Οι εκλογές της 6ης Μάη είναι μια ση-μαντική αναμέτρηση. Τα κόμματα του μνημονίου, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να εμποδιστούν να σχηματίσουν κυβερ-νητική πλειοψηφία, να μην αποκτήσουν –μαζί– 151 βουλευτές.

Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, με ασύστο-λη βοήθεια από τα ΜΜΕ, κραυγάζουν για τον κίνδυνο «ακυβερνησίας», απει-λώντας τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ότι σε αυτό το ενδεχόμενο θα κινδυνέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα κινδυνέψει η βιωσιμότητα των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων. Ο κίνδυνος είναι ακρι-βώς ο αντίστροφος. Η πλατιά πείρα των τελευταίων χρόνων λέει ότι οι μισθοί, οι συντάξεις, η δημόσια περίθαλψη και εκ-παίδευση κινδύνεψαν από τις κυβερνή-σεις των μνημονίων, από όσους δεσμεύ-ονται στην πολιτική που υπαγορεύουν οι δανειστές. Αυτά τα κόμματα και αυτή η

πολιτική πρέπει να είναι οι μεγάλοι ηττη-μένοι της 6ης Μάη.

Ταυτόχρονα πρέπει να ηττηθούν όλοι οι δορυφόροι και συνοδοιπόροι τους. Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που καμαρώνει ότι υπήρ-ξε πρωτεργάτης της κυβέρνησης Παπαδή-μου. Οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι της «ΔΗΣΥ» της Ντόρας και οι ακραιφνέστεροι της «Δράσης» του Μάνου. Η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη που καμώνεται ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο, ενώ δηλώνει ότι «θα αναγνω-ρίσει όλες τις δεσμεύσεις της χώρας».

Επίσης πρέπει να ηττηθούν οι όψιμοι «αντιμνημονιακοί» της ακροδεξιάς του Κα-μένου. Και, κυρίως, οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής που επιδιώκουν να μετατρέψουν τη λαϊκή οργή σε μια καταστροφική δύναμη ενάντια στους μετανάστες, ενάντια στην Αριστερά, ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Στους νικητές της 6ης Μάη θέλουμε να εί-

ναι η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ. Οι δυνάμεις που πάλεψαν και παλεύ-ουν ενάντια στα μνημόνια από τη σκοπιά των συμφερόντων όλων των εργαζομένων, από τη σκοπιά του σοσιαλισμού. Μια τέ-τοια νίκη μπορεί να ανοίξει το δρόμο στην αποφασιστική αντεπίθεση των εργαζομέ-νων και των λαϊκών μαζών, στη μοναδική δύναμη που μπορεί να σαρώσει τη βάρβα-ρη πολιτική που ήδη γνωρίσαμε και που θα γίνει ακόμα πιο απειλητική στις 7 Μάη.

Σε αυτή την προοπτική εμείς διαλέγουμε και στηρίζουμε το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙ-ΖΑ. Το ψηφοδέλτιο του ενωτικού εγχει-ρήματος της Αριστεράς. Και θα επιμεί-νουμε στην πολιτική της ενότητας στη δράση, στο στόχο της συμπαράταξης της Αριστεράς, στις νέες συνθήκες που θα προκύψουν από την 7η Μάη.

Στην κάλπη και στο δρόμο, όλοι μαζί, μπορούμε να τους ανατρέψουμε!

Φύλλο Νο 266

25 Απρίλη 2012

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Πρωτομαγιά 2012: Να εκφραστούν οι αγώνες μας

4

Δύο χρόνια μνημόνια, αλλά και αντιστάσεις

11

Λεφτά για τις τράπεζες, νέα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους

2

Η επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια

13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Χιλιάδες σύντροφοι και συντρόφισσες απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα μεταφέρουν το μή-νυμα ανατροπής των δυνάμεων του μνημονίου. Με τις αφίσες και τα φυλλάδια του ΣΥΡΙΖΑ, με τα έντυπα των οργανώσεων, με τις «κόκκινες σημαί-ες» της αντίστασης και της ελπίδας, δίνουμε πα-ντού τη μάχη για την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανοιχτές εκδηλώσεις, οι συσκέψεις και οι περι-οδείες, είναι οι πιο πετυχημένες των τελευταίων χρόνων, καθώς σ’ αυτές συμμετέχουν και χιλιάδες άνθρωποι που πλησιάζουν τώρα την Αριστερά.Μέχρι την 6η Μάη αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση σε κάθε πόλη, γειτονιά, εργατικό χώρο, για το καλύτερο δυνατό εκλογι-κό αποτέλεσμα, αλλά και για τη δημιουργία ενός δικτύου αγωνιστών-στριών, πολύτιμου για τις μά-χες της επόμενης μέρας (δηλώσεις υποψήφιων βουλευτών σελ. 6, 7, 8, 9, 14).

Μια από τις κε-ντρικές μάχες της προεκλογι-κής περιόδου θα είναι αυτή ενάντια στους νεοναζί δολο-φόνους της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι διεκδι-κούν την είσοδό τους στη Βου-λή. Ενάντια στην επίσημη κυβερ-

νητική πολιτική που τους άνοιξε το δρόμο, η Αριστερά χρειάζεται να πάρει ενωτικές πρωτο-βουλίες που να αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο των φασιστών και να εμποδίζουν τη δολοφονική τους δράση (σελ. 15).

Να απομονώσουμε τη Χρυσή Αυγή!

Μαύρο στο μέτωπο του Μνημονίου

Δύναμη στην ΑριστεράΨήφο στο ΣΥΡΙΖΑ

Η προεκλογική καμπάνια

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Του Πέτρου Τσάγκαρη

O όρος «ανακεφαλαιο-ποίηση» των τραπεζών είναι μία ακόμη εφεύ-

ρεση των απολογητών του συ-στήματος προκειμένου να εξω-ραΐσουν αυτό που περιγράφει: την παροχή χρημάτων στους τραπεζίτες οι οποίοι φαλήρι-σαν τα μαγαζιά τους αλλά τους οποίους, σε αντίθεση με ολό-κληρη την υπόλοιπη κοινωνία, το κράτος έρχεται να βοηθήσει.

Αιτίες της κρίσηςΔύο είναι οι αιτίες της τωρινής κρίσης: Α) Οι τραπεζίτες τζογά-ρισαν και θυσαύρισαν για χρό-νια παίζοντας με τοξικά «προϊό-ντα» (παράγωγα κ.λπ.) τα οποία όμως στη συνέχεια μετατράπη-καν σε «σκουπίδια» και δίνοντας αφειδώς επισφαλή δάνεια (με τερατώδη επιτόκια βεβαίως). Β) Το «κούρεμα» του PSI που απομείωσε το ενεργητικό τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δεί-κτες κεφαλαιακής επάρκειας υποχωρούν ραγδαία και αν σή-μερα όλοι οι καταθέτες γύρευαν πίσω τα λεφτά τους, οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν να τους δώ-σουν παρά μόνο το… 2%!

Στις 20/4 δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα των ισολογισμών των τραπεζών για το 2011. Οι ζημιές ξεπερνούν τα 35 δισ. και περίπου 25 δισ. από αυτά αφο-ρούν τους τέσσερις «γίγαντες» του τραπεζικού συστήματος: Εθνική, Πειραιώς, Eurobank και Alpha Βank. Ειδικά οι ζημιές των δύο τελευταίων (9,3 δισ. ευρώ αθροιστικά) είναι δέκα φορές

μεγαλύτερες από τη χρηματι-στηριακή τους αξία!

Ωστόσο το κράτος ήταν πά-ντα εδώ: Μετά τα 100 και πλέ-ον δισ. ευρώ που έδωσαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή-Πα-πανδρέου-Παπαδήμα, τώρα έρχονται νέα κονδύλια. Την ώρα που το «κούρεμα» του PSI εξόντωσε ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και πιθανώς τις δημόσιες τράπεζες (Αγροτική και Ταμιευτήριο), οι ιδιωτικές τράπεζες θα ξανα-πάρουν λεφτά. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί αλλά επειδή είναι τόσο προκλητικές, οι επίσημες ανακοινώσεις αναβλήθηκαν για μετά τις εκλογές.

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, προ-βλέπεται ότι το Δημόσιο (το ελληνικό Ταμείο Χρηματοπι-στωτικής Σταθερότητας, το ΤΧΣ) θα ξοδέψει 50 δισ. ευρώ για αυτή την ανακεφαλαιο-ποίηση. Αντάλλαγμα θα είναι η απόκτηση από το Δημόσιο κάποιων κοινών μετοχών, αλλά (φρόντισαν να ξεπεράσουν τη

νομοθεσία στο σημείο αυτό) χωρίς δικαίωμα ψήφου μη τυ-χόν και πάρει το Δημόσιο τον έλεγχο από τους αποτυχημέ-νους επιχειρηματίες. Εξάλλου, όπως έχει δεσμευτεί από το μνημόνιο, το κράτος θα πρέπει να προσφέρει κίνητρα (!) στους υφιστάμενους ιδιώτες μετό-χους να αγοράσουν μετά την παρέλευση τριετίας τις μετο-χές από το ΤΧΣ.

Ο Α. Τσίπρας έστειλε επιστολή ζητώντας εξηγήσεις από την κυ-βέρνηση καθώς, σύμφωνα με το ΔΝΤ, από τα 50 δισ. που θα ξο-δέψει το κράτος, θα πάρει πίσω μόνο 16 δισ., όταν και αν οι μέτο-χοι επαναγοράσουν τις μετοχές τους. Τα υπόλοιπα 34 δισ. θα τα βάλουμε εμείς (παρεμπιπτό-ντως αυτό το ποσό είναι μιάμιση φορά πάνω από όσα ξοδεύει το κράτος για μισθούς ετησίως).

ΚριτήριαΕίναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία βαρύνεται ήδη με εγκλη-

ματικές ενέργειες σε βάρος της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων, θα αποφασίσει ποιες τράπεζες θα ενισχυθούν από το ΤΧΣ, δηλ. ποιες τράπεζες θα θεωρηθούν βιώσιμες.

Μήπως τάχα η όλη διαδικα-σία γίνεται για να περισωθούν οι μισθοί και οι θέσεις εργασίας των τραπεζοϋπαλλήλων; Κάθε άλλο. Η όλη αναδιάταξη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία γίνεται μέσω της ανα-κεφαλαιοποίησης, θα φέρει πετσόκομμα μισθών και μαζι-κές απολύσεις σε χιλιάδες ερ-γαζομένους, με πρώτα θύματα όσους εργάζονται στις λεγόμε-νες μη βιώσιμες τράπεζες.

Η μόνη λογική και δίκαιη λύση είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών που έγιναν απο-δέκτες στήριξης από το ελλη-νικό Δημόσιο, δηλ. όλων των ιδιωτικών τραπεζών, χωρίς αποζημίωση. Οι τραπεζίτες χρεοκόπησαν τα μαγαζιά τους και εκείνο που τους προσφέ-ρει η τρόικα και η κυβέρνηση είναι ατέλειωτες ευκαιρίες να τις ξαναχρεοκοπήσουν με λεφτά βγαλμένα από τις τσέ-πες μας. Το πρόσχημα είναι η ανάγκη παροχής ρευστότητας στην αγορά, λες και χρειάζεται ενδιάμεσο νταβατζή αυτή η ιστορία. Εκείνο που απαιτείται άμεσα είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών, όχι –φυσικά– από ένα κράτος που θα το ελέγ-χει το μεγάλο κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του, αλλά από ένα κράτος όπου το λόγο θα έχει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

óôá óýíôïìá...Για όσους έχουν αμφιβολίες, ο Μπαρόζο συ-

νόψισε το πρόγραμμα της (όποιας) επόμενης κυβέρνησης, μιλώντας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως εξής: Θα κά-νει πρόσθετες περικοπές τουλάχιστον 11,2 δισ. ευρώ ως το 2014, θα μειώσει ακόμα κατά 15% τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, θα μειώσει τις συντάξεις και το εφάπαξ, θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις εξπρές… Κατά τα άλλα, είπε, μπορείτε να ψηφίσετε όποιον «αρχηγό» θέλε-τε, από αυτούς όμως που έχουν δεσμευτεί ότι θα τηρήσουν τη συμφωνία με τους δανειστές. Τόσο καλά…

N N N

Και ξαφνικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) ανακοίνωσε ότι στο εξής όλα τα δάνεια προς ελληνικές επιχειρήσεις θα συνοδεύονται από ρήτρα αποπληρωμής σε… δραχμή και θα καθορίζονται από το βρετανικό δίκαιο, το δίκαιο δηλαδή μιας χώρας που βρί-σκεται μεν εκτός ευρώ, αλλά διασφαλίζει από-λυτα τα συμφέροντα των πιστωτών. Η ρύθμιση αφορά και άλλες «αποτυχημένες» χώρες όπως, για την ώρα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Πρό-κειται για μια πρώτη μείζονα πράξη ρύθμισης της καπιταλιστικής «βιωσιμότητας» στο ενδε-χόμενο αποχώρησης κάποιων χωρών από το ευ-ρωνόμισμα. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους πιστεύουν ότι η ύπαρξη του καπιταλισμού είναι συνυφασμένη με το ευρώ και, κατά συνέπεια, ότι η έξοδος από αυτό αποκτά αυτόματα αντι-καπιταλιστικά χαρακτηριστικά…

N N N

Ο σύντροφος Μαριάς παρουσιαζόταν από στελέχη του ΣΥΝ στις πρόσφατες περιφερεια-κές εκλογές ως ένας από τους αρχιτέκτονες του «πειράματος» Μητρόπουλου. Τώρα είναι ο πρώ-τος εκ των ΠΑΣΟΚογενών που προσχώρησε στο «αντιμνημονιακό» (αλλά και ακροδεξιό) κόμμα του Καμένου. Δεν εντοπίσαμε στην Κουμουν-δούρου ίχνη αυτοκριτικής… Τον ίδιο δρόμο πήρε σύντομα και ο Γ. Δημαράς, όταν δεν έγινε δεκτή (κυρίως από τις συνιστώσες του ΡΙΖΑ) η υποψηφιότητά του στον ΣΥΡΙΖΑ. Για να έλθει, τελικά, η συνεργασία Καζάκη-Παπαθεμελή να αποδείξει ότι η αντιμνημονιακή ρητορική δεν αρκεί. Ελπίζουμε, μετεκλογικά, να μην υπάρ-ξουν άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις (με αντί-στροφες μεταγραφές ΠΑΣΟΚογενών) για το επιτελείο του ΣΥΝ που, όμως, «φορτώνει» τις ζημιές του στο ΣΥΡΙΖΑ…

N N N

Το «Πριν» μας ενημερώνει ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει τη λογική “εμείς-εμείς οι μόνοι συνε-πείς”». Τι καλά που θα ήταν, αν η δήλωση αυτή ήταν και ειλικρινής. Γιατί λίγες σελίδες παρακά-τω διαβάσαμε τον εξής απίστευτο τίτλο: «Ή με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή με τους “γερμανούς”!». Κόψτε κάτι, ρε παιδιά, κόψτε κάτι…

N N N

Παρεμπιπτόντως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναδείχθηκε επάξια στην πρώτη θέση των αντισεχταριστι-κών πρωτοβουλιών στην Αριστερά κατά την προεκλογική περίοδο. Έκανε πρόταση συνερ-γασίας σε όλη την Αριστερά, χωρίς εξαιρέσεις. Κάποιοι σ. του ΜΑΑ τους πίστεψαν και μπήκαν σε συζητήσεις μαζί τους. Αφού δέχθηκαν όλο το πολιτικό πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (συμπερι-λαμβανομένης της θέσης για το ευρώ), αφού δέχτηκαν κάποιους (σχεδόν ατιμωτικούς) όρους για τα ψηφοδέλτια, πληροφορήθηκαν από τους αρμόδιους ότι… απορρίπτονται! Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ρήξεις λόγω διαφωνίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμπλούτισε το οπλοστάσιό μας, εισάγοντας την έννοια της ρήξης λόγω… συμφωνίας…

N N N

Το ψηφοδέλτιο της ΔΗΜΑΡ θα ονομάζεται, λέει, «ΔΗΜΑΡ – Φώτης Κουβέλης»! Αλήθεια λέμε. Δεν είναι πλάκα. Για άλλη μια φορά, πολλά χρόνια μετά την (τάχα) «αντι-ηγετική» νοοτροπία στο τότε κόμμα του Κύρκου, επι-βεβαιώνεται το «ήθος και το ύφος», αλλά και ο «πολιτικός πολιτισμός» των ανανεωτών της Αριστεράς…

Ανακεφαλαιοποίηση: Οι θύτες επιχορηγούνται και πάλι

Α ν μετά τις εκλογές συ-νεχίσει να βρίσκεται στην κυβέρνηση το

όποιο «μαύρο μπλοκ», θα λη-φθούν νέα έκτακτα μέτρα προ-κειμένου να υλοποιηθούν οι στόχοι του Μνημονίου 2 –κα-θώς υπάρχει απόκλιση μεταξύ στόχων και πραγματικότητας: μόνο στο α' τρίμηνο του 2012 το έλλειμμα ξεπερνά το 50% του ελλείμματος που έχει προβλε-φθεί για ολόκληρο το έτος.

Αλλά και όλα καλά να πήγαι-ναν στον προϋπολογισμό, ο στόχος για περικοπές επιπλέον 11,5 δισ. τη διετία 2013-2014, που προβλέπει η νέα δανειακή σύμβαση, επιφέρει καινούργια ανθρωποκτόνα μέτρα τον Ιού-νιο, καθώς κάθε χρόνο πρέπει να κοπούν 5,75 δισ. ευρώ από υγεία, παιδεία και άλλες κοι-νωνικές δαπάνες (οι οποίες στη φρασεολογία των μνημονια-κών κομμάτων περιγράφονται ως «σπατάλες»).

Πρώτος στόχος, σύμφωνα με τη «Ναυτεμπορική», είναι η μεί-ωση της μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ κατά 1% του ΑΕΠ, δηλ. κατά 1 δισ. ευρώ ετησίως. Αυτό σημαίνει: Περαιτέρω περικοπές μισθών στο Δημόσιο (πέραν του 35% που έχει επιβληθεί κατά μέσον όρο μέχρι τώρα) και επέκταση του φτωχολόγιου του Δημοσίου και σε όσους φορείς είχαν εξαιρε-θεί (δηλ. στα ειδικά μισθολόγια) πράγμα που θα επιφέρει επιπλέον μειώσεις αποδοχών κατά μέσον όρο 12%. Επιπλέον σχεδιάζεται η κατάργηση και των τελευταίων επιδομάτων που είχαν μείνει.

Επίσης στόχο έχουν την κα-τάργηση των κοινωνικών επιδο-μάτων σε 120.000 ανθρώπους. Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την τρόικα για τη μείωση ή και κατάργηση περίπου 90 κοι-νωνικών επιδομάτων (αναπηρί-ας, πολύτεκνων, παραμεθόρι-ου, τοκετού, ΕΚΑΣ, ασθένειας,

εργαστικών ατυχημάτων, για βαριές χρόνιες παθήσεις κ.λπ.), που παίρνουν σήμερα περίπου 240.000 δικαιούχοι. Συνολι-κά τη διετία που ακολουθεί ο Σαχινίδης προγραμματίζει την περικοπή 3,5 δισ. ευρώ από τις κοινωνικές δαπάνες.

Επίσης ετοιμάζονται απολύ-σεις, νέο κύμα εφεδρείας, κα-τάργηση ή συγχνωνεύσεις κι άλ-λων υπηρεσιών, φορέων ή ΔΕΚΟ. Ο στόχος είναι η απομάκρυνση 30.000 υπαλλήλων το χρόνο προκειμένου να πιαστεί ο συ-νολικός στόχος των 150.000 το 2015. Με ποιο κριτήριο θα επιχει-ρηθούν να γίνουν οι απολύσεις; Με τη λεγόμενη «αξιολόγηση». Στα τέλη Μαΐου έχουν προγραμ-ματιστεί να υποβληθούν σε γρα-πτές εξετάσεις όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι προκειμένου να «κρι-θούν» οι ικανότητές τους.

Επίσης ξανανοίγει το ασφα-λιστικό. Τα περισσότερα ταμεία έχουν ήδη λάβει από τον Μάρτιο

κιόλας τη μισή ετήσια κρατική επιχορήγηση –και αυτό είναι φυ-σιολογικό αφού καταρρέουν τα έσοδά τους εξαιτίας της πολιτι-κής της κυβέρνησης, αλλά εξα-φανίζονται και τα αποθεματικά τους εξαιτίας της ληστείας με το PSI. Συνεπώς, ή θα πρέπει να αυ-ξηθεί η κρατική επιχορήγηση ή θα πρέπει να αλλάξει συνολικά η πολιτική της ύφεσης που μειώνει τις καταβαλλόμενες ασφαλιστι-κές εισφορές, ή θα πρέπει να γίνει γενναία σύλληψη της εισφοροδι-αφυγής ή θα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις και τα εφάπαξ. Φυ-σικά είναι ήδη αποφασισμένο ότι θα επιλεγεί το τελευταίο.

Όλες οι προεκλογικές τοπο-θετήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αναφέ-ρονται σε κανένα από τα παρα-πάνω ζητήματα ακριβώς επειδή σκοπεύουν να εφαρμόσουν κατά γράμμα αυτό το αιμοσταγές πρό-γραμμα. Για εμάς, για την πλειο-ψηφία, είναι ζήτημα και ζωής και θανάτου να τους σταματήσουμε.

Τα θανατηφόρα μέτρα του Ιουνίου

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012 η άποψή μας

Ο ι εκλογές της 6ης Μάη είναι οι πρώτες όπου οι απλοί άνθρωποι

γνωρίζουν από την προεκλογική περίοδο το πραγματικό κυβερ-νητικό πρόγραμμα των «κομμά-των εξουσίας», της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Είναι τα Μνημόνια 1 και 2, οι δανειακές συμβάσεις και οι δεσμεύσεις που περιγράφει το Σύμφωνο για το ευρώ. Είναι το αντιδραστικό πρόγραμμα αντιμεταρρύθμισης στην Ελλά-δα και στην Ευρώπη, με γενικό στόχο την ενίσχυση του κεφα-λαίου σε βάρος της εργασίας: Με τη μείωση των μισθών για την ενίσχυση των κερδών, με τη συρρίκνωση των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών για την «εξυπηρέτηση» της διε-θνούς φούσκας του χρέους, με τη συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων για την ενίσχυση του εργοδοτικού δικαιώματος και τη διεύρυνση των ορίων αυ-θαιρεσίας του κεφαλαίου, με τη συρρίκνωση των δημοκρατι-κών και πολιτικών δικαιωμάτων για τη δημιουργία συνθηκών «έκτακτης ανάγκης», όπου όλα θα επιτρέπονται για τις κυρίαρ-χες τάξεις…

Αυτό το αντιδραστικό πρό-γραμμα έχουν συνυπογράψει οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Τα όρια προεκλογικής δημαγωγίας από τη μεριά τους είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Παρ’ όλα αυτά αξίζει να προσέξουμε τις κινή-σεις τους, γιατί προειδοποιούν για την πραγματικότητα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στις 7 Μάη.

Ζάππειο 3Ο Τόμσεν προειδοποιεί ότι, αν στην Ελλάδα δεν βρεθεί ένας τρόπος να πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι, τότε οι οικονομι-κοί στόχοι των μνημονίων θα οδηγήσουν σε περικοπές κοι-νωνικών δαπανών απίστευτης σκληρότητας. Ακόμα και η Λα-γκάρντ, του διαβόητου ΔΝΤ, δηλώνει ότι οι δυνατότητες «συνδρομής» των μισθωτών και των φτωχών στα δημόσια οικο-νομικά έχουν εξαντληθεί και ότι είναι η ώρα να κληθούν να πλη-ρώσουν φόρους οι πλούσιοι.

Η ΝΔ, το παραδοσιακό κόμμα των καπιταλιστών και των πλου-σίων στην Ελλάδα, δεν τολμά να δεσμευτεί σε αυτή τη βάση. Το οικονομικό πρόγραμμα που πα-ρουσίασε ο Σαμαράς, το λεγό-μενο «Ζάππειο 3», κινείται στις ράγες των μνημονίων, αλλά σε ακόμα πιο συντηρητική τροχιά από εκείνη που καθόρισε η ίδια η τρόικα.

Τα «φιλολαϊκά» μέτρα, που είχε να αναφέρει ο Σαμαράς,

ήταν απελπιστικά «χλωμά»: Μια γενικόλογη υπόσχεση για «αποκατάσταση των αδικιών σε βάρος όσων παίρνουν την κα-τώτατη σύνταξη» (Αλήθεια, τι θα γίνει με όλους τους υπόλοι-πους συνταξιούχους; Τι θα γίνει με τους μισθούς; Τι θα γίνει με τα δημόσια σχολεία και νοσο-κομεία;). Ακολούθησαν οι υπο-σχέσεις για «αποκατάσταση των αδικιών» σε βάρος των πολυ-τέκνων(!), των κτηνοτρόφων(!) και τέλος οι «παροχές»! Ακόμα όμως και για αυτά τα αστεία μέτρα ο Σαμαράς δήλωσε ότι οι πόροι θα βρεθούν κυρίως μέσα από την επιτάχυνση… των ιδιω-τικοποιήσεων στις ΔΕΚΟ (κυρί-ως των αστικών συγκοινωνιών και των σιδηροδρόμων, επανα-φέροντας στη μνήμη τα «έργα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990-1992).

Αντίθετα, ο Σαμαράς υπήρ-ξε πολύ πιο συγκεκριμένος, όταν αναφερόταν στα μέτρα ενίσχυσης των καπιταλιστών: Εξήγγειλε τη μείωση της φορο-λόγησης των κερδών των εται-ρειών στο 15%. Δεσμεύτηκε για άμεση επιστροφή 6,5 δισ. ευρώ στις επιχειρήσεις, μιλώντας για «χρέη» του δημοσίου και απο-κρύπτοντας ότι το ποσό αυτό είναι ένα μόνο τμήμα των χρε-ών των επιχειρήσεων προς το δημόσιο, μέσα από την «παρα-κράτηση» του ΦΠΑ. Εξήγγειλε τη μείωση της φορολόγησης των πλουσίων, ορίζοντας ως ανώτατο συντελεστή φυσικών προσώπων το 32% (από 45% σήμερα). Εξήγγειλε φορολο-γική αμνήστευση για καταθέ-σεις στο εξωτερικό. Πρόκειται για μέτρα που μετατρέπουν τη χώρα σε φορολογικό παράδει-σο για τους πλούσιους.

Ταυτόχρονα ο Σαμαράς υπο-σχέθηκε μια «αντιγραφειοκρατι-κή» επανάσταση, που θα απαλ-λάσσει το κεφάλαιο από κάθε περιορισμό: φαστ τρακ παντού,

Υπηρεσία Απεμπλοκής Επεν-δύσεων, μαζική νομιμοποίηση άλλων 600.000 αυθαιρέτων, προγράμματα παραθεριστικών κατοικιών, προγράμματα «αξι-οποίησης» απορριμμάτων, ιδι-ωτικοποίηση υδάτινων πόρων, ενεργειακό «μείγμα» ανταγω-νιστικό στην ΕΕ και ό,τι άλλο επιθυμούν οι εργολάβοι και οι «επενδυτές»…

Ο αρχηγός της ΝΔ υπόσχεται «ανάπτυξη» που θα χρηματο-δοτηθεί από τον περιορισμό της «σπατάλης». Με δεδομένες τις άγριες περικοπές που έχουν προηγηθεί στο δημόσιο, η δέ-σμευση του Σαμαρά ότι θα διασφαλίσει 11 δισ. ευρώ από τον περιορισμό της «σπατά-λης» ακούγεται σαν μια ευθεία απειλή για την επιβίωση των δημόσιων σχολείων και νοσοκο-μείων. Ακούγεται –και είναι– δέ-σμευση για τόνους πρόσθετης λιτότητας πάνω στα ήδη ασή-κωτα για τον κόσμο προγράμ-ματα των Μνημονίων 1 και 2.

Ο Σαμαράς ξέρει ότι μια τέ-τοια πολιτική δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί κοινοβουλευτικά και ειρηνικά. Γι’ αυτό επαναφέ-ρει τα παραδοσιακά όπλα της σκληρής Δεξιάς: το ρατσισμό, τον εθνικισμό και τη θρησκολη-ψία, τις πολιτικές νόμου και τά-ξης. Η πολεμική απειλή του («θα ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας») απευθύνεται στους μετα-νάστες, αλλά και στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα. Παρ’ όλα αυτά, το «μεγάλο» κόμμα της Δεξιάς απέχει πολύ από το να συγκροτεί λαϊκό ρεύμα, να μπορεί να υποσχεθεί σταθερό-τητα και αυτοπεποίθηση στην κυρίαρχη τάξη.

Η συμμετοχή στην κυβέρ-νηση Παπαδήμου και η συ-νυπογραφή του Μνημονίου 2 έχουν υπονομεύσει καίρια τη δυνατότητα του Σαμαρά να πα-ραπλανήσει λαϊκές τάξεις. Έτσι

στις δημοσκοπήσεις ο στόχος της ΝΔ για αυτοδυναμία απο-καλύπτεται ως άπιαστο όνειρο. Η δεξιά πολυκατοικία –παρά το υψηλό αθροιστικό ποσοστό της– παρουσιάζεται διασπα-σμένη και με αντιθέσεις που για την ώρα φαίνονται αγεφύρωτες. Οι λεονταρισμοί του Σαμαρά ότι θα επιδιώξει την αυτοδυναμία ακόμα και με επαναλαμβανό-μενες κάλπες, συναντούν τη δυσπιστία του καθεστώτος που –μέσω των ΜΜΕ– διαμηνύει ότι «το τελευταίο πράγμα που χρει-άζεται η χώρα είναι οι απανωτές εκλογές».

Έτσι η ηγεσία της ΝΔ υπο-χρεώνεται να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας νέας συγκυ-βέρνησης μαζί με το ΠΑΣΟΚ, εάν και εφόσον οι κάλπες δώ-σουν στα δύο κόμματα το όριο των 151 βουλευτών. Είναι μια προοπτική που μπορεί να απο-δειχθεί μοιραία για το μέλλον του Σαμαρά, αλλά που μπορεί να επιβληθεί εύκολα στο κόμμα της ΝΔ, αν οι συνθήκες –και οι πραγματικοί άρχοντες της οικο-νομίας– το απαιτήσουν…

ΒενιζέλοςΗ προεκλογική καμπάνια του Βενιζέλου αναδεικνύει το βάθος της κρίσης του ΠΑΣΟΚ.

Στο Ηράκλειο της Κρήτης, εκεί που το ΠΑΣΟΚ έκανε τις με-γαλύτερες ανοιχτές συγκεντρώ-σεις, ο Βενιζέλος μίλησε σε μια κλειστή σάλα χωρητικότητας… 1.500 ανθρώπων. Ο νέος αρχη-γός του ΠΑΣΟΚ, απαντώντας στο «Ζάππειο 3», δεν ήξερε αν μπορεί να δημαγωγήσει ως αρι-στερότερος ή δεξιότερος της ΝΔ. Αλλού κατηγόρησε τον Σα-μαρά για παροχολογία, αλλού κατηγόρησε τη ΝΔ για «αντι-γραφή» των ιδεών του ΠΑΣΟΚ, αλλά επέλεγε να υπενθυμίσει τις κοινές υπογραφές στο Μνη-μόνιο 2.

Όμως τα επικοινωνιακά τρυκ (όπως το λευκό φόντο μπροστά στο οποίο αρέσκεται να μιλά πλέ-ον ο Βενιζέλος) δεν είναι αρκετά για να σβήσουν από τη μνήμη του κόσμου τον ΓΑΠ, το ΔΝΤ, τα μνημόνια, αλλά και τον προσωπι-κό ρόλο του Βενιζέλου ως υπουρ-γού Οικονομικών. Πρόκειται για την πιο άχρωμη και άοσμη, την πιο απομακρυσμένη από τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους και με αυτή την έννοια την πιο δεξιά πολιτική καμπάνια της σοσιαλδημοκρατίας στη σύγχρο-νη ιστορία της. Γι’ αυτό άλλωστε και η επιρροή του ΠΑΣΟΚ βυθίζε-ται σε ποσοστά κυριολεκτικά απί-στευτα για τους εκλογολόγους της μετά το 1981 εποχής.

Ο υπερφιλόδοξος νέος αρχη-γός του ΠΑΣΟΚ υποχρεώνεται να αγωνιστεί για να κρατήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να συ-γκυβερνήσει το κόμμα του μαζί με το κόμμα της Δεξιάς. Και να στηρίζει μεγάλο τμήμα από τις ελπίδες του στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης σχετικά με το επόμενο κυβερνητικό σχήμα…

Ανατροπή Η προσπάθεια των ΝΔ και ΠΑ-ΣΟΚ να βγάλουν άθροισμα «κυβερνησιμότητας» –κάτι που παλιότερα μπορούσε να εξασφαλίσει το καθένα από τα κόμματα-πυλώνες του δικομ-ματισμού, μέσω της «αυτοδυ-ναμίας»– είναι απόδειξη της κρί-σης του πολιτικού προσωπικού που ταυτίστηκε με τα μνημόνια.

Παρ’ όλα αυτά η προοπτική μιας νέας συγκυβέρνησης τύ-που Παπαδήμου –ανεξάρτητα αν στην κορυφή της θα έχει πολιτικό στέλεχος ή «τεχνο-κράτη»– παραμένει μια απει-λή. Γιατί θα μπορεί να δώσει την τυπική νομιμοποίηση στη βουλή, για να συνεχίσει το κα-θεστώς –με τις πραγματικές οικονομικές, κατασταλτικές και ιδεολογικές εξουσίες του– την επίθεση στους εργαζόμενους και στις λαϊκές τάξεις την οποία έχει προαναγγείλει το Μνημόνιο 2 και η δανειακή σύμβαση.

Αυτή την προοπτική οφείλου-με να την ανατρέψουμε! Μαυρί-ζοντας στις εκλογές τόσο τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και τους δο-ρυφόρους τους. Δίνοντας στην Αριστερά τη δύναμη που απαι-τείται για την αποσταθεροποίη-ση του μνημονιακού μετώπου. Κυρίως, όμως, προετοιμαζόμε-νοι για τους μαζικούς αγώνες που από τις 7 Μάη θα είναι ο κρίσιμος παράγοντας για το νέο πολιτικό τοπίο που διαμορφώ-νεται, αλλά και για το μέλλον των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Ώρα να ανατραπούνΣαμαράς και Βενιζέλος σταθερά στις «ράγες» του μνημονίου

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ ο 41ο Συνέδριο της Πα-νελλήνιας Ομοσπον-δίας Εργαζομένων

στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ) πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο έδειξαν τον Οκτώβρη με τη μαζική τους συμμετοχή στην απεργία διαρκείας και στις συγκεντρώσεις που πραγμα-τοποιήθηκαν, ότι έχουν τη δύναμη να ταρακουνάνε κυ-βερνήσεις. Αυτή τη δυναμική την απέκτησαν ανατρέποντας τους διαχωρισμούς που χρό-νια τώρα με την πολιτική τους είχαν επιβάλλει οι κυβερνή-σεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ανάμεσα σε μόνιμους εργα-ζόμενους και συμβασιούχους οποιασδήποτε μορφής.

Εργαζόμενοι μόνιμοι, αορί-στου χρόνου, ορισμένου χρό-νου ή με συμβάσεις έργου, βρέθηκαν μαζί στο δρόμο, στην κατάληψη του ΧΥΤΑ Φυ-λής και έδειξαν την αποφασι-στικότητά τους να σταματή-σουν από κοινού την πλήρη ανατροπή στη ζωή τους, πα-λεύοντας ενάντια στις απολύ-σεις συμβασιούχων, ενάντια στις εφεδρείες, ενάντια στο

μισθολόγιο της εξαθλίωσης, ενάντια στην προσπάθεια να υποβαθμιστούν τελείως ή και να κλείσουν δεκάδες παιδικοί σταθμοί.

Την επόμενη περίοδο η ενότητα της εργατικής τάξης, η ενότητα των εργαζομένων είτε δημόσιων είτε ιδιωτικών υπαλλήλων, θα είναι απόλυτα καθοριστική στο να κερδη-θούν μάχες, στο να ανατραπεί μια και καλή ο μεσαίωνας όπου μας σπρώχνουν τα μνημόνια. Ειδικά για τους εργαζόμενους στους δήμους, όπου ήδη το 30% και πλέον του κλάδου δεν είναι μόνιμοι εργαζόμενοι, η δημιουργία κοινών σωματείων και η εγγραφή όλων των εργα-ζόμενων στα σωματεία των μο-νίμων είναι ίσως η πιο κρίσιμη απόφαση για να ανατραπούν οι επιθέσεις.

Το επόμενο διάστημα στους δήμους θα προσλη-φθούν χιλιάδες εργαζόμενοι μέσω ΜΚΟ, ΕΣΠΑ και επιδο-τούμενων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ. Πολλά σωματεία έχουν ήδη αλλάξει το καταστατικό τους και οι μη μόνιμοι εργαζό-μενοι συμμετέχουν κανονικά στις διαδικασίες τους. Κάποιοι από αυτούς έχουν εκλεγεί και εκπρόσωποι στο συνέδριο της Ομοσπονδίας.

Οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, παίζοντας ένα διαλυτικό και διασπαστικό ρόλο, αρνούνται τη συμμετο-χή αυτών των εργαζομένων ως νόμιμα εκλεγμένων αντι-προσώπων στο συνέδριο. Φο-βούνται την αλλαγή των συ-σχετισμών στην Ομοσπονδία και επιφέρουν τεράστιο πλήγ-μα στην ενότητα του κλάδου τελείως απροκάλυπτα. Για να τα καταφέρουν, καθαίρεσαν με πραξικοπηματικό τρόπο τους εκπροσώπους της ΑΣΚ-ΟΤΑ και των Συσπειρώσεων από την τάχα «διαπαραταξια-κή» επιτροπή νομιμοποίησης των αντιπροσώπων.

Οι παρατάξεις του μνη-μονίου δρουν ενωμένες. Η αναγκαιότητα της συμπα-ράταξης της Αριστεράς και στους εργαζόμενους των ΟΤΑ αποδεικνύεται ότι είναι προϋπόθεση, ώστε το επό-μενο διάστημα να οργανωθεί η αντεπίθεση του κλάδου και με απεργίες και καταλήψεις αντίστοιχες με τον περσινό Οκτώβρη να ανατρέψουμε κάθε προσπάθεια για απο-λύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Και αυτό χρειάζεται να πι-στοποιηθεί και στο συνέδριο της Ομοσπονδίας και κυρίως μετά από αυτό σε κάθε δήμο.

Του Θοδωρή Πατσατζή

Η Πρωτομαγιά είναι μέρα αγώνα, μέρα ταξικής αντιπαράθεσης, διε-

θνιστικής, αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής δράσης σε όλο τον κόσμο. Μια μέρα που κατα-κτήθηκε με σκληρούς αγώνες, αγώνες που η τάξη μας έχει πο-τίσει με το αίμα της. Αγώνες που ξεκίνησαν από το Σικάγο για τη διεκδίκηση του 8ωρου.

Στη φετινή Πρωτομαγιά είναι ευκαιρία να θυμηθούμε πως οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώ-ματα ό,τι κέρδισαν, το κέρδισαν δίνοντας ενωμένοι σκληρούς αγώνες. Στην Ελλάδα και στην Ευ-ρώπη ολόκληρη οι νεοφιλελεύθε-ρες πολιτικές, που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση, απαιτούν συνεχώς να μας γυρίσουν σε ερ-γασιακό καθεστώς χειρότερο και από αυτό που είχαν να αντι-μετωπίσουν οι εργάτες πριν 100 και πλέον χρόνια. Το 8ωρο, που κερδήθηκε τότε, έχει καταργηθεί στην πράξη τα τελευταία χρόνια.

Οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων εξαφανίζουν κάθε δι-καίωμα και κάθε κατάκτηση που έχουμε κερδίσει οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια, ενώ την επο-

μένη των εκλογών της 6ης Μάη μια νέα σειρά μέτρων αναμένεται να εξαθλιώσει τη ζωή μας ακόμη περισσότερο (βλέπε σελ. 2).

Για παράδειγμα ήδη έχει ξεκι-νήσει η αντίστροφη μέτρηση για τις περικοπές στο εφάπαξ στο Δη-μόσιο, καθώς και στα Ταμεία του ιδιωτικού τομέα, των ελεύθερων επαγγελματιών, των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Μεγάλη είναι και η επίθεση στις συλλογικές συμ-βάσεις που σε μια σειρά κλάδους οι εργοδοτικές οργανώσεις έχουν αρχίσει να τις καταγγέλλουν, για

να προχωρήσουν εκβιαστικά σε ατομικές συμβάσεις εργασίας και άγριες περικοπές μισθών.

Οι συνθήκες αυτές απαιτούν μια μεγάλη ενωτική πρωτομαγιά-τικη συγκέντρωση, που θα έδινε τον τόνο πολιτικά και κινηματικά παραμονές των εκλογών, αλλά κάτι τέτοιο δυστυχώς (τουλάχι-στον στην Αθήνα) δεν έγινε δυνα-τόν να επιτευχθεί.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, έντρομες μπροστά στη φθορά που παρουσιάζουν

τα κόμματά τους στα γκάλοπ για τις εκλογές, αποφεύγουν να δι-οργανώσουν το παραμικρό. Είναι μια κατάσταση που τείνει να γίνει μόνιμη τα τελευταία χρόνια στην απεργία της Πρωτομαγιάς. Τελι-κά η συγκέντρωση της Αθήνας θα γίνει στην πλατεία Κοτζιά υπό την αιγίδα του ΕΚΑ.

Το ΚΚΕ αποφάσισε συγκέντρω-ση στη Χαλυβουργία, αποφεύ-γοντας να εκτεθεί κεντρικά και περιχαρακώνοντας την απεργία του χώρου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πλευρά της αποφάσισε να υπα-

ναχωρήσει από τις προτάσεις για κοινή συγκέντρωση και πορεία με το ΣΥΡΙΖΑ και να διοργανώσει δική της συγκέντρωση στο Μου-σείο και ανεξάρτητη διαδρομή διαδήλωσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε προσυγκέ-ντρωση στην Ομόνοια, ξεπερνώ-ντας τις προτάσεις συνδικαλιστών της Αυτόνομης Παρέμβασης που ζητούσαν να γιορταστεί η Πρωτο-μαγιά στο Σκοπευτήριο της Και-σαριανής.

Η Πρωτομαγιά του 2012 είναι μια ευκαιρία για να εκφραστούν μαζικά και μαχητικά οι εργαζό-μενοι που κινητοποιούνται ή που δέχονται τις μεγαλύτερες επιθέ-σεις. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που παλεύουν ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία, τις μειώ-σεις μισθών και τις απολύσεις, οι εργαζόμενοι στις ασφαλιστικές εταιρείες και τα ξενοδοχεία που προσπαθούν να σώσουν τις κλα-δικές συμβάσεις τους.

Λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή των εκλογών, χρειάζεται να στα-λεί ένα σαφές μήνυμα. Θα μας βρουν μπροστά τους στους δρό-μους, με τις απεργίες, τις καταλή-ψεις και τις διαδηλώσεις μας.

Πρωτομαγιά 2012:Να εκφραστούν οι αγώνες μας

41ο Συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ

Να επιβάλουμε την ενότητα όλων των εργαζομένων

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Του Σωτήρη Καρνέση,υποψήφιου βουλευτή Β΄ Πειραιά

Ο πραγματικός καθρέφτης των αλ-λεπάλληλων μνημονίων και της λυσσαλέας επίθεσης συγκυβέρ-

νησης και τρόικας στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας τα τελευταία δύο χρόνια είναι η δυσκολία επιβίωσης χιλιάδων κατοίκων στις γειτονιές του Πειραιά.

Η φτώχεια και η ανέχεια ήταν τα μόνα δώρα που επιφύλαξαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος για τον κόσμο της δουλειάς, μετά τις απανωτές «διασώσεις» της χώ-ρας. Περιοχές όπως το Πέραμα βρίσκο-νται στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης. Δε-κάδες νοικοκυριά ζουν χωρίς ηλεκτρικό και σιτίζονται εξαιτίας της αλληλεγγύης επίσης φτωχών ανθρώπων. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία λειτουργούν μόνο χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προσωπικού τους.

Τα διάφορα αφεντικά, με τις κρατικές επιχορηγήσεις εκατομμυρίων ευρώ και τα υπόλοιπα «δωράκια» των κυβερνή-σεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μέσα από την υπερεκ-μετάλλευση των εργαζομένων, την αρ-παγή της δημόσιας περιουσίας και την καταστροφή του περιβάλλοντος έβγα-λαν υπερκέρδη τα προηγούμενα χρόνια. Σήμερα αξιοποιούν μαζικά το μόνο τρό-πο που ξέρουν για να μην πληρώσουν την κρίση: απολύσεις και μειώσεις μισθών. Η ανεργία, που ήταν ιδιαίτερα υψηλή και προ μνημονίων, απλώνεται σχεδόν σε κάθε σπίτι της περιοχής.

Η μακροχρόνια υποβάθμιση της ναυ-πηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάμα-τος και η προκλητική απόφαση της ιδι-οκτησίας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (Abu Dabi Mar, η γερμανική Tyssen Krupp και η MIG του Βγενόπουλου) να εφαρμό-σει εκ περιτροπής εργασία μίας ημέρας την εβδομάδα για 850 εργαζόμενους, εί-ναι η μεγαλύτερη απόδειξη πώς εννοούν την «ανάπτυξη» οι κάθε λογής ιδιώτες.

Απέναντι στις απειλές των καπιταλι-στών δεν μπορούμε να περιμένουμε τί-ποτα από τα κόμματα και τις πολικές που υμνούν την «ανταγωνιστικότητα», η οποία ισοδυναμεί με τη δική μας εξαθλίωση. Η μόνη λύση, για να μπει φραγμός σε αυτή την καταστροφή, είναι η απαγόρευση των απολύσεων και η κρατικοποίηση των επιχειρήσεων που εγκαταλείπουν οι ερ-γοδότες, χωρίς καμιά αποζημίωση και η λειτουργία τους από τους ίδιους τους ερ-γαζόμενους. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να υπάρχει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους τους εργάτες και για να υπηρε-τούν τα ναυπηγεία και κάθε επιχείρηση τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι να ασχο-λούνται με πολεμικά υποβρύχια και μίζες.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Ναυπηγεία ΣκαραμαγκάΟι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Σκαρα-μαγκά απαντούν με συνεχείς κινητοποι-ήσεις ενάντια στην απόφαση να τους επιβληθεί εκ περιτροπής εργασία, με 24ωρες και 48ωρες απεργίες από την Παρασκευή 20 Απρίλη και συγκέντρω-ση τη Δευτέρα 23 Απρίλη στο Σύνταγμα, μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών. Νωρίτερα οι εργαζόμενοι πραγματο-ποίησαν για 20 λεπτά συμβολική κατά-ληψη της λεωφόρου Αθηνών στο ύψος της γέφυρας του Σκαραμαγκά και, αφού μοίρασαν στους οδηγούς ενημερωτικά φυλλάδια με τις διεκδικήσεις τους, απο-χώρησαν. Η διοίκηση των ναυπηγείων ανακοίνωσε λίγες μέρες πριν στους ερ-γαζόμενους ότι θα δουλεύουν μια μέρα τη βδομάδα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται με εξευ-τελιστικούς μισθούς, ενώ αν κλείσουν τα ναυπηγεία, εκτός από τους 1.100 εργαζόμενους που θα μείνουν άνεργοι, θα οδηγηθούν σε εξαθλίωση και πιθα-νά σε ανεργία πολλοί εργαζόμενοι, αλλά και σε κλείσιμο πολλά καταστήματα και επιχειρήσεις στον Ασπρόπυργο και την Ελευσίνα.

Απεργία διαρκείαςΟι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο «Ανα-κύκλωσης» στη Βιομηχανική Περιοχή Ηρακλείου στην Κρήτη συμπληρώνουν 26 μέρες απεργίας. Οι εργαζόμενοι δεν αποδέχονται τη μείωση των μισθών τους κατά 22%, την οποία προσπαθεί να επιβάλλει η εργοδοσία, ακολουθώντας τον πρόσφατο αντεργατικό νόμο που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στα πλαίσια των εφαρμοστικών νόμων της δανεια-κής σύμβασης. Η εταιρεία «ΗΛΕΚΤΩΡ ΑΕ» του Μπόμπολα, που έλαβε πρό-σφατα και επιδότηση ύψους 1.124.188 ευρώ από την κυβέρνηση Παπαδήμου για τη λειτουργία του εργοστασίου, απέτυχε να βγάλει την απεργία παρά-νομη και καταχρηστική στα δικαστή-ρια. Αυτό είναι μια πρώτη νίκη των εργαζομένων και τους δίνει κουράγιο να συνεχίσουν πιο αποφασιστικά την κινητοποίησή τους. Στο πλευρό τους χρειάζεται να σταθούμε όλοι και στο δικαστήριο αποδείχθηκε ότι από την

απεργία δεν κινδυνεύει η δημόσια υγεία. Η υγεία μας κινδυνεύει μόνο από το μνημόνιο και τους νόμους του.

PHONEMARKETINGΈνας μήνας απεργίας συμπληρώθηκε στην εταιρεία PHONEMARKETING στη Νέα Ιωνία. Οι εργαζόμενοι στο τηλεφωνικό κέντρο, οι περισσότεροι γυναίκες, αντιστέκονται στην προ-σπάθεια της εργοδοσίας να επιβάλλει εκ περιτροπής εργασία, μιας ημέρας την εβδομάδα. Τη Δευτέρα 23 Απρίλη οι εργαζόμενοι γιόρτασαν το γεγονός με γλέντι έξω από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας.

Καταγγελία συμβάσεωνΜετά τις πρώτες απειλές για καταγγε-λία της Συλλογικής Σύμβασης Εργα-σίας στον κλάδο των ασφαλιστικών εταιρειών και μετά τη μονομερή κα-ταγγελία της κλαδικής σύμβασης με τους ξενοδοχοϋπάλληλους από την πλευρά των ξενοδόχων κι ενώ δεν έχουν ακόμα λήξει οι προηγούμενες κλαδικές συμβάσεις εργασίας, σειρά πήραν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού. Η Πανελλήνια Ομοσπον-δία Εστιατορικών και Συναφών Επαγ-γελμάτων (ΠΟΕΣΕ) μαζί με τις συμ-βαλλόμενες στην κλαδική σύμβαση εργασίας του επισιτισμού οργανώσεις (Ομοσπονδία Επαγγελματοβιοτεχνών Ζαχαροπλαστών Ελλάδος και Ομο-σπονδία Καφεπωλών Ελλάδας) κάλε-σαν σε κοινή σύσκεψη την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμά-των, προκειμένου να συζητηθούν οι όροι για τη νέα κλαδική ΣΣΕ. Οι ερ-γοδότες προτείνουν μείωση μισθών κατά 15%, διατήρηση των επιδομά-των και των παροχών που προβλέπει η πρόσφατη πράξη νομοθετικού πε-ριεχομένου της κυβέρνησης, καθώς και μετατροπή του μισθού του σερ-βιτόρου από κυμαινόμενο σε κανονι-κό. Οι εργαζόμενοι θα αποφασίσουν σε συνεδρίασή τους την Τετάρτη 25 Απρίλη την αντιπρότασή τους στη νέα συνάντηση με τους εργοδότες, που θα πραγματοποιηθεί μια μέρα μετά.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Ακόμα ένα περιστατικό ωμής αστυ-νομικής βίας –ανάμεσα στο πολλά εναντίον εργαζομένων στον Τύπο– ήταν η επίθεση που δέχτηκε ο πρό-εδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Μάριος Λώλος. Ο Μάριος κάλυπτε τη συγκέντρωση διαμαρτυ-ρίας στο Σύνταγμα με αφορμή την αυτοκτονία του Δημ. Χριστούλα, όταν δέχθηκε πισώπλατα χτύπημα με τη λαβή του γκλοπ, από αφηνιασμένο πραίτορα του Χρυσοχοΐδη. Λίγο νωρί-τερα είχε δοθεί η γνωστή πλέον εντο-λή για εκκένωση της πλατείας. Από το χτύπημα προκλήθηκε κάταγμα και συμπίεση του κρανίου του κατά 1,5 εκατοστό και μερική παραλυσία του αριστερού του χεριού. Ευτυχώς, η χειρουργική επέμβαση, στην οποία υποβλήθηκε, ήταν επιτυχημένη και δεν θρηνήσαμε ακόμα ένα θύμα της κρατικής καταστολής.Η επίθεση στον Μάριο δεν ήταν κα-θόλου τυχαία. Εξάλλου είχε χτυπηθεί

από τα ΜΑΤ άλλες δύο φορές, ενώ κάλυπτε κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για έναν μα-χητικό συνδικαλιστή στο χώρο του και φωτορεπόρτερ που μέσα από τις φωτογραφίες του προσπαθεί να ανα-δείξει τη βιαιότητα των αστυνομικών απέναντι στον κόσμο που αντιστέκε-ται και διεκδικεί μια ζωή με αξιοπρέ-πεια. Μια τέτοια δράση δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από μια κυβέρνηση που βασικό στήριγμα της αντικοινωνικής πολιτικής της είναι τα ΜΑΤ, η μηχανό-βια ΔΙΑΣ και οι τόνοι χημικών. Ο τραυματισμός του Μάριου εντάσ-σεται σε μια σχεδιασμένη προσπά-θεια τρομοκράτησης δημοσιογρά-φων και φωτογράφων που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις καταστολής τους τελευταίους μήνες (Τατιάνα Μπόλαρη, Ρένα Μανιού, Γιώργος Αυγερόπουλος, Μανώλης Κυπραίος κ.ά.), χωρίς φυσικά να τιμωρείται κα-νείς υπαίτιος μετά τις διαβόητες ΕΔΕ.

Για τον τραυματισμό του Μάριου Λώλου

Της Κατερίνας Παρδάλη,δημοσιογράφου ΑΠΕ

Η κατάσταση στον κλάδο όλων των ερ-γαζόμενων στα ΜΜΕ

θυμίζει πλέον κρεοπωλείο. Οι επιθέσεις σε ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ έχουν πάρει τη μορφή χιονοστοιβάδας: ατομικές συμβάσεις, συνε-χείς μειώσεις στις αποδοχές, μπαράζ απολύσεων (πάνω από 4.100 απολυμένοι μετά το Μνημόνιο), κλεισίματα επιχειρήσεων ή «αιχμαλωσία» απλήρωτων εργαζομένων (ΑΛΤΕΡ, «Ελευθεροτυπία»).

Ταυτόχρονα η ενημέρωση –που είναι δικαίωμα και κατά-κτηση του λαού– γίνεται όλο και περισσότερο «σκουπίδια», όλο και περισσότερο ανεξέ-λεγκτη, όλο και περισσότερο επικίνδυνη για όποιον/α θέλει να κάνει τη δουλειά του (δες συνάδελφο Λώλο κ.ά.).

Όσοι μεγαλομιντιάρχες μεί-νανε, παίζουν χωρίς αντίπαλο και με τις ευλογίες των μνη-μονιακών κομμάτων και της κυβέρνησής τους, αφού η όλη προεκλογική τους εκστρατεία θα στηριχθεί μόνο στα ΜΜΕ. Δεν τολμούν να αντιμετωπί-σουν ζωντανά τον κόσμο που κατέστρεψαν στα δυο τελευ-ταία χρόνια και θέλουν να συ-νεχίσουν να καταστρέφουν με τις ευλογίες της Τρόικας, της ΕΕ, των τραπεζών…

ΣυμβάσειςΟι εργοδότες, και ενόψει εκλογών που θα ακριβοπλη-ρωθούν από τα κόμματα του μνημονίου, παράσταιναν ότι θέλουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Οποτεδήποτε όμως γινόταν προσπάθεια από τα σωματεία μας για υπογρα-φή ΣΣΕ, πέφτανε σε άρνηση, κωλυσιεργία, κοροϊδία.

Το περασμένο Σαββατο-κύριακο έγινε απεργία από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ (ΠΟΣΠΕΡΤ). Όπως τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση: «Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζητάμε το αυτονόητο, να μπορούμε να εργαζόμαστε, να έχουμε αξιοπρέπεια και να παράγου-με το καλύτερο δυνατό απο-τέλεσμα προς όφελος της δη-μόσιας τηλεόρασης».

Σε διακοπή της λειτουργίας του ως αθλητικό ραδιόφωνο, και άρα στην απόλυση όσων δούλευαν εκεί, προέβη την Τετάρτη 4 Απριλίου ο ραδι-οφωνικός σταθμός Sentra 103,3, το αθλητικό ραδιόφω-νο του ομίλου Μπόμπολα … για οικονομικούς λόγους (φτωχαδάκι ο Μπόμπολας!)

Στο ΜΕΓΚΑ καλέστηκαν να υπογράψουν «ιδιωτικό συμ-φωνητικό» οι συντάκτες με σύμβαση αορίστου χρόνου. Η συγκεκριμένη σύμβαση προ-

έβλεπε την κατάργηση μιας σειράς πάγιων εργατικών κε-κτημένων, μη αναγνωρίζοντας ουσιαστικά προϋπηρεσία, αλλά ούτε και δώρα, άδειες, αργίες, επιπλέον μέρες εργα-σίας, τα οποία περιλαμβάνο-νται κανονικά στις συλλογικές συμβάσεις. Δηλώνεται μάλι-στα ξεκάθαρα ότι όλα τα πα-ραπάνω είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη!

Στην «καθωσπρέπει» «Καθη-μερινή» η εργοδοσία πρότεινε την περασμένη εβδομάδα μεί-ωση μισθών 10-15% σε όλους/ες όσοι αμείβονται με πάνω από 1.200 ευρώ. Αντίθετη στις μειώσεις μισθών δήλωσε η συνέλευση των εργαζομένων στην εφημερίδα και ζήτησε την παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ.

ΑπεργίεςΣτις 19 Απρίλη τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και της ΕΠΗΕΑ, σε ένδειξη διαμαρ-τυρίας για την άρνηση υπο-γραφής ΣΣΕ, αποφάσισαν την κήρυξη 4ωρης προειδοποιη-τικής στάσης εργασίας όλων των δημοσιογράφων και των διοικητικών υπαλλήλων, που εργάζονται στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς εθνι-κής εμβέλειας, παράλληλα με την 24ωρη απεργία των συνα-δέλφων τεχνικών.

Την απεργία «έσπασε» ο τη-λεοπτικός σταθμός «ALPHA», ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τα σωματεία μας ότι θέλει να υπογράψει ΣΣΕ, με αντάλλαγ-μα να εξαιρεθεί από τις απερ-γίες. Αντί γι’ αυτό βγήκε σε απεργοσπασία στις 19/4, ακο-λουθώντας το παράδειγμα του απεργοσπαστικού ΣΚΑΪ. Έτσι δίκαια 17 μεγαλοδημοσιογρά-φοι του Alpha και άλλοι 7 από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ παρα-πέμπονται από την ΕΣΗΕΑ στο πειθαρχικό με το ερώτημα της διαγραφής από το σωματείο για απεργοσπασία. Άντε να ξε-βρομίσουμε και λιγάκι…

Να θυμίσουμε ότι αυτή ήταν η 5η μέρα απεργίας για τους τεχνικούς των ιδιωτικών καναλιών (ΕΤΙΤΑ) το τελευταίο 20ήμερο. Οι τεχνικοί τηλεό-ρασης διεκδικούν να συνεχί-σει να ισχύει η Συλλογική Σύμ-βαση Εργασίας τους, η οποία

έχει κατοχυρωθεί μέσω διαι-τησίας και την οποία έχουν προσβάλει οι ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών.

Από τη μεριά τους οι κα-ναλάρχες θέλουν «να ανοί-ξει το επάγγελμα του τεχνι-κού ραδιοτηλεόρασης», με σκοπό το επάγγελμα του τεχνικού να το κάνουν πλέ-ον οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ που θα είναι τα «παιδιά για όλες τις δου-λειές» ή όποιος άλλος επι-θυμεί. Δηλαδή, μονομελή τηλεοπτικά συνεργεία με κα-νένα τεχνικό! Δικαίως λοιπόν οι συνάδελφοι απεργούν και δικαίως προεκλογικά, αφού μετά τις εκλογές περιμένουν άγριες απολύσεις.

«Επενδυτής»Μόνο παράδειγμα προς ελπί-δα είναι οι εργαζόμενοι στον «Επενδυτή»: Το Σάββατο 21/4 κυκλοφόρησε και πάλι ο «Επενδυτής» υπό... νέα δι-εύθυνση (Μπενέκος-Σκανα-βής). Οι εργαζόμενοι κατάφε-ραν να επιβιώσουν αυτή την τρομακτικά δύσκολη περίοδο και εξέδωσαν σχετική ανακοί-νωση για την επανακυκλοφο-ρία της εφημερίδας: « Έπειτα από τρεις μήνες κινητοποιή-σεων (απεργία, επίσχεση ερ-γασίας κ.λπ.), καταφέραμε να κρατήσουμε την εφημερίδα ζωντανή, αλλά και τις θέσεις εργασίας μας…. θέλουμε και πάλι να ευχαριστήσουμε θερμά τους δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες, παλιούς και νέ-ους, που στήριξαν την αγω-νιστική προσπάθειά μας, και φυσικά τους συναδέλφους μας και όλους τους φορείς και οργανώσεις, που στάθη-καν στο πλάι μας».

Όπως έχουμε γράψει επα-νειλημμένα σ’ αυτή την εφη-μερίδα, μόνη λύση για τους εργαζόμενους/ες στα ΜΜΕ, όπως και σε κάθε άλλο κλάδο, είναι η αλληλεγγύη και η πάλη για να τους ξεφορτωθούμε (μνημονιακή κυβέρνηση και φίλους της εργοδότες). Αυτές οι εκλογές είναι μια σημαντική στιγμή για να «μαυρίσουμε» το μέτωπο της αντίδρασης, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για νικη-φόρα αντεπίθεση.

Σε σφαγείο εξελίσσεται η επίθεση στα ΜΜΕ Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Της Μαρίας Μπόλαρη, υποψήφιας βουλευτού Α' Αθήνας

1. Για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις, οι εκλογές της 6ης Μαΐου έχουν απόλυτα διλημ-ματικό χαρακτήρα:

α) Το πρώτο, άμεσο, καθήκον είναι να συντριβούν πολιτικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τα κόμματα που στήριξαν τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση με την ΕΕ και το ΔΝΤ, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα ακραίας αντεργατι-κής και αντικοινωνικής αντιμε-ταρρύθμισης. Τα κόμματα αυτά πρέπει να εμποδιστούν να συγκε-ντρώσουν «συνταγματική πλειο-ψηφία» (180 βουλευτών) που θα τους επιτρέψει να κατοχυρώσουν συνταγματικά τα μνημόνια, όπως έχουν υποσχεθεί στους δανει-στές. Πρέπει να εμποδιστούν να συγκεντρώσουν ποσοστό «κυ-βερνησιμότητας» (151 βουλευ-τών) που θα τους επιτρέψει να συγκροτήσουν μια νέα κυβέρνη-ση τύπου Παπαδήμου (με ή χω-ρίς «τεχνοκράτη» πρωθυπουργό), που θα συνεχίσει να υπηρετεί την πολιτική των μνημονίων, με πρώ-το σταθμό τα προαναγγελθέντα άγρια μέτρα του Ιούνη.

β) Το, επίσης, άμεσο καθήκον είναι η ενίσχυση της Αριστεράς,

του μοναδικού πολιτικού ρεύμα-τος που συγκρούεται με τα μνη-μόνια από τη σκοπιά της εργατι-κής τάξης, των λαϊκών μαζών και των κοινωνικών αναγκών.

Σήμερα έχουμε πολλά παρα-δείγματα που πείθουν ότι δεν αρκεί μια γενική αντιμνημονιακή τοποθέτηση.

• Η αντιμνημοναική δημαγω-γία των ναζιστών της Χρυσής Αυγής πρέπει να συντριβεί, γιατί επωάζει έναν θανάσιμο αντίπαλο για το εργατικό κίνημα, για την Αριστερά, για τις δημοκρατικές ελευθερίες.

• Η αντιμνημονιακή δημαγω-γία της «λαϊκής Δεξιάς» (Καμέ-νος) πρέπει να απομονωθεί, για-τί μπορεί εύκολα να γυρίσει σε αντεργατική πολιτική, να δώσει δυνάμεις και ανάσες στο σάπιο και θρυμματιζόμενο σύστημα του δικομματισμού.

• Απέναντι στον «ενδιάμεσο» χώρο (ΔΗΜΑΡ και Οικολόγοι) που στα λόγια τοποθετείται κατά των μνημονίων, ενώ ταυτόχρονα δη-λώνει ότι «θα αναγνωρίσει τις δε-σμεύσεις της χώρας», δεν πρέπει να δοθεί καμία εμπιστοσύνη. Το σύστημα θα χρειαστεί εφεδρείες και ο χώρος αυτός αποτελεί τον πρώτο υποψήφιο για «διευρύνσεις»

κυβερνητικών σχημάτων υπό σοσι-αλδημοκρατική, σοσιαλφιλελεύθε-ρη, «έμπνευση» και προοπτική.

Συνολικά, η αντιμνημονιακή τοποθέτηση αποτελεί πλέον ανα-γκαία συνθήκη, αλλά όχι αρκετή για την υπεράσπιση των συμφε-ρόντων των εργαζομένων και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

2. Με αυτή την έννοια η ΔΕΑ στηρίζει και επιθυμεί τη μέγι-στη ενίσχυση της Αριστεράς, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στηρίζει την πο-λιτική της συμπαράταξης της Αριστεράς, που θα μπορούσε άμεσα να οδηγήσει σε αποφα-σιστική κλιμάκωση των μαζικών αγώνων αντίστασης. Στηρίζει και επιθυμεί την πολιτική συ-νεργασία αυτών των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι στις πολιτικές (και εκλογικές) μά-χες που έρχονται μετά την 7η Μάη. Δηλώνει ότι το σύνθημα για μια κυβέρνηση της Αριστε-ράς είναι η μοναδική αξιόπιστη απάντηση στο ζήτημα της «κυ-βερνησιμότητας» που θέτουν οι αντίπαλοι, αλλά και οι ίδιες οι εξελίξεις. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μέσα από τη συστηματοποίηση της πολιτικής συνεργασίας και υπό την προϋπόθεση της κλιμά-κωσης των αγώνων. Θα πρέπει να επιδιωχθεί ως μια κυβέρνηση άμεσης στήριξης των εργαζο-μένων (πάνω σε ένα «ελάχιστο» πρόγραμμα βασικών κοινωνικών αιτημάτων), αλλά και ως μια κυ-βέρνηση «μεταβατική», ως ένας ενδιάμεσος σταθμός προς τη γε-νικότερη αντικαπιταλιστική ανα-τροπή και τη διεκδίκηση του σο-σιαλισμού. Παρότι τα ζητήματα

αυτά έχουν υποβαθμιστεί στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, θεωρούμε ότι θα τεθούν αναπό-φευκτα στη συζήτηση από τις 7 Μάη και με νέους πολιτικούς όρους και συσχετισμούς…

3. Σε αυτή την προοπτική η ΔΕΑ καλεί για ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ, για τη μέγιστη δυνατή ενίσχυση του εγχειρήματος της ενωτικής ριζο-σπαστικής Αριστεράς.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πλατύτερο μετωπικό σχήμα της Αριστεράς που, παρά τα σκαμπα-νεβάσματα, άντεξε στο χρόνο και στις πολιτικές δοκιμασίες.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε στη ριζοσπαστική και ταυτόχρονα μαζική πολιτική, περνώντας δύ-σκολες «εξετάσεις» (Δεκέμβρης 2008, πολιτική στήριξη στην κι-νηματική αντίσταση στα μνημό-νια κ.λπ.) και κατοχυρώθηκε σαν δύναμη αριστερής αντιπολίτευ-σης, ξεπερνώντας τις σειρήνες της «κεντροαριστεράς».

Γιατί το πολιτικό σχέδιο του ΣΥ-ΡΙΖΑ παραμένει «ανοιχτό». Επιτρέ-πει τη συμμετοχή κομμάτων, ορ-γανώσεων και κυρίως ανένταχτων αγωνιστών-στριών της Αριστε-ράς, επιμένει στην πρόταση πολι-τικής συνεργασίας με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιχειρώντας να συνδυάσει (παρά τα προβλήμα-τα) την αναγκαία ριζοσπαστική-αριστερή πολιτική, με την εξίσου αναγκαία ρήξη με τη σεχταριστι-κή παράδοση μέσα στην Αριστε-ρά, που στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με εφησυχασμό.

4. Με τα μάτια στην επόμενη μέρα, η ΔΕΑ υποστηρίζει την πιο συστηματική και προωθημένη ενότητα στη δράση.

Μια τέτοια τακτική οφείλει να στηρίζεται σε πολιτικές επιλο-γές. Ως ελάχιστες απαραίτητες θεωρούμε: την υποστήριξη της στάσης πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύ-φους-δανειστές και όχι τις αυτα-πάτες περί «ευρωπαϊκής» διαχεί-ρισης του χρέους. Τη δέσμευση για ανατροπή της λιτότητας και όχι την προσαρμογή στις επιταγές ενός νέου οικονομικού «ρεαλι-σμού», δηλαδή στα όρια που θέ-τει το σύστημα. Την υποστήριξη της τακτικής της συμπαράταξης της Αριστεράς, της κυβέρνησης της Αριστεράς με προοπτική το σοσιαλισμό, αντί της μετατόπι-σης προς τις αντιμνημονιακές-αντινεοφιλελεύθερες συμμαχίες. Την απόρριψη της παράδοσης του «ευρωπαϊσμού» (που στις σημερινές συνθήκες ισοδυναμεί με συμφιλιωτισμό απέναντι στις αστικές αντιμεταρρυθμίσεις), χω-ρίς επιστροφή στη νοσταλγία και στην υποστήριξη της δραχμής (που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε συμφιλιωτισμό με ντόπια και διεθνή προγράμματα «εθνικής» αναδίπλωσης των καπιταλισμών με ιδιαίτερα, μάλιστα, επιθετικά χαρακτηριστικά).

Όμως τα ζητήματα αυτά πρέπει να αποτελούν άξονες διεργασιών και συνδιαμόρφωσης –κάτω από τη δοκιμασία των αγώνων– και όχι το γνωστό παιχνίδι των «πλαι-σίων» που διαιωνίζει το σεχταρι-σμό και τη διασπαστική τακτική μέσα στους αγώνες και μέσα στην Αριστερά.

Οι καιροί επιφυλάσσουν με-γάλες δοκιμασίες, απαιτούν με-γάλες πρωτοβουλίες και όλοι θα κριθούμε σε αυτά τα επίπεδα.

Δύναμη στην ΑριστεράΨήφο στο ΣΥΡΙΖΑ

Του Αντώνη Σπανολιού, υποψήφιου βουλευτή Υπόλοιπου Αττικής

Τ α κυρίαρχα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης στη σύγχρο-νη αστική κοινωνία δεν

αποτελούν παρά, έναν ακόμα, επι-χειρηματικό κλάδο. Δεν επιτελούν κανένα λειτούργημα, δεν προσφέ-ρουν κανένα κοινωνικό έργο.

Τα ΜΜΕ είναι, επιπλέον, προ-νομιακές επιχειρήσεις. Έχοντας, από τη φύση του μέσου, τη δυ-

νατότητα της εύκολης και μα-ζικής διείσδυσης στον ιδιωτικό χώρο του κάθε πολίτη, μπορούν να ανταλλάξουν την επιρροή που ασκούν, εκχωρώντας την στον οποιονδήποτε έναντι οιουδήπο-τε ανταλλάγματος. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε άλλος επιχειρηματίας.

Το αποτέλεσμα της δυνατότη-τας αυτής το έχουμε δει και το αντιλαμβανόμαστε καθημερινά: Ανεξάντλητες τραπεζικές πιστώ-σεις και κυβερνητική στήριξη (κρατική διαφήμιση, «ειδικές» νομοθετικές και οικονομικές ρυθμίσεις, ανοχή σε παρανομίες και παρατυπίες). Επιπλέον, η κυ-βερνητική στήριξη ή ανοχή επε-κτείνεται σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων των κύριων με-τόχων των ΜΜΕ.

Γι’ αυτό τα ΜΜΕ δεν παρουσι-άζουν τα γεγονότα, αλλά ασκούν επιλεκτική πολιτική. Καταρχήν υπάρχουν μείζονα γεγονότα που αποσιωπούνται εντελώς, άλλα

που μειώνονται και άλλα που με-γενθύνονται και μάλιστα κατά υπερβολικό και εξώφθαλμο τρό-πο. Τα γεγονότα δεν τα μεταφέ-ρουν, αλλά συνήθως τα διαστρέ-φουν, με ωμή, «δημοσιογραφική» σεναριοποίηση και σκηνοθεσία, μοντάζ επιλεγμένων εικόνων και ήχων και, φυσικά, σχολιασμό που εξηγεί και στον πλέον αφελή το πώς θα πρέπει να «διαβάσει» και να ερμηνεύσει την είδηση και ποιά είναι τα συμπεράσματα στα οποία πρέπει να καταλήξει. Όλα τα παραπάνω μάλιστα γίνονται συχνά κατά ένα εντελώς προ-κλητικό και επαναλαμβανόμενο τρόπο, που στον πιό έμπειρο και προβληματισμένο τηλεθεατή, ακροατή ή αναγνώστη, δεν αφή-νει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τα υστερόβουλα κίνητρα που βρίσκονται κρυμμένα πίσω από κάθε σχεδόν «είδηση».

Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ψυχαγωγίας ασκούν απροκάλυπτα και καθη-

μερινά πολιτική και κοινωνική παρέμβαση, επιχειρούν συστη-ματικά τη χειραγώγηση της «κοι-νής γνώμης», μέσω μηχανισμού αναστολής της κρίσης και τεχνι-κών διαμόρφωσης συνειδήσεων, αλλά και αισθητικής.

Η κατ’ αυτό τον τρόπο λειτουρ-γία των ΜΜΕ και ψυχαγωγίας έρ-χεται σε ευθεία αντίθεση με την προοδευτική αντίληψη πως ενη-μέρωση και ψυχαγωγία αποτε-λούν δημόσια αγαθά: Αποτελούν δικαίωμα για κάθε πολίτη στη σύγχρονη κοινωνία. Η κοινωνία οφείλει να προσφέρει στους πο-λίτες της ανόθευτη ενημέρωση, γνώσεις για διαμόρφωση αντί-ληψης και κρίσης και υψηλής αι-σθητικής ψυχαγωγία, με απώτε-ρο σκοπό τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση στερεοτύπων και «δεδομένων».

Κατά την άποψή μου τα ΜΜΕ και ψυχαγωγίας πρέπει να λει-τουργούν κάτω από κάποιο κα-θεστώς κοινωνικού ελέγχου. Το

ποιο θα είναι αυτό και πώς θα λειτουργεί προφανώς έχει άμεση σύνδεση με τα κοινωνικά δεδομέ-να που θα επικρατούν γενικότερα. Σε ένα αντινεοφιλελεύθερο δη-μοκρατικό καθεστώς μικτής οι-κονομίας με προτεραιότητα στην προστασία των Λαϊκών δικαιωμά-των και εισοδημάτων, ίσως ένα πλαίσιο που θα περιλάμβανε την ύπαρξη μίας υπό ευρύ εργατικό έλεγχο δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, την παράλληλη λειτουργία μικρών και μεσαίων, μη-κερδοσκοπικών αποκεντρω-μένων μέσων που θα εκφράζουν διάφορες συλλογικότητες, σε συνδυασμό με την ύπαρξη ιδιω-τικών μέσων τα οποία θα πρέπει να αντλούν τα έσοδά τους απο-κλειστικά από την πώληση του προϊόντος τους, δηλαδή εισπράτ-τοντας συνδρομές και όχι πουλώ-ντας «αέρα» (δηλ. διαφημιστικό χρόνο), να αποτελούσε μια πρώ-τη κοινωνική κατάκτηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κάποιες –όχι καινοφανείς– σκέψεις για τα ΜΜΕ και ψυχαγωγίας

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Του Δημήτρη Στρατούλη, υποψήφιου βουλευτή Β' Αθήνας

Η τρόικα, η συγκυβέρνηση ΠΑ-ΣΟΚ, ΝΔ και η μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας, με τη νέα

αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση και το δεύτερο δρακόντειο μνημόνιο, ολο-κλήρωσαν την οικονομική και κοινωνι-κή καταστροφή, που επέφερε το πρώτο μνημόνιο.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν δεσμευτεί στην τρόικα ότι θα πάρουν τον Ιούνιο νέα αντιλαϊκά μέτρα 15 δισ. ευρώ, μειώνοντας πάλι μισθούς, εφ’ άπαξ και συντάξεις, διαλύοντας το κοινωνικό κράτος, ξεπου-λώντας το δημόσιο πλούτο, αυξάνοντας την ανεργία και προωθώντας νέα φοροε-πιδρομή σε βάρος του λαού.

Ο λαός δεν πρέπει να επιτρέψει με την ψήφο του στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ να ξα-νακυβερνήσουν δίνοντάς τους συγχω-ροχάρτι για όσα καταστροφικά έκαναν και λευκή επιταγή για όσα χειρότερα προετοιμάζουν.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χρεοκόπησαν, εξαθλίωσαν και ταπείνωσαν την εργατι-κή τάξη και το λαό. Δεν έχουν δικαίωμα

να εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες αυτοί που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι.

Καλούμε το λαό να μετατρέψει τις εκλο-γές σε λαϊκό δημοψήφισμα για τη συντριβή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των μνημονιακων πολιτικών κολαούζων τους. Να αναδείξει πιο ενδυναμωμένο το ΣΥΡΙΖΑ μέσα στα πλαίσια μιας ενισχυμένης Αριστεράς, ώστε από καλύτερες θέσεις ν’ αγωνιστεί για την ενότητα της, για τα λαϊκά προβλήματα και για τη σοσιαλιστική προοπτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μαχητικότερη δύνα-μη αντιπολίτευσης. Στηρίξαμε τους λαϊ-κούς και εργατικούς αγώνες.

Εργαστήκαμε και εργαζόμαστε για τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστε-ράς, που είναι το αναγκαίο πολιτικό κλει-δί για να ανοίξουμε την πόρτα για μία αριστερή κυβέρνηση, που με βάση το πρόγραμμά της, την ανάπτυξη των ταξι-κών αγώνων και τη στήριξη του λαϊκού κινήματος θα προωθήσει:

- Την ακύρωση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμο-στικών νόμων τους.

- Την παύση αποπληρωμής του δημο-σίου χρέους με στόχο τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του.

- Την εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.

- Τη φορολόγηση των πλουσίων, του πλούτου και της εκκλησιαστικής περι-ουσίας, τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και τη διεκδίκηση των πολεμι-κών αποζημιώσεων από τη Γερμανία.

- Την αναπτυξιακή-παραγωγική ανα-συγκρότηση της χώρας με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αποκατάσταση και αύξηση μισθών και συντάξεων και προστασία του περιβάλλοντος.

- Τη διαγραφή ή το κούρεμα των δανει-ακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες των λαϊκών νοικοκυριών και των μικρο-μεσαίων επαγγελματιών και αγροτών.

- Την αποκατάσταση της δημοκρατί-ας, της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνι-κής ανεξαρτησίας.

Του Κώστα Ήσυχου,υποψήφιου βουλευτή Β’ Αθήνας

Η πρόσφατη απόφαση της Κυβέρνησης της Αργεντινής και της

Πρόεδρου της Μαρία Χριστίνα Φερνάντες για επίσπευση νομο-θετικής διάταξης που προβλέπει την εθνικοποίηση της μεγαλύ-τερης πετρελαϊκής εταιρίας της Αργεντινής YPF-REPSOL, η πλει-

οψηφία των μετοχών της οποίας βρίσκεται στα χέρια ιδιωτικών ισπανικών εταιριών, ανοίγει ένα νέο και ενδιαφέρον κεφάλαιο για τον υπό συνεχή διαμόρφωση παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη.

Πρόκειται για μια θετική εξέ-λιξη που έχει οδηγήσει τη συ-ντηρητική ισπανική κυβέρνηση Ραχόι, αλλά και την αντιπολί-τευση ( Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισπανίας) στα πρόθυρα ενός διπλωματικού πολέμου, σε πρώτη φάση, με την Αργεντι-νή. Οι δυνάμεις της Αριστεράς και στην Ισπανία, αλλά και στην Αργεντινή, στηρίζουν δυναμι-κά την απόφαση της Πρόεδρου Μ.Κ.Φερνάντες και δήλωσαν ότι θα πάρουν πρωτοβουλίες, ώστε να ολοκληρωθεί με επιτυ-χία η διαδικασία που φέρνει σε κοινωνικό και εθνικό έλεγχο της ενεργειακές πηγές της χώρας.

[…]

Ενώ κάποτε η Αργεντινή κάλυ-πτε τις εσωτερικές της ανάγκες σε φυσικό αέριο, έφτασε σήμερα να εισάγει φυσικό αέριο με ένα κόστος που αγγίζει τα 10 δισ. δολάρια ετησίως. Ταυτόχρονα η REPSOL απολάμβανε, σε καθε-στώς αποικιοκρατίας, τεράστια κέρδη σε απόλυτη αδιαφάνεια, χωρίς κανένα ουσιαστικό οικονο-μικό έλεγχο. Δεν επανεπένδυε σε νέες θέσεις εργασίας και έρευνα, «στράγγιζε» τον ενεργειακό πλού-το της χώρας σε αργό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, εξάγοντας τα κέρδη της που ξεπερνούσαν δε-κάδες δισ. δολάρια το χρόνο. Πρόσφατα νέα κοιτάσματα σε αέριο και αργό πετρέλαιο, ίσως τα τρίτα μεγαλύτερα στον κόσμο κατά κάποιους ειδικούς, έφεραν στο φως την πάγια θέση των συν-δικάτων, των προοδευτικών και

αριστερών δυνάμεων, η χώρα να αποκτήσει τον κοινωνικό και εθνι-κό έλεγχο στον ορυκτό και ενερ-γειακό πλούτο προς όφελος των πολιτών της. Μετά την εθνικοποί-ηση της ιστορικής αεροπορικής εταιρίας Aerolineas Argentinas, σειρά έχει η ενέργεια και ο ορυ-κτός πλούτος. Ήδη ανοίγει η συζήτηση για ένα εθνικό σχέδιο κοινωνικού και δημοσίου έλεγ-χου των θαλάσσιων, οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων.

Η ρήξη με τις νέες μορφές της αποικιοκρατίας στον 21ο αιώνα διδάσκει ότι ο «μονόδρομος του χάους και της καταστροφής», της απόλυτης υποταγής στους τραπεζίτες και τους τοκογλύ-φους, την παγκόσμια τράπεζα και το ΔΝΤ είναι ένα μεσαιωνικό απολυταρχικό πολιτικό και οικο-νομικό δόγμα που πεθαίνει στις μέρες μας. Σε τούτες τις εκλογές

στην Ελλάδα η συζήτηση για τον δημόσιο πλούτο, τα σχέδια και οι προτάσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να υλοποιη-θούν μόνο έξω από μνημονιακές και νέο-αποικιοκρατικές εξαρ-τήσεις. Κάθε άλλη συζήτηση αποτελεί μέρος ενός πολυδια-βασμένου μυθιστορήματος του δικομματισμού και των μνημο-νιακών και εξαρτημένων πολιτι-κών δυνάμεων από το χρηματο-πιστωτικό σύστημα.

[…]

Αφού και τώρα η νέο-αποκιο-κρατία στον ευρωπαϊκό νότο και στην Ελλάδα θέτει θέμα από-λυτου οικονομικού, πολιτικού έλεγχου και λεηλασίας του δη-μοσίου πλούτου, το σύνθημα Venceremos σύντομα θα έχει και την ελληνική του εκδοχή!

(Ολόκληρο το άρθρο στο iskra.gr).

Αργεντινή: Ενεργειακές πηγές και οικονομική Δημοκρατία

Της Νάντιας Βαλαβάνη,υποψήφιας βουλευτού της Β’ Αθήνας

Ό λοι γνωρίζουμε ότι αυτές οι εκλογές δεν είναι όπως όσες έχουμε ζήσει από το 1974 και δώθε. Δεν κρίνεται

ποιο απ’ τα δύο κόμματα του δικομματισμού θα κυβερνήσει το επόμενο διάστημα. Σε συν-θήκες κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού, επίδικο των εκλογών είναι η επιβίωση του ερ-γαζόμενου λαού, της νεολαίας και της ίδιας της χώρας. Ο λαός με την ψήφο του καλείται να αποφασίσει αν θα νομιμοποιήσει τυπικά με οριακό τρόπο –γιατί ουσιαστική πολιτική νο-μιμοποίηση δεν υπήρξε ούτε με τις 200 έδρες της τελευταίας Βουλής– την πολιτική κοινωνι-κού ολοκαυτώματος που εφαρμόζουν οι κυ-βερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., τα κόμμα-τα που πλέον αχώριστα μαζί έχουν παραδώσει με άμεσο τρόπο την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας στο ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊ-κή Κεντρική Τράπεζα.

[…]

Αν σήμερα, σ’ αυτό το βομβαρδισμένο οι-κονομικό, κοινωνικό και εργασιακό τοπίο, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κομμου-νιστικής Αριστεράς είχαν προχωρήσει στην κοινή δράση και την πολιτική συνεργασία, θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τις λαϊκές δυ-νάμεις να κάνουν μαζικά, αποφασιστικά και θαρραλέα το κρίσιμο βήμα, να προχωρήσουν στην αναγκαία υπέρβαση χωρίς φοβίες και αναστολές. Όμως και στις συνθήκες αυτές ο λαός με την κριτική ψήφο του μπορεί να εξαναγκάσει τις ηγεσίες έστω και μετά τις εκλογές να προχωρήσουν σε συνεργασία –κι

όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να μπει τέρμα στην καταστροφή.

Το σύνθημά μας πρέπει να είναι: Ψηφίζου-με Αριστερά. Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αποτελεί τη δύναμη που κρατά ζωντανή και υλοποιεί, ως ένα βαθ-μό, έστω και ανεπαρκή, την ιδέα και το στόχο της ενότητας των δυνάμεων της Αριστεράς.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ στη μικροκλίμακά του, συσπει-ρώνοντας στις γραμμές του δυνάμεις διαφορε-τικής προέλευσης και αντιλήψεων, που όμως συναντώνται στον άμεσο στόχο της αντίστα-σης και της ανατροπής της πολιτικής της κοινω-νικής φρίκης, αποδεικνύει με πρακτικό τρόπο ότι, παρά τα προβλήματα που εμφανίζονται, ο στόχος της συγκρότησης ενός ευρύτερου με-τώπου της Αριστεράς είναι εφικτός.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πολιτικό πλαίσιο θέ-σεων που, παρά τις ελλείψεις του, ανταποκρί-νεται στις ανάγκες για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πολιτικής αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων των εργαζόμενων –και προπαντός είναι ανοιχτό στο μέλλον.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ από την ουσιαστική του συ-γκρότηση το 2005 και μετά απέδειξε στην πράξη ότι ξέρει να παλεύει μαζί με τον εργαζό-μενο λαό και στήριξε όλους τους αγώνες του.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ως πολιτική δύνα-μη ότι στις καλύτερες στιγμές του μπορεί να δρα με μεγάλη συνέπεια για τις δημοκρατι-κές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα όλων των εργαζόμενων, Ελλήνων και μετανα-στών, αντιπαλεύοντας με αποφασιστικότητα τις παραμορφωτικές οπτικές της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Για την ανατροπή της πολιτικής του κοινωνικού ολοκαυτώματος με συμπαράταξη των δυνάμεων

της Αριστεράς

Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ!

Με το ΣΥΡΙΖΑ, την Αριστερά, την ψήφο

και τους αγώνες του λαού

Να σταματήσουμε την κοινωνική καταστροφή

Των Γιάννας Γαϊτάνη, Γιώργου Τεκίρδαλη,υποψήφιων βουλευτών Α’ Θεσσαλονίκης

Η Θεσσαλονίκη είναι πρώτη στα πο-σοστά ανεργίας, αφού ένας στους τέσσερις είναι χωρίς δουλειά. Έτσι

τουλάχιστον αποκαλύπτουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που μετράνε την ανεργία το τε-λευταίο τρίμηνο του 2011 σε ποσοστό πάνω από 25%! Τα μαζικά κλεισίματα εργοστασί-ων τα τελευταία χρόνια ευθύνονται σε με-γάλο βαθμό για την κατάσταση. Αλλά και η ελαστική απασχόληση στη Θεσσαλονίκη από τη μια αποτελεί την πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας που προσφέρονται και από την άλλη θέσεις πλήρους εργασίας μετατρέπονται μαζικά σε μερική ή εκ περι-τροπής απασχόληση.

Έχει ιδιαίτερα προβλήματα σχολικής στέ-γης σε πολλούς δήμους. Γνωστός είναι ο αγώνας των κατοίκων στην περιοχή Ευζώ-νων, ώστε στο οικόπεδο όπου βρίσκονταν τα μάρμαρα Μόσχου να οικοδομηθεί σχολείο και όχι πολυώροφη πολυκατοικία, όπως επι-θυμεί η εκκλησία που διεκδικεί το οικόπεδο από το δήμο. Επιπλέον τουλάχιστον 500 παι-διά υποσιτίζονται σύμφωνα με τις υπηρεσίες του δήμου, ειδικά στη Δυτική Θεσσαλονίκη.

Έχει προβλήματα διαχείρισης απορριμμά-των, με γνωστότερο τον αγώνα ενάντια στο Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων στην Ευκαρπία που διεξάγουν οι κάτοικοι της περι-

οχής. Είναι γνωστή η πρόθεση της δημαρχί-ας Μπουτάρη να ιδιωτικοποιήσει την αποκο-μιδή απορριμμάτων.

Μια ιδιαίτερη όψη της κρίσης είναι ο αριθ-μός των μαγαζιών που κλείνουν. Οι 9.000, από τις 35.500 περίπου εμπορικές επιχειρή-σεις που υπήρχαν, έχουν βάλει λουκέτο, ενώ η κρίση επιδεινώνει την επιδημία κλεισιμά-των. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η αναζήτη-ση αποδιοπομπαίων τράγων είναι μια βολική λύση για το σύστημα. Το συνεχές κυνηγητό των μαύρων μικροπωλητών και η κατάσχεση των εμπορευμάτων τους από τη δημοτική αστυνομία με τη συνδρομή αστυνομικών δυ-νάμεων είναι μια ανοιχτά ρατσιστική καμπά-νια –κομμάτι της συνολικότερης ρατσιστικής πολιτικής– που βρίσκεται σε εξέλιξη. Λες και αυτοί που κλείνουν τα μαγαζιά είναι οι μικρο-πωλητές και όχι η πολιτική του μνημονίου.

Σε μια τόσο οξυμένη κατάσταση ο ρόλος της Αριστεράς αναδεικνύεται κομβικός. Και

ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομμάτι της Αριστεράς, το προ-ηγούμενο διάστημα δήλωσε παρόν. Μαζί με τους εργαζόμενους και τη νεολαία έδωσε μάχες ως κομμάτι της αντίστασης που ανα-πτύχθηκε πανελλαδικά στις πολιτικές των μνημονίων. Στις μεγάλες απεργιακές κινη-τοποιήσεις, στην πλατεία του Λευκού Πύρ-γου με τους αγανακτισμένους, στις τοπικές επιτροπές ενάντια στα χαράτσια, στους μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν στην πόλη, στους αγώ-νες ενάντια στο ρατσισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Στο πανεπιστήμιο, όπου οι κινητο-ποιήσεις εργαζομένων, καθηγητών και φοι-τητών εμπόδισαν την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο. Στη μεγαλειώδη παρέλαση του λαού την 28η Οκτώβρη που «κλείδωσε» την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και στη διαδήλωση διαμαρτυρίας που ακολού-θησε την παρέλαση της 25ης Μάρτη.

Ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ενίσχυ-ση της δύναμης του κινήματος. Ενίσχυ-ση των υποψηφίων που υποστηρίζει η ΔΕΑ μέσα στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙ-ΖΑ σημαίνει σταθερή και συστηματική προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει σε αριστερή ριζοσπαστική και αγωνιστική κατεύθυνση. Έτσι αντιλαμβανόμαστε το ρόλο μας στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές τις αρχές θα προσπαθήσουμε να τιμήσουμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά μπροστά στα καθήκοντα της 7ης Μάη

Εκλογές 2012: Εμείς και οι ανάγκες μας ή αυτοί και τα κέρδη τους

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Του Αντώνη Νταβανέλλου, υποψήφιου βουλευτή Β’ Αθήνας

Μ ε την παλιά (τάχα «ξύλινη») γλώσσα της Αριστεράς, ζούμε μια εποχή που χαρακτηρίζεται

από ακραία κοινωνική και πολιτική πόλωση. Στο «Βήμα», ο Αντ. Καρακούσης έκανε λόγο για περίοδο «μεγάλων αντιθέσεων», παρο-μοιάζοντάς την με εκείνη του 1830-1848, δηλαδή με εκείνη του «άγριου» πρώιμου καπιταλισμού που κατέληξε στις επαναστά-σεις του 1848, που άλλαξαν την Ευρώπη.

Σε αυτό το φόντο πρέπει να τοποθετού-με τις εκλογές της 6ης Μάη, για να ανα-δεικνύονται σωστά οι διαστάσεις των κα-

θηκόντων μας. Τα αστικά κόμματα (η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι δορυφόροι τους) πρέπει να οδηγηθούν σε ιστορική πολιτική ήττα, ο ακροδεξιός-εθνικιστικός χώρος της «αντιμνημονιακής» δημαγωγίας πρέπει να περιοριστεί, η Αριστερά πρέπει να αναδει-χθεί ως μεγάλος νικητής.

Όμως οι εκλογές δεν θα είναι ο επίλογος της «μεγάλης αντιπαράθεσης» των τελευταί-ων 2-3 χρόνων, αλλά ο πρόλογος μιας νέας φάσης, με ακόμα μεγαλύτερη πόλωση.

Πολιτική αστάθειαΤο σύνολο του Τύπου εκτιμά ότι οι εκλογές θα έχουν αποτέλεσμα μεγα-λύτερης πολιτικής αστάθειας. Θα δώ-σουν (αν δώσουν…) συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (και ίσως κάποιων δορυφό-ρων), με μικρότερη κοινοβουλευτική βάση από την κυβέρνηση Παπαδήμου και –κυρίως– με πολύ πιο περιορισμένη πραγματική επιρροή από την κυβέρνη-ση του ΓΑΠ το 2009, ή την τρικομμα-τική που υπέγραψε το Μνημόνιο 2. Και αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να περάσει τα νέα σκληρά μέτρα τον Ιούνη, να χειριστεί το γρίφο διάσωσης των τραπεζιτών και να κρατήσει μια κά-ποια οικονομική πολιτική μέσα στη νέα

επιδείνωση της κρίσης που σαρώνει το παγκόσμιο σύστημα.

Αυτή την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά θα οφείλουν να αντιμετωπί-σουν με μια τακτική ανατρεπτική, προ-σπαθώντας να αξιοποιήσουν την πολιτι-κή αστάθεια, για να πυροδοτήσουν μια εργατική-λαϊκή αντεπίθεση, με άμεσο στόχο την αποκατάσταση των απωλειών στα εργατικά κοινωνικά δικαιώματα των τελευταίων χρόνων, αλλά και το άνοιγμα των δυνατοτήτων για μια συνολικότερη αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Αυτή η προοπτική προϋποθέτει κά-ποιες πολιτικές επιλογές: Τη σύγκρουση με τη λογική εξυπηρέτησης του χρέους, τη δέσμευση στο ελάχιστο αίτημα της στάσης πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους, ώστε να δια-σφαλιστούν οι πόροι για τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Τη σύγκρουση με τη λογική της υποταγής στον «Ευ-ρωπαϊσμό» –των Μερκοζί σήμερα, των Μερκολάντ αύριο– δηλαδή την απόρριψη του πολιτικού και οικονομικού «πλαισίου» που θεωρούν ως αδιαπραγμάτευτο οι ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ, την αναζήτηση συμμαχιών και στηριγμάτων, με πραγματικά διεθνι-στικό κριτήριο, στα κινήματα, στους ερ-

γαζόμενους, στην Αριστερά στην Ευρώπη και στον κόσμο. Προϋποθέτει, τέλος, την ανάδειξη ενός προγράμματος ανατρο-πής της λιτότητας, που θα λογοδοτεί στα πραγματικά αιτήματα και στις ανάγκες του κόσμου μας και δεν θα επηρεάζεται από έναν ενδιάμεσο οικονομικό και κοι-νωνικό «ρεαλισμό».

Η υλοποίηση αυτών των επιλογών –που είναι οι συντεταγμένες ενός αναγκαίου, μίνιμουμ, «μεταβατικού» προγράμματος– όχι μόνο δεν έρχονται σε αντίφαση, αλλά αντίθετα προϋποθέτουν την ενότητα στη δράση της Αριστεράς, των δυνάμεων του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΔυσκολίεςΑυτή η προοπτική σήμερα φαίνεται να υπονομεύεται από κάποιες επιλογές των ηγετικών επιτελείων. Στον ΣΥΡΙΖΑ, η επι-μονή της ηγεσίας του ΣΥΝ για έμφαση στις συμμαχίες με τους «ΠΑΣΟΚογενείς», στην κατεύθυνση ενός αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου, θα δοκι-μαστεί έντονα στην πολιτική πραγματικό-τητα της 7ης Μάη.

Στο ΚΚΕ, η επιμονή στην απομονωτι-κή-διασπαστική τακτική δοκιμάζεται ήδη στη βάση και θα είναι πολύ δύσκολο να

συνεχιστεί, αν οι κάλπες επιβεβαιώσουν το συσχετισμό δυνάμεων που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η επιστροφή στις χει-ρότερες σεχταριστικές παραδόσεις της άκρας Αριστεράς –που αναδείχθηκε με την απόρριψη(!) κάποιων τμημάτων του ΜΑΑ που την προσέγγισαν– θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα συνεχιστεί, μόλις κατακάτσει ο προεκλογικός κουρνιαχτός σκοπιμοτήτων…

Το παιχνίδι είναι ανοιχτό. Το σύστημα έχει ως ανάγκη επιβίωσης την επιβολή μιας πολιτικής ακραίων αντεργατικών αντικοινωνικών αντιμεταρρυθμίσεων. Ο κόσμος μας απέδειξε στα τελευταία δύο τρία χρόνια ότι έχει τη θέληση να δώσει τη μάχη. Η δύναμη αυτή μπορεί να αλλά-ξει την Αριστερά, να την «ευθυγραμμίσει» σε μια πολιτική που απαιτούν οι συνθή-κες. Όσο ταχύτερα αυτό γίνει συνείδηση και συστηματική πολιτική τακτική, τόσο καλύτερες θα είναι για όλους μας οι εξε-λίξεις. Και σε αυτή την προσπάθεια δεν θα είμαστε μόνοι. Η Ισπανία και η Γαλλία ήδη στέλνουν «μηνύματα». Η Ευρώπη των ερ-γατών, η Ευρώπη των κινημάτων, η Ευρώ-πη της Αριστεράς δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη…

Του Πάνου Κοσμά, υποψήφιου βουλευτή Β’ Αθήνας,

μέλους του Κόκκινου

Δ ύο είναι τα πολιτικά «το-τέμ» στα οποία ομνύουν η κυβέρνηση και η τρόικα: οι

«συμβατικές υποχρεώσεις της χώ-ρας προς τους δανειστές» και η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ. Αντί-στοιχα, «καταγγέλλουν» τη στάση πληρωμών προς τους τοκοφλύφους και τη μετωπική σύγκρουση με την Ευρωζώνη σαν «καταστροφή», «επι-στροφή στη λίθινη εποχή» και άλλα τέτοια τρομοκρατικά.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνο-νται χάρη στα δανεικά της τρόικας. Ωστόσο, τα στοιχεία του δικού τους προϋπολογισμού λένε ότι τα δη-μόσια έσοδα ξεπερνούν τα 55 δισ. ευρώ, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις δεν ξεπερνούν τα 18 δισ. ευρώ. Άρα οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνο-

νται από τα δημόσια έσοδα, τα οποία μάλιστα προέρχονται από μια διαρ-κώς εντεινόμενη ληστεία των εργα-ζόμενων μέσα από τις φοροκαταιγί-δες των διαρκών μέτρων.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι, αν δεν πληρωθούν στο ακέραιο τα χρεολύσια και οι τόκοι του «δημόσι-ου» χρέους προς τους τοκογλύφους, θα πάψουν να μας «σώζουν», θα τρα-βήξουν το «σωληνάκι» και ο «Έλλην ασθενής» θα πεθάνει αβοήθητος. Ωστόσο, η Μέρκελ δηλώνει ότι θα ήταν καταστροφή (για τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού προφα-νώς) να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Είναι προφανές γιατί: Γιατί χρησι-μοποιούν το χρέος σαν όπλο ενάντια στην εργατική τάξη, για το πλήρες ξεθεμελίωμα των ιστορικών της κατακτήσεων. Γιατί θέλουν με την τρομοκρατία του χρέους να εμπεδώ-νουν και να βαθαίνουν διαρκώς τις πολιτικές λιτότητας, κατακρεούργη-σης μισθών και συντάξεων, αποδό-μησης και διάλυσης του «κοινωνικού

Στάση πληρωμών στο χρέος: Με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων

ή με τα δικαιώματα της εργατικής τάξης;

Η μάχη της Αριστεράς στη Θεσσαλονίκη

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά μπροστά στα καθήκοντα της 7ης Μάη

Εκλογές 2012: Εμείς και οι ανάγκες μας ή αυτοί και τα κέρδη τους

αριστερά • 9

συνεχιστεί, αν οι κάλπες επιβεβαιώσουν το συσχετισμό δυνάμεων που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η επιστροφή στις χει-ρότερες σεχταριστικές παραδόσεις της άκρας Αριστεράς –που αναδείχθηκε με την απόρριψη(!) κάποιων τμημάτων του ΜΑΑ που την προσέγγισαν– θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα συνεχιστεί, μόλις κατακάτσει ο προεκλογικός κουρνιαχτός σκοπιμοτήτων…

Το παιχνίδι είναι ανοιχτό. Το σύστημα έχει ως ανάγκη επιβίωσης την επιβολή μιας πολιτικής ακραίων αντεργατικών αντικοινωνικών αντιμεταρρυθμίσεων. Ο κόσμος μας απέδειξε στα τελευταία δύο τρία χρόνια ότι έχει τη θέληση να δώσει τη μάχη. Η δύναμη αυτή μπορεί να αλλά-ξει την Αριστερά, να την «ευθυγραμμίσει» σε μια πολιτική που απαιτούν οι συνθή-κες. Όσο ταχύτερα αυτό γίνει συνείδηση και συστηματική πολιτική τακτική, τόσο καλύτερες θα είναι για όλους μας οι εξε-λίξεις. Και σε αυτή την προσπάθεια δεν θα είμαστε μόνοι. Η Ισπανία και η Γαλλία ήδη στέλνουν «μηνύματα». Η Ευρώπη των ερ-γατών, η Ευρώπη των κινημάτων, η Ευρώ-πη της Αριστεράς δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη…

Του Τάσου Κορωνάκη,υποψήφιου βουλευτή Α’ Αθήνας

Ί σως το πιο βασικό πρόβλημα των δυνάμεων του δικομμα-τισμού είναι να δώσουν μια

συνεκτική ερμηνεία για την κρίση. Να πουν τι φταίει, τι πρέπει να αλ-λάξει, ποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα και να δείξουν ένα δρόμο για την έξοδο. Δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα, δεν μπο-ρούν να πείσουν κανέναν και ίσως η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι να φύγουν τα παραπάνω ερωτήματα από το μυαλό του κόσμου. Τι ση-μαίνει άραγε «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» που είναι το σύνθημα της ΝΔ ή το αντίστοιχο περί «Αυτοδύναμης Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ; Τι πρέπει να κάνει ο κόσμος για να τα καταφέρει η Ελλάδα και τι φταίει που δεν είναι αυτοδύναμη η Ελλάδα; Καμία απάντηση. Το μόνο που προτείνουν είναι απλά ο κόσμος να πάει να τους ψηφίσει. Γιατί; Γιατί έτσι.

Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν μπορεί να σταθεί κανένα σοβαρό επιχεί-ρημα για ποιο λόγο ο κάθε εργαζόμενος ή άνεργος, νέος ή συνταξιούχος πρέπει σ’ αυτές τις εκλογές να τους ψηφίσει, απαντάνε γιατί δεν πρέπει να ψηφίσει τους άλλους και ειδικά την Αριστερά. Κι αυτές τους οι απα-ντήσεις όμως κάπως λειψές μοιάζουν.

ΔιλήμματαΛένε λοιπόν να τους ψηφίσουμε, γιατί, αν δεν τους ψηφίσουμε, θα υπάρ-χει ακυβερνησία και η χώρα δεν αντέχει. Δηλαδή λένε πως, αν δεν κυβερ-νάνε οι ίδιοι, δεν θα κυβερνάει κανείς. Εδώ κρύβεται ο πρώτος μεγάλος τους φόβος. Το πρόβλημα είναι να μην κατοχυρώσει κανένας άλλος το δικαίωμα της κυβερνησιμότητας, επί της ουσίας δηλαδή να μην υπάρξει καν η υποψία ότι μπορεί αυτό το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής να αλλάξει. Αμφισβητούν έτσι έμπρακτα την ουσία της δημοκρατίας, υποστηρίζοντας πως σε αυτή τη χώρα δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετι-κός συσχετισμός δυνάμεων, δεν μπορεί με λίγα λόγια να εκπροσωπηθούν διαφορετικά συμφέροντα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Λένε να τους ψηφίσουμε, για να μην έρθουν οι δυνάμεις του χάους και της καταστροφής. Αλλά δεν λένε ποιος έφερε την Τρόικα, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και γιατί δεσμεύτηκαν για τις επόμενες δεκαετί-ες χωρίς να ρωτήσουν κανένα; Κατηγορούν την Αριστερά για ανευθυνό-τητα και καταστροφολογούν, μα αυτοακυρώνονται την ώρα που το λένε, μιας και αυτοί είναι που μας έχουν οδηγήσει στο χάος και στην καταστρο-φή και μάλιστα είναι περήφανοι για αυτό και δεσμεύονται να συνεχίσουν αυτό τον υπεύθυνο δρόμο. Το δρόμο που ανατίναξε ολόκληρη την κοι-νωνία. Το δρόμο που προσπάθησε να μας ενοχοποιήσει για τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το δρόμο που επιχείρησε να ποινικοποιήσει τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Το δρόμο που αναγορεύει σε βασικό εχθρό μας το διπλανό μας και τα δικαιώματά του, με στόχο να κρυφτούν οι δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.

Είναι ο ίδιος δρόμος που νομιμοποίησε για μικροκομματικά συμφέρο-ντα, τον ακροδεξιό λόγο, που επιχείρησε να ταυτίσει την Αριστερά με την άκρα δεξιά και σήμερα οδηγεί στον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας. Αφού δεν μπορούν να δώσουν ελπίδα, δηλητηριάζουν την κοινωνία με μί-σος, ενισχύουν όλες τις εσωτερικές πολώσεις της κοινωνίας, με μοναδικό στόχο να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες, αλλά και τις ευθύνες αυ-τών που εκπροσωπούν: των τραπεζών, των πλούσιων, των βιομηχάνων.

Να τολμήσουμεΤο ερώτημα λοιπόν είναι απλό και έχει απολύτως υλική υπόσταση. Να πιστέψουμε τα κανάλια και τις δημοσκοπήσεις και να πάμε να ψηφίσου-με αυτούς που μας έφεραν ως εδώ γιατί έτσι ή να τολμήσουμε να εμπι-στευτούμε τη δημοκρατία και τις ανάγκες μας και να αλλάξουμε ριζικά τη σημερινή κατάσταση; Να αφήσουμε το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας στα χέρια των εκπροσώπων όσων για χρόνια μας εκμεταλ-λεύονται ή να τολμήσουμε να σπάσουμε αυτή τη σχέση εκμετάλλευ-σης, αυτό τον κόσμο αδικίας; Να αφήσουμε το μίσος να κυριαρχήσει ή να ανοίξουμε νέους δρόμους συλλογικότητας και αλληλεγγύης;

Ο δικός μας δρόμος θα είναι σίγουρα και μακρύς και δύσκολος, μα σήμερα είναι η ώρα για να κάνουμε το πρώτο καθοριστικό βήμα. Σήμερα είναι η ώρα να κάνουμε παρελθόν όσους αποφάσισαν χωρίς εμάς και να διεκδικήσουμε το μέλλον, προχωρώντας χωρίς αυτούς.

Αυτοί γιατί έτσι ή εμείς για όλους

τους λόγους;

νται από τα δημόσια έσοδα, τα οποία μάλιστα προέρχονται από μια διαρ-κώς εντεινόμενη ληστεία των εργα-ζόμενων μέσα από τις φοροκαταιγί-δες των διαρκών μέτρων.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι, αν δεν πληρωθούν στο ακέραιο τα χρεολύσια και οι τόκοι του «δημόσι-ου» χρέους προς τους τοκογλύφους, θα πάψουν να μας «σώζουν», θα τρα-βήξουν το «σωληνάκι» και ο «Έλλην ασθενής» θα πεθάνει αβοήθητος. Ωστόσο, η Μέρκελ δηλώνει ότι θα ήταν καταστροφή (για τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού προφα-νώς) να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Είναι προφανές γιατί: Γιατί χρησι-μοποιούν το χρέος σαν όπλο ενάντια στην εργατική τάξη, για το πλήρες ξεθεμελίωμα των ιστορικών της κατακτήσεων. Γιατί θέλουν με την τρομοκρατία του χρέους να εμπεδώ-νουν και να βαθαίνουν διαρκώς τις πολιτικές λιτότητας, κατακρεούργη-σης μισθών και συντάξεων, αποδό-μησης και διάλυσης του «κοινωνικού

κράτους» (υγεία, παιδεία, προνοιακό σύστημα).

Το χρέος είναι ταξικό μέγεθος. Δημιουργήθηκε, επειδή τα δημόσια έσοδα λεηλατήθηκαν, εξαιτίας των συστηματικών φοροαπαλλαγών στο κεφάλαιο, εξαιτίας της κρατικά προ-στατευόμενης φοροδιαφυγής, εξαι-τίας του κοινωνικά άδικου φορολο-γικού συστήματος κ.λπ.

Συμπέρασμα: Το χρέος είναι ταξικό στον τρόπο δημιουργίας του, αξιο-ποιείται από την κυβέρνηση και την τρόικα για ταξικούς σκοπούς (ενά-ντια στις ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης). Δεν αφορά μόνο του ξένους τοκογλύφους, αλλά και τους Έλληνες τοκογλύφους, τις ελ-ληνικές τράπεζες και διαχειριστές κεφαλαίων. Δεν αφορά μόνο τους τοκογλύφους, αλλά και το κεφά-λαιο συνολικά, αφού στο σύνολό του επωφελήθηκε –και συνεχίζει να επωφελείται– από το «πάρτι» στα δημόσια έσοδα και τις δημόσιες δαπάνες, ενώ από την τρομοκρατία

του χρέους, προκειμένου να κατα-κρεουργηθούν μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές κατακτήσεις, επωφελεί-ται επίσης το σύνολο του κεφαλαί-ου.

Γι’ αυτό η στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους και η διαγραφή του χρέους είναι η μόνη ταξική απά-ντηση! Είναι ο κεντρικός «κρίκος» του μεταβατικού προγράμματος που χρει-αζόμαστε. Το πρόβλημα είναι ταξικό και οι απαντήσεις ταξικές: στάση πλη-ρωμών και διαγραφή του χρέους όχι για να «απαλλάξουμε την (καπιταλι-στική) οικονομία από αυτό το βραχνά» και να «απελευθερώσουμε πόρους για την (καπιταλιστική) ανάπτυξη», όχι για να «σώσουμε την πατρίδα από τους ξένους τοκογλύφους», όχι για την «(καπιταλιστική) παραγωγική ανασυ-γκρότηση της χώρας», αλλά για την ανατροπή των ακραίων ταξικών πολι-τικών και το σοσιαλισμό!

Ας αχρηστεύσουμε το όπλο της τρομοκρατίας του χρέους! Ο φόβος μπορεί και πρέπει να αλλάξει στρα-

Στάση πληρωμών στο χρέος: Με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων

ή με τα δικαιώματα της εργατικής τάξης;

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Της Κατερίνας Σεεργίδου

Ο Απρίλης του 2012 επιφύλλασε άσχημα νέα για τον κόσμο της Αριστεράς. Δύο σύντροφοι αποφάσισαν να βάλουν τέρ-

μα στη ζωή τους, αφήνοντας πολιτικά σημειώ-ματα. Το συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα ακο-λούθησε ο Σάββας Μετοικίδης, συνδικαλιστής δάσκαλος, που απαγχονίστηκε στις 21 Απρίλη. Τον κατάλογο συμπληρώνουν και άλλοι άνθρω-ποι που έφυγαν, αφήνοντας τη δική τους άμεση ή έμμεση καταγγελία για τη βαρβαρότητα του συστήματος. Πρόκειται για δολοφονίες.

Κάθε αυτοκτονία απελπισμένου και φτω-χού ανθρώπου έχει ούτως ή άλλως ως βασικό υπεύθυνο το σύστημα που οδηγεί σε αυτό το αδιέξοδο. Πρόκειται για δολοφονίες ιδιαίτερα στην περίπτωση του Δημήτρη Χριστούλα και Σάββα Μετοικίδη, ανθρώπων ευαίσθητων, με άλλα ιδανικά, που δεν αντέξαν να βλέπουν τους ανθρώπους να συνθλίβονται και τα δι-καιώματά μας να ποδοπατούνται. Αγωνιστές σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, βλέποντας στο τέλος μόνο αδιέξοδο μπροστά τους, νό-μισαν ότι το μόνο που τους απέμενε πια ήταν να θυσιάσουν το πιο πολύτιμο αγαθό, την ίδια τους τη ζωή, για να αφυπνίσουν την κοινωνία. Ήταν η τελευταία τους πολιτική πράξη.

Ο Δημήτρης Χριστούλας έκανε την αρχή με τον πιο τρανταχτό τρόπο. Στις 4 Απρίλη επέ-λεξε το πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας, την

πλατεία Συντάγματος, αφήνοντας πίσω του ένα πολιτικό σημείωμα. Φρόντισε με αυτό τον τρόπο να μην υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος που δεν θα άκουγε το κάλεσμά του σε εξέγερ-ση. Ο θάνατος του ήταν τόσο ηχηρός, που οι από πάνω έστειλαν τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τον κόσμο που, με την παρουσία του στο Σύνταγ-μα, ήθελε να τιμήσει το νεκρό. Όμως, οι μέρες που ακολούθησαν, οι επισκέψεις ανθρώπων στο σημείο του θανάτου του, η συνεχής πα-ρουσία κόσμου στο Σύνταγμα, η διαδήλωση που οργανώθηκε στη γειτονιά του, στους Αμπελόκηπους, η συγκλονιστική κηδεία του και η οργισμένη διαδήλωση προς το Σύνταγ-μα με το φέρετρό του, έδειξαν ότι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει εύκολα τη θυσία του.

Το πιο τραγικό ίσως στοιχείο από όλα είναι πως ο Σάββας Μετοικίδης διαδήλωσε μαζί με τους δασκάλους συναδέλφους του, τους κα-τοίκους των Αμπελοκήπων, στην πορεία ορ-γής και μνήμης για τον Δημήτρη Χριστούλα, φωνάζοντας μαζί με όλους πως δεν πρέπει να θρηνήσουμε άλλα θύματα.

Σ’ εμάς μένει να στηρίξουμε και να δώσου-με μια άλλη διέξοδο σε όλους τους ανθρώ-πους που πνίγονται και ασφυκτιούν. Έχουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς μας, καλώντας σε δράση και συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες, κάνοντας τους υπαίτιους να πληρώ-σουν τις δολοφονίες τους, θυμίζοντας ότι « η δίκη του τυράννου είναι η εξέγερση».

Δεν είναι αυτοκτονίες, είναι δολοφονίες

Προφυλάκιση Άκη: Να τελειώνουμε με το σύστημα του κέρδους

και της διαφθοράςΤου Σπύρου Αντωνίου

Η έναρξη της επίσημης προεκλο-γικής περιόδου συνέπεσε με τη σύλληψη Τσοχατζόπουλου για

τις περίφημες μίζες το διάστημα που ήταν υπουργός Άμυνας. Ο άλλοτε πανίσχυρος και λαοπρόβλητος Άκης των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε, συνοδεία τηλε-οπτικών συνεργείων, από το «αμαρτωλό» σπίτι της Δ. Αρεοπαγίτου στη ΓΑΔΑ και τε-λικά στον Κορυδαλλό.

Ακόμα και ο πιο αφελής κατανοεί ότι η δίωξη ενάντια στον Τσοχατζόπουλο είναι επιχείρηση αποπροσανατολισμού από τη δα-νειακή σύμβαση της φτώχειας και της ανερ-γίας και, φυσικά, εμπεριέχει στοιχεία «αν-θρωποθυσίας». Μπροστά στην κατάρρευση ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, που εξυπηρέτησε και συνεχίζει να εξυπηρετεί απροκάλυπτα την άρχουσα τάξη, ένας από τους κάποτε επιφανέστερους εκπροσώπους του (και εν πολλοίς «τελειωμένος») οδηγείται στη φυλακή, με σκοπό την αναπαλαίωση των αστικών κομμάτων, τα οποία απειλούνται με εκλογική συντριβή. Στο πρόσωπο του προ-φυλακισμένου θα γίνει προσπάθεια να ικα-νοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα που θέλει «τα λαμόγια φυλακή» και κάποια γενικώς «νέα» και γενικώς «άφθαρτα» πρόσωπα να έρθουν να μας σώσουν από τους «κλέφτες».

Το σύστημα τρίζει και στην προσπάθειά του να σταθεροποιηθεί τρώει ακόμα και τα δικά του παιδιά, ώστε να δώσει το μήνυμα στην κοινωνία ότι το πάρτι τελείωσε, ότι δεν θα υπάρχει καμιά ανοχή από εδώ και πέρα. Από τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά έως τον Καμμέ-νο και τον Καρατζαφέρη, όλοι ευαγγελίζονται την πάταξη της διαφθοράς. Είναι το λιγότερο υποκριτές, κυρίως όμως είναι επικίνδυνοι. Ο Βενιζέλος, που σήμερα θέλει να «σταυρωθεί» ο Άκης, έφτιαξε το νόμο περί ευθύνης υπουρ-γών για να κουκουλώσει αυτές ακριβώς τις παλιές αμαρτίες, με αποτέλεσμα το αδίκημα της δωροδοκίας να έχει παραγραφεί. Ο Σαμα-ράς μία εβδομάδα νωρίτερα υπερψήφιζε στη βουλή τη σύμβαση με τη Siemens, απαλλάσ-σοντας την εταιρεία από κάθε αξίωση του Δη-μοσίου σε σχέση με το γνωστό σκάνδαλο.

Σήμερα αρκετοί και αρκετές δεν ξεγε-λιούνται από τα παχιά λόγια αστών πολιτι-κάντηδων, παίρνουν μέρος ενεργά στους συλλογικούς αγώνες, στρέφονται πολιτικά προς την Αριστερά και αρχίζουν να κατανο-ούν την άδικη λειτουργία του συστήματος. Αντιλαμβάνονται ότι η διαφθορά δεν είναι ζήτημα ανικανότητας, εθνικής μειοδοσί-ας, καλής ή κακής διαχείρισης, αλλά ότι το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα του κέρδους που παράγει ανισότητες, κατα-στροφή του περιβάλλοντος και διεφθαρ-μένους κρατικούς λειτουργούς.

πολιτική • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Δύο χρόνια που συγκλόνισαν την Ελλάδα

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο ι μνημονιακές κυβερ-νήσεις γύρισαν τα ει-σοδήματα και τα εργα-

τικά δικαιώματα δεκαετίες πίσω. Μείωσαν τους μισθούς κατά 30% κατά μέσον όρο σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ενώ ταυτόχρο-να οι φόροι, τα τέλη και τα άλλα χαράτσια με κορυφαίο αυτό που επιβλήθηκε μέσω της ΔΕΗ, περι-όρισαν περαιτέρω το εισόδημα των εργαζόμενων τάξεων. Σύμ-φωνα με το Ευρωβαρόμετρο, το 50% του πληθυσμού αδυνατεί να αγοράσει τρόφιμα (η Ελλάδα ξε-πέρασε έτσι ακόμη και τη Βουλ-γαρία στην αδυναμία κάλυψης των βασικών αναγκών).

Υπέρ των καπιταλιστώνΜε πρόσχημα τις βουλές της τρόικας, θεσμοθετήθηκαν και τα πιο τρελά όνειρα των μεγά-λων εργοδοτών, π.χ. του ΣΕΒ: Ουσιαστικά εξουδετερώθηκε η αποζημίωση απόλυσης, καταρ-γήθηκαν οι συλλογικές συμβά-σεις και οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, επιβλήθηκε η εκ περιτροπής εργασία και άλλες μορφές ελαστικής εργασίας. Τα μέτρα αύξησαν την ανεργία σε επταψήφια νούμερα και τα ποσο-στά της σε δυσθεώρητα ύψη: η Ελλάδα διεκδικεί σήμερα από την Ισπανία τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη με πραγματική ανεργία πάνω από 23% και με την ανεργία των νέων στο 50%. Η υγεία και η παιδεία σμπαραλιάστηκαν με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανυπαρξία βιβλίων στα σχολεία, σε χώρα της ΕΕ του 21ου αιώνα. Οι δημόσιες υπηρεσίες αποδεκα-τίστηκαν με τη μαζική έξοδο των εργαζομένων με πρόωρη συντα-ξιοδότηση εξαιτίας των απειλών της κυβέρνησης για εφεδρείες και κόψιμο συντάξεων. Η αστυ-νομική βία και αυθαιρεσία που αναγκαστικά συνόδεψε αυτή την επίθεση, ξεπέρασε κάθε μεταπο-λιτευτικό προηγούμενο.

Οι κοινωνικές συνέπειες της επίθεσης δεν έχουν ακόμη υπολο-γιστεί λεπτομερειακά. Η τεράστια άνοδος των κρουσμάτων ψυχικών νόσων και οι 2.000 αυτοκτονίες δίνουν μόνον μια μικρή πικρή γεύ-ση για το παγόβουνο που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια.

Ταυτόχρονα, καμία από τις προβλέψεις των υποστηρικτών των μνημονίων δεν επιβεβαιώ-θηκε αυτά τα δύο χρόνια. Και αυτό γιατί η βαρβαρότητα πήγε χέρι χέρι με την παράνοια: τα μέ-τρα που πάρθηκαν οδήγησαν σε επιδείνωση του προβλήματος το οποίο υποτίθεται ερχόντου-σαν να λύσουν. Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Παπανδρέ-ου το δημόσιο χρέος ήταν κάτω από το 120% του ΑΕΠ. Σήμερα το δημόσιο χρέος φτάνει στο 160% του ΑΕΠ, το 2013 αναμένεται να το ξεπεράσει, για να πέσει κάτω από το 150% το… 2017 και πιθα-νόν, αν όλα εξελιχθούν «άψογα», να κατέβει στο… 120% το 2020. Στην πραγματικότητα πολλοί οι-κονομολόγοι υποστηρίζουν ότι το 2020 το χρέος θα έχει φτάσει στο 200% του ΑΕΠ, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική. Ούτε φυσικά οι προβλέψεις της κυβέρνησης το 2010 για ανάπτυξη το 2012 βγή-καν αληθινές: ήδη η ύφεση, δηλ. η αρνητική ανάπτυξη, σε σχέση με το 2010 φτάνει το 15%!

ΑντίστασηΣε αντίθεση με τις θεωρίες περί «λαού του καναπέ», οι εργαζό-μενοι και τα άλλα φτωχά στρώ-ματα στην Ελλάδα κινητοποι-ήθηκαν με πρωτοφανή –για τα ευρωπαϊκά δεδομένα– μεγέθη, αλλά και με πρωτόγνωρη οργή, αποφασιστικότητα, συχνότητα, μαχητικότητα, εφευρετικότητα, πολλές φορές και ηρωισμό. Σε άλλες χώρες όπου επιβλήθηκαν αντίστοιχα απάνθρωπα μέτρα, έγιναν ελάχιστες ή και καθόλου κινητοποιήσεις (Βαλτικές χώρες, Ρουμανία κ.α.). Στην Ελλάδα από τον Φλεβάρη του 2010 μέχρι το Φλεβάρη του 2012 έγιναν 17 πα-

νεργατικές απεργίες, ένα νού-μερο κυριολεκτικά ιστορικό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι προ-κηρύχθηκαν παρά τις προθέσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας.

Πρώτη πανεργατική απεργία που αντιμετώπισε η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν αυτή που έγινε στις 10 Φλεβάρη 2010. Ακολού-θησε άλλη μία στις 5 Μάρτη ενά-ντια στις περικοπές των δώρων και των επιδομάτων στο δημόσιο τομέα που επέβαλε ο Παπανδρέ-ου χωρίς να υπάρχει ακόμη τρό-ικα και μνημόνιο. Ωστόσο μία από τις πιο κορυφαίες στιγμές της αντίστασης ήταν η απεργία στις 5 Μάη του 2010 ενάντια στα πρώτο μνημόνιο όταν πάνω από 200.000 διαδηλωτές πλημμύρι-σαν την Αθήνα. Ο εμπρησμός της Marfin και ο θάνατος τριών αν-θρώπων, αλλά και το γεγονός ότι το μνημόνιο τελικά ψηφίστηκε, πάγωσε για λίγο τις διαθέσεις του κόσμου. Ωστόσο, οι συνεχιζό-μενες επιθέσεις στο επίπεδο δι-αβίωσης υποδαύλισαν δύο νέες 24ωρες γενικές απεργίες μέσα στο καλοκαίρι. Το «καμπανάκι» για την εμπροσθοφυλακή της καπιταλιστικής επίθεσης στην Ελλάδα, δηλ. για το ΠΑΣΟΚ, χτύ-πησε στις αυτοδιοικητικές εκλο-γές του Νοέμβρη, όπου παρότι κέρδισε αρκετούς δήμους, έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους.

Στις 23 Φλεβάρη έγινε και νέα ογκώδης διαδήλωση στην Αθή-να, ενώ το Μάιο του 2011, εμπνε-όμενες από την Ισπανία αλλά και από την αραβική άνοιξη, ξεκινούν οι συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» που κρατούν πάνω από 40 ημέρες. Η ογκώδης διαδήλωση που έγινε έξω από τη Βουλή στις 15 Ιούνη έφερε κοντά το αυθόρμητο κίνημα των πλα-τειών με το οργανωμένο εργατι-κό κίνημα και αποτέλεσε τη χα-ριστική βολή για τον αρχιτέκτονα της μέχρι τότε αντεργατικής πο-

λιτικής και «δεξί χέρι» του Παπαν-δρέου, τον Παπακωνσταντίνου, ο οποίος απομακρύνθηκε από το υπουργείο Οικονομικών. Στη 48ωρη γενική απεργία της 28-29 Ιούνη πραγματοποιήθηκαν νέες τεράστιες και επίμονες διαδηλώ-σεις ενάντια στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψηφιζόταν στη Βουλή. Η αιματηρή καταστολή αυτών των δύο διαδηλώσεων μέσα από ένα όργιο αστυνομικής κτηνωδίας έδειξε ότι η ρήξη των εκπροσώπων της άρχουσας τά-ξης με τις καταπιεζόμενες μάζες ήταν πια πολύ βαθιά.

Το δεύτερο κύμα Στις 5 Οκτώβρη έγινε η μεγαλύτε-ρη απεργία στην ιστορία της ΑΔΕ-ΔΥ, η οποία συνοδεύτηκε από πα-νελλαδικές διαδηλώσεις. Στις 19 και 20 Οκτώβρη του 2011, πραγ-ματοποιήθηκε νέα γενική απερ-γία που συνοδεύτηκε από νέες ογκώδεις διαδηλώσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο. Μερικές ημέρες μετά, στις 28/10, η αυ-θόρμητη διαδήλωση αναγκάζει την κυβέρνηση να ακυρώσει τη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσ-σαλονίκη. Αντίστοιχο σκηνικό με ματαίωση παρελάσεων υπήρξε και σε σειρά άλλες πόλεις. Τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσια-στικό επίπεδο επρόκειτο για πρω-τοφανή ταπείνωση της κρατικής μηχανής μπρος στη λαϊκή οργή και σήμανε την αρχή του πολιτι-κού τέλους του Γ. Παπανδρέου. Στις 11 Νοεμβρίου, το κόμμα που πήρε το κύριο βάρος της επίθε-σης ενάντια στους εργαζόμενους και την κοινωνία, αναγκάστη-κε πλέον να συγκυβερνά με τη Νέα Δημοκρατία και είχε χάσει τη θέση του πρωθυπουργού. Η άρχουσα τάξη και η τρόικα έρι-ξαν και το δεύτερο κόμμα τους στη μάχη, καθώς τα καύσιμα του πρώτου κόμματος είχαν καεί ορι-στικά. Κι όμως, μόλις 25 μήνες πριν το ΠΑΣΟΚ είχε σαρώσει στις

εκλογές με 44% αφήνοντας δέκα μονάδες πίσω τη ΝΔ σε ιστορικό χαμηλό. Οι αιτίες που όλα αυτά έγιναν συντρίμμια ήταν οι επίμο-νες απεργίες και διαδηλώσεις.

Με τη συγκυβέρνηση και τον νέο διορισμένο πρώην τραπεζί-τη ως πρωθυπουργό, η άρχουσα τάξη πήρε και πάλι μία ανάσα απέναντι στο κίνημα. Όμως αυτό δεν κράτησε για πολύ: Στις 12 Φλε-βάρη η Αθήνα πλημμύρισε, κα-θώς στο κέντρο της συνέρευσαν πάνω από 500.000 διαδηλωτές, στη μεγαλύτερη κινητοποίηση που είχε γίνει στην πόλη εδώ και 35 χρόνια. Η αστυνομία επιστρά-τευσε και πάλι απίστευτη βία, η συγκυβέρνηση πέρασε το 2ο μνη-μόνιο, ωστόσο οι ρωγμές στους εκπροσώπους του κεφαλαίου μεγάλωσαν δραματικά, καθώς και στα δύο κόμματα οι παραιτήσεις έγιναν ανεξέλεγκτες, ενώ το ΛΑΟΣ μπήκε σε διαλυτική κρίση και αποχώρησε από την κυβέρνηση.

Πολύτιμη εμπειρίαΣε όλο αυτό το διάστημα, εκτός από τις μεγάλες απεργίες, υπήρ-ξαν και μεμονωμένες κινητο-ποιήσεις, όπως οι απεργίες στα μέσα μεταφοράς, καθώς και οι καταλήψεις μιας σειράς χώρων, από τα υπουργεία και το δημαρ-χείο της Αθήνας μέχρι τον ALTER, αλλά και ο 4μηνος ηρωικός αγώ-νας των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στη χωματερή του Μπό-μπολα. Σε όλες αυτές τις κινητο-ποιήσεις χρησιμοποιήθηκαν νέες (κίνημα «δεν πληρώνω») ή ξεχα-σμένες μορφές αγώνα (λειτουρ-γικές καταλήψεις), πλουτίζοντας την εμπειρία του κινήματος.

Η εργατική τάξη στην Ελλάδα υπέστη πολλές ήττες σε αυτά τα δύο χρόνια, με κύρια ευθύνη την εγκληματική υποχωρητικότητα της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Ωστόσο, μπόρεσε να ανατρέψει μια κυβέρνηση, να στραπατσά-ρει ανεπανόρθωτα την κοινωνι-κή επιρροή των κομμάτων του μνημονίου, να επιβάλει πρόωρες εκλογές, αλλά και να αποτρέψει μια σειρά σχεδιαζόμενες επιθέ-σεις, όπως τις εφεδρείες και τις απολύσεις στο Δημόσιο, καθώς και τις ιδιωτικοποιήσεις-ξεπού-λημα του δημόσιου πλούτου. Μετά τις εκλογές, που ελπίζου-με να αποτυπώσουν έναν άλλο πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, θα έχει τη δυνατότητα να δώσει τους απαραίτητους νέους αγώνες από καλύτερες πολιτικές θέσεις. Ενώπιον αυτής της προοπτικής, η αγωνιστική εμπειρία των δύο αυ-τών χρόνων θα είναι μια εξαιρετι-κά πολύτιμη παρακαταθήκη.

Το χρονικό των μνημονίων και της αντίστασης των εργαζομένων

Στις 23 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο ότι έδωσε εντολή στον υπουργό Οικονομικών να καταθέσει επίσημο αίτημα προσφυγής της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης. Από τότε πέρασαν δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού γνώρισε πρωτοφανή μείωση εισοδημάτων, κατάρρευση των κοινωνικών παροχών και καταστρατήγηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όμως την ίδια στιγμή το εργατικό κίνημα έδειξε μια αστείρευτη ενεργητικότητα, παράγοντας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που πιθανόν θα έχουν αντίκτυπο και εκτός συνόρων.

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Ισπανία και Ιταλία: Το κίνημα δεν έχει πει την τελευταία λέξη

Του Πάνου Πέτρου

Ο ευρωπαϊκός Νότος βυ-θίζεται όλο και πιο βα-θιά σε οικονομική και

πολιτική κρίση. Αν κάποτε το σχή-μα «υγιής ΕΕ – άρρωστη Ελλάδα» έπειθε, σήμερα είναι εμφανές ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή, κα-θώς η μία μετά την άλλη ευρω-παϊκή χώρα ακολουθεί τον «ελ-ληνικό δρόμο». Στο επίκεντρο το τελευταίο διάστημα βρίσκεται η Ισπανία, με την Ιταλία να ακολου-θεί από κοντά.

Στο κόκκινο η ΙσπανίαΤο επιτόκιο των δεκαετών ισπα-νικών ομολόγων ξεπέρασε το ψυχολογικό όριο του 6%, προκα-λώντας εκ νέου πανικό. Το φά-ντασμα του Μνημονίου πλανιέται πλέον και πάνω από την 4η μεγα-λύτερη οικονομία της ΕΕ. Οι ισπα-νικές τράπεζες ήταν από τις πρώ-τες που αξιοποίησαν το φτηνό δανεισμό από την ΕΚΤ, κάτι που δημιούργησε μια πρόσκαιρη και επιφανειακή εικόνα ομαλότητας. Όμως η κρίση δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα. Κανείς δεν έχει πλή-ρη επίγνωση των «τοξικών» χρεών που διαχειρίζονται οι ισπανικές τράπεζες (έγινε γνωστό πως τα «κόκκινα» δάνεια που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους ξεπερνούν τα 140 δισ. ευρώ), και η ισπανική κυβέρνηση ίσως χρειαστεί να τις διασώσει ξανά. Η περίπτωση της ισπανικής κρίσης είναι χαρακτηρι-στική των (επιμελώς καλυμμένων από τα μίντια) ευθυνών του –τάχα υγιούς– ιδιωτικού τομέα για την κρίση. Πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, το ισπανικό δημόσιο χρέ-ος ήταν από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, γύρω στο 40%. Η ισπα-νική κρίση χρέους αφορά πιο κα-θαρά από οπουδήποτε αλλού τις ιδιωτικές τράπεζες. Το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 68,5% το 2011 και μετά τα μέτρα λιτότητας για τους πολλούς και στήριξης για τους τραπεζίτες θα εκτιναχθεί

κατά 10 μονάδες μέσα στο 2012, σύμφωνα με τον Ισπανό υπουργό Οικονομικών Λουίς Ντε Γκίντος.

Η χώρα της Ιβηρικής εξελίσ-σεται στο νέο αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, την ίδια στιγ-μή που βυθίζεται στο –γνωστό στην Ελλάδα– φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης. Ο διοι-κητής της ισπανικής Κεντρικής Τράπεζας ανακοίνωσε την επι-στροφή της ισπανικής οικονομί-ας σε ύφεση, ενώ οι εκτιμήσεις για το μέλλον είναι δυσοίωνες. Σε συνέντευξή του στη «Wall Street Journal», ο ίδιος ο Γκίντος χαρακτήρισε μετριοπαθείς τις εκτιμήσεις για συρρίκνωση 1,7%. Στην ίδια συνέντευξη περιέγρα-ψε ένα πλήρες αδιέξοδο: «Αν δεν προχωρήσεις σε αρκετό αριθμό προσαρμογών, οι αγορές θα σε τιμωρήσουν. Αν όμως προχωρή-σεις υπερβολικά, οι αγορές και πάλι θα σε τιμωρήσουν».

Προβλήματα στην «υποδειγματική» ΙταλίαΤα προβλήματα για την ευρωζώ-νη γίνονται μεγαλύτερα, καθώς τα μεγαθήρια που κινδυνεύουν είναι δύο: Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στην Ιταλία, που, μετά την προσωρινή πτώση τους, τα επιτόκια των ομολόγων ανέβηκαν στο 5,6% και σκαρφαλώνουν και πάλι. Η χώρα-υπόδειγμα εφαρμο-γής των μέτρων θα δει το δημόσιο χρέος της (δεύτερο μεγαλύτερο στην ευρωζώνη) να αυξάνεται κά-ποιες μονάδες μέσα στο 2012. Οι αισιόδοξες εκτιμήσεις του Μόντι για επιστροφή στην ανάπτυξη και μηδενισμό του ελλείματος το 2013 πήγαν περίπατο. Η ιταλική κυβέρ-νηση παραδέχεται πως η ιταλική οικονομία θα βρεθεί σε ύφεση όλο το 2012, ενώ ο νέος στόχος του Μόντι για ισοσκελισμένο προϋπο-λογισμό το 2015 θεωρείται υπεραι-σιόδοξος από το ΔΝΤ.

Μαζί με την κρίση, βαθαίνει και η επίθεση των αρχουσών τάξε-

ων και των κυβερνήσεων στους λαούς των δύο χωρών. Η κυβέρ-νηση Ραχόι έχει ήδη ανακοινώσει περικοπές 27 δισ. ευρώ τα 3 επό-μενα χρόνια. Αυτά δεν θεωρήθη-καν αρκετά από τις ευρωηγεσίες, και ο Ραχόι ανακοίνωσε επιπρό-σθετα μέτρα, που σκοπεύουν να περικόψουν 10 δισ. ευρώ μόνο από την υγεία και την παιδεία, ισοπεδώνοντας με κυνισμό τα νο-σοκομεία και τα σχολεία. Σχεδόν ταυτόχρονα ανακοίνωσε ο Μόντι τα δικά του μέτρα «μηδενισμού του ελλείμματος» στην Ιταλία, αλλά και τις «διαρθρωτικές αλ-λαγές». Δηλαδή τη διάλυση των συνδικαλιστικών κατακτήσεων δεκαετιών, μέσα από την πρό-θεση αλλαγής του άρθρου 18 του ιταλικού Συντάγματος, που θεωρείται επισφράγισμα των κα-τακτήσεων του μεταπολεμικού εργατικού κινήματος και του πα-ρατεταμένου «θερμού φθινόπω-ρου» της δεκαετίας του ’70.

Πίσω από τα νούμερα, εξελίσ-σεται ένα ανθρώπινο δράμα για τους «από κάτω». Στην Ισπανία η ανεργία έχει φτάσει στο σοκα-ριστικό 25%. Στην Ιταλία οι αυ-τοκτονίες για λόγους ανέχειας αυξάνονται διαρκώς, ιδιαίτερα στις ηλικίες 45-64, στους απο-λυμένους δηλαδή υπάλληλους που δεν μπορούν ούτε να βγουν στη σύνταξη ούτε να βρουν δου-λειά. Μάλιστα, στη Ρώμη έγινε διαδήλωση διαμαρτυρίας για τις αυτοκτονίες, με τον Ντι Πιέτρο (εισαγγελέα της επιχείρησης «Καθαρά χέρια» το ’90 και επικε-φαλής της «Ιταλίας των Αξιών») να καταγγέλλει τον Μάριο Μόντι ως υπεύθυνο των αυτοκτονιών.

Πολιτική κρίσηΣε αυτό το τοπίο εμφανίζεται σταδιακά και η πολιτική κρίση στις δύο χώρες. Η κυβέρνηση του Ραχόι, προχωρώντας στο σκληρό-τερο οικονομικό πρόγραμμα από την εποχή του Φράνκο, υιοθετεί

και τις κατασταλτικές πρακτικές της φρανκικής εποχής προκειμέ-νου να το εφαρμόσει. Η κατάρ-γηση των πλαστικών σφαιρών, για την οποία είχαν δεσμευτεί οι Σοσιαλιστές, μπήκε στο συρτάρι, καθώς χρησιμοποιούνται εκτε-ταμένα ενάντια σε απεργούς και διαδηλωτές, ενώ για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια η ισπανική αστυνομία επαναφέρει στο οπλοστάσιό της τα δακρυ-γόνα. Στο ίδιο πλαίσιο, μεταρ-ρυθμίζεται ο ποινικός κώδικας, ο οποίος πλέον ποινικοποιεί από την παθητική αντίσταση μέχρι την υποστήριξη διαμαρτυρίας ενάντια στη «δημόσια τάξη» από το ίντερνετ. Τα νομικά όρια ανά-μεσα στην πολιτική διαμαρτυρία και στην «τρομοκρατία» γίνονται θολά. Η πολιτική κρίση και η αυ-ταρχική στροφή στην Ισπανία δεν περιορίζονται εκεί, καθώς οξύνο-νται και οι εντάσεις ανάμεσα στις ημιαυτόνομες κυβερνήσεις, που αρνούνται να εφαρμόσουν λιτό-τητα τέτοιας έντασης, και στην κεντρική κυβέρνηση. Ο Ραχόι εξετάζει το ενδεχόμενο η Μαδρί-τη να αναλάβει τα οικονομικά των «ανυπάκουων» περιοχών, παίρνο-ντας πίσω όποιες παραχωρήσεις είχαν γίνει στο παρελθόν και ανα-ζωπυρώνοντας τους ιστορικούς τοπικούς εθνικισμούς μέσα στο ισπανικό κράτος. Υπάρχει και η θετική όψη στις πολιτικές ανατα-ράξεις: Ελάχιστους μήνες μετά την εκλογική του νίκη, το Λαϊκό Κόμμα βυθίζεται δημοσκοπικά. Στις εκλογές στην Ανδαλουσία έχασε την προβλεπόμενη αυτο-δυναμία, ενώ διπλασιάστηκαν τα ποσοστά της Ενωμένης Αρι-στεράς (η οποία κατέγραψε αντί-στοιχη επιτυχία στις εκλογές στην Αστούρια).

Στην Ιταλία ο Μόντι ήδη φθεί-ρεται, αλλά η τεχνοκρατική κυ-βέρνηση δείχνει να επιβιώνει χάρη στην κρίση των δύο μεγά-λων κομμάτων (που συμπληρώνε-ται από την κρίση της ακροδεξιάς

Λίγκας του Βορά για οικονομικά σκάνδαλα). Όμως είναι αυτά τα μεγάλα κόμματα που τον στη-ρίζουν, και η κρίση στην οποία έχουν βρεθεί (η Δεξιά κατρακυλά δημοσκοπικά, το Δημοκρατικό Κόμμα εμφανίζεται διασπασμένο στο ζήτημα του άρθρου 18) μπο-ρεί να έχει σύντομα ανεξέλεγκτες συνέπειες για την κυβέρνησή του και γενικότερα την πολιτική σκη-νή στην Ιταλία.

Εργατική αντεπίθεσηΗ οικονομική και η πολιτική ζωή στον ευρωπαϊκό Νότο παίρνει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά «Ελλάδας». Σε αυτό το άγριο σκη-νικό, το ευχάριστο είναι πως γεν-νιούνται οι εκρηκτικές συνθήκες που έκαναν το προηγούμενο δι-άστημα το ελληνικό κίνημα «ση-μαιοφόρο» της αντίστασης. Δημι-ουργούνται έτσι οι δυνατότητες να πάρουν τη σκυτάλη οι μεγά-λες και δυνατές εργατικές τάξεις δύο οικονομικών κολοσσών της Ευρώπης. Η γενική απεργία στην Ισπανία στις 29 Μάρτη ξεπέρασε σε μέγεθος και μαχητικότητα τις κινητοποιήσεις των Indignados ή την προηγούμενη γενική απεργία ενάντια στον Θαπατέρο το 2010. Στην Ιταλία η πλατιά ανταπόκριση που βρίσκουν οι κινητοποιήσεις του συνδικάτου μετάλλου FIOM είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί στη βάση των υπό-λοιπων συνδικάτων. Το άρθρο 18 μπορεί να εξελιχτεί στη μητέ-ρα των μαχών για το πανίσχυρο ιταλικό εργατικό κίνημα, με τα συνδικάτα να εξετάζουν ήδη το ενδεχόμενο απεργιακής κινητο-ποίησης. Και στις δύο χώρες οι δι-αθέσεις και το κλίμα προϊδεάζουν για κλιμάκωση της εργατικής μα-χητικότητας.

Σε όλη την Ευρώπη η κρίση και η επίθεση που δεχόμαστε βαθαί-νει. Αλλά το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα δεν έχει πει ακόμα την τε-λευταία του λέξη...

Η κρίση δημιουργεί εκρηκτικές συνθήκες στα μεγαθήρια του «Νότου»

Μήνυμα ενότητας στη δράση: Στην απεργιακή φρουρά, οι σημαίες της αναρχο-συνδικαλιστικής CGT ανεμίζουν πλάι σε αυτές της σοσιαλιστικής UGT.

Διαδήλωση των εργατών της ΦΙΑΤ Μιραφιόρι, εργοστάσιο-σύμβολο του ιταλικού «Μάη». Το ιταλικό κίνημα μπορεί να αποδειχθεί και πάλι το «βαρύ πυροβολικό» μας.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Συνεχίζονται οι διαδηλώσεις στη ΣυρίαΣτη σκιά της «εκεχειρίας» που επέβαλε ο ΟΗΕ στη Συρία, η εξέγερση συνεχίζεται. Μετά από κάλεσμα των Τοπικών Συντονιστικών Επιτροπών, δεκάδες χιλιάδες διαδήλω-σαν την «Παρασκευή της Επανάστασης για Όλους τους Σύριους» στις 13 Απρίλη, ενώ διαδηλώσεις έγιναν και τις επόμενες μέρες. Ιδιαίτερη σημασία είχαν οι διαδηλώσεις στη Δαμασκό και την Αλέπο, τα μεγάλα αστικά κέντρα. Στην Αλέπο, μετά την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, οι εργατικές γειτονιές εξεγέρθηκαν και ακολούθησαν πολυήμερες οδομαχίες. Στα προάστια της Δαμασκού, σε μικρότερη ένταση, επικράτησαν ανάλο-γες σκηνές. Η επέμβαση του ΟΗΕ έγινε δεκτή από τους εξεγερμένους με την ελπίδα να μειωθεί η καταστολή, αλλά και από το καθεστώς που αναζητά ομαλή διέξοδο και χρόνο, σύμφωνα με την εκτίμηση αγωνιστών, για να αναδιοργανώσει τις ένοπλες δυνάμεις του, αν χρειαστεί μια νέα επίθεση. Στις πόλεις-κάστρα της εξέγερσης η εκεχειρία δεν έχει γίνει σεβαστή από το καθεστώς. Στο μεταξύ, ο δυτικόφιλος οργανισμός «Φίλοι της Συρίας» επιχειρεί να σύρει την αντιπολίτευση σε διάλογο με το καθεστώς και να επιβάλει την ηγεμονία των φιλοδυτικών στοιχείων στο Συριακό Εθνικό Συμβούλιο. Αντίθετα, οι Επιτροπές εξακολουθούν να απαιτούν την ανατροπή του Άσαντ και την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και γι’ αυτό συνεχίζουν τις διαδηλώσεις.

Εθνικοποίηση πετρελαϊκού κολοσσού στην ΑργεντινήΗ Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ ανακοίνωσε την κρατι-κοποίηση του 51% των μετοχών της πετρελαϊκής YPF και αυτό θεωρήθηκε κήρυξη πολέμου στην πολυε-θνική Repsol. Η ισπανική κυβέρνηση (με τη στήριξη σύσσωμης της ΕΕ) απειλεί με αντίποινα, όπως και οι κυβερνήσεις των G20, σε μια αντιπαράθεση παλιού καλού «οικονομικού πολέμου». Παρεμπιπτόντως, ο Έβο Μοράλες συνέχισε τον κατήφορό του προς τα δεξιά, δηλώνοντας πως είναι θέμα των δύο χωρών και πως η βολιβιανή κυβέρνηση διατηρεί καλές σχέσεις με τη Repsol. Η αντίδραση των ιμπεριαλιστικών χωρών ήταν χωρίς προηγούμενο, ξεπερνώντας ακόμα και την πολεμική ενάντια σε πιο δραστικά μέτρα του Τσάβες στο παρελθόν ενάντια στην BP ή την Total. Είναι δείγμα των καιρών της κρίσης. Η Κίρχνερ έκανε μια επιλογή όχι «αριστερή», αλλά ρεαλιστική για τις προτεραιότητες του αργεντίνικου καπιταλισμού (η αργεντίνικη οικο-νομία είναι σε κρίση, η Repsol αποδείχθηκε ανίκανη και έχει δημιουργηθεί ενεργειακή κρίση στη χώρα). Αλλά κάνοντας αυτή την επιλογή, πρώτον έθιξε τον ήδη δοκιμαζόμενο από την κρίση ισπανικό καπιταλι-σμό και δεύτερον έβαλε στη δημόσια συζήτηση την απαγορευμένη λέξη «κρατικοποίηση». Και τα δύο στις σημερινές συνθήκες προκαλούν πανικό στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες... Παρά τις πολλές και σοβαρές προβληματικές στάσεις της κατά καιρούς, προς τιμήν της η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας υπερασπίστηκε την Αργεντινή και όχι την ισπανική Repsol…

Πλημμύρισε και πάλι η ΤαχρίρΟι προεδρικές εκλογές στην Αίγυπτο προκάλεσαν μια νέα επανεμφάνιση του κινήματος αντίστασης στους δρόμους. Οι όροι συμμετοχής των υποψηφίων προκάλεσαν ένταση στη συμμαχία του Στρατιωτικού Συμβουλίου με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Οι στρατηγοί επιχειρούν να απαγορεύσουν τη συμμετοχή κάποιων ισλαμιστών υποψηφίων για καταδίκες στο παρελθόν (δηλαδή τις διώξεις από τοn Μουμπάρακ) και η Αδελφότητα απάντησε υιοθετώντας το αίτημα του κινήματος να απαγορευτεί η συμμετοχή σε όλα τα στελέχη του καθεστώτος. Στις 20 Απρίλη, η Ταχρίρ ξαναγέμισε από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, που φώναζαν συνθήματα ενάντια στην εξουσία του Στρατιωτικού Συμβουλίου. Ο όγκος της διαδήλωσης ήταν τέτοιος, που αιγυπτιακή ηλεκτρονική εφημερίδα σχολίαζε: «Η Ταχρίρ δεν αρκεί, ο λαός χρειάζεται και δεύτερη πλατεία». Η διαδήλω-ση έγινε στο φόντο ενός νέου (μετά το φθινόπωρο) απεργιακού κύματος σε δεκάδες χώρους δουλειάς. Σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύεται πως η επανάσταση στην Αίγυπτο θα έχει πολλά επεισόδια ακόμα…

Των Πέτρου Γιαννούλη, Μάνου Μαθιουδάκη

«Ο ι σχέσεις Κύ-π ρ ο υ - Ι σ ρ α ή λ διάγουν σήμερα

την καλύτερη περίοδό τους», δήλωσε ο Ισραηλινός υπουρ-γός Εξωτερικών Α. Λίμπερμαν, μετά από συνάντηση που είχε με τον υπουργό Εμπορίου, Βι-ομηχανίας και Τουρισμού Ν. Συλικιώτη, στη Λευκωσία την περασμένη εβδομάδα. Δυστυ-χώς, ο ακροδεξιός Λίμπερμαν δεν έλεγε ψέματα... Όσο περ-νά ο καιρός, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο πως ο σφιχτός εναγκαλισμός της Κύπρου με το Ισραήλ αποτελεί στρατηγική επιλογή για τον ελληνοκυπρια-κό καπιταλισμό. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ επιλέγει να παίξει το θλι-βερό ρόλο του απολογητή και υπερασπιστή των συμφερό-ντων του κεφαλαίου.

Στρατηγική συμμαχίαΟ όψιμος «μεγάλος έρωτας» Κύπρου-Ισραήλ βασίζεται στην επιθυμία τους για συνεκμε-τάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή (σε βάρος, βέβαια, των συμφε-ρόντων όλων των γειτονικών χωρών). Όμως, η στενή σχέση ανάμεσα στα δύο κράτη δεν πε-ριορίζεται μόνο στο συγκεκρι-μένο τομέα. Επεκτείνεται γοργά σε διάφορα πεδία: «Αναφερό-μενος στη συνεργασία Κύπρου-Ισραήλ, ο κ. Λίμπερμαν είπε ότι πολλά έργα βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη στους τομείς του τουρισμού, της διαχείρισης των υδάτινων πόρων και της ενέρ-γειας, ενώ έκανε λόγο για επεν-δύσεις από πλευράς του Ισραήλ στους τομείς της βιομηχανίας

και των ακινήτων στην Κύπρο» (εφ. «Πολίτης» 17/4).

Η κυπριακή κυβέρνηση ανα-κοινώνει περήφανη όλες αυτές τις «επιτυχίες», διεκδικώντας μάλιστα τα εύσημα, αφού υπο-στηρίζει πως με αυτό τον τρό-πο όχι μόνο φροντίζει για την οικονομική ευρωστία της Κύ-πρου, αλλά θωρακίζει και την ασφάλειά της, συνεργαζόμενη με το –ισχυρό στρατιωτικά και διπλωματικά– κράτος του Ισ-ραήλ. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι… Αυτές τις μέρες υπογράφηκε μια ακό-μη επίσημη συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτή τη φορά χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Όπως αναφέρει το «ΠΡΙΝ» (8/4), αποφασίστηκε η στενή συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα και εκτός από τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις μεταξύ των δύο κρατών, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις θα αναλά-βουν τη στρατιωτική εκπαίδευ-ση της κυπριακής εθνοφρου-ράς σε διάφορους τομείς, ενώ συζητιέται ακόμα και η μόνιμη παρουσία ισραηλινού στρατού στην Κύπρο για την προστασία των εγκαταστάσεων φυσικού αερίου. Σαν να μην έφταναν δηλαδή οι έξι στρατοί που ήδη βρίσκονται στο νησί (ελληνικός, τουρκικός, ελληνοκυπριακός, τουρκοκυπριακός, βρετανικός, κυανόκρανοι), έρχεται να προ-στεθεί και ο ισραηλινός.

Οι παραπάνω επιλογές της κυ-πριακής κυβέρνησης συνδέονται άμεσα με τη στρατηγική «επί-λυσης του εθνικού ζητήματος». Από την πολιτική των απευθείας διαπραγματεύσεων με την τουρ-κοκυπριακή κοινότητα (πολιτική που συνέβαλε ριζικά στην εκλο-γή Χριστόφια, αφού γέννησε ελ-

πίδες για ειρήνη στο νησί), η κυ-βέρνηση κάνει μια πρωτοφανή πολιτική στροφή και μεταθέτει –ανοιχτά πλέον– το παιχνίδι στο στίβο των διεθνών καπιταλιστι-κών παζαριών.

ΑνταγωνισμοίΗ στενή σχέση Κύπρου-Ισραήλ αναμένεται να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς την Τουρκία για επιβολή ελληνοκυπριακών θέσεων μέσω της άμεσης εμπλο-κής των ΗΠΑ και του Ισραήλ στο ενεργειακό ζήτημα και όχι μόνο. Μια μέρα μετά την υπογραφή της στρατιωτικής συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ, ο γερουσιαστής Χ. Μπέρμαν, παράγοντας του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, απέ-στειλε προς την υπουργό Εξωτε-ρικών Χ. Κλίντον επιστολή με την οποία ζητά «ριζική επανεκτίμηση της αμερικανικής πολιτικής ένα-ντι της Κύπρου», καλώντας την να καταδικάσει τη στάση της Τουρκίας για θέματα που σχε-τίζονται με το κυπριακό και την οριοθέτηση ΑΟΖ.

Η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν ξεχνά να δηλώνει ότι η τουρ-κοκυπριακή κοινότητα θα έχει μερίδιο στα οφέλη από τις εξε-λίξεις στον ενεργειακό τομέα, ταυτόχρονα όμως επιτίθεται στην τουρκοκυπριακή ηγεσία και στην Τουρκία για τη στά-ση τους στην όλη πορεία των διαπραγματεύσεων και φυσι-κά καθόλου δεν διευκολύνει την εμπλοκή εκπροσώπων της τουρκοκυπριακής κοινότητας στη διαδικασία των παζαριών και της επιλογής στρατηγικής.

Η εξέλιξη αυτή επιδιώκει να διαμορφώσει διαφορετικά κρι-τήρια στον αριστερό κόσμο του ΑΚΕΛ και στους υποστηρικτές του Χριστόφια, οι οποίοι είχαν

επενδύσει στις απευθείας δια-πραγματεύσεις των δύο κοινο-τήτων, θεωρώντας τες στρατη-γικής σημασίας. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση Χριστόφια υιοθετεί και επίσημα πλέον την τακτική δράσης των δεξιότερων επικρι-τών της, καταλογίζοντας στην τουρκοκυπριακή πλευρά την πλήρη ευθύνη για το βάλτωμα των συνομιλιών και χρησιμο-ποιώντας τη λογική του καρό-του-μαστίγιου για τους Τουρ-κοκύπριους.

Οι εξελίξεις αυτές είναι ιδι-αίτερα αρνητικές. Είναι σαφές πως ο κυπριακός λαός δεν πρό-κειται να κερδίσει τίποτα από την αναβάθμιση των σχέσεων Ισραήλ-Κυπριακής Δημοκρατί-ας. Οι πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής για την συνεκμετάλλευση του φυ-σικού αερίου, σκιαγραφούν μια αποικιοκρατικού τύπου σύμβα-ση από την οποία κερδισμένοι θα βγουν μόνο οι εκπρόσωποι του ντόπιου και διεθνούς κεφα-λαίου. Αντίθετα, ο κυπριακός λαός έχει να χάσει πολλά.

Ο άξονας Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας διαμορφώνεται σε μια περίοδο που το Ισραήλ έχει χάσει τα παραδοσιακά του ερεί-σματα στην περιοχή, δηλαδή τα δικτατορικά καθεστώτα των αραβικών χωρών που διέλυσε η αραβική άνοιξη. Ταυτόχρονα, ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και η ολοένα αυξανόμενη απειλή εμπόλεμης σύγκρουσης ανάμε-σα στο Ισραήλ και το Ιράν και η αντίδραση της Τουρκίας έχουν ανεβάσει επικίνδυνα το θερμό-μετρο στην περιοχή. Η επιλογή της κυβέρνησης Χριστόφια να εντάξει την Κύπρο στο πλευρό των δυνατών ιμπεριαλιστών μόνο κακά προμηνύει.

ΑΟΖ, Κυπριακό και η επικίνδυνηπολιτική της κυβέρνησης Χριστόφια

Σε μια εποχή που χτυπιούνται ανελέητα τα δικαιώματα των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι ανταγωνισμοί για την κυριαρχία των ενεργειακών πόρων δυναμιτίζουν την ειρήνη στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η Αριστερά της Κύπρου παίρνει θέση υπέρ των συμφερόντων του ελληνοκυπριακού καπιταλισμού. Η αναβάθμιση των σχέσεων Κύπρου-Ισραήλ και η πολιτική λιτότητας απέναντι στους Ελληνοκύπριους εργαζό-μενους είναι οι τελευταίες «επιτυχίες» της «αριστερής» κυβέρνησης.

Η συζήτηση θα τελείωνε με την απλή διαπίστωση ότι ήρθε ο καιρός να πάψουμε να αναφερόμαστε στο ΑΚΕΛ ως Αριστερά. Δυστυχώς αυτή πρέπει να συνεχιστεί όχι μόνο γιατί η βάση του ΑΚΕΛ παραμένει πραγ-ματικά αριστερή, αλλά κυρίως γιατί η Αριστερά της Ελλάδας συνεχίζει να θεωρεί ότι το «πείραμα» της αριστερής κυβέρνησης στην Κύπρο δείχνει το δρόμο και σ’ εμάς.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Για την καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ στη νεολαία

Της Κατερίνας Σεργίδου

Τ ο αποτέλεσμα της 6ης Μάη θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και από τη στά-

ση της νεολαίας απέναντι στις εκλογές. Είναι δεδομένο ότι η νεολαία, είτε μιλάμε για τους φοιτητές, είτε για τους νέους εργαζόμενους, αντί για μέλλον βλέπει μπροστά της ένα μεγά-λο αδιέξοδο. Απέναντι σε αυτή τηνκατάσταση ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας επιλεγει να έχει ενεργή συμμετοχή στα κινήματα και ένα άλλο, μπουχτι-σμένο από την όλη κατάσταση, επιλέγει να γυρίσει την πλάτη σε όλους και όλα. Τα γκάλοπ εντο-πίζουν όλα αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά, δείχνοντας ότι υπάρχει μεγάλο αντισυστημικό ρεύμα στους νέους, ότι μεταξύ 18-24 ετών δεν υπάρχει κανένα ποσοστό στήριξης του ΠΑΣΟΚ, ότι τα ποσοστά αποχής είναι αρ-κετά υψηλά και ότι πολλοί νέοι θα επιλέξουν «ακραίες»λύσεις, δίνοντας υψηλά ποσοστά ακό-μα και στη Χρυσή Αυγή.

Αυτή η δύσκολη κατάσταση είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέ-

λεσμα του κενού συζήτησης και οργάνωσης των αγώνων που άφησε η Αριστερά στα πανεπι-στήμια και στους χώρους ερ-γασίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η νεολαία απείχε από τις μεγάλες κινηματικές στιγμές. Αντίθετα η παρουσία της ήταν ισχυρή και στις πλατείες και στις απεργίες και στα κινήματα ανυπακοής. Δεν μπόρεσε ωστόσο αυτή η συμετοχή να μετατραπεί σε συνειδητή συμπόρευση με την Αριστερά και έτσι καταγράφεται στο γενικό «αγανακτισμένο» και «αντισυστημικό» κλίμα.

Το λίγο διάστημα που μένει μέχρι τις εκλογές, η Αριστερά, με τα μάτια στραμμένα στην επομένη των εκλογών, χρειά-ζεται να αξιοποιήσει αυτή την οργή, αποδεικνύοντας την αξία της ψήφου στην Αριστερά. Ζη-τώντας από τη νεολαία να δει τις εκλογές σαν μια μάχη που αξίζει να κερδιθεί, ζητώντας την ενίσχυση της επικίνδυνης για το σύστημα Αριστεράς, της Αριστεράς που έχει το πιο ριζοσπαστικό και ταυτόχρονα ενωτικό πρόγραμμα. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην

αποκάλυψη της Χρυσής Αυγής ως αυτό που είναι: μια συμμο-ρία νεναζί, μαχαιροβγαλτών, που επιδιώκουν να μπουν στη βουλή για να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματά τους.

Κυρίως όμως η Αριστερά χρειάζεται να εμπνεύσει και να κερδίσει τη νεολαία στην πάλη και στο όραμα μιας άλ-λης κοινωνίας απαλλαγμένης από τη φτώχεια και την κατα-πίεση, μιας κοινωνίας όπου θα αποφασίζουμε εμείς οι πολλοί για τις ζωές μας. Για όλα αυτά ζητάμε τη στήριξη και την ενί-σχυση του ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη.

ΔράσειςΜε τους νέους-ες ΣΥΡΙΖΑ, με τους Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα διαδίδουμε σε κάθε γειτονιά και σχολή το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκουμε τη συζήτηση με κάθε νέο που προβλημα-τίζεται και ασφυκτιά. Έχουν προγραμματιστεί ήδη περιο-δείες στις σχολές, καθώς και εκδηλώσεις και φεστιβάλ σε πόλεις και σε γειτονιές της Αθήνας.

Του Σπύρου Αντωνίου

Τα χαράματα της 20ής Απρι-λίου ισχυρές αστυνομικές δυ-νάμεις απέκλεισαν την περιο-χή των Εξαρχείων, με αφορμή την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. στο κτίριο του ΒΟΞ στην οδό Αρα-χώβης, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη. Ανάλογη επι-χείρηση έγινε και σε δεύτερο κτίριο επί της οδού Βαλτετσί-ου. Σε όλα τα στενά και στους δρόμους της περιοχής στή-θηκαν μπλόκα ελέγχου, όσοι βρίσκονταν μέσα στα κτίρια προσήχθησαν, ενώ ένταση προκλήθηκε με κατοίκους ή περαστικούς που διαμαρτυ-ρήθηκαν για την αστυνομο-κρατία.

Η επίδειξη αυταρχισμού των δυνάμεων καταστολής εντάσσεται στην προεκλο-γική ατζέντα «νόμου και τάξης» που συστηματικά προωθούν οι Σαμαράς-Βε-νιζέλος, ταυτόχρονα με την καλλιέργεια του φόβου στην κοινωνία. Μετά την «εκκαθά-ριση» του κέντρου από τους μετανάστες, ακολούθησε ο αστυνομικός αποκλεισμός μιας περιοχής με έντονο συμβολισμό και η είσοδος στο δήθεν «άβατο των κου-κουλοφόρων». Για αυτό και

η κατοχή των Εξαρχείων από τους μπάτσους γινόταν σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδε-ση, με τα μιντιακά φερέφωνα της αντίδρασης να παραλη-ρούν από ικανοποίηση.

Τα φτηνά επικοινωνιακά κόλ-πα περί πάταξης της «ανομί-ας» όμως είναι δηλωτικά των πραγματικών τους προθέ-σεων. Λίγες μέρες πριν από την επέμβαση στα Εξάρχεια υπήρξε εντολή του αντιει-σαγγελέα του Άρειου Πάγου Ι. Τέντε προς στους συναδέλ-φους του να παρεμβαίνουν άμεσα στις περιπτώσεις κα-ταλήψεων πανεπιστημίων, υπουργείων και άλλων δη-μόσιων κτιρίων και να ακο-λουθείται η αυτόφωρη δια-δικασία σε περίπτωση που οι καταληψίες αρνούνται να εγκαταλείψουν το χώρο ή πα-ραμένουν σε αυτόν για μεγά-λο χρονικό διάστημα ή έχουν προηγηθεί φθορές.

Ο πραγματικός τους εχθρός είναι οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαί-ας και μοναδική τους έννοια η καταστολή των απεργιών και των διαδηλώσεων δια-μαρτυρίας. Στο μυαλό τους προφανώς και έχουν το κύμα καταλήψεων του περασμένου φθινοπώρου, όταν πανεπιστή-

μια, υπουργεία και δημόσιοι οργανισμοί βρίσκονταν υπό κατάληψη για μέρες, συμβάλ-λοντας αποφασιστικά στην πτώση της κυβέρνησης Πα-πανδρέου.

Η όξυνση της ωμής βίας, οι απειλές των δικαστών, τα αστυνομικά μπλόκα στο κέντρο των μεγάλων πόλε-ων, οι επιθέσεις ενάντια σε αριστερούς αγωνιστές και μετανάστες από τους κατα-σταλτικούς μηχανισμούς και τους φασίστες αποδεικνύουν τον πανικό των κυβερνώντων απέναντι στην κλιμάκωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Η σταδιακή στροφή σε έναν ιδι-ότυπο κοινοβουλευτικό ολο-κληρωτισμό και η επιχείρηση τρομοκράτησης όσων παλεύ-ουν για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθερι-ών είναι η δεδομένη επιλογή του συστήματος. Οι μαζικές και συντονισμένες δράσεις του κινήματος, η ενίσχυση της ανυπακοής, της ενότητας και της ταξικής αλληλεγγύ-ης μπορούν να τσακίσουν τις πολιτικές εξαθλίωσης και την επιχείρηση εκφασισμού της κοινωνίας που μεθοδεύουν οι υπερασπιστές του αστικού κράτους.

Στο στόχαστρο οι απεργίες και οι καταλήψεις

Ψάχνουν σωσίβιο στην καταστολή

Του Γιώργου Κοκκινάρη, υποψήφιου βουλευτή Αχαΐας

Η νεολαία βρίσκεται στο στόχαστο της επίθεσης. Ένας στους δύο νεόυς είναι άνεργος, η part time και ανα-σφάλιστη εργασία είναι πια ο κανόνας, ενώ τα πανεπιστήμια υποβαθμίζονται, μετατρέποντας τα πτυχία σε κουρελό-χαρτα. Αυτή η κατάσταση μαζί με τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαι-ώματων, την καταστολή και τη συνεχή αστυνόμευση των πόλεων, έχουν δη-μιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τη νέα γενιά.

Όμως υπάρχει και η άλλη εικόνα. Η νεολαία που αντιστέκεται και ελπίζει, η νεολαία που συμμετείχε ενεργά στα μεγάλα κινήματα των τελευταίων χρό-νων, δείχνοντας ότι έχει άποψη, έχει δύναμη, έχει όραμα. Αυτή η δύναμη μπορεί και πρέπει να αποτυπωθεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα, με ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ που στήριξε και υπερασπί-στηκε όλους τους νεολαίστικους αγώ-νες, όταν όλοι έριχναν λάσπη στους μαθητές και στους φοιτητές που κα-τεβαίνουν στους δρόμους.

Απέναντι στα ψηφοδέλτια των υποσχέ-σεων, των «αστέρων» και «σωτήρων του έθνους», στις 6 Μάη να στηριχτούν τα ψηφοδέλτια και οι υποψήφιοι που

αποτελούν ενεργό κομμάτι των νεολαί-στικων αγώνων, να εκφραστούν οι μα-θητές που αντιστέκονται στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, οι φοιτητές που έδωσαν τη μάχη ενάντια στο Νόμο-πλαί-σιο, οι νέοι εργαζόμενοι που παλεύουν καθημερινά για «ένα κομμάτι ψωμί, οι άνεργοι.

Στις 6 Μάη πιάνουμε το νήμα από τους αγώνες για το άρθρο 16, την εξέγερση του Δεκέμβρη, το κίνημα των πλατει-ών, τις συγκλονιστικές απεργίες, το κίνημα «Δεν πληρώνω». Στέλνουμε μήνυμα ότι η λύση είναι με την ενωτι-κή και ριζοσπαστική Αριστερά. Στην απαισιοδοξία, στον ατομισμό, στο «όλοι ίδιοι είναι» και «κοίτα το συμφέ-ρον σου», προτάσσουμε τις αξίες της Αριστεράς. Τη συλλογικότητα, την αλ-ληλεγγύη και την αισιοδοξία ότι αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει.

Η νεολαία να στείλει μήνυμα αντίστασης και ελπίδας

Του Αλέξη Λιοσάτου,υποψήφιου βουλευτή Κοζάνης

Η εξαγγελία για τη δημιουργία 30 στρα-τοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών είναι μια ναζιστική έμπνευση του Χρυσο-χοΐδη, με στόχο να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από τα πραγματικά προβλήμα-τα: την ανέχεια, την ανεργία, τα μνημό-νια. Το κεντρικό μήνυμα που θέλουν να περάσουν είναι: «Για τα προβλήματά σας δε φταίμε εμείς, αλλά οι “κακοί ξένοι”».

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν πεί-θουν για την «αποτελεσματικότητά» τους και κοστίζουν πολλά εκατομμύ-ρια. Το θέμα όμως το αξιοποιούν πολι-τικά για να επιβάλουν την ατζέντα του ρατσισμού, του νόμου και της τάξης.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα στη Νεάπολη Κοζάνης. Τοπικοί παρά-γοντες της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ ξε-σηκώθηκαν ενάντια στη μεταφορά του «προβλήματος» από το κέντρο στην περιφέρεια, πρότειναν άλλες «λύσεις» (από το «να φύγουν να πάνε αλλού», «να τους πάρουν στα σπίτια τους», μέχρι... χρωμοσαμπουάν) και ο απλός κόσμος έμεινε ακάλυπτος απέναντι σε αυτή την εμετική προπαγάνδα, επειδή έλειπε μια δυνατή και ετοιμοπόλεμη Αριστερά.

Γι’ αυτό πρέπει να βάλουμε τη δική μας ατζέντα: Εχθρός μας και «πρόβλημα» εί-ναι τα μνημόνια, οι πλούσιοι, οι κυβερ-νήσεις τους και οι τράπεζές τους. Όλοι αυτοί που κλείνουν τα νοσοκομεία, λη-στεύουν τα ταμεία και αναγκάζουν τον κόσμο να ψάχνει για φαΐ στα σκουπίδια. Είναι αυτοί που μιλάνε για «υγειονομική βόμβα».

Αυτοί που δίνουν λεφτά στις τράπεζες και τα παίρνουν από τα σχολεία μας λένε ότι θα δώσουν εκατομμύρια για να φτιάξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Αυτοί που αναγκάζουν τους ντόπιους νέους να γίνουν μετανάστες, κρατάνε τα σύνορα κλειστά προς τη Δύση για τους εδώ μετανάστες, ενώ οι περισσό-τεροι μετανάστες θέλουν να φύγουν σε άλλες χώρες για να βρούνε δουλειά.

Ποτέ ξανά στρατόπεδα συγκέντρω-σης… Μετά τους μετανάστες ποιος έχει σειρά; Η λύση είναι μία: Ίσα δικαι-ώματα, άσυλο, ανοιχτά σύνορα, νομι-μοποίηση για όλους.

Λεφτά για όλες τις ανάγκες των ερ-γαζομένων υπάρχουν. Στα τρισεκα-τομμύρια των Ελλήνων τραπεζιτών, βιομηχάνων, κατασκευαστικών εται-ρειών, εφοπλιστών. Πρέπει να τα πά-ρουμε από αυτούς λοιπόν. Έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι και νέοι ενωμένοι, δεν χρωστάμε ούτε 1 ευρώ. Ενωμένοι μπορούμε να τους νικήσου-με και να επιβάλλουμε λύσεις υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας. Ανοίγοντας το δρόμο για μια κοινωνία σοσιαλιστική, χωρίς φτώχεια, ανεργία, πόλεμο, προσφυγιά, ρατσισμό.

Για μια τέτοια Αριστερά και έναν τέ-τοιο ΣΥΡΙΖΑ αξίζει να παλέψουμε και σαν ΔΕΑ καλούμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες να δώσουμε αυτές τις μάχες μαζί.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ποτέ και πουθενά!

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ25 Απρίλη 2012

Του Θανάση Κούρκουλα

Τ α ψηφοδέλτια της νεοναζιστικής συμμορίας ανακοινώθηκαν –καθό-λου τυχαία– στις 21 Απριλίου, ανή-

μερα της μαύρης επετείου της χούντας των συνταματαρχών. Ανάμεσά τους η κα-τηγορούμενη για συνέργεια σε μαχαίρωμα πρόσφυγα Σκορδέλη που πέταξε τη μάσκα του «αγανακτισμένου κατοίκου Αγίου Πα-ντελεήμονα» και της «διαταραγμένης υπό-δικης προσωπικότητας» και αποφάσισε να διεκδικήσει βουλευτική ασυλία στην Α΄ Αθηνών. Πολλά είναι τα υπόλοιπα γνωστά «λουλούδια», όπως οι αρχιναζί Παναγιώτα-ρος και Κασιδιάρης στη Β΄ Αθήνας και την περιφέρεια Αττικής ή ο Καρεφυλλάκης στα Χανιά, και πολλοί οι κατηγορούμενοι για επιθέσεις και ξυλοδαρμούς.

Ορισμένοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι ναζί λείπουν αναγκαστικά, όπως π.χ. ο Χρή-στος Ρήγας, πρώην υποψήφιος βουλευτής και περιφερειάρχης, προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό, κατηγορούμενος για δι-πλή δολοφονία. Προσωπικά προπαγανδι-στικά βίντεο κατέβηκαν άρον-άρον από το διαδίκτυο αμέσως μόλις έγιναν αντιληπτά, όπως εκείνο του Κασιδιάρη με φόντο μια γερμανική χειροβομβίδα της Βέρμαχτ…

Οι νεοναζί παίζουν προεκλογικά το παι-χνίδι της γάτας με το ποντίκι. Θέλουν να εμψυχώσουν τους σκληρούς οπαδούς τους, χωρίς όμως περιττές υπερβολές που θα απομακρύνουν τους χαλαρούς ψηφοφόρους τους. Οι δημοσκοπήσεις –που τους δίνουν ως και 5%– δείχνουν πως ένα μικρό, αλλά σεβαστό τμήμα πρώην ψηφοφόρων της ΝΔ και μικρότερο του ΠΑΣΟΚ δηλώνει πρόθεση ψήφου για τη Χρυσή Αυγή. Αυτούς δεν θέλουν να τους τρομάξουν. Προτιμούν τη διαφήμιση από τα κανάλια, τα οποία προβάλλουν «επιθέ-σεις» με νερά και καφέδες στον Ευθυμίου στο Μαρούσι και αφήνουν τα «καλύτερα» για το βράδυ των εκλογών. Ελπίζουν τότε να γιορτάσουν την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Άλλωστε –όπως δήλω-σε ο φύρερ Μιχαλολιάκος– αν μπουν στη Βουλή, «από την επόμενη μέρα θα είναι αμείλικτοι»…

Να κάνουμε τους φόβους τους πραγματικότηταΠαρά την επίσημη εκφώνηση του ρατσι-στικού οχετού των Χρυσαυγιτών από τα ίδια τα χείλη του Χρυσοχοΐδη (στρατό-πεδα συγκέντρωσης μεταναστών), ή του Σαμαρά (ανακατάληψη των πόλεων από τους εγκληματίες «λαθρο»μετανάστες), η Χρυσή Αυγή έχει δίκιο να φοβάται. Η συ-ντριπτική πλειοψηφία όσων σκέπτονται να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή είναι ρατσιστές και εθνικιστές, αλλά δεν είναι ναζί ούτε μαχαι-ροβγάλτες. Θεωρούν τους Χρυσαυγίτες «γνήσιους Έλληνες», αντιμνημονιακούς που αγωνίζονται εναντίον του «σάπιου πο-λιτικού κατεστημένου». Ακριβώς γι’ αυτό η αποδόμηση των νεοναζί στο εκλογικό τους ακροατήριο είναι απολύτως εφικτή, ακόμα και την τελευταία στιγμή.

Οι κεντρικές δυνάμεις της Αριστεράς –έστω και καθυστερημένα– μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, ώστε οι ελπί-δες της Χρυσής Αυγής να αποδειχθούν… φρούδες. Ήδη οι πολιτικές δυνάμεις που καταγγέλλουν τη Χρυσή Αυγή ως «νεοναζι-στική», δεν ανήκουν μόνο στη δεξιά πολυ-

κατοικία και το ΠΑΣΟΚ, όπου παίζονται οι ψήφοι. Οι δημόσιες καταγγελίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία, καθώς μπορούν να ανακόψουν ένα τμήμα υποψήφιων υποστηρικτών των νεοναζί από αντισυστημική σκοπιά.

Το ίδιο γίνεται και από την πλευρά του ΚΚΕ, που αποφάσισε να ανοίξει μέτωπο μέσω του «Ριζοσπάστη» με το «πρόγραμ-μα» των φασιστών, αποδεικνύοντας πως οι θέσεις τους κάθε άλλο παρά αντιμνημο-νιακές είναι.

Επίσης για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαδή-λωσαν από κοινού με μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις στο κέντρο της Αθήνας στις 24/4, ενάντια στα στρατό-πεδα συγκέντρωσης και τους νεοναζί.

Τα τρία αυτά στοιχεία είναι απαραίτητα για να καταποντιστούν οι νεοναζί: 1) Η απο-κάλυψη του νεοναζιστικού εγκληματικού τους χαρακτήρα. 2) Η αντιστροφή του «αντιμνημονιακού-αντισυστημικού» προ-φίλ που επιχειρούν να οικοδομήσουν. 3) Η μαζική αντιρατσιστική και αντιφασιστική κινητοποίηση.

Αν στο διάστημα που απομένει ως τις 6 Μάη η αντιφασιστική προπαγάνδα της Αριστεράς καταφέρει να περάσει από τις τηλεοράσεις και τα έντυπα στις γειτονιές και τις πόλεις, μέσα από τη φωνή των χι-λιάδων οργανωμένων αγωνιστών των οργανώσεών της, είναι δυνατόν όχι μόνο να εμποδιστεί η είσοδος των νεοναζί στη Βουλή, αλλά ταυτόχρονα να έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα αντιφασιστικής ενότητας που είναι απολύτως απαραίτητα για την επομένη μέρα των εκλογών.

Αντιφασιστική προεκλογική προπαγάνδαΣτη Νέα Ιωνία, η διακομματική επιτρο-πή και ο Δήμαρχος, με πρόταση του το-πικού ΣΥΡΙΖΑ, αποφάσισαν να αρνηθούν προεκλογικό περίπτερο και ανοιχτή συ-γκέντρωση στους νεοναζί. Χρειάζεται να ακολουθήσουν περισσότερες γειτονιές αυτό το παράδειγμα. Αλλού, όπως π.χ. στο Περιστέρι, οι νεοναζί κατοχύρωσαν προ-εκλογικό περίπτερο σε κεντρικό σημείο. Εκεί η Αριστερά πρέπει να καταγγέλλει όσο γίνεται πιο ανοιχτά και δυνατά την παρου-σία των νεοναζί δολοφόνων. Να οργανώ-σει μαζικές προεκλογικές συγκεντρώσεις

και πορείες που θα αμφισβητούν έμπρα-κτα την παρουσία των Χρυσαυγιτών στη γειτονιά. Μαζικές περιοδείες χρειάζονται ακόμα και σε υποτιθέμενα «άβατα» των νε-οναζί όπως ο Άγιος Παντελεήμονας.

Να μοιράσουμε φυλλάδια και να μιλή-σουμε με κατοίκους των πιο υποβαθμι-σμένων περιοχών που πλήττονται από τη φτώχεια και την ανεργία: Για την ανάγκη της στάσης πληρωμών στους τοκογλύ-φους, της κρατικοποίησης των τραπε-ζών, της αύξησης μισθών και συντάξεων με φορολογία των καπιταλιστών και της εκκλησίας και πάγωμα των στρατιωτικών δαπανών.

Να ξεσκεπάσουμε τους «αντιμνημο-νιακούς» νεοναζί που, αντί για όλα αυτά, «υπόσχονται» γενικώς και αορίστως περι-ορισμό στα… υπερκέρδη των τραπεζών (πόσο άραγε;). Που δεν λένε τίποτα για τις απολύσεις στο δημόσιο, για τους μισθούς και τις συντάξεις, εκτός από το να φοβί-ζουν τις γιαγιάδες πως θα τους κλέψουν την πετσοκομμένη σύνταξη οι «εγκλημα-τίες αλλοδαποί». Την ίδια στιγμή οι «αντι-μνημονιακοί» φασίστες καταγγέλλουν το μαχητικό συνδικαλισμό και επιχειρούν να τρομοκρατήσουν όποιον αμφισβητεί το μνημόνιο στην πράξη: απεργούς, κίνημα πλατειών, αγωνιστές φοιτητές, λαϊκές συ-νελεύσεις, μέλη αριστερών οργανώσεων.

Μια τέτοια αντιφασιστική προπαγάν-δα μπορεί να τσακίσει τους δεσμούς των νεοναζί με τους πιο χαλαρούς υποστηρι-κτές τους και να βάλει την υποθήκη για τη συνέχεια μετά τις 6 Μάη. Είτε τα κα-ταφέρουν τελικά να βάλουν στη Βουλή τους νεοναζί, είτε τα καταφέρουμε εμείς να τους φράξουμε το δρόμο, το μέτωπο απέναντί τους θα παραμείνει ορθάνοιχτο σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς, σχο-λείο και σχολή. Θα είναι ανοιχτό όσο η κρίση και η ρατσιστική προπαγάνδα του συστήματος θα επιχειρούν να διασπά-σουν τους αγώνες μας.

Οι «από πάνω» ξέρουν καλά πως οι ρίζες και η επιρροή της Αριστεράς στην κοινω-νία είναι δραματικά πολλαπλάσια από την επιφανειακή –σήμερα– απήχηση των ιδε-ών των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Χρειά-ζεται όμως, στο σύνολό της, η Αριστερά να σηκώσει το γάντι και να μην υποτιμήσει τη φασιστική απειλή και την ανάγκη αντιρα-τσιστικής δράσης, μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των εκλογών...

Νεοναζί Χρυσαυγίτες: Ούτε στη Βουλή, ούτε πουθενά!

Πριν δύο μήνες ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης πα-ρουσίασε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσα-λονίκης την ταινία «Νουρ – Φως παντού υπάρχει», με θέμα τη ζωή ενός 12χρονου Αφγανού μετανάστη στην Αθήνα. Από αυτούς που παρακολούθησαν την ταινία λίγοι πρόσεξαν τη νυχτερινή σκηνή του ξυ-λοδαρμού ενός αλλοδαπού από αστυνομικούς στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ακόμη λιγότεροι ήταν αυτοί που κατάλαβαν πως η σκηνή ήταν βιντεοσκο-πημένη από τον ίδιο το σκηνοθέτη από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Το video αυτό κυκλοφόρησε πρό-σφατα στο internet και επιβεβαιώνει για μια φορά ακόμη το σύνθημα: «Ελλάς, Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών».

N N N

Το Contra channel κάλεσε σε προεκλογική συζή-τηση το Ν.Μιχαλολιάκο, ο οποίος δήλωσε χωρίς κανένα δισταγμό: «Δεν έχω πρόβλημα με την 21η Απριλίου». Και πώς να έχει πρόβλημα, αφού το 1976 είχε συλληφθεί για επίθεση κατά δημοσιογράφων, που κάλυπταν την κηδεία του δολοφονημένου από τη 17 Νοέμβρη βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου;

N N N

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, μετά το γιαούρτωμα που έφαγε στη Φιλαδέλφεια, είχε προγραμματίσει προεκλογική συγκέντρωση στο Περιστέρι, η οποία όμως τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, επειδή εμφανίστηκαν μόνο 10 ακροατές. Αντίθετα οι αστυ-νομικοί, που είχαν πάει να τον περιφρουρήσουν, ήταν περίπου 35. Θα μπορούσε να είχε μιλήσει σε αυτούς, οι ποίοι ούτως ή άλλως τον στηρίζουν! Το σύνθημα δε λέει «όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί»;

N N N

Καίριο πλήγμα δέχθηκε η εκπαίδευση 350 τσιγ-γάνων μαθητών στους Σοφάδες της Καρδίτσας, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή που υπέστη το σχολείο τους από την επέλαση άγνωστων βαν-δάλων, οι οποίοι το λεηλάτησαν και στη συνέχεια προκάλεσαν πυρκαγιά, κλειδώνοντας μάλιστα με λουκέτο την κύρια είσοδο, για να μην μπορεί να γίνει κατάσβεση. O ρατσισμός επελαύνει. Ας κάνουμε το παν για να τον σταματήσουμε.

N N N

Πρέπει και η Αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες της για την άνοδο της ακροδεξιάς στη χώρα μας, δήλωσε στο twitter ο Μ. Χρυσοχοΐδης. Την επόμενη μέρα ο Παναγιώταρος πέταξε καφέδες στον... Ευθυμίου. Τόσα χρόνια τους ζεσταίνετε στις φτερούγες σας με την πολιτική σας, αλλά ξεχάσατε ότι ο φασισμός δαγκώνει και το χέρι αυτού που τον ταΐζει.

N N N

Ξεκίνησε η δίκη του Μπρέιβικ, που σκότωσε 77 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 44 παιδιά, το περασμένο καλοκαίρι στη Νορβηγία. Την πρώτη μέρα, μόλις μπήκε στο δικαστήριο χαιρέτισε ναζιστικά. Την τρίτη μέρα είπε: «Ο στόχος μου ήταν να σκοτώσω όσο το δυνατόν περισσότερους. Τα θύματά μου παρέλυαν, φώναζαν και παρακαλού-σαν να μην τους σκοτώσω. Έχασα τον έλεγχο. Δεν θυμάμαι πόσες φορές πυροβόλησα τα θύματά μου. Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τη σβάστικα για να τους τρομοκρατήσω και φώναξα: “Μαρξιστές σήμερα θα πεθάνετε”». Τι να προσθέσουμε εμείς για το τι θα πει φασίστας!...

N N N

Ειδικά σήματα στους βραχίονες και εμφυτευμέ-να μικροτσίπ για τους αλλοδαπούς προτείνει να υιοθετηθούν στη Φινλανδία η βοηθός βουλευτή του εθνικιστικού κόμματος... Κάποτε έβαζαν αστέρι, τώρα μικροτσίπ. Εξάλλου η επιστήμη έχει προχωρήσει από τότε…

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Πάνου Πέτρου

Ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ επικράτησε στον πρώτο γύρο των γαλλι-

κών εκλογών, συγκεντρώνοντας το 28,63% των ψήφων έναντι 27,18% του Νικολά Σαρκοζί. Στο δρόμο προς το δεύτερο γύρο, ο Ολάντ παραμένει το φαβορί. Το άθροι-σμα της δεξιάς «πολυκατοικίας», μετά την επιτυχία της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν (βλ. παρακάτω), ανα-πτέρωσε τις ελπίδες του Σαρκοζί, αλλά οι μετρήσεις και οι εκτιμήσεις των αναλυτών συγκλίνουν στο ότι ο «πρόεδρος των πλουσίων» στις 7 Μάη θα είναι παρελθόν.

Η ήττα του Σαρκοζί θα είναι μια πολύ καλή αρχή για την επανεμ-φάνιση στο προσκήνιο του γαλ-λικού εργατικού κινήματος. Θα ολοκληρωθεί (έστω στην κάλπη) η δουλειά που έμεινε στη μέση από το συγκλονιστικό απεργιακό κίνημα του φθινοπώρου του 2010. Ο «Σαρκό» εξελέγη ως «Θάτσερ με παντελόνια», αποφασισμένος να συντρίψει το εργατικό κίνημα που επί 15 χρόνια έβαλε σοβαρά εμπόδια στο νεοφιλελευθερισμό. Μεσολάβησε η οικονομική κρίση και οι εργατικές αντιστάσεις που έκαναν θρύψαλα αυτή την εικόνα και τώρα θα αποχωρήσει ως ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία της Γαλλίας, χωρίς να έχει καταφέρει να επικρατήσει αποφα-σιστικά του εργατικού κινήματος.

Εκεί στηρίζονται τα προγνωστι-κά για ήττα του «Σαρκό» στο δεύ-τερο γύρο: Αφενός στο λαϊκό μίσος για τον «πρόεδρο των πλουσίων» και αφετέρου στο ότι ο Σαρκοζί απέτυχε και μερίδα της άρχουσας τάξης στρέφεται προς τον Ολάντ. Στελέχη της Δεξιάς, δεκάδες οικο-νομολόγοι, χαρίζουν τη στήριξή τους στον Ολάντ δίνοντας δείγμα αυτής της επιλογής. Το οικονομικό «μείγμα» του Ολάντ για τη Γαλλία και κυρίως η κατεύθυνσή του για ανεξαρτησία από το Βερολίνο στην εξωτερική πολιτική έχουν κερδίσει τη συμπάθεια σημαντικής μερίδας του γαλλικού κεφαλαίου.

Καμιά αυταπάτηΑυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέ-πει αυταπάτες για τον «άλλο δρόμο» που τάχα θα εκφράσουν οι Γάλλοι Σοσιαλιστές. Οι προεκλογικές φιλο-λαϊκές πινελιές του Ολάντ θυμίζουν έντονα τον Θαπατέρο πριν από την κρίση, αλλά και τον ΓΑΠ του 2009. Το τι ακολούθησε σε Ισπανία και Ελλάδα είναι γνωστό, και η γαλλική Αριστερά εύστοχα αποκαλεί το Σο-

σιαλιστή υποψήφιο «Ολαντρέου». Ο Ολάντ, που έχει σπεύσει να καθη-συχάσει το Σίτι του Λονδίνου για την προεδρία του και να προειδοποιή-σει τους Γάλλους εργάτες για μια «άλλη εκδοχή λιτότητας», δεν θα φέρει καμιά αλλαγή. Το ίδιο ισχύει για τα ζητήματα της Ευρώπης. Από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΔΗΜΑΡ, ο Ολάντ εμφανίζεται ως επικεφαλής της «αλλαγής συσχετισμών» που θα οδηγήσει τάχα σε μια άλλη ΕΕ, με μπροστάρη τη σοσιαλδημοκρατία (νίκη Ολάντ, ενδεχόμενη νίκη του SPD στη Γερμανία τον Οκτώβρη). Και η ευρωπαϊστική Αριστερά φλερτάρει με αυτή την αυταπάτη, «προσθέτοντας» στην επιστροφή των σοσιαλδημοκρατών την ισχυ-ροποίηση της Αριστεράς ως εγγυ-ήτριας της αλλαγής πολιτικής στην ΕΕ. Το φλερτ του Die Linke με την ιδέα μιας «καλής σοσιαλδημοκρα-τίας», οι δηλώσεις του Μελανσόν στην «Αυγή», στην οποία αποθέωνε τις εκλογές που θα φέρουν ρήγμα στη Γαλλία, για να περάσει στην Ελλάδα και μετά στη Γερμανία, πε-ριγράφουν αυτή την κατεύθυνση.

Το ζητούμενο για την Αριστερά δεν είναι μια κεϊνσιανή μετατόπι-ση της ΕΕ, αλλά η ριζική αλλαγή της Ευρώπης (που δεν ταυτίζεται με την ΕΕ) από το ευρωπαϊκό ερ-γατικό κίνημα. Αυτή η δυναμική ήδη εμφανίζεται, κι έτσι πρέπει να διαβαστεί το μήνυμα του αποτε-λέσματος της γαλλικής Αριστεράς.

Ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου Ζαν-Λικ Μελανσόν συ-γκέντρωσε το 11,1%, ποσοστό χα-μηλότερο από την υψηλή δημο-

σκοπική του πτήση. Η διάψευση των μεγάλων προσδοκιών και η αποτυχία τελικά να προσπεράσει την ακροδεξιά Λε Πεν προκάλε-σε μούδιασμα. Είναι μια χρήσιμη προσγείωση απέναντι σε δημο-σκοπικές ζαλάδες. Μία μέρα πριν από τις εκλογές ο ίδιος ο Μελανσόν δήλωνε στην «Ουμανιτέ» επιφυλα-κτικός απέναντι στα δημοσκοπικά ευρήματα. Αυτό όμως δεν μπορεί να υποτιμήσει την επιτυχία του Μετώπου της Αριστεράς. Αν συ-γκριθεί όχι με τις δημοσκοπήσεις, αλλά με το πραγματικό σημείο αφετηρίας της γαλλικής Αριστεράς (το 2007 μόνο το 4% του Μπεζαν-σενό διασώθηκε από ένα γενικευ-μένο ναυάγιο), το αποτέλεσμα δείχνει την τάση ανάκαμψης της «Αριστεράς της Αριστεράς».

«Κόκκινο κύμα»Δύο πράγματα οφείλουμε να συ-γκρατήσουμε από την επιτυχία του Μετώπου. Το ένα είναι πως η αριστε-ρή πολιτική αποδίδει. Μεγαλύτερη σημασία από την ίδια την επιτυχία του Μελανσόν έχει το πώς την κατά-φερε: Με αναφορές στην κατάληψη της Βαστίλλης και στην Παρισινή Κομμούνα, με την παρουσία απερ-γών στις προεκλογικές συγκεντρώ-σεις, με την υπεράσπιση της ιδέας πως «η εργατική τάξη της Γαλλίας κρατά στα χέρια της το μέλλον», με τις επιθέσεις στους πλούσιους («Λένε πως εκφράζουμε την Τρομοκρατία της Γαλλικής Επανάστασης, έχουν δίκιο να είναι τρομοκρατημένοι»), με το σύνθημα «Δεν τους χρωστάτε τίποτα, σας χρωστάνε τα πάντα!».

Από αυτό προκύπτει και το δεύ-τερο κρατούμενο, που είναι πιο σημαντικό. Το αποτέλεσμα του Μελανσόν ήρθε καβάλα σε ένα λαϊ-κό κύμα επιστροφής στις ιδέες της Αριστεράς. Αυτή η δυναμική που καταγράφηκε στην προεκλογική εκστρατεία είναι σημαντικότερη και από το εκλογικό ποσοστό του Αριστερού Μετώπου. Οι δεκάδες χιλιάδες της Βαστίλλης, της Λιλ, της Μασσαλίας που ύψωναν την αριστερή γροθιά και τραγουδού-σαν με πάθος τη Διεθνή, η ιαχή «Αντίσταση-αντίσταση» που κυρι-άρχησε σε όλες τις συγκεντρώσεις, είναι το πραγματικό μήνυμα που στέλνει η Γαλλία στην Ευρώπη.

ΚεντροαριστεράΣτο μείγμα του Αριστερού Με-τώπου συνυπάρχει η ριζοσπα-στική χροιά με τον κυβερνητικό και ευρωπαϊστικό «ρεαλισμό». Η ασάφεια στο ζήτημα του πώς θα επιβληθούν τα αιτήματα του Με-τώπου, στο πώς εννοεί το Μέτωπο το σύνθημα «Να καταλάβουμε την εξουσία!» και στις σχέσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα προειδοποι-ούν για το ενδεχόμενο η αριστε-ρόστροφη πολιτική του Μετώπου να αποδειχθεί αποκλειστικά προ-εκλογική. Παραδόξως, ο σοσιαλ-δημοκράτης Μελανσόν στέκεται αριστερότερα του ΚΚΓ στο ζήτημα ενδεχόμενης συγκυβέρνησης με τους Σοσιαλιστές. Η τάση προβο-λής του 1981 (νίκη Μιτεράν-Κομ-μουνιστών) ως μοντέλου είναι επι-κίνδυνη, καθώς αποσιωπά πως η εμπειρία της «πληθυντικής Αριστε-

ράς» ήταν τραγική για τους «από κάτω» και σήμανε την αρχή της παρακμής του κάποτε κραταιού ΚΚΓ. Αυτό το μάθημα δεν το πήρε ποτέ το ΚΚΓ, καθώς ακολούθησαν κι άλλες συμμετοχές σε κυβερνή-σεις «πληθυντικής Αριστεράς». Η εμπειρία αυτής της τακτικής είναι πολύ πρόσφατη και επώδυνη και θα έπρεπε να αποκλείουν κάθε τέ-τοια σκέψη.

Ο Φιλίπ Πουτού του NPA (Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος) συ-γκέντρωσε το 1,15% και η Ναταλί Αρτό, που διαδέχθηκε την Αρλέτ Λαγκιγέ ως υποψήφια της Lutte Ouvrière (Εργατικής Πάλης) πε-ριορίστηκε στο 0,56%. Η γαλλική άκρα Αριστερά πλήρωσε και δικά της λάθη, που την οδήγησαν στην αυτοπεριθωριοποίηση, «χάρισαν» στον Μελανσόν την ηγεμονική θέση στο μαζικό κοινό της Αρι-στεράς και αφήνουν στην ηγεσία του ΚΚΓ το χώρο να επιλέξει μια κε-ντροαριστερή στροφή του Μετώ-που της Αριστεράς χωρίς το φόβο σοβαρού αντίπαλου δέους.

Ακροδεξιός κίνδυνοςΤα ανησυχητικά νέα είναι η επιτυχία του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Η Μαρίν Λε Πεν πέτυχε το υψηλό-τερο ρεκόρ του κόμματος σε προε-δρικές εκλογές, συγκεντρώνοντας το 17,90% των ψήφων. Δεν είναι μια μονοδιάστατη ακροδεξιά μετα-τόπιση. Η Λε Πεν κέρδισε σκληρο-πυρηνικούς δεξιούς από την κοινή δεξαμενή με τον Σαρκοζί, πατώντας στην πιο ρατσιστική προεκλογική καμπάνια εδώ και δεκαετίες, αλλά και λαϊκές ψήφους ανθρώπων που πίστεψαν στις ιδέες του εθνικού προστατευτισμού μέσα στην κρίση, όπως και μερίδα του νεανικού «αντι-σαρκοζισμού», χάρη στο λίφτινγκ που επιχείρησε για το κόμμα της, το οποίο επιχειρεί να εμφανιστεί ως «νε-ανικό, δημοκρατικό, πατριωτικό» και «ενάντια στους παλιούς πολιτικούς». Όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς έδωσαν φέτος σοβαρά τη μάχη ενάντια στην ακροδεξιά. Αλλά ο Μελανσόν έχει δίκιο όταν δηλώ-νει πως η αντιφασιστική πάλη ήταν ζήτημα των τελευταίων 20 ετών και όχι μιας προεκλογικής καμπάνιας. Σε αυτή την πάλη θα χρειαστούν ξε-καθαρίσματα, ιδιαίτερα στο ζήτημα της ισλαμοφοβίας, το οποίο ταλα-νίζει τη γαλλική Αριστερά. Αλλά τα αντανακλαστικά του κινήματος και της Αριστεράς στη Γαλλία μπορούν να φράξουν το δρόμο στη Λε Πεν, όπως απέκρουσαν τον πατέρα της με τις μεγάλες αντιφασιστικές κινη-τοποιήσεις του 2002.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

25 Απρίλη 2012

Εργατικό και «κόκκινο» αντίπαλο δέος στη λιτότητα και την ακροδεξιά απειλή

Γαλλία: Μήνυμα Αντίστασης