4ο Γυμνάσιο Αγ. Παρασκευής Σχολικό Έτος 2014-2015

Πολιτιστικό Πρόγραμμα “Αλησμόνητες Πατρίδες”Λέσχη Ανάγνωσης “Ματωμένα Χώματα”

Ονόματα Μαθητών Καπρής Βασίλης Ψαλίδας Σταμάτης Πετρογιάννης Παναγιώτης Χαρίτος Πέτρος Συμεωνίδης Συμεών Τσιρογιάννης Απόστολος Μπερεκέτης Δημήτρης Δαλιάνη Δήμητρα Σάββα Εύα Σερανίτη Αγγελική Στρίγγα Σοφία Τσεκούρα Ιωάννα Αρχοντή Εβελίνα Ζέρβα Έφη Κοτσικόρη Μαρία

Υπεύθυνοι

Καθηγητές:κα Μίχου Μαρίακα Γλύκα Ιωάννα Χορού:

κος Πελέκης Ιάκωβος

Διδώ Σωτηρίου Ήταν μεγαλύτερη αδελφή της Έλλης Παππά . Γεννήθηκε στο Αϊδίνιο

της Μικράς Ασίας και το 1909 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Ήρθε ως πρόσφυγας στον Πειραιά και κατόπιν στην Αθήνα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι.

Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το μυθιστόρημά τηςΜατωμένα χώματα έχει κυκλοφορήσεισε 250.000 περίπου αντίτυπα. Συμμετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της χώρας μέσα από τις τάξεις της αριστεράς. Δενεργάστηκε ποτέ ως καθηγήτρια, γιατί αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία. Ταξίδεψε σε

πολλές χώρες δημοσιεύοντας τις εντυπώσεις της.

Αλκη Ζέη: «Αχ , λέω, αν ήταν εδώ η Διδώ Σωτηρίου, θα τη ρώταγα»

 Εκεί που κατάλαβα πιο πολύ ότι η Διδώ είναι μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, όσο και να σας φανεί απίθανο, ήταν στην Τουρκία. Ενα χρόνο μετά τον θάνατό της, ένας σύλλογος με έδρα στη Μυτιλήνη που λέγεται Ειρήνη στο Αιγαίο και έχει μέλη και Τούρκους, με κάλεσαν και πήγαμε μαζί με άλλους στον Κιρκιντζέ, όπου διαδραματίζονται τα «Ματωμένα Χώματα». Καθώς πηγαίναμε, που ήταν πολλές ώρες με το λεωφορείο, είδαμε σε μια γέφυρα επάνω σε μια γιγαντοαφίσσα τη Διδώ με το μπερεδάκι της να χαμογελάει. Μου φάνηκε σαν να με καλωσόριζε. Στον Κιρκιντζέ, μας μοίρασαν λουκουμάδες, συνήθεια που έχουν οι Τούρκοι αντί για κόλυβα. Η διερμηνέας με παρουσίασε ως ανιψιά της Διδώς. Με αγκάλιαζαν, με φιλούσαν και μου έλεγαν μια φράση που δεν καταλάβαινα. Η διερμηνέας μου το είπε: Ανάθεμα στους αίτιους, όπως τελειώνουν τα «Ματωμένα Χώματα». Σε αυτή τη μικρή πόλη, κάτι ανάμεσα σε πόλη και χωριό, όλοι οι άνθρωποι στον δρόμο μας αγκάλιαζαν, έκλαιγαν και μιλούσαν για τη Διδώ. Κατάλαβα πολλά.

Βέβαια, την ήξερα την αξία που έχει και σαν συγγραφέας και σαν άνθρωπος. ΄Ηταν ένας άνθρωπος που δινόταν στους άλλους. Δεν υπήρχε από το σόι μας κανείς που να είχε πρόβλημα και να μην πάει στη Διδώ. Είτε χώριζε με το φίλο της, είτε είχε πρόβλημα με τον άντρα της, είτε πολιτικά, όλα μας τα έλυνε η Διδώ. Αφού τώρα, πολλές φορές, με όλα αυτά τα μπερδέματα τα πολιτικά που δεν βγάζω άκρη, αχ λέω, αν ήταν η Διδώ θα τη ρώταγα. Ηταν αξέχαστη.

Περίληψη Βιβλίου

Τα Ματωμένα χώματα είναι ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της Διδώς Σωτηρίου. Εκδόθηκε το 1962 και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (μεταξύ των οποίων αγγλικά, βουλγαρικά, εσθονικά, γαλλικά, γερμανικά κ.α.). Σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο έχει κυκλοφορήσει σε περισσότερα από 400.000 αντίτυπα.

Αναφέρεται στη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και στη Μικρασιατική Καταστροφή

Στο βιβλίο περιγράφεται η ζωή του Μανώλη Αξιώτη , ο οποίος γεννήθηκε και έζησε στο χωριό Κιρκιτζέ της Μικράς Ασίας , εργάστηκε στη Σμύρνη , κατέληξε στα Αμελέ Ταμπουρού , τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας το 1915 . Πάλεψε με κορμί και με ψυχή στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ. Αγότερα έγινε φαντάρος του ελληνικού στρατού και στη συνέχεια έζησε την καταστροφή της Μ.Ασίας, την αιχμαλωσία και την προσφυγιά . Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, για να συλλογιστεί <<Θηρίο είν΄ο άνθρωπος! >>

Αναφέρεται στη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και στη Μικρασιατική Καταστροφή.

Οι πόλεις της Μικράς Ασίας πριν από την καταστροφή ήταν μέρη γαλήνης, ησυχίας και ευτυχίας.

Ήταν τόποι με καρπερά χώματα και οι άνθρωποι αγαπούσαν την εργασία.

Στις παραλιακές πόλεις της Μικράς Ασίας και ιδίως στη Σμύρνη, η οικονομική ζωή,το εμπόριο, η ναυτιλία και η βιοτεχνία ήταν στα χέρια των Ελλήνων.

Άνθιση γνώριζε και η πνευματική ζωή.

Η Σμύρνη έμοιαζε περισσότερο με μια ελληνική πόλη παρά με τουρκική.

Οι Τούρκοι το καταλάβαιναν και την αποκαλούσαν Γουνάν Ισμίρ (ελληνική Σμύρνη) αλλά και άπιστη, λόγω του ότι εκεί υπερτερούσε το χριστιανικό στοιχείο.

Όλες οι οικονομικές δραστηριότητες που εξασφάλιζαν την ευημερία των κατοίκων της βρισκόταν στα χέρια των Ελλήνων.

Οι Έλληνες διακινούσαν τις ξακουστές σταφίδες και τα σύκα της Σμύρνης , το λάδι, το σουσάμι και το καλαμπόκι της.

Τα πλούσια μεταλλεία που βρίσκονταν στα περίχωρα της Σμύρνης ανήκαν σε Έλληνες, και εκείνοι έκαναν τις εξαγωγές στην Ευρώπη.

Τα φημισμένα ανατολικά χαλιά ταξίδευαν επίσης για όλα τα λιμάνια της Ευρώπης και έκαναν ξακουστούς τους τεχνίτες της Σμύρνης.

Η Καταστροφή

Το Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού δημιουργήθηκε από τις προσπάθειες της Φιλιώς Χαϊδεμένου, από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, η οποία είχε ορκιστεί ότι θα διατηρήσει ζωντανό στη μνήμη των ανθρώπων τον μικρασιατικό ελληνισμό.

Η επίσκεψή μας στο Μικρασιατικό Μουσείο στις

10/3/2015