Η Χούντα των Συνταγματαρχών, ή Δικτατορία των Συνταγματαρχών,

ή Χούντα αναφέρεται στην περίοδο πολιτεύματος

δικτατορίας στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών

στις 21 Απριλίου 1967. Η περίοδος αυτή κράτησε για επτά χρόνια

(οι οκτώ τελευταίοι μήνες της οποίας είναι γνωστοί και ως Χούντα του Ιωαννίδη)

Η ελληνική δικτατορία 1967-1974 θεωρείται διεθνώς ένα ακόμα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου, στην μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία,οι στρατιωτικοί ανέλαβαν να αντιμετωπίσουναυτό που εκλάμβαναν ως κομμουνιστικό κίνδυνο με περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών και εγκαθίδρυση δικτατοριών. Σε αυτήν την δράση τους είχαν συχνά την σιωπηρή ανοχή έως και σε μερικές περιπτώσεις ανοιχτή συμπαράσταση της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ

Με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, άρχισε εμφύλιος πόλεμος (1945-1949) μεταξύ των κομμουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του εθνικού στρατού, που είχε την άμεση υποστήριξη των Άγγλων και Αμερικανών.

Με την παράδοση των όπλων απο τους κομμουνιστές, άρχισε να συντηρείται από τις ελληνικές κυβερνήσεις κλίμα τρομοκρατίας και κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τυχόν κομμουνιστική επανάσταση.

Το 1961, με ευθύνη και πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή, δημιουργήθηκε μηχανισμός ελέγχου του Τύπου και της πληροφόρησης, με σκοπό τη στήριξη ενός ουσιαστικά αυταρχικού καθεστώτος

Μέσα στο στρατό υπήρχε παράνομη οργάνωση αξιωματικών, με το όνομα ΙΔΕΑ, που είχε πρόγραμμα πραξικοπήματος. Μέσα στον ΙΔΕΑ, δρούσε ο αξιωματικός Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Τον Ιούλιο του 1965 σημειώθηκε σοβαρό ρήγμα στις τάξεις του κυβερνώντος κόμματος Ένωση Κέντρου, γνωστό στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τον όρο Αποστασία του 1965 ή Ιουλιανά

Ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε από το βασιλιά Κωνσταντίνο να παραιτηθεί στις 15 Ιουλίου 1965. Από εκείνη την ημέρα και μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου του 1966, ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να σχηματίσει κυβερνήσεις με τη συμμετοχή κατά διαστήματα 48 βουλευτών της παράταξης Ένωση Κέντρου (αποστατών) που εγκατέλειψαν τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις 21 Απριλίου του 1967 και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, αξιωματικοί του στρατού, υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου,και συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και του συνταγματάρχη Νικόλαου Μακαρέζου κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα.

Με 100 τεθωρακισμένα στην περιοχή της πρωτεύουσας, οι πραξικοπηματίες κινήθηκαν τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου και κατέλαβαν αρχικά το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ με κωδικό Σχέδιο Προμηθεύς, με αποτέλεσμα να κινητοποιηθούν όλες οι στρατιωτικές μονάδες της Αττικής.

Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από αμέτρητες περιπτώσεις συλλήψεων, εξοριών, βασανισμών, λογοκρισίας, τρομοκρατίας, σκανδάλων, χρηματισμού και ευνοιοκρατίας. Η αλλαγή του καθεστώτος έφερε ανησυχία στο Πολεμικό Ναυτικό. Η πρώτη αντίδραση του ήταν να στηρίξουν το Αντικίνημα του Βασιλιά, δηλαδή τον φυσικό τους αρχηγό, στις 13 Δεκεμβρίου του 1967. Ακολούθησαν και άλλες δύο απόπειρες απαγωγής του Παπαδόπουλου, οι οποίες όμως απέτυχαν εξαιτίας εξωγενών παραγόντων.

Απο το 1969 άρχισε η προετοιμασία και η οργάνωση του κινήματος του ναυτικού.

Την άνοιξη του 1973 όλα ήταν έτοιμα. Το κίνημα θα εκδηλωνόταν στις πρώτες ώρες της 23ης Μαΐου. Τις βραδινές ώρες της 21ης Μαΐου υπήρξαν οι πρώτες ενδείξεις ότι το κίνημα είχε προδοθεί. Οι κυβερνήτες των πλοίων δίσταζαν να αποπλεύσουν, ακολουθώντας το σχέδιο (το οποίο ήταν περίπου γνωστό στη Χούντα). Στις 23 Μαΐου οι αξιωματικοί τίθενται υπό περιορισμό, ενώ οι πρώτες συλλήψεις δεν αργούν να γίνουν. Στις 25 Μαΐου το πολεμικό πλοίο "Βέλος" πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την άσκηση του Ν.Α.Τ.Ο. και να καταπλεύσει στο Φιουμιτσίνο της Ιταλίας, όπου ζήτησε και πολιτικό άσυλο.

Εξέγερση του Πολυτεχνείου Την χρονική περίοδο 1967-1972 η Χούντα με συντονισμένα χτυπήματα

είχε καταφέρει να καταστήσει ανίκανους τους φοιτητές να αντιδράσουν μπροστά στις αυθαιρεσίες του κράτους.

Στις αρχές όμως του 1973, το χάσμα μεταξύ κράτους και φοιτητών μεγάλωνε.

Η Χούντα των Συνταγματαρχών, στην προσπάθειά της να περιορίσει τους φοιτητές,

έβαλε σε εφαρμογή το διάταγμα 1347 για τις επιστρατεύσεις. Η φοιτητική ανησυχία άρχισε να μεγαλώνει

με αποτέλεσμα το Φεβρουάριο του 1973 να γίνει η πρώτη κατάληψη της Νομικής

ενώ στις 14 Μαρτίου ακολούθησε και δεύτερη. Σημαντικό ρόλο στην κλιμάκωση της κατάστασης

είχε και το μνημόσυνο του "Γέρου της Δημοκρατίας", Γεωργίου Παπανδρέου.

Όλα έδειχναν ότι κάτι θα συνέβαινε.

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 Η συντονιστική επιτροπή των φοιτητών αποφάσισε,

στις 8:30 μ.μ., την κατάληψη του Πολυτεχνείου . Από τις πρώτες πρωινές ώρες της επομενης ημέρας φάνηκε η στήριξη των πολιτών προς τους φοιτητές,

με τρόφιμα, γραφική ύλη και φάρμακα… Το βράδυ μπήκε σε λειτουργία για πρώτη φορά

ο σταθμός των "Ελεύθερων Πολιορκημένων"

.

Στις 16 Νοεμβρίου 1973Ο κόσμος παρέμεινε στο πλευρό των φοιτητών ενώ οδοφράγματα άρχισαν να στήνονται στους δρόμους. Οι αστυνομικοί και τα τανκ (τεθωρακισμένα) άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Οι πρώτες συγκρούσεις με την αστυνομία δεν άργησαν να γίνουν ενώ στις 7 μ.μ. ανακοινώθηκε και ο πρώτος νεκρός των συγκρούσεων

Στις 17 Νοεμβρίου 1973 τα μεσάνυχτα και ενώ οι φοιτητές επέμεναν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου,

έκαναν την εμφάνιση τους τα πρώτα τανκ. Ο κόσμος είχε διαλυθεί βίαια

ενώ ο καπνός από τα δακρυγόνα έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Στη 1:30 μ.μ. ο επικεφαλής του τάγματος του στρατού έδωσε διορία να εγκαταλείψουν το κτήριο.

Οι φοιτητές αρνήθηκαν και παρέμειναν φωνάζοντας συνθήματα

όπως "Κάτω η Χούντα και οι Αμερικάνοι". Στις 2:50 π.μ. ο επικεφαλής διέταξε το τανκ

να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου Ταυτόχρονα εισέβαλλαν άντρες των ΛΟΚ

στο χώρο του Πολυτεχνείου χτυπώντας όποιον έβρισκαν. Ο στρατός υποσχέθηκε ελεύθερη δίοδο

και άφησε τον κόσμο να φύγει τουλάχιστον από την πύλη της Στουρνάρη

με κατεύθυνση πλατεία Εξαρχείων, αν και η αστυνομία περίμενε πιο πάνω στα στενά για να δείρει

ή/και να συλλάβει όσους μπορούσε.

Μέσα σε λίγη ώρα το κτήριο είχε αδειάσει.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έριξε την Δικτατορία.

Ανέβασε όμως το ηθικό του δοκιμαζόμενου λαού. και περιέσωσε τη δημοκρατική αξιοπρέπεια των Ελλήνων,καθιστώντας γεγονός την καθολική αντίδραση.

Η Χούντα τελικά κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου του 1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η εισβολή στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε 4 ημέρες νωρίτερα στις 20 Ιουλίου 1974και η Χούντα, που είχε την ευθύνη για την προάσπιση του νησιού, δεν αντέδρασε όπως θα έπρεπε, παραπλανημένη από τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών και έχασε τον πόλεμο, που οδήγησε στη διχοτόμηση του νησιού.

Στις 20 Ιουλίου 1974, σαράντα περίπου χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες,

υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση

του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η απόβαση των Τουρκικών στρατευμάτων είχε ως αποτέλεσμα την παράνομη κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περίπου 200.000 εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, περίπου 4.000 νεκροί, και 1.619 αγνοούμενοι.

Οι Τούρκοι κατακτούν το 65% της καλλιεργήσιμης έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της βιομηχανίας, το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων .

Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για «ειρηνική επέμβαση» με σκοπό την επαναφορά του συνταγματικού σκηνικού στην πριν του πραξικοπήματος κατάσταση.

( Στις 15 Ιουλίου ελληνικές στρατιωτικές μονάδες άρχισαν να βάλλουν κατά του προεδρικού μεγάρου στη Λευκωσία, όπου βρισκόταν ο Μακάριος, με σκοπό να τον σκοτώσουν. Αυτός όμως κατάφερε και διέφυγε, στην αρχή στην Πάφο και αργότερα στη βρετανική βάση του Ακρωτηρίου, απ' όπου και τον φυγάδευσαν οι Άγγλοι στο εξωτερικό. )

Στον κατεχόμενο Βορρά παρέμειναν αρχικά γύρω στους 20.000 Ελληνοκύπριοι αρνούμενοι να φύγουν. Η απομόνωσή τους από το τουρκοκυπριακό καθεστώς και η κακομεταχείριση οδήγησαν με τον καιρό τους περισσότερους από αυτούς στον Νότο ενώ πολλοί από αυτούς εκδιώχθηκαν στις ελεύθερες περιοχές από το κατοχικό καθεστώς.

Μετά την κατάπαυση του πυρός, τον Αύγουστο του 1974, καταβλήθηκαν πολλές προσπάθειες για επανένωση του νησιού, οι οποίες όμως δεν στέφθηκαν από επιτυχία.

Η διαίρεση αυτή διατηρείται μέχρι σήμερα δια της βίας καθώς περισσότεροι από 40.000 τούρκοι στρατιώτες εξακολουθούν να παραμένουν στο νησί, ενώ η Τουρκία ενθαρρύνει την παράνομη εγκατάσταση εποίκων ώστε να αυξήσει τα πληθυσμιακά ερείσματά της.

Η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία ασκεί έλεγχο μόνο στο νότιο τμήμα του νησιού, παρότι από νομική άποψη εξακολουθεί να εκπροσωπεί το σύνολο.

Το κατεχόμενο βόρειο τμήμα, το οποίο αυτοανακηρύχθηκε ανεξάρτητο το 1983, έχει αναγνωριστεί διεθνώς μόνο από την Τουρκία με την ονομασία "Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου"

Το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου βρίσκεται σε διεθνή απομόνωση. Η ιθαγένεια και τα ταξιδιωτικά έγγραφα της ΤΔΒΚ δεν αναγνωρίζονται από άλλα κράτη, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί της που επιθυμούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό να χρειάζονται ταξιδιωτικά έγγραφα της Τουρκίας.

Το νότιο τμήμα, οι ελεύθερες περιοχές, έχουν οικονομικά ανακάμψει, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν μετά το 1974 λόγω των προσφύγων και της αποστέρηση του Βορρά, ο οποίος ήταν το ευφορότερο και πιο πλούσιο σε πλουτοπαραγωγικές πηγές τμήμα του νησιού. Αντίθετα ο Βορράς λόγω της διεθνούς απομόνωσης εξαρτάται αποκλειστικά από την οικονομική βοήθεια της Τουρκίας για να επιβιώσει.

Το Σχέδιο Ανάν προέβλεπε τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους με δύο ομόσπονδα κρατίδια, τον ελληνοκυπριακό Νότο και τον τουρκοκυπριακό Βορρά. Η εξουσία στην ομοσπονδία θα μοιραζόταν ανάμεσα στις δύο κοινότητες με ένα πολύπλοκο σχήμα και ο Πρόεδρος θα εναλλασσόταν ανά 20 μήνες, ενώ στο νομοθετικό σώμα οι δύο κοινότητες θα εκπροσωπούνταν ισοδύναμα. Το σχέδιο προέβλεπε αυστηρούς περιορισμούς στην ελευθερία εγκατάστασης μελών της εκάστοτε κοινότητας στο κρατίδιο της άλλης, προκειμένου να μην αλλοιωθεί η πληθυσμιακή καθαρότητα του κάθε κρατιδίου.

Το σχέδιο υποβλήθηκε τον Απρίλιο του 2004 σε δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα, εγκρίθηκε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά απορρίφθηκε υποκαθιστούσε με ένα αμφιβόλου βιωσιμότητας μόρφωμα. «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω Κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα»

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλέον πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ συγχρόνως η Τουρκία διεκδικεί κι αυτή τη συμμετοχή της στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει καταστήσει το κυπριακό πρόβλημα εσωτερικό ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με απρόβλεπτες συνέπειες.

Από τη μια η θετική στάση των Τουρκοκυπρίων στο δημοψήφισμα ενίσχυσε τη διάθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χαλαρώσει την απομόνωσή τους.

Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. ολόκληρη, ωστόσο εξαιρείται ρητά ο Βορράς από την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου

Από την άλλη το Κυπριακό εξακολουθεί να παραμένει εμπόδιο στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. που αρνείται την οποιαδήποτε αναγνώριση στη διεθνώς αναγνωρισμένη επίσημη Κυπριακή Δημοκρατία. Η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. χωρίς να έχει αναγνωρίσει και χωρίς να έχει καθόλου διπλωματικές σχέσεις με ένα από τα 27 κράτη-μέλη είναι ιδιαίτερα δυσχερής.

H Πράσινη Γραμμή ή επίσημα «Παρεμβαλλόμενη γραμμή του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο»

είναι το όριο μεταξύ ελεύθερων περιοχών και κατεχόμενων από την Τουρκία περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Δεκεμβρίου 1963 μετά από συμφωνία Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και Άγγλων, όταν ξέσπασαν οι πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές στη νεαρή ακόμη τότε Κυπριακή Δημοκρατία

Η Πράσινη Γραμμή χωρίζει από το 1964 τη Λευκωσία σε δύο μέρη, καθιστώντας την τη μόνη διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο σήμερα.

Από το 2003 η "κυβέρνηση" των Τουρκοκυπρίων αποφάσισε να επιτρέψει τη διέλευσή της προς τα Κατεχόμενα και έχει ανοίξει ως τώρα πέντε σημεία διέλευσης. Για τη διέλευση απαιτείται επίδειξη διαβατηρίου, κάτι στο οποίο αντιδρούν πολλοί, θεωρώντας την επίδειξη διαβατηρίου στις τουρκοκυπριακές "αρχές" ως de facto αναγνώριση της εξουσίας τους.

Στην Πράσινη Γραμμή σημειώνονται κατά καιρούς επεισόδια

ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους.Το 1996 ελληνοκύπριοι διαδηλωτές μπήκαν

παρά την απαγόρευση εισόδου στην Πράσινη Γραμμή. Ενας από αυτούς, ο Τάσος Ισαάκ,

κατέπεσε στο έδαφος ενώ προσπαθούσε να επιστρέψει. Τουρκοκύπριοι διαδηλωτές τον βρήκαν

και τον χτήπησαν επί 15 λεπτά αφαιρώντας του τη ζωή. Μεταξύ των Τουρκοκυπρίων υπήρχαν

και μέλη της λεγόμενης "αστυνομίας της Βορείου Κύπρου".

Tην ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό

Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ για την παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο του.

Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Σολωμού.

Εννοούμε την περίοδο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών όπου το πολίτευμα άλλαξε από Δικτατορία σε Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, όπως και των άλλων αριστερών ή κομμουνιστικών κομμάτων (ΚΚΕ εσωτ., ΕΚΚΕ, ΕΔΕ, κλπ)

Προσπάθεια απάλυνσης των πληγών που είχαν ανοίξει οι ιδεολογικές διαμάχες από την απελευθέρωση μέχρι το 1974.

Με τους Ελληνες να απολαμβάνουν ξανά το δικαίωμα της λαϊκής βούλησης, νέοι πολιτικοί σχηματισμοί ανέλαβαν να οδηγήσουν τη χώρα ξανά στα ήρεμα νερά της δημοκρατίας

ΜεταπολίτευσηΜεταπολίτευση

Οι εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 πραγματοποιήθηκαν υπό το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς»:

Η Νέα Δημοκρατία θριάμβευσε με 54,37%, εκλέγοντας 220 βουλευτές.

Η άλλοτε πανίσχυρη Ενωση Κέντρου περιορίστηκε στο 20,42% με μόλις εξήντα βουλευτές.

Η Ενωμένη Αριστερά πήρε το 9,47% των ψήφων και εξέλεξε οκτώ βουλευτές το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε υποθήκες για το μέλλον με 13,58% και δώδεκα βουλευτές.

Τρεις Κυριακές αργότερα, στις 8 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός λαός αποφάσισε με δημοψήφισμα πως θέλει αβασίλευτη προεδρευομένη δημοκρατία.

Ο «προσωρινός» πρόεδρος Δημοκρατίας, στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης, παραιτήθηκε,

με την ψήφο της Βουλής τη θέση του κατέλαβε ο βουλευτής της ΝΔ, Μιχαήλ Στασινόπουλος

το καλοκαίρι του 1975, η Βουλή ψήφισε το νέο Σύνταγμα κι εξέλεξε πρώτον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Τσάτσο (19 Ιουνίου).

Τη μεθεπομένη, 21 Ιουνίου, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των

φυλακών του Κορυδαλλού, ξεκίνησε η δίκη των «πρωταιτίων» του

πραξικοπήματος.

• http://efhbos.wordpress.com/2008/11/17/21aprili-youtube/•www.ethnos.gr •el.wikipedia.org