Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

2 Απριλίου

Δυο αιώνες πριν, μια μέρα σαν τη σημερινή, γεννήθηκε στη Δανία ένα παιδί. Το όνομά του ήταν Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Η οικογένειά του ήταν φτωχή κι ο μικρός Χανς έζησε με πολλές στερήσεις.

Στα δεκατέσσερά του χρόνια έμεινε ορφανός από τον πατέρα του και αναγκάστηκε να δουλέψει, για να βγάλει χρήματα.

Από παιδί ωστόσο ο Χανς αγαπούσε τα παραμύθια. Ποτέ του δεν τα αποχωριζόταν. Διάβαζε πολλά παραμύθια και με τη φαντασία του ταξίδευε στο όνειρο και τη μαγεία. Όταν μεγάλωσε, άρχισε να γράφει κι ο ίδιος παραμύθια. Οι άνθρωποι της εποχής του έβλεπαν τον ονειροπόλο μοναχικό Χανς και τον περιφρονούσαν.

Μα εκείνος είχε φίλους, που κανείς άλλος δε φανταζόταν…

Ένα ασχημόπαπο που έγινε κύκνος, ένα αηδόνι που μάγεψε έναν αυτοκράτορα, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το μολυβένιο στρατιωτάκι

κι αμέτρητους άλλους…

Σιγά σιγά ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κατάφερε να γίνει ο πιο αγαπημένος συγγραφέας των παιδιών σ’ όλον τον κόσμο.

Οι ήρωές του μέχρι σήμερα προσφέρουν στα παιδιά αγάπη, χαρά και συγκίνηση.

Το 1966, η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα,

καθιέρωσε τη 2η του Απρίλη, μέρα των γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ως Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

Έτσι, κάθε χρόνο, στις 2 Απριλίου, δεν τιμάμε μόνο αυτόν τον σπουδαίο συγγραφέα,

αλλά τιμάμε το ίδιο το παιδικό βιβλίο. 

Δανός συγγραφέας και ποιητής, πασίγνωστος σ’ όλο τον κόσμο για τα παραμύθια του. Γιος ενός παπουτσή και μιας πλύστρας, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (Hans Christian Andersen) γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1805 στην πόλη Οντένσε. Έμεινε ορφανός από πατέρα στα 11 του χρόνια και έκανε διάφορες δουλειές για να τα φέρει βόλτα αυτός και η μητέρα του. Το σχολείο ήταν μια πολυτέλεια για τον μικρό Χανς Κρίστιαν.

Το προσωπικό του καταφύγιο, τις όποιες ελεύθερες ώρες είχε, ήταν ένα μικρό κουκλοθέατρο. Έφτιαχνε με τα ίδια του τα χέρια τις κούκλες, τις έντυνε κι έδινε τις δικές του προσωπικές παραστάσεις, με έργα κυρίως του Σαίξπηρ, τα οποία απομνημόνευε με χαρακτηριστική ευκολία.

Η χάρη του αυτή έφτασε στα αυτιά του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου του 6ου, ο οποίος ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το παράξενο αυτό αγόρι. Τον έστειλε σ’ ένα από τα καλύτερα σχολεία της χώρας, καταβάλλοντας ο ίδιος τα δίδακτρα. Μετά κόπων και βασάνων, ο Χανς Κρίστιαν τελείωσε το Γυμνάσιο σε ηλικία 23 ετών. «Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο πικρά και σκοτεινά της ζωής μου», έγραψε στην αυτοβιογραφία του. Στη συνέχεια γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.

Το 1822 εκδίδει το πρώτο βιβλίο του, που θα περάσει απαρατήρητο. Το 1829 γράφει μια ιστορία φαντασίας με τίτλο «Περίπατος από το κανάλι του Χόλμενς στο ανατολικό σημείο του νησιού Άμαγκερ, που θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Συνεχίζει να γράφει, ποιήματα, θεατρικά έργα, λιμπρέτα για λυρικά έργα, μυθιστορήματα, που γνωρίζουν επιτυχία περισσότερο στη Γερμανία, παρά στην πατρίδα του.

Το 1835 δημοσιεύει τα πρώτα του «Παραμύθια για παιδιά» και μόνο 8 χρόνια αργότερα κερδίζουν την επιδοκιμασία του κόσμου. Θα γράψει συνολικά 168 παραμύθια ως το 1872 με πιο γνωστά, «Τα κόκκινα Παπούτσια», «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι», «Η βασίλισσα του χιονιού», «Το ασχημόπαπο», «Το μολυβένιο στρατιωτάκι», «Το μικρό έλατο», «Η μικρή γοργόνα», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα», «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και «Η Τοσοδούλα».

Ενώ τα έργα του Άντερσεν είναι σχεδόν άγνωστα έξω από τη Δανία και τις γειτονικές της χώρες, τα παραμύθια του είναι από τα πιο πολυμεταφρασμένα έργα σ’ όλη την ιστορία της λογοτεχνίας. Μολονότι βασίζονται σε λαϊκούς θρύλους, τα περισσότερα χαρακτηρίζονται από έναν ηθικό ρεαλισμό, παρά απ’ την ανάγκη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Οι κακοί δεν είναι δράκοι ή μάγισσες των λαϊκών μυθιστοριών, αλλά εκπρόσωποι ανθρώπινων αδυναμιών, όπως ματαιοδοξίας, σνομπισμού ή εγωιστικής αδιαφορίας. Ορισμένα από τα παραμύθια του αποκαλύπτουν μία αισιόδοξη πίστη στην επικράτηση του καλού και του ωραίου, άλλα είναι βαθιά απαισιόδοξα και έχουν δυσάρεστο τέλος.

Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν θα διακριθεί και στην ταξιδιωτική λογοτεχνία. Από το 1833 ως το 1857 πραγματοποιεί 29 ταξίδια σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, γνωρίζεται με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και καταγράφει τις εμπειρίες του σε σειρά ταξιδιωτικών βιβλίων.

Τα βήματά του θα τον φέρουν ως την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1841. Στο οδοιπορικό του «Το Παζάρι ενός ποιητή», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εστία» με τον τίτλο «Οδοιπορικό στην Ελλάδα» περιγράφει λεπτομερώς τη διαμονή στην Αθήνα.

Παρά τις ανησυχίες και τις φοβίες του, δεν δίστασε να ταξιδέψει και να επισκεφτεί το Θησείο, το Φάληρο, τον Κολωνό και την Ακρόπολη, όπου ανέβαινε κάθε μέρα. Με ειδική άμαξα εξόρμησε στα χωριά των Μεσογείων, αλλά και τις πλαγιές της Πεντέλης.

Η προσωπική του ζωή δεν μοιάζει με την εικόνα ενός καλοκάγαθου τζέντλεμαν, που αφιέρωσε τη ζωή του ολοκληρωτικά στη συγγραφή έργων για παιδιά, μα πιο πολύ με την εικόνα ενός φιλόδοξου, τρωτού, ματαιόδοξου, ευαίσθητου και ευφυή άνδρα. Δεν έκανε οικογένεια, αν και πολλές φορές ερωτεύτηκε βαθιά, ιδιαίτερα τη διάσημη σουηδέζα τραγουδίστρια Γιένυ Λιντ.

Την άνοιξη του 1872, ο Άντερσεν έπεσε από το κρεβάτι του και χτύπησε σοβαρά. Δεν ξανάγινε ποτέ τελείως καλά και στις 4 Αυγούστου του 1875 πέθανε, σε ηλικία 70 ετών.

Γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1805 στη Δανία. Ο πατέρας του με τον καιρό ξέπεσε και δούλευε παπουτσής, για να ζήσει την οικογένειά του. Δε μπόρεσε όμως ν' αντέξει στη φτώχεια, πέθανε πολύ νέος κι άφησε τον γιο του, τον Χανς, ορφανό, με τη μητέρα του για μόνο στήριγμα.

Ο Χανς ήταν ένα περίεργο παιδί με εξαιρετική φαντασία. Πολλές φορές τον έβλεπαν να περπατά στο δρόμο σαν ονειροπαρμένος και το μυαλό του δεν το είχε πουθενά αλλού, παρά μόνο στα ποιήματα και στο διάβασμα. Προσπάθησε άδικα να μάθει την τέχνη του πατέρα του. Όταν τέλειωσε το σχολείο των άπορων παιδιών, μπήκε σε ένα ραφτάδικο, για να μάθει την τέχνη, αλλά ούτε και εκεί τα κατάφερε.

Το ενδιαφέρον του κέρδισε το θέατρο, όπου αποστήθιζε ολόκληρες σκηνές από τα έργα που έβλεπε. Όταν ήταν με τους φίλους του, του άρεσε να απαγγέλλει και να τραγουδά. Ήταν δεκατεσσάρων χρονών, όταν, κυνηγώντας μια καλύτερη τύχη, έφθασε στην Κοπεγχάγη, με μόνη του περιουσία 30 φράγκα με σκοπό να γίνει ηθοποιός. Έδωσε εξετάσεις στη Βασιλική Σχολή θεάτρου, αλλά ήταν τόσο άσχημος και αδύνατος, που δεν τον δέχτηκαν.

Ευτυχώς είχε ωραία φωνή κι άρχισε να σπουδάζει μουσική, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και έχασε τη φωνή του. Έτσι, το μόνο ταλέντο που του έμεινε ήταν το ταλέντο της ποίησης. Οι στίχοι του άρεσαν και βρήκε έναν προστάτη, τον Κέλλαν, που τον έστειλε στο πανεπιστήμιο, όπου κέρδισε μια βασιλική επιχορήγηση. Το 1827 δημοσίευσε ποιήματά του και έπειτα εξέδωσε μια σειρά έργων που του εξασφάλισαν την παγκόσμια δόξα.

Αφού εξέδωσε αρκετά βιβλία, άρχισε να κάνει πολλά ταξίδια. Γύρισε τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Τουρκία και ταξίδεψε στην Ανατολή. Απόκτησε μεγάλη δόξα και η μεγαλύτερη ευτυχία του ήταν η υποδοχή που του έκανε η ιδιαίτερη πατρίδα του, το Οντένσε, που τον κάλεσε στα 1867. Πέθανε 70 χρόνων, στις 4 Αυγούστου 1875 στην Κοπεγχάγη.

  Τα παραμύθια του εμφανίζουν καθαρά το δημοκρατικό στοιχείο. Οι κυριότεροι ήρωες των

παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία. Στα έργα του απεικονίζει τη ρεαλιστική και σύγχρονή του ζωή της μικροαστικής τάξης των πόλεων και χαρακτηρίζονται από δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα. Η δημιουργία του Άντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα. Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια, όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια.

Μερικά από τα πολύ γνωστά παραμύθια του είναι:• Η μικρή γοργόνα• Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα• Οι αγριόκυκνοι• Η Βασίλισσα του χιονιού• Η Βασιλοπούλα και το ρεβίθι• Η Τοσοδούλα• Το ασχημόπαπο• Τα κόκκινα παπούτσια• Το κοριτσάκι με τα σπίρτα • Το μολυβένιο στρατιωτάκιΠολλά από τα παραμύθια του μεταφράστηκαν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Αίσωπος

Αίσωπος ( 620-560 π.Χ. , Αρχαίος μυθοποιός, δούλος από τη Φρυγία)

Είναι ο διασημότερος από τους αρχαίους μυθοποιούς και ο κορυφαίος της λεγόμενης διδακτικής μυθολογίας.

Δεν έγραψε ποτέ ούτε μια λέξη. Όλους τους μύθους τους διηγιόταν προφορικά.Κατά τον Πλούταρχο υπήρξε τέρας ασχήμιας: μαυριδερός, καμπούρης, τραυλός, κοντόλαιμος, στραβοπόδης με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό.

Ήταν όμως ευφυέστατος.

Παρ' ότι όσο ζούσε ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του στήσανε αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπο που είναι άξιος, πρέπει, ανεξάρτητα από τη καταγωγή του να τον τιμούν όλοι.

Γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ., στο Αμόριο της Φρυγίας.

Ήταν δούλος του φιλόσοφου Ιάδμονα. Έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Ανατολή και πέθανε στους

Δελφούς, όπου τον είχε στείλει ο βασιλιάς Κροίσος, για να λάβει χρησμό του Μαντείου.

Εκεί κατηγορήθηκε για ιεροσυλία (επειδή σάρκασε τις απάτες και την απληστία των υπεύθυνων του Μαντείου), καταδικάστηκε σε θάνατο και γκρεμίστηκε από τη κορφή του Παρνασσού.

Σύμφωνα με τη παράδοση, ο Απόλλωνας τιμώρησε την αδικία, στέλνοντας στους κατοίκους των Δελφών λιμό.

Μύθοι Αισώπου

Οι μύθοι του Αισώπου ήταν 359. Οι γνωστοί μύθοι δηλαδή, γιατί πολλοί λένε ότι είναι πολύ περισσότεροι (ίσως 589). Ήταν άσχημος και καμπούρης.

Ταξίδεψε πολύ στην ανατολή και στην Αίγυπτο. Πιθανόν να είχε επαφές με τους επτά σοφούς. Υπήρξε γνωστός στον αρχαίο κόσμο. Aναφέρεται από τoν Ηρόδοτο, τον Πλάτωνα και άλλους και χωρίς αμφιβολία ήταν ένας φιλόσοφος και παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας. 

Θεωρήθηκε πατέρας της μυθογραφίας. Ο Αίσωπος διατύπωνε -με τρόπο προσιτό στη λαϊκή νοημοσύνη- ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές εμπειρίες. Τους ρόλους των πρωταγωνιστών του παίζουν και, κυρίως, ζώα,

που συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και σ’ όλους τους μύθους έχουν λαλιά [προσωποποιούνται]. 

Πολλές παροιμίες που θεωρούνται αποστάγματα της λαϊκής σοφίας, οφείλονται στους μύθους του Αισώπου.

Κάποιοι μύθοι του Αισώπου…Ο Βοριάς κι ο ΉλιοςΤο πάθημα του λύκουΟ Γάτος και τα ποντίκιαΑλεπού και τα σταφύλιαΟι οδοιπόροι και το τσεκούριΟ Δουλευτάρης κι ο ΑκαμάτηςΤο λιοντάρι, ο Προμηθέας κι ο ελέφανταςΤο Άλογο, το Βόδι, ο Σκύλος και ο ΆνθρωποςΟ Γάιδαρος και το αλάτιΗ Χελώνα που ήθελε να πετάξειΟ Κάβουρας κι η ΑλεπούΤο λιοντάρι και το ποντίκιΤο λιοντάρι, ο κυνηγός και ο λοτόμοςΗ γυναίκα και οι δουλειέςΟ Γεωργός και τα παιδιά του…

Πηνελόπη Δέλτα

…Mια φορά κι έναν καιρό, το 1874, στην όμορφη Aλεξάνδρεια, γεννήθηκε ένα μελαγχολικό, τρυφερό κορίτσι, που φαινόταν σα να μπορούσε να ραγίσει με το παραμικρό χτύπημα. Tο βάφτισαν Πηνελόπη.

O πατέρας του κοριτσιού, ο Eμμανουήλ Mπενάκης, ήταν ένας πολύ απαιτητικός, πολύ πλούσιος

μεγαλέμπορος βαμβακιού, που έβαζε πάντα πολύ αυστηρούς κανόνες στη μικρή, πολύ ευαίσθητη Πηνελόπη…

Η Πηνελόπη Δέλτα, (Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου 1874 - Αθήνα 1941)

ήταν Ελληνίδα συγγραφέας, γνωστή κυρίως από τα ιστορικά της μυθοστορήματα για παιδιά, η σημαντικότερη ίσως γυναικεία φυσιογνωμία

στις κρίσιμες για τον Ελληνισμό πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. 

Έργα της Πηνελόπης Δέλτα 

• Για την Πατρίδα (1909)• Παραμύθι χωρίς όνομα (1910)• Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου (1909)• Παραμύθια και άλλα (1915)• Η ζωή του Χριστού (1925)• Ο Τρελαντώνης (1932)• Πρώτες ενθυμήσεις (1932)• Ο Μάγκας (1937)• Στα μυστικά του βάλτου (1937)• Ρωμιοπούλες (1939)• Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος : ημερολόγιο,

αναμνήσεις, μαρτυρίες, αλληλογραφία (1938)

Το Παραμύθι Χωρίς Όνομα

   Σε μια χώρα του παραμυθιού ζει και κυβερνάει ο βασιλιάς Συνετός. Όλοι είναι ευτυχισμένοι, μέχρι που ο καλός άρχοντας πεθαίνει.

Στο θρόνο τον διαδέχεται ο γιός του, ο Αστόχαστος, ένας επιπόλαιος κι ανάξιος άνθρωπος, που τα μόνα που τον ενδιαφέρουν είναι τα γλέντια και η σπάταλη ζωή. Μοιραία το βασίλειο οδηγείται σε μαρασμό και εξαθλίωση.

Σαν φως στο σκοτάδι, ο γιός του Αστόχαστου, που δε μπορεί να δεχτεί αυτή την κατάσταση, αναλαμβάνει πρωτοβουλία να σώσει το βασίλειο. Τον βοηθούν η κυρά Φρόνηση και η όμορφη κόρη της, η Γνώση, που ζουν μακριά απ' το παλάτι και το νεαρό βασιλόπουλο ξεκινάει μια πορεία γεμάτη περιπέτειες και δυσκολίες.

Η παλικαριά του, αλλά και η ακλόνητη πίστη στο σκοπό του θα τον στέψουν στο τέλος νικητή.

Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» αποτελεί στην ουσία μια διδακτική αλληγορία για όλες τις ηλικίες και τις εποχές. Προδίδεται απ' τα ονόματα των ηρώων του και στέλνει σοφά μηνύματα, ώστε οι άνθρωποι να ζουν μονιασμένα,γνωστικά, φρόνιμα και συνετά….

Το στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί το 1909  την εμπνέει να γράψει το «Παραμύθι χωρίς όνομα» (1910), μέσα σε δέκα μόνο μέρες.

Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα που τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα προσπαθεί να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο.

Τελικά φεύγει από τη ζωή πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941.

Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH.

Τα βιβλία ένας κόσμος μαγικός…

Το 2012  υπεύθυνο για την αφίσα

και το μήνυμα για την παγκόσμια γιορτή

του παιδικού βιβλίου είναι το Μεξικό.

Την αφίσα τη φιλοτέχνησε ο Μεξικανόςεικονογράφος  JuanGedovius, που γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού και δηλώνει ότι είναι επίσης αφηγητής, «αδιόρθωτη κουκουβάγια» και «ψαράς θαλάσσιων

δράκων».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΓΙΑ

ΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ (ΙΒΒΥ)ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

2.4.2012

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ιστορία, που την ήξερε όλος ο

κόσμοςFrancisco Hinojosa (Μεξικό)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν επίσης μια χώρα γεμάτη μύθους, ιστορίες και θρύλους, που μεταδίδονταν επί αιώνες από στόμα σε στόμα, φανέρωναν την ιδέα της δημιουργίας τους,

αφηγούνταν το ιστορικό τους, μοίραζαν τον πολιτιστικό τους πλούτο,

κινούσαν την περιέργεια κι έφερναν χαμόγελα στα πρόσωπα.

΄Ηταν και μια χώρα όπου πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν βιβλία.

Αλλά η ιστορία αυτή έχει αρχίσει ν’ αλλάζει…

Σήμερα, οι ιστορίες φτάνουν ακόμα και στις πιο μακρινές γωνιές της πατρίδας μου, του Μεξικού.

Και, βρίσκοντας αναγνώστες, οι ιστορίες αυτές εκπληρώνουν το ρόλο τους δημιουργώντας

κοινότητες, οικογένειες ή άτομα, που έχουν περισσότερες δυνατότητες να βρουν την ευτυχία.

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, ασκούμε το μυαλό μας, όπως περίπου θα κάναμε αν έπρεπε να το γυμνάζουμε, για να μείνει καλλίγραμμο.

Σίγουρα, κάποια μέρα, χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε, μια από τις ιστορίες αυτές θα ξανάρθει στη ζωή μας, προσφέροντάς μας δημιουργικές λύσεις σε εμπόδια που θα συναντούμε στο δρόμο μας.

Όταν διαβάζουμε, λέμε ή ακούμε ιστορίες, συνεχίζουμε κι ένα πανάρχαιο τυπικό, που διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην ιστορία του πολιτισμού: τη δημιουργία κοινότητας.

Οι πολιτισμοί, οι περασμένες εποχές και γενιές έρχονται μαζί με τις ιστορίες αυτές να μας πουν πως είμαστε όλοι ένα, οι Ιάπωνες, οι Γερμανοί, οι Μεξικανοί.

Εκείνοι που έζησαν τον δέκατο έβδομο αιώνα κι εμείς οι σημερινοί, που διαβάζουμε τις ιστορίες μας στο διαδίκτυο.

Οι παππούδες, οι γονείς

και τα παιδιά.

Οι ιστορίες ικανοποιούν όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, επειδή, μολονότι έχουμε τεράστιες διαφορές, βαθιά μέσα μας είμαστε όλοι πρωταγωνιστές των ιστοριών.

Αντίθετα με τους ζωντανούς οργανισμούς που γεννιούνται,

αναπαράγονται και πεθαίνουν, οι ιστορίες, ξεχειλίζοντας από γονιμότητα, μπορούν να γίνουν αθάνατες…

…ιδιαίτερα οι παραδοσιακές, που έχουν τη δυνατότητα να προσαρμόζονται στις συνθήκες και στον περίγυρο όπου λέγονται ή ξαναγράφονται.

Είναι ιστορίες που, όταν αναπαράγονται ή ακούγονται, μας κάνουν

συν-δημιουργούς.

…μια πολύ όμορφη αφίσα

για την παγκόσμια ημέρα του παιδικού βιβλίου το 2009

I am the WorldHani D. El-Masri, Egypt

ΕΙΜΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ(Αίγυπτος)

Είμαι ο κόσμος κι ο κόσμος είμαι εγώ,

με τα βιβλία είμαι ό,τι επιθυμώ!

Λέξεις κι εικόνες, μύθοι και ποιήματα,

στη γη με περπατάνε δίχως βήματα.

Τα βιβλία ένας κόσμος μαγικός…

Με τις σελίδες του βιβλίου φτερουγίζω,

στον χώρο και στον χρόνο ταξιδεύω

κι ενώ απ’ όπου είμαι δε σαλεύω,

φανταστικές στεριές και θάλασσες διασχίζω!

Τη χώρα που έχει τον χαμένο θησαυρό,

τα λυχνάρια, τα χαλιά τα μαγικά,

τα τζίνια, τα φαντάσματα τα ξωτικά

στης Σεχραζάντ τα παραμύθια θα τα βρω!

Κι όσο πιο πολύ διαβάζω,

τόσο νιώθω μια χαρά,

που ποτέ δεν την αλλάζω!

Βιβλίο μου, είσαι τέλεια συντροφιά!

(Το μήνυμα της Αιγύπτου το 2009μετέφρασε στα ελληνικά η συγγραφέαςΛότη Πέτροβιτς

Ανδρουτσοπούλου)

Σήμερα είναι η γιορτή του βιβλίου! Το βιβλίο γιορτάζει και πρέπει να γιορτάζει κάθε μέρα.

Και μαζί του μπορούμε να γιορτάζουμε κι εμείς!

Γιατί κάθε μέρα μπορούμε να ονειρευόμαστε,

μπορούμε να "πετάμε" με τη φαντασία μας,

μπορούμε να προβληματιζόμαστε,

να ταξιδεύουμε σε κόσμους μαγικούς,

να κάνουμε καινούριους φίλους,

να ανακαλύπτουμε κρυμμένες χαρές

και πρωτόγνωρες ομορφιές…

…να ζούμε κι εμείς, όπως κι ο μικρός Χανς, το όνειρο και τη δική μας, ξεχωριστή μαγεία, συντροφιά με ένα καλό βιβλίο…

Ένα ωραίο σύνθημα λέει:

“Με ένα βιβλίο πετάω”.

Αφήστε λοιπόν την καρδιά και το νου σας να πετάξουν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου.

Είμαι σίγουρος πως θα απολαύσετε το πιο όμορφο και συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σας!

Χρόνια Πολλά! ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΕΛΗΣ, Εκπαιδευτικός και Συγγραφέας

Τα βιβλία, δώρα που ανοίγουμε για πάντα…