1

ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ ΔΘΛΗΜΘΑΘΑ ΗΚΕΙΤΡΟΜΘΙΗ ΕΦΗΛΕΡΘΔΑ

2ος ΧΡΟΝΟΣ ΑΡ.ΦΥΛΛΟΥ : 12 ΙΟΥΛΗΣ 2015

"Επι της αυρίου εκίνησαν και ήλθαν στην Λιοδώραν,

το παρεπόταμον του Αλφέως ολόρθα εκατεβαίναν

στην Ίσοβαν εδιάβηκεν αλλάγι από τους Τούρκους,

το μοναστήρι εκάψασιν, εδε αμαρτία που εγίνη."

Χρονικόν του Μορέως, στ. 4669-4672.

Κρίση και πολιτικό σύστημα (Α΄ Μέρος)

Ως μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές του έθνους μας

είναι αυτές που διανύουμε αυτόν τον καιρό. Άφρονες

πολιτικές και άστοχοι χειρισμοί του πολιτικού μας

συστήματος έχουν δημιουργήσει μια δύσκολη

κατάσταση σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας με

αποτέλεσμα να μην μπορούμε να ανταποκριθούμε

στους δανειστές μας που όλο και περισσότερο

σφίγγουν την θηλιά του χρέους γύρω από τον λαιμό

αυτής της δύσμοιρης Ελλάδας με τους άφρονες

πολιτικούς και τους ανένταχτους πολίτες σε πρότυπα

οργανωμένου κράτους.

Σήψη και παρακμή, σήψη και παρακμή!

Σήψη ονομάζουμε το σύνολο των μεταβολών, που

είναι αποτέλεσμα γενικευμένης φλεγμονώδους

αντίδρασης του ανθρώπινου οργανισμού σε διαφόρους

παράγοντες (βακτηριδια, ιούς, μύκητες, παράσιτα).

Είναι αυτό που λέμε σαπίζει, λιώνει, καταρρέει

εσωτερικά και εξωτερικά..

Εδώ και μερικά χρόνια, παρακολουθούμε άναυδοι,

σιωπηλοί, λίγο έως πολύ οργισμένοι, γενικώς

έκπληκτοι, και τελικά εξουθενωμένοι, κάποιους

πολιτικούς αστέρες, να εμφανίζονται βουτηγμένοι στη

διαφθορά (που οδηγεί εκ του ασφαλούς στη σήψη

διάλυση και στο θάνατο, ηθικό και σωματικό).

Η σήψη του πολιτικού μας συστήματος είναι καθολική,

καθώς παρακολουθείς τους καυγάδες των

κυβερνητικών:

Οι μεν, ορκίζονται ακλόνητη πίστη και κυρίως

δηλώνουν υποταγή στα πορίσματα μελετών για τις

επιπτώσεις της επιστροφής στη δραχμή, κατά

παραγγελία σε σύμβουλους αμφίβολης ηθικής.

Συγχρόνως υποκύπτουν και στις πιο παράλογες

αξιώσεις της εκδικητικής συνέλευσης των συνδίκων

της ελληνικής πτώχευσης.

Οι δε, κόβουν τις φλέβες τους για τον ακριβώς

αντίθετο λόγο και μας λένε ότι όλα θα πάνε καλά αν

απαλλαχτούμε από το ευρώ, ισχυριζόμενοι ότι θα

απαλλαχτούμε μαζί κι από τον βραχνά, τρομάρα τους.

Όλα θα πάνε καλά, μας λένε, χωρίς να εξηγούν

περισσότερα κι ας μας έχουν τυλίξει όλους μας, μαζί

με το δημόσιο χρέος μας σε μια κόλα χαρτί που γράφει

πάνω-πάνω: «Αγγλικό Δίκαιο» -κι όταν στην Ελλάδα

σήμερα δεν παράγεται ούτε βίδα!

υνέχεια στην σελίδα 3

ΑΓΡΟΣΙΚΑ

«Από τη μύγα ξύγκι» προσπαθούν να βγάλουν οι

κυβερνώντες με την υπερφορολόγηση των αγροτών,

αφού η φοροδοτική ικανότητα των επαγγελματιών του

αγροτικού χώρου έχει τα τελευταία χρόνια εξαντληθεί.

Αυτό φανερώνει, μεταξύ άλλων, η μείωση στο γεωργικό

εισόδημα, χωρίς σε αυτό να υπολογίζονται οι

επιδοτήσεις, σε ποσοστό 50% το χρονικό διάστημα από

το 1996 μέχρι το 2015, δηλαδή μέσα σε μια μόλις

εικοσαετή περίοδο.

1. Η φορολογία για το καθαρό φορολογητέο αγροτικό

εισόδημα που αποκτήθηκε το 2014 (φορολογική δήλωση

2015) παραμένει στο 13%.

2. Με τροπολογία που πέρασε στην Βουλή των

Ελλήνων τον Μάιο του 2015 (Ν. 4328), μειώθηκε η

προκαταβολή φόρου στο 27,5% από το 55% που

προέβλεπε ο Νόμος 4172 του 2013. Με την συμφωνία που

ψηφίστηκε στις 14/8 καταργείται το 27,5% και επιστρέφει

στο 55% όπως προέβλεπε ο νόμος του 2013.

3. Στην ίδια τροπολογία προβλεπόταν αφορολόγητο

επιδοτήσεων έως 12.000 ευρώ, για πρώτη φορά

νομοθετημένο, καθώς ο Ν.4172 του 2013 προέβλεπε

φορολόγηση επιδοτήσεων από το πρώτο ευρώ. Το

αφορολόγητο των επιδοτήσεων μέχρι 12.000 ευρώ

εξακολουθεί να ισχύει.

4. Προβλέπεται η σταδιακή εξίσωση του φόρου στο

αγροτικό πετρέλαιο.

5. Αυξήθηκε ο ΦΠΑ στα γεωργικά εφόδια από το 13%

στο 23%. Αυτό δεν επηρεάζει το κόστος παραγωγής

άμεσα, σε όσους αγρότες τηρούν βιβλία εσόδων – εξόδων

γιατί ο ΦΠΑ εισροών –εκροών συμψηφίζεται. Δημιουργεί

όμως ένα ζήτημα ρευστότητας σε βάρος του παραγωγού

γιατί είναι διαφορετική η περίοδος αγορών από αυτή των

πωλήσεων.

6. Τον Οκτώβριο θα ξεκινήσει μια συζήτηση για τα

αγροτικά εισοδήματα του φορολογικού έτους 2016 και

2017. Στην συμφωνία προτείνεται να αυξηθεί ο φόρος

εισοδήματος στο 20% και 26% αντίστοιχα.

7. Σχετικά με την ασφάλιση των αγροτών,

προβλέπεται η διαμόρφωση των ασφάλιστρων να

γίνεται σε συνάρτηση με το εισόδημα. Είναι πέρα για

πέρα ψευδές ότι συζητείται η εξίσωση ασφάλιστρων με

τον ΟΑΕΕ ή άλλο ταμείο.

2

ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ

ΑΛΗ ΜΟΤΛΑ

Ιστορικό Διήγημα υπό Αγ. Σσελάλη

( Ολυμπικά Φρονικά 1970)

Του εφάνη περίεργο,παράξενο.

Οι φωνές πλήθαιναν και δυνάμωναν.

- Έρδε Πετρόμπεη με Μανιατένε<..Ζορμπάδες

και χαϊνιδες!...

Εσηκώθη παραξενεμένος ο Αγάς κι εβγήκε στον

εξώστη.

- Τι είναι βρε;<Τι τρέχει;<

- Λαός πολύς, Αλή αγά μου, στα βουνά!...

- Μην είναι λάγια πρόβατα; Μην είναι γκιόσα

γίδια;

- Είναι σημαίες Κλέφτικες και είναι των

Ελλήνων.

- Μην είναι μπαϊράκια Τούρκικα, μην έρχεται ο

πασάς μας;

- Είναι σημαίες με σταυρούς, κατάσπρες και

γαλάζιες<

- Έ, είναι οι ραγιάδες μας και θα γυρεύουνε

ιγκράμ, αλάφρωμα της δεκατιάς<

Κείνη την στιγμή βροντερή φωνή από την κορφή του

Άγιο-Λιά ετάραξε τα πέργυρα και τις καρδιές των

Τούρκων.

-«Ώωωωω ρε μπάρμπ’ Αγγελή Ζερμπίνη< Έεεε

καπετάν Αγγελή-Βώβοοοο<.Έφτασε ο

Κολοκοτρώνης και ο Νικηταράς<Ήρθε ο

Πετρόμπεης με όλους τους Μανιάτες<.Ελάτε να

συναγρηκηθήτε<».

Και μια ομοβροντία τράνταξε τον τόπο κι έκανε του

Φαναρίτες Τούρκους να σκύψουν τρομαγμένοι<

Μια ανατριχίλα διαπέρασε τον Αλή Μουλά. Στο

άκουσμα, στο όνομα τον συνεπήρε η θύμηση, που

τόσα χρόνια μέσα του κοιμάται και ξυπνάει. Η ματιά

του εστράφη γεμάτη πίκρα κι αγωνία στα βουνά, στο

Λύκαιο. Κι ο νους του πέταξε στη Δέλγα, στο χωριό

του, στις πηγές της Νέδας. Η ψυχή του γέμισε στοργή

και νοσταλγία. Αναθυμήθη.

Κι αυτός, οκτώ χρονών παιδί, έβοσκε τα γίδια στις

πλαγιές κι έπαιζε φλογέρα ξένοιαστο. Κι ήταν – εδώ

και τριάντα χρόνια- στο πανηγύρι της Παναγιάς του

Σεπετού, στην όχθη του Κελάδου. Το είχε ταμένο η

μάνα του. Το στόλισε, το πήρε και το πήγε. Εκεί το

είδε ο Κορμπάς-αγάς του Φαναριού. Πανόμορφο και

ωριόκορμο. Εστάθη και το καμάρωνε. Κι ευθύς το

αρπάζει από της μάνας του την αγκαλιά, πετάει στα

πόδια της ένα κεμέρι με φλουριά να σταματήσει τον

οδυρμό και τον δαρμό της, και το επήρε, το έκλεισε

στο σαράγι του.

Σπάραξε η μάνα. Γέλασε ο Κορμπάς.

-Ζουρλή, δε θέλεις να γίνει αφέντης το παιδί σου;

-Κάλλιο να το ιδώ νεκρό, παρά σουλτάνο

τουρκεμένο<

-Καλά τι μάνα είσαι σύ;

Αγά μου, βγάλε και πάρε την καρδιά μου, ρίχτη να τη

φάνε τα σκυλιά σου κι άφησε το παιδί μου να πάει

στον πατέρα του.

Γούρλωσε τα μάτια από απορία και θυμό ο

μουρτάτης. Και είπε και την έδιωξαν. Πήρε τα όρη

σκούζοντας, έφτασε ξέφρενη, ξέψυχη στο Δέλγα κι

έπεσε στην αγκαλιά τα’ αντρός της. Έκαμε ώρα να

συνέλθει και να το ξεστομίσει. Την έπνιγε ο κόμπος

στο λαιμό.

-Γυναίκα!...Το παιδί;<

-Το άρπαξε ο Κορμπάς αγάς του Φαναριού<

Ως το ξεστόμισε, άρπαξε τα’ αρματά του ο Αγγελής ο

Βώβος κι έτρεξε, ανέβη στη Ζακούκα κι έκραξε.

-¨Ωωωω ρε Κορμπάκη αγά του Φαναριού<Στείλε μου

το παιδί, τι θα σε φάει το φίδι<

Άκουσε, ξεράθηκε στα γέλια ο αγάς κι όυτ’ έδωσε

απόκριση. Από τα΄’οτε εβγήκε ο Βώβος στο κλαρί κι

όπου άκουγαν οι τούρκοι τη φωνή του τους έπιανε

κρύος ιδρώτας.Κι όπου πιά πήγαινε ο Κορμάγας

έπαιρνε συνοδεία δυνατή.

Το παιδί το έκλεισε ο αγάς στο σαράγι του. Το

στόλισε, το καλολόγισε, το είχε σα δικό του. Όλοι το

αγάπησαν στο Φανάρι. Άστραφτε το μάτι του και

ροδοκοκκίνιζε το μάγουλό του, που ήταν καϊμός για

τις Τουρκοπούλες, ζήλια στα τουρκόπλα. Έπιανε βόϊδι

μανιασμένο απ’ την ουρά και το κράταγε στον τόπο.

Κι όταν άρχιζε το τραγούδι, έλεγες να μη σταμάταγε

ποτέ. Σα ν’ άκουγες κοτσίφια να λαλούνε. Κείνο στην

αρχή ούτ’ ένοιωθε, ούτε ήξερε. Χάζευε μέσα στους

πολυτελέστατους οντάδες του μεγαλόπρεπου

σαραγιού του πάμπλουτου Κορμπά. Ευραινόταν με τα

στολίδια, με τα καλούδια, τα σερπέτια, τα

πεντανόστιμα φαγιά, τις πεντάγλυκες χανούμισες,

που του έπαιζαν με τον ταμπουρά τους αμνέδες με

λιγωμένα μάτια και κορμιά λαχταριστά.

Σιγά-σιγά με τον καιρό, το έφερε στα νερά του ο

Κορμπάς. Το πλάνεψε, τα’ αλλαξοπίστισε, το έκαμε

παιδί του. Το έλεγε Αλή Μουλά, Δελγιώτη. Κί όλοι το

έλεγαν Μπούλουρα- ωραίον. Μα απ’ όλους πιο πολύ

το αγάπησε η Εμινέ, η κόρη του Κορμπά. Του χάρισε

όλες τις χαρές, του έκαμε όλες τις χάρες. Κι ο Γιάννης

τα΄Αγγελή του Βώβου από τη Δέλγα, το βοσκόπουλο

του Λυκαίου, έγινε «μπεόπουλο». Το μπούκουρο, το

όμορφο του Φαναριού.

Συμπάθησε τούτους τους ανθρώπους που τον

χαϊδευαν, τον λάτρευαν, τον στόλιζαν, μέσα σε τούτα

τα σαράγια και τα χάδια, ανάμεσα στα πλούτη και το

αφεντηλίκι, αφέντης.

Σέλος Β΄Μέρους

3

---------------------------------------------------

ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ

ΜΠΙΣΖΙΜΠΑΡΔΑΙΪΚΕ ΜΟΡΥΕ

ΓΡΗΓΟΡΗ Π. ΚΟΤΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ

( 1923 – 25/11/2012 )

Ο Γρηγόρης ήταν το μοναδικό παιδί

του Παναγιώτη Κουτσογιαννάκη, ο

οποίος ήταν γνωστός με το παρα-

τσούκλι Γρηγορόπουλος = γιος του

Γρηγόρη, με την Φωτούλα

Σπυροπούλου η οποία απεβίωσε νωρίς αφήνοντας τον

μικρό Γρηγόρη ορφανό. Μεγάλωσε με τον πατέρα του

που ξαναπαντρεύτηκε την Γεωργούλα Μπαντούνα,

και τα αδέρφια του Θανάση, Αννιώ, Γιάννη, Ασήμω και

Βασίλω. Μεγάλη οικογένεια και η ζωή δύσκολη για τον

μικρό Γρηγόρη που αναγκάστηκε να βγει στην

βιοπάλη της ζωής, όπως άλλωστε συνέβαινε με τις

περισσότερες οικογένειες του χωριού, και να

απασχοληθεί με την καλλιέργεια της γης αλλά και τις

οικοδομικές εργασίες. Παντρεύτηκε την Φωτούλα

Ηρακλή Ζέρβα και απέκτησε μαζί της τον Παναγιώτη,

την Γεωργία, τον Ηρακλή, την Ντίνα, τον Φώτη και τον

Κώστα. Καλός οικογενειάρχης και δουλευταράς,

απέκτησε μια αξιοσέβαστη περιουσία μέσα από την

ενασχόλησή του με την οικοδομή και το εργαστήριο

που διατηρούσε ως μαραγκός. Στον κάμπο απέκτησε

τμηματικά μεγάλη έκταση στον χώρο που διατηρούσε

μύλο και λιτρουβιό ο νουνός του, Διαμαντόπουλος από

του Ζάχα, με την Τσεμπερούλα να δυσχεραίνει την

πρόσβαση σε αυτά τα χωράφια κατά τους χειμερινούς

μήνες που «κατέβαζε» πολλά νερά.

Επί πολλά χρόνια συνεταιρίζονταν με τον Ηλία Ζέρβα

και πολλές οικοδομές τόσο στου Μπιτζιμπάρδι, όσο και

σε όμορα χωριά φέρουν την υπογραφή τους.

Πρόλαβε να γνωρίσει εγγόνια και δισέγγονα τα οποία

συμπλήρωσαν τον ήδη επιτυχημένο βίο του μπαρμπα-

Γρηγόρη. Άνθρωπος καλοσυνάτος και της εκκλησίας

δεν έδωσε ποτέ λαβή για σχόλια και δεν είχε ποτέ

αντιπαραθέσεις με τους συγχωριανούς του. Το ήθος

του και η τιμιότητά του ήταν απαράμιλλα ενώ και για

πολλά έτη είχε εκτελέσει χρέη επιτρόπου στην

εκκλησία του χωριού μας. Απεβίωσε το 2012, πλήρης

ετών, και όλοι θα θυμόμαστε τον καλοσυνάτο και

πράο μπαρμπα-Γρηγόρη ως μια γλυκιά ανάμνηση.

υνέχεια από σελίδα 1.

Ακόμα απ τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας το

φαινόμενο της διαφθοράς χαρακτήριζε με την

παρουσία του τον πολιτικό ξεπεσμό.

Συμφωνώ, όμως τόση σήψη( σαπίλα, βρωμιά,

αποσύνθεση, ποταπότητα, αναλγησία, και φυσικά

βλακεία) δεν έχει ξανα-πρωταγωνιστήσει στο

ελληνικό θέατρο του παραλόγου,

τα τελευταία 30 χρόνια<

Τις φωτογραφικές τροπολογίες που χαρίζουν φόρους

σε εφοπλιστές, συχνότητες σε καναλάρχες και

εκατομμύρια σε λαθρεμπόρους καυσίμων δεν τις

έχουν δει; Ενενήντα τροπολογίες κατατέθηκαν την

τελευταία ημέρα λειτουργίας της Βουλής και τελικά

πέρασαν οι σαράντα δύο, στο τσακ γλιτώσαμε την

παράδοση των δασών στους καταπατητές. Για τη

δικογραφία με τον μεγαλόσχημο βουλευτή της Ν.Δ.

που φέρεται να πουλούσε 7.000 ευρώ την επερώτηση

σε μεγαλοεπιχειρηματίες δεν έχει πάρει τίποτα το

αυτί τους;

Τα προαναφερθέντα ούτε τα είδαν ούτε τα άκουσαν οι

παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Τα υπουργεία που

έταξε στο διάγγελμά του ο Σαμαράς σε όσους

βουλευτές ψηφίσουν Πρόεδρο αποκλείεται να μην τα

είδαν. Μάτι βγάζουν τα ιπτάμενα υπουργεία, οι

τυφλοί ανέβλεψαν και οι κωφοί άκουσαν φωνή

Κυρίου. Αυτός κι αν είναι ο ορισμός της σήψης και της

παρακμής: Πολιτική εξαγορά μέσω πρωθυπουργικού

διαγγέλματος.

Από πάνω από τα κεφάλια μας επικρεμάμενοι σαν τη

δαμόκλειο σπάθη, οι «θεσμοί» που δεν νοιώθουν την

παραμικρή ανάγκη να απολογηθούν για τις αστοχίες

μιας πενταετίας πειραματισμών στου κασίδη του

ραγιά το κεφάλι και για τις λανθασμένες εκτιμήσεις

τους που κάνουν το βάρος της ελληνικής διάσωσης

των γαλλογερμανικών τραπεζών, όλο και

επαχθέστερο. Ούτε υπάρχει από ελληνικής πλευράς

ουδείς να τους εγκαλέσει, τους «θεσμούς», για την

ανυπολόγιστη καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι

οικτρές αποτυχίες τους στον πυρήνα της κοινωνίας

μας.

Η οικονομική κατοχή βρίσκεται σε εξέλιξη κι όλοι

εμείς, βγάζομε ο ένας το μάτι του αλλουνού -κι ο

λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

«Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν σ' αυτόν τον

τόπο.

την εξουσία πάντοτε οι φαύλοι. Κι'αν φανεί κάποιος

μια μέρα έντιμος, σε δέκα μέρες σκαρτεύει. Φέρνεις

άλλον, βγαίνει χειρότερος»

ΑΡΙΣΟΦΑΝΗ (Εκκλησιάζουσες στίχοι 174-179)

Η αφαλαρίδα

4

Υπεύθσνος: Γιώργος Η. Ζέρβας

Επικοινωνία: 6932620202 210/5766374

e-mail: zervasgeorge72@gmail.com

zervasgeorge@rocketmail.com

Ένησπο μη κερδοζκοπικού ταρακηήρα

ΛΠΘΤΖΘΛΠΑΡΔΘ

Η ΗΛΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ (ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ) Μεγάλη φιλία διατηρούσε ο μυθικός ήρωας και με τον

Κένταυρο Φόλο.

Ο ευγενής Κένταυρος της Πελοποννήσου ήταν γιος του

Σειληνού και της Νύμφης Μελίας. Εκ διαδοχής από τον

προπάππου του ήταν φύλακας της οιναποθήκης των

Κενταύρων, το οποίο τους είχε προσφέρει ο θεός Διόνυσος,

με εντολή να το φυλάξουν και να το ανοίξουν μόνο όταν

εμφανιστεί ο Ηρακλής. Ο Ηρακλής πήρε την εντολή από

τον Ευρυσθέα να κάνει τον τρίτο άθλο του, να συλλάβει

δηλαδή ζωντανό τον Ερυμάνθιο κάπρο, που ζούσε στο όρος

της Λαμπείας, Ερύμανθο.

Ο κάπρος κατάστρεφε τις περιοχές τις Ψωφίδος (στην

Αρκαδία) και της Λασιώνας (στην Ηλεία).Ο Ηρακλής

πέρασε πρώτα από τη σπηλιά του Φόλου, προκειμένου να

πάρει πληροφορίες σχετικά με το ζώο. Ο Φόλος έτρωγε

ωμό κρέας όπως όλοι οι Κένταυροι, αλλά για να

ευχαριστήσει τον Ηρακλή του προσέφερε ψητό. Ο Ηρακλής

ζήτησε κρασί, αλλά όταν ο Φόλος θυμήθηκε την επιθυμία

του Διόνυσου, δίστασε να ανοίξει το πιθάρι φοβούμενος

τους άλλους Κενταύρους.

Κατόπιν προτροπής του Ηρακλή άνοιξε το πιθάρι με το

χιλιόχρονο κρασί και του έδωσε να πιεί σε ασημένιο

κύπελλο. Η ευωδιά του παλιού δυνατού κρασιού απλώθηκε

γρήγορα στις ρεματιές και στο δάσος. Ο φόβος του δεν

άργησε να επαληθευτεί. Τα δέντρα έτριζαν, καθώς οι

Κένταυροι έφταναν στην σπηλιά για να το αρπάξουν. Ο

Φόλος κρύφτηκε από το φόβο του, ενώ ο Ηρακλής ρίχτηκε

στη μάχη μαζί τους, στην προσπάθειά του να

αντιμετωπίσει όντα, τα οποία έχοντας μητέρα τη Θεά

Νεφέλη είχαν ταχύτητα αλόγου, υπερβολική δύναμη

δισώματων θηρίων, ανθρώπινη λογική και εμπειρία.

Άλλοι του επιτίθενται έχοντας σαν όπλα μεγάλα ξύλα,

άλλοι με μεγάλες πέτρες, άλλοι με μεγάλες λαμπάδες από

τα καμένα δέντρα και άλλοι με φοβερά τσεκούρια. Στη

μάχη τους βοηθούσε όμως και η Νεφέλη, ρίχνοντας

καταρρακτώδη βροχή για να γλιστράει ο Ηρακλής, τη

στιγμή που οι Κένταυροι είχαν τέσσερα πόδια. Η μάχη

ήταν φοβερή. Ο Ηρακλής έδιωξε αρχικά τον Άγχιο και τον

Άγριο, πετώντας τους δαυλούς που φώτιζαν τη σπηλιά. Με

τα φαρμακερά βέλη που είχε βάψει από το αίμα της

Λερναίας Ύδρας, τους σημάδευε και τους κτυπούσε με το

ρόπαλο. Τους καταδίωξε μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας. Τους

περισσότερος τους εξόντωσε ενώ οι υπόλοιποι πέθαναν

από την πείνα. Μερικοί Κένταυροι (όπως ο Νέσσος,

Όμαδος, Ευρυτίων κ.α.) διέφυγαν.

Κατόπιν, ο Ηρακλής επανήλθε στη Φολόη, όπου βρήκε το

φίλο του Φόλο να πεθαίνει, μιας και στην προσπάθεια του

να θάψει τους συγγενείς Κενταύρους, επιχείρησε να

περιεργαστεί ένα βέλος, που προηγουμένως θαύμαζε.

Αυτό του διέφυγε και τον τραυμάτισε στο μεγάλο δάχτυλο

του δεξιού ποδιού του και έτσι από το δηλητήριό του, πέθανε.

Τότε λοιπόν, ο Ηρακλής τον έθαψε μεγαλοπρεπώς στην

περιοχή που σκοτώθηκε και για να τον

περιοχή που σκοτώθηκε και για να τον τιμήσει

έδωσε στο δάσος και στην περιοχή το όνομα Φολόη.

Ο τάφος στο Αντρώνι Ηλείας κοντά στην θέση

Κροϋφίκου λέγεται ότι είναι του Κένταυρου Φόλου.

Κατόπιν, ο ήρωας έφυγε να κυνηγήσει τον

Ερυμάνθιο Κάπρο.

Ο αυτόματος μηχανισμός αφετηρίας των

ιπποδρομιών στους Ολυμπιακών Αγώνων στην

Αρχαία Ολυμπία.

Στο έκτο βιβλίο του έργου «Ελλάδος περιήγησις»,

«Ηλειακά Β΄», ο Παυσανίας ασχολείται ιδιαίτερα με

την περιγραφή της Ολυμπίας και των Ολυμπιακών

Αγώνων, που διεξάγονταν σ' αυτήν. Στο κεφάλαιο

20 περιγράφει το Ολυμπιακό στάδιο και τον

ιππόδρομο, για τον οποίο αναφέρει: «Περνώντας το

στάδιο, όπου κάθονται οι ελλανοδίκες, υπάρχει ο

χώρος του ιπποδρόμου και η αφετηρία των αλόγων.

Η αφετηρία αυτή έχει το σχήμα της πλώρης ενός

πλοίου με το έμβολο στραμμένο προς το διάδρομο...

Στην άκρη τον εμβόλου βρίσκεται ένα δελφίνι

φτιαγμένο από χαλκό και προσαρμοσμένο πάνω σε

ξύλινο δοκάρι...

Σε κάθε Ολυμπιάδα κατασκευάζεται από άψητους

πλίνθους ένας βωμός, επιχρισμένος εξωτερικά με

κονίαμα, τοποθετημένος περίπου στη μέση της

πλώρης. Πάνω στο βωμό βρίσκεται χάλκινος αετός,

με απλωμένα σε όλο τους το μήκος τα φτερά του. Ο

Αφέτης, ο υπεύθυνος για την εκκίνηση των άλογων,

βάζει σε κίνηση το μηχάνημα (μηχάνημα είναι και

αρχαίος όρος), που βρίσκεται μέσα στο βωμό. Και

είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να κάνει τον

αετό να αναπηδά και να πετάγεται τόσο ψηλά, που

να γίνεται ορατός από τους θεατές, ενώ

(ταυτόχρονα) το δελφίνι πέφτει στο έδαφος».

(Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 6, 20, 10).Ο

Παυσανίας αναφέρει ρητά πως: «Ο Κλεοίτας, γιος

του Αριστοκλέους, ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε,

εφεύρε και κατασκεύασε τους μηχανισμούς της

αφετηρίας τον Ολυμπιακού ιπποδρόμου». Αναφέρει

μάλιστα και έναν δεύτερο μηχανικό, τον Αριστείδη,

που βελτίωσε το ίδιο μηχάνημα με δικές του

καινοτομίες (6, 20, 14).

Σέλος Γ’ Μέρους