Ονειροφοβία (2003)

2003

δημήτρης αραμπατζίδης

[ΟΝΕΙΡΟΦΟΒΙΑ Ή ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ] Καβάλα 2003

δημήτρης αραμπατζίδης ονειροφοβία

1

Ονειροφοβία ή το Τίποτα που μας ανήκει

ΚΑΒΑΛΑ| 2003


2

Α’ Τραίνα χαράς σε σταθμούς θλίψης

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.

Κοσκίνισα μες την καρδιά μου την έρημο· ήξερα

πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες

του ήλιου το φως. Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας

μέσ’ από τόση διαύγεια τον κόσμο,

μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,

γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -

τώρα

μπορώ

ν’ αρθρώσω την τάξη του σ’ ένα μου ποίημα.

Παίρνοντας μια σελίδα θα βάλω

σ’ ευθείες το φως

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ


3

Περίμενα και σ’ έψαχνα παντού...

Περίμενα και σ’ έψαχνα παντού, μήπως και ζήσω

την πεθαμένη μου φωτιά που δεν ανασταινόταν.

Και πέρα απ’ το ηλιόφως, μες στη νύχτα που φαινόταν

να μας αδειάζει πιο πολύ, ζητούσα να κρατήσω

το χέρι σου, που όλο και ψυχρότερο γινόταν.

Περίμενα και σ’ έψαχνα παντού… Μα όλο χανόμουν

σε παιχνιδίσματα φτηνά που χάριζαν οι λέξεις,

στην ομορφιά του σκότους μου· ιδανικές ορέξεις,

για μένα που δεν άντεχα τον ήλιο και κρυβόμουν

κι ανόητα περίμενα μες στη σκιά να τρέξεις.


4

Αρχίζω το σχεδίασμα

Αρχίζω το σχεδίασμα πάνω σε νέο χάρτη

του τρόπου, που δεν έζησε κανένας τη ζωή του.

Κι απουσιάζω, χάνομαι απ’ το θλιμμένο «πάρτι»

που σαν τυφλός κρεμάστηκα στου Χρόνου το κατάρτι,

καθώς να ήμουνα εγώ σημαία και πανί του.

Στα δάχτυλά μου κρύφτηκαν χειμώνες, καταιγίδες

και ματωμένοι άνεμοι. Υπάκουη μαριονέτα,

σε κάθε γύρισμα καιρού πετούσα τις ασπίδες

για να γεμίσω ύστερα τις άδειες μου σελίδες

με χρώματα υγρά από του κόσμου την παλέτα.

Αυτά που ήρθανε ξανά με βρήκαν να πηγαίνω

στο Τέλος – το φαντάζομαι σαν όμορφο λουλούδι

που, αφού φορτώνομαι ευχές κι αρχίζω κι ανεβαίνω

στο υψίπεδο που φύτρωσε, τ’ αγγίζω και πεθαίνω.

Τώρα αρκούμαι σ’ ένα απλό, λυπητερό τραγούδι.

Έχει επωδό και γέφυρα και στίχο τ’ όνομά της.

Και θέλω τις χιλιάδες ευτυχίες να υμνήσω,

που κρύφτηκαν ανέμελα, γλυκά στα δάχτυλά της

με ένα θάνατο μισό. Μα εγώ σα στρατηλάτης

πορεύομαι, σκοτώνοντας ό,τι με στέλνει πίσω.


5

Η κεντροφόρος

I.

Μέσα στις φλέβες της πόλης

μαύρες ροές ερώτων

αλλάζουν το τοπίο και ξεχνιέσαι

ανάμεσα στους άπειρους πλανήτες.

Κι ας βλέπεις στις γωνίες τους σκορπιούς

που θα ‘ναι, έλεγε, άγγελοι με κεντρί.

Εσύ κεντάς το μέτωπό σου

με τ’ ασημένια δοξάρια που σου χάρισε

εκείνη.

II.

Άφησε την κιθάρα σου

να ταράξει με το καθάριο κλάμα της

τα ήσυχα νερά

όπως το πρώτο πουλί δίνει το έναυσμα

για την εύθυμη συναυλία της φύσης.

Βγάλε το σπαθί

κάρφωσέ το στην άμμο

όπως κάρφωσες με τον παράμεσό σου


6

το δαχτυλίδι της από στάχτη.

Βρήκες το νόμισμα που έλειπε

από τη συλλογή σου·

νόμισμα αγάπης τυλιγμένο

σε κοραλλένιο σάβανο·

έργο μάταιας τέχνης

κεντημένο από τις βελόνες που σου χάρισε

εκείνη.

III.

Κάθονται στα βράχια κι όλο κοιτούν τα σύννεφα

(Τις πεταλούδες γιατί τρυπήσατε, σύρματα τ’ ουρανού

και γέμισε τέφρα σαν ομίχλη η Ομορφιά;)

Δίνουν τις πληγές τους στον ουρανό

να τις ταξιδέψει στους πόλους, να σβήσουν.

Κι όλο φαντάζονται αψίδες γιορτινές

στη βασιλεία του Χαμού, που δεν αρνήθηκε

εκείνη.


7

IV.

Δεν έχει η θύμηση τη γεύση που αρέσει.

Μισώ το νόστο της θλιμμένης αύρας

που έρχεται σαν καταχνιά·

ένας ποταμός που ξαναβρίσκει το δρόμο του.

Τα στάχυα περιμένουν ξανά

τις οπλές των αναμνήσεων

το κρύσταλλο των δρεπανιών

τα κακομαθημένα αερικά του παλιού καιρού.

Ψάχνω ό,τι άφησε

στις μελαγχολικές μουσειακές μου αίθουσες

όπου ξεχάστηκε εντελώς αφύσικα

ένα βαλς φαντασμάτων.

Ψάχνω και ζητάω ό,τι έμεινε

ζητιάνος λαμπερός

αλλά με τη ζοφερή μάσκα που μου φόρεσε

εκείνη.


8

Τις νύχτες του θανάτου μου

Πού πάτε, ουρανοί ζεστοί και μεθυσμένοι γλάροι;

Πού πάτε, σύννεφα λευκά και ‘συ ήλιε γελοίε;

Στο πρόσωπό της χώρεσε μονάχα το φεγγάρι

κι ένα τραγούδι βακχικό – καράβι να με πάρει,

να σ’ αρμενίζω ουρανέ σκοταδιασμένε, κρύε

τις νύχτες του θανάτου μου. Κι ως να μου λέει «πίε!

ανάλαφρα να κοιμηθείς», δανείζομαι τη χάρη

του σκοτεινού προσώπου της και όλα της τα βάρη.

Ήλιε δικέ μου σκοτεινέ, βασίλευε και δύε.


9

Είπα

Είπα

θα λησμονηθώ από τον εαυτό μου που δεν εννοεί

να φοβηθεί περισσότερο το μέλλον από το χθες

θα λησμονηθώ γιατί θα είναι πιο εύκολο

αρκεί να χωρέσουμε κι οι δυο στην Ανυπαρξία

αν ξεχαστείς θα ξεχαστώ

Μα ύστερα είπα

θα σε ξεθάψω από το φλοίσβο των νερών

θα καρφωθώ απρόσεχτα επάνω στο καλοκαίρι

σα να ήθελα να μείνω

με τη σκιά της υπάρξεώς σου να αναβλύζει από το

παρελθόν

παρέα μ’ ένα τίποτα στην αγκαλιά του Χρόνου

[Μερικές φορές

αυτά που λέγονται

είναι πολύ λιγότερα

απ’ αυτά που γίνονται]


10

Κάθε νύχτα

Κάθε νύχτα βλέπω που φορτώνει λαθραία

παράξενα συντρίμμια στο φεγγάρι μου επάνω,

ηγέτιδα του όμορφου· κι εγώ τι να κάνω

που ‘χω την ψυχή μου στα ποιήματα, θέα

την άχρωμη σκιά του εαυτού μου στον τοίχο;

Κάθε νύχτα βλέπω πόσο θέλει να φύγει

κι αντέχει το δροσόπαγο αυτού του χειμώνα,

που κρύβεται στα βράδια· μα σ’ αυτή την εικόνα

υπάρχει κάτι άφατο που ζήσανε λίγοι

κι απόλυτα παρήγορο σε κάθε μου στίχο.


11

Όλα τα ξέχασα...

Όλα τα ξέχασα, εράσμια ψυχή μου

ο χρόνος τίποτα δεν άφησε να κλαίω

Ούτε στο βλέμμα σου να ρίχνω τη βροχή μου

πια δε θυμάμαι - δε θυμάμαι και στο λέω...

Ο χρόνος τίποτα δεν άφησε να κλαίω.

Λίγη σαβούρα στο μυαλό μου απ' τα χρόνια

που δεν υπήρχες· ποιο ενθύμιο ωραίο

να ανελκύσω από τα βάθη μου τα αιώνια;

Λίγη σαβούρα στο μυαλό μου απ' τα χρόνια

που δεν υπήρχες να ορίσεις την αρχή μου.

Αν έχω ζήσει απορώ· δείξε συμπόνια!

όλα τα ξέχασα, εράσμια ψυχή μου.


12

Sine qua non

Τα μαγικά κρύσταλλα των ματιών σου

που διαθλούν την ασχήμια του κόσμου

σε άπειρες ακτίνες άφατης ομορφιάς

και διασκορπίζουν ανέμελα την ευτυχία σου

στη συρρικνωμένη απεραντοσύνη του βίου μου.

Η ανάλαφρη γλυκάδα της χαμογελαστής παρουσίας

σου

όταν και στον κάματο που έρχεται ύπουλα με το

σκοτάδι

και στην αποθυμιά ακόμη για μια θλίψη που αγαπιέται

εσύ κρύβεις τον ήλιο από αυτούς που ενοχλούνται

και με τη λάμψη σου τους κάνεις να τον επιθυμούν

παντοτινά.

Τα εύθραυστα ακροδάχτυλα της αγάπης σου

που σπέρνουνε τη δημιουργία στο μυαλό μου

και ραίνουνε τελειωτικά τα ατέλειωτα έργα μου

κάθε φορά, χωρίς να ξέρω καν αν θα στο ζητήσω,

να προλαβαίνεις έτσι απλά τον κάθε μου δισταγμό.

Το άρωμα που αφήνεις να ζωντανεύει την καρδιά

και ν’ ανασταίνει μέσα μου μνήμες παιδικές – αλλά όχι

παλιές,


13

σαν αυτές που κρατάς φυλαγμένες στα καλοκαίρια

σου.

Η αλησμόνητη γεύση της νοσταλγίας σου για κάποια

ζωή,

όπου η επικοινωνία γίνεται με τα μάτια κι όχι με τις

λέξεις·

για κάποια ζωή – που μπορεί και να έζησες – όπου

στις ακρώρειες της γης βόμβες είναι τα φιλήματα των

άστρων

και τα φιλήματα των ανθρώπων είναι ολόκληρη η ζωή.

Η γλυκόπικρη θύμηση που αφήνεις να χτενίζει το μετά,

όταν έχεις τους λόγους σου να φεύγεις διακριτικά

απ’ το μικρό σου φεγγίτη που βλέπει τον παράδεισο.


14

Άλωση

Εάλω το Κάστρο μας, αγάπη σκοτεινή μου·

η πέτρα που έπεσε από το Φεγγάρι ήταν η Μοίρα

εκείνη, που ήθελε τη θάλασσα αλάτι

να θερμαίνεται στα ταλαιπωρημένα παράλια των

ματιών σου.

Το Κάστρο μας εάλω και δεν περίσσεψε

από τα δύσκολα θεμέλια λίγη σκόνη

να ρίξω στο ποτήρι της Ζωής, να συνηθίσω.


15

Παράξενο

Αγκομαχώντας έφτασα στο Άπειρο

για να πλαγιάσω επάνω στο σπαθί σου

και – τι παράξενο – δεν ένιωσα τον πόνο

παρά μονάχα όταν γιατρεύτηκα μακριά σου.


16

Όπως σου ορμάει η ζωή

Δεν έχω ούτε τη δύναμη να πιάσω την κιθάρα

για να σου παίξω τ’ απαλά τραγούδια που πονούσες

ν’ ακούς, όταν ερχόσουνα εδώ – μια με τρομάρα

μια με χαρά – και δίσταζες να πεις πως αγαπούσες.

Κουράστηκα να περπατώ και να γυρεύω στόχους,

γι’ αυτό απόψε γύρισα κοντά σου· αλλά, φως μου,

σε ποιο σκοτάδι κρύβεσαι, κοντά σε ποιους ενόχους

υγραίνεις την ψυχούλα σου; Αχ! τα νερά του κόσμου,

εκείνα με σκουριάσανε και δεν μπορώ να παίξω

απόψε τα τραγούδια σου τα πιο αγαπημένα

και κλαίω, πίστεψέ το! Με κουράσανε τα μίλια

τ’ ανθρώπινα, δεν άντεξα. Στα παιδικά σου χείλια

μονάχα έχω τη θέληση σαν άνεμος να τρέξω,

όπως σου ορμάει η ζωή κι ο θάνατος σε μένα.


17

Δεν τόλμησα να σε ξεχάσω

Ι

Δεν τόλμησα να σε ξεχάσω, γι' αυτό σου άλλαζα το

όνομα κάθε φορά που έπρεπε με την άκρη του χαρτιού

να ανακατώσω κάπως τις πληγές μου. Τώρα λοιπόν, αν

και λέω πως δε νοιάζομαι πια για σένα, μπορώ να σε

φωνάζω με χίλια ονόματα και να μην καταλαβαίνεις

πόσο σε χρειάζομαι. Έτσι θα γλιτώνω τη λύπηση και

το διαμελισμό, μέχρι τη δύσκολη εκείνη στιγμή που θα

δεις το καθρέφτισμά σου επάνω στις κόκκινες λέξεις.

ΙΙ

…Τίποτα δεν αποσπούσε το μυαλό μου από το κυνήγι

της αυτοκτονίας, καθώς οι πιο φονικές μάχες κράτησαν

χρόνια στα ανήλιαγα χαρακώματα των αισθημάτων

σου. Κι ήταν χρόνια τρελά, χρόνια παράλογα μιας

νεότητας δοσμένης από νωρίς στα χρώματα και τις

νότες της ήττας. Ο ήλιος... Ο ήλιος...; Ο ήλιος ήταν

ψηλά; - α, ναι! ήταν, αλλά ποιος το ήξερε...


18

Ο χρόνος πέθαινε πιο γρήγορα από τους ανθρώπους

που ερωτεύονται

και δίνονται ολότελα

και πνίγονται ολότελα

και σβήνουνε ολότελα

ΙΙΙ

Είναι γελοίο..! Εάν μάζευα τις νύχτες που έχασα,

θα έφτιαχνα μια ζωή γεμάτη έρωτες.

IV

Τόσα βιβλία να στέκονται σεμνά και οργανωμένα, τα

ρούχα να περιμένουν, τα έπιπλα να με κοιτούν, οι

δείχτες να βιάζονται να πούνε "καλημέρα", με την

κακία που άφησα να έλθει

σ' αυτό το δωμάτιο που όταν ήσουν και ήμουν

η αγιότητα του κόσμου χωρούσε

σ' αυτό το σώμα που όταν ήσουν και ήμουν

η ευτυχία των όλων χόρευε

σ' αυτό το κενό που όταν δεν ήσουν και ήμουν

πάντα τα έβαζα με τον κόσμο και όχι μόνο.


19

V

Τα μάτια μου τσούξανε από τη θύμηση και το ξενύχτι.

Κι εσύ ποτέ δε θα ξέρεις τι φταίει, που όλα όμορφα σου

φαίνονται. Τι κρίμα... Εσύ δεν έχεις μάτια κουρασμένα,

παρά μόνο από την ομορφιά σου - κάθε μέρα για τον

ίδιο λόγο. Μα όσο κι αν σ’ αγάπησα δεν πρόκειται να

σε τραβήξω κοντά μου σ' αυτή την άμοιρη πατρίδα,

όπου απειλείσαι πάντοτε από τον καλό σου εαυτό.

VI

Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωνε και ήθελε να γίνει

νύχτα, να εκδίδει τους έρωτες-φονιάδες και να

σκυλεύει τα πτώματα-υπάρξεις. Ήμουν ό,τι είσαι τώρα,

μα πάντοτε σε θαύμαζα που δεν έπεφτες όπως εγώ.

Κάποτε σε είχα κατάματα και όμως δε σου μιλούσα

Ήμουν ένας αχνός που έσβηνε όταν λέγαμε

"καληνύχτα", και μετά ερχόταν η υγροποίηση - Θεέ

μου, τότε έκλαιγα πιο αληθινά, έτσι δεν είναι; - και η

στερεοποίηση επάνω στον τάφο του ύπνου.



20

Ήμουν ένας κλόουν - χαρούμενος, όπως πρέπει να

είναι ένας κλόουν - για να μπορείς να παίζεις και να

γελάς και το χαιρόμουν. Όλα ήταν για να γίνουν κάτι

μοναδικό, μα δεν έγιναν.


γιατί έμοιαζαν τα μάτια σου τόσο πολύ με άστρα

και χάθηκε το βλέμμα μου στον ουρανό που σου

έμοιαζε.

Έφυγες όταν μ' έπιασες να μιλάω με τις ώρες

στα - δεν ήταν τα μάτια σου - αστέρια του

στερεώματος.


21

Το ύστατο

ΗΤΑΝ – δεν είναι και δε θα είναι.

Απαισιοδοξία, λένε. Δεν εθελοτυφλώ, λέω.

Εσύ τι λες; Πού να ‘σαι;

Πού έστησες το πανηγύρι σου,

να γελοιοποιήσεις το ύστατο φιλί;

Πού γονιμοποιείς την αμνησία σου

Πού επικυρώνεις τη Λήθη (δεν την αντέχω τη Λήθη)

Πού ξεχνάς δίχως αλκοόλ

Εγώ ακόμη γυρνάω, δεν ήμουν τόσο τυχερός βλέπεις,

παρακολουθώ τη μετάγγιση της χαράς σου μέσα μου,

αν και τη βάφτισα Λύπη.

ΗΤΑΝ – δεν είναι και δε θα είναι – το ύστατο φιλί…

…Πού είναι αυτό το τσίρκο, όπου γελοιοποιείς το

ύστατο φίλημα;

Η δουλειά μου είναι το γέλιο σου

κι οι αξιοθρήνητοι κλόουν πάντα πετυχαίνουν

Μη φοβάσαι, θα πετύχουμε, το ξέρω

Εσύ αν γελάσεις, θα πω ότι πέτυχα.


22

Κατάληξη

Σαν κουρέλια στο πάτωμα

μέσα στη σκόνη και τις αδύναμες αχτίδες

ενός ήλιου που ιδρώνει να τρυπώσει

από ένα σπασμένο παράθυρο

αντικρίζω ένα-ένα τα φιλιά μας

κι όπως ένα παιδί που κλαίει

όταν το κύμα του γκρεμίζει το καστράκι

έτσι βουρκώνω με περισσή αγάπη

και λύπη συνάμα για εκείνη που έχασα.

Τα καλοκαίρια μάς έβαψαν σε χρώματα

απίστευτα μουντά και θλιμμένα

και οι ουρανοί δεν τρέχουνε πια

να μας παρηγορήσουν.


23

Εναπομείνασα απορία

Είχες τον τρόπο να μου υπενθυμίζεις

πως η ζωή είναι ένα τραίνο χαράς

κι όταν περνάς από σταθμούς θλίψης

καλό είναι να συνεχίζεις το ταξίδι σου

Χίλιες δυο λέξεις μου είπες στη σιωπή σου

και δεν το αρνήθηκα - μα ακόμη απορώ

που μέσα στα λόγια σου υπήρχε η σιωπή.


24

Στερούμαι

Δε θέλω τίποτα τώρα,

παρά μόνο τα χέρια σου τα κρυστάλλινα

και ο ουρανός να μας δίνει τ’ αστέρια του.

Δε ζήτησα ποτέ πολλά

(όχι πέρα απ’ τ’ αναγκαία)

κι όμως στερούμαι

τα χαμόγελά σου

το μάλωμά σου

την ίαση που μου χάρισες όταν στο ζήτησα

…γιατί ήσουν ένα τόξο ουρανού ημιτελές

κι ώσπου να μετρήσω εφτά χρώματα

χάθηκες στην άκρη του τέλους σου

αν και γεννήθηκες από τις στάλες

που ξόδευα

σ’ αυτή τη γωνιά

του ορίζοντα

για χρόνια.


25

Πάντα σου χρώσταγα

…Αμέτρητες φορές δάκρυσα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο

ή αποκοιμήθηκα επάνω στα ίχνη σου·

ξύπνησα με πονοκέφαλο και είδα πως δε πέθανα,

«παράξενο» είπα και συνέχισα να σε ψάχνω

αρνούμενος να δεχθώ το Αναπόφευκτο –

γιατί η δύναμη της ελπίδας με συντηρούσε πάντοτε.

Όταν ξύπνησα, την τελευταία φορά

σε άκουσα να φεύγεις προς το Έξω.

Ήλθες και με λυπήθηκες,

γι’ αυτό άφησες να ανασαίνω την ανάμνηση του

θανάτου (τον ύπνο).

…ΜΑ ΕΓΩ – ΔΕ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ –

ΕΚΛΑΨΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ

ΟΤΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΣΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΠΑΝΤΟΥ.

Εσύ με ανέσυρες από τα βάθη μου και με έκανες

δημιουργό

Εγώ πάντα σου χρώσταγα – άφησέ με, λοιπόν, να

μπορέσω

να σου δώσω ό,τι έχω: αυτή τη ρημάδα την ποίηση,

που αγαπά την κάθε μου απόπειρα.


26

Β’ Ονειροφοβία

Απλώθηκαν τα σμιλεμένα σου όνειρα στους ουρανούς

να περιχύσουν τις ζωές με τη λησμονιά μιας ευτυχίας

που ποτέ δε φάνηκε κάτω από τον ήλιο που πέθαινε –

πώς λοιπόν να σε ρημάξω εγώ τώρα, που ούτε αυτός

ο ήλιος δε θέλει να με φωτίζει από τον άλλο κόσμο;


27

Φόβος

Φόβος δεν είναι όταν τα ουράνια τόξα σε πνίγουν

μετά από τη βροχή που σε μελαγχόλησε

Δεν είναι φόβος όταν οι εικόνες μιας άνευρης πόλης

σε κάνουν να θέλεις να μυρίσεις το χιόνι της

Κι όταν θέλεις να βουτήξεις στο άγνωστο του ορίζοντα

με τη θλίψη ξοπίσω σου, όχι, αυτό δεν είναι φόβος!!

Ούτε καν όταν κονταροχτυπιέσαι με τις μοναξιές

που φορτώθηκες ηθελημένα, σαν αυτοθυσία - θέλεις

να το λες - για να σώσεις.....(;;;)

Δεν είναι φόβος όταν θυμάσαι πόσο ξεχνάς,

δηλαδή όταν νιώθεις να ξεχνιέσαι

Ούτε είναι φόβος η άγνοια του αύριο,

αν και σε προδίδει η δυσκολία της νύχτας

Τώρα - και δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη,

αν και όχι για πάντα! –

ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΜΗ ΟΜΟΡΦΙΑ


28

Ο νεκρός

Να ήμουν ο νεκρός, μα έστω

η ομίχλη στα τοπία του προσώπου σου


μια σάπια βάρκα τσακισμένη μες στις φλέβες σου


ένα δάκρυ σου την ώρα που το διώχνεις.


29

Απαταιώνες

Γιατί δεν έπαψε ο ήλιος να δύει για μένα;

ή μήπως

Γιατί δεν έπαψε ο ήλιος ν’ ανατέλλει για μένα;

Δεν ξέρω πώς να διαμαρτυρηθώ

και σε ποιον

για τους αιώνες που σε κρατάνε

τόσο κοντά και μακριά μου.

Εκεί που φτάνω να σ’ αγγίξω

να ‘ρχεται πάντα αυτός ο θάνατος

- να σε ξεχνάω

- να αυτοκτονώ.

Σα θάλασσα μες στα νερά του κόσμου χάθηκες

κι έπρεπε να το ξέρω! Πάντα καθρέφτιζες τον ουρανό,

τα σύννεφα και μύριζες καλοκαίρι, όμως εγώ

- τι εγωιστής! - ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΜΙΣΩ, που μια φορά

δεν έστειλες ένα σου κύμα να με πνίξει.

…Δεν ξέρω πώς να διαμαρτυρηθώ

και σε ποιον

για τους αιώνες που ζω

μα δεν υπάρχουν.


30

Όνειρα

Όνειρα, όνειρα... κατευνασμοί

κάθε ξεσηκωμένης φύσεως

Να πνίγεται κάθε παράπονο

στο βυθό της μελαγχολικής σου

ανάτασης

Όνειρα, όνειρα... εποικισμοί

των άδοξων νησιών μας

που προσπαθούν και δεν μπορούν

να γαληνέψουν τα νερά

Ματαιότητα

Όνειρα, όνειρα... αφανισμοί

απλώς των αληθειών και των συνηθειών

Εσύ ποτέ δεν έτρεξες

σαν το τρεχούμενο νερό

Περίμενες από παντού

να ξεδιψάσεις

και ξαπόσταινες ολημερίς

- ο ουρανός σε μεγάλωσε εσένα,

να το θυμάσαι.


31

Χωρίς ανάσα

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ (ΠΡΟΛΟΓΟΣ)

Αυτοί οι δρόμοι δε σταματάνε να θυμίζουν πως δε

μένουμε παρά μόνο για ένα καφέ και μια κουβέντα,

εσείς που χτίζετε παλάτια στην άμμο δε με πιστεύετε,

έτσι δεν είναι, ή φοβάστε να μιλήσετε για το τέλος,

κακόμοιροι, αξιοθρήνητοι εσείς που είστε τόσο

θαρραλέοι μα και έξυπνοι τόσο που να καταλάβατε ήδη

την ειρωνεία;

ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ

Αυτές οι ημέρες έχουν το άρωμα και τη γεύση των

ύστατων στιγμών, που δεν ξέρεις το γιατί δεν πρόλαβες

να με αγαπήσεις και εγώ σας ακούω, μα δε βλέπω γιατί

με ρίξατε στο σκοτάδι προτού διαβάσετε αυτές τις

γραμμές – αλλά δε φταίει κανείς, που ήμουν κρυμμένος

έτσι κι αλλιώς, όπως αύριο που θα φύγω πιο μακριά κι

από ‘σένα, αν και θα έπρεπε να μείνω.


32

ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ

Αυτές οι ανάγκες έχουν τη θλίψη μέσα τους, το βλέπω

εγώ κι ας αρνείσαι εσύ ότι πονάω, εγώ θα φύγω αύριο

χωρίς να σου έχω πει τι φταίει που συνηθίζω το φευγιό

– εξάλλου είμαστε από αλλού και δεν αντέχω την

ομορφιά και δεν αντέχεις τέτοιους στίχους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτή που είσαι ήσουν και θα είσαι και είναι καλό, γιατί

δημιουργώ, είναι κακό, γιατί πονάω, πονάω σημαίνει

δημιουργώ, δημιουργώ σημαίνει πονάω – είναι καλό

και κακό λοιπόν να είσαι αυτή που είσαι, βρίσκεσαι

στο απυρόβλητο εδώ και αιώνες.


33

Οι μελωδίες των παιδιών της ακτής

Στα νερά, στα νερά που φέρνουν οι θάλασσες

κάθε καλοκαίρι

ο απόηχός σου, το ξέρεις;

Δε σου το λένε πολλοί

πως γεννήθηκες σαν τον αφρό, αιώνια γεννιέσαι

και πάντα υπάρχεις, να έρχεσαι

αρμύρα όταν δε ζούμε, να ζήσουμε ξεχωριστά

κάθε εποχή σαν καλοκαίρι, τι όμορφα

που λένε ότι είναι....

Ένα φάντασμα που σου μοιάζει

στάθηκε για μια στιγμή ανάμεσα

σε μένα και τον ήλιο - πώς ήρθες; - όχι,

δεν είμαι εγώ, μα το φάντασμά μου

που δένει πέτρες στο λαιμό του

και μάταια ετοιμάζεται, γιατί

τα φαντάσματα ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΝΕΚΡΑ.


34

Κάποια γνωστή μορφή θα είδα, δεν μπορεί

να έμεινα έτσι ακίνητος για αιώνες χωρίς λόγο

Οι άλλοι δεν είναι μέσα για να δουν Έξω,

δηλαδή το πώς περνάς κι ας μην υπάρχεις

δηλαδή το πώς γελάς κι ας μη σε νοιάζει

δηλαδή το πώς ομόρφυνες κι ας μη σε είδα

Είναι έξω και δεν βλέπουν το Μέσα,

εκεί που στροβιλίζονται στην τήξη

τα μαγικά σου οράματα και γίνονται πουλιά,

κάθε τόσο να έρχονται φλεγόμενα και

να με διώχνουν από την ησυχία

στους αβάσταχτους κρότους της σιωπής σου.

Όλο ρωτάς και δε με ενδιαφέρουν οι απορίες σου

Μην έρθεις και το καλοκαίρι να με ρωτήσεις,

γιατί θα ακούω μονάχα τη βουή των ωκεανών -

έτσι μιλάς πραγματικά και το ξέρεις, αλλά

οι βράχοι που σε σπάνε είναι σκληροί

και δεν αφήνουν αλλού να τα λες

Εμένα με νοιάζει να νοιάζεσαι, καταλαβαίνεις;

Πέρασε καιρός από τότε που κρυβόσουν

στα τραγούδια που λέγαμε


35

(στα τραγούδια που κλαίγαμε)

και ήσουν - ποιο απ' όλα; - ψηλά στ' αστέρια

και ήσουν βαθιά στη μαύρη θάλασσα

μα και παντού στον αέρα

Υπήρχες και δε με άφηνες να γυρίσω στο σπίτι

Υπήρξες σαν την άμμο που έφυγε από τις σχισμές των

χεριών μου

και λησμονήθηκες όσο να έρθει το ένα κύμα πίσω από

τ' άλλο

Καταλαβαίνεις, λοιπόν;

Αν μπορούσα θα ζούσα κάτω από την άμμο

ξεδιψώντας με τα χαρούμενα δάκρυά σου -

όταν θα βοηθούσε κι ο αέρας δηλαδή

να φτάσεις τόσο κοντά μου - και θα χόρταινα

με τις μελωδίες των παιδιών της ακτής

και θα ψιθύριζα στα κοχύλια

το πόσο πολύ πέθανα.

Αν μπορούσα κάθε μέρα, κάθε νύχτα

ένα με το κύμα να έκανα το όνειρό μου

να ένωνα τις αλμύρες τους

και να... να... να...


36

Τίποτα αληθινό! Όλο "να.." και "αν.."

Μα πώς αλλιώς να κρατηθώ στην επιφάνεια

και να γράψω για το βυθό;

Πως κάποτε ήλθες, είδες, απήλθες -

δε με τράβηξες,

πνιγόμουν και δεν τόλμησα να ζητήσω βοήθεια

γιατί δεν ήθελα να κινδυνεύσεις, εσένα

σε χρειάζονται 'κει πάνω, είσαι αναντικατάστατη,

τι δουλειά έχεις εσύ με τα φύκια του βυθού

και τα θαμμένα όστρακα;


37

Κώμα

Δεν έζησα όμορφες στιγμές πιο ποθητές

μεγάλες ανάσες δε μου χάρισαν ξανά

Το μέσα μου παιδί είναι σε κώμα

από τον καιρό που δεν έκλαιγα

στα θλιμμένα τραγούδια

(από τότε που άντεχες τα βαριά

και σκουριασμένα μου αστέρια).

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ;

Πού είσαι τώρα που σε χρειάζομαι;

«Πού είσαι τώρα που σε χρειάζομαι»…

Χίλιες φορές κι αν τ’ άκουσα

ποτέ δε μάτωνε όπως τώρα.


38

Απόσταση

Είσαι τόσο ψηλά για να σε φτάσω

Είσαι τόσο δυνατή, με την

αγάπη σου να πληγώνει τον ουρανό

Δική μου, όπως η θάλασσα τ’ ανέμου

Δική μου, όπως η ομίχλη του τοπίου

Να κλαις, να κλαις, να κλαις

τα γέλια που μεγάλωσες

Να συντρίβεσαι σαν άγγελος στους χτύπους

που μανικά ξεσπά η υστερική καρδιά μου.


39

Με το παράπονο

Με το παράπονο, μέσ’ απ’ τη σάρκα,

πως όλο σ’ έβρισκα μα δεν ερχόσουν

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΣ Ν’ ΑΓΑΠΗΘΩ

να ξέρεις, κάποτε, θα φύγω.


40

Γ’ Αφιερώματα

Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης

επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.

Τ' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,

τη δική σου φωνή

όχι εκείνη που σ' αρέσει·

μουσική σου είναι η ζωή

αυτή που σπατάλησες.

Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις

αν καρφωθείς σε τούτο τ' αδιάφορο πράγμα

που σε ρίχνει πίσω

εκεί που ξεκίνησες.

Ταξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους

άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς

ένιωσες τον πόνο του παλικαριού

και το βογκητό της γυναίκας

την πίκρα του άγουρου παιδιού -

ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο

αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό.

Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο·

τη βλάστηση της νιότης,

το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας.

Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες

τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες

το άσπρο χαρτί.

Γιώργος Σεφέρης

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ Η’


41

Η επίκληση της πεταλούδας σε άγνωστη ψυχή;

Ξεκίνησα να χάνομαι

σ’ έναν κόσμο με τρυπημένες πεταλούδες.

…Πνεύματα κι ονόματα

θεωρίες αοράτων

για συμπτυσσόμενο ακροατήριο κωφών…

…Και λείπω· να ψάχνω

σε φεγγαρόλουστα ξέφωτα ποίησης

το βότανο που χρειάζομαι αυτή την ώρα

που όλο το βάρος του κόσμου

πεθαίνει την καρδιά μου.

Επιχειρήματα φυγής

ΑΚΑΙΡΑ ΑΤΟΠΑ ΑΝΑΡΜΟΣΤΑ.

…Κανείς δεν μπορεί να δει

κάτω από το βαρύ, προστατευτικό βλέφαρο

το μαύρο φως του πόνου.

Με αυτούς τους στίχους

ήρθες κοντά μου

Συγνώμη αν κάποιοι φίλοι μου

πήγανε να σε σκοτώσουν.


42

Ποίηση

“Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε -για λίγο- να μη νιώθεται η πληγή.”

Κωνσταντίνος Καβάφης

Είσαι το κρεβάτι των πόνων μου

κι ωστόσο η θεραπεία,

που ποτέ δε με γιατρεύει ολότελα.

Πάντοτε θα μένω Αλύτρωτος,

ένα κάτι μου θα μένει ευάλωτο,

για να μπορώ να τρέχω σε σένα.


43

Άλλος θάνατος μνήμη Δ. Α.

Φιλιά στο κενό, το αιώνιο έργο

ενός ρομαντισμού που δεν έχει καρπίσει:

Νεκροί στη φωλιά μου θρηνούνε και στέργω

μια φτιαγμένη ζωή από φως να μη σβήσει

Ένα χέρι μπορεί να μη φτάνει το νήμα

- μπορεί να μην πρέπει ν’ αγγίξει το τέλος·

Μα εσύ θύμισέ μου ν’ αφήσω το κρίμα

κι αν θέλεις τραγούδα τα λόγια με μέλος.

Για χρόνια ο θάνατος ήταν πιο έξω,

κρατούσε μια νύχτα και κάθε πρωί μου

μπορούσα κλεφτά στη σκιά του να τρέξω...

Μα πάλι τον γνώρισα μες στη ζωή μου:

Θα βάλουμε πάλι τη μαύρη θωριά μας,

κοράκια ατυχίας και σάψαλα θλίψης.

Κι αν πλέκεις ιστό τον ιστό μακριά μας

ποτέ μη σκεφτείς στο σκοτάδι να κρύψεις


44

το σπάνιο φως σου. Ακούς ή κοιμάσαι;

Κάτι μου φαίνεται θέλεις ν’ ακούσω,

μα τώρα κοντεύω να έλθω και άσε

Εσύ που με βλέπεις, να μην ξαναλούσω

με δάκρυα πόνου τη φτώχεια μου, τώρα,

που έχων τα πάντα δεν έχω πια μοίρα·

φτωχός και θλιμμένος στην πλούσια χώρα

που όλα μου τα ‘δωσε κι όλα τα πήρα.

Αεί βραβευμένος στη λύπη μου γείρε,

που όλα μου τα ‘δωσε κι όλα τα πήρε.


45

Της φυγής μνήμη Δ. Α.

Σε περιμέναμε, Φυγή

στη γειτονιά των άλλων όντων.

Και τώρα των συμμετεχόντων

στην εκφορά η οιμωγή

μονάχα ακούγεται. Μπορεί

να μη φυσάει ο αέρας,

όμως το άχνισμα της μέρας

έσβησε άλλο ένα κερί.


46

Έτσι μπορώ να σας θυμάμαι στις Αγάπες

Δε σας θυμάμαι

όπως τα αγάλματα καθρεφτίζονται στις λίμνες

ή όπως περιμένουνε οι στάχτες σε μέρος απάνεμο.

Μα όπως οι δροσοστάλες αρνήθηκαν να πέσουν

κι όπως οι φλόγες πολεμήσαν τον αέρα,

έτσι μονάχα μπορώ

και θέλω να σας θυμάμαι.


47

Τι άνθρωποι θα ήταν... στους «σοφούς»

Πολλοί θέλουν να λένε πως ξέρουν τους άλλους

και δεν ξέρουν αν οι ίδιοι υπάρχουν

Βλέπουν τους άλλους νάνους στα πόδια τους

και χτυπάνε στα πρώτα τειχάκια της ζωής

Σοφολογούν με θράσος και διδάσκουν

χωρίς να έχουν ματώσει μια στιγμή

Μα το χειρότερο – και το τραγικότερο – είναι πως

αρνούνται να απλώσουν το χέρι τους

Είτε στους «μαθητές» τους και να τους βοηθήσουν

πραγματικά

είτε σ’ αυτούς που θέλουν να τους τραβήξουν

έξω από τα σκότη της αγνωσίας τους.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι συχνά κι αυτοί

δε συντρίβονται μέσα στο εγωιστικό τους κέλυφος

Γιατί, αλίμονο, τι άνθρωποι θα ήταν –

μόνο των λέξεων και των συμβουλών;

Ποτέ της συνειδητοποίησης

ποτέ της κενότητας

ποτέ των αισθημάτων;


48

Θεσσαλονίκη

Περπάτησα δίπλα στη θάλασσα

κι είδα το κύμα που λαμπύριζε

- και τόσο γλυκά σε θύμιζε…

Κάπου στο βάθος χάθηκες,

στον άνεμο που σφύριζε

πως όλα σου τα χάλασα

και δεν το αισθάνθηκες.


49

Μια κοπέλα που μαύρισε τις μνήμες

της

Μαζί δεν κατεβήκαμε από τα χρώματα

του τόξου του ουρανού εκείνη τη μέρα;

Κοίταξες λίγο προς τη θάλασσα, είπες

"εκεί να πέσουμε" και γελάσαμε,

όταν βράδιασε στο επόμενο λεπτό

και ο κόσμος χάθηκε. Και τα χίλια κεριά,

επάνω ψηλά στην πόλη, προσκυνούσαν το φεγγάρι.

Περίμενα να σηκωθείς, όταν άρχισε να χιονίζει,

μα ποτέ δεν ξύπνησες και ποτέ δεν ξύπνησα.

Μόνο οι βάρκες λικνίζονταν λυπητερά

και οι άνθρωποι με τον αχνό τους έκλαιγαν,

σχημάτιζαν καρδιές και περπατούσαν

μέσα από το σώμα μου. Πού είσαι;

…

Τα δέντρα σπάζουν το άσπρο το απόλυτο,

το μοιρολατρικό. Δεν πετούν τα πουλιά πια εδώ,

μονάχα σύννεφα θα δεις, με σχήματα πολλά –


50

να! μια κοπέλα που μαύρισε τις μνήμες της.

Ένα παιδάκι κυνηγάει χαρταετούς.

Η απέραντη μοναξιά.

…

Το παιδάκι χάθηκε σε ένα κυκλώνα σκόνης,

έτσι μου φαίνεται. Και τώρα έρχεται,

με τη μορφή που έμεινε στις φωτογραφίες,

αθώα, χαρούμενη, φωτεινή.

Θέλω να του μιλήσω για τη ζωή

και γονατίζω και το περιμένω.

Μα δεν προφταίνει, γιατί η σκόνη

γεννά πια μόνο ρολόγια, ρολόγια παντού!

Είναι τρομερό το θέαμα και παγώνω.

Το ξέρω πως ήμουν εγώ.

…

Όταν σηκώθηκα ήσουν εκεί

με ένα χαμόγελο φωτογραφίας

και γύριζες πίσω στα νερά.

Δεν σε φώναξα, δεν έτρεξα κοντά σου.

Έμεινα στη μέση της ερήμου και το ήξερα,

πως αυτός ήταν ο δρόμος σου τελικά.


51

Θέλησα να με τελειώσουν τα όρνια

ή να με πάρουν τα φίδια μέσα

στην άμμο που πάτησες…

Ξεκίνησα για ένα Άγνωστο και το βρήκα,

όταν έπεσα απότομα στη ζωή μου.

…

Σήμερα φοβάμαι πιο λίγο.

Έχω το κουράγιο να ανεβαίνω στα ψηλά σπίτια

και να αγναντεύω ως πέρα τη θάλασσα.

Απλώς μπορεί καμιά φορά να κλαίω,

για τα παιδάκια που κυνηγούν χαρταετούς

και βρίσκουν ρολόγια αυστηρά και αναπόφευκτα.

…

Εσύ; Δε χάθηκες βεβαίως, κάπου τριγυρνάς.

Ελπίζω να μην έπαψες να βλέπεις στα ψηλά

εκεί, τα τόξα του ουρανού.

Εδώ που τα λέμε, όλο και κάποια βόλτα

θα έκανες τελευταία...


52

Υπόσχεση σε έναν μακάριο δυστυχή στους σεσωσμένους

Εμείς θα στραγγαλίζουμε τα θέλω μας για την ανάγκη

σου

θα πλένουμε με κάρβουνο το χρόνο μας για να

χαμογελάσεις

Εμείς θα αρρωσταίνουμε υποσχόμενοι πως θα νικήσεις

Θα τσακιζόμαστε και θα είμαστε

ταπεινά υπερήφανοι,

που σε βρήκαμε

και που ξεπλύναμε τη σκονισμένη αγάπη του

Ανθρώπου

στο αίμα και το δάκρυ σου.


53

Χρόνια μου

Χρόνια μου, δεν υπήρξατε μάταια

αλλά για να μπορώ σήμερα να κλαίω

Θεριέψατε τους φόβους μου

για να τους υπερνικήσω

και αυτό είναι το Μάταιο της ιστορίας.

Χρόνια μου, λείψατε για να κλάψω

και να! ξανάρχεστε μέσ’ από τα μάτια τους

και πρέπει ν’ αδράξω αυτή τη δεύτερη ευκαιρία.

Τα λάβαρά σας αναφαίνονται στην απόσταση

που στραγγαλίζει τα άκρα ενός Έρωτα

κι οι φωτιές σας είναι πάντοτε ορατές.

Χρόνια μου, ανακεφαλαιώσατε τις γενέθλιες ημέρες

μου

πλουτίζοντάς τες με χρώματα αναληθειών.


54

Τα μετέωρα στη Σ.

Όταν το Ένα σχίστηκε στη μέση, σε ρώτησα

«πεθάναμε;», είπες πως ο παράδεισος είναι μακριά

ακόμη· και πως μέχρι τότε έχουμε καιρό να

δακρύσουμε κάτω από το W της Κασσιόπειας ή να

μετρήσουμε τα μετέωρα μισονυσταγμένοι…

Η ζωή μας έσχισε σα μετέωρο ένα βραδινό ουρανό

αυταπόδεικτων αληθειών και αναμφίβολων ψεμάτων,

μαζεύοντας στο διάβα της άστρα και γαλήνη

(αυταπόδεικτες αλήθειες… όπως εσύ και όλες οι φυγές

– θάλασσα, βράχια, ουρανός, ένα κακό μαντάτο,

τέσσερα άνθη που ομορφαίνουν, ΦΥΓΗ).


55

Δ’ Οι λόγχες της αλήθειας

Και καθώς περπατούσαμε κοντά στα νερά

αισθανθήκαμε υπερήφανοι που ωριμάσαμε

και με μετρημένη σοβαρότητα αραδιάσαμε τους εαυτούς

μας·

κι αλήθεια: μέσ’ απ’ τον κόσμο, τους ανθρώπους

που μας σκούντησαν ακούσια και αληθινά

κανείς δε μας κατηγόρησε για υποκρισία!

Φαίνεται πως κρύψαμε καλά

ό,τι έπρεπε να διατηρήσουμε αλώβητο:

η παιδική μου μάσκα ανάσαινε εκείνο το βράδυ

(με μια λύπη που θα γινόταν συνήθεια)

μέσα από την τσέπη μου.


56

Οι καλύτεροι εχθροί του εαυτού μας

Είμαστε οι καλύτεροι εχθροί του εαυτού μας.

Πριν αυτοκτονήσουμε γι’ άλλη μια φορά,

θα βασανιστούμε κυνηγώντας τα επιχειρήματα –

τα αναμφιβόλως υπαρκτά.

Έτσι, να μπορέσουμε να δικαιολογήσουμε τους φόνους

κι όχι να ρίξουμε φαρμάκι δίχως λόγο,

σαν τους κακούς εκείνους εχθρούς του εαυτού μας

που τρέχουν ανοργάνωτα και μάταια

να συντρίψουνε λίγο από το τίποτα που μας ανήκει.


57

Η ψυχή μου

Η ψυχή μου

αμπάρι με σφραγισμένες πόρτες

χώρος ανήλιαγων σωθικών

Άδης που ανοίγεται σε λίγους

εκλεκτούς άτυχους.


58

Χωρίς

Ονόματα

στόματα που με λυγίσανε

πτώματα άστρων

και η ζωή μου χωρίς λύπη

δεν είναι ζωή.

Χρώματα

αρώματα που με γυρίσανε

αποτυπώματα ευτυχίας

και η ζωή μου χωρίς γέλιο

δεν είναι ζωή.


59

Κουρασμένοι στίχοι

Να σε κάνει από νέο, γερασμένο

και ας σου ‘χει τη χαρά ξαναφορέσει.

Να της γράψεις ένα στίχο κουρασμένο,

απ’ το βάρος της αγάπης λυγισμένο,

μα όλα εκείνα π’ αγαπάς να τα χωρέσει.

Να τη νιώθεις κάθε μέρα πιο κοντά σου,

μα να μένετε συνέχεια πιο μόνοι.

Να σε ραίνει σιγουριά στα ονείρατά σου,

μα να ορίζει από πριν τα βήματά σου

και ν’ αφήνει τον γκρεμό να σε σιμώνει.

Να σε κάνει να πιστεύεις πως αξίζεις

την αγάπη που σου δίνει: ευτυχία!

Και συγχρόνως το κακό να εξορκίζεις,

που όλο βλέπεις εφιάλτες και νομίζεις

πως μια μέρα σε αφήνει: δυστυχία!


60

Πρόσωπα που ψάχνουν την ευτυχία

Γνώρισα πρόσωπα

που ψάχνουν την ευτυχία δίπλα στη θάλασσα.

Ξεχνιούνται μέσα σε τραγούδια.

Αν και δε ζούνε όπως ακριβώς θα ήθελαν,

προσπαθούνε τη ζωή τους

με χρώματα και ευωδιές και μουσικές

να τηνε μπολιάσουν…

Δεν είναι όπως εγώ.

Νομίζω πως δε θλίβονται·

νομίζω πως μονάχα αγαπάνε

- τα πάντα.

Και, ακόμη κι αν το «νομίζω»

είναι η πιο αληθινή λέξη

σ’ αυτές τις γραμμές,

εύχομαι να μπορούσα

να ξεχαστώ μαζί τους.


61

Η μισή αγάπη

Αγαπάς εκείνο που φεύγει

και εσύ αγκιστρώνεσαι στην ορμή του

πεθαίνοντας για να το φέρεις πίσω.

Αγαπάς εκείνο που λείπει

κι ενώ έχει εξασθενήσει η μυρωδιά του

εσύ δεν παραδέχεσαι πως απουσιάζει.

Αγαπάς αυτό που δεν έχεις

και θεωρείς περιττό το να σκεφτείς

πως, αν το είχες,

ίσως να μη σκεφτόσουν

ότι το αγαπάς.


62

...Και η άλλη μισή

Αγαπάς εκείνο που μένει

και δεν τολμά να ονειρεύεται

πως για χάρη του θα καταστραφείς.

Αγαπάς εκείνο που υπάρχει

γιατί μέσα του τις άπειρες μυρωδιές του κόσμου

μπορείς να ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ.

Αγαπάς ό,τι έχεις·

είναι η ευλογία αυτή

που σε κάνει να πιστεύεις

(ακόμη κι αν δεν έχεις πολλά)

πως έχεις τα πάντα.


63

Σταύρωσις

«Ω Κύριε, είπεν ολοψύχως, ήμαρτον, ήμαρτον!

Συ παρεδόθης δια τας αμαρτίας μας, και

ημείς Σε σταυρώνομεν κάθε μέρα»

Ι.

Κι εκεί, λοιπόν, κι εκεί υπάρχει ο θάνατος

όπου τα πελάγια καλέσματα αφρίζουν τη μνήμη

σα να μη θέλει αναμνήσεις το ξημέρωμα

Ηώς απαράδεκτη! αφιλάνθρωπη κρατεί

τα σκήπτρα της μες στη σκιά

Την εξουσία έχει να εκπλήσσει.

ΙΙ.

Νικητή – γιατί δέχεσαι την ομορφιά

που ο κόσμος αποπτύει σακατεμένος

μες στην ασχήμια μας –

κανείς δεν είναι κνώδαλο, κανένας.

Εσύ το ξέρεις


64

Από τους καθημερινούς σταυρωτές

ως και τους ποιητές που στήνονται στον τοίχο,

όλοι μπορούν να γίνουν σαν εσένα.

ΙΙΙ.

Μετά από χίλια χρόνια

θα υπήρχαν τα σημάδια της ζωής

κάτω από τις στάχτες που αφήνουμε

Κι όμως κανείς δε θα τολμούσε να πει

πως κάποτε πνιγήκανε σε αίμα αθώων

έρωτες μιλιούνια και αγάπες αδερφικές

και σχέσεις στοργικές – αλλοίμονο,

οι καρδιές μας, όλο μας το είναι

ν’ αργοπεθαίνουν μέσα στη χόβολη

σ’ ένα βλάσφημο κι ανίερο ξόδεμα…

IV.

Το πιο μεγάλο κρίμα είναι που βολευόμαστε συνειδητά

στις λίγες όμορφες και ήσυχες γωνιές μας

ξέροντας πως γύρω γέμισε ο τόπος θυσιαστήρια

για άδικους θεούς από χαρτί.


65

Που σηκωνόμαστε έπειτα, αδιάφορα

ρίχνουμε μια ματιά στις αυλές μας

και βλέποντας το αίμα οργιζόμαστε,

ξεσηκωνόμαστε με δήθεν αγωνία

εμείς, που χώναμε τα κεφάλια στη γη,

εμείς, που κάθε μέρα Τον σταυρώνουμε.

Νίπτουμε τας χείρας μας

γιατί δεν αντέχουμε άλλες ευθύνες. Βλέπεις,

«ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ ΕΝΟΧΗ»…

Για χάρη όλων υμών που το πιστεύετε,

εάν πιστεύετε ότι η ενοχή είναι σκλαβιά,

εγώ θα είμαι ΣΚΛΑΒΟΣ μέχρι να πεθάνω.


66

Το πρόβλημα

Ξέχασα πολλά από εκείνα

που έλεγα πως αιώνια θα με βασάνιζαν

Ξέφυγα από πολλά καρφιά

που έλεγα πως πάντοτε θα με τρυπούσαν

Ύστερα από αυτά, βρήκα το κουράγιο

να λιώσω λίγο κερί

για να κολλήσω τα φτερά μου.

Μένει να μάθω ποια είναι

η κοντινότερη απόσταση από τον ήλιο

που μπορώ να πετάξω ήσυχος.

Αυτό είναι το πρόβλημα:

χρειάζομαι Φως.


67

Το ρολόι και η σιωπή (Ένα άτυπο βράδυ θανάτου)

Το ρολόι μοιράζει τους χτύπους

μιας καρδιάς που πεθαίνει σε κήπους

Soledad, soledad, soledad

Η σιωπή σακατεύει τους ήχους

που περάσανε μέσα απ’ τους τοίχους


Το ρολόι δε δείχνει το δείπνο,

μα των άλλων ανθρώπων τον ύπνο


Η σιωπή παραμένει ο λύχνος

που φωτίζει το μόνο σου ίχνος


Το ρολόι ψηλά στα λευκά του

για ένα άτυπο βράδυ θανάτου



68

Χωρισμός

Μας χώρισαν σαν όμορφες στιγμές

που τις κεντάει ξαφνικά η αγωνία

όταν κοντεύουν ένα θάνατο μεγάλο

κι όπως η λόγχη της αλήθειας με μανία

τρυπώνει στις ανθρώπινες ρωγμές.

Μας χώρισαν σαν έτοιμα σκαριά

που σκορπιστήκανε στων θαλασσών τη ράχη

αν και δουλεύτηκαν το ένα δίπλα στ’ άλλο·

σαν κύματα που έσπασαν οι βράχοι

όταν η θάλασσα αρρώστησε βαριά.


69

Δεν ξέρω

Δεν ξέρω αν αγαπώ ή αν μισώ

Δεν ξέρω αν ζω ή αν πεθαίνω

Άλλες φορές ξαναγεννιέμαι

μέσα στην ομορφιά που μου χαρίζεται

κι άλλες φορές ασφυκτιώ

μέσα στη δυνατή πίκρα των στιγμών

Το μόνο που ξέρω – και δεν ξέρω πώς το ξέρω –

είναι η ανάγκη να υπάρχει αυτός

ο αυτοδιαμελισμός.


70

Αδέρφια

Αυτή η πηχτή αλήθεια μας κυνηγάει όλους.

Οι ίδιες καταστάσεις.

Οι ίδιες αποστάσεις.

Οι ίδιες παραστάσεις.

Τα δάκρυά μας φτιάχνουν ωκεανούς.


71

Οι μάσκες

Στο σκοτάδι κρύψαμε τις παλιές μάσκες

– δε βγαίνουν πια, τις ερωτευθήκαμε –

Τώρα όλοι φορούνε τις καινούριες τους

και δε μας βλέπουν που φοβόμαστε.

Αύριο θα κοιμάμαι στα σκότη μου,

τ ι ν α δ ω ;

Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ

ΝΑ ΜΕ ΑΠΩΘΕΙ.

Αύριο όλοι θα φορούνε τις καινούριες μάσκες

και η δική μου δε θα λέει να βγει.


72

Δωμάτιο

Έφερα τη σκόνη μέσα στο σπίτι

Έφερα και τη σκοτεινιά μου

ραντισμένη με αλκοόλ και απόγνωση…

Το σημείο όπου φτάνουν οι ανόητοι! (είχε δίκιο)

Κουβάλησα τη μουσική, που

μου φάνηκε μουντή κι ήταν πολύχρωμη

Θυμήθηκα και τις σκέψεις μου

να πάρω απ’ το τραπέζι προτού φύγω.

Εδώ άλλοτε γιόρταζε η χαρά

Εδώ ήταν κι οι πεθαμένοι,

εδώ ήταν όλα – και χάθηκαν.

Απίστευτο! χωράνε σε ένα δωμάτιο

εικόνες μιας ζωής, απίστευτο…

Κουβάλησα λίγη σκόνη και απελπίστηκα.

Τα μάτια μου υγράνθηκαν.


73

Κληρονομιά

Άφησες, Κύριε, λίγο χώρο και για εμάς

στον κόσμο αυτό

και ασφυκτιούμε

γιατί το φως μας πνίγεται από τα σκοτάδια τους.

Τα πάντα εν σοφία εποίησες

Τα πάντα εν βλακεία ποιούμεν

Θα φύγουμε

και θα μείνουν μονάχα τα κρίματά μας

κληρονομιά στον κόσμο.


74

[Όταν έχεις ξοδέψει τα πάντα...]

Όταν έχεις ξοδέψει τα πάντα:

τις νύχτες σου, τα συναισθήματα κι εσένα

και όταν προσπαθείς μάταια κι απεγνωσμένα κι

απελπισμένα

για τη λύτρωση, αν αυτή υπάρχει,

και όταν ζεις μόνο και μόνο επειδή δημιουργείς ελπίδες

καθημερινές

και όταν παραπονιέσαι, βλέποντας πως άσκοπα

ξεγυμνώνεσαι

μπροστά στα νωχελικά μάτια των άλλων

και όταν ξέρεις πως το αίμα κι η ψυχή σου

σκονίζονται με τόση αθωότητα – αφέλεια

και όταν λες να τα παρατήσεις

γιατί κανένας δεν κατάλαβε

γιατί κανένας δεν είδε το ξεγύμνωμα

γιατί κανένας δε σε γνώρισε

γιατί κανένας δεν έμαθε

γιατί κανένας δε ρώτησε

γιατί κανένας δεν ενδιαφέρθηκε

γιατί κανένας δεν προσπάθησε

να τραβήξει το παραπέτασμα των λέξεων


75

και να αντικρίσει τη φοβέρα της αλήθειας

(γιατί ίσως είσαι πολύ εγωιστής για κάτι τέτοιο)

Όταν λες να τα παρατήσεις

βλέποντας χιλιάδες ποιητικά λαρύγγια

να ξεχειλώνουν απεγνωσμένα

Τότε πρέπει να γράψεις

Τα σκισμένα στόματα δε σκίστηκαν μάταια

Η αγωνία των ποιητών είναι μια ζωντανή εικόνα

που ξετυλίγει τα μπλεγμένα νήματα του τώρα

και τα ικετευτικά βλέμματα των σοφών ανθρώπων

δε χάνονται στη σκόνη των εποχών.

Μονάχα καλούνε με την ίδια ευγένεια

όσους θέλουνε να ζήσουνε και τη σιωπή τους,

όσους έχουν τη δύναμη να βρουν ζεστασιά

μέσα σε ανθοσκέπαστα κρύα κορμιά,

όσους τολμούνε να δούνε το θάνατο

πίσω από τα πέταλα του γλυκού ρόδου,

όσους πιστεύουν ότι θα βρούνε αγάπη

και μέσα στο δάκρυ ενός αγνώστου,

όσους μπορούνε να ζήσουνε

τη Δυστυχία και την Ευτυχία στο άπειρο.


76

Προσπαθώ να μην ξέρω

Εκείνοι το ξέρουν πως η μαγεία του σκοταδιού

δε βρίσκεται σ’ αυτό το σκοτάδι

μα στην ικανότητά του να συγκρατεί

βαθιά μέσα στις πτυχώσεις του

τη χρυσόσκονη της ανθρώπινης καρδιάς.

Κι εγώ προσπαθώ να μην ξέρω

πως τα δοξάρια της νύχτας με πληγώνουν άσχημα

σαν πύρινη βροχή πάνω σε λίμνη,

σαν άνθρωποι που δεν ξοδεύτηκαν ποτέ.

Εκείνοι το ξέρουν πως οι οποί της αγάπης

δε φέρνουν πάντοτε το θάνατο

σε όποιον είπε «δε διψώ» και γεύτηκε.

Το ηλιόφως βλέπουν να κοντεύει,

μεγάλο σύμμαχο της ομορφιάς τους, καθώς ανασταίνει

στιγμές ζωής νεκρές μες στη ρουτίνα.

Κι εγώ προσπαθώ να μην ξέρω

πως το φως θα με σβήνει τέτοιες στιγμές

σαν άγρια βροχή επάνω σε κεριά,

σαν άνθρωποι που δεν ξοδεύτηκαν ποτέ.


77

Το νόημα

Δεν έχει νόημα

όταν δεν προσπαθείς

Αν δεν επιδιώκεις να φτάσεις

μισό χιλιοστό παραπέρα

δεν έχει νόημα.

Δεν έχει νόημα

όταν σκαρφαλώνεις μισό μέτρο

και πέφτεις μισό χιλιόμετρο

Αν δεν κρατιέσαι γερά

δεν έχει νόημα.

Κι όταν ιδρώνεις

για μια μέρα και παλεύεις

και τις άλλες έξι αφήνεσαι

στα νερά που σε στέλνουν πίσω,

απλά δεν έχει νόημα.


78

[Ελευθερία]

Ελευθερία, ελευθερία

στις ανέμελες ψυχές

και στις φλόγες

σε όσους περπατούνε

ονειροπαρμένοι στον πόνο

Τη νύχτα που άφηνες

το χαιρέτισμα

ελευθερία, ελευθερία

στις ανέμελες ψυχές

και στις στάχτες.


79

Αγάπη (Ορισμός)

Είναι

ένα πέταλο σκιασμένο

από το φόβο του κόσμου

η αγάπη

που γλίτωσε από το θάνατο

του μητρικού του άνθους.


80

Αυτό που με ανησυχεί

Αυτό που με ανησυχεί και

με αρρωσταίνει στην ψυχή

δεν είναι μόνο το τέλμα που βυθίζεται

ετούτος ο κόσμος κι η γη

κι οι ανθρώποι – και δεν είναι

το κρυμμένο σκότος του αύριο ούτε

το σακάτικο χθες·

μα πιότερο με τρώει η αγωνία

μην και αλλάξω ξαφνικά – ποιος

ξέρει γιατί; – και αρνηθώ στον

εαυτό μου να χαμογελάσει

μπροστά στους ανθρώπους που αγαπώ.


81

Δύο μεγάλες αλήθειες (σαν

παραμύθι)

Ι. Ο Νεοφερμένος.

«Τι πόνος! Τι πόνος, ν’ αγαπάς μια γυναίκα που δεν

έχεις…» είπε ο Σοφός πεθαμένος στο Νεοφερμένο με

τα ταλαιπωρημένα μάτια. Κι ήταν η πρώτη αλήθεια

που διδάχτηκε, καθώς τίποτα στην πρώτη του ζωή δεν

ήταν – όπως φαίνεται – πιο σημαντικό από την ύλη·

και κανένας από τους πρώτους φίλους του δε

φιλοσόφησε τον Έρωτα ή το Θάνατο – για να

ακριβολογώ, δε φιλοσόφησε καν, απλώς όλοι του

μάθαιναν τη σάρκα. Μα ένας σκελετός που πονάει δε

θέλει σάρκα, μια καρδιά θέλει, ώστε να γελιέται κάποτε

πως μέσα απ’ τους πόνους του ζει κι αυτός αληθινά.

II. Ένα μεγάλο δώρο.

Ο Νεοφερμένος δεν έβλεπε πίσω – δεν μπορούσε να

δει τίποτα από τα υγρά μάγουλα του απτού κόσμου. Τι

ήταν αυτό που είδε ο Σοφός πεθαμένος; – γιατί τίποτα

δεν ξεχώριζε το Δυστυχή από τους άλλους. Όμως,


82

αλήθεια, κανένας δεν του παρουσίασε τον Σοφό ως

τέτοιον. Ο Σοφός ήξερε, γιατί έτσι έπρεπε. Κι αυτά που

ήξερε, έβαλαν το Νεοφερμένο σε μια διαδικασία

απολογισμού. «Όταν ο απολογισμός φέρνει την

απελπισία, η πιο δύσκολη απόφαση φέρνει την ελπίδα

κι όχι την απολογία». Ο Σοφός ήξερε (γιατί έτσι

έπρεπε) πώς να υποδεχθεί το Δυστυχή. Κι αυτός, να!

επιτέλους απόχτησε λίγη καρδιά που τόσο ποθούσε –

σαν αντίδωρο γι’ αυτά που προσέφερε στον κόσμο.

III. Οι αιώνες μετά.

…Έτσι γελάστηκε ο Νεοφερμένος και για χρόνια ήταν

γελασμένος· πως τάχα ζούσε κι αυτός τους πόνους του

και ξεχνιόταν από το μεγάλο Ψέμα. Ο Σοφός

πεθαμένος χάθηκε και δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Ο

μεγάλος Πλανευτής, ο Ονειδιστής των

ταλαιπωρημένων – αλλά σοφός πάραυτα – ίσως να

έψαξε και γι’ άλλους σκελετούς με πόνους και πόθους,

για να γιατρέψει τον καημό τους με λίγο από το Ψέμα.

Μα ο Δυστυχής συνέχιζε να τρέφεται από τη λίγη του

καρδιά για αιώνες, ξέροντας πως ο Σοφός πεθαμένος

φεύγοντας του άφησε δύο μεγάλες αλήθειες.


83

Τα μαχαίρια

Βύθισαν τα μαχαίρια στα σώματά μας

αυτές οι μέρες οι σκύλες, οι ψυχοβόρες

να έχουμε κάτι να κάνουμε κάθε εποχή

που αηδιάζουμε τον κόσμο με τη δυστυχία μας.

Κάποια λεπτά να θυμόμαστε

ένα τραπέζι με λίγο έρωτα και

μια θυσία που δεν είναι τραγική

όσο η αιτία των αιτιών του σιωπηλού θρήνου.

Τι μας άφησε κι ο χρόνος ο άδικος

αν όχι το ρίσκο να σκεφτόμαστε

πόσο δίκαια θα μπορούσε να είναι

αυτή η ζωή που γλιστρά στη λάσπη των ονείρων μας;

Βλέπω τα μαλλιά να μακραίνουν

καθώς οι άκρες της πείρας που

φυτρώνει αδιάφορη μέσα μας

καθώς κι οι άκρες της σπείρας που μας τύλιξε στη

γαστέρα της,

ΝΑ ΡΟΥΦΑΜΕ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ

ΑΦΗΝΟΜΑΣΤΕ.


84

Ήλ(ι)ος

Έβλεπες τον ήλιο να κεντά τη γη

και μέσ’ απ’ τα σώματα τ’ ανθρώπινα πήγαζε

το ακέριο συναίσθημα, ένα φως

που πότιζε κι έθρεφε ψυχές

κι η ζέστη του ήλιου ήταν μέσα σου.

Τώρα…

καις για πάντα τον εαυτό σου, που

δε στέργει τις π(λ)ηγές σου

να τρέχουνε συνεχώς το ίδιο φως

Σα να κυνηγούσες μιαν ανο(η)σία

- αυτό είναι;

κι ο ήλιος να σε καρφώνει από παντού

και να μην προφταίνεις.

Τώρα… μόνο τα «μάτ(α)ια»

να συντρίβουν αυτόματα κάθε παραίνεση,

καθώς τη γη κεντά αυτή η

πικρή δροσιά που στάζουν τα μάτ(α)ια.

Κι εσύ να κοιτάς αποσβολωμένος

εκεί που φύτρωνε καρδιές,

μοιράζοντας δίκαια τη ζωή,

το χώμα.


85

Οι πιο δύσκολες στιγμές

Οι πιο δύσκολες στιγμές είναι όταν

κρατιέσαι για να μην κλάψεις το θάνατο

και όταν

κρατιέσαι για να μη σκοτωθείς από έρωτα.


86

[Πόσες φορές θα ονειρευτούμε για

τις ζωές μας]

Πόσες φορές θα ονειρευτούμε για τις ζωές μας, πως

κάποτε γίνονται πιο όμορφες, πιο ολιγαρκείς και πιο

απλές; Πόσες φορές θα κοιτάξουμε το νυχτερινό

στερέωμα συγκινημένοι από την ουράνια ομορφιά, που

άλλοτε μας γεμίζει ελπίδα και άλλοτε μας βυθίζει στη

μελαγχολία και στο παράπονο; Πόσες φορές θα

κρυφτούμε πίσω από τις σκιές των τοίχων για να

απολογηθούμε για τα κρίματά μας;

Πόσες φορές αυτό το ρολόι θα χτυπήσει τις ώρες της

απουσίας σου;

Πόσες φορές θα διστάσουμε να μιλήσουμε για τους

μικρούς καθημερινούς μας θανάτους, ιδίως όταν

λείπουν οι ήχοι της φωνής σου;

Πόσες φορές θα κλείσουμε τα μάτια επιτέλους;


87

Αρνούμαι

Δε θέλω να βλέπω πια τους δρόμους

που κατεβάζουν τις χαρές των ανθρώπων

στον τόπο της απουσίας μας

Είμαστε ανύπαρκτοι αστερισμοί

σε ένα χάρτη απόγνωσης

που μας έπεισε πως υπήρξαμε

λίγο πριν.

Κοίτα που αφήνουμε τα σπίτια μας –

επιτέλους βρήκαμε τη γαλήνη των κυμάτων

Κι όταν σκύβουμε να γελάσουμε σαν παιδιά

με τα καθρεφτίσματά μας,

θυμόμαστε – πώς ξεχαστήκαμε; –

και γελάμε δυνατά, αφήνοντας

τον ουρανό να μας διασχίσει.


88

[Δεν ξανακοίταξα την άμμο]

Δεν ξανακοίταξα την άμμο,

εκεί όπου ξεβράσαμε τις σκιές μας

σαν υπάρξεις μπολιασμένες την ανυπαρξία

του έρωτα και του κόσμου.

Κράτησα τη μυρωδιά των θαμμένων κοχυλιών

για να με αναγνωρίζουν οι εποχές

και συνέχισα να μισώ το φθινόπωρο,

το χειμώνα και την άνοιξη.

Σχεδίασα τον τρόπο εξόντωσης του καλοκαιριού,

μα ακόμη δεν κατάλαβα τα σχέδιά μου·

μου τα πείραξε κάποια ορμή προς το φως

τις νύχτες που δεν μπόρεσα να φύγω.


89

Λαοκόων

Και σαν απομεινάρια των ηρώων

στεκόμαστε, εκείνων που χαθήκαν

και μέσ’ από τη φώτισή τους βγήκαν

πνιγμένοι – ως ο ξύπνιος Λαοκόων

που μόνος του κατάλαβε το ψέμα,

το δόλο μες στο δώρο που του δώσαν

γι’ αυτό και τραγικά τον θανατώσαν

τα φίδια με το ίδιο του το αίμα,

τα δύο τα παιδιά του. Δε γλιτώνει

αυτός που κυνηγάει την αλήθεια.

Και όπως στα μεγάλα παραμύθια,

οι έξυπνοι θαρρώ πως είν’ οι μόνοι

που άμεσα και σφόδρα κινδυνεύουν.

Αυτοί που διαφωνούν με τους ανθρώπους

και πάντα αναζητούνε κάποιους τρόπους

να φτάσουν στην αλήθεια που γυρεύουν.


90

Πεζά


91

Το όνομά σου

…Ξεκίνησα να γράψω για σένα. Είπα να μελώσω τη

νύχτα αυτή με το όνομά σου. Κι όταν έγραψα δυο-τρεις

σειρές, σταμάτησα: δεν έφτασαν οι λέξεις, ποτέ δεν

έφταναν για κάτι τέτοιο… Τα παράτησα κι έγραψα

απλώς το όνομά σου – κι η ψυχή μου γέμισε σα να ‘χα

μόλις διαβάσει όλα τα ποιήματα του κόσμου. Εδώ η

χαρά, εδώ κι η λύπη, η ελπίδα, η απόγνωση, η ευτυχία.

Εσύ είσαι προορισμένη για να αποτρέψεις τη διάλυση

της ζωής μου

μα δεν το έμαθες ακόμη.


92

Αξιοπρέπεια και δυστυχία

Ονειρεύτηκα τις στιγμές που θα ήθελα να κουράζω τα

μάτια μου, για να μπορώ να σε κοιτώ με εκείνο το

μεγάλο θαυμασμό, που έχουν κάποτε τα μικρά παιδιά

όταν γνωρίζουν τα σπουδαία και τα απίθανα. Τις

στιγμές που η ζωή μας θα έπαιρνε ένα μονόδρομο προς

την άγνωστη Ευτυχία – αυτόν τον τόπο που

λαχτάρησαν και ονειρεύτηκαν όλοι οι άνθρωποι· και αν

κάποιος έφτασε ως εκεί, ας έλθει να μας παρηγορήσει

απόψε.

Αξιοπρεπείς όσοι δε δέχθηκαν την προδοσία, μα πάντα

δύστυχοι – γιατί τα λόγια της αλήθειας είναι κοφτερά

κι όταν σαν τριαντάφυλλα ανοιγμένα πέφτουν επάνω

τους οι ψυχές των κοριτσιών, ματώνουν και σου ζητώ

συγνώμη.


93

Παραμιλητό

Τις νύχτες πριν κοιμηθώ όλο μιλάω, σου μιλάω, μου

μιλάω, μήπως καταλήξω σε κάποια βέβαιη απάντηση.

Κι επειδή συνήθως δεν αντέχεις ή είσαι κουρασμένη,

γυρνάς από την άλλη και γλυκοκοιμάσαι, αφήνοντας σ’

εμένα τον κόμπο της ζωής: όλα αυτά τα γιατί και τα

πώς, που πήρανε τα χρόνια μας και τους ανθρώπους

που αγκαλιάσαμε.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, παραμιλάω σχεδόν

περισσότερο απ’ όσο μιλάω. Γιατί λείπεις εσύ –

πάντοτε γλυκοκοιμάσαι σε μια γωνιά της νύχτας,

κατατρώγοντας σιωπηλά τη ζωή που θα έπρεπε να ζω –

και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με κάνει να

ονειρεύομαι.

Πάντα τα όνειρα θα μας κρατάνε στη ζωή.


94

Το μέρος

Κάθισα σε μιαν άκρη κι έκανα πως μιλούσα στα

κύματα – στην πραγματικότητα ποτέ δε φοβήθηκα

λιγότερο να πάρω την οριστική απόφαση. Μα ήταν που

βρισκόσουν κι εσύ εκεί κοντά, σαν τις νεράιδες των

παιδικών παραμυθιών, που θέλουν να κρύψουν τη

λάμψη τους στα σκοτάδια. Για ένα δέκατο του

δευτερολέπτου, όχι περισσότερο, είδα στα μάτια σου

που αντιφέγγιζαν τα φώτα της θάλασσας. Σα να ‘θελε ο

Θεός να ξαναγαπήσω τη ζωή.

Όταν φεύγαμε, γύρισα και κοίταξα το μέρος· αν, συν

Θεώ, γεράσουμε, ελπίζω να έχουμε τα αναγκαία

δάκρυα για τις συγκινήσεις…

Αυτή ήταν η ζωή μας, τι λες;


95

Ετοιμασίες για τον χειμώνα

Βρέχει ξανά… Άλλο ένα σινιάλο πριν από τον ερχομό

του χειμώνα. Γέμισα ένα μπουκαλάκι με λικέρ, για τα

βράδια που έρχονται. Κούρδισμα, ακόνισμα και λοιπές

ετοιμασίες... Τα φετινά τραγούδια δε θα είναι τόσο

αξιόλογα, όπως τα περσινά. Το νιώθω πως η έμπνευση

χάνεται, αφήνω πίσω τις πηγές που εμπιστεύτηκα τόσα

χρόνια. Και τέρμα πια με τους επιδέσμους: θα αφήσω

ανοιχτές τις πληγές μου αυτόν το χειμώνα και θα

παρακαλώ να χιονίσει.

Όταν μου μείνει λίγος χρόνος, θα ετοιμάσω και την

αγάπη.


96

Περιμένοντας

Περίμενε, άσπρο χαρτί, να έρθουν όλα αυτά που έζησα

– λίγα, το ξέρω, όμως δυνατά –, περίμενε την αγάπη, τη

θλίψη, τα φθινόπωρα, τις χαρές, τις λύπες, τη θάλασσα,

τους φίλους, τις υποσχέσεις· όλοι είναι καλεσμένοι

απόψε – και το ξέρω: κάποιοι δε θα έρθουν, άλλοι

έχουν φύγει από καιρό, άλλοι μπορεί να με μισούν για

κάτι που δεν έκανα· μα τι να κάνω, όλοι με άφησαν να

τους δεχθώ στη ζωή μου, γι’ αυτό και τους οφείλω

πολλά, περισσότερα από άπειρα σεμινάρια αγάπης.

[…Και πώς το άπειρο δεν έχει όρια; Επάνω στο χαρτί

τα «δεν» είναι σχετικά. Όταν μάλιστα πρόκειται για την

αγάπη, το άπειρο, σου λέω, συντρίβεται επάνω στο

χαρτί – ή και έξω, στη ζωή, και όπου υπάρχει ο Θεός.]


97

Επιστροφή

Γύρισα από τον κόσμο που φτιάξαμε εκείνο το

καλοκαίρι. Ένιωσα την ανάγκη να ρουφήξω λίγο

παρελθόν. Τι να σου λέω..! Τα τόξα του ουρανού να

απλώνονται και να παίζουν με το γαλάζιο σα μικρά

παιδιά, οι θάλασσες ακόμη να τραγουδάνε τις ίδιες

μελωδίες, όπως τότε. Και ο Πολικός Αστέρας από

ψηλά να ζωγραφίζει ήλιους επάνω στην Ανταρκτική.

…Όλα έμειναν όπως τα αφήσαμε. Κι όταν γύρισα είπα

να σου τηλεφωνήσω, αλλά ύστερα «τι κάνεις;» είπα,

«μόνο η ζωή συνεχίζεται μετά το τέλος».

Υ.Γ.: Έπρεπε κάπου να χαράξουμε τα ονόματά μας.

Ματαιότης.


98

Το Α των ακυρώσεων ή της ανοησίας

Χάρηκα όταν σε είδα να μου γνέφεις – δε θα σε

έβλεπα, ίσως γιατί έτσι θα έπρεπε να γίνει· βλέπεις, η

ζωή είναι «παιχνιδιάρα» (το χειρότερο βέβαια είναι ότι

δεν ξέρεις τους κανόνες του παιχνιδιού) και μ’ εμένα

ειδικότερα το παρακάνει καμιά φορά…

Φλυαρώ πολύ απόψε και δε χρειάζεται: μου φτάνει που

με κοίταξες κι εγώ είδα στο κοίταγμά σου τις δικές μου

αυριανές ακυρώσεις a posteriori ανόητων πράξεων.


99

Μυστικά

Φεύγοντας θα ξεκολλήσουμε από κάθε τι υλικό,

ρευστό και μάταιο που αγαπήσαμε ή μισήσαμε.

Αφήνοντας αυτά τα κομμάτια του Τίποτα να

βασανίζουν και να σκοτώνουν τις επερχόμενες γενιές,

θα ζητήσουμε σαν τελευταία επιθυμία να μείνουν

σφραγισμένα τα μεγάλα μυστικά μας.

Κανείς δε θα μάθει τη ζωή κανενός, γιατί ζωή χωρίς

μυστικά δεν υπάρχει· μένει, λοιπόν, να μάθει ο καθένας

τη δική του ζωή.


100

Αν

Αν κάποτε ανησυχήσουμε, προβληματιστούμε,

σπαταλήσουμε ένα βράδυ έχοντας την υποψία ότι

κάποιον λυπήσαμε – λέω, αν κάποτε συμβεί κάτι τέτοιο

– τότε ίσως θα έχουμε ξεκινήσει κάτι καινούργιο,

διαφορετικό και αληθινά ταιριαστό: ανθρώπινο.

(Οι ενοχές μας καθοδηγούν, δε μας συντρίβουν· το

καθετί είναι όπως το πάρει κανείς: ο ήλιος δίνει ζωή

και ο ήλιος τυφλώνει).


101

Επικίνδυνη ειρήνη

Πέρασαν χρόνια κι ακόμη πολεμάω με τα λόγια «η

σιωπή είναι το χρυσάφι του φιλοσόφου». Μα κάπου-

κάπου αφήνομαι στην επικίνδυνη ειρήνη – έτσι κι

απόψε· ο κακός μου εαυτός ύψωσε λευκή σημαία κι

εγώ τον πίστεψα. Μεγάλη αυταπάτη η γαλήνη σε

καιρούς πολέμου… Κι έχω με χαρά καταδικαστεί από

καιρό να ματώνω σ’ αυτόν τον αέναο πόλεμο και να

παρηγορώ τα τραύματά μου με τη σιωπή.

Είναι κρίμα να χαθούμε κυνηγώντας τη συγνώμη.


102

03:20 Π.Μ.

Ύστερα έμεινα ακίνητος και είπα πως ο χρόνος θα

σταμάτησε· το ρολόι έδειχνε εδώ και ώρες εννέα και

δέκα. Κι ένα τρελό τριζόνι επαναλάμβανε το ίδιο

ρεπερτόριο ξανά και ξανά και ξανά…

Σαν όλα να σταμάτησαν γύρω μου κι άρχισα να

σκέφτομαι, πως μπορεί τώρα και να ‘χεις γεράσει:

κάπως θα έχεις επάνω σου εκείνο το όμορφο χαμόγελο

που θυμίζει καλοκαίρι, θα κάθεσαι ήρεμα σε μια γωνιά

να γαληνεύεις την κουρασμένη σου ψυχή. Και να που

τα κατάφερες, λοιπόν, να ζήσεις όπως περίπου το

ζητούσες, θυμάσαι τι έλεγες; Εμένα, με θυμάσαι;

Καμία απάντηση.


103

Υπήρχα

Οι περισσότερες νότες έφυγαν κάπου μέσα στο χώρο

που σε ερωτεύτηκα κι η μουσική έμεινε χωρίς μιλιά· οι

στίχοι διαμαρτυρήθηκαν – και τώρα τι κάνω; Όλα τα

χάλασες χωρίς να το ξέρεις... Οι κιθάρες χάθηκαν στο

βάθος των ηχείων κι απέμεινε ένας ήχος σαν την ανάσα

σου, να θυμίζει ότι κάποτε εδώ υπήρχε μουσική. Τώρα

μια νεκρική σιγή βάλθηκε να ηρεμήσει τους τοίχους

και να τους παγώσει. Και να με σκοτώσει.


104

«Μη σηκώνεσαι»

Έπειτα παρακαλούσα να μη σηκωθείς, ίσως και να

έγραψα ένα τραγούδι. Ο ήλιος έσβηνε και δεν έπρεπε

να το δεις, όχι με μένα. Σηκώθηκα κι ευχόμουν να μην

άφηναν τα βλέφαρά σου τη νύχτα να σε αγγίξει, αυτός

ο ουρανός έπρεπε να μείνει άγνωστος σε σένα. Ήταν

μια ομορφιά που με σκότωνε τόσο συχνά όσο συχνά με

τρόμαζε. Μα εσύ είχες το δικαίωμα των ονείρων και

ήλπιζες. Σου ψιθύρισα το αντίο σα να έφευγα μακριά,

«άσε τον κόσμο στη σκιά του» είπα, «μη χάσεις τα

πάντα των ονείρων σου. Κάποιος να ελπίζει και για

μένα, εδώ πίσω».

Μα ποτέ δεν άκουσες κι όταν ξύπνησες βρήκες μια

ημέρα ίδια με τις άλλες· ενώ εγώ την ίδια στιγμή

ξημερωνόμουν σε έρημες ακτές, πολεμώντας το άλλο

μισό του εαυτού μου θα σε ξυπνούσε να πεθάνουμε

μαζί.


105

Άγνωστοι

Εσένα δε σε γνώρισα ακόμη. Κάποιες στιγμές που

μοιράζαμε στα δύο ήταν πάντα χαμένες μέσα σε

σκοτάδια και μουσικές και κύματα. Γι’ αυτό κάπως

άδοξα κρυβόταν ο λόγος μας κάτω από τα πέπλα ενός

μπαρ ή σκεπαζόταν τους αφρούς της θάλασσας. Ποτέ

δεν πρόφτασα να σου πω τι σήμαινε το τραγούδι. Μια

ζωή θα σπαταλούσα να σε δω, όπως ήσουνα απόψε στο

σκοτάδι.

Τόσοι άνθρωποι που μας θυμίζουν τη ζωή

και ακόμη δεν τους έχουμε γνωρίσει.


106

Παύσεις

Είναι η ώρα που κάνουμε τις παύσεις μας:

Περιμένουμε να δούμε αν θα κλάψουμε για μας ή για

τους άλλους. Βάζουμε στοιχήματα για τις ζωές μας.

Ρισκάρουμε μετανιώνοντας. Ακούγοντας Clapton.

Μπερδεύοντας τις σκέψεις μας με σχέδια που θυμίζουν

θάνατο, με νότες που τρεκλίζουν στις χορδές μιας

μουγκής κιθάρας.

Θα μπορούσα να συνεχίσω το όμορφο απόγευμα.

Θα μπορούσα να βασίσω τη ζωή μου στις ζεστές

καλημέρες και τα χαμόγελα.

(Πάλι φτιάχνω κόσμους και ζωές από τα σπαράγματα

της ευτυχίας τους)


107

Η εξάρτηση

Κάθε φωνή κλέβει την εικόνα σου και μου τη χαρίζει.

Και πώς αλλιώς να έμενα, αφού μισώ αυτή την ώρα της

εξόρυξης· είμαι για πάντα εξαρτημένος από το οξύ της

ψευτολύτρωσης

και μέχρι να ελευθερωθώ, η ζωή θα με έχει εκδικηθεί.


108

Ζωή

Διανύοντας το χώρο που ορίζεται από τα σημεία που

υπήρξα, θα με ξεχάσεις.

Γιατί υπήρξα γεμίζοντας τα σημεία, τη στιγμή που όλοι

γέμιζαν το χώρο.


109

Απόντες

Είμαστε οι πρώτοι απ’ τους μεγάλους απόντες· σκιές

και υπνοβάτες που το ‘χουν πείσμα ν’ αποδείξουν ότι

τρέφονται για να ζήσουν. Ο ένας από εμάς έφυγε όταν

η πατημασιά του έμεινε στη γη, σφραγίδα

πιστοποίησης των επιθυμιών του. Ενώ εμείς πάντοτε

πετούσαμε… Επάνω από τη γη και κάτω απ’ τον αέρα.

Εχθές παρ’ ολίγο να υπογράψω συμβόλαιο ακινησίας.


110

Αίτησις προς κ. Ύπνον

ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ. Ανυπόφοροι ήχοι, τυραννικές

επαναλήψεις. Παλμός εξοντωτικός. Αδυναμίες πολλές.

ΈΛΛΕΙΨΗ – υπερβολικά ελλειπτικές καταστάσεις.

ΠΙΕΣΗ. Σφυγμομέτρηση επικίνδυνη (επίκειται κρίση).

Καρδιακή ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ. Ψυχική ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ.

Κάματος. Γεύσεις ύπνου από νωρίς. ΨΥΧΟΣ.

ΑΫΠΝΙΑ.

Ζητώ: ΒΟΗΘΕΙΑ. Ησυχία, ΑΝΑΠΑΥΣΗ, κατανόηση.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ.

Ανασταλτικοί όροι: …


111

Απεύχομαι

Όταν η θλίψη θα μαραίνεται κάτω από τις ακτίνες σας,

όταν τα κρύα θα σας λείπουν όπως ο πόνος, όταν θα

πλησιάζει η φωτιά και τα μάτια σας θα γλυκαίνουν,

όταν δε θα με ακούτε να παρακαλώ για την προσοχή

σας, όταν θα λείπω μέσα στο χώρο και θα υπάρχω έξω

απ’ αυτόν, όταν τα λάθη θα ονομάζονται ζωή, όταν θα

ζωγραφίζετε κάτι για να ξεφύγετε από τις πληγές του

κόσμου, όταν θα κρύβεστε από τον εαυτό σας που δε

θέλει να με πονέσει,

να μαραίνονται τα μάτια μου μέσα στην αχρηστία, να

παγώνουν τα λόγια μου όπως ένα μάρμαρο το Γενάρη,

να αρνούμαι και να δέχομαι κάθε κατηγορία, να μου

λείπετε όπως το χιόνι της ερήμου, να υπάρχω στην

ανυπαρξία, να δικαιώνομαι από μισητά καταδικασμένα

πρόσωπα, να σπαράζει φρικτά αυτός ο κόσμος, να

μαχαιρώνομαι όπως κάθε μέρα

σαν άνοιξη που αυτοκτονεί για χάρη του καλοκαιριού.


112

Πίνακας περιεχομένων

Α’ Τραίνα χαράς σε σταθμούς θλίψης 2

Περίμενα και σ’ έψαχνα παντού... 3

Η κεντροφόρος 5

Τις νύχτες του θανάτου μου 8

Είπα 9

Κάθε νύχτα 10

Όλα τα ξέχασα... 11

Sine qua non 12

Άλωση 14

Παράξενο 15

Όπως σου ορμάει η ζωή 16

Δεν τόλμησα να σε ξεχάσω 17

Το ύστατο 21

Κατάληξη 22

Εναπομείνασα απορία 23

Στερούμαι 24

Πάντα σου χρώσταγα 25

Β’ Ονειροφοβία 26

Φόβος 27

Ο νεκρός 28

Απαταιώνες 29

Όνειρα 30

Χωρίς ανάσα 31

Οι μελωδίες των παιδιών της ακτής 33

Κώμα 37

Απόσταση 38

Με το παράπονο 39


113

Γ’ Αφιερώματα 40

Η επίκληση της πεταλούδας 41

Ποίηση 42

Άλλος θάνατος 43

Της φυγής 45

Έτσι μπορώ να σας θυμάμαι 46

Τι άνθρωποι θα ήταν... 47

Θεσσαλονίκη 48

Μια κοπέλα που μαύρισε τις μνήμες της 49

Υπόσχεση σε έναν μακάριο δυστυχή 52

Χρόνια μου 53

Τα μετέωρα 54

Δ’ Οι λόγχες της αλήθειας 55

Οι καλύτεροι εχθροί του εαυτού μας 56

Η ψυχή μου 57

Χωρίς 58

Κουρασμένοι στίχοι 59

Πρόσωπα που ψάχνουν την ευτυχία 60

Η μισή αγάπη 61

...Και η άλλη μισή 62

Σταύρωσις 63

Το πρόβλημα 66

Το ρολόι και η σιωπή 67

Χωρισμός 68

Δεν ξέρω 69

Αδέρφια 70

Οι μάσκες 71

Δωμάτιο 72

Κληρονομιά 73


114

[Όταν έχεις ξοδέψει τα πάντα...] 74

Προσπαθώ να μην ξέρω 76

Το νόημα 77

[Ελευθερία] 78

Αγάπη (Ορισμός) 79

Αυτό που με ανησυχεί 80

Δύο μεγάλες αλήθειες (σαν παραμύθι) 81

Τα μαχαίρια 83

Ήλ(ι)ος 84

Οι πιο δύσκολες στιγμές 85

[Πόσες φορές θα ονειρευτούμε για τις ζωές μας] 86

Αρνούμαι 87

Δεν ξανακοίταξα την άμμο 88

Λαοκόων 89

Πεζά 90

Το όνομά σου 91

Αξιοπρέπεια και δυστυχία 92

Παραμιλητό 93

Το μέρος 94

Ετοιμασίες για τον χειμώνα 95

Περιμένοντας 96

Επιστροφή 97

Το Α των ακυρώσεων ή της ανοησίας 98

Μυστικά 99

Αν 100

Επικίνδυνη ειρήνη 101

03:20 Π.Μ 102

Υπήρχα 103

«Μη σηκώνεσαι» 104


115

OΛΑ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ

Άγνωστοι 105

Παύσεις 106

Η εξάρτηση 107

Ζωή 108

Απόντες 109

Αίτησις προς κ. Ύπνον 110

Απεύχομαι 111

Περιεχόμενα 112

Ονειροφοβία (2003)

Documents

Transcript of Ονειροφοβία (2003)