Τριλογία 2016

131

description

Φορολογικό, Ασφαλιστικό, ΜεταναστευτικόΣυγγραφέας Φώτης Σαραντόπουλος 2016

Transcript of Τριλογία 2016

 

 

 

 

 

 

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    1    

 

 

 

 

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    2    

     

ΣΕΙΡΑ:  Λόγος  Πολιτών    

  Copyright 2016    Εκδόσεις  ΝΙΔΑ       Γ.  Σεφέρη  34,  15451  Νέο  Ψυχικό       Τηλ.  210-­‐6725348  Fax  210-­‐6725712     www.empros.com.gr    e-­‐mail:  [email protected]    

  Σελιδοποίηση  -­‐  Εξώφυλλο  -­‐  Μοντάζ:  Εκδόσεις  ΝΙΔΑ    

  ISBN:  978-­‐618-­‐80222-­‐5-­‐6    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    3    

Πρόλογος    Σας  προειδοποιώ,  πριν  ξεκινήσετε:    Το  βιβλίο  αυτό  θα  έχει  δυσανάλογα  μεγάλο  πρόλογο.    Επειδή   δεν   απευθύνεται   σε   δικτάτορες,   αλλά   σε   πολίτες   και  πολιτικούς  ενός  λαού  με  μακρά  δημοκρατική  παράδοση,  που  έχει   την  αμφιβολία   και   την  αμφισβήτηση  στο  αίμα   του.   Ενός  λαού  που  θεωρεί  κεκτημένο,   το  να  συζητά  ακόμη  και  με   τον  Θεό,  σαν  ίσος  προς  ίσο,  ή  έστω  σαν  φιλαράκι  ...    Για  σκεφτείτε  το  λίγο:    Ξέρετε   πολλούς   λαούς  που   να   τραγουδούν   «έλα  στην  παρέα  μας  φαντάρε,  έλα  κι  ένα  ποτηράκι  βάλε,  ξέχνα  στρατώνες  και  σκοπιές  …»  για  έναν  φαντάρο  που  καταπατά  την  στρατιωτική  πειθαρχία  και  πάει  σε  ταβέρνα  να  πιει  ένα  ποτηράκι;    Ξέρετε  πολλούς  λαούς  που  ζητάνε  από  τον  Θεό  να  πιει  και  να  μεθύσει,  σαν  να  μιλούσαν  σε  φίλο  τους;  «Να  ’σουνα  Θεέ  μου  πότης,  να  σωθεί  η  ανθρωπότης,    στο  μεθύσι  σου  απάνω  να  μαχαίρωνες  το  Χάρο  …»;    Γιατί  τα  γράφω  αυτά;  Για  να  δείξω  πόσο  μακριά  από  την  ψυχή  του   Έλληνα,   είναι   όσοι   προσπαθούν   να   τον   αναλύσουν   ή   να  κερδίσουν   την   εμπιστοσύνη   του,   ακούγοντας   (οι   ίδιοι)   jazz   ή  Motzart  ή  Rihanna  …  Λυπάμαι,  αλλά  δεν  είναι  έτσι  οι  ηγέτες.    Διδάξτε  στον  λαό  τον  Motzart,  αν  θέλετε,  αλλά,  αν  θέλετε  να  σας  ακούσει,  φροντίστε  πρώτα   να  ακούσετε   και   να   νοιώσετε  τα  τραγούδια  του.  Ακούστε  και  ρεμπέτικα  και  Θεοδωράκη  και  Ξυλούρη  και  Χατζηδάκι  και  Μαρκόπουλο.  Να  καταλάβετε  πώς  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    4    

σκέπτεται.   Αν   σας   φαίνονται   ακατανόητα   (ή   ανόητα)   μην  χάνετε  τον  καιρό  σας.  Ούτε  για  δικτάτορες  δεν  κάνετε  …    Καταλάβατε;    Ο  ελληνικός  λαός,  που  κάποτε  έδινε  84%  των  ψήφων  στα  δύο  μεγάλα  αστικά  κόμματα   (ΝΔ  -­‐  ΠΑΣΟΚ),  έφτασε  τώρα  να  τους  δίνει  λιγότερο  από  35%,  και  με  βαριά  καρδιά.    Όταν  τα  κόμματα  αυτά  τον  οδήγησαν  σε  βαθύτατη  κρίση,  από  την  οποία  δεν  ήξεραν  πώς  να  βγουν,  είτε  λόγω  ανικανότητας  είτε  λόγω  μικροκομματικής  σκοπιμότητας   (μην  πειραχτούν  οι  «πελάτες»),  ο  λαός  αυτός  τους  γύρισε  την  πλάτη,  προτιμώντας  να  ακούει  ακόμη  και  μπούρδες,  από  κάθε  «ψεκασμένο»  είτε  ακραίο.  Η  ψήφος  στο  ΣΥΡΙΖΑ,  αλλά  και  σε  Χ.Α.,  ΚΚΕ,  ΑνΕλ,  ήταν  πρώτα  απ’  όλα  ψήφος  «διαμαρτυρίας»  και  «τιμωρίας».    Όπως  και  η  πολύ  μεγάλη  αποχή.    Πού  θέλω  να  καταλήξω;    Στο  ότι  αν  τα  αστικά  κόμματα  θέλουν  να  κερδίσουν  και  πάλι  την   εμπιστοσύνη   των   πολιτών,   πρέπει   να   έχουν   προτάσεις  απλές,  σαφείς  και  κατανοητές,  που  να  δείχνουν  στους  πολίτες  ότι  αυτοί  οι  ίδιοι  οι  προτείνοντες  κατάλαβαν  το  πρόβλημα.    Όταν   τα  αστικά  κόμματα  αναμασούν   για  περικοπές  χωρίς  να  ξεχωρίζουν   δικαίους   και   αδίκους   ή   λένε  μισόλογα   για   να   μη  χρεωθούν  «πολιτικό  κόσοτος»,  δεν  πείθουν  κανένα.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    5    

Στην  καλύτερη  περίπτωση  θα  πείσουν  ότι  είναι  λιγότερο  κακοί  από  τον  ΣΥΡΙΖΑ.  Το  «μη  χείρον  βέλτιστον»  ισχύει,  αλλά  ποτέ  δεν  λύνει  προβλήματα.  Απλά  αποφεύγουμε  τα  χειρότερα.    Αλλά  είναι  καιρός  να  ακούσουμε  ποια  είναι  τα  «καλύτερα».  Με  λόγια  καθαρά,  απλά  και  κατανοητά.    Σκοπός  αυτού  του  βιβλίου  δεν  είναι  να  πω  όσα  είχα  στο  μυαλό  μου.  Είναι  το  να  βρούμε  λύσεις.    Αυτό   που   μας   χρειάζεται   δεν   είναι   ένα   πλάνο   σαν   αυτό   που  ακολουθούσαμε  αλλά  ούτε  και  το  «Plan  B»  που  προτείνουν  ή  σκέπτονται   ή   ετοιμάζουν   διάφοροι.   Χρειάζεται   ένα   «Plan   E»,  «Ε»  όπως  το  έψιλον  της  Ελλάδας.  Το  πλάνο  αυτό  δεν  μπορούν  να  το  σχεδιάσουν  άλλοι  για  λογαριασμό  μας,  ούτε  μπορούμε  να  αντιγράψουμε  λύσεις  άλλων.  Δεν  είμαι  οπαδός  του  τροχού  «που  σχεδιάζεται  από  την  αρχή».  Απλά  θεωρώ  ότι  πρέπει  να  επιλέξουμε   ένα   «είδος   τροχού»,   που   να   είναι   κατάλληλο   για  τους  δικούς  μας  δρόμους,  αυτούς  που  εμείς  θα  χαράξουμε  και  θα  ακολουθήσουμε.    Στόχος   αυτού   του   βιβλίου   είναι   να   δείξει   ότι  οι   λύσεις   είναι  αναγκαίες  και  εφικτές.      Σχεδόν  200  χρόνια  από  την  επανάσταση  του  1821,  πρέπει  επί  τέλους  να  ολοκληρώσουμε  αυτό  που  ξεκίνησε  τότε,  την  αστική  επανάσταση.  Που  έμεινε  στη  μέση  για  λόγους  αντικειμενικούς    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    6    

τους  οποίους  εξήγησε  πριν  ένα  σχεδόν  αιώνα  ο  Γ.  Βεντήρης1:  «Στις  αρχές  του  19ου  αιώνα,  οι  αστοί  πήραν  την  εξουσία  στην  δυτική  Ευρώπη  και  κυριάρχησαν  οικονομικά  στην  κεντρική.    Την  ώρα   εκείνη,   οι   λαοί   της   Βαλκανικής  αποτίναζαν   τον   ζυγό  των  Οθωμανών.  Και  ενώ  στην  δυτική  και  κεντρική  Ευρώπη  οι  πολιτικές  σχέσεις  ρυθμίζονταν  πρωτίστως  από  την  οικονομία,  “ιδιόρρυθμες   αριστοκρατίες»,   που   προέκυψαν   από   τις  ανάγκες  του  πολέμου  για  ανεξαρτησία,  κυβερνούσαν  στα  νέα  Βαλκανικά  κράτη.»    Την   καταγωγή   αυτής   της   «ιδιόρρυθμης   αριστοκρατίας»,   την  εξηγεί  ο   ίδιος:  «Το  φαινόμενο  αυτό  δεν  ήταν  ούτε  καλό  ούτε  κακό.  Ήταν  απλά  αναπόφευκτο.  Οι  οπλαρχηγοί  δεν  ήταν  έτοι-­‐μοι  να  γίνουν  πολιτικοί  αρχηγοί.  Ο  πατριωτισμός  και  η  πολεμι-­‐κή  αρετή  δεν  αναπλήρωναν  την  έλλειψη  πολιτικής  πείρας  και  γνώσεων  ...  Κοτζαμπάσηδες  και  Φαναριώτες  είχαν  ικανότητες  ...  αλλά  λησμονούσαν  ότι  η  Ελλάδα  ήταν  “κόρη  του  ’21”.»    Ας  μην  ψάχνουμε  αν  αυτό  ήταν  καλό  ή  κακό.  Έτσι  έγινε.  Σήμερα  το  θέμα  είναι  αλλού:  Αν  θέλουμε  να  προχωρήσουμε,  πρέπει  να  διορθώσουμε  αυτή  την  ιστορική  ανωμαλία.  Τα  200  χρόνια   από   την   επανάσταση   του   1821   πλησιάζουν.   Θα   είναι  τότε  η  Ελλάδα  αντάξια  των  προσδοκιών  των  επαναστατών;  Η  θα  ντρεπόμαστε  για  το  κατάντημά  της;  Από  εμάς  εξαρτάται.    Και  έχουμε  ήδη  αργήσει.  Δεν  μένει  άλλος  χρόνος  για  χάσιμο.    

                                                                                                                         1  Βεντήρης   Γεώργιος,   «Η  Ελλάς   του  1910-­‐1920»,   Εκδόσεις  «Πυρσού  Α.Ε.»,  Αθήνα  1931  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    7    

Και   για   ξεκίνημα,  πρέπει   να  πούμε  αλήθειες   και   να   βρούμε  λύσεις.  Στο  βιβλίο  αυτό,  θα  αφήσω  κάποια  από  τα  πιο  μεγάλα  προβλήματά  μας:  Για  παράδειγμα,  τη  διαφθορά  και  την  (κακή)  λειτουργία   της  Δικαιοσύνης  ή   τις  αδυναμίες   του  Πολιτειακού  μας  συστήματος  και  την  ανάγκη  αλλαγής  του,  με  ένα  σύστημα  που  θα  χωρίζει   την  Εκτελεστική  από  την  Νομοθετική  Εξουσία  (Προεδρική   Δημοκρατία).   Θα   σταθώ   στα   3   προβλήματα   που  σήμερα  απειλούν  την  ίδια  την  ύπαρξη  της  χώρας:    Ασφαλιστικό  –  Φορολογικό  –  Μεταναστευτικό.       Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος     Αθήνα,  Φεβρουάριος  2015        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    8    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    9    

Μέρος  Α’  –  ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ    

Όσοι  αδιαφορούν  για  τα  κοινά  είναι  καταδικασμένοι  να  εξουσιάζονται  πάντα  από  ανθρώπους  πολύ  κατώτερους  

Πλάτων      

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    10    

Η  παραδοχή    

Η  επιβάρυνση  του  Προϋπολογισμού    Όλοι  γνωρίζουμε  πώς  έχει  σήμερα  η  κατάσταση:    

1. Δεν  υπάρχουν  χρήματα  στα  Ταμεία  για  να  πληρώνουν  Συντάξεις,  χωρίς  επιδότηση  από  τον  Προϋπολογισμό.  

2. Υπάρχει   εκπληκτική   ανισότητα   στις   συντάξεις   και   τις  ηλικίες  συνταξιοδότησης.  

3. Κάθε  Κυβέρνηση  ως  τώρα,  άφηνε  την  «καυτή  πατάτα»  στην  επόμενη.  

4. Το  θέμα  αυτό  δημιουργεί  αντιδικίες,  διαμαρτυρίες  και  διαδηλώσεις,  δίχως  τέλος.  

 Οι  ερμηνείες  για   το  πώς  φτάσαμε  εδώ,  είναι  δευτερεύουσες.  Επείγει  να  βρούμε  λύσεις.  Ο  γιατρός  που  καλείται  να  σώσει  το  θύμα  τροχαίου  δυστυχήματος,  δεν  ασχολείται  με  το  ποιος  το  προκάλεσε.  Μόνο  με   τη  διάσωση   του  ασθενή  ασχολείται.   Τα  άλλα,  αργότερα  ...    Ας  είμαστε  ρεαλιστές  και  ας  κάνουμε  όλοι  μία  παραδοχή:    Ότι  στις  επόμενες  τρεις  δεκαετίες  ο  Κρατικός  Προϋπολογισμός  θα   επιβαρύνεται   με   μεγάλα   ποσά   (ευτυχώς   μειούμενα)   για  να  μπορούν  να  καταβάλλονται  οι  συντάξεις.    Πόσο  μεγάλα;  Όσο  γίνεται  μεγαλύτερα,  γιατί  οι  περισσότεροι  συνταξιούχοι  δεν  αντέχουν  παραπέρα  μειώσεις,  αλλά  όχι  πιο  μεγάλα,  απ’  όσο  αντέχει  ο  Προϋπολογισμός.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    11    

Το  πρόβλημα  των  αδικιών  και  ανισοτήτων    Στην  Ελλάδα  υπάρχουν  συνταξιούχοι  ηλικίας  κάτω  των  50,  που  λαμβάνουν   συντάξεις   πολύ   μεγαλύτερες   από   άλλους,   που  συνταξιοδοτήθηκαν   σε   πολύ   μεγαλύτερη   ηλικία.   Υπάρχουν  συντάξεις   που   εμφανώς   δεν   ανταποκρίνονται   στις   κρατήσεις  που   έγιναν,   π.χ.   αυτές   των   «Ευγενών   Ταμείων»,   κάτι   που  οφείλονται   σε   «πελατειακές   παροχές»   (πχ   συντάξεις   ΔΕΗ)   ή  στις   κρατήσεις   «υπέρ   τρίτων».     Ίσως   οι   πιο   αδικημένοι   όλων  να  είναι  οι  συνταξιούχοι  του  ΙΚΑ  και  του  ΟΑΕΕ,  αλλά  δεν  είναι  σκοπός  του  βιβλίου  να  αποδώσει  Δικαιοσύνη.    Το  πρόβλημα  είναι   τι   κάνουμε  τώρα  με  αυτές;  Μπορούμε  να  τιμωρούμε  επ’  αόριστον  τους  «ευνοημένους»,  κόβοντας  κάθε  χρόνο   και   λίγα   ακόμη;   Όσο   κι   αν   αυτό   φαίνεται   σε   πολλούς  δίκαιο,  είναι  δίκαιο  να  τιμωρούνται  κάποιοι  για  κάτι  που  δεν  οφείλεται  σε  αυτούς  και  που  δεν  το  απαίτησαν  οι  ίδιοι;      Ας  το  σκεφτούμε  λίγο  αυτό:    Ένα   ζευγάρι  συνταξιούχων,  που  κάποτε   ζούσε  με  5.000  ευρώ  το   μήνα,   μπορεί   να   πέσει   στα   1.400,   όπως   είχε   προτείνει   ο  ιδιαίτερα  αγαπητός  και  σεβαστός  κ.  Μάνος;    Πρακτικά  δεν  γίνεται,  χωρίς  να  προκληθεί  δυστυχία.    Το   ζευγάρι   αυτό,   είχε   εμπιστοσύνη   στα   εισοδήματά   του,   και  έκανε  ένα  σωρό  σχέδια.  Δεν  μιλάω  για  ταξίδια  αναψυχής  και  σπατάλες,  αλλά  για  το  χτίσιμο  ενός  σπιτιού  για  τα  παιδιά  ή  τα  εγγόνια  του  (με  ένα  στεγαστικό  δάνειο  που  πληρωνόταν  άνετα  με  το  εισόδημα  που  είχαν).  Μπορείς  να  μειώσεις  τις  5.000  σε  3.000   ή   2.500   (μείωση   50%),   αφού   δεν   υπάρχουν   χρήματα.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    12    

Αλλά   αν   κατέβεις   στα   1.400   (μείωση   72%),   το   «ζευγάρι»   θα  μείνει  εντελώς  έκθετο  σε  υποχρεώσεις  που  ανέλαβε  όταν  δεν  υποψιαζόταν  την  έλευση  της  κρίσης.    Μπορείς  να  αφαιρέσεις  την  σύνταξη,  από  κάποιον  που  βγήκε  στη  σύνταξη  στα  45  ή  στα  50;    Ναι,  φαίνεται  δίκαιο,  όταν  άλλοι  πρέπει  να  φτάσουν  τα  67.    Αλλά  αυτός  που  βγήκε  εκτός  εργασίας  στα  45,  μπορεί  να  βρει  εργασία   τώρα   στα   60;  Μπορείς   να   μειώσεις   τη   σύνταξή   του,  να  την  μηδενίσεις  δεν  γίνεται.  Γιατί  θα  τον  καταδικάσεις  στην  απόλυτη  φτώχια.  Ούτε   βέβαια   μπορείς   να   συνεχίσεις   να   δίνεις   συντάξεις   στα  50,  δήθεν  για  ενίσχυση  μητρότητας  (λες  και  οι  μάνες  γεννούν  στα  50)  ούτε  μπορείς  να  συνταξιοδοτείς  κάποιους  στα  50  ή  55  ή   60,   με   τη   δικαιολογία   ότι   δεν   μπορούν   να   συνεχίσουν   την  εργασία  στην  ηλικία  αυτή,  λες  και  ο  οικοδόμος,  ο  πωλητής  ή  ο  ποδοσφαιριστής,  μπορεί  να  εργάζεται  ως  τα  62  ή  τα  67.    Μπορώ  να  αναφέρω  πολλά  τέτοια  παραδείγματα,  θα  πω  ένα  ακόμη,  που  δείχνει  πόσο  μπερδεμένο  είναι  το  πράγμα:    Οι  ένστολοι  δεν  πληρώνονται  υπερωρίες.  Σε  αντάλλαγμα  τους  έδιναν  «πλασματικά  συντάξιμα  χρόνια»2.  Για  τους  ενστόλους,  η  πρόωρη  συνταξιοδότηση  είχε  αυτή  την  αιτία,  αλλά  έχει  και  μία  ακόμη:  Η  πρόωρη  αποστράτευση  ήταν  η  εύκολη  λύση  για  τους  εκάστοτε  κυβερνώντες,  που  ήθελαν  να  προάγονται  μόνο  οι  «δικοί  τους».  Φταίνε  αυτοί  για  αυτό;                                                                                                                              2   (Μην   ρωτήσετε   ποιοι   φωστήρες   το   έκαναν   έτσι,   προφανώς   αυτοί  που  δεν  τολμούσαν  να  δώσουν  απλές  και  καθαρές  λύσεις.)  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    13    

Όλα   αυτά,   οδηγούν   σε   μία  παραδοχή,   όσο   δυσάρεστη   κι   αν  είναι,  για  εμάς  τους  αδικημένους  (κι  εγώ  μαζί  σ’  αυτούς,  ένας  απασχολούμενος   του   ιδιωτικού   τομέα,   που   ανάθεμα   αν   θα  πάρω  ποτέ  σύνταξη  και  πόση  θα  είναι):  

-­‐ Οι  αδικίες  (που  καθένας  βλέπει  σε  διάφορους  τομείς)  δεν  θα  εξαλειφθούν  πλήρως  στα  επόμενα  χρόνια.  

-­‐ Μεγάλο   μέρος   των   δημοσίων   εσόδων   (φόρων),   αντί  να  διοχετεύεται  σε  έργα  ανάπτυξης  που  έχει  ανάγκη  η  χώρα,  θα  πέφτει  στο  «πηγάδι»  των  ελλειμμάτων  του  ασφαλιστικού.  

   

   

Τα  μέτρα  πρέπει  να  θεραπεύουν  την  ασθένεια,  χωρίς  να  πλήττουν  αθώους  …  Όσο  γίνεται  ...    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    14    

Μπορεί  να  υπάρξει  απόλυτη  δικαιοσύνη;    Τι  ερώτηση  είναι  αυτή,  θα  έλεγε  η  μητέρα  της  μικρής  γαζέλας  που  μόλις  είδε  την  λέαινα  να  κατασπαράσσει  το  μωρό  της;  Η  λέαινα,  δεν  είχε  καμία  κακία,  έπρεπε  απλά  να  τραφεί,  να  έχει  γάλα  για  τα  δικά  της  μωρά.  Δεν  είχε  αίσθημα  κακίας  απέναντι  στη  γαζέλα,  απλά  αυτή  ήταν  λέαινα.  Αυτό  το  καταλαβαίνει  και  η   γαζέλα.  Που  αν  είχε   ένα  παράπονο,  θα  ήταν  από   τις  άλλες  γαζέλες,  που  έτρεξαν  και  γλύτωσαν,  αφήνοντας  πίσω  αυτή  με  το   μωρό   της.   Αλλά   και   τι   παράπονο   να   έχει   και   από   αυτές;  Γιατί   δεν   θυσίασαν   τα   δικά   τους   μωρά   για   να   σωθεί   το   δικό  της;  Η  γαζέλα  δεν  γνωρίζει  τους  νόμους  της  φύσης,  αισθάνεται  όμως  ότι  η  λέαινα  δεν  θα  έμενε  νηστική  …    Στις  ανθρώπινες  κοινωνίες  τα  αισθήματα  είναι  πιο  σύνθετα.  Οι  άνθρωποι  έχουν  καλλιεργήσει  αυτό  που  ονομάζεται  αίσθημα  δικαίου.  Και  όπου  γίνεται  λόγος  για  δίκαιο,  υπάρχει  πάντα  και  η  αδικία.   Και   τελικά,  όλοι   οι   άνθρωποι   αισθάνονται   κάπου  και  από  κάτι  αδικημένοι.    Ο  φτωχός  Αφρικανός  θα  ήθελε  να  γεννηθεί  Αμερικάνος  και  η  μικρή  Αφγανή  να  ήταν  Γαλλίδα.  Ο  άνεργος  ζηλεύει  αυτόν  που  έχει  εργασία  και  ο  χαμηλόμισθος  θα  ήθελε  ο  πατέρας  του  να  λεγόταν   Βαρδινογιάννης.   Ποιος   άρρωστος   δεν  δικαιούται   να  ζηλεύει  έναν  υγιή;  Η  κοινωνία,  όπως  και  η  φύση,  είναι  γεμάτη  ανισότητες,  που  όσο  και  αν  προσπαθήσουμε,  όποιο  κοινωνικό  σύστημα   και   αν   επιλέξουμε,   θα   υπάρχουν   πάντα   κακότυχοι  και  αδικημένοι.  Και  στο  πιο  δίκαιο  σύστημα,  θα  υπάρχει  αυτός  που  θα  γεννηθεί  ασθενικός  ή  θα  πεθάνει  πριν  την  ώρα  του.  Η  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    15    

πλήρης  ισότητα,  ακόμη  και  στις  ευκαιρίες,  είναι  αδύνατη.  Δεν  έχουν  ποτέ  ίδιες  ευκαιρίες,  δύο  άνθρωποι  που  γεννήθηκαν  σε  άλλο  τόπο  και  άλλο  χρόνο.    Στις  ΗΠΑ,  την   ισχυρότερη  χώρα  του  κόσμου,  ζουν  οι  αδελφές  Abigail  και  Brittany  Hensel.  Α  υτές,  όσο  κι  αν  μοιάζει  απίθανο,  μοιράζονται  το  ίδιο  σώμα,  με  δύο  χέρια  και  δύο  πόδια.    

   Και  μοιράζονται  πραγματικά,  αφού  η  καθεμία  ελέγχει  το  χέρι  και  το  πόδι  της  πλευράς  της.  Έχουν  όμως  αναπτύξει  εξαιρετική  συνεργασία  και  κινούν  αρμονικά  τα  κοινά  χέρια  και  πόδια,  και  αν   δεν   προσέξεις   τα   δύο   κεφάλια,   θα   νομίζεις   ότι   πρόκειται  για  μία  κανονική  κοπέλα.  Μόνο  που  είναι  δύο.  Γιατί  αναφέρω  την  περίπτωσή  τους;  Επειδή,  όπως  μπορείτε  να  διαπιστώσετε  και  από  σχετικά  βίντεο  στο  διαδίκτυο,  ζουν  μία  δραστήρια  και  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    16    

ομαλή   ζωή,   χάρη  στη  βοήθεια   των   γονέων  και   της   κοινωνίας  που  τις  περιβάλει:  Φίλοι,  συμμαθητές,  γείτονες.      Όλα   είναι   σχετικά.   Δεν   έχει   σημασία   πώς   ξεκινάς,   αλλά  πώς  συνεχίζεις.   Η   μεγαλύτερη  αδικία   μπορεί   να   απαλυνθεί   αν   σε  βοηθήσουν  και  σε  προστατεύσουν  οι  γύρω  σου.  Σε  ένα  κόσμο  γεμάτο  αδικίες,  όλα  μπορούν  να  γίνουν  καλύτερα,  αν  θελήσει  η  κοινωνία.  Οργανωμένα  και  με  σύστημα,  ώστε  να  εξαρτάσαι  όσο  γίνεται  λιγότερο  από  την  θέλησή  μας.    Αυτός   είναι   ο   πραγματικός   ρόλος   του   κοινωνικού   κράτους,  αυτή   είναι  η  πραγματική   έννοια   της   κοινωνικής  δικαιοσύνης.  Χωρίς  ουτοπίες  και  φανταστικές  καταστάσεις.      Με  ρεαλισμό  και  βελτιστοποίηση  της  πραγματικότητας.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    17    

Κοινωνικό  κράτος    Αν  δεν  σας  κάλυψα  με  τις  αδελφές  Hensel  θα  πάρω  πιο  βαριά  «όπλα».  Θα  καταφύγω  σε  δύο  φράσεις  του  Φ.  Χάγιεκ3:    «Μία  κοινωνία  που  έχει  φθάσει  ένα  γενικό  επίπεδο  πλούτου,  όπως   η   δική   μας,   πρέπει   να   παρέχει   σε   όλους   τα   ελάχιστα  απαιτούμενα  όσον  αφορά   τροφή,  στέγη  και   ένδυση,  ώστε   να  έχει  κάθε  πολίτης  υγεία  και  ικανότητα  προς  εργασία.»  «Δεν  υπάρχει  λόγος  για  τον  οποίο  η  Πολιτεία  δεν  θα  έπρεπε  να  συμπαρίσταται  σε  κάθε  άτομο  που  πληγεί  από  απρόβλεπτους  παράγοντες,   όπως   μία   ασθένεια   ή   ένα   ατύχημα.   Η   Πολιτεία  πρέπει   να   βοηθήσει   στην   οργάνωση   ενός   αποτελεσματικού  συστήματος  κοινωνικής  ασφάλισης.»    Υπάρχει   και  ο  αντίλογος:  Ότι,  αν  η   ιατρική   και   νοσοκομειακή  περίθαλψη  και  γενικότερα  η  κοινωνική  στήριξη  είναι  δωρεάν,  το  κόστος  θα  είναι  κατά  πολύ  αυξημένο,  αφού  οι  άνθρωποι  θα  έχουν   την   τάση   να   ζητούν   πολύ   περισσότερα,   από   ότι   αν  πλήρωναν  για  τις  υπηρεσίες  αυτές.  Ε,  και;  Ας  γίνει  και  έτσι.    Είναι   παράλογο,   σήμερα,   στο   2016,   να   υπάρχουν   άνθρωποι  που  αντιτίθενται  σε  αυτό  που  έγραψε  ο  Χάγιεκ  το  1944,  πριν  72   χρόνια,   σε   μία   εποχή   όπου   τα   κρατικά   έσοδα   ήταν   πολύ  μικρότερα   και   ο   κοινωνικός   πλούτος   πιο   περιορισμένος.   Δεν    υπάρχει   λόγος   σήμερα,   να   βασίζουμε   την   προστασία   κάθε  άτυχου   στην   φιλανθρωπία,   ακόμη   και   αν   αυτό   κοστίζει  περισσότερο.   Καλύτερα   το   σύστημα   να   πέσει   θύμα   1.000  ανθρώπων  που  δεν  έχουν  πραγματική  ανάγκη  βοήθειας,  παρά                                                                                                                            3  (F.  Hayek,  The  Road  to  Serfdom)  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    18    

να   πεθάνει   έστω   και   ένας   αβοήθητος.   Εκτός   αν   πάψαμε   να  πιστεύουμε  στην  αξία  του  κάθε  ατόμου.  Πάψαμε;      Δεν  ζούμε  σε  σπηλιές  ούτε  έχουμε  δούλους.  Ούτε  καπιταλισμό  του  19ου  αιώνα.  Η  εργασία  χωρίς  Σαββατοκύριακα  και  άδειες,  οι  πόλεις  κάτεργα  που  ήταν  πνιγμένες  στην  καπνιά,  η  παιδική  εργασία,  ανήκουν  στο  παρελθόν.    Εκεί   που   ανήκουν   οι   φυλετικές   διακρίσεις,   η   αποικιοκρατία  και  η  ωμή  εκμετάλλευση  ανθρώπου  από  άνθρωπο.    Ο  κόσμος  σήμερα  μιλάει  για  ελευθερία,  για  ίσες  ευκαιρίες,  για  προστασία   της   φύσης.   Ζούμε   στον   αιώνα   του   ανθρωπισμού.  Γι’  αυτό  είμαστε  τόσο  ευαίσθητοι  σε  ζητήματα  που  άλλοτε  θα  περνούσαν  απαρατήρητα.  Και  ναι,  αυτό  είναι  αποτέλεσμα  της  ανάπτυξης.  Ευαισθησίες  για  τους  λαούς  της  Αφρικής  έχουν  οι  πολίτες   των   αναπτυγμένων   χωρών,   όχι   οι   Αφγανοί.   Αυτοί,  έχουν  τόσα  δικά  τους  προβλήματα,  που  δεν  τους  περισσεύουν  αισθήματα  για  τα  βάσανα  των  άλλων.      Στην  Ελλάδα,   που   είναι   χώρα  αναπτυγμένη,  δεν   επιτρέπεται  να   έχουμε   άστεγους   και   πεινασμένους.   Δεν   επιτρέπεται   να  έχουμε  ανθρώπους  χωρίς  σύνταξη  και  περίθαλψη.      Να  μία  ακόμη  βασική  παραδοχή  που  πρέπει  να  κάνουμε.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    19    

Η  λύση    

Άμεση  εφαρμογή  ενός  διπλού  συστήματος  (Ανταποδοτικό  για  τους  νέους  ασφαλισμένους,  κρατική  επιδότηση  για  τους  παλαιούς)  

Χωρίς  περιστροφές  και  αοριστολογίες,  η  λύση  είναι  μόνο  μία:    Εφαρμογή  στο   εξής   ενός   συστήματος  ανταποδοτικού   (για   το  οποίο  θα  πούμε  παρακάτω),  ξεκινώντας  άμεσα.      Στην   πράξη,   και   παλαιότεροι   ασφαλισμένοι   θα   μπορούν   να  εισέλθουν   στο   ανταποδοτικό   σύστημα.   Έτσι   επιβάλλεται   να  γίνει.   Αλλά   θα   πάρει   λίγο   χρόνο   και   θα   δημιουργήσει   και  διαμάχες,  η  επιμέτρηση  της  αξίας  των  μέχρι  σήμερα  εισφορών  τους   (που   δεν   γίνονταν   καν   με   ένα   ενιαίο   συντελεστή)   και   η  πίστωση   των   φορέων   του   «ανταποδοτικού   συστήματος»   με  χρέωση  των  ποσών  αυτών  σε  βάρος  του  Προϋπολογισμού.      Και   ταυτόχρονα,   επιβάλλεται   η   παραδοχή   ότι   το   κράτος   θα  ξοδεύει  κάθε  χρόνο  μεγάλα  ποσά  για  την  πληρωμή  συντάξεων  του  παλαιού  συστήματος.  Ας  ευχηθούμε  ότι  η  συνεχής  άνοδος  του   ΑΕΠ,   θα   μειώνει   κάθε   χρόνο   αυτή   την   επιβάρυνση,   έτσι  ώστε   να   αυξάνουμε   τα   ποσά   που   θα   διοχετεύονται   σε   έργα  ανάπτυξης,  αλλά  και  σε  έργα  κοινωνικής  πολιτικής.      Στην  πράξη,  η  επιβάρυνση  θα  μειώνεται  ούτως  ή  άλλως  κάθε  χρόνο,   λόγω   της   «φυσικής»   μείωσης   των   συνταξιούχων   του  σημερινού  (αναδιανεμητικού)  συστήματος.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    20    

Υπάρχει  ένα  «κρυφό»  θετικό:  Τα  κεφάλαια  που  θα  συγκεντρώνονται  από  τις  κρατήσεις  του  νέου  συστήματος,  είτε  στον  κρατικό  φορέα  «Εθνικό  Σύστημα  Συντάξεων»   είτε   σε   αντίστοιχους   ιδιωτικούς,   θα   αυξάνονται  συνεχώς  επί   τρεις   τουλάχιστον  δεκαετίες.  Και  ναι  μεν  δεν  θα  επιτρέπεται   η   χρήση   τους   για   άλλους   σκοπούς,   με   κίνδυνο  απώλειάς   τους,  θα  μπορούν  όμως   να   χρηματοδοτήσουν   (με  τόκο)  την  ανάπτυξη.    Δεν  θα  κάθονται  ακίνητα  σε  ένα  χρηματοκιβώτιο.    Και  υπάρχει  και  ένα  δεύτερο  «κρυφό»  θετικό:  Η  υπάρχουσα  περιουσία  των  Ταμείων,  η  οποία  προφανώς  θα  πρέπει   να   διατεθεί   στο   κράτος   (αφού   αυτό   θα   αναλάβει   εξ  ολοκλήρου   τις   συντάξεις).   Ή,   για   να   το   πω   απλά,   ο   Φορέας  που  θα  καταβάλλει   τις  συντάξεις   του  «παλαιού  συστήματος»  δεν   θα   χρειάζεται   100%   επιδότηση   από   το   κράτος,   αφού   θα  αξιοποιεί  και  την  σημερινή  περιουσία  των  Ταμείων.    Υπάρχει  και  ένα  τρίτο  «κρυφό  θετικό»,  το  πιο  σημαντικό  από  όλα:  Μία  συνενόηση  με  τους  δανειστές,  θα  έχει  ως  κατάληξη  να   επιτραπεί   η   χρηματοδότηση   του   ελλείμματος   (ή   μέρους  του)  από  «μη  φορολογικά  έσοδα»:    Από  τα  έσοδα  των  ιδιωτικοποιήσεων.    Αυτό  θα  αποτελούσε  τεράστια  ανακούφιση  για  την  οικονομία,  αφού  θα   επέτρεπε  μείωση   των  φόρων  αλλά   και   αύξηση   των  χρηματοδοτήσεων  και  δημοσίων  επενδύσεων.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    21    

Εξομάλυνση    Όσον  αφορά  την  αντιμετώπιση  των  αδικιών,  σε  σχέση  με  τους  συνταξιούχους  του  παλαιού  συστήματος,  εδώ  είναι  ακόμη  μία  παραδοχή  που  πρέπει  να  γίνει:    Να  παραδεχθούμε  ότι  δεν  είναι  δυνατή  ούτε  καν  επιθυμητή  η  πλήρης  εξάλειψη  (των  αδικιών).  Είναι  ομως  εφικτή  η  παραπέρα  εκλογίκευση  (εξομάλυνση),  με  δύο  βασικά  κριτήρια:  

1. Να  μην  μείνει  ούτε  ένας  συνταξιούχος  χωρίς  σύνταξη,  τουλάχιστον  600  ευρώ  με  τα  σημερινά  δεδομένα.  

2. Να  πάψουν  σύντομα  οι  παραπέρα  περικοπές  (να  ξέρει  ο  συνταξιούχος  πόσα  παίρνει  και  ότι  δεν  θα  μειωθούν  άλλο,   διατηρώντας   και   μία   ελπίδα   αύξησης,   όταν   το  επιτρέψει  η  οικονομία).  

 Προφανώς,  θα  πρέπει  να  περικοπούν  (με  σεβασμό  πάντα  στο  1ο  κριτήριο)  τα  ποσά  των  προώρων  συντάξεων,  τα  «εφ’  άπαξ»,  οι   συντάξεις   «αγάμων   θυγατέρων»   (εκτός   αν   πιστεύουμε   ότι  πρέπει,  στην  εποχή  της  ισότητας,  να  συνταξιοδοτούμε  και  τους  «άγαμους  υιούς»),  οι  συντάξεις  χηρείας  (ιδίως  σε  χήρες  ικανές  προς  εργασία)  και  πολλά  άλλα  εξωφρενικά  προνόμια.      Και  αν  η  κοινωνία  μας  δεν  μπορεί  να  κατασταλάξει  ομόφωνα  στα  μέτρα,  η  όποια  κυβέρνηση  δεν  χρειάζεται  να  σφάζεται  στη  Βουλή   με   κάθε   λαϊκιστή.   Υπάρχουν   και   δημοψηφίσματα.   Ας  μην  τα  φοβόμαστε.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    22    

Ασφαλιστική  Απλοποίηση    

Εθνικό  Ταμείο  Συντάξεων    Υπάρχει  ένας  πολύ  απλός  τρόπος  υπολογισμού  των  συντάξεων  που   εφαρμόζεται   ήδη   σε   πολλές   χώρες,   και   κάνει   εντελώς  περιττή   την  συζήτηση  ΚΑΙ  για   το  ύψος   τους  αλλά  ΚΑΙ  για   την  ηλικία   συνταξιοδότησης   (θέμα   για   το   οποίο   καταναλώσαμε,  χωρίς   λόγο,   άφθονη   ενέργεια,   με   συνεχείς   διαμαρτυρίες   και  κοροϊδία   του  εαυτού  μας   (με   "πλασματικά"   χρόνια  και  άλλες  ελληνικές  πατέντες).    

1. Ιδρύεται   ένα   Εθνικό   Ταμείο   Συντάξεων.   Εντάσσονται  σε  αυτό  εθελοντικά,  όλοι  όσοι  αρχίζουν  οποιαδήποτε  δραστηριότητα   (ιδιωτικοί   και   δημόσιοι   υπάλληλοι,  υπάλληλοι   ΔΕΚΟ,   εργάτες,   αγρότες,   επιχειρηματίες,  επαγγελματίες,  ένστολοι,  βουλευτές,  υπουργοί  κλπ).    

 2. Ένας   υπάλληλος,   που   σήμερα   εισπράττει   κάθε   μήνα  

τις   "καθαρές   αποδοχές"   (μικτά   μείον   κρατήσεις),   στο  νέο  σύστημα  θα  εισπράττει  κάθε  μήνα  τα  σύνολο  των  μικτών   του   αποδοχών,   επαυξημένων   μάλιστα   και   με  τις   εργοδοτικές   εισφορές,   ώστε   ο   ίδιος,   με   δική   του  ευθύνη,  να  καταβάλλει  τα  ασφάλιστρά  του.  

 3. Επιπροσθέτως,  το  κράτος  οφείλει  να  παρέχει  σε  όλους  

τους   πολίτες   ένα   μίνιμουμ   επίπεδο   παροχών   υγείας,  εντελώς   δωρεάν,   καθώς   και   μία   μίνιμουμ   "εθνική  Σύνταξη",  ανεξάρτητα  από  τα  παραπάνω,  εξαρτώμενη  μόνο  από   τα   οικονομικά   του   κράτους.   Τα  ποσά  αυτά  δεν   θα   επιβαρύνουν   το   Εθνικό   Ταμείο   Συντάξεων,  αλλά  τον  Κρατικό  Προϋπολογισμό.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    23    

4. Με   τρόπους  υπολογισμού  που   τελικά   καταλήγουν  σε  μία  απλή  εξίσωση,  καθορίζεται  η  σύνταξη  καθενός,  με  βάση  τις  εισφορές  που  καταβάλλει  και  την  ηλικία  του.  Με  αυτόν  τον  τρόπο,  ο  καθένας  θα  γνωρίζει  πόσα  θα  έπαιρνε  σαν  σύνταξη  αν  έβγαινε  αύριο  ή  όποτε  ήθελε,  σε  όποια  ηλικία  ήθελε.  Στα  25,  στα  45,  στα  65,  στα  90.  Προφανώς,  όσο  πιο  πολλά  χρόνια  είναι  ασφαλισμένος  κανείς   και   όσο   πιο   πολλές   εισφορές   έχει   καταβάλλει  (ανά  μήνα  και  επί  πόσα  χρόνια),  τόσο  μεγαλύτερη  θα  είναι  η  σύνταξή  του.  Επειδή  ουσιαστικά  πρόκειται  για  έναν   ατομικό   αποταμιευτικό   λογαριασμό.   Έτσι,   λόγω  της  σαφήνειας  του  υπολογισμού,  ο  καθένας  θα  κάνει  το  κουμάντο  του  και  θα  διαλέγει  μόνος  του  την  ηλικία  συνταξιοδότησής  του.  

 5. Το  ύψος  των  εισφορών  επιλέγεται  από  τον  ασφαλιζό-­‐

μενο,   με   μόνο   όρο   τον   καθορισμό   ενός   ελαχίστου  (αυτός  αποφασίζει  πόσα  θα  δίνει  σήμερα  για  να  πάρει  την  ανάλογη  σύνταξη  αύριο).  

 6. Σε   περίπτωση   προώρου   θανάτου,   οι   εισφορές   δεν  

χάνονται,  αλλά  καταβάλλονται  εν  είδει  εφ'  άπαξ  στους  κληρονόμους  του.    

 7. Προοδευτικά   εντάσσονται   στο   Ε.Τ.Σ.   και   όλοι   οι   ήδη  

ασφαλισμένοι,  με  τρόπο  και  ρυθμίσεις  που  θα  δούμε  πιο  κάτω.  

 8. Αναπηρία,  ατύχημα,  ασθένεια,  ανεργία  κλπ,  αντιμετω-­‐

πίζονται  από  άλλα  Ταμεία  (Υγείας,  Ανεργίας).    Δεν  είναι  πιο  απλό?      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    24    

Πρέπει  να  υπάρχει  μόνο  ένας  Φορέας;    Είναι   αναγκαίο   να   υπαχθούν   όλα   τα   υπάρχοντα   Ταμεία   στον  ενιαίο  φορέα  συντάξεων  του  παλαιού  συστήματος;  Δεν  είναι.      Υπάρχοντα   Ταμεία   (πχ   Τύπου,   ΤΣΜΕΔΕ,   Νομικών,   ΤΣΑΥ   κλπ),  μπορούν   να  συνεχίσουν   να  ασφαλίζουν   όσους   επιθυμούν   να  ασφαλιστούν   σε   αυτά,   στα   πλαίσια   του   νέου   ανταποδοτικού  συστήματος.   Ή   και   με   μικτό   ή   αναδιανεμητικό   σύστημα.   Ο  κάθε  ασφαλισμένος  ας  πάρει  την  ευθύνη  του  (αφού  η  επιλογή  φορέα  ασφάλισης  είναι  ελεύθερη).    Και  όχι  μόνο  δεν  επιβάλλεται  να  υπάρχει  ένας  μόνο  Φορέας  (ο  κρατικός  ή  Ταμεία  σαν  τα  προαναφερθέντα),  είναι  επιθυμητή  και  η  λειτουργία  Ιδιωτικών  Φορέων  Ασφάλισης.    Που  θα  προσφέρουν  ίδιες  υπηρεσίες  με  τον  κρατικό  φορέα.    Η   επιλογή   φορέα   ασφάλισης   πρέπει   να   είναι   απολύτως  ελεύθερη,  για  κάθε  πολίτη.  Και  η  ευθύνη  δική  του.      Άλλωστε,   όπως   έδειξε   η   μέχρι   σήμερα   εμπειρία,   οι   κρατικοί  φορείς  δεν  αποδείχθηκαν  και  μνημεία  αξιοπιστίας  ...    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    25    

Εθνικό  Ταμείο  Υγείας    Με   αντίστοιχο   τρόπο   μπορούν   να   αντιμετωπισθούν   και   οι  παροχές   υγείας   (να   είναι   δηλαδή   ανάλογες   με   τις   εισφορές  προς  ένα  Εθνικό  Ταμείο  Υγείας).      Πέρα   από   τα   ελάχιστα   που   οφείλει   να   παρέχει   το   κράτος   σε  κάθε   πολίτη   (νοσοκομειακή   περίθαλψη,   πρώτες   βοήθειες,  προληπτικά   check   up,   φάρμακα   εθνικού   συνταγολογίου),   με  επιβάρυνση   του   Προϋπολογισμού,   κάθε   πολίτης   μπορεί   να  έχει   επί   πλέον   παροχές,   αυτοασφαλιζόμενος   είτε   στο   Ε.Τ.Υ.  είτε  σε  ιδιωτικό  Οργανισμό  της  αρεσκείας  του.    Επίσης,  σε  περίπτωση  ανεργίας,,  πέρα  από  το  ελάχιστο  ποσό  (επίδομα  ανεργίας)   που   ισχύει   για   όλους   και   επιβαρύνει   τον    Προϋπολογισμό,  κάθε  πολίτης  μπορεί  να  εισπράττει  επί  πλέον  ανάλογα   με   τις   εισφορές   προς   το   Εθνικό   Ταμείο   Στήριξης  Ανέργων,  αν  θέλει  το  συνολικό  επίδομα  ανεργίας  να  είναι  σε  μία  λογική  αναλογία  με  τις  προηγούμενες  αποδοχές  του.      Σημείωση:  Με   δεδομένα   τα   ισχνά   οικονομικά   του   κράτους   σήμερα,   οι  δωρεάν  παροχές  που  βαρύνουν  τον  Προϋπολογισμό  (ελάχιστη  σύνταξη   και  παροχές  υγείας)  μπορούν   να  περιορίζονται  μόνο  σε  όσους  έχουν  πραγματική  οικονομική  αδυναμία.    Το  Ασφαλιστικό  λύνεται  με  ρεαλισμό,  ενότητα  και  ανθρωπιά.    Ρεαλισμός,  δηλαδή  αποδοχή  της  αναγκαίας  επιβάρυνσης  του  Προϋπολογισμού  για  τα  επόμενα  έτη.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    26    

Ενότητα  επειδή  απαιτείται  ευρεία  συναίνεση.  Ανθρωπιά,  επειδή  δεν  επιτρέπεται  να  διαλύουμε  ανθρώπινες  ζωές.    

Μόνο  έτσι  θα  φτάσουμε  στη  Λύση.  Όχι  με  αναβολές,  κουτοπονηριές  και  αδικίες.  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    27    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    28    

Μέρος  Β’  –  ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ    

Καιρός  να  πούμε  την  αλήθεια  

10  φορολογικούς  νόμους  οι  ΗΠΑ  σε  240  χρόνια,  250  η  Ελλάδα!    Από  το  1975  έχουν  εκδοθεί  4.100  νόμοι,  107  κάθε  χρόνο.  Και  αν   προσθέσουμε   Π.Δ.   και   Υπουργικές   Αποφάσεις,   φτάνουμε  το  απίστευτο  νούμερο  των  119.000  !!!  9  καινούργιοι  Νόμοι,  ΠΔ  και  ΥπΑπ  κάθε  μέρα  ...    250  Φορολογικοί  Νόμοι  από  το  1975  μέχρι  σήμερα,  6  αμιγώς  Φορολογικοί  Νόμοι  μόνο  στην  τελευταία  διετία4.    Κορόιδα  Αμερικανοί.  Εσείς,  σε  240  χρόνια,  φτιάξατε  μόνο  10.    Ας  μην  απορούμε  που  «άγνοια  Νόμου  επιτρέπεται»  ακόμη  και  στους  Δικαστές  πλέον5.      Περιμένουμε  επενδύσεις,  όταν  αλλάζουν  συνεχώς  οι  Νόμοι;      Κάποιοι   νομίζουν   ότι   δεν   έχουμε   επενδύσεις   λόγω   υψηλής  φορολογίας.  Αυτή  είναι  μισή  αλήθεια.  Η  φορολογία  επηρεάζει  μόνο  τις  εξωστρεφείς  επιχειρήσεις.  Όχι  όλες.  Το  Super  Market,  που   απευθύνεται   στην   εσωτερική   αγορά,   πληρώνει   ίδιους  φόρους  με  κάθε  άλλο  Super  Market,  άρα  είναι  σε  ίδια  μοίρα.  

                                                                                                                         4  Ιωάννα  Μάνδρου,  «Καθημερινή»  30/1/2016,  σελ.  5  5  Κλασσική  εικόνα  στα  Δικαστήρια,   τα  διαλείμματα  για  «σύσκεψη»,  για  να  βρουν  οι  Δικαστές  τι  Νόμος  ισχύει  και  ότι  δεν  άλλαξε  ακόμη.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    29    

Το  μεγαλύτερο  πρόβλημα  είναι  η  φορολογική  πολυνομία,  που  στο   τέλος   καταντά  ανομία,   προσθέτοντας   στη   διαφθορά   και  την  αυθαιρεσία  του  κάθε  Εφοριακού,  που  (και  αυτός  μέσα  στη  φυσιολογική  πλέον  άγνοιά  του)  ερμηνεύει  τους  Νόμους  κατά  το  δοκούν.  Με  βάση  ΠΟΛ  που  αλλάζουν  κάθε  τόσο.    Είναι  δυνατόν  να  ξεκινήσει  κανείς  μία  σοβαρή  επένδυση,  όταν  ξέρει  ότι  πριν  ολοκληρωθεί  θα  έχουν  αλλάξει  οι  Νόμοι;    Σταθερότητα   και  απλότητα   είναι   οι   δύο   λέξεις   –   κλειδιά,   αν  θέλουμε  επενδύσεις  και  ανάπτυξη.    Δεν  θα  ασχοληθώ  με  το  πώς  και  γιατί  φτάσαμε  ως  εδώ.    Όποιος  δεν  κατάλαβε  ακόμη  τις  ανόητες  σκοπιμότητες  και  το  ποιοι   και   γιατί   ευθύνονται,   ας   μην   διαβάσει   παραπέρα.   Θα  χάσει   χρόνο.   Του   συνιστώ   να   ξεκινήσει   από   το   προηγούμενο  βιβλίο  μου,  την  «Ελληνική  Τριλογία».    Αυτό  που  ενδιαφέρει  είναι  οι  λύσεις.      Και  οι  λύσεις  είναι  στην  εφαρμογή  ενός  σταθερού  και  απλού  (απλούστατου  ει  δυνατόν)  φορολογικού  συστήματος.        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    30    

Ελευθερία  στην  οικονομία    Η  Ελλάδα  έχει  την  48η  σε  μέγεθος  οικονομία  του  κόσμου6,  με  βάση   το  ΑΕΠ   (έχοντας  πέσει   σχεδόν  20  θέσεις  από   το   2008),  και  συνεχίζει  να  πέφτει,  ενώ  είναι  150ή7  στον  κόσμο,  με  βάση  τις  συνθήκες  του  επιχειρείν.  Δεν  πάει  στραβά  ο  γιαλός,  εμείς  αρμενίζουμε   στραβά.   Αντί   να   προσπαθούμε   να   ανεβούμε,  κάνουμε  ότι  περνάει  από  το  χέρι  μας  για  να  πάμε  πιο  κάτω.    Όποιος  ονειρεύεται  να  κάνει  την  Ελλάδα  Βενεζουέλα  ή  Βόρεια  Κορέα,  ας  βγει  να  το  πει  ανοιχτά.  Όποιος  δεν  ξέρει  τι  θέλει,  ας  σωπαίνει  καλύτερα.      Αν  θέλουμε  να  χτυπηθεί  η  ανεργία,  ας  αφήσουμε  τον  κόσμο  να  δουλέψει!  Ας  αφήσουμε  να  δημιουργηθούν  επιχειρήσεις!    Δεν   είναι  δυνατόν   να   επιβάλλουμε  στον  μικρό   επιχειρηματία  να  επιβαρύνεται  με  τόση  γραφειοκρατία  ούτε  είναι  λογικό  να  χρειάζεται  μία  μικρή  επιχείρηση  λογιστή  και  φοροτεχνικό  για  να   λειτουργήσει.   Δεκάδες   χρόνια,   ένας   μαραγκός   έφτιαχνε  έπιπλα   και   ένας   αγρότης   παρήγαγε   λάδι,   πληρώνοντας   και  φόρους,  χωρίς  να  κρατάει  λογιστικά  βιβλία  …      Αυτή   είναι   η   μεταρρύθμιση;   Το   να   αποκτήσουν   κλειδάριθμο  και   e-­‐mail   οι   παππούδες   και   bar   code   τα   περίπτερα;  Μήπως                                                                                                                            6  Πηγή:  IMF  World  Economic  Outlook  (WEO),  October  2015  

7   Τα   στοιχεία,   όσον   αφορά   τις   κατατάξεις   αυτές,   μεταβάλλονται  πλέον  συνεχώς,  όταν  θα  διαβάζετε  το  βιβλίο  μπορεί  να  είμαστε  2-­‐3  θέσεις  πάνω  ή  κάτω,  χωρίς  αυτό  να  αλλάζει  κάτι.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    31    

είναι   μεταρρύθμιση   η   τεκμαρτή   φορολόγηση   των   ανέργων;  Δεν  μας  λέτε  και  πόσοι  φόροι  μαζεύτηκαν  από  αυτά;  Άξιζαν  τα  έξοδα  και  τον  θυμό  των  φορολογουμένων;    Ξύπνα   Ελλάδα!  Αν   θες   να   θρέψεις   τα  παιδιά   σου,   σταμάτα  να  ταΐζεις  παράσιτα  και  άσε  τα  παιδιά  σου  να  δουλέψουν  !!!  

 

   

Αλήθεια,  για  να  κυκλοφορήσει  το  παραπάνω  σε  ελληνική  λίμνη  ή  θάλασσα,  πόσες  άδειες  θα  χρειαζόταν;    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    32    

Πληρωμές  με  κάρτες    Έγινε  πολλή  συζήτηση  για  πληρωμή  των  γιατρών  με  κάρτες  και  για   επέκταση   της   χρήσης   των   καρτών,   σαν   μέτρο   κατά   της  φοροδιαφυγής.  Σκέφτηκαν  στην  κυβέρνηση  μία  μπούρδα  (ως  συνήθως)   και   τσιμπήσαμε   όλοι;   Συγγνώμη,   αλλά   τη   βλακεία  του  μέτρου  ακόμη  δεν  την  είδατε;    Δεν   θα   αναγνωρίζονται   οι   αποδείξεις   (λένε),   αν   δεν   είναι   με  κάρτα!  Οι  ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ;  Πώς  φοροδιαφεύγεις  όταν  έχεις  κόψει  ΑΠΟΔΕΙΞΗ;  Και  πώς  εμποδίζεται  να  δώσει  μετρητά  αυτός  που  ΔΕΝ   θα   πάρει   απόδειξη;   Αν   κάποιος   θέλει   να   πληρώσει   τον  υδραυλικό   χωρίς   απόδειξη,   επειδή   έτσι   κοστίζει   φθηνότερα,  δεν  μπορεί  να  δώσει  μετρητά;  Τόσο  αφελείς  είμαστε;  Μήπως,  παίζουμε  το  παιχνίδι  αυτών  που  βρήκαν  άλλον  έναν  τρόπο  να  κερδίζουν,   χωρίς   να   προσφέρουν   μία   πραγματικά   αναγκαία  υπηρεσία;  (Τράπεζες,  πιστωτικές  κάρτες  κλπ;)    Η  φοροδιαφυγή  δεν  αντιμετωπίζεται  με  τεχνάσματα  (κάρτες,  ταμειακές  μηχανές,  bar  code  στα  περίπτερα).  Η  φοροδιαφυγή,  και   αυτό   είναι   γνωστό   εδώ   και   χρόνια,   τότε   που   δεν   υπήρχε  ακόμη  διαδίκτυο  και  κινητά  τηλέφωνα  και  Η/Υ  και  τόσα  άλλα  καλούδια,  αντιμετωπιζόταν  πάντα  με  δύο  όπλα:  

Ø Την  αυστηρή  τιμωρία    Ø Την  εξάλειψη  των  λόγων  που  την  προκαλούν.  

Το  δεύτερο  είναι  πιο  σημαντικό  από  το  πρώτο.  Όταν  κάποιος  υπερφορολογείται,  όταν  θεωρεί  ότι  οι  φόροι  σπαταλώνται  για  να  τραφεί  ένα  άχρηστο  κράτος,  θα  ψάξει  και  θα  βρει  τρόπους  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    33    

να  φοροδιαφύγει.  Και  η  επιστήμη  της  απάτης,  προηγείται  της  επιστήμης  του  ελέγχου  ...    Έτσι  μόνο  χτυπιέται  η  φοροδιαφυγή:  Με  χαμηλή  φορολογία.  Τόσο   χαμηλή,   που   να  θεωρείται   αντικοινωνική   συμπεριφορά  η  φοροδιαφυγή  και  να  είναι  λογική  η  σκληρή  τιμωρία  της.  Και  με  ένα  απλό  φορολογικό  σύστημα.    Ας  πούμε  όμως  και  για  το  “πλαστικό  χρήμα”.      Ζούμε  στην  εποχή  που  το  smartphone,  το  tablet  και  το  pc  (για  να  μην  αναφερθώ  σε  smart  TV,  συστήματα  GPS  κλπ)  μπορούν  να  παρακολουθούν   κάθε   κίνηση.  Ο   “μεγάλος  αδελφός”   είναι  εδώ.  Ας   επιβάλλουμε   και   κάρτες,   για   να  μην   “ξεφεύγει”   από  τον  μεγάλο  αδελφό  ούτε  το  αν  πήγαμε  στο  γιατρό  ούτε  το  αν  πήγαμε   σε   ένα   μπαρ   ούτε   αν   κάναμε   οτιδήποτε   που   ανήκει  στη  σφαίρα  του  “προσωπικού  απορρήτου”.      Γιατί;   Μήπως   αυτό   θα   εμποδίσει   όσους   (πχ   τρομοκράτες   ή  κακοποιούς)   επιβουλεύονται   την   ζωή   και   την   ελευθερία  μας;  Είναι  κανείς  τόσο  αφελής  που  να  πιστεύει  ότι  όσοι  θέλουν  να  παρανομήσουν,  θα  αγοράσουν  το  ΑΚ-­‐47  με  κάρτα;;;        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    34    

Θα  κυνηγάμε  αποδείξεις  ή  θα  σοβαρευτούμε;    Σε  μία  εποχή  που  ο  κόσμος  μειώνει  την  κατανάλωση  χαρτιού,  για   λόγους   οικολογικούς,   στην   Ελλάδα   την   αυξάνουμε!   Κάθε  οικογένεια   κάνει   συλλογή   αποδείξεων   (που   δεν   διαβάζονται  μετά  από  λίγα  χρόνια),  για  μείωση  τάχα  της  φοροδιαφυγής.    Το   κέρδος   για   τα   δημόσια   έσοδα,   είναι  μηδενικό.   Αφού,   μία  επιχείρηση  που  δουλεύει  με  10-­‐20%  καθαρό  κέρδος,  αρκεί  να  περιορίσει   κατά   10-­‐20%   την   έκδοση   αποδείξεων,   για   να   μην  πληρώνει  ούτε  ένα  ευρώ  φόρο  και  για  να  καταβάλλει  ελάχιστο  μόνο  μέρος  του  ΦΠΑ  που  αναλογεί.    Από  ανθρώπους  που  δεν   έχουν  ποτέ   καταλάβει   τα   λογιστικά  μιας  επιχείρησης,   και  πώς  π.χ.   λειτουργεί  ο  ΦΠΑ   (με  εισροές  και  εκροές)  ακούμε  «σοφίες»  για  αυτόματη  απόδοση  του  ΦΠΑ    όταν  κόβεται  η  απόδειξη.  Μόνο  που  οι  «φωστήρες»  αγνοούν  ότι  δεν  οφείλεται  ολόκληρος  ο  ΦΠΑ  της  απόδειξης.  Αλλά  μόνο  η  διαφορά  από  τον  «ΦΠΑ  εισροών»  (τον  ΦΠΑ  που  κατέβαλε  η  επιχείρηση  για  τις  αγορές  και  δαπάνες  της).      Σκέφτηκαν  πριν  2  χρόνια  οι  «φωστήρες»,  οι  ίδιοι  που  ποτέ  δεν  αξιοποίησαν  τις  ετήσιες  καταστάσεις  Πελατών  -­‐  Προμηθευτών  για  διασταύρωση,  να   τις  κάνουν  μηνιαίες.  Και  κατάφεραν  να  κάνουν   το  σύστημα   τόσο  μπερδεμένο,  που   τελικά   τις   έκαναν  τριμηνιαίες   και   οι   καταστάσεις   τους   2014   (μετά   από   πολλές  αναβολές)   υποβλήθηκαν   στα   τέλη   του   2015.   Όφελος   μηδέν,  αλλά  απίστευτος  όγκος  επί  πλέον  δουλειάς  για  τα  λογιστήρια,  ενώ   τα   λάθη   σχεδιασμού   του   συστήματος   είναι   τόσο   πολλά,  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    35    

που  δεν  μπορεί  να  λειτουργήσει  για  διασταυρώσεις.  Άλλαξαν  ένα  σύστημα  μέτριο  και  το  έκαναν  εντελώς  άχρηστο!    Τα   κενά  που  υπήρχαν  ως   τώρα  στη   λογική   των  φορολογικών  ελέγχων,   ήταν   και   παραμένουν   τεράστια.   Θα   σας   πω   μερικά  παραδείγματα  φοροδιαφυγής,  μεγάλης  φοροδιαφυγής  όχι  για  περίπτερα   και   ταβερνάκια,   που   ούτε   τα   έχουν   σκεφτεί   οι  «σοφοί»  του  ΥπΟικ.  Τα  παραδείγματα  είναι  όλα  υποθετικά,  με  βάση   μόνο   τις   «δυνατότητες»   που   αφήνουν   οι   παραλείψεις  και  τα  κενά  του  συστήματος:  

Ø Προμηθευτής  Νοσοκομείων,  εισάγει  από  χώρα  εκτός  Ε.Ε.   (δεν  υπάρχει  διασταύρωση  με  το  σύστημα  VIES)  ένα   μηχάνημα   αξίας   500.000   ευρώ.   Και   το   πουλάει  προς  800.000  +  ΦΠΑ.  Ποιος  τον  εμποδίζει  να  γράψει  στα  βιβλία  ότι   το  πούλησε  200.000;  Η  διασταύρωση  στοιχείων  με   το  Νοσοκομείο,  που  δεν  υποχρεώνεται  να   υποβάλλει   καταστάσεις   προμηθευτών;   Και   ποιος  τον   εμποδίζει   να   συμφωνήσει   με   τον   προμηθευτή  του  υποτιμολόγηση  (άλλο  που  δεν  θέλει  και  εκείνος)  και   να  εισάγει   το  μηχάνημα  με   χαμηλότερη  αξία,  πχ  150.000,  πληρώνοντας  μειωμένους  δασμούς  και  ΦΠΑ  εισαγωγής;  Υπολογίσατε  τη  διαφορά  σε  φόρους  ή  να  σας   την   πω;   Αρχίστε   τις   προσθέσεις:   250.000   ευρώ  χαμηλότερο   κέρδος,   άρα   (250.000   Χ   29%   =)   72.500  ευρώ   λιγότερος   φόρος   εισοδήματος.   Υπεξαίρεση  ΦΠΑ  138.000  ευρώ   (δήλωσε  200.000  +  ΦΠΑ  ως  τιμή  πώλησης,  εισέπραξε  800.000  +  ΦΠΑ).  Προσθέστε  και  όσα  γλύτωσε  στο  Τελωνείο  και  του  φτιάξατε  τη  μέρα.  Αν   το   καθαρό   κέρδος   του,   μετά   την   αφαίρεση  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    36    

γενικών  εξόδων,  ήταν  50-­‐100.000  ευρώ,  κλέβοντας  το  αύξησε  κατά  250.000  περίπου  επί  πλέον.  

Ø Και   επειδή   κάποιοι   θα  πουν   «δεν   γίνεται»   και   «πώς  θα  καλύψει  τις  διαφορές  που  θα  εμφανίζει  το  Ταμείο  του»  (λες  και  είναι  δύσκολο  να  αλλάξει  τα  extraits  της  Τράπεζας),  θα  κάνω  το  προηγούμενο  παράδειγμα  πιο  απλό:   Ο   προμηθευτής   δεν   πουλάει   σε   Νοσοκομείο  αλλά   σε   ιδιώτη   γιατρό.   Και   συνεννοούνται   για   την  υποτιμολόγησή  του  (που  συμφέρει  τον  γιατρό,  αφού  αυτός  δεν  μπορεί   να   εκπέσει   τον  ΦΠΑ  23%).  Αν  δεν  το   καταλάβατε  ούτε  αυτό  πώς   γίνεται,   είστε   έτοιμοι  για  πρόσληψη  ως  Σύμβουλοι  στο  ΥπΟικ  ...  

Ø Μέχρι   πριν   λίγα   χρόνια,   ήταν   απλό   το   να   δηλώσεις  παραπάνω   δαπάνες   μισθοδοσίας,   αφού   δεν   υπήρχε  έλεγχος  (τώρα,  υπάρχει  διασταύρωση  με  τα  στοιχεία  του   ΙΚΑ).  Δήλωνες  πχ  φανταστικό  προσωπικό,   και  οι  εφοριακοί   που   ερχόντουσαν   για   έλεγχο   (σε   μεγάλες  μόνο   εταιρείες,   σε   μικρές   δεν   περνούσαν)   έψαχναν  μόνο  να  δουν  αν  δήλωσες  τον  ΦΜΥ8.    

Ø Αλυσίδα   Super   Market,   με   πάρα   πολλές   ταμειακές  μηχανές,  αθροίζει  κάθε  ημέρα  τα  «Ζ»  κάθε  μηχανής,  αλλά   το   λογιστικό   πρόγραμμα   κάνεις   «λάθος»   στην  άθροιση.   Όμως,   όλα   τα   “Z”   είναι   γραμμένα   σωστά  στις  καταστάσεις  ...  Πώς  είπατε;  Δεν  γίνεται;  Γιατί,  το  

                                                                                                                         8  Άλλωστε,  αυτοί  πάντα  έψαχναν  για  άλλα:  Τυπικές  παραβάσεις   να  μπει  κανένα  πρόστιμο.  Ή  παραβάσεις  που  δεν  ήταν  καν  παραβάσεις,  π.χ.   μη   πληρωμή   δημοτικού   τέλους   διαφήμισης   (που   αφορούσε  διανομή  εντύπων  και  όχι  συμμετοχή  σε  έκθεση  που  ήταν  η  δική  σου  περίπτωση)   αλλά   τις   δεχόσουν   όταν   έλεγαν   «να   βάλω   αυτά   ή   να  καθίσω  εδώ  να  ψάχνω  για  μια  εβδομάδα  ακόμη;»  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    37    

ψάξατε  ποτέ;  Ψάξατε  ποτέ  να  δείτε  τι  αθροίζει  κάθε  ημέρα  το  χαώδες  software  μίας  Τράπεζας;  

Ø Ασφαλιστική  εταιρεία  καταχωρεί  ως  έξοδα  τιμολόγια  επισκευής   αυτοκινήτου   που   προσκομίζει   ο   πελάτης,  ενώ   στην   πραγματικότητα   τον   έχει   αποζημιώσει   με  χαμηλότερο  ποσό  (πχ  λόγω  παλαιότητας).  

 Σταματώ  εδώ,  αλλά  οι  περιπτώσεις  είναι  ατελειώτες.    Η  επιστήμη  της  απάτης  προηγείται  της  επιστήμης  του  ελέγχου.  Το  είπαμε  ξανά  αυτό,  είναι  για  να  το  εμπεδώνετε.    Και  πώς  αντιμετωπίζονται  τα  παραπάνω;    Αυτό  είναι  ένα  εύλογο  ερώτημα  και  η  απάντηση  είναι  απλή:  Αντί  οι  ελεγκτές  της  Εφορίας  να  είναι  τον  περισσότερο  χρόνο  στα  γραφεία,  βάζοντας  υπογραφές  και  σφραγίδες,  και  αντί  να  έχουν  να  ελέγξουν  εκατοντάδες  χιλιάδες  επιχειρήσεις,  να  γίνει  μείωση  του  αριθμού  των  ελεγχομένων  επιχειρήσεων.  Μείωση  μεγάλη,  σε  ποσοστό  90%  τουλάχιστον.    Το  πώς,  θα  το  διαβάσετε  στη  συνέχεια.        

 

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    38    

Μείωση  και  Κατάργηση  Φόρων    Είναι  δυνατή  η  μείωση  των  φορολογικών  συντελεστών;    Οι   περισσότεροι   απαντούν   πως   είναι.   Και   εξηγούν   ότι   αυτό  δεν  σημαίνει  μείωση  των  κρατικών  εσόδων,  αλλά  πιθανότατα  αύξησή   τους,   λόγω  μείωσης  φοροδιαφυγής   και   κυρίως   λόγω  αύξησης   εισοδημάτων,   χάρη   στην   αύξηση   των   επενδύσεων  και  των  επιχειρήσεων,  και  τελικώς  του  ΑΕΠ.    Όμως  εγώ  θα  πάω  παραπέρα.  Ισχυριζόμενος  ότι  είναι  εφικτή  η  σχεδόν   πλήρης   κατάργηση   των   αμέσων  φόρων   (του   φόρου  εισοδήματος).  Αφήνω  την  απόδειξη  του  ισχυρισμού  αυτού  (με  αριθμούς   και   πίνακες)   για   τα   επόμενα   κεφάλαια.   Στο  σημείο  αυτό,  θέλω  να  σταθώ  στο  γιατί.  Επειδή  πολύ  απλά,  ο  Έλληνας  είναι  μαθημένος  να  ζει  ελεύθερα.    Δεν  είναι  δυνατό  να  θέλεις  να  εργαστεί  αποδοτικά  ο  Έλληνας,  όταν   ασφυκτιά   υφιστάμενος   περιττούς   ελέγχους   και   φρικτή  γραφειοκρατία.  Δεν  είναι  τυχαίο  ότι  ο  ίδιος  Έλληνας  που  εδώ  νοιώθει  να  πνίγεται,  μεταναστεύει  στις  ΗΠΑ  και  εκεί  ευημερεί.  Γιατί   εκεί   μπορεί   να   εργαστεί   ελεύθερα,   με   κανόνες   σαφείς  και   σταθερούς.  Δεν  μπορεί   να   ζητάς  από   έναν   επιχειρηματία  να  χάνει  το  μισό  χρόνο  του  ασχολούμενος  με  το  Δημόσιο  και  ψάχνοντας  να  βρει  ποιος  Νόμος  ισχύει  σήμερα.    Θες  να  εισπράξεις   (σαν  κράτος)  χρήματα  από  αυτόν;  Πες  του  «τόσα  θέλω  το  χρόνο».  Όπως  του  λέει  αυτός  που  του  νοικιάζει  ένα   ακίνητο.   Αυτός   θα   κάνει   τους   υπολογισμούς   του,   όπως    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    39    

κάνει  με  το  νοίκι  και  τα  λοιπά  του  έξοδα  και  θα  αποφασίσει  αν  τον  συμφέρει  να  ξεκινήσει  την    επιχείρησή  του  ή  όχι.    Αν  βγάλει   λιγότερα  από  όσα  υπολόγιζε,   δεν  θα  παραπονεθεί  σε  κανέναν.  Αν  βγάλει  περισσότερα,  χαλάλι  του.  Δεν  θα  χάσει  τίποτα  το  κράτος.  Άλλωστε  δεν  είναι  καν  σίγουρο  ότι  πάντα  θα  βγάζει  περισσότερα.  Και  από  την  άλλη,  αν  βγάζει  περισσότερα  για  4-­‐5  χρόνια,  μπορείς  να  του   ζητήσεις  αναπροσαρμογή  του  φόρου.  Έτσι  κάνουν  χώρες  όπως  η  Ελβετία,  όσο  κι  αν  αυτό  σας  φαίνεται   απίστευτο.   Στο   μεταξύ,   το   κράτος   δεν   θα   εισπράξει  ούτε   μία   χρονιά   λιγότερα   από   όσα   υπολόγιζε.   Δηλαδή,   θα  προϋπολογίζει  με  ακρίβεια   τα  έσοδά   του,  όχι  όπως   τώρα,  με  υποθέσεις  που  βασίζονται  σε  «λογαριασμούς   του  ποδαριού»  και  σε  «Greek  Statistics».    Κάνε   λοιπόν   εσύ   (το   κράτος)   τους  υπολογισμούς  σου,  φτιάξε  τους  πίνακες  και  τις  νόρμες  σου,  συζήτα  το  και  μαζί  του  ΠΡΙΝ  ξεκινήσει,   έτσι  όπως  γίνεται  σε   κράτη  όπου  ο  Εφοριακός  δεν  τολμάει  να  απλώσει  χέρι  (ή  να  ρωτήσει  αν  «θα  πιούμε  καφέ»  όπως  έκαναν  κάποτε)  επειδή  ξέρει  ότι   το  χέρι   του  ΘΑ  ΚΟΠΕΙ.  Και  πες  στον  επιχειρηματία  το  ποσό  που  θες  να  εισπράττεις  από  αυτόν  κάθε  χρόνο,  να  ξέρει  κι  αυτός,  να  ξέρεις  κι  εσύ.    Ούτε  βιβλία  ούτε  τιμολόγια  ούτε  αποδείξεις,  ο  καθένας  κάνει  μόνο  την  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΕΡΓΑΣΙΑ  του:  Το  κράτος  εισπράττει  για  να  μπορεί  να  ξοδεύει  και  ο  επιχειρηματίας  πουλάει  για  να  ζει  και  να  κερδίζει.  Αν  δεν  καταλάβατε  ακόμη  την  διαφορά,  θα  σας  το  εξηγήσω  με  ένα  ανάποδο  παράδειγμα:  Φανταστείτε  ότι  μου  νοικιάζετε  ένα  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    40    

ακίνητο,  για  να  το  κάνω  μαγαζί.  Και  ότι  αντί  να  υπογράψουμε  ένα   συμφωνητικό   και   κάθε   μήνα   να   σας   καταθέτω   το   νοίκι,  φανταστείτε   ότι   υπάρχει   και   ένας   Νόμος   που   απαιτεί   να   με  ελέγχετε   συνεχώς   για   το   πώς   δουλεύω,   πόσο   πουλάω,   αν  κρατώ  καλά  τους  λογαριασμούς  μου,  αν  έχω  τα  βιβλία  μου  σε  τάξη,  αν  …  αν  …  αν  …  Θα   έπρεπε   και   εσείς   και   εγώ   να   απασχολούμε   άτομα   για   να  κάνουν  μία  δουλειά  που  είναι  περιττή  και  για  τους  δυο  μας.    Ακόμη  κι  αν  ζητούσατε  μεγαλύτερο  νοίκι  (για  να  καλύψετε  τα  αυξημένα  σας  έξοδα),  εγώ  θα  σας  έλεγα  ότι  δεν  με  ενδιαφέρει  και  θα  έψαχνα  άλλο  μαγαζί.  Πού  θα  ήταν  το  άλλο  μαγαζί;  Εκεί  που   είναι   σήμερα  οι   έδρες   των   επιχειρήσεων  που  σιχάθηκαν  το  ελληνικό  φορολογικό  σύστημα:  Στο  ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ  ή  πουθενά.    Διαφορετικά  θα  καταλήγαμε  στο  άλλο  που  γίνεται  σήμερα.  Θα  προσπαθούσα  να  σας  κρύψω  τι  κάνω,  οπότε  πάλι  θα  χάνατε.    Αν   δεν   καταλάβατε   το   παράδειγμα,   δεν   πειράζει,   πάλι   φίλοι  θα  είμαστε.  Πάντως,  δεν  θα  διαφωνήσετε  ότι  ο  Έλληνας  έχει  χιλιάδες  λόγους  να  φοβάται   και   να  μισεί   την  λέξη  «Εφορία».  Ότι  την  βλέπει  σαν  κακό  συνεταίρο,  που  του  τραβάει  χρήματα  χωρίς  να  προσφέρει  απολύτως  τίποτα  …  Αν  όμως  καταλάβατε  το  σκεπτικό  της  πρότασής  μου,  βρήκατε  και  πώς  συνδέεται  με  την   Ελληνική   ψυχοσύνθεση:   «Οι   καλοί   λογαριασμοί   κάνουν  τους  καλούς  τους  φίλους».  Καθαροί  (και  απλοί)  λογαριασμοί,  κάνουν   κράτος   και   επιχειρηματίες   συνεργάτες,   προς   όφελος  της  Πατρίδας.    Ίσως   προσέξατε   ότι   μιλώ   μόνο   για   επιχειρηματίες.   Δεν   ήταν  λάθος.  Δεν   υπάρχει   κανένας   σοβαρός   λόγος   για   να   γίνεται  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    41    

φορολόγηση  μισθωτών  (ή  συνταξιούχων  ή  μικρών  αγροτών)  και  να  αυξάνουμε  τους  περιττούς  μηχανισμούς.      Θέλει   το   κράτος   να   εισπράξει   χρήματα   και   από   αυτούς;   Ας  ορίσει   ένα   ετήσιο   ποσό   να   τελειώνουμε.   Όσο   κι   αν   είναι   το  ποσό  αυτό  (παράλογο  δεν  θα  είναι,  επειδή  δεν  χρειάζεται  να  είναι),   θα   το   πληρώνουν   όλοι   αδιαμαρτύρητα,   ξέροντας   ότι  έτσι  δεν  θα  ασχοληθούν  με  εφορίες,  δηλώσεις,  αποδείξεις  και  ότι  άλλο  μας  χαλάει  τη  διάθεση  κάθε  χρόνο  (ή  και  συχνότερα).      Θα   είναι   άδικο   το   να   πληρώνουν   όλοι   τα   ίδια,   ανεξαρτήτως  μισθού;   Ε,   και;   Αν   είναι   μικρό   το   ποσό   δεν   θα   ενοχλείται  κανείς.   Μόνο   αν   είναι   μεγάλο   το   ποσό   θα   τίθεται   θέμα  δικαιοσύνης.  Γκρινιάζει  κανείς  σήμερα  που  πληρώνουμε  όλοι  την   ίδια   τιμή   βενζίνης;  Μήπως   θα   προτιμούσατε,   για   λόγους  δικαιοσύνης,   να   έχουμε   διαφορετικές   τιμές   στη   βενζίνη,   στα  ποτά  ή  στα  τσιγάρα,  ανάλογα  με  τα  εισοδήματα  καθενός;      Ανέφερα  επίτηδες  αγαθά  που  το  μεγαλύτερο  μέρος  της  τιμής  τους  είναι  φόρος.  Για  να  σας  πω  ότι  το  δίκαιο  δεν  είναι  πάντα  και  το  σωστό.  Και  σωστό  είναι  αυτό  στο  οποίο  μπορούμε  να    συμφωνήσουμε.  Αν  δεν  συμφωνήσουμε,  δεν  πάμε  παραπέρα,  θα  ψάχνουμε  το  δίκαιο  στον  αιώνα  τον  άπαντα.  Χωρίς  κανένα  πρακτικό  όφελος  για  τη  ζωή  μας.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    42    

Πόσα  πρέπει  να  είναι  τα  έσοδα  του  κράτους;    Εύκολα   θα   μπορούσα   να   γράψω   «λιγότερα   από   όσα   είναι  σήμερα»,  εννοώντας  να  μειωθούν  τα  χαράτσια  και  γενικά  η  βαριά  φορολογική  επιβάρυνση.  Αλλά  ή  θα  με  λέγατε  ανόητο,  αφού   τα   σημερινά   δημόσια   έσοδα   μετά   βίας   καλύπτουν   τα  έξοδα,  ή  θα  με  λέγατε  δικαιολογημένα  «λαϊκιστή».    Αλλά  ούτε  λαϊκιστής  είμαι  ούτε  όμως  και  βλάκας,  να  προτείνω  αλλαγές,  χωρίς  μείωση  των  υπερβολικών  φορολογικών  βαρών  που  έχουν  συνθλίψει  την  Οικονομία.  Και  δεν  υπερβάλλω.    Μπορούμε  να  πληρώνουμε  (συνολικά)  τους  ίδιους  φόρους  και  να  μας  κοστίζει  λιγότερο.    Πώς;  Μα,  μειώνοντας  άλλους  παράγοντες  κόστους.    Για  σκεφθείτε  τι  σημαίνει  για  μία  μικρή  επιχείρηση  το  να  μην  κρατάει  βιβλία,  να  μην  έχει  λογιστή.  Δεν  είναι  μόνο  η  μείωση  του  κόστους  αυτού,   είναι  ότι  ο   επιχειρηματίας  θα  αφιερώνει  περισσότερο  χρόνο  στη  δουλειά  του,  αντί  να  τρέχει  στις  ΔΟΥ.      Είναι  win-­‐win  αυτό;  Σχεδόν  ...  Κάποιοι  Λογιστές  θα  χάσουν  τη  δουλειά   τους.   Ιδίως   οι   Φοροτεχνικοί   (που   τείνουν   να   γίνουν  περισσότεροι  από  τους  Λογιστές).  Αλλά  ας  αφήσουμε  τη  χώρα  να  προοδεύσει   (αν  προοδεύει  με   το  σύστημα  που  προτείνω)  και  θα  βρουν  όλοι  οι  Λογιστές  και  οι  Οικονομολόγοι  εργασίες  περισσότερες  και  πιο  ευχάριστες  και  ουσιαστικές.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    43    

Και  ξέρετε  και  κάτι;  Και  τα  έξοδα  μπορούν  να  μειωθούν  (άρα  και  η  συνολική  φορολογική  μας  επιβάρυνση).  Διότι  το  ΥπΟικ  θα   μπορεί   να   λειτουργήσει   με   το   1/10   του   προσωπικού   που  έχει   σήμερα.   Και   ας   με   συμπαθούν   οι   υπάλληλοι   του   ΥπΟικ,  υπάρχουν  όμως  και  καλύτερες  δουλειές  από  το  να  πατάς  όλη  μέρα  σφραγίδες  ή  το  να  μαλώνεις  με  τους  φορολογούμενους.    Το   ΥπΟικ   χρειάζεται   για   να   συγκεντρώνει  φόρους,   και   όχι   το  αντίθετο:   Να   πληρώνουμε  φόρους   για   να   μισθοδοτούνται   οι  υπάλληλοί  του.          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    44    

Ένα  απλό  φορολογικό  σύστημα    Βασική  παραδοχή    Για  κάθε  πρακτικό  σκοπό,  και  για  να  μην  θεωρηθεί  ότι  δεν  έχω  μελετήσει  επαρκώς  την  πρότασή  μου,  θα  προσπαθήσω  να  σας  αποδείξω  ότι  με  το  νέο  σύστημα,  το  κράτος  θα  έχει  έσοδα  44  δις   ετησίως.   Το   2015,   τα   κάθε   φύσεως   ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ   έσοδα  ανήλθαν  σε  39,7  δις,  και  η  πρόβλεψη  για  το  2016  σε  41,8  δις.    Θα  μπορούσε  να  πει  κάποιος  (βιαστικός):  «Δηλαδή,   αυξάνεις   αντί   να   μειώνεις;  Μας   κοροϊδεύεις;   Αυτό  σημαίνει  ότι  δεν  θα  μειωθούν  οι  φόροι  που  πληρώνουμε.»    Εξαρτάται   ...   Γιατί   κάποιοι   πληρώνουν   ήδη   πολλά   και   άλλοι  πληρώνουν  πιο  λίγα  από  όσα  θα  έπρεπε.    Όμως,  μην  ανησυχείτε,   και   τα   ίδια  να  πληρώνετε  σε  φόρους,  πάλι  κερδισμένοι  θα  είστε.  Εκτός  αν  δεν  μετρήσατε  ποτέ,  πόσο  σας  κοστίζουν  τα  λογιστήρια  και  η  εταιρική  γραφειοκρατία,  οι  χαμένες  ώρες  και  ημέρες  στις  Εφορίες  και  η  αβεβαιότητα  για  το  αύριο.    Και  σας  υπόσχομαι,  ότι  στο  τέλος,  θα  έχετε  ένα  αποτέλεσμα  που  θα  μειώνει  σημαντικά  ΚΑΙ  τους  φόρους  που  πληρώνετε  σήμερα.  Ιδίως  οι  μισθωτοί,  οι  συνταξιούχοι,  οι  αγρότες  και  οι  μικροί  επαγγελματίες.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    45    

Επιτρέψτε  μου  λοιπόν  αυτήν  την  βασική  παραδοχή,  ότι  πρέπει  με  το  νέο  σύστημα  να  συγκεντρώνονται  44  δις,  για  να  μιλάμε  έχοντας  μία  βάση.      Για  να  δούμε  αν  η  πρόταση  είναι  ρεαλιστική.    Ότι  δεν  θα  χρεοκοπήσουμε  πειραματιζόμενοι.  Το  ότι   τα  έσοδα  αυτά  θα  αυξάνονται,  όσο  αυξάνεται   το  ΑΕΠ,  είναι  επόμενο  (αυτός  είναι  και  ο  στόχος  του  νέου  συστήματος)  και  αν  έχουμε  περισσότερα  έσοδα,  ας  αποφασίσουμε  τότε  αν  θέλουμε  τόσο  πολλά  ή  πώς  θα  τα  διαχειριστούμε.    Και   να   θυμόμαστε   ότι,   όπως   αναφέρθηκε   ήδη,   ίδια   έσοδα  (δηλαδή  εξ  ίσου  βαριά  φορολόγηση  όπως  τώρα)  δεν  σημαίνει  και  ίσο  συνολικό  κόστος,  για  τις  επιχειρήσεις  αλλά  και  για  τον  καθένα  μας.  Αλλά  ούτε  και  για  το  κράτος.  Αυτό  θα  φανεί  και  στη  συνέχεια,  όταν  μιλήσουμε  με  νούμερα.    Ψυχραιμία  λοιπόν,  κι  να  καπνίζετε,  ανάψτε  και  ένα  τσιγάρο  ή  βάλτε  ένα  ποτό  ...        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    46    

Σύντομη  περιγραφή  των  προτεινομένων  μέτρων    Βάση  των  μέτρων  είναι  η  κατάργηση  της  άμεσης  φορολογίας  για  όλες  τις  επιχειρήσεις  πλην  Α.Ε.,  με  ταυτόχρονη  εφαρμογή  των  παρακάτω:    1. Πλήρης   κατάργηση  Φορολογικών   Βιβλίων   και   Στοιχείων,  

επιβολή  τεκμαρτού  φόρου  σε  όλες  τις  ΜΜΕ.  2. Φορολογικά  Βιβλία   και   Στοιχεία,   χρησιμοποιούν   μόνο   οι  

Μεγάλες  Επιχειρήσεις9,  που  θα  φορολογούνται  με  ενιαίο  φόρο  10%  επί  των  καθαρών  κερδών  τους  συν  5%  επί  των  μερισμάτων.  

3. Επιβολή   «Φόρου   Πολιτών»   σε   κάθε   Πολίτη   της   χώρας,  άνω  των  18  ετών10.  

4. Επιβολή  «Μετοικίου»  σε  κάθε  νόμιμο  μετανάστη.  5. ΦΠΑ  5-­‐10%  στις  πωλήσεις  προϊόντων  και  υπηρεσιών  των  

Μεγάλων  Εταιρειών11.  6. Επιβολή  δασμών  15%  στις  εισαγωγές  από  τρίτες  χώρες  7. Κατάργηση  φόρων  κληρονομίας  και  μεταβίβασης.  8. Κατάργηση  κάθε  Φόρου  σε  τόκους,  μισθώσεις  και  λοιπές  

εμπορικές  συναλλαγές,  πλην  των  αναφερομένων.  9. Κατάργηση   φορολόγησης   Μισθωτών,   Συνταξιούχων   και  

μικρών  Αγροτικών  και  Οικιακών  Επιχειρήσεων.  10. Κατάργηση   τεκμηρίων,   Τελών   Κυκλοφορίας   και   λοιπών  

φόρων   κάθε   ιδιωτικής   ή   δημόσιας   χρήσης   οχήματος,   με  αντίστοιχη  αύξηση  της  φορολογίας  καυσίμων.  

                                                                                                                         9  Αλλά  και  όσες  ΜΜΕ  επιθυμούν  να  τηρούν  Βιβλία  και  Στοιχεία  –  το  να  υπάρξουν  κάποιοι  που  δεν  θέλουν   τεκμήρια,   επιτρέπεται.  Αλλά,  αλίμονό  τους  αν  πιαστούν  να  κλέβουν  ...  10  (με  απαλλαγή  των  απόρων)  11  Ο  ΦΠΑ  των  ΜΜΕ  είναι  τεκμαρτός  και  περιέχεται  στον  Φόρο  ΜΜΕ.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    47    

11. Φόροι   και   τέλη   κατοικίας   επιβάλλονται   μόνο   από   τους  Οργανισμούς   Τοπικής   Αυτοδιοίκησης,   με   απόφαση   των  τοπικών  αρχών  και  είναι  αυστηρά  ανταποδοτικοί.    

12. Μετάταξη  ή  απόλυση  του  πλεονάζοντος  προσωπικού  του  Υπουργείου  Οικονομίας  

     

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    48    

Φόρος  Μεγάλων  Επιχειρήσεων    Ας  ξεκινήσουμε  από  τα  βασικά:  Υπάρχουν  μικρές,  μεσαίες  και  μεγάλες  επιχειρήσεις.  Οι  μικρές  και  μεσαίες  μπορούν  να  φορολογούνται  με  βάση  ένα  σύστημα  τεκμαρτό  (χωρίς  τήρηση  βιβλίων  και  χωρίς  υποχρεώσεις  ΦΠΑ)  το  οποίο  θα  εξηγήσουμε  παρακάτω.    Οι  μεγάλες  επιχειρήσεις,  δηλαδή  οι  επιχειρήσεις  του  μεγάλου  κεφαλαίου   (δηλαδή   οι   Α.Ε.   με   μετοχικό   κεφάλαιο   άνω   των  5.000.000  ευρώ,  ανεξαρτήτως   τζίρου,  προσωπικού  ή  κερδών)  να  τηρούν  βιβλία  διπλογραφικά,  υπαγόμενες  σε  ΔΟΥ  Α.Ε.    Μόνο  αυτές.    Διότι  μόνο  αυτές  αξίζει  πραγματικά  να  ελέγχονται  τακτικά.  Όχι  σαν  τιμωρία,  κάθε  άλλο.  Αλλά  για  τον  απλό  λόγο  ότι  «μεγάλα  καράβια,   μεγάλες   φουρτούνες».   Και   αφ’   ενός   η   κερδοφορία  τους  δεν  είναι  δεδομένη,  ώστε  να  υπάγονται  σε  τεκμαρτό,  αφ’  ετέρου   επειδή   οι   Α.Ε.   πρέπει   να   ελέγχονται   και   για   λόγους  προστασίας  των  μετόχων  τους,  από  αυθαιρεσίες  της  διοίκησης  ή  της  πλειοψηφίας.  Και  ο  έλεγχος  θα  είναι  και  πιο  εύκολος,  αφού  οι  ελεγκτές  του  ΥπΟικ,  θα  έχουν  ως  αντικείμενο  ελέγχου  μόνο  αυτές,  δηλαδή  πολύ  λιγότερο  (αλλά  και  ουσιαστικό)  έργο.    Ο   συντελεστής   φορολόγησης   πρέπει   να   είναι   σταθερός   και  χαμηλός.   Το   ίδιο   και   ο  ΦΠΑ.   Έτσι   ώστε   οι   μεγάλες   εταιρείες  που  θα  επενδύσουν  στη  χώρα,  να  είναι  ανταγωνιστικές.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    49    

Ο  υπολογισμός  λέει  ότι  ο  φόρος  εισοδήματος,  μπορεί  να  είναι  μόνο  10%  συν  5%  επί  των  διανεμητέων  μερισμάτων.      Και  ο  ΦΠΑ,  θα  είναι  μόνο  10%  ο  υψηλός  και  5%  ο  χαμηλός.    Θα  ρωτήσει  κάποιος:  Και  πώς  ελέγχεται  μία  εταιρεία,  όταν  συναλλάσσεται  με  άλλες  επιχειρήσεις  που  δεν  κρατούν  βιβλία;  Ή  όταν  δεν  ελέγχεται  η  δαπάνη  της  μισθοδοσίας  της;    Η   απάντηση   είναι   απλή:  Με   τον   ίδιο   τρόπο   που   ελέγχεται   ο  κάθε   απατεώνας,   και   εν   γνώσει   της   αρχής   «η   επιστήμη   της  απάτης  προηγείται  της  επιστήμης  του  ελέγχου»:  Με   πολύ   αυστηρές   ποινές,   που   φτάνουν   ως   την   αφαίρεση  άδειας.   Διότι,   όποιος   τολμά   να   κλέψει,   με   τόσο   χαμηλή  φορολόγηση,  πρέπει  να  τιμωρείται  ανελέητα.    Και   τι   γίνεται   με   τους   Εφοριακούς   που   θα   ήθελαν   το   λαδάκι  τους  για  να  κάνουν  στραβά  μάτια;  Το   ίδιο   ακριβώς:   Σκληρή   και   ανελέητη   τιμωρία.   Διότι   ο   Δ.Υ.  πρέπει   να   είναι   υπόδειγμα   εργατικότητας   και   εντιμότητας.  Όποιος  δεν  μπορεί  να  εργαστεί  έτσι,  ας  ψάξει  αλλού  δουλιά,  όχι  στο  Δημόσιο.    Τα   συνολικά   έσοδα   από   τον  Φόρο   Μεγάλων   Επιχειρήσεων  (περιλαμβανομένου  του  ΦΠΑ)  υπολογίζονται  σε  6  δις  ετησίως.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    50    

Φόρος  Μικρών  &  Μεσαίων  Επιχειρήσεων    Οι   Μικρές   και   Μεσαίες   Επιχειρήσεις   (ΜΜΕ)   απαλλάσσονται  πλήρως   από   την   υποχρέωση   τήρησης   Φορολογικών   Βιβλίων  και  Στοιχείων,  καθώς  και  από  τον  ΦΠΑ  (όσον  αφορά  τον  ΦΠΑ  θεωρούνται  ως  «τελευταίοι  αποδέκτες»).    Όλες   οι   φορολογικές   τους   υποχρεώσεις   εξαντλούνται   με   την  καταβολή   του   τεκμαρτού   φόρου.   Όποιος   διαφωνεί,   όποιος  νομίζει  ότι  έτσι  θα  πληρώνει  περισσότερα,  ας  κρατάει  βιβλία.  Αλλά  μην  τον  πιάσουμε  να  κλέβει,  γιατί  θα  μετανοιώσει.    Και  πώς  υπολογίζεται  τεκμαρτά  ο  φόρος;      Με  βάση  τα  χαρακτηριστικά  κάθε  δραστηριότητας:  

1. Το  είδος  της  2. Την  περιοχή  3. Το  κόστος  του  επαγγελματικού  χώρου  (ενοίκιο)  4. Το  μέγεθος  

Διαφορετικό   φόρος   αντιστοιχεί   (πχ)   σε   έναν   παιδίατρο   που  έχει  την  έδρα  του  στο  Κολωνάκι,  από  το  να  ήταν  στο  Πέραμα  ή  στη  Γαύδο,  για  να  καταλάβετε  πώς  συνδυάζονται  το  2ο  και  3ο  χαρακτηριστικό.  Άλλος  φόρος  για  το  περίπτερο  στο  Σύνταγμα  και  άλλος  για  το  περίπτερο  σε  μια  γειτονιά.  

Ο  προσδιορισμός  των  τεκμηρίων  αυτών  θα  απαιτήσει  χιλιάδες  αθρωποημέρες   εργασίας,   για   τις   υπηρεσίες   του   ΥπΟικ.   Δεν  πειράζει,  υπάρχουν   χιλιάδες  άτομα,   για   να  καταρτίσουν   τους  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    51    

πίνακες   αυτούς,   με   βάση   τα   στοιχεία   προηγουμένων   ετών  (ανά  επάγγελμα,  περιοχή   κλπ).   Σε  6-­‐12  μήνες  θα  έχουμε  όλα  τα  στοιχεία  που  χρειάζονται.  Για  πολλά  από  τα  επαγγέλματα,  οι  αποφάσεις  μπορούν  να  παρθούν  μέσα  στο  1ο  τρίμηνο.  

Τα  συνολικά  έσοδα  από  τον  Φόρο  ΜΜΕ   (περιλαμβανομένου  του  ΦΠΑ)   υπολογίζονται   σε  7,5   δις   ετησίως.   Δηλαδή,   στόχος  είναι   το   να   συγκεντρώνονται   λιγότερα  από   ότι   σήμερα,   κατά  20-­‐25%.  Η  ελάττωση  αυτή  κάνει  και  τον  στόχο  πιο  εύκολο  και  εφικτό.  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    52    

Φόρος  Πολίτη  (Πολιτικός  φόρος)    

Κάθε   πολίτης   άνω   των   18   ετών,   που   δεν   έχει   στερηθεί   τα  πολιτικά   του   δικαιώματα,   θα   πρέπει   να   καταβάλλει   ετησίως  προς  την  Πολιτεία  (σε  δόσεις)  το  ποσό  των  1.500  ευρώ.  

Η  καταβολή  του  ποσού  αυτού  είναι  η  βασική  υποχρέωση  κάθε  πολίτη  προς  την  Πολιτεία,  ως  αντάλλαγμα  των  υπηρεσιών  που  αυτή  παρέχει  σε  όλους  τους  Πολίτες:    

Ø Ελάχιστη  Σύνταξη  Ø Ελάχιστες  παροχές  Υγείας  Ø Επίδομα  Ανεργίας  /  Ανικανότητας  προς  Εργασία  Ø Δωρεάν  παροχές  Παιδείας  Ø Δημόσιες  Υπηρεσίες  Ø Δημόσια  Τάξη  Ø Εθνική  Άμυνα  

Απαλλάσσονται   από   την   υποχρέωση   αυτή,   όσοι   δεν   είναι   σε  θέση  να  καταβάλλουν  το  ποσό  αυτό  (πχ  ένας  άνεργος).    Με   βάση   τα   σημερινά   δεδομένα   (απασχολούμενοι   -­‐   ενεργοί  οικονομικά  πολίτες),   το  ποσό  που  μπορεί   να  συγκεντρώνεται  από  τον  φόρο  αυτό,  ανέρχεται  σε  8  δις  περίπου  (ετησίως).    Πώς   είπατε;   Σας   φαίνονται   πολλά   τα   1.500   ευρώ;   Ελάτε   να  μετρήσουμε  μαζί  τι  πληρώνετε  σήμερα:  Σε  ένα  καθαρό  μισθό  των  600  ευρώ  (ναι,  μόνο  600),  οι  κρατήσεις  του  ΙΚΑ  (εργοδότη  και   εργαζομένου)   ανέρχονται   σε   250   ευρώ   περίπου.   Δηλαδή  3.000  ευρώ  ετησίως.  Το  διπλάσιο  !    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    53    

Με  το  νέο  σύστημα,  ο  μισθωτός  απαλλάσσεται  πλήρως  από  τη  φορολόγηση,   αλλά   και   από   τις   κρατήσεις,   ενώ   απολαμβάνει  δωρεάν   υγεία   και   βασική   σύνταξη.   Και  αντί   για   3.000   ευρώ  ετησίως   (και   πολύ   περισσότερο   αν   ο   μισθός   του   είναι   πάνω  από  600  ευρώ  που  έθεσα  σαν  κατώφλι),   επιβαρύνεται    μόνο  με  1.500  ευρώ,  με  το  νέο  σύστημα12.  Και  όχι  μόνο  αυτό:  Αφού  850  στοίχιζε  ως  τώρα  στον  εργοδότη  του,  850  θα  εισπράτει  με  το  νέο  σύστημα.  Θα  έχει  και  αύξηση  μισθού!    Ο  μισθωτός  των  600  ευρώ,  με  το  νέο  σύστημα,  θα  πληρώνει  τα  μισά  από  όσα  πλήρωνε,  θα  έχει  κέρδος  1.500  ευρώ  !    Πόσο  μάλλον  αυτοί  που  έχουν  υψηλότερο  μισθό.  Παρακαλώ,  μην  αρχίσετε   τη  μουρμούρα  γιατί  να  πληρώνει   τα   ίδια  αυτός  που  παίρνει  600  ευρώ  με  αυτό  που  παίρνει  3.000.    

1. Επειδή  αν  θέλαμε  ένα  «δίκαιο»   (αναλογικό)  σύστημα  θα  χάναμε  την  απλότητα  και  θα  μας  κόστιζε  πολύ  πιο  ακριβά.    

2. Το  είπαμε  ήδη:  Αν  είναι  μικρό  το  ποσό  δεν  ενοχλείται  κανείς.  Μόνο  αν  ήταν  μεγάλο,  θα  ψάχναμε  το  δίκαιο.  Γκρινιάζει   κανείς   σήμερα   που   πληρώνουμε   όλοι   την  ίδια  τιμή  για  την  βενζίνη  ή  τα  τσιγάρα  ή  το  κρέας;      

                                                                                                                         12   Επιβαρύνεται   επί   πλέον   και   με   τα   ποσά   που   θα   πληρώνει   κάθε  μήνα,   αν   θέλει   να   λάβει   σύνταξη   παραπάνω   από   τη   βασική.   Διότι  (πχ)   ένας   μισθωτός   των   1.500   ευρώ,   δεν   θέλει   να   πάρει   μόνο   τη  βασική   σύνταξη,   θέλει   παραπάνω,   ώστε   η   σύνταξη   να   μην   είναι  μακριά  από  τον  μισθό  που  έπαιρνε.  Μα,  στο  μισθωτό  με  1.500  ευρώ  καθαρά,  φόρος  +  κρατήσεις  σήμερα,  ξεπερνούν  τα  14.000  ευρώ  !!!  12.5.000  ευρώ  παραπάνω,  από  τα  1.500  που  αναφέραμε.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    54    

Φόρος  Μετοίκου  («Μετοίκιο»)    

Κάθε   Μέτοικος   (πολίτης   άλλης   χώρας   της   Ε.Ε.   ή   νόμιμος  μετανάστης   από   τρίτη   χώρα,   κάτοχος   άδειας   παραμονής   και  εργασίας)  άνω  των  18  ετών,  θα  πρέπει  να  καταβάλλει  ετησίως  προς  την  Πολιτεία  (σε  δόσεις)  το  ποσό  των  3.000  ευρώ.  

Ειδικά  για  τους  ευρισκόμενους  ήδη  στην  Ελλάδα  μετανάστες,  το   ποσό  αυτό  μειώνεται   σε  2.000   ευρώ   ετησίως,   για   τα   τρία  (3)  επόμενα  έτη13.  

Κάθε  Μέτοικος  (νόμιμος  μετανάστης  από  τρίτη  χώρα,  κάτοχος  άδειας   παραμονής)   άνω   των   12   ετών,   πρέπει   να   καταβάλλει  ετησίως   προς   την   Πολιτεία   (σε   δόσεις)   το   ποσό   των   1.500  ευρώ.  

Η  καταβολή  του  ποσού  αυτού  είναι  η  βασική  υποχρέωση  κάθε  Μετοίκου   προς   την   Ελληνική   Πολιτεία,   ως   αντάλλαγμα   του  κόστους  που  επωμίζεται  η  Πολιτεία  για  την  παραμονή  του  και  των  υπηρεσιών  που  αυτή  παρέχει  σε  όλους  τους  Μετοίκους:    

Ø Ελάχιστες  παροχές  Υγείας  Ø Επίδομα  Ανεργίας  /  Ανικανότητας  προς  Εργασία  Ø Δωρεάν  παροχές  Παιδείας  

                                                                                                                         13  Ο  προφανής  σκοπός  της  πρόβλεψης  αυτής  είναι  αφ’  ενός  να  δοθεί  ένα   εύλογο   διάστημα   σε   όσους   είναι   ήδη   στη   χώρα,   ώστε   να  αποχωρήσουν  εντός  τριετίας,  αν  τα  εισοδήματά  τους  δεν  επιτρέπουν  την  καταβολή  του  ποσού  αυτού  και,  αφ’  ετέρου,  να  λειτουργήσει  ως  προειδοποίηση   για   νέους   μετοίκους,   να   μην   έλθουν   αν   δεν   έχουν  εξασφαλίσει   (είτε   από   το   εισόδημά   τους   είτε   από   τους   εργοδότες  τους)  τη  δυνατότητα  καταβολής  του  ποσού  των  3.000  ευρώ.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    55    

Ø Δημόσιες  Υπηρεσίες  Ø Δημόσια  Τάξη  Ø Εθνική  Άμυνα  

Απαλλάσσονται   από   την   υποχρέωση   αυτή,   μόνο   όσοι   λόγω  ατυχήματος  ή  προβλήματος  υγείας  που  έχουν  ως  αποτέλεσμα  την   ολική   ή   μερική   ανικανότητα   προς   εργασία,   δεν   είναι   σε  θέση  να  καταβάλλουν  το  ποσό  αυτό.  

Είναι   πολλά;   Μα,   όπως   εξηγήσαμε   στο   προηγούμενο,   3.000  πληρώνει  ήδη  το  χρόνο  σε  κρατήσεις,  αυτός  που  παίρνει  600  (μόνο)  καθαρά  κάθε  μήνα.  

Με  βάση  τα  σημερινά  δεδομένα,  το  ποσό  που  συγκεντρώνεται  από   το   «Μετοίκιο»,   μπορεί   να   ανέρχεται   σε  1,5   δις   περίπου  (ετησίως).    

 

 

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    56    

Φορολόγηση  Μισθωτών  –  Συνταξιούχων  –  Αγροτών    

Με   τον   «Πολιτικό  Φόρο»  καταργούνται   μία   σειρά   σημερινοί  φόροι,  όπως  ο  Φόρος  Μισθωτών  Υπηρεσιών  (ΦΜΥ),  το  Τέλος  Επιτηδεύματος,   οι   υποχρεωτικές   Ασφαλιστικές   Εισφορές   και  κάθε   άλλη   κράτηση   ή   τέλος,   και   όλοι   οι  Φόροι   Υπέρ   Τρίτων,  πλην   όσων   σαφέστατα   ορίζονται   από   το   νέο   Φορολογικό  Σύστημα.  

Καταργείται   επίσης   η  φορολόγηση   των  συνταξιούχων,   και   η  φορολόγηση   των   Αγροτικών   Εισοδημάτων   και   των   μικρών  οικιακών  επιχειρήσεων,  πλην  όσων  υπάγονται  σε  Φόρο  ΜΜΕ  (λόγω  μεγέθους).  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    57    

Φόροι  Ακίνητης  Περιουσίας  –  ΕΝΦΙΑ  κλπ    

Καταργούνται   όλοι   οι   φόροι   που   σχετίζονται   με   την   ακίνητη  περιουσία,   περιλαμβανομένων   και   των   φόρων   μεταβίβασης  και  κληρονομιάς.  

Παραμένει  μόνο  η  υποχρέωση  των  Πολιτών  για  την  πληρωμή  Δημοτικών  Φόρων   (ΔΦ),   που  ορίζονται  από   τους   ίδιους   τους  Δήμους,  έχοντας  υπ’  όψιν  ότι:  

1. Οι  Δημοτικοί  Φόροι  επιβάλλονται  από  κάθε  Δήμο,  με  απόφαση   των   Δημοτικών   Αρχών,   και   αποτελούν   την  μόνη  πηγή  εσόδων  τους.  

2. Οι   κατά   τόπους   Δημοτικές   Αρχές,   ανάλογα   με   τα  έσοδά   τους   (προερχόμενα   από   τους   ΔΦ   που   ορίζουν  οι  ίδιες)  καθορίζουν  και  τις  «Δημοτικές  Παροχές»  που  παρέχουν  στους  Δημότες  τους.  

3. Ως  ελάχιστες  Δημοτικές  Παροχές,  νοούνται  η  φροντίδα  των  δημοσίων  χώρων  και  δρόμων,  η  καθαριότητα,  τα  Κ.Ε.Π.  και  οι  λοιπές  Δημοτικές  Υπηρεσίες,  ο  Δημοτικός  Φωτισμός  και  η  Αποκομιδή  Σκουπιδιών  /  Αποχέτευση.  

Στις   μεταβιβάσεις   και   κληρονομιές   εφαρμόζεται   μόνο   ένα  χαμηλό  τέλος,  για  την  κάλυψη  του  γραφειοκρατικού  κόστους  (και  μόνο  αυτού).      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    58    

Ειδικός  Φόρος  Καυσίμων  (ΕΦΚ)    

Τα  Τέλη  Κυκλοφορίας  αυτοκινήτων  κάθε  χρήσης,  ΙΧΕ  και  ΔΧΕ,  καταργούνται.   Καταργούνται   επίσης   τα   τέλη   μεταβίβασης  μεταχειρισμένων   αυτοκινήτων.   Η   απώλεια   κρατικών   εσόδων  αναπληρώνεται  με  την  αύξηση  του  Ειδικού  Φόρου  Καυσίμων.    

Με  τον  τρόπο  αυτό:  

1. Μειώνεται  η  γραφειοκρατία  και  η  απασχόληση  ΔΥ.    2. Φορολογούνται   τα   αυτοκίνητα  που   κυκλοφορούν   και  

αυτά   που   καταναλώνουν   πολλά   καύσιμα   και   όχι   τα  αυτοκίνητα   των   κατωτέρων   οικονομικά   στρωμάτων,  που  χρησιμοποιούνται  αραιά.  

3. Παύει   η   κατάθεση   πινακίδων,   που   μόνο   αποτέλεσμα  είχε   την   αναγκαστική   απαξίωση   περιουσίας   πολιτών  (που  δεν  μπορούσαν   να  πληρώνουν  υψηλά   τέλη  ενώ  κυκλοφορούσαν   ελάχιστα),   αλλά   και   την   απώλεια  εσόδων.  

4. Παύει  η  άδικη  επιβάρυνση  των  παλαιών   ΙΧΕ  μεγάλου  κυβισμού,  που  θεωρούνταν   είδος  πολυτελείας,   χωρίς  να  λαμβάνεται  υπ’  όψιν  η  ηλικία,  η  τιμή  αγοράς  και  η  χρήση  τους.  

5. Φορολογούνται  και  τα  αυτοκίνητα  με  ξένες  πινακίδες  (είτε   ΙΧΕ  που  ανήκουν  σε  Έλληνες  και  ο  αριθμός  τους  αυξήθηκε   σημαντικά   τα   τελευταία   χρόνια,   λόγω  υψηλών   τελών   και   τεκμηρίων,   είτε   ξένης   ιδιοκτησίας  ΙΧΕ,  αλλά  και  φορτηγά  /  λεωφορεία  που  κυκλοφορούν  στην  Ελλάδα).  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    59    

6. Τα   δυσανάλογα   βάρη,   που   θα   προέκυπταν   σε   βάρος  ΤΑΧΙ,   φορτηγών   και   λεωφορείων,   αντισταθμίζονται  εύκολα  με  μείωση  (μέχρι  και  μηδενισμού)  του  Φόρου  ΜΜΕ  που  επιβαρύνει  τους  ιδιοκτήτες  τους,  ενώ  και  η  φορολόγησή   τους   γίνεται   πιο   δίκαιη   (αφού   θα   είναι  ανάλογη  των  διανυομένων  χιλιομέτρων).  

7. Η  χορήγηση  πινακίδων  κυκλοφορίας,  για  καινούργια  ή  μεταβιβαζόμενα   ΙΧ   και   ΔΧ   αυτοκίνητα,   δεν   αφορά  πλέον  τις  ΔΟΥ,  αλλά  μόνο  τις  Αστυνομικές  Αρχές.  

Με  βάση  τα  παραπάνω,  τα  δημόσια  έσοδα  που  μέχρι  σήμερα  προέκυπταν  από  καύσιμα  και  τέλη  κυκλοφορίας  αλλά  και  τον  φόρο  εισοδήματος  των  αυτοκινητιστών  (περίπου  8  δις  κατά  το  2015,   από   τα  οποία  1  δις  από  ΤΚ,   4  δις  από  ΕΦΚ,  2  δις  ΦΠΑ  πετρελαιοειδών  και  1  δις  ΦΠΑ  +φόρος  εισοδήματος),  μπορούν  να   αυξηθούν   και   να   ανέλθουν   σε   9   δις   περίπου,   με   μέση  αύξηση   της   τιμής   των   καυσίμων   κατά   40-­‐45   λεπτά   μόνο,   σε  σχέση  με  τις  τρέχουσες.    

Το   επί  πλέον  1  δις,   δεν  προκύπτει  από  αύξηση  φορολογικών  επιβαρύνσεων,  αλλά  μόνο  από  την  αύξηση  της  κατανάλωσης  και  την  έμμεση  φορολόγηση  αυτοκινήτων  με  ξένες  πινακίδες.  

   

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    60    

Τεκμήρια      

Τα  κάθε  είδους  τεκμήρια  εισοδήματος  (κατοχή   ΙΧΕ,  σκάφους,  πισίνας  κλπ  κλπ)  καταργούνται.  

Ο  λόγος  είναι  απλός:  

Αφ’  ενός  οι  πολίτες  φορολογούνται  πλέον  με  άλλο  τρόπο,  αφ’  ετέρου  (όπως  θα  δούμε  παρακάτω)  τα  ακριβά  αυτοκίνητα  και  λοιπά   είδη   πολυτελείας   επιβαρύνονται   είτε   με   εισαγωγικούς  δασμούς  είτε  με  τέλη  ταξινόμησης.  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    61    

Λοιποί  Έμμεσοι  Φόροι  –  Λοιπά  Τέλη    

Παραμένουν   ως   έχουν   οι   συνολικές   επιβαρύνσεις   (Φόρος   +  ΦΠΑ)  Καπνού  και  Οινοπνευματωδών.  

Καταργείται  η  φορολόγηση  οινοπνευματωδών  και  προϊόντων  καπνού  που  διατίθενται  «χύμα14».  

Καταργείται  κάθε  άλλος  έμμεσος  φόρος.  

Καταργούνται  επίσης  οι  Φόροι  σε  τόκους,  μισθώσεις  και  κάθε  άλλη  εμπορική  συναλλαγή,  πλην  όσων  αναφέρθηκαν  ως  τώρα.  

Παραμένουν   μόνον   ορισμένες   κατηγορίες   τελών   και   εξόδων,  που  σχετίζονται  με   ιδιαίτερες  επιβαρύνσεις   του  κράτους   (πχ  δικαστικά   έξοδα,  αγωγόσημα,   τέλη  αδειών  οικοδομής,   έξοδα  μεταβίβασης   περιουσιακών   στοιχείων   κλπ)   ή   με   ποινές   (πχ  διοικητικά  πρόστιμα).      

                                                                                                                         14  Πριν  πει  κανείς  οτιδήποτε  για  τον  έλεγχο  ποιότητας  των  προϊόντων  «χύμα»,  είναι  σκόπιμο  να  θυμάται  ότι  η  ποιότητα  δεν  διασφαλίζεται  με   την   συσκευασία   και   προληπτικούς   ελέγχους,   αλλά  με   την   βαριά  τιμωρία  κάθε  παρανομίας.  Οι  παραγωγοί,  οφείλου  να  γνωρίζουν  και  να   εφαρμόζουν   τους   Νόμους,   με   σεβασμό   στον   καταναλωτή,   στην  καλή  φήμη  τους  και  τη  Δημόσια  Υγεία.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    62    

Δασμοί  Εισαγωγής    

Επιβάλλεται   εισαγωγικός   δασμός   15  %,   σε   κάθε   εισαγόμενο  προϊόν  που  παράγεται  σε  τρίτες  χώρες.  

Επίσης,  επί  πλέον,  επιβάλλονται  τέλη  ταξινόμησης  15%,  σε  ΙΧΕ  (καινουργή)  αυτοκίνητα,   σκάφη  άνω   των  4  μ   και  αεροσκάφη  ιδιωτικής  χρήσης.  

Από  τους  παραπάνω  φόρους  (και  τον  ΦΠΑ  10%)  προβλέπεται  η  είσπραξη  ποσού  10  δις  ετησίως.  

Στην   προκειμένη   περίπτωση,   υπάρχει   σημαντική   αύξηση   των  εσόδων  σε  σχέση  με  τα  σημερινά,  που  αφ’  ενός  είναι  δίκαιη,  καθώς   επιβαρύνει   περισσότερο   τους   «έχοντες»,   αφ’   ετέρου  λειτουργεί  σε  βάρος  των  εισαγωγών  και  ταυτόχρονα  επιτρέπει  τη   μείωση   του   συνολικού   φόρου   εισοδήματος   (μεγάλων   και  ΜΜΕ  Επιχειρήσεων),  καθώς  και  του  ΦΠΑ.  

 

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    63    

Νομική  αντιμετώπιση    

Όποιος   πολίτης   δεν   πληρώνει   τους   φόρους   που   αναλογούν,  δεν  διώκεται  ποινικά,  αλλά  μόνο  αστικά.  

(Ο  άτυχος  ή  αυτός  που  τα  υπολόγισε  στραβά,  δεν  θα  χάσει  την  ατομική  του  ελευθερία.)  

Αν   όμως,   κριθεί   ότι   μπορεί   να   πληρώσει,   είτε   εργαζόμενος    (και   όχι   τεμπέλης)   είτε   επειδή   έχει   σημαντική   περιουσία,   θα  αντιμετωπίζει   κατασχέσεις   αλλά   και   απώλεια   πολιτικών  δικαιωμάτων.  

Όλοι  οι  Πολίτες  έχουν  δικαιώματα,  αλλά  και  υποχρεώσεις.  

Όποιος  σκόπιμα  φοροδιαφεύγει,  θα  αντιμετωπίζεται  ποινικά,  χωρίς  επιείκια,  όπως  καθένας  που  εξαπατά  το  Δημόσιο.  

   

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    64    

Απόδοση  –  Αριθμητικά  δεδομένα    

Απόδοση  των  μέτρων    Πέρα  από   τα  προφανή  πλεονεκτήματα   του   νέου  συστήματος  (απλοποίηση   διαδικασιών   και   απελευθέρωση   παραγωγικών  δυνάμεων,   προβλέψιμα   έσοδα   και   μείωση   κρατικών   εξόδων,  δυνατότητα   επικέντρωσης   ελέγχου   στις   πραγματικά   μεγάλες  επιχειρήσεις)  πρέπει  να   ικανοποιούνται  οπωσδήποτε  και  δύο  βασικές  και  αναγκαίες  συνθήκες:    

1. Τα  έσοδα  να  καλύπτουν  τις  ανάγκες  του  προϋπολογισμού  

2. Να  προκύπτει  φορολογική  ελάφρυνση  για  τους  πολίτες  και  τις  επιχειρήσεις  

     

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    65    

Έσοδα  με  το  νέο  Σύστημα    Με  βάση  τα  προηγούμενα,  τα  προβλεπόμενα  κρατικά  έσοδα,  στο  πρώτο  έτος  εφαρμογής  του  νέου  συστήματος,  με  βάση  τα  σημερινά  δεδομένα,  ανέρχονται  σε:    Φόρος  Μεγάλων  Ειχειρήσεων  Φόρος  ΜΜΕ  Πολιτικός  Φόρος    Μετοίκιο  Φόροι  Ακινήτων  /  Περιουσίας  

6,0  δις  7,5  δις  8,0  δις  1,5  δις  0,0  δις  

ΦΠΑ  15   0,0  δις  Φόρος  Καυσίμων   9,0  δις  Δασμοί  εισαγωγών  από  τρίτες  χώρες  Φόροι  Παρελθόντων  Οικονομικών  Ετών  (ΠΟΕ)  

10,0  δις  2,0  δις  

Σύνολο   44,0  δις    Είναι  τα  έσοδα  αυτά  επαρκή  για  την  λειτουργία  του  κράτους;  Είναι,  αν  ληφθεί  υπ’  όψιν  η  μεγάλη  μείωση  εξόδων  του  ΥπΟικ  αλλά  και  η  εφαρμογή  (σταδιακά)  ενός  πλήρως  ανταποδοτικού  συστήματος  ασφάλισης16  (συντάξεων  και  υγείας).  Επισημαίνεται   ότι   τα   κάθε   φύσεως   ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ   έσοδα   του  προϋπολογισμού  2015   ανήλθαν  σε  39,7  δις,   και  η  πρόβλεψη  για  το  2016  σε  41,8  δις.    

                                                                                                                         15  Για  πρακτικούς  σκοπούς  (για  να  φανεί  η  πραγματική  επιβάρυνση)  ο  ΦΠΑ   που   εισπράττεται   από   επιχειρήσεις   έχει   ενσωματωθεί   στον  εισπραχθησόμενο   φόρο.   Ομοίως,   ο   ΦΠΑ   καυσίμων   έχει   ενσωμα-­‐τωθεί  στον  Φόρο  Καυσίμων  και  ο  ΦΠΑ  Εισαγωγών  στους  Δασμούς.  16  Ένα  τέτοιο  σύστημα,  θα  επιβαρύνει  τον  Προϋπολογισμό  επομένων  ετών,  αν  το  κράτος  αναλάβει  πλήρως  την  κάλυψη  των  ελλειμμάτων,  όπως  εξηγείται  στο  Μέρος  Α’  του  παρόντος.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    66    

Πίνακας  Εσόδων  2015-­‐2016  (σημερινό  σύστημα)    

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ   2016   2016   2015  ΑΜΕΣΟΙ  ΦΟΡΟΙ   20,664   18,515   17,528  

Φόρος  Εισοδήματος   12,284   10,943   10,676  Φυσικών  Προσώπων   7,926  

   Νομικών  Προσώπων   2,655      Ειδικών  Κατηγοριών   1,703      Φόροι  Περιουσίας   3,474   3,705   2,780  

Άμεσοι  Φόροι  ΠΟΕ   1,928   1,361   1,658  Λοιποί  Άμεσοι  Φόροι   2,978   2,506   2,414  

ΕΜΕΣΟΙ  ΦΟΡΟΙ   23,784   23,264   22,153  Φόροι  Συναλλαγών   14,232   13,477   12,708  

ΦΠΑ     13,618   12,996   12,227  Πετρελαιοειδών   2,055  

   Καπνού   0,632      Λοιπών   10,930      Λοιποί  Φόροι  

Συναλλαγών   0,614   0,481   0,481  Μεταβ/ση  Κεφαλαίων   0,278  

   Χαρτόσημο   0,336      Φόροι  Κατανάλωσης   8,702   9,058   8,700  

Φόρος  Ασφαλίστρων   0,305      Τέλη  Ταξιν.  Οχημάτων   0,086      ΕΦΚ  Ενεργ.  Προϊόντων   4,113      ΕΦΚ  καπνού  κλπ   2,809      Τέλη  Κυκλοφορίας   1,119      Λοιποί  ΕΦΚ   0,270      Έμμεσοι  Φόροι  ΠΟΕ   0,470   0,542   0,559  

Λοιποί  Έμμ.  Φόροι   0,380   0,187   0,186  

       ΣΥΝΟΛΟ  ΕΣΟΔΩΝ   44,448   41,779   39,681    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    67    

Σημειώσεις:      

Ø Η   1η   στήλη   δείχνει   τα   προϋπολογιζόμενα   θεωρητικά  ποσά  που  θα  μπορούσαν  να  εισπραχθούν.  

Ø Η  2η  στήλη  δείχνει  την  πρόβλεψη  για  τα  ποσά  που  θα  εισπραχθούν  πραγματικά  (πχ  ότι  δεν  θα  καταβληθεί  ο  ΕΝΦΙΑ  από  όλους).  

Ø Η  3η  στήλη  δείχνει   την  εκτίμηση  για  τα  ποσά  που  θα  έχουν  εισπραχθεί  ως  το  τέλος  του  2015.  

Ø ΠΟΕ  =  Παρελθόντων  Οικονομικών  Ετών  

Τους  Φόρους  ΠΟΕ,  δεν  τους  έβαλα  καν  στον  υπολογισμό  που  έκανα  για  τα  έσοδα  του  νέου  συστήματος.    Όχι  επειδή  θα  χαριστούν  όσα  δεν  πληρώθηκαν  σε  παρελθόντα  έτη,  αλλά  επειδή  στο  μέλλον,  με  τόσο  λογική  φορολόγηση  (και  απλή),  οι  απλήρωτοι  φόροι  θα  είναι  πρακτικά  ασήμαντοι.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    68    

Τα  μέτρα  είναι  κοινωνικά  ανεκτά  ή  δυσβάστακτα;    Όσον  αφορά  την  επιβολή  τεκμαρτού  φόρου,  το  μέτρο  κρίνεται  ως  απολύτως  ανεκτό:  Οι  επιχειρήσεις  προτιμούν  να  γνωρίζουν  εκ   των   προτέρων   τι   έχουν   να   πληρώσουν,   και   ελαφρύνονται  από  το  οικονομικό  βέρος  της  τήρησης  βιβλίων.    Ωστόσο,  όποιος  δεν   επιθυμεί   να  υπαχθεί  στο  σύστημα  αυτό,  μπορεί   να  συνεχίσει   την   τήρηση  βιβλίων,   γνωρίζοντας  ότι  θα  είναι  αυστηρότατες  οι  ποινές  για  την  φοροδιαφυγή.    Το   μέτρο   που   (πολιτικά)   θα   προκαλέσει   τις   περισσότερες  συζητήσεις,  είναι  αυτό  του  «πολιτικού  φόρου»,  που  πολλοί  θα  τον  ονομάσουν  «κεφαλικό».  Τα  1.500  ευρώ  για  κάθε  ενήλικο.      Όμως,  στην  πραγματικότητα,  πέρα  από  την  απαλλαγή  για  τους  απόρους,  ο  φόρος  αυτός   (για  οικογένειες  με  εισόδημα)  είναι  αφ’   ενός   πολύ  μικρότερος   των   σημερινών   επιβαρύνσεων   (πχ  ΦΜΥ,  κρατήσεις,  φόροι  ακινήτων,  ΦΠΑ  23%  κλπ),.    Η  επιβάρυνση  για  τους  οικονομικούς  μετανάστες,  είναι  επίσης  λογική,  καθώς  είναι  απαραίτητη  η  ύπαρξη  αντικινήτρων  για  να  διακοπεί  το  μεταναστευτικό  ρεύμα.    Εύκολα   δεκτό,   παρά   τον   αρχικό   «ξεσηκωμό»   θα   γίνει   και   το  νέο  σύστημα  για  τον  φόρο  στα  καύσιμα,  αφού  είναι  δίκαιο  να  φορολογείται   η   χρήση   του   αυτοκινήτου   (αλλά   και   η   υψηλή  κατανάλωση)  και  όχι  η  κατοχή.    Σε   κάθε   περίπτωση,   οι   κυβερνώντες   που   θα   εφαρμόσουν   το  νέο  σύστημα,  ας  θυμούνται  όι  η   τηλεόραση   δεν   είναι   για   να  στέλνουν  Υπουργούς  στα  παράθυρα  των  Δελτίων  (μαζί  με  3-­‐6  αντιπολιτευόμενους),  αλλά  και   για  να  δίνουν  συνεντεύξεις  οι  Πρωθυπουργοί  και  οι  Υπουργοί.  Και  να  ΕΞΗΓΟΥΝ  ...    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    69    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    70    

Μέρος  Γ΄-­‐  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ    

Ευρώπη  και  μετανάστες    Εκμεταλλευόμενοι   τον   ανθρωπισμό   των   Ευρωπαίων,   πολλοί  είναι  αυτοί  που  με  μισές  αλήθειες  και  συνειδητές  παραλείψεις  προσπαθούν  να  αποπροσανατολίσουν  την  κοινή  γνώμη,  και  σε  μεγάλο  βαθμό  το  επιτυγχάνουν.    Χρησιμοποιούν  φράσεις  όπως  «Ευρώπη  των  λαών»,  «ανοιχτά  σύνορα»  και  «ανθρωπιστική  βοήθεια»,  ταυτίζουν  σκόπιμα  τον  πολιτικό  πρόσφυγα  με  τον  μετανάστη.    Ανοησία,  αφέλεια  ή  σκοπιμότητα;    Θα  έλεγα  ότι  οι   λίγοι  που   το  κάνουν  σκόπιμα  και   για  λόγους  ιδιοτέλειας,  εκμεταλλεύονται  τα  συναισθήματά  μας.    Και  κάποιοι  από  αυτούς,  επαγελματίες  της  εκμετάλλευσης  του  ανθρώπινου  πόνου,  αδιαφορούν  πλήρως  για  το  αν  θα  υπάρξει  λύση,  αφού  τους  συμφέρει  η  διαιώνιση  του  προβλήματος.    Ας  τα  ξεκαθαρίσουμε  λοιπόν  και  ας  δούμε  τι  λύσεις  υπάρχουν.            

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    71    

Ευρώπη  των  λαών  ή  Ευρώπη  των  λαών  της  Ευρώπης;    Κάποιοι  (και  αναφέρομαι  στους  ανθρώπους  καλής  πίστης)  τα  έχουν  μπερδέψει  χοντρά.  Ή  δεν  καταλαβαίνουν  τα  αυτονόητα  ή  δεν  θέλουν  να  τα  καταλάβουν.    1.   Ευρώπη   των  λαών,  σημαίνει  Ευρώπη  των  Ευρωπαίων,   όχι  των  λαών  του  πλανήτη.    2.  Ευρώπη  χωρίς  σύνορα,  σημαίνει  Ευρώπη  χωρίς  ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ  σύνορα,  όχι  χωρίς  εξωτερικά  σύνορα.    Η  μικρότερη  σε  έκταση  ήπειρος   του  πλανήτη,  η  Ευρώπη,  δεν  μπορεί  να  γίνει  σπίτι  όλων  των  λαών  του.  Η  Αφρική  είναι  πολύ  μεγαλύτερη,  αλλά  και  πιο  πλούσια  σε  παραγωγικές  πηγές.  Το  ίδιο  και  η  Ασία.  Μια  ματιά  στην  υδρόγειο,  είναι  αρκετή.  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    72    

Η  θωρία  των  «μεταναστευτικών  ρευμάτων»    Η   Ιστορία   της   Ευρώπης,   αρέσκονται   να   λένε   πολλοί,   δήθεν  «προοδευτικοί»,  είναι  Ιστορία  Μεταναστεύσεων.  Οι  Αχαιοί,  οι  Δωριείς,  οι  Φράγκοι,  οι  Ούννοι  και  τόσοι  άλλοι,  δεν  φύτρωσαν  στην  Ευρώπη,  ήλθαν  σε  αυτή  από  αλλού.  Ναι,  έτσι  είναι.  Αλλά  τι  σημαίνει  αυτό;    

Ήλθαν  ειρηνικά  μετά  από  πρόσκληση  ή  ήλθαν  σφάζοντας  και  εκτοπίζοντας  τους  προηγούμενους;  Αυτό  θέλετε  να  συμβεί  και  τώρα;   Αν   εσείς   το   θέλετε,   εγώ   δεν   το   θέλω.   Και   δεν   είμαι   ο  μόνος  που  δεν  το  θέλει.  Ούτε  ο  μόνος  που  θα  υπερασπιστεί  τα  κεκτημένα.  Η   «υπεράσπιση   των   κεκτημένων»,   είναι   και   αυτή  μέρος  της  Ιστορίας  μας.  Και  ονομάζεται  και  «υπεράσπιση  του  πατρίου  εδάφους».  Και  υπεράσπιση  του  πολιτισμού  και  των  ηθών  και  αξιών    μας.  Σεβασμός  στους  πολιτισμούς  των  άλλων  δεν  σημαίνει  υποταγή  του  πολιτισμού  μας  σε  άλλους.  

Λυπόμαστε  για  τους  λαούς  που   ζουν  σε  συνθήκες  χειρότερες  από  εμάς,  αλλά  η  μικρή  σε  έκταση  Ευρώπη,  δεν  μπορεί  (και  να  ήθελε)   να  γίνει   λιμάνι   του  κάθε  δυστυχισμένου.  Αρκετό  αίμα  χύθηκε  ως  τώρα,  από  τον  κάθε  επίδοξο  κατακτητή.  Σήμερα,  σε  συνθήκες   παγκοσμιοποίησης,   υπάρχουν   και   άλλοι   τρόποι   να  βελτιωθεί  η  ζωή  των  όπου  γης  δυστυχισμένων,  χωρίς  να  χυθεί  αίμα  αθώων.  Η  Ευρώπη  του  21ου  αιώνα,  μπορεί  (και  θέλει)  να  βοηθήσει  σε  αυτό.  Με  επενδύσεις  στις  υποανάπτυκτες  χώρες  και  με  την  επέκταση  του  διαφωτισμού  και  του  πολιτισμού  της.  Όχι  «the  other  way  around”,  με  λεηλασία  του  πολιτισμού  και  των   αγαθών   της.   Το   «σφάξε   με   Αγά   μου   ν’   αγιάσω»,   δεν  αποτελεί  επιλογή  μας.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    73    

Ανοιχτά  σύνορα:  Προς  τα  έξω  ή  προς  τα  μέσα;    Με   την  κατάργηση   του  αποικισμού  σταμάτησε   το  ρεύμα   των  Ευρωπαίων  προς  την  Αφρική  και  την  Ασία.  Εμείς  οι  σύγχρονοι  Ευρωπαίοι   του   21ου   αιώνα,   που   καταδικάσαμε   οριστικά   την  αποικιοκρατία,   θα   δεχθούμε   να   μετατραπούμε   σε   αποικίες  άλλων;  

Ο   όρος   «ανοιχτά   σύνορα»   αφορά   την   ελεύθερη   διακίνηση  ανθρώπων   και   εμπορευμάτων,   μεταξύ   χωρών   της   συνθήκης  Σένγκεν.  Δεν  σημαίνει  κατάργηση  των  συνόρων.  Και  για  εμάς  τους   Ευρωπαίους,  δεν   σημαίνει   κατάργηση   των   εξωτερικών  συνόρων.  Αν  ήταν  έτσι,  θα  είχαν  καταργηθεί  και  οι  Στρατοί.    Τα  εσωτερικά  σύνορα  στη  ζώνη  Σένγκεν  καταργήθηκαν  επειδή  οι  χώρες  που  υπέγραψαν  την  συνθήκη  συμφώνησαν  σε  όρους  και   κανόνες,   που   εφαρμόζονται   και   ισχύουν   για   όλους.   Οι  χώρες   εκτός   Σένγκεν,   είτε   διαφώνησαν   είτε   δεν   πληρούσαν  αντικειμενικά  τους  όρους  αυτούς.          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    74    

Πρόσφυγες  ή  μετανάστες;    Ας   το   ξεκαθαρίσουμε:   Άσυλο   (ή   πολιτικό   άσυλο)   είναι   ένα  είδος   διεθνούς   προστασίας   που   χορηγεί   μια   χώρα   σε   άτομο  που  έχει  φύγει  από  τη  χώρα  του  διότι  φοβάται  ότι  θα  υποστεί  δίωξη.  Χορηγείται  σύμφωνα  με  όσα  προβλέπει  η  Σύμβαση  της  Γενεύης   του   1951   σχετικά   με   το   Καθεστώς   των   Προσφύγων.  Για   να   αναγνωριστείς   ως   πρόσφυγας   πρέπει   να   έχεις   φύγει  από  τη  χώρα  σου  και  να  μην  μπορείς  να  γυρίσεις  γιατί  υπάρχει  βάσιμος  φόβος  δίωξης.  Έτσι  λέει  η  ιστοσελίδα  του  Υπουργείου  Προστασίας  του  Πολίτη.    Ο  δικαιούμενος  ασύλου  ονομάζεται  πολιτικός  πρόσφυγας.    Όπως  είναι  φανερό,  ο  παραπάνω  ορισμός  δεν  καλύπτει  όσους  φεύγουν  από   την   χώρα   τους   για   λόγους  οικονομικούς.  Αυτοί  λέγονται   μετανάστες.   Και   όταν   εισέρχονται   στην   άλλη   χώρα  παράνομα,  δίχως  την  άδειά  της,  λέγονται  λαθρομετανάστες  ή  παράνομοι  μετανάστες.    Συχνά,  για  λόγους  συντομίας,  λέμε  απλά  «πρόσφυγες»  αντί  να  λέμε  «πολιτικοί  πρόσφυγες».  Αυτό  οδηγεί  σε  ένα  λάθος.    Διότι  σαν  πρόσφυγας,  μπορεί  να  θεωρηθεί  και  ο  «πρόσφυγας  πολέμου».  Μιλάμε  για  «πρόσφυγες  από  τη  Συρία  ή  το  Ιράκ»,  επειδή  είμαστε  ευαίσθητοι  στο  δράμα  που  ζουν  οι  άνθρωποι  στις  χώρες  αυτές.  Αυτοί  όμως  δεν  είναι  πολιτικοί  πρόσφυγες.  Θα  ήταν  αν  διώκονταν  από  τις  κυβερνήσεις   των  χωρών  τους.  Από  τους  δολοφόνους  του   Ισλαμικού  Κράτους   (ΙΚ)  κινδυνεύει  η  ζωή  τους,  αλλά  και  αυτή  η  Πατρίδα  τους.  Και  όταν  βλέπουμε  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    75    

χιλιάδες   άνδρες   στρατεύσιμης   ηλικίας,   αυτοί   δεν   λέγονται  πρόσφυγες  πολέμου.  Λέγονται  Λιποτάκτες  .  

 Καμία  χώρα  δεν  υποχρεώνεται  να  δώσει  άσυλο  σε  λιποτάκτες.  Ούτε   χωρούν   δεκάδες   εκατομμύρια   Σύρων   ή   Ιρακινών   στην  μικρή  Ελλάδα.    Υπάρχει  λύση;  Και  βέβαια  υπάρχει  και  άρχισε  να  υλοποιείται.  Με   την   στρατιωτική   επέμβαση   της   διεθνούς   κοινότητας,   που  βοηθάει  τις  κυβερνήσεις  των  χωρών  αυτών  να  συντρίψουν  το  τέρας  που  ονομάζεται  Ισλαμικό  Κράτος.      ΥΓ.  Και  για  να  μη  συνδέουμε  τα  τωρινά  (ή  αυριανά)  γεγονότα  στη  Συρία  με  όσους  έρχονται,  είναι  απολύτως  σαφές  ότι  αυτοί  που  ήλθαν  στην  Ελλάδα  το  2015,  ήταν  ήδη  επί  2-­‐3  χρόνια  σε  στρατόπεδα  προσφύγων  στην  Τουρκία.  (Οι  περισσότεροι  και  σύμφωνα  με  συνεντεύξεις  που  έδιναν)    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    76    

Υπάρχει  λύση;    Και  βέβαια  υπάρχει,  δεν  υπάρχει  πρόβλημα  στην  πολιτική  που  δεν  λύνεται.    Αρκεί  να  εξετασθούν  με  καθαρό  μυαλό  και  σοβαρότητα  όλες  οι  παράμετροι  του  προβλήματος.    Η  παράμετρος  «Τουρκία»    Ας  είναι  ξεκάθαρο:  Αν  δεν  ήθελε  η  Τουρκία,  καμιά  βάρκα  δεν  θα  ξεκινούσε  και  κανένα  «μαϊμού»  σωσίβιο  δεν  θα  πουλιόταν  στους  απελπισμένους.  Μπορεί  εμείς  να  είμαστε  ανοργάνωτοι,  μπορεί   η   κυβερνητική   πολιτική   στο   μεταναστευτικό   να   είναι  λάθος,  αλλά  η  βασική  αιτία  του  δράματος  είναι  στην  εκκίνηση  και   όχι   στον   προορισμό.   Και   γι’   αυτό   οποιαδήποτε   λύση   σε  βάθος,  εξαρτάται  και  από  αυτήν  (την  Τουρκία).    

   

Η  Ε.Ε.,  έχει  την  δυνατότητα  να  πιέσει:  Ούτε  ένα  ευρώ  προς  την    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    77    

Τουρκία,  όσο  δεν  χτυπούν  τα  δίκτυα  διακίνησης.  Και  δεν  είναι  αυτός  ο  μόνος  τρόπος.    Η  Ε.Ε.  πρέπει  να  αλλάξει  εντελώς  τους  κανόνες  υποδοχής.  Αντί  να   αναγγέλει   πχ   η   Γερμανία   ότι   θα   απορροφήσει   1.000.000  πρόσφυγες,   που   στα   αυτιά   κάθε   μετανάστη   ακούγεται   σαν  10.000.000  αλλά  και  σαν  «πάμε  γρήγορα,  με  κάθε  τρόπο,  πριν  κλείσουν  οι  θέσεις»,  θα  μπορούσε  η  Γερμανία  να  στείλει  τους  ανθρώπους   της   στα   στρατόπεδα   υποδοχής   προσφύγων,   που  βρίσκονται  στα  νότια  σύνορα  της  Τουρκίας.  Να  στήσει  εκεί  τα  πολυδιαφημισμένα  «hot  spots»,  και  εκεί,  οργανωμένα  και  με  τάξη,   να   κάνει   την   επιλογή   όσων   δικαιούνται   ασύλου.   Και  αφού  κάνει  την  επιλογή,  να  τους  δώσει  ταξιδιωτικά  έγγραφα,  έτσι  ώστε  οι  άνθρωποι  αυτοί,   να  πάρουν  ένα  αεροπλάνο  και  να  φτάσουν  με  ασφάλεια  στην  Γερμανία,  αντί  να  πνίγονται  και  να   διασχίζουν   με   τα   πόδια   χιλιάδες   χιλιόμετρα,   ξοδεύοντας  και  περισσότερα  χρήματα.    

Έτσι  κάνουν  τα  πολιτισμένα  κράτη.  Όχι,  ελάτε  ως  εδώ,  και  όσοι  επιζήσετε  θα  έχετε  μια  ευκαιρία  ...  

Και  με  τον  τρόπο  αυτό,  ξεδιαλέγεις  και  όσους  είναι  πρόσφυγες  πραγματικοί   και   δεν   ψάχνεις   εκ   των   υστέρων   να   δεις   ποιοι  είναι  Μαροκινοί  ή  ποιοι  είναι  καλυμμένοι  τρομοκράτες.  

Και   αν   θέλει   οικονομική   βοήθεια   η   Τουρκία,   θα   υποχρεωθεί  να   δεχθεί   τη   λύση  αυτή.  Να   δουλέψει   και   η   Turkish   Airlines,  όχι  μόνο  οι  θαλασσοπνίχτες.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    78    

Η  παράμετρος  «Ισλαμικό  Κράτος»    Ας  είναι  εξ  ίσου  ξεκάθαρο:  Αν  δεν  υπήρχε  ο  πόλεμος,  εξ  αιτίας  των  παλαβών  του  ISIS,  δεν  θα  υπήρχαν  πρόσφυγες  από  Συρία  και  Ιράκ.      Και  αν  θέλουμε  να  ακριβολογούμε,  με  βάση  το  πώς  ορίζεται  ο  «πολιτικός   πρόσφυγας»,   ούτε   τώρα   υπάρχουν,   αφού   ο   όρος  θα  σήμαινε  αυτούς  που  διώκονται  πολιτικά  από  την  Ιρακινή  ή  την  Συριακή  Κυβέρνηση.  Δηλαδή  τους  Τζιχαντιστές.  Γιατί  αυτοί  είναι  σήμερα  οι  βασικοί  εχθροί  των  καθεστώτων  της  Συρίας  ή  του  Ιράκ.    Επεκτείνοντας  όμως  την  χρήση  του  όρου,  για  ανθρωπιστικούς  και  μόνο  λόγους,  σε  όσους  κινδυνεύει  από  τον  πόλεμο  η  ζωή  τους,   ας   διαχωρίσουμε   πρώτα   τα   γυναικόπαιδα   από   τους  λιποτάκτες.  Ο  νεαρός  άνδρας  δεν  είναι  πρόσφυγας  πολέμου,  κι  ας  κινδυνεύει  η  ζωή  του.  Λιποτάκτης  είναι,  ένας  δειλός  που  αντί  να  κάνει  το  καθήκον  του,  εγκαταλείπει  τη  χώρα  του  που  κινδυνεύει  για  να  σώσει  το  τομάρι  του.      Σε  κάθε  όμως  περίπτωση,  η  λύση  είναι  μία  και  μοναδική:  Συστράτευση   του   πολιτισμένου   κόσμου,   για   την   ολοσχερή  εξόντωση  του  ISIS.  Δεν  θα  μπω  σε  λεπτομέρειες  χειρισμού  του  ζητήματος.  Νομίζω  πως  σωστά   το   χειρίζονται  ήδη  οι  μεγάλες  δυνάμεις,   ενισχύοντας   με   αεροπορία,   συμβούλους   και   όπλα,  τις  επιχειρήσεις  των  εθνικών  στρατών  Συρίας  και  Ιράκ.  Θεωρώ  όμως   λάθος,   που   αυτή   η   συστράτευση   δεν   γίνεται   υπό   την  αιγίδα  του  ΟΗΕ.  Όλος  ο  κόσμος  ωφελείται  από  την  εξόντωση  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    79    

των   παλαβών   του   ISIS.   Και   η   συστράτευση   μουσουλμανικών  χωρών,   όπως   η   Αίγυπτος,   το  Μαρόκο,   η   Ινδονησία   κλπ,   υπό  την  αιγίδα   του  ΟΗΕ,  θα  συνέβαλε  και  στην  παρεμπόδιση   της  ανεξέλεγκτης  εξάπλωσης  της  Ισλαμοφοβίας.      Αν   έχουμε   ίχνος   φιλανθρωπίας   μέσα   μας,   δεν   είναι   δυνατόν  να   αφήνουμε   να   περνάει   χρόνος   και   το   τέρας   να   δυναμώνει  και  να  επεκτείνεται.  Ο  πόλεμος  κατά  του  “Χαλιφάτου”  (ΙΚ),  δεν  είναι  πόλεμος  κατά  της  τρομοκρατίας.    Είναι  πόλεμος  ανθρωπιστικός  και  απελευθερωτικός:    Για   την   απελευθέρωση   των   ανθρώπων   που   δολοφονούνται  και  υποφέρουν  κάτω  από  την  τυρρανία  του  ΙΚ.    Το   οποίο,   αν   αφεθεί   να   δυναμώσει,   θα   μετατραπεί   σε   ένα  καθεστώς  πολύ  πιο   επικίνδυνο   και   πολύ  πιο  απάνθρωπο   και  από  αυτό  του  Χίτλερ.    Και  δεν  πρέπει  να  ξεχνάμε,  ότι  τρομοκράτες  δεν  είναι  μόνο  οι  (Σουνίτες)  του  ΙΚ.  Είναι  κι  οι  (Σιίτες)  της  Χεζμπολλάχ,  της  Χαμάς  και   της   Αλ   Κάιντα,   οι   Ταλιμπάν   του   Αφγανιστάν,   και   οι   κάθε  λογής   παλαβοί   του   Σουδάν,   της   Σομαλίας,   της   Υεμένης,   της  Αλγερίας,  της  Λιβύης  κλπ.  Το  ότι  σήμερα  είναι  (περιστασιακοί)  εχθροί  του  ΙΚ,  δεν  σημαίνει  ότι  αύριο  δεν  θα  αποτελέσουν  τον  επόμενο  εχθρό.  Άλλωστε  και  τώρα  σφάζουν,  σε  κάθε  ευκαιρία  που  τους  δίνεται.        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    80    

Η  παράμετρος  «μετανάστες»    Και  τι  κάνουμε,  θα  αναρωτηθεί  κάθε  καλοπροαίρετος,  με  τους  δυστυχισμένους  που  έρχονται  από  την  Αφρική,  το  Πακιστάν  ή  το  Αφγανιστάν,  δηλαδή  με  όλους  αυτούς  τους  δυστυχείς,  που  ρισκάρουν  τη  ζωή  τους  για  ένα  καλύτερο  μέλλον;    Υπάρχει  λύση  για  αυτούς;    Βεβαίως  και  υπάρχει.  Λύση  ανθρωπιστική  και  ουσιαστική:    Προσωρινές  άδειες  εργασίας  (πχ  3  ετών),  σε  αριθμό  ανάλογο  με  το  πόσους  μπορεί  να  απασχολήσει  η  κάθε  χώρα  της  Ε.Ε.    Έτσι,  οι  άνθρωποι  αυτοί:    

1. Θα  ανακουφιστούν  οικονομικά  2. Θα  μάθουν  πώς  είναι  ο  προηγμένος  κόσμος  3. Θα  αποκτήσουν  γνώσεις  και  εμπειρίες    4.  Επιστρέφοντας  στην  πατρίδα  τους,  θα  είναι  χρήσιμοι  

και  για  τους  υπόλοιπους,  βοηθώντας  στην  ανάπτυξη  του  τόπου  τους.    

 Γιατί  αυτό  είναι  το  ζητούμενο:  Η  ανάπτυξη  του  τόπου  τους.    Όχι  το  να  ξεσπιτωθούν  και  να  μαζευτούν  όλοι  στην  μικρότερη  ήπειρο  του  πλανήτη.    Και  δεν  θα  έρχονται  στην  Ευρώπη  παράνομα  με  σαπιοκάραβα.  Θα  έρχονται  με  νόμιμα  χαρτιά  και  με  το  αεροπλάνο.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    81    

Η  «Ελληνική»  παράμετρος      Ο  πόλεμος  στη  Συρία  ξεκίνησε  το  2011.    Αλλά  οι  μετανάστες  άρχισαν  να  έρχονται  μαζικά  το  2015.    Πώς  εξηγείται  αυτό;    Από  το  2011  ως  το  2015  που  έσκασε  η  μεταναστευτική  βόμβα,  μεσολάβησαν  τρία  σημαντικά  γεγονότα:  1.  Η  δημιουργία  του  φράχτη  στον  Έβρο,  που  περιόρισε  κατά  99%  τις  μεταναστευτικές  ροές  προς  την  Ελλάδα.  2.  Η  ανάληψη  του  χαρτοφυλακίου  Μετανάστευσης  και  Ασφάλειας  της  Ε.Ε.  από  Έλληνα  Επίτροπο.  3.  Η  άνοδος  του  ΣΥΡΙΖΑ  στην  εξουσία,  που  σηματοδότησε  την  στροφή  στην  μεταναστευτική  πολιτική  της  χώρας.    Μέχρι  το  2014,  η  τότε  κυβέρνηση  κινήθηκε  στους  εξής  άξονες:    

Ø Διεθνοποίηση  του  προβλήματος    Ø Αποτροπή  εισόδου  παράνομων  μεταναστών      Ø Δημιουργία  ισχυρών  συμμαχιών  στην  Ευρώπη  

Αφού   εγκαινίασε   τον   «φράχτη»  στον   Έβρο,   σταματώντας   την  είσοδο  από  την  χερσαία  δίοδο,  απλώς  εφάρμοσε  τον  Νόμο,  με  αποφασιστικότητα   και   αποτελεσματικότητα.   Όπως   θα   έκανε  οποιοδήποτε  πολιτισμένο  κράτος  του  Δυτικού  κόσμου.      Ξεκίνησε  με  τα  απλά:  Για  να  εντοπίσει  όσους  βρίσκονταν  ήδη  στη  χώρα,  εφάρμοσε  εξαντλητικούς  ελέγχους  στην  Αθήνα  και  τα   κέντρα   των   πόλεων,   προχωρώντας   στον   διαχωρισμό   των  προσφύγων   από   τους   παράνομους   μετανάστες,   και   δίνοντας  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    82    

νόμιμα   έγγραφα  στους   πρώτους   για   να   συνεχίσουν   το   ταξίδι  τους   στην   Ευρώπη.   Για   όσους   δεν   ήταν   πρόσφυγες   και   δεν  διέθεταν   τα   νόμιμα   έγγραφα,   δημιούργησε   (κλειστά)   κέντρα  φιλοξενίας,  όπου  οι  φιλοξενούμενοι  είχαν  δύο  επιλογές:    

Ø Ή  να  γυρίσουν  πίσω  στον  τόπο  καταγωγής  τους    Ø Ή  να  παραμείνουν  περιορισμένοι  στους  χώρους  

αυτούς  χωρίς  νόμιμα  έγγραφα    

Η  στρατηγική  αυτή  στόχευε  στην  “αποτροπή”.    Η   χώρα   μας,   μέσα   στην   οικονομική   κρίση,   δεν   μπορούσε   να  σηκώσει   το  βάρος   και  άλλων  μεταναστών.  Δεν  μπορούσε  να  καταστεί   «πύλη   εισόδου»   που   θα   προσέφερε   ευρωπαϊκά  «χαρτιά»  σε   κάθε   έναν   ταλαίπωρο  μετανάστη.   Και  αυτό  θα  ήταν   εφικτό,   μόνον   αν  οι   επίδοξοι   μετανάστες   γνώριζαν   ότι  ακόμα   και   αν   καταφέρουν   να   εισέλθουν   στη   χώρα,   θα  περιοριστούν  σε  κέντρα  φιλοξενίας  ή  θα  επιστρέψουν  πίσω.  Ότι  κάνουν  σήμερα  οι  σκανδιναβικές  χώρες.    Υιοθετούν  σκληρούς  νόμους,  στέλνοντας  μήνυμα  αποτροπής,  υπονοώντας   ότι   δεν   θα   είναι   «επίγειος   παράδεισος»   για  όποιον  τις  επιλέξει.    Όλα  αυτά,  μέχρι   που  ήρθε  ο   ΣΥΡΙΖΑ.  Με  σκοπό   να   κάνει   τις  ιδεοληψίες  του  πράξη.  Και  τα  κατάφερε.  Πριν  τις  εκλογές  του  Ιανουαρίου,  έκανε  φασαρία  όταν  εφαρμοζόταν  η  πολιτική  της  αποτροπής.   Όταν   η   Frontex,   ως   ώφειλε,   έστελνε   πίσω   στην  Τουρκία  τις  βάρκες  με  παράνομους  μετανάστες,  ο  κ.  Τσίπρας  ξεσήκωνε   το   σύμπαν.   Μέχρι   και   το   Ελληνικό   Λιμενικό   Σώμα  έφτασε   τότε   να   κατηγορεί   για   τα   ναυάγια.  Ο   κ.   Τσίπρας   έχει  και  παρελθόν.  Όχι  μόνον  (κυβερνητικό)  παρόν.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    83    

Ξεχάσατε   την   κατάληψη   της   Νομικής   Σχολής   και   της   βίλας  Υπατία,  από  τον  ΣΥΡΙΖΑ  και  τους  παράνομους  μετανάστες,  με  μόνο  αίτημα  «να  νομιμοποιηθούν  οι  παράνομοι»;      Η  επίσημη  θέση  του  ΣΥΡΙΖΑ  για  την  παράνομη  μετανάστευση  ήταν   η   θέση   της   κ.   Τασίας,   για   «ανοιχτά   σύνορα»,   για   την  «κατάργηση   του   φράχτη»   και   για   την   παροχή   ιθαγένειας   σε  όλους.   Με   αυτές   τις   θέσεις   κατέβηκε   στις   Εκλογές   και   τις  Ευρωεκλογές  ο  κ.  Τσίπρας.  Τις  θέσεις  αυτές,  τις  έμαθαν  και  οι  Ευρωπαίοι,  αλλά  και  οι  λαθρομετανάστες.      Πρώτη  κίνηση  του  κ.  Τσίπρα,  μετά  τη  νίκη  του  στις  εκλογές  του  Ιανουαρίου   2105,   ήταν   η   τοποθέτηση   της   κ.   Τασίας   (με   τις  γνωστές  ιδεοληψίες  της)  στο  Υπουργείο  Μετανάστευσης.    Αμέσως  μετά,  κατήργησε  την  Αμυγδαλέζα  (και  τα  άλλα  κέντρα  κράτησης)  αφήνοντας   τους   «φιλοξενούμενους»  στις  πλατείες  των  Αθηνών.   Και   η   κ.   Τασία,   με   το   γνωστό  ύφος,   δήλωνε  ότι  «όλοι  οι  μετανάστες  στην  Ελλάδα  είναι  ελεύθεροι  να  λιάζονται  και  μετά  να  εξαφανίζονται».    Σταμάτησε  τις  περιπολίες  στο  Αιγαίο,  υποδεχόμενος  ως  ήρωα  όποιον   επιζητούσε   καλύτερη   τύχη   στην   Ευρώπη.   Είτε   αυτός  ήταν  Πακιστανός,  είτε  Αφγανός,  είτε  Αφρικανός.    Μετά,  ο  κ.  Καμμένος  μίλησε  για  Κούγκι  και  για  την  στρατηγική  επιλογή  της  Κυβέρνησης   να  υποδεχτεί  στην  Ελλάδα  και  στην  συνέχεια   να   πλημμυρήσει   την   Ευρώπη   με   (ημι-­‐νομιμοποιημένους)   μετανάστες.   Πηγαίνοντας   και   ένα   βήμα  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    84    

παρακάτω.   Υπονόησε   ότι   τζιχαντιστές   θα   είναι   αυτοί   που   θα  κατακλύσουν  την  Ευρώπη  ...  Μέχρι  που  ήρθε  το  τρομοκρατικό  χτύπημα  στο  Παρίσι  και  έτρεχε  να  εξαφανίσει  τις  παλαιότερες  δηλώσεις,  που  με  άφρονα  τρόπο  είχε  κάνει  ...    Έτσι,   οι   μεταναστευτικές   ροές   στο   2015   ξεπέρασαν   το   1  εκατομμύριο,  αφού  όλοι  οι  φτωχοί  και  κατατρεγμένοι  ήξεραν  ότι  η  Ελλάδα  τους  προσκαλεί.  Και  ήξεραν  ότι  αν  κατάφερναν  να  εξασφαλίσουν  ένα  πλαστό  Συριακό  διαβατήριο,  η  υποδοχή  τους  στην  Ελλάδα  θα  ήταν  εξασφαλισμένη  και  η  είσοδος  στην  Ευρώπη  θα  ήταν  ανεμπόδιστη.    

   

2014:  Χωρίς  κ.  Τασίες  αλλά  με  Αμυγδαλέζες,  10  φορές  λιγότεροι    Εσείς,  αν  ήσασταν  Ευρωπαίοι,  πώς  θα  τα  αντιμετωπίζατε  όλα  αυτά;  Ως  φυσιολογικά;  Ως  πρόβλημα  της  Ευρώπης  (συνολικά)  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    85    

ή   ως   απόνερα   ελληνικού   προβλήματος   που   δημιούργησε   η  ανικανότητα  και  η  ιδεοληψία  της  ελληνικής  Κυβέρνησης;    Η  απάντηση  είναι  αυτονόητη  ...    Το   πρόβλημα   είναι   πλέον   εδώ.   Και   ήρθε   για   να   μείνει.   Είτε  δημιουργώντας   εντός   μιας   χώρας,   που   ακόμα   αναπνέει   από  τον   τουρισμό,   ένα   υπερμεγέθες   στρατόπεδο   συγκέντρωσης,  είτε  εντάσσοντας  εκατομμύρια  ταλαιπωρημένους  μετανάστες  στον  ιστό  της  κοινωνίας.      Και  οι  δύο  επιλογές  έχουν  βαρύτατο  τίμημα.    Για  την  οικονομία,  την  κοινωνική  σταθερότητα,  για  την  ύπαρξη  αυτής  της  χώρας,  όπως  είχαμε  συνηθίσει  να  την  ξέρουμε.      Εκτός   αν   προλάβουμε   και   επιστρέψουμε   στην   προηγούμενη  εθνική  στρατηγική.      Οι  επίδοξοι  μετανάστες  πρέπει  να  γνωρίζουν  ότι  ακόμη  και  αν  καταφέρουν  να  εισέλθουν  στη  χώρα,  είτε  θα  περιοριστούν  σε  κέντρα  φιλοξενίας  είτε  θα  αναγκαστούν  να  επιστρέψουν.    

       

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    86    

Εκδίωξη  από  την  ζώνη  Σένγκεν:  Λύση  ή  τιμωρία;    Τιμωρία  είναι.  Στην  πραγματικότητα,  απειλή  τιμωρίας.  Αλλά  η  απειλή  τιμωρίας,  πιέζει  για  να  δοθούν  λύσεις.  Αν  επιτρέψουμε  στην  Κυβέρνηση  να  παριστάνει  ότι  κωφεύει,  η  απειλή  θα  γίνει  πράξη,  και  τότε  θα  φταίμε  όλοι.    Οι  συνέπειες;  Οι  μετανάστες  θα  εγκλωβιστούν  εδώ,  ενώ  εμείς  θα   χάσουμε   τα   οφέλη   της   ελεύθερης   διακίνησης.   Ας   το  καταλάβουν   όσοι   βλακωδώς   λένε   «και   τι   με   νοιάζει   εμένα,  εγώ   δεν   κάνω   ταξιδάκια»,   ότι   ούτε   οι   λαθρομετανάστες   θα  κάνουν  «ταξιδάκια».  Εδώ  θα  μείνουν  (εγκλωβισμένοι)  ...    Ούτε  είναι  θέμα  «καλύτερης  επιτήρησης»  ή  «συμμετοχής  του  ΝΑΤΟ».  Η  Ευρώπη  πρέπει  να  αναλάβει  τις  δικές  της  ευθύνες:    

Ø Πιέζοντας  την  Τουρκία  να  φιλοξενήσει  στο  έδαφός  της  τους  πρόσφυγες  πολέμου.  

Ø Πιέζοντας   την   Τουρκία   για   την   επαναπροώθηση   των  λαθραίων  μεταναστών  (που  αρνείται  να  εφαρμόζει).    

Ø Δίνοντας  χαρτιά  στους  νόμιμους  πρόσφυγες,  ώστε  να  ταξιδεύουν  με  ασφάλεια  από  την  Τουρκία  στις  χώρες  υποδοχής  τους.  

Ø Παρέχοντας   (με   βάση   τις   ανάγκες   και   δυνατότητες  κάθε  χώρας  της  Ε.Ε.)  προσωρινές  άδειες  εργασίας  σε  οικονομικούς   μετανάστες,   ώστε   αυτοί   να   ταξιδεύουν  με  ασφάλεια  στις  χώρες  υποδοχής  και  επιστρέφοντας  να  είναι  χρήσιμοι  στις  χώρες  τους.  

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    87    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    88    

Επίλογος    Όπως   έγραψα   και   στον   πρόλογο,   άφησα   κατά   μέρος   τα   πιο  μεγάλα   (και   διαρκή)   προβλήματα,   όπως   για   παράδειγμα   τη  διαφθορά,  τη  λειτουργία  της  Δικαιοσύνης  ή  τις  αδυναμίες  του  Πολιτειακού  συστήματος.  Και  στάθηκα  μόνο  στα  τρία  μεγάλα  προβλήματα,  που  απειλούν  την  ίδια  την  ύπαρξη  της  χώρας:    Ασφαλιστικό  –  Φορολογικό  –  Μεταναστευτικό.    Έδωσα  έμφαση  στο  να  είναι  οι  λύσεις  απλές,  ώστε  να  μπορούν  να  εξηγηθούν  με  απλά  λόγια.   Για  να  γίνουν  κτήμα  όλων:  Και  των  πολιτών  και  των  ΔΥ  που  θα  τις  εφαρμόσουν.    Οι  πολιτικοί  μας  πρέπει  επίσης  να  καταλάβουν,  αυτό  που  για  τους  στρατιωτικούς  αποτελεί  δόγμα:    Καλό   σχέδιο   είναι   αυτό   που   μπορεί   να   εφαρμοστεί.   Όχι   το  πιο  μελετημένο,  αλλά  περίπλοκο.  Αλλά  αυτό  που  μπορούν  να  κατανοήσουν  «οι  Αξιωματικοί  και  οι  Οπλίτες»  που  θα  κληθούν  να  το  εφαρμόσουν.        Γνωρίζω   ότι,   δυστυχώς,   οι   προτάσεις   μου   θα   απορριφθούν  πρώτα  απ’  όλα  από  τους  πολιτικούς.  Και  για  την  ακρίβεια,  από  τους   συμβούλους   τους.  Σύμβουλοι   και   Επιτροπές   τρέφονται  με  συνθετότητα.  Για  να  νοιώθουν  ότι  έχουν  λόγο  ύπαρξης.    Κάποτε  πρέπει  να  αλλάξει  αυτό.  «Εν  τω  απλώ  η  αλήθεια».  Και  καλός  σύμβουλος,  όπως  και  καλός  πολιτικός,  είναι  αυτός  που  ξέρει  να  κάνει  απλά  τα  σύνθετα,  όχι  το  ανάποδο.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    89    

Πρότεινα  ένα  απλό  φορολογικό  σύστημα  που  βασίζεται  στον  χαρακτήρα  των  Ελλήνων.  Σύστημα  βασισμένο  στην  ελευθερία.  Ελευθερία  που  παρέχει  ευκαιρίες  σε  όλους  και  προστατεύεται  από  αυστηρή  εφαρμογή   των  Νόμων.  Με  προστασία  για   τους  αδύναμους  και  άτυχους.  Τον  βαθμό  προστασίας  διαλέξτε  τον  εσείς,  όταν  μεθαύριο  ψηφίσετε  αυτούς  που  θα  κυβερνήσουν.        Η  χώρα  χρειάζεται  ένα  σταθερό  πολιτικό  σύστημα,  με  τήρηση  των   Νόμων   και   αυστηρή   τιμωρία   όσων   τους   παραβιάζουν.  Και  μία  οικονομία  που  θα  είναι  ελεύθερη  από  γραφειοκρατίες  και   υπέρογκους  φόρους.   Αν   τα   έχει   αυτά,   θα  προοδεύσει   με  γρήγορα  βήματα,  εκπλήσσοντάς  μας.  Και  η  Παιδεία  μας,  που  ποτέ   δεν   ήταν   σε   χαμηλά   επίπεδα,   κι   ας   κινδύνευσε   με   τις  πρόσφατες   ανοησίες,   θα   είναι   μία   Παιδεία   αντάξια   των  παραδόσεων  του  λαού  μας,  του  λαού  που  έδωσε  τα  φώτα  του  Πολιτισμού  σε  όλο  τον  δυτικό  κόσμο.    

Ελευθερία  -­‐  Σταθερότητα  –  Οικονομία  –  Παιδεία    Αυτά  είναι  τα  σταθερά  θεμέλια,  για  μία  νέα  Ελλάδα.  Και  όπλο  όσων  θέλουν  να  κυβερνήσουν  (και  να  οικοδομήσουν  την  «νέα  Ελλάδα»,  πρέπει  να  είναι  η  ευρεία  στήριξη  από  τους  πολίτες.  Για  να  επιτευχθεί  αυτή,  απαιτείται  ξεκάθαρος  και  κατανοητός  πολιτικός   λόγος.   Το   κίνημα   του   «Μένουμε   Ευρώπη»   και   του  «ΝΑΙ»  το  καλοκαίρι  του  2015,  και  η  πρόσφατη  επικράτηση  του  Κυριάκου  Μητσοτάκη  στη  Νέα  Δημοκρατία,  απέναντι  σε  έναν  υποψήφιο  που  στηριζόταν  από  ολόκληρο  το  παλαιοκομματικό  κατεστημένο,   δείχνει   ότι  μεγάλο   ποσοστό   πολιτών   επιθυμεί  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    90    

αλλαγές  και  πραγματικές  μεταρρυθμίσεις.   Το  ποσοστό  αυτό  πρέπει  να  αυξηθεί.  Να  γίνει  πλειοψηφικό.  Το  39%  δεν  αρκεί.    Το  ξαναλέω:  Απαιτείται  ξεκάθαρος  και  κατανοητός  πολιτικός  λόγος.  Που  να  μιλάει  στο  μυαλό  αλλά  και  στην  καρδιά.  Λόγος  που  να  δίνει  ελπίδα  για  καλύτερες  μέρες.    Στο  ασφαλιστικό,  πρέπει  να  ειπωθεί  καθαρά  ότι:  

1. Δεν  θα  διαλυθούν  άλλο  οι  ζωές  των  συνταξιούχων.  2. Είναι  αδύνατο  να  συνεχιστούν  οι  συντάξεις  στα  45  και  

50,  και  σε  «άγαμες  θυγατέρες».  3. Οι  συντάξεις  σε  δήθεν  «ανάπηρους»  είναι  αδίκημα.  4. Η  ίδια  κοινωνία  που  έκανε  λάθη,  κατάλαβε,  και  δε  θα  

συνεχίσει   τα   ίδια   (άμεση   εφαρμογή   ανταποδοτικού  συστήματος)  αλλά  ούτε  θα  μειώσει  παραπέρα  τις  ήδη  μειωμένες  συντάξεις  (παραδοχή  ότι  θα  επιβαρυνθεί  ο  προϋπολογισμός).  

5. Η  Ε.Ε.  πρέπει  να  βοηθήσει  (και  θα  βοηθήσει)  σε  αυτό,  με  ένα  τρόπο  απλό:  Επιτρέποντας  την  χρησιμοποίηση  των  εσόδων  από  τις  αποκρατικοποιήσεις17  για  κάλυψη  ελλειμμάτων  του  συνταξιοδοτικού.  

 Στο  φορολογικό,   πρέπει   να   καταλάβουν   όσοι   διεκδικούν   την  ψήφο   και   την   στήριξή   μας,   πως   πρέπει   να   προτείνουν   κάτι  

                                                                                                                         17  Με  ένα  σμπάρο  δυο  τριγώνια:  Μειώνεται  η  ανάγκη  για  παραπάνω  φόρους  (που  ούτως  ή  άλλους  δεν  είναι  δυνατόν  να  εισπραχθούν)  και  γίνονται  περισσότερο  δημοφιλείς  οι   ιδιωτικοποιήσεις.  Και  να  πούμε  κάτι   ακόμη:  Οι   «διαφωνούντες»   (πχ   Σόιμπλε   -­‐   ΔΝΤ)   είναι   χρήσιμοι,  ως  «δεξιοί  ψάλτες».  Δεν  είναι  πραγματικά  διαφωνούντες.  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    91    

διαφορετικό.   Ο   κόσμος   κουράστηκε   να  ακούει   «νέα  μέτρα»,  που  μόνο  αμφιβολίες  και  δυσπιστία  προκαλούν.  Περιμένει  να  ακούσει   κάτι   που   να   δείχνει   ότι   υπάρχει   σχέδιο.   Κάτι   απλό  και  κατανοητό  και  όχι  νέους  φόρους  και  πάλι  φόρους.    

Ø Αρκετά   με   τις  ανοησίες   για   «διεύρυνση  φορολογικής  βάσης»,   «κάρτες   φορολογουμένων»,   «ηλεκτρονικές  συναλλαγές»  και  ότι  άλλο  που  προκαλεί  δυσπιστία  και  φόβους  για  παραπάνω  χαρατσώματα.  

Ø Απολοποίηση  και  σταθερότητα:  Οι  καλοί  λογαριασμοί  κάνουν  τους  καλούς  τους  φίλους.  Να  ξέρω  τι  χρωστάω  στο  κράτος  και  ότι  δεν  θα  μου  ζητήσει  ούτε  ένα  ευρώ  παραπάνω.  Και  να  ξέρει  και  το  κράτος  τι  θα  εισπράξει.  

Ø Δεν   υπάρχει   δίκαιο   σύστημα.   Υπάρχει   μόνο   σωστό.  Και  σωστό  είναι  αυτό  που  θα  συμφωνήσουμε.  

Ø Αφήστε   τους   ανθρώπους   να   δουλέψουν   ελεύθερα,  χωρίς  τον  μπαμπούλα  του  εφοριακού  και  τις  ρετσινιές  του  φοροφυγάδα.  

 Στο  μεταναστευτικό,  πρέπει  να  ειπωθούν  τα  πράγματα  με  το  όνομά  τους,  χωρίς  τον  φόβο  των  δήθεν  «ευαίσθητων».  Ότι  οι  λαθρομετανάστες   δεν   είναι   όλοι   πρόσφυγες,   ότι   η   Ελλάδα  δεν  μπορεί  να  γίνει  το  λιμάνι  κάθε  δυστυχισμένου  και  ότι  η  Ελλάδα  απαιτεί  να  τηρούνται  οι  Νόμοι  και  θα  τους  επιβάλλει.  Και  ότι  η  Τουρκία  πρέπει  να  αναλάβει  τις  δικές  της  ευθύνες,  όχι  να  χρηματοδοτείται  από  την  Ε.Ε.  για  να  παίζει  παιχνίδια  με  ανθρώπινες  ζωές.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    92    

Όποιος  θέλει   να  κυβερνήσει,   διώχνοντας   τον  ΣΥΡΙΖΑ,  πρέπει  να  μιλήσει  και  στις  καρδιές  όσων  ψήφισαν  «ΟΧΙ».  Και  πολλοί  ψήφισαν  «όχι»,  νομίζοντας  ότι  αυτό  προστάτευε  καλύτερα  την  αξιοπρέπεια  της  Ελλάδας.  Η  ελπίδα  και  η  αξιοπρέπεια  πρέπει  να  γίνουν  δικά  μας  συνθήματα,  όχι  του  κάθε  απατεώνα.      Να  σας  πω  και  ένα  «μυστικό»;  Δεν  χρειάζεται  να  συμφωνείτε  με  όλα  όσα  έγραψα  παραπάνω.  Δεν   είπε   κανείς   ότι   ταιριάζουν   ή   ότι   πρέπει   να   ταιριάζουν   οι  σκέψεις   μας.   Αρκεί   να   συμφωνούμε   στα   πολύ   βασικά.   Αν  καταφέρουμε  να  συμφωνήσουμε  ότι  «κάπως  έτσι»  πρέπει  να  γίνουν  τα  πράγματα,  ο  στόχος  θα  επιτευχθεί.  Και  η  αλλαγή  θα  είναι   τεράστια.   Όσες   διαφορές   και   αν   έχετε   με   κάποια   από  αυτά  που  έγραψα,  μην  τις  μεγαλοποιήσετε  στο  μυαλό  σας.  Γι’  αυτό  υπάρχει  η  Δημοκρατία,  για  να  εκθέτουμε  απόγεις  και  να  επιλέγουμε  τις  λύσεις  στις  οποίες  πιστεύουν  οι  πολλοί.  Και  να  μπορούν   οι   μειοψηφίες   να   συνεχίζουν   την   προσπάθειά   τους  να  αλλάξουν  την  γνώμη  των  άλλων.    Κάθε   άνθρωπος   είναι   διαφορετικός   από   όλους   τους   άλλους,  όχι   μόνο  όσον  αφορά   τα   δαχτυλικά   του  αποτυπώματα,   αλλά  και  σε  πολλά  άλλα  «βιομετρικά  χαρακτηριστικά»:  Το  DNA,  τη  χροιά   της  φωνής,   το   σχέδιο   των  αρτηριών,   τους   χτύπους   της  καρδιάς  και  πολλά  άλλα,  που  ανακαλύπτει   (εκπλησσόμενη)  η  επιστήμη.  Οπότε,   γιατί   να   έχουμε   τις   ίδιες  σκέψεις;  Αρκεί   να  μά  κάνουμε  αυτό  που  κάνουν  άνθρωποι  με  ξεχωριστές  φωνές:    Να  συνεργαζόμαστε,  για  ν’  αρέσει  το  τραγούδι  της  χορωδίας  μας  …    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    93    

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    94    

Παραρτήματα    

Ας  το  φιλοσοφήσουμε  λίγο  ...    Μία  ολοφάνερη  αντίφαση    Υπάρχει  σήμερα  μία  μεγάλη  αντίφαση,  που  είναι  τόσο  φανερή  ώστε  να  μην  την  βλέπουμε  …  Σαν  τον  ήλιο  τον  λαμπρό  που,  αν  θελήσεις  να  τον  κοιτάξεις,  σε  στραβώνει  και  κλείνεις  τα  μάτια.      Η  αντίφαση  βρίσκεται   στο  ότι   στη   χώρα  που   έχει  ως   ιδανικό  την  ελευθερία  και  την  ατομικότητα,  κάνανε  κάποιοι  τα  πάντα  για  να  την  μετατρέψουν  σε  Σοβιετία.  Αντί  να  εφαρμόσουν  την  παροιμία   «οι   καλοί   λογαριασμοί   κάνουν   τους   καλούς   τους  φίλους»,  εφάρμοσαν  ένα  σύστημα  πολύπλοκο,  που  μπέρδευε  ακόμη  και  τους  ίδιους  τους  άμεσα  ενδιαφερόμενους.  Και  στο  ρητό  «εν  τω  απλώ  η  αλήθεια»,  παρέθεταν  σχέδια  για    πλήρη  καταγραφή  περιουσίας,  για  χρήση  ηλεκτρονικών  συναλλαγών  μέχρι   και   για   την   αγορά   μιας   τσίχλας,   και   για   σύνδεση   κάθε  επιχείρησης   ηλεκτρονικά   με   τις   ΔΟΥ   (προσπαθώ   να   σκεφτώ  καστανά  με  ίντερνετ  και  ταμειακή  μηχανή  αλλά  δεν  «το  έχω»).    Μιλούσαν  για  το  «δίκιο  του  εργάτη»  και  τους  διέφευγε  το  πιο  σημαντικό,   που   ήταν   η   προστασία   των   ανέργων.   Σε   έκθεση  του   ΟΟΣΑ   για   τις   στρεβλώσεις   της   Ελληνικής   οικονομίας,  αναφέρθηκαν  555  (!)  νομοθετικοί  περιορισμοί,  επιβεβαιώντας  πανηγυρικά  την  αντίληψη  για  τον  ανελεύθερο  χαρακτήρα  της  ελληνικής  οικονομίας.  Αλλά  περιμέναμε  τον  ΟΟΣΑ  να  μας  πει  αυτά  που  όλοι  ξέραμε;    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    95    

Δεν   ξέραμε  ότι  αν  πας  να  ανοίξεις  μία  δουλειά,  όσο  μικρή  κι  αν   είναι,   πρέπει   να   περάσεις   από   15   γραφεία   και   υπηρεσίες  και  να  μαζέψεις  300  υπογραφές,  ακόμη  και  αν  θες  να  πουλάς  τα   λεμόνια   της   λεμονιάς   σου;   Δεν   ξέραμε   ότι   αν   η   δουλειά  πάει  καλά,  θα  μπεις  στο  μάτι  κάθε  εφοριακού  που  θα  θέλει  το  «κάτι   τις»   του   ή   στο   μάτι   κάποιου  μεγάλου  που   θα  φοβάται  μη  γίνεις  κάποτε  ανταγωνιστής  του;    Πόσες  φορές  πρέπει  να  πούμε  γιατί  η  Apple  δεν  θα  μπορούσε  να  ξεκινήσει  από  ένα  ελληνικό  γκαράζ,   για  να  καταλάβουμε  ότι  κάτι  δεν  πάει  καλά;        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    96    

Μέτρο  –  Μετριότητα    «Επειδή  Αλέξανδρος  βούλεται  θεός  είναι,  έστω  θεός».    Αν  θέλει  ο  Αλέξανδρος  να  είναι  θεός,  ας  είναι.  Αυτή  ήταν  η  λακωνική  απάντηση  των  σκωπτικών  Σπαρτιατών,  όταν,   το   324   π.Χ.,   ο   Αλέξανδρος   έστειλε   στα   Ολύμπια   τον  Νικάνορα  να  ανακοινώσει  στους  εκπροσώπους  των  ελληνικών  πόλεων  την  απόφασή  του  για  θεοποίηση.    Βέβαια,   οι   εχθροί   της   Σπάρτης  Μεγαλοπολίτες   δεν   δίστασαν  να  υψώσουν  ιερό,  δίπλα  σε  αυτό  του  Άμμωνα.  Αλλά  και  όσοι  τον  δέχθηκαν  σαν  θεό,  το  έκαναν  όσο  ζούσε  και  όσο  έβρισκαν  αμοιβαίο   όφελος   στα   όσα   έκανε   ή   όσο   είχαν   τον   φόβο   των  Μακεδονικών  φρουρών  στις   πόλεις   τους.  Οι   Έλληνες,   μπορεί  να   εκτίμησαν   τον   χρυσό   που   κυκλοφορούσε   χωρίς   φειδώ,  αλλά  δεν   έπαψαν   να   είναι   Έλληνες:  Άνθρωποι  που  σέβονταν  αλλά  και  αντιπαθούσαν  κάθε  μεγάλο,  περιλαμβανομένων  και  των  θεών  ακόμη,  αν  αυτοί  επηρέαζαν  τις  ζωές  τους.  Ο  Έλληνας  είναι  πρόθυμος  να  θυσιάσει  και   τον  πλούτο,  προκειμένου  να  νοιώθει  ελεύθερος  και  ανεξάρτητος.      Όταν  ζεις  σε  μία  χώρα  όπου  επικρατούν  τα  μέτρια  μεγέθη  (στα  βουνά,   τις   πεδιάδες,   τα   ποτάμια,   τα   δέντρα,   τις   θάλασσες),  γίνεσαι  άνθρωπος  του  μέτρου,  θέλοντας  και  μη.  Όμως  από  τη  λέξη   «μέτρο»   βγαίνει   και   η   λέξη   «μετριότης».   Και   στη   χώρα  αυτή   η   μετριότητα   ήταν   πάντα   μία   «ακούσια   αρετή».   Όλοι  την  στιγμάτιζαν  και  όλοι  την  αποδέχονταν  και  ζούσαν  με  αυτή.  Ο  μέσος  Έλληνας  δεν  ήταν  ο  Σωκράτης.  Ο  μέσος  Έλληνας  ήταν  αυτός  που  καταδίκασε   τον  Σωκράτη  σε  θάνατο.   Σκληρό  αλλά  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    97    

αληθές,  κι  ας  μην  μας  αρέσει.  Μέσος  Έλληνας  ήταν  αυτός  που  υπό   την   αρχηγία   του  Μιλτιάδη   νικούσε   στον  Μαραθώνα   και  αργότερα  εξόριζε  τον  Μιλτιάδη,  φοβούμενος  μήπως  «το  πάρει  επάνω   του»   και   γίνει   τύραννος   …   Και   όταν   ο   «επικίνδυνος»  δεν   λεγόταν   Μιλτιάδης,   λεγόταν   Θεμιστοκλής,   Αλκιβιάδης,  Σωκράτης,  Κολοκοτρώνης,  Καποδίστριας,  Βενιζέλος.  Δεν  είναι  εύκολο  να  είσαι  και  μεγάλος  και  Έλληνας.      Μην   απορούμε   λοιπόν   γιατί   η   μετριότητα   εξουσιάζει   τη   ζωή  μας.  Να  απορούμε  που  βγάλαμε  τόσους  μεγάλους.  Αλλά,  ίσως  εκεί  είναι  το  μυστικό.  Σε  αυτή  την  αντίφαση.  Αντίφαση  που  θα  έπρεπε   να  μας  διδάσκει   ότι,   οι  μεγάλοι   και   ξεχωριστοί,   είναι  αυτοί  που  γράφουν  Ιστορία.    Αλλά  μήπως  δεν  το  ξέραμε  αυτό;    Είπε  κανείς  ότι  προτιμάμε  να  μας  κυβερνούν  οι  μέτριοι  και  οι  ανίκανοι;  Κάθε  άλλο.  Ικανούς  θέλουμε,  κι  ας  τους  βρίζουμε  ...          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    98    

Εγώ  –  εγωισμός  –  δημοκρατία    Egoism   στα   αγγλικά,   τα   σουηδικά,   τα   ρουμάνικα   και   τα  εσθονικά,   égoïsme   στα   γαλλικά,   ego   στα   λατινικά,   egoismus  στα   γερμανικά   και   στα   τσέχικα,   egoísmo   στα   ιταλικά,   τα  ισπανικά  και  τα  πορτογαλικά,  эгоизм  στα  ρώσικα,  эгаізм  στα  λευκορώσικα,  egoizm  στα  πολωνικά,  egoïsme  στα  ολλανδικά,  егоизъм  στα  βουλγαρικά,  egoizm  στα   τούρκικα,  egoisme  στα  νορβηγικά  και  στα  δανέζικα,  egoismi  στα  φινλανδικά,  egoizam  στα   κροατικά,   egoisms   στα   λετονικά,   egoizëm   στα   αλβανικά,  egoizmus   στα   σλοβάκικα,   egoizmas   στα   λιθουανικά,   егоизам  στα   σέρβικα   και   τα   σκοπιανά,   δεν   πρέπει   να   υπάρχει   άλλη  λέξη   μας,   τόσο   δανεισμένη   σε   άλλες   ευρωπαϊκές   γλώσσες.  Μόνο   οι   Ισλανδοί   μας   ξέφυγαν   (sérhyggja),   αλλά   αυτοί   είναι  λίγοι  και  μακριά,  δεν  μετράνε.    Ορίζεται  ως  1. Η  υπερβολική  αγάπη  κάποιου  στον  εαυτό  του  και  η  τάση  

να  υποβάλλει  το  συμφέρον  των  άλλων  στο  δικό  του.  2. Η  τάση  να  μιλά  κάποιος  για  αυτόν  και  να  παρουσιάζει  τα  

πράγματα  πάντα  από  τη  δική  του  πλευρά.  3. Η  αξιοπρέπεια.    Αυτός  ο  ορισμός,  ο  τρίτος,  δεν  είναι  απλά  η  βάση  της  σκέψης  μας  αλλά  το  θεμέλιο  ολόκληρου  του  δυτικού  πολιτισμού.  Ένας  πολιτισμός,  παιδί  του  αρχαίου  ελληνικού,  που  βασίζεται  στην  αξία  του  ατόμου  και  στον  σεβασμό  της  ατομικότητας.  Σε  αυτά  θεμελιώθηκαν  οι  ατομικές  ελευθερίες  και  η  Δημοκρατία.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    99    

Ας  πάμε  όμως  λίγο  παραπέρα,  για  να  καταλάβουμε  καλύτερα  τον   σημερινό   Έλληνα.   Σήμερα,   δεν   χρησιμοποιούμε   λέξεις  όπως  η  φιλαλληλία  και  ο  κοινωνισμός,  αλλά  τις  ξενικές  λέξεις  «αλτρουισμός»  και  «σοσιαλισμός».  Και  όσο  αυτό  είναι  κωμικό  ή   τραγικό,   άλλο   τόσο   είναι   τραγικό   ότι   πολλοί   προσπαθούν  σήμερα  να  πολεμήσουν  τον  σοσιαλισμό  με  τον  λιμπεραλισμό.  Μπερδεύονται   μάλιστα   και   οι   ίδιοι,   για   το   αν   είναι   liberal   ή  libertarian.  Διόλου  παράλογο  θα  πουν  πολλοί,  αφού  η  αγάπη  προς   την   ελευθερία,   ο   φιλελευθερισμός,   κατάντησε   έννοια  αμφίβολης  σημασίας.    Ας   σοβαρευτούμε   όμως.   Η   γλώσσα   είναι   για   να   εκφράζουμε  με   ακρίβεια   όσα   αισθανόμαστε   και   θέλουμε   να   πούμε.   Και  ταυτόχρονα,   η   γλώσσα   καθορίζει   βαθιά   τον   τρόπο   σκέψης.  Δεν  θα  επιτρέψουμε  στην  πολιτική  να  μας  κάνει  να  ξεχάσουμε  την  έννοια  των  λέξεων.    Κλείνω   με   μία   παρατήρηση:   Οι   λοιποί   Ευρωπαίοι   δεν   έχουν  δική  τους  λέξη  για  το  «egoism»,  αλλά  κι  εμείς  δεν  έχουμε  λέξη  για  το  νόημα  που  δίνουν  οι  Εγγλέζοι  στη  λέξη  «practician».  Και  δίνουμε  αρνητικό  περιεχόμενο  στη  λέξη  «συμβιβασμός».  Δεν  καταλαβαίνουμε  ότι  ο  συμβιβασμός  είναι  η  βάση  των  φιλιών,  των  συμμαχιών,    των  συνεργασιών,  ακόμη  και  του  γάμου  …    Αλλά  και  η  «Δημοκρατία»  είναι  ένα  ακόμη  μεγάλο  δάνειο  της  γλώσσας  μας  προς  τη  Δύση.  Όπως  και  η  «φιλοσοφία».    Θα  κατηγορήσουμε  τους  σύγχρονους  Έλληνες  γιατί  θέλουν  να  έχουν  γνώμη  και  άποψη  για  όλα;  Δεν  καταλαβαίνουμε  ότι   το  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    100    

αντίθετο  θα  ήταν  παράλογο;  Το  να  είμαστε  δημοκράτες,  το  να  θέλουμε  να  φιλοσοφούμε  για  όλα,  δεν  είναι  επιλογή.  Έτσι  μας  γέννησε  η  μάνα  μας  …  Φταίει  η  γεωγραφία;  Φταίει  το  κλίμα;  Ο  ήλιος,  ο  γαλανός  ουρανός,  η  θάλασσα;  Ότι  κι  αν  φταίει,  δεν  το  διαλέξαμε.  Έτσι  γεννηθήκαμε,  έτσι  θα  πεθάνουμε,  ας  μάθουμε  λοιπόν  να   ζούμε  με  αυτό  και  να   το  χρησιμοποιούμε  σωστά.  Και  να  μην  ξεχνάμε  ότι  υπάρχει  και  άλλη  λέξη  που  δανείσαμε  στη  Δύση:  Η  λέξη  «λογική».  Ας  την  κάνουμε  εργαλείο  χρήσιμο  για  τη  σκέψη  μας,  για  τη  ζωή  μας.    Οι   πράξεις   μας,   δημοκρατικές   και  φιλοσοφημένες,   ας   είναι  πρώτα  απ’  όλα  λογικές.  Όλα  τα  προβλήματα  έχουν  λύση  και  όχι  μόνο  μία.  Με  λογική,  με  διάλογο,  με  ψυχραιμία,  οι  λύσεις  βρίσκονται.  Ελεύθερη  σκέψη  αλλά  και  σκέψη  λογική  …      Χωρίς   μεγάλα   λόγια   και   χωρίς   να   σφαζόμαστε.   Είναι   εύκολο  αυτό;  Όσο  εύκολο  το  να  αλλάζεις  συνήθειες  3.000  ετών.  Όταν  (στην  Ανδρομάχη   του  Ευριπίδη)   τσακώνεται  ο  Πηλέας  με   τον  Μενέλαο,  παρεμβαίνει  ο  χορός  (η  κοινή  λογική)  λέγοντας:  «Οίμοι,  καθ’  Ελλάδα  ως  κακώς  νομίζεται»18      

                                                                                                                         18  (Αλίμονο,  πόσο  το  κακό  αυτό  συνηθίζεται  στην  Ελλάδα)    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    101    

Φαντασία  –  Εργατικότητα    Δύο   αρετές   που   θεωρούνται   συχνά   αντίθετες.   Όπως   λέει   η  επιστήμη,  η  μία  σχετίζεται  με  το  ένα  ημισφαίριο  και  η  άλλη  με  το  άλλο  του  εγκεφάλου  μας.  Και  όμως,  οι  δύο  μαζί,  οδηγούν  στη  δημιουργικότητα.   Τι  πιο  λογικό;   Τι  πιο  λογικό  από   το  ότι  πρέπει   να   χρησιμοποιούμε   ολόκληρο   το   μυαλό   μας,   και   τα  δύο  ημισφαίρια;    Αξιοποιώντας  τη  λογική  και  τη  φαντασία,  ο  Δημόκριτος  μίλησε  για  το  «άτομο»,  το  βασικό  συστατικό  της  ύλης.  Και  άνοιξε  έτσι  έναν   μεγάλο   δρόμο   στην   επιστημονική   σκέψη,   που   χιλιάδες  χρόνια  μετά,  χάρη  στην  λογική  αλλά  και  τον  πειραματισμό,  και  μετά   από   εκατομμύρια   εργατοώρες,   έφτασε   στην   διάσπαση  του   ατόμου   και   στην   παραπέρα   εξερεύνηση   της   ύλης.   Χωρίς  τις  εργατοώρες  αυτές,  θα  μέναμε  ακόμη  στις  αρχαίες  εικασίες  του  Δημόκριτου.      Τι  μας  λέει  αυτό;  Μας  λέει  πολύ  απλά  ότι  δεν  αρκεί  η  σκέψη  και  η  φαντασία.  Ότι  δίπλα  στην  αμφισβήτηση  των  ιδεών,  που  κάποια   στιγμή   φαίνονται   ξεπερασμένες,   πρέπει   να   σταθεί   η  πρακτική  απόδειξη  των  νέων   ιδεών,  μέσα  από  πειράματα,   τα  αποτελέσματα   των   οποίων   θα   είναι   αναμφισβήτητα.   Χωρίς  αυτά,  η  κάθε  αλήθεια  θα  παραμένει  μία  «ιδέα».    Ο   Έλληνας   έχει   φαντασία.   Ζωηρή   και   δημιουργική.   Αλλά   δεν  τα  πάει  καλά  με  την  επίμονη  αναζήτηση  αποδείξεων.  Δεν  μας  προσβάλω  αν  πω  ότι  δεν  τα  πάμε  καλά  με  την  εργατικότητα.  Αν  και  για  να  είμαι  ακριβής,  πρέπει  να  το  διατυπώσω  αλλιώς:  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    102    

Σε   έναν   Γερμανό,   λες   «δούλευε»   και   δουλεύει.   Δεν   ρωτάει  αυτόν   που   έδωσε   την   εντολή   γιατί   την   έδωσε.   Στον   Έλληνα  πρέπει   πρώτα   να   εξηγήσεις   γιατί   πρέπει   να   το   κάνει.   Αν   το  κάνεις   αυτό,   αν   δηλαδή   τον   πείσεις   για   το   αποτέλεσμα,   αν  ξοδέψεις  ώρες  για  να  του  δώσεις  κίνητρο,  θα  δουλέψει  πολύ  περισσότερο   και   πιο   σκληρά   από   τον   Γερμανό.   Αλλά   πρέπει  πρώτα  να  ξέρει  το  «γιατί».    Ο  Γερμανός  έχει  τα  δικά  του  προτερήματα.  Είναι  πειθαρχικός,  ορθολογιστής,  λάτρης  της  οργάνωσης  και   της  μεθοδικότητας,  οπαδός   της   απόδειξης   δια   του   πειραματισμού.   Έλληνες   και  Γερμανοί,   κατά   βάθος   συμπαθούνται   και   αλληλοεκτιμούνται.  Επειδή   ο   ένας   βλέπει   στον   άλλον   αυτό   που   του   λείπει.   Και  παρ’   όλο   που   ο   καθένας   εκτιμά   βαθιά   τις   δικές   του   αρετές,  ταυτόχρονα   εκτιμά   και   τις   αρετές   του   άλλου,   αυτές   που   ο  ίδιος   στερείται.   Ξέρουν,   ότι   αν   μπορούσε   να   δημιουργηθεί  ένας  λαός  που  να  συνδυάζει  και  τα  δύο,  θα  ήταν  ο  τέλειος.    Ίσως  εκεί  να  βρίσκεται  το  μυστικό  επιτυχίας  των  Αμερικανών.  Η  κοινωνία   τους  ανταμείβει   και   τα  δύο:  Και   τη  φαντασία  και  το  πείραμα.  Και  τη  σκέψη  και  την  εργατικότητα.      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    103    

Φταίνε  οι  πολίτες;  Μας  ψέκασαν;    Συνηθίζουμε  να  λέμε  ότι  "οι  κυβερνώντες  είναι  ανάλογοι  των  κυβερνωμένων".  Ισχύει.  Παραλείπουμε  όμως  το  ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ:  -­‐   Ότι   οι   κυβερνώντες   είναι   μεν   ανάλογοι   των   κυβερνωμένων  αλλά  οφείλουν  να  είναι  πολύ  καλύτεροι  από  αυτούς  (γι'  αυτό  άλλωστε  εκλέγονται  και  δεν  ορίζονται  με  κλήρο).  -­‐   Ότι   αυτό  ΔΕΝ   ισχύει   για   τους   κυβερνώντες   των   τελευταίων  ετών,  και  πολύ  περισσότερο  για  τους  σημερινούς.  Αυτοί,  όσα  ελαφρυντικά  και  αν  τους  δώσουμε,  είναι  πολύ  χειρότεροι  από  τον   μέσο  όρο   των  πολιτών,   για   να  μην  πω   κι   από   την   γιαγιά  μου  που  ήταν  αγράμματη,  αλλά  ήξερε  από  νοικοκυριό.    Ας   σταματήσουμε   λοιπόν   να   αυτομαστιγωνόμαστε   και   να   τα  ρίχνουμε  όλα  στους  κυβερνώμενους.  Ιδίως  όταν  ζούμε  σε  ένα  σύστημα  που   ενισχύει   τους  ήδη   (εν   ενεργεία)   πολιτικούς   και  εμποδίζει   με   πολλούς   τρόπους   τον   απλό   πολίτη   να   εισέλθει  στην  πολιτική.   Διότι,   ο   "απλός  πολίτης"   δεν   έχει   συνήθως   τα  οικονομικά  μέσα  και  την  προβολή  από  τα  ΜΜΕ  που  έχει  ο  εν  ενεργεία  Βουλευτής  ή  Υπουργός.      Ούτε   μπορεί   ο   πολίτης   να   κατηγορηθεί   γιατί   δεν   συμμετέχει  περισσότερο  σε  κάποιο  κόμμα,  όταν  αυτά  είναι  ΑΡΧΗΓΙΚΑ  και  επικρατεί  πλήρως  ο  παραγοντισμός.  Ας  μην  φορτώνουμε  στον  πολίτη   τις   αμαρτίες   ενός   πολιτικού   συστήματος,   όπως   αυτό  οικοδομήθηκε  και  επεκτάθηκε  στα  τελευταία  30  χρόνια.    Στο  σχολείο,  δεν  φταίνε  οι  μαθητές  όταν  δεν  καταλαβαίνουν  τι  λέει  ο  δάσκαλος.  Φταίει  ο  δάσκαλος.  Που  ίσως  έχει  εξαιρετική  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    104    

μόρφωση,  αλλά  κακή  μεταδοτικότητα.  Ή  απλά,  δεν  λαμβάνει  υπ'  όψιν  το  επίπεδο  των  μαθητών  του.  Και  προσπαθεί  να  τους  μάθει  ολοκληρώματα  ενώ  λείπουν  βασικές  γνώσεις  άλγεβρας.    Το  χειρότερο  είναι,  όταν  ο  δάσκαλος  κατηγορεί  τους  μαθητές  του.  "Εγώ  τους  τα  είπα  όλα,  κι  αυτοί  δεν  κατάλαβαν  τίποτα."    Αυτή   τη   φράση,   ελαφρώς   παραλλαγμένη   ("ο   Χ.   τα   είπε   όλα,  εδώ   και   χρόνια,   αλλά   κανείς   δεν   τον   άκουσε")   την   ακούμε  πολύ  συχνά  και  στην  πολιτική.  Και  αντί  να  προβληματιστούμε  μήπως  ο  Χ.  δεν  ήταν  «καλός  δάσκαλος»,  ψάχνουμε  να  βρούμε  σε  τι  φταίνε  οι  «μαθητές».  Οι  κακοί  μαθητές  γίνονται  «κακοί  ψηφοφόροι»,  που:  -­‐   Είναι  ψεκασμένοι   (χαρακτηρισμός   που   προσβάλλει   και   δεν  ταιριάζει   σε   «μαθητή»   που,   επειδή   «αγνοεί   τα   βασικά»,   δεν  καταλαβαίνει  τον  δάσκαλο  και  παρατάει  το  «σχολείο»).  -­‐  Έχουν  συμφέροντα  (αυτό  ακολουθείται  από  απίθανα  σχόλια,    δεν  στέκονται  με  απλή  αριθμητική,    όπως  «κάθε  βολεμένος  ΔΥ  επηρεάζει  και  άλλους  3-­‐4  ψηφοφόρους»,  λες  και  ο  άνεργος  ή  ο  ιδιωτικός  υπάλληλος  δεν  μπορεί  να  επηρεάσει  κανέναν).  -­‐  Είναι  βλάκες.  Σιγά  ρε  επαΐοντες,  που  μην  πείθοντας  κανέναν,  στο   τέλος   θα   μας   λέτε   και   για   πεφωτισμένη   δεσποτεία   (ήδη  κάποιοι  βολεύονται  με  το  να  αυτοχαρακτηρίζονται  «ελιτιστές»  αφού  βέβαια  πίστεψαν  ήδη  και  ότι  αποτελούν  μέρος  της  ελίτ.    Αν  ο  καθηγητής  Πανεπιστημίου,  πάει  σε  ένα  Δημοτικό  Σχολείο  να  διδάξει  μακροοικονομία,   τα  παιδιά  θα   τον  αγνοήσουν  και  θα   το   ρίξουν   στο   παιχνίδι.   Αλλά   θα   ακούσουν   έναν   «καλό  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    105    

δάσκαλο»,  που  ξέρει  να  μιλάει  σε  παιδιά,  ακόμη  και  αν  αυτά  που  θα  τους  πει  για  οικονομία  είναι  εντελώς  λανθασμένα  ...    Καταλάβατε  τι  θέλω  να  πω;  Ή  να  το  πω  λιγότερο  μεταφορικά;    Δεν  φταίει  ο  ψηφοφόρος,  αγαπητοί  σοφοί  των  κομμάτων,  αν  εσείς   τον  σνομπάρετε  και  δεν   τον  πλησιάζετε  καν,   τρέμοντας  την  απόρριψη.  Ή  αν   εσείς   δεν   μάθατε   να   τα   λέτε   απλά,   κάτι  που  ίσως  οφείλεται  στο  ότι  ούτε  εσείς  καταλάβατε  τι  λέτε.    «Όσα   δεν  φτάνει   η   αλεπού   τα   κάνει   κρεμαστάρια».   Αλλά   με  τις  παροιμίες  δεν  τα  πάτε  καλά.  Παραείναι  «λαϊκές».    Και   προσβάλλοντας   τον   ψηφοφόρο,   τον   σπρώχνετε   εσείς   οι  ίδιοι  στα  άκρα  ή  σε  Λεβέντηδες.  Αν  μη  τι  άλλο,  αυτοί   ξέρουν  να  του  δείξουν  περισσότερο  σεβασμό.    Η  συνωμοσιολογία  (όταν  δεν  είναι  βίτσιο  ή  επάγγελμα),  συχνά  δεν   είναι   τίποτε  άλλο  παρά  μία  σειρά   λογικών  συλλογισμών,  όσο  παράλογο  και  αν   είναι  ή  μοιάζει   το   τελικό  συμπέρασμα.  Με   τις   συνωμοσιολογίες   είχε   ασχοληθεί   και   ο   Πλούταρχος,  που  έλεγε  ότι  είναι  δύσκολο  να  συναντήσεις  άνθρωπο  που  να  μην   πιστεύει   σε   μύθους   ή   συνωμοσίες.   Τόσο   παλιό   είναι   το  πρόβλημα.  Η  καλοπροαίρετη  συνωμοσιολογία  δεν  είναι  τίποτε  άλλο,   παρά  η  προσπάθεια  αυτού  που  δεν   γνωρίζει   γεγονότα  και  καταστάσεις,  να  εξηγήσει  όσα  βλέπει,  με  μία  ιστορία  που  να   έχει   αρχή   και   τέλος.   Ίσως   και   να   έχει   κοινή   ρίζα   με   την  μυθολογία.  Μη  μου  πείτε  ότι  πχ  η  θεωρία  των  chemtrails  σας  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    106    

φαίνεται   πιο   ακραία   από   τους   χιλιάδες   μύθους   για   το   πώς  φτιάχτηκε  ο  κόσμος.      Ας   αντιμετωπίζουμε   κάθε   φίλο   και   γνωστό   που   πιστεύει   σε  θεωρίες   συνωμοσίας,   με   καλοπιστία.   Θα   απαιτηθεί   μεγάλη  υπομονή,   αν   θέλουμε   να   τον   βοηθήσουμε   να  αποβάλλει   την  πλάνη   του,   αλλά   το   αποτέλεσμα   αξίζει,   θα   έχουμε   έναν   νέο  φίλο.   Κάθε   αντίθετη   συμπεριφορά,   θα   (του)   αποδεικνύει   ότι  είμαστε  αλλαζόνες  (και  τελικά  παράλογοι).      Επιτρέψτε   μου   να   κλείσω,   με   δύο   ακόμη   αποφθέγματα   του  Πλουτάρχου,  που  θεωρώ  ιδιαίτερα  χρήσιμα,  για  τις  πολιτικές  μας  αναλύσεις,  αλλά  και  για  την  πολιτική  μας  δράση19:      «Δεν   υπάρχει   τίποτε   πιο   δύσκολο   από   το   να   κατευθύνεις  άνθρωπο   που   ευτυχεί,   ενώ   είναι   πάρα   πολύ   εύκολο   να  επιβληθείς  σε  άνθρωπο  που  ατύχησε.»      «Ακόμα  κι  ένα  νεύμα  από  ένα  πρόσωπο  που  εκτιμάται,  έχει  περισσότερη  δύναμη  από  χίλια  επιχειρήματα  ενός  άλλου.»            

                                                                                                                         19   Ο   Πλούταρχος   ήταν   ιστορικός,   βιογράφος,   δοκιμιογράφος   και  πρεσβύτερος   των   ιερέων   του  Απόλλωνα   στο  Μαντείο   των   Δελφών,  δηλαδή   υπεύθυνος   για   την   ερμηνεία   των   χρησμών   της   Πυθίας.   Το  αξίωμα   αυτό   κράτησε   για   29   έτη,   ως   τον   θάνατό   του.   Άρα,   ήξερε  πολλά  και  το  μυαλό  του  δούλευε  ...  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    107    

Η  τριλογία  της  Οικονομίας  

(Ελευθερία  –  Μείωση  φόρων  –  Κοινωνικό  κράτος)    Η  Ελλάδα  δεν  μπορεί  να  βασίζεται  σε  δανεικά  και  οι  πλούσιοί  της  πρέπει  να  πάψουν  να  τρέφονται  από  το  κράτος,  βάζοντας  εμπόδια   σε   κάθε   έναν   που   θεωρούν   ότι   επιβουλεύεται   την  «πρωτοκαθεδρία»  τους.    Ελεύθερη  οικονομία  σημαίνει  να  έχει  ο  καθένας  την  ευκαιρία  να  βελτιώσει  τη  θέση  του,  χωρίς  περιττά  εμπόδια.  Ο  πλούτος  δεν  πρέπει   να  προκαλεί   ζήλεια  αλλά  άμιλλα.  Μόνο  έτσι  πάει  μπροστά  η  κοινωνία.  Ισότητα  στις  ευκαιρίες,  ισότητα  απέναντι  στον  Νόμο,  όχι  ισότητα  στη  μιζέρια.    Και  οι  φόροι  πρέπει  να  είναι  λογικοί.  Όσο  μεγαλύτεροι  είναι,  τόσο   εμποδίζουν   την   ανάπτυξη.   Αυτά   είναι   γνωστά.   Δεν   θα  ανακαλύψουμε   τον   τροχό,   έχει   ήδη   ανακαλυφθεί.   Η   φράση  κλειδί   είναι   «χαμηλή   φορολογία   =   περισσότερα   έσοδα».   Ο  Φορολογικός  Νόμος,  όπως  κάθε  Νόμος,  πρέπει  να  είναι  απλός  και  σαφής.  Για  να  ξέρει  ο  κάθε  πολίτης  τα  δικαιώματα  και  τις  υποχρεώσεις  του.      Και  είναι  εντελώς  αδιανόητη  η  κατασπατάληση  των  φόρων  για  μικροπολιτικές   σκοπιμότητες,   για   εξαγορά   συνειδήσεων   και  ψήφων.   Οι   φόροι   πρέπει   να   καλύπτουν   την   λειτουργία   ενός  ευέλικτου   κράτους,   που   θα   διασφαλίζει   την   άμυνα   και   την  εφαρμογή   του   Νόμου,   που   θα   παρέχει   μόρφωση,   υγεία   και  βασική  κοινωνική  πρόνοια  και  ασφάλιση  στους  πολίτες.    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    108    

Και   οι   «κοινωνικές   παροχές»;   Η   ικανοποίηση   των   «δίκαιων  αιτημάτων»;  Η  λέξη  κλειδί  είναι  «νοικοκύρεμα».    Ο  νοικοκύρης  δεν  ξοδεύει  τα  χρήματά  του,  με  βάση  το  τι  έχει  ανάγκη.  Οι  ανάγκες  δεν  έχουν  όρια.  Ο  νοικοκύρης  ξοδεύει  με  βάση  το  τι  του  περισσεύει.  Κι  εγώ  χρειάζομαι  ένα  καινούργιο  αυτοκίνητο.  Αλλά  θα  το  πάρω  όταν  περισσεύουν  τα  χρήματα.      Καταλάβατε;  Φυσικά  και  καταλάβατε.  J        

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    109    

Τι  είναι  η  ελευθερία;    Μπορεί   κανείς   να   απαντήσει   με   βάση   την   «Διακήρυξη   των  Δικαιωμάτων  του  Ανθρώπου  και  του  Πολίτη»,  του  φωτισμένου  αυτού  κειμένου  που  μας  κληροδότησε  η  Γαλλική  Επανάσταση:    

Ø Ελευθερία  σημαίνει   το   να  μπορεί   να  πράττει   το   κάθε  άτομο   οτιδήποτε   δεν   βλάπτει   άλλο  άτομο.  Η   άσκηση  των  φυσικών  δικαιωμάτων  κάθε  ανθρώπου  θέτει  σαν  όριο  το  σημείο  εκείνο,  από  το  οποίο  αρχίζει  η  άσκηση  των   ιδίων   δικαιωμάτων   για   το   άλλο   άτομο.   Το   όριο  αυτό  καθορίζεται  μόνον  από  το  Νόμο.  (Άρθρο  4)  

Ø Ο   Νόμος   μπορεί   να   απαγορεύσει   μόνο   ότι   είναι  επιζήμιο  για  την  κοινωνία.  Ότι  δεν  απαγορεύεται  από  το   Νόμο   θεωρείται   επιτρεπτό   και   δεν   μπορεί   σε  κανέναν   να  επιβληθεί   να   κάνει   κάτι  που  δεν  ορίζεται  από  το  Νόμο.  (Άρθρο  5)  

Ø Η   εξασφάλιση   των   δικαιωμάτων   του   ανθρώπου   και  του  πολίτη  κάνει  αναγκαία   την  ύπαρξη  μιας  κρατικής  εξουσίας.   Άρα   αυτή   η   εξουσία   έχει   θεσπιστεί   για   το  καλό   όλων   και   όχι   για   την   ιδιωτική   ωφέλεια   αυτών,  στους  οποίους  έχει  ανατεθεί.  (Άρθρο  12)  

Ø Για   τη   συντήρηση   της   κρατικής   εξουσίας   και   για   τα  έξοδα   της   διοίκησης,   μια   κοινή   συνεισφορά   είναι  αναγκαία.   Η   συνεισφορά   αυτή   πρέπει   να   είναι  κατανεμημένη  με  δικαιοσύνη  στους  πολίτες,  ανάλογα  με  τις  δυνατότητές  τους.  (Άρθρο  13)  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    110    

Ø Η   κοινωνία   έχει   το   δικαίωμα   να   ζητήσει   ευθύνη   από  κάθε  δημόσιο  λειτουργό  για  τον  τρόπο  που  άσκησε  το  λειτούργημά  του.  (Άρθρο  15)  

Ø Κάθε   κοινωνία   η   οποία   δεν   έχει   εξασφαλίσει   τα  δικαιώματα  των  πολιτών  της  και  δεν  έχει  καθορίσει  με  ακρίβεια   τη   διάκριση   των   εξουσιών,   δεν   μπορεί   να  θεωρηθεί  οργανωμένη.  (Άρθρο  16)  

Ø Επειδή   η   ιδιοκτησία   είναι   ένα   απαραβίαστο   και   ιερό  δικαίωμα,   κανείς   δεν   μπορεί   να   την   στερηθεί,   παρά  μόνο   σε   περίπτωση   δημόσιας   ανάγκης   που   έχει  καθορισθεί   από   το   Νόμο   και   φυσικά   με   την  προϋπόθεση   να   καταβληθεί   προηγουμένως   στον  κάτοχο  μία  δίκαιη  αποζημίωση.  (Άρθρο  17)  

 Θα   μπορούσαμε   να   αναφέρουμε   και   άλλα   άρθρα,   όπως   και  άρθρα   από   την   «Οικουμενική   Διακήρυξη   για   τα   Ανθρώπινα  Δικαιώματα»  (ΟΗΕ  1948),  αλλά  και  ορισμούς  των  αρχαίων  μας  προγόνων.  Νομίζω  όμως  ότι  είναι  επαρκή  τα  παραπάνω.  Μόνο  όποιος  δεν  θέλει  δεν  τα  καταλαβαίνει.      Οι   περισσότεροι   τα   θεωρούμε   αυτονόητα   αυτά,   είναι   όμως  έτσι;  Στις  κοινωνίες,  τίποτα  δεν  είναι  αυτονόητο  και  τίποτα  δεν  εφαρμόζεται  από  μόνο  του.  Η  ευθύνη  μας  για   την  εφαρμογή  αυτών  των  αρχών,  είναι  αυτό  που  ξεχωρίζει  τελικά  τον  πολίτη  από   τον   πελάτη   (ή   από   τον   «ιδιώτη»,   αν   προτιμάτε,   με   την  αρχαία  Ελληνική  έννοια  της  λέξης).                

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    111    

Πειθαρχία  –  Απονομή  Δικαιοσύνης    Οι  περισσότεροι  άνθρωποι  θεωρούν  ότι  η  πειθαρχία  είναι   το  αντίθετο  της  ελευθερίας.  Και  κάποιοι,  που  προσπαθούν  να  τα  συμβιβάσουν,  λένε  ότι  η  πειθαρχία  είναι  χρήσιμη  και  για  την  προάσπιση   της  ελευθερίας.  Δεν  έχουν  άδικο:  Ο  Στρατός,  που  υπάρχει  για  την  προάσπιση  της  ελευθερίας  πρέπει  και  να  είναι  πειθαρχημένος.  Αλλά  δεν  είναι  εκεί  το  ζήτημα.    Υπάρχει  μία  φράση,  που  έχει   καρφωθεί  στο  μυαλό  μου,  από  τότε  που  έκανα  θητεία  στην  Πολεμική  Αεροπορία:  «Βάση  της  πειθαρχίας  είναι  η  άνευ  συγγνώμης  τιμωρία».  Η  φράση  αυτή,  συνδυαζόταν   και   με   το   ότι   η   πειθαρχία   θεωρείτο   ως   βασική  αρετή  του  στρατευμένου.  Ας  την  αναλύσουμε:    Κατ’   αρχήν,   επειδή   πολλοί   παρεξηγούν   τη   φράση   αυτή,   θα  τονίσω  ότι  δεν  περιέχει  κανένα  επίθετο  μπροστά  από  τη  λέξη  «τιμωρία».  Δεν  λέει  «αυστηρή  τιμωρία»  ή  κάτι  ανάλογο.  Είναι    επομένως   εύλογο   να   υποθέσουμε   ότι   εννοεί   μία   αναλογική  και   δίκαιη   τιμωρία:   Δίκαιη  ως   προς   την   ενοχή,   ανάλογη   του  παραπτώματος  και  αντιστρόφως  ανάλογη  του  προτέρου  βίου  του  ενόχου.  Και  τιμωρία  είναι  ακόμη  και  η  ποινή  με  αναστολή.    Με   σεβασμό   στις   παραπάνω   επεξηγήσεις,   κάθε   παράπτωμα  πρέπει   να   τιμωρείται,   άμεσα   κατά   το   δυνατόν.   Για   τον   απλό  λόγο   ότι   η   ατιμωρησία   συνήθως   οδηγεί   σε   ακόμη   βαρύτερο  παράπτωμα.  Να  σε  μαλώσω  σήμερα   για   να  μη  σε  φυλακίσω  αύριο.   Να   σε   μαλώσω  που   πήρες   5   ευρώ  από   το   πορτοφόλι  της  μαμάς,  να  σου  εξηγήσω  γιατί  αυτό  ήταν  λάθος,  παρά  να  το  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    112    

πάρω   ελαφρά   και   αψήφιστα,   κάνοντας   και   ανόητο   χιούμορ,  και  αύριο  να  σε  δω  στο  εδώλιο  του  κατηγορουμένου,  επειδή  έκλεψες  ένα  κινητό.  Γιατί  όταν  έλθει  αυτό  το  αύριο,  ακόμη  και  ο  «δικαστής»  θα  βρίσκεται  σε  δίλημμα:  Να  σε  βάλει  φυλακή,  ξέροντας  ότι  μπορεί  να  αποφοιτήσεις  από  αυτήν  χειρότερος;    Στην  Ελλάδα,  που  ο  Ποινικός  Κώδικας  δεν  προβλέπει  «ποινές  κοινωνικού   χαρακτήρα»,   π.χ.   να   σε   βάλουν   να   σκαλίζεις   το  πράσινο  σε  πλατείες  για  60  μέρες,  η  κατάσταση  περιπλέκεται  περισσότερο.  Στην  πράξη,  ή  θα  αθωωθείς  επειδή  το  θύμα  της  κλοπής  δήλωσε  ότι  «ικανοποιήθηκε  πλήρως»  ή  ο  Δικαστής  θα  βάλει   μία   ποινή   εξαγοράσιμη,   που   θα   πληρώσει   ο   πατέρας  σου   και   που   ίσως   να   σε   αποθρασύνει   ή   θα   πας   φυλακή,   αν  είσαι  ένας  αβοήθητος  φουκαράς.  Δηλαδή,  είτε  η  ποινή  δεν  θα  είναι   δίκαιη   (αθώωση)   είτε   δεν   θα   είναι   διαπαιδαγωγητική  (εξαγορά)  είτε  δεν  θα  είναι  αναλογική  (φυλάκιση).    Θα  προσπεράσω  το  θέμα  πώς  χειρίζεται  σήμερα  η  Δικαιοσύνη  το  θέμα  αυτό  και  θα  προσπαθήσω  να  αναλύσω  πώς  συνδέεται  αυτό  με  την  ψυχή  και  τον  χαρακτήρα  του  Έλληνα.    Θα   έπρεπε   να   προκαλεί   εντύπωση   το   γεγονός,   ότι   ο   μέσος  Έλληνας  μπορεί  να  ζητήσει  να  κρεμαστούν  στο  Σύνταγμα  όσοι  έκλεψαν   το   Δημόσιο,   αλλά   ταυτόχρονα,   αν   πεις   να   γίνουν  περισσότερες  φυλακές,  για  να  κλειστούν  μέσα  οι  κλέφτες,  θα  αρχίσει  να  τα  μασάει.  Είτε  λέγοντας  «σιγά  μην  τους  ταΐζουμε  κιόλας»,  που  είναι  υπεκφυγή,  είτε  λέγοντας  στα  ίσα  «ε,  δεν  θα  βάλουμε  και  όλο  τον  κόσμο  φυλακή».    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    113    

Θα  έχετε  προσέξει  ότι  σε  αμερικάνικα  φιλμ  με  Δικαστήρια,  ο  κατηγορούμενος,  αν  θέλει  να  απολογηθεί,  πρέπει  να  ορκιστεί.  Σε  εμάς  δεν   ισχύει.  Ο  κατηγορούμενος  καταθέτει  «ανωμοτί»,  επειδή  η  Δικαιοσύνη  μας  θεωρεί  ότι  η  προστασία  της  ατομικής  ελευθερίας  του,  είναι  προτεραιότητα  για  τον  κατηγορούμενο,  πάνω  από  την  ψευδορκία.  Η  ατομική  ελευθερία  στη  χώρα  μας,  θεωρείται  ανώτερη  και  από  την  ίδια  τη  Δικαιοσύνη!    Όμως,  το  γεγονός  αυτό,  δεν  είναι  απλά  ένα  λάθος.  Ίσως  είναι  κάτι  βαθύτερο.  Συνδέεται  βαθιά  με  τον  σεβασμό  μας  προς  την  ελευθερία.  Του  Έλληνος  ο  τράχηλος  ζυγό  δεν  υπομένει,  ακόμη  και   αν   αναφερόμαστε   στο   λήσταρχο   Νταβέλη.   Είναι   κακό  αυτό;  Είναι,  αλλά  ταυτόχρονα  είναι  και  καλό.  Αφού  συνδέεται  με  τη  βαθύτατη  αγάπη  μας  για  ελευθερία.      Τελικά,   η   λύση   βρίσκεται   στο   να   μην   αφήνουμε   τα   άκρα   να  θριαμβεύουν.   Και   να  μην   ξεχνάμε  ότι   και   ο  Λυκούργος   και   ο  Δράκων  ήταν  επίσης  Έλληνες.  Όπως  και  ο  μέγιστος  Σωκράτης,  που   έδωσε   το   ύψιστο   παράδειγμα   υπακοής   στην   απονομή  Δικαιοσύνης.            

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    114    

Κράτος  τροφός  ή  κράτος  τρεφόμενο;    Κάποιοι  νομίζουν  ότι  το  κράτος  είναι  για  να  μας  τρέφει.  (Με  τι  άραγε;   Τι   τροφές   παράγει   ένα   κράτος;)   Και   πολλοί   θεωρούν  κακό  και  επαχθές  για  την  οικονομία  να  τρέφει  το  κράτος.  Και  οι   δύο  αυτές  απόψεις   είναι   λανθασμένες.  Αλλά  στην   Ελλάδα  της   κρατικοδίαιτης  οικονομίας  δεν   είναι  αυτό   το  μόνο   λάθος  που  κάνουμε.    Η  οικονομία  είναι  η  αγελάδα.  Αυτή  παράγει   το  γάλα  από  το  οποίο  θα  φάμε  όλοι.  Από   το  γάλα  αυτό  θα   τραφεί   και  αυτός  που   φροντίζει   κάθε   μέρα   την   αγελάδα   και   αυτός   που   την  προστατεύει.   Αυτός  που   την  φροντίζει   είναι   ο   ιδιοκτήτης   της  και   όσοι   δουλεύουν   για   αυτόν.   Αυτός   που   την   προστατεύει  είναι  το  κράτος.  Δεν  σφάζουμε  την  αγελάδα.    Το  κράτος  τρέφεται  με  φόρους.  Και  οι  φόροι  είναι  προϊόν  της  οικονομίας.   Έτσι   δουλεύει   σωστά   το   σύστημα.   Η   οικονομία  δεν  βασίζεται  στο  κράτος  για  να  τραφεί.  Αυτό  είναι  παράλογο  αλλά  και  παράνομο.  Βεβαίως,  κάποιοι  κλάδοι  της  οικονομίας  ενδεχομένως   να   έχουν   σαν   κύριο   ή   και   αποκλειστικό   πελάτη  το  κράτος.  Αλλά  ως  εκεί.  Άλλο  είναι  να  έχω  πελάτη  το  κράτος  (π.χ.  μία  εταιρεία  που  πουλάει  υλικά  σε  δημόσια  νοσοκομεία)  και  άλλο  πράγμα  ζω  από  το  κράτος  παρασιτικά,  για  υπηρεσίες  που  δεν  το  ωφελούν    (όπως  π.χ.  ένα  τηλεοπτικό  κανάλι  και  μία  διαφημιστική   εταιρεία  που  διαφημίζουν   έναν  οργανισμό   του  Δημοσίου,  που  δεν  χρειάζεται  καμία  διαφήμιση).      

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    115    

Και  επειδή  κάθε  φόρος  είναι  ποσό  που  φεύγει  και  χάνεται  από  την  οικονομία,  από  εμάς  τους  ίδιους  τους  φορολογούμενους,  και   γι’  αυτό  θα  λείψει  από  όλους  μας,   το   κράτος  οφείλει   να  ξοδεύει  τους  φόρους  που  συλλέγει  με  σύνεση,  σαν  ένας  καλός  νοικοκύρης.  Δεν  επιτρέπονται  σπατάλες.      Ακούω  «οικονομολόγους»   (η   λέξη  περιλαμβάνει  πτυχιούχους  και   μη   πτυχιούχους)   να   εξηγούν   ότι   αυξάνοντας   μισθούς   και  συντάξεις,   αυξάνεται   η   κατανάλωση   και   τελικά   αυξάνεται   το  ΑΕΠ.  Και  σκέπτομαι  ότι  ένα  παιδί  8  ετών  θα  συμφωνούσε  μαζί  τους.  Αν  αυξηθεί   το  χαρτζιλίκι   του,  θα  νομίζει  ότι  ο  μπαμπάς  έγινε  πιο  πλούσιος  (ότι  αυξήθηκε  το  οικογενειακό  ΑΕΠ).  Όμως,  ο  8χρονος  γνωρίζει  και  μερικές  αλήθειες  παραπάνω  από  τους  «οικονομολόγους».  Γνωρίζει  ότι:  1.  Αν  ξοδέψει  περισσότερα,  χάρη  στο  αυξημένο  χαρτζιλίκι,  θα  πλουτίσει  ο  περιπτεράς  και  όχι  ο  μπαμπάς  του.  2.  Αν  ο  μπαμπάς  είναι  άνεργος,  δεν  έχει  χαρτζιλίκι.  3.   Ο   περιπτεράς   παίρνει   μόνο   ευρώ   και   όχι   νομίσματα   της  Monopoly.    Ας   πει   κάποιος   στους   «οικονομολόγους»   ότι   ο   «μπαμπάς»  λέγεται   «φορολογούμενος»   και   ότι   το   «χαρτζιλίκι»   είναι   οι  «κοινωνικές  παροχές"  και  γενικότερα  οι  κρατικές  δαπάνες.  Και  ότι  αν  δε  δουλεύει  ο  «μπαμπάς»  κόβονται  όλα.  Και  αν  κόψει  άλλο  νόμισμα  ο  «μπαμπάς»  δεν  το  δέχεται  ο  «περιπτεράς».    Ίσως   τότε   καταλάβουν   τι   είναι   οι   «μεταρρυθμίσεις»   και   πώς  δουλεύει   η   «πραγματική   οικονομία».   Ότι   μεταρρύθμιση   δεν  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    116    

είναι  ανεβάζουμε   τον   κατώτερο  μισθό  και  απαγορεύουμε   τις  απολύσεις  ...    ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΛΕΦΤΟΔΕΝΤΡΟ.  Και  τίποτα  στον  κόσμο  αυτό  δεν  είναι  δωρεάν.  Ακόμη  και  αυτό  που  ένα  κράτος  αποφασίζει  να  παρέχει  δωρεάν  στους  πολίτες  του,  έχει  το  δικό  του  κόστος.    Δεν  θα  ξεχάσω  ένα  πανώ  που  είχα  δει  πριν  πολλά  χρόνια,  έξω  από   ένα   Θεραπευτήριο   του   ΙΚΑ:   «Δωρεάν   υγεία   για   όλους!»  Και  δίπλα  υπήρχε  άλλο  πανώ  με  το  σύνθημα  «Απεργούμε  για  αυξήσεις  και  καλύτερες  συνθήκες».  Και  τα  δύο  πανώ  είχαν  την  υπογραφή  του  σωματείου  των  εργαζομένων.  Δεν  είναι  τρελό;  Οι  άνθρωποι  που  πρότειναν  δωρεάν  υγεία,  οι   ίδιοι  άνθρωποι  ζητούσαν  να  αυξηθεί  το  κόστος  της!      Πλήρωνέ   με   να   σου   κάνω   δώρα   …   Πάρε   τρέλα   κόσμε,   τώρα  που  την  βάλαμε  φτηνά  …          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    117    

Φιλελευθερισμός    Τελικά  τι  είναι  ο  φιλελευθερισμός;    Για   να   τελειώνουμε   με   την   κακοποίηση   μιας   τόσο   όμορφης  αλλά   και   με   μεγάλη   πολιτική   ιστορία   λέξης,   αντιγράφω   το  λήμμα  «φιλελεύθερος»,   από   την   έγκυρη   εγκυκλοπαίδεια   του  «Πυρσού»:    «Φιλελεύθερος   είναι   ο   αγαπών   την   ελευθερίαν   ή   ο   τείνων  προς  αυτήν.    (Αντίθετο  =  συντηρητικός,  αντιδραστικός)»      Ο  Φιλελευθερισμός  είναι  μία  κοσμοθεωρία  που  απλώνεται  σε  όλα  τα  πεδία  της  ζωής  μας:  •   Στο   πολιτικό   πεδίο   υποστηρίζει   το   λιγότερο   κράτος   και   τη  μικρότερη   δυνατή   ανάμειξη   του   κράτους   στη   ζωή   των  πολιτών.  Ο  Φιλελευθερισμός  είναι  αδερφάκι  της  Δημοκρατίας  που  αντιτίθεται  σε  κάθε  μορφής  ολιγαρχία,  στον  κρατισμό  και  στην  «πεφωτισμένη»  δεσποτεία.  •  Στο  οικονομικό  πεδίο,  στηρίζει  την  ιδιωτική  πρωτοβουλία,  το  δικαίωμα   στην   ιδιοκτησία   και   την   ελευθερία   της   οικονομίας,  αφήνοντας   στο   κράτος   μόνο   τον   ρόλο   του   επόπτη   και   του    διαιτητή.   Αντιτίθεται   στο   σοσιαλισμό   (κομμουνιστικό   ή   όχι),  στην  κρατικοποίηση  των  αγαθών,  στο  κράτος  παραγωγό,  στον  παρεμβατισμό  στην  οικονομία  και  στα  μονοπώλια  (ιδιωτικά  ή  κρατικά).  •   Στο   κοινωνικό   πεδίο,   υποστηρίζει   την   ελεύθερη   ανάπτυξη  της   προσωπικότητας   των   ανθρώπων   και   την   εξασφάλιση   σε  όλους   ενός   μίνιμουμ   επιπέδου   διαβίωσης   και   αξιοπρέπειας,  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    118    

με   ειδική   μέριμνα   του   κράτους   υπέρ   των   αδυνάτων.   Και   με  αυτή  την  έννοια  αντιτίθεται  στην  υποχρεωτική  συλλογικότητα,  στην   υποτίμηση   του   ατόμου   και   των   δικαιωμάτων   του   και  στην  καθοδήγηση  ή  τον  κοινωνικό  αποκλεισμό  κάποιας  τάξης  ή  ομάδας  ανθρώπων.    •  Στο  πνευματικό  πεδίο,  υποστηρίζει  την  ελευθερία  απόψεων  και  ιδεών,  την  ελεύθερη  επιλογή  τρόπου  ζωής,  το  διάλογο,  τον  προοδευτισμό,   το  δικαίωμα  στη  μόρφωση,   το  δικαίωμα  στην  ιδιαιτερότητα  και  τη  συνεχή  αναθεώρηση.  Και  αντιτίθεται  στο  δογματισμό,   στο   συντηρητισμό,   στο   σκοταδισμό,   στη  λογοκρισία,  στην  ιδεοληψία,  στο  σωβινισμό  και  το  ρατσισμό.    Ξεχάστε  για  λίγο  τι  νομίζετε  ή  τι  έχετε  ακούσει  και  πείτε  μου  τι  από  αυτά  δεν  σας  θυμίζει  αρχαία  Ελλάδα;    Ξεχάστε  βιβλία  και  σύγχρονους  φιλοσόφους  ή  σοφιστές.  Είναι  τόσο  αρχαία  έννοια,  όσο  και  η  αγάπη  προς  την  Ελευθερία  και  τη  Δημοκρατία,  οι  δύο  βασικές  αξίες  του  Ελληνισμού  εδώ  και  χιλιάδες  χρόνια.    Γι’   αυτό   και   αποτελεί   ανοσιούργημα   και   τυμβωρυχία   να  εμφανίζονται  σήμερα  άλλες  ερμηνείες  που  θα  μας  κάνουν  να  ξεχάσουμε  και   τη   γλώσσα  που  μιλούμε  …  Δεν  υπάρχει   λόγος  να  αφαιρέσουμε  μία  τόσο  όμορφη  λέξη  από  το  λεξιλόγιό  μας,  προς   χάριν   των   σοφιστών   του   σύγχρονου   κρατισμού   και   των  άκρων.          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    119    

Δημόσιο  ή  ιδιωτικό;    Κλασσικό  σημείο  αντιπαράθεσης  στην  εποχή  μας  αλλά  και  μία  ακόμη   μεγάλη   πλάνη.   Έχοντας   απηυδήσει   από   την   κακή  λειτουργία  του  δημόσιου  τομέα,  φτάνουμε  να  πιστεύουμε  ότι  αν  ιδιωτικοποιηθούν  όλα,  θα  είναι  καλύτερα.  Μεγάλη  πλάνη.    Πριν   30   και   χρόνια,   καλοκαιράκι,   παραλία,   διάβαζα   για   να  περάσει  η  ώρα  ένα  βιβλίο  τσέπης,  ένα  «Bell».  Δεν  θυμάμαι  το  θέμα   ή   τον   τίτλο,   αλλά   μου   έχει   μείνει   από   τότε   μία   φράση  από   το   βιβλίο   αυτό.   Στο   οποίο   κεντρικοί   ήρωες   ήταν   ένας  Σερίφης  μίας  Αμερικανικής  κωμόπολης  και  ένας  φίλος  του  που  ήταν  στέλεχος  σε  μεγάλη  πολυεθνική  εταιρεία.  Η  φράση  ήταν:  «Τον   ζήλευε   για   την   σιγουριά   του   ιδιωτικού   τομέα!»   Αν   δεν  καταλάβατε,  ζήλευε  ο  Σερίφης  αυτόν  που  δούλευε  σε  ιδιωτική  εταιρεία  για  την  μονιμότητα!    Η   λύση   βρίσκεται   στο   «τα   του   Καίσαρος   τω   Καίσαρι»  …  Ναι,  ξέρω,   το   έγραψα   ξανά   αυτό,   αλλά   δεν   πειράζει.   Επανάληψις  μήτηρ  μαθήσεως.    Το  κράτος  υπάρχει  για  να  υπάρχουμε  …  Αν  η  φράση  αυτή  σας  φαίνεται   χαζή   ή   απλοϊκή,   αντιπαραβάλετέ   τη   με   την   φράση  «το  κράτος  υπάρχει  για  να  υπάρχει».      Το   κράτος   είναι   εκεί   για   να   διασφαλίζει   και   να   υπηρετεί   την  εύρυθμη  λειτουργία  μίας  κοινωνίας,  για  να  φροντίζει  να  έχουν  όλη   πρόσβαση   στην   παιδεία   και   την   υγεία,   για   να   βοηθάει  όσους   αφήνει   η   κοινωνία   αβοήθητους   και   φυσικά   για   να  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    120    

φυλάει   τα   σύνορα,   διασφαλίζοντας   την   ειρήνη   αλλά   και   τα  συμφέροντα  της  χώρας.    Στο  μεγαλύτερο  κράτος  του  κόσμου,  οι  ΗΠΑ,  δεν  είναι  κρατικά  ούτε  τα  εργοστάσια  όπλων  ούτε  οι  εταιρείες  ηλεκτρισμού  και  ύδρευσης  ούτε  τα  μεγάλα  Πανεπιστήμια  και  Νοσοκομεία  ούτε  καν  οι  Πυροσβεστικές  υπηρεσίες.      Μιλάμε  για  «στρατηγικό  ρόλο»  της  ΔΕΗ  και  αγνοούμε  μάλλον  ότι   το   1940   δεν   δυσκολεύτηκε   η   πολεμική   προσπάθεια   της  χώρας   από   το   γεγονός   ότι   υπήρχαν   700   (ναι   επτακόσιες   !)  εταιρείες  παραγωγής  ηλεκτρισμού  ή  από  το  ότι  τα  εργοστάσια  παραγωγής  πολεμοφοδίων  (πχ  ΠΥΡΚΑΛ)  ήταν  ιδιωτικά.      Ξέρετε   τι   θα  ήταν  πρόβλημα;   Το  μονοπώλιο   είναι  πρόβλημα.  Και  αυτό   ισχύει  εξ   ίσου,  είτε  μιλάμε  για  δημόσια  είτε  μιλάμε  για  ιδιωτικά  μονοπώλια.    Όσο   για   κρατικές   εταιρείες   που   παράγουν   αγαθά.   Καλύτερα  να   τις   ξεχάσουμε   για   πάντα.   Οι   εταιρείες   αυτές   είναι   για   να  παράγουν  όχι  για  να  προσλαμβάνουν  ημετέρους.  Η  παραγωγή  απαιτεί   ευελιξία   και   ανθρώπους   με   γνώση.   Δεν   γίνεται   με  άνωθεν  εντολές.      Το  λάθος  αυτό  το  πληρώσαμε  ακριβά  και  πλέον  πρέπει  να  μας  έγινε  μάθημα.          

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    121    

Ο  πλούτος    «Κάλλιο   πλούσιος   και   υγιής,   παρά   φτωχός   και   άρρωστος»  λέγαμε   κάποτε   αστειευόμενοι,   παραλλάσσοντας   την   γνωστή  παροιμία  προς  το  ευδαιμονέστερο  …    Όχι  δεν  θα  μιλήσουμε  για  το  αν  ο  πλούτος  βοηθά  στο  να  ζούμε  καλύτερα,  αυτό  ας  το  σκεφθεί  όποιος  θέλει  να  ζει  πλούσια.  Θα  μιλήσουμε  για  το  αν  ωφελείται  ο  μη  πλούσιος  από  την  ύπαρξη  πλουσίων.   Και   ξέρετε   κάτι;   Εμείς   οι   Έλληνες   δεν   περιμέναμε  να  γεννηθεί  ο  Άνταμς,  ο  Μαρξ,  ο  Χάγιεκ  ή  ο  Φρίντμαν  για  να  μάθουμε   την   απάντηση.  Μας   την   είχε   δώσει   πριν   από   2.500  χρόνια  ο  μεγάλος  Αριστοφάνης:    Λέει  ο  Αριστοφανικός  ήρωας  Χρεμύλος  (σχολιάζοντας  το  ότι  ο  Πλούτος  είναι  τυφλός  και  δεν  βλέπει  σε  ποιον  πηγαίνει):  «…  Πολλοί  απ’  τους  ανθρώπους  που  είναι  κατεργαρέοι,  έχουνε    πλούτη  που  με  αδικίες  τα  μάζεψαν.  Κι  άλλοι  πολλοί  που  είναι  τιµιότατοι,  δυστυχούν  και  πεινούνε  …»  Και  η  Πενία,  απαντάει  σ’  αυτόν  και  τον  φίλο  του  Βλεψίδημο:  «…  Αν   γινόταν  αυτό  που   ζητάτε   εσείς,   σύντροφοι   οι   δυο   σας  στη  φλυαρία  και  στην  τρέλα,  δεν  πιστεύω  να  είναι  για  το  καλό  σας.   Γιατί   αν   ο   Πλούτος   ξαναϊδεί   πάλι   και   μοιράσει   ίσα  κοµµάτια   τον   εαυτό   του,   ούτε   τέχνη,   ούτε   εφεύρεση   καμμιά  θα  μελετούσε  κανείς  απ’  τους  ανθρώπους.  Κι  όταν  τα    χάσετε  αυτά  τα  δύο,  ποιος  θα  θελήσει  να  κάνει  τον    χαλκουργό  ή  το  ναυπηγό  ή  να  ράβει  ή  να  φτιάχνει  τροχούς  …  ή  να  θερίσει  της    ∆ηούς  τον  καρπό,  αν  σας  είναι  εύκολο  να  ζείτε  αργοί,  παραµε-­‐λώντας  όλα  αυτά;»  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    122    

Αν  ο  Αριστοφάνης  ξαναζούσε  σήμερα,  θα  έβλεπε  τι  πήγαμε  να  κάνουμε  και  θα  έγραφε   ξανά   τα   ίδια,  αλλάζοντας  πολύ  λίγες  λέξεις:  Πιθανότατα  θα  έλεγε:  «Αν  διοριστείτε  όλοι  στο  Δημόσιο  και  περιμένετε  να  παράγουν  για  εσάς  οι  μετανάστες,  στα  εργοστάσια  και  στα  χωράφια,  στο  τέλος  ούτε  εργοστάσια  θα  έχετε  ούτε  ναυπηγεία  ούτε  μαγαζιά  ούτε  βιοτεχνίες  ούτε  χωράφια  …»    Η  φτώχια  και  η  στέρηση,  ισχυρίζεται  η  Πενία  στο  έργο,  είναι  το  βασικό   κίνητρο   για   τη   δημιουργία   και   τον   Πολιτισμό   και   τις  Τέχνες,  ενώ  ο  Πλούτος,  μοιρασμένος  ίσα,  παράγει  μαλθακούς  και  διεφθαρμένους  πολίτες.    

 

   Όμως,   ας   επανέλθουμε   στο   ερώτημα   κι   ας   απαντήσουμε   με  όρους   πιο   σύγχρονους.   Το   «κοινωνικό»   κράτος   δεν   ζει   χωρίς  έσοδα.  Δεν  υπάρχει   λεφτόδεντρο.   Και   τα   έσοδα   του   κράτους  λέγονται  φόροι.  Φόροι,  όπως  φόρος  εισοδήματος,  φόροι  όπως  φόρος   κατανάλωσης,   όχι   φόροι   όπως   χαράτσι,   τον   γνωστό  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    123    

κεφαλικό  φόρο  που  επέβαλλαν  οι  Οθωμανοί  σε  όσους  ήθελαν  να  έχουν  το  κεφάλι  στον  ώμο  τους  …  Φόρος  χωρίς  πλούτο  δεν  υπάρχει.  Ο  πλούτος  φορολογείται  όχι  ο  αέρας  που  ανασαίνει  ο  άνεργος  …  Όποιος  δεν  μπορεί   να   το   καταλάβει  αυτό,  αλλά  και   όποιος   νομίζει   ότι   το   κράτος  μπορεί   να   ξοδεύει   χωρίς   να  έχει  έσοδα,  ας  δει  την  απάντηση  στην  παρακάτω  εικόνα.    

   Αλλά  ας  πάμε  λίγο  παρακάτω,  θίγοντας  ένα  θέμα  που  ενοχλεί.  Τους  πλούσιους.  Είναι  αλήθεια  ότι  όσο  οι  Έλληνες  συμπαθούν  και  συμπαθούσαν  πάντα  τον  πλούτο,  τόσο  αντιπαθούσαν  και  αντιπαθούν  τους  πλούσιους.      Παραλλάσσοντας   τη   γνωστή  παροιμία  θα   έλεγα  «τον  πλούτο  πολλοί  ηγάπησαν,  τους  πλουσίους  ουδείς».  Λες  και  γίνεται  να  υπάρχει   το   ένα  δίχως   το  άλλο.   Δεν   γίνεται,   όπως  δεν   γίνεται  να  περνάμε  πιο  καλά  αν  ψοφήσει  και  ο  γάιδαρος  του  γείτονα.    Δεν   λέω   ότι   η   αντιπάθεια   στους   πλούσιους   είναι   εντελώς  αδικαιολόγητη,  σε  μία  χώρα  που  ο  παράνομος  πλουτισμός  και  οι   κρατικοδίαιτοι   πλουτοκράτες   έγιναν   κανόνας.   Στη   χώρα  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    124    

αυτή,  κάποτε  ο  πλούσιος  λεγόταν  νοικοκύρης  και  άρχοντας.  Τώρα   λέγεται   εκμεταλλευτής   και   απατεώνας   και   μιζαδόρος  και  λαμόγιο  …    Αλλαγές  στη  γλώσσα  που  συμβαδίζουν  με  τις  αλλαγές   στα   ήθη.   Θα   αφήσουμε   να   συνεχιστεί   αυτή   η  κατάσταση;  Τόσο  δύσκολο  είναι  να  έχουμε  και  πλούσιους  και  νομιμότητα;   Αλλάξαμε   τόσο   που   πιστέψαμε   ότι   ο   μόνος  τρόπος   για   να   πλουτίσεις   είναι   με   το   ΛΟΤΤΟ   ή   με   κομπίνα;  Πάει  ο  νοικοκύρης;    Ας   το   ξεκαθαρίσουμε.   Έχουμε   καπιταλισμό   και   οι   πλούσιοι  πρέπει  να  αποτελούν  την  άρχουσα  τάξη.  Έτσι  λένε   τα  βιβλία.  Και  έτσι  γίνεται  σε  όλες  τις  πλούσιες  χώρες.  Και  θέλετε  και  ένα  «μυστικό»   που   θα   σας   συνταράξει;   Στην   Ελλάδα   δεν   έχουμε  πλούσιους.  Οι   πιο   πλούσιοι   Έλληνες   ζουν   στο   εξωτερικό.   Και  κανένας  πλούσιος  Έλληνας  (από  αυτούς  που  μένουν  εδώ)  δεν  περιλαμβάνεται  στους  500  πιο  πλούσιους  αυτού  του  κόσμου.  Τυχαίο;   Καθόλου.   Οι   δικοί   μας   πλούσιοι   μάλλον   πιστεύουν  στην  παροιμία  «κάλιο  πρώτος  στο  χωριό  σου  παρά  δεύτερος  στην  πόλη».  Το  αποτέλεσμα;    Αυτός   που   στην   Ελλάδα   θεωρείται   πολύ   πλούσιος,   στις   ΗΠΑ  θα  λεγόταν  σκέτο  πλούσιος.  Μεσοαστός  …      Πόσοι   Έλληνες   αστοί   έχουν   μεγαλύτερη   περιουσία   από   τον  30χρονο  Mark  Zuckerberg   (τον   ιδρυτή  του   facebook);  Και  δεν  σας   ρωτώ   για   τον   πλουσιότερο   άνθρωπο   του   κόσμου,   τον  συνομήλικό   μου   Bill   Gates   της  Microsoft   ή   για   τον   μακαρίτη  Steve   Jobbs   της   Apple.   Όλοι   αυτοί   είναι   αυτοδημιούργητοι,  που   ξεκίνησαν   από   ένα   γκαράζ,   ασχολούμενοι   μόνο   με   το  

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    125    

προϊόν  που  ήθελαν  να  φτιάξουν  και  όχι  με  τη  γραφειοκρατία.  Ας  φτάσουμε  όμως  στο  συμπέρασμα.      Αν   δεν   αφήσουμε   τον   κόσμο   να   δουλέψει   και   να   πλουτίσει,  μην  περιμένουμε  προκοπή.  «Αφήστε  τον  κόσμο  να  δουλέψει»  αυτό  θα  έπρεπε  να  είναι  το  σύνθημα,  σε  μία  χώρα  που  δεν  θα  επέτρεπε   (με  βάση   τους   ισχύοντες   νόμους)   στους  παραπάνω  (Bill  Gates  κλπ)  να  ξεκινήσουν,  αν  ζούσαν  εδώ.  Πρώτα  θα  τους  στέλναμε   να   γραφτούν   στον   ΟΑΕΕ,   στο   Επιμελητήριο,   στο  ΓΕΜΗ,  στη  ΔΟΥ,  να  μας  φέρουν  χαρτί  από  τον  πατέρα  τους  ότι  τους  παραχωρούν  το  γκαράζ,  να  πάρουν  άδεια  από  το  Δήμο,  την  πολεοδομία  και  τον  παπά  της  Ενορίας,  κι  αν  τα  είχαν  όλα  αυτά,  πάλι  θα  βρίσκαμε  κάτι  ακόμη  να  τους  ζητήσουμε.    Έχουμε  ρεκόρ  ανεργίας.  Πώς  περιμένουμε   να  βρουν  δουλειά  τόσοι  άνεργοι  αν  δεν  ανοίξουν  δουλειές;  Μήπως  με  τις   ξένες  επενδύσεις;   Γιατί,   είδατε   τους   επενδυτές   να   κάνουν   ουρά;   Ή  ψάχνουμε  για  κορόιδα  που  θα  έρθουν  να  επενδύσουν  σε  μία  χώρα  που  η  νομοθεσία  περί  επενδύσεων  αλλάζει  κάθε  δίμηνο  και  κανείς  δεν  ξέρει  τι  ισχύει  σήμερα  και  τι  θα  ισχύει  αύριο;    Ας   αφήσουμε   τον   κόσμο   να   δουλέψει.   Και   να   δημιουργήσει.  Και   να  πλουτίσει.  Ο  πλούτος   είναι   το   πιο   ισχυρό   κίνητρο   για  ανάπτυξη.      Και   οι   νόμοι   να   τηρούνται   αυστηρά.  Αυστηρότατα.   Γιατί   δεν  θέλουμε   πλούσιους   λαμόγια.   Θέλουμε   πλούσιους   έντιμους  και  νοικοκύρηδες.          

   

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    126    

Βιβλιογραφία    

1. Βεντήρης   Γεώργιος,   «Η   Ελλάς   του   1910-­‐1920»,   Εκδό-­‐σεις  «Πυρσού  Α.Ε.»,  Αθήνα  1931  

2. Γεωργελές  Φώτης,   «Κρυμμένες   αλήθειες   και  ψεύτικα  διλήμματα»,  Εκδόσεις  «Μεταίχμιο»,  Αθήνα  2013  

3. Σαράντος  Καργάκος,  «Μέγας  Αλέξανδρος  ο  άνθρωπος  φαινόμενο»,  τρίτομη  έκδοση  εφημερίδας  «Realnews»,  Αθήνα  2014  

4. Φώτης  Σαραντόπουλος,  «Ελληνική  Τριλογία»,  Εκδόσεις  «ΝΙΔΑ»,  Αθήνα  2014  

         

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    127    

 

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    128    

 

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    129    

                           Φώτης  Μ.  Σαραντόπουλος                «Ελληνική  Τριλογία»                  Σελ.    130