Εργατική Αριστερά τ.255

16
Φύλλο Νο 255 9 Νοέμβρη 2011 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ 6045 Απεργίες, καταλήψεις ενάντια στην εφεδρεία 4,5 Στα γήπεδα, στις παρελάσεις, παντού η οργή ξεχειλίζει 7 Η παγκόσμια οικονομική κρίση και το κίνημα στις ΗΠΑ 8-9 ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά σε κρίσιμες επιλογές 6 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ Κυβέρνηση Φρανκεστάιν Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους Εθνικοποίηση των τραπεζών • Κα- μιά θυσία για το ευρώ • Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ Πολυτεχνείο 2011 Η φετινή διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα είναι η πρώτη κινη- τοποίηση απέναντι στη «νέα κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης». Με την έμπνευ- ση της μεγαλειώδους εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 αλλά και με την παρα- καταθήκη των κινητοποιήσεων (48ωρη απεργία, καταλήψεις, παρελάσεις, «δεν πληρώνω» κ.λπ.) που έριξαν την κυ- βέρνηση του ΓΑΠ, να συνεχίσουμε την προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου. Οι δυνάμεις της Αριστεράς να μπουν μπροστά και να καλέσουν σ’ ένα μαζικό, ενωτικό, απεργιακό εορτασμό. Η ανάγκη για ένα νέο «Πολυτεχνείο» είναι πιο επί- καιρη, αλλά και πιο εφικτή, από ποτέ. Όλοι στις διαδηλώσεις την Πέμπτη 17 Νοέμβρη

description

εφημερίδα Εργατική Αριστερά, τεύχος 255, 9/11/2011

Transcript of Εργατική Αριστερά τ.255

Page 1: Εργατική Αριστερά τ.255

Φύλλο Νο 255

9 Νοέμβρη 2011

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Απεργίες, καταλήψεις ενάντια στην εφεδρεία

4,5

Στα γήπεδα, στις παρελάσεις, παντού η οργή ξεχειλίζει

7

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και το κίνημα στις ΗΠΑ

8-9

ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά σε κρίσιμες επιλογές

6

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

ΚυβέρνησηΦρανκεστάιν

• Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους • Εθνικοποίηση των τραπεζών • Κα-μιά θυσία για το ευρώ • Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ

Πολυτεχνείο 2011

Η φετινή διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα είναι η πρώτη κινη-τοποίηση απέναντι στη «νέα κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης». Με την έμπνευ-ση της μεγαλειώδους εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73 αλλά και με την παρα-καταθήκη των κινητοποιήσεων (48ωρη απεργία, καταλήψεις, παρελάσεις, «δεν

πληρώνω» κ.λπ.) που έριξαν την κυ-βέρνηση του ΓΑΠ, να συνεχίσουμε την προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου. Οι δυνάμεις της Αριστεράς να μπουν μπροστά και να καλέσουν σ’ ένα μαζικό, ενωτικό, απεργιακό εορτασμό. Η ανάγκη για ένα νέο «Πολυτεχνείο» είναι πιο επί-καιρη, αλλά και πιο εφικτή, από ποτέ.

Όλοι στις διαδηλώσεις την Πέμπτη 17 Νοέμβρη

Page 2: Εργατική Αριστερά τ.255

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μ έσα στις ταχύτατα με-ταλλασσόμενες συν-θήκες, η συζήτηση

μέσα στην Αριστερά για το ζήτη-μα του ευρώ πρέπει να προχωρή-σει με νέα κριτήρια.

Ένα πρώτο καινούργιο ζήτημα είναι ότι τροποποιείται η στάση των μεγάλων δυνάμεων. Μέχρι σήμερα η προσχώρηση μιας χώ-ρας-μέλους της ΕΕ στο ευρώ θε-ωρούνταν ως αμετάκλητη από-φαση. Οι θεμελιώδεις συνθήκες της Ευρωζώνης απέκλειαν το εν-δεχόμενο αποβολής μιας χώρας από το ευρωνόμισμα. Σήμερα, το βάθος της κρίσης αλλάζει τα δεδομένα. Ο υπουργός οικονο-μικών της Γερμανίας δηλώνει: «(Οι Έλληνες) ή θα κάνουν μεταρ-ρυθμίσεις εντός της ευρωζώνης ή δεν θα κάνουν μεταρρυθμίσεις και θα φύγουν. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει». Η Μέρκελ, εξάλ-λου, προειδοποίησε ότι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια οι ευ-ρωσυνθήκες θα τροποποιηθούν, με στόχο να καταστεί εφικτή η αποβολή των «αποτυχημένων» κρατών από την ευρωζώνη.

Ανάλογα αρχίζει να τροπο-ποιείται και η στάση των ντό-πιων κυρίαρχων τάξεων. Μέχρι σήμερα η συμμετοχή τους στο κλαμπ του ευρώ θεωρούνταν ως περίπου υπαρξιακό ζήτημα. Ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Καρατζαφέρης, ακόμα και ο Κουβέλης, είναι πρόθυμοι να σφαγιάσουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώμα-τα προκειμένου να παραμείνει «η χώρα» στην ευρωζώνη.

Όμως, όλο και περισσότεροι καπιταλιστές αρχίζουν να θυμί-ζουν ότι ο καπιταλισμός υπήρχε και πριν από το ευρώ και κατά συνέπεια μπορεί να υπάρξει και μετά από αυτό. Αυτή η «εσω-τερική» συζήτηση προϋπήρχε. Κάποιοι ιδιαίτερα επιθετικοί βα-ρόνοι του χρήματος (π.χ. Βγε-νόπουλος) δήλωναν ότι, αφού ολοκληρωθεί η «εσωτερική υπο-τίμηση» εντός ευρώ, θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο άγρια περίοδος με «νομισματική υπο-τίμηση» μέσω της επιστροφής στη δραχμή. Όμως η συζήτηση αυτή επιταχύνεται καθώς όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι η έξοδος από το ευρώ καθίσταται πλέον ένα πιθανό και ίσως κοντι-νό ενδεχόμενο. Ο Λ. Παπαδήμος δήλωσε χαρακτηριστικά: «Εγώ έχω υπογράψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, δεν δέχομαι να είμαι αυτός που θα υπογράψει την έξοδό της». Η δή-λωση του Έλληνα αρχιτραπεζίτη δείχνει ότι η κυρίαρχη τάξη αντι-μετωπίζει πλέον το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ ως πιθανό θέμα των επόμενων μηνών!

Σε αυτό το έδαφος, λοιπόν, πρέπει να προχωρήσει η συζή-τηση. Η Αλέκα Παπαρήγα, στην τελευταία συνέντευξή της, απα-ντώντας στην ερώτηση «ευρώ ή δραχμή;» υπογράμμισε: «Δεν θα πάμε με τους κερδοσκόπους του ευρώ ή με τους κερδοσκόπους της δραχμής…», και μάλλον γνω-ρίζει κάτι παραπάνω.

Ο σ. Ρ. Ρινάλντι, στέλεχος της ΚΟΕ που επιχείρησε να κάνει σημαία το σύνθημα της εξόδου από το ευρώ, σε άρθρο του στο τρέχον φύλλο του «Δρόμου»,

σημειώνει: «Ένα δίλημμα ευρώ ή δραχμή έχει ακόμα δύναμη πάνω σε λαϊκές μάζες, γιατί συνειδη-τοποιούν πως μια άμεση χωρίς προϋποθέσεις επιστροφή στη δραχμή, εδώ και τώρα, σημαίνει βίαιη, δραματική φτωχοποίησή τους…», και έτσι είναι.

Ο σ. Π. Λαφαζάνης, μπαίνο-ντας στον κόπο να συγκεκριμε-νοποιήσει αυτές τις αναγκαίες προϋποθέσεις, γράφει: «Η έξο-δος από το ευρώ, αν συνοδευτεί συνολικότερα με μια σύγχρονη και ριζοσπαστική προοδευτική πολιτική με σοσιαλιστικό ορί-ζοντα, μπορεί να γίνει αφετηρία διεξόδου, ανόρθωσης και ανα-γέννησης της χώρας… προϋ-ποθέτει μια άλλη πραγματική προοδευτική κυβέρνηση…». Το ηγετικό στέλεχος του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, προτείνοντας την έξοδο από το ευρώ, προτείνει ουσιαστικά την επικράτηση μιας άλλης γενικότερης πολιτικής («με ορίζοντα το σοσιαλισμό») που θα επιβληθεί από μιαν άλλη, αριστε-ρή, κυβέρνηση στην εξουσία. Είναι όμως τα θέματα αυτά στην ημερήσια διάταξη των επόμενων μηνών; Στο ίδιο μήκος κύματος οι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούν για κάποια «αντικαπιταλιστική έξοδο από το ευρώ», ταυτίζοντας έτσι το ενδεχόμενο με την εργατική εξουσία.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ευρώ δεν είναι ένα «ου-δέτερο» σύμβολο. Ταυτίζεται με τις άγρια νεοφιλελεύθερες ευρωπολιτικές. Δεν έχουμε κα-μία αντίρρηση στην πρόβλεψη ότι μια σοσιαλιστική ανατροπή στην Ελλάδα, ακόμα και μια «με-ταβατική» περίοδος αριστερής

κυβέρνησης, θα υποχρεωνόταν να σπάσει το πλαίσιο του ευρώ, όπως και πολλά άλλα (π.χ. ιδιωτι-κός χρηματοπιστωτικός τομέας, «ελευθερίες» διακίνησης κεφα-λαίων κ.λπ.).

Όμως το πολιτικό ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι άλλο: Πώς απαντάμε στο δίλημ-μα «ευρώ ή δραχμή» στις τωρινές συνθήκες, όταν δεν είναι άμεσα εφικτή η γενικότερη σοσιαλιστι-κή ανατροπή; Πώς απαντάμε στο ενδεχόμενο αποβολής της χώ-ρας από την ευρωζώνη, με πρω-τοβουλία των Μέρκελ-Σαρκοζί; Πώς απαντάμε αν προκύψουν «νέες ιδέες» για την (καπιταλιστι-κή) ανάπτυξη στην Ελλάδα, με επιστροφή στη δραχμή, με δια-δοχικές υποτιμήσεις για τόνωση της «ανταγωνιστικότητας» και εξαγωγική πολιτική;

Η γνώμη μας είναι ότι το σύν-θημα «καμιά θυσία για το ευρώ» προσφέρει ισορροπία. Δίνει το πλαίσιο για την αναγκαία σύ-γκρουση με τις πολιτικές της ευρωηγεσίας. Δίνει την κατεύ-θυνση για την αναγκαία ανα-τροπή της λιτότητας και όχι την αναζήτηση σε τι νόμισμα θα πληρώσουμε τη λιτότητα. Και ταυτόχρονα προφυλάσσει την Αριστερά από μια ακόμα «θετική πρόταση» (επιστροφή στη δραχ-μή), που στο πλαίσιο του καπιτα-λισμού, μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα πιο ακραία φτωχοποίηση και σε μια γενικότερη πολιτική (παραγωγική ανασυγκρότηση, εξαγωγές κ.λπ.) που θα καθο-δηγεί η αστική τάξη, φορτώνο-ντας τις ακραίες συνέπειες πάνω στους εργαζόμενους και το λαό.

óôá óýíôïìá...Το σεβασμό της προς τον ΓΑΠ, εξέφρασε, λέει,

η Άνγκελα Μέρκελ. Αφού βεβαιώθηκε ότι η κυβέρ-νηση ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε, η Γερμανίδα καγκελάρι-ος εκθείασε την προσφορά του Παπανδρέου, ση-μειώνοντας ότι «με θάρρος και αποφασιστικότητα ξεπέρασε τις αντιστάσεις και έφερε την Ελλάδα στο σωστό δρόμο των μεταρρυθμίσεων»…

N N N

Η εκτίμηση αυτή προκάλεσε τριγμούς στην Ε.Ε. Γιατί ο Σαρκοζί, μιλώντας στον Ομπάμα, διαφώνησε με τη Μέρκελ και χαρακτήρισε τον ΓΑΠ ως «τρελό και καταθλιπτικό». Ακόμα και την τελευταία ημέρα της διαμονής του στο Μαξίμου, ο Γ. Παπανδρέου –ως γνήσιος αντιεξουσιαστής στην εξουσία– επιχείρησε να υπονομεύσει το γαλλογερμανικό άξονα, που κυριαρχεί στην ευρωζώνη…

N N N

Στα σοβαρά τώρα, το ξέσπασμα της κρίσης στην Ιταλία επιταχύνει σοβαρές αλλαγές στην ΕΕ. Το δήλωσε έξω από τα δόντια η Μέρκελ, επανα-φέροντας παλιότερη θέση της για την «επείγου-σα ανάγκη» τροποποίησης των θεμελιωδών συν-θηκών της Ένωσης, ώστε να καθίσταται εφικτή η αποβολή χωρών που αποτυγχάνουν στα δημο-σιονομικά. Το δήλωσε –για πρώτη φορά- και ο Σαρκοζί, κάνοντας λόγο για την προοπτική «δύο ταχυτήτων» στην Ευρωζώνη. Το μόνο που παρέ-λειψε ο Γάλλος πρόεδρος είναι να προβλέψει σε ποια «ταχύτητα» θα βρεθεί η χώρα του. Γιατί η καμπάνα που χτυπά σήμερα για την Ιταλία, ανα-μένεται να ηχήσει σύντομα και για τη Γαλλία…

N N N

Ο τηλεοπτικός αστέρας της «λαϊκής δεξιάς» Γ. Μανώλης, αντιπρότεινε για πρωθυπουργό τον γνωστό κ. Φούφουτο. Σπάνιες στιγμές, αποκα-λυπτικές για το βάθος της διαλυτικής πολιτικής κρίσης…

N N N

Αλλά και στο επίσημο κομματικό στρατόπεδο της ΝΔ, οι εξελίξεις δεν χαρακτηρίζονταν από με-γαλύτερη σοβαρότητα και συνοχή. Το επιτελείο του Αντ. Σαμαρά έφτασε δημοσίως στην κλω-τσοπατινάδα, συζητώντας τη συμμετοχή ή όχι στην υποψήφια «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Ο Αντ. Σαμαράς δήλωσε ότι θα υπερψηφίσει τη νέα δανειακή συνθήκη, αλλά ως αναπόφευκτη και όχι ως ευκταία… Επίσης δήλωσε ότι «ο λόγος του είναι συμβόλαιο» και κατά συνέπεια θεωρεί αρκετή την προφορική δέσμευσή του ότι θα στη-ρίξει όλα τα συμφωνηθέντα, ενώ κατήγγειλε ότι η απαίτηση των ευρωηγετών για γραπτή δέσμευσή του θέτει θέματα αξιοπρέπειας, εθνικής ανεξαρ-τησίας και «η Ελλάς στους Έλληνες»…

N N N

Ο Καρατζαφύρερ παρέμεινε σταθερός υποστη-ρικτής της (όποιας) νέας κυβέρνησης, ενώ σεμνά και ταπεινά σημείωνε ότι του προσεφέρθη υπουρ-γείο, αλλά δεν απεδέχθη την πρόταση…

N N N

Όσο για την Ντόρα Μπακογιάννη, πα-ρέμεινε η σταθεροτέρα υποστηρίκτρια της (όποιας) νέας κυβέρνησης. Αρκεί να υλοποιη-θεί η νέα δανειακή συνθήκη. Η καθαρή φωνή των μεγάλων αφεντάδων…

N N N

Αντίθετα, ο Φ. Κουβέλης, με νηφαλιότητα, προ-σοχή και υπευθυνότητα, δήλωσε ότι θα περιμένει πρώτα να δει τα πρόσωπα της (όποιας) νέας κυ-βέρνησης, να ακούσει τις πολιτικές θέσεις της και μετά –θεού θέλοντος και καιρού ευδοκούντος– θα τοποθετηθεί πολιτικά. Και πάντα νηφάλια…

N N N

Απίστευτη ανακοίνωση του ΚΚΕ διά της οποίας καταγγέλλονται ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για απόπειρα να συμμετάσχουν στην πολιτική δια-μαρτυρία που οργάνωσε… το ΚΚΕ στο Σύνταγμα. Ο λόγος είναι αφοπλιστικός: Πρόκειται για πολιτικούς χώρους «που πεισματικά αρνούνται να καταδικά-σουν τον προβοκατόρικο ρόλο των κουκουλοφό-ρων»! Να ένας καλός λόγος για να συνεχίσει το ΚΚΕ να διαδηλώνει μόνο: Όλοι οι άλλοι μπορεί να του κουβαλήσουν προβοκάτορες. Τόσο καλά…

Ευρώ ή δραχμή;

Οι πραξικοπηματικές αποφάσεις της ευρωηγεσίας που επιβλήθη-καν με τον πιο ωμό τρόπο σε χώ-ρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογα-λία, η Ιρλανδία και η Ισπανία (ενώ ήδη προστίθεται στον κατάλογο η Ιταλία και πιθανότητα ακολουθεί στον κατάλογο ακόμα και η Γαλ-λία!), θέτουν πιεστικά προβλήμα-τα ανάλυσης και πολιτικής στην Αριστερά. Ζούμε σε συνθήκες κατοχής; Ένα μεγάλο τμήμα της Ευρώπης γονατίζει «κάτω από τη

γερμανική μπότα»;

Στα χρόνια του παγκοσμιοποιημέ-νου καπιταλισμού, στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση του «υπαρκτού», αναπτύχθηκαν υπερεθνικοί μηχανισμοί με πρω-τοφανή ισχύ. Οι «αγορές», μεγά-λες ιδιωτικές τράπεζες και μεγά-λα funds συγκέντρωσαν «αξίες» πολλαπλάσιες του ΑΕΠ μεγάλων

χωρών όπως η Γερμανία ή οι ΗΠΑ. Τα όργανα της Ε.Ε. απέκτησαν την πολιτική δύναμη να υπαγο-ρεύουν στις κυβερνήσεις των χω-ρών-μελών κρίσιμες αποφάσεις, θέτοντας προφανώς ζητήματα δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας… Καθόλου τυχαία, όλες αυτές οι αποφάσεις στήριζαν αποκλειστικά τα συμφέ-

ροντα του «σκληρού πυρήνα» της Ε.Ε. και κυρίως της Γερμανίας.

Στην αρχή του 21ου αιώνα διαμορ-φώνονται σχέσεις που θυμίζουν εκείνες των αρχών του 20ού αι-ώνα, μεταξύ των Μεγάλων Δυ-νάμεων και των μισο-αποικιακών χωρών. Με τη διαφορά ότι οι ση-μερινές «υποτελείς» χώρες είναι τμήματα του ανεπτυγμένου καπι-ταλισμού, ενώ κάποιες από αυτές είναι μεγάλες οικονομίες, όπως π.χ. η Ιταλία.

Κατοχή;

(συνέχεια σελ. 10)

Page 3: Εργατική Αριστερά τ.255

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011 η άποψή μας

Τ ο ανεκδιήγητο τετραήμε-ρο σορολόπ για το σχημα-τισμό της κυβέρνησης,

τάχα, εθνικής σωτηρίας, είναι χαρακτηριστικό για την πολιτική κρίση που μαστίζει το σύστημα, σε μια από τις πιο δύσκολες ώρες του, όταν η οικονομική κρίση ξε-φεύγει και ποσοτικά και γεωγρα-φικά από κάθε πρόβλεψη.

Η παράδοση της κυβερνητι-κής εξουσίας στον Παπαδήμο, συμβολίζει την παράδοση όλων των αποφάσεων στους τραπεζί-τες, στους ντόπιους και διεθνείς τοκοφλύγους. Οι απίστευτες παλινωδίες των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μέχρι να ορι-στικοποιηθεί η απόφαση για τον Παπαδήμο, αποδεικνύει την πλήρη υποταγή του πολιτικού προσωπικού στα κελεύσματα της κυρίαρχης τάξης, στην πο-λιτική στάση που από την αρχή επιδείκνυε το στρατόπεδο των προθύμων: του Καρατζαφέρη, της Ντόρας, του Μάνου... Σχη-ματίζεται έτσι και επισήμως ένα «τόξο», από τους σοσιαλδημο-κράτες μέχρι τους ακροδεξιούς, με κυρίαρχο ενοποιητικό στοι-χείο την υποταγή στο μνημόνιο και στις προτεραιότητες που επι-βάλουν οι δανειστές.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου εί-ναι προϊόν συμβιβασμών, παζα-ριών, αλληλοεκβιασμών μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που αξίζει να υπο-γραμμίσουμε ότι κανείς δεν τους έχει δώσει την εξουσιοδότηση για τέτοιο αλισβερίσι. Η παραλυτική σύγκρουση ανάμεσα σε ομάδες και στα στρατόπεδα του κάθε πυ-λώνα του δικομματισμού, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι οι ηγεσίες τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ είναι πλέον «φτερά στον άνεμο», συνέπεια της απόστασης ανάμε-

σα στην πολιτική τους και τις δι-αθέσεις της κοινωνίας, συμπερι-λαμβανομένης και της εκλογικής πελατείας τους.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι επίσης προϊόν πραξικοπηματικών εκβιασμών της ευρωηγεσίας, που οι Μέρκελ-Σαρκοζί επέβαλαν με τον πιο ωμό τρόπο. Και εδώ αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι κανείς δεν τους έχει δώσει τη νομιμοποίη-ση να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις, τις κυβερνήσεις και τις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις των χωρών-μελών της Ένωσής τους.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα είναι μια εξαιρετικά αδύναμη κυβέρνηση. Σαφώς πιο αδύνα-μη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που -παρά τα ολοφάνερα πλέον ελλείμματα ηγεσίας- προερχό-ταν από μια μεγάλη πολιτική και εκλογική νίκη, ενώ διέθετε σο-βαρές προσβάσεις και δυνάμεις επιρροής μέσα στα συνδικάτα.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου θα κληθεί να προχωρήσει εκεί όπου απέτυχε και κατέρρευσε η κυβέρ-νηση ΓΑΠ: Να εφαρμόσει το πο-

λυνομοσχέδιο Βενιζέλου, να υπο-γράψει τις εφεδρείες, να «τρέξει» τις ιδιωτικοποιήσεις, να επιβάλει τα χαράτσια, να παρουσιάσει στον κόσμο τα νέα ακόμα σκλη-ρότερα μέτρα που συνοδεύουν τη νέα δανειακή συνθήκη. Και έχει να το κάνει σε ακόμα δυσκο-λότερες συνθήκες: Όταν η κρί-ση βαθαίνει και επεκτείνεται, με πρώτο μεγάλο σταθμό την Ιταλία.

Όμως το βασικό πρόβλημα της νέας κυβέρνησης θα είναι το βασικό πρόβλημα που είχε και ο ΓΑΠ: Η αντιπολίτευση από τα κάτω, η απειλητική διάθεση του κόσμου να υπερασπίσει τη ζωή του και να αρνηθεί να «απορρο-φήσει» όλα τα βάρη της κρίσης. Η δύναμη που εκδηλώθηκε στη μεγάλη απεργία στις 19-20 Οκτώ-βρη και στις διαδηλώσεις της 28ης Οκτώβρη απειλεί να εισβά-λει μόνιμα στο προσκήνιο και να κάνει τη νέα κυβέρνηση κομμά-τια και θρύψαλα.

Η δύναμη αυτή είναι ο παρά-γοντας που παραλύει τον Σαμα-ρά. Είναι ο παράγοντας που έχει

εμποδίσει τη ΝΔ να φτάσει σε ποσοστό αυτοδυναμίας, παρά την πρωτοφανή ρευστοποίηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ο παράγοντας που αναγκάζει τον Σαμαρά να ψάχνει να βρει φύλλα συκής για να κρύψει την άμεση ένταξη του κόμματός του στο μνημονιακό τόξο, χωρίς πλέον περιθώρια για δημαγωγίες.

Το κρύψιμο του αρχηγού της Δεξιάς πίσω από διαδικαστικά τερτίπια δεν θα είναι αποτελε-σματικό ανάχωμα απέναντι στη λαϊκή οργή μέσα σε ελάχιστες μέρες.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν θα είναι «υπηρεσιακή», μεταβα-τική κυβέρνηση. Θα έχει πρό-γραμμα: Την επιβολή της νέας δανειακής συνθήκης, σε στιγμές απόλυτα κρίσιμες για τους καπι-ταλιστές και το σύστημά τους. Και η κυβέρνηση αυτή είναι από-λυτα αναγκαίο, αλλά και απόλυ-τα εφικτό να ανατραπεί.

Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι ο κόσμος θα κάνει τα δέοντα προς την κατεύθυνση αυτή. Όμως για την έκβαση της μάχης κρίσιμος θα είναι ο ρόλος της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ έχουν πλέον αυξημένες, ιστορικές ευθύνες:

Α) Να επιβάλουν ένα πολι-τικό πλαίσιο που θα ενοποιεί τους αγώνες αντίστασης και θα φράζει το δρόμο στους σχεδια-σμούς των κυρίαρχων δυνάμε-ων. Οι ίδιες οι εξελίξεις επιβά-λουν τα βασικά σημεία αυτού του πλαισίου:

• Άμεση στάση πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους.

• Εθνικοποίηση με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών,

για να ελεγχθεί το αδηφάγο κερ-δοσκοπικό τέρας του ιδιωτικού τομέα και να τεθούν οι βάσεις για γενικότερη ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων.

• Καμιά θυσία για το ευρώ.

• Άμεση αναδιανομή εισο-δήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες, με ταυτό-χρονη βαριά φορολόγηση των κερδών και του πλούτου, με φο-ρολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και ραγδαία μείωση των πολεμικών δαπανών.

Β) Να αναδείξουν την ενό-τητα δράσης, τη συμπαράταξη της Αριστεράς, ως τον πολιτικό πόλο στήριξης του ευρύτερου κινήματος αντίστασης και κερ-δίσματος της εμπιστοσύνης των απλών ανθρώπων.

Γ) Να αναδείξουν μια πειστική εναλλακτική λύση στο ζήτημα της κυβέρνησης και της εξου-σίας. Να ανατρέψουν τους ισχυ-ρισμούς ότι η υποταγή στους ντόπιους και διεθνείς καπιταλι-στές αποτελεί μονόδρομο. Να κάνουν ξανά το σοσιαλισμό μια ελκυστική και επιθυμητή εξέ-λιξη για τη μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών και της νεολαίας.

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελί-ξεις που έρχονται έχουν ιστορι-κή διάσταση. Με πρώτο σταθ-μό την αναγκαία ανατροπή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των «προθύμων» συμμάχων τους, που απειλεί τον κόσμο μας ως μια κυβέρνηση Φρανκε-στάιν, ως ένα ανεξέλεγκτο τέρας φτιαγμένο από τα πιο ετερόκλη-τα συστατικά, αλλά και που είναι πολύ πιθανό εξαιρετικά σύντο-μα να αποδειχθεί κυβέρνηση οπερέτα.

Χάρτινη ενότητα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με στήριξη ΛΑΟΣ και Ντόρας

Κυβέρνηση ΦρανκεστάινΆμεση προτεραιότητα η ανατροπή της

Ο εφιάλτης των ευρωπαϊκών επι-τελείων, η μετάδοση της κρίσης χρέους, είναι πια πραγματικότη-τα. Η Ιταλία βρίσκεται «στο κόκκι-νο», με την απόδοση των 10ετών ομολόγων της να έχει ξεπεράσει κατά πολύ την αντίστοιχη των ελ-ληνικών, όταν ο ΓΑΠ προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης, και να σκαρφαλώνει πάνω και από το «ψυχολογικό όριο» του 7%.

Χωρίς τις «επίσημες δεσμεύσεις» (ακόμα), η Ιταλία βρίσκεται ήδη υπό επιτήρηση. Μετά τη συμ-φωνία στις Κάνες, το ΔΝΤ και η Κομισιόν προσκλήθηκαν από τη Ρώμη για «τεχνική στήριξη» και «έλεγχο» της προόδου των σκλη-ρών αντιμεταρρυθμίσεων που καλείται να εφαρμόσει η Ιταλία. Το στέλεχος της ΕΚΤ (που άρχισε να αγοράζει ιταλικά ομόλογα), Ιβ Μερς, δήλωσε πως η στήριξη θα σταματήσει αν η Ιταλία δεν

υιοθετήσει τις «μεταρρυθμίσεις» που έχει υποσχεθεί.

Παρά τους λεονταρισμούς του Μπερλουσκόνι ότι η Ιταλία δεν έχει πρόβλημα, ότι οι επιθέσεις των αγορών είναι «μόδα» που θα περάσει, και ότι δεν θα χρειαστεί προσφυγή στο EFSF, στην Ευρώ-πη επικρατεί πανικός. Κυβερνή-σεις, οικονομικοί αναλυτές, ευ-ρωγραφειοκράτες παραδέχονται ανοιχτά πως η συζήτηση γίνεται πια σε τελείως διαφορετική βάση: Στο επίκεντρο του προβλήματος δεν είναι πλέον η Ελλάδα και ο φό-βος της μετάδοσης, αλλά η Ιταλία και οι φόβοι για τις δυνατότητες του EFSF και -τελικά- οι φόβοι για το μέλλον της ευρωζώνης.

Δικαιολογημένα. Τα μεγέθη που παίζονται είναι πλέον θηριώδη. Ο ισχυρισμός ότι η (καθόλου σί-γουρη) αύξηση των πόρων του EFSF στο 1 τρισ. ευρώ θα αποτρέ-ψει τους κινδύνους, αποδεικνύε-ται σήμερα γελοίος: Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας φτάνει στο 1,9 τρισ. Αν η «μικρή» Ελλάδα προ-κάλεσε διεθνή πανικό, από τις Βρυξέλλες έως την Ουάσινγκτον, σήμερα απειλείται η τύχη της 3ης μεγαλύτερης οικονομίας στην ευρωζώνη και της 8ης μεγαλύ-τερης στον κόσμο.

Η οικονομική κρίση προκαλεί και πολιτικό σεισμό. Οι μέρες του Μπερλουσκόνι είναι μετρη-μένες. Μια ψηφοφορία ρου-

τίνας για την επικύρωση του απολογισμού του 2011, μετα-τράπηκε σε άτυπο δημοψήφι-σμα στο ιταλικό κοινοβούλιο, όπου ο «καβαλιέρε» έχασε την πλειοψηφία. Η συζήτηση στα ΜΜΕ επικεντρώνεται στους διαδρόμους: Στην ενδεχόμενη αποστασία της Λέγκας του Βορ-ρά, τις ζυμώσεις στη Δεξιά για αναβίωση της παλιάς χριστιανο-δημοκρατίας (Φίνι, Ρουτέλι, Κα-ζίνι με τη στήριξη του προέδρου της Φεράρι και πρώην προέδρου της Κονφιντούστρια, Μοντετζέ-μολο), στην αναζήτηση «τεχνο-κρατών» κ.λπ. Δεν υπολογίζουν όμως έναν κρίσιμο παράγοντα: Στη δίνη της οικονομικής και της

πολιτικής κρίσης που χτυπά την Ιταλία, υπάρχει ένας ακόμα παί-κτης: Μια μεγάλη εργατική τάξη με ακόμα μεγαλύτερες παραδό-σεις αγώνων και ανατροπών…

Και η Ιταλία ίσως είναι μόνο η αρχή. Ο Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν ανακοίνωσε ένα νέο πακέτο μέτρων λιτότητας –το δεύτερο σε δύο μήνες και το σκληρότερο από το 1945. Ακόμα και στη Γαλλία που «απολαμβάνει» αξιολόγηση ΑΑΑ από τους «οίκους», το ζητούμενο για τον Φιγιόν είναι «να αποφευ-χθεί η κατάρρευση της χώρας», ενώ επεσήμανε ότι «η πτώχευση δεν είναι πλέον μια αφηρημένη έννοια». Τα καμπανάκια για το επί-πεδο του χρέους βαράνε και από τα πλέον επίσημα χείλη (όπως ο γάλλος ΥΠΕΞ, Αλέν Ζιπέ), σε μια χώρα-«πυλώνα» του EFSF και της προσπάθειας, τάχα, διάσωσης του συνόλου της ευρωζώνης...

Σκάει η «φούσκα» του χρέους στην Ιταλία

Η κρίση εξαπλώνεται σε όλη την Ε.Ε.

Page 4: Εργατική Αριστερά τ.255

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Μ ε τις καταλήψεις μας, τις πορείες μας και τις απειλητικές, για το σύ-

στημα, απεργίες μας, πετύχαμε τον πρώτο στόχο: η πρώτη εφε-δρεία να εφαρμοστεί στον ΓΑΠ!

Έχοντας νιώσει πολύ καυτή την ανάσα των εργαζομένων που αντιστέκονται, οι δυνάμεις του συστήματος τρέχουν να προλά-βουν να ψηφίσουν και να εφαρ-μόσουν τα τερατώδη μέτρα τους.

Μείωση προσωπικούΝομοθετήθηκε και ζητείται η άμεση εφαρμογή της προσυντα-ξιοδοτικής εφεδρείας, δηλαδή, οι εργαζόμενοι που θα φτάνουν στα δύο χρόνια πριν από τη σύντα-ξη, να βγαίνουν στην εφεδρεία, παίρνοντας το 60% του βασικού μισθού που είχαν πριν από το ενι-αίο μισθολόγιο (και άρα, ακόμα μικρότερες αποδοχές, αφού τα επιδόματα δεν υπολογίζονται). Επιπλέον, ο νόμος αυτός δεν θα εφαρμοστεί άπαξ, αλλά από εδώ και στο εξής, όλοι οι εργαζόμε-νοι που θα είναι δύο χρόνια πριν από τη σύνταξη θα εντάσσονται σε αυτό το καθεστώς, αν δεν το ανατρέψουμε.

Η σφαγή θα επεκταθεί στους προς συγχώνευση φορείς, κα-θώς θα πρέπει να οδηγηθεί στην «εφεδρειακή απόλυση», με από-φαση του φορέα υποδοχής, αριθμός εργαζομένων υποχρε-ωτικής (ΥΕ) και δευτεροβάθμιας (ΔΕ) εκπαίδευσης ιδιωτικού δι-καίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ), ίσος με αυτόν, των εργαζομένων που ήταν στους άλλους φορείς που συνενώθηκαν. Ο εκβιασμός της κυβέρνησης, στις εγκυκλί-ους είναι ότι, αν δεν δοθούν τα ονόματα που ζητάνε, τότε θα βά-λουν όλους τους ΙΔΑΧ εργαζομέ-νους στην εφεδρεία! Ακόμα και

αν κάποιοι φορείς κατόρθωσαν, είτε με ανυποχώρητους αγώνες είτε με συμβιβασμούς, να εξαιρε-θούν από κάποιες επιπτώσεις του νόμου-έκτρωμα, είναι απολύτως βέβαιο ότι αυτό είναι προσωρινό, αφού καραδοκούν άλλες διατά-ξεις στον ίδιο νόμο, που θα τους «τσιμπήσουν» λίγο παρακάτω. Γι’ αυτό είναι επιτακτική ανάγκη η συνειδητοποίηση και επιμελής οργάνωση της συλλογικότητας, αρχικά και βασικά σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων με σκοπό την απαίτηση της συνο-λικοποίησης και γενίκευσης των αγώνων και των διεκδικήσεων όλων μας, από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

Όσο για το στενό Δημόσιο, τόσο οι υπηρεσίες και οι παροχές του προς τους υπόλοιπους εργαζόμε-νους, όσο και οι αξιοπρεπείς όροι εργασίας και μισθού, με τη μορ-φή που ξέραμε, σε νομοθετικό επίπεδο τουλάχιστον, έχουν λάβει τέλος! Η προσυνταξιοδοτική εφε-δρεία θα ισχύει όπως και στους υπόλοιπους φορείς. Οι θέσεις όσων φεύγουν, θα καταργούνται!

Μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, οι μνη-μονιακοί υπουργοί είχαν προθε-σμία να παρουσιάσουν τα σχέδια συρρίκνωσης των υπουργείων τους, ώστε μέχρι το τέλος του 2011, να έχει νομοθετηθεί και κα-ταργηθεί το 30% των υπηρεσιών που υπάρχουν τώρα.

Καταργείται, μέχρι και το 60% οργανικών θέσεων (εφόσον είναι κενές τη στιγμή αυτή). Το 2012 θα είναι χρονιά «αξιολόγησης» όλων ανεξαιρέτως των υπαλλήλων που θα έχουν μείνει σε κάποια θέση στο Δημόσιο. Οι «αξιολογητές» θα είναι εξωτερικοί σύμβουλοι, με… αδιευκρίνιστο μισθό και «προσόντα» και με απλή επί-βλεψη του ΑΣΕΠ («στάχτη στα μάτια»). Το 2013, σχεδιάζουν να ολοκληρώσουν την κατάρρευση του Δημοσίου, να έχουν διαλύσει

πάρα πολλές υπηρεσίες και να έχουν απολύσει την πλειοψηφία των εργαζομένων.

ΑντιστάσειςΗ λέξη-κλειδί είναι το «υπολο-γίζουν». Από τη μεριά μας, οι υπολογισμοί και οι ετοιμασίες, θα είναι οι παντελώς αντίθετες. Για να υπερασπίσουμε την αξι-οπρεπή δουλειά και διαβίωσή μας, για να υπερασπίσουμε και να βελτιώσουμε τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη όλος ο κόσμος, χωρίς να πρέπει να τις πληρώνει πανάκριβα. Δεν θα επιτρέψουμε να απολύονται δάσκαλοι, καθη-γητές, υπάλληλοι Ταμείων, ΚΕΠ, κοινωνικών υπηρεσιών, δομών και προγραμμάτων, για να προ-σλαμβάνονται δυνάμεις κατα-στολής και να «αποζημιώνονται» τραπεζίτες τύπου Λαυρεντιάδη! Οι κενές οργανικές θέσεις χρει-άζεται να καλυφθούν και όχι να καταργηθούν!

Οι συναδέλφισσες και οι συ-νάδελφοι, το τελευταίο διάστη-μα, μας εξέπληξαν ευχάριστα και ελπιδοφόρα. Παρά τα σωμα-τεία-σφραγίδες και τη «νιρβάνα» της εξατομικοποίησης που είχε επιβληθεί για πολύν καιρό, από το τέλος Σεπτέμβρη και μετά, οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση εξήγγειλε η ΑΔΕ-ΔΥ φούσκωσε και εμπλουτίστη-κε από τις πρωτοβουλίες και τη συμμετοχή ανθρώπων, που δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια.

Με εντυπωσιακή ευκολία χρησι-μοποιήθηκαν μορφές και εργα-λεία αγώνα, που μόνο στα βιβλία και τις παλιές εφημερίδες είχαμε διαβάσει! Γεγονός είναι ότι, παρά τους εισαγγελείς που έστειλαν για να μας τρομοκρατήσουν, συνα-δέλφισσες και συνάδελφοι, την επομένη των μεγάλων απεργιών, αγωνιούσαν για το πώς και πότε θα συνεχίσουμε όσα ξεκινήσαμε.

ΣυντονιστικόΤο συντονιστικό Ομοσπονδιών και Σωματείων ενάντια στη δι-άλυση κοινωφελών Δημοσίων φορέων, την εφεδρεία και το νέο μισθολόγιο (που αποτελείται από σωματεία και ομοσπονδί-ες των 151 φορέων) «ξανάπιασε δουλειά» και πραγματοποίησε δράσεις και κινητοποιήσεις. Στις αρχές Νοέμβρη πραγματοποιή-θηκε παράσταση διαμαρτυρίας στα κεντρικά γραφεία του Οργα-νισμού Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) και συγκέντρωση στο υπουργείο Οικονομικών. Η συμμετοχή δεν ήταν ικανοποιητική όσο τις προ-ηγούμενες φορές και αυτό έχει να κάνει και με το γενικότερο κλίμα (αναμενόταν η ψήφος εμπιστο-σύνης στην κυβέρνηση), κυρίως όμως έχει να κάνει με τις αυταπά-τες που καλλιεργείται σε μερίδα εργαζομένων από κυβερνητικούς παράγοντες και διοικήσεις ότι ορι-σμένοι φορείς θα εξαιρεθούν από την εφεδρεία. Ο μόνος υπαρκτός δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός του αγώνα. Το ΗΔΙΚΑ εξαιρέθηκε λόγω της απεργίας διαρκείας των εργαζομένων εκεί.

Το συντονιστικό προσπαθεί να συνεχίσει τη δράση του, παρακά-μπτοντας την αδράνεια που για πολλοστή φορά επιδεικνύουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στην οργάνωση της συνέχειας των κινητοποιήσεων. Μάλιστα, το συντονιστικό με ανακοίνωσή

του στα τέλη Οκτώβρη, απαιτεί από τις Συνομοσπονδίες την κή-ρυξη νέας 48ωρης απεργίας άμε-σα, ενώ κινητοποιήσεις έχουν κη-ρυχθεί και από σωματεία φορέων και οργανισμών.

Η «όποια» κυβέρνηση κλιμα-κώνει τις επιθέσεις της. Για πα-ράδειγμα, στον ΟΣΚ, πέρα από τις εφεδρείες κ.λπ., απολύθηκαν ακόμα 102 συμβασιούχοι ορισμέ-νου χρόνου. Οι δικές μας αντι-δράσεις δεν γίνεται να μην κλιμα-κωθούν. Ο κόσμος μας, μετά τις 24ωρες, τη 48ωρη, τις καταλή-ψεις και τις διαδηλώσεις, «παρέ-λασε» μαζικά, διατυμπανίζοντας το «ΟΧΙ» στα μέτρα εξαθλίωσης των εργαζομένων.

ΚλιμάκωσηΓια να μην αναγκαζόμαστε να «ψαχνόμαστε» πού θα ανοίξου-με τα πανό μας, καλό θα είναι να οργανώσουμε συλλογικά, στους χώρους δουλειάς τι θα κάνουμε. Τα σωματεία μας τα χρειαζόμα-στε στα χέρια μας. Οι χλιαρές κινητοποιήσεις και η αναμονή, τέλος! Να βγάλουμε ανακοινώ-σεις, να οργανώσουμε γενικές συνελεύσεις, να συνεννοηθού-με-συντονιστούμε με ομοειδείς, γειτονικούς, διαθέσιμους εργα-τικούς χώρους, να καταλάβουμε οποιαδήποτε υπηρεσία τολμήσει έστω και μια εφεδρεία!

Οι επιτροπές κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, δημοτικά σχήμα-τα κ.λπ. περιμένουν ανυπόμονα να τους καλέσουμε για συμπα-ράσταση και αλληλεγγύη όπου χρειαστεί. Το ίδιο περιμένουν και από εμάς. Αυτού του είδους η αλ-ληλεγγύη θα αποδειχτεί εξαιρετι-κά χρήσιμη και αποτελεσματική. Στην κυβέρνηση «εθνικής ενότη-τας», μπορούμε να αντιτάξουμε την «αντίσταση ταξικής ενότη-τας» και το σύνθημα «δεν σταμα-τάμε με καμιά κυβέρνηση»!

Με απεργίες και καταλήψειςΌχι σε εφεδρείες και απολύσεις!

Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός του αγώνα

Page 5: Εργατική Αριστερά τ.255

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Νοσοκομείο Παίδων

«Λουκέτο» ετοιμάζεται να μπει στη μοναδική παιδική καρδιοχει-ρουργική μονάδα που λειτουργεί στο νοσοκομείο παίδων Αγ. Σο-φία. Η μονάδα συγχωνεύεται με τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας στο πλαίσιο των συγχωνεύσεων και κλεισιμάτων κλινικών που έχει αποφασίσει το υπουργείο υγείας. Όπως καταγγέλλουν οι γιατροί του νοσοκομείου, η διοίκηση του Αγία Σοφία -για να δικαιώσει τον Λοβέρδο- εφηύρε διάφορες δικαιολογίες, ώστε να μεταφέ-ρει στο Ωνάσειο όλα τα παιδιά που νοσηλεύονταν στην μονά-δα. Ήδη μαζί με την ομοσπονδία τους, την ΟΕΝΓΕ, ζητούν την ανάκληση της απόφασης και την πρόσληψη του απαραίτητου για τη μονάδα προσωπικού, ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία της. Ενά-ντια στο κλείσιμο της μονάδας, η οποία μπορεί να σώσει ζωές μικρών παιδιών, έχει ξεκινήσει συλλογή υπογραφών.

Στο πειθαρχικό η Φιλαρμονική

Για πολλοστή φορά ο δήμαρχος Αθήνας απέδειξε ότι από πρώην Συνήγορος του Πολίτη έχει εξε-λιχθεί στον πιο πιστό συνήγορο

της τρόικας, του μνημονίου και της κυβέρνησης. Είναι σίγουρο πια ότι θα μείνει στην ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης ως ο πιο φανατικός διώκτης των εργαζό-μενων του δήμου του. Τελευταία πράξη του η παραπομπή στο πειθαρχικό των εργαζομένων της φιλαρμονικής του δήμου. Αφορμή στάθηκε το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι θέλησαν στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη να δείξουν την αντίθεσή τους στην πολιτική της κυβέρνησης δένο-ντας μαύρες κορδέλες στα μου-σικά τους όργανα. Η πραγματική αιτία: ο Καμίνης συνεχίζει με τις διώξεις εργαζομένων να γλείφει την κυβέρνηση και την τρόικα για να αποσπάσει χρήματα για το δήμο της Αθήνας από το κράτος, παρά τις προβλέψεις του «Καλλι-κράτη» που λέει ότι οι υπερχρε-ωμένοι δήμοι –όπως αυτός της Αθήνας– δεν θα πάρουν από το κράτος ούτε ένα σεντ.

ΑπογραφείςΣυνεχίζεται η κοροϊδία του κράτους σε βάρος όλων όσοι δούλεψαν ως απογραφείς και τομεάρχες στην απογραφή του πληθυσμού της χώρας. Μετά τις πρώτες κινητοποιήσεις τους το Σεπτέμβρη, είχαν πάρει τη διαβεβαίωση προφορικά από τη διευθύντρια της ΕΛΣΤΑΤ Ν. Ξενάκη ότι έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες αποστολής των καταστάσεων πληρωμής στο Υπ. Οικονομικών. Τα ψέματά της αποκαλύφθηκαν μετά τις κινη-τοποιήσεις των απογραφέων στα μέσα Οκτώβρη, όταν ζήτησαν γραπτή δέσμευση για την ημε-ρομηνία της πληρωμής τους και η ΕΛΣΤΑΤ έβγαλε δημόσια ανα-κοίνωση στην οποία αναφέρει ότι τελικά οι διαδικασίες πληρω-μών δεν θα έχουν ολοκληρωθεί πριν από το τέλος Νοέμβρη. Οι

απογραφείς συνεχίζουν τις βδο-μαδιάτικες συνελεύσεις τους στο Πολυτεχνείο και αναμένεται να προχωρήσουν σε νέες κινητο-ποιήσεις και το Νοέμβρη.

ΟΚΑΝΑ

Δύο μήνες συμπληρώνονται από την έναρξη του σχεδίου Λοβέρδου για τις αλλαγές στην «αντιμετώπιση της εξάρτησης». Ο απολογισμός δεν δικαιολογεί τις θριαμβολογίες της κυβέρνη-σης διά στόματος του ίδιου του υπουργού. Αυτό που έχουν κα-ταφέρει έως τώρα είναι να έχουν κλείσει οι ολοκληρωμένες δομές του ΟΚΑΝΑ που λειτουργούσαν στο κέντρο του Πειραιά και η Β’ Μονάδα της Αθήνας, που λει-τουργούσε στην Καποδιστρίου. Τις προσεχείς ημέρες αναμένεται το κλείσιμο και της Α’ Μονάδας του ΟΚΑΝΑ, που λειτουργεί στα Εξάρχεια. Παρότι το ίδιο διάστη-μα έχουν τεθεί σε λειτουργία 14 νέες μονάδες, τα προβλήματα μεγάλωσαν. Όλες οι νέες μονά-δες είναι υποστελεχωμένες από γιατρούς και νοσηλευτικό προ-σωπικό και λειτουργούν σε ακα-τάλληλους χώρους, μικρούς, με ελλιπέστατο φυσικό φωτισμό και εξαερισμό και με κατασκευ-αστικά προβλήματα. Εξάλλου, δεν υπάρχουν μελέτες για το πού θα έπρεπε να λειτουργούν, με βάση την ανάγκη του πληθυ-σμού. Έτσι έχουμε το παράδοξο να λειτουργούν περισσότερες στα βόρεια προάστια από ό,τι στη Δυτική Αθήνα.

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζήςνέα από τους εργατικούς χώρους

Τις δυνατότητες της περιόδου για τις παρατάξεις της Αριστε-ράς στους χώρους εργασίας δίνουν τα αποτελέσματα των εκλογών του σωματείου ερ-γαζομένων στο Ινστιτούτο Γε-ωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) που πραγμα-τοποιήθηκαν τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη. Την πρώτη θέση στις εκλογές για το Δ.Σ. κατέ-κτησε η Αριστερή Συσπείρωση ΙΓΜΕ, έπειτα από δεκαετίες κυριαρχίας της ΠΑΣΚΕ. Η νίκη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης αποκτά σημαντικές διαστάσεις γιατί στηρίχθηκε από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς στο χώρο. Το ποσοστό της φτάνει στο 42,7%, από 33% στις προη-γούμενες εκλογές, και εκλέγει 6 μέλη στο νέο Δ.Σ. Πέντε έδρες εκλέγει η παράταξη του ΠΑΣΟΚ (ΔΗΣΙΓΜΕ) παίρνοντας ποσο-στό 41%, από 47% στις προηγού-μενες εκλογές. Φθορά τέλος έχει και η παράταξη της Δεξιάς. Η ΔΑΚΕ συγκεντρώνει ποσο-

στό 16,3% από 20% και παίρνει 2 έδρες στο νέο Δ.Σ. Η νίκη της Αγωνιστικής Συσπείρωσης ήρθε και στις υπόλοιπες αρχαι-ρεσίες για εκπροσώπους στο ΕΚΑ, στην Ομοσπονδία Μεταλ-λωρύχων Ελλάδος και στη θέση του εκπροσώπου στο Διοικητι-κό Συμβούλιο του Ινστιτούτου. Η επιμονή των εργαζόμενων

που συμμετείχαν στο ψηφο-δέλτιο της Αγωνιστικής Συσπεί-ρωσης να πρωτοστατούν και να οργανώνουν τους αγώνες αντί-στασης των εργαζόμενων του ΙΓΜΕ, σε συντονισμό με άλλα σωματεία φορέων και οργανι-σμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ήταν το κυρίαρχο στοι-χείο που τους έδωσε τη νίκη.

Εκλογές στο ΙΓΜΕΝίκη της Αριστεράς

Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ ετά τη 48ωρη γενική απεργία-σεισμό στις 19 και 20 του Οκτώβρη,

οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ μοιάζουν με τη στρουθοκάμηλο που βάζει το κεφάλι της στην άμμο και νομίζει ότι δεν φαίνεται. Προ-σπαθούν εναγωνίως να κρυφτούν από τις ευθύνες τους.

Συνδικαλιστική γραφειοκρατίαΤις πρώτες μέρες μετά την 48ωρη προχώρησαν σε αλλεπάλληλες συ-σκέψεις και Δ.Σ. τα οποία το μόνο που αποφάσισαν ήταν να σκεφτούν αν θα πραγματοποιήσουν μια γε-νική απεργία το τελευταίο δεκαή-μερο του Νοέμβρη. Υπήρξαν δύο κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ χωρίς όμως απεργία. Κινητοποιήσεις που προέκυψαν κυρίως μέσα από την πίεση της βάσης των δημοσίων υπαλλήλων και την προσπάθεια των παρατάξεων της Αριστεράς να δοθεί συνέχεια στη 48ωρη.

Κινήσεις πολύ λίγες που η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ (πλειοψηφία και στις δύο συνομοσπονδίες) συνόδευσε με προσπάθεια να πνιγεί το κίνημα των καταλήψεων δημόσιων χώρων και υπουργείων, ακολουθώντας σε κά-ποιες περιπτώσεις, όπως το υπουρ-γείο Ανάπτυξης, τους κατασταλτι-κούς μηχανισμούς της κυβέρνησης και σπέρνοντας το φόβο για παρεμ-βάσεις του εισαγγελέα και συλλή-ψεις. Με αυτά τα μέσα η συνδικαλι-στική γραφειοκρατία προσπαθεί να συνδράμει στην προσπάθεια «σωτη-ρίας της χώρας», όπως έχουν ονομά-σει την προσπάθεια αφαίρεσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, τη μείωση των μισθών και την εφεδρεία.

Αυτό που πραγματικά μπορούν να πετύχουν είναι να καθυστερή-σουν για πολύ πιο μικρό διάστημα από όσο τις προηγούμενες φορές το νέο ξέσπασμα των εργαζόμε-νων. Η οργή των εργαζόμενων θα ξεσπάσει και πάλι βλέποντας τις αρ-νητικές μισθοδοσίες των επόμενων μηνών στο Δημόσιο (όπου το ενιαίο μισθολόγιο θα εφαρμοστεί ανα-δρομικά από 1 Νοέμβρη). Η παύση πληρωμών είναι εδώ!

ΜέτραΜε τον προϋπολογισμό να κατα-τίθεται και να συμπυκνώνει νέες μεγάλες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, θα έρθουν τα κλεισίματα και οι συγχωνεύσεις που τόσο και-ρό σχεδιάζουν κυβέρνηση και τρό-ικα και βέβαια θα προχωρήσουν με ταχύ ρυθμό οι ιδιωτικοποιήσεις, το μεγάλο σχέδιο της ΝΔ από το «Ζά-πειο ΙΙ». Τέλος στον ιδιωτικό τομέα, με το πολυνομοσχέδιο, μπαίνει στην τελική ευθεία το «κούρεμα» των συλλογικών συμβάσεων. Το «κούρεμα» και η έκτη δόση θα φέ-ρουν μια σειρά ακόμη πιο σκληρών μέτρων. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα χάσουν τουλάχιστον τη μισή περι-

ουσία τους και οι συντάξεις είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν από 20% έως 40%. Αν δεν ακολουθηθεί ο εύ-κολος δρόμος ώστε να καλυφθεί η «χασούρα», δηλαδή η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών που κατα-βάλλουν οι εργαζόμενοι –πράγμα που θα σημάνει νέα μείωση μισθών.

ΑγώνεςΑπέναντι σε αυτή την πολιτική υπάρ-χει απάντηση. Οι παλιοί και οι νέοι αγωνιστές που προέκυψαν από το κύμα των καταλήψεων σε πολλούς χώρους έχουν ως πολύτιμη παρα-καταθήκη ότι ο τρόπος για να ρίχνεις πρωθυπουργούς είναι οι αγώνες. Σαν αυτούς που γκρέμισαν τον Πα-πανδρέου. Και με τέτοιους αγώνες χρειάζεται να προχωρήσουμε. Είτε με καθημερινές κινητοποιήσεις και δράσεις στους χώρους που μπορεί να είναι οι επισχέσεις εργασίας που θα ζητούν τα δεδουλευμένα απέ-ναντι στις αρνητικές μισθοδοσίες στο Δημόσιο και τους μήνες που χρωστάει η πλειοψηφία των εργο-δοτών στον ιδιωτικό τομέα. Είτε οργανώνοντας τις πιο καθοριστικές κινητοποιήσεις, δηλ. οργανώνοντας καταλήψεις και γενικές απεργίες και μεγάλες διαδηλώσεις.

Οι διαδικασίες βάσης στους χώ-ρους είναι κρίσιμο ζητούμενο αυτό το διάστημα γιατί μπορούν με αυτή την πολιτική να αναγκάσουν για μια ακόμη φορά τη συνδικαλιστική γρα-φειοκρατία, τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, να κηρύξουν το συ-ντομότερο δυνατό γενική απεργία. Η Αριστερά χρειάζεται να πρωτοστα-τήσει οργανώνοντας μαζί με τους αγωνιστές τέτοιες διαδικασίες στους χώρους και συμβάλλοντας στην ορ-γάνωση κινητοποιήσεων με αίτημα τη μετατροπή της επετείου του Πο-λυτεχνείου σε μέρα γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Δεξιάς-τρόικας-τραπεζιτών.

Ήδη μεγάλο τμήμα των οργανώσε-ων και των συνδικαλιστών που πρό-σκεινται στο ΣΥΡΙΖΑ προωθούν αυτή τη λογική όπως και οργανώσεις και συνδικαλιστές του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από τη συμμετοχή τους στο Συντο-νισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθεί και το ΚΚΕ και όλοι οι αγωνι-στές της Αριστεράς. Ακόμη και οι σύ-ντροφοι από το χώρο της αυτονομίας και των αναρχικών που τα τελευταία χρόνια αλλάζοντας την τακτική τους προσπαθούν να παρέμβουν συνδικα-λιστικά στο εργατικό κίνημα.

Το παράδειγμα των εκλογών στο ΙΓΜΕ (βλέπε νέα από εργατικούς χώρους) αλλά και σε άλλους χώ-ρους που βρίσκονται σε κινητοποι-ήσεις, δείχνει ότι μόνο με τέτοιους τρόπους και τη μέγιστη δυνατή συμπαράταξή της μπορεί η Αριστε-ρά να ανατρέψει πραγματικά τους συσχετισμούς στους χώρους. Και αυτό μπορεί να δώσει ακόμη μεγα-λύτερη ώθηση στο αίτημα για γενι-κή πολιτική απεργία διαρκείας.

Εργατικοί αγώνες διαρκείας για την ανατροπή

Page 6: Εργατική Αριστερά τ.255

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

ΣΥΡΙΖΑ: Μπροστά (ξανά!) σε κρίσιμο σταυροδρόμιΤου Αντώνη Νταβανέλλου

Ο ι συνθήκες της άγριας οικονομικής κρίσης και της πρωτοφανούς πολι-

τικής κρίσης δημιουργούν μεγά-λες ευκαιρίες για την Αριστερά, αλλά και σημαντικούς κινδύνους: Φέρνουν στην επιφάνεια τις αδυ-ναμίες των «επιτελείων» της, αναδεικνύουν τα στρατηγικά και πολιτικά κενά της.

Έτσι, καθόλου τυχαία, ο απο-λογισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις κρίσιμες εβδομάδες είναι αντι-φατικός.

ΑντιφάσειςΟ ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ο μοναδικός, εκπροσωπούμενος στη βουλή, πολιτικός χώρος που στήριξε τη μεγάλη λαϊκή παρέμβαση στις παρελάσεις που μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις την 28η Οκτωβρί-ου. Οι καθεστωτικές δυνάμεις το συγκράτησαν (θυμούνται και την ανάλογη στάση στο Δεκέμβρη του 2008…) και δεν συγχωρούν: Σήμερα τα ΜΜΕ όταν μιλούν για «συριζαίους» εννοούν το γενικό-τερο ριζοσπαστισμό, το ανεξέ-λεγκτο από το σύστημα πολιτικό ρεύμα. Και επιτίθενται στον ΣΥΡΙ-ΖΑ επιδιώκοντας να «κοντύνουν» το ευρύτερο αυτό πολιτικό ρεύ-μα. Δυστυχώς, η ηγεσία του ΣΥΝ δεν αντέχει αποφασιστικά αυτήν την πολιτική πίεση, έστω και αν κατανοεί ότι μεγάλο τμήμα της δυναμικής (ακόμα και της εκλο-γικής δυναμικής…) του κόμματός της οφείλεται στη σύνδεση με αυ-τόν τον γενικότερο εργατικό-λαϊ-κό ριζοσπαστισμό.

Η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου (του ΣΥΝ, που αποδόθηκε

στον ΣΥΡΙΖΑ) σημείωνε: «Θέλου-με να καταστήσουμε απολύτως σαφές πως δεν μας εκφράζουν και δεν υιοθετούμε τις αποδο-κιμασίες απέναντι στο πρόσωπο και στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας». Η ανακοίνωση αυτή είναι ένα χειροπιαστό πα-ράδειγμα των παλινδρομήσεων της ηγεσίας του ΣΥΝ. Τελικά, η Γραμματεία του σχήματος απο-κατάστησε τα πράγματα με την ανακοίνωση που καλούσε «όλους και όλες στους δρόμους», όμως μία ακόμα ζημιά είχε ήδη γίνει…

ΑντιπολίτευσηΣτην κρίσιμη αντιπαράθεση στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τις εξε-τάσεις: Ο Αλέξης Τσίπρας σήκωσε έγκαιρα το γάντι του ΓΑΠ για το δημοψήφισμα (δεσμευόμενος για ένα σκληρό ΟΧΙ, όπως και αν δια-τυπώνονταν τα ερωτήματα…), ο Π. Λαφαζάνης έδωσε τα αναγκαία «αντιευρωπαϊκά» επιχειρήματα και τις συνδέσεις με το ταξικό υπό-βαθρο της απόρριψης της νέας

δανειακής συνθήκες, η κοινο-βουλευτική ομάδα κράτησε την αντιπαράθεση με το ΠΑΣΟΚ από αριστερά… Όμως, την επόμενη «στιγμή», ο Δημ. Παπαδημούλης παρελαύνοντας σε όλα τα κανάλια, δήλωνε ότι η υπό εκκόλαψη κυ-βέρνηση «εθνικής σωτηρίας» θα κριθεί, λέει, «εκ του αποτελέσμα-τος» (!!). Αυτά τα ζιγκ-ζαγκ, αν δεν ελεγχθούν επειγόντως, μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικά στις νέες συνθήκες παροξυσμού της πολιτικής σύγκρουσης.

Η σύγκληση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής απέδει-ξε ότι ο αριστερός προσανατολι-σμός είναι επιλογή μιας μεγάλης πλειοψηφίας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΕΑ πρότεινε μια τακτική κλιμά-κωσης των αγώνων αντίστασης στη λιτότητα, σύγκρουσης με την όποια «νέα» κυβέρνηση με στόχο την ανατροπή της, επιμονή στο κάλεσμα για συμπαράταξη της Αριστεράς, ώστε να συγκροτείται ο πολιτικός πόλος της αντίστα-σης, αλλά και των εναλλακτικών λύσεων στο μνημονιακό μέτωπο.

Πολιτικό πλαίσιοΠροτείναμε, επίσης, το εξής πολιτικό πλαίσιο για να στηρί-ζονται όλες αυτές οι κινήσεις: Στάση πληρωμών προς τους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύ-φους και τραπεζίτες. Εθνικο-ποίηση με κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών και κάθετη αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις. Αναδια-νομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των εργαζομένων μέσα

από την ανατροπή του μνημονί-ου και όλων των συμφωνιών με τους δανειστές. Επιθετική πολι-τική κατά της ΕΕ, με σύνθημα το «καμιά θυσία για το ευρώ», αφού το ζήτημα της αποδέ-σμευσης από την ΕΕ και το ευρώ δεν μπορεί να υλοποιηθεί με φιλοεργατικούς όρους υπό τους σημερινούς πολιτικοκοι-νωνικούς συσχετισμούς. Υπο-γραμμίσαμε ότι η «πλατφόρμα» αυτή έχει μεταβατικό χαρακτή-ρα, αποσκοπεί στη συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων και πολι-τικής δύναμης προς τη μοναδι-κή κατεύθυνση που μπορεί να έχει ως εναλλακτική λύση η Αρι-στερά: Τη διεκδίκηση της σοσι-αλιστικής ανατροπής.

Η κατεύθυνση αυτή μοιάζει να γίνεται αποδεκτή. Μένει όμως να αποδειχθεί αν θα υποστηριχθεί στην πράξη. Γιατί, στις ημέρες που έρχονται αυτό θα είναι το απόλυτο κριτήριο για τις πραγμα-τικές προθέσεις του καθενός.

Καθόλου τυχαία,ο απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις κρίσιμες εβδο-μάδες είναι αντιφατικός

Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Μ ε επιτυχία, σύμφωνα με τους διοργανωτές, πραγματοποιήθηκε η

πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκε-ψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στις διαδικασί-ες της πήραν μέρος περίπου 900 αντιπρόσωποι που -με βάση το εκλογικό μέτρο 1:3-εκπροσωπού-σαν περίπου 3.000 μέλη.

Η συνδιάσκεψη δεν είχε εκπλή-ξεις. Τα κείμενα ψηφίστηκαν όπως κατατέθηκαν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η συζήτηση δεν είχε ενδιαφέρον. Καθόλου τυχαία, στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων βρέθηκαν δυο ζη-τήματα που απασχολούν όλη την Αριστερά: η μετωπική τακτική και το θέμα του ευρώ.

ΣυμμαχίεςΗ απόφαση απέρριψε την πρότα-ση της ΑΡΑΝ για αριστερό μέτω-πο σε κατεύθυνση αντικαπιταλι-στική και ανατρεπτική, ικανό να ηγηθεί νικηφόρων εξεγέρσεων. Υιοθέτησε τη θέση για «μετωπική αντικαπιταλιστική αριστερά της ανατροπής, με βάση το αναγκαίο

αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα». Επέλεξε δηλαδή να κάνει μια ανα-φορά σε «μετωπική αναφορά» (για να μην αποκόπτεται από την αυθόρμητη διάθεση για ενότητα δράσης), αλλά να την προσδιορί-σει τόσο «στενά» που συγκεκριμέ-να σημαίνει μέτωπο της ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ με τον… εαυτό της («σε ρήξη με τις διάφορες λογικές μετώπων που σήμερα προτείνονται…»). Η θέση αυτή -που ήδη βρίσκεται σε αντίφαση με πολλές εμπειρί-ες μεγάλου τμήματος μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Συντονισμός Πρωτο-βάθμιων, Επιτροπές Δεν πληρώ-νω, λαϊκές συνελεύσεις κ.λπ.)- θα δοκιμαστεί πιο έντονα μέσα στις θύελλες που έρχονται και που θα αυξήσουν τις πιέσεις για πιο συ-γκεκριμένες τοποθετήσεις σε όλα τα «επιτελεία» της Αριστεράς.

ΝόμισμαΌσον αφορά το ζήτημα του νο-μίσματος, δεν λύθηκε η σύγχυση ανάμεσα σε μια «αντικαπιταλιστική έξοδο από το ευρώ» και στην πιο άμεση (και τελείως διαφορετική) θέση για έξοδο από το ευρώ χωρίς

άλλους προσδιορισμούς. Όπως σωστά σημείωσε στο προηγού-μενο φύλλο του «Πριν» ο Ευτύχης Μπιτσάκης, η πρώτη θέση απλώς ταυτίζεται με το στόχο της σοσι-αλιστικής επανάστασης στην Ελ-λάδα, ενώ η δεύτερη θέση αφήνει όλα τα περιθώρια σύμπλευσης με ένα τμήμα της κυρίαρχης τάξης και του ελληνικού εθνικισμού. Οι διεθνείς εξελίξεις (κρίση της ΕΕ, αλλαγή των συνθηκών στην κατεύ-θυνση αποβολής «αποτυχημένων»

κρατών-μελών) κάνουν πλέον πι-θανό να εμφανιστεί στην ελληνικό αστισμό ένα σοβαρό ρεύμα που θα αποσκοπεί στην επιβίωση του κα-πιταλισμού, ακόμα και εκτός ευρώ και τροποποιούν σημαντικά τους όρους αυτής της συζήτησης.

ΟργάνωσηΣτο ζήτημα της οργάνωσης-δη-μοκρατίας, οι σ. του ΑΝΤΑΡΣΥΑ απάντησαν με την αρχή «ένα μέ-λος-μία ψήφος» και την επιλογή της ενισχυμένης πλειοψηφίας στα ζητήματα όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση. Συνδέονται έτσι (με καθυστέρηση) με τις ανάλογες συζητήσεις και επιλογές του ΣΥΡΙ-ΖΑ (από την εποχή της 1ης Συνδι-άσκεψής του). Θα ανακαλύψουν σύντομα ότι οι τυπικές επιλογές δεν λύνουν το πρόβλημα και ότι πράγματι το οργανωτικό μοντέλο αντανακλά το βαθμό ιδεολογικής και πολιτικής συγκρότησης και πραγματικής ενοποίησης κάθε πολιτικού οργανισμού. Τα φαινό-μενα «λιστομαχίας» για την ανά-δειξη αντιπροσώπων, η ανάγκη για ισορροπίες στην εκπροσώπηση

βασικών οργανωμένων «συνιστω-σών» και ο αποκλεισμός κάποιων βασικών ανένταχτων που βρέθη-καν εκτός των «λιστών» των μαζι-κότερων οργανώσεων, αποτελούν καλές προειδοποιήσεις.

Τα παραπάνω προβλήματα δι-απερνούν όλη την Αριστερά με εξαίρεση τη συμπαγή (;) συγκρό-τηση του ΚΚΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συ-σπειρώνει ένα σημαντικό τμήμα αγωνιστών/στριών του κινήμα-τος αντίστασης. Η εξέλιξή της θα είναι συνυφασμένη με το μέλλον αυτού του ευρύτερου κινήματος. Η συνειδητοποίηση αυτού του παράγοντα και κατά συνέπεια η αποστασιοποίηση από τον αυτά-ρεσκο σεχταρισμό θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά.

Όσον μας αφορά, θα εργα-στούμε για τη βελτίωση των σχέ-σεων, για την ανάπτυξη κοινών πρωτοβουλιών και στο μαζικό κίνημα και στην πολιτική σκηνή (υποστηρίζοντας τη «σύγκλιση» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με στόχο ένα μαζικό πόλο ριζοσπαστικής αρι-στερής πολιτικής που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος μας.

1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣτο επίκεντρο των αντιπα-ραθέσεων βρέθηκαν δυο ζητήματα που απασχολούν όλη την Αριστε-ρά: η μετωπική τακτική και το θέμα του ευρώ

Page 7: Εργατική Αριστερά τ.255

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Του Σπύρου Αντωνίου

Γ ια ορισμένους χυδαίους απολογητές του συστήμα-τος, η οργή και η αγανάκτη-

ση που εκφράζουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία απέναντι στην κυ-βερνητική πολιτική, δεν αποτελεί παρά «ακρότητες μειοψηφιών». Οι μαζικές διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου, τα πολιτικά πανό στις κερκίδες των γηπέδων και φυσικά το μισό εκατομμύ-ριο διαδηλωτές της πρόσφατης 48ωρης απεργίας, μάλλον θα τους έχουν κάνει να καταπιούν τη νεοφιλελεύθερη γλώσσα τους.

Η φωτιά της κοινωνικής αντί-στασης στη βαρβαρότητα που μας επιφυλάσσουν οι «από πάνω», αρχίζει να διαπερνά σημα-ντικά τμήματα του πληθυσμού. Τα αδιέξοδα της διαχείρισης του συστήματος, που φάνηκαν ξε-κάθαρα με το ενδεχόμενο δημο-ψηφίσματος και την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», προήλθαν κυρίως από αυτή την αντίσταση.

Είναι πλέον ευδιάκριτο ότι υπάρ-χει τεράστια απόσταση ανάμεσα στη διάθεση και τις πραγματικές ανάγκες ευρύτερων λαϊκών στρω-μάτων από τη μια και της αντερ-γατικής πολιτικής, κυβέρνησης και τρόικας από την άλλη. Αυτή η απόσταση πυροδοτεί και την κοι-νωνική αντίδραση που εκδηλώνε-ται με κάθε ευκαιρία τα τελευταία δύο χρόνια. Απέναντι στην άγρια επίθεση ντόπιων και ξένων καπιτα-λιστών, «οι από κάτω» απάντησαν με το δικό τους τρόπο: πάνω από δεκαπέντε γενικές απεργίες, δε-κάδες κλαδικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, καταλήψεις υπουρ-γείων, σχολών και σχολείων, πλα-τείες «της αγανάκτησης» σε κάθε πόλη, κινήματα ανυπακοής «δεν πληρώνω διόδια, εισιτήρια, χαρά-τσια κ.λπ.», Κερατέα κ.ά. Και όλα τα παραπάνω με τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ανθρώπων που για πρώτη φορά υπερασπίζο-νται και διεκδικούν τα δικαιώματά τους μέσα από τον συλλογικό αγώ-να, μακριά από τα παραμύθια περί ατομικών λύσεων και βολέματος.

ΠαρελάσειςΣε όλες αυτές τις μάχες χτίστη-κε το δυναμικό που βγήκε στο προσκήνιο με τα πρωτοφανή γε-γονότα των παρελάσεων, σπέρ-νοντας τον πανικό στα αστικά επιτελεία. Τα «παπαγαλάκια» των τηλεοπτικών σταθμών ούρλια-ζαν για «προσβολή της εθνικής επετείου» και ο Καρατζαφέρης είδε «προσπάθεια ανατροπής της δημοκρατίας από αριστεριστές». Είναι τόσο βαθιά στην υπηρεσία ντόπιων και ξένων καπιταλιστών, που τρόμαξαν όταν αυθόρμητα ο κόσμος ξεχύθηκε σε κάθε γωνιά της χώρας, διέκοψε τις μιλιταρι-στικές φιέστες, κυνήγησε τους επισήμους και τον Παπούλια από τις εξέδρες και αποδοκίμασε βουλευτές και υπουργούς, δια-τρανώνοντας το δικό του «ΟΧΙ» στα αλλεπάλληλα μνημόνια.

ΓήπεδαΌταν στα πέταλα των οργανω-μένων οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων κρεμιούνται δεκάδες αντικυβερνητικά πανό, κάτι έχει αλλάξει στη συνείδηση του κό-σμου. Παρά τις αφοριστικές γε-νικεύσεις ότι οι χιλιάδες νεολαί-οι που συχνάζουν στα γήπεδα είναι «απολίτικοι χουλιγκάνοι», δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι, υποα-πασχολούμενοι, παιδιά οικογε-νειών χαμηλόμισθων, φοιτητές χωρίς κανένα εργασιακό μέλλον, κομμάτι της κοινωνίας που συν-

θλίβεται μέσα στην οικονομική κρίση. Άρα είναι φυσιολογικό να επηρεάζονται και να εκδηλώνουν με πολιτικά συνθήματα την οργή τους εναντίον όλων αυτών που μας κλέβουν τη ζωή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πολιτικά πανό έχουν αναρτηθεί από οργανωμέ-νους οπαδούς (ζητήματα όπως π.χ. το Παλαιστινιακό και η δο-λοφονία Γρηγορόπουλου έχουν προκαλέσει αντιδράσεις στις κερ-κίδες), αλλά είναι η πρώτη φορά που στρέφονται μαζικά κατά του συστήματος ή εκφραστών του (πολιτικοί, ΔΝΤ κ.λπ.). Για αυτό και οι διακοπές αγώνων και οι προσαγωγές οπαδών που είδαμε.

ΣυγχύσειςΤο πολιτικό κενό εκπροσώπησης που δημιουργεί η σαπίλα των κομ-μάτων εξουσίας δεν είναι δεδομένο ότι θα καλυφθεί από τα αριστερά και θα δώσει προοδευτική διέξοδο στην κρίση υπέρ των εργαζομένων.

Η συμμετοχή στις διαμαρτυρί-ες των ακροδεξιών στοιχείων που προσπαθούν να επιβάλλουν στο κίνημα συνθήματα για «Γουδή και κρεμάλες», που χειροκροτούσαν απόστρατους στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης και αντιπαραβάλ-λουν στα αριστερόστροφα συνθή-ματα των γηπέδων το χρυσαυγή-τικο «Αλήτες, Προδότες Πολιτικοί θα κάψουμε εσάς και τη βουλή» δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Ειδικά όταν μέσα στην απουσία πειστι-κής εναλλακτικής λύσης από την Αριστερά, ακούμε τη φράση «μια χούντα θα μας σώσει». Για τους υμνητές του ναζισμού φταίνε οι κλέφτες πολιτικοί, τα κόμματα, η Μέρκελ, οι Εβραίοι, οι μετανάστες, το εργατικό κίνημα και οι συνδικα-λιστές. Δηλαδή, φταίνε όλοι εκτός από την κυρίαρχη τάξη, την οποία θεωρούν τμήμα του έθνους. Κάθε υιοθέτηση τέτοιων συνθημάτων είναι φανερό ότι αποτελεί ανάχω-μα στο ριζοσπαστισμό και κατα-λήγει στο να ζυμώνονται ακραία αυταρχικές λύσεις, που καθόλου δεν θα ενοχλούσαν ένα τμήμα της άρχουσας τάξης.

Την ίδια στιγμή, οι θέσεις για «ξένη κατοχή» και «υποδούλωση»

της Ελλάδας από τη Γερμανία, το πρόταγμα για «εθνικοαπελευθε-ρωτικό» αγώνα που απαιτεί «παλ-λαϊκά μέτωπα», υπονομεύουν την εργατική απάντηση απέναντι στην επίθεση ντόπιων και ξέ-νων τοκογλύφων. Αυτές οι από-ψεις απηχούν τις επεξεργασίες τόσο των νεοεθνικιστικών μορ-φωμάτων (π.χ. «Σπίθα»), αλλά δυστυχώς και ενός μέρους της Αριστεράς (ΚΟΕ, κάποιοι αριστε-ροί οικονομολόγοι κ.ά.). Τέτοιες διαταξικές προσεγγίσεις υπο-τιμούν τον κυρίαρχο ρόλο της συμμορίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-Μπακογιάννη και της ντόπιας αστικής τάξης στον πόλεμο που έχουν κηρύξει για να τσακίσουν τις εργατικές κατακτήσεις. Ξε-χνούν ότι οι μνημονιακές πολιτι-κές είναι στρατηγική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου, όσο είναι και του ευρωπαϊκού, και ενέχουν τον κίνδυνο να υποτάξουν τα συμφέροντα της εργατικής τά-ξης στην προσπάθεια σωτηρίας του ελληνικού καπιταλισμού.

ΠροχωρήματαΠροφανώς, κανένα μαζικό κίνημα στην ιστορία δεν ήταν «πολιτικά ξεκάθαρο». Πάντα υπάρχει διαπά-λη πολιτικών γραμμών στο εσωτε-ρικό των κινημάτων. Ας θυμηθού-με το Σύνταγμα, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις του καλοκαιριού. Από τη θέση «έξω τα συνδικάτα» τις πρώτες μέρες, περάσαμε στο ανοιχτό κάλεσμα στα σωματεία για συνδιοργάνωση εκδηλώσεων και στο να καταλήγει στην πλατεία Συντάγματος κάθε εργατική δια-δήλωση. Αυτή η πολιτική ωρίμαση βέβαια δεν ήρθε εξ ουρανού, αλλά μέσα από την επίμονη παρέμβαση των αγωνιστών της Αριστεράς.

Προφανώς, η διάχυση της αγα-νάκτησης σε κάθε κοινωνική εκ-δήλωση είναι ευχάριστο νέο. Αν μείνουμε όμως μόνο στην εύκολη αποθέωση των αντιδράσεων (για στενούς εκλογικούς ή άλλους τα-κτικισμούς), χωρίς να επιδιώκου-με να πάρουν συνειδητή αντισυ-στημική κατεύθυνση, ελλοχεύει ο κίνδυνος των ανέξοδων εκτονώ-σεων και τελικά της υποχώρησης.

Για παράδειγμα, η δεδομένη διά-θεση μιας νεολαίας που αμφισβη-τεί τα πάντα (διάθεση που συνα-ντάμε ακόμα και στα γήπεδα) και δεν επιδιώκει αποκλειστικά και μόνο τη σύγκρουση με τους μπά-τσους, δεν θα ενίσχυε ποιοτικά τις απεργιακές συγκεντρώσεις ή τις επιτροπές κατοίκων κατά των χαρατσιών της ΔΕΗ;

Αριστερά Είναι σίγουρο ότι όσο η συστη-μική κρίση βαθαίνει, θα οξύνε-ται και η κοινωνική αντίσταση. Έχουμε τονίσει αρκετές φορές από αυτή την εφημερίδα ότι όλη αυτή η «εκρηκτική ύλη» πρέπει να μετατραπεί σε οργανωμένη δύναμη ανατροπής των πολιτι-κών της λιτότητας, σε κάθε χώρο δουλειάς, τόπο σπουδών και γει-τονιά. Για να κερδίσει όλος αυτός ο κόσμος που πλημμυρίζει τους δρόμους και να μη γυρίσει απο-γοητευμένος στο σπίτι του, χρει-άζεται η αγωνιστική διάθεση να πάρει πολιτικό προσανατολισμό, οι εκρήξεις οργής να έχουν τακτι-κή και στρατηγική. Και σε αυτό το καθήκον, η Αριστερά έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Συμ-μετέχοντας και στηρίζοντας όλες τις κοινωνικές αντιδράσεις, χωρίς να «καπελώνει», αλλά και χωρίς να «υποκλίνεται» στο αυθόρμητο στοιχείο τους.

Αν η Αριστερά δεν συναντηθεί με τη νέα εργατική μαχητικότη-τα, τη ριζοσπαστικοποίηση λαϊ-κών στρωμάτων που εκφράστη-κε στις απεργιακές πορείες, στις παρελάσεις, τα γήπεδα, αν δεν οργανώσει τους αγώνες με όπλο τις απεργίες και τις καταλήψεις, αν δεν συμπαραταχθεί έχοντας συγκεκριμένο πρόγραμμα πάνω στα αιτήματα (στάση πληρωμών στους δανειστές, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις κ.ά.) του ίδιου του κόσμου της εργασίας, από τη σκοπιά των ταξικών συμ-φερόντων των καταπιεσμένων και όχι από τη σκοπιά του «να σωθεί η χώρα», τότε είναι βέβαιο ότι δεν θα αποτελέσει το αντί-παλο δέος στο κλυδωνιζόμενο αστικό μπλοκ.

Η Αριστερά μπροστά στο καθήκον να μετατρέψει το αυθόρμητο σε συνειδητό

«Κλέψτε από τους πλούσιους - Δώστε στους φτωχούς».

Στις πλατείες, στα γήπεδα,

παντού η οργή ξεχειλίζει

Page 8: Εργατική Αριστερά τ.255

Συνέντευξη με τον Αμερικανό σοσιαλιστή συγγραφέα Τζόελ Γκάιερ *

8 • οικονομία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Σε ποια βάση δημιουργήθηκε το κίνημα «Occupy Wall Street»;Πρόκειται για ένα τελείως καινούργιο κίνη-μα. Αλλά βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τις προτάσεις που θέτει το κεφάλαιο για έξοδο από την κρίση.

Σήμερα στις ΗΠΑ υπάρχουν 15 εκατομμύ-ρια άνεργοι και άλλα 10 εκατομμύρια υπο-απασχολούμενοι, συνολικά το 16% του οι-κονομικά ενεργού πληθυσμού (το αληθινό ποσοστό είναι μεγαλύτερο και ξεπερνά το 20%). Μόνον το 27% των ανέργων παίρνει επί-δομα ανεργίας. Έχουν γίνει δύο εκατομμύρια κατασχέσεις σπιτιών και εκκρεμούν άλλα τέσσερα εκατομμύρια. Οι λαϊκές αποταμι-εύσεις έχουν εξανεμιστεί. Οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 10% τα τελευταία τέσσερα χρό-νια. Οι πραγματικοί μισθοί των βιομηχανικών εργατών βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με αυ-τούς που υπήρχαν πριν από 40 χρόνια!

Τα τελευταία 30 χρόνια, το ΑΕΠ υπερδι-πλασιάστηκε, αλλά όλο το όφελος πήγε στα κέρδη. Έτσι σήμερα, το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 40% του πλούτου. Οι 400 πλου-σιότεροι Αμερικανοί έχουν περισσότερο πλούτο από τους μισούς Αμερικανούς δηλ. από 150 εκατομμύρια ανθρώπους. Πρόκει-ται για ασύλληπτη συγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστα χέρια και για μια προκλητική ανισοκατανομή που όμοιά της υπήρχε μόνο τη δεκαετία του 1920. Πενήντα εκατομμύρια

άνθρωποι δεν έχουν ασφάλιση υγείας, 46 εκατομμύρια αναγκάζονται να παίρνουν επί-δομα σίτισης –πρακτικά υποσιτίζονται.

Αυτές είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες ξεκίνησε αυτό το κίνημα αντίστασης. Δεν εί-ναι καθόλου διαφορετικό από αυτό που συμ-βαίνει στην Ευρώπη, στη Χιλή ή στον αραβι-κό κόσμο. Στην πραγματικότητα το κίνημα «Occupy Wall Street» επηρεάστηκε βαθιά από την αντίσταση και τις γενικές απεργίες των ερ-γαζομένων στην Ελλάδα, αλλά, κυρίως, από την αντίσταση του αιγυπτιακού λαού.

Οι καταλήψεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με κορυφαία περίπτωση αυτή του Ουισκόν-σιν, αλλά και της Μαδρίτης και του Συντάγ-ματος επηρέασαν επίσης το κίνημα. Συνολι-κά, οι ευρωπαϊκές απεργίες και οι αραβικές επαναστάσεις είχαν ένα σοβαρότατο αντί-κτυπο στη συνείδηση του αμερικανικού λαού και της αμερικανικής εργατικής τάξης, οι οποίοι στα τρία πρώτα χρόνια της κρίσης δεν είχαν κινητοποιηθεί.

Ποια είναι τα συνθήματα του κινήματος;Το «Occupy Wall Street» έχει ένα θαυμάσιο σύνθημα και έναν ξεκάθαρο στόχο. Το σύν-θημα λέει «είμαστε το 99%». Είναι οι πλού-σιοι, το 1% του πληθυσμού που, ενώ είναι υπεύθυνοι για την κρίση, ζητούν από εμάς, από το 99% να πληρώσουμε γι’ αυτούς.

Ο στόχος του κινήματος είναι η Γουόλ Στριτ, οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρή-σεις, που δημιούργησαν την κρίση. Είναι το 1% που είπαμε παραπάνω. Αυτοί πρέπει να φορολογηθούν, λέει το κίνημα.

Το «Occupy Wall Street» είναι το πρώτο κίνημα αντίστασης που από την εμφάνισή του κιόλας απολαμβάνει της λαϊκής υποστή-ριξης. Ο λόγος είναι ότι η τωρινή κρίση έχει πράγματι επηρεάσει το 99% του πληθυσμού.

Το Tea Party ήταν μέχρι τώρα ο κύριος κερδισμένος από την αποτυχία των πολι-τικών του Ομπάμα να βγάλει το σύστημα από την κρίση. Έτσι η κυρίαρχη συζήτη-ση είχε γίνει το πώς θα αντιμετωπιστεί το χρέος, πώς θα γίνουν περικοπές στις κοι-νωνικές δαπάνες, πώς θα περιοριστούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα συνδικαλιστι-κά δικαιώματα των δημόσιων υπαλλήλων, πώς θα επιβληθεί πιο άγρια λιτότητα, πώς θα μειωθούν οι φόροι των επιχειρήσεων, πώς θα επεκταθεί περαιτέρω η απορύθμιση της αγοράς. Το «Occupy Wall Street» άλλα-ξε την αντζέντα φέρνοντας στην επιφάνεια τις ευθύνες των τραπεζών και των άλλων καπιταλιστών. Σήμερα, βάσει των δημο-σκοπήσεων, η υποστήριξη του λαού προς το «Occupy Wall Street» φτάνει στο 50% ενώ το Tea Party έχει μόνον το 22%. Στη Ν. Υόρκη η υποστήριξη προς το κίνημα φτάνει στο 74%. Το κίνημα έσπασε την αντίληψη

περί «μονοδρόμου» που είχε επιβληθεί στα μυαλά των ανθρώπων.

Ο Ομπάμα αναγκάζεται να χρησιμοποιεί πιο αριστερή ρητορική, λέγοντας π.χ. ότι θα πρέπει να φορολογηθούν οι πλούσιοι. Όμως, παρά τη δημαγωγία είναι οι Δημοκρατικοί δήμαρχοι του Σικάγου, της Βοστόνης, της Ατλάντα, του Όκλαντ, του Σιάτλ, του Όστιν αυτοί που έστειλαν την αστυνομία για να δι-αλύσει τις συγκεντρώσεις του κινήματος και για να συλλάβει χιλιάδες διαδηλωτές.

Είχε αποτέλεσμα η καταστολή;Η καταστολή συγκράτησε αλλά δεν στα-μάτησε το κίνημα. Από την άλλη, είχε και θετικές επιπτώσεις. Ακριβώς λόγω της αστυνομικής βίας, τα εργατικά συνδικάτα σε πολλές πόλεις –παρότι είναι πολύ συ-ντηρητικά και πολύ σπάνια καλούν σε κινη-τοποιήσεις– πήραν θέση υποστηρίζοντας τους διαδηλωτές. Οι συνδικαλιστικές ηγε-σίες πολύ φυσιολογικά θεωρούν το κίνημα ως τον μοναδικό τους σύμμαχο ενάντια στις περικοπές και στις επιθέσεις ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους και τα συν-δικαλιστικά δικαιώματα. Έτσι στη Ν. Υόρκη όταν η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει την κατάληψη στις 6 το πρωί στις 14/10, τα συνδικάτα κάλεσαν τα μέλη τους να υπε-ρασπίσουν τους διαδηλωτές. Τέσσερις χι-λιάδες εργαζόμενοι-μέλη των συνδικάτων

Η αμερικανική διάσταση της παγκόσμιας αντίστασης

Την συνέντευξη πήρε ο Πέτρος Τσάγκαρης

Ποια είναι η κατάσταση της αμε-ρικάνικης, αλλά και της παγκό-σμιας οικονομίας; Βρισκόμαστε στον τέταρτο χρόνο της κρί-σης. Στις ΗΠΑ τα δύο τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια συνολική ανάπτυξη της τάξης του 5%, ωστόσο επειδή η ύφε-ση τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν συνολικά 7%, σήμερα η οικονομία είναι πολύ πιο κάτω απ’ ό,τι ήταν το 2007. Η βιο-μηχανική παραγωγή είναι 6% χαμηλότερα απ’ ό,τι ήταν το 2007. Μάλιστα οι μισθοί μειώθηκαν περισσότερο στα δύο χρόνια της ανάκαμψης παρά στα δύο χρόνια της ύφεσης. Η ανάκαμψη παραμένει ασθε-νική γιατί οι χαμηλοί μισθοί και η μεγάλη ανεργία οδηγούν σε πολύ χαμηλή κατα-ναλωτική ζήτηση, βασικό μοχλό της ανά-πτυξης στις ΗΠΑ τα προηγούμενα χρόνια. Οι εταιρείες έχουν πετύχει τεράστια κέρ-δη, αλλά δεν θέλουν να τα επανεπενδύ-σουν –τουλάχιστον στο εσωτερικό των ΗΠΑ γιατί σε άλλες χώρες επενδύουν– κα-θώς υπάρχει υπερβάλλουσα παραγωγική δυναμικότητα στα εργοστάσια.

Αλλά και παγκόσμια υπάρχει οικονο-μική επιβράδυνση –ακόμη και στην Κίνα που έχει τους υψηλότερους ρυθμούς

ανάπτυξης, καθώς όλοι φοβούνται ότι επίκειται είσοδος σε μια δεύτερη και με-γαλύτερη φάση ύφεσης. Μάλιστα τα μέ-τρα λιτότητας στην Ευρώπη επιταχύνουν την έλευση αυτής της ύφεσης. Και αυτή η δεύτερη ύφεση είναι πολύ πιο επικίν-δυνη από την πρώτη, ακριβώς γιατί συμ-βαίνει πάνω στα ερείπια της πρώτης, δηλ. τώρα έχουμε πολύ μεγαλύτερη ανεργία, εξάλειψη των εργατικών αποταμιεύσεων και πολύ πιο διογκωμένα δημόσια χρέη.

Υπάρχουν ομοιότητες με την κρίση του 1930;Η τότε κρίση ξεκίνησε από την κατάρ-ρευση κατ’ αρχάς κάποιων αυστριακών τραπεζών, για να ακολουθήσει μετά η κατάρρευση των γερμανικών τραπεζών και μετά των τραπεζών παγκοσμίως. Αυτή η κατάρρευση των τραπεζών από το 1931 έως το 1933 οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε Μεγάλη Ύφεση.

Οι καπιταλιστές έχουν πάρει το μάθη-μά τους από εκείνη την περίοδο. Γι’ αυτό στη σημερινή κρίση θεωρούν ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να σώσουν τις τράπεζες. Το κόστος ανέρχεται ήδη σε μερικά τρισεκατομμύρια δολάρια τόσο στις ΗΠΑ όσο και παγκόσμια –κι όμως δεν έχει λύσει το πρόβλημα. Και αυτό γιατί οι τράπεζες έχουν ακόμη στην κα-

τοχή τους βουνά από επισφαλή «χαρ-τιά», από «τοξικά» ομόλογα, δάνεια κ.λπ.

Ξοδεύοντας –αναποτελεσματικά όπως αποδείχθηκε– αυτά τα τρισεκατομμύρια, τα κράτη δημιούργησαν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Και δημιούργη-σαν και έναν φαύλο κύκλο: τα κράτη δι-όγκωσαν τα χρέη τους για να διασώσουν τις τράπεζες όμως οι τράπεζες κατέχουν κρατικά ομόλογα και έτσι επειδή κινδυ-νεύουν τα κράτη από τα δημόσια χρέη, κινδυνεύουν –ξανά– οι τράπεζες γιατί μπορεί να μην μπορέσουν να εισπράξουν αυτά τα ομόλογα. Αυτός ο φαύλος κύ-

Οι ευρωπαϊκές απεργίες και οι αραβικές επαναστάσεις είχαν ένα σοβαρότατο αντίκτυπο στη συνείδηση του αμερικανικού λαού και της αμερικανικής εργατικής τάξης

«Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός της Ε.Ε. ούτε ο κεϊνσιανισμός του Ομπάμα δεν μπορούν να δώσουν λύση»

Από την εκδήλωση της ΔΕΑ στην ΕΣΗΕΑ στις 5/11/11 με ομιλητή τον Τζόελ Γκάιερ.

Page 9: Εργατική Αριστερά τ.255

Συνέντευξη με τον Αμερικανό σοσιαλιστή συγγραφέα Τζόελ Γκάιερ *

οικονομία • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Σ τις Κάνες δεν συνέβη τίποτε καινούριο. Εδώ και ένα χρό-νο οι εκπρόσωποι των καπι-

ταλιστών προσπαθούν να καταλή-ξουν μια συμφωνία για το πώς θα διασώσουν την ευρωζώνη, ωστόσο διαρκώς αναβάλλουν αποφάσεις. Ρίχνουν την μπάλα στην κερκίδα ελπίζοντας στην αναβολή στη με-τάθεση των κρίσιμων αποφάσεων στο μέλλον. Ξέρουν εδώ και καιρό ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία δυνα-τότητα να αποπληρώσει το χρέος της. Όμως χρησιμοποιούν τη χώρα ως μοντέλο για να δουν αν θα μπο-ρέσουν να αποτρέψουν τις χρεοκο-πίες σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία.

Η αδυναμία τους όμως να ελέγ-ξουν την κατάσταση, φάνηκε άλλη μια φορά καθώς αρκούσε να εμφα-νίσει ο Παπανδρέου μια πρόταση για δημοψήφισμα και οι «αγορές» να πανικοβληθούν δημιουργώντας χάος στα χρηματιστήρια.

Οι Αμερικανοί, ο Ομπάμα που παραβρέθηκε στη σύνοδο, είπαν το εξής: Αυτό είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, γι’ αυτό τη λύση πρέ-πει να την εφεύρουν οι Ευρωπαίοι. Σε απλά αγγλικά αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να συμβάλλουν ούτε κατά ένα σεντ.

Τους ζήτησαν να συμβάλ-λουν; Και κάτι άλλο: Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Παπαν-δρέου έδρασε ως ενεργού-μενο των ΗΠΑ στο G20, δηλ. προσπαθώντας να τι-νάξει στον αέρα τη σύνοδο με το δημοψήφισμα...Ως προς το πρώτο ερώτημα: Ζή-τησαν από την Κίνα, ζήτησαν από τη Βραζιλία, ζήτησαν από το ΔΝΤ, ζήτησαν από οποιονδήποτε έχει ρευστό, γιατί η Γερμανία και η Γαλ-λία δεν έχουν ή πιστεύουν ότι δεν έχουν αρκετά διαθέσιμα για να δώσουν τη λύση. Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να το ζητήσουν από τις ΗΠΑ, γιατί οι Αμερικανοί ξέρουν ότι αυτό το είδος της κρίσης θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο αμερικάνι-κο χρηματοπιστωτικό σύστημα και συνακόλουθα στην αμερικανική οικονομία. Συνεπώς, απαντώντας στο δεύτερο ερώτημά σας, θεωρώ ανόητη την άποψη ότι οι ΗΠΑ θέ-λουν να χτυπήσουν την Ευρώπη. Η παγκόσμια οικονομία είναι τόσο αλληλοσυνδεδεμένη ώστε οποια-

δήποτε τέτοια ιδέα φαντάζει σκέτη τρέλα: το χτύπημα που πιθανόν να επιφέρεις στον αντίπαλο, θα επι-στρέψει αστραπιαία σε σένα. Π.χ., κανείς δεν ξέρει σε ποιο ακριβώς βαθμό είναι εκτεθειμένες οι αμε-ρικανικές τράπεζες στα ευρωπαϊκά δημόσια χρέη. Μίνιμουμ θεωρού-νται τα 600-700 δισ. δολ., αλλά πολλοί θεωρούν ότι το αληθινό ποσό μετριέται σε τρισεκατομμύ-ρια. Μια κατάρρευση της Ευρώπης θα οδηγήσει άμεσα σε χρεοκοπίες τραπεζών εντός των ΗΠΑ. Μια νέα ύφεση στην Ευρώπη θα επιδεινώ-σει την οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ. Εν ολίγοις: η ιδέα ότι η ύφεση και οι καταρρεύσεις στην Ευρώπη θα βοηθήσουν την αμερικάνικη οικονομία, ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.

Τότε γιατί δεν βοηθούν και λένε ότι είναι ευρωπαϊκό το πρόβλημα;Στην πρώτη φάση της κρίσης, δηλ. τι 2008-2009, οι εκπρόσωποι των Αμερικάνων καπιταλιστών διοχέ-τευσαν τεράστια ποσά προκειμένου να στηρίξουν το τραπεζικό σύστη-μα των ΗΠΑ. Όμως το ίδιο έκαναν και προς το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, στο οποίο διοχέτευσαν, κυρίως μέσω δανείων αλλά και με άμεσες ενισχύσεις, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Μόνο η γαλ-λική Societe Generale έλαβε από το αμερικανικό Δημόσιο πάνω από 10 δισ. δολ. Άλλες μεγάλες τρά-πεζες, όπως η Deutsche Bank ή η Barclays, πήραν επίσης εκατοντά-δες δισ. δολ. σε δάνεια. Φυσικά όλα αυτά δεν γίνονταν από αισθήματα αλληλεγγύης αλλά από την κατα-νόηση του ντόμινο που μπορούσε να ακολουθήσει. Σήμερα όμως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ακολουθή-σουν σε αυτό το ρυθμό γιατί πλέον το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα της χώρας έχει εκτιναχτεί εξαιτίας ακριβώς αυτής της πολιτικής. Έτσι λένε στους Ευρωπαίους «βρείτε εσείς τα λεφτά για τις χώρες σας και τις τράπεζές σας –εμείς ό,τι δώσα-με, δώσαμε». Το παζάρι στις Κάνες ήταν για άλλη μια φορά το ποιος θα επωμιστεί το κόστος αυτή τη φορά. Αλλά ακόμη κι αν το επωμιζόταν κάποιος, στην επόμενη στροφή δεν θα υπάρχει πια σίγουρα κανείς να το επωμιστεί. Οι μόνες πραγματικές λύσεις βρίσκονται εκτός του καπι-ταλιστικού συστήματος.

περί «μονοδρόμου» που είχε επιβληθεί στα μυαλά των ανθρώπων.

Ο Ομπάμα αναγκάζεται να χρησιμοποιεί πιο αριστερή ρητορική, λέγοντας π.χ. ότι θα πρέπει να φορολογηθούν οι πλούσιοι. Όμως, παρά τη δημαγωγία είναι οι Δημοκρατικοί δήμαρχοι του Σικάγου, της Βοστόνης, της Ατλάντα, του Όκλαντ, του Σιάτλ, του Όστιν αυτοί που έστειλαν την αστυνομία για να δι-αλύσει τις συγκεντρώσεις του κινήματος και για να συλλάβει χιλιάδες διαδηλωτές.

Είχε αποτέλεσμα η καταστολή;Η καταστολή συγκράτησε αλλά δεν στα-μάτησε το κίνημα. Από την άλλη, είχε και θετικές επιπτώσεις. Ακριβώς λόγω της αστυνομικής βίας, τα εργατικά συνδικάτα σε πολλές πόλεις –παρότι είναι πολύ συ-ντηρητικά και πολύ σπάνια καλούν σε κινη-τοποιήσεις– πήραν θέση υποστηρίζοντας τους διαδηλωτές. Οι συνδικαλιστικές ηγε-σίες πολύ φυσιολογικά θεωρούν το κίνημα ως τον μοναδικό τους σύμμαχο ενάντια στις περικοπές και στις επιθέσεις ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους και τα συν-δικαλιστικά δικαιώματα. Έτσι στη Ν. Υόρκη όταν η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει την κατάληψη στις 6 το πρωί στις 14/10, τα συνδικάτα κάλεσαν τα μέλη τους να υπε-ρασπίσουν τους διαδηλωτές. Τέσσερις χι-λιάδες εργαζόμενοι-μέλη των συνδικάτων

βρέθηκαν από τα ξημερώματα στο πλευρό των διαδηλωτών και ανάγκασαν την αστυ-νομία και το δήμαρχο να υποχωρήσουν. Στο Όκλαντ, επιχειρήθηκε η πιο άγρια κα-ταστολή –και μάλιστα από την πιο «αριστε-ρή» δήμαρχο των ΗΠΑ, η οποία διέταξε την αστυνομία να χρησιμοποιήσει δακρυγόνα, κλομπ, αλλά και λαστιχένιες σφαίρες!

Το κίνημα ως απάντηση κάλεσε σε γενική απεργία, απεργία που υλοποιήθηκε με την ευμενή ανοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών που ισχυρίστηκαν ότι τα μέλη τους δεν μπο-ρούσαν να διασχίσουν τις απεργιακές φρου-ρές των διαδηλωτών ειδικά στο λιμάνι της πόλης το οποίο έκλεισε.

Η άλλη θετική επίπτωση που είχε η κα-ταστολή είναι η ριζοσπαστικοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που ήρθαν στις καταλήψεις και που μέχρι χθες πίστευαν ό,τι έβλεπαν στην τηλεόρα-ση, ότι η δηλαδή η αστυνομία υπάρχει για να τους προστατεύει. Τώρα διαπιστώνουν ότι η αστυνομία αποτελεί την οργανωμένη βία της άρχουσας τάξης και αρχίζουν να σκέφτονται συνολικά ενάντια στο καπιτα-λιστικό σύστημα. Η δική μας προπαγάν-δα δεν μπορούσε να κάνει τόσο γρήγορα αυτή τη δουλειά. Όπως έλεγε και ο Λένιν, υπάρχουν δεκαετίες όπου δεν συμβαίνει τίποτε και υπάρχουν βδομάδες όπου συμ-βαίνουν δεκαετίες.

Τι ήταν τα παζάρια στο G20

Η αμερικανική διάσταση της παγκόσμιας αντίστασης

τοχή τους βουνά από επισφαλή «χαρ-τιά», από «τοξικά» ομόλογα, δάνεια κ.λπ.

Ξοδεύοντας –αναποτελεσματικά όπως αποδείχθηκε– αυτά τα τρισεκατομμύρια, τα κράτη δημιούργησαν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Και δημιούργη-σαν και έναν φαύλο κύκλο: τα κράτη δι-όγκωσαν τα χρέη τους για να διασώσουν τις τράπεζες όμως οι τράπεζες κατέχουν κρατικά ομόλογα και έτσι επειδή κινδυ-νεύουν τα κράτη από τα δημόσια χρέη, κινδυνεύουν –ξανά– οι τράπεζες γιατί μπορεί να μην μπορέσουν να εισπράξουν αυτά τα ομόλογα. Αυτός ο φαύλος κύ-

κλος μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις ανάλογες με αυτές του 1930.

Όλα σχεδόν τα καπιταλιστικά κράτη, προκειμένου να ρεφάρουν το κόστος της διάσωσης των τραπεζών, αποφάσισαν να επιβάλουν μέτρα λιτότητας για τον πλη-θυσμό. Όμως η λιτότητα δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα οι πολιτικές λιτότητας παράγουν το δεύτερο κύμα ύφεσης. Το πρόβλημα για τους δια-χειριστές των εθνικών καπιταλισμών είναι ότι, σε αντίθεση με την πρώτη φάση της κρίσης (2008-09), τώρα, με τη δεύτερη ύφεση, τα κράτη δεν έχουν αρκετά έσοδα για να πληρώνουν τα τοκοχρεολύσια των δανείων που χρειάζεται να συνάψουν. Έτσι υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα μιας σειράς κρατικών χρεοκοπιών. Η Πορτογαλία είναι η πρώτη στη σειρά μετά την Ελλάδα.

Οι Ευρωπαίοι είτε θα βρουν τα χρήματα για να εμποδίσουν τη χρεοκοπία, κυρίως χωρών με το μέγεθος της Ιταλίας, ή αλ-λιώς θα καταρρεύσει ολόκληρο το σύστη-μα, σε πρώτη φάση στη «γηραιά ήπειρο».

Καλά, ρωτάει ο κόσμος, δεν βλέ-πουν πού οδηγεί η πολιτική τους; Είναι παρανοϊκοί;Όχι δεν είναι παρανοϊκοί. Είναι καπιταλι-στές. Από τη σκοπιά τους δρουν ορθολο-γικά προσπαθώντας να προστατέψουν τα

δικά τους κεφάλαια και να αυξήσουν τα κέρδη τους, ο καθένας για τον εαυτό του. Ακριβώς όπως η προσπάθεια των καπιτα-λιστών να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς οδηγεί στην υπερπαραγωγή και στην κρίση. Δεν είναι τρελοί. Λειτουργούν ως ατομικοί καπιταλιστές ή ως εκπρόσωποι εθνικών καπιταλισμών που προσπαθούν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κέρδη τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι οδη-γούν το σύστημα σε περιοδικές ή ακόμη και σε συστημικές κρίσεις.

Εξάλλου το ίδιο παρανοϊκό σενάριο θέ-λουν να εφαρμόσουν και στις ΗΠΑ. Πα-ρότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ στην αρχή της κρίσης δεν εφάρμοσαν πολιτικές λι-τότητας, τώρα ξεκινούν κι αυτές την «ευ-ρωπαϊκή συνταγή». Την υστερία για περι-κοπές στις δαπάνες, δηλ. στο κοινωνικό κράτος, την καθοδηγεί η Δεξιά, οι Ρεπου-μπλικάνοι και το Tea Party. Αυτοί λένε ότι οι κεϊνσιανές πολιτικές του Ομπάμα έχουν αποτύχει πλήρως και ότι πρέπει να επιβληθούν τα άγρια νεοφιλελεύθερα σενάρια. Όμως και οι Δημοκρατικοί δεν πάνε πίσω. Λένε ότι πράγματι χρειάζεται πρόγραμμα λιτότητας, προσθέτοντας ωστόσο ότι αυτό δεν πρέπει να γίνει με την ταχύτητα και την οξύτητα που προ-τείνει η Δεξιά καθώς τώρα κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε βαθύτερη ύφεση.

Οι ευρωπαϊκές απεργίες και οι αραβικές επαναστάσεις είχαν ένα σοβαρότατο αντίκτυπο στη συνείδηση του αμερικανικού λαού και της αμερικανικής εργατικής τάξης

«Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός της Ε.Ε. ούτε ο κεϊνσιανισμός του Ομπάμα δεν μπορούν να δώσουν λύση»

* Ο Τζ. Γκάιερ είναι επικεφαλής έκδο-σης του αμερικανικού σοσιαλιστικού

περιοδικού «International Socialist Review», συγγραφέας και ηγετικό

στέλεχος της οργάνωσης ISO των ΗΠΑ.

Page 10: Εργατική Αριστερά τ.255

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: [email protected] , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 25 ευρώ • Ετήσια 50 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 109/618539-82 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6977248750 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος 6985749304

● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι 6974972217

● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ. Δημήτριος-

Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197

● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Η ανάλυση αυτής της κατάστα-σης με τους όρους περί «κατο-χής», «προτεκτοράτων» κ.λπ. μοιάζει να προσφέρει οφέλη: Εκφράζει με ένα εύκολο τρόπο το θυμό των λαϊκών τάξεων και ανακαλεί το μεγάλο συγκινησι-ακό φορτίο των συγκρούσεων της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όμως έχει και πολλά προβλή-ματα και κινδύνους: Στη ση-μερινή Ελλάδα η αστική τάξη δεν έχει ηττηθεί στρατιωτικά, διατηρεί τον έλεγχο των επι-χειρήσεων, των τραπεζών και του κράτους της, δεν έχει «φύγει» για την Αίγυπτο, όπως στην κατοχή του 1940-44. Οι «οδηγίες» των κυρίαρχων της Ε.Ε. περνάνε μέσα από τη δι-αμεσολάβηση με την ντόπια κυρίαρχη τάξη, επιβάλλονται στο λαό μέσα από τις συμφω-νίες με τους εδώ καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους. Για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για «απελευθερωτι-κό» αγώνα, αν αυτός δεν βάζει στο στόχαστρο την κυριαρχία των ντόπιων καπιταλιστών. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τη θε-ωρητική ανάλυση.

Σε όλη την Ευρώπη ακροδεξιά κόμματα επιχειρούν να εκφρά-σουν μια «εξέγερση» απέναντι στους υπερεθνικούς θεσμούς και καταναγκασμούς, βάζο-ντας ως στόχο την επιστροφή στην «υπερήφανη» (μέσω του κράτους-έθνους) καπιταλιστι-κή ανάπτυξη. Καθόλου τυχαία, αυτή η πολιτική συνδυάζεται με τον ανοιχτό ρατσισμό και τις φιλοπόλεμες επιλογές.

Πέρα από την ακροδεξιά, ανά-λογες σκέψεις μοιράζονται όλο και πιο φανερά ευρύτερες δυ-νάμεις της «λαϊκής Δεξιάς». Τα επιχειρήματα του Τράγκα (που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ως δοσιλογική και τον ΓΑΠ ως Τσολάκογλου) συμμε-ρίζονται σύμβουλοι του Σαμα-ρά (όπως ο Φ. Κρανιδιώτης ή ο Γ. Μανώλης) που στηρίζουν τις πολιτικές προοπτικές τους στην πρόβλεψη για μια «εθνική» στροφή των καπιταλιστών, με επιστροφή στη δραχμή, σκληρή εξαγωγική πολιτική, «πολυδιά-στατη» εξωτερική πολιτική (δα-νεισμός από Κίνα, Ρωσία κ.λπ.).

Η τελευταία φάση του κινήμα-τος χαρακτηρίζεται ασφαλώς

από την αποφασιστική κλιμά-κωση και τη μεγάλη μαζικότη-τα. Δεν επιτρέπεται όμως να υποτιμάμε το γεγονός ότι σε αυτήν τη φάση ένας θανάσιμος αντίπαλος της Αριστεράς, οι φασιστικές οργανώσεις, είχαν μια σημαντική επιτυχία: Κατο-χύρωσαν την παρουσία τους στους δρόμους, μέσα στις δι-αδηλώσεις (και δίπλα στην Αρι-στερά!) με τις γαλανόλευκες και τα συνθήματα για τους «αλή-τες-προδότες-πολιτικούς»…

Η Αριστερά οφείλει να δώ-σει τη μάχη και στα ζητήμα-τα δημοκρατίας-κυριαρχίας που δημιουργούν οι εκβι-ασμοί των ευρω-ηγεσιών. Συνδυάζοντάς τα, όμως, με το ταξικό υπόβαθρο που εί-ναι καθοριστικό για την εξέ-λιξη του αγώνα: Η μάχη για την ανατροπή του μνημονί-ου και όλων των συμφωνιών με τους δανειστές, μπορεί να φτάσει στη νίκη μόνο αν συνδεθεί με την αντικαπιτα-λιστική πολιτική, με τη δι-εκδίκηση του σοσιαλισμού. Όποιος αυτοπεριορίζεται στους ορίζοντες που συμβο-λίζει η γαλανόλευκη, προσα-νατολίζεται σε νέες Βάρκιζες, Καζέρτες και Λιβάνους…

Κατοχή; Η Λαμπηδόνα (άλσος Αγίας Τριάδας) λει-τουργούσε τα τελευταία χρόνια ως δημοτι-κό αναψυκτήριο. Από τον Φεβρουάριο η ση-μερινή δημοτική αρχή Βύρωνα το κλείνει με τη λήξη των συμβάσεων των εργαζομένων. Ακολουθούν αρκετοί μήνες που ο χώρος εγκαταλείπεται. Την ίδια στιγμή με πρωτο-βουλία κατοίκων αρχίζουν να μαζεύονται υπογραφές για την επαναλειτουργία του, την αποτροπή της ιδιωτικοποίησής του και τη μετατροπή του σε κοινωνικό-πολιτιστικό κέντρο από τους πολίτες και για τους πολί-τες. Η πρωτοβουλία αυτή έχει συσπειρώσει δεκάδες κατοίκους που έχουν φροντίσει το χώρο και έχουν πραγματοποιήσει πολλές εκδηλώσεις από συζητήσεις για τους δημό-σιους χώρους, μέχρι λαϊκά γλέντια, συλλογι-κή κουζίνα, προβολή ταινιών, δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά τα Σαββατοκύ-ριακα κ.λπ. Στην ανοιχτή, λοιπόν, Λαμπηδόνα χώρο συλλογικής δράσης και κοινωνικής έκφρα-σης της γειτονιάς την Παρασκευή 28/10, ο δήμαρχος έδινε εντολή σε υπαλλήλους να αλλάξουν κλειδαριές και να την κλειδώσουν. Έβαλε επίσης και δημοτικούς αστυνομικούς ανά βάρδια να τη φυλάνε... Να τη φυλάνε από ποιον; Από τους ίδιους τους δημότες;Τη Δευτέρα 31/10, δεκάδες πολίτες έκα-ναν παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο, όπου ο ίδιος δήμαρχος τους αρνήθηκε το λόγο, έχοντας δηλώσει ότι η Λαμπηδόνα θα μείνει κλειστή μέχρι να γίνει ιδιωτική

καφετέρια. Αυτοί οι πολίτες, αμέσως μετά, άνοιξαν εκ νέου το χώρο, όπου πραγματο-ποιήθηκε και η νέα συνέλευση.Την Τρίτη 1/11, όπως ήταν δημοσιοποιημένο, ο χώρος της Λαμπηδόνας θα άνοιγε εκ νέου για προγραμματισμένη κοινωνική δράση. Δυστυχώς όμως βρεθήκαμε και πάλι ενώ-πιον καινούριων αρνητικών δεδομένων: η δημοτική αρχή είχε φροντίσει να πάρει πιο δραστικά μέτρα. Όχι μόνο είχαν αλλαχτεί ξανά οι κλειδαριές αλλά και ο χώρος ήταν ολοσκότεινος, με κομμένο το ρεύμα, τα δε πανό για τους ελεύθερους δημόσιους χώ-ρους είχαν ξεκρεμαστεί και πεταχτεί, ενώ οι φύλακες και οι δημοτικοί αστυνόμοι είχαν γίνει τώρα πέντε ...Ας γίνει, λοιπόν, ξεκάθαρο: η συλλογική οικειοποίηση ελεύθερων χώρων, αναγκαί-ων για την κοινωνία, δεν είναι μειοψηφική ή «παρεΐστικη» ιδιοκτησιακή λογική, είναι έμπρακτη έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύ-ης. Αντίθετα, το σφράγισμα της Λαμπηδό-νας δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά εκχώρη-σή της στο ιδιωτικό κέρδος. Η διάθεση των κατοίκων είναι η προσπάθεια να συνεχιστεί και οργανώνονται καθημερινές παρεμβά-σεις ενημέρωσης-ευαισθητοποίησης των κατοίκων, με την ταυτόχρονη λειτουργία όλων των ομάδων δημιουργίας.http://politistikokentrovirona.blogspot.com

Πόπη Σταυροπούλου, μέλος συντονιστικού κοινωνικού-

πολιτιστικού κέντρου «Λαμπηδόνα»

(συνέχεια από σελ. 2)

Οι κοινωνικές ανάγκες δεν περιορίζονταιΒύρωνας: Η Λαμπηδόνα στα χέρια των πολιτών

Page 11: Εργατική Αριστερά τ.255

πολιτική • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Έ να από τα πιο δημοφιλή συνθήματα που ακούγε-ται τελευταία στις διαδη-

λώσεις είναι το «η χούντα δεν τε-λείωσε το ‘73», το οποίο έχει ένα προφανές ιστορικό «λάθος».

Η χούντα, που επιβλήθηκε το 1967 στην Ελλάδα για να «βάλει τη χώρα στο γύψο», κατέρρευσε τον Ιούλιο του 1974. Όμως στην πραγ-ματικότητα, και στη συλλογική μνήμη του κόσμου, η χούντα κα-τέρρευσε με την εξέγερση του Πο-λυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973.

Είναι ένα από τα «παιχνίδια» της ιστορίας, μεγάλα γεγονότα να μην έχουν κάποτε άμεσα ορα-τό αποτέλεσμα, παρότι «δουλεύ-ουν» υπόγεια και διαμορφώνουν το πλαίσιο για πολύ μεγάλα χρο-νικά διαστήματα. Έτσι και η εξέ-γερση του Πολυτεχνείου, παρά τη στρατιωτική ήττα της από τις δυνάμεις καταστολής, όχι μόνο έριξε τη χούντα αλλά καθόρισε και όλη την πορεία της μεταπο-λίτευσης, «γεννώντας» ένα τε-ράστιο κίνημα διεκδικήσεων και αμφισβήτησης του συστήματος.

Ψωμί-Παιδεία-ΕλευθερίαΣήμερα ζούμε μια κατάσταση όπου το αίτημα για Ψωμί-Παι-δεία-Ελευθερία είναι απελπιστικά επίκαιρο. Τα πρώτα εμφανή πα-ραδείγματα παιδιών (σε σχολεία και σχολές) που υποσιτίζονται είναι η κορυφή του παγόβουνου της μαζικής φτωχοποίησης.

Η διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας και η όλο και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίησή της, είναι ο πρώτος τομέας στον οποίο επιχειρήθηκε η «εθνική συνεννόηση» με το νέο νόμο-πλαίσιο της Διαμαντοπούλου να συσπειρώνει όλα τα κόμματα στη Βουλή, πλην Αριστεράς.

Βέβαια στη θέση της παιδεί-ας θα μπορούσαμε να βάλουμε οποιοδήποτε κοινωνικό αγαθό ή δικαίωμα (υγεία, συγκοινωνίες, αποκομιδή σκουπιδιών κ.λπ.), καθώς όλα είναι πλέον υπό την απειλή της ιδιωτικοποίησης.

Τα χιλιάδες χημικά που ρίχνο-νται σε κάθε διαδήλωση, η όλο

και μεγαλύτερη αγριότητα της αστυνομίας, οι περιορισμοί στις διαδηλώσεις, η κατάργηση του ασύλου, ακόμα και οι –όλο και συχνότερες– αναφορές στο εν-δεχόμενο «καθεστώτος έκτα-κτης ανάγκης» κ.λπ. είναι η άγρια πλευρά της προσπάθειας για την επιβολή των μνημονίων και των πολυνομοσχεδίων.

Η ανατροπή των μέτρων που έχουν περάσει (και που σκοπεύ-ουν να περάσουν), η ακύρωση των μνημονίων είναι απαραίτη-τος όρος για να σταματήσουμε τη διάλυση της ζωής μας. Για να το πετύχουμε αυτό χρειαζόμαστε γεγονότα μεγάλης κλίμακας, χρει-αζόμαστε ένα νέο «Πολυτεχνείο».

Μπορούμε;Κόντρα στην ηττοπάθεια που κυ-ριαρχεί στις ηγεσίες των συνδικά-των και της (πλειοψηφίας της) Αρι-στεράς, πιστεύουμε ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό. Η δυναμική που βγάζουν οι κινητοποιήσεις του κόσμου είναι μεγάλη, είναι παρά-γοντας αστάθειας για το σύστημα, που όλο θα μεγαλώνει. Ο κόσμος έχει αποδείξει ότι είναι διατεθειμέ-νος να παλέψει ακόμα και σε πολύ δύσκολες συνθήκες, κόντρα σε «ρεαλιστικές» εκτιμήσεις και δυ-σμενείς «συσχετισμούς δύναμης».

Οι περισσότεροι από τους αγώ-νες του προηγούμενου διαστή-ματος ξέσπασαν αυθόρμητα, όχι με κάποιο οργανωμένο σχέδιο, και παρ’ όλα αυτά έδειξαν μια τε-ράστια δυναμική. Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν «εικόνα από το μέλλον». Η οργή ξεχείλιζε αλλά δεν μπόρεσε να οργανωθεί, να γίνει δύναμη. Ωστόσο, ο Δεκέμ-βρης ήταν η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση Καραμανλή.

Ανάμεσα στη γενική απεργία στις 5 Μάη και την 48ωρη στις 19-20 Οκτώβρη που έδωσε το τελικό χτύπημα στην κυβέρνηση ΓΑΠ, υπήρξαν πολλές μικρές ή μεγα-λύτερες μάχες (γενικές απεργίες, απεργία ΠΟΕ-ΟΤΑ, φοιτητικές καταλήψεις, κλαδικοί αγώνες, κινήματα «δεν πληρώνω», το κί-νημα των Αγανακτισμένων και το Σύνταγμα κ.λπ.) που στρίμωχναν όλο και περισσότερο την κυβέρ-νηση, παρότι δεν μπόρεσαν σε πρώτη φάση να την ρίξουν.

Ακόμα κι όταν δεν ήταν εύκολα ορατό, η πραγματικότητα ήταν ότι όλες αυτές οι μάχες δυνάμω-ναν το δικό μας στρατόπεδο και εξασθένιζαν τους «από πάνω». Το «μπρα-ντε-φερ» συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για αρκετό διάστημα. Όμως έτσι ωριμάζουν οι συνθή-κες. Το ένα γεγονός, «χτίζει» το επόμενο, μεταφέρει εμπειρίες, επιταχύνει την κατανόηση των πραγμάτων από όλο και περισ-σότερους αγωνιστές. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο στον κόσμο ότι ο αγώνας είναι συνολικός, έχει τη διάσταση «ή εμείς ή αυτοί».

Γυρίζοντας στο 1973, το Πολυ-τεχνείο δεν θα μπορούσε να γί-νει αν δεν είχαν προηγηθεί άλλα γεγονότα, όπως οι καταλήψεις της Νομικής, οι πιο περιορισμέ-νοι αγώνες στις σχολές, οι ακόμα πιο περιορισμένες προσπάθειες για αγώνες στους εργατικούς χώ-ρους και στις συνοικίες…

Εθνική ενότηταΤώρα τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ προσπαθούν να μας βάλουν μπρο-στά στα διλήμματα της «κατάρ-ρευσης της χώρας», της ανάγκης τάχα για «εθνική συνεννόηση» ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Μάλιστα έχουν αρχίσει και οι απει-λές για «εδαφική συρρίκνωση», για την αναζωπύρωση του «Μακεδο-νικού», για τις δήθεν απειλές ενά-ντια στην Κύπρο κ.λπ.

Αυτά είναι επιχειρήματα που επανέρχονται όποτε ζορίζουν τα πράγματα για τους «από πάνω». Το ζήτημα είναι να υπάρχουν ξε-κάθαρες απαντήσεις.

Δεν παλεύουμε όλοι μαζί για τα ίδια πράγματα. Δεν έχουμε τα ίδια συμφέροντα εργαζόμενοι

και αφεντικά. Την ώρα που μας κόβουν μισθούς, συντάξεις, δι-καιώματα, την ίδια στιγμή δίνουν δισεκατομμύρια στους τραπεζί-τες. Όταν για τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους το ένα χαράτσι διαδέχεται το άλλο, οι μεγαλοκαπιταλιστές έχουν φυ-γαδεύσει 600 δισ. στην Ελβετία. Δεν έχουμε τίποτα να «συνεννο-ηθούμε», δεν υπάρχουν κοινά αι-τήματα ώστε να «συναινέσουμε».

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε όχι μόνο κόντρα στη χούντα, αλλά και κόντρα σε όσους επιδί-ωκαν μια εθνική συνεννόηση για διέξοδο από την κρίση των στρα-τοκρατών, ακόμα και παρά τις προβλέψεις και τις προθέσεις του τμήματος της Αριστεράς που επι-δίωκε διέξοδο μέσα από την «ομα-λοποίηση» του καθεστώτος…

Εργατική τάξηΤο «χτίσιμο» μιας πλατιάς ταξικής ενότητας είναι μεγάλο ζητού-μενο στις μέρες μας κόντρα στα «εθνικά» σενάρια. Και σε αυτό είναι απαραίτητη η εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζόμενων.

Το Πολυτεχνείο του ’73 πήρε τη δύναμή του από τη στιγμή που ξέφυγε από τα φοιτητικά του όρια. Το σύνθημα για γενική απεργία, οι εργατικές συνελεύ-σεις μέσα στο Πολυτεχνείο, η απεύθυνση στους εργατικούς χώρους, ήταν σημεία-κλειδί στην εξέλιξη των γεγονότων.

Έτσι και σήμερα, η στήριξη των εργατικών απεργιών και καταλή-ψεων, ο προσανατολισμός στην ταξική πάλη είναι κομβικό σημείο.

ΑριστεράΑυτό που είναι απολύτως απαραί-τητο για να μπορέσουμε να φτά-σουμε στη μεγάλη ανατροπή εί-ναι η πολιτική ηγεσία. Όχι με την έννοια της «χαρισματικής προ-σωπικότητας» αλλά με την έννοια της συλλογικής ηγεσίας, της Αρι-στεράς, που θα βοηθάει το κίνη-μα να προχωράει, να λύνει τους γόρδιους δεσμούς, να ξεπερνάει τα εμπόδια της «αντικειμενικής» θεώρησης των πραγμάτων.

Η Αριστερά όμως σήμερα (όπως και τότε) είναι ανεπαρκέ-στατη. Αντί να στηρίζει και να

προωθεί την εξέλιξη του κινήμα-τος, βάζει εμπόδια, διλήμματα και προβληματισμούς.

Το ΚΚΕ, όπως το ’73 θεωρούσε «αριστερίστικο» λάθος το Πο-λυτεχνείο και κατηγορούσε σαν προβοκάτορες τους φοιτητές που έγιναν η αφορμή για να ξε-κινήσει, έτσι και σήμερα θεωρεί «αποπροσανατολιστικό» ό,τι ξε-φεύγει από τον έλεγχό του, ό,τι ξεφεύγει από τα όρια της αντιπο-λίτευσης εντός του συστήματος (Δεκέμβρης, Κερατέα, καταλή-ψεις, πλατείες κ.λπ.).

Αλλά και οι δυνάμεις που προ-έρχονται από το τότε ΚΚΕ εσ. (Συνασπισμός, ΔΗΜΑΡ κ.ά.) δεν μπορούν να απαλλαχτούν από τη θεσμολαγνεία και το «ρεαλισμό» των υποχωρήσεων και των δήθεν πλατιών μετώπων, για εναλλακτι-κές λύσεις εντός του συστήματος.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η πρώτη φορά που οι οργα-νώσεις της επαναστατικής Αριστε-ράς έβγαιναν στο προσκήνιο και μπορούσαν να επηρεάζουν απο-φασιστικά τα γεγονότα. Ο ρόλος τους το Νοέμβρη ήταν καθοριστι-κός. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, και μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα, η επαναστατι-κή Αριστερά μπορεί να ξαναπαίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο.

Με πλατύ, ενωτικό τρόπο, μαζί με τις χιλιάδες του κόσμου που αγωνίζεται (και όχι σεχτάροντας και μένοντας στην «ιδεολογική» άκρη) μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς και να ξανα-ζήσουμε μεγάλα γεγονότα.

Η ΔΕΑ προέρχεται από αυτήν την παράδοση του Πολυτεχνείου και έχουμε θέσει όλες μας τις δυ-νάμεις σ’ αυτήν την προσπάθεια. Με την αυτοπεποίθηση ότι ένα νέο Πολυτεχνείο σήμερα δεν είναι μόνο αναγκαίο αλλά και εφικτό. Ήδη η φωνή του Νοέμβρη ανι-χνεύεται στους εργασιακούς χώ-ρους, στις σχολές, στις γειτονιές.

Και αυτήν τη φορά θα προσπα-θήσουμε να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, να ξαναβάλουμε το σύνθημα «επανάσταση λαέ», να παλέψουμε για την οριστική ανατροπή του συστήματος.

Ανάγκη για ένα νέο ΠολυτεχνείοΉδη η φωνή της εξέγερσης του Νοέμβρη ανιχνεύεται στους εργασιακούς χώρους, στις σχολές, στις γειτονιές

Page 12: Εργατική Αριστερά τ.255

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Του Πάνου Πέτρου

Δ έκα μήνες μετά την ανα-τροπή του Μπεν Άλι, η Τυνησία έζησε τις πρώτες

της ελεύθερες εκλογές. Σίγουρα η διαδικασία ήταν ιστορική για μια χώρα που έζησε κάτω από τυραν-νία για δεκαετίες: 11.000 υποψή-φιοι από 80 κόμματα, ανάμεσά τους και αρκετές χιλιάδες ανεξάρ-τητοι, διεκδίκησαν τις 217 θέσεις για τη νέα συντακτική συνέλευση που θα συντάξει το νέο σύνταγμα και θα ορίσει μεταβατική κυβέρ-νηση. Από τους 4,1 εκατομμύρια εγγεγραμένους ψηφοφόρους ψή-φισε περίπου το 90%, κάνοντας μερίδα του Τύπου να μιλά για «εν-θουσιώδη συμμετοχή».

Όμως υπήρξαν άλλα 3 εκατομ-μύρια που δεν πήγαν καν να γρα-φτούν στους εκλογικούς καταλό-γους, δικαιώνοντας τις εκτιμήσεις αραβικών ΜΜΕ για «απογοήτευση από την πορεία της επανάστασης, που εκφράζεται με απάθεια ενό-ψει των εκλογών», ιδιαίτερα στις φτωχές περιοχές. Η ίδια η προε-κλογική περίοδος, γεμάτη «βρό-μικο χρήμα», καταγγελίες για νο-θεία και εξαγορά ψήφων, διώξεις ενάντια στις οργανώσεις της Αρι-στεράς, έδειξε πως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και επιβεβαίωσε τη δήλωση αγωνιστή πως «το κα-λύτερο σύνταγμα στον κόσμο να αποκτήσουμε, αν δεν αγωνιστού-με θα είναι απλά μια κόλλα χαρτί».

ΕνάχνταΟ μεγάλος νικητής ήταν το ισλα-μικό Ενάχντα, που κέρδισε το 41% και 90 έδρες στη συντακτική

συνέλευση. Το ισλάμ θεωρείται ηθικό αντίβαρο απέναντι στη δι-αφθορά του καθεστώτος Μπεν Άλι, ενώ ταυτόχρονα, υποστηρί-ζοντας το σεβασμό στις θρησκευ-τικές μειονότητες, τα δικαιώματα των γυναικών, το «σύγχρονο» τρόπο ζωής, έπεισε πολλούς νέ-ους που δεν ταυτίζονται με το ισλάμ. Για πολλούς αγωνιστές, η δημοφιλία του Ενάχντα στηρί-χθηκε στα 20 χρόνια αντίστασης και διώξεων που κουβαλούν τα μέλη του. Στους φτωχούς υπο-σχέθηκε κοινωνικές κατοικίες, πρόσβαση στην περίθαλψη, αύ-ξηση του κατώτατου μισθού και δημιουργία 590.000 θέσεων ερ-γασίας. Στους καπιταλιστές ξεκα-θάρισε πως «έχουμε ένα φιλελεύ-θερο οικονομικό πρόγραμμα, που ενθαρρύνει τις επενδύσεις» και πως θα ενισχύσει τους δεσμούς της Τυνησίας με την ΕΕ. Άλλωστε το Ενάχντα στηρίζεται οικονομικά από Τυνήσιους επιχειρηματίες.

Ως υπολογίσιμη δύναμη ανα-δείχθηκαν πίσω από το Ενάχντα τα κόμματα ενός, θολού ακόμα, εθνικιστικού και σοσιαλδημο-κρατικού χώρου. Στους χαμένους βρίσκεται η ριζοσπαστική Αριστε-ρά, που εξέλεξε μόλις 5 αντιπρο-σώπους. Η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς, το μαοϊκής ανα-φοράς Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τυνησίας (PCTO), κέρδισε 3 έδρες. Το Κίνημα Δημοκρατι-κών Πατριωτών (προέκυψε από ένωση μαοϊκών ομάδων) κέρδισε άλλες 2. Άλλες δυνάμεις, όπως η Λίγκα για μια Εργατική Αριστερά (LGO), διάδοχο σχήμα του παλιού τυνησιακού τμήματος της 4ης Δι-

εθνούς, τελικά μποϊκοτάρισαν τις εκλογές.

Σήμερα οι δυσκολίες είναι με-γάλες. Τα μισά «νέα» πολιτικά κόμματα έχουν ιδρυθεί από μέλη του διαλυμένου καθεστωτικού κόμματος του Μπεν Άλι. Αν και οι υψηλόβαθμοι καρατομήθηκαν, ο κρατικός μηχανισμός παραμέ-νει άθικτος στα χέρια των καθε-στωτικών. Η άρχουσα τάξη προ-σπαθεί να δημιουργήσει πόλωση μεταξύ ισλαμιστών και κοσμικών για να αποσπάσει την προσοχή από τα πραγματικά προβλήματα. Οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές είναι ακόμα θολές, κα-θώς, όπως λέει στέλεχος της LGΟ, «ακόμα και οι καπιταλιστές μιλάνε για την αναδιανομή του πλούτου».

ΑριστεράΣε αυτό το τοπίο, και ενώ ακόμα συγκροτούνται βγαίνοντας από την παρανομία, οι επαναστατικές οργανώσεις έχουν να αντιμετωπί-σουν μεγάλα ζητήματα (όπως η συμμετοχή ή όχι στη Συντακτική Συνέλευση).

Στη διάρκεια της εξέγερσης οι οργανώσεις αυτές έπαιξαν πρω-ταγωνιστικό ρόλο, κυρίως με τις δυνάμεις που έχουν στις τοπικές και κλαδικές συνδικαλιστικές ορ-γανώσεις της εργατικής συνομο-σπονδίας UGTT, που οργάνωσαν τις πρώτες απεργίες και συνελεύ-σεις και στην ουσία έσυραν την κεντρική ηγεσία της στην εξέγερ-ση. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι, όπως το θέτουν οι ίδιοι, «έχουμε περισσότερους ηγέτες απ’ ό,τι βάση». Δυνατότητες υπάρχουν. Στη συνδικαλισμένη εργατική

τάξη υπάρχουν χιλιάδες «βετε-ράνοι» του φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’80, στο οποίο κυριαρχούσαν οι αριστερές ιδέες. Αυτοί οι ανένταχτοι είναι η δύναμη της τυνησιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως λέει στέλεχος της LGO: «Οι υπάρχουσες οργα-νωμένες δυνάμεις δεν αντιπροσω-πεύουν ούτε το 10% αυτής της Αριστεράς, που είναι έντονα πα-ρούσα σε οργανώσεις γειτονιάς, σε σωματεία κ.α. Οπότε το καθή-κον να χτιστεί το κόμμα που χρειά-ζεται η επανάσταση πρέπει να ανα-ληφθεί με πολλή σοβαρότητα».

Το κίνημα έχει χάσει την ορμή που είχε, αλλά οι αγώνες συνεχίζο-νται: υπάρχουν διαδηλώσεις ενά-ντια στην ανεργία, το κίνημα των μερικώς απασχολούμενων που διεκδικούν μονιμοποίηση, κάποιες απεργίες για αυξήσεις και βελτίω-ση των εργασιακών συνθηκών. Στις σχολές οι φοιτητές αγωνίζονται ενά-ντια στις καθεστωτικές διοικήσεις. Πρόκειται για κατακερματισμένους αγώνες που ξεκινάνε και σταματάνε απότομα. Οι τοπικές επαναστατικές επιτροπές διατηρούνται ακόμα, αλλά η δράση τους έχει ατονίσει, ενώ υπάρχουν κάποιες εργατικές

επιτροπές στις επιχειρήσεις που τα αφεντικά τους εγκατέλειψαν στη διάρκεια της εξέγερσης.

ΠροοπτικήΤο σύνθημα της εξέγερσης «Η δουλειά είναι δικαίωμα, ρε συμμο-ρία κλεφτών!» παραμένει επίκαιρο. Δέκα μήνες μετά την ανατροπή του Μπεν Άλι, οι από κάτω βλέπουν πως η ζωή τους δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά προς το καλύτερο. Τα μεγάλα κόμματα προσπαθούν να στρέψουν όλες τις ελπίδες στις μελλοντικές κυβερνήσεις, αλλά, με την κρίση να συνεχίζεται και το χρέος να αυξάνεται, όλες οι υπο-σχέσεις έχουν κοντά ποδάρια. Η ενίσχυση και η παρέμβαση της Αριστεράς με το δικό της πρόγραμ-μα (πραγματικό ξήλωμα του καθε-στώτος, πάλη ενάντια στο χρέος, φορολογία στους πλούσιους και εθνικοποιήσεις, μέτρα άμεσης ανάγκης για τους εργαζόμενους) θα είναι κρίσιμη για να μην οδηγή-σει η διάψευση των προσδοκιών σε απογοήτευση και αποστράτευ-ση, αλλά να υπάρξουν νέοι αγώνες, που θα κρατάνε την προοπτική της επανάστασης ανοικτή, στο δρόμο που δείχνει η Αίγυπτος.

Οι εκλογές στην Τυνησία

Οκτώ μήνες μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης επικρα-τεί τέλμα. Όλο το οπλοστάσιο του Άσαντ δεν μπορεί να σταματήσει τις διαδηλώσεις και είναι πια αδύ-νατο να συνεχίσει να κυβερνά όπως πριν. Όμως και το κίνημα είναι αντιμέτωπο με το ζήτημα ότι δεν έχει καταφέρει να τον ανα-τρέψει παρά τους τόσους μήνες στους δρόμους.

Σε αυτό το τοπίο όλοι αναζητούν το αποφασιστικό βήμα εμπρός. Ο Αραβικός Σύνδεσμος κατέληξε σε ένα σχέδιο το οποίο προβλέ-πει την απόσυρση των ενόπλων δυνάμεων από τους δρόμους και την απελευθέρωση των κρατου-μένων από το καθεστώς, ως πρώ-

το βήμα για την έναρξη διαλόγου με την αντιπολίτευση. Το σχέδιο, αν και έγινε δεκτό από τον Άσαντ, «σκοντάφτει». Από την μέρα έγκρισης της συμφωνίας ο στρα-τός έχει δολοφονήσει τουλάχι-στον 50 ακόμα διαδηλωτές, ενώ οι 500 κρατουμένοι που απελευ-θερώθηκαν είναι αστείος αριθμός όταν δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται στα κελιά του καθεστώτος. Δυ-νάμεις της αντιπολίτευσης δηλώ-νουν πως το σχέδιο δεν θα γίνει δεκτό από τους αγωνιστές της βάσης.

Από την πλευρά του κινήματος υπάρχουν επίσης εξελίξεις. Η μία είναι η ρωγμή στο στρατό. Δεν πρόκειται πια για μεμονωμένες

περιπτώσεις φαντάρων. Είναι χι-λιάδες αυτοί που έχουν αυτομο-λύσει και έχουν συγκροτήσει τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» που προστατεύει τους διαδηλωτές ενάντια στις δυνάμεις του Άσαντ. Στο εσωτερικό του κινήματος έχει ανοίξει συζήτηση για την ένοπλη δράση και για το αίτημα εξωτε-ρικής επέμβασης. Η αιματηρή καταστολή πιέζει αρκετούς ακτι-βιστές στην κατεύθυνση της ένο-πλης αντίστασης, όμως αρκετοί είναι και αυτοί που θεωρούν πως σε έναν ενδεχόμενο εμφύλιο θα συντριβούν από το στρατό.

Το ζήτημα της εξωτερικής επέμ-βασης έχει προκύψει ανοιχτά από μερίδα του Εθνικού Συμβουλίου,

αλλά αντιτίθενται οι Τοπικές Συ-ντονιστικές Επιτροπές, που είναι πιο ριζωμένες στον εξεγερμένο λαό απ’ ό,τι τα εξόριστα στελέχη του Συμβουλίου. Οι ίδιες οι δυ-τικές δυνάμεις δεν είναι σίγου-ρες αν μπορούν να σηκώσουν τα βάρη μιας νέας εκστρατείας, ενώ πρέπει να υπολογίσουν και τις σεισμικές δονήσεις που θα προ-καλέσει η επέμβαση σε ένα κρά-τος-κλειδί για τη σταθερότητα στην περιοχή.

Η πιο ευχάριστη εξέλιξη είναι πως σε αυτές τις κρίσιμες στιγ-μές εμφανίζονται οι απεργίες στο οπλοστάσιο της εξέγερσης. Ξεκίνησαν από μια 8ήμερη απερ-γία στην Ντεράα. Η Χομς, το κε-

ντρικό πεδίο μάχης εδώ και πάρα πολλές μέρες, προχώρησε επίσης σε απεργία και κάλεσε σε κινητο-ποιήσεις σε όλη τη χώρα στις 26 Οκτώβρη. Στις περισσότερες πό-λεις όπου γίνονται διαδηλώσεις, η απεργία είχε μαζική συμμετοχή. Όλο και περισσότεροι υποστη-ρίζουν πως αυτό που θα κόψει το γόρδιο δεσμό είναι «να χτυ-πήσουμε την οικονομία, το αδύ-νατο σημείο του καθεστώτος». Οι απεργίες μπορούν να γύρουν την πλάστιγγα αποφασιστικά. Και μέσα από αυτές μπορεί να χτιστεί μια ανεξάρτητη «από τα κάτω» προοπτική για τη συριακή εξέ-γερση, που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι.

Αδιέξοδη ισορροπία στη Συρία: Ποιος θα κόψει το γόρδιο δεσμό;

Προβλήματα και προοπτικές, δέκα μήνες μετά την ανατροπή του Μπεν Άλι

Από διαδήλωση στις 17 Οκτώβρη: «Ένας επαναστάτης δεν παραιτείται ποτέ».

Page 13: Εργατική Αριστερά τ.255

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

Τύμπανα πολέμουΣύμφωνα με τον ισραηλινό Τύπο, οι Νετανιάχου και Μπάρακ συζήτησαν σοβαρά το ενδεχόμενο επίθεσης στο Ιράν. Αν και σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα η πρόταση δεν πέρασε από τα στρατιωτικά και πολιτικά επιτελεία, είναι σαφές πως το Ισραήλ εξετάζει το ενδεχόμενο και προ-ετοιμάζει και την πολεμική του μηχανή και την κοινή του γνώμη. Στρατιωτικές ασκήσεις γίνονται ήδη από το Ισραήλ, ιδιαίτερα με τους νέους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, ενώ η Βρετανία δηλώνει πως προτιμά μια διπλωματική πίεση ενάντια στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αλλά αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν», εξετάζει με ποιον τρόπο θα συμμετάσχει σε στρατιωτικό πλήγμα ενάντια στο Ιράν. Η Δύση υιοθετεί την τακτική «καλού και κακού μπάτσου» απέναντι στο Ιράν, αλλά με τον «κακό μπάτσο» να αγριεύει επικίνδυνα…

Κράτος-εγκληματίαςΛίγο καιρό μετά το «Free Gaza 2», μια νέα αποστολή, με το όνομα «Freedom Waves», ξεκίνησε για να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας. Ένα ιρλανδικό και ένα καναδικό πλοίο, με 27 ακτιβιστές από 9 χώρες, ξεκίνησαν από τουρκικό λιμάνι μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στους κατοίκους της πολιορκημένης Γάζας. Το Ισραήλ, για άλλη μια φορά, οργάνωσε και εκτέλεσε πειρατική επίθεση σε διεθνή ύδατα, όταν κομάντος εισέβαλαν στα πλοία και τα οδήγησαν στο λιμάνι Ασντότ, όπου οι ακτιβιστές συνελήφθησαν και βασανίστηκαν. Ακτιβιστές που στήριξαν την νέα αποστολή στη Γάζα, δηλώνουν πως κάθε ισραηλινή πρόκληση τους πεισμώνει ακόμη περισσότερο. Οι δράσεις ενάντια στον αποκλεισμό θα συνεχιστούν, η Παλαιστίνη δεν θα μείνει ποτέ μόνη…

Ούτε τα προσχήματα...Στην ψηφοφορία των μελών της UNESCO, υπερψηφίστηκε η πρόταση να γίνει δεκτή η Παλαιστίνη ως κράτος-μέλος του οργανισμού. Πρόκειται για μια καθαρά συμβολική κίνηση, «ανώδυνη» για τα σχέδια του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Όμως ακόμα και αυτή έδειξε το αδίστακτο πρόσωπο του αμερικάνι-κου ιμπεριαλισμού και την εξωτερική πολιτική του Ομπάμα που λίγους μήνες πριν υποσχόταν μια «νέα αρχή» στις σχέσεις των ΗΠΑ με τον αραβικό κόσμο. Μετά από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, η αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε να σταματήσει να χρηματοδοτεί την UNESCO!

Καταστροφή στην ΤαϊλάνδηΟι καταστροφικές πλημμύρες στην Ταϊλάνδη, έχουν ήδη προκαλέσει εκατοντάδες νεκρούς και προβλέπεται πως κατέστρεψαν τις ζωές εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων. Η πολιτική κρίση στη χώρα εκδηλώθηκε και στις προ-σπάθειες αντιμετώπισης της καταστροφής. Η τοπική κυβέρνηση που ελέγχεται από το Δη-μοκρατικό Κόμμα αρνήθηκε να συνεργαστεί με την κεντρική κυβέρνηση του Peua Thai, του κόμματος του Σιναουάτρα που υποστηρί-ζεται από το κίνημα των «Κόκκινων Πουκα-μίσων», ο στρατός που με μεγάλη ταχύτητα αιματοκυλούσε τις διαδηλώσεις των Κόκκινων Πουκαμίσων καθυστέρησε χαρακτηριστικά να συνδράμει τη διάσωση των πληγέντων περιοχών, ενώ ο γιος του βασιλιά έκανε… ιν-δουιστικές τελετές «για να φύγουν τα νερά»! Η αντιμετώπιση των συνεπειών της πλημμύρας θα αναγκάσει όμως και το Peua Thai να πάρει θέση. Η εύκολη φιλολαϊκή ρητορική τώρα θα δοκιμαστεί. Θα πρέπει να επιτεθεί στους πλούσιους, τα προνόμια του στρατού και του παλατιού για να βρει πόρους να ανακουφίσει τα εκατομμύρια που υποφέρουν…

Το πλήρες άρθρο του Lee Sustar δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα

Socialist Worker (ΗΠΑ). Εδώ αναδημοσιεύεται συμπυκνωμένο.

Μετάφραση-επιμέλεια: Πάνος Πέτρου

Ο Μπάρακ Ομπάμα ανα-κοίνωσε πως όλες οι αμερικανικές δυνά-

μεις θα έχουν αποσυρθεί από το Ιράκ ως το τέλος του χρό-νου. Όμως η απόσυρση δεν ση-ματοδοτεί την εγκατάλειψη του στόχου της Ουάσινγκτον να κυ-ριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, αλλά μια προσπάθεια «εξορθο-λογισμού» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

ΚαταστροφήΗ κατοχή αφήνει πίσω της πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινούς νεκρούς, ενώ από την πλευρά των Αμερικανών οι νεκροί είναι σχεδόν 5.000 και οι –σωματι-κά και ψυχολογικά– ακρωτη-ριασμένοι περισσότεροι από 32.000. Όσο για το ποσό που δαπανήθηκε για τον πόλεμο, έφτασε περίπου τα 4 τρισ. δο-λάρια. Ακόμα όμως και αυτά τα τρομακτικά νούμερα δεν περι-γράφουν στο ελάχιστο τον τρό-μο που ακολούθησε μετά την εισβολή του 2003.

Η οικονομία παραμένει στα συντρίμμια. Παρά τη μεγάλη αύξηση της τιμής του πετρε-λαίου τα τελευταία χρόνια, το 25% των Ιρακινών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Όπως περιέγραψε στο περιοδικό «The Atlantic» ο Joshua Foust, ανα-λυτής σε πολεμικά θέματα: «Η Παγκόσμια Τράπεζα ανέφερε πως το 2006 η ανεργία στο Ιράκ ήταν 18%. Οι ΗΠΑ εκτιμούσαν τον Απρίλη του 2011 ότι η ανερ-γία είχε πέσει στην περίοδο που μεσολάβησε από 28% σε 15%. Και η Διεθνής Αμνηστία εκτι-μούσε στην αναφορά του 2011 ότι η ανεργία παρέμενε πάνω από 50%».

Για να διασφαλίσει ένα «φι-λικό» κλίμα για τις μεγάλες πετρελαϊκές και άλλους επεν-δυτές, η κυβέρνηση Μαλί-κι διατήρησε την εχθρότητα του Σαντάμ Χουσεΐν προς τον ελεύθερο συνδικαλισμό. Στην έρευνα του 2011 για το Ιράκ, το Διεθνές Συμβούλιο Συνδικάτων έγραψε: «Επίσης τον Γενάρη, ο πρόεδρος του Ιρακινού Συνδι-κάτου Δασκάλων της Βασόρα φυλακίστηκε και η κυβέρνηση επιδίωξε να επέμβει στις εκλο-γές του συνδικάτου. Η ιρακινή αστυνομία εισέβαλε και έκλεισε τα γραφεία των συνδικάτων των εργαζομένων στον ηλεκτρισμό. Τον Μάρτη, όταν οι εργάτες στα πετρέλαια διαμαρτυρήθη-καν ενάντια στους χαμηλούς μισθούς και για το ότι το συν-δικάτο τους είναι παράνομο,

οι συνδικαλιστές ηγέτες με-τατάχθηκαν, ενώ τον Ιούνη οι λιμενεργάτες που διαδήλωναν ενάντια στην απαγόρευση των συνδικάτων στα λιμάνια νότια της Βασόρα περικυκλώθηκαν από στρατιώτες και οι ηγέτες τους μετατάχθηκαν».

Αν και ο γενικευμένος πόλε-μος έχει λήξει, το Ιράκ παραμέ-νει ένα θανατηφόρο μέρος, με τις δολοφονίες και τους βομ-βαρδισμούς να είναι ρουτίνα. Ακόμα και το ιρακινό Κουρδι-στάν, το μοντέλο,υποτίθεται, για ένα ελεύθερο και δημοκρα-τικό Ιράκ, κυριαρχείται από δι-εφθαρμένα πολιτικά κόμματα και κατασταλτικές πρακτικές. Οι αγώνες για δημοκρατία στο Ιράκ έχουν προκύψει κόντρα στην αμερικανική κατοχή και όχι ως αποτέλεσμά της. Το κίνη-μα διαμαρτυρίας που ξέσπασε τον Φλεβάρη, μετά την Αιγυπτι-ακή Επανάσταση, στρεφόταν ενάντια στην εγκαθιδρυμένη από τις ΗΠΑ κυβέρνηση Μαλί-κι για τη διαφθορά της και την αποτυχία της να παρέχει βασικά αγαθά, όπως ο ηλεκτρισμός. Και όλα αυτά μετά το διαβόητο ισχυρισμό του Τζορτζ Μπους το 2003 πως «αποστολή εξετε-λέσθη».

Το Ιράκ υποτίθεται πως θα λειτουργούσε ως υπόδειγμα στην προσπάθεια της Ουά-σινγκτον να αναμορφώσει τη Μέση Ανατολή. Θεωρούνταν το πρώτο κι εύκολο βήμα στην προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια αναζωογονημένη αμερικα-νική αυτοκρατορία, το πρώτο βήμα για την ανατροπή του συ-ριακού καθεστώτος, τη στρατι-ωτική περικύκλωση του Ιράν.

Αντί για αυτό, το Ιράκ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένας επισφαλής «σύμμαχος». Οι κύριοι αντίπαλοι του Μαλίκι, ο σιίτης κληρικός Μοκτάντα Αλ Σαντρ και ο Αχμέντ Τσαλάμπι, έχουν στραφεί στο Ιράν για πολιτική υποστήριξη. Αλλά και

ο Μαλίκι κινείται προσεκτικά στη λογική της σύσφιγξης των σχέσεων, υποδεχόμενος τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ σε επίσημη επίσκεψη, κάτι που έκανε την Ουάσινγκτον να βγά-ζει καπνούς από τ’ αφτιά.

ΑποτυχίαΟι ΗΠΑ ελπίζουν πως θα δια-σφαλίσουν μια συμφωνία με τον Μαλίκι για να μείνουν πίσω μερικές χιλιάδες Αμερικανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι. Αλλά κάτι τέτοιο θα είναι μόνο μια σκιά της πατημασιάς που έλπι-ζαν κάποτε οι ΗΠΑ να αφήσουν στο Ιράκ. Τώρα οι ΗΠΑ θα πρέ-πει να ανταγωνιστούν το Ιράν για τον έλεγχο της Βαγδάτης – και είναι προφανές πως το Ιράν έχει το πάνω χέρι. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Ομπάμα συνόδευ-σε την ανακοίνωση της απο-χώρησης των στρατιωτών από το Ιράκ με την πολύ αμφίβολη καταγγελία πως Ιρανοί πράκτο-ρες σχεδίαζαν να δολοφονή-σουν τον Σαουδάραβα πρέσβη στις ΗΠΑ. Το μήνυμα: Οι ΗΠΑ μπορεί να φεύγουν από το Ιράκ, αλλά θα συνεχίσουν να ασκούν πίεση στο Ιράν.

Η έξοδος των Αμερικανών στρατιωτών από το Ιράκ δεν θα οδηγήσει στην εξαφάνιση της αμερικανικής στρατιωτι-κής μηχανής. Όπως ανέφερε ο δημοσιογράφος Nick Turse στο TomDispatch.com: «Πρόσφα-τα όμως, ο εκπρόσωπος της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσε-ων ταγματάρχης Tim Nye μού είπε πως οι ελίτ στρατιωτικές μονάδες της Αμερικής δρα-στηριοποιούνται σε περίπου 70 χώρες και ως το τέλος του χρόνου αυτό το νούμερο θα φτάσει τις 120». Αυτές οι δυ-νάμεις επιφορτίζονται με μια σειρά αποστολές: από στρατι-ώτες που εμπλέκονται σε συμ-βατικές μάχες στο Αφγανιστάν ως τους βατραχάνθρωπους που δολοφόνησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν και

τους στρατιωτικούς εκπαιδευ-τές που δραστηριοποιούνται σε όλο τον πλανήτη, από τη Δομινικανή Δημοκρατία ως την Υεμένη.

Αυτό δίνει μια καλή εικόνα του αμερικανικού ιμπεριαλι-σμού σε στιλ Ομπάμα: καταπά-τηση του αμερικανικού και του διεθνούς δικαίου για να εξαπο-λύσει έναν ακήρυχτο αεροπορι-κό πόλεμο στη Λιβύη και να δο-λοφονεί «εχθρικούς μαχητές» (συμπεριλαμβανομένων Αμερι-κανών πολιτών) με εισβολές κο-μάντο και βομβαρδισμούς από μη επανδρωμένα αεροσκάφη σε άλλες χώρες.

Νέο δόγμαΑντί για την τακτική της σαρω-τικής –και απαγορευτικά ακρι-βής– εισβολής και κατοχής, το νέο στρατιωτικό δόγμα προβλέ-πει την ύφανση ενός ιστού από αμερικανικές Ειδικές Δυνάμεις και αποστολές της CIA που θα εμπλέκονται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε διάφορες χώ-ρες σε όλο τον πλανήτη. Και αντί για την πολύ στενή «συμ-μαχία των προθύμων» του Μπους στο Ιράκ, ο Ομπάμα χτίζει στρατιωτικές συμμαχίες που καλύπτουν τους στόχους των ΗΠΑ – από την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στη χρηματοδότηση της επέμβασης στη Λιβύη ως την ενίσχυση των στρατιωτικών δεσμών των ΗΠΑ με τους αντα-γωνιστές της Κίνας στην Ασία.

Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, ο μεγάλος πόλεμος στο Ιράκ (η αμερικανική κυβέρνηση ελπίζει κάποια στιγμή και στο Αφγανι-στάν) θα τελειώσει. Θα δώσει τη θέση του σε αναρίθμητες μικρές περιφερειακές συγκρού-σεις, στις οποίες οι ΗΠΑ θα πα-ρεμβαίνουν ως προμηθευτές όπλων και σύμβουλοι. Τα μεγά-λα αυτοκρατορικά όνειρα του 2003 μπορεί να πέθαναν. Αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός παραμένει – το ίδιο φονικός.

Ιράκ: Αποστολή δεν εξετελέσθηΟι ΗΠΑ αποχωρούν με το «σχέδιο Νέα Μέση Ανατολή» βουλιαγμένο,

αλλά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αναζητά νέες τακτικές

Page 14: Εργατική Αριστερά τ.255

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

ΛαμίαΜετά τις καταγγελίες καθηγητών για λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία λόγω ασιτίας, τώρα ο πρόεδρος του ΤΕΙ Λαμίας καταγγέλλει ότι μετά την περικοπή των κονδυλίων για τη Φοιτητική Λέσχη, κάποιοι φοιτητές δεν είχαν να φάνε επί δύο μέρες! Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη απόφαση, ο αριθμός των φοιτητών πρέπει να μειωθεί από τους 2.500 φοιτητές στους 1.000-1.200. Ο φοιτητικός σύλλογος προσπάθησε να βρει λύση στο θέμα προτείνο-ντας στον πρόεδρο να διαθέσει κάποια από τα χρήματα του ΤΕΙ στη Φοιτητική Λέσχη. Ο πρόεδρος του ΤΕΙ όμως τους απάντησε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Το Υπουργείο Παιδείας αποδεικνύει περίτρανα, για ακόμα μια φορά, πως ακολουθεί μια καθαρά επιχει-ρηματική πολιτική μετατρέποντας την εκπαίδευση από κοινωνικό αγαθό σε προνόμιο για λίγους.

ΒερολίνοΣτις 26 Οκτωβρίου ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τρά-πεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ μίλησε στο Πανεπιστήμιο Χάμπολτ στο Βερο-λίνο. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Έλληνες φοιτητές μπήκαν στο αμφιθέατρο κρατώντας πανό που έλεγαν «Πείτε όχι στην τυραννία του χρέους», «Όχι άλλα λεφτά στις τράπεζες» και «Έξω η τρόικα από την Ελλάδα. Όταν τάχθηκε υπέρ της εποπτείας για τις απείθαρχες χώρες αλλά και της δημιουργίας Υπ. Οικο-νομικών στην ευρωζώνη μια φοιτή-τρια γύρισε προς το μέρος του και του είπε «Θα ζούσατε εσείς με 470

ευρώ; Ως πότε θα υποκρίνεστε;». Στο τέλος της ομιλίας του γιουχαΐ-σματα κάλυψαν τα χειροκροτήματα των παρευρισκόμενων.

ΠάτραΣτις 7 Νοεμβρίου πραγματοποιή-θηκε εκδήλωση της Πρωτοβουλί-ας για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία στην Πάτρα. Στη συζήτηση παραβρέθηκαν φοιτητές αλλά και καθηγητές του τμήματος Διοίκη-σης Επιχειρήσεων. Συζητήθηκε η πολιτική επικαιρότητα και συνδέ-θηκε με την επερχόμενη επέτειο του Πολυτεχνείου, ενώ μέρος της συζήτησης αφιερώθηκε στην υλοποίηση δράσεων π.χ. ενάντια στα χαράτσια. Στο τέλος της εκδή-λωσης η Πρωτοβουλία αποφάσισε, πέρα από την εκδήλωση του φοι-τητικού συλλόγου, να οργανώσει και μια δική της εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Φοιτητές ΙατρικήςΣτις 2 Νοεμβρίου φοιτητές Ιατρικής συμπαραστάθηκαν στη διαμαρ-τυρία των ειδικευόμενων γιατρών στο Υπουργείο Υγείας. Ενάντια στο καινούργιο νομοσχέδιο του υπουρ-γείου για τους νέους γιατρούς και στις περικοπές των εφημεριών, ζη-τούν επίσης την κάλυψη όλων των θέσεων των ειδικευόμενων στη χώρα. Κατά τη διάρκεια της δια-μαρτυρίας τους θέλησαν να μπουν μέσα στο κτίριο για να μιλήσουν με την πολιτική ηγεσία. Τότε επενέβη η αστυνομία, η οποία προσπάθησε να καταστείλει τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένας γιατρός.

Δεν θα εφαρμοστεί ο νόμος-Πλαίσιο

Στο πλαίσιο της επετείου του Πολυτεχνείου του ‘73 οι ΦΕΣ οργα-νώνουν εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας για να συζη-τηθεί όχι μόνο η εξέγερση του Νοέμβρη, αλλά και η επικαιρότητά του. Στις μέρες μας, περισσότε-ρο από κάθε άλλη φορά, είναι αναγκαίο αλλά και εφικτό ένα νέο «Πολυτεχνείο» για να ανατρέψει την «όποια» νέα κυβέρνηση, τα μνημόνια και τα μέτρα που έχουν περάσει, αλλά και συνολικά το

σύστημα που τα επιβάλλει.

Αθήνα: Σάββατο 12/11 στις 6.00 μ.μ. στη Νομική, Αίθουσα 4, 3ος όροφος, νέο κτίριο, είσοδος από Μασσαλίας

Θεσσαλονίκη: Κυριακή 13/11 στις 6.00 μ.μ. στο Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Πάτρα: Πέμπτη 10/11 στις 6.00 μ.μ. στα γραφεία της ΕΛΜΕ

Ηρακλειο Κρητησ: Τρίτη 15/11 στις 7 μ.μ. στο Φοιτητικό Κέντρο

Προγραμμα-τίζονται κοι-νές δράσεις καθηγητών, φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων

Της Ελένης Πελέκη

Τ ην ώρα που η κυβέρνηση κα-ταρρέει, η Διαμαντοπούλου βιάζεται να εφαρμόσει το

νομοσχέδιό της για τα πανεπιστή-μια. Προσπαθεί να προχωρήσει με τις εκλογές των νέων Συμβουλίων Διοίκησης, παρά την αντίθεση της πανεπιστημιακής κοινότητας, ακό-μα και της πλειοψηφίας των πρυ-τάνεων. Μέχρι τις 15/11 θα πρέπει να έχουν εκλεγεί Συμβούλια Διοίκησης σε όλα τα ιδρύματα, αλλά οι φοιτη-τικές καταλήψεις και οι αντιδράσεις των πανεπιστημιακών έχουν μπλο-κάρει τη διαδικασία. Η υπουργός, που έχει βρεθεί στη δύσκολη θέση να βρει μόνη της τους υποψήφιους και τις εφορευτικές επιτροπές, προ-χωρά σε παρατυπίες που ξεσηκώ-νουν αντιδράσεις και μπορούν να καθυστερήσουν κι άλλο την εφαρ-μογή του νόμου.

ΣυγχωνεύσειςΠαράλληλα, πιέζει κυρίως τα ΤΕΙ να ξεκινήσουν τις συγχωνεύσεις-κλεισί-ματα πολλών τμημάτων. Κινδυνεύ-ουν έτσι με κλείσιμο περίπου τα μισά ΤΕΙ και πολλά τμήματα ΑΕΙ, χωρίς καμία συγκεκριμένη πρόβλεψη ούτε για το διδακτικό και ερευνητικό προ-σωπικό, που ουσιαστικά μένει χωρίς δουλειά, αλλά ούτε και για τους φοι-τητές, που θα αναγκαστούν να συ-νεχίσουν τις σπουδές τους στη μέση της χρονιάς ακόμα και σε άλλη πόλη.

Η επίθεση δεν σταματάει εδώ. Εκα-τοντάδες λέκτορες περιμένουν για μήνες να ολοκληρωθούν οι διορισμοί τους και συμβασιούχοι καθηγητές απολύονται, την ώρα που δεκάδες σχολές έχουν σοβαρές ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό. Οι διοικητικοί υπάλληλοι των ιδρυμάτων βρίσκο-νται αντιμέτωποι με τις λίστες εφε-δρείας, ενώ η υποχρηματοδότηση

δημιουργεί όλο και μεγαλύτερα προ-βλήματα στη λειτουργία των ιδρυ-μάτων, με πολλά να κινδυνεύουν να μείνουν ακόμα και χωρίς θέρμανση.

Σύλλογος ΔΕΠΗ υπουργός φαίνεται αποφασισμένη να συνεχίσει την επίθεση, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά στριμωγμένη. Ο νόμος-πλαίσιο μπο-ρεί να ψηφίστηκε με μεγάλη συναί-νεση, όμως δεν έχει κανένα στήριγ-μα στην εκπαιδευτική κοινότητα και στην κοινωνία. Οι σύλλογοι ΔΕΠ από όλα σχεδόν τα ιδρύματα πανελλαδι-κά προσπαθούν να συντονιστούν σε μεγαλύτερες και κεντρικές δράσεις για να σταματήσουν τη διαδικασία των εκλογών των συμβουλίων, που είναι κομβικό ζήτημα για τη συνολι-κή εφαρμογή του νόμου. Οι σύλλο-γοι ασκούν συνεχώς πιέσεις στους πρυτάνεις, όπως και σε όσους είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν την κυβέρ-νηση. Ενόψει και του τριήμερου εορ-τασμού του Πολυτεχνείου, οργανώ-νεται απεργιακή κινητοποίηση στις 15/11, με κατάληψη των ιδρυμάτων, για το μπλοκάρισμα των εκλογών και την ενημέρωση της κοινωνίας. Παράλληλα, γίνονται προσπάθειες για κοινές δράσεις τόσο με τους φοι-τητές όσο και με τους διοικητικούς υπαλλήλους. Στόχος είναι, με αρχή τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, να συντονιστούν οι κινητοποιήσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας και να

φτιαχτεί ένα μαζικό μέτωπο που θα μπλοκάρει τις μεταρρυθμίσεις.

ΦοιτητέςΌμως και οι φοιτητές είναι ένα καζά-νι που βράζει. Μετά το κλείσιμο των καταλήψεων, οι σχολές φαίνεται να έχουν επιστρέψει στην «κανονικό-τητα». Αλλά η συμμετοχή χιλιάδων νέων στη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη, όπως και σε πολλές κι-νητοποιήσεις και δράσεις των εργα-ζομένων, δείχνει πως η νεολαία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ενό-ψει της επετείου του Πολυτεχνείου ετοιμάζεται νέος γύρος γενικών συ-νελεύσεων, που θα μεταφέρει μέσα στις σχολές το εκρηκτικό κλίμα της κοινωνίας και θα ξαναβάλει σε κίνη-ση τους φοιτητές. Παρ’ όλα αυτά, οι αγωνιστές, και κυρίως η Αριστε-ρά, πρέπει να πάρει πιο δυναμικές πρωτοβουλίες. Σε πολλές σχολές έχουν δυναμώσει οι προσπάθειες για κοινές πρωτοβουλίες και δρά-σεις φοιτητών, καθηγητών και ερ-γαζομένων, που ενημερώνουν και οργανώνουν με καλύτερους όρους τις επόμενες κινητοποιήσεις. Είναι κρίσιμο η Αριστερά να δώσει δύνα-μη σε αυτές τις πρωτοβουλίες και να διευρύνει περισσότερο το εκπαιδευ-τικό μέτωπο. Ειδικά μετά τις τελευ-ταίες πολιτικές εξελίξεις, είναι ζωτι-κής σημασίας η σύνδεση του αγώνα των φοιτητών και της εκπαίδευσης με τους αγώνες των υπόλοιπων ερ-γαζομένων. Γι’ αυτό και το τριήμερο του Πολυτεχνείου πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένες προσπάθειες για να συναντηθούν τα κινήματα. Στις 15/11 οι φοιτητές πρέπει να στηρί-ξουμε τις κινητοποιήσεις των συλ-λόγων ΔΕΠ και να οργανώσουμε ακόμα περισσότερες δράσεις με σκοπό να ακυρώσουμε στην πράξη την εφαρμογή του νόμου.

νέα από τις σχολές

Εκδηλώσεις ΦΕΣ για το Πολυτεχνείο

Επιμέλεια: Μυρτώ Σιδέρη

Της Μυρτώς Σιδέρη

Με κουπόνι Αρχικής Επαγγελματι-κής Κατάρτισης επιδοτεί το Υπουρ-γείο Παιδείας τα δημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ. Το πρόγραμμα αυτό θα διαρκέ-σει μέχρι το 2015 (συνολικού κόστους 44 εκατ. ευρώ) και θα παρέχει 734 ευρώ ανά άτομο σε 14.000 φοιτητές το χρόνο, τα οποία θα καλύπτουν είτε δίδακτρα ενός χρόνου σε δημό-σιο ΙΕΚ είτε μέρος των διδάκτρων σε ιδιωτικό. Τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία θα επιλεγούν οι φοιτητές είναι

εισοδηματικά, γεωγραφικά, κοινωνι-κά και βάσει της ιδιότητας που έχουν επιλέξει. Το συγκεκριμένο σύστη-μα δεν παρουσιάζει μόνο ασάφειες (δεν εξηγούν πώς καθορίζονται τα γεωγραφικά κριτήρια) αλλά είναι και αντικοινωνικό και εντείνει την αντα-γωνιστικότητα και όχι την αλληλεγ-γύη. Επίσης, τα χρήματα αυτά δεν θα καταβάλλονται από την αρχή του έτους αλλά στο τέλος, αφού έχουν πληρωθεί κανονικά από τον φοιτη-τή/τρια και αφού έχει παρακολου-θήσει επιτυχώς και τα δύο εξάμηνα.

Το πρόβλημα δεν είναι η οικονομική ενίσχυση όσων το έχουν ανάγκη. Το Υπουργείο Παιδείας εκμεταλλευό-μενο αυτήν ακριβώς την κατάσταση, δημιουργεί «τρύπες» για να ενισχύσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις σε μία πε-ρίοδο μάλιστα που η δημόσια εκπαί-δευση βρίσκεται στο χείλος του γκρε-μού. Την ώρα, δηλαδή, που κλείνουν ή συγχωνεύονται σχολεία και εκπαι-δευτικά ιδρύματα το Υπουργείο στη-ρίζει απροκάλυπτα τους ιδιώτες και καθιστά σαφή την πρόθεσή του για πλήρη ιδιωτικοποίηση της παιδείας.

Όχι στην επιδότηση των ιδιωτικών ΙΕΚ

Page 15: Εργατική Αριστερά τ.255

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Νοέμβρη 2011

ΛΑΟΣ: Ο ρατσισμός ύψιστη προτεραιότητα της «εθνικής σωτηρίας»

Ο Κώστας Πλεύρης, νοσταλγός της χούντας της 4ης Αυγούστου και ιδεολογικός συμβουλάτορας του Κα-ρατζαφέρη, καταδικάστηκε για εξύβριση της Andrea Gilbert, στελέχους του ΕΠΣΕ και Εκπροσώπου του Athens Pride. Στις 16 Ιουλίου 2008 αναφερόταν στην Andrea Gilbert ως «αντικοινωνικό στοιχείο, καυχω-μένη ότι εκπροσωπεί τας ομοφυλοφίλους γυναίκας, δηλαδή πρόκειται περί ψυχανωμάλου γενετησίου διεστραμμένου προσώπου, τον οποίον αφού δεν σέβεται την γυναικείαν φύσιν του δεν σέβεται και την αλήθειαν». Στις 11 Νοεμβρίου 2011, εκδικάζεται δεύτε-ρη έγκληση εναντίον του για το ίδιο θέμα.

N N N

Συνελήφθη «Πυρηνάρχης» της «Χρυσής Αυγής» Δρά-μας, για ληστείες και ξυλοδαρμούς κατά μεταναστών στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Σύμφωνα με Δραμινούς που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, είχε επιχειρήσει στο παρελθόν να οργανώσει την «Χρυσή Αυγή» στη Δράμα στρατολογώντας ανήλι-κους ακόμα και από το ορφανοτροφείο της περιοχής. Όμως δεν τα κατάφερε και μετέφερε την ευγενή εθνικιστική «δράση» του στον Άγιο Παντελεήμονα…

N N N

Ο Δραμινός Χρυσαυγίτης πιθανότατα να έχει την τύχη διάφορων άλλων φασιστών τροφίμων των φυλακών καταδικασμένων για δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και αριστερών τα τελευταία χρόνια. Ο Πε-ρίανδρος, ο Αδρασκέλας, ο Κουσουμβρής, ο «Πόρκυ», ο Ρήγας, είναι μόνο κάποιοι από τους φυλακόβιους εγκληματίες νοσταλγούς του Χίτλερ. Βέβαια η συμ-μορία της «Χρυσής Αυγής» παραμένει νόμιμο κόμμα, αναγνωρισμένο από τον Άρειο Πάγο!

N N N

Απέναντι στην προσπάθεια της «Χρυσής Αυγής» να ανοίξει γραφεία στο Παγκράτι, με την ευγενική χο-ρηγία του δήμαρχου Καμίνη, οργανώθηκε αντιφασι-στική συγκέντρωση την Πέμπτη 4 Νοέμβρη, από την Επιτροπή ενάντια στα γραφεία της Χ.Α. στο Παγκράτι. Μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» στήριξαν την κινητοποίηση.

N N N

Τελευταία η αστυνομία συλλαμβάνει πρόσφυγες που έχουν κάνει αίτηση για άσυλο, τους οδηγεί στη Δ/νση Αλλοδαπών Αττικής, και πραγματοποιούνται με συνοπτικές μη σύννομες διαδικασίες, «συνεντεύξεις» εξέτασης των αιτημάτων τους. Σχεδόν στο σύνολό τους οι αιτούντες, όταν συλλαμβάνονται κρατούν στα χέρια τους προσκλήσεις που τους έχουν ήδη επιδοθεί από το Αλλοδαπών, με τις οποίες έχουν οριστεί με-ταγενέστερες ημερομηνίες για την εξέταση του αιτή-ματός τους! Αυτή είναι η περιβόητη αναβάθμιση των διαδικασιών Ασύλου που διατυμπάνιζε ο Παπουτσής;

N N N

Φωτιά σε παραπήγματα όπου διέμεναν μετανάστες εργάτες γης από το Μπαγκλαντές στην περιοχή του Αιγίου, έκαψε ολοσχερώς τα λιγοστά υπάρχοντά τους, αλλά και τους οικίσκους μέσα στους οποίους προσπαθούσαν να ζήσουν. Τα αφεντικά που τους εκμεταλλεύονται αλλά και ο Δήμος Αιγίου απαξίωσαν να ασχοληθούν με το ζήτημα της στέγασής τους…

N N N

Για πρώτη φορά οι χώρες μέλη της ΕΕ πρέπει να λαμβά-νουν υπόψη την ταυτότητα του κοινωνικού φύλου ως λόγου δίωξης. Ο Dennis de Jong, ευρωβουλευτής, αντι-πρόεδρος της LGBT Intergroup και υπεύθυνος των πολι-τικών ασύλου από την ομάδα GUE–NGL, σχολίασε: «Σε όλο τον κόσμο, τρανς διώκονται για αυτό που είναι. Αυτή η αναθεώρηση της οδηγίας αναγνωρίζει τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν, και θα δεσμεύσει τις χώρες μέλη να λαμβάνουν την ταυτότητα του κοινωνικού φύλου υπόψη σε αιτήματα ασύλου». Αν κρίνουμε από τις διαδικασίες ασύλου στην Ελλάδα, χλωμό το βλέπουμε…

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Θανάση Κούρκουλα

Τ ην ώρα που η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ήταν στα σκαριά, θυμήθηκε να βάλει όρους στήριξής της ο

Καρατζαφέρης! Οι λάτρεις της χούντας της 4ης Αυγούστου, που την 28η Οκτώ-βρη απότισαν φόρο τιμής στο δικτά-τορα Μεταξά, ξαναχτύπησαν: Μεταξύ των όρων στήριξης της συγκυβέρνησης ήταν η απαίτηση από τον «ομογάλακτο», όπως αποκάλεσε ο Καρατζαφέρης τον Σαμαρά, «να ζητήσει άρση του Νόμου περί Ιθαγένειας των Μεταναστών». Την ώρα που όλος ο κόσμος προσπαθούσε αγωνιωδώς να καταλάβει μέσα από τα συμφραζόμενα και τις ψευτο-αντιπαρα-θέσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ποια ακριβώς θα είναι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα «εθνικής σωτη-ρίας», οι κρυπτοφασίστες πέταξαν την μπάλα στην εξέδρα του ρατσισμού.

ΙθαγένειαΟι αυστηρές προϋποθέσεις του νόμου «περί ιθαγένειας», αποκλείουν τη χορή-γησή της στο 80% των παιδιών μετα-ναστών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν εδώ, ενώ οι ενήλικοι μετανάστες δικαι-ούνται να την αιτηθούν μόνο αν βρίσκο-νται νόμιμα στη χώρα προ... αμνημο-νεύτων ετών. Το δικαίωμα ψήφου που προβλέπει ο ίδιος νόμος για μια μικρή μειοψηφία πολιτών εκτός ΕΕ, στις πε-ρασμένες δημοτικές εκλογές ασκήθηκε από λιγότερους των 10.000 μετανάστες πανελλαδικά. Βέβαια αυτά μικρή σημα-σία έχουν για το ρατσιστικό συνονθύ-λευμα του ΛάΟΣ που διαγκωνίζεται με τη «Χρυσή Αυγή» για την επιρροή στον ακροδεξιό χώρο. Ούτε - άλλωστε- και το γεγονός πως η χρεοκοπημένη Ελλάδα

κάθε άλλο παρά αποτελεί σήμερα «πόλο έλξης» για τους μετανάστες, όπως δια-τυμπάνιζε υστερικά ο Γεωργιάδης. Αυτό που έχει γι’ αυτούς αξία είναι η επανα-φορά στην κεντρική πολιτική σκηνή της πολεμικής περί «λαθρομετανάστευσης» για να παραγκωνιστούν τα πραγματικά προβλήματα επιβίωσης των 1.000.000 ανέργων και της μείωσης μισθών μέχρι και 60%. Και παρά το γεγονός πως ακόμα και για τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους το «μεταναστευτικό» δεν είναι σήμερα πρώτο ζήτημα, ο Καρατζαφέρης ρίχνει ρατσιστικό δηλητήριο, για έναν επιπλέον λόγο: Θέλει να υπερκεράσει τον Σαμαρά σε αντιμεταναστευτική υστερία, καθώς πριν από λίγες εβδομάδες η ΝΔ δήλωσε πως, αν γίνει κυβέρνηση, δεσμεύεται να καταργήσει το νόμο περί Ιθαγένειας, απειλώντας το ΛάΟΣ με επαναπατρισμό δεξιών ψηφοφόρων στη ΝΔ.

Αντεργατικό κόμμαΕπιπρόσθετα για να θολώσει τα νερά και για να ξεχάσουμε πως ψήφισε τη μνημονιακή βαρβαρότητα και με τα δύο χέρια, ο Καρατζαφέρης έβαλε κι’

άλλους ψευτο- «όρους», μεταξύ των οποίων: «Όχι πλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων» και «Όχι στο πλιάτσι-κο». Πρόκειται για καρικατούρα αντιπο-λίτευσης στους ίδιους τους τους εαυ-τούς. Που κοκορεύονταν πως – πρώτοι αυτοί – πρότειναν την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, εγκαλούσαν το Σαμαρά για ανεύθυνη αντιμνημονιακή αντιπο-λίτευση και εκλιπαρούσαν τον Παπαν-δρέου για κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επικεφαλή «τραπεζίτη». Χειροκρό-τησαν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, υποστήριζαν μετά μανίας τη μείωση της φορολογίας των επιχει-ρήσεων και ζητούσαν μηδενική φορο-λογία σε όσους φέρουν «μαύρο χρήμα» από το εξωτερικό! Όπως είναι φυσικό ο Καρατζαφέρης κάνει τη δουλειά του. Όμως είναι κυρίως καθήκον της Αρι-στεράς να ξεσκεπάζει τους φασίστες με γραβάτα με κάθε ευκαιρία. Διαφο-ρετικά η μόνη κριτική που θα γίνεται στο ΛάΟΣ, θα προέρχεται από όσους αστούς δημοσιογράφους θα αναρω-τιούνται γιατί δεν συμμετέχουν ολόψυ-χα στη νέα κυβέρνηση...

Κυκλοφόρησε το επιτραπέζιο ημερολόγιο του Κυ-ριακάτικου Σχολείου Μεταναστών για το 2012. Με εκ-πληκτικές φωτογραφίες που παραπέμπουν σε μεγάλα γεγονότα του κινήματος της περασμένης χρονιάς, από τον ηρωικό αγώνα των 300 μεταναστών απεργών πεί-νας, μέχρι την Κερατέα και από την αντιφασιστική πάλη έως τις γενικές απεργίες, το κίνημα των πλατειών, τον αγώνα των Παλαιστινίων και τις αραβικές εξεγέρσεις. Το φετινό μας ημερολόγιο περιλαμβάνει 12 εξαιρετικά σκί-τσα ελλήνων και μεταναστών σκιτσογράφων με θέμα τη μετανάστευση και την αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης και της Ελλάδας. Ανάμεσά τους, γελοιογραφί-ες που μας παραχώρησαν γνωστά ονόματα του χώρου, όπως ο Στάθης Σταυρόπουλος και ο Γιάννης Καλαϊτζής. Η τιμή του παραμένει καθηλωμένη στα 5 ευρώ για έκτη διαδοχική χρονιά. Προμηθευτείτε το, κάντε ένα όμορφο δώρο σε φίλους και συγγενείς για τη νέα χρονιά. Με την αγορά του στηρίζετε το Κυριακάτικο Σχολείο Μετανα-στών και την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», για μια ζωή με αξιοπρέπεια, χωρίς μνημόνια, φασιστικές προ-κλήσεις και ρατσιστικές διακρίσεις. Κεντρική διάθεση: Κλαζομενών 3, πλ. Αττικής, τηλ. 210-3306286.

Με μεγάλη συμμετοχή κό-σμου, έγινε η εκδήλωση – συ-ζήτηση της ΚΑΡ Ζωγράφου, την Πέμπτη 27 Οκτώβρη, με θέμα «70 χρόνια από τη φρί-κη του Β’ Παγκοσμίου Πολέ-μου - Ποτέ ξανά φασισμός» στο πνευματικό κέντρο Δή-μου Ζωγράφου. Ο Δημήτρης Ψαρράς, δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας», άνοιξε τη συζήτηση επισημαίνοντας τον ακροδεξιό κίνδυνο σε Ευρώ-πη και Ελλάδα. Ανέδειξε την επικινδυνότητα της ακροδεξι-άς, καθώς και την τεχνική της «κωλοτούμπας» κομμάτων σαν το ΛάΟΣ, που επιχειρούν να εμφανίζονται ως φερέγ-γυοι εγγυητές της συνέχειας του πολιτικού συστήματος, ενώ την ίδια ώρα επιχειρούν να επηρεάζουν την κεντρική

πολιτική σκηνή με στροφή σε αντιδραστικές και ρατσιστικές πολιτικές. Ο Θανάσης Κούρ-κουλας από την ΚΑΡ επιχειρη-ματολόγησε πως οι τακτικές αντιμετώπισης του φασιστι-κού χώρου χρειάζεται να συν-δυάζουν το ξεσκέπασμα των πιο αποκρουστικών χαρακτη-ριστικών τους, να συνδέουν αποτελεσματικά την πάλη ενάντια στις μνημονιακές πο-λιτικές με την αντιρατσιστική-αντιφασιστική δράση και να στηρίζονται στις δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς που αγωνίζονται για να ανατρέψουν τη συνολική επίθεση σε βάρος τους. Ακο-λούθησε πλούσια συζήτηση με ερωτήματα και τοποθετή-σεις από τους παρευρισκόμε-νους.

Εκδήλωση της ΚΑΡ στου ΖωγράφουΗμερολόγιο 2012 του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών

Από την 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη.

Page 16: Εργατική Αριστερά τ.255

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Νοέμβρη 2011

Με πρωτοβουλίες Δημοτικών Συμβουλίων, σωματείων, συλλόγων, αλλά και με την αυτο-οργάνωση δεκάδων τοπικών επιτροπών σ’ όλη τη χώρα κλιμακώνεται

η μάχη ενάντια στα χαράτσια μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.

Αθήνα: 3 μ.μ., Ομόνοια, Συγκέντρωση και πορεία στη Βουλή5 μ.μ., Αντιρατσιστική Συναυλία στο Σύνταγμα

Θεσσαλονίκη: 12 μεσημ., Συγκέντρωση στο Άγαλμα Βενιζέλου

«Ρεύμα» αντίστασης στο χαράτσι

Της Κατερίνας Παρδάλη

Η αντίσταση ενάντια στα χαράτσια και στο κό-ψιμο του ρεύματος σε

όποιους δεν έχουν να πληρώσουν έχει αρχίσει να φουντώνει σε όλη την Ελλάδα. Απειλεί να κάνει τη ληστεία της κυβέρνησης του Μνημονίου πολύ δύσκολη υπόθε-ση, ή ακόμα και μη εφαρμόσιμη. Αυτοοργάνωση των εργαζόμενων και των φτωχών, λαϊκές συνελεύ-σεις σε πόλεις, γειτονιές και χωριά, πρωτοβουλίες δήμων που πολ-λαπλασιάζονται, συνδικάτα και σύλλογοι, δημοτικές κινήσεις της Αριστεράς, πρωτοβουλίες κατοί-κων απο γειτονιές μέχρι… πολυ-κατοικίες. Και, πάνω απ’ όλα, μια διάθεση να μην υποταχτούμε στο «μοιραίο» και στην ηττοπάθεια. Να μη μείνει κανείς μόνος ή μόνη απέναντι στην κρίση. Απέναντι στα χαράτσια, απέναντι στη ΔΕΗ, στην εφορία, στις τράπεζες. Όλες σχε-δόν οι πρωτοβουλίες που άρχισαν να ξετυλίγονται πρόσφατα έχουν ένα κοινό τρίπτυχο: αλληλεγγύη-ενότητα-συντονισμός όλων μας, για να μην μείνει κανείς χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή… Ένα κίνημα αντίστασης που θα αφορά την καθημερινή μας ζωή φαίνεται να αποκτάει πολλούς «εθελοντές» .

Παρ’ ότι οι Λαϊκές Συνελεύσεις πολλών γειτονιών και πόλεων, όπως και άλλες πρωτοβουλίες κα-τοίκων, είχαν από καιρό ασχοληθεί με τα χαράτσια, προσπαθώντας να βρούν συλλογική αντιμετώπιση, το θέμα πήρε δημοσιότητα μόνο όταν κάποιοι δήμοι βγήκαν μπροστά.

Δήμοι Την περασμένη εβδομάδα o Δήμος Νέας Ιωνίας κάλεσε τους δημότες να μην πληρώσουν το παράνο-μο χαράτσι μέσω ΔΕΗ, συγκρο-τώντας ο ίδιος επιτροπή που θα συγκεντρώνει τις αποδείξεις που προσκομίζουν οι δημότες, ώστε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα συλ-λογικά, με το δήμο να εκπροσωπεί τους πολίτες. Υπογράφουν, δηλα-δή, οι δημότες μια εξουσιοδότη-ση επιτρέποντας στο δήμαρχο να κάνει ομαδική προσφυγή για να μην τους κοπεί το ρεύμα. Ακόμη ο δήμαρχος υποσχέθηκε πως, σε περίπτωση που κοπεί το ρεύμα σε όσους/ες δεν πλήρωσαν, θα επιστρατευτούν τα συνεργεία της Τεχνικής Υπηρεσίας για να επανα-συνδέεται το ρεύμα άμεσα.

Σημαντικό είναι ότι η απόφαση άρνησης πληρωμής πάρθηκε μετά από μια μαζικότατη λαϊκή συνέ-λευση-συγκέντρωση στη γειτονιά την περασμένη εβδομάδα.

Εντυπωσιακές δηλώσεις έκανε και η αντιδήμαρχος της Ν. Ιωνίας κα Όλγα Κατημερτζή: «Έχουμε υποχρέωση να είμαστε μαζί με τον πολίτη … Δεν έχουμε εκλεγεί για να υπηρετούμε ένα κράτος που εξα-θλιώνει τους πολίτες του και δεν θα το κάνουμε στο όνομα καμίας απειλής, που κάποιοι με αυτές προ-σπαθούν να μας αποθαρρύνουν. Καλώ όλους τους συναδέλφους μου της αυτοδιοίκησης όχι απλά να σταθούν δίπλα στην κοινωνία, αλλά να βγουν μπροστά από αυτή και να στηρίξουν και να καλύψουν τους συμπολίτες τους στην προ-σπάθεια για επιβίωση, γιατί εκεί μας έχουνε φτάσει. Ο Δήμος της

Νέας Ιωνίας θα στηρίξει πρακτικά και νομικά τους κατοίκους, και δεν είναι μόνος του. Είναι μαζί και σωματεία και σύλλογοι και φορείς, και θα το κάνουμε με όποια μέσα χρειαστεί. Να ξέρουν πάντως όλοι ότι τη Νέα Ιωνία δεν θα αφήσουμε να τη βυθίσουν στο σκοτάδι».

Το παράδειγμα της Νέας Ιωνίας ακολούθησαν αμέσως οι δήμαρ-χοι του Ελληνικού-Αργυρούπολης Χρήστος Κορτζίδης, του Περιστε-ρίου Ανδρέας Παχατουρίδης και του Σαρωνικού Πέτρος Φιλίππου. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Χρ. Κορτζίδης: «Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο δήμος μας έχει μία μόνο επιλογή: Να στηρίξει τον κόσμο που δοκιμάζεται σκληρά, να γίνει ένα μαζί του. Να τον βοηθάει να οργανώνεται και να αντιστέκεται ενωμένος, ξεπερνώντας την προ-παγανδιστική τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, το φόβο».

Παραδείγματα αντίστασηςΤο τελευταίο διάστημα κινητο-ποιούνται ενεργά οι άνθρωποι στις γειτονιές των πόλεων, αλλά και σε χωριά. Οι Λαϊκές Συνελεύ-σεις που ξεκίνησαν από το κίνημα των πλατειών ενεργοποιούνται. Τη Δευτέρα 31/10 οι Λαϊκές Συνε-λεύσεις Αιγάλεω, Περιστερίου και Χαϊδαρίου πραγματοποίησαν πα-ρέμβαση στο κατάστημα τεχνικών υπηρεσιών δυτικών προαστίων της ΔΕΗ. Πρόκειται για την υπηρεσία από την οποία περνούν οι εργολά-βοι για να πάρουν τις καταστάσεις και να κόψουν το ρεύμα. Πάνω από 100 άτομα παρέμειναν για μία ώρα στο κτίριο της ΔΕΗ και κατάφεραν

να βρουν τις καταστάσεις εκατο-ντάδων εντολών διακοπής ρεύ-ματος (ακόμα και πριν ενσωματω-θεί το χαράτσι). Ήδη, σε αρκετές περιπτώσεις, οι επιτροπές των γειτονιών φρόντισαν για την επα-νασύνδεση του ρεύματος. Αυτή η πρωτοβουλία είχε οργανωθεί με προπαγάνδιση στις γειτονιές και στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρί-ου. Και οι πρωτοβουλίες συνεχίζο-νται με απεύθυνση στις εργατικές πολυκατοικίες και σε άλλες γειτο-νιές για συντονισμό.

Είναι πολλά πια τα παραδείγματα των αντιστάσεων από τα κάτω και –ευτυχώς– πληθαίνουν καθημε-ρινά. Όλοι οι κάτοικοι της Ανθή-λης, ενός χωριού της Φθιώτιδας, σκοπεύουν να μην πληρώσουν το χαράτσι μέσω ΔΕΗ. Στην Ιτέα το κάλεσμα των κατοίκων (7/11) στο δημαρχείο είχε τίτλο: «Κανείς μό-νος του. Η αλληλεγγύη, η ενότητα, η συσπείρωση είναι τα όπλα μας». Στην Πάτρα κινητοποιήσεις από τις «Πρωτοβουλίες ενάντια στο χαρά-τσι της ΔΕΗ» έγιναν την Κυριακή 6 Νοέμβρη σε Αγ. Σοφία, Βραχνέικα, Παραλία, Κάτω Αχαΐα και… έπεται συνέχεια. Οι δράσεις αυτές προε-τοιμάστηκαν με εξορμήσεις στις γειτονιές και στις λαϊκές αγορές (τρικάκια, αφίσες, ντουντούκες, μάζεμα υπογραφών πόρτα-πόρτα).

Ακόμα και τοπικές ομάδες αντί-στασης οργανώνονται απέναντι στους εργολάβους της ΔΕΗ που ίσως προσπαθήσουν να κόψουν το ρεύμα. «Δεν θα πληρώσουμε ούτε ένα ευρώ για λογαριασμό αυτών που τα φάγανε» κατέληξε η Λαϊκή Συνέλευση του χωριού Γιαννάδες της Κέρκυρας. Στο αντιμνημονια-

κό αντάρτικο είναι και οι συνταξι-ούχοι της Ρόδου, που συνιστούν την πρώτη ομάδα Αγανακτισμένων Συνταξιούχων στη χώρα!

ΑριστεράΟ κόσμος των από κάτω (99%) όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο άμεσα προσπαθεί να αντιδράσει. Ενδεικτικό για το προχώρημα στη συνείδηση του κόσμου είναι το πώς αντιμετωπίζουν πλέον τη δικαστική οδό για τη λύση των προβλημάτων. Κανείς δεν περιμέ-νει να πάει 2 Δεκέμβρη, μέρα που θα αποφανθεί το Συμβούλιο της Επικρατείας για την αντισυνταγ-ματικότητα των χαρατσιών. Όλοι/ες ξεκινάνε βασιζόμενοι στο τι θα μπορέσουμε οι ίδιοι/ες να κάνουμε με την κινητοποίησή μας.

Και είναι σωστό.

Η έκβαση αυτής της μάχης εί-ναι συνολική και δεν θα κριθεί σε αίθουσες δικαστηρίων. Θα κριθεί στους δρόμους, στις δουλειές μας, στα σωματεία μας, στις γειτονιές μας, στην ενότητα ενάντια στις «συγκυβερνήσεις» –πλέον– του μνημονίου. Εκεί είναι που πρέπει να ανταποκριθεί άμεσα η Αριστερά. Να μπει μπροστά, μαζί με συνδι-κάτα και συλλόγους, να οργανώσει και να συντονίσει τις αντιδράσεις πανελλαδικά. Να δώσει την ελπί-δα και το όραμα της ανατροπής μέσα από την καθημερινή πάλη. Να αρνηθεί το δήθεν μονόδρομο των μνημονιακών κυβερνήσεων. Να δείξει ότι «υπάρχουν ελπίδες για μια καινούρια άνοιξη», όπως έγραφε και ο αριστερός ποιητής (διαγραμμένος από το ΚΚΕ) Μιχά-λης Κατσαρός.