Ο Σπύρος ένας φτωχός αγρότης και ο Νικόλας, γιος ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, ήταν στα δεκαοκτώ τους χρόνια, έπρεπε να χωριστούνε ,γιατί ο Νικόλας θα πήγαινε να σπουδάσει στο εξωτερικό, ενώ ο Σπύρος θα έπρεπε να μείνει στο νησί, να δουλέψει για να βοηθήσει τον πατέρα του οικονομικά. Έτσι κι έκανε, πήγε στο κτήμα του πλούσιου γαιοκτήμονα του νησιού, ο οποίος ήταν και πατέρας του καλύτερού του φίλου Νικόλα. Ο Σπύρος δούλευε από το πρωί έως το απόγευμα, ήταν εργατικός, πρόθυμος και πάντα γελαστός. Στο τέλος κάθε σκληρής δουλειάς, εκτός από το μεροκάματο, ο πλούσιος γαιοκτήμονας του έδινε κι ένα καφάσι από τα πορτοκάλια που δεν είχαν πουληθεί. Η μητέρα του Σπύρου με αυτά έφτιαχνε γλυκό του κουταλιού και μαρμελάδα, που πουλούσε κι έτσι είχαν ένα ακόμη μικρό εισόδημα. Ένα βράδυ ο Σπύρος πήγε στο σπίτι του πλούσιου γαιοκτήμονα, για να του δώσει ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού, κι ένα βάζο με μαρμελάδα που είχε φτιάξει η μητέρα του. Από την πρώτη στιγμή που την είδε στην πόρτα τον λάβωσε το βέλος του έρωτα.

Λεπτή, ψηλή, με όμορφα εκφραστικά μάτια και μακριά κυματιστά ξανθά μαλλιά, ήταν η αδελφή του καλύτερού του φίλου Νικόλα, και κόρη του πλούσιου γαιοκτήμονα. Από εκείνο το βράδυ ξεκίνησε ένα όμορφο και αγνό φλερτ με βόλτες, με χαμόγελα, αστεία και περίπατους στα στενά δρομάκια του νησιού. Ένα βράδυ που ήταν ξαπλωμένος αναρωτήθηκε γιατί τόσα χρόνια δεν την είχε δει ποτέ , όμως, η κούραση τον πρόδωσε και αποκοιμήθηκε, ο ύπνος του πήρε όλες τις ανησυχίες, που έγιναν όμορφα όνειρα, όνειρα με γάμο και πολλά παιδιά. Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος και αποφασισμένος έγραψε ένα γράμμα στον φίλο του, για τα συναισθήματα του, τα αγνά και αληθινά που είχε για την όμορφη αδελφή του. Περίμενε με αγωνία την αντίδραση του φίλου του… Ένα πρωί, αντί για το γράμμα είδε στην πόρτα του τον ίδιο, ήταν εκεί έξω από το σπίτι του, άκεφος κι ένα βλέμμα που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις, σχεδόν έτοιμος να καταρρεύσει. Η όμορφη αδελφή του είχε πεθάνει αργά το προηγούμενο βράδυ. Η είδηση στο άκουσμά της έπεσε σαν την κατάρα και τον άφησε

ορφανό, με το αίσθημα του πόνου και μια άδεια καρδιά. Την ώρα της κηδείας, του ήρθαν όλα στο μυαλό του. Τώρα συναρμολογούσε το πάζλ. Υπήρχαν μέρες που η όμορφη κόρη δεν ερχόταν στα ραντεβού, δεν ανησυχούσε όμως, πίστευε πως ο πατέρας της δεν την άφηνε γι’αυτό και δεν την ρωτούσε γιατί δεν ήθελε να την φέρει σε δύσκολη θέση. Ακόμη κι όταν οι μέρες έγιναν μήνας, ούτε και τότε δεν ανησύχησε, η ανησυχία του έγινε όνειρο, ένα όνειρο με όμορφο τέλος. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του, τους γονείς και τον αδελφό, ήταν όλοι ήρεμοι, αυτή η ηρεμία σήμαινε την επίγνωση γι’ αυτό που θα συνέβαινε. Την κατάληξη της ασθένειας του κοριτσιού την ήξεραν εδώ και δέκα χρόνια. Ήταν έξι χρονών όταν έμαθαν για την σπάνια ασθένεια της και την τραγική αλλά αναμενόμενη κατάληξή της. Δέκα χρόνια μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Εκείνη δυνατή, χαμογελαστή, τους έδινε κουράγιο, αλλά συγχρόνως τους προετοίμαζε για την απώλειά της και την θέση της σαν άγγελος πια στον ουρανό. Μόνο τον τελευταίο αυτό χρόνο ήταν στο σπίτι με λίγες μόνο δύσκολες ημέρες στο κρεβάτι. Ο γιατρός τους είχε πει, ο έρωτας

έβαλε την ασθένειά της σε ύπνωση, τα βέλη του έρωτα θεραπεύουν κάθε ασθένεια! << Όμως δεν νικούν!>> Ο Σπύρος για ημέρες είχε πέσει σε κατάθλιψη. Ήταν απογοητευμένος, δάκρυζε με το παραμικρό και τη συναναστροφή με φίλους που κάποτε τον ευχαριστούσαν τώρα δεν την επιδίωκε. Ένιωθε την ψυχή του άδεια, ένιωθε μόνος, αβοήθητος τα έβαλε και με τον Θεό. Αναρωτιόταν γιατί να ζουν κάποιοι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που στην ουσία δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο στη ζωή και να φεύγουν, μικρά παιδιά και νέοι άνθρωποι, είτε από ασθένειες, είτε από ατυχήματα. << Όλα γίνονται για κάποιον λόγο>>.. λένε κάποιοι.

Ο Σπύρος έτσι μια μέρα, μετά από μήνες, ξύπνησε από το << λήθαργο>> που είχε πέσει, είδε την πραγματικότητα και πρώτα απ’ όλα τον φίλο του, που είχε αφήσει τις σπουδές του στο εξωτερικό για να είναι δίπλα του, για να του συμπαραστέκεται. Εκείνος έπρεπε να συμπαρασταθεί στον φίλο του, αλλά και στους γονείς του,γιατί πάντα θα έχουν μια ραγισμένη

καρδιά όσα χρόνια κι ας περάσουν, η απώλεια θα είναι εκεί να τους χτυπά την πόρτα.

Άνοιξε την βαριά καγκελόπορτα, τα εκφραστικά της μάτια τον κοιτούσαν χαμογελαστά, άφησε λίγα λουλούδια πάνω στην μαρμάρινη ταφόπλακα, ένιωσε ευγνωμοσύνη ,που έστω για λίγο ήταν στη ζωή του και του έδειξε τι είναι αγάπη , χαμόγελο, χιούμορ και πόνος που θυμίζει την ανάγκη αλλαγής.. η ζωή όμως συνεχίζεται ακόμη και μετά από μια απώλεια… τι ειρωνεία το όνομα σου μικρή μου ήταν..Ζωή.

Χρήστος ,Α2