετα στις συνοικίες δυτικά από το ποτάμι. Γι’ αυτό εφαρμόζουν μια διπλή τακτική που, χωρίς να «ξεχνά» τις επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς σε μετανάστες, αφήνει μεγάλο χώρο στο «κοινωνικό προφίλ» της Χρυσής Αυγής, γιατί στη Νίκαια, σε αντί-θεση π.χ. με τον Άγιο Παντελεήμονα, η παράδοση της Αριστεράς είναι ισχυρή.

Αντιφασιστικές τακτικέςΜ’ αυτά τα δεδομένα, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι στη Νίκαια, μια τακτική αντιφασιστικής δράσης που δίνει την κύρια έμφαση στη στρατιωτική αντιπα-ράθεση με τους Χρυσαυγίτες βρέθηκε σε αδιέξοδο, παρ’ ότι είχε «στρατιωτικές επιτυχίες». Γιατί ο φασισμός δεν είναι μόνο μια συμμορία τραμπούκων, αλλά ένα κίνημα σκοταδιστικό και βάρβαρο, με στόχο το κίνημα, την Αριστερά και τα συνδικάτα. Αυτό προσπαθούν να συ-γκροτήσουν σήμερα οι Χρυσαυγίτες. Όμως δεν μπορεί να απαντήσει και μια άλλη προσέγγιση που στηρίζεται στο δίπολο «κοινωνική αλληλεγγύη και μια αστυνομία που θα κάνει τη δουλειά της».

Καταρχήν γιατί η αστυνομία κάνει «τη δουλειά της» και πολύ καλά μάλιστα. Το κύριο καθήκον της είναι να προστατεύει τους πολίτες από το έγκλημα. Ποιοι είναι όμως οι εγκληματίες; Για το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν είναι οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες τοκογλύφοι και οι νεονα-ζί. Αλλά οι μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι απεργοί και οι διαδηλωτές. Αν η αστυ-νομία βρίσκει την ευγενή συμπαράστα-ση νεοναζιστών που οπλοφορούν, αυτό δεν είναι κακό για την αστυνομία, αλλά για τις αυταπάτες της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς…

Παράλληλα, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τα «σπίτια κοινωνικής αλληλεγγύης» που θα προσφέρουν νομική βοήθεια, στοιχειώδη ιατρική φροντίδα με κοι-νωνικά ιατρεία, δωρεάν φροντιστήρια σε άπορους μαθητές κλπ, παρ’ ότι είναι θετική, δεν μπορεί να είναι από μόνη της η απάντηση στους φασίστες, ούτε η απάντηση στην κρίση. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τις δυνάμεις να υποκαταστήσει το κενό που αφήνει η διάλυση του κοινω-νικού κράτους. Επίσης δεν διαθέτει την οικονομική ευρωστία αντιδραστικών δυνάμεων «αλληλεγγύης», που χρημα-

τοδοτούνται από τμήματα του κεφαλαί-ου και του κράτους.

Για μια συνολική απάντηση στο επίπε-δο της κοινωνικής αλληλεγγύης, απαι-τείται η κινητοποίηση της κοινωνίας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχουν στον πυρήνα της κινήματα αντίστασης. Στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’30 και στην Ελλάδα της κατοχής 1941-1944 (τότε που το ΕΑΜ οργάνωσε σχεδόν όλο τον ελληνικό λαό ενάντια στους ναζιστές κατακτητές) μπο-ρούμε να βρούμε τέτοια παραδείγματα.

Από το σημερινό κίνημα, η απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία» είναι δι-δακτική. Όσο το συνδικάτο ήταν μαχη-τικό και ανοιχτό, η κοινωνική αλληλεγ-γύη ξεπέρασε κάθε όριο. Όταν το ΠΑΜΕ απομόνωσε ευρύτερες δυνάμεις και δεν ξεμπρόστιασε την «αλληλεγγύη» της Χρυσής Αυγής, η συμπαράσταση στον αγώνα περιορίστηκε. Εκεί πάτησε και η πρόσφατη απεργοσπαστική επιχείρηση Μάνεση-Σαμαρά.

Τι να κάνουμε;Η απάντηση στη φασιστική πρόκληση μπορεί και πρέπει να δοθεί σε τρία επίπεδα:

Πρώτο, να οργανώσουμε μαζικούς αγώνες για τα ζωτικά προβλήματα των απλών ανθρώπων: Την ανεργία που εξα-πλώνεται και τη διάλυση της δημόσιας υγείας. Σ’ αυτό το καθήκον η Αριστερά και τα εργατικά σωματεία έχουν τον πρώ-το λόγο.

Δεύτερο, με την ανακούφιση στα θύ-ματα της κρίσης, που μπορούν να προ-σφέρουν τα δίκτυα κοινωνικής αλλη-λεγγύης. Το κύριο βάρος εδώ χρειάζεται να το αναλάβουν οι τοπικοί φορείς. Για παράδειγμα, ο δήμαρχος της Νίκαιας να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του. Για να το εξασφαλίσει, ενωμένη η Αριστερά της Νίκαιας μπορεί να επιβάλει στο δήμο να οργανώσει συστηματικά συσσίτια για τους άνεργους και τους άπορους κατοί-κους της περιοχής, ανεξαρτήτως εθνικό-τητας και προέλευσης.

Τρίτο, απαιτούνται αντιφασιστικές κι-νητοποιήσεις μαζικές, μαχητικές και πε-ριφρουρημένες. Ο όγκος και ο παλμός τους να παραλύουν τους φασιστικούς τραμπουκισμούς και να απομονώνουν τους χαλαρούς υποστηρικτές των φασι-στών από τον σκληρό πυρήνα.

Βαδίζοντας πάνω σ’ αυτό το δρόμο μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδια των φασιστών για τη Νίκαια και την ευ-ρύτερη περιοχή και να μετατρέψουμε την Αριστερά σε ηγεμονική δύναμη από-λυτης πλειοψηφίας. Όχι μόνο εκλογικά, αλλά κοινωνικά και πολιτικά, σε κάθε πόλη και γειτονιά.

Κοινωνική Αλληλεγγύη και νεοναζί

Ένα αντιεπιστημονικό κείμενο-καταγγελία μιας δασκάλας για το βιβλίο γραμματικής της Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού, στον ιστότοπο ενός συλλόγου εκπαιδευτικών, αναπαράχθηκε με λύσσα από ανθρώπους που έντρομοι διακήρυτταν ότι χάνουμε τη γλώσσα μας, σχολιάστηκε ακόμα και από δημόσια πρόσωπα στα κυρίαρχα μέσα και συνεχίζει να έχει επιρροή ακόμα και σήμερα. Ακόμα και μετά από την παρέμβαση 140 πανεπιστημιακών γλωσσολόγων, που βεβαιώνουν ότι, τα όσα γράφονται στο κείμενο της δασκάλας, είναι ανυπόστατες ανοησίες. Οι εθνικιστι-κές κορώνες καλά κρατούν. Δική μας δουλειά είναι να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, ούτε ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί.

N N N

Αγγλίδα τουρίστρια προσέφυγε στο αστυνομικό τμήμα Αγ. Παντελεήμονα για να δηλώσει την κλοπή του κινητού της τηλεφώνου και αντ’ αυτού έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από αστυνομικούς, που ήταν εκείνη τη στιγμή σε υπηρεσία, μόλις διαπίστωσαν ότι η συγκεκριμένη γυναίκα κατάγεται από την Αλβανία. Το γεγονός επιβεβαιώνει για μια φορά ακόμη πως το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα εξακολουθεί να είναι ρατσιστικός θύλακας. Και δεν είναι το μόνο.

N N N

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος, κάτοικος Περιστερίου, το Σάββατο 21/7 βγήκε από το σπίτι του για να διαμαρτυρη-θεί σε έναν αστυνομικό, επειδή πατούσε ένα μετανάστη δεμένο με χειροπέδες και πεσμένο στο έδαφος στις 12 το βράδυ. Αποτέλεσμα; Συνελήφθη με τις κατηγορίες της «αντίστασης κατά της αρχής», «απόπειρα απελευθέ-ρωσης κρατουμένου» και «ψευδή ανωμοτί κατάθεση». Τη Δευτέρα 23/7, στην Ευελπίδων, η 5η τακτική ανα-κρίτρια πρόσθεσε επιπλέον την κατηγορία της «απλής συνέργειας σε ληστεία». Το ρατσιστικό περιστατικό και η απόπειρα φίμωσης όσων αντιστέκονται στα ξυλοκο-πήματα εναντίον μεταναστών δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Πάνω από εκατό άτομα ανταποκρίθηκαν σε κάλεσμα της κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και ομάδων πολιτών από το Περιστέρι και βρέθηκαν στα δικαστήρια στις 24/7. Ο Πέτρος αφέθηκε ελεύθερος, ενώ στο δικαστήριο, που θα οριστεί σύντομα, εκτός από τους αυτόπτες μάρτυρες θα καταθέσουν για την υπερά-σπισή του οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης και Ιωάννα Γαϊτάνη. Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!

N N N

Ένας εργοδότης στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου πυρο-βόλησε έναν μετανάστη εργαζόμενό του από το Πακιστάν, τον Μπασίρ Τζαχανγκίρ, και επιχείρησε να τον κρατήσει κλειδωμένο μέσα σε δωμάτιο για να μην αποκαλύψει το περιστατικό. Το χέρι του όπλισε η καθημερινή προπαγάνδα εναντίον των μεταναστών, που γίνεται από τα ΜΜΕ και τα κόμματα εξουσίας. Η συνέχεια στα δικαστήρια και στους δρόμους.

N N N

Μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» Πάτρας και σύντροφοι-ισσες του αντιφασιστικού αγώνα παραβρέ-θηκαν, την Παρασκευή 20/7, στα δικαστήρια της Πάτρας για τη δίκη του Θ.Μ., τραμπούκου που επιτέθηκε μαζί με άλλα 7 άτομα σε Τυνήσιο μετανάστη. Οι υποστηρικτές της ρατσιστικής και φασιστικής βίας ήταν επιθετικοί. Μέσα στα δικαστήρια απείλησαν το δικηγόρο και το μάρτυρα. Επιτέθηκαν λεκτικά με απειλές, αποδεικνύο-ντας ότι ο ξυλοδαρμός του μετανάστη έχει φασιστικά κίνητρα και δίνοντας συνέχεια στη λογική του πογκρόμ που εξαπέλυσε η Χρυσή Αυγή πριν καιρό στην περιοχή των Ιτεών. Φαίνεται είναι μια οργανωμένη προσπάθεια να στηθούν και άλλοι Αγ. Παντελεήμονες και άλλες γειτονιές μίσους. Η δίκη αναβλήθηκε για τις 31/7.

N N N

Μία «μάχη» που δεν χωρίζει, αλλά ενώνει, πραγμα-τοποιήθηκε την Πέμπτη στο γήπεδο του Διστόμου. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας με αντιφασιστικό χα-ρακτήρα έγινε μεταξύ του σωματείου ΑΜΒΡΥΣΣΕΑ ΔΙΣΤΟΜΟΥ και της γερμανικής SJC HÖVELRIEGE. Ο αγώνας ήταν αφιερωμένος στη Μνήμη των 218 Διστομιτών, που σφαγιάστηκαν στις 10 Ιουνίου 1944 από τα γερμανικά-ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Page 16: Εργατική Αριστερά τ.272

Του Πάνου Πέτρου

Σ τις 10 Ιούλη, η «Μαύρη Πορεία» των 200 ανθρακωρύχων, που περπάτησαν επί 18 μέρες 400 χι-

λιόμετρα, έφτασε στη Μαδρίτη. Σε ολό-κληρη τη διαδρομή, ήταν εντυπωσιακή η στήριξη στον αγώνα τους, με χιλιάδες συμπαραστάτες να τους υποδέχονται στους τόπους από όπου περνούσαν, με ολόκληρα χωριά να στήνουν γιορτές προς τιμήν τους, με τους ντόπιους να τους παρέχουν τρόφιμα, φάρμακα και ό,τι άλλο χρειάζονταν.

Αλλά η είσοδος στη Μαδρίτη ξεπέ-ρασε κάθε προσδοκία. Τα μεσάνυχτα της 10ης Ιούλη, περίπου 200.000 άν-θρωποι τους υποδέχτηκαν σαν ήρωες και διαδήλωσαν μαζί τους. Την επό-μενη μέρα έφτασαν με λεωφορεία οι υπόλοιποι ανθρακωρύχοι στη Μα-δρίτη και έγινε η επίσημη διαδήλω-ση, στην οποία καλούσαν οι γενικές εργατικές συνομοσπονδίες, και το μέγεθος ήταν και πάλι αντίστοιχο. Τα συνθήματα «Si, se puede!» (Ναι, μπο-ρούμε!) και «Viva la lucha de la classe obrera» (Ζήτω ο αγώνας της εργατικής τάξης) κυριάρχησαν.

Αγωνιστικές παραδόσειςΣτην Πουέρτα Ντελ Σολ, δεκάδες χι-λιάδες τραγούδησαν με υψωμένες τις αριστερές γροθιές το «En el Pozo Maria Luisa». Είναι ένα λαϊκό τραγούδι των ορυχείων, το οποίο έγινε ύμνος της εξέγερσης των ανθρακωρύχων της Αστούρια το 1934 και ένα από τα κλασι-κά τραγούδια του ισπανικού εμφυλίου.

Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτοί οι πανίσχυροι συμβολισμοί αντικατο-πτρίζουν μια πραγματική αλλαγή στην

ισπανική κοινωνία. Η απεργία των αν-θρακωρύχων λειτούργησε ως καταλύ-της, αρχικά στις περιοχές των ορυχεί-ων, όπου επιτροπές αλληλεγγύης και επιτροπές άμυνας οργάνωσαν τοπικές γενικές απεργίες συμπαράστασης και συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων σε μια σειρά πόλεις και χωριά. Πλέον λειτουργεί και ως παράδειγμα για το εργατικό κίνημα.

Οι διαδηλώσεις των συνδικάτων και οι πολύ σπάνιες 24ωρες γενικές απεργίες είχαν πάντα μαζική συμμε-τοχή, αλλά ήταν εμφανές πως δεν αρ-κούσαν. Πόσο μάλλον σήμερα που η επίθεση που εξαπολύει ο Ραχόι είναι η σκληρότερη μετά την εποχή του Φράνκο. Ο αποφασιστικός αγώνας των ανθρακωρύχων έδωσε την απά-ντηση στο «πώς τους σταματάμε;».

Η «σύμπτωση» της άφιξης των αν-θρακωρύχων στη Μαδρίτη με την ανα-κοίνωση των νέων μέτρων λιτότητας από τον Ραχόι έχει φέρει το ισπανικό κίνημα στην πρώτη γραμμή τις τελευ-ταίες εβδομάδες. Η «Ελ Παΐς» υποχρε-ώθηκε να γράψει πως η ιδέα του «εργα-τικού αγώνα» κερδίζει διαρκώς έδαφος.

«Αντάρτικο» στο δημόσιοΟι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται σε «αντάρτικο» ενάντια στα μέτρα. Κα-θημερινά, ομάδες εργαζομένων αξι-οποιούν το διάλειμμα για να κάνουν διαδηλώσεις έξω από τις υπηρεσίες τους, στους δρόμους της πόλης κι έξω από κυβερνητικά κτίρια. Σε αυτές τις κινητοποιήσεις συμμετέχουν πλέον χιλιάδες εργαζόμενοι και χρησιμοποι-ούν την τακτική των ανθρακωρύχων: αποκλείουν κεντρικούς δρόμους, γραμμές τρένων, οργανώνουν «πα-

ράνομες» διαδηλώσεις στο κέντρο, καταλαμβάνουν (προσωρινά) κτίρια.

Παράλληλα με το «αντάρτικο» στο δημόσιο, οργανώνονται –επίσης κα-θημερινές– κινητοποιήσεις από τους Indignados έξω από τα γραφεία του Λαϊκού Κόμματος, έξω από τοπικά κοι-νοβούλια κλπ. Σε κάποιες περιπτώσεις ξαναζωντανεύει η Πούερτα Ντελ Σολ, γεμίζοντας με δεκάδες χιλιάδες διαδη-λωτές μέχρι τα μεσάνυχτα. Πρόσφατα, ομάδες ανέργων οργάνωσαν τη δική τους «πορεία προς τη Μαδρίτη».

Διαδήλωση-σεισμόςΑυτό το κύμα κινητοποιήσεων, οργα-νωμένο «από τα κάτω», οδήγησε τις γενικές συνομοσπονδίες να καλέσουν σε μια κεντρική διαδήλωση ενάντια στη λιτότητα στις 19 Ιούλη. Στη Βαρκελώνη διαδήλωσαν 300.000, με τους πυρο-σβέστες να μπλοκάρουν τους γύρω δρόμους για να κρατήσουν τα ΜΑΤ μα-κριά από τη διαδήλωση. Στη Μαδρίτη, οι διαδηλωτές ήταν 800.000, ξεπερνώ-ντας και την απεργιακή διαδήλωση του Μάρτη. Μουσικοί έπαιζαν τραγούδια του ισπανικού εμφυλίου και μαζί ακού-στηκαν τα συνθήματα για τη δύναμη του «αγώνα της εργατικής τάξης» και «Μαριάνο, δεν θα βγάλεις το καλοκαί-ρι». Στη Σεβίλλη, τη Βαλένθια και αλλού, οι δρόμοι πλημμύρισαν από κόσμο. Οι ηγεσίες των συνδικάτων, προειδοποί-ησαν για ενδεχόμενη γενική απεργία, αλλά όχι πριν το Σεπτέμβρη.

Με τους ανθρακωρύχους, τους πυροσβέστες, τους Indignados και το δημόσιο τομέα «στο πόδι», είναι πιθανό μετά από ένα πολύ θερμό κα-λοκαίρι στην Ισπανία, να ξεσπάσει και ένα ακόμα θερμότερο φθινόπωρο.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

25 Ιούλη 2012 

Η Ισπανία στους δρόμους

Η Ισπανία αποκτά σταδιακά τα χαρακτηριστικά ενός νέου «αδύναμου κρίκου» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κυβέρνηση Ραχόι δεν είναι διατεθειμένη να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω στα σκληρά μέτρα λιτότητας. Η κραυγή της βουλευτίνας του Λαϊκού Κόμματος «Να πάνε να γαμη-θούν!» για τους ανέργους και τα χειροκροτήματα που απέ-σπασε, συμπυκνώνουν τις διαθέσεις της Δεξιάς. Ο Ραχόι, εφαρμόζοντας την πιο αντιλαϊκή πολιτική από την εποχή του Φράνκο, καταφεύγει και στο ανάλογο οπλοστάσιο: Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ενάντια στα ορυχεία μετα-φέρθηκαν και στις πόλεις. Η αστυνομία επιτέθηκε στη διαδήλωση των ανθρακωρύχων και των αλληλέγγυων στο υπουργείο Βιομηχανίας με πλαστικές σφαίρες, τραυματί-ζοντας 75 άτομα. Η απρόκλητη και σκληρή καταστολή έχει γίνει ο κανόνας ενάντια στις κινητοποιήσεις των συνδικά-των, των δημοσίων υπαλλήλων, των Indignados.

Αλλά την ίδια σκλήρυνση δείχνει και το κίνημα. Η κατα-στολή σε ένα βαθμό έχει τροφοδοτήσει την αυξανόμενη κοι-νωνική οργή. Είναι χαρακτηριστική της πόλωσης η αποτυχία του Ραχόι να εκμεταλλευτεί τη νίκη της εθνικής Ισπανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, παρά τη συνειδητή του προσπάθεια να το κάνει. Στην έκκληση του Ισπανού πρωθυπουργού «να κατακτήσετε το ευρωπαϊκό, για να μας βοηθήσετε να ξεχάσουμε την κρίση», ο προπονητής Βιθέντε Ντελ Μπόσκε απάντησε «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά αυτό δε θα λύσει τα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα της χώρας». Ο αστέρας της εθνικής και της Μπαρτσελόνα, Νταβίντ Βίγια, εκδήλωσε με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή του στην απεργία των ανθρακωρύχων. Οι αλληλέγγυοι, που συγκεντρώθηκαν στη Μαδρίτη, τραγουδούσαν «αυτή είναι η εθνική μας ομάδα» για τους ανθρακωρύχους.

Η κλιμάκωση της αγωνιστικότητας πηγαίνει μαζί με μια αυξανόμενη πολιτικοποίηση, που αποδεικνύει πως κάποιες παραδόσεις είναι πολύ μεγάλες για να χαθούν και, όταν έρχεται η ώρα, παίζουν σημαντικό ρόλο. Ο ανθρακω-ρύχος Κάρλος Κασάδο δήλωσε στη «Λιμπερασιόν»: «Θυ-μηθείτε τον εμφύλιο πόλεμο. Άρχισε στην Αστουρίας, στα βάθη του ορυχείου!». Οι ύμνοι του 1934 και του εμφυλίου, οι σημαίες της Δημοκρατικής Ισπανίας στις διαδηλώσεις είναι αποκαλυπτικά. Πρόσφατα το Κομουνιστικό Μανιφέ-στο βρέθηκε στην κορυφή των μπεστ-σέλερ.

Αυτές οι ανατροπές έχουν πανευρωπαϊκή σημασία. Οι «αδύναμοι κρίκοι» έγιναν δύο και κυρίως μπορούν να πολ-λαπλασιαστούν. Η εικόνα της Ισπανίας πριν μερικούς μήνες δεν προμήνυε τέτοιες ανατροπές. Η ταχύτητα με την οποία το ισπανικό κίνημα πέρασε από την σχετική αδράνεια στην πρώτη γραμμή, η σημασία που έπαιξαν οι ιστορικές παραδό-σεις, πρέπει να ληφθούν υπόψη, όταν κάνουμε εκτιμήσεις για την κατάσταση της αντίστασης πανευρωπαϊκά.

Τίποτα δεν αποκλείει μια ανάλογη έκρηξη στην Ιταλία, που αντιμετωπίζει ανάλογη θύελλα και έχει ένα εργατικό κίνημα με τις δικές του μεγάλες παραδόσεις και δυνα-τότητες. Τίποτα δεν εγγυάται στον Ολάντ ότι ο «μήνας του μέλιτος» δεν θα λήξει από το Σεπτέμβρη κιόλας… Η εκτίμηση των «από πάνω» ότι η Ισπανία «προειδοποιεί για το ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης στην Ευρώπη» μπορεί να επαληθευτεί πολύ σύντομα…

Πληθαίνουν οι «αδύναμοι κρίκοι» στην ΕΕ