Εποχή 26-07-2015

30
3341 Εβδομαδιαία εφημερίδα της Ανανεωτικής Αριστεράς • Κυριακή 26 Ιουλίου 2015 • Αρ. φ. 1261 • 2 € ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ Κ. ∆οξιάδης: Εκτός απ’ το μνημόνιο, υπάρχουν και οι ταξικοί αγώνες Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφεί- λει να εκμεταλλευτεί τη μοναδική ιστορική ευκαιρία σελ. 8 ... Σ. Γκίντιν, Λ. Πάνιτς: Ο νέος ελληνικός μαραθώνιος Τι συνεπάγεται η βαθύτερη προετοιμασία για μια έξοδο από την ευρωζώνη σελ. 28, 29 ... Σλ. Ζίζεκ: Το κουράγιο μπροστά στην απελπισία Οι “αντιθέσεις” του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρωπαϊκού καθεστώτος σελ. 30, 31 ... Β. Αρανίτου: Το δημοψήφισμα και το τέλος του ελληνικού συνδικαλισμού Το συνδικαλιστικό κίνημα πλήρως ενταγμένο στις διαδικασίες δια- βούλευσης και κοινωνικού διαλό- γου με τους εργοδότες σελ. 13 ... Ο.Φ. Αθανασίου: Ρύθμιση του άναρχου τηλεοπτικού πεδίου Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να μπει σε διαδικασία “τακτοποί- ησης” των οφειλών των ιδιωτι- κών ΜΜΕ σελ. 15 ... Τζ. Αλιπράντη: Οι συντελεστές κλείνουν το μάτι στην αισχροκέρδεια Προβλήματα και παράδοξα στην αλλαγή του ΦΠΑ σελ. 21 Plan A, Plan B ή επιτέλους σχεδιασμός; Του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν Ο ταν προσπαθεί κανείς να σκεφτεί τα όσα συνέ- βησαν τους τελευταίους έξι μήνες, αλλά και τα προη- γούμενα πέντε χρόνια, θα κατα- λήξει αναπόφευκτα στο συμπέ- ρασμα ότι η αδιαλλαξία των δα- νειστών δεν είναι ο μόνος πα- ράγοντας, που προκάλεσε την οικονομική και κοινωνική κα- ταστροφή, ούτε και ο μόνος λό- γος που η σημερινή ελληνική κυβέρνηση υπέστη μια συντρι- πτική ήττα. Η ελαφρότητα με την οποία χειρίστηκαν τα στε- λέχη του οικονομικού επιτε- λείου, όχι μόνο τη διαπραγμά- τευση, αλλά κυρίως τη διαμόρ- φωση της οικονομικής και κοι- νωνικής πολιτικής (χωρίς να ξεχνάμε την περιβαλλοντική), ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙ∆Α 2 Είμαστε με το μέρος των μικρών και μεσαίων αγροτών Κείμενο του ειδικού συνεργάτη για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ στον αγροτικό χώρο σελ. 22 Σαλπάρουμε για να διευρύνουμε τον ορίζοντα Το φθινόπωρο πέρασε και έφερε το χειμώνα που κυοφόρησε την άνοιξη για την Αριστερά. Τη δική μας αριστερά, που παλέψαμε τόσα χρόνια για να κάνει την ανατροπή και να αναρριχηθεί βήμα το βήμα ως την κορυφή, έχοντας στο πλευρό της τα κινήματα και το λαό. Η «Εποχή», όπως κάθε χρόνο, σαλπάρει για να αναστοχαστεί, να ανασυνταχθεί και να επανέλθει δριμύτερη και πιο δυ- ναμική. Αυτό το καλοκαίρι, ειδικά, το έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Θα επανέλθουμε στις 30 Αυγούστου. Ανασύνταξη και απεγκλωβισµός ΝΗΦΑΛΙΑ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Φλαμπουράρης: Να αναζητηθεί ένα νέο πολιτικό σχέδιο Σελίδες 6, 7 Θοδωρής ∆ρίτσας: Χρειαζόμαστε οδικό χάρτη για την απεμπλοκή Σελίδες 8, 9 Γιάννης Αλμπάνης: Ανάγκη για σχέδιο ανατροπής Σελίδα 11 ∆ημήτρης Στρατούλης: Nα απεγκλωβιστoύμε από τη μνημονιακή συμφωνία Σελίδες 10, 11 ΤΟ ΘΕΜΑ Για τη θέση της Αριστεράς στην Ευρώπη γράφουν οι Ατίλα Βαϊνάι, Ανέτε Γκρότ και Ροσάνα Ροσάντα Σελίδες 16, 17 Μετά από ένα δεκαήμερο κρίσιμων εξελίξεων, με δύο ψηφοφορίες για τα προαπαιτούμενα, που ανέδειξαν μια χαρακτηριστική διαφωνία στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και έναν περιορισμένης έκτασης αλλά πολιτικά σημαντικό ανασχηματισμό, η κυβέρνηση επιχειρεί ανασύνταξη αναζητώντας ισορροπίες σε ένα μάλλον ρευστό πολιτικό τοπίο. Την ίδια στιγμή, οι επιπτώσεις από την εκβιαστική επιβολή του νέου μνημονίου συνειδητοποιούνται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να εκφράζεται από πολλές πλευρές η ανάγκη για ενεργοποίηση της συλλογικής και συντεταγμένης συζήτησης για την διατύπωση μιας στρατηγικής επανατοποθέτησης του κόμματος στην προοπτική απεγκλωβισμού της κυβέρνησης και της χώρας από τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα που προδιαγράφει η συμφωνία. Μετά το δημόσια διατυπωμένο αίτημα μεγάλου αριθμού μελών της κεντρικής επιτροπής για άμεση σύγκληση της ολομέλειάς της, την ανάγκη για προσφυγή στη βάση του κόμματος με τη διοργάνωση ενός «συνεδρίου στρατηγικής επανατοποθέτησης και όχι παράλληλων μονολόγων» τονίζει και ο γραμματέας της κεντρικής επιτροπής σε συνέντευξή του. ∆εν αποκλείεται με την προγραμματισμένη για αύριο, ∆ευτέρα, συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ να δοθεί το σήμα για μια γόνιμη αναστοχαστική συζήτηση, που τόσο μεγάλη ανάγκη δείχνει να έχει το κόμμα. Εν τω μεταξύ, δημοσκόπηση της Metron Analysis δείχνει ότι στην αναζήτηση αυτής της στρατηγικής επανατοποθέτησης δεν θα υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Στο βαθμό που η δημοσκόπηση αντανακλά την πολιτική πραγματικότητα, τότε η συζήτηση για το αύριο φαίνεται ότι θα έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και οι απαντήσεις που θα δοθούν μόνο εύκολεςδεν θα είναι. •` Το δίλημμα είναι κοινό για όλους τους αριστερούς

description

Εποχή 26-07-2015

Transcript of Εποχή 26-07-2015

Page 1: Εποχή 26-07-2015

3341

Εβδομαδιαία εφημερίδα της Ανανεωτικής Αριστεράς • Κυριακή 26 Ιουλίου 2015 • Αρ. φ. 1261 • 2 €

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Κ. ∆οξιάδης: Εκτός απ’ τομνημόνιο, υπάρχουνκαι οι ταξικοί αγώνεςΗ κυβέρνηση της Αριστεράς οφεί-λει να εκμεταλλευτεί τη μοναδικήιστορική ευκαιρία σελ. 8

...Σ. Γκίντιν, Λ. Πάνιτς:Ο νέος ελληνικός μαραθώνιοςΤι συνεπάγεται η βαθύτερηπροετοιμασία για μια έξοδο απότην ευρωζώνη σελ. 28, 29

...Σλ. Ζίζεκ: Το κουράγιομπροστά στην απελπισίαΟι “αντιθέσεις” του ΣΥΡΙΖΑκαι του ευρωπαϊκούκαθεστώτος σελ. 30, 31

...Β. Αρανίτου: Το δημοψήφισμακαι το τέλος του ελληνικούσυνδικαλισμούΤο συνδικαλιστικό κίνημα πλήρωςενταγμένο στις διαδικασίες δια-βούλευσης και κοινωνικού διαλό-γου με τους εργοδότες σελ. 13

...Ο.Φ. Αθανασίου: Ρύθμιση τουάναρχου τηλεοπτικού πεδίουΟ ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγονα μπει σε διαδικασία “τακτοποί-ησης” των οφειλών των ιδιωτι-κών ΜΜΕ σελ. 15

...Τζ. Αλιπράντη:Οι συντελεστές κλείνουντο μάτι στην αισχροκέρδειαΠροβλήματα και παράδοξαστην αλλαγή του ΦΠΑ σελ. 21

Plan A, Plan Bή επιτέλουςσχεδιασμός;Του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν

Οταν προσπαθεί κανείςνα σκεφτεί τα όσα συνέ-βησαν τους τελευταίους

έξι μήνες, αλλά και τα προη-γούμενα πέντε χρόνια, θα κατα-λήξει αναπόφευκτα στο συμπέ-ρασμα ότι η αδιαλλαξία των δα-νειστών δεν είναι ο μόνος πα-ράγοντας, που προκάλεσε τηνοικονομική και κοινωνική κα-ταστροφή, ούτε και ο μόνος λό-γος που η σημερινή ελληνικήκυβέρνηση υπέστη μια συντρι-πτική ήττα. Η ελαφρότητα μετην οποία χειρίστηκαν τα στε-λέχη του οικονομικού επιτε-λείου, όχι μόνο τη διαπραγμά-τευση, αλλά κυρίως τη διαμόρ-φωση της οικονομικής και κοι-νωνικής πολιτικής (χωρίς ναξεχνάμε την περιβαλλοντική),

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙ∆Α 2

Είμαστε με το μέροςτων μικρών καιμεσαίων αγροτώνΚείμενο του ειδικού συνεργάτηγια την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑστον αγροτικό χώρο

σελ. 22

Σαλπάρουμεγια να διευρύνουμετον ορίζοντα

Το φθινόπωρο πέρασε και έφερε τοχειμώνα που κυοφόρησε την άνοιξη γιατην Αριστερά. Τη δική μας αριστερά,που παλέψαμε τόσα χρόνια για να κάνειτην ανατροπή και να αναρριχηθεί βήματο βήμα ως την κορυφή, έχοντας στοπλευρό της τα κινήματα και το λαό. Η«Εποχή», όπως κάθε χρόνο, σαλπάρειγια να αναστοχαστεί, να ανασυνταχθείκαι να επανέλθει δριμύτερη και πιο δυ-ναμική. Αυτό το καλοκαίρι, ειδικά, τοέχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ.Θα επανέλθουμε στις 30 Αυγούστου.

Ανασύνταξηκαι απεγκλωβισµός

ΝΗΦΑΛΙΑ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Αλέκος Φλαμπουράρης:Να αναζητηθεί ένανέο πολιτικό σχέδιο

Σελίδες 6, 7

Θοδωρής ∆ρίτσας:Χρειαζόμαστε οδικόχάρτη για την απεμπλοκή

Σελίδες 8, 9

Γιάννης Αλμπάνης:Ανάγκη για σχέδιοανατροπής

Σελίδα 11

∆ημήτρης Στρατούλης:Nα απεγκλωβιστoύμε απότη μνημονιακή συμφωνία

Σελίδες 10, 11

ΤΤΟΟ ΘΘΕΕΜΜΑΑ

Για τη θέση της Αριστεράς στην Ευρώπη γράφουνοι Ατίλα Βαϊνάι, Ανέτε Γκρότ και Ροσάνα Ροσάντα

Σελίδες 16, 17

Μετά από ένα δεκαήμερο κρίσιμων εξελίξεων, με δύοψηφοφορίες για τα προαπαιτούμενα, που ανέδειξαν μιαχαρακτηριστική διαφωνία στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικήςπλειοψηφίας, και έναν περιορισμένης έκτασης αλλά πολιτικάσημαντικό ανασχηματισμό, η κυβέρνηση επιχειρεί ανασύνταξηαναζητώντας ισορροπίες σε ένα μάλλον ρευστό πολιτικό τοπίο.

Την ίδια στιγμή, οι επιπτώσεις από την εκβιαστική επιβολή τουνέου μνημονίου συνειδητοποιούνται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ,με αποτέλεσμα να εκφράζεται από πολλές πλευρές η ανάγκη γιαενεργοποίηση της συλλογικής και συντεταγμένης συζήτησης γιατην διατύπωση μιας στρατηγικής επανατοποθέτησης τουκόμματος στην προοπτική απεγκλωβισμού της κυβέρνησης καιτης χώρας από τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδαπου προδιαγράφει η συμφωνία.

Μετά το δημόσια διατυπωμένο αίτημα μεγάλου αριθμού μελώντης κεντρικής επιτροπής για άμεση σύγκληση της ολομέλειάς

της, την ανάγκη για προσφυγή στη βάση του κόμματος με τηδιοργάνωση ενός «συνεδρίου στρατηγικής επανατοποθέτησηςκαι όχι παράλληλων μονολόγων» τονίζει και ο γραμματέας τηςκεντρικής επιτροπής σε συνέντευξή του. ∆εν αποκλείεται με τηνπρογραμματισμένη για αύριο, ∆ευτέρα, συνεδρίαση τηςπολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ να δοθεί το σήμα για μιαγόνιμη αναστοχαστική συζήτηση, που τόσο μεγάλη ανάγκηδείχνει να έχει το κόμμα.

Εν τω μεταξύ, δημοσκόπηση της Metron Analysis δείχνει ότιστην αναζήτηση αυτής της στρατηγικής επανατοποθέτησης δενθα υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.

Στο βαθμό που η δημοσκόπηση αντανακλά την πολιτικήπραγματικότητα, τότε η συζήτηση για το αύριο φαίνεται ότι θαέχει ιδιαίτερες απαιτήσεις και οι απαντήσεις που θα δοθούν μόνοεύκολεςδεν θα είναι.

•`

Το δίλημμα είναι κοινό για όλους τους αριστερούς

Page 2: Εποχή 26-07-2015

22 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΘΕΜΑΤΑ

ΕΒ∆ΟΜΑ∆ΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙ∆Α ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣΙδιοκτήτης: Εκδοτικός - ∆ημοσιογραφικός Συνεταιρισμός Κοινωνικών,Πολιτικών και Πολιτιστικών Μελετών και ∆ραστηριοτήτων Η ΕΠΟΧΗ, ΣΥΝ Π.Ε.

Βλαχάβα 11 & Αθηνάς, 3ος όροφος,Αθήνα 105 51

ΤΗΛΕΦΩΝΑ 3630523, 3619513 - 3619514 •FAX: 3619610

Εκδότρια:Ασημίνα ∆αβάκη - Κλαυδιανού

Συνδρομές (σε ευρώ)• Εσωτερικού: 150 • Kύπρος: 250

• Ευρώπη: 250 • Λοιπός κόσμος: 250Α.Φ.Μ. 096207018 - ∆ΟΥ: ΣΤ’ Αθηνών

Αρ. Λογαριασμού: 72038528658ΙΒΑΝ GR 3801107200000072038528658

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑΗλεκτρονική ∆ιεύθυνση:

[email protected]

Κωδικός εντύπου: 3341ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ ΚΛΕΝΙΚ Ε.Ε.

Του Θωμά Τσαλαπάτη

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει.Ὅμως ἐγὼ∆ὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώραΠόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσωΠόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶςφλόγες.Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺςδρόμουςΤὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σαςσὰ σημαίαΚαρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατετὸ ἐμπόρευμαἩ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲτάξη,Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιοΚρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζωΜὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκωΜὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περι-μένω.Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Μανώλης Αναγνωστάκης

Τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια το πα-ρελθόν χρησιμοποιήθηκε ως ένα πρό-χειρο ερμηνευτικό εργαλείο. Πυκνή

σε γεγονότα κάθε είδους, η πρόσφατη ελ-ληνική ιστορία προσέφερε παραλληλισμούςσε κάθε κατάσταση του παρόντος μας. ΟΤσολάκογλου, η Μικρασιατική κατα-στροφή, η πτώχευση, τα Ιουλιανά έπαψαννα είναι απλά γεγονότα και ονόματα, έγινανκώδικες ερμηνείας, παραλληλίες απόλυτες,εγχειρίδια βοηθείας στο να κατανοήσουμετο ξαφνικό παρόν μας. Κωδικοποιημέναιστορικά γεγονότα χωρίς αποχρώσεις ή αν-τίλογο, κομμάτια της ιστορίας με το ιστο-ρικό τους βάθος να απέχει, περιοριζόμεναστη μία και μόνη τρέχουσα άποψη με όρουςδημοσίου λόγου και όχι επιστημονικής τεκ-μηρίωσης.

Σίγουρα η συγκεκριμένη πτυχή του δημο-σίου λόγου, όπως αυτός καθιερώθηκε ταχρόνια της κρίσης, είναι μία από τις λιγό-τερο προβληματικές. Είναι άλλωστε κατα-νοητό πως στην πιο ρευστή εποχή κάποιοςψάχνει βράχους για να κρατηθεί, βεβαιότη-τες μέσα στην τρικυμία. Ειπωμένο με τρόποαπόλυτα καταφατικό, το παρελθόν προσέ-φερε την ασφάλεια της οικειότητας, τη σι-γουριά του κοινού τόπου, τη βεβαιότητα τουήδη βιωμένου.

To ρευστό έγινε αχαρτογράφητο

Ανάμεσα σε εμάς και την περίοδο χρήσηςαυτής της ρητορικής, όμως, μεσολάβησεένα γεγονός που δεν έβρισκε παρόμοιο,ούτε στην ελληνική, ούτε στην ευρωπαϊκήιστορία. Και αυτό είναι η εκλογική νίκη τηςαριστεράς. Το ρευστό έγινε πια αχαρτογρά-φητο και οι τρόποι με τους οποίους αντι-λαμβανόμασταντο παρόν έμοι-αζαν πως μπο-ρούσαν να ταυτι-στούν με τοντρόπο που το δια-μορφώναμε.Έστω για λίγο,έστω σαν αίσθησηενός γεγονότοςπου πλησιάζει, ηδημιουργία έμοι-αζε να συνορεύειμε την αντίληψη.Μια τέτοια αί-σθηση όμως κό-

πηκε απότομα.Από την ανάταση του δημοψηφίσματος

περάσαμε στην απότομη πτώση του κακούαποτελέσματος της διαπραγμάτευσης. Καικάπου εκεί όλα έμοιαζαν να αλλάζουν ξανά.Κάπου εκεί επέστρεψε και το παρελθόν: ΗΒάρκιζα, οι χειρισμοί του ΚΚΕ πριν τον εμ-φύλιο, η ήττα του εμφυλίου, η ήττα γενικά.Ενώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμετην περιγραφή στην αρχή του κειμένου (γιατη χρήση του παρελθόντος ως εργαλείουστο παρόν) ώστε να περιγράψουμε τουςνέους αυτούς παραλληλισμούς, νομίζω πωςέχει μεγαλύτερη σημασία να εστιάσουμε στηπροβληματική τους φύση.

Το μέγεθος του αγώνα

Καταρχάς, έχω την αίσθηση -και χωρίςκαμία πρόθεση να ηθικολογήσω- πως το νατοποθετούμε τη διαδικασία της διαπραγμά-τευσης ακόμα και στην ίδια πρόταση μετους αγώνες της αριστεράς είναι ασέβεια.Το να ψάχνουμε σχήματα λόγου ή αναλογίεςγια τη σημερινή ήττα με μια ήττα που είχεσαν κόστος νεκρούς, φυλακίσεις και εξο-ρίες μοιάζει με μια ανώριμη συμπεριφοράκαι με μια προσπάθεια να αυξήσουμε τοβραχύ μας μπόι. Η κατάθεση των όπλων ωςκυριολεξία και ως μεταφορά έχουν την από-σταση του «πεθαίνω στη δουλειά» όταν δου-λεύεις υπερωρίες, με την εγκληματική κυ-ριολεξία των εργατικών ατυχημάτων.

Ταυτόχρονα, υπάρχει άλλη μια προβλη-ματική ευκολία στις παραπάνω χρήσεις. Ηταύτιση της αριστεράς με την ήττα. Γιατίμπορεί οι ήττες του παρελθόντος να συγ-κρότησαν ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνι-κής αριστερής ταυτότητας, να διαχύθηκανμέσα σε ποιήματα και τραγούδια, τον παλμότων οποίων κρατούμε ακόμη, να έγινανκομμάτι και απόδειξη (ως κόστος) του ηθι-κού πλεονεκτήματος της αριστεράς, αλλάμε μια βασική διαφορά. Η ήττα αυτή ήρθεως αποτέλεσμα αγώνα. Το μέγεθος τουαγώνα αυτού είναι που προσδιορίζει τηνηθική, τη σημασία και τελικά την ίδια τηνταυτότητα της ήττας.

Για ξεκαθαρίσουμε λίγο προς τι όλα αυτά.Έχω την αίσθηση πως η χρήση όλων αυτώντων γεγονότων έχουν ως αποτέλεσμα ναπροσδιορίζουν την ήττα ως απαρέγκλιτηταυτότητα της αριστεράς. Έχω την αίσθησηπως ταυτίζονται με μια ευκολία και μια προ-χειρότητα που με τη σειρά τους ταυτίζονταιμε την παραίτηση. Και ακόμη και αν δενέχουμε απαντήσεις, ας διακινδυνεύσουμε τηβεβαιότητα πως η αριστερά ταυτίζεται μετον αγώνα και όχι με την ήττα, ακόμα και αναυτή συναντήσουμε στο τέλος, ακόμη και αν«είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμέ-νων/είν’ η προσπάθειές μας σαν τωνΤρώων». Αυτά.

tsalapatis.blogspot.gr

εί χε δύο πο λύ α ρ νη τι κές ε πι πτώ σεις: πρώ τον, δεν στά θη κε δυ να τό να δη -μιου ρ γη θούν ι σχυ ρές συ μ μα χίες με κοι νω νι κές και πο λι τι κές δυ νά μειςτης Ευ ρώ πης, που θα α να γνώ ρι ζαν ό τι πί σω α πό τη διε κ δί κη ση για δια -γρα φή χρέ ους, βρί σκε ται έ να σχέ διο για την οι κο νο μία και την κοι νω νίακαι, δεύ τε ρο, δε στά θη κε δυ να τό να προ βλε φθούν ε να λ λα κτι κές προ σε -γ γί σεις, οι ο ποίες θα ε πέ τρε παν στην ε λ λη νι κή κυ βέ ρ νη ση να προ σα ρ μό -σει την α ντί στα σή της στη σκλη ρή στά ση των δα νει στών, και να α ντέ ξειγια με γά λο χρο νι κό διά στη μα, υ πε ρα σπι ζό με νη το πρό γρα μ μά της και υ -λο ποιώ ντας βα σι κά μέ ρη του, συ νε χί ζο ντας πα ρά λ λη λα τη δια πρα γ μά -τευ ση για το χρέ ος. Με ά λ λα λό για, αν θέ λου με να α λ λά ξου με την Ευ ρώ -πη και να πο λε μή σου με το νε ο φι λε λευ θε ρι σμό, δεν α ρ κεί να ζη τά με συ -νε χώς α πό τον α ντί πα λο να προ σα ρ μό σει αυ τός το πρό γρα μ μά του.

Απλοϊκές λο γι κές, ση μα ντι κές πα ρα λεί ψεις

Η λο γι κή του στοι χειώ δους σχε δίου της κυ βέ ρ νη σης για την α ντι στρο -φή της πτω τι κής ε ξέ λι ξης ή ταν α πλή: θα μειω θεί σε κά ποιο βα θ μό το κό -στος της δια χεί ρι σης του δη μο σίου χρέ ους, θα αυ ξη θεί έ τσι η ζή τη ση και,σύ μ φω να με έ ναν πρω τό γο νο κεϋνσια νι σμό που κα τέ λη ξαν να συ μ με ρί -ζο νται ό λα τα οι κο νο μι κά στε λέ χη, «θα πά ρει μπρο στά η οι κο νο μία, καιθα γί νουν ε πε ν δύ σεις»! Σε αυ τή τη λο γι κή προ στέ θη κε η αύ ξη ση των προ -νοια κών δα πα νών σε ό τι α φο ρά την α ν θρω πι στι κή κρί ση, η προ σπά θειαε πα να φο ράς των συ λ λο γι κών συ μ βά σεων και ο α πο τε λε σμα τι κό τε ρος ε -λέ γ χος της πα ρα βα τι κό τη τας στην α γο ρά ε ρ γα σίας και την α πα σχό λη ση.∆εν σχε διά στη καν, ό μως, α πο φα σι στι κές πα ρε μ βά σεις για το δη μό σιο έ -λε γ χο του τρα πε ζι κού συ στή μα τος, τον έ λε γ χο των ε κροών χρη μα τι κούκε φα λαίου ή την α να κα τα νο μή ει σο δή μα τος και πλού του, α πό την ο ποίαε ξα ρ τά ται σε κα θο ρι στι κό βα θ μό η πα ρα γω γι κή και κοι νω νι κή α να συ -γκρό τη ση (ει δι κό τε ρα για το σύ στη μα υ γείας και το συ ντα ξιο δο τι κό). ∆ενα ξιο ποιή θη καν δυ να τό τη τες πα ρε μ βά σεων σε ό τι α φο ρά τη δη μιου ρ γίασυ μπλη ρω μα τι κών νο μι σμά των και την τα χεία α νά πτυ ξη της κοι νω νι κήςκαι α λ λη λέ γ γυας οι κο νο μίας, που θα ά λ λα ζαν το συ σχε τι σμό δυ νά μεωνπρος ό φε λος των α δυ νά των και του κό σμου της ε ρ γα σίας, ε πι τα χύ νο νταςτην αύ ξη ση της α πα σχό λη σης. ∆εν α ντι με τω πί στη κε με θο δι κά, και μεστό χο την ά με ση α ξιο ποίη ση δη μο σίων πό ρων (ε θνι κών και ευ ρω παϊκών)για την α να συ γκρό τη ση, η λει του ρ γία της δη μό σιας διοί κη σης.

Φα ντα σίω σεις αυ τα ρ χι κής έ μπνευ σης

Με μια α φέ λεια, που εί ναι δύ σκο λο να πι στέ ψει κα νείς, ε πι χει ρή θη κεη χρη σι μο ποίη ση ε νός κρα τι κού μη χα νι σμού, που εί ναι συ γ χρό νως δια -βρω μέ νος α πό ι διω τι κά συ μ φέ ρο ντα, έ ρ μαιο των πε λα τεια κών σχέ σεωνμε την πο λι τι κή ε λίτ και ε πο μέ νως α δια φα νής και α να πο τε λε σμα τι κός. Ηση με ρι νή διοί κη ση, μό νο σε ε ξαι ρε τι κές πε ρι πτώ σεις και ό ταν μπο ρεί ναα ξιο ποιη θεί το προ σω πι κό, έ χει τη δυ να τό τη τα να συ μ βά λει σε έ να σχέ -διο α να συ γκρό τη σης. Πρό κει ται για υ πη ρε σίες, που εί ναι το προϊόν δε κα -ε τιών ά λω σης α πό ι διω τι κά και πο λι τι κά συ μ φέ ρο ντα και ε νί σχυ σης αυ -τών των σχέ σεων κα τά την τε λευ ταία πε ντα ε τία. Το ό ποιο σχέ διο ά σκη -σης πο λι τι κής με κρα τι κές υ πη ρε σίες και δη μό σιους πό ρους, α παι τεί τηνε πε ξε ρ γα σία ε νός πρό σθε του σχε δίου για την α να μό ρ φω ση της λει του ρ -γίας των υ πη ρε σιών αυ τών και την α πο τε λε σμα τι κή ε νε ρ γο ποίη σή τους,χά ρη στη στή ρι ξη και την πρω το βου λία μέ ρους, του λά χι στον, του υ πα λ -λη λι κού προ σω πι κού. Η ι δέα που κυ κλο φό ρη σε και σε κυ βε ρ νη τι κά κεί -με να, ό τι χρειά ζο νται «μά να τ ζερ» στη δη μό σια διοί κη ση, δεν εί ναι πα ράμια φα ντα σίω ση αυ τα ρ χι κής έ μπνευ σης, που α γνο εί ό τι οι διοι κη τι κές υ -πη ρε σίες εί ναι κα τ’ ε ξο χήν χώ ροι ε ντά σεως γνώ σης και συ λ λο γι κών μο -ρ φών ο ρ γά νω σης της ε ρ γα σίας, ό που η α πο τε λε σμα τι κό τη τα εί ναι ε πι -πλέ ον συ νά ρ τη ση της α πο δο χής των στό χων και με θό δων.

Επει γό ντως σχε δια σμός!

Με τά την ή τ τα της 12ης Ιου λίου, η συ ζή τη ση για έ ναν ά λ λο προ σα να -το λι σμό και, πό σο μά λ λον, για την α ντι με τώ πι ση των ε πι πτώ σεων της συ -μ φω νίας με τους θε σμούς, δεν έ χει στην πρα γ μα τι κό τη τα ξε κι νή σει. Κά -ποιες φή μες για Plan B α πό ‘δώ, κά ποιες «ε να λ λα κτι κές» ι δέες α πό ‘κείκαι πά μπο λ λα πο λι τι κά στε λέ χη, που θεω ρούν ό τι η «δι καίω σή» τους θαγε ν νή σει α να γκα στι κά το νέο και το ρι ζο σπα στι κό. Και α πό την ά λ λη με -ριά η αί σθη ση ό τι η πρό σκαι ρη πο λι τι κή στα θε ρό τη τα θα ε ξα σφα λί σεικαι την ε πι τυ χή κα τά κά ποιο τρό πο υ λο ποίη ση της συ μ φω νίας.

Υπά ρ χουν εύ λο γα ε ρω τή μα τα: α κό μα και αν ό λα πά νε σύ μ φω να με τιςπρο βλέ ψεις και, πό σο μά λ λον, στην πο λύ πι θα νή πε ρί πτω ση, που θα ο -δη γη θού με ε κτός Ευ ρώ, με ποιο τρό πο θα στη ρι χ θεί ο πλη θυ σμός, πώς θαβρε θεί η «τα ξι κή με ρο λη ψία» στο ε πί κε ντρο των ά με σων α λ λά και τωνμα κρο πρό θε σμων ε πι λο γώ ν; Χρειά ζε ται ε πει γό ντως έ νας σχε δια σμός.Αλλά ο σχε δια σμός δεν εί ναι μια συ νά ντη ση φί λων, μια α ντα λ λα γή α πό -ψεων με τα ξύ α ν θρώ πων με ε πι στη μο νι κές γνώ σεις, δεν εί ναι μια ε πί δει -ξη γνώ σεων κο μ μα τι κών στε λε χών.

Εί ναι μια δου λειά, ε πί μο νη, μα κρό χρο νη, δη μό σια, υ πό συ νε χή έ λε γ χο,ε πι στη μο νι κό και κοι νω νι κό, η ο ποία πρέ πει να α πο τε λεί την κα ρ διά τηςπο λι τι κής και κοι νω νι κής δρά σης και το υ λι κό της δια παι δα γώ γη σης καιε πι μό ρ φω σης των στρα τευ μέ νων α ν δρών και γυ ναι κών.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1η ΣΕΛΙ∆Α

Plan A, Plan Bή ε πι τέ λους σχε δια σμός;

Η αριστερά,το παρελθόν και η ήττα

Page 3: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 33ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ηδεύτερη ομάδα προαπαιτούμε-νων ψηφίστηκαν την περασμένηΠέμπτη τις πρωινές ώρες από τη

Βουλή και τώρα είναι ανοιχτός ο δρόμοςνα αρχίσουν από αύριο ∆ευτέρα οι κανο-νικές διαπραγματεύσεις για τη νέα συμ-φωνία μεταξύ κυβέρνησης και δανει-στών, που θα αριθμείται ως το τρίτο μνη-μόνιο προβλεπόμενης διάρκειας τριώνχρόνων. Κατά το συμφωνημένο πρό-γραμμα θα πρέπει αυτή να έρθει ολο-κληρωμένη στη Βουλή στις 12 Αυγού-στου, ώστε να έχει ψηφιστεί για να απο-πληρωθούν οι δόσεις ύψους 3,2 δισ.προς την ΕΚΤ που λήγουν στις 20 Αυ-γούστου.

Όσον αφορά το ρήγμα που έχει κατα-γραφεί στην κοινοβουλευτική ομάδα τουΣΥΡΙΖΑ, παρά το ότι οι αριθμοί του «όχι»και του «παρών» μειώθηκαν, παραμένεικαι σταθεροποιήθηκε. Αυτή η εξέλιξηεπιβεβαιώνει το πρόβλημα της κυβέρνη-σης, η οποία κατά περίπτωση είναι μει-οψηφία, και ταυτόχρονα δρομολογεί καιεσωκομματικές και γενικότερα πολιτι-κές εξελίξεις. Στο τραπέζι, πλέον, υπάρ-χει η διεξαγωγή ενός έκτακτου συνε-δρίου του ΣΥΡΙΖΑ άμεσα, πιθανόν καιτον Σεπτέμβριο, και η διεξαγωγή εκλο-γών αμέσως μετά, ίσως και τον Οκτώ-βριο.

Η νέα διαπραγμάτευση πηγήρευστότητας

Το περιβάλλον, επομένως, είναι ρευ-στό και αυτή η ρευστότητα τροφοδοτεί-ται από πολλές πλευρές. Η διαδικασίασύναψης της συμφωνίας είναι κρίσιμηπηγή. Πέραν της κατ’ αρχήν συμφωνίαςτων Βρυξελλών και της πρώτης εκταμί-ευσης, το περιεχόμενο της συμφωνίαςτώρα θα καθοριστεί και κανείς δεν μπο-ρεί να προβλέψει αν κάποιες βελτιώσεις,που θα ζητήσει η ελληνική πλευρά, θαγίνουν αποδεκτές ή, αντίθετα, αν οι εκ-πρόσωποι των θεσμών θα θέσουν νέαπροαπαιτούμενα, που θα φέρουν την ελ-

ληνική πλευρά σε εξαιρετικά δύσκοληθέση.

Αυτή η πηγή δυσκολιών μπορεί ναπροκαλέσει ακόμη και πολιτικές εξελί-ξεις, καθώς οι θεσμοί δεν έχουν ενιαίαστάση γενικότερα για την οικονομικήπολιτική και ειδικότερα για την Ελλάδα.Το χρέος και το πώς θα αντιμετωπιστείείναι η αιχμή της διαφωνίας, αλλά δια-φωνούν και για το κατά πόσο οι στόχοιτης συμφωνίας είναι εφικτοί, άρα πώςπρέπει να διαμορφωθούν τα τελικάμέτρα. Είναι χαρακτηριστικό δημοσίευματου «Σπίγκελ» που αναφέρεται σε πλη-ροφορίες για χαλάρωση της λιτότηταςλόγω δυσμενούς κατάστασης της οικο-νομίας.

Πολιτικές εξελίξεις, ακόμα, μπορεί ναπροκληθούν και από την ίδια την κυβέρ-νηση. Η προσφυγή στις εκλογές μπορείνα επιλεγεί από την κυβέρνηση για δύολόγους. Ο πρώτος είναι για να επωφελη-θεί από το θετικό κλίμα απέναντί της,όπως αποκαλύπτουν και οι δημοσκοπή-σεις, για να εξασφαλίσει μεγαλύτερηαπό τη σημερινή κοινοβουλευτική καιπολιτική δύναμη. Ο δεύτερος είναι γιανα αντιμετωπίσει τα εσωκομματικά προ-βλήματα, τα οποία πιθανόν δεν καταφέ-ρει να επιλύσει το έκτακτο συνέδριο.

Το εσωτερικό πρόβλημα τουΣΥΡΙΖΑ

Το μείζον εσωκομματικό πρόβληματου ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τροφοδοτείται μεδιάφορους τρόπους, περιπλέκεται όλοκαι περισσότερο. Η καθυστέρηση τηςλειτουργίας των κομματικών οργάνων, ηοποία όξυνε το κλίμα εφόσον θεωρή-θηκε υπεκφυγή της ηγεσίας της κυβέρ-νησης, με τη συνεδρίαση αύριο της Πο-λιτικής Γραμματείας και το επόμενοΣαββατοκύριακο της Κεντρικής Επιτρο-πής, απομακρύνεται ως αιτία τριβών. Ει-κάζεται, ως εκ τούτου, ότι τα προβλή-ματα που έχουν προκύψει, θα αρχίσουννα συζητιούνται με μεγαλύτερη σύνεση

και μεγαλύτερη διάθεση εμβάθυνσης. Ησυζήτηση στα όργανα θα επιτρέψει καιτη διατύπωση των απόψεων των τριώνκυριότερων ρευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, απο-τρέποντας έτσι πρόσκαιρες συμπτώσεις,που δεν στηρίζονται και σε κοινά πολι-τικά σχέδια.

Η κυβέρνηση, εν τω μεταξύ, συγχρό-νως με την εργασία για την τελική σύ-ναψη της συμφωνίας, θα επιχειρήσει μεμια σειρά νομοθετικές πρωτοβουλίες νααντικρούσει την κριτική για αδράνειακαι κυρίως να πείσει ότι η διπλή στό-χευση του έργου της είναι δεδομένη καιγια το μέλλον. Σε αυτό το έδαφος θα επι-χειρήσει να απαντήσει στο επικείμενοσυνέδριο η σημερινή ηγεσία της κυβέρ-

νησης στην κριτική που θα ασκηθεί.Όσοι επιλέξουν ως αφετηρία κριτικήςτην άμεση αποχώρηση από την ευρω-ζώνη και την υιοθέτηση εθνικού νομί-σματος, μπορεί να μην επιμείνουν στηναντιπαράθεση σε αυτό το σημείο. Όσοιόμως θα επιλέξουν ως αφετηρία τηνανασύνταξη του -αριστερού και όχιαπλώς αντιμνημονιακού- κόμματος καιτης υιοθέτησης ενός σχεδίου, μέσω καιτων κοινωνικών κινημάτων, απεγκλωβι-σμού από το μνημόνιο, θα επιμείνουν καιθα αποκρούσουν ενδεχόμενες πολιτικέςή και πιέσεις, που θα οδηγούν σε έναείδος μνημονιακής κανονικότητας.

Παύλος Κλαυδιανός

Αρχίζουν τώρα οι δύσκολεςδιαπραγματεύσεις

Σε ρα διο φω νι κή συ νέ ντευ ξη, στη συ χνό τη τα τουΑθή να 9,84, ο γραμ μα τέ ας της κε ντρι κής ε πι τρο- πής του ΣΥ ΡΙ ΖΑ, Τά σος Κο ρω νά κης, μί λη σε γιαπράγ μα τα που ό λοι πε ρι μέ να με να α κού σου με: γιατο ρό λο του κόμ μα τος και των με λών του στις έ -κτα κτες συν θή κες που α ντι με τω πί ζου με. ∆η μο σι-εύου με έ να ε κτε τα μέ νο α πό σπα σμα α πό την α πο- μα γνη το φώ νη σή της.

«Χρειά ζε ται να ε πα να προσ διο ρί σου με την τα κτι κήμας. Έχου με κά νει λά θη σε αυ τή την πο ρεία και

χρεια ζό μα στε να χα ρά ξου με μια στρα τη γι κή προς ό φε -λος του λα ού, με ει λι κρί νεια και ε νό τη τα. Απευ θύ νο μαισε ό λες τις πλευ ρές, να χα μη λώ σουν οι τό νοι, για τί τα ε -ρω τή μα τα μπο ρεί να εί ναι με γα λύ τε ρα α π’ ό σο >ί σως>φα ντα ζό μα στε. Πολ λά ευ ρω παϊκά κόμ μα τα το πο θε -

τού νται με βά ση τις κι νή σεις που θα κά νει ο ΣΥ ΡΙ ΖΑ. Το προ η γού με νο διά στη μα εί χα με δύο σχέ δια σε πλή -

ρη ε ξέ λι ξη: να πέ σει η κυ βέρ νη ση, ή να δια λυ θεί ο ΣΥ ΡΙ -ΖΑ. Αυ τό το πα ρά ξε νο κόμ μα, ό πως δή λω ναν ευ ρω παίοια ξιω μα τού χοι, για το ο ποίο ε μείς, ό μως, εί μα στε πε ρή -φα νοι για τί μας έ φτα σε ως ε δώ. Χρειά ζε ται τώ ρα νασυ ζη τή σει, με πολ λή σύ νε ση, τη στρα τη γι κή του, για τίδεν μπο ρεί το μέλ λον του να εί ναι το μνη μό νιο. Να α πε -μπλα κού με α πό εμ μο νές και ι δε ο λο γή μα τα και να συ ζη -τή σου με με ει λι κρί νεια με τα μέ λη του κόμ μα τος και ό -σους μας έ φε ραν μέ χρι ε δώ. Για τί ο ΣΥ ΡΙ ΖΑ εί ναι τα μέ -λη του που έ δω σαν μά χες μέ σα στην κοι νω νία, α γώ νεςπο λύ με γά λους το προ η γού με νο διά στη μα, τη μά χη τουδη μο ψη φί σμα τος, μα ζί με ό σους μας στή ρι ξαν σε ό λααυ τά. Τό τε εί μαι σί γου ρος ό τι > θα βγά λου με πο λύ χρή- σι μα συ μπε ρά σμα τα.

Ο εκ βια σμός προς την κυ βέρ νη ση εί ναι δε δο μέ νος, ησυμ φω νία που ε πι βλή θη κε δεν α νή κει στο δι κό μαςπλαί σιο, έ χει πολ λά λά θη, ξα νά βα ριά λι τό τη τα. Γι’ αυ τόχρειά ζε ται να ε πα να το πο θε τη θού με, στο ση με ρι νό πε -δίο, με στρα τη γι κούς ό ρους και πο λύ σο βα ρή συ ζή τη ση.>Αν α πο δε χτού με ό τι σή με ρα δεν υ πάρ χουν βε βαιό τη -τες, δού με την πραγ μα τι κό τη τα και δεν εκ φω νού με α -πλά λό γους ο κα θέ νας α πό την πλευ ρά του, αν δεν πά μεσ’ έ να συ νέ δριο πα ράλ λη λων μο νο λό γω ν, αλ λά σε μιασο βα ρή και ου σια στι κή συ ζή τη ση με τους δια νοού με -νους, τα κι νή μα τα, τα μέ λη του κόμ μα τος, τό τε θα κα τα -λά βου με ό τι χρειά ζε ται να δου λέ ψου με πο λύ πα ρα πά -νω, για να συ γκρο τή σου με σο βα ρές α πα ντή σεις για τοσχέ διο ε ξό δου α πό την κρί ση με την κοι νω νία όρ θια. Αυ -τό ή ταν το σχέ διό μας α πό την αρ χή και αυ τό πρέ πει ναυ λο ποιή σου με.

Το ζή τη μα εί ναι να κά νου με έ να συ νέ δριο που θα α φο -ρά την κοι νω νία, θα έ χει διαύ λους ε πα φής με τους προ- βλη μα τι σμούς που α να πτύσ σο νται στην κοι νω νία (ό χιμό νο στην ελ λη νι κή, αλ λά και την ευ ρω παϊκή). Το ποιοςθα με τέ χει εί ναι κα τα στα τι κή δια δι κα σία. Θα υ πάρ ξουνό λες οι δια δι κα σίες για να ο ρί σου με πώς θα πά με σε συ- νέ δριο. ∆εν εί ναι ζή τη μα ε πι λο γής ή α πό φα σης του κα- θε νός α πό ε μάς.

Το ζή τη μα εί ναι να γί νει μια πραγ μα τι κή δια βού λευ ση,που θα ε μπλέ κει την κοι νω νία με το να της ξα να δώ σειτη δυ να τό τη τα να χα ρά ξει το μέλ λον με τα ί δια της ταχέ ρια. Χρεια ζό μα στε έ να συ νέ δριο στρα τη γι κής ε πα να -το πο θέ τη σης. Ένα σο βα ρό σχέ διο για την Ελλά δα, αλ λάκαι μια σο βα ρή συ ζή τη ση για την Ευ ρώ πη. Με πρώ τοκρι τή ριο το συμ φέ ρον των αν θρώ πων για τους ο ποίουςα γω νι ζό μα στε.»

ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΩΝΑΚΗΣ:

Συνέδριοστρατηγικήςεπανατοποθέτησης,όχι παράλληλωνμονολόγων

Το 63% των πολιτώνυπέρ της συμφωνίας

Το 63% των πολιτών πιστεύει ότι με τη συμφωνία που έφερε ο πρωθυπουργόςΑλέξης Τσίπρας από τις Βρυξέλλες μετά τις διαπραγματεύσεις έπραξε τοσωστό, ενώ το 32% πιστεύει πως έπρεπε να μείνει ανυποχώρητος στις θέσεις

του. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δημοσκόπησης της Metron Analysis που δημοσιεύε-ται στα χθεσινά «Παραπολιτικά» και η σημασία της έγκειται ότι μετρά τις διαθέσειςτων πολιτών μετά και την ψηφοφορία στη Βουλή και το ρήγμα στην κοινοβουλευ-τική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα το ποσοστό του«ναι» είναι 61% και 35% «όχι». Τα αντίστοιχα νούμερα για τους ΑΝΕΛ είναι 63% και37%. Για το ΚΚΕ είναι 32% και 65%.

Στις προτιμήσεις των πολιτών ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί πάντα να έχει πολύ υψηλόποσοστό, 33,6%, έναντι 17,8% της δεύτερης Ν∆. Σε μέτρηση μιας εβδομάδας πριν τααντίστοιχα ποσοστά ήταν 38,5% και 19,1%. Τρίτο κόμμα είναι το Ποτάμι με 6,1% καιακολουθούν η Χρυσή Αυγή με 5,3%, το ΚΚΕ με 4,2%, το ΠΑΣΟΚ με 3,6% και οι ΑΝΕΛ με2,8%. Θετική είναι η γνώμη, κατά 61%, όσων θεωρούν ότι ο Αλ. Τσίπρας ασκεί τα κα-θήκοντά του σωστά. Ενδιαφέρον έχει η μέτρηση της άποψης για την παραμονή τηςχώρας στο ευρώ, όπου το ποσοστό, στο 78%, παραμένει πολύ υψηλό παρά τις πρό-σφατες εξελίξεις. Στην προηγούμενη μέτρηση ήταν όμως 84%. Ειδικότερα, οι ψη-φοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν το ευρώ κατά 70%, με ένα 26% να επιλέγουν τηνεπιστροφή στη δραχμή. Στην προηγούμενη μέτρηση ήταν 80% και 16%. Για τη Ν∆ τααντίστοιχα ποσοστά είναι 97% και 3%. Για τη Χρυσή Αυγή υπέρ του ευρώ είναι το36% και υπέρ της δραχμής το 64%, ποσοστό ρεκόρ μεταξύ όλων των κομμάτων. ΣτοΚΚΕ παρατηρείται υψηλό ποσοστό υπέρ του ευρώ, 66% και με ποσοστό 27%, μόλιςμια μονάδα περισσότερο από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, υπέρ της δραχμής. Στηνπροηγούμενη μέτρηση τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 46% και 33%.

Page 4: Εποχή 26-07-2015

Του Νίκου Τσαγκρή

Είχα την τύχη (ή την ατυχία;) ναπαρακολουθήσω… live, όπως τολέμε τώρα, τη διάσπαση του ΚΚΕ.

Μια χειμωνιάτικη νύχτα του ’68 στιςφυλακές της Αίγινας, στην αχτίνα τωνπολιτικών κρατουμένων. Στο «θάλαμοτων στελεχών», όπως τον λέγαμε, αφούφιλοξενούσε τα πλέον σημαίνοντα, με-ταξύ όλων των κρατουμένων, στελέχητης Ε∆Α και του ΚΚΕ.

Πώς βρέθηκα εκεί; Με είχαν περιμα-ζέψει τα γερόντια (έτσι αποκαλούσαμετότε τα κομματικά στελέχη) ανάμεσααπό δεκάδες νεολαίους κρατούμενους(που ήσαν έγκλειστοι σε πλαϊνήαχτίνα), για λόγους που ουδέποτε κα-τάφερα να διευκρινίσω. Ίσως, επειδήήμουν ένας απ’ τους νεώτερους κρα-τούμενους (για κάτι μήνες γλίτωσα τιςφυλακές ανηλίκων), ίσως επειδή μεέβλεπαν ως… εύελπι κομμουνιστή. Τογεγονός είναι ότι βρέθηκα στον «θά-λαμο των στελεχών». Να με φροντίζουντα «γερόντια» σαν παιδί τους.

Εκείνη, λοιπόν, τη νύχτα του Φλε-βάρη, οι «γέροντες» ήσαν εξαιρετικάανήσυχοι. Η ώρα περασμένη, αλλά ούπνος δεν ερχόταν. Μερικοί δεν είχανκαν ξαπλώσει. Ο Βασιλόπουλος, οΠαύλος Νεφελούδης, ο Καλογερογιάν-νης κι ο Παλιόπουλος είχανε στήσει«πηγαδάκια» ανταλλάσσοντας συνωμο-τικούς ψιθύρους. Άλλοι, ο Καρανδινόςθυμάμαι, ο Στρατής ο Γιάννης και οΤσουπαρόπουλος, και κάποιοι ακόμα,ξάπλα στα γιατάκια, σκεπασμένοι μετριπλές κουβέρτες να γλυτώσουν τοκρύο, πλαγιασμένοι, ωστόσο, πρόσωπομε πρόσωπο, υποτονθορίζοντας ακατα-νόητες κουβέντες…

Από ένα τρανζιστοράκι

Με τα πολλά, τους είδα να σηκώνον-ται ένας – ένας με τις πιτζάμες και ναμαζεύονται κολλητά σε έναν τοίχο, ντυ-μένο με μια πολύχρωμη πάντα. Έναςαπ’ αυτούς, ανασήκωσε την πάντα καιαποκάλυψε ένα τρανζιστοράκι, κρυμ-μένο σε μια εσοχή του τοίχου. Γύρισε τοκουμπί, έψαξε για λίγο τις συχνότητεςκαι συντονίστηκε στη «Φωνή της Αλή-θειας», τον παράνομο ραδιοφωνικόσταθμό του ΚΚΕ. Και τότε συνέβη αυτόπου, στην αρχή, σας είπα: βρέθηκα ναπαρακολουθώ… live (μαζί με κορυφαίαστελέχη του κόμματος, παρακαλώ) τηδιάσπαση του ΚΚΕ. Την είδηση της διά-σπασης εννοώ βέβαια, συνοδευόμενηαπό το αυστηρά κατευθυνόμενο, όπωςκαταλαβαίνετε, ρεπορτάζ της περίφη-μης 12ης Ολομέλειας.

Περιττό να σας πω ότι αυτό το ιστο-ρικό «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά έναςλίβελος διάσπαρτος ακραίων πολιτι-

κών ύβρεων («οι προδότες», «οι φρα-ξιονιστές», «οι ρεφορμιστές», «οι αντι-κομμουνιστές», «οι υπονομευτές»),εκτοξευμένος από τη μισή ηγεσία τουΚΚΕ (το «γραφείο εξωτερικού») κατάτης άλλης μισής (του «γραφείου εσω-τερικού»). Ακόμα πιο περιττό, να σαςθυμίσω το τείχος της μισαλλοδοξίαςπου ορθώθηκε μετά τη διάσπαση με-ταξύ των πάλαι ποτέ συντρόφων (στηζωή και στο θάνατο!) του ΚΚΕ «εσωτε-ρικού» και του ΚΚΕ «εξωτερικού», πουακόμα και σήμερα χωρίζει το ΚΚΕ απότην ανανεωτική αριστερά και τον ΣΥ-ΡΙΖΑ, εν γένει.

Βλέπω «σφαγές»…

Στο προκείμενο τώρα: Οι δημόσιεςκαι οι ιδιωτικές αντεγκλήσεις, οι συκο-φαντίες, οι ύβρεις και οι ρετσινιές, πουεκτοξεύονται αυτές τις μέρες από τηνπλευρά Λαφαζάνη (πώς να την πω αλ-λιώς; πλατφόρμα; παράταξη; πτέ-ρυγα;) κατά της πλευράς του Τσίπρακαι της κυβέρνησης – και τούμπαλιν –αρχίζουν να υπερβαίνουν το επίπεδοπολιτικού πολιτισμού (!) που επικρα-τούσε στις φυλακές και τις εξορίεςμετά τη διάσπαση του ΚΚΕ. Αλλάπέραν αυτού, υψώνεται ήδη κι ένα τεί-χος μισαλλοδοξίας (σαν κι αυτό πουχώρισε τους κομμουνιστές μετά τη διά-σπαση) που χωρίζει ήδη στα δύο τοσώμα των μελών και στελεχών του ΣΥ-ΡΙΖΑ. ∆εν λέω τίποτα. Απλά, βλέπωσφαγές…

Υ. Γ: Προσωπικά, απεύχομαι κάθεμορφής διάσπαση. Όχι μόνον επειδήνοιάζομαι για την επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑως κόμματος της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς, αλλά, κυρίως, επειδή νοιάζο-μαι – όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων– για την επιβίωση της κυβέρνησης ΣΥ-ΡΙΖΑ. Την επιβίωση της «κυβέρνησηςΤσίπρα», όπως την αποκαλούν πια,ακόμα και τέως υπουργοί της. Μιας κυ-βέρνησης που, ενώ απολαμβάνει τηνεμπιστοσύνη και τη στήριξη της πλει-ονότητας των Ελλήνων, κινδυνεύει ναμετατραπεί σε «αριστερή παρένθεση»,όχι μόνον από το διευθυντήριο τωνΒρυξελλών, τη γερμανική φράξια Σόϊμ-πλε, και εντόπια διαπλεκόμενα συμφέ-ροντα, αλλά και «από τις εσωκομματι-κές δυνάμεις του φανταστικού», όπωςέγραφα στο προηγούμενο φύλλο της«Εποχής». Από εκείνους που επιμένουννα πολιτεύονται ως αντιπολιτευόμενοι,να μην προσφέρουν καμιά λύση πέρααπό την κριτική, να μη σκιαγραφούν τοσχήμα μιας διαφορετικής χώρας. Εκεί-νους που όφειλαν από καιρό «να σπά-σουν το ιδεοφαντασιακό κέλυφος στοοποίο παραμένουν περίκλειστοι και ναδουν την ελληνική και την ευρωπαϊκή

πραγματικότητα χωρίςπαρωπίδες».

Ας ελπίσουμε ότιαυτό θα συμβεί τώρα,ότι η διάσπαση θααποφευχθεί. Ότι,όπως είπε ο ΑλέξηςΤσίπρας, ο «κομματι-κός» ΣΥΡΙΖΑ θα αντι-στοιχηθεί με τον «κοι-νωνικό»: για να υπο-δεχθεί τις αγωνίες καιτις προσδοκίες τωνδεκάδων χιλιάδωναπλών ανθρώπων πουστηρίζουν σε αυτόν τιςελπίδες του…

44 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η διάσπαση…live,στο θάλαμο των στελεχώνΤαξίδι στα πέτρινα χρόνια της Ελληνικής Αριστεράς,με αφορμή τα τραγικά εσωκομματικά δρώμενατων καιρών μας.

Toυ

∆Η

ΜΗ

ΤΡΗ

ΠΕΤ

ΣΕΤΙ

∆Η

Στο φύλλο της «Εφημερί-δας των Συντακτών» της17ης Ιούλη, με τίτλο,

«Τυφλή ηλιθιότητα το ελληνικόπρόγραμμα», δημοσιεύτηκεπληθώρα δηλώσεων επιφανώνοικονομολόγων από όλο τονκόσμο, αλλά και ενός κοινωνιο-λόγου (ενός αλλά λέοντα), τουΓιούργκεν Χάμπερμας, κατάτων μέτρων που επιβλήθηκανστην Ελλάδα, έναντι ενός νέουδανεισμού. Λίγο πολύ όλοι συμ-φωνούν με την άποψη ότι πρό-κειται για ηλίθια ή τιμωρητικάμέτρα [Άρα και πάλι ηλίθια,γιατί πώς γίνεται να τιμωρείςέναν ολόκληρο λαό για τις βρω-μοδουλειές των κυβερνήσεώντου, ιδίως μέσα σε καθεστώςλειψής δημοκρατίας; Άσε πουείσαι κι εσύ -ο τιμωρός- συνέ-νοχος στις βρωμοδουλειές.]Στην πρώτη περίπτωση, δη-λαδή, πρόκειται για ανίκανουςή αδαείς, στη δεύτερη για μοχ-θηρούς ανθρώπους.

Πιστεύω ότι η βασική εξή-γηση βρίσκεται αλλού και ταπερί ηλιθιότητας, αμάθειας ήμοχθηρίας είναι δευτερεύοντα ήκαι ανύπαρκτα. Αυτό δεν ση-μαίνει βέβαια ότι αμφισβητώαναλύσεις, όπως αυτή του νομ-πελίστα Στίγκλιτς ή του Χάμ-περμας («για πολλούς κορυ-φαίος διανοητής σήμερα στηνΕυρώπη»), ή του Μόντι κλπ. Αμ-φισβητώ, όμως, τα συμπερά-σματα τους.

Είναι δυνατόννα μην το καταλαβαίνουν;

Ο Μόντι π.χ. παραπέμπειστον Ίρβινγκ Φίσερ, που, απότο 1933, είχε μιλήσει για τοφαύλο κύκλο δημόσιου χρέουςκαι αποπληθωρισμού, αφού οδεύτερος σημαίνει μείωση τουεισοδήματος των εργαζομένων,και επομένως και του ΑΕΠ, καιεπομένως αύξηση της αναλο-γίας χρέους/ ΑΕΠ (αφού τοχρέος παραμένει σταθερό), καιεπομένως η αποπληρωμή τουγίνεται ακόμα δυσκολότερη. Ναγιατί το ∆ΝΤ προβλέπει ότι τοχρέος θα πάει στο 200% τουΑΕΠ, από 175% που είναι σή-μερα. Και σχολιάζει, ο Μόντι:«[Είναι απλό], δεν είναι πυρη-νική φυσική». Είναι λοιπόν δυ-νατόν οι Λαγκάρντ, Σόιμπλε καιλοιποί να μην το καταλαβαί-νουν; Είναι τόσο ηλίθιοι; ∆εννομίζω. Άλλωστε, υπάρχειαπόρρητη έκθεση του ∆ΝΤ από

το 2010, που δείχνει ότι γνώρι-ζαν τις αρνητικές συνέπειες τουπρογράμματος που εφάρμοζανστην Ελλάδα.

Ο Μπλανσάρ, πάλι, απερχό-μενος επικεφαλής οικονομολό-γος του ∆ΝΤ, σχολιάζει: «Το∆ΝΤ δεν έμαθε, συνεχίζει ναεπαναλαμβάνει τα ίδια λάθη».

Ο Μπάρι Εϊχενγκριν, καθηγη-τής στο διάσημο Μπέρκλεϊ τηςΚαλιφόρνιας, σχολιάζει: «Οικο-νομικά το νέο πρόγραμμα είναιλάθος, αφού θα βυθίσει την Ελ-λάδα σε ακόμα μεγαλύτερηύφεση».

Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, Νόμπελοικονομίας του 1998, λέει: «Τονα συνεχίζουν να ζητούν απότην Ελλάδα πρωτογενή πλεονά-σματα της τάξης του 3,5% τουΑΕΠ για το 2018 είναι όχι μόνοτιμωρητική, αλλά και τυφλήηλιθιότητα», καυτηριάζει τηνάρνηση της Γερμανίας για ανα-διάρθρωση ή ελάφρυνση τουχρέους και δηλώνει στη Libera-tion: «∆εν έχουν αντληθεί ταμαθήματα της Ιστορίας».

Ο Ερίκ Ντορ (IESEG) δηλώ-νει: «Αυτό το πρόγραμμα ανα-παράγει τα ίδια λάθη με τα προ-ηγούμενα (...) δείχνει δυστυχώςότι η τρόικα δεν έμαθε τίποτα».

Ξέρουν πολύ καλάτι κάνουν

Σ’ όλους αυτούς απαντάει οΜαϊκλ Χάντσον, οικονομολό-γος, καθηγητής στο πανεπιστή-μιο του Μιζούρι, στη συνέν-τευξη που έδωσε στον Τ. Τσακί-ρογλου («Εφ.Συν.» 18-19.7.15)επισημαίνει: «Πρόθεση της Ευ-ρώπης είναι να συντρίψει παν-τελώς την Ελλάδα!» και εξηγείότι o πραγματικός στόχοςαυτής της «λαθεμένης», «ακα-τανόητης» ή «τιμωρητικής» δια-γωγής των ταγών της Ευρώπηςδεν είναι άλλος από τη λεηλα-σία του δημόσιου πλούτου τηςΕλλάδας. «Μοιάζει σαν η Ελ-λάδα να παραδόθηκε έπειτααπό μια στρατιωτική επέμβαση,η οποία έχει στόχο τα εδάφησας, τα ασημικά σας, αλλά καιτο δημόσιο τομέα». Και, σεάλλο σημείο, προσθέτει: «Σαςλένε «εάν δεν έχετε να πληρώ-σετε, δεν πειράζει. Να δώσετετην περιουσία σας«. Όμως,σύμφωνα με το διεθνές δίκαιοκανένα κυρίαρχο κράτος δενμπορεί να στερηθεί την περιου-σία του». Έχει απόλυτο δίκιο,δεν υπάρχει λάθος. Ξέρουν

Ηλιθιότητα,τιμωρία ή λεηλασία; Με αφορμή δηλώσεις επιφανών οικονομολόγωνγια τη συμφωνία

Page 5: Εποχή 26-07-2015

πάρα πολύ καλά τι κάνουν!Το θέμα είναι εμείς τι κά-

νουμε. Ας το πάρουμε από-φαση: αυτό που θέλουν να πε-τύχουν με το χρέος στην Ελ-λάδα - και έπεται συνέχεια -είναι ό,τι δεν πέτυχαν στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο με τα τανκςκαι τα αεροπλάνα: την υποδού-λωση, και επομένως την εξα-θλίωση μας, για να παραδώ-σουμε με τη θέληση μας ταωραιότερα κομμάτια της κοινήςμας περιουσίας: παραλίες, θά-λασσες, αεροδρόμια, το μονα-δικό Ελληνικό, ΟΤΕ, ∆ΕΗ,δάση για αποψίλωση χάριν με-ταλλευτικών δραστηριοτήτων,τον τουρισμό και τις άλλες προ-σοδοφόρες οικονομικές δρα-στηριότητες δημόσιες και ιδιω-τικές, την Παιδεία, την Υγείακλπ. κλπ. Κι εμείς; Εμείς στορόλο του γκαρσονιού ή τουανειδίκευτου εργάτη. Και ευχα-ριστημένοι να ‘μαστε.

Γιατί δεν αξιοποιούνταινομικά εργαλεία;

Ελπίζω η επεξεργασία μιαςσοβαρής στρατηγικής εξόδουαπό αυτόν τον ζοφερό εφιάλτηχωρίς ορατό τέλος να μην είναιέξω από τις αναζητήσεις τηςαριστερής μας κυβέρνησης.

Αλλά γιατί, πρώτον, δεν αξιο-ποιείται το πόρισμα της επιτρο-πής λογιστικού ελέγχου τουχρέους (αλλιώς «ΕπιτροπήΑλήθειας») που συγκροτήθηκεμε πρωτοβουλία της προέδρουτης Βουλής Ζωής Κωνσταντο-πούλου; Έχει ήδη κάνει εξαιρε-τική δουλειά και δίνει πολύισχυρά νομικά επιχειρήματαστην ελληνική κυβέρνηση, γιανα διεκδικήσει μια μερική ήολική διαγραφή του χρέους.Γιατί δεν το κάνει; Σε τρεις πε-ριπτώσεις (Αργεντινή, Ισημερι-νός, Ισλανδία) έγινε και πέτυχε;Θεαματικά.

Και, δεύτερον, γιατί δεν δια-λύεται το ΤΑΙΠΕ∆, αφού ο στό-χος του, δηλαδή το ξεπούληματης δημόσιας περιουσίας ενόςκυρίαρχου κράτους, είναι πα-ράνομος σύμφωνα με το διε-θνές δίκαιο; Και γιατί δεν ακυ-ρώνεται ό,τι έχει κάνει μέχρισήμερα; Μήπως επειδή οι προ-ηγούμενες κυβερνήσεις - σταμνημόνια που υπέγραψαν -είχαν παραιτηθεί από τηνεθνική κυριαρχία; Αυτή η πα-ραίτηση όμως γίνεται αποδεκτήαπό το διεθνές δίκαιο; Είναι δυ-νατόν;

Και στις δύο περιπτώσειςχρειάζεται μια βαρβάτη νομικήομάδα, για να διεκδικήσει ταδικαιώματα του βασανισμένουλαού μας, της πατρίδας μας!

Αντρέας ∆άνος

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 55ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η ενότητα προϋπόθεσητης πολιτικής επάρκειαςΠόσο αναγκαία είναι τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ

Τη λέξη «ενότητα» θα την ακού-σουμε πολλές φορές μέσα στονΣΥΡΙΖΑ από εδώ και εμπρός. Είναι

αναμενόμενο μετά από μια τόσο δεινήήττα (που σημάδεψε την αποτυχία μιαςστρατηγικής για την απόκρουση της πο-λιτικής της λιτότητας στην Ελλάδα, πα-ρότι αποτελεί γενική κατεύθυνση της ευ-ρωζώνης και της ΕΕ) να εκδηλώνονταικρισιακά φαινόμενα. Τα οποία, θέτονταςσε αμφισβήτηση την ως τώρα ισορροπίαεντός του ΣΥΡΙΖΑ, δοκιμάζουν και τις αν-τοχές της ενότητάς του.

Το να κλίνουμε σε όλες τις πτώσεις την«ενότητα», δεν θα ωφελήσει ούτε τον ΣΥ-ΡΙΖΑ ούτε κι εκείνη. Χρειάζεται να τηςδώσουμε πολύ συγκεκριμένο περιεχό-μενο και όχι μεταφυσικές διαστάσεις.

Σε παρόμοιες περιστάσεις, συνήθως ρί-χνουμε βάρος στην αναζήτηση μιας νέαςπολιτικής γραμμής, η ανεύρεση και απο-δοχή της από τη μεγάλη πλειονότητα τουκόμματος υποτίθεται ότι αποκαθιστά μιανέα ισορροπία στο εσωτερικό του και μιανέα εικόνα του στον «έξω κόσμο». Πράγ-ματα απαραίτητα, τα οποία, ωστόσο, δεναρκούν για ένα κόμμα με τα φυσιογνω-μικά χαρακτηριστικά τού ΣΥΡΙΖΑ.

Ενότητα μέσααπ’ την αντιπαράθεση

∆είτε πώς δομείται μέχρι στιγμής η αν-τιπαράθεση εντός του ΣΥΡΙΖΑ γύρω απότα κύρια πολιτικά επίδικα μετά την υπο-γραφή της συμφωνίας με τους δανειστές:οι αντιπαρατιθέμενοι πόλοι διαμορφώ-νουν την άποψή τους και τις θέσεις τουςγια το χαρακτήρα της συμφωνίας, τις αι-τίες που οδήγησαν στην υπογραφή τηςκαι τους τρόπους απεγκλωβισμού απότους καταναγκασμούς της. Οι ουσιώδειςδιαφορές σ’ αυτά τα ζητήματα γίνονται ηβάση όχι μόνο για την ερμηνεία και τηνυπέρβαση των προβλημάτων που προκύ-πτουν από τη διαπίστωση της αποτυχίας,αλλά και για τον καθορισμό της στάσηςτου καθενός στην καθημερινή πολιτικήπρακτική: για παράδειγμα, στις ψηφο-φορίες στη βουλή.

Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς, όμως,απειλεί τη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι εκπρώτης όψεως μπορεί να φανεί πολιτικάδικαιολογημένος. Ακόμη κι αν η απάν-τηση στο ερώτημα ποια θα είναι από εδώκι εμπρός η πολιτική γραμμή δοθεί μεευλαβική τήρηση των δημοκρατικών κα-ταστατικών διαδικασιών, ακόμα και τότεπαραμένει ένας εν δυνάμει κίνδυνος: ηοξεία αντιπαράθεση δύο ή περισσότερων«γραμμών» και η λογική επιδίωξη τηςεπικράτησης μίας απ’ όλες διαμορφώνει,έστω από αδράνεια, ένα πλαίσιο πουαπειλεί να αλλάξει ουσιώδη ταυτοτικάχαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ. Η δυναμική

της κρίσιμης αντιπαράθεσης είναι δυνα-τόν να εξωθήσει, όχι απαραίτητα με διοι-κητικά μέσα, σε απομάκρυνση των φο-ρέων κάποιων απόψεων. Όχι μόνο τηςμειοψηφίας υπό την πίεση μιας ενδεχό-μενης ισχυρής πλειοψηφίας, αλλά και ωςάμυνα της μειοψηφίας για λόγους περι-φρούρησης της διακριτότητάς της: ηισχυρή διαφοροποίηση μπορεί να θεωρη-θεί ότι δεν επιτρέπει τη συνύπαρξη στοίδιο κόμμα με τις διαφορετικές απόψειςπου ενδεχομένως θα πλειοψηφίσουν.

Ενοποιητικό στοιχείοοι διαφορές

Σε τέτοιες συνθήκες δεν αρκεί να κά-νουμε έκκληση μόνο για συλλογικές δη-μοκρατικές διαδικασίες και σεβασμό τωναποφάσεων της πλειοψηφίας. Ακόμη καιτο πιο συλλογικά διαβουλευόμενο κόμμακαι το πιο δημοκρατικά και αντιπροσω-πευτικά οργανωμένο συνέδριο είναι δυ-νατόν να μην αρκέσουν για τη διαφύλαξητης ενότητας. Εδώ χρειάζεται να προ-σφύγουμε και να αντλήσουμε δύναμη καιέμπνευση από τα ταυτοτικά χαρακτηρι-στικά του ΣΥΡΙΖΑ ως πλουραλιστικούκόμματος, που επιχειρεί να συνθέτει σεενιαίο οργανισμό αγωνιστές που προέρ-χονται από διαφορετικές μήτρες της ελ-ληνικής αριστεράς, επιλέγοντας θεσμικάτην αναγνώριση των τάσεων. ∆ηλαδή,αναγνωρίζοντας την ανάγκη μιας ενότη-τας σημαντικά διαφορετικής από τηνκλασική ενότητα που προκύπτει από τηναναγνώριση της ομοιομορφίας, μια ενό-τητα που βασίζεται στην παραδοχή τηςδιαφορετικότητας. ∆ιαφορετικότητα πουδεν είναι παγιωμένη, αλλά διαμορφώνε-ται, τροποποιείται και εξελίσσεται με τηδοκιμασία της πολιτικής δράσης σε όλατα επίπεδα.

Όσοι τείνουν να θεωρήσουν με πιοστενό τρόπο το ζήτημα της ενότητας τουΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται ίσως να αναλογι-στούν ότι, για παράδειγμα, η τάση που

κατόπιν αποτέλεσε τη ∆ΗΜΑΡ, δεν απο-βλήθηκε για λόγους αρχής, αλλά αποχώ-ρησε με δική της απόφαση. Επίσης, ότιαυτή η «δεξιά» τάση συνυπήρξε επίπολλά χρόνια με το Αριστερό Ρεύμα στονΣυνασπισμό, χωρίς τα μέλη και τα στε-λέχη του να αισθανθούν ποτέ την«ανάγκη» να αποκλείσουν αλλήλους.

Θα ήταν λάθος να μας διαφύγει το γε-γονός ότι αυτό ακριβώς το ταυτοτικό χα-ρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τηριζοσπαστική αριστερή πολιτική του,είναι που ικανοποίησε και κινητοποίησεεδώ και σε άλλες χώρες της Ευρώπηςποικίλες δυνάμεις της αριστεράς, μεσκοπό την αποτελεσματική και βιώσιμησυσπείρωσή τους. Αυτό είναι που πολύσυχνά βλέπουμε να το επικροτούν και ναεπιχειρούν να το «μιμηθούν» και άλλοι.

∆εν το κάνουν από μια μεταφυσικήέλξη προς την ιδέα της ενότητας. Το κά-νουν γιατί γνωρίζουν ότι σε συνθήκεςήττας της αριστεράς σε παγκόσμια κλί-μακα, που σηματοδοτήθηκε από την κα-τάρρευση της ΕΣΣ∆ και του ΑνατολικούΣυνασπισμού το 1989-90, και μη «επι-νόησης» μιας άλλης, αποδεδειγμένα νι-κηφόρας στρατηγικής, κοινά κατά βάσηαποδεκτής, δεν υπάρχει άλλος τρόποςεξασφάλισης ενός κρίσιμου πολιτικούμεγέθους και βάρους για τη σύγχρονη,ευρωπαϊκή τουλάχιστον, αριστερά απότη δημιουργική, ενωτική αξιοποίηση τηςδιαφορετικότητας, που για την ώρα τηχαρακτηρίζει.

Μέχρι την ώρα που θα ανακαλύψει κά-ποιος τον αποδεδειγμένα νικηφόροστρατηγικό σχεδιασμό και ίσως υποκλι-θούμε τότε όλοι, μετά χαράς, μπροστάτου. Για την ώρα, ας μην ξεχνάμε ότι βρι-σκόμαστε σε αναζήτηση μιας πειστικήςεξήγησης της βαριάς αποτυχίας και μιαςεναλλακτικής προοπτικής χωρίς τις γνω-στές αυταπάτες. ∆ηλαδή, σε μια κατά-σταση που μόνο ανόητοι μπορεί να αι-σθάνονται «δικαιωμένοι» και αυτάρκεις.

Χ. Γεωργούλας

Χρειάζεται να προσφύγουμε και να αντλήσουμεδύναμη και έμπνευση από τα ταυτοτικάχαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ ως πλουραλιστικούκόμματος, που επιχειρεί να συνθέτει σε ενιαίοοργανισμό αγωνιστές που προέρχονται απόδιαφορετικές μήτρες της ελληνικής αριστεράς,επιλέγοντας θεσμικά την αναγνώριση τωντάσεων.

Page 6: Εποχή 26-07-2015

66 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του ∆ημήτρη Σμυρναίου

Είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικόςστη Γερμανία και ο πιο μισητόςστις υπόλοιπες χώρες και αυτό,

προφανώς, κάτι λέει για την κατά-σταση της Ευρώπης, ειδικά αν συνυ-πολογίσουμε ότι, ουσιαστικά, αυτόςκρατά στο χέρι του το πηδάλιο της Ευ-ρωζώνης. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είχεκαι πάλι την τιμητική του την εβδο-μάδα που μας πέρασε και το παρα-πάνω σχόλιο δεν ανήκει σε μας, αλλάστον Γιάκομπ Αουγκστάιν στην ηλε-κτρονική έκδοση του «ντερ Σπιγκελ».

«Σκιώδη καγκελάριο του πόνου» τοναποκαλούσε στον τίτλο του το σχετικόδημοσίευμα και σημείωνε ότι αν οδικός του δρόμος είναι και ο συνολι-κός γερμανικός δρόμος, τότε «Καλη-νύχτα Ευρώπη». Στην ανάλυση του οσχολιαστής σημείωνε ότι ο ΓερμανόςΥπουργός Οικονομικών εκμεταλλεύ-τηκε τη στιγμή, για να στρίψει το κα-ράβι προς τα εκεί ακριβώς που αυτόςεπιθυμούσε, εφαρμόζοντας το ρητότου Ουίνστον Τσόρτσιλ, που συνήθιζενα λέει «ποτέ μην αφήνεις μια καλήκρίση να πάει χαμένη».

Η αντίδραση του Γάλλου προέδρουΦρανσουά Ολάντ, που ξαφνικά ανακά-λυψε ότι η ευρωζώνη θα πρέπει ναμπει σε μια άλλου επιπέδου φάση συ-νολικής διακυβέρνησης της, δείχνειότι ο φόβος έχει πια εξαπλωθεί σεολόκληρη την Ευρώπη. Η γερμανικήΕυρώπη δεν είναι πια μια μακρινή...φαντασίωση, αλλά απτή πραγματι-κότητα, που σαν οδοστρωτήρας απει-λεί να τα συμπαρασύρει όλα.

∆ύσκολη υπόθεση η υπερψήφιση

Την ίδια στιγμή όλοι οι σκληροί τηςΧριστιανοδημοκρατίας επιμένουν ναθεωρούν ότι παρά την ψήφιση των«προαπαιτούμενων» από την ελληνικήΒουλή, οι συμφωνηθείσες μεταρρυθμί-σεις δεν θα εφαρμοστούν, από τη

στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχειπλέον δική του πλειοψηφία στο ελλη-νικό κοινοβούλιο. Και απειλούν πάλιότι δεν θα δώσουν την ψήφο τους σεένα νέο μεγάλο πακέτο στήριξης, τοοποίο θα πρέπει να έχει συμφωνηθείμέχρι τις 20 Αυγούστου.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμααυτής της στάσης ο Βόλφγκανγκ Μπό-σμπαχ, ένας παραδοσιακά σφοδρόςπολέμιος της πολιτικής της καγκελα-ρίου Μέρκελ για την ελληνική κρίση, οοποίος και εξέφρασε τη διαφωνία τουμε αυτή την πολιτική, υποβάλλονταςτην παραίτησή του από τη θέση τουπροέδρου της Επιτροπής ΕσωτερικώνΥποθέσεων του γερμανικού κοινοβου-λίου. Αντίστοιχες δηλώσεις έγιναν καιαπό άλλους βουλευτές της ομάδας των«οικονομιστών», οι οποίοι στέκονταιιδιαίτερα και στις δηλώσεις του Έλ-ληνα πρωθυπουργού, ότι υπέγραψεμια συμφωνία την οποία δεν «πι-στεύει». Όλα αυτά συνηγορούν στηνεκτίμηση ότι η επικύρωση της νέαςτριετούς συμφωνίας από το Μπούντε-σταγκ δεν θα είναι καθόλου εύκοληυπόθεση. Μάλιστα κάποιοι διακινούντην ιδέα, η θετική ψήφος τους να συν-δυαστεί με την απαίτηση κάποιωνακόμα «προαπαιτούμενων» από τηνΑθήνα.

Ο πιο αξιόπιστος

Και όλα αυτά, μάλιστα, τη στιγμήπου ακόμα και ο συντηρητικός Τύποςπαραδέχεται ότι η γερμανική στάσηαπέναντι στην Ελλάδα έχει ξεπεράσεικάθε όριο σκληρότητας, με αποκορύ-φωμα το γνωστό πια και στην Ελλάδαδημοσίευμα της «ντι Βελτ» για την ει-κόνα του «Τέταρτου Ράιχ», που κυ-ριαρχεί σε πάρα πολλές ευρωπαϊκέςκοινωνίες και έχει κάνει την εικόνατης σύγχρονης γερμανικής ηγεσίας ναφαντάζει για πολλούς αποκρουστική.Η ίδια εφημερίδα παραδεχόταν την πε-ρασμένη εβδομάδα ότι «ο μοναδικός

αξιόπιστος συνομιλητής στην Αθήναείναι ο Αλέξης Τσίπρας», κάτι πουσκόπιμο θα ήταν να το αποδεχτούνΒρυξέλλες και Βερολίνο. Η επίσηςαστική εφημερίδα γνώμης και «γραμ-μής» η «Φράνκφουρτερ ΑλγκεμάινεΤσάιτουνγκ», σε ασυνήθιστο ύφος, ση-μείωνε στις αρχές της εβδομάδας,κάτω από τη φωτογραφία-πορτρέτοτου Έλληνα πρωθυπουργού ότι αυτόςείναι «ο μοναδικός που μπορεί νασώσει την Ελλάδα» και έκανε κάποι-ους από τους πιστούς αναγνώστες τηςνα τσιμπιούνται για να δουν αν ονει-ρεύονται.

Αυτό ίσως να είναι τελικά και το με-γαλύτερο κέρδος, που απέμεινε στονΕλληνα πρωθυπουργό, μετά την «περι-πέτεια» με το δημοψήφισμα και τησκληρή διαπραγμάτευση που ακολού-θησε. Ακόμα και οι πιο σκληροί επι-κριτές του, ακόμα και αυτοί που πριναπό μερικές εβδομάδες ...διαδήλωνανυπέρ της ανάγκης να πέσει η κυβέρ-νησή του και να αντικατασταθεί απόμια άλλη, παραδέχονται σήμερα ότι δεμπορούν να τον παρακάμψουν τόσοεύκολα και θα πρέπει να έρθουν σεσυμφωνία μαζί του. Το ερώτημα είναι,αν αυτή η διαπραγμάτευση για μια τέ-τοια συμφωνία θα είναι ειλικρινής καιρεαλιστική ή θα αποτελεί ακόμα μιαπροσπάθεια να πιεστεί η κυβέρνησημέχρι σημείου ασφυξίας και να φθαρείακόμα περισσότερο. Αν δηλαδή έχουμενα κάνουμε με μια πραγματική απο-δοχή της ελληνικής πολιτικής πραγ-ματικότητας ή απλά με μια προσωρινήαναγκαστική ανακωχή, που θα την δια-δεχτούν ακόμα σκληρότερες επιθέσειςενάντια στη σημερινή κυβέρνηση ΣΥ-ΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η στάση Σόιμπλε, αλλάκαι η προθυμία υιοθέτησης των αιτιά-σεων του από κάποιους ντόπιους οπα-δούς του γεννούν πολλές υποψίες ότισύντομα θα βρεθούμε θεατές στο δεύ-τερο σενάριο.

Τη συνέντευξη πήρε η Ιωάννα ∆ρόσου

Ο Αύγουστος θα είναι ένας δύσκολοςμήνας για την κυβέρνηση, με στόχο νακλείσει τη συμφωνία και να σταματήσειο οικονομικός στραγγαλισμός...

Πράγματι, η κυβέρνηση έχει εντατικήδουλειά μπροστά της. Από τη μία, να πε-τύχει μια συμφωνία, η οποία θα είναι -όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες- όσο τοδυνατόν κοντύτερα στους ανθρώπουςτου μόχθου και από την άλλη, να προ-γραμματίζει αλλά και να εφαρμόζει πο-λιτικές και νομοσχέδια που ετοιμάζον-ται, ώστε να μειώνουν τα αρνητικά απότην εφαρμοζόμενη πολιτική της συμφω-νίας.

Είσαστε, δηλαδή, προς αναζήτησητρόπων, που θα απαλύνουν τη δυσβά-σταχτη συμφωνία;

Ακριβώς. Θα προσπαθήσουμε, μέσααπό τις ρωγμές που μπορεί να υπάρ-χουν, να διαμορφώσουμε καλύτερεςσυνθήκες για τα πιο αδύναμα κοινωνικάστρώματα.

Θα αλλάξουμετο παραγωγικό μοντέλο

Η συμφωνία, μέχρι στιγμής, δεν αφή-νει περιθώρια ελιγμών. Γιατί οι δανει-στές να επιτρέψουν να ανοίξουν αυτά τα«παραθυράκια»;

Προσπαθούσαμε να κάνουμε όσο τοδυνατόν καλύτερη συμφωνία από αυτήπου υπήρχε και νομίζω πως κάτι κατα-φέραμε. Ένα θετικό αυτής της, κατά γε-νική ομολογία, κακής συμφωνίας είναιτο πακέτο των 35 δισ. ευρώ που μας επι-τρέπει να εφαρμόσουμε μια αναπτυ-ξιακή πολιτική, αξιοποιώντας στοιχείατης κοινωνικής οικονομίας, κερδίζον-τας κάθε μέρα νέες θέσεις εργασίας.

Η συμφωνία έχει βαρύ φορολογικόμέρος, πώς θα αντιρροπήσει αυτό;

Ακριβώς αυτό σας είπα παραπάνω. Θαξεκινήσουμε την παραγωγική ανασυγ-κρότηση της χώρας με δημόσιες καιιδιωτικές επενδύσεις ώστε να επανεκκι-νηθεί η οικονομία και να ενισχυθεί η πα-ραγωγική βάση της χώρας. Για παρά-δειγμα, ετοιμάζουμε ένα νομοσχέδιοσύμφωνα με το οποίο θα δίνεται η δυνα-τότητα να φτιάχνονται εταιρείες που θααξιοποιούν ανεκμετάλλευτα στρέμματατου δημοσίου ή της Εκκλησίας, τα οποίαθα καλλιεργήσουν οι αγρότες, με τη στή-ριξη του κράτους στα πρώτα τους βή-ματα. Αντίστοιχα θα προχωρήσουμε καισε άλλους τομείς όπως η βιομηχανία, οικατασκευές, ο τουρισμός και άλλα. Μεαυτό τον τρόπο αφενός θα αντιμετωπί-σουμε την ανεργία και αφετέρου θα αλ-λάξουμε το παραγωγικό μοντέλο τηςχώρας.

Το σχέδιο αυτό φαίνεται πως θα μπο-ρούσε να μειώσει μεσοπρόθεσμα την

Ακόμα και οι πιοσκληροί επικριτέςτου Έλληναπρωθυπουργού,παραδέχονταισήμερα ότι δεμπορούν να τονπαρακάμψουντόσο εύκολα καιθα πρέπει ναέρθουν σεσυμφωνία μαζίτου.

Πρέπει να συνεχίσουμενα παλεύουμε να πετύ-χουμε όσο το δυνατόνκαλύτερους όρους καινα εφαρμόσουμε τη συμ-φωνία. Όπως και ναέχει, η συμφωνία πρέπεινα εφαρμοστεί, διαφο-ρετικά κινδυνεύουμε ναχάσουμε τα 84 δισ.ευρώ, τα οποία χρει-άζονται για να αντεπε-ξέλθουμε στις ανάγκεςπου έχουμε.

“Επιφυλακτική πάνταη ομάδα ΣόιμπλεΑν και ο γερμανικός Τύπος παραδέχεται ότι δεν υπάρχει άλλος“αξιόπιστος συνομιλητής” στην Αθήνα πλην του Αλ. Τσίπρα, οι σκληροίστο Βερολίνο επιμένουν να καταστροφολογούν

Page 7: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 77ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ανεργία. Όμως, η 100% προκαταβολήφόρου των επιχειρήσεων, σύμφωνα μεπροβλέψεις, θα έχει ως αποτέλεσμα ναμπει λουκέτο σε 1.000 μικρομεσαίεςεπιχειρήσεις. Αυτό πώς θα αποφευχθεί;

Η ελληνική οικονομία στηρίχθηκε στιςμικρομεσαίες επιχειρήσεις και εμείς θέ-λουμε να τις στηρίξουμε. Με την ανα-χρηματοδότηση των τραπεζών, το μέ-λημά μας θα είναι να δοθούν δάνεια σεμικρομεσαίες επιχειρήσεις, με ένα πρό-γραμμα βιώσιμο. Επαναλαμβάνω, η κυ-βέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει νααναζητήσει άλλες μορφές διακυβέρνη-σης, ούτως ώστε να μπορέσουμε να αν-τεπεξέλθουμε στις υπάρχουσες δυσκο-λίες. Όσο ήμασταν στην αντιπολίτευση,ποτέ δεν αποδεχθήκαμε το μοντέλο ανά-πτυξης το οποίο επιβλήθηκε. Ήρθε ηώρα, όλοι μας να σκεφτούμε τη νέα κα-τάσταση και μέσα από έναν ουσιαστικόδιάλογο, να αναζητήσουμε τις νέες μορ-φές πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικήςαντιμετώπισης των προβλημάτων. Έτσιθα αποδείξουμε πως η Αριστερά, η οποίαποτέ δεν κυβέρνησε, μπορεί να το κάνεικαι μάλιστα με επιτυχία.

Οι εκλογές ωςενδεχόμενο

Ενδέχεται ναπάμε τον Σε-πτέμβρη σεεκλογές;

Οι εκλογές,όπως και τοδημοψήφι-σμα, είναι μιαδημοκρατικήδιαδικασίαπου είναι ανα-γκαία ότανυπάρχουν προ-βλήματα, ώστε νααπαντήσει σε αυτά ολαός. Ενδέχεται, λοιπόν,να χρειαστεί σύντομα να πάμεσε εκλογές. Και ας μην δαιμονοποιούμετη διαδικασία. Αυτό το έκανε πάντα ηδεξιά, για να παραμένει στην εξουσία. Ηαριστερά, όμως, έχει άλλη κουλτούρα.Είναι δυνατόν όταν υπάρχουν προβλή-ματα ή αναγκαστική αλλαγή προγραμ-ματικών κατευθύνσεων ή χάσιμο εμπι-στοσύνης από ένα κομμάτι, να μην πάμεσε εκλογές; ∆ιαφορετικά πώς θα μπορείνα εφαρμοστεί η κυβερνητική πολιτική;

Με τι πρόγραμμα θα κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑστις εκλογές;

Αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε απόκοινού. Είναι πρωτόγνωρη εμπειρία ναέχει η αριστερά τη διακυβέρνηση και ναπρέπει να εφαρμόσει μια τέτοια συμφω-νία. Είναι ανάγκη να συζητήσουμε, σεένα ανοιχτό συνέδριο με τον κόσμο καιτον κοινωνικό χώρο που συνέβαλε να

φτάσει ως εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, τα πραγματικάπροβλήματα που υπάρχουν για να μπο-ρέσουμε να διαμορφώσουμε το νέο πολι-τικό σχέδιο στις συγκεκριμένες συνθή-κες. Και από τη στιγμή που θα το συν-διαμορφώσουμε, οφείλουμε και να τουπηρετήσουμε όλοι μαζί.

Αναφέρθηκες σε ανοιχτό συνέδριο. Νατο δούμε λίγο;

Πιστεύω ότι οι σύνεδροι πρέπει ναεκλεγούν από μια ευρεία βάση, ύστερααπό μια καμπάνια εγγραφών. Θέλουμενα συμμετέχουν και να έχουν λόγο οικοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν καιψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά δεν εννοώνα γίνουμε σαν το ΠΑΣΟΚ, που έλεγεπως όλοι είναι μέλη και πρέπει να ψηφί-σουν. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναιμόνιμα ανοιχτός στην κοινωνία, και στιςδυνάμεις εκείνες που τον στήριξαν.

Σύζευξη κόμματος,βουλής, κυβέρνησης

Ήταν αναμενόμενο, από τη στιγμή πουη κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε αυτή τηνκακή συμφωνία, να είχε τρανταγμούς.

Πώς θα αντιμετωπιστεί το ζήτημαπου έχει τεθεί;

Κατ’ αρχάς πρέπει νακάνουμε μια αναγκαία

υπενθύμιση: Γιαπρώτη φορά ο ΣΥ-ΡΙΖΑ δεν είναικόμμα της αντιπο-λίτευσης, είναι κυ-βέρνηση. Μπορείκάποιες αποφά-σεις να πάσχουνσε ένα βαθμό απόδημοκρατικές λει-

τουργίες και ευαι-σθησίες, αλλά όταν

φτάνεις στη Βουλή,κατά τη γνώμη μου, η

άρση εμπιστοσύνης στηνκυβέρνηση δεν είναι νοητή.

Θεωρώ πως ήταν λάθος απόπλευράς των συντρόφων.

Ασκείται κριτική πως το εξάμηνο πουπέρασε, η κυβέρνηση έκλεψε ύλη από τοκόμμα αφήνοντάς του το ρόλο τουθεατή. Ισχύει; Και αν ναι, πώς θα το αν-τιμετωπίσουμε;

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2012 διε-φάνη πως υπήρχε αντιπαράθεση μεταξύκόμματος και Βουλής. Για να γεφυρωθείαυτή φτιάξαμε τις ΕΕΚΕ (Επιτροπή Ελέγ-χου Κοινοβουλευτικού Έργου), ώστε ναπροετοιμάζονται επερωτήσεις, παρεμβά-σεις ή ακόμα και προτάσεις νόμου ανάτομέα. Όταν γίναμε κυβέρνηση φτιάχτη-καν οι ΕΠΕΚΕ με τη συμμετοχή και τουκυβερνητικού φορέα. Βέβαια, ορισμένεςαντιμετωπίζουν προβλήματα, με ευθύνηκαι του κόμματος. Αν δεν ενισχυθούναυτές, η σύζευξη κόμματος, βουλής και

κυβέρνησης δεν θα είναι εύκολο να επι-τευχθεί.

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει μέσα απόδιαφανείς και δημοκρατικές διαδικα-σίες, να συνεδριάσουν τα συλλογικά όρ-γανα του κόμματος, ώστε με νηφαλιό-τητα να αναζητήσει, στις συνθήκες πουζούμε τώρα, ένα νέο πολιτικό σχέδιο.

Πιστεύεις ότι πρέπει να απεγκλωβι-στούμε από αυτή τη συμφωνία; Και πώς;

Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμενα πετύχουμε όσο το δυνατόν καλύτε-ρους όρους και να εφαρμόσουμε τη συμ-φωνία. Όπως και να έχει, η συμφωνίαπρέπει να εφαρμοστεί, διαφορετικά κιν-δυνεύουμε να χάσουμε τα 84 δισ. ευρώ,τα οποία χρειάζονται για να αντεπεξέλ-θουμε στις ανάγκες που έχουμε. Ζητού-μενο δεν είναι πώς θα απεγκλωβιστούμε,αλλά αν θα καταφέρουμε να φτιάξουμεένα παράλληλο σύστημα, το οποίο θαπαρέχει στην κοινωνία ανάσες. Και προ-κειμένου να το πετύχουμε αυτό θα πρέ-πει παράλληλα με τις σκληρές διαπραγ-

ματεύσεις, να αναπτυχθεί ένα κίνημααλληλεγγύης στον ευρωπαϊκό χώρο,αλλά και να έχουν ενισχυθεί τα κινήματααντίστασης και διεκδίκησης στον ελλη-νικό χώρο. Στο ΚΚΕ Εσωτερικού πάνταλέγαμε ότι και σοσιαλισμό να είχαμε, θαστηριζόμασταν στα κοινωνικά κινήματακαι τους αγώνες των εργαζομένων, γιατίσε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται, όλακατακτούνται με αγώνες.

Θεωρώ, λοιπόν, πως πρέπει να συζη-τήσουμε και να δούμε αν υπάρχει η δυ-νατότητα να κυβερνάμε και να κάνουμεμια παράλληλη πολιτική που θα ελα-φραίνει τις επιπτώσεις στα ασθενέστερακοινωνικά σώματα. Αν, βέβαια, μετά απόέξι, οχτώ ή δέκα μήνες δούμε πως δενπερνά τίποτα και πως χειροτερεύει ηζωή του κόσμου, πράγμα που δε το πι-στεύω, τότε πρέπει να επανεξετάσουμετη στάση μας, με όλα τα ενδεχόμεναανοιχτά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ, ΑΛΕΚΟ ΦΛΑΜΠΟΥΡΑΡΗ

Να αναζητηθείένα νέο πολιτικό σχέδιο

Ο υπουργός ∆ημόσιας Τάξης έχει διαφο-ρετική άποψη για τα κινήματα αντίστασηςπου αναφέρθηκες προηγουμένως, είτε μετις δηλώσεις που κάνει για τη νεολαία τουΣΥΡΙΖΑ, είτε με το πώς αντιμετώπισε τησυγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματοςτην περασμένη βδομάδα. Η κυβέρνηση συμ-

φωνεί με όσα γίνονται; Η καταστολή της διαδήλωσης πριν δύο βδομάδες είναι σαφώς καταδικαστέα. ∆εν

θέλω να υπερασπιστώ τον Γιάννη Πανούση, όμως ας δούμε την μεγάλη εικόνα. Παρά τιςδυσκολίες -γιατί δεν ελέγχουμε όλο το μηχανισμό- ακόμα και σε αυτόν τον τομέαέχουμε αλλαγές. Σας θυμίζω τις μεγάλες ταυτόχρονες συγκεντρώσεις του «ναι» καιτου «όχι» δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα, όπου δεν έγινε τίποτα. Αντίστοιχα, το 2010οι μεγάλες διαδηλώσεις των πλατειών είχαν πνιγεί στα χημικά. Θέλω να πω πως υπάρ-χει μια σταδιακά σχετική πρόοδος στη συμπεριφορά των δυνάμεων καταστολής. Απόεκεί και πέρα ο υπουργός, που βρίσκεται σε αυτή ειδικά τη θέση, πρέπει περισσότερονα δρα παρά να μιλάει.

Συζητάμε με τον υπουργό Επικρα-τείας για τη συμφωνία με τους δανει-στές και τι περιθώρια αυτή αφήνει,ώστε να απαλύνει τις δυσβάσταχτεςγια το λαό συνέπειες. Το ενδεχόμενοεκλογών για το φθινόπωρο είναιπολύ πιθανό, την ίδια ώρα που τοκόμμα πρέπει να αναζητήσει το πρό-γραμμα που θα παρουσιάσει, όπωςτονίζει ο Αλέκος Φλαμπουράρης.

Καταδικαστέαη καταστολή

Page 8: Εποχή 26-07-2015

88 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του Κύρκου ∆οξιάδη*

Συμβαίνει συχνά οι πιο τραγικέςδιλημματικές καταστάσεις ναέχουν μια σχετικά απλή εξήγηση.

Στην περίπτωση της σύγχρονης Ευρώ-πης, το να αναγκάζεται μια αριστερήκυβέρνηση να αποδεχτεί και να εφαρ-μόσει μια επαχθέστατη υφεσιακή συμ-φωνία με την οποία διαφωνεί, πέρααπό την πασιφανή ανισορροπία στουςσυσχετισμούς δύναμης αλλά και ταόποια λάθη τακτικής και στρατηγικήςπου μπορεί να οδήγησαν σε αυτό, απο-τελεί από μόνο του ένα λογικό παρά-δοξο στη σφαίρα της πολιτικής σκέ-ψης. Πώς είναι δυνατόν η δημοκρα-τικά εκλεγμένη κυβέρνηση μιας εθνικάκυρίαρχης χώρας να νομοθετεί και ναασκεί πολιτική ενάντια στη δική τηςβούληση; Πρόκειται για μια παραδο-ξότητα που μάλλον είναι πρωτοφανήςστην ιστορία της κοινοβουλευτικής δη-μοκρατίας.

Το παράδοξο αίρεται αφ’ ης στιγμήςσυνειδητοποιήσουμε μια ιδιαιτερότητατης σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας.Από το 2002, με την έναρξη ισχύος τηςευρωζώνης, τα κράτη που την συναπο-τελούν ευρίσκονται υπό ένα ιδιάζονκαθεστώς θεσμικού δυϊσμού. Οι απο-φάσεις που αφορούν το χρηματοπι-στωτικό σύστημα και κατά συνέπεια τηδημοσιονομική πολιτική δεν εναπό-κεινται πλέον στα εθνικά νομοθετικάσώματα και στις επί μέρους κυβερνή-σεις, αλλά σε κάποιους υπερκρατικούςθεσμούς και μηχανισμούς που σε κα-θοριστικό βαθμό είναι ανεξέλεγκτοιαπό το σύνολο των κρατών που υποτί-θεται ότι εκπροσωπούν. Οι εν λόγω θε-σμοί, έχοντας αυτονομηθεί στην ουσίαπλήρως από εθνικά κοινοβούλια καικυβερνήσεις, είναι απολύτως αναμενό-μενο ότι θα αποτελούν το όχημα διάτου οποίου οι οικονομικά ισχυρότερεςχώρες -δηλαδή το χρηματοπιστωτικόκεφάλαιο μαζί με τις κυρίαρχες πολι-τικές δυνάμεις αυτών των χωρών, ήτοικυρίως της Γερμανίας- θα επιβάλλουντις οικονομικές πολιτικές τους στιςυπόλοιπες.

Η παλιά «καλύτερη» Γερμανία

Παλιότερα, ο ιμπεριαλισμός οργά-νωνε στρατιωτικά πραξικοπήματα καιδικτατορίες, όπου αισθανόταν ότι ηκοινοβουλευτική δημοκρατία επέ-τρεπε την ανάδυση απειλητικών αρι-στερών κινημάτων και κυβερνήσεων.Τώρα, στην Ευρώπη της ευρωζώνης,τέτοιες «ακραίες» λύσεις, προς τοπαρόν τουλάχιστον, δεν είναι απαραί-τητες, δεδομένου ότι έχει ήδη επιτευχ-

θεί μια ιδιότυπη οικονομική δικτατο-ρία – ιδιότυπη κατά το ότι τα εθνικάκοινοβούλια και οι κυβερνήσεις δενκαταργούνται μεν, αλλά εξαναγκάζον-ται να λειτουργούν μέσα στο ασφυ-κτικό πλαίσιο μιας άκρως νεοφιλελεύ-θερης οικονομικής πολιτικής. Για νατο θέσουμε ωμά: Αν η Χιλή του Αλιέντεβρισκόταν σε μια λατινοαμερικάνικη«ευρωζώνη», ίσως ο Πινοσέτ να μηνήταν και τόσο απαραίτητος.

«Φο βά μαι πως η γερ μα νι κή κυ βέρ -νη ση, πε ρι λαμ βα νο μέ νης της σο σιαλ -δη μο κρα τι κής της πτέ ρυ γας, έ παι ξεκαι έ χα σε σε μια νύ χτα ό λο το πο λι τι κόκε φά λαιο που μια καλύτερη Γερ μα νίαεί χε συσ σω ρεύ σει σε μι σό αιώ να – καιλέγοντας “καλύτερη” εννοώ μια Γερ-μανία που χαρακτηριζόταν από με γα -λύ τε ρη πο λι τι κή ευαι σθη σία και με τα -ε θνι κή νοο τρο πία.» Αυτά ήταν τα λόγιατου Γιούργκεν Χάμπερμας σε συνέν-τευξή του στην εφημερίδα «Γκάρντιαν»την Πέμπτη 16 Ιουλίου.

Αν είμαστε λίγο πιο μαρξιστές απότον Χάμπερμας, θα πρέπει να πούμεότι το «πολιτικό κεφάλαιο» της παλιάς«καλύτερης Γερμανίας», στο οποίοαναφέρεται ο γερμανός στοχαστής,δεν είχε να κάνει τόσο με κάποια «με-γαλύτερη πολιτική ευαισθησία και με-ταεθνική νοοτροπία», όσο με το ότι οικυρίαρχες ταξικές και πολιτικές δυνά-μεις της Γερμανίας είχαν όντως κατα-φέρει, από τη δεκαετία του 1960 μέχριπρόσφατα, να ασκήσουν στην Ευρώπημια ηγεμονική πολιτική – που σημαί-νει, με γκραμσιανούς όρους, μια πολι-τική που στηριζόταν όχι μόνο στην οι-κονομική υπεροπλία και στο θεσμικόεξαναγκασμό, αλλά και στη συναίνεσηή ιδεολογική συγκατάθεση στην ενλόγω πολιτική από μέρους των λιγό-τερο ισχυρών κοινωνικών δυνάμεωνκαι εθνικών κρατών. Με άλλα λόγια,αυτό που συνέβη τη νύχτα Κυριακής 12προς ∆ευτέρα 13 Ιουλίου, ήταν ότι τογερμανικό συγκρότημα εξουσίας, μετην απροκάλυπτη υπενθύμιση ότι ταλιγότερο ισχυρά κράτη τελούν υπό κα-θεστώς οικονομικής δικτατορίας,απώλεσε την ιδεολογική του ηγεμονίασε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η ηγεμονία στο εσωτερικό

Το ζήτημα τώρα είναι τι γίνεται στοεσωτερικό ελληνικό ταξικό και ιδεο-λογικοπολιτικό μέτωπο. Θα εφησυχά-ζαμε υπερβολικά αν πιστεύαμε, επικα-λούμενοι την αδιαμφισβήτητη υπεροχήτου ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα και του ΑλέξηΤσίπρα ειδικότερα που στις δημοσκο-πήσεις ακόμη ισχύει, ότι στην Ελλάδαη Αριστερά, μαζί με τις δυνάμεις που

εκφράζει, έχει κατορθώσει να εγκαθι-δρύσει τη δική της ηγεμονία, σε εγχώ-ριο έστω επίπεδο. Η ηγεμονία της μιαςή της άλλης πλευράς όμως εξαρτάταιπάντα από τους μεταξύ τους συσχετι-σμούς. Και φαίνεται ότι η «άλλη»πλευρά –δηλαδή το κυρίαρχο ταξικόσυγκρότημα μαζί με τις πολιτικές καιεπικοινωνιακές δυνάμεις που συντάσ-σονται με αυτό– βρίσκεται στο ναδίρτης ικανότητάς της να ασκεί ψηφίσμη-γεμονία, τουλάχιστον από την εποχήτου εμφυλίου πολέμου. Οι ενδείξειςείναι άφθονες και προφανείς, δεν χρει-άζεται να τις αναφέρω. Αρκεί μόνο ναθυμηθούμε το αποτέλεσμα του δημο-ψηφίσματος, λαμβάνοντας υπ’ όψη τιςσυντριπτικά δυσμενείς για την Αρι-στερά συνθήκες υπό τις οποίες πραγ-ματοποιήθηκε, αλλά και τουλάχιστονμία από τις άμεσες συνέπειές του: πα-ραίτηση του μάλλον πιο εξουσιομα-νούς ηγέτη στην ιστορία της μεταδι-κτατορικής ∆εξιάς.

Μέτωπα θεσμικής παρέμβασης

Τα ερείσματα των καθεστωτικών δυ-νάμεων στην Ελλάδα έχουν πλέον ελά-χιστη σχέση με ιδεολογική ηγεμονία.Βρίσκονται κυρίως στο «βαθύ κράτος»,στη σφαίρα της διαπλοκής, καθώς καιστους μηχανισμούς προπαγάνδας(άλλο ιδεολογία, άλλο προπαγάνδα). Ηκυβέρνηση της Αριστεράς, αν επιβιώ-σει ως τέτοια, οφείλει να εκμεταλλευ-τεί τούτη τη μοναδική ιστορική ευκαι-ρία και να συμβάλει στην ενίσχυση τηςδικής της ηγεμονίας, όχι μόνο ιδεολο-γικά αλλά και θεσμικά –έστω μέσα σταασφυκτικά πλαίσια της οικονομικήςδικτατορίας που της επιβάλλεται έξω-θεν. Άλλωστε, η πάταξη της διαφθο-ράς και της φοροδιαφυγής είναι κάτιπου δύσκολα θα τολμήσουν ακόμα καιοι «εταίροι» μας να προσπαθήσουν νααποτρέψουν.

Ακόμη, οι παρεμβάσεις μπορεί καιπρέπει να είναι θεσμικές, αλλά καιπρος μια κατεύθυνση που θα διευκο-λύνει την ιδεολογική διάσταση τηςηγεμονίας. Υπ’ αυτή την έννοια, ένααπολύτως προεξάρχον μέτωπο θεσμι-κής παρέμβασης θα έπρεπε να είναι ταμέσα μαζικής επικοινωνίας. Ένα άλλο:η παιδεία.

* Ο Κύρκος ∆οξιάδης διδάσκει κοι-νωνική θεωρία με ειδίκευση στηνεπικοινωνία στο Τμήμα ΠολιτικήςΕπιστήμης και ∆ημόσιας ∆ιοίκησηςτου ΕΚΠΑ.

Τη συνέντευξη πήρε η Ιωάννα ∆ρόσου

Πλέον έχουμε μία εικόνα τι περιλαμ-βάνει η συμφωνία μεταξύ θεσμών καιελληνικής κυβέρνησης. Πώς την κρί-νεις, αναλογιζόμενος το δυσμενή συσχε-τισμό δυνάμεων; Και με ποια ευρωπαϊκήπολιτική θα πορευτεί τώρα η Αριστερά;

Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια καιμετά από μια πραγματικά σκληρή δια-πραγμάτευση, οδηγηθήκαμε στην κατά-ληξη της συμφωνίας με συσχετισμούςαπόλυτα αρνητικούς για εμάς. ∆ενμπορώ να αξιολογήσω αν μπορούσαμενα φτάσουμε αλλού, αν υπήρχαν άλλοισυσχετισμοί, ωστόσο πρέπει να παρατη-ρήσω ότι είχαμε μεγαλύτερη αυτοπεποί-θηση, από ότι μας αντιστοιχούσε στηνπραγματικότητα, ενώ η αξιολόγηση τωνδυσκολιών δεν έγινε σε τόσο βάθος, όσοαπαιτούσαν οι περιστάσεις. Ωστόσο,στη μάχη φτάσαμε χωρίς όπλα, αφού οιδανειστές μάς τα είχαν αφαιρέσει. Θαέπρεπε να αναμένουμε αυτή τη στάση,καθώς το ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν είναιδιαφορετικό από το παγκόσμιο πλαίσιο.Οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσειςεξελίσσονται με πολύ σκληρό τρόπο. Ηηγεμονία του γερμανικού πλαισίου δενβοηθά στην οικοδόμηση μιας Ευρώπηςτων λαών, μιας δημοκρατικής Ευρώπης,αντίθετα οδηγεί στη συρρίκνωση της Ευ-ρώπης, στον κατακερματισμό. Για ναδούμε πώς τοποθετούμαστε στην Ευ-ρώπη, χρειάζεται να δούμε τη δυναμικήπου έχουν οι τρέχουσες εξελίξεις και τιςνέες συνθέσεις που μπορούμε να επι-διώξουμε. Εκεί η ελληνική αριστερά έχειήδη ανοίξει δρόμους, είτε για το Νότο,είτε για τα κινήματα, δε νομίζω όμως ότιη χρονική στιγμή μάς ευνοεί. ∆ιατη-ρούνται οι προσδοκίες, αλλά δεν μπο-ρούμε να στηριχτούμε την επόμενη μέρασε αυτό.

Ηττηθήκαμε,αλλά δεν τα παρατάμε

Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη νίκη του«όχι» ήρθε μια συμφωνία που ακυρώνειτη δυναμική που είχε αυτό το εκλογικόαποτέλεσμα. Ποια η γνώμη σου;

Είναι μια τραγική αντινομία. ∆εν χω-νεύεται εύκολα από κανέναν, ούτε απότους πρωταγωνιστές της διαπραγμάτευ-σης, ούτε από κανέναν πολίτη. Πρέπεινα κρατήσουμε ψηλά το φρόνημα, πουδημιούργησε το αποτέλεσμα του δημο-ψηφίσματος και ταυτόχρονα να ανταπο-κριθούμε στις πραγματικότητες που γέν-νησε η αναίρεσή του. ∆εν είναι σωστέςοι ερμηνείες που επιχειρείται να δοθούναπό κάποιους ότι αγνοήθηκε το δημο-ψήφισμα. Έπαιξε το ρόλο του. ∆υστυ-χώς, όμως, δεν ήταν επαρκές για να στη-ρίξει την κυβέρνηση, στο να νικήσει στηδιαπραγμάτευση.

Σε κείμενό σου πριν την πρώτη ψηφο-φορία για τα προαπαιτούμενα έγραψεςπως ηττηθήκαμε. Πρέπει να απεγκλωβι-στούμε από αυτή τη συμφωνία ή να πα-

Η κυβέρνηση τηςΑριστεράς, ανεπιβιώσει ως τέτοια,οφείλει ναεκμεταλλευτεί τούτητη μοναδική ιστορικήευκαιρία και νασυμβάλει στηνενίσχυση της δικής τηςηγεμονίας, όχι μόνοιδεολογικά αλλά καιθεσμικά.

Εκτός απ’ το μνημόνιο,υπάρχουν και οι ταξικοί αγώνες Ο κόσμος έχει εισπράξει

ένα μήνυμα, πως όντωςδεν είμαστε όπως οιάλλες κυβερνήσεις.Αυτό «νομιμοποιεί» τηνπαραμονή του ΣΥΡΙΖΑστην κυβέρνηση. Αναυτή διαφοροποιηθεί,τότε η κυβέρνηση δενθα πρέπει να μείνει ούτεμια μέρα.

Page 9: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 99ΠΟΛΙΤΙΚΗ

λέψουμε εντός της ώστε να βρεθούν ορι-σμένα «παραθυράκια»;

Νομίζω ότι δεν πρέπει να φοβηθούμενα παραδεχτούμε ότι ηττηθήκαμε. Αυτόδεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατή-σουμε, αλλά να κινηθούμε με βάση ταπραγματικά δεδομένα. Η ήττα στους πο-λιτικούς και τους κοινωνικούς αγώνες,και δεν μιλώ με όρους πολέμου, σημαί-νει πάντα ότι δεν έχεις όπλα να αντιμε-τωπίσεις ακόμα και αυτή την ήττα. Ανα-γκαίος οδικός χάρτης είναι η αναζήτησηόπλων για την ανασύνταξη, η απεμ-πλοκή -προφανώς με πολιτικό κόστος-από τη συνθηκολόγηση που δημιούρ-γησε η ήττα. Γι’ αυτό χρειάζεται η ενό-τητα και αυτό που λέω δεν είναι ευχολό-γιο. Η κάθε άποψη πρέπει να εκφραστείκαι κάθε άποψη νομιμοποιείται να υπάρ-χει, όταν δεν είναι ιδιοτελής και κακό-βουλη. Μια χωριστή ανασύνταξη θα επι-δεινώσει τις συνέπειες της ήττας. Ανμπορέσουμε να βρούμε ένα κοινό πεδίοανασύνταξης, τότε θα έχουμε περισσότε-ρες δυνατότητες να αλλάξουμε το τοπίο.Προς το παρόν, δεν έχει κανένα νόημανα χρεώσουμε την ήττα σε κάποιους.Προφανώς ο καθένας έχει διαφορετικέςευθύνες, αλλά αν δεν τις αναλάβουμεόλοι, τότε δεν θα μπορέσουμε να συγ-κροτήσουμε τα βήματα για να απεμπλα-κούμε. Άλλο οι διαφορετικές απόψεις,ερμηνείες, προτάσεις και στάσεις καιάλλο η αποφυγή ανάληψης της κοινήςευθύνης.

Αναγκαίο να λειτουργήσειτο κόμμα

Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια ανέ-δειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτη δύναμη. Φαί-νεται πως έως σήμερα ο κόσμος στηρί-ζει τις επιλογές της κυβέρνησης.Ωστόσο, η εφαρμογή ενός τρίτου μνημο-νίου μπορεί να σημαίνει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑθα έχει τη μοίρα που επιφυλάχθηκε σταυπόλοιπα κόμματα που εφάρμοσαναυτές τις πολιτικές;

Πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οποιαδή-ποτε κυβέρνηση που στηρίζεται σε αυτόνδεν μπορεί και δεν πρέπει να αναλάβειτην ευθύνη να υλοποιήσει αυτό το τριε-τές πρόγραμμα. Όχι μόνο γιατί δεν βγαί-νει, αλλά και γιατί η δομή του στηρίζεταιστην αναδιανομή του πλούτου υπέρ τωνλίγων. Κυβερνήσεις της αριστεράς ανάτον κόσμο, κατά καιρούς, σήκωσαν τοβάρος μεταβατικών περιοριστικών μέ-τρων για μια σταθεροποίηση της οικονο-μίας, ώστε το επόμενο βήμα να είναι ηδιεύρυνση της κάλυψης των κοινωνικώναναγκών. Τα μνημονιακά προγράμματαδεν έχουν τέτοιο χαρακτήρα, για αυτόκαι δεν μπορεί να τα υλοποιήσει μια κυ-βέρνηση της Αριστεράς. Από την άλλη,βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μιααντινομία: το μεγαλύτερο τμήμα της κοι-νωνίας εμπιστεύεται την κυβέρνηση τηςΑριστεράς ως μόνη δύναμη που θα μπο-ρούσε να περιορίσει τις συνέπειες εφαρ-

μογής ενός τέτοιου προγράμματος. Ο κό-σμος έχει εισπράξει ένα μήνυμα, πωςόντως δεν είμαστε όπως οι άλλες κυβερ-νήσεις. Αυτό «νομιμοποιεί» την παρα-μονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Αναυτή διαφοροποιηθεί, τότε η κυβέρνησηδεν θα πρέπει να μείνει ούτε μια μέρα. Σεκάθε περίπτωση, όμως, το κύριο είναι νασχεδιάσουμε σοβαρά και ρεαλιστικά τονοδικό χάρτη προς την απεμπλοκή, χωρίςνα παραβλέψουμε το πολιτικό κόστος.Είναι δύσκολο πολύ. Αλλά δεν βλέπωκάτι άλλο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει παρασάγγας από τοπροεκλογικό του πρόγραμμα και τιςιδρυτικές του θέσεις. Οι τοπικές και νο-μαρχιακές επιτροπές, με διαφοροποι-ήσεις στις αποφάσεις τους, ζητούν τησύγκληση των οργάνων. Τι πρέπει ναγίνει;

Πρόκειται σαφώς για ακύρωση προ-γράμματος, για ακύρωση της ταυτότητάςμας. Τα όργανα πρέπει να λειτουργήσουνκαι έπρεπε να είχαν λειτουργήσει καιστο παρελθόν, όπως πρέπει να γίνει καισυνέδριο. Όμως, νομίζω πως η ανα-γκαιότητα αυτή να λειτουργήσει τοκόμμα, δεν πρέπει να προσεγγίζεται μετη στενή λογική της τήρησης του κατα-στατικού. Η λειτουργία του κόμματοςπρέπει να αντιμετωπίσει αυτά τα εκρη-κτικά προβλήματα των τεράστιων αντι-νομιών. Αυτό που δεν έγινε στο παρελ-θόν, να αποτελεί το κόμμα εργαστήρι πα-ραγωγής πολιτικής, πρέπει να γίνειτώρα, στις πιο δύσκολες συνθήκες. Προ-τείνω η Κεντρική Επιτροπή, που πρέπεινα συγκληθεί, να μην πάρει αποφάσειςαπό την πρώτη της συνεδρίαση, αλλά ναοριοθετήσει τα ερωτήματα που χρειάζε-ται να απαντηθούν άμεσα, να αναζητήσειδιαδικασίες συζήτησης σε όλο το κόμμακαι να επανέλθουμε καλύτερα προετοι-μασμένοι στην κατεύθυνση αναζήτησηςαποφάσεων και διεξόδων. Προγραμμα-τική και στρατηγική ανασύνταξη, δεν γί-

νεται με μια απόφαση Κεντρικής Επι-τροπής.

Η ενότητα είναι στόχος όλων, ωστόσοδηλώσεις και κινήσεις στελεχών ρίχνουνλάδι στη φωτιά. Πώς θα προστατευτεί;

Κατά τη γνώμη μου, είναι τεράστιαςιστορικής σημασίας τα διλήμματα πουμπαίνουν και δεν πρέπει να επιστρατευ-τούν λογικές κομματικής πειθαρχίας,παρότι είναι αναγκαία η κομματική συ-

νοχή. Όποιο τμήμα του κόμματος ή τηςΚ.Ο. επέλεξε να μην απορρίψει το συμ-βιβασμό, είχε ως κριτήριο την αναζή-τηση των λιγότερο δυνατών συνεπειώναυτής της τόσο τραγικής εξέλιξης. Όσοιδεν επέλεξαν να το κάνουν αυτό, δενχρειαζόταν να το κάνουν ως ομάδα καιμε τον ίδιο τρόπο. ∆εν αντιπροσωπεύεικάτι τέτοιο, τις ανάγκες της στιγμής.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ, ΘΟ∆ΩΡΗ ∆ΡΙΤΣΑ

Να σχεδιάσουμε τον οδικό χάρτηπρος την απεμπλοκή

∆εν θα συναινέσωστις ιδιωτικοποιήσεις

Στη συμφωνία περιλαμβάνεται ένα νέο ΤΑΙΠΕ∆ που θα ιδιωτικοποιήσει ένα με-γάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας, συμπεριλαμβανομένου και του λιμανιού τουΠειραιά, για το οποίο έχεις δώσει αγώνες και από τη θέση του επικεφαλής τηςδημοτική παράταξης «Το Λιμάνι της Αγωνίας». Ποια η θέση σου απέναντι στηνιδιωτικοποίηση αυτή, που θα πρέπει να την υλοποιήσεις ως υπουργός;

Όπως δήλωσα και με το κείμενό μου στην πρώτη ψηφοφορία για τα προαπαι-τούμενα, επέλεξα να ψηφίσω με βάση το κριτήριο της αποφυγής της χρεοκοπίας.Επεσήμανα όμως ότι για ζητήματα που θα έχουν ένα χαρακτήρα οριστικό και αμε-τάκλητο, εκεί θα σκεφτώ πολύ τη διαφοροποίηση. Τα μέτρα που προβλέπονταιείναι όλα οδυνηρά. Πάντα όμως υπάρχει ανοιχτός ορίζοντας της αλλαγής τους. Οιιδιωτικοποιήσεις, αν ολοκληρωθούν, δύσκολα ανατρέπονται χωρίς σοβαρές συ-νέπειες. Σε αυτές δεν πρόκειται να συναινέσω.

∆ύο βδομάδες μετά τη συμφωνία και την ψήφισηδύο νομοσχεδίων με προαπαιτούμενα, συζητάμεμε τον Θοδωρή ∆ρίτσα, υπουργό Ναυτιλίας, γιατην κυβερνητική πολιτική και το κόμμα. Η ανη-συχία της εφημερίδας για αυτά τα δύο κρίσιμαζητήματα δεν μας επέτρεψε να ρωτήσουμε τονΘ. ∆ρίτσα για την ύλη του στο υπουργείο, για τηνοποία θα επανέλθουμε από Σεπτέμβρη.

Page 10: Εποχή 26-07-2015

1100 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τη συνέντευξη πήρεο Παύλος Κλαυδιανός

Η κατάληξη των διαπραγματεύσεων μετο πιστόλι στον κρόταφο, όπως ειπώ-θηκε, ήταν μια δεινή ήττα για την ελλη-νική κυβέρνηση. Ποια η δική σου εκτί-μηση; Και πώς θα πρότεινες να αντιμε-τωπιστεί;

∆υστυχώς, η συμφωνία της κυβέρνη-σης με τους «θεσμούς» αποτελεί στηνουσία ένα νέο μνημόνιο λιτότητας, εργα-σιακών και ασφαλιστικών απορυθμί-σεων και ιδιωτικοποιήσεων. Η κυβέρ-νηση έπρεπε να απεγκλωβιστεί από τοθανάσιμο και φρικτό εκβιασμό των δα-νειστών και να ακολουθήσει άλλοδρόμο, σε απόλυτη εναρμόνιση με το«όχι» του λαού και της νεολαίας στοπρόσφατο δημοψήφισμα, που η ίδια- καισωστά- προκάλεσε. Tο νέο αυτό μνημό-νιο δεν θα έπρεπε να γίνει αποδεκτό απότην κυβέρνηση. Ο αγώνας, όμως, συνε-χίζεται και μετά την ψήφισή του στηΒουλή, ώστε η κυβέρνηση ν’ αλλάξει τηθέση της και με την αγωνιστική παρέμ-βαση του ΣΥΡΙΖΑ, όλης της αριστεράςκαι του λαού να ακυρωθεί και αυτό καιτα δύο προηγούμενα.

Την περασμένη βδομάδα έκανες, κατάτην παραλαβή – παράδοση, τον απολο-γισμό του έργου του υπουργείου τουοποίου είχες την ευθύνη, έργο πραγμα-τικά πλούσιο, κάνοντας έτσι την παρά-δοση πιο στενάχωρη. Συνολικά, πώςμπορεί να κριθεί το έργο της κυβέρνησηςαυτό το εξάμηνο;

Ήταν αναμφισβήτητα θετικό. Με δώ-δεκα νόμους έθεσε σε εφαρμογή ένατμήμα των προγραμματικών της δεσμεύ-σεων, όπως τα μέτρα για την αντιμετώ-πιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η επα-ναπρόσληψη των απολυμένων μέσω δια-θεσιμοτήτων από το δημόσιο, η επανα-λειτουργία της ΕΡΤ, μέτρα για την ανα-κούφιση των ατόμων με αναπηρία καιτην αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής,η επαναφορά της σύνταξης των υπερη-λίκων ανασφάλιστων (Ελλήνων και ομο-γενών), τα μέτρα για τον απεγκλωβισμότων αυτοαπασχολουμένων συνταξιού-χων, που δεν μπορούσαν να πάρουν τησύνταξή τους, γιατί είχαν οφειλές σταασφαλιστικά ταμεία τους κλπ. Ωστόσο,είχαμε και σημαντικές καθυστερήσειςως προς τη διασφάλιση του δημοσίουελέγχου στις τράπεζες, τον περιορισμότης δύναμης των ολιγαρχών του πλούτουκαι τη φορολόγησή τους, τον έλεγχο των

συστημικών ιδιωτικών μέσων μαζικήςενημέρωσης, καθώς και την αποκατά-σταση των εργασιακών δικαιωμάτων(Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κα-τώτατος μισθός). Επίσης, έγιναν και ση-μαντικά λάθη, όπως η συμφωνία στο Γι-ούρογκρουπ στις 20 Φεβρουαρίου και ηπληρωμή υποχρεώσεων 8 δισ. στους δα-νειστές, την ίδια στιγμή μάλιστα, που δενμας έδιναν καμία χρηματοδότηση τουδημοσίου χρέους. Αυτό που εκτιμούμεότι θα συμβεί από εδώ και πέρα, εάν ηκυβέρνηση επιμείνει και υπογράψει τονΑύγουστο το τρίτο μνημόνιο, είναι ότι θαοδηγηθεί και με το νεοφιλελεύθερηςκοπής περιεχόμενό του και με τη σκληρήκαι ταπεινωτική εποπτεία του κουαρτέ-του, πλέον, των δανειστών στην πλήρηακύρωση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑκαι των προγραμματικών δηλώσεών της.

Το νόημα του «όχι»

Όπως φαίνεται η πλειοψηφία της κοι-νωνίας στηρίζει την κυβέρνηση και τονπρωθυπουργό, και μ’ αυτούς θέλει νααντιμετωπίσει τις συνέπειες της ήττας.Πώς μπορεί να ερμηνευθεί αυτό; Καιπώς μπορεί να γίνει ενεργοποίηση αυτήςτης πλειοψηφίας κατά του νέου μνημο-νίου για βαθμιαίο απεγκλωβισμό τής

χώρας;Το «ωσαννά» μετατρέπεται εύκολα σε

«σταύρωσον αυτόν», όταν θα αρχίσουννα φαίνονται οι κοινωνικές και οικονο-μικές επιπτώσεις. Η παρέμβαση του ΣΥ-ΡΙΖΑ, μέσω ουσιαστικής συζήτησης στασυλλογικά όργανά του, αλλά και η ανά-πτυξη αντιμνημονιακών εργατικών καικοινωνικών αγώνων μπορούν να ακυρώ-σουν τα μνημόνια, να κάνουν την εμ-πλοκή της κυβέρνησης σ’ αυτά μια πολύσύντομη παρένθεση και να την επαναφέ-ρουν στη ρότα των προγραμματικών δε-σμεύσεών της.

Ασκείται κριτική σε όσους ψήφισαν«όχι» ότι η θέση τους εμπεριέχει μια αν-τίφαση ανάμεσα σ’ αυτό και τη δήλωσήτους ότι στηρίζουν την κυβέρνηση. ∆ενφοβάστε ότι αυτή η στάση, επιπλέον,ενισχύει όσους θέλουν να ωριμάσουν σε-νάρια συγκυβέρνησης;

Ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισα στηΒουλή «όχι» σε νέο μνημόνιο και μάλι-στα από κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥ-ΡΙΖΑ, σε πλήρη εναρμόνιση με τις συνε-δριακές αποφάσεις του κόμματός μουκαι τις προγραμματικές δεσμεύσεις του.Αυτό το έκανα, όχι μόνο για λόγουςαρχής και συνείδησης, αλλά και γιατίθεωρώ ότι η συνέχιση των μνημονίων θαείναι καταστροφική για το λαό και τηχώρα. Εξακολουθώ να αγωνίζομαι μαζίμε άλλους συντρόφους και συντρόφισ-σές μου στην κοινοβουλευτική ομάδα.του ΣΥΡΙΖΑ, στην κεντρική επιτροπή καιστους κοινωνικούς αγώνες για τον απεγ-κλωβισμό τής κυβέρνησης από τη μνη-μονιακή συμφωνία με τους δήθεν εταί-ρους της χώρας, που επιβεβαιώθηκε, γιαάλλη μια φορά, ότι λειτουργούν ως αμεί-λικτοι δανειστές και ως νέα ιερά συμμα-χία ενάντια σ’ αυτούς που αμφισβητούντις πολιτικές τους.

Ασκείται κριτική από την πλειοψηφίατης κοινοβουλευτικής ομάδας ότι οι του«όχι» προτείνουν μια ανισότιμη σχέσηστο εσωτερικό της, δηλαδή άλλοι ναστηρίζουν τους νόμους τής επαχθούςσυμφωνίας και άλλοι τους υπόλοιπους,του συριζικού προγράμματος, δηλαδή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε από την

ίδρυσή του με ενότητα μέσα στη διαφο-ρετικότητα και ως τέτοιος βρέθηκε στοναφρό του μεγάλου κύματος των αντιμνη-μονιακών αγώνων του 2010-2014 και ενσυνεχεία από το 4% στο 36% και στη δια-κυβέρνηση της χώρας. Νομίζω ότι έτσιπρέπει να συνεχίσουμε και στο μέλλον.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Επικρίθηκε το εναλλακτικό σχέδιό σαςείτε ως ευκαιριακό είτε ότι συντίθεταιαπό ανεπεξέργαστες ιδέες με ενδεχό-μενο μάλιστα μεγάλο κόστος για τη χώρακαι το λαό. Είναι έτσι;

Εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν και μά-λιστα πολλές. Η πιο βασική από αυτές,δηλαδή ότι δεν γίνεται να καταργήσειςτα μνημόνια, εάν δεν συγκρουστείς μετην ευρωζώνη, έχει κατατεθεί από εμένακαι άλλους συντρόφους μου στο συνέ-δριο του κόμματος και σε συνεδριάσειςτης Κ.Ε. και έχει επανειλημμένα απορρι-φθεί. Επομένως, η εναλλακτική λύσηαπέναντι στα μνημόνια και τη λιτότηταδεν είναι τεχνικοερευνητικό ζήτημα,αλλά καθαρά πολιτικό και, δυστυχώς,δεν υπήρχε η πολιτική βούληση από τηνκυβέρνηση να την αποδεχθεί, να την επε-ξεργαστεί, να την αναδείξει και να προ-ετοιμάσει το λαό να την πιστέψει και νατη στηρίξει. Αυτό που έφταιγε, δεν ήτανη απουσία εναλλακτικής λύσης, αλλά ηδογματική εμμονή στην πάση θυσία πα-ραμονή στην ευρωζώνη.

Η τεχνική επεξεργασία αυτής ή όποιαςάλλης εναλλακτικής πρότασης δεν ήτανκαι δεν είναι υποχρέωση μιας τάσης τουκόμματος, αλλά του όλου κόμματος,πόσο μάλλον που η συνεδριακή του από-φαση ήταν καμία θυσία για το ευρώ, καικυρίως της κυβέρνησης. Και εν πάση πε-ριπτώσει, αδικούμε τους εαυτούς μας,την ιστορία μας και τους αγώνες μας,όταν ισχυριζόμαστε ότι είναι μονόδρο-μος τα μνημόνια και η λιτότητα και ότιδεν υπάρχει εναλλακτική λύση σ’ αυτά.Με αυτό τον ισχυρισμό, στην ουσία, αναι-ρούμε τους λόγους ύπαρξης και το ρόλοτης αριστεράς και των κοινωνικών αγώ-νων για τη διεκδίκηση εναλλακτικών λύ-σεων στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ∆ΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΥΡΙΖΑ Β’ ΑΘΗΝΑΣ

Nα απεγκλωβιστoύμεαπό τη μνημονιακή συμφωνία

Η κυβέρνηση έπρεπε νααπεγκλωβιστεί από τονεκβιασμό των δανει-στών και να ακολουθή-σει άλλο δρόμο, υπο-στηρίζει ο ∆. Στρατού-λης και εκθέτει τηνάποψή του γι’ αυτό τονάλλο δρόμο.

Page 11: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 1111ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι ανδεν προσέξουμε το ρήγμα στην ΚΟ, ίσωςμετατραπεί σε ρήξη μέσα στο κόμμα.Εγείρεται έτσι ζήτημα ιστορικής, όχιαπλώς πολιτικής ή κομματικής ευθύ-νης. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί καιποια θα έβλεπες ότι μπορεί να είναι ησυμβολή τής δικής σας πλευράς;

Η ενότητα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι διασφα-λισμένη μόνο με τον πλήρη σεβασμό τηςδιαφορετικότητας. Γι’ αυτό αυτή τηνώρα δεν χρειάζεται να σηκώνονται οιτόνοι, ούτε να εξαπολύονται απειλέςενάντια σε όσους διαφωνούμε με το νέομνημόνιο. Είναι λυπηρό να παρουσιάζε-ται, τουλάχιστον με την ανοχή ή και τοχλευασμό κύκλων του κόμματος και τηςκυβέρνησης, από τα συστημικά μέσα μα-ζικής ενημέρωσης η όποια αριστερήεναλλακτική λύση ως «ριφιφί» στο Νο-μισματοκοπείο ή στην Τράπεζα της Ελ-λάδας ή επίσης όσοι σύντροφοι/συντρό-φισσες υποστηρίζουμε τέτοιες προτά-σεις να αποκαλούμαστε «συμμορία τηςδραχμής». Αυτό υπερβαίνει κάθε έννοιααριστερής ηθικής και δημοκρατικής δε-οντολογίας και πρέπει να σταματήσειακαριαία. Το πολιτικό πρόβλημα πουέχει προκύψει, μετά την ήττα της κυ-βέρνησης, μόνο με ουσιαστική και δη-μοκρατική συζήτηση στα συλλογικά όρ-γανα του κόμματος μπορεί και πρέπει νααντιμετωπιστεί.

Με ποια ευρωπαϊκή πολιτική;

Ποια τα συμπεράσματά σας από όλαόσα ζήσαμε αυτό το διάστημα; Και τιπροτείνετε ως αναγκαία ευρωπαϊκή πο-λιτική για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ευρω-παϊκή Αριστερά;

Μετά τα όσα έγιναν, θεωρώ ότι η πο-λιτική που ασκούσαμε για διαπραγμά-τευση, χωρίς να αμφισβητείται η ευρω-ζώνη και το ευρώ, έφτασε στα όριά τηςκαι ηττήθηκε κατά κράτος. Αποδείχ-θηκε ότι ευρωζώνη και μνημόνια για τηνΕλλάδα και τις χώρες του φτωχού ευρω-παϊκού Νότου πάνε μαζί ως πακέτο.Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει ζωή για τηχώρα μας εκτός Ευρωζώνης. Με μια συν-τεταγμένη πορεία, καλά προετοιμα-σμένη στο πλαίσιο ενός συνολικού εναλ-λακτικού σχεδίου, που θα περιλαμβάνειόχι μόνο το εθνικό νόμισμα, αλλά καιτην αμφισβήτηση και διαγραφή του με-γαλύτερου μέρους του δημοσίου χρέους,την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη φο-ρολόγηση των υψηλών κερδών και τουμεγάλου πλούτου, τον ενεργειακό πλου-ραλισμό, τις πολυμερείς διεθνείς σχέ-σεις, οικονομικές συμφωνίες εντός καιεκτός ΕΕ, χρηματοδότηση αναπτυξιακούσχεδίου για την παραγωγική ανασυγ-κρότηση της χώρας και κυρίως τον τερ-ματισμό της λιτότητας και την αποκατά-σταση των λεηλατημένων από τα μνη-μόνια εργασιακών και κοινωνικών δι-καιωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τιςσυλλογικές διαδικασίες του, μπορεί καιπρέπει να ζητήσει από την κυβέρνησητον απεγκλωβισμό της από το τρίτο μνη-μόνιο και τον επαναπροσανατολισμότης στην παραπάνω κατεύθυνση.

Τη συνέντευξη πήρε η Τζέλα Αλιπράντη

Πώς αποτιμάτε τη συμφωνία πουέφερε η κυβέρνηση;

Η συμφωνία αποτελεί το αποτέλεσμαενός στυγνού εκβιασμού. Υπό τηναπειλή της ανατίναξης του τραπεζικούσυστήματος που θα οδηγούσε στηνάτακτη χρεοκοπία και την πλήρη οικο-νομική καταστροφή, επιβλήθηκε στηνελληνική κυβέρνηση το τρίτο μνημόνιο.Όπως ακριβώς και τα δύο προηγού-μενα, το τρίτο μνημόνιο βαθαίνει τηνύφεση και την ταξική πόλωση, χωρίςνα διασφαλίζει σε βάθος χρόνου τηνπαραμονή της Ελλάδας στην ευρω-ζώνη, παρά την επικείμενη αναδιάρ-θρωση χρέους. ∆ιαιωνίζει, επιπλέον, τοκαθεστώς μειωμένης λαϊκής κυριαρ-χίας, από τη στιγμή που η βουλή νομο-θετεί καθ’ υπαγόρευση των δανειστών.Η συμφωνία βρίσκεται, δηλαδή, στοναντίποδα του πολιτικού σχεδίου τουΣΥΡΙΖΑ και των προγραμματικών δη-λώσεων της κυβέρνησης. Αν και συνή-θως γίνεται λόγος για πραξικόπημα,νομίζω ότι μάλλον θα έπρεπε να ανα-τρέξουμε σε καταστάσεις του 19ουαιώνα, όταν οι αγγλικές κανονιοφόροιεπέβαλλαν στην ελληνική κυβέρνησητην πολιτική που θα έπρεπε να ακο-λουθήσει. Το ότι η συμφωνία είναιπολύ κακή, επ’ ουδενί σημαίνει ότι οεκβιασμός δεν ήταν απολύτως υπαρ-κτός. Το ερώτημα είναι, γιατί τα πράγ-ματα έφτασαν στο σημείο, ώστε νατεθεί το τελεσίγραφο: μνημόνιο ή άτα-κτη χρεοκοπία.

Υπάρχει έδαφος για απεμπλοκή απότα μνημόνια;

Κατ’ αρχάς, πρέπει να συνομολογή-σουμε ότι δεν υπάρχει πολιτικό έδαφοςγια να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ το μνημό-νιο. Είναι τόσο λεπτομερείς οι προβλέ-ψεις της συμφωνίας και τόσο αυστηρήη επιτήρηση που δεν υπάρχει εναλλα-κτικός τρόπος εφαρμογής ή δυνατό-τητα υιοθέτησης αντιμέτρων. Το μνη-μόνιο θα εφαρμοστεί, αν εφαρμοστεί,με κοινωνικό πόνο και κρατική κατα-στολή. Επομένως, θα πρέπει να εξυφά-νουμε ένα σχέδιο ανατροπής της επι-κυριαρχίας των δανειστών, ένα σχέδιοχειραφέτησης και αποκατάστασης τηςλαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικήςδικαιοσύνης. Σε ένα τέτοιο σχέδιο όσοαναγκαία είναι η κινητοποίηση τωνμαζών, άλλο τόσο απαραίτητη είναι η

ενδελεχής τεχνική τεκμηρίωση. Ειδικάσε ό,τι αφορά στο τραπεζικό σύστημα.Το ζητούμενο είναι να βρούμε ένατρόπο ώστε να μη βρεθούμε ξανά ενώ-πιον του θανάσιμου τελεσίγραφου«μνημόνιο ή άτακτη χρεοκοπία» ή του-λάχιστον το πώς θα μπορέσουμε να τοαντιμετωπίσουμε με σχετική επάρκεια.

Τελευταία ευκαιρία για ενότητα

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζε-ται διχασμένος, μπορεί να αποφευχθείη ρήξη;

Αν συνεχίσουμε όπως σήμερα, η διά-σπαση θα έχει συντελεστεί μέχρι τατέλη Σεπτέμβρη. Μάλιστα, μπορεί ναεπέλθει ο κατακερματισμός του κόμμα-τος. Αυτό σε ό,τι αφορά στο στελεχιακόδυναμικό του, όχι το εκλογικό του

σώμα. Επειδή από ένα σημείο και μετάη διάσπαση σε πάει μόνη της και δεντην πας εσύ, ίσως, τώρα να είναι η τε-λευταία ευκαιρία για να διατηρηθεί τοκόμμα ενωμένο. Θα πρέπει, όμως, νατηρηθούν τρεις βασικές προϋποθέσεις:πρώτον, να αποκατασταθεί το κλίμαδιαλόγου κι ευπρέπειας. Στο ΣΥΡΙΖΑδεν υπάρχουν ούτε προδότες ούτετζάμπα μάγκες. ∆εύτερον, να επανερ-γοποιηθούν τα όργανα του κόμματος,όπως η Κεντρική Επιτροπή, που βρί-σκονται σε αδράνεια. Και τρίτον, ναπάμε με βάση το καταστατικό σε συνέ-δριο στρατηγικού επανακαθορισμού

της πορείας του όλου ΣΥΡΙΖΑ. Όχι σεσυνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαρια-σμών.

Υπό ποιους πολιτικούς όρους μπορείνα υπάρξει η ενότητα του κόμματος;

∆ύο είναι οι βασικοί πολιτικοί όροι.Ο πρώτος είναι ότι η εφαρμογή τουμνημονίου δεν συνιστά τον ορίζοντατης πολιτικής μας. Αρνούμαστε, δη-λαδή, να εσωτερικεύσουμε την ήττα καινα τη μετατρέψουμε σε ιδεολογία. Ηεφαρμογή του μνημονίου απαιτεί έναάλλο κόμμα, ασχέτως αν αυτό θα ονο-μάζεται ΣΥΡΙΖΑ ή όχι. Ο δεύτερος όροςείναι ότι θα συζητήσουμε όλοι νηφάλιαεπί των πραγματικών δεδομένων. Ο οι-κονομικός πόλεμος των διεθνών κέν-τρων δεν είναι μπλόφα, αλλά απολύ-τως υλικό ζήτημα, το οποίο δεν αντιμε-τωπίζεται απλά με αδάμαστο φρόνημα.Εξίσου υπαρκτή είναι η δαμόκλειοςσπάθη της τραπεζικής χρεοκοπίας πουεπικρέμεται πάνω από την ελληνική οι-κονομία. Τα πραγματικά ζητήματααπαιτούν πραγματικές απαντήσεις, όχιηθικολογικά παρακελεύσματα.

Τελικά, σε ποια επίπεδα συντελέ-στηκε η ήττα της κυβέρνησης;

Αναμφίβολα η κυβέρνηση ηττήθηκε.Όχι μόνο δεν επεξεργάστηκε plan Β,αλλά ούτε και το plan A εφάρμοσε μετον καλύτερο τρόπο. Τι άλλο σημαί-νουν οι αλλαγές στη διαπραγματευτικήομάδα και του υπουργού Οικονομικών;Επιπλέον, στους τομείς που δεν επηρε-άζονταν από τη διαπραγμάτευση, οαπολογισμός είναι αναντίστοιχος με τιςπροσδοκίες των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Ησυμφωνία σηματοδοτεί, επίσης, τη διά-ψευση στρατηγικών αντιλήψεων τουΣΥΡΙΖΑ, όπως ότι μπορεί να γίνει ανε-κτή μια αριστερή-εναλλακτική πολι-τική στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Ή ότιη δημοκρατία δεν μπορεί να μη γίνεταισεβαστή ως ένα βαθμό από τους ευρω-παίους εταίρους και πως ένα κράτοςμέλος της ΕΕ δεν μπορεί να απειληθείμε οικονομική εξόντωση. Κυρίως,όμως, ηττήθηκε η αντίληψη ότι μπορείνα υπάρξουν εύκολες λύσεις που θα τιςβρούμε είτε στις Βρυξέλλες είτε στηΜόσχα και το Πεκίνο. Εκ των πραγμά-των, τίθεται πλέον υπό ερώτηση η ίδιαη στρατηγική της κυβέρνησης της Αρι-στεράς. Το κατά πόσο, δηλαδή, μπορείνα εφαρμοστεί μια πραγματικά αρι-στερή κυβερνητική πολιτική εντός τουσημερινού παγκόσμιου συσχετισμού.

Η συμφωνία σηματοδο-τεί, επίσης, τη διά-ψευση στρατηγικών αν-τιλήψεων του ΣΥΡΙΖΑ,όπως ότι μπορεί ναγίνει ανεκτή μια αρι-στερή-εναλλακτική πο-λιτική στο πλαίσιο τηςευρωζώνης.

Ανάγκη για σχέδιοανατροπής της επικυριαρχίαςτων δανειστών

Ο Γιάννης Αλμπάνης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής τουΣΥΡΙΖΑ, μιλά στην «Εποχή» για τους κινδύνους που ενέχει ησυμφωνία για την κοινωνία, αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Όπωςεπισημαίνει, το κόμμα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή του καιγι’ αυτό θα πρέπει να πραγματοποιήσει συνέδριοεπανακαθορισμού της πορείας του, αφού ηττήθηκαν στην πράξηβασικές αντιλήψεις του. Καλείται, επίσης, να δώσει απάντησηστο πώς θα υπάρξει αριστερή κυβερνητική πολιτική με αυτούςτους συσχετισμούς.

Η εναλλακτική λύσηαπέναντι στα μνημόνιακαι τη λιτότητα δενείναι τεχνικοερευνητικόζήτημα, αλλά καθαράπολιτικό και, δυστυχώς,δεν υπήρχε η πολιτικήβούληση από την κυβέρ-νηση να την αποδεχθεί

“ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΑΛΜΠΑΝΗ, ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Page 12: Εποχή 26-07-2015

1122 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Την ώρα που βγαίνουν ακονισμένατα μαχαίρια, που η ψυχραιμία χά-νεται, είναι ανάγκη να επαναφέ-

ρουμε στο τραπέζι της συζήτησης τηνανάγκη της ενότητας μέσα από τη δια-φορά. Εύκολο να το λες, δύσκολο να τοκάνεις, αν σκεφτούμε ότι η «συμφωνία»ήταν γροθιά στο στομάχι και την ψυχήτης αριστεράς. Εντούτοις, υπάρχει έναστοιχείο, που, ενδεχομένως, μπορεί ναμας βοηθήσει σε αυτή την κατεύθυνση.

Ποιο είναι αυτό; Η παραδοχή ότι στοκόμμα μας δεν υπάρχουν ούτε προδότεςούτε τσάμπα μάγκες. Ότι η «συμφωνία»είναι προϊόν λαθών μεν, κυρίως όμως,ενός αδίστακτου πολιτικού εκβιασμού,ενός πραξικοπήματος. Συνεπώς, όσο κα-τανοητή, αν και επώδυνη, είναι η «συν-θηκολόγηση», άλλο τόσο κατανοητήείναι και η αντίδραση, η επιμονή στο«όχι». Μπορεί κανείς, άραγε, να φαντα-στεί να υπογράφει η κυβέρνηση, σαφώς

εκβιαζόμενη, ένα σκληρό μνημόνιο καιστο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ να μην «ανοί-γει μύτη»; Θα ήταν μια εικόνα διόλουσυμβατή με τη πορεία του, με τους αγώ-νες που έδωσε, με τη στάση του στο δη-μοψήφισμα, με τη σχέση του με το τα-ξικό και νεανικό “όχι”.

Τα “ναι”, τα “όχι” και τα “παρών”,εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, προ-έκυψαν με δυσκολία, όχι με βεβαιότητα,με βασανιστικές σκέψεις, με πόνοψυχής. Κανείς και καμία δεν θέλει ναρίξει την κυβέρνηση, κανείς και καμίαδεν θέλει να είναι η αριστερά, αυτή πουθα εφαρμόσει μια σκληρή μνημονιακήπολιτική. Κανείς και καμία δεν θέλει νααποδράσει από τις ευθύνες του, αλλά καικανείς και καμία δεν θέλει να αποδράσειαπό τις ιδέες και το πρόγραμμα της αρι-στεράς.

Ωστόσο, αν δεχτούμε όλοι μαζί ότι σ’αυτόν τον ανοιχτό πόλεμο χάσαμε μιαπολύ σημαντική μάχη, μπορούμε με ειλι-κρίνεια, με περίσσευμα καρδιάς, με συν-τροφική διάθεση και όχι με διχαστικέςφωνές, να μπούμε σε διαδικασία ανα-στοχασμού, με στόχο τον προσεχτικό,αλλά γρήγορο απεγκλωβισμό από μια«παρά φύσιν» μνημονιακή πορεία.

∆εν ισχυρίζομαι ότι ο δρόμος αυτόςείναι εύκολος, το αντίθετο. Τις τελευ-ταίες ώρες πυκνώνουν οι διχαστικοίλόγοι, οι «συμβουλές» για βελούδινα ήπιο σκληρά διαζύγια. ∆υστυχώς, το διχα-

στικό λόγο, που αγνοεί προκλητικά τηνιστορία της αριστεράς, ενστερνίζεται καιμέρος αγαπημένων συντρόφων, που όλοτο προηγούμενο διάστημα είχαν άλλαδείγματα γραφής. Σαν να μην καταλα-βαίνουν ότι η βίαιη απομάκρυνση ενόςσημαντικού τμήματος του κόμματος καιτης Νεολαίας, θα δημιουργήσει τις προ-ϋποθέσεις για τη βίαιη μετάλλαξη τηςφυσιογνωμίας και της κατεύθυνσης τουΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή, όμως, η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑείναι κάτι παραπάνω από την υπερά-σπιση ενός κόμματος, είναι η ανάγκηυπεράσπισης της κοινωνίας των φτωχώνκαι της νεολαίας, η ενότητα και η ριζο-σπαστική του κατεύθυνση είναι βασικήπροϋπόθεση, για να συνεχίσουμε να εί-μαστε, με αποτελεσματικό τρόπο, στοδρόμο και το κοινοβούλιο, στο πλευρότων αδικημένων, χωρίς ταλαντεύσεις.

Για να υπάρξει ενότητα, δεν γνωρίζωάλλο τρόπο από τη συλλογική λειτουρ-γία, τη συζήτηση μέσα στο κόμμα και ταόργανά του, τις συνθετικές αποφάσεις.Όποιος νομίζει ότι με «διαρροές», μεανακοινώσεις «κύκλων» ή χωριστικέςεκδηλώσεις συμβάλλει στο ελάχιστο,κάνει λάθος. Εκτός και αν κάποιοι έχουνπάρει τις αποφάσεις τους, ερήμην τωνμελών του κόμματος και της Νεολαίας.

Πάνος Λάμπρου

Ο ι δύο ψηφοφορίες για τα προαπαιτούμενα άφησανπληγές στο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς είναι, πλέον, εμφανέςότι διαμορφώνονται αποκλίνουσες μεταξύ τους

τάσεις στο εσωτερικό του κόμματος. Επιπλέον, πληγέςδημιουργούνται και από το γεγονός ότι, μέχρι σήμερα, δενέχουν συνεδριάσει τα όργανα του κόμματος, προκειμέ-νου να συζητήσουν τη νέα κατάσταση, που διαμορφώνε-ται, γεγονός που δημιουργεί επιπλέον τριβές στο εσωτε-ρικό της Κουμουνδούρου, πυροδοτώντας αντιδράσεις καιαφήνωντας περιθώρια σε παρασκηνιακές ζυμώσεις.

Η παγιωμένη, πλέον, διαφοροποίηση αναγκάζει το ΣΥ-ΡΙΖΑ να πάει γρήγορα σε εσωτερικές διαδικασίες. Αύριο,∆ευτέρα, θα συνεδριάσει η Πολιτική Γραμματεία του κόμ-ματος, προκειμένου να καθορίσει τα αμέσως επόμενα βή-

ματα. Στη συνεδρίαση, στην οποία θα παρευρεθεί και οπρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αναμένεται να συζητη-θεί ο τρόπος, που θα δρομολογηθούν οι εσωτερικές δια-δικασίες. Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις, το πι-θανότερο είναι να συγκληθεί η Κεντρική Επιτροπή εντόςτου επόμενου Σαββατοκύριακου και να διεξαχθεί Συνέ-δριο το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου. Για τοθέμα, άλλωστε, του Συνεδρίου τοποθετήθηκε και ο Γραμ-ματέας του κόμματος, Τάσος Κορωνάκης σε συνέντευξήτου στον 9.84 την Παρασκευή λέγοντας ότι: «Χρειαζόμα-στε ένα συνέδριο στρατηγικής επανατοποθέτησης. Χρει-αζόμαστε ένα σοβαρό σχέδιο και για την Ελλάδα, αλλά καιμια σοβαρή συζήτηση στην Ευρώπη».

Όλοι σε «θέση μάχης»

Η σύγκληση της Πολιτικής Γραμματείας τη ∆ευτέρα,τέσσερις μέρες μετά τη δεύτερη ψηφοφορία, δίνει χρόνογια διαβουλεύσεις και βολιδοσκόπηση προθέσεων. Στοπλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας διαβουλεύεται τις τε-λευταίες μέρες με στενούς του συνεργάτες και στελέχητου κόμματος, ενώ δεν πρέπει να αποκλειστεί μετά τησυνάντηση, που είχε με την Πρόεδρο της Βουλής, ΖωήΚωνσταντοπούλου να συναντήσει και τον Παναγιώτη Λα-φαζάνη, προκειμένου να συζητήσουν τις τελευταίες πο-λιτικές εξελίξεις και να επιδιωχθεί μια συναινετική πο-ρεία προς το Συνέδριο.

Όσον αφορά πάντως την εσωτερική γεωγραφία, η Αρι-στερή Πλατφόρμα δείχνει να ετοιμάζει τις επόμενες κι-νήσεις της. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ειδωθεί καιη αυριανή εκδήλωση στο γήπεδο του Πανελληνίου, μεαφορμή τα πέντε χρόνια από την ίδρυση της ιστοσελίδαςΊσκρα, με ομιλητή τον Π. Λαφαζάνη και χαιρετισμούς τουΑ. Νταβανέλλου, Π. Παπακωνσταντίνου και Γ. Κασιμάτη.Οι προσεκτικοί παρατηρητές των τεκταινόμενων τηςΚουμουνδούρου έχουν, πάντως, ήδη καταγράψει τηναπουσία από την εκδήλωση στελεχών της ΚΟΕ, η οποίαδεν συμπορεύεται, προς το παρών, με την ΑριστερήΠλατφόρμα, την ώρα που ο Ρ. Ρινάλντι ανακοίνωσε, ήδη,την παραίτηση του από μέλος της Πολιτικής Γραμματείαςτου ΣΥΡΙΖΑ.

Παράλληλα, ισχυρά πλήγματα δέχεται η άλλοτε πλει-οψηφία του κόμματος καθώς στο εσωτερικό της διαμορ-φώνονται διαφορετικές προσεγγίσεις. Από τη μία υπάρ-χουν στελέχη, που προτείνουν στον Αλέξη Τσίπρα να «βα-θύνει το ρήγμα» με την Αριστερή Πλατφόρμα και να προ-χωρήσει σε εσωτερικό ξεκαθάρισμα, με στόχο τη δημι-

ουργία μιας νέας συμπαγούς κοινοβουλευτικής ομάδας.Από την άλλη στελέχη, που ανήκουν στην ομάδα των 53+,θεωρούν ότι είναι αναγκαία μια εις βάθος και ειλικρινήςπολιτική συζήτηση για τους λόγους που οδήγησαν στησυμφωνία και τονίζουν ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα,προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ενωμένος. Σημει-ώνουν ότι οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες το αμέσως επό-μενο διάστημα και κανείς δεν πρέπει να προδικάσει ταγεγονότα, ενώ τονίζουν, παράλληλα,ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπειάμεσα να βρει τρόπους απεμπλοκής από τη «μνημονιακή»,όπως την χαρακτηρίζουν, συμφωνία. Σε αυτή τη βάσηπροτείνουν να ξεκινήσουν άμεσα οι διεργασίες, που θαοδηγήσουν στο Συνέδριο και υπογραμμίζουν την ανάγκηγια επιστροφή στην πολιτική γραμμή «καμία θυσία για τοευρώ καμία αυταπάτη για τη δραχμή».

Στέλλα Βρεττού

Πέντε χρόνια iskra.gr ∆ευτέρα 27 Ιουλίου,στις 7.30 μ.μ. στον Πανελλήνιο

Ο ιστότοπος iskra.gr γιορτάζει τα πέντε χρόνιαλειτουργίας του τη ∆ευτέρα 27 Ιουλίου, στις 7.30μ.μ., στο γήπεδο του Πανελληνίου (Πεδίον Άρεως) μεμια πολιτική εκδήλωση με θέμα «Το «όχι» δεν ηττή-θηκε, συνεχίζουμε!». Μιλά ο Παναγιώτης Λαφαζά-νης, χαιρετίζουν οι Γιωργος Κασιμάτης (καθηγητήςΣυνταγματικού ∆ικαίου Νομικής Αθηνών), ΑντώνηςΝταβανέλος (μέλος Π.Γ ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφος) καιΠέτρος Παπακωνσταντίνου (δημοσιογράφος-συγ-γραφέας). Θα αναγνωστούν μηνύματα του διάσημουοικονομολόγου Σαμίρ Αμίν, του βρετανού συγγραφέακαι ακτιβιστή της Αριστεράς Ταρίκ Αλί, του Προ-έδρου αριστερών οικονομολόγων της Αργεντινής καιΚαθηγητή στο Πανεπιστήμιο του ΜπουένοςΆιρες Κλαούδιο Κατζ, του Ινστιτούτου Πολιτικών καιΟικονομικών Μελετών της Βενεζουέλας «ΦρανσίσκοΜιράντα», της αριστερής νεολαίας «Juntos» της Βρα-ζιλίας

Στην εκδήλωση τραγουδούν οι Γιώργος Μεράν-τζας και Μάνια Παπαδημητρίου. Στο πιάνο θα είναιΆρης Γρεκούσης και στην κιθάρα ο ∆ημήτρης Παπαγ-γελίδης.

Ο λόγοςστα όργανατου ΣΥΡΙΖΑΜπορεί η φράση “καυτός Αύγου-στος” να ακούγεται κλισέ, αλλάαντικατοπτρίζει την πραγματι-κότητα του ΣΥΡΙΖΑ για το αμέ-σως επόμενο διάστημα.

Θα αφήσουμεχώρο στην ενότητα;

Page 13: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 1133ΕΡΓΑΣΙΑ

Της Βάλιας Αρανίτου

Τα αποτέλεσμα του δημοψηφίσμα-τος της 5ης Ιουλίου, σε πείσμαόσων πιστεύουν ότι οι «βαριές»

μεταβλητές δεν επηρεάζουν την πολι-τική συμπεριφορά, ήταν ιδιαίτερα απο-καλυπτικό: η ψήφος ήταν ταξική. Έτσι,στις αστικές περιοχές υψηλού εισοδή-ματος το «ναι» προηγήθηκε με ιδιαίτεραυψηλά ποσοστά - Εκάλη (84,62%), ∆ιό-νυσος (69,78%), Βουλιαγμένη (66,27%),Κηφισιά (64,59%) - ενώ στις φτωχότερεςτο «όχι» υπερίσχυσε σημαντικά - Ασπρό-πυργος (79,20%), Φυλή (77,22%), Πέ-ραμα (76,64%), Αχαρνές (75,25%), Κερα-τσίνι – ∆ραπετσώνα (72,84%), Νίκαια –Άγιος Ιωάννης Ρέντη (72,61%), ΑγίαΒαρβάρα (72,75%), Ελευσίνα (71, 88%),Αιγάλεω (70,68%), Περιστέρι (70,31%).Το ίδιο συμπέρασμα συνάγεται και μεβάση τα κοινωνικά χαρακτηριστικά τωνψηφοφόρων. Πιο συγκεκριμένα, πάνωαπό το 70% των μισθωτών του ιδιωτικούκαι του δημόσιου τομέα ψήφισαν «όχι»,όπως επίσης και οι νέοι, οι οποίοι δενβλέπουν προοπτική στην τρέχουσα συγ-κυρία, σε ποσοστό πάνω από 80% (Pro-rata S.A. & Public Issue).

Εάν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τίθε-ται ένα σοβαρό ερώτημα όσον αφοράστη θέση που έλαβαν οι διοικήσεις τηςΓΣΕΕ και της ΟΤΟΕ απέναντι στο ερώ-τημα του δημοψηφίσματος, το οποίο θε-ώρησαν ψευδεπίγραφο και διχαστικό.Και τούτο διότι οι παραδοσιακές αυτέςσυνδικαλιστικές οργανώσεις φαίνεται ναβρίσκονται πλέον σε μία δομική καιβαθιά διάσταση από εκείνες τις κοινωνι-κές κατηγορίες που θεωρητικά εκπρο-σωπούν. Φαινόμενα προς αυτή την κα-τεύθυνση –κατεύθυνση που υπονόμευσετην ιστορική τους συμβολή στην ανά-πτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος -είχαν παρατηρηθεί καθ’ όλη τη μνημο-νιακή περίοδο. Ωστόσο, τώρα η στάσητους αυτή τούς εκθέτει δυνάμει «μετε-κλογικής αποδείξεως». ∆εν μπορεί, επί-σης, να μην αναρωτηθεί κανείς για τοπώς αντέδρασε το συνδικαλιστικό κί-νημα σε όλη την περίοδο που είχε προ-ηγηθεί. Από το ξέσπασμα, δηλαδή, τηςκρίσης μέχρι σήμερα. Αυτή τη διάστασηυπογράμμιζαν και μια πληθώρα νέωνσυνδικάτων που αναζητούσε μέσα απότεράστιες διοικητικές, πολιτικές και ιδε-ολογικές δυσκολίες να ψηλαφίσει ένανέο τρόπο κοινωνικής εκπροσώπησης

και συνδικαλιστικής λειτουργίας.

Αποτυχία των παραδοσιακώνσυνδικαλιστικών οργανώσεων

Αυτό, βέβαια, ήταν αναμενόμενο, μιαςκαι σε όλη τη διάρκεια της κρίσης το πα-ραδοσιακό συνδικαλιστικό κίνημα μοι-άζει να ψάχνει να βρει είτε «τεχνικές»λύσεις στην κρίση είτε συμμαχίες εκτόςτων τειχών, αλλά στο πλαίσιο πάντα του«παλιού καλού» κοινωνικού διαλόγου.Τις περισσότερες φορές συνεχίζει στοπαραδοσιακό ρεπερτόριο δράσης με κή-ρυξη γενικών απεργιών, χωρίς ωστόσονα μπορεί να κινητοποιήσει πρακτικάούτε το σύνολο των μελών της γραφει-οκρατίας τους. Με εξαίρεση, ίσως, τηνπροσφυγή της ΓΣΕΕ στη ∆ιεθνή Οργά-νωση Εργασίας (ILO) με στόχο την παγ-κόσμια καταδίκη της διαδικασίας καιτου τρόπου της μείωσης των μισθών καιτης κατάργησης, στην ουσία, της ελευ-θερίας των συλλογικών διαπραγματεύ-σεων. Όπως και την προσφυγή στο ΣτΕγια την ΕΓΣΣΕ και τον κατώτερο μισθό, ήτην προσφυγή στο Συμβούλιο της Ευρώ-πης. Πέραν αυτών, η δράση τους περιο-ρίστηκε στη διαβούλευση με τους εργο-δότες και στην υποβολή υπομνημάτωνστην εκάστοτε κυβέρνηση.

Φαίνεται, επομένως, ότι οι οργανώσειςαυτές – θύματα μιας ξεπερασμένης καικομματικής γραφειοκρατίας και μιαςλειτουργίας που στηριζόταν σε μικροπο-λιτικούς ιδιοτελείς συσχετισμούς - απέ-τυχαν παταγωδώς να δώσουν μια απάν-τηση στην απορρύθμιση των εργασιακώνσχέσεων, την επέκταση των ελαστικώνμορφών απασχόλησης και στην, εκτόςελέγχου, εκτίναξη της ανεργίας. Για αυτότο λόγο και στη συνάφεια αυτή, όπωςήδη αναφέραμε, είδαμε την ελπιδοφόρα,αν και με πολλές αντιφάσεις, εμφάνισηνέων εργατικών συνδικάτων, κυρίως σετομείς επισφαλούς απασχόλησης, πουαντικειμενικά αμφισβητούν το ρόλο της«ισχυρής» ΓΣΕΕ.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα,στη μακρά του πορεία από το 1981, μετην ψήφιση του νόμου 1264/1982, μέχρικαι σήμερα στο πλαίσιο της κρίσης καιτης πλήρους διάλυσης των εργασιακώνσχέσεων, έχει περάσει από διαφορετικά

στάδια. Έτσι την πρώτη περίοδο, έωςκαι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ημεγάλη πλειοψηφία των μελών των συν-δικάτων προέρχεται από τον ευρύτεροδημόσιο τομέα, ενώ οι εργαζόμενοι τουιδιωτικού τομέα εμφανίζουν σημαντικάμικρότερη συμμετοχή.

Ακολουθεί η περίοδος της θεσμοθετη-μένης συμμετοχής (1993-1999), με αφε-τηρία την εφαρμογή της Συνθήκης τουΜάαστριχτ. Πρόκειται για την περίοδοπου έχει ως κεντρικό χαρακτηριστικό τη«συναίνεση» με τους εργοδότες, ιδιαί-τερα μέσα από τη θεσμοθέτηση του κοι-νωνικού διαλόγου σε όλα τα επίπεδα.Φαίνεται ότι οι εργοδοτικές οργανώσειςσταδιακά ηγεμονεύουν στο δημόσιο διά-λογο και επηρεάζουν αποφασιστικά όλοτο φάσμα των κρατικών πολιτικών καιτων κυβερνητικών επιλογών. Την ίδιαστιγμή, η συνδικαλιστική πυκνότητα πα-ρουσιάζει μια τάση συνεχούς μείωσης.Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοι-χεία, η συνδικαλιστική πυκνότητα στονιδιωτικό τομέα, μετά από διάφορες δια-κυμάνσεις, κυμαίνεται στο 18%, ενώ τοποσοστό αυτό αυξάνει στο 56% στο δη-μόσιο τομέα, παρόλο που αποτελεί μόλιςτο 35% της συνολικής μισθωτής εργα-σίας (Κουζής, 2007). Οι τάσεις αυτές, βε-βαίως, δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτε-ρότητα, αλλά συνθέτουν ένα σοβαρόπροβληματισμό που αντιμετωπίζει τιςτελευταίες δεκαετίες η πλειοψηφία τωνσυνδικάτων της Ευρώπης.

Έτσι, στην τελευταία, πριν την κρίση,περίοδο της εργοδοτικής ηγεμονίας(2000-2009), το συνδικαλιστικό κίνημασυναίνεσε έτσι ώστε ο κάποτε αντίπαλος–ακόμα και εχθρός– να διεισδύσει και νααυξήσει την επιρροή του στην κοινωνίακαι σε στρατηγικές εθνικές επιλογές. Ηδιαδικασία αυτή φαίνεται να συμβαδίζειμε μια τάση αποδέσμευσης των επαγγελ-ματικών οργανώσεων από κρατικούς πε-ριορισμούς και κομματικές παρεμβά-σεις, τα οποία χαρακτήριζαν τις πολιτι-κές διαδικασίες τόσο πριν τη δικτατορίαόσο, και κυρίως, τα πρώτα χρόνια τηςτρίτης ελληνικής δημοκρατίας.

Και στην κρίση;

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσηςβρίσκει το ελληνικό συνδικαλιστικό κί-νημα πλήρως ενταγμένο στις διαδικα-σίες διαβούλευσης και κοινωνικού δια-λόγου με τους εργοδότες. Με έντονα

γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά καικεντρική έγνοια τη συμμετοχή στη δια-χείριση των κρατικών υποθέσεων, ηΓΣΕΕ απομακρύνεται ουσιαστικά απότον κόσμο της εργασίας. Η συναινετικήστάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών τωνπαραδοσιακών συνδικάτων την περίοδοτου κοινωνικού διάλογου συνέθετε ένατοπίο που είχε ως κύριο χαρακτηριστικότην προσπάθεια διατήρησης της κατά-στασης ως είχε. Έτσι, πολλές νέες μορ-φές επισφαλούς εργασίας, που σε με-γάλο βαθμό εκφράζονταν από τα νέασυνδικάτα, έμεναν συχνά εκτός «επίση-μης» εκπροσώπησης. Πρόκειται για τηνεισαγωγή και στην Ελλάδα του φαινομέ-νου της «μακντοναλτοποίησης» (υπηρε-σίες delivery, fast-food, couriers, εμπο-ροϋπάλληλοι, εργαζόμενοι σε call cen-ters κ.λπ).

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι με τέ-τοιες συνθήκες εργασίας δεν είχαν κά-λυψη από τα συνδικάτα τους, αφού ηηγεσία της ΓΣΕΕ ισχυριζόταν ότι αν τουςπαρέχουν κάλυψη θα είναι σαν να ανα-γνωρίζουν και να νομιμοποιούν τις συν-θήκες δουλείας. Στο πλαίσιο αυτό εμ-φανίζονται τόσο τα νέα συνδικάτα, όσομια σειρά από ανεξάρτητες κινηματικέςπρωτοβουλίες με πολυθεματικό, μόνιμοή και συγκυριακό χαρακτήρα. Πρόκειταιγια σωματεία με μια εντελώς διαφορε-τική λογική και λειτουργία, με πολλά μα-χητικά ρεπερτόρια δράσης που, όπωςκαι οι ίδιοι λένε, πρόκειται για «σωμα-τεία των μελών τους και όχι εξ ονόματοςτων μελών τους». Η ιδιότυπη παρουσίατου ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα,φαίνεται να εξυπηρετεί σχεδόν αποκλει-στικά μια στενή κομματική στρατηγικήπου, λόγω της σεχταριστικής της πρα-κτικής, αδυνατεί να συμβάλει στην ανα-τροπή της δομικής, πλέον, κρίσης εκ-προσώπησης των ελληνικών συνδικά-των. Σε αντίστιξη, βέβαια, με αυτό το ζο-φερό τοπίο, οι τελευταίες πρωτοβουλίεςκαι εξελίξεις στο χώρο της Α∆Ε∆Υ δεί-χνουν έναν πιο ελπιδοφόρο δρόμο στηνπροοπτική της κοινωνικής εκπροσώπη-σης.

Ως εκ τούτου, μετά το δημοψήφισμα οιεργοδότες δείχνουν να είναι περισσό-τερο «συνεπείς» και σε λειτουργικήσχέση εκπροσώπησης με την κοινωνικήτους βάση, ικανότητα που, δυστυχώς,φαίνεται να έχουν απολέσει τα συνδι-κάτα.

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου καιτο τέλος του ελληνικού συνδικαλισμού

Το ξέσπασμα της οικονομικήςκρίσης βρίσκει το ελληνικόσυνδικαλιστικό κίνημα πλή-ρως ενταγμένο στις διαδικα-σίες διαβούλευσης και κοι-νωνικού διαλόγου με τουςεργοδότες. Με έντονα γρα-φειοκρατικά χαρακτηριστικάκαι κεντρική έγνοια τη συμ-μετοχή στη διαχείριση τωνκρατικών υποθέσεων, η ΓΣΕΕαπομακρύνεται ουσιαστικάαπό τον κόσμο της εργασίας.

Page 14: Εποχή 26-07-2015

1144 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

Το ερώτημα «Τι τρέχει με το υπουρ-γείο ∆ημόσιας Τάξης;» είναι βά-σιμο, αφού σε κυβέρνηση με

κορμό και ηγεσία τον ΣΥΡΙΖΑ, τμήματατου κόμματος ασκούν έντονη κριτικήστον υπουργό, η κομματική νεολαία μά-λιστα ζητάει την αποπομπή του, τον κα-τηγορούν ότι επαναφέρει το καθεστώς∆ένδια, και ο ίδιος θεωρεί ότι μέλη τηςνεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ «στηρίζουν τουςταραξίες» και «θα τιμωρηθούν, αφούπροέρχονται από την ίδια μήτρα».

Γεγονός είναι, πάντως, ότι μετά τιςεκλογές του Ιανουαρίου και αφότου οΓιάννης Πανούσης ορίστηκε αναπληρω-τής υπουργός ∆ημόσιας Τάξης – ας μεσυγχωρήσει ο αναγνώστης, αλλά το«Προστασίας του Πολίτη» παραείναι πα-πανδρεϊκό και δεν μου βγαίνει – διακρί-νουμε στροφή στην αστυνόμευση. Τηνεικόνα των μεγάλων πόλεων, κυρίως τηςΑθήνας, δεν τη χαρακτηρίζουν οι πάνο-πλοι αστυνομικοί και οι κλούβες και στιςπεριπτώσεις πολιτικής βίας η αστυνομίασυγκρατείται.

Όσα αντίθετα παραδείγματα και ανπαρατεθούν, αυτό δεν αλλάζει. Πριν απόλίγους μήνες κανείς δεν θα μπορούσε ναφανταστεί δύο μεγάλες ταυτόχρονεςσυγκεντρώσεις στο κέντρο (την πλατείαΣυντάγματος και το χώρο μπροστά στοΠαναθηναϊκό Στάδιο), χωρίς να ανοίξειμύτη. Χωρίς (ελπίζω: χωρίς ακόμα) ναέχουν γίνει σημαντικές αλλαγές στηδομή και την εκπαίδευση της αστυνο-μίας, οι πόλεις μας είναι ειρηνικότερες,οι αστυνομικοί υπάλληλοι ευγενέστεροικαι οι πολίτες αισθάνονται ασφαλέστε-ροι. Αυτό χρειάζεται να πιστωθεί στηνηγεσία του υπουργείου, πολύ περισσό-τερο που συνάντησε εξαρχής τη λυσσα-σμένη αντίδραση των εκπροσώπων τουπαλαιού καθεστώτος – σημειωτέον:χωρίς ο Γιάννης Πανούσης να έχει απότον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία του τη στή-ριξη που θα έπρεπε, όταν ο Ν. ∆ένδιαςκαι ο Β. Κικίλιας τον κατηγορούσαν ότι«συναλλάσσεται με τους τρομοκράτες».Κατέληξε, δυστυχώς σε τούτη την εφη-μερίδα, με μια διατύπωση που δεν μαςτιμά: αφού, ορθά, επικρίνει τη έκφραση

«Αριστερά του τίποτα» που είχε χρησι-μοποιήσει ο αναπληρωτής υπουργός,αμφισβητεί στον Γιάννη Πανούση το δι-καίωμα να ασκεί (έστω άδικη) κριτική σεμια Αριστερά «που ο πρόεδρός της, τουέκανε την τιμή να τον υπουργοποιήσει».Η διατύπωση θυμίζει εκείνο το «Χέριπου σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις», δηλαδήτον ύμνο της υποταγής κι αυτό δεν γίνε-ται να γράφεται στην «Εποχή».

Περί καταληψιών

Η κριτική στον Γιάννη Πανούση άρχισεμε μεγάλη ένταση, όταν η αστυνομία εκ-κένωσε την Πρυτανεία του Πανεπιστη-μίου Αθηνών από μια ομάδα καταλη-ψιών. Αυτό έγινε την ίδια χρονικήστιγμή, που ο Αριστείδης Μπαλτάς ανα-κοίνωνε ότι θα αποκατασταθεί το πανε-πιστημιακό άσυλο. Την κριτική στον Πα-νούση: «η επέμβαση των δυνάμεων κα-ταστολής αποτελεί υποχώρηση προς τιςπιέσεις και την τρομοϋστερία του συντη-ρητικού μπλοκ και των καθεστωτικώνΜΜΕ» δεν την ακολούθησε κριτική στονυπουργό Παιδείας, ο οποίος παρατήρησεότι η εκκένωση ήταν υπεράσπιση τουασύλου. Η κατάληψη της Πρυτανείαςήταν η κατάληξη μιας σειράς καταλή-ψεων από ομάδα εκ του αναρχικούχώρου. Πρώτα κατέλαβαν τα γραφείατου ΣΥΡΙΖΑ στην πλατεία Κουμουνδού-ρου, έφυγαν, κατέλαβαν τον ραδιοφω-νικό σταθμό «Στο Κόκκινο», έφυγαν κιέπειτα μπήκαν στην Πρυτανεία. Οι δια-δοχικές καταλήψεις (που οφείλονταν σεέλλειψη ικανού αριθμού καταληψιώνώστε να γίνουν ταυτόχρονα) είχαν για αί-τημα να ληφθούν τα ευνοϊκά μέτρα γιαφυλακισμένους, που προβλέπονταν σενομοσχέδιο κατατεθειμένο στη Βουλή,ώστε η ψήφιση και η εφαρμογή του ναπαρουσιαστούν ως επιτυχία του κινήμα-τος των 18 καταληψιών.

Στις δύο πρώτες καταλήψεις δενυπήρξε αστυνομική επέμβαση, αφού δεντο ζήτησε κανείς (και πολύ ορθά δεν τοζήτησε!) Στην κατάληψη της Πρυτα-νείας, το υπουργείο και η Αστυνομία δενέκαναν τίποτα, παρά την «τρομοϋστερίατου συντηρητικού μπλοκ και των καθε-στωτικών ΜΜΕ» και ο υπουργός δήλωνε

ότι αυτά πρέπει να τα λύσει το Πανεπι-στήμιο, δηλαδή οι πανεπιστημιακέςαρχές και οι φοιτητές. Όταν δεν τα έλυ-σαν, μάλλον δεν ασχολήθηκαν, υπήρξεεπέμβαση, όπως είχε ζητηθεί από τις πα-νεπιστημιακές αρχές, δηλαδή με τήρησητης βασικής αρχής του ασύλου. Η επέμ-βαση ήταν ήπια, έπειτα από συνεννόησημε τους καταληψίες, οι οποίοι αποκόμι-σαν τις φωτογραφίες από την αποβολήτους. Έγινε δηλαδή υποδειγματικά.

Το ζήτημα είναι δομικό

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και της νεο-λαίας του είναι ότι έλειψε η ιδεολογικήκαι πολιτική αντιπαράθεση με το κίνηματων 18 καταληψιών και ότι επιτράπηκενα φανούν αυτοί σαν διωκόμενοι λαϊκοίαγωνιστές. ∆ιότι, όταν, πολύ σωστά, λεςπως η αυτοαναφορική πολιτική βίααυτής της μερίδας των αναρχικών δεναντιμετωπίζεται με την αστυνομία, μόνομε την αστυνομία, συμπληρώνω εγώ, δη-λαδή ακριβώς αυτό που είπε και ο Γιάν-νης Πανούσης, πρέπει να πεις και πώςαντιμετωπίζεται και να το κάνεις. Αυτήη ιδεολογική και πολιτική δουλειά χρει-άζεται να είναι το μέλημα του ΣΥΡΙΖΑκαι της νεολαίας του.

Νομίζω ότι κάτι παρόμοιο, σε πολύχειρότερες συνθήκες, γιατί δεν είχε τηνκωμική πλευρά εκείνων των καταλή-ψεων, έγινε και στις 16 του μηνός στοΣύνταγμα. Το ζήτημα δεν είναι η αντί-δραση της Αστυνομίας και η απόκρουσηόσων της επιτέθηκαν με μολότωφ. Τοζήτημα είναι ότι υπήρξε γενικευμένη επί-θεση, καταδίωξη διαδηλωτών μέχρι απο-μακρυσμένες περιοχές και, όπως καταγ-γέλλεται, κακοποίηση συλληφθέντων. Ηδιεξαγωγή πειθαρχικής εξέτασης δενλύνει το πρόβλημα, διότι τέτοιες έχουνγίνει πολλές και δεν πείθουν κανέναν. ΗΑστυνομία απέτυχε στον σκοπό της πα-ρουσίας της, δηλαδή να προστατέψει τοδικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν:πώς δηλαδή έφτασαν ομάδες με μολό-τωφ και μπήκαν στη συγκέντρωση; Επί-σης όμως δεν απέτρεψε τη παρεμπόδισηαπό τμήματά της των συγκεντρωμένωννα διαδηλώσουν. Παρεμπιπτόντως, είναιαλήθεια ότι οι ομάδες «∆έλτα», που

έχουν συγκροτηθεί ως ομάδες ταχείαςπαρέμβασης σε περιπτώσεις βαριών εγ-κλημάτων (δηλαδή όχι σε διαδηλώσεις),δεν διοικούνται, δηλαδή δρουν αυτοβού-λως – πάει να πει σαν συμμορία; Το ζή-τημα δεν λύνεται με την πειθαρχική εξέ-ταση και την πιθανή (ή μάλλον απίθανη)τιμωρία όσων έδειραν ή έδειχναν τα γεν-νητικά τους όργανα. Ωραία, αυτοί ναδιωχθούν. Το ζήτημα είναι δομικό και οαναπληρωτής υπουργός οφείλει εξηγή-σεις και εφαρμογή μέτρων που θα λύ-σουν το πρόβλημα. ∆ιαφορετικά πράγ-ματι θα υπάρξει διολίσθηση σε καταστά-σεις ∆ένδια και Κικίλια.

Μπορούν αυτά να διορθωθούν;

Φαίνεται σαν ο Γιάννης Πανούσης νακάνει πίσω μπροστά σε αυτά τα προβλή-ματα. Και το κάνει αυτό με έναν τρόποπου, τουλάχιστον, τον αδικεί σαν επι-στήμονα και σαν πολιτικό της Αριστε-ράς. Όταν μιλάς υποτιμητικά για«18χρονα και 19χρονα», που σε επικρί-νουν ή λες «άλλο η γνώμη και άλλο ηγνώση», για να αντικρούσεις κριτική τηςπολιτικής σου, τότε αγνοείς την αρχήτης δημοκρατίας και μοιάζεις με τονΕυάγγελο Βενιζέλο, που είχε επικαλεστείτην ιδιότητα του συνταγματολόγου, γιανα δικαιολογήσει το έκτρωμα της συν-ταγματικής αναθεώρησης που υπέ-γραφε. Αυτό, βλέπεις, το έχει η δημο-κρατία: εκεί μετράει η γνώμη και όχι ηγνώση^ όσοι «γνωρίζουν» πρέπει να πεί-σουν τους άλλους, ώστε να διαμορφώ-σουν γνώμη. Και, ακόμα, αμφιβάλλω ανο Γιάννης Πανούσης σε συνέδριο εγκλη-ματολόγων θα τολμούσε να εκστομίσειότι «θα τιμωρηθούν, αφού προέρχονταιαπό την ίδια μήτρα».

Μπορούν αυτά να διορθωθούν; Μπο-ρούν, χρειάζεται όμως τόλμη και ευθυ-κρισία. Χρειάζεται να εξηγηθεί, γιατί επι-στρέφουν οι κλούβες και χρειάζεται ναεξηγηθεί «τι σημαίνει αριστερή αστυνό-μευση». Μόνο που πρέπει αυτό να τοεξηγήσει και να το κάνει το υπουργείο.

Η διεξαγωγήπειθαρχικής εξέτασηςδεν λύνει το πρόβλημα,διότι τέτοιες έχουνγίνει πολλές και δενπείθουν κανέναν. ΗΑστυνομία απέτυχε στονσκοπό της παρουσίαςτης, δηλαδή ναπροστατέψει τοδικαίωμα των πολιτώννα διαδηλώνουν

Η στάση της Αστυνομίαςκαι ο Γιάννης Πανούσης

Page 15: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 1155ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Ορέστη Φ. Αθανασίου

Αν δεν είχε προηγηθεί για τον ΣΥ-ΡΙΖΑ η τραυματική συμφωνία της12ης Ιουλίου, με τη δημοσίευση

του νομοσχεδίου για τα ΜΜΕ την Τε-τάρτη θα μιλούσαμε για τη μεγαλύτερηθεσμική αλλαγή που παρήγαγε έως σή-μερα η κυβέρνηση. Και αυτό γιατί το νο-μοσχέδιο που θα βρίσκεται σε δημόσιαδιαβούλευση έως τις 24 Αυγούστου έρ-χεται να υλοποιήσει μια από τις βασικέςπροεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ: τηρύθμιση του άναρχου τηλεοπτικού το-πίου βάζοντας τέλος στο «αλισβερίσι»της πολιτικής εξουσίας με τα ΜΜΕ, θε-σπίζοντας κανόνες διαφάνειας και προ-άσπισης του δημοσίου συμφέροντος.

Και καθώς ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αυτόντον καιρό βρίσκεται σε κατάσταση σοκ,μια νομοθετική παρέμβαση που υλοποιείένα βασικό σημείο των δεσμεύσεων τουΑλ. Τσίπρα στον Κεραμεικό, τον περα-σμένο Ιανουάριο, δεν είναι καθόλου αμε-λητέα. Πράγματι, με το νομοσχέδιο προ-κηρύσσεται για πρώτη φορά διαγωνι-σμός για την παραχώρηση τηλεοπτικώναδειών με όρους που δεν υπάρχουν μέχρισήμερα. ∆ικαίωμα συμμετοχής στο δια-γωνισμό θα έχουν όχι μόνο επιχειρημα-τίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό,αλλά και Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοί-κησης. Προβλέπεται, επίσης, ελάχιστοςαριθμός εργαζομένων πλήρους απασχό-λησης, θεσπίζεται η ονομαστικοποίησημετοχών και τίθενται προϋποθέσεις τε-χνικής και προγραμματικής πληρότηταςγια τους αδειοδοτούμενους σταθμούς.

Αλλά οι πανηγυρισμοί τελειώνουνεδώ. Γιατί από ένα νομοσχέδιο τέτοιαςεμβέλειας δεν θα πρέπει να μείνουν απ’έξω και οι υπόλοιπες δεσμεύσεις πουσυμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα τουΣΥΡΙΖΑ και δεν θα πρέπει να υπάρχεικαμία υπόνοια υποχώρησης από θέσειςαρχής, ούτε να αφήνονται περιθώρια γιαπαρερμηνείες.

Ας δούμε, λοιπόν, τι περιλαμβάνεταικαι τι λείπει από το νομοσχέδιο.

Καμία αμνηστίαγια τα ιδιωτικά ΜΜΕ

Στο νομοσχέδιο περιγράφεται η διαδι-κασία της αδειοδότησης για σταθμούςεθνικής και περιφερειακής εμβέλειας,

ενώ προβλέπονται άδειες ανάλογα με τοπεριεχόμενο του εκπεμπόμενου προ-γράμματος (ενημερωτικό ή μη ενημερω-τικό) και το είδος περιεχομένου σε περί-πτωση ενημερωτικού προγράμματος (γε-νικό ή θεματικό πχ. αθλητικό). Οι άδειεςθα δίνονται για δέκα χρόνια, εφόσον στοενδιάμεσο δεν έχει διαπιστωθεί αλλαγήτου χαρακτήρα του σταθμού και δενέχουν μειωθεί τα ίδια κεφάλαια που προ-βλέπονται για τη λειτουργία του.

Οι ρυθμίσεις αυτές θα ήταν επαρκείςαν συζητάγαμε τώρα για πρώτη φορά τηνεισαγωγή της ιδιωτικής τηλεόρασηςστην Ελλάδα. Τότε πραγματικά θα συνι-στούσαν μια διαδικασία δημοπράτησηςαπό «μηδενική βάση». Στην Ελλάδα,όμως, από το 1989 λειτουργούν ιδιωτι-κοί τηλεοπτικοί σταθμοί και είναι λογικόνα υποθέσουμε πως οι ιδιοκτήτες τους,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα θελή-σουν να συμμετάσχουν στη δημοπρασία.Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να μπεισε διαδικασία «συνεννόησης», συναλλα-γής και «τακτοποίησης» των οφειλώντων ιδιωτικών ΜΜΕ.

∆εν είναι μόνο πως το σημερινό καθε-στώς λειτουργίας τους αντίκειται στοΣύνταγμα όπως έχει αποφανθεί από το2010 το ΣτΕ, αλλά πως η λειτουργία τουςστηρίχθηκε και στηρίζεται στον υπέ-ρογκο και αδιαφανή τραπεζικό δανει-σμό. Τα ιδιωτικά μέσα θα πρέπει να τα-κτοποιήσουν όλες τις οφειλές τους καινα εξυγιανθούν πριν νομιμοποιηθούν.Καμία δανειακή υποχρέωση δεν πρέπεινα αμνηστευθεί, καθώς μάλιστα εκκρε-μεί η εισαγγελική έρευνα για τα κριτήριαυπό τα οποία χορηγήθηκαν δάνεια εκα-τοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε μιντια-κές επιχειρήσεις. Υπόθεση που σκοντά-φτει και στην άρνηση της ΤτΕ να δώσειτα σχετικά στοιχεία που έχουν ζητηθείαπό το υπουργείο Οικονομικών.

Και εκτός από τον υπέρογκο δανεισμότων μεγάλων μιντακών ομίλων, τα κανά-λια χρωστάνε και άλλα, όπως πριν λί-γους μήνες υπενθύμισε ο Ν. Παππάς,ένας από τους τρεις υπουργούς που συ-νυπογράφουν το νομοσχέδιο: το τέλοςαπό τη χρήση των συχνοτήτων από το2010 έως το 2014 και το φόρο επί τωντηλεοπτικών διαφημίσεων, η είσπραξητου οποίου κάθε χρόνο αναβάλλεται μεαπόφαση όλων των προηγούμενων κυ-βερνήσεων, από εκείνη του Γ. Παπαν-

δρέου έως την κυβέρνηση Σαμαρά – Βε-νιζέλου.

Πρόβλημα λειτουργίας του ΕΣΡ

∆εύτερο μεγάλο ζήτημα είναι ο φορέαςπου θα αναλάβει το διαγωνισμό καιόλους τους ελέγχους που σωστά θέτει τονομοσχέδιο ως προϋπόθεση για τη συμ-μετοχή στο διαγωνισμό και σε μια πρώτηανάγνωση φαίνονται επαρκώς μελετημέ-νοι. Εκτός από τον αριθμό των αδειώνπου θα αποφασιστεί από τον υπουργόΕπικρατείας το έργο αυτό ανατίθεται στοΕΣΡ, χωρίς όμως να υπάρχει καμία πρό-νοια για τη λειτουργία και τη στελέχωσήτου. Αυτή τη στιγμή το όργανο αυτό στηνπράξη δεν λειτουργεί και αυτό οφείλεταισε δύο λόγους. Πρώτον, η θητεία των πε-ρισσότερων μελών του έχει λήξει καιόσοι έχουν παραιτηθεί δεν έχουν αντικα-τασταθεί. ∆εν έχει πρόεδρο και συνεπώςόλες οι αποφάσεις του μπορούν να εκ-πέσουν αν υπάρξει δικαστική προσφυγή.∆εύτερον, οι υπηρεσίες του δεν διαθέ-τουν το ειδικευμένο προσωπικό για ναελέγξει τους φακέλους των υποψηφίων.

Ουσιαστικά, η όλη διαδικασία ανατί-θεται σε ένα όργανο που με τα σημερινάδεδομένα δεν μπορεί να τη φέρει σεπέρας και μάλιστα στις αυστηρές προθε-σμίες που προβλέπει το νομοσχέδιο. Ανη κυβέρνηση θέλει πραγματικά να προ-χωρήσει η διαδικασία -που έτσι κι αλ-λιώς με βάση τις προβλέψεις του ίδιουτου νομοσχεδίου δεν μπορεί να ολοκλη-ρωθεί σε λιγότερο από ένα χρόνο- θαπρέπει να βρει λύση για το ΕΣΡ. Αλλιώςθα έχει βάλει το κάρο μπροστά από τοάλογο.

Ο βασικός μέτοχος

Στο νομοσχέδιο προβλέπεται ονομα-στικοποίηση των μετοχών μέχρι φυσικούπροσώπου, θεσμοθετείται έλεγχος πόθενέσχες για τα οικονομικά μέσα που διαθέ-τουν οι υποψήφιες εταιρείες και οι μέ-τοχοί τους και περιγράφονται τα ασυμ-βίβαστα για ιδιοκτήτες και εκπροσώ-πους των ανωνύμων εταιρειών που υπο-βάλλουν υποψηφιότητα. Συμμετοχή, δη-λαδή, σε έρευνες μετρήσεων ραδιοτηλε-οπτικής αγοράς και διαφημιστικές επι-χειρήσεις. Καμία πρόβλεψη για άλλεςεπιτρεπτές ή μη επιχειρηματικές δρα-

στηριότητες ή την απαγόρευση δοσολη-ψιών με το ∆ημόσιο. Εδώ θα πρέπει ναυπάρξουν πιο ισχυρές και σαφείς ασφα-λιστικές δικλίδες που αποτρέπουν τηδιαπλοκή. Και εκτός από αυτά που όλοιξέρουμε και έρχονται στο μυαλό μας,όταν μιλάμε για διαπλοκή πρέπει ναυπενθυμίσουμε και κάποια άλλα πουείναι πολύ πρόσφατα για να ξεχαστούν.Όπως την τροπολογία για συγχωνεύσειςεπιχειρήσεων που μπήκε την τελευταίαστιγμή σε νομοσχέδιο για το Ογκολογικόνοσοκομείο των Αγίων Αναργύρων καιαποσύρθηκε μετά την σθεναρή αντί-δραση της τότε αντιπολίτευσης, δηλαδήτου ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές που τότε έδω-σαν τη μάχη να αποσυρθεί εκείνη η διά-ταξη, και μερικοί από αυτούς είναι σή-μερα υπουργοί, σίγουρα θυμούνται.

Μηχανισμοί προπαγάνδας

Έχοντας φρέσκα ακόμα στη μνήμημας όσα συνέβησαν την εβδομάδα πριντο δημοψήφισμα, θα περίμενε κανείςπως το νομοσχέδιο θα ήταν η ιδανική ευ-καιρία να συζητηθεί και ο ρόλος τωνΜΜΕ ως μηχανισμών προπαγάνδας καιτο ρόλο των δημοσιογράφων σε αυτά,όχι με όρους... ΚΕΛΠΝΟ, ή όποιαςάλλης λίστας, αλλά με βάση τις αρχέςδεοντολογίας. Η κατοχύρωση του ελάχι-στου αριθμού απασχολουμένων ανάμέσο και η αναφορά στις συλλογικέςσυμβάσεις που υπάρχει στο νομοσχέδιοείναι αναμφισβήτητα θετική και καίριασε μια εποχή που μεγάλα ΜΜΕ εκτόςαπό τις απολύσεις «πειραματίζονται»και με άλλες «ευέλικτες» μορφές απα-σχόλησης.

Αλλά θα πρέπει να γίνουν και άλλα βή-ματα. Ο Γ. Πλειός, σε πρόσφατη συνέν-τευξή του στην «Εποχή», αναφέρθηκεστα επικοινωνιακά δικαιώματα, την προ-στασία, δηλαδή, του δημοσιογράφουστην άσκηση του επαγγέλματός του,στον κώδικα δεοντολογίας, στη ρητήαπαγόρευση εκφοράς λόγου μίσους, ρα-τσισμού, μισαλλοδοξίας. Την προστασίατου δημοσιογράφου από την αυθαιρεσίατου εργοδότη, αλλά και την ταύτιση μετα συμφέροντά του που καταλήγει στηνπαραβίαση της δεοντολογίας, θα προ-σθέταμε εμείς.

Ρύθμιση του άναρχουτηλεοπτικού πεδίου

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να μπει σε διαδικασία“συνεννόησης”, συναλλαγής και “τακτοποίησης” τωνοφειλών των ιδιωτικών ΜΜΕ. ∆εν είναι μόνο πως τοσημερινό καθεστώς λειτουργίας τους αντίκειται στοΣύνταγμα όπως έχει αποφανθεί από το 2010 το ΣτΕ,αλλά πως η λειτουργία τους στηρίχθηκε και στηρίζεταιστον υπέρογκο και αδιαφανή τραπεζικό δανεισμό. Ταιδιωτικά μέσα θα πρέπει να τακτοποιήσουν όλες τιςοφειλές τους και να εξυγιανθούν πριν νομιμοποιηθούν.

Page 16: Εποχή 26-07-2015

1188 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015∆ΙΕΘΝΗ

∆ιαβάζοντας ειδήσεις από διεθνή μέσα ενημέρω-σης, ιδίως τα τελευταία δύο χρόνια, έχει κανείςτην εντύπωση ότι μια είδηση παραμένει πάντα

στην επικαιρότητα με διαφορετικούς πρωταγωνιστέςκάθε φορά. Αναφέρομαι στις περιπτώσεις χρήσειςυπερβολικής και αναίτιας βίας από αστυνομικούς μεαποδέκτες αφρο-αμερικανούς πολίτες, με πιο γνωστέςαυτές του 50χρονου Γουόλτερ Σκοτ στο Φέργκιουσοντου Μιζούρι και του 25χρονου Φρέντι Γκρέι στη Βαλ-τιμόρη. Αμφότεροι άοπλοι που σκοτώθηκαν από αστυ-νομικούς και έγιναν αφορμή για τεράστιες διαδηλώ-σεις και κινητοποιήσεις. Τα ονόματα των αφρο-αμερι-κανών που πέφτουν θύματα των ρατσιστικών προκα-ταλήψεων του αστυνομικού σώματος στην Αμερικήόλο και αυξάνονται και πρόσφατα μόνο μπορούμε ναμνημονεύσουμε τους: Michael Brown, Eric Garner, TamirRice, Jason Harrison, Eric Harris και την Sandra Blandπου πέθανε μόλις την τελευταία εβδομάδα σε φυλακήστο Τέξας.

Νέο φαινόμενο δεν είναι, αλλά γιατί υπάρχουν τόσαπολλά κρούσματα ξαφνικά; Η απάντηση βρίσκεται σταμέσα δικτύωσης που χρησιμοποιούνται πλέον από τηνπλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον στις ηλικίες 15έως 55 και τα εξελιγμένης τεχνολογίας κινητά τηλέ-φωνα που δίνουν τη δυνατότητα να τραβήξεις μια φω-τογραφία ή ένα βίντεο και αμέσως να το μοιραστείς μετον διαδικτυακό σου “περίγυρο”. Αυτή, ακριβώς, η δυ-

νατότητα που μας δίνει η τεχνολογία έχει δώσει πολύ-τιμες πληροφορίες και αποδεικτικά στοιχεία για δολο-φονίες που λίγο παλιότερα θα καλύπτονταν και κανείςδεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τις αποφάσεις τουαστυνομικού σώματος. Η αφρο-αμερικανική κοινότηταμπορεί μεν να αντιμετώπιζε με καχυποψία τέτοια συμ-βάντα, δεν θα πέρναγαν, όμως, το φράγμα για να φτά-σουν ως ειδήσεις στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης,ούτε θα ευαισθητοποιούσαν το λευκό πληθυσμό τηςχώρας, που σε μεγάλο ποσοστό νομίζει ότι ο ρατσισμόςανήκει στο παρελθόν.

Μυστηριώδης θάνατος ακτιβίστριας

Κι, όμως, δεν είναι παρελθόν, είναι παρόν. Η ακτιβί-στρια Σάντρα Μπλάντ, μετά από διήμερη παραμονή στηφυλακή λόγω παραβίασης του κώδικα κυκλοφορίας,βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της και ο θάνατός τηςθεωρήθηκε από την αστυνομία αυτοκτονία. Οι συγγε-νείς της δεν φαίνεται να έχουν πεισθεί με αυτή τηνεξήγηση και σκοπεύουν να κινηθούν νομικά. Μάλιστα,οι πληροφορίες που δίνουν οι πηγές της αστυνομίαςγια την υπόθεση είναι πλήρως αντικρουόμενες μεαυτές της οικογένειας της Σ. Μπλάντ. Οι υποψίες γιατον θάνατό της εντείνονται από την ύπαρξη βίντεοόπου μια μαύρη γυναίκα, που φέρεται να είναι η ίδια η28χρονη σύμφωνα με τον δικηγόρο της οικογένειάςτης, συλλαμβάνεται και ακούγεται να διαμαρτύρεταιέντονα για τη βίαιη συμπεριφορά των αστυνομικών.

Η περίπτωση του μυστήριου θανάτου της Σ.Μπλάντ έχει δημοσιοποιηθεί ευρέωςκαι ιδιαίτερα μέσα από πλατ-φόρμες δικτύωσης, όπως τοfacebook και το twitter. Έναςλόγος είναι η ακτιβιστικήδραστηριότητα της28χρονης που, λίγεςεβδομάδες πριν την σύλ-ληψη και το θάνατό της, είχε αναφερθεί δημόσιακατά της αστυνομικής βίας, λέγοντας ότι είναι δύσκολο

να είσαι μαύρος στην Αμερική. Η είδηση του θανάτουτης πυροδότησε ακόμη μια φορά έξαρση του διαλόγουστα social media και μια καμπάνια στο twitter όπουαφρο-αμερικανοί δηλώνουν σε βίντεο ότι εάν πεθά-νουν υπό κράτηση, θα ευθύνεται η βία των αστυνομι-κών. Πλέον, η κρατική αυθαιρεσία βρίσκεται αντιμέ-τωπη με τη δυνατότητα του πολίτη να την αποδείξεικαι να συμπαρασύρει και μεγάλο μέρος της κοινής γνώ-μης δημοσιοποιώντας το γεγονός. Από τη μια πλευρά,ίσως, εγκυμονούν κίνδυνοι από μια υποτιθέμενη εκμε-τάλλευση της αγανάκτησης, από την άλλη, όμως, πάνωαπό όλα πρέπει να μιλάμε.

Όλγα Βερελή

Τα social mediaεναντίοντης αστυνομικήςβίας

ΟΜπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσετην περασμένη Τρίτη ότι η χώρατου βάζει οριστικά τέρμα στον

αποκλεισμό της Κούβας. Μετά από τιςδηλώσεις αυτές, οι ΗΠΑ προχώρησανστο άνοιγμα της πρεσβείας τους στηνΑβάνα και αντίστοιχα της Κούβας στηνΟυάσιγκτον. Πιο συγκεκριμένα, με επι-στολή του ο Μπ. Ομπάμα επιβεβαίωσετην «απόφαση για την αποκατάστασητων διπλωματικών σχέσεων των δύοχωρών». Η δήλωση αυτή είχε άμεσααποτελέσματα, αφού οι δύο χώρες, απότις 20 Ιουλίου, έχουν πια τις μόνιμες δι-πλωματικές αντιπροσωπίες η μία στηνπρωτεύουσα της άλλης.

Με ταυτόχρονες ομιλίες που μεταδό-θηκαν από τα εθνικά τηλεοπτικά δί-κτυα της κάθε χώρας, οι δύο ηγέτες,Ραούλ Κάστρο και Μπαράκ Ομπάμα,επιβεβαίωσαν την Τετάρτη το από-γευμα τη βούλησή τους για την αποκα-τάσταση των διπλωματικών σχέσεων.

Ο αμερικανός πρόεδρος ζήτησε από τοΚογκρέσο να άρει το εμπάργκο κατάτης Κούβας. Μια ενέργεια που θα μπο-ρούσε να συμβάλλει στο ν’ αλλάξει ηζωή 11 εκατομμυρίων πολιτών τηςΚούβας, οι οποίοι ζουν μια σκληρή οι-κονομική κατάσταση ανάγκης.

Η κατάσταση αυτή διαρκεί περισσό-τερο από 50 χρόνια. Το εμπάργκο είχεσοβαρές συνέπειες σ’ όλους τους το-μείς της οικονομικής και κοινωνικήςζωής της χώρας, ιδιαίτερα στον τομέατης Υγείας τα πρώτα χρόνια. Το εμ-πάργκο ήταν καθολικό, γιατί όποιαχώρα του κόσμου παραβίαζε τον κα-νόνα του αποκλεισμού και επιδίωκεσυνεργασία με την Κούβα διέτρεχε τονκίνδυνο να τιμωρηθεί η ίδια και νααποκλειστεί.

Να υπενθυμίσουμε ότι αυτή η «κατά-σταση ανάγκης», όπως χαρακτηρί-στηκε, θα παραμείνει σαν η πιο μεγάλη,χρονικά, στην ιστορία. Ο Μπ. Ομπάμα

χαρακτήρισε την περίοδο «οριστικά ξε-περασμένη» και συνέχισε: «Οι Αμερι-κανοί και οι Κουβανοί είναι έτοιμοι ναπροχωρήσουν μπροστά». Ενώ τόνισεστη συνέχεια ότι: «Θεωρώ πως ήρθε ηώρα το Κογκρέσο να κάνει το ίδιο, τοκαλώ να πάρει τα μέτρα για να άρει τοεμπάργκο που εμποδίζει τους αμερικα-νούς να ταξιδεύουν και να έχουν εμπο-ρικές σχέσεις με την Κούβα».

Η επιμονή του προέδρου Ομπάμα σεαυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί οιρεπουμπλικάνοι παραμένουν γενικάαρνητικοί σ’ αυτή την εξέλιξη. Πολλέςσημαντικές προσωπικότητες του μεγά-λου αρχαιότερου κόμματος, όπως οΤζεμπ Μπους και ο Μάρκο Ρούμπιο,και οι δύο υποψήφιοι για την προεδρίατο 2016, όχι μόνο είναι αντίθετοι, αλλάέχουν καταγγείλει αυτή την προσέγ-γιση. Ο Μπ. Ομπάμα, πάντως, εκτιμάότι τώρα είναι «μια ιστορική ευκαιρίαγια την προσέγγιση των δύο χωρών». Ηπολιτική πρωτοβουλία για την αποκα-τάσταση των σχέσεων των δύο χωρώνεγγράφεται αναμφίβολα στο ενεργη-τικό του.

∆ιέγραψε την Κούβααπό τη «μαύρη λίστα»

Η πολιτική αυτή επιδοκιμάζεται καιαπό την πλειοψηφία των συμπολιτώντου, συμφωνία με δημοσκοπήσεις. Θε-τική είναι και η γνώμη των κατοίκωντης Φλόριντα, εκεί όπου έχει εγκατα-σταθεί μια μεγάλη κουβανική κοινό-τητα. Η Φλόριντα, που τη χωρίζει μιαστενή λωρίδα θαλάσσης 200 χιλιομέ-τρων από την Κούβα, ήταν το μόνο ση-μείο επικοινωνίας των δύο πλευρών

μετά το 1977.Το αμοιβαίο άνοιγμα των πρεσβειών

στις δύο χώρες έρχεται μετά από μιασχετικά μακρά διαδικασία επαφών καισυζητήσεων. Τον περασμένο Μάιο ηΟυάσινγκτον έκανε ουσιαστικό βήμαγια την αποκατάσταση των σχέσεωντων δυο χωρών. ∆ιέγραψε την Κούβααπό τη μαύρη λίστα των χωρών πουστηρίζουν και βοηθούν τις τρομοκρατι-κές οργανώσεις. Η αμερικανική διοί-κηση σε πολλές περιπτώσεις αναφέρ-θηκε στη δυνατότητα μιας επίσκεψηςτου Μπ. Ομπάμα στην Κούβα το 2016.Ωστόσο, δεν έχει καθοριστεί συγκεκρι-μένη ημερομηνία. Έχει, όμως, καθορι-στεί ότι προς «το τέλος του καλοκαι-ριού θα μεταβεί επίσημα στην Αβάνα ουπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ΤζονΚέρι, για να υψώσει την αμερικανικήσημαία στην πρεσβεία της χώρας του».

Τη συμφωνία αυτή χαιρέτησε η Χί-λαρι Κλίντον, υποψήφια για την προ-εδρία, «σαν ένα καλό βήμα για τουςλαούς της Αμερικής και της Κούβας.(...) Μια νέα πρεσβεία των ΗΠΑ στηνΑβάνα θα μας βοηθήσει να συνεχί-σουμε το διάλογο με το λαό της Κούβαςκαι να συνεχίσουμε τις προσπάθειεςγια αλλαγές», σημείωσε. Την αποκατά-σταση των σχέσεων των δυο χωρώνχαιρέτισαν και οι ηγέτες των χωρώντης Λατινικής Αμερικής. «Είναι ένα ση-μαντικό βήμα για τη βελτίωση των σχέ-σεων των ΗΠΑ με τις χώρες της Λατι-νικής Αμερικής» δήλωσε η πρόεδροςτης Βραζιλίας Ντιλμά Ρουσέφ και πρό-σθεσε ότι έτσι «τίθεται ένα τέρμα στηνεποχή του ψυχρού πολέμου».

Μ. Κοβάνης

ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

Μια ιστορική συμφωνία

Page 17: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 1199∆ΙΕΘΝΗ

Της Αθηνάς Σκούρτα*

ΟΠρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντο-γάν σε συνέντευξη Τύπου πουμεταδόθηκε ζωντανά από την

Τουρκική ∆ημοκρατία της Βόρειας Κύ-πρου, όπου βρισκόταν, καταδίκασε αυ-τούς που βρίσκονται πίσω από την πο-λύνεκρη επίθεση και είπε χαρακτηρι-στικά πως «η τρομοκρατία δεν έχειθρησκεία, εθνότητα, εθνικότητα καιχώρα. Πάντοτε υποστηρίζαμε πως οαγώνας ενάντια στην τρομοκρατίαείναι διεθνής, κάτι το οποίο συνεχί-ζουμε να εκφράζουμε». Ο τούρκοςπρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου,υιοθέτησε μία περισσότερο σκληρήστάση απέναντι στα γεγονότα δηλώ-νοντας πως «στόχος αυτής της επίθε-σης είναι η Τουρκία». Ο Νταβούτογλουυποστήριξε πως είναι επιτακτικήανάγκη να επικρατήσει η κοινή λογικήκαλώντας όλα τα κόμματα να τηρή-σουν μία κοινή στάση απέναντι στηνεπίθεση, ενώ προσέθεσε πως τα μέτραασφαλείας στα σύνορα με τη Συρία θααυξηθούν. Ωστόσο, είναι ξεκάθαροπως η κυβέρνηση του ΑΚΡ έχει αποτύ-χει να κατανοήσει τη σημασία του Κομ-πάνι για τους Κούρδους και διαφαίνε-ται ότι θα αποτύχει, επίσης, να κατα-νοήσει και τη σημασία των γεγονότωνστο Σουρούτς.

Οι πρόεδροι του φιλοκουρδικούκόμματος HD, Σελαχατίν Ντεμιρτάςκαι Φιγκέν Γιουκσεκντά, ζήτησαν απότην προσωρινή πλέον κυβέρνηση τουΑΚΡ να λογοδοτήσει για το γεγονός ότι

«επέτρεψε» σε βομβιστές αυτοκτονίαςνα κυκλοφορούν ελεύθεροι στην πόληΣουρούτς, κατηγορώντας την έμμεσαγια συνενοχή στην επίθεση. Το HDP σεανακοίνωση του κατηγορεί ευθέως τηνκυβέρνηση του ΑΚΡ για ανοχή απέ-ναντι στις κτηνωδίες που έχει διαπρά-ξει το ΙΚΙΛ, ενώ υπογραμμίζει πως ηκυβέρνηση ελάχιστα έκανε για να απο-τρέψει τρομοκρατικές ενέργειες σεσυγκεκριμένους στόχους στο εσωτε-ρικό, όπως για παράδειγμα τις επιθέ-σεις που είχαν πραγματοποιηθεί πριντις εκλογές της 7ης Ιουνίου στα γρα-φεία και στις συγκεντρώσεις του φιλο-κουρδικού κόμματος. Οι Κούρδοι τηςΤουρκίας βλέπουν ξεκάθαρα ότι τα γε-γονότα αυτά δεν είναι παρά το αποτέ-λεσμα της παταγώδους αποτυχίας τηςκυβέρνησης να εμποδίσει τις δράσειςτου ΙΚΙΛ, ενώ το ΡΚΚ επιρρίπτει ξεκά-θαρα στην Άγκυρα τις ευθύνες για τηνεπίθεση της 20ης Ιουλίου.

Οι ευθύνεςτης κυβέρνησης του ΑΚΡ

Έχει ευρύτατα υποστηριχθεί πως ηκυβέρνηση του ΑΚΡ έχει συντελέσεικαθοριστικά στην ανάπτυξη και στηνενδυνάμωση της οργάνωσης του Ισλα-μικού Κράτους στη Συρία. Είναι γεγο-νός, πως η τουρκική κυβέρνηση, απότην έναρξη του συριακού εμφυλίου πο-λέμου, επικεντρώθηκε στην ανατροπήτου Προέδρου Μπασάρ Αλ-Άσαντ καιέτσι υποστήριξε όλες τις αντικαθεστω-

τικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως ιδεολογι-κών προσανατολισμών και τάσεων. Ηεπιλογή της Άγκυρας να ανοίξει τα σύ-νορα της, βοήθησε αυτές τις οργανώ-σεις, κάποιες από τις οποίες είχαν τηδυνατότητα ακόμη και να εκπαιδευ-τούν στα προσφυγικά στρατόπεδα συγ-κέντρωσης. Επίσης, δημοσιογράφοικαι εισαγγελείς, οι οποίοι έχουν κα-ταγγείλει τη μεταφορά όπλων από τοτουρκικό προς το συριακό έδαφος,έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ποινικέςδιώξεις και κατηγορίες για προδοσίακαι κατασκοπεία. Είναι, επίσης, ιδιαί-τερα προβληματικό το γεγονός ότι ηΆγκυρα, μετά την ήττα που δέχτηκε τοΙΚΙΛ στη Ροζέβα -στο βόρειο τμήματης Συρίας-, προσπάθησε να επιβάλειτην άποψη ότι το Κόμμα ∆ημοκρατι-κής Ένωσης των Κούρδων (PYD) είναισαφώς πιο επικίνδυνο από το ΙΚΙΛ.Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας οπτι-κής υπό το ΑΚΡ, η οποία βλέπει τηνευθυγράμμιση των Κούρδων της Συ-ρίας με το ΡΚΚ ως ζωτικής σημασίαςαπειλή για το τουρκικό κράτος, ενώ τοΙΚΙΛ ως μία προσωρινή πρόκλησηασφάλειας, η οποία θα εξαφανιστείτην επόμενη μέρα της κατάρρευσηςτου καθεστώτος Άσαντ στη Συρία.

Επιπλέον, η τουρκική κυβέρνησηαντί να καταβάλει κάθε δυνατή προ-σπάθεια ώστε να «μπλοκάρει» τις δρά-σεις του ΙΚΙΛ, τόσο εντός όσο καιεκτός τουρκικού εδάφους, επέλεξε να«μπλοκάρει» τη διάδοση και την ανα-παραγωγή των ειδήσεων και του φω-τογραφικού υλικού, που αφορά σταγεγονότα στο Σουρούτς, μέσω διαδι-κτύου. ∆ύο ημέρες μετά την τρομοκρα-τική επίθεση στο Σουρούτς, με από-φαση του τοπικού δικαστηρίου, το δη-μοφιλές κοινωνικό δίκτυο Twitter,μέσω του οποίου δημοσιεύονταν εικό-νες από το τραγικό γεγονός, αποκλεί-στηκε. Παρόλα αυτά, κατά το προ-ηγούμενο διάστημα, μετά από σκληρέςαμερικανικές πιέσεις, η Τουρκία είχεαρχίσει να αναμειγνύεται πιο ενεργάστον αγώνα εναντίον του ΙΚΙΛ, εξαπο-λύοντας συντονισμένες επιχειρήσεις,ώστε να συλληφθούν δεκάδες μέλητης οργάνωσης και να εμποδισθούνεκατοντάδες άλλοι να περάσουν τα σύ-νορα προς τη Συρία. Έτσι, η επίθεσηστο Σουρούτς μπορεί να ερμηνευθείκαι ως απάντηση του Ισλαμικού Κρά-

τους στις πρόσφατες τουρκικές ενέρ-γειες.

Κλιμάκωση των εξελίξεωνμετά το Σουρούτς

Οι εξελίξεις που διαδέχτηκαν τα γε-γονότα στο Σουρούτς, άνοιξαν ένα νέοκύκλο βίας με τους Κούρδους αντάρ-τες στην Τουρκία να περνάνε σε αντί-ποινα, σκοτώνοντας τρεις αστυνομι-κούς και τραυματίζοντας βαριά άλλονέναν στις πόλεις Τσεϊλάνπιναρ καιΝτιγιαρμπακίρ στη ΝοτιοανατολικήΤουρκία. Στις 23 Ιουλίου, ο τουρκικόςστρατός έρχεται για πρώτη φορά αντι-μέτωπος με τους μαχητές του Ισλαμι-κού Κράτους. Ένας Τούρκος υπαξιω-ματικός έπεσε νεκρός από σφαίραστην περιοχή Κιλίς στα σύνορα με τηΣυρία, ενώ η τουρκική πλευρά απάν-τησε με βομβαρδισμούς σκοτώνονταςέναν μαχητή του ΙΚΙΛ. Η τουρκικήΕθνοσυνέλευση αποφάσισε να ανοίξειτη βάση του Ιντσιρλίκ, ώστε τα αμερι-κανικά αεροσκάφη να συμμετάσχουνσε κοινούς βομβαρδισμούς σε στόχουςεναντίον του ΙΚΙΛ. Είναι σαφές πως οιαποτυχημένοι χειρισμοί της κυβέρνη-σης του ΑΚΡ τόσο σχετικά με τη συ-ριακή κρίση όσο και σχετικά με τοκουρδικό ζήτημα, έχουν πυροδοτήσειτο κλίμα στο εσωτερικό και έχουν κα-ταστήσει την Τουρκία ιδιαίτερα ευά-λωτη στις εξωτερικές προκλήσεις. Ηυποστήριξη του ακραίου ριζοσπαστι-κού Ισλάμ στη Συρία για την ανάσχεσητης επιρροής του καθεστώτος στηχώρα, αποτελεί πολιτική απόφαση,που όμως έχει συνέπειες. Και αυτέςακριβώς τις συνέπειες καλείται αυτήτη στιγμή η Τουρκία να αντιμετωπίσει.Στην πραγματικότητα πρόκειται γιαένα τέρας που η ίδια εξέθρεψε ή του-λάχιστον δεν έλαβε κανένα απολύτωςμέτρο για να το περιορίσει. Και, δυ-στυχώς, το Κουτί της Πανδώραςάνοιξε.

* H A. Σκούρτα είναι διεθνολόγος –απόφοιτη του Προγράμματος Μετα-πτυχιακών Σπουδών «Πολιτικές,Οικονομικές και ∆ιεθνείς Σχέσειςστη Μεσόγειο» του ΠανεπιστημίουΑιγαίου.

Το αδιέξοδο της τουρκικήςπολιτικής στη Συρία

Είναι ξεκάθαρο πως ηκυβέρνηση του ΑΚΡ έχειαποτύχει να κατανοήσει τησημασία του Κομπάνι γιατους Κούρδους καιδιαφαίνεται ότι θααποτύχει, επίσης, νακατανοήσει και τη σημασίατων γεγονότων στοΣουρούτς.

Η 20η Ιουλίου 2015 αποτελεί για την Τουρκία την ημέρα που ανέδειξε με τονπλέον δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει ημεσανατολική πολιτική της Άγκυρας, καθώς και τις καταστροφικές επιλογέςτης τουρκικής πλευράς στο ζήτημα του συριακού εμφυλίου πολέμου. Οιτουρκικές αρχές αναφέρουν πως οι νεκροί στη Σουρούτς ανέρχονται στους32 ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 100. Τα θύματα προέρχονται από μίαακτιβιστική οργάνωση, η οποία συμμετείχε σε εκδήλωση με σκοπό τηνανασυγκρότηση της συριακής πόλης Κομπάνι. Ο βομβιστής της επίθεσηςαυτοκτονίας, Σεϊχ Αμπντουραχμάν Αλαγκόζ, ήταν ένας 20χρονος τούρκοςφοιτητής και πρόσφατο μέλος του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και τουΛεβάντε (ΙΚΙΛ). Η τρομοκρατική ενέργεια πραγματοποιήθηκε μπροστά στιςκάμερες, ενώ έχει και έναν ιδιαίτερα συμβολικό χαρακτήρα αφού η τουρκικήπόλη Σουρούτς βρίσκεται στα τουρκοσυριακά σύνορα, ακριβώς απέναντι απότη συριακή πόλη Κομπάνι, που αποτελεί πλέον το σύμβολο της κουρδικήςαντίστασης ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.

Page 18: Εποχή 26-07-2015

2200 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015∆ΙΕΘΝΗ

www.clac.cat

Κα νέ να ζώοστο κλου βί

Με μια ι στο ρι κή α πό φα -ση που πή ρε το κοι νο -

βού λιο της Κα τα λο νίας τηνΤε τάρ τη και η ο ποία θα τε θείσε ι σχύ σε πε ρι φε ρεια κό ε πί -πε δο μέ σα στα ε πό με να δύοχρό νια, α πα γο ρεύε ται η πα -ρου σία ά γριων ζώων στατσίρ κο. Το νο μο σχέ διο α πο τε -λεί μια με γά λη νί κη του κι νή -μα τος, που έ χει α να πτυχ θείτα τε λευ ταία χρό νια στην πε -ριο χή και της εκ στρα τείαςπου έ γι νε, η ο ποία έ χει α να -γκά σει μέ χρι σή με ρα πε ρί που100 δη μο τι κά συμ βού λια τηςΚα τα λο νίας να έ χουν πά ρουνσχε τι κές α πο φά σεις,

www.nycantifa.wordpress.com

Λευ τε ριά στουςκρα τού με νους

Με με γά λη ε πι τυ χία έ γι -νε χτες η πα γκό σμια μέ -

ρα αλ λη λεγ γύης στους κρα -τού με νους του α ντι φα σι στι -κού κι νή μα τος, με χι λιά δεςαν θρώ πους σε διά φο ρες πό -λεις του κό σμου να ε νώ νουντις φω νές και την ορ γή τουςγια να μην μεί νει κα νέ νας ό -μη ρος του κρά τους. Η πρω το -βου λία ξε κί νη σε πέ ρυ σι με α -φορ μή την ποι νή φυ λά κι σης20 χρο νών, που ε πέ βα λεβουλ γα ρι κό δι κα στή ριο, στονΤζοκ Πάλ φε μαν, έ ναν Αυ στρα -λό α ντι φα σί στα, που υ πε ρα -σπί στη κε στην Σό φια δύο Ρο -μά που δέ χτη καν ε πί θε ση μεμα χαί ρια α πό μια ο μά δα νε ο -να ζί.

www.facebook.com/cidobconamaq

Οι αυ τόχ θο νεςστους δρό μους

Υπε ρα σπι ζό με νοι έ νασύ στη μα πα ρα γω γής

τρο φής βιώ σι μο και δί καιο, ε -νώ σεις αυ τόχ θο νων ε τοι μά -ζο νται για δυ να μι κές κι νη το -ποιή σεις πο λι τι κής α νυ πα -κοής ε νά ντια στον νό μο, πουψή φι σε την ∆ευ τέ ρα το κοι -νο βού λιο της Βο λι βίας, ο ο -ποίος νο μι μο ποιεί την καλ -λιέρ γεια και το ε μπό ριο τωνγε νε τι κά τρο πο ποιη μέ νων. Ηκυ βέρ νη ση του Μο ρά λες υ πο -στη ρί ζει ό τι εί ναι το α πο τέ -λε σμα μιας ευ ρείας και δη μο -κρα τι κής συ ζή τη σης, που έ γι -νε τους τε λευ ταίους μή νες,με πολ λούς κοι νω νι κούς φο -ρείς, ω στό σο οι αυ τόχ θο νεςμι λούν για αυ ταρ χι σμό και α -να φέ ρουν ό τι ο νό μος ε ξο -ντώ νει τους μι κρούς α γρό -τες.

∆η μή τρης Γκι βί σης[email protected]

στα

δίκτ

υα τ

ου κ

όσµο

υ

Εκατόν πενήντα χρόνια πέρασαναπό τη λήξη του Εμφυλίου Πολέ-μου των ΗΠΑ στις 2 Ιουνίου 1965.

Όμως, τα φαντάσματα τρομοκρατούνακόμα, προβαίνουν σε μαζικές δολοφο-νίες και ορκίζονται στη σημαία της δου-λοκτητικής Συνομοσπονδίας του Νότου.Ο ρατσισμός καλά κρατεί στη «Γη τηςΕλευθερίας», που λέει ο εθνικός ύμνοςτων ΗΠΑ. Η σημαία της Συνομοσπον-δίας κυμάτιζε ελεύθερα στο Κυβερνείοτης Νότιας Καρολίνας, ώσπου την Πέμ-πτη 18/6 ένας νέος λευκός άνδραςάνοιξε πυρ μέσα σε μια ιστορική αφροα-μερικανική εκκλησία της πόλης Charle-ston και σκότωσε 9 πιστούς και τον πά-στορα.

Ιστορικό

Η πολιτικο-κοινωνική σύγκρουση γιατη σημαία αυτή, που συμβολίζει το ρα-τσιστικό μίσος, κρατάει χρόνια. Ας πάμεμερικά χρόνια πίσω. Την 25η Μαΐου2015, ο χορός της Απόσχισης για τα 150χρόνια από την αυτοανακήρυξη της ανε-ξαρτησίας των Πολιτείων του Νότου τωνΗΠΑ και την έναρξη του Εμφυλίου Πο-λέμου αντιμετωπίστηκε με συγκέν-τρωση-πορεία, που διοργάνωσε η ιστο-ρική Εθνική Οργάνωση για την Πρόοδοτων Εγχρώμων Πολιτών (NAACP). Στοίδιο έργο θεατές βρέθηκαν οι διαδηλω-τές, αντιμετωπίζοντας το θέαμα λευκώνκυρίων με παλιομοδίτικες ρεντιγκότεςκαι ψηλά καπέλα και λευκών κυριών μεκρινολίνα να εισέρχονται στην μεγάληαίθουσα της εκδήλωσης, που θα τιμούσετους πεσόντες του στρατού των Νοτίωνστο πεδίο των άγριων μαχών του εμφύ-λιου πολέμου, προδίδοντας τα ιδανικάτης Αμερικάνικης Επανάστασης για τηνελευθερία των ανθρώπων με τη διατή-ρηση της δουλείας. Σε αυτή την Πολιτείατο 1860, το 57% των κατοίκων της είχαντο στάτους του δούλου. Λίγοι ήταν οιλευκοί, που αγωνίζονταν για τη χειρα-φέτηση των δούλων. Ένας από αυτούςήταν ο δικηγόρος και πολιτικός ΤζέημςΠέντιγκριου, που είπε ότι «η Νότια Κα-ρολίνα είναι πολύ μικρή για να είναι Πο-λιτεία (Republic) και πολύ μεγάλη για ναείναι άσυλο ανιάτων». Στις 26/7/2011 οπρόεδρος της ΝΑΑCP ζήτησε από την Ιν-δικής καταγωγής ρεπουμπλικανή Κυ-βερνήτρια Nikki Haley την οριστική με-ταφορά της σημαίας στο μουσείο κι αυτήαρχικά θεώρησε ότι το θέμα έχει κλείσει.

Όμως, επί της ουσίας το θέμα δεν είχελήξει ποτέ. Η Πολιτεία ήταν η τελευ-ταία, που καθιέρωσε ως αργία την ημέρατων γενεθλίων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ(2000) και παράλληλα όρισε ως ημέρααργίας την 10η Μαΐου για τη μνήμη τηςΣυνομοσπονδίας. Το 2012 διορίστηκεαναπληρωτής Κυβερνήτης ο ρεπουμπλι-κάνος Γκλεν Μακ Κόνελ, ο οποίος προ-εδρεύει σε οργανώσεις και ινστιτούταγια την ιστορία της Συνομοσπονδίας.Συχνά εμφανίζεται ντυμένος με τη στρα-τιωτική στολή της Συνομοσπονδίας,προκαλώντας σκάνδαλο, και διατάζει ναυψωθεί ακόμη πιο ψηλά η σημαία. Τηνίδια χρονιά οι ∆ημοκρατικοί βουλευτέςκατήγγειλαν την πλειοψηφία της Πολι-τειακής Βουλής, γιατί έκλεισαν τις δη-μόσιες υπηρεσίες και την ίδια τη Βουλήγια να γιορταστεί η «αρχαϊκή επέτειος»που διχάζει την Πολιτεία. Ώσπου φτά-σαμε στο έτος 2015. 9 Αφροαμερικανοίνεκροί από το χέρι παρανοϊκού ρατσιστήξυπνούν τις συνειδήσεις. Η Κυβερνήτριαανοίγει διάλογο για να λυθεί το «λυμένοθέμα». Μιλά πρωτίστως για θεραπείατου τραύματος κι όχι για διαμόρφωσηπολιτικής. Όμως, πολλοί Ρεπουμπλικά-νοι θεσμικοί παράγοντες, με πρόσχηματη συνθετότητα του θέματος, αρνούνταιτο κατέβασμα της σημαίας 1.Ο Πρό-εδρος Ομπάμα δηλώνει ότι η θέση τηςσημαίας είναι στο μουσείο. Ας σημειωθείότι η σημαία προστατεύεται με ειδικόμηχανισμό και μη διαθέτοντας σύστηματροχαλίας, δεν μπορεί να κυματίζει με-σίστια κι αυτή είναι ακόμη μία πρό-κληση.

Αποκλίσειςαπό την ακροδεξιά γραμμή

∆εν στοιχίζονται όλοι οι Ρεπουμπλικά-νοι στην ακροδεξιά γραμμή. Ο βουλευ-τής Norman Brannon, που έχασε ένανφίλο του στο μακελειό, δεσμεύτηκε ναεισηγηθεί στην Πολιτειακή Βουλή, νόμογια την οριστική απομάκρυνση της ση-μαίας από κάθε δημόσιο κτήριο. Αυτήείναι κι η θέση της NAACP, η οποίακαλεί στους δρόμους τους αντιρατσιστέςκαι δημοκρατικούς πολίτες σε διαδηλώ-σεις. Παράλληλα με τις εκδηλώσεις δια-μαρτυρίας στην Πολιτεία, κινηματικέςκαι συμβολικές ενέργειες λαμβάνουνχώρα σε πολλές πόλεις όπου καίγονταιοι συνομοσπονδιακές σημαίες (π.χ. Φι-λαδέλφεια κ.ά.). Με όλα αυτά η Κυβερ-

νήτρια συμφώνησε να κατέβει οριστικάη σημαία. Το κίνημα κατά της σημαίαςεξαπλώνεται πια στα πανεπιστήμια, στιςαθλητικές ενώσεις, ακόμα και στον εμ-πορικό κόσμο κι ειδικότερα στην αλυ-σίδα Wal-Mart, που δέχθηκε πιέσεις, καιαπέσυρε από τα καταστήματά της όλεςτις συνομοσπονδιακές ρατσιστικές ση-μαίες και τα διάφορα προϊόντα που σχε-τίζονται με αυτές. Ομάδες αφύπνισηςαναζητούν πληροφορίες από τους πολί-τες για την ύπαρξη ρατσιστικών ομάδων,που οργανώνουν εκδηλώσεις τέτοιουτύπου. Άλλαξε θέση υπέρ της απομά-κρυνση της σημαίας ως συμβόλου τηςδουλείας ακόμα κι ο Ραντ Πολ, γερου-σιαστής του Κεντάκυ, που είναι μέλοςτου Tea Party κι υποψήφιος για το προ-εδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων.Έτσι την Πέμπτη 9 Ιουλίου, η σημαίακατέβηκε και μπήκε στο «χρονοντού-λαπο της ιστορίας» (μουσείο) 2. Όμως,είναι σίγουρο ότι η συμβολική ενέργειαθα μετατραπεί σε πραγματική; Πώς θαξεριζωθεί ο ρατσισμός ως ιδεολογία, ωςθεσμική πολιτική και πρακτική, ως νο-μική και ταξική ανισότητα; Μήπως θαλειτουργήσει ως απλό τσιρότο σε μιαβαθιά πληγή;

Θανάσης Τσακίρηςhttp://tsakthan.blogspot.gr

1. Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950 οι∆ημοκρατικοί του Νότου ήταν συντηρητι-κοί κι οι περισσότεροι από αυτούς φανα-τικοί ρατσιστές ήδη από την εποχή τουΕμφυλίου Πολέμου. Με τη νίκη των ∆η-μοκρατικών του Βορρά στις προεδρικέςεκλογές του 1960, αλλά κυρίως με τηνανόδου του κινήματος για τα πολιτικά δι-καιώματα, οι ∆ημοκρατικοί του Νότουστο Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα, το οποίοέγινε το κόμμα του «βαθέως Νότου».

2. Η ρατσιστική δολοφονική οργάνωσηKu Klux Klan βγήκε απειλητικά στους δρό-μους της πρωτεύουσας Columbia για ναακυρώσει την απόφαση της κατάργησηςτης σημαίας. Απέναντί τους βρέθηκε μα-ζικό μπλοκ διαδηλωτών και το κόμμα τωνΜαύρων Πανθήρων. Έγιναν συγκρούσειςκαι υπήρξαν 5 συλλήψεις. Η αστυνομίαφυγάδευσε τους ρατσιστές, που είχαν νααντιμετωπίσουν την οργή των φίλων τωνδολοφονημένων μελών της πενθούσαςΑφροαμερικανικής κοινότητας.

Λευκοί κύριοι με παλιο-μοδίτικες ρεντιγκότεςκαι ψηλά καπέλα καιλευκές κυρίες με κρινο-λίνα εισέρχονται στηνμεγάλη αίθουσα της εκ-δήλωσης, που θα τι-μούσε τους πεσόντεςτου στρατού των Νο-τίων

“ΗΠΑ

Τα φαντάσματα του ρατσισμούσκοτώνουν ακόμα για μια σημαία

Page 19: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 2211ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Υπάρχει δυσκολία εφαρμογήςτων διατάξεων για τις αλλα-γές του ΦΠΑ, καθώς περι-

λαμβάνουν πολλές εξαιρέσεις για αρ-κετά προϊόντα που ανάλογα τη διάθεσήτους, αλλάζει και ο συντελεστής τους»εξηγεί στην «Εποχή» ο πρόεδρος τουΚέντρου Προστασίας του Καταναλωτή,Νικόλας Τσεμπερλίδης, για την ανατα-ραχή που επικρατεί στην αγορά από τη∆ευτέρα, λόγω της αλλαγής των συντε-λεστών του ΦΠΑ.

Τα περισσότερα παράδοξα φαίνεται νααφορούν το συντελεστή των τροφίμωνκαι ειδικά στα κρέατα. «Η αύξηση τουσυντελεστή για το μοσχαρίσιο κρέας στο23%, ενώ τα άλλα κρέατα παραμένουνστο 13%, δεν έχει καμία λογική. Τα τε-λευταία χρόνια είχε αρχίσει να υπάρχειμια μικρή ανάπτυξη στον τομέα της βοο-τροφίας στην Ελλάδα, με την άνοδο τουΦΠΑ αυτό θα σταματήσει, αφού η ζή-τηση θα μειωθεί πολύ και κατά αυτόντον τρόπο ούτε το κράτος πρόκειται ναέχει έσοδα» δηλώνει ο πρόεδρος της Πα-νελλήνιας Ομοσπονδίας Καταστηματαρ-χών Κρεοπωλείων, Πέτρος Σταύρος. Ση-μειώνει, επίσης, πως η συγκεκριμένη αλ-λαγή ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώςπέντε ώρες πριν την ψήφιση των μέτρωνείχαν συναντηθεί με επιτελείο τουυπουργείου Οικονομικών και δεν είχανενημερωθεί για την εν λόγω αύξηση.

«Ο νόμος περιέχει και πολλές ασά-φειες. ∆εν εξηγεί για ποιο λόγο το απλόχοιρινό σουβλάκι δεν θεωρείται παρα-σκευασμένο και έχει συντελεστή 13%,ενώ αν έχει αλάτι και πιπεριές αλλάζεικάτι και πάει στο 23%. Πρόβλημα με-γάλο θα υπάρξει και τα Χριστούγεννακαι το Πάσχα που το αρνί με τη συκωτα-ριά πωλούνται μαζί, αλλά τώρα τοπρώτο έχει συντελεστή 13% και η δεύ-τερη 23%».

Κίνδυνος αισχροκέρδειας

Ίδιας λογικής ασάφειες συναντιόνταικαι στην περίπτωση της εστίασης. Ανα-λόγως με το που θα καταναλώσει ο πε-λάτης την παραγγελία του, διαμορφώνε-ται ο ΦΠΑ για κάποια από τα προϊόντα.Πιο συγκεκριμένα, αν ο πελάτης παραγ-γείλει για έξω και δεν τα καταναλώσειστο κατάστημα, το νερό, το γάλα, τοψωμί χρεώνονται με 13% ΦΠΑ, διαφο-ρετικά έχουν 23%.

Στην περίπτωση του τουρισμού, ταακτοπλοϊκά εισιτήρια τελικά πέρασανστο 23% από τώρα και όχι το Σεπτέμβρη,όπως φημολογούταν αρχικά. Όσοι πάν-τως είχαν κάνει κράτηση πριν τη ψήφιση

και τα εισιτήρια τους είχαν εκδοθεί, θαταξιδέψουν με ΦΠΑ 13%. Όσοι άτυχοι,παρόλο που είχαν κάνει κράτηση, τα ει-σιτήριά τους εκδόθηκαν μετά τη ψή-φιση, θα επιβαρυνθούν με ΦΠΑ 23%. «Ηπροσωπική μου άποψη είναι πως παράτην ανατίμηση των εισιτηρίων ο κλάδοςδεν θα πληγεί ιδιαίτερα, καθώς ακόμακαι τώρα στη δική μας εταιρεία έχουμεαύξηση των πωλήσεων σε σχέση με τηνίδια περίοδο του 2014. Παρόλα αυτά, πιοσίγουρα συμπεράσματα για το ζήτημα θαέχουμε μετά το τέλος του Αυγούστου»σύμφωνα με την Αλεξία Κότση, υπεύ-θυνη επικοινωνίας της Travel Planet 24.

Οι αυξήσεις στον ΦΠΑ και οι πολλέςδιαφορετικές παράμετροι αφήνουν ανοι-χτό το ενδεχόμενο και για αδικαιολόγη-τες αυξήσεις στις τιμές λόγω της ανατα-ραχής. «Σίγουρα θα εμφανιστούν φαινό-μενα αισχροκέρδειας. Πέραν από τις αυ-ξήσεις που θα μεταφερθούν αυτούσιεςστον τελικό καταναλωτή, μπορεί ναυπάρξουν αυξήσεις και σε προϊόντα πουδεν μεταβάλλεται ο συντελεστής, όπωςκαι μεταφορά του κόστους των προβλη-μάτων με τις τράπεζες στις τελικέςτιμές. Αυτά θα πρέπει να τα αντιληφθεί ηκυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα,ώστε να υπάρξουν κινήσεις για τονέλεγχό τους» τονίζει το Κέντρο Προστα-σίας Καταναλωτή.

Άδικος ο ΦΠΑ στα φροντιστήρια

«Η επιβολή 23% ΦΠΑ στα δίδακτρατων φροντιστηρίων είναι ένα άδικομέτρο που πλήττει τη μέση ελληνική οι-κογένεια. Στο φροντιστήριο δεν πηγαί-νουν πλούσια παιδιά, αλλά μαθητές πουανήκουν σε μεσαίες και φτωχές οικογέ-νειες προκειμένου να μάθουν κάποιαξένη γλώσσα και να βοηθηθούν για τιςεξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Οικονο-μικά είναι ατελέσφορο, γιατί κατά αυτόντον τρόπο θα μεγαλώσει η ζήτηση τηςμαύρης παραπαιδείας. Ως επιχειρήσειςτα φροντιστήρια ήδη φορολογούνται καιμάλιστα με 29% και την 100% προκατα-βολή που προβλέπουν τα υπόλοιπαμέτρα» δηλώνει ο Γιάννης Βαφειαδάκης,πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτι-κών Φροντιστών Ελλάδας.

Παράλληλα, τονίζει πως το μέτρο αν-τίκειται στην ευρωπαϊκή οδηγία πουπροβλέπει πως οι υπηρεσίες εκπαίδευ-σης δεν πρέπει να επιβαρύνονται μεΦΠΑ στα δίδακτρα και εξαγγέλλει πωςθα υπάρξουν σειρά κινητοποιήσεων,ώστε να αποσυρθεί το μέτρο. Γεγονόςπου δεν είναι καθόλου απίθανο, σύμ-φωνα με τον ίδιο, όπως διαφαίνεται μετά

τις συναντήσεις τους με τους υπουργούςΠαιδείας και Οικονομικών.

Προβλήματα στο χώρο του βιβλίου

Ενώ τα βιβλία εντάχθηκαν στον υπερ-μειωμένο συντελεστή του 6%, προβλή-ματα αναμένεται να ανακύψουν στονκλάδο, σύμφωνα με την επιστολή τηςΈνωσης Ελληνικού Βιβλίου στον πρω-

θυπουργό, καθώς οι υπηρεσίες φασόντου βιβλίου έχουν συντελεστή 23%. Πιοσυγκεκριμένα αναφέρουν ότι: «Στον νέονόμο, ενώ το βιβλίο εντάχθηκε στο 6%,οι υπηρεσίες για την παραγωγή του βι-βλίου υπόκεινται σε ΦΠΑ 23%. Όπωςκαταλαβαίνετε, η τεράστια αυτή δια-φορά, από το 6% στο 23%, δεν μπορεί νακαλυφθεί από τις πωλήσεις των βιβλίων,καθώς το περιθώριο μικτού κέρδους μαςεπ’ ουδενί δεν φτάνει για να καλύψει τηδιαφορά των δύο συντελεστών (…)».

Αν παραμείνει αυτή η διαφορά οι πε-ρισσότερες εκδοτικές επιχειρήσεις θαστραφούν στην ανάθεση της παραγωγήςτους σε τυπογραφεία άλλων ευρωπαϊ-κών χωρών, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ιτα-λία, προκειμένου να μηδενίσουν τονΦΠΑ στο στάδιο της παραγωγής ή θααναγκαστούν να κλείσουν, όπως επιση-μαίνουν.

Ζήτημα εισπραξιμότητας

Όλη η λογική, όμως, της ανόδου τουΦΠΑ, προκειμένου να αυξηθούν ταέσοδα του κράτους, φαίνεται να είναιλανθασμένη, καθώς το πρόβλημα έγκει-ται στη δυσκολία εισπραξιμότητας πουαντιμετωπίζει και όχι στις χαμηλέςτιμές.

«Ο ΦΠΑ είναι ένας άδικος φόρος γιατίεπιβάλλεται οριζόντια και δεν συνδέεταιμε τα εισοδήματα. Η άνοδός του οφείλε-ται στην αδυναμία που έχει η ελληνικήπολιτεία στην είσπραξή του. Αντί ναφτιάξουν μηχανισμούς για είσπραξη τουΦΠΑ, προτιμούν την αύξηση. Αυτό δεί-χνει προχειρότητα στην αντιμετώπισητων δημοσίων προβλημάτων. Όταν είναιυψηλός ο ΦΠΑ, ο καταναλωτής οδηγεί-ται σε τακτικές δοσοληψίας με τον επι-χειρηματία, του τύπου να κόβει κάτι απότην τιμή και να μην κόβεται η απόδειξη.Στερείται έτσι το κράτος φορολογητέαύλη. Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι ηπολιτεία να αναπτύξει τις κατάλληλεςδομές ελέγχου και τιμωρίας για τους πα-ραβάτες. Παράλληλα πρέπει να αναπτύ-ξει και στους πολίτες τη λογική να ζη-τάνε απόδειξη. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί νασυμβεί μέσω της λοταρίας αποδείξεων,αλλά εξηγώντας τους τι ακριβώς σημαί-νει για τους ίδιους τους πολίτες. Όσο ηπολιτεία δεν θα εισπράττει το ΦΠΑ, στοτέλος θα πληρώνουν το κόστος πάντα οιίδιοι» καταλήγει ο Νικόλας Τσεμπερλί-δης της Προστασίας του Καταναλωτή.

Τζέλα Αλιπράντη

Ο νόμος περιέχει και πολλέςασάφειες. Σε τι τιμή θα πωληθείτο αρνί το Πάσχα που δίνεταιμαζί με τη συκωταριά όταν τοπρώτο έχει συντελεστή 13% καιη δεύτερη 23%; Πώς θακοστολογηθούν τα βιβλία όταναυτά εντάχθηκαν στο 6%, ενώ οιυπηρεσίες για την παραγωγήτους υπόκεινται στο 23%;

“Οι συντελεστέςκλείνουν το μάτι στην αισχροκέρδειαΠροβλήματα και παράδοξα στην αλλαγή του ΦΠΑ

Ενδεχόμενοδιατροφικόπρόβλημα

Πέραν των προβλημάτων πουπροκαλούν οι τόσες διαφορο-ποιήσεις, το σημαντικότερο ζή-

τημα είναι πως αυξάνεται ο ΦΠΑ σεείδη διατροφής, με αποτέλεσμα τη δυ-σκολία πολλών νοικοκυριών να τρα-φούν επαρκώς και ασφαλώς. «Με τηνάνοδο του ΦΠΑ θα υπάρξει μεγάλο πρό-βλημα γιατί ο κόσμος ήδη πήγαινε σταπιο φθηνά προϊόντα, αφού δεν είχεχρήματα. Τώρα θα αναγκάζεται να πα-ραμελεί τελείως το θέμα της ποιότη-τας και θα κοιτάζει μόνο την τιμή μεσυνέπεια να υπάρξουν κίνδυνοι για τηδιατροφή του. Οι καταναλωτές θα πρέ-πει να προσέξουν τις πολύ χαμηλέςπροσφορές γιατί το πιθανότερο είναιπως θα πρόκειται για κρέας μακράςδιάρκειας. Είναι όρος για τα εισαγόμενακρέατα που έχουν σφαχθεί και διατη-ρούνται κατεψυγμένα με διάφορα χη-μικά μέχρι και για 6 μήνες πριν φθά-σουν στο τραπέζι μας. ∆υστυχώς, παράτις κινητοποιήσεις μας, δεν έχει ακόμανομοθετηθεί να καταγράφονται ως τέ-τοια, ώστε να προστατεύεται ο πολίτηςκαι να ξέρει τι καταναλώνει».

Ο Πέτρος Σταύρος επισημαίνει,ακόμα, τη δυσκολία που θα έχουν πολλάκρεοπωλεία να απορροφήσουν τηνάνοδο στο ΦΠΑ, αφού οι ίδιοι κάποια ταπρομηθεύονται από τα σφαγεία με 23%ΦΠΑ, ακόμα και αν αυτά μετά πωλούν-ται με 13%. Αντίθετα, αυτό το μέτρο θαδώσει ώθηση στις πολυεθνικές αλυσί-δες σούπερ – μάρκετ, καθώς τα κρέαταπου έχουν, πρόκειται τις περισσότερεςφορές για εισαγόμενα, που έχουν παρα-μείνει στο 13%.

Page 20: Εποχή 26-07-2015

2222 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΕΡΓΑΣΙΑ

Του Ειδικού συνεργάτη

Εξάλλου, σε αυτό ακριβώς το πεδίομας σπρώχνει ο αντίπαλος. ∆ενείναι καθόλου τυχαίο ότι οι πρώτοι

που «σήκωσαν αντάρτικο» στο όνομαδήθεν της υπεράσπισης των αγροτώνήταν οι βουλευτές των αγροτικών περιο-χών της Ν∆. Και μάλιστα όταν ο αρμό-διος αναπληρωτής υπουργός, μόλιςλίγες ώρες από την υπογραφή της εκ-βιαστικής συμφωνίας, χαρακτηρίζονταςτην μεν δύσκολη έσπευσε να δηλώσει:«∆εσμευόμαστε ότι θα την υλοποιήσουμεμε συνέπεια».(!!!)

Έτσι λοιπόν, αναίσχυντα, αυτοί πουπριν δυό χρόνια είχαν ψηφίσει τη φορο-λόγηση των κοινοτικών ενισχύσεων καιαποζημιώσεων και το εισόδημα από τοπρώτο ευρώ με 13%, τολμούν να μιλάνεστο όνομα των αγροτών.

Και δυστυχώς, κανείς από τους εκπρο-σώπους του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικάπάνελ δεν έχει πετάξει στα μούτρα τωνοδυρόμενων Ν∆, ΠΑΣΟΚ και λοιπών νε-οφιλεύθερων, ότι αν δεν είχε υπάρξειαπό την τωρινή κυβέρνηση και την αν.υπουργό ∆ημοσίων Εσόδων, η τροποποί-ηση του δικού τους φορολογικού νόμου,με την εξαίρεση των αποζημιώσεων καιτο αφορολόγητο ενισχύσεων κάτω από12.000 ευρώ, η καταστροφή θα είχε ήδησυμβεί.

Οι κοινοτικές ενισχύσεις

Όσο για τους όποιους ΠΑΣΟΚουςψέλλισαν από το βάθος της πολιτικήςτους εξαέρωσης, αλλά και για τα στηρίγ-ματα τους στον αγροτικό χώρο πουέσπευσαν να συμπαραταχθούν με το«ναι», ότι οι κοινοτικές ενισχύσεις δενείναι εισόδημα αλλά βοήθημα, ας κάνουντον κόπο να δουν τι έχουν νομοθετήσειτο 2011 με την εφαρμοστική ΚΥΑ τουμητρώου αγροτών. Φαρδιά πλατιά, οιαγροτικές ενισχύσεις και αποζημιώσειςεπί της παραγωγής, προσμετρώνται στον

υπολογισμό του αγροτικού εισοδήματος.Και κάτι τελευταίο για τις κοινοτικές

ενισχύσεις. Από καιρό ήταν γνωστό ότιτο 20% των αγροτών καρπώνεται το 80%των ενισχύσεων. Στην πραγματικότητα ηανισοκατανομή είναι ακόμα πιο προκλη-τική, καθώς από στοιχεία του 2013 φαί-νεται ότι πλέον το 7% των αγροτών, καρ-πώνεται το 40% των άμεσων ενισχύσεων.Αν αναλυθούν και τα στοιχεία των άλλωνενισχύσεων και των προγραμμάτων τουΠΑΑ, η ανισότητα θα είναι εξοργιστική.

Είναι προφανές ότι ο ορισμός περί«ενεργού αγρότη» της ΚΑΠ 2014-2021,που με προσήλωση υιοθέτησε η προ-ηγούμενη πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΑΤ,βαφτίζοντας συλλήβδην «ενεργούς»όσους παίρνουν ενισχύσεις ως 5.000 καιτους άνω των 5.000 με υποχρέωση μόλις

το 10% του εισοδήματος τους να είναιαπό αγροτική δραστηριότητα, βάζει ορι-στικά τέλος στην οποιαδήποτε προ-οπτική αναδιανομής και παραγωγικούπροσανατολισμού των κοινοτικών ενι-σχύσεων.

Ας συμφωνήσουμεσε βασικά πράγματα

Αφού, τουλάχιστον έως το 2017, ανα-θεώρηση έστω και στα σημεία της ΚΑΠδεν πρόκειται να γίνει και ταυτόχρονα ηνέα εκβιαστική συμφωνία ακυρώνει τονπυρήνα του προγράμματος της αγροτι-κής μας πολιτικής, ας δούμε επειγόντωςτι κάνουμε σήμερα.

Καταρχάς, για να έχει νόημα και ουσίαη συζήτηση, ας συμφωνήσουμε σε με-ρικά βασικά πράγματα:

Στον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε με το μέρος τωνανθρώπων του καθημερινού μόχθου, τωνμικρών και μεσαίων αγροτών και τωνφτωχών κατοίκων της υπαίθρου. Αυτώντα συμφέροντα θέλουμε να υπερασπι-στούμε και όχι γενικώς τους αγρότες.Επιπλέον δεν μιλάμε γενικά για ανά-πτυξη, αλλά για το συνολικό παραγω-γικό και κοινωνικό μετασχηματισμό, σεόφελος των κοινωνικών αναγκών.

Η κρίση εκπροσώπησης του αγροτικούκινήματος και συνολικά η απαξίωσηκάθε τι συλλογικού (συνεταιρισμοί, δί-κτυα κ.λπ.) είναι το μείζον ζήτημα πουοφείλει να αναστραφεί. Και αυτό ούτενομοθετείται, ούτε επιβάλλεται. Ακόμαχειρότερα, είναι δια ροπάλου απαράδε-κτο να αναπαράγονται από στελέχη τουΣΥΡΙΖΑ (όχι από όλους φυσικά) πρακτι-κές πελατειακών σχέσεων που χρόνιατώρα εκμαυλίζουν τις συνειδήσεις καικρατούν όμηρους στη διαφθορά και στηδιαπλοκή τους αδύναμους της υπαίθρου.

Επομένως, η ανάθεση στην κυβέρ-νηση, τους βουλευτές και στους κρατι-κούς αξιωματούχους της επίλυσης κάθεπροβλήματος, είναι ανάγκη να κοπείσύρριζα. Η ενίσχυση της πολιτικής στηνύπαιθρο, των οργανώσεων και η ενεργο-ποίηση των τοπικών κοινωνιών, αν ήταναναγκαία πριν τις 13 Ιουλίου, σήμεραπλέον είναι όρος επιβίωσης για την Αρι-στερά.

Είναι προφανές πολλά από τα άμεσαμέτρα του προγράμματος που διαμόρ-φωσε το τμήμα αγροτικής πολιτικής,όπως η αποκατάσταση της ρευστότηταςκαι η άμεση μείωση του κόστους παρα-γωγής, αυτή την ώρα έχουν ανασταλεί.

Είμαστε με το μέροςτων μικρών και μεσαίων αγροτώνΠρώτες σκέψεις για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ στον αγροτικό χώρο

Η ενίσχυση της πολιτικήςστην ύπαιθρο, τωνοργανώσεων και ηενεργοποίηση των τοπικώνκοινωνιών, αν ήταναναγκαία πριν τις 13Ιουλίου, σήμερα πλέον είναιόρος επιβίωσης για τηνΑριστερά.

Ομως, υπάρχουν μια σειρά μέτρων και παρεμβάσεων,που έπρεπε να ξεκινήσουν από χτες, πολύ περισσότεροσήμερα.

- Πρώτα και κύρια η αντιμετώπιση της ασυδοσίας στηναγορά: να μπει χρονική προθεσμία αποπληρωμής των παρα-γωγών από τις επιχειρήσεις του κλάδου και τις αλυσίδες σού-περ μάρκετ, να απαγορευτούν οι «ανοιχτές» τιμές, να πάψουνοι ελληνοποιήσεις, να παταχθούν οι υπερτιμολογήσεις και οιενδοομιλικές συναλλαγές. Να λήξει οριστικά και αμετάκληταη διελκυστίνδα μεταξύ υπουργείων, υπηρεσιών, επαγγελμα-τικών κλάδων. Ενιαίο πλαίσιο, ενιαίο σύστημα ελέγχων, ενι-αία (και αδέκαστα) συνεργεία.

- Η βίαιη, όπως προέκυψε, αλλαγή στο φορολογικό σύστημαμπορεί να αντιμετωπιστεί με συστηματική, επιστημονική, πο-λύπλευρη και κυρίως συλλογική δουλειά. Ούτε δουλειές τουποδαριού, ούτε επικοινωνιακά παιγνίδια και λαϊκισμοί. Έχεισημασία επιτέλους, να κάνουμε πράξη όχι μόνο το απλό καισταθερό, αλλά και το δίκαιο φορολογικό σύστημα. Να γίνειπράξη το «να πληρώσουν οι πλούσιοι».

- Επειγόντως ανασχεδιασμό, αναδιάταξη και συντονισμόόλων των υπηρεσιών και φορέων του υπουργείου, συνεργα-σίες και αυστηρό συντονισμό συναρμόδιων υπουργείων με έμ-φαση στη στήριξη και εξυπηρέτηση των αγροτών, τη μείωσητης γραφειοκρατίας και την ελάφρυνση έως την απαλλαγήτους από την εξαναγκαστική πληρωμή υπηρεσιών (π.χ. ΟΣ∆Ε).

- ∆ιερεύνηση σε βάθος και απόδοση ευθυνών σε όσους ευ-θύνονται για την κατάρρευση του αγροτικού συνεργατισμού,καθώς και στις στρεβλώσεις και παθογένειες που συσσώ-ρευσε η εφαρμογή του ν.4015. Κάθε αλλαγή του νόμου γιατους συνεταιρισμούς και γενικά τις οργανώσεις των αγρο-τών, αν δεν συνδυαστεί με τη ριζική κάθαρση του χώρου, είναικαταδικασμένη στην παταγώδη αποτυχία. Πολύ περισσότεροπου οι προνοητικοί αγροτοπατέρες έχουν ήδη από καιρόφροντίσει να στήσουν το παιγνίδι σε άλλα πεδία (Γαία επιχει-ρείν, ∆ιεπαγγελματικές κ.λπ.).

- Ριζική αλλαγή στην ιεράρχηση, τον προσανατολισμό καιτις προδιαγραφές των προγραμμάτων αγροτικής ανάπτυξης.Το μοναδικό ως τώρα κριτήριο της «απορροφικότητας» τωνπόρων να εκλείψει οριστικά. Υποχρεωτικοί ποσοτικοί καιποιοτικοί στόχοι σε όλα τα προγράμματα προώθησης προϊόν-των. Και αν φαντάζουν λίγα όλα τα παραπάνω, σε σχέση μεαυτά που οραματιζόμαστε: Τέρμα στα φέουδα και τα παρα-γοντιλίκια, τέρμα στις δημοσιοσχεσίτικες αντιλήψεις, τέρμαστα τρωκτικά που ροκανίζουν το αριστερό εγχείρημα. Καιπάνω απ’ όλα βούληση για ρήξεις.

∆ύσκολο; Ίσως. Αλλά στα δύσκολα θα φανεί η Αριστερά.

Παρόλο που η πικρή ήττα έχει μουδιάσει το μυαλό και τα συναισθήματαταλαντεύονται σε ένα ατέρμονο εκκρεμές από το πένθος στην οργή, τώρα,περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι επείγουσα η ανάγκη αναστοχασμού καιανασύνταξης. Είναι βέβαιο ότι η επικείμενη αλλαγή του τρόπου φορολόγησης τουαγροτικού εισοδήματος και οι επαχθείς άλλες επιβαρύνσεις (αυξήσεις ΦΠΑ,φόρος καυσίμων, εισφορές ΟΓΑ) επισκιάζουν ολοκληρωτικά κάθε άλλησυζήτηση. Όμως, αν περιοριστεί -ακόμα μια φορά- σε αποσπασματική αναζήτησηλύσεων (ισοδύναμων, αντιρροπιστικών ή όπως αλλιώς επιτάσσει η μνημονιακήορολογία), που να ελαφρύνουν κάπως την επερχόμενη καταστροφή, η παρέμβασητης ριζοσπατικής Αριστεράς στον αγροτικό χώρο θα έχει ακυρωθεί οριστικά.

Μέτρακαι παρεμβάσεις

Page 21: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 2233ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Του Θανάση Αλεξάνδρου

Ενα ανάχωμα κατά των πλειστηριασμών δημιουρ-γήθηκε με την ψήφιση της τροποποίησης τουΚώδικα Πολιτικής ∆ικονομίας. Οι νέες διατάξεις

«απλοποιούν» τις διαδικασίες εκτέλεσης για απαιτή-σεις ιδιωτών (τραπεζών, επιχειρήσεων, κ.λπ.) έναντιτων οφειλετών τους. Ο νέος Κώδικας θα αρχίσει ναεφαρμόζεται από το 2016. Ο ισχύων Κώδικας παρείχεστην πράξη σχεδόν απόλυτη προστασία κάθε είδουςακινήτου μιας και προέβλεπε ότι η τιμή εκκίνησηςενός εκπλειστηριαζόμενου ακινήτου ήταν η αντικει-μενική του αξία. Η οποία, όντας κατά πολύ υψηλότερητης εμπορικής, απέτρεπε κάθε επίδοξο «επενδυτή» να«χτυπήσει» το ακίνητο. Γνωρίζουμε και μπορούμε ναθυμηθούμε την τεράστια συσσώρευση ακινήτων σταχρόνια της Κατοχής και αμέσως μετά.

Τα αιτήματα του κινήματος

Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών είχε εξ’ αρχήςεπισημάνει ότι τυχόν κατάργηση/τροποποίηση τηςδιάταξης, που όριζε την τιμή εκκίνησης ενός πλειστη-ριασμού θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου αλλά και τηνόρεξη κάθε κερδοσκοπικού ομίλου που θα αποζητούσενα δώσει έγγειο αξία στα τεράστια κέρδη από τη χρη-ματοπιστωτική του δραστηριότητα. Ένα από τα βασικάαιτήματα του κινήματος κατά των πλειστηριασμώνήταν να διατηρηθούν οι διατάξεις του Κώδικα πουαφορούσαν τη διαδικασία εκτέλεσης (τιμή εκκίνησης,δυνατότητα απόκρουσης σε διάφορα προδικαστικά ήδικαστικά στάδια μιας κατάσχεσης ή ενός πλειστηρια-

σμού, τήρηση των διατάξεων περί συνάφειας τουύψους της οφειλής με την αξία του ακινήτου).

Να επισημανθεί ότι ο Κώδικας ήταν το κύριο νομι-κής φύσης «εμπόδιο» στην ολοκλήρωση των πλειστη-ριασμών, μιας και κάθε άλλη νομική προστασία είχεπαύσει να υφίστατο από τις αρχές του 2014. Με τηνκατάργηση τον ∆εκέμβρη του 2013 του «νόμου Παπα-θανασίου» του 2008, με τον οποίο απαγορευόταν οπλειστηριασμός κάθε είδους ακινήτου για οφειλές ανάπερίπτωση δανειακής σύμβασης έως 200.000 ευρώ,απέμενε ο «νόμος Κατσέλη», που προστατεύει με αυ-στηρές προϋποθέσεις την πρώτη μόνο κατοικία όσωνδεν έχουν την εμπορική ιδιότητα.

Από τις αρχές του 2014 που έπαυσε η ουσιαστικήπροστασία των ακινήτων, όσες φορές απειλούντανσπίτια, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών πρωτο-στάτησε για την αποτροπή τους. Με παραστάσεις σευπουργεία, με διαμαρτυρίες έξω από εφορίες, τράπε-ζες αλλά κυρίως μέσα στα ειρηνοδικεία, το κίνημαέγινε ανάχωμα αλλά και ελπίδα για απελπισμένουςσυμπολίτες μας. Ακούσθηκε δυνατά η φωνή του «Κα-νένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Η κυβέρνηση της Αρι-στεράς θα μπορούσε να στηριχθεί σε αυτή τη φωνή καινα επιβάλει το κοινωνικό της πρόσημο στις διαπραγ-ματεύσεις με τους δανειστές. Αντί αυτού και ενώ τοκίνημα κάμφθηκε λόγω των προεκλογικών υποσχέ-σεων, η κυβέρνηση κατέληξε να υιοθετήσει πλήρωςτις προτάσεις των δανειστών, ψηφίζοντας αυτά πουοι προηγούμενες κυβερνήσεις δεντόλμησαν μα και δεν μπόρεσαν.

Προτεραιότητες και αιτήματα

Μέσα στο νέο πλαίσιο που διαμορ-φώνεται, το κίνημα κατά των πλειστη-ριασμών θα πρέπει να επανεξετάσειτις προτεραιότητές του αλλά και τααιτήματά του. Με μια απλή καταγραφήοι νέες προτεραιότητες είναι:

-Μαζικοποίηση του κινήματος μέσωτης απεύθυνσης στα πλατιά λαϊκάστρώματα και κυρίως μέσω της έγκυ-ρης ενημέρωσης.

-Οργάνωση και συντονισμός τωνκατά τόπους κινημάτων κατά τωνπλειστηριασμών.

-Έκδοση ενημερωτικών κειμένων

αλλά και δελτίων για τους επικείμενους πλειστηρια-σμούς.

-Κοινωνική και ψυχολογική στήριξη των νοικοκυ-ριών που απειλούνται από πλειστηριασμό.

-Μαζικές κινητοποιήσεις σε ειρηνοδικεία, τράπεζες,εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία.

Τα νέα αιτήματα αφορούν την: -Απαίτηση για διαγραφή/κούρεμα οφειλών με κοι-

νωνικά κριτήρια από τράπεζες, δημόσιο, ασφαλιστικάταμεία.

-Απαίτηση για πλήρη και χωρίς όρους προστασία τηςπρώτης κατοικίας εμπορικής αξίας έως 350.000 ευρώαλλά και κάθε ακινήτου των αδύναμων οικονομικάνοικοκυριών.

-Απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίαςγια οφειλές στο ∆ημόσιο/Ασφαλιστικά ταμεία ελεύ-θερων επαγγελματιών.

Η μεθοδευμένη εδώ και χρόνια φτωχοποίηση τωννοικοκυριών απέβλεπε σε αυτό: στην αρπαγή και τουτελευταίου περιουσιακού του στοιχείου, στην αρπαγήτης αξιοπρέπειάς του, της ζωής του. Και αν για τουςκερδοσκόπους αυτό είναι το τελευταίο τους ριφιφί,για μας το κάθε σπίτι, το κάθε μαγαζί, ή χωράφι, αςγίνει ένα μετερίζι μάχης.

*Ο Θανάσης Αλεξάνδρου είναι μέλος του ∆ικτύουΚοινωνικής Αλληλεγγύης Εξαρχείων και τηςΠρωτοβουλίας Πλειστηριασμοί-Stop

Το δικαίωμαστη Στέγηείναι δικαίωμαστην Αξιοπρέπεια

Του Κωστή Γιούργου

Το Πεδίον του Άρεως, ανάσα πρα-σίνου και τόπος αναψυχής σε έναναπό τους νευραλγικότερους κόμ-

βους του αστικού ιστού της Αθήναςμέχρι πριν μερικά χρόνια, είναι σήμεραένα από τα πιο κραυγαλέα δείγματα τουερειπιώνα που άφηνε πίσω του αποχω-ρώντας το σύστημα διαπλοκής, διαφθο-ράς και λεηλάτησης του δημοσίου χρή-ματος.

Όντας περίοικος είχα το θλιβερό προ-νόμιο να παρακολουθώ από κοντά, σχε-δόν καθημερινά, τη φθίνουσα πορεία τουπάρκου μέχρι τη σημερινή οικτρή εικόνατης εγκατάλειψης και της παρακμής.

Τα σημάδια της κάμψης ήταν αισθητάαρκετά νωρίς, αλλά έμοιαζαν διαχειρί-σιμα, παρόμοια με ό,τι συνέβαινε υπό-δηλα σε όλη τη χώρα πριν το ξεσκεπάσειη κρίση. Ο περιπατητής και ο διερχόμε-νος απολάμβαναν τις ευεργεσίες τουπράσινου, που έδειχνε να μπορεί ακόμηνα καλύπτει μόνο του τα κενά από τηφθίνουσα φροντίδα. Η παραβατικότηταδιεκδικούσε το κομμάτι της, όπως σεόλους τους δημόσιους χώρους που προ-σφέρουν κάποιες απόμερες γωνίες σχε-τικής απομόνωσης και ανενόχλητης ηρε-μίας, αλλά η επισκεψιμότητα του πάρ-κου δεν άφηνε πολλά περιθώρια σ’ αυτό.

Η περίφημη ανάπλαση

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το σημείοκαμπής μετά το οποίο όλοι οι όροι πουευθύνονται για τη σημερινή κατάστασησυναντήθηκαν καταστροφικά: η βίαιηπαρεμπόδιση της επισκεψιμότητας, πα-ραμονές του μοιραίου έτους 2010, για

σχεδόν δύο χρόνια, όσο δηλαδή κράτη-σαν τα έργα ανάπλασης του πάρκου.

Η περίφημη ανάπλαση του Πεδίου τουΆρεως: ∆απάνη 10.063.990 ευρώ για ένααχρείαστο έργο μικρομέγαλης επιδεικτι-κότητας, η ξιππασιά και η διαρπαγή τωνΟλυμπιακών Αγώνων σε μικροκλίμακα.Όλα έδειχναν ότι επρόκειτο για ακόμαμια από τις συνήθεις εφορμήσεις στονδημόσιο κορβανά με το πρόσχημα τηςυπηρέτησης του κοινού συμφέροντος.Σαν μιθριδατισμένοι, δεν αντιδράσαμεανάλογα. Σύντομα αποδείχθηκε ότι γιατο σύστημα της διαπλοκής ήταν μια τε-λευταία ευκαιρία λεηλασίας πριν τονεπερχόμενο όλεθρο, για την έλευση τουοποίου –επιπλέον– ήταν, ως φαίνεται,προϊδεασμένοι.

Το 2010 η Υπερνομαρχία παρέδωσε τοέργο μετά βαΐων και κλάδων – αλλά ανο-λοκλήρωτο. Και το όποιο αποτέλεσμαανυπεράσπιστο. Με πρώτο θύμα το πρά-σινο, που έμεινε από τότε ολωσδιόλουαφρόντιστο, καταταλαιπωρημένο από ταβαρέα οχήματα. Παρόμοια τύχη είχαν οι

επεμβάσεις καλλωπισμού και οι υποδο-μές, από ελλιπή φύλαξη και απουσίασυντήρησης.

Στην εισήγησή της σε συνεδριάση τουΠεριφερειακού Συμβουλίου στις αρχέςαυτού του μήνα για την καθαριότητα τουπάρκου, η αντιπεριφερειάρχης Κεντρι-κού Τομέα Αθηνών, Ερμίνα Κυπριανί-δου, περιέγραφε αδρομερώς τα προβλή-ματα καθαριότητας και φύλαξης, τις σο-βαρές ελλείψεις σε προσωπικό, τηνανάγκη αποκατάστασης των υποδομών,τη συντήρηση πρασίνου, την παραβατι-κότητα και τις ευάλωτες ομάδες τουπληθυσμού που καταφεύγουν στο πάρκολόγω απόγνωσης και αδιέξοδου.Ωστόσο, η όποια περιγραφή, όσο καλο-προαίρετη και ειλικρινής, απέχει πολύαπό την αυτοπρόσωπη μαρτυρία, πουακούει με επιφύλαξη για μελλοντικούςσχεδιασμούς που «βρίσκονται σε εξέ-λιξη», διαγωνισμούς που τελούν υπό την«έγκριση του ελεγκτικού συνεδρίου», καιπροσκλήσεις σε συνεργασία προς «εξει-δικευμένους φορείς (Γιατροί του Κό-

σμου, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, Πράξις, Άρσις,Νόστος) για να συμβάλλουν στην ανά-πτυξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίουδράσης για την αντιμετώπιση των οξυμέ-νων φαινομένων κοινωνικού αποκλει-σμού κ.λπ., κ.λπ.».

Όλα πρέπει να γίνουν χθες

Ακούγεται εξυπνακίστικο, αλλά δενπαύει να είναι αλήθεια: Στην κρίση πουζούμε, όλα πρέπει να γίνουν χθες. ∆εν θααμφισβητηθεί εδώ η καλή προαίρεση κα-νενός και οι δυσκολίες καθενός στοχώρο του. Αλλά είναι οι ανάγκες πουαδημονούν, όχι εμείς. ∆ιότι να, ακριβώςπάνω στο επείγον της ανθρωπιστικήςκρίσης και πριν προλάβει να στεγνώσειτο μελάνι της εισήγησής της, η αντιπερι-φερειάρχης χρειάστηκε να συγκαλέσειεκτάκτως σύσκεψη εργασίας στα γρα-φεία της Περιφέρειας Αττικής για το ζή-τημα της ντε φάκτο εγκατάστασης προ-σφύγων στο Πεδίον του Άρεως. Πρόκει-ται για δεκάδες πρόσφυγες από το Αφ-γανιστάν που καταφθάνουν από τη Μυ-τιλήνη και άρχισαν να στήνουν σκηνέςπριν περίπου δέκα μέρες. Οι ίδιοι λένεότι γνωρίζουν την κατάσταση στη χώραςμας, ότι δεν θέλουν να μείνουν, ότι θαφύγουν, αλλά δεν φαίνεται να ξέρουν κιοι ίδιοι για πού.

Και όλα αυτά ενώ ήδη διαφαίνεται έναπρόβλημα τριβής ανάμεσα σε εκείνουςαπό τους περιοίκους που σπεύδουν ναβοηθήσουν τους πρόσφυγες και σε εκεί-νους που εμφανίστηκαν να ζητούν τηναπομάκρυνση των ικετών. Με άλλαλόγια, το Πεδίον του Άρεως, μικρογρα-φία της Ελλάδας της Κρίσης.

Πεδίον του Αρεως, όπως λέμε, Ελλάδα της Κρίσης

Page 22: Εποχή 26-07-2015

2244 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015∆ΙΑΛΟΓΟΣ

Του Βένιου Αγγελόπουλου

Χάσαμε μια σημαντική μάχη. Ως κυ-βέρνηση, ως Αριστερά, ως χώρα,ως κοινωνία. Σε άνισο αγώνα.

Μπροστά σε εκβιαστικά διλήμματα, οπρωθυπουργός αναγκάστηκε να υπογρά-ψει μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση. Ηοποία, πέρα από όλα τα άλλα, τον καθι-στά διακοσμητικό πρόσωπο: κάθε νομο-σχέδιο πριν κατατεθεί πρέπει να έχει τηνέγκριση της τρόικας.

Όπως σε κάθε περίπτωση ήττας, πλη-θαίνουν οι αλληλοκατηγορίες μεταξύτων ηττημένων για προδοσία, αποστα-σία, κτλ. ∆εν πρέπει να υπερισχύσουν,προς καμία κατεύθυνση. Ειδεμή χανόμα-στε, κι εμείς κι η χώρα. Η Αριστερά έχειπαράδοση στους αποδιοπομπαίους τρά-γους. Ο προδότης Σιάντος έφταιγε γιατην ήττα του ∆εκέμβρη κατά τον Ζαχα-ριάδη, ο προδότης Ζαχαριάδης για τονεμφύλιο κατά τους επόμενους. Και πιοκοντά μας, στα στρατόπεδα εξορίας τηςχούντας, οι κρατούμενοι ήταν χωρισμέ-νοι στα δύο και στα τρία.

Το συναίσθημα δεν αρκεί

Χρειάζεται ενότητα, ναι. Αλλά η ενό-τητα χτίζεται βασικά πάνω σε πολιτικέςκατευθύνσεις, πάνω σε οράματα και σεστρατηγικές υλοποίησής τους. Τουλάχι-στον για την Αριστερά. Τα πρόσωπαπροφανώς παίζουν ρόλο, αλλά ως εγ-γυητές της πολιτικής κατεύθυνσης, πουείναι χαραγμένη στις συνειδήσεις τωνπολλών. Το συναίσθημα μόνο του δεναρκεί για να πάμε μπροστά: εύκολα οθυμός μετατρέπεται σε θλίψη, απογοή-τευση και αδράνεια, όταν δεν κατευθύ-νεται προς τον κοντινότερο σύντροφο.

Αν πήραμε το 36% και το 61%, είναιγιατί υποσχεθήκαμε στο λαό ότι η δια-χείριση της λιτότητας δεν είναι μονό-δρομος, ότι η αριστερή ανάλυση της διε-θνούς συγκυρίας δείχνει πως υπάρχειάλλος δρόμος διεξόδου. Στη διακανα-λική του Απριλίου 2012 ο Αλέξης Τσί-πρας έλεγε «Αν ήταν να εφαρμόσουμε[μνημονιακά] μέτρα, καλύτερα να ταεφαρμόσει ο Βενιζέλος, ξέρει καλύτερααπό μας να εφαρμόζει μέτρα – εμείς θααρνηθούμε τα μέτρα». Με αυτή την πε-ποίθηση πορευτήκαμε, λέγοντας στονκόσμο ότι δεν είμαστε μία από τα ίδια,ότι φέρνουμε την ελπίδα. Και ο κόσμοςμας ακολούθησε.

Το πιστεύαμε; Εξαπατήσαμε μήπως

τον κόσμο, όπως κάποιος που έλεγεπροεκλογικά «λεφτά υπάρχουν»; Όχι,δεν εξαπατήσαμε, το πιστεύαμε και τοπιστεύουμε ακόμη. Ίσως κάποιοι απόμας να μην το πίστευαν πραγματικά καιαπλώς το επαναλάμβαναν, για δικούςτους λόγους. Αλλά συλλογικά το πι-στεύαμε. Το παλέψαμε. Και ηττηθήκαμε,όχι απλώς ηττηθήκαμε: ταπεινωθήκαμεβάζοντας την υπογραφή μας σε μια επαί-σχυντη συνθήκη, σε συνθήκες πρωτοφα-νούς εκβιασμού. Στείλαμε τον πρωθυ-πουργό ξυπόλυτο στα αγκάθια, άοπλοστο λάκκο των λεόντων, και υπέγραψε.Αλλά γιατί ξυπόλυτο, γιατί άοπλο; Γιατίεπί πεντέμισι μήνες δεν οργανώσαμεέστω μια γραμμή άμυνας, συντεταγμένηςυποχώρησης, διατύπωσης απειλών απέ-ναντι στους εταίρους-δυνάστες;

Σίγουρα καταφέραμε να δείξουμε ότιοι δυνάστες είναι ανάλγητοι. Αλλά αξίζεινα θυσιαστείς για να αποδείξεις ότι οάλλος είναι εγκληματίας; Και όλη τη διε-θνή συμπαράσταση που κερδίσαμε μεαυτούς τους αγώνες, θα τη διατηρή-σουμε ως αγωνιζόμενη κοινωνία, ή θα τημετατρέψουμε σε συμπόνια προς ταφτωχά θύματα του ανελέητου καπιταλι-σμού;

Και τώρα τι κάνουμε;

Και τώρα τι κάνουμε; Στην Ιστορίαυπήρξαν και χειρότερα, υπήρξε Βάρκιζακαι Μπρεστ-Λιτοφσκ, υπήρξε 4η Αυγού-στου και 21η Απριλίου. Άλλες ήττες με-τατρέπονται σε νίκες, άλλες όχι. ∆εν πα-ραδίνουμε την κυβέρνηση, προφανώς.Αλλά για να εφαρμόσουμε ποια πολι-τική;

Η Αριστερά ως αντιπολίτευση, ξέρει τινα κάνει. Υποστηρίζει τα συμφέροντατων αποκάτω προβάλλοντας τα αιτή-ματά τους. Και θα συνεχίσει να το κάνει.Ως κυβέρνηση όμως αυτό δεν αρκεί.Οφείλει να εγγυάται την κοινωνική συ-νοχή, μια συνοχή μεροληπτική, όπου τασυμφέροντα των αποκάτω ικανοποιούν-ται και η θέση τους σταδιακά βελτιώνε-ται. Οφείλει να μειώσει την ανεργία, ναοργανώσει την οικονομική ανάκαμψηευνοώντας τις μικρομεσαίες επιχειρή-σεις και όχι τα μονοπώλια, να στηρίξειτην εναλλακτική οικονομία, να εγγυηθείτην επάρκεια αγαθών και ρευστότηταςκαθώς και τις καταθέσεις των μικροκα-ταθετών, να πατάξει την οργανωμένη αν-τίδραση της ολιγαρχίας του πλούτου, ναφτιάξει ένα κράτος φιλικό προς τον πο-

λίτη. Όλα αυτά συνιστούν μονομερείς ενέρ-

γειες, από τις οποίες η κυβέρνηση πα-ραιτήθηκε, στα λόγια και στην πράξη, μετη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Όλητης σχεδόν η δραστηριότητα αφιερώ-θηκε στη διαπραγμάτευση (όπου ακο-λούθησε λάθος τακτική), ελάχιστη αφιε-ρώθηκε στο καθαυτό κυβερνητικό έργο(το οποίο κάθε άλλο παρά μηδενικόήταν, αλλά πολύ κατώτερο των αναγ-κών): Ούτε τάξη στο τηλεοπτικό τοπίοέβαλε, ούτε τα άμεσα μέτρα παρέμβασηςστην Παιδεία νομοθέτησε, ούτε βέβαιατα μαχητικά σώματα αστυνομικής κατα-στολής αναμόρφωσε. Προέβαλε τα αιτή-ματά μας στους επικυρίαρχους χωρίς ναεισακουσθεί. Έδρασε ως αντιπολίτευση,αντιπολίτευση ενός προτεκτοράτου απέ-ναντι στην οικονομική μητρόπολη.

Το θέμα είναι πολιτικό

Έχει η κυβέρνηση σχέδιο ανάκαμψηςσυμβατό με την τήρηση της συμφωνίας;Ακόμη χειρότερα, υπάρχει κάποια εγ-γύηση αυτή η συμφωνία να είναι ο τε-λευταίος εκβιασμός, ή θα ακολουθήσουνκι άλλοι, με μέτρα όλο και πιο δυσβά-σταχτα – αλλά και αναποτελεσματικάκαι ανεφάρμοστα – μέχρι μια χρεοκοπίαόταν οι εκβιαστές θα έχουν πάρει ότιμπορούσαν;

Πολύ φοβάμαι πως όχι. Η συμφωνίακαθιστά την κυβέρνηση τοποτηρητή τωνδυναστών-δανειστών – κι αν είναι αρι-στεροί, ακόμη καλύτερα: αυτοί θα φέ-ρουν το βάρος της εφαρμογής των μέ-τρων, θα χάσουν το λαϊκό έρεισμα πουκατέκτησαν και θα πεταχτούν στο τέλοςαπό το σύστημα σα στημένη λεμονό-κουπα. Εδώ ο Γιωργάκης κι ο Σαμαράς,χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος, απο-δείχτηκαν αναλώσιμοι, θα τη γλιτώσει οΤσίπρας;

Σχέδιο ανάκαμψης μέσα από αυτή τησυμφωνία δεν νομίζω πως είναι εφικτό.Πιστεύω πως χρειάζεται ανάκτηση τηςεθνικής κυριαρχίας, κήρυξη της χώραςσε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης καιαναστολή όλων των διεθνών συμβάσεωνπου οδηγούν στη διαιώνιση της κρίσης1.

Ένα τέτοιο σχέδιο δεν έγκειται στηναλλαγή νομίσματος, η οποία είναι μια τε-χνική λεπτομέρεια, σημαντική μεν, λε-πτομέρεια δε. Και ίσως οι κλυδωνισμοίστα χρηματιστήρια να είναι μεγαλύτεροιμε την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ,αλλά τη μη συμμόρφωση με τους κανό-

νες του, παρά με την έξοδό της. Αυτά θέ-λουν μελέτη, αλλά το θέμα είναι πολι-τικό, όχι τεχνικό. Αν θέλεις συμφωνίαπροετοιμάζεις τη ρήξη, αν θέλεις ρήξητην προετοιμάζεις διπλά.

Χρειάζεται προβληματισμός

Ενότητα λοιπόν στην κυβέρνηση, στοκόμμα, στην Αριστερά. Αλλά ενότητα βα-σισμένη σε ένα σχέδιο ανάκαμψης. Ευ-θύνη για την κατάρτιση αυτού του σχε-δίου έχουν όλοι. Και πρώτα από όλουςαυτοί που ευθύνονται για την υποτονικήλειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ και τον οργάνωντου, για την αδυναμία παραγωγής αυτό-νομης πολιτικής σκέψης, για την υιοθέ-τηση εκ μέρους του των διλημμάτων πουβάζει η αντίπαλη ιδεολογία, που τον με-τέτρεψαν σε ένα κόμμα αρχηγικό, και-σαρικό, βοναπαρτιστικό, κόμμα παράρ-τημα της κυβέρνησης. Ένα κόμμα πουκινδυνεύει να κατέβει στις εκλογές (ανγίνουν) με μόνο πολιτικό πρόγραμμα τηνπίστη του λαού στον αρχηγό του.

∆υστυχώς τα δείγματα γραφής από τηνηγεσία, τόσο για την αποτίμηση τηςμέχρι τώρα πορείας όσο και για την εκ-πόνηση σχεδίου ανάκαμψης είναι μέχριστιγμής αρνητικά – μακάρι να διαψευ-στώ. Αλλά η ευθύνη είναι όλων όσων θε-ωρούν ότι το «όχι» του λαού μας πρέπεινα δικαιωθεί πολιτικά. Και γι’ αυτό δεφτάνει να κατεβαίνουμε στους δρόμουςδιαδηλώνοντας για τα συμφέροντα τουλαού που πλήττονται, πρέπει, αλλά δεναρκεί. Χρειάζεται προβληματισμός, μέσακαι έξω από το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ (που μα-κάρι να ξαναγεννηθεί και να μην είναιπεδίο προσωπικών αντεγκλήσεων), γιαένα σχέδιο ανάκαμψης που θα δηλώνειρητά στρατηγικούς στόχους, αντιπά-λους, συμμάχους. ∆εν νομίζω πως χρει-άζεται μεγάλη προσπάθεια πια για ναπείσεις τον κόσμο ότι οι δανειστές-δυ-νάστες δεν είναι φίλοι μας. Αυτό πουχρειάζεται είναι να πείσεις ότι έχεις ταφόντα να κυβερνήσεις και όχι να πέσειςηρωικώς μαχόμενος, αλλά ούτε και να τοβάλεις στα πόδια με την ουρά στα σκέ-λια.

Σημείωση: 1. Προφανώς μεταξύ αυτών η αναστολή

εξυπηρέτησης του χρέους και ο έλεγχοςτων τραπεζών.

Ήττα: ζητείται σχέδιο ανάκαμψης

Η Αριστερά ως αντιπολίτευση, ξέρει τι να κάνει.Υποστηρίζει τα συμφέροντα των αποκάτωπροβάλλοντας τα αιτήματά τους. Και θασυνεχίσει να το κάνει. Πρέπει, όμως, να πείσειςότι έχεις τα φόντα να κυβερνήσεις και όχι ναπέσεις ηρωικώς μαχόμενος, αλλά ούτε και να τοβάλεις στα πόδια με την ουρά στα σκέλια.

Page 23: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 2255ΘΕΜΑΤΑ

Άντε να την αντέξεις τέτοια κατραπα-κιά. Πρόσωπα αποσβολωμένα, σκυ-θρωπά, με τη σκιά της απογοήτευσης καιτης διάψευσης του ονείρου. Αμηχανία,αγωνία, ανάγκη πίστωσης χρόνου για νακαταπιείς το πικρό ποτήρι αλλά και στιγ-μές θυμού, έντασης κι εύκολων συμπε-ρασμάτων. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερότοπίο, στο οποίο φαίνεται να ψυχορρα-γεί η αριστερά, ένα πρόσωπο, ένας ηγέ-της φαίνεται ν’ ανεβάζει τις μετοχές τουστο πολιτικό χρηματιστήριο, να γίνεταικυρίαρχος του παιχνιδιού και ν’ αποκτάευρύτατο και διαταξικό ακροατήριο ξε-περνώντας τα στενά όρια του κόμματόςτου. Για να πιάσουμε, όμως, σωστά τονήμα αυτής της εξέλιξης απαιτείται ναπάμε λίγο πίσω στο παρελθόν.

Ο μικρός, τότε, ΣΥΡΙΖΑ προετοιμαζό-ταν για τις δημοτικές εκλογές και σίγου-ρος υποψήφιος δήμαρχος για την Αθήναήταν το σημαντικό στέλεχος της Ανανε-ωτικής Πτέρυγας, Μιχάλης Παπαγιαννά-κης. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέ-κος Αλαβάνος, στηριγμένος στους εσω-κομματικούς συσχετισμούς, άδειασεξαφνικά τον Παπαγιαννάκη κι επέβαλεως υποψήφιο τον νεαρό κι άγνωστοΑλέξη Τσίπρα. Το καλό εκλογικό αποτέ-λεσμα έδωσε αέρα στα πανιά του Αλέξη,ο οποίος άρχισε να οικοδομεί την ηγε-τική του φυσιογνωμία. Όταν ο ΑλέκοςΑλαβάνος του προσέφερε το δαχτυλίδιτου αρχηγού, με την υστεροβουλία ότι θα

συνέχιζε να διατηρεί τον έλεγχο του κόμ-ματος, οι εξελίξεις ήταν ταχύτατες. ΟΑλαβάνος απαξιώθηκε ως Βοναπάρτηςκαι περιθωριοποιήθηκε κι ο Αλέξηςεδραίωσε την εξουσία στο κόμμα του μεισχυρή προεδρική τάση και με βασικούςυποστηριχτές στον ΣΥΡΙΖΑ την ΑΚΟΑκαι την ΡΟΖΑ, τη σημερινή ΑΝΑΣΑ.Όταν ανδρώνεσαι πολιτικά με τέτοιεςμεθόδους, είναι σίγουρο ότι θα τις συνε-χίσεις και θα τις εξελίξεις. Όταν, λοι-πόν, διαπιστώθηκε ότι το μοντέλο εξου-σίας του Συνασπισμού μπορούσε εύκολανα περάσει και στον ΣΥΡΙΖΑ επιταχύν-θηκε η δημιουργία του ενιαίου κόμμα-τος, όπου επιβλήθηκε η διάλυση των συ-νιστωσών, ο απόλυτος έλεγχος της Κεν-τρικής Επιτροπής και η πανηγυρικήεκλογή προέδρου από το συνέδριο, κατάπαράβαση των αριστερών παραδόσεων.Κατόπιν, ενώ διαφημιζόταν η εσωκομ-ματική δημοκρατία και τα δικαιώματατων μελών, η κομματική εξουσία μετα-τοπίστηκε σε μια σκιώδη και ολιγομελήηγετική ομάδα, αποδυναμώθηκε ακόμακι η προεδρική τάση (ΑΡ.ΕΝ.) και τοκόμμα ελεγχόταν απόλυτα. Μ’ αυτό τομοντέλο πολιτικού αρχηγού φτάσαμεστην πολιτικά άκαιρη για την αριστερά,γεμάτη όμως υπέρμετρη φιλοδοξία κιεπικίνδυνη αφέλεια, επιδίωξη για τηνκατάληψη της εξουσίας. Μέσα, μάλιστα,στο πρώτο εξάμηνο διακυβέρνησης, οΑλέξης Τσίπρας ξεπέρασε τα στενά όρια

του ΣΥΡΙΖΑ και έκτισε το προφίλ τουηγέτη ευρείας αποδοχής. Χωρίς να προ-ετοιμάσει έγκαιρα εναλλακτική λύση,γιατί προφανώς δεν το ήθελε, αποδέ-χτηκε τη νομοτέλεια της νεοφιλελεύθε-ρης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Χωρίςνα κάνει καμιά προσπάθεια προετοιμα-σίας του κόμματος και της κοινωνίας γιασύγκρουση - άραγε αν δεν το κάνει αυτόη αριστερά, ποιος θα το κάνει; - μετατο-πίζει, πλέον, τον ΣΥΡΙΖΑ στον αστερισμότης συμβιβασμένης ευρωπαϊκής σοσιαλ-δημοκρατίας. Έτσι, μπορεί ν’ ανακοινώ-νει, γενικόλογα κι ανέξοδα, ότι έκανελάθη και παραλείψεις κι ότι αναγκάζε-ται να περάσει μέτρα που δεν τα πι-στεύει, χρησιμοποιώντας την ίδια μεθο-δολογία και φρασεολογία με το προκά-τοχό του Αντώνη Σαμαρά. Αν σέβεται,όμως, τον κόσμο που θα πληρώσειακριβά το νέο μνημόνιο, θα πρέπει ναζητήσει συγγνώμη και να του πει, συγκε-κριμένα, ποια λάθη έκανε. Κι αν θέλει νατου πούμε ένα κεφαλαιώδες λάθος, αυτόείναι η πορεία και το περιεχόμενο τηςεξουσίας του, όπως περιγράφεται στιςπαραπάνω γραμμές του παρόντος κειμέ-νου.

Κλείνοντας, δυο λόγια για τους συν-τρόφους της ΑΝΑΣΑ που απορούν γιατίοι βουλευτές που αναφέρονται σ’ αυτήνψήφισαν «ναι» στα μέτρα. Μα γιατί ηΑΝΑΣΑ, σ’ όλη την κομματική της πο-ρεία, εκτός από ανέξοδες φραστικές δια-φοροποιήσεις, ψήφιζε τη γραμμή τηςηγετικής ομάδας ή την στήριζε δια τηςανοχής ή της αποχής. Επίσης, ανέχθηκετην οικοδόμηση της, αυτονομημένηςαπό το κόμμα, ηγεσίας. Έτσι διαπαιδα-γωγήθηκαν οι εν λόγω βουλευτές κιέπραξαν συμβατά με τις πολιτικές συν-τεταγμένες τους. Σε αντίθεση, βέβαια, μετους συντρόφους της Αριστερής Πλατ-

φόρμας που πολλά μπορείς να τους προ-σάψεις, δεν μπορείς όμως να μην παρα-δεχτείς την τόλμη να απηχήσουν το «όχι»του δημοψηφίσματος και στη βουλή,άσχετα αν δεν θα ξαναδούν ποτέ ταέδρανά της λόγω των πιθανών εκκαθα-ρίσεων ή της λίστας στα ψηφοδέλτιατων επερχόμενων εκλογών. Κι όσοι σύν-τροφοι θέλουν να εκφράσουν το «όχι»τους διακριτά από το «όχι» της Αριστε-ρής Πλατφόρμας, ας προσέξουν, μήπωςέτσι οικοδομούν ένα οπορτουνιστικό άλ-λοθι που θα τους οδηγήσει, διά της διο-λισθήσεως, σ’ ένα επώδυνο «ναι»…

Υ.Γ. Το σαθρό ιδεολόγημα της στήρι-ξης των μέτρων από την «κοινωνική αρι-στερά», που χρησιμοποιούν οι φωστήρεςτου Μαξίμου για να υποβαθμίσουν τορόλο της Κεντρικής Επιτροπής και ναακυρώσουν την «κομματική αριστερά»,βγάζει μάτι. Θα έπρεπε να γνώριζαν ότιστην κοινωνική αριστερά ανήκουν οι κι-νήσεις για τα δικαιώματα, οι δομές αλ-ληλεγγύης, τα κοινωνικά ιατρεία, οι αν-τιρατσιστικές κι αντιφασιστικές κινή-σεις, η χειμαζόμενη νεολαία και ταπάσης φύσεως κινήματα κι οργανώσειςπου βρίσκονται στους δρόμους αντι-δρώντας στο επερχόμενο μνημόνιο καιτους δέρνουν τα «αριστερά» ΜΑΤ. ∆ενανήκουν σ’ αυτή ούτε οι βολεμένοι μι-κροαστοί, ούτε η ντόπια αστική τάξη,ούτε τα μεγάλα κανάλια που σπεύδουντώρα να υποκλιθούν στον μεγάλο ηγέτηπου κάποτε θα τα έκλεινε. Άραγε ο Αλέ-ξης Τσίπρας δεν γνωρίζει ότι, «όταν οιαντίπαλοί σου σε επαινούν, αρχίζεις νατους μοιάζεις»;

Ο δικηγόρος του διαβόλου

∆ΑΙΜΟΝΙΚΑ

Τα «λάθη και οι παραλείψεις» του Αλέξη Τσίπρα

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣΧΑΡΤΗΣ

Επιμέλεια: Κατερίνα Αναστασίου• [email protected]

Σχετικές Κινήσεις, Julien Prévieux– Ευαγγελία Κρανιώτη

Τα αποτυπώματα της παράδοσης στη σύγχρονητέχνη μέσα από τα έργα δύο σημαντικών νέων καλ-

λιτεχνών, του γάλλου Julien Prvieux και της ελληνίδαςΕυαγγελίας Κρανιώτη, ανιχνεύει η σχετική έκθεση, στοπλαίσιο του κεντρικού προγράμματος της 5ης Μπιε-νάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, που διαρκείέως τις 30 Σεπτεμβρίου. Η συνομιλία των δύο καλλιτε-χνών φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα και προκλήσειςτης σύγχρονης εποχής με αναφορές στην παράδοση τηςΜεσογείου, μέσα από μία ποικιλία παραδοσιακών τε-χνικών και σύγχρονων εκφραστικών μέσων: Σχέδια,βίντεο, φωτογραφίες, εγκαταστάσεις, καθώς και πρω-τότυπες κατασκευές. Την επιμέλεια της έκθεσης έχουναναλάβει η ιστορικός τέχνης και διευθύντρια της Μπιε-νάλε, Κατερίνα Κοσκινά και η επιμελήτρια του ΚΜΣΤ,Άννα Μυκονιάτη. Ωράριο: Τρίτη έως Κυριακή 10π.μ. –6μ.μ.

Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (ΑποθήκηΒ1, λιμάνι, Θεσσαλονίκη, τηλ.: 2310589141)

Ανακαλύπτονταςτο Ηράκλειο Αττικής

Τριακόσιες ανέκδοτες, ασπρόμαυρες φωτογραφίεςαπό οικογενειακά άλμπουμ, οι οποίες καλύπτουν

χρονολογικά εκατό χρόνια ιστορίας και καθημερινής

ζωής στο Ηράκλειο Αττικής, περιλαμβάνει φωτογρα-φική έκθεση που διαρκεί έως την 1η Σεπτεμβρίου. Στό-χος της διοργάνωσης είναι να αναβιώσει την ατμό-σφαιρα διαφορετικών εποχών και να διηγηθεί την ιδι-αίτερη αλλά άγνωστη στους νέους κατοίκους της, ιστο-ρία της πόλης. Ιστορία που είναι συνυφασμένη με τηνίδρυση της Στρατιωτικής Αποικίας Ηράκλειον και επα-κόλουθα τη συνύπαρξη καθολικών και ορθοδόξων, μετη διέλευση του τραίνου (του περίφημου «θηρίου»), μετη λειτουργία λιγνιτωρυχείων, με τις φωτεινές και σκο-τεινές σελίδες των κατοχικών χρόνων αλλά και με τηνανάπτυξη της πόλης. Σ’ αυτή την έκθεση, έχει θέση ηφωτογραφία–μαρτυρία, η ερασιτεχνική φωτογραφίααλλά και η φωτογραφία των ανώνυμων φωτογράφωντου 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, όπως επίσηςκαι των τοπικών επαγγελματιών φωτογράφων (όπωςτου Ευθύμιου Καυκά), οι οποίοι με την τέχνη τους,ενίοτε και ως «φωτορεπόρτερ», απαθανάτισαν πρό-σωπα, γεγονότα και στιγμές, εισχωρώντας σε κάθε οι-

κογενειακό φωτογραφικό άλμπουμ. Ωράριο: Τρίτη έωςΠαρασκευή 10π.μ. – 3μ.μ. και 6 – 9μ.μ., Σάββατο, Κυ-ριακή 11π.μ. – 2μ.μ.

Πινακοθήκη Γρηγοριάδη (Μαρίνου Αντύπα 18, Ηρά-κλειο Αττικής – ΗΣΑΠ, τηλ.: 2102719744)

∆ιαλογισμοί στο ∆ράκο

Ηκορεάτισσα καλλιτέχνης Sobin Park παρουσιάζειμέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου την έκθεσή της, στην

οποία είναι εμφανές το ενδιαφέρον που δείχνει εδώ καιπολλά χρόνια για τη μορφή του δράκου και την αντί-θεση που προκύπτει από την επαφή του με την απαλήεπιδερμίδα μιας όμορφης γυναίκας. Στο πέρασμα τωνχρόνων, ωστόσο, η φόρμα της καλλιτέχνιδος έχει εμ-πλουτιστεί, καθώς τα ασπρόμαυρα σκίτσα της, ταοποία έφτιαχνε με μολύβι, σήμερα περιέχουν χρώμα,ενώ επίσης ενσωματώνει στα έργα της το υπόβαθρο τουκαμβά. Επιπλέον, εισάγει στην εικονοπλασία της τοθέμα της πόλης, αντιπαραθέτοντας εικόνες της Σεούλμε άλλες από τη Νέα Υόρκη ή από φανταστικά τοπία.Όμως ο δράκος, εικονιζόμενος σε περιπτύξεις με μιαγυναικεία φιγούρα, παραμένει το βασικό της μοτίβο,ένα μοτίβο το οποίο κατέχει κεντρική θέση στην τέχνητης Κορέας, τόπο καταγωγής της Park, αλλά και τηςΚίνας, όπου εκεί γεννήθηκε ο μύθος του δράκου. Τηνέκθεση έχει επιμεληθεί η Θάλεια Βραχοπούλου. Ωρά-ριο: καθημερινά 10π.μ. – 1μ.μ. και 5 – 7μ.μ.

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης (Μεσολογγίου32, Ρέθυμνο, Κρήτη, τηλ.: 2831052530)

Page 24: Εποχή 26-07-2015

2266 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΜΟΥΣΙΚΗ

Επιµέλεια: ΛΛιιάάνναα ΜΜααλλααννδδρρεεννιιώώττηη

[email protected]

ΜΟ

ΥΣΙΚ

ΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Νίκος Χουλιαράς,βαθύς γνώστηςτης τέχνης

ΟΝίκος Χουλιαράς υπήρξε πάνω απ’ όλαποιητής της ζωής! Ζωγράφισε, έγραψεδιηγήματα, στίχους, ποιήματα, τραγού-

δησε, ασχολήθηκε με τη ζωή και το βάθος τωννοημάτων της, τόσο που ό,τι δικό του κι αν δια-βάσεις ή δεις, θα διαπιστώσεις πως αφοράόλους μας, επειδή η παντός είδους φιλοσοφίαείναι Ποίηση και αυτή σημαδεύει αποκλειστικάτον άνθρωπο και την πορεία του…

Έζησε εβδομηνταπέντε χρόνια ζωής, από ταοποία περίπου τα οχτώ τελευταία κατάκοιτος,εγκλωβισμένος σε έναν άλλον κόσμο, όχι σεεκείνον για τον οποίο ζωγράφιζε και κατέ-γραφε τις λεπτομέρειες της ψυχής του…

Τον γνώρισα για καλά μέσα στο κλίμα της δε-καετίας του ’60 (το 1968) όπου και συνδεθή-καμε συνεργαζόμενοι, εγώ στην κιθάρα, εκεί-νος στα πρώτα του βήματα ως ερμηνευτής-τρα-γουδιστής σε τραγούδια δικά του, με διασκευέςκιθαριστικές πάνω σε ηπειρώτικα τραγούδιαπου δούλεψα εκείνη την εποχή, των μπουάττης Πλάκας όπου και εμφανιζόμασταν. Υλικόπου κατεγράφη σε δίσκους βινυλίου με τηνπροτροπή του αείμνηστου και επίμονου Αλέ-ξανδρου Πατσιφά (της εταιρείας Lyra). Σκω-πτικός και χιουμορίστας ο Χουλιαράς, είχεπάντα ένα καινούργιο ανέκδοτο να πει στηνπαρέα. Στην κιθάρα έπαιζε τρεις-τέσσερις συγ-χορδίες, αρκετές όμως να στηρίξουν τη φαντα-σία του και να φτιάχνει μελωδίες τρυφερές, λυ-ρικές, που ακουμπούσαν την ψυχή… (Θυμη-θείτε οι παλαιότεροι: «∆εν είχε το νησί κατάρ-τια», «Το πέτρινο χαμόγελο», «Οι σαραντα-πέντε» κ.λπ.). Μαζί του ενορχήστρωσα και δια-σκεύασα δυο δίσκους με ηπειρώτικα τραγού-δια όπου τραγουδάει με το άψογο ύφος ενόςτροβαδούρου. Μαζί εμφανιστήκαμε σε μπουάτκαι βιώσαμε θετικές εμπειρίες σ’ εκείνη τη δη-μιουργική περίοδο, θεωρώ δε πως ο κύκλοςτού Νέου Κύματος που ξεκίνησε δισκογραφικάτο 1964, κλείνει με τη δισκογραφική παρουσίατης Αρλέτας και του Νίκου Χουλιαρά, έως το1969. Μετά από αυτή τη χρονολογία, η δημι-ουργικότητα για τραγούδια κατάλληλα, στοκλίμα της εποχής, παίρνει την κατιούσα, αφούτο όλον της περιόδου μετά το ’70, αλλάζειάρδην τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών, μεκύριο γνώμονα την εμπορευματοποίηση του εί-δους και του κλίματος…

Πολλά μπορεί να αναφέρει κανείς τόσο γιατην προσωπικότητά του, όσο και για την προ-σωπική του τέχνη σε όλες τις μορφές. Πολλάαπό τα βιβλία του έγιναν μεταφέρθηκαν σε ρα-διοφωνικές και τηλεοπτικές σειρές με μεγάλεςακροαματικότητες και θεαματικότητες. Μα-θαίνοντας κι εγώ για το τελευταίο ταξίδι του,στις 20 Ιούλη, θέλησα να τον αποχαιρετήσω γιατελευταία φορά, αυτόν τον παλαιό φίλο καιβαθύ γνώστη της τέχνης του και της πολυ-πραγμοσύνης του. Αυτές οι λιγοστές γραμμέςας είναι η δική μου κατάθεση μνήμης στον ποι-ητή της ζωής μας…

Νότης Μαυρουδής,συνθέτης, κιθαριστής

Οι Αγάπη ρε+ μία πρωτοβου-λία αλληλεγγύης καλλιτε-χνών που την αποτελούν οι:

Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος ∆ελη-βοριάς, Στάθης ∆ρογώσης, Γεράσι-μος Ευαγγελάτος Γιώργος Καραδή-μος, Θέμης Καραμουρατίδης, Κω-στής Μαραβέγιας, Νατάσσα Μπο-φίλιου, Μανώλης Φάμελλος, Μα-ριέττα Φαφούτη, και RadioSol μαζί με την Τεχνόπολη του ∆ήμου Αθηναίων ενώνουν τις δυνάμεις τους και ενι-σχύουν την προσπάθεια του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του ∆ήμου Αθηναίων (ΚΥΑ∆Α) για την υπο-στήριξη των συμπολιτών μας, σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Το ΚΥΑ∆Α στηρίζει καθημερινά 20.000 ανθρώ-πους στην Αθήνα με τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και συσσίτια. Στον Κόμβο Αλληλοβοήθειας Πολιτών του∆ήμου Αθηναίων, στο παλιό Φρουραρχείο, κάθε εβδομάδα προστίθενται 150 νέοι δικαιούχοι. Σήμερα έχει εγγε-γραμμένες περισσότερες από 8.000 οικογένειες και μοναχικούς ανθρώπους. Λόγω των εκτάκτων συνθηκών, οιελλείψεις που έχει είναι ανησυχητικά μεγάλες. Μια συναυλία, λοιπόν, προς ενίσχυσή του, με μοναδικό αντίτιμοείδη πρώτης ανάγκης, φάνηκε ο καλύτερος τρόπος να ανταποκριθούμε στην πρόσκληση. Ελάτε έχοντας μαζί σαςένα ή περισσότερα από τα παρακάτω είδη σε ποσότητα ανάλογη με τις δυνατότητές σας: α) Τρόφιμα: β) Φάρ-μακα γ) Είδη Υγιεινής

Την Τρίτη 28 Ιουλίου, στις 9μ.μ., στην Τεχνόπολη ∆ήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι, 210 3475518, 2103453548)

∆ιαδώστε το!«Αγάπη ρε+κατεπείγον»

Κλείνει τα 10 του χρόνια, ρίζωσε για τα καλά και έγινε αναπόσπαστομέρος του Αιγινίτικου καλοκαιριού. Το ∆ιεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αί-γινας δηλώνει και πάλι παρών, στους δύσκολους καιρούς, με αναλλοί-

ωτο το στίγμα της προσφοράς και της υψηλής ποιότητας που το χαρακτηρί-ζει από το 2006, όταν με ορμή και ενθουσιασμό ξεκίνησε με πρωτοβουλίαμιας μικρής συντροφιάς φίλων της Ντόρας Μπακοπούλου. ∆έκα χρόνια μετά,έχουν οργανωθεί πάνω από 70 μουσικές βραδιές με περισσότερους από 350ερμηνευτές, οι φίλοι πολλαπλασιάστηκαν και παραμένουν η βασική κινητή-ρια δύναμή του, έχοντας ιδρύσει και επισήμως τον Σύλλογο Φίλων του Φε-στιβάλ. Το 10ο ∆ιεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας σηκώνει αυλαία με τονΜάριο Φραγκούλη σε μία μεγάλη συναυλία που ονειρεύεται ταξίδια και πάθηερωτικά. Πόσο απέχει η Αθήνα από το Μπουένος Άιρες; Μια ανάσα αν με-τρήσουμε την απόσταση με μουσική, τέσσερα χορευτικά βήματα αν ακολου-θήσουμε τους ρυθμούς του τάνγκο, ανάμεσα σε δύο γαλανούς ορίζοντες πουαγκαλιάζουν θάλασσες και ωκεανούς και ενώνουν τη Μεσόγειο με το νότιοΑτλαντικό. Με τη φωνή και την ψυχή γεμάτες Αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο καινοσταλγία για ταξίδια μακρινά, ο Μάριος Φραγκούλης θα βρεθεί στην παρα-λία της Αύρας στην Αίγινα, με το φεγγάρι ολόγιομο και θα προσφέρει στοκοινό του μια μοναδική συναυλία στους ρυθμούς του τάνγκο, μια μοναδικήβραδιά πάθους και μουσικής μέθεξης. Συνταξιδιώτες του το quinteto TAN-

GartO, το μουσικό σύνολο που έχει ήδη βρει τη θέση του στο μουσικό χάρτη, μια θέση που την κρατάει είκοσι χρόνιατώρα, αποδίδοντας με γνήσιο αίσθημα τα αργεντίνικα tangos. Το quinteto TANGartO αποτελούν οι μουσικοί: ΛευτέρηςΓρίβας, μπαντονεόν Γιώργος Παναγιωτόπουλος, βιολί, Αριστείδης Χατζησταύρου, κιθάρα, Απόστολος Παπαπέτρος, κον-τραμπάσο, Θωμάς Κοντογεώργης, πιάνο και ενορχηστρώσεις. Καλλιτεχνική επιμέλεια της βραδιάς καθώς και οι μετα-φράσεις, οι αποδόσεις τραγουδιών στα ισπανικά και ελληνικά, τα κείμενα της παράστασης, η Αγαθή ∆ημητρούκα. Το Σάβ-βατο 1 Αυγούστο, στις 9μ.μ., στην εμβληματική, πλέον, Παραλία της Αύρας. Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ γενική είσοδος,12ευρώ προπώληση.

Ο Μ. Φραγκούληςστο Φεστιβάλ Αίγινας

Μια εκδήλωση-αφιέρωμα θα σηματοδοτήσει τα 90χρόνια του Μίκη Θεοδωρακη, στις 29 Ιουλίου.Κοσμαγάπητα τραγούδια του που σιγοψιθύρισαν

χιλιάδες άνθρωποι απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας αλλάκαι σε μακρινές γωνιές της υφηλίου θα τραγουδήσουν οι:Ελένη Βιτάλη, Ζαχαρίας Καρούνης και Μπέττυ Χαρ-λαύτη. Μαζί τους, η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωρά-κης».

Το οικουμενικό μήνυμα της μουσικής τού πολυδιάστα-του έλληνα δημιουργού, ο οποίος γεννήθηκε στη Χίο το1925, παραμένει πάντοτε επίκαιρο και έχει γνήσια λαϊκόχαρακτήρα. Τα τραγούδια του Mίκη, που καθόρισαν τησύγχρονη ελληνική κουλτούρα, αγγίζουν ταυτόχρονα,μέσα από τον πηγαίο ανθρωπισμό του δημιουργού τους,ευαίσθητες χορδές των λαών του κόσμου αφήνοντας ανε-ξίτηλο το σημάδι τους στη συλλογική μας συνείδηση.

Η αξία του Μ. Θεοδωράκη ως συνθέτη έχει αναγνωρι-στεί σε όλο τον κόσμο από κριτικούς αλλά και κυβερνή-σεις ξένων χωρών, κυρίως, δε, από τον ίδιο τον ελληνικόλαό, ένα λαό που, μέσα από τη μουσική του σπουδαίουδημιουργού εξέφρασε τη χαρά και τη λύπη του, την απο-γοήτευση και το θυμό του, την εθνική του περηφάνια καικάποτε τoν εθνικό του μαρασμό. Θα ακουστούν τραγού-δια που συντροφεύουν τις όμορφες αλλά και τις δύσκο-λες στιγμές της ζωής μας όλα αυτά τα χρόνια: «Όμορφηπόλη», «Φαίδρα», «∆ρόμοι παλιοί», «Μαργαρίτα Μαγιο-

πούλα», «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Χαρταετοί»,αποσπάσματα από το Άξιον εστί κ.ά.

Την Τετάρτη 29 Ιουλίου, στις 9μ.μ., στον Κήπο του Με-γάρου Μουσικής. Προπώληση εισιτηρίων: 10 ευρώ, πώ-ληση εισιτηρίων κατά την είσοδο: 12 ευρώ.

90 χρόνια Μίκης Θεοδωράκης

Page 25: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 2277KINHMATOΓΡΑΦΟΣ

Του Στράτου Κερσανίδη

Το Μάρτιο του 1984, στη ΜεγάληΒρετανία, ξεκινούν οι μαζικέςαπεργίες των ανθρακωρύχων οι

οποίες συντάραξαν τη χώρα και εγγρά-φησαν στη συλλογική μνήμη ως η μεγα-λύτερη νίκη της νεοφιλελεύθερης κυ-βέρνησης Θάτσερ εναντίον της εργατι-κής τάξης. Η απόφασή της να κλείσειαρχικά 20 ανθρακωρυχεία και στη συνέ-χεια 70, ξεσήκωσε τους εργαζόμενους οιοποίοι αποφάσισαν να αγωνιστούν χρη-σιμοποιώντας το μοναδικό όπλο που διέ-θεταν: την απεργία. Την ίδια εποχή ανα-πτυσσόταν στη χώρα ένας αγώνας γιατην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δι-καιωμάτων και συγκεκριμένα για το δι-καίωμα στο σεξουαλικό προσανατολι-σμό.

Όταν, λοιπόν, οι ανθρακωρύχοι απο-φάσισαν να αντισταθούν, παράλληλα άρ-χισε να αναπτύσσεται και ένα κίνημα αλ-

ληλεγγύης προς το δίκαιο αγώνα τους μεσκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων, ώστεοι απεργοί να αντιμετωπίσουν τα οικο-νομικά προβλήματα που προέκυπτανεξαιτίας της απεργίας τους. Στην παρέ-λαση των ομοφυλόφιλων (gay parade)που πραγματοποιήθηκε την ίδια περίοδομια ομάδα διαδηλωτών φώναξε συνθή-ματα υπέρ των ανθρακωρύχων και συγ-κέντρωνε χρήματα για να ενισχύσει τοναπεργιακό αγώνα τους. Έτσι ξεκίνησε ησυλλογικότητα «Λεσβίες και γκέι στηρί-ζουν τους ανθρακωρύχους» με σκοπό ναοργανωθεί με καλύτερο και πιο αποδο-τικό τρόπο η αλληλεγγύη. Την ομάδα αρ-χικά αποτελούσαν πολύ λίγα άτομα,αλλά συνέχισε δυναμικά και σύντομαείχε συγκεντρωθεί ένα σημαντικό ποσό.Όταν, όμως, αποφάσισαν να αποδώσουντα χρήματα στους δικαιούχους αντιμε-τώπισαν μεγάλες δυσκολίες από τη συν-τηρητική και γεμάτη προκαταλήψεις αν-τιμετώπιση των ομοφυλόφιλων ανδρών

και γυναικών από τη μεριά της βρετανι-κής κοινωνίας, μέρος την οποία ήταν καιοι ανθρακωρύχοι. Έτσι οι αλλεπάλληλεςπροσπάθειες να επικοινωνήσουν με τασυνδικάτα κατέληγαν σε κλείσιμο τουτηλεφώνου από την άλλη πλευρά μόλιςάκουγαν ποιοι τους καλούσαν. Τελικά,κατάφεραν να έρθουν σε επικοινωνία μετους απεργούς ενός ανθρακωρυχείου σεένα χωριό της Νότιας Ουαλίας. Αρχικάένας εκπρόσωπος του σωματείου συναν-τήθηκε με τους αλληλέγγυους ομοφυλό-φιλους άνδρες και γυναίκες και χαιρε-τώντας τους είπε: «Όταν είσαι σε μιαμάχη ενάντια σε ένα μεγαλύτερο και δυ-νατότερο εχθρό και μαθαίνεις ότι έχειςένα φίλο που δεν ήξερες καν ότι υπήρχε,είναι το καλύτερο συναίσθημα στονκόσμο».

Ο πάγος από τη μια μεριά είχε σπάσει,έμενε να συμβεί το ίδιο και από τηνάλλη. Κι αυτό, όπως αποδείχτηκε, ήτανπιο δύσκολο. Η επίσκεψη της ομάδαςτων ομοφυλόφιλων αλληλέγγυων αντι-μετωπίστηκε με εχθρότητα και ψυχρό-τητα από το μεγαλύτερο μέρος της κοι-νότητας, η οποία δεν κατάφερε να ξεπε-ράσει το συντηρητισμό και τις προκατα-λήψεις της. Όμως ο αγώνας συνεχί-στηκε από εκείνους και εκείνες που τόλ-μησαν και οι οποίοι εκτός από σχέσειςαλληλεγγύης ανέπτυξαν και σχέσεις φι-λικές οι οποίες διατηρήθηκαν και πολλάχρόνια μετά το σταμάτημα της απεργίας.Μάλιστα, τον επόμενο χρόνο στη μεγάληπαρέλαση των ομοφυλόφιλων πήρεμέρος και η κοινότητα των ανθρακωρύ-χων από τη Νότια Ουαλία. Επιπλέον,λίγο καιρό μετά, οι γκέι απέκτησαν δι-καιώματα στη Μεγάλη Βρετανία με νόμοπου πέρασε από τη Βουλή το ΕργατικόΚόμμα, κάτω από την πίεση της μεγαλύ-τερης συνδικαλιστικής ομοσπονδίας αν-θρακωρύχων.

Αυτή είναι σε γενικές αρχές η εξιστό-ρηση κάποιων πραγματικών γεγονότωντα οποία μεταφέρθηκαν στον κινηματο-γράφο από το Μάθιου Γουόρκους, σκη-νοθέτη της ταινίας «Pride» (Περηφά-νεια). Πρόκειται για ένα ακόμη δείγματου βρετανικού κοινωνικού-πολιτικούκινηματογράφου που ουδέποτε εγκατέ-λειψε τις επάλξεις. Μέσα από την αφή-γηση των πραγματικών γεγονότων, οΓουόρκους επιχειρεί μία κριτική στο κα-ταστροφικό οικονομικό μοντέλο του νε-οφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ένα μον-τέλο που ενώ για τους συστηματικούςαναλυτές έχει κριθεί ως επιτυχημένοείχε καταστροφικά αποτελέσματα για ταφτωχότερα οικονομικά στρώματα με τονπεριορισμό του κοινωνικού κράτους, τησυρρίκνωση του Εθνικού ΣυστήματοςΥγείας, την αύξηση της ανεργίας κ.λπ.Αυτό που επίσης αναδεικνύεται είναι ηέννοια της αλληλεγγύης ανάμεσα στουςανθρώπους και η δύναμή της να επιφέ-ρει σημαντικές αλλαγές τόσο στο κοινω-νικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο συμπε-ριφορών. Ακόμη ο σκηνοθέτης επικεν-τρώνεται στους χαρακτήρες του, σταδικά τους προβλήματα μέσα στην οικο-γένεια και στη μικρή τους κοινότητααλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις. ΟΓουόρκους κατορθώνει να κρατήσει μιααξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στηναπαραίτητη σοβαρότητα, με την οποίαοφείλει κάποιος να αντιμετωπίζει τουςεργατικούς αγώνες και τους αγώνες γιατα ανθρώπινα δικαιώματα, και το χιού-μορ, το οποίο αναβλύζει σε κάθε σκηνήμην επιτρέποντας στην ατμόσφαιρα ναβαρύνει. Οι ερμηνείες των ηθοποιώνκάθε μία ξεχωριστά είναι υποδειγματι-κές.

[email protected]

«PRIDE»

Ο θρίαμβος της αλληλεγγύης

ΟΟΙΙ ΝΝΕΕΕΕΣΣ ΤΤΑΑΙΙΝΝΙΙΕΕΣΣ«Χιροσίμα αγάπη μου» (Hiroshima mon amour) του Αλέν

Ρενέ: Μια ηθοποιός φθάνει από τη Γαλλία στη Χιροσίμα γιανα παίξει σε μια ταινία με θέμα την ειρήνη. Εκεί ερωτεύεταιέναν Ιάπωνα και αρχίζουν οι εκατέρωθεν εξομολογήσεις.Το αθάνατο αριστούργημα, που γύρισε ο Αλέν Ρενέ το 1959,θεωρήθηκε ορόσημο για τη γαλλική νουβέλ βαγκ και είναιβασισμένο σε σενάριο που έγραψε η Μαργκερίτ Ντιράς.

«Θα μείνει μεταξύ μας» (Un moment d’ egarement) του ΖανΦρανσουά Ρισέ: Ο Αντουάν κι ο Λοράν, φίλοι από χρόνια, πη-γαίνουν για διακοπές στην Κορσική με τις κόρες του, Λούνακαι Μέρι. Ένα βράδυ, ο Λοράν θα υποκύψει στα θέλγητρα της17χρονης Λούνα, η οποία θα τον ερωτευτεί παράφορα. Ρι-μέικ της ταινίας του Κλοντ Μπερί, «Μια στιγμή τρέλας»(1977).

«Κατακούτελα» (Trainwreck) του Τζαντ Άπατοου: Μια δημο-σιογράφος αποφασίζει να ζήσει χωρίς δεσμεύσεις και πη-γαίνει από τη μια περιστασιακή σχέση στην άλλη, ενώ η κα-ριέρα της βυθίζεται.

«Το βασίλειο των μαϊμούδων» (Monkey kingdom) των Άλι-στερ Φόδεργκιλ και Μαρκ Λίνφιλντ: Ντοκιμαντέρ με θέματον αγώνα για επιβίωση μιας νεογέννητης μαϊμούς και τηςμητέρας της στα ερείπια ενός αρχαίου πολιτισμού στηΝότια Ασία.

«Ο αριστερόχειρας» (Southpaw) του Αντουάν Φουκουά: Οαριστερόχειρας Μοΐλι είναι πρωταθλητής πυγμαχίας ελα-φρών βαρών, πλούσιος και με υπέροχη οικογένεια. Όμωςένα τραγικό συμβάν θα τον οδηγήσει στην εξάρτηση από τοαλκοόλ. Θα τον βοηθήσει ένας πρώην μποξέρ, ιδιοκτήτηςενός συνοικιακού γυμναστηρίου.

«Χάρτινες πόλεις» (Paper towns) του Τζέικ Σράιερ: Η Μάργκοεξαφανίζεται κι ο Κουεντίν πρέπει να αποκρυπτογραφήσειτα στοιχεία που έχει για να την ξαναβρεί. Μια συναρπαστικήκαι μυστηριώδης περιπέτεια.

Σινεφίλ

ΟΡέι Τζέκινς είναι αθλητής σε μια μικρή ομάδα σε κάποια γειτονιά της Μελβούρνης. Προ-πονητής είναι ο πατέρας του, αλλά κουμάντο στην οικογένεια κάνει η δεσποτική μητέρατου. Ένας ιδιοκτήτης κλαμπ, το οποίο χρησιμοποιεί ως βιτρίνα για να καλύπτει τις παρα-

νομίες του, είναι ο πρόεδρος της ομάδας. Ένα ταξίδι-δώρο του προέδρου προς τους αθλητές γίνεται η απαρχή ενός μεγάλου μπλεξίματος

για τον Ρέι. Ο κολλητός του τον πείθει να καταπιεί μια ποσότητα ναρκωτικών, συσκευασμένωνμέσα σε προφυλακτικά, ώστε να τα περάσουν στην Αυστραλία για λογαριασμό του αφεντικού καιπροέδρου της ομάδας. Όμως θα γίνει ένα μπλέξιμο και ο Ρέι θα κρατηθεί σε ένα ξενοδοχείο απότην ομοσπονδιακή αστυνομία μια εβδομάδα αρχικά και για άλλες τρεις μέρες στη συνέχεια, μέ-χρις ότου βγάλει από μέσα του δια της φυσιολογικής οδού, το παράνομο φορτίο. Όμως εκείνος δενπροδίδει το φίλο του και με μεγάλο κόπο και πόνο κρατάει μέσα του τα ναρκωτικά. Η συνέχεια έχειμια σειρά ανατροπές, οι οποίες αποδεικνύουν πως τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.

Το σενάριο της ταινίας «Το βαποράκι» (The mule) των Άνγκους Σάμψον και Τόνι Μαχόνι είναιβασισμένο σε αληθινή ιστορία, η οποία συνέβη το 1983. Αφορμή ήταν ένα άρθρο που δημοσιεύτηκεσε εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο ένας λαθρέμπορος ναρκωτικών συνελήφθη σε αεροδρόμιο τηςΝέας Ζηλανδίας και κρατήθηκε επί μέρες σε δωμάτιο ξενοδοχείου αρνούμενος να πάει στην τουα-λέτα!

Οι σκηνοθέτες στήνουν αριστοτεχνικά μια κωμική ταινία με στοιχεία μαύρου χιούμορ. Ο κεντρι-κός χαρακτήρας, τον οποίο ερμηνεύει εκπληκτικά ο Χιούγκο Γουίβινγκ, περιτριγυρίζεται από διά-φορους ανθρώπους που κανείς τελικά δεν είναι αυτός που αρχικά φαίνεται. Η ιστορία αρχίζει ναδημιουργεί μυστήριο, το λεπτό μαύρο χιούμορ κυριαρχεί και στο φινάλε έρχεται η αποκάλυψη του

μεγάλου μυστικού. Τα πράγματα ξε-καθαρίζουν, απονέμεται δικαιοσύνηενώ ο αγαθιάρης Ρέι αποδεικνύεταισκληρό καρύδι.

Μια φρέσκια και πρωτότυπη ματιά,μια ταινία διασκεδαστική αλλά όχι«ελαφριά», μιας πρώτης τάξεως ευ-καιρία για να δει κάποιος πως μπο-ρεί ο Χίτσκοκ να φλερτάρει με τουςΚοέν και πως ο μικρός και κλειστόςχώρος ενός δωματίου μπορεί να είναιτόσο μεγάλος κι ανοιχτός ώστε ναχωρέσει ίντριγκες, ματαιώσεις, δια-ψεύσεις, επιβεβαιώσεις, φιλίες, μυ-στικά, ψεύδη, αλήθειες.

Στρά. Κερ.

«ΤΟ ΒΑΠΟΡΑΚΙ»

Ναρκωτικά στο στομάχι

Page 26: Εποχή 26-07-2015

2288 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΘΕΩΡΙΑ

Των Σαμ Γκίντιν και Λίο Πάνιτς*

Μπροστά στο ενδεχόμενο του απο-κλεισμού της χώρας από τη χρη-ματοδότηση των στοιχειωδών

αναγκών της και την απειλή της εκδίω-ξής της από την Ευρωπαϊκή Ένω-ση, τοελληνικό κοινοβούλιο έχει πλέον επικυ-ρώσει δια της ψήφου του την αποδοχήενός ακόμη μνημονίου. Ο Αλέξης Τσί-πρας αναγνώρισε ότι πρόκειται για «μιακακή συμφωνία», η οποία επιβλήθηκεστους Έλληνες. Τα μέλη της κοινοβου-λευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ διχάστη-καν, παρόλο που τα τρία τέταρτα εξαυτών ψήφισαν ναι. Την ίδια ώρα, χιλιά-δες οργισμένοι διαδηλωτές συγκεντρώ-θηκαν στην πλατεία Συντάγματος καιστη συνέχεια διαδήλωσαν στο κέντροτης Αθήνας. Αυτή τη φορά το «ΟΧΙ»αφορούσε στην απόρριψη του νέου μνη-μονίου. Από την άλλη μεριά, στο εσωτε-ρικό της Κεντρικής Επιτροπής του κόμ-ματος, η οποία δεν έχει ακόμη συνεδριά-σει, εκδηλώνεται ήδη ένα αρκετά ισχυρόρεύμα διαφωνίας. Ταυτόχρονα, όμως,υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι η κυβέρ-νηση πρέπει να υποστηριχτεί για να συ-νεχίσει την άσκηση των καθηκόντωντης.

Τμήματα της ελληνικής και ένα με-γάλο μέρος της διεθνούς αριστεράς υπο-στηρίζουν ότι η συμφωνία δεν έπρεπε ναγίνει αποδεκτή, υιοθετώντας την προ-οπτική του Grexit. Οι θιασώτες αυτήςτης άποψης είναι ανοιχτοί σε μια σειράσεναρίων, με κυρίαρχο την παραίτησητης κυβέρνησης, την συνακόλουθη προ-κήρυξη εκλογών, και την εκπόνηση εκμέρους του ΣΥΡΙΖΑ ενός προγράμματος,το οποίο θα αντιστρέφει τη μέχρι τώρακυρίαρχη θέση περί παραμονής στην ευ-ρωζώνη. Σύμφωνα με το συγκεκριμένοεπιχείρημα, ανεξαρτήτως της εκλογικήςτου νίκης ή ήττας, το κόμμα θα καταφέ-ρει τουλάχιστον να διατηρήσει την πολι-τική του αξιοπιστία, παραμένοντας ζων-τανό και μεταθέτοντας την καθοριστικήμάχη σε κάποιον μελλοντικό χρόνο.

Έξοδος από το Ευρώ,αποχώρηση από το Κράτος

Το παραπάνω επιχείρημα σε καμία πε-ρίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί απορ-ριπτέο από χέρι. Ωστόσο, μέχρι πρό-σφατα, τρεις στους τέσσερις αντιτίθεντοστο ενδεχόμενο του Grexit, κι ακόμη κιαν αυτό έχει αναστραφεί δραματικά μετο δημοψήφισμα και ότι ακολούθησε,κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί τηνύπαρξη μιας βαθιάς και καθαρής συναί-νεσης στο ενδεχόμενο της αποχώρησης.Για εκείνους εξ ημών, που καιρό τώρα,

έχουμε υποστηρίξει ότι η ενδεχόμενηέξοδος είναι απαραίτητη, ειδικά από μίασοσιαλιστική προοπτική, η πρόκλησηδεν είναι τόσο να καταδικάσουμε αλλάνα αναρωτηθούμε: Πότε είναι η κατάλ-ληλη στιγμή να επισυμβεί κάτι τέτοιο;Ποια είναι τα πρακτικά βήματα, τόσοστο πεδίο των κρατικών δυνατοτήτωνόσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, που θαμπορούσαν να μετατοπίσουν το κόμμακαι τη βάση του προς την ουσιαστικήεξοικείωση με το συγκεκριμένο ενδεχό-μενο;

Όσο για εκείνους που έχουν τη γνώμηότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ρισκάρει ναχάσει το κυβερνητικό του status, θα πρέ-πει να σημειωθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναμε-τρήθηκε με το συγκεκριμένο ερώτημαστην πορεία προς τις εκλογές του 2012και κατέληξε ότι η υπεύθυνη απάντησηήταν να διεκδικήσει την είσοδό του στοκράτος και να κάνει ότι μπορεί για ανα-χαίτιση της νεοφιλελεύθερη επίθεσηαπό τα μέσα. Η εκλογική έκρηξη εκείνηςτης χρονιάς οφείλεται κυρίως στη δή-λωση του Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διεκ-δικεί απλώς την καταγραφή ενός υψη-λότερου εκλογικού ποσοστού, αλλάείναι αποφασισμένος να σχηματίσει κυ-βέρνηση με οποιονδήποτε δεχόταν νασυνταχθεί μαζί του, για να ανακόψει τοοικονομικό μαρτύριο της χώρας, παρα-μένοντας όμως στην Ευρώπη.

Ακόμη κι αν δεν λάβουμε υπόψη ταανθρωπιστικά μέτρα που ελήφθησανάμεσα από τη νέα κυβέρνηση χωρίς τηνάδεια των εκπροσώπων της Τρόικας, ηίδια αυτή η προσπάθεια αμφισβήτησηςτων τροϊκανών, βοήθησε στην ανάδειξητου νεοφιλελεύθερου πυρήνα της Ευρω-παϊκής Ένωσης, πυροδοτώντας ταυτό-χρονα τη συζήτηση γύρω από τυχόνεναλλακτικές, όσο δύσκολο κι αν είναινα τις φανταστούμε. Έτσι, μας φαίνεταικάπως ανώριμο το συμπέρασμα ότι είναικαλύτερο ο ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείψει τοκράτος στους αστούς αντιπάλους του.Μοιάζει εποικοδομητικότερο να κινη-θούμε πέρα από την κατακραυγή και τηδιαμαρτυρία, αφήνοντας κατά μέρους τασενάρια περί παραίτησης και δίνονταςτη μάχη, με όσα μέσα είναι πλέον διαθέ-σιμα στο επίπεδο του κράτους, για τηνυποστήριξη των αναγκών του κόσμουτου «ΟΧΙ», συνεισφέροντας ταυτόχροναστην τόσο απαραίτητη ανάπτυξη των δυ-νατοτήτων του για αλληλεγγύη και και-νοτομία. Ελλείψει αυτών, ένα παραγω-γικό μοτίβο για την έξοδο από την ευρω-ζώνη, ίσως ακόμη κι από την ίδια την ευ-ρωπαϊκή ένωση, φαντάζει ως κάτι ασύλ-ληπτο. Εδώ ακριβώς έγκειται, κι όχι στακρυφίως εκπονούμενα σχέδια για ένανέο νόμισμα, η κατάλληλη προετοιμασία

ενός κοινωνικά βιώσιμου Grexit.

Απερίσκεπτες υποεκτιμήσεις,θεμελιακές αυταπάτες

Εκείνοι που υποστηρίζουν την έξοδοαπό το ευρώ, αναγνωρίζουν ανοικτά τοενδεχόμενο κόστος. Ωστόσο, ορισμένεςφορές τείνουν, κάπως απερίσκεπτα,στην υποεκτίμηση του κοινωνικούχάους, που αυτό συνεπάγεται. Σύστοιχηαυτού, είναι μια υπερβολή αναφορικά μεόσα μπορεί να επιτύχει, από μόνη της,μια έξοδος από το ευρώ. Τα οικονομικάενός υποτιμημένου νομίσματος οδηγούνμε βεβαιότητα σε άνοδο του πληθωρι-σμού και σε περαιτέρω μείωση του βιο-τικού επιπέδου, αφήνοντας ελάχιστα πε-ριθώρια ανάπτυξης μιας νέας ανταγωνι-στικής βιομηχανίας. Εκεί όπου το βάθοςτης κρίσης είναι τόσο σοβαρό όσο είναιστην Ελλάδα, κι εν μέρει οφειλόμενοστην ίδια την αναδιάρθρωση της οικονο-μίας, συνεπεία της βαθύτερης ενσωμά-τωσης στην Ευρώπη, αλλαγές στο νομι-σματικό πεδίο είναι απίθανο να αποκα-ταστήσουν παλιές βιομηχανίες ή να ανα-πτύξουν νέες. Αρκεί να αναλογιστούμεπόσα κράτη με το δικό τους νόμισμα κα-θίστανται ανίκανα να αντιπαλέψουν ταδεινά του νεοφιλελευθερισμού.

Είναι αρκετά φανερό ότι, οι επιλογέςτης κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, εντόςτου αρνητικού περιβάλλοντος του νέουμνημονίου και της ακόμη πιο σκληρήςσυνθήκης ενσωμάτωσης της χώρας στηνεοφιλελεύθερη Ευρώπη, καθίστανταιαρκετά περιορισμένες. Θα πρέπει επίσηςνα έχει γίνει πλέον σαφές, σε όλα εκείνατα μέλη του κόμματος, των οποίων η δέ-σμευση προς την Ευρώπη καθίστατο θε-μελιακή, ότι η παραμονή στην Ευρωζώνηείναι πλήρως ασυμβίβαστη με την ανα-χαίτιση των νεοφιλελεύθερων πολιτι-κών. Κάτι τέτοιο ενισχύει την ελπίδα ότιο ΣΥΡΙΖΑ, και τα ευρωπαϊκά αριστεράκόμματα γενικά, θα εγκαταλείψουν τηνιδέα ότι ένα ακόμη περισσότερο κεντρι-κοποιημένο διακρατικό ευρωπαϊκό κρά-τος θα είναι και προοδευτικότερο. Όμωςόλα αυτά, σε καμία περίπτωση, δεν οδη-γούν στο συμπέρασμα ότι θα ήταν ορθόγια το ΣΥΡΙΖΑ, να πυροδοτήσει ένα Gre-xit τη δεδομένη στιγμή, δίχως μια αρ-κετά βαθύτερη προετοιμασία για τηναναμέτρηση με τις συνέπειές του.

Ποιος θα ήταν, όμως, ο αντίλογοςστην πρόταση για παραίτηση της κυβέρ-νησης, ώστε να απεγκλωβιστεί από τηνεφαρμογή του μνημονίου; Έχοντας ει-σέλθει στο κράτος υποσχόμενος τηνανακούφιση των ανθρώπων από τις επι-πτώσεις του νεοφιλελευθερισμού, θαήταν εξαιρετικά ανεύθυνη μια παραί-

Οι όροι της αντίθεσης ανάμεσα σε ένα εξαντ-ληθέν σχέδιο A (τη διαπραγμάτευση με την Ευ-ρώπη) και στην απόρριψη του ευρώ (εναλλα-κτικό σχέδιο), δημιουργούν ένα αρκετά στενόπλαίσιο για να κατανοήσουμε το πραγματικόδίλλημα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος οΣΥΡΙΖΑ.

Η βαθύτερηπροετοιμασία για μιαέξοδο από τηνευρωζώνη, καιπιθανόν και από τηνΕυρωπαϊκή Ένωση,στην πραγματικότητασυνεπάγεται τηναξιοποίηση τωναλληλέγγυωνδικτύων, τα οποίααποτέλεσαν τηναπάντηση τηςκοινωνίας απέναντιστην κρίση, ως βάσηγια την εκκίνηση τουμετασχηματισμού τωνεν Ελλάδι κοινωνικώνσχέσεων.

Το πραγματικό Plan B ή ο νέοςελληνικός μαρ αθώνιος

Page 27: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 2299ΘΕΩΡΙΑ

τηση, μετά από όσα επιβλήθηκαν στηνκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνοτου βαθαίνει την ευθύνη της, να κάνει ότιμπορεί, για να αναχαιτίσει τον αντίκτυποτου νεοφιλελευθερισμού. Το να έπραττεδιαφορετικά, θα ήταν σαν να συναινεί μετους στόχους όλων εκείνων, που επιχεί-ρησαν να χρησιμοποιήσουν τις διαπραγ-ματεύσεις σαν μοχλό πίεσης για τηνπτώση της κυβέρνησης.

Προς ένα πραγματικόεναλλακτικό σχέδιο

Οι όροι της αντίθεσης ανάμεσα σε έναεξαντληθέν σχέδιο A (τη διαπραγμά-τευση με την Ευρώπη) και στην απόρ-ριψη του ευρώ (Plan B), δημιουργούν ένααρκετά στενό πλαίσιο για να κατανοή-σουμε το πραγματικό δίλλημα με τοοποίο βρίσκεται αντιμέτωπος ο ΣΥΡΙΖΑ.Η υπέρβαση του απλοϊκού αυτού διλήμ-ματος οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η βα-θύτερη προετοιμασία για μια έξοδο απότην ευρωζώνη, και πιθανόν και από τηνΕυρωπαϊκή Ένωση, στην πραγματικό-τητα συνεπάγεται την αξιοποίηση τωναλληλέγγυων δικτύων, τα οποία αποτέ-λεσαν την απάντηση της κοινωνίας απέ-ναντι στην κρίση, ως βάση για την εκκί-νηση του μετασχηματισμού των εν Ελ-λάδι κοινωνικών σχέσεων. Αυτό είναι τοπραγματικό Plan B, το έδαφος στο οποίοτόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα κοινωνικά κι-νήματα δύνανται ίσως να αποκτήσουνμια νέα ώθηση. Αλλά πως θα μπορούσεάραγε μια τέτοια θέση να λάβει κάπωςπιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά;

Μια ιδιαίτερη έκφανση της πάλης τωντάξεων κατά την πρόσφατη περίοδοαφορά στην ανάπτυξη του περίφημου κι-νήματος αλληλεγγύης, το οποίο συγκρο-τήθηκε για την αντιμετώπιση των αναγ-κών των οικονομικά πληττόμενων.Μέσω της ανάπτυξής του, οι περίπου 400αλληλέγγυες δομές στο σύνολο της ελ-ληνικής επικράτειας συμβάλλουν στηναντιμετώπιση των βασικών κοινωνικώναναγκών μέσω δημοκρατικά αυτοοργα-νωμένων συλλογικοτήτων, που παρέ-χουν υποστήριξη σε ότι αφορά την υγει-ονομική περίθαλψη, τη σίτιση, τη στέ-γαση και πολλές άλλες ανάγκες. Τα μέλητου ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγονται στουςβαθιά εμπλεκόμενους στην εγκαθίδρυσηκαι τη διατήρηση των αλληλέγγυων δι-κτύων, ενώ οι εκλεγμένοι/ες το 2012βουλευτές του συνεισέφεραν σε αυτά το20% του μισθού τους. Από την εκλογήτου ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όμως, ελά-χιστα έχουν γίνει στην κατεύθυνση τηςαξιοποίησης του κράτους για τη διατή-ρηση και τη διεύρυνση αυτού του κινή-ματος.

Είναι χαρακτηριστική η απογοήτευση,που μας εξέφρασαν δύο εκ των συντονι-στών της συνέλευσης του «Αλληλεγγύηγια Όλους», αναφορικά με τη μη αντα-πόκριση του Υπουργείου Γεωργίας στοαίτημά τους για πληροφορίες, που αφο-ρούσαν στις τοποθεσίες ορισμένων ειδι-κών καλλιεργειών, ώστε να έρθουν σεεπαφή με περισσότερους αγρότες και νααναπτύξουν αμεσότερους συνδέσμουςανάμεσα σε αυτούς και τους ανθρώπουςπου έχουν ανάγκη. Μόνο 12 άνθρωποιαπασχολούνται επαγγελματικά στην Αλ-ληλεγγύη για Όλους – αριθμός που θαέπρεπε να είναι πολλαπλάσιος μέσω τηςκρατικής αρωγής. Τα στρατιωτικά οχή-ματα, που μένουν αχρησιμοποίητα στοενδιάμεσο των στρατιωτικών παρελά-σεων, θα μπορούσαν να χρησιμοποι-

ηθούν, για να διευκολυνθεί η διανομήτου φαγητού μέσω των δικτύων, αντι-σταθμίζοντας ορισμένες εκ των περικο-πών στους φτωχότερους συνταξιούχουςκαι τον αυξημένο ΦΠΑ στην τροφή, πουεπιβάλλει το τελευταίο μνημόνιο. Έναπλήθος κρατικών υπηρεσιών θα μπο-ρούσε να συμβάλλει στην προσπάθειαεντοπισμού γης σε αχρησία, η οποία θαμπορούσε να δοθεί σε κοινοτικούς συνε-ταιρισμούς για την δημιουργία παραγω-γής τροφίμων, που θα αναλάβουν καιτον συντονισμό των επιμέρους υποπε-ριοχών.

Το Υπουργείο Παιδείας, θα πρέπει ναεμπλακεί ενεργά στην ανάδειξη των σχο-λικών μονάδων ως κοινωνικών κόμβων,που θα παρέχουν στα κοινωνικά κινή-ματα το χώρο για την οργάνωση τωνυπηρεσιών της σίτισης και της υγειονο-μικής περίθαλψης, αλλά και το χώρο τηςτεχνικής εκπαίδευσης των ανθρώπωνγύρω από αυτού του είδους τις κοινωνι-κές υπηρεσίες. Συζητώντας με πολιτικάενεργούς φοιτητές του αριστερού χώρου,γύρω από τη συγκεκριμένη προβλημα-τική, καταλάβαμε ότι, ενώ η αποτελε-σματικότητα της παρέμβασής τους στοπλαίσιο της φοιτητικής κοινότητας βρί-σκεται σε καλό επίπεδο, οι δυνατότητεςπαρέμβασής τους σε ευρύτερες σφαίρεςτου κοινωνικού είναι αρκετά περιορι-σμένες. Το Υπουργείο Παιδείας θα μπο-ρούσε να συνεισφέρει στην υπέρβασητων δυσκολιών, μέσω της σύστασης προ-γραμμάτων προετοιμασίας των σπουδα-στών για τη συμμετοχή τους στη λει-τουργία ευρύτερων κοινοτήτων, όπου θαμπορούσαν να συνεισφέρουν στον τομέατης εκπαίδευσης ενηλίκων και πολλώνάλλων κοινωφελών υπηρεσιών.

Αντισταθμιστικές δεσμεύσεις

Ομοίως, οι ιδιωτικοποιήσεις που επι-βλήθηκαν στο ελληνικό κράτος, θα μπο-ρούσαν να συνοδεύονται από την απαί-τηση προς τους νέους ιδιοκτήτες για τηναποδοχή εκ μέρους τους αντισταθμιστι-κών δεσμεύσεων, που θα αφορούν στηδημιουργία βιομηχανικών ζωνών, ικα-νών να παρέχουν νέες θέσεις εργασίας.Οι ιδιωτικοποιημένες εταιρίες, θα μπο-ρούσε να απαιτηθεί, να προμηθεύουν μεπροϊόντα την ελληνική αγορά, ενώ οικρατικές δαπάνες σε υλικά και εφόδιαθα μπορούσαν να υποβοηθηθούν από τιςνέες παραγωγικές μονάδες, που θα εγ-καθιδρυθούν κάτω από αυτού του είδουςτη συνθήκη. Από την άλλη μεριά το πλή-θος των υλικοτεχνικών υποδομών, πουαυτή τη στιγμή καθίστανται λειτουργικάαδρανείς (Ολυμπιακές εγκαταστάσεις),θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν γιατην υποστήριξη της λειτουργίας κάθε εί-δους συνεταιρισμών και επιχειρήσεωνμικρής κλίμακας. Στην αναδιαμόρφωσητων συγκεκριμένων χώρων, ώστε να κα-ταστούν λειτουργικά βιώσιμοι, θα μπο-ρούσε να απασχοληθεί ένα πλήθος νέωναρχιτεκτόνων και μηχανικών. Το ΓουόρκΠρότζεκτ Αντμινιστρέισιον που εφαρμό-στηκε από το αμερικανικό κράτος τηνπερίοδο του Νιού Ντηλ, θα μπορούσε νααποτελέσει το παράδειγμα όχι μόνο σεότι αφορά τα ως εδώ αναφερόμενα, αλλάκαι για την υποστήριξη ενός ευρέως φά-σματος καλλιτεχνικών, θεατρικών καιπολιτιστικών δραστηριοτήτων, στιςοποίες εμπλέκεται ήδη ένας αξιοσημεί-ωτος αριθμός άνεργων νέων ανθρώπων.

Σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε ναυπερεκτιμήσουμε τις δυνατότητες τηςπαρούσας κατάστασης. Γνωρίζουμε

καλά ότι τέτοιου είδους πειραματισμοίδεν θα μπορούσαν να καταστούν απόμόνοι τους «λύσεις». Κι είναι καθόλα εύ-λογη η αντίρρηση ότι έρχονται σε πλήρηαντίθεση με τις απαιτήσεις του νέου μνη-μονίου. Ωστόσο, θα πρέπει να ειδωθούν,από στρατηγικής σκοπιάς, ως το κάλε-σμα προς μια εποικοδομητική προσέγ-γιση νέων τρόπων διασύνδεσης του κρά-τους με την κοινότητα, οι οποίοι θα μπο-ρούσαν να αντισταθμίσουν το γκρι και τομαύρο των αγορών, που διαφορετικά θακαταπνίξει μια οικονομία, που βρίσκεταιήδη σε τροχιά εξόδου από την ευρω-ζώνη. Ταυτόχρονα, θα μπορούσαν ναβοηθήσουν στη θεμελίωση μιας νέας δι-ευθέτησης των αντικειμενικών εγχώριωνδυσκολιών, που επιβάλλουν οι ανισότη-τες του πλούτο και η ιδιωτική περιουσία,καθώς και στη συγκεκριμενοποίηση τηςανάγκης για επενδυτικό σχεδιασμό καιδημοσία ιδιοκτησία, έτσι ώστε το κοινω-νικά παραγόμενο πλεόνασμα να ανακυ-κλώνεται κατά κοινωνικά ελεγχόμενοτρόπο σε τοπικό, περιφερειακό και κλα-δικό επίπεδο.

Μετάφραση: Γιάννης Μανώλης

*Οι Σαμ Γκίντιν και Λίο Πάνιτς είναιμαρξιστές κοινωνικοί επιστήμονεςστο Πανεπιστήμιο Γιόρκ του Καναδά,με σημαντική συνεισφορά στη σύγ-χρονη συζήτηση. Βρέθηκαν στηνΑθήνα την εβδομάδα που ακολούθησετην υπογραφή της συμφωνίας, συμ-μετέχοντας στο Democracy RisingWorld Conference. To πρωτότυπο τουκειμένου βρίσκεται εδώ:http://www.socialistproject.ca/bul-let/1145.php

Το πραγματικό Plan B ή ο νέοςελληνικός μαρ αθώνιος

Επί του παρόντος, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διατηρείένα ισχυρό απόθεμα αναγνώρισης, ακόμα και μετά τοσοβαρό πλήγμα, που έχει επιφέρει το μνημόνιο. Για

να αποτραπεί η περαιτέρω διάβρωση της λαϊκής υποστή-ριξης είναι αναγκαία η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της επι-βαλλόμενης από την Τρόικα νομοθεσίας. Για κάθε αρνη-τικό μέτρο που η κυβέρ-νηση θα κληθεί να πάρει,θα πρέπει να υπάρχει έναθετικό αντιστάθμισμα, πουθα αποδεικνύει την αδια-τάρακτη δέσμευσή της στημάχη κατά του νεοφιλε-λευθερισμού. Οι υπουργοίτου ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει, σεκαμία περίπτωση, να απο-πειραθούν να παρουσιά-σουν τις καταστροφικέςεπιβολές του μνημονίουως κάτι θετικό, αλλάδρώντας, όπως οφείλουν,σαν σοσιαλιστές δάσκα-λοι, να βοηθούν το λαό νααντιληφθεί ότι τον εμποδί-ζουν να βελτιώσει τη ζωήτου και να ενισχύουν τιςμακροπρόθεσμες προσδο-κίες του, συνεχίζοντας νααντιτίθενται στο νεοφιλε-λευθερισμό και διαπλά-

θοντας μαζί το σοσιαλιστικό όραμα της αλληλεγγύης καιτης δημοκρατίας. Κι είναι αυτό, ακριβώς, που θα μπορούσενα εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον μετασχηματισμό τωνκρατικών δομών σε μια κατεύθυνση εντελώς διαφορετικήαπό εκείνη του πελατειακού παρελθόντος τους.

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να συμβεί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ,ως κόμμα, δεν καταφέρει να αναπτύξει τον προσανατολι-σμό και τις δυνατότητες μεταστροφής του κράτους και τηςκοινωνίας προς αυτή την κατεύθυνση. Συναντήσαμε πολ-λούς ανθρώπους τόσο στο κόμμα και στα κοινωνικά κινή-ματα, όσο και σε κυβερνητικές θέσεις στο κράτος, τωνοποίων η βασική ανησυχία είναι ότι ΣΥΡΙΖΑ υπολείπεταικατά πολύ από αυτήν ακριβώς την άποψη. Ανάμεσα στουςπολλούς λόγους που έχει κανείς για να σταθεί κριτικά απέ-ναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι, κατά τη γνώμη μας, ο ση-μαντικότερος.

Μια ηγεσίανέου τύπου

Page 28: Εποχή 26-07-2015

3300 Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015ΘΕΩΡΙΑ

Του Ροζέ Μαρτελί

Ο,τι συνέβη στην Ελλάδα, θα βα-ραίνει αποφασιστικά στοάμεσο διάστημα και στο μέλ-

λον της Ευρώπης. Ο ελληνικός λαόςεκφράστηκε με σαφήνεια και με με-γάλη πλειοψηφία. Αλλά για μία ακόμαφορά, ο σκληρός πυρήνας της Ευρώ-πης έπραξε ακριβώς όπως και το2005, μετά το «όχι» του γαλλικού λαούστο δημοψήφισμα κατά της Ευρωπαϊ-κής Συνταγματικής Συνθήκης: αποφά-σισε να το αγνοήσει. Η «οικονομικήδιακυβέρνηση» είναι υπεράνω της λαϊ-κής κυριαρχίας. Βέβαια, σήμερα,όπως μας πληροφορεί η «Φιγκαρό», οιΈλληνες συνέβαλαν να διευρυνθεί τοχάσμα ανάμεσα στη Γερμανία και τηΓαλλία. Όποιες κι αν ήταν οι τακτικέςκινήσεις προσαρμογής των τελευ-ταίων ωρών της Γαλλίας, το ελληνικόεπεισόδιο επιβεβαιώνει ότι το γαλλο-γερμανικό δίδυμο βρίσκεται στην καρ-διά της Ευρώπης, της λιτότητας καιελαστικοποίησης των εργασιακώνσχέσεων.

Ο Φρανσουά Ολάντ με τρόπο υπο-δειγματικό και συνεκτικό έκανε τηνεπιλογή να παντρέψει τη σοσιαλφιλε-λεύθερη λογική, που ακολουθεί η Γαλ-λία εδώ και δύο χρόνια και να ενισχύ-σει τον «σκληρό πυρήνα» ή την «ενι-σχυμένη συνεργασία», που είναι σεθέση να επιβάλει την πολιτική της σεόλους τους λαούς της ΕΕ. Μια πολι-τική που συνοψίζεται στο γνωστό: δενυπάρχει άλλη εναλλακτική. Αλίμονοσ’ αυτόν που δεν θα δεχθεί, να περά-σει τα «καυδιανά δίκρανα» των αγο-ρών και των τεχνοκρατών.

Για τις δυνάμεις στη χώρα μας, πουδεν δέχονται αυτή τη μέθοδο και τηναλαζονεία της, δεν υπάρχει άλλη επι-λογή στο δρόμο και το κοινοβούλιο,παρά ένα ξεκάθαρο «όχι». Η αποφασι-στικότητα είναι η μόνη δυνατή απάν-τηση στην επιμονή των αντιπάλων.

Ελλάδα: Βαθιέςκαι μη διαχειρίσιμεςκοινωνικές διαφορές

Θέλω να αποφύγω να κρίνω μευπερβολική βεβαιότητα τα γεγονόταπου διαδραματίζονται στην Ελλάδα.Σε μια χώρα της οποίας το οικονομικόκαι δημογραφικό βάρος είναι μέσουμεγέθους. Η χώρα αντιμετωπίζει μιαβαθιά κοινωνική διαίρεση τα τελευ-ταία χρόνια και είναι εντελώς δύσκολη

η διαχείριση της όποιας επιλογής τωνηγετών της. Αυτό που ξέρω, είναι ότιγια πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρ-νηση αποφάσισε να σηκώσει το κε-φάλι, να αγωνιστεί και να κινητοποι-ήσει το λαό, αντί να τον αφήσει στημοίρα του. Ο Τσίπρας με αξιοπρέπειακαι επιμονή κατόρθωσε τουλάχιστοννα κερδίσει χρόνο.

Τι μπορεί να κάνει τη στιγμή που οιευρωπαίοι ηγέτες μας έχουν οδηγήσειστη μέγγενη και έχουν στήσει παγίδεςγια τον ίδιο και τον λαό του; Ομολογώότι δεν γνωρίζω και ταυτόχρονα κατα-νοώ τη σύνεσή του -που δεν σημαίνειαδράνεια – καθώς και την πικρία ορι-σμένων, που αμφισβητούν το αποτέ-λεσμα των μακρών διαπραγματεύσεωντων τελευταίων μηνών. Θα χρει-αστούμε χρόνο για να στοχαστούμεπάνω σ’ αυτά που συνέβησαν και ναβγάλουμε συμπεράσματα. Γνωρίζουμεμόνο ότι ο σκληρός πυρήνας της ΕΕδεν μετακινείται από τη σκληρή κατα-στροφική πολιτική σε βάρος τωνλαών. Αυτή η πολιτική συνεχίζεται,γιατί δεν βρίσκει απέναντί της ένα κοι-νωνικό και πολιτικό κίνημα αρκετάδυνατό, για να προβάλει μια άλλη δυ-νατή επιλογή. Μια επιλογή που θα βρί-σκεται σε αντιστοιχία με την απαίτησηγια μια ανθρωπιστική εξέλιξη και μιαδημοκρατία νέου τύπου.

Άμεσες δράσειςκαι μακρόχρονος σχεδιασμός

Το κίνημα αυτό θα πρέπει να οικο-δομηθεί σε κάθε χώρα, έχουμεανάγκη, όμως, από άμεσα αποτελέ-σματα. ∆εν θα ‘ναι παντού το ίδιο απο-τελεσματικό και ταυτόχρονα εναλλα-κτικό και ευρωπαϊκό. ∆εν μπορεί ναυπάρξει «σοσιαλισμός σε μια χώραμόνο», πολύ περισσότερο στη μικρήΕλλάδα που υποφέρει περισσότεροαπό εμάς. Αυτό το κίνημα, ευρωπαϊκόκαι εθνικό, οφείλει να είναι πολύπλατύ και να έχει συγκεκριμένουςστόχους, και βέβαια να είναι πλειοψη-φικό. Έτσι ώστε να είναι σε θέση νακινητοποιήσει μια νέα πλειοψηφίαγύρω από ένα νέο σχέδιο. Αυτό θα έχειαπέναντί του τη σύμπραξη των δυνά-μεων του ακραίου νεοφιλελευθερι-σμού και του σοσιαλφιλελευθερισμού.Ακόμα και του εθνικισμού, του φιλο-φασιστικού ρεύματος με έντονες λαι-κίστικες εκφάνσεις. Τα καθήκοντάτου είναι πολύ σημαντικά. Για να είναιπλατύ αυτό το κίνημα θα πρέπει να

συσπειρώνει, και να μην στηρίζεταιστην ανάμνηση του παρελθόντος.

Τίποτα χειρότερο δεν υπάρχει, απότο να φανταστούμε ότι ξαναπαίζεται,για μια ακόμα φορά το δράμα ενόςλαού εγκαταλειμμένου, απελπισμένουπου η επανάστασή του προδόθηκε. Τί-ποτα χειρότερο δεν υπάρχει από το νασυνεχίζει η αριστερά της αριστεράς νααντιπαραθέτει τους επαναστάτεςστους συμβιβασμένους, τους τυχοδιώ-κτες στους λογικά σκεπτόμενους. Τί-ποτα χειρότερο δεν υπάρχει από το νασυμπεράνουμε σήμερα, όπως και χθες,ότι είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμετην ήρα από το σιτάρι, τους ριζοσπά-στες από τους ρεαλιστές, τους αντικα-πιταλιστές από τους ρεφορμιστές,τους οπαδούς της λαϊκής κυριαρχίαςαπό τους ευρωπαϊστές, αυτούς πουέχουν αυταπάτες απ’ αυτούς πουέχουν καθαρές απόψεις.

Από τη στιγμή που είμαστε πεπει-σμένοι ότι θα πρέπει να γίνει ρήξη,αλλά όχι ρήξη χωρίς διέξοδο, από τηστιγμή που γνωρίζουμε ότι αν θέλουμενα γίνουν μετασχηματισμοί, επιβάλλε-ται να δράσουμε άμεσα και ταυτό-χρονα να επεξεργαστούμε μακροχρό-νια σχέδια, τότε έχουμε ευρύτατοχώρο δράσης. Θα πρέπει να στοχα-στούμε με ηρεμία. ∆εν έχουμε όμωςαπεριόριστο χρόνο μπροστά μας.

Tου Σλαβόι Ζίζεκ

Οι «αντιθέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ είναιεικόνα των «αντιθέσεων» αυτούτου ευρωπαϊκού καθεστώτος,

που υπονομεύει μέρα με τη μέρα ταίδια τα θεμέλια της ενωμένης Ευρώ-πης. Με τη μορφή των «αντιθέσεων»του ΣΥΡΙΖΑ το καθεστώς της ΕΕ βλέπεινα επιστρέφει το ίδιο το δικό του μή-νυμα στη γνήσια μορφή του. Γι’ αυτότον ίδιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να εκ-μεταλλευτεί, επιδεικνύοντας έναν ανε-λέητο πραγματισμό, τις πιο λεπτέςρωγμές της πανοπλίας του αντιπάλου.Όφειλε να εργαλειοποιήσει όλους αυ-τούς που αντιστέκονται στην ηγεμο-νική πολιτική της ΕΕ, από τους βρετα-νούς συντηρητικούς ως το UKIP, τοκόμμα που επιδιώκει την ανεξαρτησίατου Ενωμένου Βασιλείου. Ο ΣΥΡΙΖΑόφειλε να ερωτοτροπήσει, με τη Ρωσίακαι την Κίνα, να χαϊδέψει την πρόθεσήτης να αποκτήσει η Μόσχα ένα νησί γιανα το μετατρέψει σε στρατιωτική βάσηστη Μεσόγειο, ακριβώς για να αποθαρ-ρύνει τα στρατηγήματα του ΝΑΤΟ. Πα-ραφράζοντας τον Ντοστογιέφσκι, θαλέγαμε ότι, τώρα που ο Θεός – ΕΕ απέ-τυχε, όλα επιτρέπονται.

Απουσία αλληλεγγύης

Τα μοιρολόγια που ακούγονται γιατην ωμή αδιαφορία της ΕΕ απέναντιστην απελπιστική κατάσταση του ελ-ληνικού λαού, για την τυφλή γραφει-οκρατική επιμονή της να ταπεινώνεικαι να επιβάλλει τη σκληρή πειθαρχίατης στους Έλληνες, για την πλήρηαπουσία αλληλεγγύης από τις χώρεςτης νότιας Ευρώπης, όπως η Ιταλία ή ηΙσπανία, για την Ελλάδα, όλα αυτά ταμοιρολόγια θα όφειλαν να έχουν ωςμόνη απάντηση το ακόλουθο ερώτημα:μα όλα αυτά είναι απρόσμενα; Τι περί-μεναν, λοιπόν, όλοι αυτοί που εκφρά-ζουν τη λύπη τους γι΄ αυτή την κατά-σταση; Ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρα-τία, κατά κάποιο μαγικό τρόπο, θαέτεινε ευήκοο ους στα επιχειρήματατου ΣΥΡΙΖΑ;

Η γραφειοκρατία της ΕΕ κάνειαπλώς ό,τι έκανε πάντα. Θα προσά-ψουμε, λοιπόν, στην Ελλάδα ότι στρέ-φεται προς τη Ρωσία και την Κίνα, προ-κειμένου να ζητήσει βοήθεια, σαν ναμην ήταν η ίδια η ΕΕ που ωθεί την Ελ-λάδα να ενεργήσει έτσι ασκώντας πάνωτης μιας πλήρως ταπεινωτική πίεση.

Αναζητώντας την κυριαρχία

Τα φαινόμενα του τύπου ΣΥΡΙΖΑ έρ-χονται να δείξουν αν και κατά πόσοισχύει η παραδοσιακή διάκριση αρι-στερά /δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδαταυτοποιείται ως άκρα αριστερά. Τοκόμμα της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία το-ποθετείται στην άκρα δεξιά. Ωστόσο,

Ο ηρωισμός του ΣΥΡΙΖΑ,όταν κερδήθηκε η δημο-κρατική πολιτική μάχη,συνίστατο στο γεγονόςότι διακινδύνευσε ένασυμπληρωματικό βήμαστην κατεύθυνση τηςδιατάραξης της καλήςλειτουργίας του κεφα-λαίου.

“Ένα ευρωπαϊκό κίνημαμε αφορμή την Ελλάδα

Αυτή η πολιτική συνε-χίζεται, γιατί δεν βρί-σκει απέναντί της ένακοινωνικό και πολιτικόκίνημα αρκετά δυνατό,για να προβάλει μιαάλλη δυνατή επιλογή.Μια επιλογή που θαβρίσκεται σε αντιστοι-χία με την απαίτησηγια μια ανθρωπιστικήεξέλιξη και μια δημο-κρατία νέου τύπου.

Page 29: Εποχή 26-07-2015

Η ΕΠΟΧΗ 26 Ιουλίου 2015 3311ΘΕΩΡΙΑ

τα δύο κόμματα μοιράζονται αρκετάκοινά: μάχονται και τα δύο, ας πούμε,για την κρατική κυριαρχία, εναντίοντων πολυεθνικών… Συνεπώς, είναι λο-γικό ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα να έχειπροχωρήσει σε μια συμμαχία με έναμικρό δεξιό κόμμα, που υπερασπίζεταιτην ανεξαρτησία.

Στις 22 Απριλίου 2015 ο ΦρανσουάΟλάντ είχε δηλώσει στην τηλεόραση ότιο λόγος της Λεπέν θύμιζε το λόγο ουκομμουνιστή ηγέτη Ζορζ Μαρσέ τη δε-καετία 1970, καθώς υπερασπιζόταν μεπατριωτικούς τόνους τους Γάλλους πουτους εκμεταλλευόταν, ρίχνοντάς τουςστη δυστυχία, το διεθνές μεγάλο κεφά-λαιο. ∆εν είναι, λοιπόν, καθόλου παρά-ξενο που η Λεπέν υποστήριξε τον ΣΥ-ΡΙΖΑ… Όλα αυτά δεν λένε τίποτα πε-ρισσότερο από αυτά που ψελλίζει ηπαλιά φιλελεύθερη σωφροσύνη, για τηνοποία ο φασισμός είναι ένα είδος σο-σιαλισμού. Αρκεί, ωστόσο, να προσθέ-σει κάποιος στο κάδρο τους μετανάστεςεργάτες, για να καταρρεύσει μόνο τουαυτό το κατασκεύασμα.

Από τον Μαντέλα έως τον Λούλα

Το τελευταίο πρόβλημα είναι πολύπιο βασικό. Η αιώνια ιστορία της σύγ-χρονης αριστεράς είναι η ιστορία ενόςηγέτη ή ενός κόμματος που εκλέγεταιμέσα σε γενικό ενθουσιασμό με τηνυπόσχεση ενός «καλύτερου κόσμου»(από τον Μαντέλα ως τον Λούλα), πουόμως, αργά ή γρήγορα, συνήθως μέσασε μερικά χρόνια, βρίσκονται αντιμέτω-ποι με ένα κρίσιμο δίλημμα: να θίξουντους καπιταλιστικούς μηχανισμούς ή«να παίξουν το παιχνίδι»; Αν προκαλέ-

σουν αναταραχή σ’ αυτούς τους μηχανι-σμούς, θα «τιμωρηθούν» από τις αγορέςκαι γρήγορα θα υποστούν τις συνέπειεςτης αντεκδίκησης, αντιμετωπίζοντας τοοικονομικό χάος και ό,τι το συνοδεύει.

Ο ηρωισμός του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κερδή-

θηκε η δημοκρατική πολιτική μάχη, συ-νίστατο στο γεγονός ότι διακινδύνευσεένα συμπληρωματικό βήμα στην κατεύ-θυνση της διατάραξης της καλής λει-τουργίας του κεφαλαίου. Το δίδαγμααπό την ελληνική κρίση είναι ότι το κε-φάλαιο, παρότι είναι τελικά ένα συμβο-λικό δημιούργημα, αποτελεί την πραγ-ματικότητά μας. Με άλλα λόγια, οι αγώ-νες των κινημάτων διαμαρτυρίας σή-μερα συνιστούν έναν συνδυασμό διαφο-ρετικών επιπέδων, που αποτελεί ακρι-βώς τη δύναμή τους: τα κινήματα αυτάαγωνίζονται για μια («κανονική» κοινο-βουλευτική) δημοκρατία αντιμέτωπα μεαυταρχικά καθεστώτα. Μάχονται κατάτου ρατσισμού και του σεξισμού και ει-δικότερα κατά του μίσους εναντίον τωνμεταναστών και των προσφύγων. Αγω-νίζονται για το κράτος – πρόνοιας αντι-μέτωπα με το νεοφιλελευθερισμό. Πα-λεύουν κατά της διαφθοράς στην πολι-τική και την οικονομία (εναντίον τωνμεγάλων ομίλων που καταστρέφουν τοπεριβάλλον). Αγωνίζονται για νέες μορ-φές δημοκρατίας, πέρα από την τελε-τουργία της τρέχουσας πολιτικής (μέσααπό νέες μορφές πολιτικής συμμετοχήςκυρίως). Και, τελικά, θέτουν υπό αμφι-σβήτηση το συνολικό καπιταλιστικό σύ-στημα αυτό καθ’ εαυτό, επιχειρούν ναδιατηρήσουν ζωντανή την ιδέα μιας μηκαπιταλιστικής κοινωνίας.

Συνθήματα και συγκεκριμένοιστόχοι

Πρέπει, πάντως, να αποφύγουν δύοσκοπέλους: τον φτιαχτό ριζοσπαστισμό(του τύπου «το μόνο που ενδιαφέρει,είναι η κατάργηση του νεοφιλελεύθε-ρου-κοινοβουλευτικού καπιταλισμούκαι όλα τα άλλα είναι αστεία»), και τονψευδο-ρεφορμισμό (του τύπου «τώραπου αγωνιζόμαστε κατά της στρατιωτι-κής δικτατορίας και για τη δημοκρατία,ας παροπλίσουμε τα σοσιαλιστικά μας

όνειρα, που θα τα ανακαλέσουμε, ίσως,αργότερα»). Όταν έχουμε να κάνουμεμε μια συγκεκριμένη μάχη, το αποφασι-στικό ερώτημα είναι πώς η εμπλοκήμας σ’ αυτή τη μάχη, ή η απεμπλοκήμας, θα επηρεάσει άλλες μάχες. Κατάγενικό κανόνα, όταν σημειώνεται ηέναρξη μιας εξέγερσης εναντίον ενόςκαταπιεστικού ημιδημοκρατικού καθε-στώτος, όπως στην περίπτωση τηςΜέσης Ανατολής το 2011, είναι εύκολονα κινητοποιηθούν τα πλήθη μέσω συν-θημάτων, τα οποία λειτουργούν σαν«παγίδες πλήθους», συνθημάτων υπέρτης δημοκρατίας, κατά της διαφθοράςκ.λπ. Όταν, όμως, πρόκειται για τηνπροσέγγιση πιο δύσκολων επιλογών,όταν η εξέγερση πλησιάζει στην επί-τευξη των πρώτων στόχων της, πολύγρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι αυτόπου μας καταπίεζε πραγματικά (η απου-σία ελευθερίας, η ταπείνωση, η δια-φθορά, η βεβαιότητα ότι δεν γίνεται ναζήσουμε μια ζωή αξιοπρεπή) παραμένεισαν πρόβλημα με άλλη μορφή.

Στην Αίγυπτο, οι διαμαρτυρόμενοικατάφεραν να απαλλαγούν από το κα-ταπιεστικό καθεστώς Μουμπάρακ,αλλά όχι από τη διαφθορά, και η προ-οπτική μιας ζωής με αξιοπρέπεια απο-μακρύνθηκε ακόμα περισσότερο. Μετάτην πτώση ενός αυταρχικού καθεστώ-τος, τα τελευταία απομεινάρια της πα-τριαρχικής έγνοιας για τον φτωχό μπο-ρεί να εξαφανιστούν, έτσι που η πρό-σφατα αποκτημένη ελευθερία να κατα-βροχθίζεται από την ελευθερία επιλο-γής της μορφής της εξαθλίωσης. Ηπλειονότητα παραμένει φτωχή, αλλάτης αναγγέλλουν ότι, στο βαθμό πουείναι πια ελεύθερη, μπορεί να λογαριά-ζει τη φτώχεια της. Σε μια τέτοια κατά-σταση, πρέπει να δεχτούμε ότι ο στόχοςπου επιδιώκαμε ήταν ελλιπώς προσδιο-ρισμένους, έπασχε από έλλειψη ακρί-βειας.

Το κουράγιομπροστά στην απελπισία

Μπορούμε να πούμε ότι το πρότυπο δημοκρατικό σχήμαμπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν μορφή της μη ελευ-θερίας: η πολιτική ελευθερία μπορεί εύκολα να προ-

σφέρει το νόμιμο πλαίσιο μιας οικονομικής σκλαβιάς, όπου όσοιδεν έχουν τα μέσα πωλούν τον εαυτό τους «ελεύθερα» και κα-ταλήγουν σε κατάσταση δουλείας. Γι’ αυτό δεν αρκεί να απαι-τούμε απλά την πολιτική δημοκρατία: χρειάζεται να απαιτούμετον εκδημοκρατισμό της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Μελίγα λόγια, χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι αυτό που στην αφε-τηρία θεωρούσαμε ως αδυναμία πλήρους πραγμάτωσης μιαςευγενούς αρχής (της δημοκρατικής ελευθερίας), είναι στηνπραγματικότητα εσωτερική αδυναμία της ίδιας της αρχής.Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τηνατελή πραγμάτωση μιας ιδέας, αλλά με μια στρέβλωση πουενυπάρχει σ’ αυτή. Η κυρίαρχη ιδεολογία κινητοποιεί εδώ ολό-κληρο το οπλοστάσιό της με σκοπό να μας εμποδίσει να οδηγη-θούμε σ’ αυτό το ριζοσπαστικό συμπέρασμα. Οι υποστηρικτέςτης αρχίζουν να μας λένε ότι η δημοκρατική ελευθερία συνε-πάγεται μια υπευθυνότητα, ότι έχει ένα τίμημα και ότι το να πε-ριμένουμε τα πάντα από αυτήν, αποτελεί απόδειξη ανωριμότη-τας. Ενεργώντας μ’ αυτό τον τρόπο μας κατηγορούν ότι είναιδική μας η αδυναμία: σε μια ελεύθερη κοινωνία, μας λένε, εί-μαστε όλοι καπιταλιστές με τον τρόπο μας, επενδύουμε στιςυπάρξεις μας, με τον δικό μας τρόπο, και αν θέλουμε να πετύ-χουμε στη ζωή, πρέπει να προτιμήσουμε την εκπαίδευση απότη διασκέδαση, για παράδειγμα.

Σε ένα επίπεδο πιο άμεσα πολιτικό, η αμερικανική εξωτερικήπολιτική έχει επεξεργαστεί μια ιδιαίτερα μελετημένη στρατη-γική, που της επιτρέπει να ασκεί μια «διαχείριση καταστρο-φών», δηλαδή να περιορίζει τις αντιξοότητες επαναφέρονταςστην επιθυμητή κατεύθυνση έναν λαϊκό ξεσηκωμό μέσω κοι-νοβουλευτικών διαύλων, όπως έκανε με επιτυχία στη ΝότιαΑφρική μετά την πτώση του απαρτχάιντ. Αλλά και στις Φιλιπί-νες μετά την πτώση του Μάρκος, ή ακόμα στην Ινδονησία μετάτην πτώση του Σουχάρτο. Μέσα σ’ αυτόν ακριβώς τον τύποσχήματος η ριζοσπαστική χειραφετητική πολιτική αντιμετω-πίζει την πιο μεγάλη πρόκληση: Πώς μπορεί να προχωρήσει πιοπέρα, μόλις περάσει η πρώτη και γεμάτη ενθουσιασμό φάση;Πώς μπορεί να γίνει το επόμενο βήμα, χωρίς να υποκύψει στονπειρασμό του καταστροφικού «ολοκληρωτισμού»; Πώς μπορείνα πας πιο πέρα από τον Μαντέλα, χωρίς να γίνεις Μουγκάμπε;

Σ’ αυτό ακριβώς το στάδιο το κουράγιο μπροστά στην απελ-πισία αναδεικνύεται κρίσιμο. Το «όχι» στο ελληνικό δημοψήφι-σμα μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο που θα βρει η Ελλάδα νααντιμετωπίσει την αναγκαστική παράδοση αναλαμβάνονταςέναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο κατά της οικονομικής κατο-χής.

Το “όχι” στο ελληνικό δημο-ψήφισμα μπορεί να επιβιώσειστον τρόπο που θα βρει η Ελ-

λάδα να αντιμετωπίσει την αναγκα-στική παράδοση αναλαμβάνοντας ένανυπομονετικό ανταρτοπόλεμο κατά τηςοικονομικής κατοχής.

Πολιτική ελευθερία,οικονομική σκλαβιά

Page 30: Εποχή 26-07-2015

Οι πολιτικές του τσίπουρου

Τα αποστάγματα έγινανκαταλύτες για τη δημιουργία(ή την αναβίωση) ενόςολόκληρου πολιτισμικούκώδικα όπου η χαμηλήςκλίμακας εμπορικήδραστηριότητα τωνκαφενείων και τωνμεζεδοπωλείων, δενλειτουργούσεαντιπαραθετικά, αλλάεπικουρικά προς τηνκοινοτική συνοχή στακατώτερα στρώματα.

Το αλκοόλανέκαθενυπήρξεσύμβολο τηςφυγοπονίαςτων εργατών,της μη-ολοκληρωμένης υπαγωγήςτους στιςαπαιτήσειςτου χρόνουεργασίας.

“Του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

Οοικονομικός ορθολογισμός πουπροσπαθεί να επιβάλλει η εργαλει-οθήκη, πάει κατευθείαν περίπατο

όταν φτάσει κανείς στην απάντηση του Ορ-γανισμού στις ενστάσεις: «αναγνωρίζει ότιη πρόταση αυτή είναι βλαπτική για τα συμ-φέροντα των μικρών αποσταγματοποιών,αλλά χαρακτηρίζει ως πλεονέκτημα ότι ηπλήρης απαγόρευση μπορεί εύκολα ναελεγχθεί» (Εφημερίδα των Συντακτών,19.07). Η συνοπτική αυτή απάντηση του ορ-γανισμού περιλαμβάνει όλα τα δυνατά επί-πεδα ανάγνωσης του μέτρου: την αδιαφο-ρία για τις υφεσιακές του συνέπειες, την τι-μωρητική του φύση (ως μέρος ενός ευρύτε-ρου τιμωρητικού συνόλου), την έμφαση στηδιάσταση του ελέγχου, την απουσία των κα-ταναλωτών από την εξίσωση, αλλά και τονκυνισμό με τον οποίον αφοπλίζονται ολό-κληρες παραγωγικές τάξεις στη διαδικασίατης αναδιάρθρωσης.

Στα χρόνια της κρίσης, το χύμα τσίπουρο,η ρακή, το ούζο και η σούμα ανέκτησαν τηνπολιτισμική τους υπόσταση. Γλιτώνονταςαπό την τετραπλή φορολογική άνοδο πουυπέστησαν τα εμφιαλωμένα ποτά την πε-ρίοδο 2009-2010, τα σπιτικά αποστάγματαανταποκρίθηκαν καλύτερα απ’ οτιδήποτεάλλο στη ραγδαία υποτίμηση των εισοδη-μάτων και τα νέα όρια που αυτή έθετε στηναξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Περιο-χές της Αθήνας όπως τα Πετράλωνα και τοΚουκάκι, που τράβηξαν μαζικά νέους μα-

γαζάτορες στην εποχή της κρίσης, έχουν ναεπιδείξουν πολύ περισσότερα μεζεδοπω-λεία και τσιπουράδικα απ’ ό,τι μπαρ ήκλαμπ, ενόσω τα μεγάλα ξενυχτάδικα πε-ριορίζουν χρόνο με το χρόνο τον τζίρο τους,επιβιώνοντας κυρίως μέσα από τη συγγέ-νεια με εναλλακτικούς μηχανισμούς όπωςοι σχολικοί σύλλογοι και οι πανεπιστημια-κές παρατάξεις.

Νέα ενδοσκόπησητης εγχώριας παράδοσης

∆εν ήταν μόνο η χαμηλή τους φορολό-γηση που επέτρεπε τη διάθεση σε χαμηλέςτιμές, αυτό που έδωσε στα εγχώρια απο-στάγματα το προβάδισμα. Τα μεζεδοπωλείαάρχισαν την αναγέννησή τους ήδη από τηνπροηγούμενη δεκαετία, πατώντας σε μια δι-ευρυμένη κοσμοπολίτικη διάθεση – πιθα-νώς εκπορευόμενη από το κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης – που οδηγήθηκε σε μιανέα ενδοσκόπηση της εγχώριας παράδοσηςμε όρους «έθνικ» και αποτυπώθηκε περί-τρανα στην ξαφνική δημοφιλία μουσικώνόπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οιΧαΐνηδες, αλλά και στη διάδοση ενός ρε-περτορίου – απογυμνωμένου από το αυθεν-τικό πολιτισμικό του περιβάλλον και εξιδα-νικευμένου – που συνδύαζε ρεμπέτικα, κρη-τικά, ικαριώτικα και άλλα, ενοποιημένα σ’ένα αυθαίρετο σύνολο «ελληνικής» μουσι-κής απ’ το οποίο απουσίαζε τόσο η κοινω-νική καταγωγή αυτών των ειδών, όσο και τοιδιαίτερο κοινοτικό τους ανάφορο.

Καθώς όμως «το αληθινό δεν είναι παράμια στιγμή του ψεύτικου», η ενδοσκοπικήαυτή βουτιά στα νερά της παράδοσης φιλο-ξένησε στα διάκενα των πολλών προβλη-μάτων που είχε ως κουλτούρα και κάποιαψήγματα αυθεντικότητας, ορατά περισσό-τερο στην επαρχία και λιγότερο στα ελλη-νικά αστικά κέντρα: αναζωογόνησε έθιμαόπως τα πανηγύρια, διέχυσε τον εσωτερικότουρισμό σε άλλοτε παραμελημένα μέρηκαι έσπασε μερικώς το ταμπού της απο-αστικοποίησης. Σ’ αυτή τη διαδικασία, τααποστάγματα έγιναν καταλύτες για τη δη-μιουργία (ή την αναβίωση) ενός ολόκληρουπολιτισμικού κώδικα όπου η χαμηλής κλί-

μακας εμπορική δραστηριότητα των καφε-νείων και των μεζεδοπωλείων, δεν λειτουρ-γούσε αντιπαραθετικά, αλλά επικουρικάπρος την κοινοτική συνοχή στα κατώτεραστρώματα.

Το σύμβολο της φυγοπονίας

Η πρόταση του ΟΟΣΑ για την παρανομο-ποίηση των χύμα αποσταγμάτων δεν πλήτ-τει πρωτίστως οικονομικούς, αλλά πολιτι-σμικούς κι αναπαραγωγικούς τομείς. Με τούψος των μισθών να είναι πλέον εξαιρετικάχαμηλό και την περαιτέρω μείωσή του ναείναι αναμενόμενη, η εξαφάνιση της δυνα-τότητας για φτηνή διασκέδαση θα επιφέρειένα βαρύ πλήγμα στο βιοτικό επίπεδο καιτο ηθικό της εγχώριας εργατικής τάξης, πα-ραδοσιακής ή «γνωσιακής». Καθώς, επίσης,μιλάμε για ένα μέτρο που όλοι συμφωνούνπως δεν θα έχει το επιθυμητό δημοσιονο-μικό αποτέλεσμα, αφού θα ενθαρρύνει τηφοροδιαφυγή, είναι απορίας άξιον το πώςφτάνει να προτείνεται από τους φερόμε-νους ως «τεχνοκράτες» της οικονομικής ευ-ρωστίας.

Η απάντηση είναι απλή: στην καπιταλι-στική οικονομική σκέψη, που δεν χάνει ευ-καιρία να δηλώνει το ενδιαφέρον της γιατην υγεία και την ευζωία, οι «βλαβερές» συ-νήθειες και οι ανεπίσημες μικρο-οικονομίεςδεν κρίνονται από τα οικονομικά, αλλά απότα κοινωνικά τους αποτελέσματα. Το αλ-κοόλ ανέκαθεν υπήρξε σύμβολο της φυγο-πονίας των εργατών, της μη-ολοκληρωμέ-νης υπαγωγής τους στις απαιτήσεις τουχρόνου εργασίας, ενώ η αυτονομία αυτώντων – τοπικών συνήθως – παραγωγικώνκλάδων κρίνεται ως αποτυχία του κεφα-λαίου να κατακτήσει το σύνολο των σφαι-ρών της κοινωνικής ζωής. Οι κοινωνικέςαυτές σφαίρες, ωστόσο, έχουν την τάση ναμην παραδίδονται αμαχητί: όταν οι Άγγλοινομοθέτες του 18ου αιώνα θεώρησαν καλήιδέα να ανεβάσουν τους φόρους των απο-σταγμάτων, καθιστώντας τα απρόσιτα γιατο εξαθλιωμένο βρετανικό προλεταριάτο,είδαν το Λονδίνο να καίγεται στην περι-βόητη «εξέγερση του τζιν» και αναγκάστη-καν να αλλάξουν πορεία.

Μόνο σαν μια ιδιότυπη διασταύρωση έμμεσης μείωσης του βιοτικούεπιπέδου των εργαζομένων και βιοπολιτικού μέτρου μπορεί να γίνειαντιληπτή η πρόταση για το χύμα τσίπουρο που περιλαμβάνεται στηδεύτερη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, η καθολική εφαρμογή της οποίαςαποτελεί μέρος των προαπαιτούμενων για την επίτευξη συμφωνίαςτης ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές. Ο στόχος τωνπροτάσεων του ΟΟΣΑ είναι ρητά διατυπωμένος στις εκθέσεις του: ναάρει τα διάφορα εμπόδια που τίθενται στον ελεύθερο ανταγωνισμόκαι τα οποία αποτρέπουν ή περιορίζουν την οικονομική ανάπτυξη,που στην περίπτωση του ιδιαίτερα δημοφιλούς αποστάγματος αφοράτον αθέμιτο ανταγωνισμό ανάμεσα στις μεγάλες ποτοποιίες και ταινκόγκνιτο καζάνια.