Το φιάσκο του 1821

Ιερέως Αποστόλου Κ. Γάτσια, Καθηγητου, Δ.Σ. Ενώσεως Συγγραφέων Ευρώπης και

Ιδρυτου του Αυτόνομου και Ανεξέλεγκτου Εργαστηρίου Γεωπολιτικών Ερευνών και

Συστηματικών Τεκμηριώσεων για τις Εξωγήϊνες Δραστηριότητες και τις

Ανθρώπινες Σχέσεις. Νέα Μηχανιώνα 2009

1Ορίζω την [ψευτο-]«ελληνική επανάσταση» του

1821 ως το σημαντικότερο μασσωνικό σχέδιο των αντίχριστων Σαλονικιών Ντονμέδων, πού πέτυχαν έτσι να δημιουργήσουν την αφετηρία, τρόπον τινά την «μάννα» όλων των επαναστάσεων των νεοτέρων χρόνων, [εάν λογισθή ως γιαγιά το φιάσκο του 1789 στην Γαλλία και προγιαγιά τά αντίστοιχα πατιρντί της Αγγλίας και των ΗΠΑ], ώστε παράλληλα με όλα τ’ άλλα, η καταραμένη αυτή επανάσταση [του 1821], έθαψε κυριολεκτικά τον ελληνισμό και την ρωμηοσύνη, ανοίγοντας επίσης τον δρόμο στον διαμελισμό όλων των μεγάλων αυτοκρατοριών για λογαριασμό διαφόρων κρυπτοεβραϊκών οργανώσεων υπό την ποδηγεσία των Ρότσιλντς.

Αστικοτσιφλικάδικη; Κοινωνική; Εθνική; Μασσωνική; Ληστοσυμμοριακή; Κληροκοτζαμπάσικη; Ελληνοχριστιανική; Ρωμαίηκη; Ρωσσοκινούμενη; Εβραιοκίνητη; Αγγλόδουλη; Οχλοκρατική; Φραγκολιγούρικη; Αγιασμένη; Σατανική; Τί σκατά ήταν επιτέλους η μαλακία πού έκανε τό γένος μας τότε;

Αυτό είναι τό δεδομένο. Ότι τό Γένος μας έκανε μαλακία. Κρίνοντες εκ τού αποτελέσματος, μιλάμε γιά ολέθρια, γιά αφάνταστη μαλακία. Μέ εκατομμύρια θύματα. Ποιοί ήσαν οι ένοχοι τής μεγάλης καταστροφής; Ποιοί ευθύνονται γιά όλες τίς καταστροφές πού επακολούθησαν;

Έχουμε τά κότσια νά πούμε τά πράγματα μέ τ’ όνομά τους; Ή πρέπει νά συρθούμε πίσω από τίς όζουσες σκοπιμότητες τών υαινών πού σκυλεύουν πάνω στά πτώματα τών αδικοσφαγμένων καί η λεία τού αίματος πού αποθησαύρισαν τότε, κρατά ζωντανά τούτα τά βαμπίρ ακόμα καί σήμερα, ώστε νά τρέφονται απ’ αυτό: τό αίμα τών προγόνων εις τροφήν τών απογόνων;

Μπορούμε τουλάχιστον νά πούμε τήν αλήθεια στόν εαυτό μας; Είναι άραγε αυτό απαγορευμένη πολυτέλεια; Γιά τ’ όνομα τού Θεού πού σταυρώθηκε γιά μάς! Δέν

έχουμε δικαίωμα νά κρύψουμε τίποτε. Όταν μάλιστα ισχυριζόμαστε ότι «εθνικόν τό αληθές». Όταν απ’ τόν υγρό του τάφο, παράλληλα μέ τόν Σολωμό κι ο Περικλής Γιαννόπουλος μάς άφησε υποθήκη: «-Ζωντόβολα, μήν φοβάστε τήν αλήθεια, τά ψέμματα καταθάπτουν τούς λαούς».

Αναγνωρίζω τέλος κι εγώ, τήν φωνή πού έρχεται από πολύ μακριά δίχως νά έχη χαθεί στό ελάχιστο η έντασή της: «-Ελοχέηνου, μπέ αζενέηνου σιαμάενου, αμποτέηνου σήπερου λάνου πόαλ παάλτα μπημεϊχέμ, μπήμεϊ κέντεμ»! Καί πιστεύω ακριβώς αυτό, ότι: «ο Θεός εν τοίς ωσίν ημών ηκούσαμεν καί οι πατέρες ημών ανήγγειλαν ημίν έργον ό ειργάσω εν ταίς ημέραις αυτών, εν ημέραις αρχαίες». Υπηρετώντας τήν αλήθεια μήπως δέν εκτελούμε έργον Θεού;

Ασχολήθηκα πολύ, μέ τά γεγονότα τής επανάστασης τού 1821 χαραμίζοντας αρκετά χρόνια από

τήν ζωή μου και πάντα όταν πήγα νά δημοσιεύσω κάτι σχετικό μέ τά πορίσματα τών ερευνών μου, μ’ όποια λογοτεχνική μορφή κι άν επέλεγα γιά νά διευκολύνω τήν δημοσίευση, δηλ. ποίηση, ομιλία, θέατρο, δοκίμιο κτλ, τά κείμενά μου λογοκρίνονταν. Κανένας δέν ήθελε ν’ακούση ό,τι κι άν είχα νά πώ! Αμέσως μόλις άρχιζα τούς «χαλούσα τό όμορφο παραμύθι» μέ τό οποίο ήταν πλημμυρισμένα τά κλούβια τους κεφάλια...

Ασχολήθηκα σέ βάθος μέ τά γεγονότα τής επανάστασης τού 1821. Σχεδόν πάντα όταν πήγα νά δημοσιεύσω κάτι τά κείμενά μου λογοκρίνονταν ή απλώς θάβονταν από τούς «εκδότες». Τέτοιο παράδειγμα είναι η δημοσίευσις στό περιοδικό Δαυλός, Μάρτιος 1991, τεύχος 111, σελ. 6383 – 6387. Αλλά έστω, λογοκριμένη, βγήκε εκεί μιά στοιχειώδης δημοσίευση η οποία φυσικά ποτέ δέν συνεχίστηκε, άν καί έστειλα σχετικά κείμενα πρός δημοσίευσιν, εις μάτην φυσικά.

Φυσικά; Είναι φυσικό νά πνίγεται η αλήθεια; Τό βρώμικο ’21 αποτελεί θέμα – ταμπού, κι αυτό φυσικά τό γνώριζα καί τότε... Γι’ αυτό προσπάθησα νά υπερνικήσω τήν αθλιότητα τής λογοκρισίας, μήν βάζοντας τίποτε σχεδόν δικό μου, αλλά μέ λογοτεχνικό τρόπο, προσπάθησα μπάς καί μ’ αφίσουν νά πώ δυό λόγια. Καί τά είπα! Θεωρώ σκόπιμο νά παραθέσω λοιπόν ένα εκτεταμένο απόσπασμα εδώ, τού σχετικού έργου μου, τόσο από τό κακόμοιρο πόνημά μου πού «δημοσιεύτηκε», όσο κι ένα μέρος εκείνων πού ΔΕΝ δημοσιεύτηκαν, αλλά καί καρπούς κατ’ επιλογήν τμημάτων από έρευνες νεώτερων τιμίων ερευνητών:

Στίς σελίδες λοιπόν 6383 – 6387 τού παγανιστόφιλου Δαυλού, μέ μπόλικες εμφανείς άλλωστε κακοποιήσεις καί περικοπές τού κειμένου μου, δόξα τώ Θεώ, κατάφερε νά ξεγελάση τό μασσωναργιό, ένα

μικρούλι κειμενάκι μου καί νά δημοσιευθή. Τό παραθέτω στήν συνέχεια στό επιβληθέν μονότονο καί απνευμάτιστο σύστημα καταγραφής (ενώ τό πρωτότυπο είναι σέ κανονικά ελληνικά).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Κ. ΓΑΤΣΙΑΣ

2Η Καταραμένη Επανάσταση

Στίς παραμονές τής 170ής επετείου τής επαναστάσεως τού 1821 «κάλεσα» πολλούς νεκρούς καί ζωντανούς, γιά νά πληροφορηθώ ορισμένα πράγματα σχετικά μέ τήν περιγραφή καί τήν αξιολόγηση τών γεγονότων πού έγιναν τότε, τά οποία φυσικά σ’ ένα

σημαντικό βαθμό έχουν σημαδέψει μέχρι σήμερα τήν ζωή τού καθένα μας καί γενικότερα τήν μοίρα τού Γένους μας. Πιστεύοντας ότι όσα ειπώθηκαν ενδιαφέρουν πολύν κόσμο, δίνω τήν «συζήτηση» πού έγινε, στήν δημοσιότητα. Εγώ δέν έβγαλα κανένα συμπέρασμα. Ρωτούσα καί άκουγα μόνο. Τό συμπέρασμα βγήκε μόνο του...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΑΤΣΙΑΣ, ιερεύς: -Έτσι, τυχαία, θά ήθελα ν’ αρχίσω από Σάς κ. Ιωάννη Αντωνόπουλε. Είστε βέβαια καθηγητής Οικονομικών, αλλά απ’ ό,τι ξέρω, ασχοληθήκατε εξονυχιστικά μέ τήν μελέτη τών επαναστάσεων καί τεκμηριώσατε βασικά τήν ύπαρξη κάποιας «συνωμοσίας» πίσω από κάθε επανάσταση. Πείτε μου λοιπόν τήν γνώμη σας σχετικά μέ τήν «ελληνική» επανάσταση τού 1821. Έγινε μόνη της ή «βοηθήθηκε» από κάπου καί πώς; Καί γιατί; Υπήρχε, μέ λίγα λόγια, κάποιο σχέδιο ή όλα έγιναν τυχαία, όπως αυτή εδώ η προτίμησή μου νά Σάς ρωτήσω πρώτον...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ, καθηγητής Οικονομικών: «-Οι στόχοι ήσαν νά σπάσουν τήν δύναμιν τού Σουλτάνου καί κυρίως νά μήν αφήσουν τούς έλληνες

νά ασκήσουν τήν εξουσίαν τού Σουλτάνου διά λογαριασμόν τους, αφού ήδη τήν είχαν στά χέρια τους καί τήν διεχειρίζοντο. Διότι τότε θά ανεβίωνεν ανανεωμένη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ένας ανίκητος εχθρός. Τό σχέδιον περιελάμβανε τήν δημιουργίαν ενός θνησιγενούς κρατιδίου, διαρκώς υποκινούμενου σέ εμφύλιους σπαραγμούς, γιά νά παραμείνη αδύνατο καί νά φθείρωνται οι δυνάμεις καί η πίστις τής Διασποράς πρός αυτό ώς Μητρόπολιν» (Δές: Ι. Αντωνοπούλου, Παγκόσμιος συνωμοσία, Αθήνα 1988, σελ. 392).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Εξοχώτατε κ. Τσάτσε, ο κ. Αντωνόπουλος πρίν, μας είπε φοβερά πράγματα. Πιστεύετε και Σείς ότι ο ξεσηκωμός έγινε άρον-άρον, επειδή υπήρχε μια «βιαστική σκοπιμότητα»;

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Καραμανλή: «-Η Φιλική Εταιρία, δρώντας σύντονα και κρυφά, έδωσε το σύνθημα, με τά μηνύματα της αόρατης Ανωτάτης Αρχής. Αν ήταν πρόωρος ή αν έγινε στην ώρα του ο ξεσηκωμός, δεν θα το κρίνωμε σήμερα». (Δές: Κ. Τσάτσος, Ομιλίες 1975-1976, Αθήνα, σελ. 57).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Τι λέ ρέ τσατσά! Γιατί να μην το κρίνουμε σήμερα; Πότε στην οργή θα το κρίνουμε; Πέστε μου Σας παρακαλώ συγκεκριμμένα, πώς Σας φάνηκε η θεώρηση του καθηγητού κ. Αντωνοπούλου;

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ: «-Εφαρμόζοντας τέτοιες μονόπλευρες θεωρήσεις και δένοντας έτσι σε κλίνη του Προκρούστη την ιστορία του 21, μερικοί ισχυρίζονται ότι την απομυθοποιούν, ότι την απαλλάσσουν από την ωραιοποίηση και αποκαλύπτουν την πικρή της αλήθεια» (Δές: προηγ. Έργο).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Τι εννοείτε λέγοντας ΄πικρή αλήθεια΄ και ΄απομυθοποίηση΄ του 21;

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ: «-Υποτιμώντας ή σπιλώνοντας μεγάλα ονόματα ή εξαιρετικά γεγονότα δεν απομυθοποιούμε το 21, το παραμορφώνουμε». (Δές: προηγ. Έργο).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Στρατηγέ Μακρυγιάννη, γράψατε νομίζω κάποτε τ’ Απομνημονεύματά Σας. Τι γράφετε εκεί;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ, στρατηγός: «-Μπαίνοντας εις αυτό το έργον και ακολουθώντας να γράφω δυστυχήματα αναντίον της πατρίδος και θρησκείας, οπού της προξενήθηκαν από την ανοησίαν μας και ‘διοτέλειά μας και από θρησκευτικούς και από πολιτικούς και από μας τους στρατιωτικούς, αγαναχτώντας και εγώ απ’ ούλα αυτά, ότι ζημιώσαμε την πατρίδα μας πολύ και χάθηκαν και χάνονται τόσοι αθώοι άνθρωποι, σημειώνω τα λάθη ολωνών και φτάνω ως την σήμερον, οπού δεν θυσιάζομε ποτές αρετή και πατριωτισμόν και είμαστε σε τούτην την άθλια κατάστασιν και κινδυνεύομεν να χαθούμεν». (Δές: Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, στην Εισαγωγή).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Γνωρίζω στρατηγέ ότι γι’αυτό το λόγο ακριβώς μάθατε γράμματα στα βαθειά Σας γεράματα. Για να γράψετε την αλήθεια που ζήσατε.

Ξέρω ακόμα πως όταν οι ΄άλλοι΄ κατάλαβαν ότι γράφετε, πολλές φορές πήγαν να Σας σκοτώσουν και να εξαφανίσουν τα γραπτά Σας. Νομίζω ότι παραδέχεστε πως φέρατε τον όλεθρο στην πατρίδα. Έτσι είναι;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-Γράφοντας αυτά τα αίτια και τις περίστασες, οπού φέραμεν τον όλεθρον της πατρίδας μας όλοι μας, τότε ως έχοντας και εγώ μερίδιον εις αυτείνη την πατρίδα και κοινωνία, γράφω με πολλή αγανάχτησιν αναντίον των αιτίων, όχι νάχω καμμιά ιδιαίτερη κακία αναντίον τους, αλλά ο ζήλος της πατρίδος μου δίνει αυτείνη την αγανάχτησιν και δεν μπόρεσα να γράψω γλυκώτερα. Αυτό το χειρόγραφον, από την περίστασιν οπού μου έγιναν πολλές καταδρομές, το είχα κρυμμένο…». (Δές: Αυτόθι).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Μπορείτε να μας πείτε κάποιο παράδειγμα στρατηγέ; Για ποιους τα λέτε όλ’ αυτά;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-Όταν ο Κολοκοτρώνης και οι σύντροφοί του ήρθαν από την Ζάκυνθο, δεν είχαν ούτε πιθαμή γής. Τώρα φαίνεται τι έχουν. Το ίδιον και εις την Ρούμελη. Γκούρας και Μαμούρης, Κριτζώτης, Γριβαίγοι, Στάϊκος και οι άλλοι, Τζαβελαίγοι και άλλοι πολλοί. Και τι ζητούνε από το έθνος; ΄Μιλλιούνια΄!

Ακόμα δια τις ΄μεγάλες δούλεψες΄! Και σε αυτά ποτές δεν αναπαύονται. Όλο ΄νόμους΄ και φατρίες ΄δια το καλό της πατρίδος΄, όλο αυτό πασκίζουν. Όσα έπαθε η πατρίς δια τους ΄νόμους΄ και το καλό αυτεινών και όσα παληκάρια σκοτώθηκαν, δεν τά’παθε η πατρίς εις τον αγώνα των τούρκων!». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 48).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Μου φαίνεται στρατηγέ ότι ξεγυμνώνετε από κάθε αρετή τους αγωνιστές!

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-Κι από τότε βλέποντας αυτείνη την αρετή, σιχάθηκα το Ρωμαίϊκον, ότ’ είμαστε ανθρωποφάγοι!». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 51).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Δεν καταλαβαίνω στρατηγέ. Γιατί λέτε ότι είσαστε ανθρωποφάγοι;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-Σαν έφυγα από τους Κολοκοτρωναίους, η νέα Διοίκηση διάταξε τον Νοταρά τον Γιάννη να μας πλερώση. Πάγω μίαν ημέρα εις το κονάκι του, τον βρίσκω και τυραγνούσε έναν πολίτη. Τέτοιον τυραγνισμόν δεν τον ξέραν να του κάμουν μήτε οι Κατζαντωναίοι οπούταν λησταί. Δεμένος ο πολίτης, κεφάλι κι ο κώλος ένα, και του γύρευαν χρήματα. Τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίϊκο, ότι μάθαμε όλοι την ληστείαν γενικώς. Του μίλησα αυτεινού του ευγενή ότι δεν είναι καλά τα τοιούτα, ότι όταν βλέπουν εσάς οπού κάμνετε τοιούτα οι άλλοι, οι μικροί, θα φάνε ζωντανούς ανθρώπους! Σας λέγω ως τίμιος άνθρωπος, είχα ως τότε

μεγάλο σέβας και σ’αυτούς και τους σιχάθηκα, να μην τους βλέπω. Κι αναθεμάτισα την λευτερίαν, οπου θα κάμωμε μ’αυτούς όλους!». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 108).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Εσείς κ. Σκαρίμπα, τι έχετε να μας πείτε για το 21; Πέστε μας το πιο σημαντικό.

Γ. ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ, συγγραφεύς: «-Το 21; Το Πατριαρχείο το αφόρισε… (Δές: Το 21 και η αλήθεια, Αθήνα 1975, τόμος Α’, σελ. 18 και τόμος Β’, σελ. 20).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Γιατί το λέτε αυτό; Δεν έφκιαξε ο κλήρος το 21, όπως ακούμε; Δεν πρωτοστατεί παντού το ΄ράσο΄ στην εξέγερση;

Γ. ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ: «-Το να, από ένα τέτοιο κατεστημένο παπαδαριό, περίμενε το 21 εθνική έξαρση και χρέος είναι σαν να του ζήταγε να’φηνε το γάμο για να παει για πουρνάρια, του οποίου το εγωϊστικό συμφέρον ήταν να απολαύει της ευνοίας του διβανίου». (Δές, ως άνω, τόμος Α’, σελ. 30).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Πολύ χοντροκομμένα και πολύ κακά πράγματα λέτε για το παπαδαριό κ. Σκαρίμπα. Δεν ξέρω, αν οι υπόλοιποι συμφωνούν. Εσείς… ναι, Εσείς που είστε αριστερά, δεξιά του κ. Σκαρίμπα, κύριε Κορδάτε, τι λέτε γι’αυτά;

Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ, ιστορικός: «-Ο ανώτερος κλήρος με τον Πατριάρχην επικεφαλής κατέστη παντοδύναμος και απέκτησε προνομιακήν θέσιν μέσα εις την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν». (Δές: Γ. Κορδάτου, Η κοινωνική σημασία της ελληνικής επαναστάσεως του 1821, Αθήνα 1977, σελ. 71).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Δεν μ’αρέσουν καθόλου αυτά που λέτε και οι δυό σας. Εσείς κ. Πλωρίτη, ποια γνώμη έχετε;

Μ. ΠΛΩΡΙΤΗΣ, ερευνητής: «-Ο ανώτερος κλήρος, αντίθετα με τον κατώτερο, ήταν περισσότερο

καταπιεστής παρά παραμυθητής για τους υπόδουλους». (Δές: Μ. Πλωρίτη, Πολιτικά 1975-1976, του 21 μύθοι και αντιμύθοι, έκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1980, σελ. 262).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Βαλθήκατε να μας τρελλάνετε δηλαδή όλοι σας!... Αλλά είδα προηγουμένως κάποιον να σας λέει στ’ αυτί κάτι. Ά ναι. Είναι ο W. M. Leake! Άγγλος περιηγητής των προεπαναστατικών χρόνων. Τι Σας έλεγε αυτός κ. Πλωρίτη;

Μ. ΠΛΩΡΙΤΗΣ (λέει τι του είπε ο Λήκ): «-Κοινό ήταν το αίσθημα που επικρατούσε στους λαϊκούς, πως οι επίσκοποι στάθηκαν μια απ’ τις κύριες αιτίες του τωρινού ξεπεσμού του ελληνικού έθνους. Πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες για την ακόρεστη βουλιμία των κληρικών αυτών, για την ανάλγητη απομύζηση του ποιμνίου τους». (Δές, ως άνω, σελ. 262).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Δεν Σας πιστεύω! Μήτε Εσάς, μήτε τον εγγλέζο που Σας τα είπε. Εξάλλου από πότε οι εγγλέζοι θέλαν το καλό μας; Σπιουνιές είναι αυτά τα πράγματα. Ντροπή! Ά!... βλέπω δεξιά τον κ. Πιπινέλη. Πέστε μας κ. Πιπινέλη, τουλάχιστον στην αγροτική επαρχία τι ήταν ο κλήρος;

Π. ΠΙΠΙΝΕΛΗΣ, πολιτικός: «-Αγροτικώς φεουδαρχικός εις την επαρχίαν …»

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ (διακόπτων): -Μάλλον αφήστε το αγροτικώς. Πέστε μας τι ήταν πολιτικώς!

Π. ΠΙΠΙΝΕΛΗΣ: «-Πολιτικώς ραδιούργος και διπλωματικός εις την Κωνσταντινούπολιν… Ο ανώτερος κλήρος διωλίσθησε μακράν της εθνικής συνειδήσεως… έμεινε ξένος προς το πενθούν και πάσχον έθνος… και κατέστη φυσικός σύμμαχος της τουρκικής και της ιθαγενούς ολιγαρχίας… Οι χωρικοί φυσικώς εδυσφόρουν δια τούτο [τη λεηλασία τους από τους μητροπολίτες] και ούτω επροκαλούντο συχνά προστριβαί και στάσεις. Τότε οι μητροπολίται κατέφευγον εις την τουρκικήν εξουσίαν, δια να λάβωσι την βοήθειάν της εναντίον των χωρικών. Εδώ δε, αυτομάτως αναπηδά εκ των πραγμάτων ο αναγκαίος σύνδεσμος της τουρκικής τιμαριωτικής και της ελληνικής αγροτικής ολιγαρχίας του ανωτέρου κλήρου». (Δές: Παν. Πιπινέλη, Πολιτική ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Παρίσιοι 1927, σελ. 38, 42, 50).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Ω! επιτέλους. Μόλις ήρθε και ο κ. Τσιριντάνης. Εσείς είσθε χριστιανός επιστήμων, τι έχετε να μας πείτε γιατρέ, για την σχέση Πατριαρχείου και επανάστασης; Ποιος έκανε την επανάσταση του 1821;

Α. ΤΣΙΡΙΝΤΑΝΗΣ, ιατρός: «-Ποιος έκανε την επανάσταση του 21; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο

μήπως; Όχι! Αυτό δεν ήθελε την επανάσταση και ο Πατριάρχης την αφώρισε. Βρέθηκαν μερικοί να πουν, πως τάχα ο τρομερός αφορισμός ήταν εικονικός, έγινε μόνο για να ξεγελάση τους τούρκους. Δεν μπορούμε να το πιστέψωμε αυτό. Όταν ο αφορισμός ήλθε και στον Μωριά και ήθελε να δέση τά χέρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, θα μπορούσε βέβαια ο Πατριάρχης να είχε κατά κάποιο τρόπο διαμηνύσει στο λαό να μην πάρουν στα σοβαρά τον αφορισμό. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε, γιατί απλούστατα ο αφορισμός ήταν αληθινός και σπουδαίος. Έγινε στα σοβαρά, σοβαρώτατα». (Δές: Α. Τσιριντάνη, Το εικοσιένα, Συζήτηση, τεύχος 195, Ιαν. 1977, σελ. 2).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Όκεϋ, κ. Τσιριντάνη. Μας επείσατε. Το Πατριαρχείο δεν ήθελε την επανάσταση και γι’αυτό δεν την έκανε. Όχι μόνο αυτό βέβαια, αλλά, όπως υποστηρίζεις εσύ, την αφώρισε κι όλας στα ΄σοβαρώτατα΄. Ποιος όμως την έκανε; Οι οπλαρχηγοί; Ά! Είστε και Σείς εδώ π. Ιωάννη! Τι έχετε να μας πήτε επ’ αυτού με λίγα λόγια;

+ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ, καθηγητής πανεπιστημίου: «-Τη αφελεί συμπράξει των οπλαρχηγών του 1821 οι ευρωπαίοι εθέσπισαν την έναρξιν της διαλύσεως της Ρωμαιοσύνης μέσω των συντακτών του Συντάγματος της Επιδαύρου της 1 Ιανουαρίου 1822, κατά την Α’ Εθνικήν Συνέλευσιν». (Δές: Ι. Σ. Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη, Θεσσαλονίκη 1975, σελ. 195).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Κι εσύ στρατηγέ, τι λές; Συμφωνείς στο σημείο αυτό με τον π. Ιωάννη;

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-Η καϋμένη η πατρίδα αμαρτίες οπούχε και γύρευε να την λευτερώσουμε εμείς οι ανθρωποφάγοι, πολιτικοί και στρατιωτικοί!». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 75).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Τι εννοείτε στρατηγέ; Γίνετε πιο σαφής Σας παρακαλώ.

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-…Μου λέγει ο Γκούρας, η Διοίκηση θέλει να με κάμη χιλίαρχον κι αρχηγόν της Λιβαδειάς εις το ποδάρι του Δυσσέα, φτάνει να σκοτώσω τον Δυσσέα…». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 74).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Άλλο Σας ρώτησα. Μ’όλο το σέβας στρατηγέ, δεν γίνεστε σαφής. Παρακαλώ διευκρινήστε!

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-… κι έχομε αρετή να λευτερώσουμε πατρίδα εμείς κι αυτείνοι οπού μας κυβερνούν; Τώρα έβαλαν τον Δυσσέα, σκότωσε τον Αλέξη Νούτζο τον σεβάσμιον άρχοντα…». (Δές: Απομνημονεύματα, σελ. 75).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Μα τι’ναι αυτά που λέτε στρατηγέ;Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «-… το ίδιον και τον

Παλάσκα. Δεν είναι αληθινό, οπού τον έβαλαν, τον Δυσσέα, αυτείνοι και τους σκότωσε; Του έστειλαν δυό ξένους μέσα εις το σπίτι του, στον τόπο του τον πατρικόν, και τον φορτώθηκαν αυτόν και τους ανθρώπους του. Ποιον άλλον καπετάνον πείραξαν; Τον Πανουργιά, τον Καλτζοδήμο; Άλλον κανένα; Μόνον τον Δυσσέα. Και σαν σκοτώσουν αυτόν, ύστερα εσάς. Κι εσάς σας σκοτώνουν με τα πράσα, όχι με ντουφέκια και σπαθιά. Τι έκανε ο Δυσσέας;… (σελ. 75).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: -Παραμιλάτε στρατηγέ; Τι είναι αυτά που λέτε! Θίγετε τους μεγάλους ήρωες της επαναστάσεως! Ντροπή…

Ι. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «- …τους σφάξαν σαν τραγιά. Και τέλος πάντων, πατρίδα, αυτείνοι κατατρέχονται από τους εκλαμπρότατους, από τους εξοχώτατους, από τον Κυβερνήτη σου κι αδερφούς του. Ο Αυγουστίνος κι ο Βιάρος αυτείνων των σκοτωμένων τις γυναίκες και τα κορίτζα κυνηγούν. Αυτούς τους αγωνιστάς κατατρέχουν και τους λένε να πάνε να

διακονέψουν. Ποιος σας είπε, τους λένε, να σηκώσετε άρματα να δυστυχήσετε; Έχουν δίκαιον. Ότι ο Ζαίμης χρώσταγε των τούρκων ένα μιλλιούνι γρόσια και οι Ντεληγιανναίγοι και οι Λονταίγοι και οι άλλοι. Κι ο Μεταξάς, κόντες της πιάτζας, χωρίς παρά. Κι ο Κωλέτης, ένας γιατρός. Κι ο Μαυροκορδάτος, τζιράκι της Κωνσταντινουπόλεως. Τους φκειάσαν αυτείνοι οι διακονιαραίγοι οι αγωνισταί ΄εκλαμπρότατους΄, τους λευτέρωσαν από τους τούρκους κι από τα χρέη, οπού χρώσταγαν των τούρκων, κι έγιναν τώρα ΄μεγάλοι΄ και ΄τρανοί΄. Γύμνωσαν και τους τούρκους, παίρνοντας το βιόν τους, και το έθνος το γύμνωσαν και το αφάνισαν. Γιόμωσαν φατρίες και κακίες τους ανθρώπους του αγώνος. Τους καταδιαιρούν, γιομόζουν αυτείνοι αγαθά. Και οι Κολοκοτρωναίγοι, οι ΄φίλοι’ τους, τα καλύτερα υποστατικά και πλούτη της πατρίδος! Έμειναν οι αγωνισταί διακονιαραίγοι. Τους κατατρέχει ο Κυβερνήτης μας κι ο Αγουστίνος κι ο Βιάρος. Καταφρονούν όλους αυτούς και βαθμολογούνε πολλούς, οπούπαιζαν μπιλλιάρδο μέσα στους καφενέδες και τώρα είναι σπιγούνοι του Κυβερνήτη και των αλλουνών. Αυτείνοι βαθμολογώνται, αυτείνοι πλερώνονται βαρυούς μιστούς. Οι αγωνισταί δυστυχούν. Των σκοτωμένων τις φαμελιές, όποια είναι νέα, την θέλει ο τάδε, ότι δεν έχει η φτωχή να φάγη! Λευτερώθηκαν κάμποσες Μισολογγίτισσες και από άλλα μέρη [τις λευτέρωσαν οι φιλάνθρωποι] και διακονεύουν εδώ εις τ’ Άργος και εις τ’ Αναπλιού τους δρόμους. Των αγωνιστών οι άνθρωποι διακονεύουν και γυρεύουν να πάνε πίσου εις τους τούρκους!!! Τους είχανε αυτείνοι ΄σκλάβους΄, τους ντύνανε, τους σιγυρίζανε και τρώγαν. Εις την πατρίδα τους ξυπόλυτοι και γυμνοί διακονεύουν! Από όλα αυτά, καϋμένη πατρίδα, δεν θα σωθούνε τα δεινά σου, ότι

σιδερώνουν την αρετή εκείνοι οπού σε κυβερνούν και τώρα κατατρέχουν το δίκαιον και την αλήθειαν και με ψέμματα θέλουν και με σπιγούνους να σε ΄λευτερώσουμε΄. Μήτε τώρα είσαι καλά, μήτε δια τα μέλλοντά σου, με τους ανθρώπους οπού σε τριγυρίζουν, πολιτικούς, σπιγούνους και τοιούτους αξιωματικούς…». (Δες: Απομνημονεύματα, σελ. 68-69).

Α. ΓΑΤΣΙΑΣ: - Με τα παραμιλητά Σας στρατηγέ, μας απομακρύνατε από το θέμα. Και μας στεναχωρήσατε κι όλας. Εμείς άλλα πιστεύαμε. Μετανοιώσατε δηλαδή που κάνατε την επανάσταση; Υποστηρίζετε ότι σας βάλαν οι Φραγκομασσώνοι να κάνετε την επανάσταση; Όχι, όχι! Μη μου απαντήσετε. Ά, να! Ένας γεμάτος αίματα ανάμεσά σας… ναι, είναι ο Ίωνας που τον σκότωσαν οι άνθρωποι του Βενιζέλου. Πέστε μας κάτι και Σεις, τίμιε έλληνα, δοξασμένε μάρτυρα της πατρίδας. Τι έχετε γράψει στο τετράδιο του ημερολογίου Σας;

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου: «-Όταν περνούσα τον Ελλήσποντο τα ξημερώματα, ο νούς μου στενοχωρημένος χτυπούσε ολούθε τριγύρω, πάνω στους τοίχους της φυλακής του. Έλληνες ελεεινοί, σας σιχαίνομαι!». (Δές: Ίωνος Δραγούμη, Όσοι ζωντανοί, σελ. 1).

Τούτο είναι το κείμενο που δημοσιεύτηκε στον Δαυλό, όπως ανέφερα στην αρχή. Ακολουθούν άλλα κείμενά μου που ΔΕΝ έχουν δημοσιευτεί, αλλά και

άλλες καταγραφές πού θα’θελαν να τις μάθουν μόνον εκείνοι που αγαπούν την αλήθεια. Για τους υπόλοιπους, τους αποχαυνωμένους οπαδούς των καθωσπρεπιστών απαταιώνων, η μαλακία πού τους δέρνει, όχι μόνον τους φτάνει αλλά και τους περισσεύει.

*

3Η καταραμένη επανάσταση

τού 1821, Ή τό κλειδί γιά τήν κατανόηση

τής σημερινής μας ξεφτίλας.*

Ονομάζω τήν μασσωνική προβοκάτσια τού 1821 «καταραμένη», όχι τόσο επειδή αυτό είναι δική μου γνώμη. Ούτως ή άλλως είναι βέβαια. Αλλά, τήν ονομάζω

καταραμένη, γιά έναν απλό καί συγκεκριμμένο λόγο. Επειδή η επίσημη αρχή, εν σώματι η φυσική ηγεσία τού Γένους, τήν καταράστηκε. Καί ήταν Εθνάρχης τότε ο άγιος Γρηγόριος ο Ε’ τού οποίου Ο ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, παρατίθεται εδώ ώς αδιάψευστο περί τού ισχυρισμού μου τεκμήριον.

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

Οι τω καθ' ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι κληρικοί της καθ' ημάς του Χριστού μεγάλης εκκλησίας και εκάστης επαρχίας ευλαβέστατοι ιερείς και οσιότατοι ιερομόναχοι, οι ψάλλοντες εν ταις εκκλησίαις της Πόλεως, του Γαλατά και όλου του Καταστένου και απανταχού, και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι Χριστιανοί, τέκνα εν Κυρίω ημών αγαπητά, χάρις είη υμήν και ειρήνη παρά Θεού, παρ' ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρεσις.

Η πρώτη βάσις της ηθικής, ότι είναι η προς τους ευεργετούντας ευγνωμοσύνη είναι ηλίου λαμπρότερον και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί είναι ο κάκιστος των ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένην και παρά των ιερών γραφών και παρ' αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα. Όταν δε η αχαριστία ήναι συνωδευμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον την κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτου βασιλείας, τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθεον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμή υπό Θεού τεταγμένη' όθεν και πας ο αντιττατόμενος αυτή τή θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε.

Και τα δύο ταύτα ουσιώδη και βάσιμα ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτατα και αλαζονείαν ο, τε προδιορισθείς της Μολδαυίας ηγεμών ως μη ώφειλε, Μιχαήλ, και ο του γνωστού αγνώμονος και φυγάδος Υψηλάντου αγνώμων υιός Αλέξανδρος Υψηλάντης. Εις όλους τους ομογενείς

μας είναι γνωστά τα άπειρα ελέη, όσα η αένναος της εφ' ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας πηγή εξέχεεν εις τον κακόβουλον αυτόν Μιχαήλ' από μικρού και ευτελούς τον ανύψωσεν εις βαθμούς και μεγαλεία' από αδόξου και ασήμου τον προήγαγεν εις δόξας και τιμάς' τον επλούτισε, τον περιέθαλψε, τέλος πάντων τον ετίμησε και με τον λαμπρότατον της ηγεμονίας αυτής θρόνον και τον κατέστησεν άρχοντα λαών.

Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας.

Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι

σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των' πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα' επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν' και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών' και τόσον εκ της ειδοποιήσεως τάυτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου.

Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ' εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και

διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.

Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθεοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας εναντίον των ομογενών μας υπηκόων της, και σπεύδοντες να επιφέρωσι κοινόν και γενικόν τον όλεθρον εναντίον παντός του γένους.

Και αγκαλά είναι γνωστόν, ότι, όσοι είναι κατηρτισμένοι τω όντι εις την ευσέβειαν, όσοι νουνεχείς και τίμιοι και των ιερών κανόνων και θείων νόμων ακριβείς φύλακες δεν θέλουν δώσει ευηκοιαν εις τας ψευδολογίας των αχρείων εκείνων και κακόβουλων' επειδή όμως είν' ενδεχόμενον να σηνηρπάσθησάν τινές και παρασυρθώσι και άλλοι, διά τούτο προκαταλαμβάνοντες εκ προνοίας εκκλησιαστικής υπαγορεύομεν πάσιν υμίν τα σωτήρια, και γράφοντες μετά των περί ημας ιερωτάτων συναδελφών, του

μακαριωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων, των εκλαμπροτάτων και περιφανεστάτων προυχόντων του γένους, των τιμιωτάτων πραγματευτών, των αφ' εκάστου ρουφετίου προκριτωτέρων και όλων των εν τη βασιλευούση ορθοδόξων μελών εκάστης τάξεως και εκάστου βαθμού, συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν τοις κατά τόπον αρχιερεύσι, τοις ηγουμένοις των ιερών μοναστηρίων, τοις ιερεύσι των εκκλησιών, τοις πνευματικοίς πατράσι των ενοριών, τοις προεστώσι και ευκαταστάτοις των κωμοπόλεων και χωρίων, και πάσιν απλώς τοις κατά τόπον προκρίτοις να διακηρύξετε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακοβούλων ανθρώπων, και να τους αποδείξετε και να τους στηλιτεύσετε πανταχού ως κοινούς λυμεώνας και ματαιόφρονας, και να προσέχετε όσον το δυνατόν εις τας απάτας αυτών και ραδιουργίας, γινώσκοντες, ότι η μόνη απόδειξις της αθωότητος των είναι να εμφανίσωσιν όσα γράμματα λάβωσι τυχόν εις χείρας περί της αυτής υποθέσεως, ή ειδήσεις μάθωσι, και να παρρησιάσωσιν οι μεν ενταύθα εν βασιλευούση προς ημάς, οι δ' εν τοις έξω μέρεσιν εις τους κατά τόπον αρχιερείς και τους διοριζομένους παρ' ημών εκκλησιαστικούς εξάρχους και τους βασιλικούς εξουσιαστάς και διοικητάς, δηλοποιούντες και παραδίδοντες και εκείνους τους απλουστέρους, όσοι ήθελαν φωραθή ότι ενεργούν ανοίκεια του ρεαγιαδιακού χαρακτήρος' καθότι οι τοιούτοι διαταράττουσι την γενικήν ησυχίαν, και κατακρημνίζουσι τους αδυνάτους και αθώους ομογενείς μας εις της απωλείας το βάραθρον.

Και τόσον υμείς οι αρχιερείς, οι μοναστηριακοί, οι ιερωμένοι, και οι προεστώτες και ευκατάστατοι και πρόκριτοι εκάστου τόπου με την άγρυπνον προσοχήν σας, όσον και οι λοιποί εκάστης τάξεως και βαθμού άνθρωποι με τας εκ μέρους σας αδιαλείπτους συμβουλάς και νουθεσίας, και κατά τας πατρικάς και προνοητικάς εκκλησιαστικάς ημών οδηγίας και παραινέσεις να γενήτε εδραίοι και αμετακίνητοι επί του κέντρου του ρεαγιαλικίου, και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ' ημάς τεταγμένην κραταιάν και αήττητον βασιλείαν, και να αποδεικνύετε εντελώς με όλα τα πραγματικά της ειλικρινείας σημεία' καθότι η μετ' ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς Θεόν αγάπην και πίστιν, και την προς τας θείας αυτού εντολάς και τας υπαγορεύσεις των θείων νόμων και ιερών κανόνων υπακοήν, και την ευγνωμοσύνην της καρδίας ημών διά τ' άπειρα ελέη, οπού απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας.

Επειδή δε προς τοις άλλοις εγένετο γνωστόν, ότι οι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες, και εταιρίαν τοιαύτην συστησάμενοι προς αλλήλους συνεδέθησαν και με τον δεσμόν του όρκου, γινωσκέτωσαν, ότι ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος, και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου, όστις, διά να μη φανή παραβάτης του όρκου του, απεκεφάλισεν Ιωάννην τον βαπτιστήν. Αν ήθελεν αθετήσει τον παράλογον όρκον του, τον οποίον επενόησεν η άλογος επιθυμία του, έζη βέβαια τότε ο θείος πρόδρομος' ώστε ενός απλού όρκου επιμονή έφερε τον θάνατον του προδρόμου. Η επιμονή άρα του όρκου εις διατήρησιν των υποσχεθέντων παρά της φατρίας αυτής, πραγματευομένης ουσιωδώς την απώλειαν ενός ολοκλήρου γένους, πόσον είναι ολεθρία και θεομίσητος είναι φανερόν' εξ εναντίας, η αθέτησις του όρκου αυτού, απαλλάττουσα το γένος εκ των επερχομένων απαραμυθήτων δεινών, είναι θεοφιλής και σωτηριώδης. Διά τούτο τη χάριτι του παναγίου Πνέυματος έχει η εκκλησία αυτόν διαλελυμένον, και αποδέχεται και συγχωρεί εκ καρδίας τους μετανοούντας και

επιστρέφοντας, και την προτέραν απάτην ομολογούντας, και το πιστόν ρεαγιαλίκι αυτών εναγκαλιζομένους ειλικρινώς.

Ταύτα αμέσως να κοινολογήσετε εις όλους του γνωστούς σας, και να κατασταθήτε όλοι προσεκτικώτεροι, ανατρέποντες και διαλύοντες ως αραχνιώδη υφάσματα, όσα η απάτη και η κακοβουλία των πρωταιτίων εκείνων καθ' οιονδήτινα τρόπον συνέπλεξε. Επειδή, εάν, ο μη γένοιτο, δεν ήθελε καθαρισθή η θανατηφόρος αύτη λύμη, και φωραθώσί τινες τολμώντες εις επιχειρήματα εναντία των καθηκόντων του ρεαγιαλικίου, κοντά οπού οι τοιούτοι έχουσι να παιδευθώσι χωρίς ελέους και οικτιρμών (μη γένοιτο, Χριστέ βασιλέυ!) αμέσως θέλει εξαφθή η δικαία οργή του κράτους του καθ' ημών, και ο θυμός τής εκδικήσεως γενικός των εχλιϊσλάμιδων, και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα αδίκως και παραλόγως, καθώς αποκριματίστως ταύτα πάντα διεσάλπισεν η κραταιά και αήττητος βασιλεία διά του εκδοθέντος και επ' ακροάσει κοινή ημών αναγνωσθέντος υψηλού βασιλικού προσκυνητού ορισμού.

Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρέυει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς' ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας' ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων, ως καταφρονηταί του ιερού χρήματος της προς τους ευεργέτας ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, ως εναντίοι ηθικών και πολιτικών όρων, ως την απώλειαν των αθώων και ανευθύνων ομογενών μας ασυνειδήτως τεκταινόμενοι, αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι, και αυτοί, και όσοι τοις ίχνεσιν αυτών κατηκολούθησαν του λοιπού, αν μη θελήσωσιν εννοήσαι την αρπαγήν και απάτην, και επιστραφήναί τε και βαδίσαι την ευθείαν της σωτηρίας

οδόν, αν δεν αναλάβωσιν, ό εστι, τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος.

Τα αυτά δε και κατά της αρχιερωσύνης σας και ιερωσύνης σας επανατείνομεν, εαν μη βαδίσετε, εις όσα εν Πνέυματι αγίω αποφαινόμεθα δια του παρόντος εκκλησιαστικώς, εαν δεν δείξετε εν έργω την επιμέλειάν σας και προθυμίαν εις την διάλυσιν των σκευωριών, εις την αναστολήν των καταχρήσεων και αταξιών, εις την επιστροφήν των πλανηθέντων, εις την άμεσον και έμμεσον καταδρομήν και εκδίκησιν των επιμενόντων εις τα αποστατικά φρονήματα, εαν δεν συμφωνήσετε τη εκκλησία του Θεού, και, εν ενί λόγω, εαν καθ' οιονδήτινα τρόπον δολιευθήτε και κατενεχθήτε κατά της κοινής ημών ευεργέτιδος κραταιάς βασιλείας, έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δύναμει του πανάγιου Πνέυματος εκπτώτους του βαθμού της αρχιεροσύνης και ιερωσύνης και το πυρί της γεέννης ενόχους, ως την κοινήν του γένους απώλειαν προτιμήσαντας.

Ούτω τοίνυν γινώσκοντες, ανανήψατε προς Θεού και ποιήσατε καθώς γράφομεν εκκλησιαστικώς και γενικώς παρακελευόμεθα, και μη άλλως εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν κατά τάχος την αισίαν των γραφομένων αποπεράτωσιν, ίνα και η του θεού χάρις και το άπειρον έλεος είη μετά πάντων υμών.

αωκα' εν μηνί Μαρτίω. Υπεγράφη συνοδικώς επάνωθεν του ιερού

θυσιαστηρίου παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των συναδέλφων αγίων αρχιερέων. 1 - Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αποφαίνεται. 2 - Ο Ιεροσολύμων Πολύκαρπος συναποφαίνεται. 3 - Ο καισαρίας Ιωαννίκιος. 4 - Ο Νικομηδείας Αθανάσιος. 5 - Ο Δέρκων Γρηγόριος. 6 - Ο Αδριανουπόλεως Δωρόθεος. 7 - Ο Βιζύης Ιερεμίας. 8 - Ο Σίφνου Καλλίνικος. 9 - Ο Ηρακλείας Μελέτιος. 10 - Ο Νικαίας Μακάριος. 11 - Ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ. 12 - Ο Βερροίας Ζαχαρίας. 13 - Ο Δυδιμοτοίχου Καλλίνικος. 14 - Ο Βάρνης Φιλόθεος. 15 - Ο Ρέοντος Διονύσιος. 16 - Ο Κυζίκου Κωνστάντιος. 17 - Ο Χαλκηδόνας Γρηγόριος. 18 - Ο Τουρνόβου Ιωαννίκιος. 19 - Ο Πισειδίας Αθανάσιος. 20 - Ο Δρύστας Άνθιμος. 21 - Ο Σωζοπόλεως Παίσιος. 22 - Ο Φαναρίου και Φερσάλων Δαμασκηνός. 23 - Ο Ναυπάκτου και Άρτης Άνθιμος.

Τί φταίγαν τ’ανθρωπάκια... ή μήπως φταίγαν;

Λένε ότι στούς ιστορικούς έχει ανατεθεί ο ρόλος νά κρίνουν τίς όποιες μεγάλες ή μικρές πράξεις τού παρελθόντος καί συμβαίνει μάλιστα νά θαυμάζουμε τούς αληθινούς ιστορικούς, ενώ απ' τήν άλλη πλευρά πρέπει νά παραδίδουμε στό αιώνιο όνειδος καί στήν κοινή περιφρόνηση όσους παραποιούν τήν ιστορία γιά οποιονδήποτε λόγο. Όπως θά φανή στήν συνέχεια, η φωνή τής αλήθειας έχει διαστρεβλωθεί πλήρως στήν υπόθεση τής επανάστασης τού 1821, καί σκόπιμα.

Η αποκάλυψη τής μεγάλης απάτης καί τής απίστευτης παραπλάνησης τού λαού μας, αισθάνομαι ότι δέν θά είναι αρεστή στούς πολλούς πού έχουν υποστεί εκ μέρους τών μασσώνων φοβερή πλύση εγκεφάλου τόσα χρόνια τώρα. Όμως αλίμονο άν οι ιστορικοί γράφαν παραμυθάκια πού προορίζονται νά τέρψουν μαζικώς τούς όποιους μαζόχες.

Νιονιό έδωσε ο καλός θεούλης στά κλούβια μας κεφάλια. ΄Ας τό χρησιμοποιήσουμε γιά νά δούμε τά όσα καταγγέλλω μέ καυτή γλώσσα, άν είναι αληθινά.

Ένα αιώνιο μνημόσυνο επίσης στά παραπλανημένα θύματα τής μασσωνίας άς είναι τό παρόν έργο.

Χαρακτηριστικό δείγμα απάτης.Η «κομπίνα τού 1821», ήταν δημιούργημα τών

σατανικών μασσωνικών οργανώσεων κατά πρώτον λόγο, ενώ συνέπραξαν μαζί τους ένα ετερόκλητο πλήθος εξαπατημένων αφελών, ρομαντικών καί καιροσκόπων γιά πολύ διαφορετικούς, βέβαια, λόγους ο καθένας τους.

Απ' τήν μακρόχρονη σφαγή, νικημένος βγήκε ο αληθινός λόγος πού κακοποιείται μέχρι σήμερα.

Νίκησαν, τουλάχιστον πρόσκαιρα καί προσωρινά, τά συνθήματα τών «Πεφωτισμένων» ή Ιλλουμινιστών ή Εωσφοριστών πού επισήμως ακούγονται μέχρι σήμερα σέ ένα ατροφικό, αμφίβολο προτεκτοράτο, πορνοκρατίδιο τού κερατά μέ «προστάτες» καί συνεχή εξάρτηση, στό οποίο συνέβη μιά δραστική έκπτωση τής πίστης ποιοτικώς καί μιά απίστευτη μείωση τού αριθμού τών πιστών ποσοτικώς πού πιθανόν νά τήν καλύπτη ο όρος «Συρρίκνωση τού Ελληνισμού».

Γιατί υπερηφανεύονται οι μασσώνοι;Οι μασσώνοι υπερηφανεύονται ότι «αυτοί»

ελευθέρωσαν τήν «Ελλάδα» κι όπως θά δούμε, φράγκοι καί άλλοι μπασταρδεμένοι βάρβαροι πού ήρθαν απ' έξω ήσαν τά γνωστά πλέον σήμερα: «Γνήσια Τέκνα τής Σπάρτης καί τών Αθηνών»... Άς κάνουμε ένα «τέστ». Δημοσιεύτηκαν ήδη από τό 1971, στήν Αθήνα, τρία ογκώδη τομίδια μέ γενικό τίτλο «Ο τύπος στόν αγώνα 1821-1827», από τίς εκδόσεις Ερμής μέ τήν επιμέλεια τής Αικατερίνης Κουμαριανού. Στόν τόμο Α΄ περιέχονται χειρόγραφες εφημερίδες 1821-1822, η Σάλπιγξ Ελληνική 1821 καί η «Εφημερίς Αθηνών 1824-1826». Στόν τόμο Β΄, μόνον τά «Ελληνικά Χρονικά 1824-1826» καί στόν τόμο Γ΄, ο «Φίλος τού Νόμου 1824-1827» καί η «Ανεξάρτητος Εφημερίς τής Ελλάδος 1827». Στόν Α΄ τόμο λοιπόν, σ. 5, δημοσιεύεται τό πιό

σπουδαίο ντοκουμέντο ίσως απ' όλα. Είναι τό πρώτο ντοκουμέντο, ίσως τό πρώτο δημοσίευμα τού αγώνα, η χειρόγραφη «Εφημερίδα τού Γαλαξιδιού» στίς 27 Μαρτίου 1821. Έχει τήν εξής προσφώνησι: «Αδελφοί Ρουμελιώται, προεστοί καί καπεταναίοι τού Λιδωρικιού, Μαλανδρίνου, Κράβαρι καί όσοι εν Χριστώ αδελφοί».

Τί βλέπουμε από τήν προσφώνησι;Πρώτον: μέ τήν πρώτη λέξη ο δημοσιογράφος,

αυτοπροσδιορίζει τήν ταυτότητά του. Είναι «αδελφός» τών αποδεκτών. Καί ποιοί είναι οι αποδέκτες; Οι αναγνώστες είναι οι «αδελφοί» του οι «Ρουμελιώτες». Σέ πρώτο λόγο οι «Προεστοί» καί οι «Καπεταναίοι», δηλαδή η πολιτική καί στρατιωτική ηγεσία τριών ρουμελιώτικων περιοχών πού αναφέρονται συγκεκριμένα: Λιδωρίκιον, Μαλανδρίνον καί Κράβαρι. Σέ δεύτερο λόγο, αποδέκτες είναι ο χριστιανικός λαός τής Ρούμελης, όσοι υπάρχουν «εν Χριστώ αδελφοί». Οι «αδελφοί Ρουμελιώτες» λοιπόν είναι η χριστιανική ηγεσία καί ο χριστιανικός λαός συγκεκριμένης περιοχής τής Ρούμελης. Τό γεγονός ότι δέν αναφέρεται στήν προσφώνηση ο Κλήρος [δηλ. η θρησκευτική ηγεσία], μάς βάζει σέ κάποιες σκέψεις όπως π.χ. ότι επίτηδες δέν

αναφέρεται καί τότε πρέπει νά αναζητήσουμε τόν λόγο γι΄ αυτό.

1.- μπορεί ο συντάκτης νά μήν θέλη νά απευθυνθή στόν Κλήρο, είτε γιατί στόν συγκεκριμένο χώρο δέν υπάρχει Κλήρος, -γεγονός μάλλον αμφίβολο- ένεκα τού πλήθους τών μοναστηριών τής περιοχής, είτε γιατί θέλει μέ τόν τρόπο αυτό νά υποβιβάση τόν Κλήρο, συγκαταλέγοντάς τον σέ δεύτερη μοίρα μαζί μέ τό «όσοι εν Χριστώ αδελφοί» ενώ προτάσσονται σέ πρώτη μοίρα οι Προεστοί καί οι Καπεταναίοι, δηλαδή η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία.

2.- Ίσως ο συντάκτης νά μήν θεωρή ότι ενδιαφέρει τούς κληρικούς τό όλον θέμα. Δηλαδή ο επίγειος αγών ελευθερίας δέν ενδιαφέρει εκείνους πού αγωνίζονται γιά τήν επουράνια βασιλεία. Ακόμη, ενδέχεται νά γνωρίζη ο συντάκτης κάποια αρνητική εν προκειμένω, στάση τού Κλήρου ως πρός τήν επανάσταση πού συνωμοτικά τεκταίνεται, ή νά θεωρή τόν Κλήρο «τουρκοπροσκυνημένο», καί αντιδραστικό, συνεπώς, πρέπει νά μείνη «απ' έξω».

3.- τό καί πιθανότερον είναι, ο ίδιος ο συντάκτης τής επιστολής νά είναι κληρικός, μέλος τής θρησκευτικής ηγεσίας δηλαδή, καί γι' αυτό η προσφώνησί του έχει τήν τυπική μορφή τών συνήθων μέχρι σήμερα εκκλησιαστικών προσφωνήσεων καί εκφράσεων, όπως «αδελφοί», «εν Χριστώ».

Τί είναι τά σημαντικά πρόσωπα;Η επιστολή είναι «λακωνική» καί έχει κυρίως

πληροφοριακό χαρακτήρα μπαίνοντας εξ αρχής κατευθείαν στό θέμα: «Σήμερα μάς ήρθαν είδησες από σημαντικά προσώπατα τής Πόλης καί τού Μορέως, καί μάς λένε τό πώς οι Ρούσοι επεράσαν τά Μπαλκάνια καί τραβάνε ντρίτα στήν Πόλη». Εδώ, ρωτάμε: -Τί είναι τά σημαντικά πρόσωπα; Κληρικοί; έμποροι; Κατάσκοποι; Ποιός άλλος από τήν Εκκλησία στά χρόνια εκείνα είχε τήν πολυτέλεια νά παίρνη ειδήσεις;

Η πληροφόρηση αφορούσε κυρίως τήν εθναρχεύουσα Εκκλησία σέ πρώτο λόγο γιά διοικητικά

θέματα στό ρωμαίηκο μιλλιέτι, ένα από τά τέσσερα μιλλέτια πού αναγνώριζε τότε η οθωμανική εξουσία. Δρούσε όμως τότε καί η καταραμένη, σατανοκίνητη, μυστική, Φιλική Εταιρεία, αλλά καί άλλες εταιρείες, δυστυχώς τίς περισσότερες φορές μέ τίς «πλάτες» καί τήν υποστήριξη εκκλησιαστικών παραγόντων πού πέσαν στήν καλλιτεχνική παγίδα τών βρωμιάρηδων αυτών πατριδοκάπηλων καί Χριστεμπόρων.

Σ' όλες τίς περιπτώσεις όμως, η Εκκλησία, μέ τόν ένα ή τόν άλλο τρόπο καθίστατο κοινωνός οποιασδήποτε είδησης αφορούσε τό Γένος τών Ρωμαίων. Τά σημαντικά πρόσωπα, προέρχονταν από δυό κατευθύνσεις: από πάνω [δηλ. Κωνσταντινούπολη] καί από κάτω [= Πελοπόννησος]. Η είδηση πού φέρνουν είναι περίεργη, τουλάχιστον γιά τούς «κάτω». Καλά, οι Κωνσταντινουπολίτες, είναι σέ θέση -άς πούμε- νά ξέρουν γιά τό άν πλησιάζουν ρώσσικα στρατά στήν Κωνσταντινούπολη. Πώς ξέρουν όμως οι μπάσταρδοι τής Πελοποννήσου τό ίδιο; Επιβεβαιώνει ο ένας ψεύτης τόν άλλο! ή αλληλοπλανώνται, πέφτουν θύματα σποράς ψευδών ειδήσεων καί παραπλανούν! Οι λέξεις «ρούσοι», «Μπαλκάνια», καί ιδίως η λέξη «ντρίτα» [εκβαρβαρισμός τού ιταλ. ντιρέττο, αγγλ. direct, δηλ. κατ' ευθείαν], προδίδουν μάλλον λαϊκή παρά κληρική προέλευση τής απατηλής πληροφορίας.

Παραπλανητικές πληροφορίες;Καί συνεχίζονται, στό ίδιο ύφος, στρατιωτικής

φύσεως, παραπλανητικές πληροφορίες: «Τό στράτεμα θά είναι 200 χιλιάδες τής στεριάς, καί εκατό τού πελάγου [Νο 300.000]. Η αρμάτα 8 βατσέλα, τριπόντιδες καί φριγάδες 24 [Νο 32]. Οι τούρκοι τραβιόνται στήν πέρα πάντα». Τριακόσιες χιλιάδες στρατός καί 32 πλοία, φοβίζουν τάχα τούς τούρκους πού «τραβιόνται» δηλαδή υποχωρούν καί ανασυντάσσονται, προφανώς θέλει νά πή, στήν απέναντι τής Κωνσταντινούπολης, Μικρασιατική ακτή. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, οι τούρκοι έχασαν τόν πόλεμο [πού δέν άρχισε κάν] καί τρομαγμένοι, θεωρούν μάλλον «θέμα χρόνου» τήν πτώση τής Κωνσταντινούπολης καί γι΄ αυτό προσπαθούν νά διασωθούν «στήν πέρα πάντα», τήν απέναντι ακτή!

Πόσες φορές τήν πάθαμεαπό τούς ρώσσους;

Αυτές οι μαλακίες, έχουν καί ... συνέχεια: «Πέντε ρούσικα καράβια εξεμπαρκάρισαν ασκέρι στή Μάνη καί

Νηόκαστρο, καί τράβηξαν ντρίτα τό κόρφο τής Πάτρας γιά νά βγάλουν τό άλλο ασκέρι, τό τσιμπιχανέ, καί εκατό χιλιάδες φλωριά [Νο 100.000], πεσκέσι τής Ρουσίας στούς Ρωμαίους τών αρμάτων». Τόσες φορές τήν πάθαμε σάν μαλάκες από τούς ρώσσους, ομόδοξους ξεφτίλες [πρόσφατα στήν εποχή εκείνη, είναι τά λεγόμενα «ορλωφικά»], κι όμως, τό ψέμμα τούτη τήν φορά, καλουπώνεται πολύ καλά. Πέντε ρώσσικα καράβια! Πόσο ασκέρι νά ξεμπάρκαραν; ο πονηρός ρωμηός, υπολογίζει: Γιά νά ‘χουν οι 32 φριγάδες κτλ 100.000, τότε άς πούμε πέφτει 3.000 ασκέρι σέ κάθε καράβι, πού πάει νά πή πέντε καράβια, ίσον 15.000 στρατός τακτικός, κάτι σάν δυό μεραρχίες σημερινές! Μιά «βαρειά» από 10.000 τραβάει στήν Μάνη καί μιά «λαφριά» από 5.000 προφανώς, τραβάει στό Νιόκαστρο. ΄Ε, νά μήν είναι άλλοι τόσοι καί οι «δικοί» μας; -Ντροπή τού κερατά!-, δηλαδή 30.000 στρατός πάνω-κάτω κι όμως.

Καραμπόλα τού θανάτουστίς δικές μας πλάτες!

Οι «ρούσοι» δέν έχουν τάχα ανάγκη κανέναν. Δέν παίζουν καραμπόλα τού θανάτου στίς δικές μας πλάτες

αυτή τήν φορά. Τραβούν «ντρίτα» [λέγε: σκατά] στήν Πάτρα ή στόν κόρφο τής Πάτρας... γιά νά βγάλουν τό τσιμπιχανέ «ασκέρι». Θά τό βγάλουν; Βεβαίως! Κι άν δέν τό βγάλουν δέν πειράζει. Θά μάς βάλουν εμάς άλλο ένα κωλοδάχτυλο γιά νά μάθουμε νά μήν είμαστε τόσο μαλάκες καί μωροφιλόδοξοι άλλη φορά -άν υπάρξη «άλλη φορά»- αφού η φυλή μας συνεχώς συρρικνώνεται απ' τίς σφαγές, γιά τά συμφέροντα τών ξένων. Εμείς δέν χρειάζεται νά κάνουμε τάχα τίποτε! Όλα θά τά κάνη [γιά μάς!] τό ρούσικο ασκέρι. Κι επειδή δέν θά κάνουμε τίποτα, έτσι! γιατί είμαστε ωραίοι καί πουτσαράδες, θά μάς κάνουν -λέει- πεσκέσι, τά ξερατά τής Ρουσίας «εκατό χιλιάδες φλωριά» [στό κείμενο καί ολογράφως καί αριθμητικώς 100. 000, όπου πολλά γάρ τά μηδενικά. Μόνο πού καί τό «1» πού υπάρχει στήν αρχή, πάντα ήταν καί πάντα θά΄ ναι καί κείνο στρογγυλό «Ο» γιά νά μήν παραπονιούνται τ' αδελφάκια του τά άλλα]. Ναί, αλλά τά λεφτά δέν προορίζονται γιά όλους γενικά τούς ρωμηούς. Ζητούνται μισθοφόροι. Θά τά πάρουν οι «Ρωμαίοι τών αρμάτων» [εκ μέρους τών καθαρμάτων]. Όσοι απ' τούς χαζούς δηλαδή θά πάρουν όπλα.

Ρωμαίοι τών αρμάτων;

Τά όπλα δέν θά τούς τά «δωρίση» κανένας. Οι ρωμηοί πρέπει νά τά ΄χουν: νά είναι «ρωμαίοι τών αρμάτων». Καί άν δέν τά ΄χουν; Νά κόψουν τόν λαιμό τους νά τά βρούν! Γιά νά τά βρούν, πρέπει νά τ' αγοράσουν. Γιά νά τ' αγοράσουν πρέπει νά ΄χουν λεφτά. Γιά νά ΄χουν λεφτά πρέπει ή νά δουλέψουν [δέν προφταίνουν] ή νά κλέψουν απ' αυτούς πού έχουν «λεφτά», δηλαδή πλούσιους ομοφύλους τους ρωμαίους ή συντοπίτες τους τυχόν βασταγμένους τούρκους, ή νά πουλήσουν [τί άλλο από τούς εαυτούς τους;] κι έτσι, οι ρωμαίοι γιά νά γίνουν αρματολοί [Ρωμαίοι τών αρμάτων στίς σκοπιμότητες καθαρμάτων] πρέπει νά γίνουν αμαρτωλοί κλέφτες. Καί βόγκηξε τό ρωμαίηκο από τούς μπάσταρδους πού μπλέξαν τά μπούτια τους καί δέν ξεχώριζες -λέει- τό ποιός είναι «Κλέφτης» καί ποιός «Αρματολός» διότι τό ένα προϋπέθετε τό άλλο. Εντυπωσιακό τό γεγονός ότι οι χαζοί προσφωνούνται εδώ, όχι «Έλληνες» ή «Γραικοί», πού κανένας τότε, εκεί, δέν θά καταλάβαινε τί πάει νά πή η λέξη, αλλά «Ρωμαίοι»! Νά δούμε όμως τήν συνέχεια τής εγκληματικής επιστολής. «Οι Μωραίτες πήραν τή Τριπολιτσά, καί οι Μανιάτες τή Καλαμάτα».

Ρωμαίοι τής μαλακίας;Καλά ρέ παιδιά! Τόσο ρούσικο ασκέρι, οι μωραίτες

βγάλαν τό φίδι απ' τήν τρύπα; Πονηρός ο συντάκτης τής επιστολής. Πιό μπροστά τό ΄ξασφάλησε αυτό: οι ρούσοι δέν καταδέχονται νά χαραμίσουν τ' ασκέρι τους γιά τέτοια ψιλοπράγματα: Τριπολιτσά καί Καλαμάτα. Αυτοί μέ τά φλουριά τους τραβούν «ντρίτα» γιά Πάτρα! Καί πάμε στό ζουμί τώρα. Τώρα πού η Πελοπόννησος τάχα «ξεμπέρδεψε» από πάνω έως κάτω καί ρούσοι μέ μωραίτες διώξαν τούς τούρκους, καί άς μήν ξεχνάμε τίς 300.000 ρώσσους πού «ντρίτα» κι αυτοί, ίσως νά ΄χουν καταλάβη καί τήν... Κωνσταντινούπολη! Τί ωραία, τί καλά! ο αγώνας μάλλον τελείωσε. «Αύριο μάς έρχεται ο άρχοντας Καπετάν Ανδρέας Λόντος μέ χίλιους πεντακόσιους Βοστητζάνους, καί ελπίζομε νά εύρη ούλη τή Ρούμελη στ' άρματα». Βρέ, βρέ! 1500 μέ τόν Λόντον [Λονδίνον;!] έρχονται αύριο εδώ καθ΄ ότι οι ρούσσοι δέν τούς έχουν ανάγκη στό ξεμπέρδεμα τής Πάτρας. Προσέξτε! Μήν σάς βρούν δίχως όπλα διότι δέν θά πάρετε πεσκέσι από φλουριά αφού δέν θά'σαστε «Ρωμαίοι τών αρμάτων». Ποιός; ο Λόντος θά δώση τά φλουριά; Όχι! αλλά νά, μαζί μέ τούς 1.500 ασκερβελέδες τους, θά συγκαταλέξη καί τήν Ρούμελη ούλη, ότι τάχα μισθοφόριασε κι αυτή κι έτσι, στό τζάμπα νά πούμε, θά γεμίσουν μέ φλουριά οι Ρωμαίοι [τής μαλακίας]. Ο Λόντος προφανώς θά «πιστοποιήση» τό αγωνιστικό τους μένος... Τό πιό «κουφό» όμως, λέγεται παρακάτω: «Τήν ώρα πού γράφομε μάς ήρθε γραφή από τόν πιλότο τών ρούσικων καραβιώνε Μαυροθαλασσίτη πώς η αρμάτα άραξε στόν Πάπα».

Απάτη καί δυσωδία.[Από τήν Πόλη έρχομαι καί στήν κορφή κανέλλα.

Επί τού πιεστηρίου άνευ πειστηρίου].

Μαυροθαλασσίτης, τουτέστιν από τόν Εύξεινο Πόντο, πόντιος ο δήθεν «πιλότος» τών ρούσσων πού φαίνεται κάναν «λάθος» καί πήγαν νά προσκυνήσουν στήν Ιταλία τόν ...Πάπα [!;] ή νά πάρουν τήν «ευλογία» του καί ύστερα νά'ρθουν εδώ! Γιατί; Τό λέει παρακάτω: «Ακόμη μάς λέγει πώς καί η Φράντζα θέλει τό Ρωμέϊκο». Πώ-πώ ψέμμα! Ρέ, τί κάνουν τά φλουριά. Στό άκουσμά τους καί μόνο, θολώνει ο νούς καί μπορούν νά σού πούν ό,τι μαλακία θέλουν. Καί καταλήγει η πανάθλια επιστολή: «Η βάρδια μας είδε τά καράβια στόν κόρφο μας. Καλώς νά μάς έρθουνε».

Σχολιάζω: Ο «Μαυροθαλασσίτης», φαίνεται έφερε τά καράβια από τόν ... Βόρειο Πόλο, μέσω Ατλαντικού, Γιβραλτάρ, Μεσογείου..., πέρασαν απ' τόν Πάπα !, μάθαν έγκαιρα ότι «καί η Φράντζα [Γαλλία] θέλει τό Ρωμαίϊκο [επιθυμεί τήν ίδρυση τού ελλαδικού προτεκτοράτου της] καί φάνηκαν τώρα τά καράβια [τής φαντασίας] αφού τά είδαν [στόν ύπνο τους;] οι σκοποί νά ΄ρχονται από... δυσμάς. Δέν αναρωτιόνται κάν τά

ζωντόβολα γιά ποιό λόγο ο βλαμμένος Μαυροθαλασσίτης δέν έφερνε τά [υποτιθέμενα] καράβια από τόν Πόντο-Αιγαίο-Ρούμελη; Μά, επειδή οι τούρκοι ελέγχαν τά Στενά.

-Πώς; Δέν πήραν ακόμα 200.000 ρούσικο ασκέρι τήν Κωνσταντινούπολη; Φαίνεται πώς δέν τράβηξαν καί τόσο «ντρίτα», ούτε αυτοί, ούτε καί οι άλλοι οι «ντρίτα» τής Πάτρας... Γιά άλλη μιά φορά, οι μαλάκες αφίνονταν νά σφαγούν επειδή προκάλεσαν μέ τίς μαλακίες τους τούς αποκτηνωμένους τούρκους. Μαζί μέ τούς τούρκους μάλιστα θά βαρούσαν τούς άθλιους προγόνους μας τής εποχής εκείνης, καί οι Λοντίνοι καί οι Λατίνοι καί οι βάρβαροι οι Φράγκοι καί οι Βαυαροί καί οι Πάπες καί οι παπαρούπες. Σκατά. Χαρείτε λοιπόν γιά άλλη μιά φορά τήν μεγάλη απάτη ολοκληρωμένη πού μέ τέτοια ψέμματα δημιουργήθηκε κάτω απ' τόν ήλιο αυτό πού ο Παλαμάς ονομάζει «τό ψέμμα τό βασίλειο»:

Αδελφοί Ρουμελιώται, προεστοί καί καπεταναίοι τού Λιδωρικιού, Μαλανδρίνου, Κράβαρι καί όσοι εν Χριστώ αδελφοί. Σήμερα μάς ήρθαν είδησες από σημαντικά προσώπατα τής Πόλης καί τού Μορέως, καί

μάς λένε τό πώς οι Ρούσοι επεράσαν τά Μπαλκάνια καί τραβάνε ντρίτα στήν Πόλη. Τό στράτεμα θά είναι 200 χιλιάδες τής στερηάς, καί εκατό τού πελάγου [Νο 300.000]. Η αρμάτα 8 βατσέλα, τριπόντιδες καί φριγάδες 24 [Νο 32]. Οι τούρκοι τραβιώνται στήν πέρα πάντα. Πέντε ρούσικα καράβια εξεμπαρκάρισαν ασκέρι στή Μάνη καί Νηόκαστρο, καί τράβηξαν ντρίτα τό κόρφο τής Πάτρας γιά νά βγάλουν τό άλλο ασκέρι, τό τσιμπιχανέ, καί εκατό χιλιάδες φλωριά [Νο 100.000], πεσκέσι τής Ρουσίας στούς Ρωμαίους τών αρμάτων. Οι Μωραίτες πήραν τή Τριπολιτσά, καί οι Μανιάτες τή Καλαμάτα. Αύριο μάς έρχεται ο άρχοντας Καπετάν Ανδρέας Λόντος μέ χίλιους πεντακόσιους Βοστητζάνους, καί ελπίζομε νά εύρη ούλη τή Ρούμελη στ' άρματα. Τήν ώρα πού γράφομε μάς ήρθε γραφή από τόν πιλότο τών ρούσικων καραβιώνε Μαυροθαλασσίτη πώς η αρμάτα άραξε στόν Πάπα. Ακόμη μάς λέγει πώς καί η Φράντζα θέλει τό Ρωμέϊκο. Η βάρδια μας είδε τά καράβια στόν κόρφο μας. Καλώς νά μάς έρθουνε.

Τό βρωμερό πανόραμα τού 1821.Τό 1821 ήταν η κορύφωση διάφορων μικρών καί

μεγάλων εξεγέρσεων πού συντάραξαν τήν ευρύτερη περιοχή τού ανατολικού τμήματος τής κατεχομένης από τούς Οθωμανούς αυτοκρατορίας τής Ρωμανίας.

Η ασταθής κατάστασις τών εμπερίστατων συμμαχιών καί τού σκληρού ανταγωνισμού ανάμεσα στίς μεγάλες δυνάμεις τής εποχής, τά μακρόπνοα σιωνιστικά σχέδια καί η έκδηλη αδυναμία τής Υψηλής Πύλης νά επιβάλη τήν κυριαρχία τού Σουλτάνου καί τής Οθωμανικής Τουρκίας στό σύνολο τών κατεχομένων περιοχών σέ σημείο τέτοιο πού νά θεωρείται γενικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ο «Μεγάλος Ασθενής», συνέτειναν στήν δημιουργία αρχικά ανεξάρτητων διοικήσεων εντός τών πλαισίων τής Αυτοκρατορίας καί τελικά στήν δημιουργία πλήθους ανεξαρτήτων κρατών εκτός τών πλαισίων αυτής εις τρόπον ώστε τά κράτη αυτά νά γίνουν λεία διαφόρων ισχυρών σφαιρών επιρροής ανάλογα μέ τήν επικράτηση τών μέν ή τών δέ εμπερίστατων συμφερόντων τών λεγομένων μεγάλων δυνάμεων, δηλαδή τής Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, τής Φραγγίας, τής Ρωσσίας, τής Πρωσσίας καί τής Αυστροουγγαρίας.

Υπάρχει πλήθος ενδείξεων ότι η διπλωματία τών μεγάλων δυνάμεων τής Ευρώπης, έπαιξε πολύ μεγάλο αλλά καί σκοτεινό ρόλο γιά τήν δημιουργία εξεγέρσεων εντός τών κόλπων τής Αυτοκρατορίας τού Μεγάλου Ασθενούς. Κάποτε δηλαδή οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις σταμάτησαν νά βάζουν τρικλοποδιές η μιά στήν άλλη καί από κοινού άναψαν πυρκαγιά στά μπατζάκια τού Σουλτάνου γιά νά πέσουν εν συνεχεία έτσι όπως πέφτουν οι ύαινες πάνω στό ψοφήμι ν' αρπάξουν τά καλλίτερα κοψίδια η κάθε μιά γιά λογαριασμό της από τό αχανές πτώμα τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία ήταν η αφύσικη κληρονόμος τής ανατολικής Ρωμανίας. Τίς διάφορες διαφωνίες τους τίς εξαφάνισε ένας κοινός στόχος. Ότι δηλαδή σέ καμμιά περίπτωση δέν θά έπρεπε νά αναστηθή η Ρωμανία!

Μασόνικο τό 21;

Οι μασσώνοι δημιούργησαν τήν επανάσταση τού 1821. Άν δέν γινόταν η λεγόμενη «ελληνική» επανάστασις τού 1821, προσωπικά είμαι απολύτως

βέβαιος ότι σήμερα η Ρωμηοσύνη θά ήταν προφανώς σέ πολύ καλλίτερη θέση. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία θά μεταβάλονταν σέ ρωμαίηκη καί ασφαλώς θά αποφεύγονταν τά άθλια φαινόμενα πού επακολούθησαν: Σφαγή καί συρρίκνωση τής Ρωμηοσύνης τό πρώτο. Εν συνεχεία η ίδρυσις ενός αντίχριστου ατροφικού κρατιδίου, Προτεκτοράτου τής αγγλο-εβραίηκης μασσωνίας πού μέχρι σήμερα σπαράσσεται σέ λογής λογής εμφύλιους καί ξενηλασίες.

Οι μασσώνοι έχουν δίκηο νά καυχιώνται ότι αυτοί δημιούργησαν τήν επανάσταση τού 1821. Ο μελετητής πού θέλει στό σημείο αυτό νά μάθη, ή καλλίτερα: νά κάνη μιάν αρχή στήν έρευνα πάνω στίς σκοτεινές πτυχές τών γεγονότων αυτής τής περιόδου, οφείλει νά χρησιμοποιήση κάποια κλειδιά. Τίποτε δέν μπορεί νά καταλάβη ο ερευνητής τού 1821, άν δέν μελετήση π.χ. σχολαστικά, τί γράφει στ' απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης.

Ο στρατηγός αναθεματίζει πολλές φορές τήν επανάσταση καί διαολοστέλνει τήν [ψεύτικη] ελευθερία πού αποκτήθηκε. Έχει τήν γνώμη γενικά πώς μέ τούς

«τούρκους» ήταν καλλίτερα. Ωστόσο, ο ερευνητής πού θά έχη «κενά» από τόν Μακρυγιάννη, θεωρώντας ότι ο στρατηγός λόγω ύφους λέει αυτά πού λέει, κι όχι κατ' ουσίαν, θά δή τό νού του νά φωτίζεται περισσότερο διαβάζοντας τά «Άπαντα» τού δολοφονηθέντος από τούς αγγλόδουλους, μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου.

Όσα καταγγέλη ο μάρτυρας Κοσμάς, υπάρχουν πολλοί τρόποι νά τά διασταυρώση κανείς ότι είναι πέρα γιά πέρα αλήθεια, λόγια αληθινά καί προφητικά πού ισχύουν μέχρι τών ημερών μας.

Ανεξάρτητες έρευνες ιδιωτών, από παληά επεχείρησαν μιά προσέγγιση στό φαινόμενο όπως ο Βιθυνός, καί από τούς σύγχρονους, λίαν διαφωτιστική θεωρώ προσωπικά τήν μελέτη τού Ιωάννη Λουκά «Ιστορία τής ελληνικής μασσωνίας καί ελληνική ιστορία».

Έχετε γερό στομάχι;Κι άν ο αναγνώστης-ερευνητής έχη τήν δέουσα

υπομονή πού απαιτείται, αλλά καί γερό στομάχι γιά νά καταπιή τίς πικρές αλήθειες, θά συμβούλευα νά μελετήση ολόκληρο τό έργο τού Κυριάκου Σιμόπουλου πού απ' όσο γνωρίζω είναι όχι μόνο τό πιό γλαφυρό αλλά καί τό πιό πλήρες.

Προειδοποιώ καί πάλι ότι οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πού αναφέρει ο σπουδαίος ερευνητής Κυριάκος Σιμόπουλος απαιτούν ατσάλινα νεύρα καί ετοιμότητα νού καί καρδιάς, νά δή κανείς τίς εξωραϊσμένες μπούρδες πού μάς ταίσαν μέχρι τώρα, τά λουστραρισμένα περιττώματα τών απαταιώνων «ιστορικών» νά πέφτουν μαζί μ' αυτούς τούς αχρείους στόν βόθρο τους γιά πάντα.

Κι ερχόμαστε τώρα στό πιό σπουδαίο. Έστω ότι κάποιος μελετητής κλείσει τά μάτια του στίς τόσες βλακείες καί προπαγανδιστικές σάλτσες ή διεστραμμένες μπούρδες πού έχουν ειπωθεί γιά τό 1821 καί περιφρονώντας τίς οποιεσδήποτε άλλες «βαθυστόχαστες» αναλύσεις, κυρίως τών ηλίθιων πανεπιστημιακών, λέγε: διαστρεβλωτών ή κρεττίνων, [όπως οι μαρξιστές «ιστορικοί» πού ούτε κι αυτοί σκαμπάζουν τά γραφόμενά τους], -έστω, λέω, ένας μελετητής ότι κατέχει τούς: Μακρυγιάννη, Φλαμιάτο, Σιμόπουλο ..., μπορεί νά θεωρήση ότι η εικόνα πού σχημάτισε γιά τό 1821 είναι τέλεια; Η απάντησή μου είναι όχι. Γεγονότα, όπως ο αφορισμός τού Γρηγορίου Ε΄ καί τό κρέμασμά του, θά παραμένουν ανεξήγητα κατ' ουσίαν. Τό ίδιο καί η δολοφονία τού ανεψιού του, Παλαιών Πατρών Γερμανού [από έλληνες].

Τό πώς η Εκκλησία δέν κατάφερε νά πολεμήση αποτελεσματικά τούς αλήτες πράκτορες τής «Φιλικής» Εταιρείας, αλλά καί κατοπινά, γιατί έμεινε αδρανής ο Κλήρος στόν σχολιασμό έκφυλων καταστάσεων, όπως ο σιχαμερός λόρδος Βύρων, ο Φαρμακίδης κ.ο.κ., ένα

σωρό δηλαδή απορίες, δέν πρόκειται νά λυθούν, εάν ο ερευνητής δέν χρησιμοποιήση τό κατ' εξοχήν «κλειδί» πού προτείνω.

Νά σπάσουμετόν μασσωνικό ιστό αράχνης!

Είναι ευτύχημα πού στό σάπχιο ελλαδικό κράτος, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος σάν τόν π. Ιωάννη Ρωμανίδη γιά νά μάς ανοίξη τά μάτια. Εφ΄ όσον λοιπόν ο ερευνητής επιθυμεί πραγματικά νά αποκτήση υγειά κριτήρια στήν εξέταση τών φαινομένων, οφείλει νά ενσκύψη μέ προσοχή στό έργο τού π. Ιωάννη καί υπέρ τών άλλων νά αποκτήση, τό εξαντληθέν δυστυχώς καί μάλλον δυσεύρετο, αφού προσκρούει στά συμφέροντα τού σημερινού κατεστημένου, βιβλίο, μέ τίτλο: «Ρωμηοσύνη», έστω σέ φωτοτυπίες, από αντίτυπα πού κάποιοι φυλλάσσουν ως κόρην οφθαλμού.

Μόνον τότε ο ερευνητής θά μπορέση νά βάλη τίς σκέψεις του σέ κάποια τάξη. Θά μάθη συγχρόνως ότι «Βυζαντινή» αυτοκρατορία ουδέποτε υπήρξε, ούτε «βυζαντινοί» αυτοκράτορες καί πάνω απ' όλα θά καταλάβη τόν λόγο, «γιατί» είναι αρλούμπες όλα όσα ξέρει, όσα οι φραγκεμένοι γραικύλοι πού διαφεντεύουν

αυτόν τόν ρημάδι τόπο, θέλουν νά ξέρη! Άς κάνη καί τόν κόπο τέλος, ο ερευνητής νά δή καί μιά μικρή τομή πού έκανα εγώ στό όλον πρόβλημα, αφού κατάφερε, πληγωμένο, ένα μικρούλι άρθρο μου σχετικό, μέ τίτλο «Η καταραμένη επανάσταση», νά σπάση τίς αλυσσίδες τής μασσώνικης λογοκρισίας καί νά δημοσιευθή!

Φυσικά, δέν είναι τό μόνο. Εκατοντάδες σελίδες πού έστειλα γιά δημοσίευση, δέν κατάφεραν νά σπάσουν τόν μασσωνικό ιστό αράχνης πού είναι λίαν άκαμπτος σέ τέτοιου είδους θέματα. Τώρα πλέον έχω κατορθώσει νά βρίσκω «στοιχεία» παντού, όσο κι άν οι κληρονόμοι τών συνομωτών έγιναν μαννούλες στό καταχώνιασμά τους. Είναι μέσα στούς σκοπούς τής ζωής μου νά ρίξω άπλετο φώς σ' αυτή τήν μασσωνική συνομωσία τού 1821 πού

δημιούργησε μέ τήν γνωστή «καταραμένη» επανάσταση, τό πιό βαρύ τραύμα στό σώμα τής Ρωμηοσύνης.

Μάς πήραν στόν λαιμό τους οι μασσώνοι...

Γίνεται ένας μεγάλος αναβρασμός στήν τελευταία δεκαετία τού 20ού αιώνα μέχρι καί τίς μέρες μας [2005], απ' όσο είμαι σέ θέση προσωπικά νά γνωρίζω, ανάμεσα στούς ερευνητές γιά τό λεγόμενο 1821. Τό κουκούλωμα τών μασσώνων στά γεγονότα έχει αρχίσει νά ξεσχίζεται κυρίως από τούς μαθητές τού π. Ρωμανίδη καί όχι μόνον. Οι ερευνητές ανταλλάσσουν συχνά μεταξύ τους επιστολές καί πληροφορίες. Γίνονται συνέδρεια σχετικώς καί επαναστατικές ανακοινώσεις. Έχω τήν πρόθεση στήν συνέχεια νά δώσω κάποια δείγματα δημοσιοποιώντας κάποιες από αυτές τίς επιστολές καί τίς πληροφορίες. Σ' ένα συνέδρειο λοιπόν τό 1994 στήν Ναύπακτο, εισηγητές ήσαν ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης καί ο π. Γεώργιος Μεταλληνός.

Στίς κατ' ιδίαν συζητήσεις μας όπου είπαμε πολλά όφ δέ ρέκορντ, ο παπα-Γιώργης μέ πληροφόρησε γιά κάποιο βιβλίο πού γράφει γιά τόν Καποδίστρια καί ζήτησε νά τού δώσω κάποιες πληροφορίες πού είχα αποκλειστικώς. Ύστερα από μιά πενταετία, συναντηθήκαμε σ' ένα συνέδριο πάλι, στήν Θεσσαλονίκη [Καλαμαρί 1998] μέ θέμα τόν «ρατσισμό». Συνέχιζε νά μελετά τήν σκοτεινή υπόθεση Καποδίστριας, κι όπως ήμουν σίγουρος δέν επρόκειτο νά βγάλη άκρη. Διότι, όλοι έχουμε κάποιο όριο στό βάρος τής αλήθειας πού μπορούμε νά σηκώσουμε.

Γιά τόν αλήτη Capo di Istria...Μέ ημερομηνία λοιπόν 11 Σεπτεμβρίου 1994,

βρίσκω στό αρχείο μου κάποια επιστολή πρός τόν παπα-Γιώργη καί θεωρώ χρήσιμο νά τήν παραθέσω: Αγαπητέ μου εν Χριστώ π. Γεώργιε, Τήν στιγμή πού ξεκινώ νά Σάς γράψω αυτή τήν επιστολή, είστε, όπως μού είπε η

πρεσβυτέρα, στήν Περσία γιά τόν διάλογο τών Ορθοδόξων μέ τό Ισλάμ. Τής τηλεφώνησα χτές βράδυ αμέσως μόλις πήρα τό βιβλίο Σας μέ τήν κάρτα, τό οποίο μέν, φαίνεται ότι τό στείλατε τόν Ιούνιο, εγώ όμως -δέν ξέρω γιατί- τό έλαβα τώρα.

Σάς ευχαριστώ γιά τήν ενδιαφέρουσα μελέτη Σας πού μού στέλνετε. [Παρεπιπτώντως: αγαπώ πολύ τόν Παραμυθίας Αθηναγόρα καί έχω μελετήσει καί υπομνηματίσει όλα τά έργα του ενώ επαλήθευσα σ' ό,τι μ' αφορά πολλές από τίς πληροφορίες του]. Ένα μόνο δέν μ' αρέσει μ' αυτόν. Τό όνομά του, πού είναι ταυτό μέ τ' όνομα τού κατοπινού βρωμερού σκουληκιού καί σιχαμερού μασσώνου, εξωλοθρευτού τής Ρωμηοσύνης, επί κρίμασιν οίς οίδε Κύριος καί πατριαρχεύσαντος.

Σκέφτομαι ότι τά «πράγματα» δέν είναι τόσο «κακά» όσο φοβώμαστε, γενικώς, αλλά ούτε καί τόσο «καλά» όσο ελπίζουμε, πάντα. Γιά τόν αλήτη Capo di Istria, τώρα, κι όλο τό κακό καί αντίχριστο, δαιμονισμένο συναπάντημα πού προκάλεσαν ή καί δέν σταμάτησαν ενώ «ξέραν» τήν καταραμένη επανάσταση... [έγραψα ένα ανέκδοτο βιβλίο μέ τόν τίτλο αυτό: «Η καταραμένη επανάσταση»].

Κατάλαβαν τί ρόλο έπαιζα;Δημοσιεύτηκαν ένα-δυό κομμάτια του στόν

αντίχριστο Δαυλό τού οποίου υπήρξα επί 5ετία τακτικός «συνεργάτης». Φυσικά, κάποτε, μέ κατάλαβαν τί ρόλο έπαιζα καί δέν ήταν δυνατόν νά δεχτούν οι αντίχριστοι

Πιάτο βιοτεχνίας Mοντερό (1826-1833), «O Mιαούλης καταλαμβάνει τουρκικό πλοίο», φαγεντιανή, διάμετρος 21 εκ.

αυτοί έναν κατάσκοπο ανάμεσά τους. Πάντως, στόν χαρακτηρισμό «καταραμένη» προκειμένου γιά τήν βλακεία τού 1821, κυριολεκτώ καί ν΄ αγιάση τό χέρι τού βλάκα Γρηγορίου Ε΄ ο οποίος λίγο προτού πληρωθεί μ' αυτό πού τού άξιζε γιατί ήξερε από πρίν τά καμώματα τού ανηψιού του καί τών άλλων μασσώνων, δέν εμπόδισε όταν έπρεπε, όπως έπρεπε τό έγκλημα... Ν' αγιάση τό χέρι τού βλάκα, λέω, πού πάνω στήν αγιατράπεζα έστειλε στόν διάβολο όλους αυτούς τούς κοπρίτες, εγωπαθείς τυχοδιώκτες. Καί τολμούμε σήμερα νά λέμε ότι τάχα ο αφορισμός έγινε γιά «πλάκα» ή «στάχτη στά μάτια» τού Σουλτάνου. Όσο γιά τό άκαιρο καί περιττό κρέμασμά του πλέον, τό κατάλαβαν καί οι οθωμανοί από τότε: «γιαγνίς ολντού» [λάθος έγινε!] ανεφώνησε ο Σουλτάνος. Κι εδώ είναι τό κλειδί γιά ένα από τά πιό φρικτά παιγνίδια πού μόνο η θεία πρόνοια μπορεί νά παίξη.

Ένας βρωμιάρης σάν τόν Γρηγόριο Ε΄ πού δέν έχει σχεδόν τίποτε νά ζηλέψη από τούς κατοπινούς μπάσταρδους: Μεταξάκη, Ιάκωβο Γ΄, Δαμασκηνό, Αθηναγόρα..., διαφοροποιείται από τόν ως άνω εσμό καί αντί τής αιωνίου κολάσεως, διά τού μαρτυρίου καί εν μετανοία [διά μεταστροφής τού νοός του], εισέρχεται στόν Παράδεισο. Πρίν καναδυό μήνες είμασταν σέ ένα διεθνές βλαχολογικό συνέδρειο πού'γινε στήν Βέρροια. Πάτερ Γεώργιε, έπρεπε νά 'σασταν εκεί καί θά συμμεριζόσασταν τήν οργή μου, ένεκα μιάς σημαντικής αποκάλυψης.

Πέστε το στόν Ρωμανίδη...Πέστε Σάς παρακαλώ αυτό πού γράφω τώρα καί

στόν Ρωμανίδη. Λοιπόν, απεκαλύφθη [εκ μέρους τού ιστορικού κ. Λαζάρου] ότι κάποια απ' τά παιδάκια τού Ιερού Λόχου, στήν Ρουμανία, δέν συγκαταλέχτηκαν μεταξύ εκείνων πού είδαν αυθωρεί καί παραχρήμα τά ραδίκια ανάποδα, αλλ' επέζησαν τής φονικοτάτης μάχης, άν καί συνελήφθησαν ως ταραξίες από τούς ...αυστριακούς. Τούς ζήτησαν λοιπόν εγγράφως οι αυστριακοί νά πούν «τί έγινε» σέ μιά από τίς τρείς γλώσσες: βλάχικα [ρουμανικά], γερμανικά ή ελληνικά.

Τά παιδάκια δέν ήθελαν νά τά γράψουν βλάχικα διότι δέν θά τά καταλάβαιναν οι αυστριακοί, μήτε γερμανικά, ίσως από απέχθεια ή δέν τά ήξεραν καί επέλεξαν τήν ελληνική. Περίπου 80 μαρτυρίες στά ελληνικά. Ξέρετε τί κοινό έχουν όλες; «-Μάς πήραν στόν λαιμό τους οι μασσώνοι!» έτσι γράφουν όλα τά παιδάκια τού άθλιου Ιερού Λόχου πού επέζησαν. Δικαίως ο ερευνητής ταύτισε εδώ μασσώνους καί «φιλικούς».

Καμμιά διαφορά δέν υπάρχει ανάμεσα σ' αυτά τά καθήκια. Η εξιχνίαση τής υπόθεσης αυτής μέ απασχόλησε π. Γεώργιε γιά μήνες. Ετοίμασα καί κάτι γιά τόν Καποδίστρια, όμως δέν σού τό ταχυδρομώ.

Τό δικό μου όριο αληθείας;Ίσως στό σημείο αυτό νά είναι τό δικό μου όριο

«αλήθειας» πού αντέχω. Ίσως είναι καλά νά μήν «σκανδαλίζουμε» τόσο πολύ. Καλά κοιμούνται οι δύστυχοι πατριώτες μας. Άν βγούν αυτά στήν φόρα θά πηγαίνουν στήν γιορτή τής 25ης Μαρτίου καί θά φτύνουν. Καί γιά μένα δέν είναι δυνατόν νά ασχοληθώ μ' οποιονδήποτε απ' αυτούς πού είναι υπόλογοι γιά τήν τωρινή ξεφτίλα τού Γένους μας δίχως νά αηδιάσω καί νά αγριέψω βαθειά μέσα στήν καρδιά μου.

Εσύ κι εγώ τά ξέρουμε. Είμαστε ερευνητές, μέ τόν τρόπο του ο καθένας μας βρίσκει τίς πληροφορίες. Η μάζα απλώς δέν θέλει νά ξέρη. Κι όμως. Καί οι μασσώνοι τά ξέρουν καί σήμερα δέν τό κρύβουν καθόλου αυτό. Απ' τό ηλεκτρονικό σάϊτ πού διαθέτουν οι έλληνες μασσώνοι στό Διαδίκτυο, αντιγράφω δικά τους

λόγια, έτσι όπως εκθέτουν καί ομολογούν οι ίδιοι τήν «Σύντομη Ιστορία της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος»:

Στην Ελλάδα, η πρώτη κανονική Τεκτονική Στοά, ιδρύθηκε στη Βενετοκρατούμενη τότε Κέρκυρα, το έτος 1782, με όνομα «Beneficenza» [Αγαθοεργία], η οποία υπαγόταν στη Μεγάλη Στοά της Βερόνας, που έδρευε στην Παδούη της Ιταλίας. Εν τω μεταξύ την ίδια περίοδο, άρχισαν, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, από Έλληνες της διασποράς, να ιδρύονται Ελληνόφωνες Στοές, ενώ το 1780 μια παραπλήσια προς τον Τεκτονισμό Οργάνωση είχε ιδρυθεί στη Βιέννη, με το όνομα «Καλοί Εξάδελφοι». Αυτή ακολουθούσε τους τεκτονικούς τύπους και είχε σκοπό τη συνένωση όλων των Χριστιανών, που βρίσκονταν σε Βαλκανικές χώρες και αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους απ' τον Τουρκικό ζυγό.

Σ' αυτή την οργάνωση ανήκε και ο μεγάλος Έλληνας υμνητής της Ελευθερίας και κατόπιν Εθνομάρτυρας Ρήγας Φεραίος. Αργότερα, το 1810, ο Διονύσιος Ρώμας ένωσε τις Στοές της Κέρκυρας «Αγαθοεργία» και «Φιλογένεια» σε μια κοινή Στοά, η

οποία απ' το έτος 1811 αποτέλεσε την πρώτη Μεγάλη Στοά στον Ελληνικό χώρο με τίτλο «Γαληνοτάτη Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος, κατ' Ανατολήν Κερκύρας, 1811». Η πρώτη αυτή Ελληνική Μεγάλη Στοά, όχι μόνο καλλιέργησε το έδαφος για την απελευθέρωση του αλύτρωτου Ελληνισμού, αλλά με την υπευθυνότητα και πρωτοβουλία του Διονυσίου Ρώμα, έλαβε αποφάσεις, που είχαν ανυπολόγιστο ευνοϊκό αντίκτυπο στην επιτυχία του ιερού Αγώνα.

Για την αρχαιότητα αυτή αναγνωρίζεται στη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, η αντίστοιχη ιεραρχική τάξη μεταξύ όλων των Κανονικών Μεγάλων Στοών. Στα επόμενα χρόνια ανδρώθηκε γρήγορα ο Ελληνικός Τεκτονισμός στα Επτάνησα, πολυσχιδής δε και πολύτιμη υπήρξε η συμβολή του στην Ελληνική Εθνεγερσία. Ιστορική αποβαίνει η Στοά «Ένωσις» της Λευκάδας, γιατί εκεί μυήθηκε ο Εμμανουήλ Ξάνθος και εκεί οραματίστηκε την ιδέα για την ίδρυση της «Φιλικής Εταιρείας», πάνω σε καθαρά τεκτονικές βάσεις.

Ξεφτιλισμένο μασσωναργιό!Τέκτονες που πρωτοστάτησαν στην Επανάσταση

του 1821 ήταν, μεταξύ άλλων, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και Εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε', ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Νικόλαος Υψηλάντης, ο Αλέξανδρος Μουρούζης ο Ιωάννης Καποδίστριας κ.ά. Με πρωτοβουλία της «Μεγάλης Ανατολής» η οποία, με Μεγάλο Διδάσκαλο τον Διονύσιο Ρώμα, λειτουργούσε στην Κέρκυρα και η οποία πολλά πρόσφερε στον υπέρ της ανεξαρτησίας των Ελλήνων αγώνα, ιδρύθηκε το 1811, στη Μόσχα, η Τεκτονική Στοά «Φοίνιξ», με τη

συνεργασία του Ιωάννη Καποδίστρια και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου.

Επίσης ιδρύθηκαν η Στοά «Αθηνά» στο Παρίσι, στη συνέχεια δε η «Εταιρεία των Φιλομούσων» στη Βιέννη και στην Αθήνα, στις οποίες εργάστηκαν Τέκτονες πατριώτες, που αργότερα εντάχθηκαν και στη «Φιλική Εταιρεία». Το έτος 1813, με μέριμνα πάλι του Ιωάννη Καποδίστρια, ιδρύθηκε στο Παρίσι Τεκτονικό Κέντρο, με την ονομασία «Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον», στο οποίο η τεκτονική εργασία συνδυαζόταν στενά με τη μυστική προετοιμασία για την απελευθέρωση της Ελλδος. Εκεί μυήθηκε ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο οποίος μετά την επιστροφή του στη Μόσχα, εμύησε αργότερα και τον Νικόλαο Σκουφά. Τον ίδιο χρόνο, οι Αθ. Τσακάλωφ και Ν. Σκουφάς, μαζί με τον Εμμανουήλ Ξάνθο, έθεσαν στην Οδησσό της Ρωσίας, τις βάσεις για τη σύσταση «μυστικής εταιρείας», που έταξε ως σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδος απ' τους Τούρκους.

Κατ' αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 η «Φιλική Εταιρεία», στην οποία μυήθηκαν πολυάριθμοι διακεκριμένοι Έλληνες πατριώτες - Τέκτονες και μη - και οι οποίοι συνέβαλαν ενεργά, με υλικά και ηθικά μέσα, στην επίτευξη της Παλιγγενεσίας του Έθνους, ενώ παράλληλα πολλές Ευρωπαϊκές Τεκτονικές Στοές, πρόσφεραν χρήματα για την επίτευξη του ιερού αυτού σκοπού...

Λοιπόν π. Γεώργιε, τί μπορεί νά καταλάβη η μάζα απ' όλα αυτά; Κάθε σκατόψυχο Καραμανλή καί Βενιζέλο, Κωλοκοτρώνη καί Πετρόμπεη πού τής πλάσαραν καί τής πλασάρουν συνεχώς τά μασσωνικά κυκλώματα πού διαφεντεύουν πλήρως τούτο τό ρημάδι, τόν έχουν γιά μεγάλο ήρωα... άστα νά πάνε, μήν βρούμε καί τόν μπελά μας. Αυτοί πού πάσχισαν τόσο νά χτίσουν τά βουνά από ψέμμα λές νά μάς αφίσουν ήσυχους όταν δούν ότι κινδυνεύουν νά τούς τά κάνουμε σκόνη;

Δέν φτάνει τό κυνηγητό τού Ρωμανίδη;Δέν τά είπε τάχα όλα ο Ρωμανίδης; Είναι απλό.

Τώρα, τό ψέμμα πουλάει καί η αλήθεια είναι πολύ ακριβή. Κι εμένα μέ σταμάτησαν καλά όταν πρίν από

δέκα χρόνια, τό 1985, μ' έδιωξαν ως μή-συνεργάσιμο από τό Πανεπιστήμιο. Ξέρεις τότε τί μού είπε ένας υψηλόβαθμος μασσώνος, κανα-δυό μήνες προτού μέ διώξουν ως: «μή έχοντα επιστημονικά ενδιαφέροντα» καί ελλειπή άσκησιν τών καθηκόντων αυτού [εμού δηλαδή] εν τώ Σπουδαστηρίω!;» Μού είπε λοιπόν ο μασσώνος: «-Αυτά πού μού λές νά δούμε άμα τολμήσης νά τά πής μπροστά καί στούς καθηγητές σου!» [ΣΧΟΛΙΟ: Πού καί πώς τούς ξέρεις ΕΣΥ τούς καθηγητές ΜΟΥ ρέ; -τού είπα-].

Έτσι λοιπόν παπα-Γιώργη η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική, γελοία έως καί επικίνδυνη. Τό κατεστημένο επιθυμεί τήν διαιώνιση τού ψεύδους καί η σάπχια νεο-ελλαδική κοινωνία στηρίζει αυτό τό εγκληματικό καί αρρωστημένο κατεστημένο. Γιά τό ποσοστό ευθύνης πού αναλογεί στούς χαχόλους ελλαδίτες, καιρό τώρα μέσα μου η συνείδησή μου κραυγάζει: «χέσ' τους».

Οι Τέκτονες τού 1821.Στίς 10 Ιουλίου 1995, έπεσε στά χέρια μου ένα

καταπληκτικό ντοκουμένδο, τό ευμέγεθες σύγγραμμα «Οι Τέκτονες τού 1821» τού οποίου φέρεται συγγραφεύς ο τεθνεώς Χρίστος Α. Ριζόπουλος καί λέει στό εξώφυλο

Διαφρόντιση [πάει νά πή «λογοκρισία»;] Ανδρέας Χρ. Ριζόπουλος, εκδόσεις Ερμά, Αθήνα. Πίσω έχει τό ISBN 960-7298 - 41-1.

Πρόκειται γιά ένα από τά πιό περίεργα βιβλία πού είδα στήν ζωή μου κι όχι μόνο επειδή «απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, αντιγραφή, απομνημόνευση!, ή αποδελτίωση τού κειμένου ή τής εικονο-γράφησης, σέ οποιαδήποτε μορφή; καί μέ οποιαδήποτε γνωστή, ή μέλλουσα νά ανακαλυφθή[!!!], μέθοδο, ηλεκτρονική, μηχανική, φωτογραφική, φωτοτυπική, καθώς καί η αποθήκευση σέ τράπεζες πληροφοριών [!!!], χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια τού επιμελητή καί κατόχου τού copyright...», αλλά υπάρχουν κι άλλοι πολλοί λόγοι όπως θά δήτε στήν συνέχεια πού καθιστούν τούτο τό σύγγραμμα τουλάχιστον «περίεργο».

Φέρεται εκδοθέν σέ πρώτη έκδοση τό 1993. Αλλά γιατί δέν εκδόθηκε πρίν από 11 χρόνια τουλάχιστον, τό 1982, τότε πού σύμφωνα μέ τήν πληροφόρηση πού ενυπάρχει σ' αυτό ήταν έτοιμο; Άς αξιολογήσουμε τήν αιτία: «Τό βιβλίο, Οι Τέκτονες τού 1821 τού Χρίστου Ανδρ. Ριζοπούλου, ολοκληρώθηκε από τόν συγγραφέα στίς 28 Ιανουαρίου 1982, τρείς μέρες πρίν τήν θυελλώδη Γενική Συνέλευση τής Μεγάλης Στοάς τής Ελλάδος στήν οποία ο συγγραφέας αμυνόταν όλην τήν νύχτα υπέρ τού νόμου οκώσπερ τείχεος; μέ αποτέλεσμα τήν επομένη νά υποστή εγκεφαλικό επεισόδιο τό οποίο ήταν μοιραίο. Εγκατέλειψε τόν γήϊνο κόσμο στίς 13 Φεβρουαρίου 1982.

Τή διαφρόντιση ανέλαβε ο Ανδρέας Χρ. Ριζόπουλος ο οποίος φρόντισε καί τήν στοιχειοθεσία σέ ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η έκδοση δέν θά ήταν δυνατή χωρίς τήν συμπαράσταση τού Αλέκου Παπαδοπούλου. Η σελιδοποίηση ολοκληρώθηκε τόν Σεπτέμβριο τού 1993. Από τήν έκδοση κυκλοφορούν 1000 αντίτυπα σέ χαρτί chamois 100 γρ. Κυκλοφορούν καί πενήντα αντίτυπα σέ χαρτί chamois 120 γρ. εκτός εμπορίου αριθμημένα μέ τό χέρι από τό I ως τό L».

Όχι! Τά «περίεργα»δέν σταματούν εδώ...

Τά περίεργα φυσικά δέν σταματούν εδώ. Θά έλεγα ότι τώρα αρχίζουν αφού στόν «Πρόλογο τού επιμελητή», σ. 7, μάς αποκαλύπτεται ότι ο Χρίστος Α. Ριζόπουλος «άρχισε τήν εργασία του γιά τό παρόν βιβλίο τό 1972»! Δέκα χρόνια δηλαδή τό βιβλίο μαγειρεύονταν αφού ο επιμελητής του μάς πληροφορεί: «Στίς 28 Ιανουαρίου 1982 είχε ολοκληρώσει τήν δαχτυλογράφιση τού κυρίως κειμένου καί είχε καθορίσει τόν τίτλο τού βιβλίου».

Τότε θά δούμε μπαίνουν κάποια ερωτήματα πού μόνον αφελείς δέν θά μπορούσαν νά τά νοιώσουν... «Τό πρώτο του ερώτημα αφορούσε στό αν θά εμφανιζόταν μέ τό όνομά του ως συγγραφέας, ή άν θά χρησιμοποιούσε ένα από τά φιλολογικά ψευδώνυμα πού είχε χρησιμοποιήσει στό παρελθόν».

Πώ-πώ κριψίνοια γιά μιά απλή καί μάλιστα ντοκουμενταρισμένη ιστορική μελέτη! ή μήπως τά πράγματα εδώ βρωμούν πολύ καί δέν πρέπει κάποιοι νά μάθουν ποιός έβγαλε βρώμα; Όπως καί νά ΄χη άς δούμε καί τό δεύτερο ερώτημα: «Τό δεύτερο ερώτημα ήταν αν θά επρεπε νά περιληφθούν σέ παράρτημα τού βιβλίου μεταγραφές τών πρωτότυπων κειμένων τά οποία είχε εντοπίσει στά διάφορα Αρχεία. Μετά συζητήσαμε διάφορα τεχνικά προβλήματα γιά τήν καλύτερη εμφάνιση τού βιβλίου»...

4Μιά επιβεβαίωση.

Ενώ είχα σκοπό νά σταματήσω πρός τό παρόν εδώ, σ' αυτό τό σημείο τήν σχετική αναφορά μου στήν ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ επανάσταση τού 1821, μέ σκοπό νά βγάλω κατοπινά μιά ολοκληρωμένη μελέτη όπου θά είχε σπίτι η αλήθεια, εντελώς τυχαία πέσαν στά χέρια μου [τέλη 2002] καναδυό κείμενα τών οποίων η σπουδαιότητα είναι προφανής: αφορά στίς ραδιουργίες γραικύλων καί ξένων, ειδικά στό ΡΩΣΣΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ γιά τό 1821, [Δές στό διαδίκτυο: Δημήτρη Λιθοξόου: Ορλοφικά: η των Ρώσων ραδιουργία], [Η ρώσικη Εταιρεία των Φιλικών], [Το ρώσικο σχέδιο για το '21], [Το πρόγραμμα του '21: η γενοκτονία των μουσουλμάνων] κτλ.

Ο Δ. Λιθοξόου λοιπόν, ισχυρίζεται τά παρακάτω πού, σέ μέγιστο βαθμό τά βρίσκω σωστά, θά τά παρουσιάσω καί σέ γενικές γραμμές θά τά σχολιάσω ...μέ τόν δικό μου τρόπο, ώς: Τέσσερις ώρες ελεύθερης συνέντευξης πού δεν πήρε ο Απόστολος

Γάτσιας από τον Δημήτρη Λιθοξόου [Αναζητώντας τήν αλήθεια για την γένεση του Νέου Ελληνισμού].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δημήτρη, διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο σου με τίτλο «Ορλοφικά: η των Ρώσων ραδιουργία». Εκεί, μεταξύ άλλων κάνεις λόγο και για το Ανατολικό Ζήτημα. Λοιπόν… Απ' τά πανάρχαια χρόνια, υπάρχουν καταγραμμένες πληροφορίες για την περιοχή μας, για συνεχείς πολέμους, εισβολές και επαναστάσεις. Ακόμα και το έπος της Ιλιάδας φαντάζει σαν μέρος του Ανατολικού Ζητήματος. Και έτσι, ίσως θα ήταν καλό στην συζήτησή μας απ' την αρχή, να ξεκαθαρίσουμε ακριβώς αυτό: Τι είναι Δημήτρη, το ανατολικό ζήτημα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αντικειμενικά; Ως Ανατολικό Ζήτημα, θεωρείται από τους ευρωπαίους ιστορικούς, το πρόβλημα της διαδοχής των Οθωμανών στην Ευρώπη, ζήτημα που ουσιαστικά αρχίζει από τα τέλη του 17ου αιώνα και λήγει με τη δημιουργία του τουρκικού κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: - Έτσι είναι τά πράγματα; Ή μήπως τό Ανατολικό Ζήτημα είναι ακόμα πιό παλιό, άν θέλετε από τήν εποχή τών περσικών πολέμων κι ακόμα πιό πίσω από τόν πόλεμο τής Τροίας; Οπωσδήποτε, στά πλαίσια τής Ρωμηοσύνης, εγώ τοποθετώ τό Ανατολικό Ζήτημα στά 1204, όταν εμείς οι Ρωμαίοι χωριστήκαμε σέ 2 κόμματα: στούς πατριώτες καί στούς προδότες. Κι αυτά τά κόμματα συνεχίστηκαν φυσικά τόσο μέσα στήν τουρκοκρατία, αλλά καί μέχρι σήμερα. Φυσικά πολλοί ιστορικοί τό πρόσεξαν αυτό. Ένας απ' αυτούς, γράφει: «Δύο πολιτικά ρεύματα υπήρχον εις τάς τάξεις τών ραγιάδων, καταγόμενα όχι από τό 1453, αλλά από τό 1204. Τό έν διεμορφώθη αντιλατινικόν καί φιλότουρκον, καί τό έτερον είναι τό λατινόφρον, εις τό οποίον προσετέθη κατά τήν τουρκοκρατίαν τό ρωσσόφρον. Τήν πολιτικήν τού πρώτου είχε χαράξει ο Μάρκος ο Ευγενικός, όταν ο Λατίνος πατούσε τήν Ελλάδα καί τήν Πόλη. Η Μεγάλη Ιδέα δέν εγεννήθη τό 1453. Προϋπάρχει αυτού ώς δημιούργημα τής εξόδου τού

1204. Εκυοφορήθη μεταξύ τών μικρασιατών. Εστρέφετο εναντίον τών φράγκων καί απέβλεπεν εις ανάκτησιν τής υπ' αυτών κατακτηθείσης αυτοκρατορίας...», δές: Πάνου Βίγλαρη, Φιλοπάτωρ εν όψει βαρβάρων, Αθήναι 1970, σελ. 441. Οπότε, κατ' εμέ Ανατολικό Ζήτημα είναι ο αδιευκρίνιστος Γεωστρατηγικός προσανατολισμός τής Ψυχοϊστορίας τών ιθαγενών κατοίκων τής Πατρίδας μου, ένεκα διχαστικών επιθέσεων μιάς Ψυχοπολιτικής πού υπαγορεύεται απ' τόν ίδιο τόν Διάβολο καί ασκείται πρακτικά από τούς στενούς του συνεργάτες δηλαδή τούς κρυπτοεβραίους Ψευτομεσσίες. Τούτο βέβαια ο Παύλος τό λέει πολύ καλλίτερα, [στήν Πρός Εφεσίους 6,10 κ.ε.] «Τό λοιπόν αδελφοί μου, ενδυναμούσθε εν Κυρίω καί τω κράτει τής ισχύος αυτού. Ενδύσασθε τήν πανοπλίαν τού Θεού πρός τό δύνασθαι υμάς στήναι πρός τάς μεθοδίας τού διαβόλου ότι ούκ έστιν ημίν η πάλη πρός αίμα καί σάρκα, αλλά πρός τάς αρχάς, πρός τάς εξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τού σκότους τού αιώνος τούτου, πρός τά πνευματικά τής πονηρίας εν τοίς επουρανίοις...». Ναι βέβαια, οι εισβολές των φράγκων σταυροφόρων πού μας σακάτεψαν εδώ στην Ανατολή, έχουν ξεχαστεί απ' τους ευρωπαίους ιστορικούς. Η σταθερή πολιτική κατόπιν, ελέγχου της Ανατολής εκ μέρους των δυτικών, άγγλων, γάλλων, γερμανών, ιταλών και αμερικανών, λές και αγνοείται επίτηδες. Αν δεν κάνω λάθος, νομίζω Δημήτρη, ένας παράγοντας δεν μπορεί να αποκρυβή, όση μυωπία κι αν έχη κάποιος. Τι πληροφορίες υπάρχουν για τον πολιτικό ρόλο και την συνειδητή επιδίωξη της Ρωσσίας, σ' αυτό πού ονομάζουμε Ανατολικό Ζήτημα; Ποια είναι η δική σας γνώμη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως έχουν τό δικό τους νόημα όσα είπες... Ωστόσο ο βασικός παράγοντας της δημιουργίας του Ανατολικού Ζητήματος, είναι κατά τη γνώμη μας, η σταθερή και διαχρονική επιδίωξη της Ρωσίας, στην κληρονομιά των βυζαντινών εδαφών και της μεταφοράς του τσαρικού θρόνου από το βορρά στην Κωνσταντινούπολη, ή βάση της διπλωματικής έκφρασης του ρώσου ιστορικού Γκοριάνοφ, «η επέκταση της ρώσικης εξουσίας επί των στενών του Βοσπόρου και του Ελλησπόντου».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυτό πού μού είναι γνωστό είναι ότι ο Πανσλαβισμός κάποια στιγμή, στον 18ο αιώνα, έγινε η κυρίαρχη ιδεολογία της Αρκούδας και η ορθοδοξία φυσικά κλήθηκε να υπηρετήση αυτή την σκοπιμότητα, έχοντας επακόλουθο μια αντιοθωμανική πολιτική με σκοπό να φάνε και οι ρώσσοι κάποια κομμάτια απ' το πτώμα του Μεγάλου Ασθενούς. Πιστεύεις κι εσύ κάτι τέτοιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η αντι-οθωμανική πολιτική της ρωσικής διπλωματίας, εδράζεται ιδεολογικά στον Πανσλαβισμό και την Ορθοδοξία, δηλαδή, στην γλωσσική συγγένεια ή την κοινότητα πίστης [ή και των

δύο], μεταξύ των Ρώσων και ενός σημαντικού τμήματος των oθωμανών υπηκόων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Η Ρωσσία λοιπόν είναι ο δημιουργός της βαλκανικής κρίσης, ένεκα της ιμπεριαλιστικής της ιδεολογίας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Με υπόβαθρο αυτήν την ιδεολογία, η τσαρική εξουσία στέλνει συχνά τα στρατεύματά της να πολεμήσουν στα Βαλκάνια και βάσει αυτής της ιδεολογίας διασκορπίζει τους πράκτορές της να εξαγοράσουν ληστές και να κατασκευάσουν «χριστιανούς επαναστάτες» στην βαλκανική ενδοχώρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γνωρίζω δυό αιμοσταγείς αυτοκράτορες πού η ιστορία την εποχή αυτή τους έδωσε την ονομασία «μέγας». Ήτοι ο τιποτένιος Μέγας Πέτρος Α΄[όπως τον χαρακτήριζε ο καθηγητής μου π. Ρωμανίδης] και η Εστεμμένη Πόρνη Αικατερίνη Β΄ η Μεγάλη, [όπως την βάφτισε ο κορυφαίος ερευνητής Κ. Σιμόπουλος]. Ποια σχέση νομίζεις ότι έχουν αυτοί με την ιμπεριαλιστική πολιτική πού αναφέρουμε; Την βρήκαν και την συνέχισαν ή κάποιος απ' αυτούς την δημιούργησε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αφετηρία αυτής της πολιτικής, μπορούμε να ορίσουμε την άνοδο του Πέτρου Α΄, στον τσαρικό θρόνο [1689 - 1725], συστηματική πάντως εφαρμογή της έχουμε από την εποχή της Αικατερίνης Β΄ [1762 - 1796].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά! Ήδη τον 17ο αιώνα λοιπόν, τέλη 17ου με αρχές 18ου μπορούμε να εντοπίσουμε την γέννηση του ρωσσικού ιμπεριαλισμού. Νομίζω ότι τότε μπορούμε να δούμε παράλληλα και κάποιο φιλελληνισμό, ίσως έναν «Προσηλυτισμό» τών Ρωμιών, μια επιστράτευση του γένους μας με σκοπό να υπηρετηθούν οι ρωσσικές σκοπιμότητες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από το σύνολο των βαλκανικών λαών, ο προσηλυτισμός των Ρωμιών αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ρώσικης εξωτερικής πολιτικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι Δημήτρη πού συμβαίνει αυτό; Μήπως η αίγλη του αρχαιοελληνικού πνεύματος πού θαμπώνει και την ρωμαντική Ευρώπη στο ίδιο διάστημα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι λόγοι βασικά είναι δύο. Πρώτον ο έλεγχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και συνακόλουθα του ιδεολογικοπολιτικού μηχανισμού

αυτής της εκκλησίας από το ρωμαίικο στοιχείο και δεύτερον η γεωγραφική κατανομή του ρωμαίικου πληθυσμού στα στρατιωτικοπολιτικά στρατηγικής σημασίας παράλια της Άσπρης Θάλασσας [Αιγαίο].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καταλαβαίνω. Οι ρώσσοι σκέφτονται το ψαχνό. Δεν παρακινούνται από φιλελληνικές μαλακίες. Τι σε κάνει όμως να το λές αυτό; Δώσε μου ένα παράδειγμα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ρώσικης «έμπνευσης» ρωμαίικο δημοτικό τραγούδι «ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες / τούτο το καλοκαίρι / καημένη Ρούμελη / όσο να έρθει ο Μόσκοβος [:Ρώσος] / να φέρει το σεφέρι [: επιστράτευση] / Μοριά και Ρούμελη», αποτελεί το εκλαϊκευμένο ιδεολογικό πλαίσιο δράσης των ρώσων πρακτόρων στη νότια Βαλκανική, αλλά ταυτόχρονα συνιστά και πάγια πολιτική στο εσωτερικό της τσαρικής αυτοκρατορίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μάλλον γι' αυτό η Ρωσσία δέχεται τόσους ρωμηούς πρόσφυγες αυτή την περίοδο και μάλιστα τους προσφέρει ύψιστα κρατικά αξιώματα! Τους χρειάζεται για ρουφχιάνους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο διμέτωπος χαρακτήρας του προσηλυτισμού των Ρωμιών στο άρμα της ρώσικης πολιτικής, επιβάλει αφενός μεν, τη δημιουργία ευκαιριών ενσωμάτωσής τους στο τσαρικό διοικητικό κατεστημένο εντός της ρωσικής επικράτειας, παρέχοντάς τους οικονομικά [κυρίως εμπορικά] προνόμια αλλά και θέσεις επίσης στο στρατιωτικό, διπλωματικό, θρησκευτικό και επιστημονικό μηχανισμό, τη δημιουργία δε, βάσιμων ελπίδων για τους κατοικούντες επί οθωμανικών εδαφών, πλην όμως εργαζόμενων για την υλοποίηση των ρωσικών σχεδίων, ώστε να προαχθούν στο εγγύς μέλλον σε σημαντικά

περιφερειακά στελέχη ενός ρωσο-βυζαντινού μπλοκ εξουσίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πόσο παλιά έχει συνειδητοποιήσει ο ρωσσικός ιμπεριαλισμός αυτή την αναγκαιότητα; Υπάρχει κάποιο ισχυρό τεκμήριο πού πέρα από κάθε αμφιβολία, εδραιώνει ιστορικά αυτό το γεγονός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι αυτή η πολιτική, που οδηγεί τον τσάρο Πέτρο Α΄, να υψώσει το 1709, στο μητροπολιτικό ναό της Μόσχας αντίγραφο του λαβάρου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, με την ελληνική επιγραφή «Εν τούτω Νίκα» και να δηλώσει στη Ρίγα πως η τύχη των επιστημών και των τεχνών είναι να επιστρέψουν μέσω Ρωσίας στα πατρικά ελληνικά εδάφη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τώρα καταλαβαίνω. Κι έχουν μάλλον κάποια σχέση μ' όλα αυτά οι προφητείες για το Ξανθό Γένος πού θα μας απελευθερώση; Ή αυτό συμβαίνει τυχαία από κάποιους ρωμαντικούς χαζούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, ναι… Κι είναι η ίδια πολιτική που βάζει τον αγιορείτη αρχιμανδρίτη Ησαία και τον Ιωάννη Κομνηνό τον Βυζάντιο να καλέσουν τον Τσάρο σε αντιοθωμανική σταυροφορία, τον καλόγερο Θεόκλητο Πολυειδή να ξαναγράφει την «οπτασία του Αγαθάγγελου», τον Αθανάσιο Σκιαδά, τον Αλεξάνδριο Ελλάδιο, το λαρισινό Πανταζή και τον Αναστάσιο Μιχαήλ να γίνουν τσαρικοί αυλοκόλακες, και τους ανώνυμους ρώσους πράκτορες να καλέσουν, ως νέοι

προφήτες, το «ξανθό γένος» να φέρει τη λευτεριά στους Ρωμιούς, τη στιγμή που μοιράζουν σε εκκλησιές και σε μοναστήρια [επί οθωμανικής επικράτειας] πουγκιά ρώσικου χρυσού και προσωπογραφίες του Πέτρου Α΄, τυπωμένες στο Άμστερνταμ, με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο : «Petrus primus Russograecorum Monarcha» [: Πέτρος Α΄ ο των Ρωσογραικών Mονάρχης»].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ρώσσικος ιμπεριαλισμός δεν είναι κάτι πρόχειρο και στιγμιαίο, αλλά ξέρει να βάζει μακρινούς και υψηλούς, δύσκολους στόχους…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οπωσδήποτε… Είναι στοιχείο της ρώσικης διπλωματίας, που πρέπει εμφαντικά να επισημανθεί, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τά Ορλωφικά πώς εξηγούνται, εννοώ δηλαδή ότι τότε την πάτησαν οι ρώσσοι και ίσως τότε την πατήσαμε κι εμείς πού συστρατευτήμαμε μαζί τους. Έτσι είναι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα. Τα γνωστά στην ελληνική ιστορία ως Ορλοφικά, η πρώτη δηλαδή στρατιωτική εμπλοκή ρωμιών υπηκόων της Πύλης εναντίον της και στο πλευρό των ρωσικών στρατευμάτων, πραγματοποιείται το 1770, δύο χρόνια μετά την έναρξη

ενός νέου ρωσοτουρκικού πολέμου. Η οργάνωση όμως της «εξέγερσης» των Ρωμιών ξεκινά χρόνια πριν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώς έγινε αυτό; Κάτω απ' την μύτη του Σουλτάνου, πώς οργανώθηκαν οι υπόδουλοι ρωμηοί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εύκολα… Οι ρώσοι στέλνουν στην Ελλάδα ικανούς πράκτορές τους να προετοιμάσουν το έδαφος, να κατασκοπεύσουν και να στρατολογήσουν στα ρώσικα σχέδια κλέφτες, κληρικούς και πρόκριτους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπάρχουν δηλαδή συγκεκριμμένα άτομα, ρώσσοι πράκτορες πού έχουν σκοπό να ξεσηκώσουν τους ρωμηούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Εμμανουήλ Σάρρος, ο γιαννιώτης Λουδοβίκος Σωτήρης, ο Ουκρανός Βασίλης Ταμάρα, ο μολδαβός ψευτοιμάμης Χατζή Μουράτ και ο σιατιστανός Γιώργος Παπάζογλου ή Παπαζόλης, είναι οι γνωστότεροι από αυτούς και βρίσκονταν όλοι τους στην υπηρεσία των ρώσων αριστοκρατών αδελφών Ορλόφ, που είχαν εξουσιοδοτηθεί από την Αικατερίνη Β΄ να υλοποιήσουν τη ρωμαίικη ανταρσία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους νοιάζει μόνον η κυρίως Ελλάδα, ή γενικότερα ολόκληρα τά Βαλκάνια, εφόσον βρίσκονται κάτω από οθωμανική κατοχή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Την ίδια περίοδο δρουν στη βόρεια βαλκανική, πολλοί ρώσοι πράκτορες, σημαντικότεροι των οποίων είναι οι Γερμανός, Εζντεμίροβιτς, Βέλιτς, Ναζάρ Καραζίν, και Στέφανος Πίκολος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάποιος όμως πρέπει να έκανε την ρώσσικη σκατοδουλιά στην Πελλοπόνησο. Ποιός, πού και πότε είναι αυτός ο πρώτος ρουφχιάνος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι... Ο Παπάζογλου κατορθώνει να συγκεντρώσει στην Καλαμάτα στις αρχές του 1767, στον πύργο του πρόκριτου Παναγιώτη Μπενάκη, τα σπουδαιότερα πρόσωπα που στρατεύονται στο ρώσικο σχέδιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποιοι είναι αυτοί οι αλήτες Δημήτρη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποιοι; Εκτός από τον Παπάζογλου και τον Μπενάκη, στη σύσκεψη παίρνουν μέρος ο μητροπολίτης Λακεδαίμονος Ανανίας, ο Μεθώνης Άνθιμος Καράκαλος, ο Κορίνθου Μακάριος, ο Παλαιών Πατρών, ο Ρέοντος, ο Ζαρνάτας Νεόφυτος Δεληγιάννης, ο Μέγας Οικονόμος Καλαβρύτων, ο Κερνίτσης και Καλαβρύτων Δανιήλ, οι πρόκριτοι Μυστρά Παναγιώτης Κρεββατάς, Λεονάρδος Καφετζής και Ιωάννης Κρεββατάς ή Μελιτάκης, οι Κορίνθου Σπύρος και Γεωργαντάς Νοταράς, ο Πατρών Πόλος, ο Αιγίου Χρίστ. Μελετόπουλος, καθώς οι Παναγιώτης Ζαίμης και Ιωάννης Δεληγιάννης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γνωστά καθήκια πολλά απ' αυτά: οι εβραιόσποροι μπεν-άκηδες και βεν-ιζελοκρεββατάδες, η αφρόκρεμα του επισκοπικού πουσταργιού, μπραϊμοζαήμιδες, δεληγιανναίοι… κι αποδέχονται όλοι

αυτοί δίχως καμμιά επιφύλαξη να γίνουν ρωσσο-ρουφχιάνοι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι ανωτέρω αποδέχονται το ρώσικο σχέδιο και δηλώνουν εγγράφως την πίστη τους στην τσαρίνα Αικατερίνη Β΄.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ήξερε να διαλέγη αυτός ο Παπάζογλου, ε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εμ, τι λές; Ο Παπάζογλου γνωρίζει πως ο προσεταιρισμός των κεφαλών του τόπου είναι ο αναγκαίος, πλην όμως όχι και ικανός όρος, για την ευόδωση του σχεδίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι θα'πρεπε δηλαδή να κάνη ακόμα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι άλλο; Πρέπει επιπλέον να στρατολογήσει ικανό αριθμό αξιόμαχων μισθοφόρων από τον ιθαγενή ορθόδοξο πληθυσμό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μισθοφόρους; Ντόπιους; Στον Μωριά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αμέ. Και στο Μοριά αυτός ο εν δυνάμει ρώσικος στρατός, κατοικούσε στη Μάνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί οι μανιάτες θα προσφέρονταν εύκολα να γίνουν μισθοφόροι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα. Η μανιάτικη κοινωνία ήταν μια κοινωνία με αρχαϊκά χαρακτηριστικά, αυστηρά πατριαρχικά δομημένη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μιλάμε για όλη την Μάνη δηλαδή; Ποιο μέρος ακριβώς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα σού πώ. Ο σκληρός πυρήνας αυτού του πληθυσμού κατοικούσε στο νότιο άκρο της δεύτερης χερσονήσου του Μοριά, από την Τσίμοβα [Αρεόπολη] μέχρι τον κάβο Ματαπά [Ταίναρο], σκαρφαλωμένος στις πλαγιές της Σαγιάς και στο Κακοβούνι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νομίζω ότι έχει κάποιο ειδικό, κακό όνομα αυτή η περιοχή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, βέβαια. Αυτή είναι η περιοχή της Bassa Maina και κυρίως το δυτικό τμήμα της, η Μέσα Μάνη ή Κακκαβουλία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι Κακκοβουλία; Λές να βγαίνη η λέξη από «κακιά βουλή», δηλαδή αυτούς πού έχουν κακιά θέληση; Με μπερδεύουν τά δυό κκ, Κακκαβουλία σαν το υστεροβουλία...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δίχως άλλο. Όταν λοιπόν μιλάμε για τους Μανιάτες, μιλάμε πρωταρχικά για τους Κακκαβουλιώτες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά, αυτοί δεν είχαν καμμιά δουλιά εκεί; Τόσο νταλαβέρι οι «υπόδουλοι» με τά όπλα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτοί; Επάγγελμά τους η κλεψιά και η ληστεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρήκαν δηλαδή επικερδή δουλιά να κάνουν πρωτίστως…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αναμφίβολα. Δευτερευόντως η προσφορά υπηρεσιών μισθοφορικής φρουράς σε άρχοντες και κράτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γνωρίζω ότι αυτοί οι κοπρίτες χωρίζονταν σε φάρες πού έβγαζε με βεντέτες η μια τά μάτια της άλλης και τούτο το χούϊ το «μανιάτικο» το συνεχίζουν λέει, μέχρι σήμερα. Δεν φαντάζομαι ότι τότε όλες οι φάρες των μανιατών είχαν ομοφωνία μεταξύ τους…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Οι μεταξύ των πατριών σχέσεις, είναι κατά κανόνα σχέσεις ανταγωνισμού και πολέμου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι όμως να ζούν σε οικισμούς. Έτσι είναι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς ζούνε; Ζούνε οχυρωμένοι στους πύργους τους και βγαίνουν από αυτούς για πλιάτσικο ή για φόνους [βεντέτες].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πλάκα θα'χε να τους βλέπαμε από καμμιά μεριά και να τραβούσαμε κάποια φωτογραφία τους. Ο Ιούλιος Βέρν, έγραψε, το'χω διαβάσει ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο γι' αυτούς τους κοπρίτες, λογοκριμμένο βέβαια στην Ελλάδα, «Το Αιγαίο φλέγεται» ή κάπως έτσι. Εκεί τους περιγράφει πολύ καλά, αλλά δεν έχω υπ' όψιν μου άλλες περιγραφές για να το διασταυρώσω. Μήπως εσύ γνωρίζεις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι λίγα… Έτσι ακριβώς περιγράφει τους συντοπίτες του, την εποχή εκείνη, ο μανιάτης στιχουργός Νικήτας Νιφάκος: «Οι άνδρες, άλλοι περπατούν στον κούρσον και κλεψίες / και άλλοι σ' άλλους πολεμούν να κάμουν απιστίες. / Άλλος αλλούθε περπατεί να εύρη τι να κλέψη / και άλλος άλλον καρτερεί δια να τον φονεύση. / Άλλος τον πύργον του κρατεί να μην τον πιάση άλλος / και άλλος άλλον κυνηγά και άλλος πάλιν άλλον. / Και γείτονας τον γείτονα, κουμπάρος τον κουμπάρον / και αδελφός τον αδελφόν τον βλέπει σαν τον χάρον… / Ανθρώπους δεν εντρέπονται, Θεόν και δεν φοβούνται, / πτωχούς δεν ευσπλαχνίζονται, τους ξένους δεν λυπούνται. / Πολλήν έχουν ωμότητα και θηριογνωμίαν, / δεν έχουν ομοιότητα ανθρωπινήν καμμίαν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καθήκια του κερατά δηλαδή πού λυμμαίνονταν αδιακρίτως, έλληνες, τούρκους, ή ό,τι άλλο έπεφτε στα νύχια τους…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν φαντάζεσαι. Φόβο και τρόμο αποτελεί και μόνο το όνομα των Μανιατών για τους

γειτονικούς πληθυσμούς, μα περισσότερο για τους ταξιδιώτες και τα πληρώματα των καραβιών που η ρότα τους φέρνει κοντά στις ακτές της Μάνης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου τι λένε αυτόπτες μάρτυρες:

«Αγναντεύουν συνεχώς από τους βράχους και τα βουνά τους κατά τη θάλασσα, όχι τόσο για να εξασφαλισθούν από τις επιδρομές των πειρατών όσο για να ληστέψουν οι ίδιοι όποιον πέσει στα χέρια τους».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άκου ρέ πράμματα! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου παρακάτω: «Τους χριστιανούς

ταξιδιώτες που αιχμαλωτίζουν στις ακτές τους πουλάνε στους Τούρκους για να δουλέψουν στις γαλέρες ή αλλού σαν σκλάβοι».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιος τά λέει αυτά; Λέει κι άλλα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, άκου: «Κι όπως βεβαιώθηκα,

όταν πιάνουν Τούρκους, τους μεταχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο: μόνο που τους πουλάνε στον πρώτο χριστιανό δουλέμπορο», γράφει ο άγγλος διπλωμάτης Τζον Κόβελ, οι δε ολλανδοί περιηγητές Βαν Έγκμοντ και Τζον Χέυμαν συμπληρώνουν: «Αν πέσει ξένος στα χέρια τους πρέπει να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σκλάβος ή να καταβάλει τεράστια λύτρα…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αθεόφοβοι οι τσόγλανοι!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου την συνέχεια: «…Ακόμη και οι παπάδες τους ακολουθούν στις επιδρομές και παίρνουν το ένα δέκατο από τις λείες ως δικαίωμα της εκκλησίας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυτούς τους λαμπρούς απογόνους των αρχαιοελλήνων βρήκαν οι ρώσσοι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λουκούμι! Αυτοί λοιπόν οι ληστοσυμμορίτες θεωρούνται από τους Ρώσους ο ιδανικός προς εξαγορά πληθυσμός.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι ότι τους χαρτζιλίκωσαν δεόντως έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δίχως άλλο. Αυτούς θα γεμίσουν με χρυσάφι, αυτούς θα ντύσουν με ρώσικες στρατιωτικές στολές και θα εξαπολύσουν ως σμήνος ακριδών να αφανίσουν το Μοριά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όλο αυτό το σκυλολόϊ ο Παπάζογλου το εξαγόρασε; Πώς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σιγά-σιγά. Για να διαπραγματευτεί το ποσό της εξαγοράς τους, να εξηγήσει το ρώσικο σχέδιο και να συζητήσει τις λεπτομέρειες, ο Παπάζογλου μένει για μήνες στη Μάνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μόνος ο Παπάζογλου! Δεν είχε καμμιά βοήθεια από κανέναν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά… Το έδαφος είχε προετοιμάσει ο Σάρρος, σε προηγουμένη επίσκεψή του στην περιοχή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέτυχε λοιπόν ο στρατολόγος αρχιρουφχιάνος την αποστολή του. Τι έγινε μετά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πότε μετά; Κλείνοντας τη μίσθωση των Μανιατών και έχοντας τη συμφωνία ορισμένων ισχυρών δεσποτάδων και κοτζαμπάσηδων, ο Παπάζογλου είχε εκτελέσει με επιτυχία την αποστολή

του. Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν τώρα οι ρώσοι προϊστάμενοί του, οι αδελφοί Ορλόφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πού ήταν αυτοί όταν ο Παπάζογλου έκανε την βρώμικη δουλιά; Φαντάζομαι ότι δεν πρέπει να βρίσκονταν στην Μάνη. Ήταν στην Ρωσσία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι…. Οι αδελφοί Αλέξης και Θόδωρος Ορλόφ, φτάνουν στην Ιταλία στα τέλη του 1768, λίγους μήνες μετά την έναρξη του ρωσοτουρκικού πολέμου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Περίμεναν κάτι στην Ιταλία; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η Αικατερίνη Β΄ έχει

αποφασίσει να στείλει το στόλο της από τη βαλτική θάλασσα στο Μοριά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ και αυτοί τι σκατά έκαναν στην Ιταλία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι έκαναν; Οι Ορλόφ αναμένοντας την άφιξη του ρώσικου στόλου στη Μεσόγειο,

αναλαμβάνουν να στρατολογήσουν μισθοφόρους, να εξασφαλίσουν τα αναγκαία εφόδια και να βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τους ανθρώπους τους στο Μοριά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Επιμένω για την παρουσία των Ορλώφ στην Ιταλία. Σε ποιο μέρος της Ιταλίας βρίσκονταν; Κυκλοφορούσαν στα φανερά ή κρύβονταν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πού; Οι Ορλόφ εγκαθίστανται στη Βενετία, με το ψευδώνυμο Οστρόφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο ρουφχιάνος τους ο Παπάζογλου, επικοινωνούσε μαζί τους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια. Εκεί τους συναντά ο Παπάζογλου και τους ενημερώνει για την κατάσταση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μόνο με τον Παπάζογλου είχαν επαφή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Συναντούν επίσης έναν άλλο κορυφαίο πράκτορα τους, τον ζακυνθινό κόμη Δημήτρη Μοτσενίγκο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι ήταν αυτός, εβραίος; Κάτι μού θυμίζει το όνομά του.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. [Ο γιος του Γεώργιος, αρκετά χρόνια μετά, θα στρατολογήσει ως ρώσο πράκτορα τον Ιωάννη Καποδίστρια].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά, έτσι! Σε τι τους φάνηκε χρήσιμος αυτός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σε τι; Ο Μοτσενίγκος προμηθεύει τους Ορλόφ με αναλυτικούς χάρτες και αναφορές κατασκόπων του, σχετικά με τις στρατιωτικές δυνάμεις και τις δυνατότητες άμυνας των οθωμανικών στρατευμάτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πολύ οργανωμένα πράγματα δηλαδή.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι και η συνέχεια… Από τις 29/1/1769, η τσαρίνα διορίζει και τυπικά τον Αλέξη Ορλόφ αρχηγό των επιχειρήσεων στην περιοχή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και με τά λεφτά τι γίνονταν; Ο Ορλώφ αυτός διαχειρίζονταν τά μπαχτσίσια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι ακριβώς. Αυτός αναθέτει σε έναν έμπιστο άνθρωπο των Ρώσων, τον ηπειρώτη μεγαλέμπορο και τραπεζίτη Πάνο Μαρούτση, το σημαντικό μέρος της οικονομικής προετοιμασίας της επιχείρησης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λεφτά λοιπόν υπήρχαν, ιούδες διαθέσιμοι πολλοί.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Επαρκώς! Ο Αλέξης Ορλόφ συντονίζει από τη Βενετία τη δράση των ρώσων πρακτόρων που τον επισκέπτονται και λαμβάνουν τις οδηγίες του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι βενετοί δεν πήραν χαμπάρι τίποτα πού όλα αυτά συνέβαιναν κάτω από την μύτη τους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι δά. Η βενετσιάνικη γερουσία αντιλαμβάνεται το πραγματικό πρόσωπο των Οστρόφ και θέλοντας να διατηρήσει την ουδετερότητά της, τους υποχρεώνει να εγκαταλείψουν την επικράτειά της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όταν τσακίστηκαν από την Βενετία την «ουδέτερη», πήγαν πού;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εδώ κι εκεί… Οι τελευταίοι συνεχίζουν τη δράση τους στη Γένοβα και κατόπιν στο δουκάτο της Τοσκάνης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυτοί μετακινούνταν δηλαδή. Αλλά πώς οι μισθοφόροι αλήτες της Μάνης ενημερώνονταν για τις όποιες εξελίξεις της υπόθεσης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα! Εν τω μεταξύ ο ρώσος πρωθυπουργός Πάνιν έχει γράψει [από τις 23/1/1769] στον αρχηγό των μυημένων Μανιατών Γιώργο Μαυρομιχάλη και τον ενημερώνει για τις εξελίξεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οι μαυρομιχαλαίοι; Υπάρχει άμεση σύνδεσή τους με τους Ορλώφ; Πώς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι: Ο ανιψιός του τελευταίου Στέφανος Μαυρομιχάλης, συνοδευόμενος από τον ρώσο πράκτορα Άγγελο Αδαμόπουλο, μεταβαίνει στην Ιταλία

και συναντά τον Αλέξη Ορλόφ για να συζητήσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πότε ξεκινά τελικά ο ρωσσικός στόλος από την Ρωσσία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πότε; Η πρώτη ρωσική μοίρα του ρωσικού στόλου αναχωρεί από την Κρονστάνδη τέλη Ιουνίου 1769, υπό την ηγεσία του ναυάρχου Σπιρίντοφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάποιοι άλλοι σημαντικοί παράγοντες ήταν μαζί του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μαζί του; Μεταξύ των αξιωματικών βρίσκεται ο άγγλος πλοίαρχος Γκρέιγκ και ο μυκονιάτης πλοίαρχος Αντώνης Ψαρός.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για πόσα καράβια μιλάμε και πόσο στράτευμα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ακριβώς; Η μοίρα αποτελείται από δεκαοκτώ σκάφη και 5183 άντρες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλοι αυτοί ξεκίνησαν απ' την βόρια Ρωσσία!; Ο στόλος κατευθύνθηκε προς τά πού;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο στόλος; Ναι… Φτάνει στην Αγγλία τον Οκτώβριο για επισκευές και προμήθειες, έχοντας την άδεια της αγγλικής κυβέρνησης, η οποία όχι μόνο διευκολύνει το ρώσικο στόλο αλλά και δηλώνει κατηγορηματικά προς τη Γαλλία και την Ισπανία, ότι κάθε ενέργεια εναντίον των Ρώσων θα θεωρηθεί εχθρική πράξη προς την Αγγλία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους κάλυπταν οι μπάσταρδοι εγγλέζοι. Πέσ'το ντέ. Τώρα εξηγούνται πολλά. Διευκολύνθηκαν λοιπόν να φτάσουν ανενόχλητα στην Μεσόγειο.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η ρωσική μοίρα εισέρχεται στη Μεσόγειο και φτάνει στο νησί Μινόρκα [Βαλεαρίδες] τον Ιανουάριο του 1770.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι δουλιά είχε εκεί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εκεί βρίσκεται ήδη αναμένοντάς την ο Θόδωρος Ορλόφ, ο οποίος είχε προετοιμάσει τον εφοδιασμό της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλα καλά πήγαιναν βλέπουμε για τους ρώσσους...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Η ρωσική μοίρα έχει υποστεί μεγάλες απώλειες από την κακοκαιρία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι εννοείς λέγοντας μεγάλες απώλειες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από τα δεκαοκτώ πλοία έχουν μείνει μόνο οκτώ και αυτά με αποδεκατισμένα από τις επιδημίες πληρώματα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Χωρίς καμμιά μάχη, η πρώτη ρώσσικη μοίρα, έχασε το μισό δυναμικό της; Με ποιο τρόπο θα διορθώνονταν αυτό το κακό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Υπήρχε πρόνοια. Την ίδια χρονική περίοδο, έχει αφιχθεί στην Αγγλία η δεύτερη ρωσική μοίρα υπό το σκοτσέζο αντιναύαρχο Έλφινστον, με δέκα πλοία και αποστολή να πλεύσει το δυνατόν γρηγορότερα στη Μεσόγειο για να βοηθήσει τις επιχειρήσεις του Σπιρίντοφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τι σκατά έχουμε εδώ; Κοινή αγγλορωσσική επιχείρηση! Αλλά, ας τ' αφίσουμε αυτά. Μόνο αυτή ήταν η αναπλήρωση των μεγάλων απωλειών;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι βέβαια, κύττα!… Ο Θόδωρος Ορλόφ, με ένα πολεμικό της μοίρας μεταβαίνει στο Λιβόρνο όπου παραλαμβάνει τρία αγορασμένα, εξοπλισμένα και με μισθοφόρους επανδρωμένα πολεμικά σκάφη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απ' το Λιβόρνο; Πού πήγε με τά πλοία αυτά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πού πήγε; Από εκεί σαλπάρει και στις 17 Φεβρουαρίου εισέρχεται στο λιμάνι Βίτουλο [Οίτυλο] της Μάνης, όπου την επομένη καταφθάνει και η κυρίως μοίρα υπό το ναύαρχο Σπιρίντοφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φτάσαν τελικά στην Μάνη. Θα τους υποδέχτηκαν καλά οι μανιάτες...!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ω βέβαια. Οι Μανιάτες υποδέχονται τους Ρώσους με τραγούδια και ολοήμερους πυροβολισμούς στον αέρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και μετά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οπερέττες!… Ο ναύαρχος

Σπιρίντοφ καλεί τους μανιάτες αρχηγούς στη ναυαρχίδα, τους διαβάζει προκήρυξη της τσαρίνας με την οποία τους καλεί υπό την εξουσία της και τους παραδίδει ρώσικες σημαίες «ευλογημένες» από τον αρχιεπίσκοπο Μαυροβουνίου που έχουν μαζί τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρώσσικες σημαίες ευλογημένες; Καθαρό ξεπούλημα ηλιθίων σε αγγλορωσσικά συμφέροντα.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι δεν συμβαίνει πάντα; Στη συνέχεια οι Μανιάτες στρατολογούνται επίσημα ως μισθοφόροι, ορκίζονται πίστη στην Αικατερίνη Β΄, ντύνονται με ρώσικες στολές και εξοπλίζονται με πολεμικά όπλα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποια ήταν η στρατιωτική διάταξη των ηλιθίων αυτών;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δημιουργούνται δύο μισθοφορικά σώματα, η Ανατολική και η Δυτική Λεγεώνα, υπό την ηγεσία του λοχαγού Μπάρκοφ και του αντισυνταγματάρχη Ντολγκορούκοφ αντίστοιχα και την περιορισμένη συμμετοχή λίγων ρώσων υπαξιωματικών και στρατιωτών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για πόσους μιλάμε δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η Ανατολική Λεγεώνα αριθμεί στην

αρχή 200 άντρες, η δε Δυτική 1200, νούμερα όμως που τις επόμενες μέρες θα αυξηθούν σημαντικά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποιο ήταν το ρωσσικό σχέδιο; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ρωσικό σχέδιο αποτελείται από

τρία σκέλη. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ανάλυσέ τα σε παρακαλώ. Ποιο

ήταν το πρώτο σκέλος του ρωσσικού σχεδιασμού; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο ρωσικός στόλος με τη βοήθεια

ενός πολύγλωσσου μπουλουκιού μισθοφόρων που κουβαλά από την Ιταλία, θα πολιορκούσε την Κορώνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι άλλοι δυό στόχοι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η Δυτική Λεγεώνα θα εκστράτευε

στη Μεσσηνία και η Ανατολική θα επιδίωκε την κατάληψη του Μυστρά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Στο τι απέβλεπε στρατιωτικά το όλο σχέδιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ήταν ένα σχέδιο που αποσκοπούσε στην απόκτηση ενός οχυρά προστατευμένου λιμένος, για να χρησιμοποιηθεί ως ναύσταθμος, καθώς επίσης στην, για λόγους ασφαλείας, κατοχή της ευρύτερης ενδοχώρας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπήρξε κάποια σημαντική

στρατιωτική επιτυχία; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η σημαντικότερη στρατιωτική τους

επιτυχία υπήρξε αναμφίβολα η κατάληψη του Μυστρά. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώς έγινε αυτό; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η Ανατολική Λεγεώνα πολιόρκησε

την πόλη, η οποία παραδόθηκε στις 8 Μαρτίου από έλλειψη νερού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παραδόθηκε η πόλη με όρους; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι όροι της παράδοσης

προέβλεπαν το σεβασμό της ζωής και της τιμής των κατοίκων, την παράδοση των όπλων και της κινητής περιουσίας των μουσουλμάνων υπερασπιστών της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τηρήθηκαν οι όροι αυτοί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εσύ τι λές; Πολύ καλά

<<τηρήθηκαν>>...… Μόλις ωστόσο οι μουσουλμάνοι παρέδωσαν τα όπλα, οι Μανιάτες, με την ανοχή των ρώσων αξιωματικών αρχίζουν να σφάζουν αδιακρίτως.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πολύ μπέσα είχαν βλέπουμε αυτοί οι μανιακοί μανιάτες...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η έννοια της μπέσας δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πόσοι ήταν αυτοί οι τούρκοι πού σφάχτηκαν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των γερόντων των γυναικών και των παιδιών, μακελεύτηκαν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απίστευτη θηριωδία! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Απίστευτη - ξεαπίστευτη...… Απ' το

μαχαίρι δεν ξεφεύγουν τα βρέφη, η εβραϊκή κοινότητα αλλά και πολλοί ρωμιοί χριστιανοί.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι δεν αρκέστηκαν στο σφάξιμο μόνο...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεβαίως. Ταυτόχρονα πλιατσικολογούν τα πάντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απέμεινε τίποτα στην θέση του; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μόνο οι πέτρες στις μάντρες μένουν

στη θέση τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τά γεγονότα αυτά μήπως έγιναν

εκεί μόνο ή επαναλήφτηκαν κι άλλες φορές; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αν επαναλήφτηκαν λέει; Τα ίδια

ακριβώς γεγονότα, επαναλαμβάνονται δύο μέρες αργότερα από τη Δυτική Λεγεώνα στην Αρκαδιά [Κυπαρισσία].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έγιναν τά ίδια κι εκεί, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τά ίδια και χειρότερα. Οι μουσουλμάνοι υπερασπιστές της παραδίδονται υπό όρους, η συμφωνία της παράδοσης δεν γίνεται σεβαστή, ξεσπά γενική σφαγή και πλιάτσικο. Η πόλη τέλος παραδίδεται στις φλόγες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έχουμε κι αλλού παρόμοια ανδραγαθήματα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Το Λεοντάρι και η Ανδρούσα έχουν την ίδια τύχη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πώς αντέδρασαν οι άλλοι τούρκοι της Πελλοπονήσου όταν είδαν αυτές τις αηδείες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως θα ανέμενε κανείς. Τα νέα γίνονται γνωστά με φρίκη στο μουσουλμανικό πληθυσμό του Μοριά, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι η ζωή του εξαρτάται και μόνο από τη δυνατότητα υπεράσπισης των οχυρών που καταφεύγει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Με το δίκιο τους οι άνθρωποι, ηλίθιοι ήταν να παραδοθούν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το βλέπει ο κόσμος. Οι αρχικές σκέψεις για υπό όρους παράδοση ισοδυναμεί πια με την άνευ όρων σφαγή του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν θα ήταν πολύ εύκολα λοιπόν τά πράγματα από δώ και πέρα για τους ρωσσορουφχιάνους...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Δεν τους βγήκε σε καλό. Οι γενικευμένες σφαγές γίνονται έτσι μπούμερανγκ για τους Ρώσους. Η Κορώνη που ήταν έτοιμη να παραδοθεί, προβάλει τώρα λυσσαλέα αντίσταση, ανατρέποντας το στρατηγικό ρωσικό στόχο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όμως από πλιάτσικο και μακέλεμα πάν καλά οι τσόγλανοι.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καλά, δεν θα πή τίποτε, τους άνοιξε η όρεξη… Η Ανατολική Λεγεώνα μεθυσμένη από το αίμα και το πλιάτσικο αποφασίζει να χτυπήσει στις 21 Μαρτίου την οθωμανική καρδιά του Μοριά: την Τριπολιτσά [Τρίπολη].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και είχαν τόσο μεγάλη δύναμη τά σκουπίδια αυτά να χτυπήσουν την Πρωτεύουσα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν ήταν μόνον αυτοί. Στη δύναμή της έχουν προστεθεί συμμορίες ληστών [Κολοκοτρωναίοι, Ντάρας, Θιακός, Ρούσης, Κόδρας, Ντουσιακίτης, Μπαρακύρας, Κρεμαστιώτης, Μαντζάρης].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ήταν σίγουροι ότι θα κατελάμβαναν την πόλη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεβαιότατοι!!! Οι Μανιάτες παίρνουν μαζί τους, ως εν δυνάμει υποζύγια, τις γυναίκες τους, που κουβαλάνε σακιά για να φορτώσουν τα υποσχόμενα πλούσια λάφυρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γυναίκες να σού πετύχουν! Νοικοκυροκόριτσα… Εν πάση περιπτώσει, πόσοι περίπου ήταν στο σύνολό τους όλοι αυτοί οι αλήτες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το σύνολο των αντρών που εκστρατεύουν κατά της Τριπολιτσάς ξεπερνά τις οκτώ χιλιάδες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και οι μουσουλμάνοι ήταν λιγότεροι ή περισσότεροι απ' αυτούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι Τούρκοι και οι Αλβανοί μουσουλμάνοι μάχιμοι που βγαίνουν στα Τρίκορφα στις 29 Μαρτίου να τους αντιμετωπίσουν είναι σαφώς λιγότεροι, πολεμούν όμως με τέτοιο σθένος και αποφασιστικότητα που σε σύντομο χρονικό διάστημα διαλύουν κυριολεκτικά το ρωσο-ρωμέικο στράτευμα, το οποίο και τρέπεται σε άτακτη φυγή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ, δεν πάν στο διάολο οι σφάχτες… Είχε συνέπειες λοιπόν η μάχη αυτή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καταλυτικές. Η μάχη αυτή αποτελεί ουσιαστικά και την αρχή του τέλους της ρωσικής εισβολής στο Μοριά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τά βρήκαν σκούρα με λίγα λόγια; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι σκούρα; Μαύρα.… Οι ρώσοι

αποφασίζουν να λύσουν την πολιορκία της Κορώνης και να επιχειρήσουν την κατάληψη του πλημμελώς φυλασσόμενου Ναβαρίνου [Πύλου].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέτυχαν να καταλάβουν το Ναυαρίνο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Το επιτυγχάνουν στις 10 Απριλίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι συνέπειες είχε η κατάληψη του Ναυαρίνου;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τους εξυπηρέτησε.… Εκεί καταπλέουν δυο μέρες αργότερα τρία ρώσικα πολεμικά πλοία, έχοντας μαζί τους το γενικό αρχηγό της εκστρατείας Αλέξη Ορλόφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τούτος συνέχισε το αρχικό σχέδιο ή έδωσε άλλες διαταγές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εκτιμώντας την γενική κατάσταση ο Αλέξης Ορλόφ, επιχειρεί με όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις που έχει στις διαταγές του να καταλάβει τη Μεθώνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Το πέτυχε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Η προσπάθειά του στέφεται

από πλήρη αποτυχία. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άλλες τέτοιες αποτυχίες είχαν οι

άθλιοι εισβολείς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Μια νέα βαριά ήττα για τα ρώσικα όπλα σημειώνεται έξω από τα τείχη της Μεθώνης στις 17 Μαίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Την πάτησαν οι ρώσσοι για τά καλά. Αλλά αυτές οι νίκες των τούρκων δεν είχαν καταστροφικές συνέπειες για τά σχέδια των ρώσσων;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άλλάξαν τά σχέδιά τους... Τρεις μέρες αργότερα ο ρωσικός στόλος εγκαταλείπει οριστικά το Μοριά και το φιλόδοξο σχέδιο της κατάκτησής του και ενισχυμένος με τη δεύτερη ναυτική μοίρα υπό τον Έλφινστον [11 Ιουνίου] κατευθύνεται στις Κυκλάδες και συγκεκριμένα στο φυσικό λιμένα του χωριού Νάουσα της Πάρου, όπου και μετατρέπεται σε ρώσικο ναύσταθμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι στην οργή ζητούσαν οι ρώσσοι στις Κυκλάδες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνέβη ένα πολύ σημαντικό γεγονός.… Από κει ο ρώσικος στόλος εξορμά και επιτυγχάνει, λόγω εξαιρετικά κακών χειρισμών του αντιπάλου του, την καταστροφή του τουρκικού στόλου στο μικρασιατικό λιμάνι Τσεσμέ [απέναντι από τη Χίο], στις 26 Ιουνίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έτσι οι αποτυχημένοι ρώσσοι της ξηράς, θριάμβευσαν στην θάλασσα.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι Ρώσοι αναδεικνύονται έτσι μέσα σε μια μέρα κυρίαρχη ναυτική δύναμη του Αιγαίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπάρχουν σκέψεις για άλλες χερσαίες επιχειρήσεις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως το θέλουν, αλλά...… Δεν έχουν ωστόσο τη δυνατότητα, παρά την ενίσχυσή τους και με τρίτη ναυτική μοίρα υπό τον αντιναύαρχο Χαρφ, για χερσαίες επιχειρήσεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι πέτυχαν τελικά έτσι οι ρώσσοι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το αποτέλεσμα; Περιορίζουν έτσι

την κατοχή τους σε 18 νησιά, με επίκεντρο τις Κυκλάδες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οι κάτοικοι των νησιών, τι ρόλο παίζουν σ' όλα αυτά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι νησιώτες χαρακτηρίζονται υπήκοοι της Αικατερίνης Β΄.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κέρδισαν τίποτε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου «κέρδος»! Τους επιβάλλονται

βαριές αγγαρείες και σκληρή φορολογία. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά! Έφαγαν καλά κι αυτοί απ' τους

ρώσσους...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τ' άντερά τους!… Τα τρόφιμα κατάσχονται για τις ανάγκες του ρώσικου στόλου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ξεβράκωσαν οι μπάσταρδοι δηλαδή τους φουκαράδες τους νησιώτες μας εντελώς!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ακόμα χειρότερα.… Ο ρώσος πλοίαρχος Στέφαν Χμετιόβσκι, στέλεχος των δυνάμεων κατοχής στις Κυκλάδες, περιγράφει γλαφυρά στο ημερολόγιό του την κατάσταση που οδηγούν οι Ρώσοι τους κατοίκους της Πάρου και της Νάξου: «Τριγυρίζουν γυμνοί, πειναλέοι, τρέφονται με χόρτα και η όψη του προσώπου τους παριστά απλή ανθρώπινη σκιά»...…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για κύττα φιλέλληνες ρώσσους πού ήρθαν να μας «απελευθερώσουν»!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το αναμενόμενο. Οι μισθοφόροι των Ρώσων πλιατσικολογούν και βιαιοπραγούν κατά των ντόπιων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οι κάτοικοι των νησιών στις Κυκλάδες ήταν ορθόδοξοι αλλά και ρωμαιοκαθολικοί. Ρημάχτηκαν οι Ορθόδοξοι, οι καθολικοί τι μοίρα είχαν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γιατί; Δεν μπορείς να το φανταστής; Οι καθολικοί κάτοικοι διώκονται επιπλέον για το δόγμα τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άλλες περιοχές τις χώρας, είδαν καλό απ' τά ρώσσικα σκατά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οπωσδήποτε! Τα παράλια της Μικρασίας, της Θράκης και της Μακεδονίας λεηλατούνται.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οι ρωμηοί δεν αντιδρούν στις κακουργίες των ρώσσων και των μισθοφόρων τους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ρωμηοί ν'αντιδράσουν; Ρωμιοί πειρατές, υψώνουν ρώσικες σημαίες και σπέρνουν τον τρόμο σε θάλασσα και παράκτια κατοικημένους τόπους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τι μού λές! Ρωμηοί σφάζουν ρωμηούς; Μά τι σκατοφάρα είμαστε τέλος πάντων κι εμείς; Αλλά πάλι, όλοι οι φιλέλληνες αυτοί αλήτες ήταν αγροίκοι και βάρβαροι; Δεν υπήρχαν μορφωμένοι αξιωματικοί ανάμεσα στους ρώσσους ώστε να επιβάλουν κάποια τάξη; Τι έπραξαν οι ρώσσοι αξιωματικοί εν τέλει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θέλεις να μάθης τι έκαναν κι αυτοί στο τέλος;… Τέλος οι ρώσοι αξιωματικοί επιδίδονται σε συστηματική αρπαγή των αρχαιοτήτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή οι κυκλαδίτες δεν τακίμιασαν με τους ρώσσους!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο κυκλαδίτικος πληθυσμός αρνείται να συνεργαστεί με τους Ρώσους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι έκαναν; Πώς αντέδρασαν οι κυκλαδίτες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς ν'αντιδράσουν…... Πολλοί εγκαταλείπουν τον τόπο τους και άλλοι συνομιλούν μυστικά με τους Τούρκους για την επαναφορά της οθωμανικής διοίκησης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απίστευτο! Και μετά από τέτοια αντίδραση, μπορούσαν οι μπάσταρδοι να συνεχίσουν να μένουν στον τόπο μας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι φυσικά!… Με τη ρωσοτουρκική συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή [10 Ιουλίου 1774] ο ρωσικός στόλος εγκαταλείπει το Αιγαίο, αφήνοντας πίσω του φτώχεια, δυστυχία και ερήμωση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πόσον καιρό κράτησε αυτή η σιχαμένη ρώσσικη κατοχή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η ρώσικη κατοχή κράτησε τέσσερα χρόνια και φανέρωσε στο ρωμαίικο νησιώτικο πληθυσμό το πραγματικό πρόσωπο του Μεγάλου Ορθόδοξου Αδελφού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Με άλλα λόγια, οι τούρκοι ήταν χίλιες φορές καλλίτεροι για μας απ' τους ρώσσους!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κατά τά φαινόμενα. Η εξουσία της Πύλης αποκαθίσταται και οι χριστιανοί επιστρέφουν στο παλαιό καθεστώς, στην πριν «των Ρώσων ραδιουργία» - κατά την έκφραση του συγχρόνου με τα γεγονότα μοραίτη Π. Παπατσώνη - στο καθεστώς εκείνο όπου «οι χριστιανοί ευημερούσαν πλησίον των Τούρκων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είπες προηγουμένως Δημήτρη ότι η Ρωσσία αναγκάστηκε να υπογράψη τελικά συνθήκη με την Τουρκία. Μπορείς να μού θυμίσης τι περιεχόμενο είχε η συνθήκη αυτή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Απόστολε, έχω γράψει αρκετά για το θέμα αυτό. Δές, Δημήτρη Λιθοξόου: Η ρώσικη Εταιρεία των Φιλικών, [Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα Νέα Ανατολή 16/6/2000]. Λοιπόν, με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή η Ρωσία υποχρέωσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία: α] σε καταβολή πολεμικής αποζημίωσης τεσσάρων εκατομμυρίων χρυσών ρουβλίων, β] σε κατοχύρωση της αυτονομίας των

ηγεμονιών Μολδαβίας και Βλαχίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας των Τατάρων της Κριμαίας, γ] σε αναγνώριση του δικαιώματος προστασίας των ορθόδοξων χριστιανών υπηκόων της Πύλης από τον τσάρο, δ] σε παροχή του δικαιώματος της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στον Εύξεινο στα υπό ρωσική σημαία εμπορικά πλοία και του ελεύθερου εμπορίου εντός της οθωμανικής επικράτειας για τους ρώσους υπηκόους και ε] την ελευθερία δημιουργίας ρωσικών προξενείων, σε όποια οθωμανική πόλη η τσαρική κυβέρνηση έκρινε σκόπιμο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυτό σημαίνει ότι η Εστεμμένη Πόρνη είδε το όνειρό της να ενταφιάζεται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, δεν συνέβη κάτι τέτοιο! Μάλλον πρόκειται γιά αναβολή... Η Αικατερίνη Β΄ δεν παραιτήθηκε ωστόσο από το μεγάλο σχέδιο της, τη διάλυση δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί το λές αυτό Δημήτρη; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Υπάρχει κάτι. Το Σεπτέμβριο του

1782 έκανε καθαρό το σχέδιο της αυτό [το επονομαζόμενο «ελληνικό»] στον αυτοκράτορα της Αυστρίας Ιωσήφ Β΄.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είχε δηλαδή κάτι να του προτείνη; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Πρότεινε αντιοθωμανική

ρωσο-αυστριακή συμμαχία. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι κέρδος θα είχε η Αυστρία

συμπράττοντας με τους ρώσσους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα'παιρνε το κάτι τί της. Η Αυστρία θα κατακτούσε τη βόρεια Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Η ίδια η Ρωσσία τι θα κέρδιζε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πολλά. Η Ρωσία θα λάμβανε υπό

την προστασία της το νέο Βυζαντινό Κράτος που θα περιελάμβανε τη Θράκη με την Κωνσταντινούπολη και τα στενά, τη Βουλγαρία, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και θα είχε για ηγεμόνα τον εγγονό της Αικατερίνης Β΄ Κωνσταντίνο [που για το λόγο αυτό είχε λάβει το όνομα του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και η σημερινή Ρουμανία τι θ'απογίνονταν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ε, ναι... Η Βλαχία και η Μολδαβία θα αποτελούσαν το ενιαίο Βασίλειο της Δακίας με ηγεμόνα το ρώσο αριστοκράτη Ποτέμκιν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά, τόσο χαζός ήταν ο αυστριακός αυτοκράτωρ, να κάνη την βρώμικη δουλιά για τους ρώσσους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλλον όχι. Ο Ιωσήφ Β΄, δέχτηκε την αντιοθωμανική συμμαχία, διαβλέποντας όμως ότι τόσο το Βυζαντινό Κράτος όσο και εκείνο της Δακίας, θα μετατρέπονταν γρήγορα σε ρώσικες επαρχίες, κράτησε επιφυλάξεις για τον τρόπο διανομής των εδαφών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έτσι οι αυστριακοί καιροσκοπούσαν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η Ρωσία όμως βιαζόταν. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει;

Πού σκόνταψε το πράμμα εδώ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στα γεγονότα! Ένα χρόνο αργότερα

παραβιάζει τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και προχωρά στην προσάρτηση της Κριμαίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σκαλοπατάκι για το μεγάλο πήδημα, βλέπω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανές. Ο Γρηγόρης Ποτέμκιν αναλαμβάνει τη δημιουργία πολεμικού ναυστάθμου στη Σεβαστούπολη, στα εγκαίνια του οποίου παραβρίσκονται το 1787, τόσο η Αικατερίνη Β΄ όσο και ο αυτοκράτορας της Αυστρίας Ιωσήφ Β΄.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά, τελικά οι αυστριακοί τά βρήκαν με τους ρώσσους!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς! Τον ίδιο χρόνο ξεσπά ο πόλεμος των συμμάχων Ρωσίας - Αυστρίας κατά της Πύλης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πήγε καλά το πράμμα για τους αυστριακούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στην αρχή ναι. Η Αυστρία καταλαμβάνει το πασαλίκι του Βελιγραδίου και μέρος της Βοσνίας, τελικά όμως ηττάται από τους Οθωμανούς υποχωρεί και συνθηκολογεί μονομερώς [1791].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι ρώσσοι; Πώς πήγαν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αντίθετα τα ρωσικά στρατεύματα προελαύνουν στα παράλια του Ευξείνου και στις παραδουνάβιες ηγεμονίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νίκησαν οι ρώσσοι δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καλά πήγαν.… Η Πύλη

αναγκάζεται να υπογράψει το 1792 συνθήκη ειρήνης στο Ιάσιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Με όρους κακούς για την Τουρκία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, κάπως κακιά συνθήκη για την Τουρκία. Με αυτή παραχωρεί στη Ρωσία τις βόρειες ακτές του Ευξείνου και αναγκάζεται να ανανεώσει όλους τους όρους της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και το μεγάλο ρωσσικό σχέδιο όσο πάει και πραγματώνεται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα μπορούσε… Ήδη όμως υπάρχει ένας νέος παράγοντας που ανατρέπει δραματικά τις ισορροπίες στην Ευρώπη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι νέος παράγοντας; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πρόκειται για τη γαλλική

επανάσταση του 1789 με τις τεράστιες κοινωνικοπολιτικές συνέπειες της αλλά κυρίως τη στρατιωτική δύναμη που αποκτά υπό την αρχηγία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη και το θανάσιμο κίνδυνο που συνιστά για όλες τις ευρωπαϊκές μοναρχικές αυλές της εποχής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπουκάρει δηλαδή ένα καινούριο σκατό στην ευρωπαϊκή πολιτική σκακιέρα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Χοντρό σκατό.… Οι επιτυχίες των στρατού του Ναπολέοντα σε όλα τα μέτωπα είναι τέτοιες που ανατρέπουν προσωρινά όλες τις παραδοσιακές συμμαχίες και αντιπαλότητες μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ, κι άλλαξαν οι ρώσσικες επιδειώξεις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εσύ τι λές; Η ρωσική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί παρά να επηρεαστεί δραματικά από αυτές τις εξελίξεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σε παρακαλώ Δημήτρη, θα μπορούσες να γίνης πιο αναλυτικός εδώ; αναγκάστηκε να κάνη κάτι η Ρωσσία εξαιτίας της δραστικής παρουσίας του Κορσικανού;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έγινε το άσπρο, μαύρο! Η προέλαση του Βοναπάρτη στην Ιταλία, η εκστρατεία του στην Αίγυπτο και οι προς ανατολάς βλέψεις του [που θα καταλήξουν αργότερα μέχρι και στην κατάκτηση της Μόσχας] οδηγούν το 1798 σε πρόσκαιρη ρωσο-οθωμανική συμμαχία, η οποία θα καταλήξει, όσον αφορά τα ελλαδικά πράγματα, σε εκδίωξη των Γάλλων και στην κατάληψη υπό του ρωσικού και οθωμανικού στόλου των νήσων του Ιονίου τον Φεβρουάριο του 1799 και στη δημιουργία τον Μάρτιο του 1800 της υπό την επικυριαρχία της Πύλης Ιονίου Πολιτείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Η Ρωσσία συναδελφώθηκε στο πύξ λάξ με τον …προαιώνιο εχθρό της, τον τούρκο!; Και οι ρωμηοί, τι νταλκά βαράν σ' αυτή την καινούρια σούπα; Πάψαν να αποτελούν πιά την αιώνια μαγιά στα βρώμικα ρωσσικά σχέδια; Σταμάτησαν μήπως οι άθλιες ρώσσικες πλεχτάνες ενάντια στους καινούριους

συμμάχους τους, τους Οθωμανούς και τους ομόδοξους βλαμμένους κορόϊδαρους, εμάς; Ή συνεχίζουν τις βρωμιές τους; Τι κάνουν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι ρώσσοι; Στην Κέρκυρα, πρωτεύουσα της νεοσύστατης πολιτείας των επτανήσιων αριστοκρατών, οι Ρώσοι συναντούν τον άνθρωπο που χρειάζονταν για τους μελλοντικούς επιτελικούς χειρισμούς τους στο ανατολικό ζήτημα: τον νεαρό γιατρό και κόμη Ιωάννη Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά, τι μού λές;! Ο Καποδίστριας ρώσσος ρουφχιάνος; Απίστευτο. Δώσ' μου κάποια στοιχεία να καταλάβω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να ποιος είναι ο Καποδίστριας: Γιος του ρωσόφιλου κόμη Αντωνίου - Μαρία Καποδίστρια [ανακηρυγμένος υπό του τσάρου Ιππότης του τάγματος της Ιερουσαλήμ, για τίς προς τη Ρωσία υπηρεσίες του], στρατολογείται το 1803 σαν πράκτορας από τον ζακυνθινής καταγωγής πληρεξούσιο υπουργό της Ρωσίας στα Επτάνησα κόμη Γεώργιο Μοτσενίγκο και αναλαμβάνει γραμματέας [:υπουργός] Εξωτερικών Ναυτικών και Εμπορίου της Δημοκρατίας των Επτανήσων [όπως μετονομάστηκε].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δουλεύει για τους κερατάδες τους ρώσσους;!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φορτσάτα! Ο Ιωάννης Καποδίστριας δουλεύει με ζήλο για την προώθηση των ρωσικών συμφερόντων και διακηρύσσει παντού ότι μόνο η Ρωσία έχει τη δύναμη και τη θέληση να βελτιώσει την τύχη των ελλήνων προυχόντων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Των… προυχόντων;! Φυσικά των προυχόντων, καλά λές. Τι; Του λαού την τύχη θα βελτίωνε; Των προυχόντων η τύχη βελτιώνεται πάντα κι ο μαλάκας ο λαός, κάθε φορά πάει για βρούβες και χειροκροτήματα της νέας βελτιωμένης θέσης των εκάστοτε προυχόντων καταπιεστών του. Οι προύχοντες με τους προύχοντες κι οι λαοί στο διάολο… Υπάρχει κάποιο στοιχείο ότι έγινε ρώσσος ρουφχιάνος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Την ευαρέσκεια του προς τον Ι. Καποδίστρια, για την υπό την καθοδήγηση του Γ. Μοτσενίγκου προς την Ρωσία προσφερομένων

υπηρεσιών, εκφράζει εγγράφως ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ στις 15 Μαρτίου 1804, αμείβοντάς τον ταυτόχρονα με το αξίωμα του Συμβούλου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρώσσου συμβούλου! Ένας έλληνας …υπουργός, ρώσσος σύμβουλος… σκατά γαρνιζαρισμένα. Όχι απλός ρουφχιάνος δηλαδή. Αρχιρουφχιάνος!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ο πρώτος υπουργός ελληνικής πολιτείας που στρατολογείται και εργάζεται για τα συμφέροντα της Ρωσίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και όντας ρώσσος αρχιρουφχιάνος, αυτό τ'αρχίδι παραμένει στα Επτάνησα σαν έλληνας υπουργός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… Τη θέση αυτή στα Επτάνησα την κρατά μέχρι τον Ιούλιο του 1807, οπότε με τη ρωσο-γαλλική συνθήκη του Τίλσιτ, τα νησιά επανέρχονται στη γαλλική κυριαρχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν καταλαβαίνω. Τά χάλασαν η Ρωσσία με την Τουρκία πού είχαν συμμαχήσει εναντίον της Γαλλίας και έγιναν τώρα φίλοι οι ρώσσοι με τους Γάλλους εναντίον της Τουρκίας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι τέτοιο… Ήδη από το 1806 η Ρωσία ξαναβρίσκεται σε πόλεμο με την Τουρκία και ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ παζαρεύει ανεπιτυχώς με τον Ναπολέοντα την εφαρμογή του «ελληνικού σχεδίου» της γιαγιάς του Αικατερίνης Β΄, περί ρωσικής ανασύστασης του Βυζαντίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φέξε μου και γλύστρησα! Δέν έπεσε ο κορσικανός αλήτης στη ρώσσικη παγίδα ε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι... Ο Βοναπάρτης αρνείται τελικά τις ρωσικές προτάσεις, θεωρώντας πως η Κωνσταντινούπολη δεν είναι απλώς μία πόλη αλλά η «αυτοκράτειρα του κόσμου».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αυτός ο βατραχοειδής νάνος ξερογλύφονταν δηλαδή, έκανε όρεξη για την Πόλη! Την ήθελε για τον εαυτό του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν το ξέρω αυτό... Εντυπωσιάζεται ωστόσο από το γεγονός, όπως γράφει ο Γκρόσβενορ, ότι «καμιά τιμή δεν ήταν αρκετά υψηλή, κανένας όρος

αρκετά βαρύς ώστε ο ρώσος τσάρος να μην τον είχε αποδεχθεί ευχαρίστως προκειμένου να αποκτήσει αυτή την πόλη».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θα σε παρακαλούσα Δημήτρη να ξαναγυρίσουμε στον Καποδίστρια και να μού αφηγηθής λίγα πράγματα γι' αυτή την περίεργη Φιλική Εταιρεία, γιατί αυτά τά γεγονότα είναι πού έχουν ιδιαίτερη σημασία για μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, έχεις δίκαιο. Ο Καποδίστριας αποτελεί το βασικό πρωταγωνιστή στην ιστορία της Εταιρείας των Φιλικών, γεγονός που επιβάλει ώστε η δομή της παρούσας αφήγησης να περιστρέφεται στο εξής γύρω από το πρόσωπο του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σε ρωτώ λοιπόν, από κεί πού ’χαμε μείνει. Ο αρχιρουφχιάνος των ρώσσων Καποδίστριας, το ’παιζε έλληνας υπουργός στο προτεκτοράτο των Ιονίων Νήσων. Πές μου λοιπόν, πώς βρέθηκε αυτό το τσόκαρο στην Ρωσσία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς βρέθηκε στην Ρωσσία; Ο ρόλος του ρώσου πράκτορα στα γαλλοκρατούμενα Επτάνησα διαρκεί μόνο για ένα χρόνο καθώς ο τσάρος έχοντας εκτιμήσει τις ικανότητες του Καποδίστρια, τον ονομάζει ιππότη του παρασήμου της Αγίας Άννας Β΄ τάξεως, τον διορίζει στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών και του στέλνει χρήματα για να μεταβεί στην Πετρούπολη και να αναλάβει νέα σημαντικότερα καθήκοντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πώς έγινε στην πράξη αυτό; Πήγε κάποιος ειδικός απεσταλμένος του Τσάρου και του έδωσε το μήνυμα προφορικά ή του στάλθηκε γραπτή ειδοποίηση; Από ποιόν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γραπτή! Ναι, γραπτή ειδοποίηση… Διαβάζοντας την από 27 Μαίου 1808 επιστολή του ρώσου καγκελαρίου Ρουμιάντσεφ, με την οποίο ενημερώνεται για τη νέα θέση που του προσφέρει ο τσάρος, ο Καποδίστριας αποφασίζει, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, να αφιερώσει στον τσάρο Αλέξανδρο ολόκληρη τη ζωή του, «εάν η ταπεινή αύτη προσφορά ηδύνατο να είναι αρεστή εις την Αυτού Αυτοκρατορικήν Μεγαλειότητα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ν' αφιερώση στον Τσάρο τη ζωή του!... Να ’ξερε ότι τώρα πού Τσάρος και πού Τσαρίνα… Πήγε έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τρέχοντας σαν πούστης… Τον Ιανουάριο του 1809 ο Καποδίστριας φτάνει στην Πετρούπολη και συναντά για πρώτη φορά τον Αλέξανδρο Α΄, ο οποίος του ανακοινώνει πως τον θεωρεί αφοσιωμένο και έμπιστο άνθρωπό του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δίκιο είχε ο άνθρωπος, ειδικά αν χαρτζιλίκωνε γερά.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως το πάρεις… Τη νέα του θέση του συμβούλου στο υπουργείο Εξωτερικών αναλαμβάνει το Μάιο με ετήσιες αποδοχές 3000 χάρτινων ρουβλίων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον θέλαν στην Ρωσσία και του έδιναν αυτά τά λεφτά για να κάνη ακριβώς τι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι να κάνη; Ο καγκελάριος Ρουμιάντσεφ αναθέτει στον Καποδίστρια τη συστηματική παρακολούθηση της κατάστασης στα Βαλκάνια και την περιοδική σύνταξη υπομνημάτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι κατάλαβα, έκανε την δουλιά πού ήξερε καλά, ρουφχιάνεμα για λογαριασμό των ρώσσων. Πώς ρουφχιάνευε όμως; Είχε δικούς του μπιστικούς και σπιούνους ή σαν γραφειοκράτης ασκούσε μια τυπική βλακεία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν νομίζω… Για την άντληση των πληροφοριών του ο Καποδίστριας εκτός από τις πηγές του ρωσικού υπουργείου, οργανώνει ένα προσωπικό δίκτυο με δικούς του ανθρώπους που ζούσαν στην οθωμανική επικράτεια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θα'κανε νομίζω καλή δουλιά. Ανταμείφθηκε κι άλλο για την ρουφχιανιά του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αμέ… Ο Καποδίστριας ανταμείβεται για τις υπηρεσίες του με προαγωγή στη θέση του εκτάκτου γραμματέα στη ρώσικη πρεσβεία της Βιέννης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω Βιέννη, καμμιά μπροστά σου δεν βγαίνει!... και πότε λοιπόν ο αρχιρουφχιάνος σ'αυτήν πηγαίνει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στην αυστριακή πρωτεύουσα φτάνει τον Οκτώβριο του 1811 και αντιμετωπίζει την ψυχρότητα του ρώσου πρεσβευτή κόμη Στάκελμπεργκ που υποψιάζεται πως ο νέος υφιστάμενος του έχει αποστολή την παρακολούθησή του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον ήξερε δηλαδή καλά όλος ο κόσμος ότι ήταν επαγγελματίας ρουφχιάνος! Και κεί κάτι θα ρουφχιάνευε έ; Δεν φαντάζομαι τον… ρώσσο πρεσβευτή, όπως φοβόταν ο καημένος;!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, όχι… Η κύρια εργασία του Καποδίστρια είναι η συγκρότηση δικτύου πληροφοριών για τα οθωμανικά πράγματα, αποτελούμενο από ρωσόφιλους ρωμιούς εμπόρους που έχουν ως έδρα των οίκων τους τη Βιέννη αλλά οι οικονομικές δραστηριότητές τους απλώνονται σε όλη τη Βαλκανική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βασταγμένοι οι ρωμηοί μαλάκες, σ' άλλες εποχές και σ' άλλους τόπους. Κατάλληλοι να πέσουν στην λούμπα του αλήτη. Αλλά κι οι αυστριακοί ήταν μαλάκες σαν τους έλληνες, ν' αφίνουν αυτόν τον μπάσταρδο να κάνη την σκατοδουλιά του στη Βιέννη τους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Καθόλου. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Κλήμης Μέττερνιχ, ο σημαντικότερος διπλωμάτης της εποχής, διέκρινε την επικινδυνότητα του Καποδίστρια από τις πρώτες μέρες της άφιξης του στη Βιέννη και ζητάει από τον αυστριακό υπουργό της Αστυνομίας Χάγκερ τη συστηματική παρακολούθησή του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Να ρουφχιανέψη τον ρουφχιάνο;! Ωραίο αυτό. Πέτυχε λοιπόν τίποτα αυτός ο ρουφχιάνος του ρουφχιάνου;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεβαίως. Στις 14 Νοεμβρίου ο Χάγκερ ενημερώνει εγγράφως το Μέττερνιχ για τα αποτελέσματα των ερευνών του αναφορικά με τον μυστικό τούτο πράκτορα της Ρωσίας:

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά! Έχουμε την αναφορά του; Τι γράφει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για να δούμε… «Δεν υπάρχει αμφιβολία, γράφει, ότι ο Καποδίστριας προώρισται εκτός του κυρίου [:επισήμου] ρόλου του να προσηλυτίση και οργανώση κατά το πνεύμα της ρωσικής πολιτικής τους εν Βιέννη Έλληνας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον έπιασε τον καργιόλη! Καλός στο ρουφχιανίζειν κι ο γερμαναράς, αλλά τούτος ρουφχιάνευε για την πατρίδα του, ο δικός μας τσόγλανος για… τους ρώσσους! Για συνέχισε να δούμε τι άλλο λέει.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου.… Τούτο συνάγεται και εκ των ημετέρων ερευνών, καθ' ας συνδέεται ούτος μετά τινών πλουσίων ελληνικών εμπορικών οίκων με διακλαδώσεις διά των οποίων είναι εις θέσιν ο Καποδίστριας όχι μόνο να ασκήση επιρροήν επί άλλων, αλλά και να συγκεντρώση δι' αυτών πληροφορίας πολιτικής φύσεως εκ πολλών περιοχών».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Το άκκρον άωτον της ρουφχιανιάς. Άριστα και στους δυό. Το εύγε μετ' επαίνων όμως στον Καποδίστρια. Υπάρχει άραγε κάποια σοβαρή ένδειξη ότι ο σκατόψυχος αυτός ήθελε να παρασύρη τους συμπατριώτες του συνειδητά στην ρώσσικη παγίδα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η ιδέα του Καποδίστρια για την ανάληψη συστηματικής προσπάθειας προσανατολισμού των ορθοδόξων υπηκόων της Πύλης στην κατεύθυνση της οργάνωσης μιας γενικευμένης εξέγερσης υπό ρωσική καθοδήγηση, υπάρχει σε διάφορα υπομνήματά του αυτής της περιόδου προς το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, σύμφωνα με το ρώσο ιστορικό Γρηγόρη Αρς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν τολμώ να το πιστέψω. Σκέφτεται πιο ρώσσικα κι απ' τους ρώσσους.

Πρωτοτυπεί ο άθλιος! Πουλάει τους συμπατριώτες του, να γίνουν όργανα της ρωσσικής πολιτικής.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Το σχέδιο του Καποδίστρια, είναι εξάλλου απόλυτα σύμφωνο με το πνεύμα της ρώσικης πολιτικής, που κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου 1806 - 1812, υποκινεί, εξοπλίζει και χρηματοδοτεί τη σερβική εξέγερση του Τσέρνι Τζόρτζε [Καραγιώργεβιτς].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι λέ ρέ παιδί! Αρχηγός της ρουφχιανιάς των ρώσσων, ο δικός μας μπάσταρδος. Κι όλα τά νήματα τά κινεί από κεί, απ' την Βιέννη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, όχι…... Λίγο πριν την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία, ο Καποδίστριας φεύγει για το Βουκουρέστι όπου αναλαμβάνει στις αρχές Ιουνίου του 1812 το διπλωματικό γραφείο του Ρώσου αρχιστράτηγου Τσιτσαγκόφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν κατάλαβα. Γιατί; Ρουφχιανεύει και τον ρώσσο αρχιστράτηγο; Γίνεται αυτός αντικαταστάτης του; Μένει στο Βουκουρέστι; Τι συμβαίνει τελικά εκεί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Καποδίστριας παραμένει στη θέση του και μετά την αντικατάσταση του Τσιτσαγκόφ από το στρατηγό Μπάρκλε ντε Τόλλυ, το Φεβρουάριου του 1813.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαίνεται δεν διστάζει να κάνη την οποιαδήποτε βρώμικη δουλιά για τον αγαπημένο του Τσάρο.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανώς. Για τις υπηρεσίες του την περίοδο του ρωσο-γαλλικού πολέμου ο Καποδίστριας παρασημοφορείται τρεις φορές από τον τσάρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τρείς φορές; Τρείς φορές παράσημα, χίλιες φορές ρουφχιάνος, το καθήκι. Τόσο χρήσιμος ο άχριστος… το άλτερ έγκο του Τσάρου έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλλον. Στη συνέχεια, με εντολή του τελευταίου μεταβαίνει στην Ελβετία το Νοέμβριο του 1813 όπου και επιχειρεί να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις προς όφελος των ρώσικων συμφερόντων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Στην Ελβετία; Στο χρηματοκιβώτιο της Ευρώπης όπου τεκταίνεται η δυστυχία των λαών! Σε καλό μέρος πήγε, αντάξιό του. Συμβαίνει τίποτε αξιόλογο στο διάστημα αυτό στην Ευρώπη; Είμαστε νομίζω τότε πού ξοφλάει ο γελοίος κορσικανός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, ναι. Με το τέλος της κυριαρχίας του Ναπολέοντα στην Ευρώπη και την απόσυρσή του στη νήσο Έλβα, οι νικητές συγκαλούν στη Βιέννη το συνέδριο Ειρήνης .

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο Καποδίστριας φαντάζομαι, εκπροσωπεί επίσημα τά ρωσσικά συμφέροντα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Η επίσημη ρωσική αντιπροσωπεία αποτελείται από τους Ραζουμόφσκι, Νέσελρον και Στάκελμπεργκ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά, δεν ήταν ο Καποδίστριας…, δεν μπλέχτηκε σ' αυτό έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι λές;! Αντιθέτως… Ο άνθρωπος όμως που ουσιαστικά θα ηγηθεί της ρωσικής διπλωματίας σε απευθείας συνεννόηση με τον Αλέξανδρο Α΄, είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας που φτάνει στην αυστριακή πρωτεύουσα τον Οκτώβριο του 1814.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο! Καλά το'πα: άλτερ έγκο του Τσάρου.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι περισσότερο… Όπως εξομολογείται ο τσάρος στη Ρωξάνη Στρούζα, ο Καποδίστριας είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να αντιπαρατεθεί με επιτυχία στο Μέττερνιχ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά. Όλα αυτά τά καταλαβαίνω. Πώς συνδέεται όμως ο Καποδίστριας με τον σχεδιασμό της ελληνικής επανάστασης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα σού πώ. Στη Βιέννη, κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου, ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ και ο Καποδίστριας έχουν ήδη αποφασίσει να προχωρήσουν στη δημιουργία συνωμοτικής οργάνωσης αποτελούμενης από ορθόδοξους Ρωμιούς, η οποία θα βρισκόταν υπό την

άμεση καθοδήγηση του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών και θα εργαζόταν για την προετοιμασία της εξέγερσης του χριστιανικού πληθυσμού της Ελλάδας κατά της Πύλης και για τη δημιουργία πολιτικών προϋποθέσεων που θα επέτρεπαν τη στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στο πλευρό των «εξεγερμένων» με την συγκατάθεση των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τελικό σκοπό την επίλυση του Ανατολικού Ζητήματος [του διαμελισμού δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας] σύμφωνα με τα ρωσικά συμφέροντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κλήθηκε ο Καποδίστριας να πρακτορεύση τά ρώσσικα συμφέροντα στα Βαλκάνια. Το καταλαβαίνω αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως σε τι συνίσταντο αυτό τά συμφέροντα.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάθε λοιπόν. Η εξυπηρέτηση των ρωσικών συμφερόντων στα Βαλκάνια είχε δύο μορφές: την άμεση προσάρτηση εδαφών ή τη δημιουργία εξαρτημένων κρατών προτεκτοράτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και είχε μέχρι τότε πετύχει η Ρωσσία κάποια απ' αυτά τά σχέδιά της;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Μέχρι εκείνη την εποχή η Ρωσία είχε επιτύχει να επιβάλει την συγκυριαρχία της στη Μολδαβία και τη Βλαχία, είχε δε προετοιμάσει το

έδαφος για την επίλυση του σερβικού ζητήματος σύμφωνα με τα σχέδιά της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι ήρθε η δική μας σειρά, έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δυστυχώς. Στη Βιέννη, ο

Αλέξανδρος Α΄ και ο Καποδίστριας έχουν προαποφασίσει για το 1821 και το μέλλον της Ελλάδας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι αλλά απ' ό,τι ξέρω κανένας ερευνητής και κανένας ιστορικός δεν αναφέρει ότι πάρθηκαν ποτέ τέτοιες αποφάσεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λογικό… Το γεγονός του ότι ούτε ο τσάρος ούτε ο Καποδίστριας ανακοίνωσαν ποτέ δημόσια αυτές τις αποφάσεις τους, είναι απόλυτα λογικό και συνεπές με την πάγια παράδοση της ρωσικής διπλωματίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν καταλαβαίνω… Πρόκειται για μυστικό δυό ατόμων, μού λές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάπως έτσι. Είναι χαρακτηριστικά πάνω σε αυτό, όσα έγραφε στις 6 Ιουνίου 1812 ο Καποδίστριας στο ναύαρχο Τσιτσαγκόφ: «Μυστικό δεν υπάρχει αν σε αυτό έχουν μυηθεί αρκετοί».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και εννοούσε αυτό το μυστικό; Φαίνεται κάτι τέτοιο απ' το σχετικό κείμενο; αναφέρεται δηλαδή στην ελληνική υπόθεση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Απολύτως. Και στο ίδιο υπόμνημα μιλώντας για το μηχανισμό παραπληροφόρησης που είχε μεθοδικά στήσει για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, προσθέτει: «Έχω φίλους και γνωστούς ανάμεσα στους παλιούς διαδοσίες έλληνες εμπόρους και τραπεζίτες…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώ πώ! Έκανε όλους τους έλληνες ρουφχιάνους ρωσσόδουλους; Το λέει αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: «…Σε όλους αυτούς έχω υποσχεθεί να τους τροφοδοτώ με ειδήσεις…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απίστευτος ινστρούχτορας, ένας υπνωτιστής και προβοκάτορας.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια. Άκου παρακάτω: «… Έχοντας την τιμή να είμαι κοντά στην εξοχότητα σας, μπορώ να τους κάνω να πιστέψουν πραγματικά ό,τι θα ήθελα εγώ, στη σφαίρα της πολιτικής».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τς τς τς…Τι να πώ!, ξεκινάει την μεγάλη προβοκάτσια του λοιπόν, δεν τον υποπτεύεται κανένας, είναι δυνατόν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αρκούντως. Ο Καποδίστριας ξεκινώντας τη δημιουργία της συνωμοτικής κίνησης εκμεταλλεύεται ένα γεγονός που του επιτρέπει να θολώσει τα νερά και του παρέχει μελλοντικά κάλυψη από πιθανές υποψίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιο είναι το γεγονός αυτό; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πέντε προύχοντες των Αθηνών [που

εκείνη την εποχή ήταν ένα κεφαλοχώρι] είχαν φτιάξει μια εταιρεία για τη μελέτη των αρχαίων μνημείων και την ξενάγηση των ευρωπαίων περιηγητών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Την εταιρεία την είχαν ονομάσει

Φιλόμουσο Εταιρεία των Αθηνών κατά ευτυχή δε σύμπτωση για τον Καποδίστρια ένας από τους ιδρυτές της, ο Αλέξανδρος Λογοθέτου Χωματιανός, ανήκε σε οικογένεια που αρκετά μέλη της στο παρελθόν είχαν διατελέσει πρόξενοι της Αγγλίας, άρα στα μάτια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήταν καθαρή [: μη ρώσικη].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για λέγε πώς συνδέεται ο Καποδίστριας μ'αυτά!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Καποδίστριας ανακοίνωσε λοιπόν πομπωδώς κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου της Βιέννης ότι λαμβάνει την πρωτοβουλία να

δημιουργήσει μια εταιρεία με την ίδια ονομασία που θα συγκέντρωνε χρήματα για να βοηθήσει τη Φιλόμουσο Εταιρεία των Αθηνών αλλά και για να προωθήσει παράλληλα τις αρχαιοελληνικές σπουδές στην Ευρώπη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ίδια Εταιρεία; Μια αρχαιόφιλη αθώα μαλακία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά… Για να μη δημιουργήσει υποψίες άρχισε να μαζεύει δημόσια συνδρομές από όλα τα επίσημα πρόσωπα, ανακοίνωσε μάλιστα ότι ο ίδιος τσάρος και η τσαρίνα πρόσφεραν 200 και 100 ολλανδικά δουκάτα αντίστοιχα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ήλεγχε αυτός ο ίδιος ο Καποδίστριας την Εταιρεία αυτή με τις αρχαιοελληνικές παρλαπίπες; Αυτός την διηύθυνε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι βέβαια… Στενοί συνεργάτες του… στην ηγεσία της Φιλομούσου Εταιρείας διόρισε δυο απόλυτα έμπιστους του παπάδες, τον εκδότη της εφημερίδας Λόγιος Ερμής αρχιμανδρίτη Αβραάμ Αγγελάτη ή Άνθιμο Γαζή και τον Ιγνάτιο, πρώην μητροπολίτη Άρτας διωγμένο το 1805 από τον Αλή Πασά και διορισμένο από τους Ρώσους [μέχρι το 1812 που αποσύρθηκαν τα στρατεύματα τους από τις παραδουνάβιες ομοσπονδίες] μητροπολίτη Ουγγαροβλαχίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παπαδαριό της κακιάς ώρας! Ρωσσόδουλο και ρουφχιανιάρικο, πούστικο και μπαζντιάρικο, χειρότερο κι απ' αυτόν...… Δυό παπάδες κάναν την βρώμικη δουλειά του Καποδίστρια λοιπόν!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Αυτοί οι δύο θα αποτελούσαν και το σύνδεσμο ανάμεσα στη Φιλόμουσο Εταιρεία και την συνωμοτική οργάνωση που θα υλοποιούσε τα ρώσικα σχέδια στην Ελλάδα: την Εταιρεία των Φιλικών ή Φιλική Εταιρεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή αυτό το «φιλόμουσο» παπαδαριό εισέδυσε στην ηγεσία της μασσώνικης, επαναστατικής, καταραμένης Φιλικής Εταιρείας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… Ο Γαζής μάλιστα θα γίνει μέλος της ηγεσίας της Φιλικής με αρχικά «Α.Ζ.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι μού λές βρέ παιδί! Αποκοίμησε εντελώς την Ιερά Συμμαχία και κανένας τους δεν πήρε χαμπάρι έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεβαίως. Βρισκόταν λοιπόν πολύ κοντά στην αλήθεια ο πρίγκιπας Νικόλαος Υψηλάντης, όταν έγραφε πως μια «έμπνευση έκαμε τον κύριο Καποδίστρια, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της Βιέννης, να εγγράψει συνδρομητή την Ιερά Συμμαχία σε μιαν εταιρεία ονομαζόμενη των Αθηνών ή των Φιλομούσων, που την είχε εμπνευστεί ο ίδιος, και της οποίας η ίδρυση μύριζε πραγματικά τους πάγους της Πετρούπολης…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έγραψε ο Υψηλάντης τέτοιο πράγμα; Ότι έκανε λέει ο Καποδίστριας, «συνδρομητή» την Ιερά Συμμαχία στις βρωμοδουλιές του! Τι τι τι άλλο λέει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνεχίζει: «… Όλη η Ευρώπη άκουσε να μιλούν γι' αυτήν…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Την μαϊμού Εταιρεία των φιλόμουσων δηλαδή! Κάνε παιγνίδι. Λέει τίποτε άλλο ο Υψηλάντης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, λέει. Άκου: «… Αυτή λοιπόν η εταιρεία έδωσε αφορμή να γεννηθεί η άλλη [: η Φιλική]»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά εδώ ομολογεί σαφώς! Το'ξερε ο Υψηλάντης; Έτσι δημιουργήθηκε η Φιλική;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Κύττα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η Εταιρεία των Φιλικών προϋπήρχε στο αρχικό σχέδιο, το οποίο βελτιώθηκε με τη παροχή νόμιμης κάλυψης από τη Φιλόμουσο Εταιρεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νόμιμη κάλυψη παράνομης βρώμας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι. Οι παράνομες ενέργειες της συνωμοτικής εταιρείας θα συσκοτιστούν στο εξής από τη δημόσια δράση της Φιλομούσου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά κανένας έλληνας ιστορικός δεν τ'αναφέρει αυτά!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Αλλά τι φταίω εγώ;… Η ελληνική ιστοριογραφία στο σύνολο της έχει αρνηθεί όχι μόνο την καθοδήγηση της Εταιρείας των Φιλικών από τον Καποδίστρια, που από τις 11 Σεπτεμβρίου 1815 ήταν υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, αλλά και οποιαδήποτε σχέση του με τους Φιλικούς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απ' ό,τι ξέρω Δημήτρη, οι δικοί μας ιστορικοί σχίζουν τά ρούχα τους ότι καμμιά σχέση δεν είχε ο καποδίστριας με την Φιλική Εταιρεία...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -΄Ετσι είναι. Ορισμένοι μάλιστα, λαμβάνοντας μετρητοίς τις εναντίον των Φιλικών δημόσιες ανακοινώσεις του, τον κατέταξαν στους μεγαλύτερους αντιπάλους της Εταιρείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πάνε να μας τρελλάνουν εδώ πέρα...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μία πλήρη αντιστροφή των γεγονότων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αναποδογύρισμα της αλήθειας! Στο σύνολό τους οι μελετητές κολούσαν μπρίκια και πετάλωναν τζιτζίκια.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα!... Πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε ότι η αποκάλυψη του Καποδίστρια ως αρχηγού των Φιλικών δεν είναι κάτι το εύκολο, μια και ο υπουργός του τσάρου εφάρμοσε στη ζωή του ευλαβικά την προαναφερόμενη αρχή ότι το μυστικό παύει να είναι μυστικό όταν κοινοποιείται.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δεν υπάρχει κανένας ρέ Δημήτρη πού να τον κατάλαβε τον μπαγλαμά; Κανένας ιστορικός δεν κατάλαβε, δεν υποπτεύθηκε κάν ότι αυτό το σκατό το'χεσε ο Καπόσκατος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από όσο γνωρίζω, μόνο ο ρουμάνος ιστορικός και ακαδημαϊκός Αντρέι Οτέτεα, μετά από έρευνα που πραγματοποίησε στα αρχεία της Ρωσίας και της Βουδαπέστης, έχει υποδείξει τους πραγματικούς εμπνευστές και κρυφούς οργανωτές της Φιλικής Εταιρείας: τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και τον Ιωάννη Καποδίστρια [προσθέτοντας μάλιστα το ρώσο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Γρηγόρη Στρογκάνοφ].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι απ' τους έλληνες, τίποτα; Κανένας έλληνας δεν φαντάστηκε καν τη βρώμα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι υπάρχει. Στις ελληνικές πηγές, η άκρη του νήματος που οδηγεί στην αλήθεια για τη σχέση του Καποδίστρια με τους Φιλικούς, βρίσκεται σε ένα πολυδιαβασμένο βιβλίο, στα Απομνημονεύματα του Γιάννη Μακρυγιάννη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι μού λές!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… Είναι εκπληκτικό που κανένας ιστορικός δεν πρόσεξε [;] όσα γράφει ο Μακρυγιάννης για τον άνθρωπο που τον μύησε στη Φιλική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιόν; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πρόκειται για έναν εξέχοντα

προύχοντα της Άρτας που ο Μακρυγιάννης τον είχε γείτονα και φίλο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γράφει γι' αυτόν ο Μακρυγιάννης; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς... Γράφοντας λοιπόν για

αυτόν αποκαλύπτει τα εξής: «… Πολύ προκομμένος οικονόμος, δεν ήταν άλλος εις την Άρταν τοιούτος και είχε και τέσσερα παιδιά σερνικά. Το ένα απ' αυτά ήταν εις την Ευρώπη οπού σπούδαζε και ήταν φίλος και αγαπημένος του Καποδίστρια…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ώπα! Εδώ είμαστε.ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι... «Το παιδί έσωσε τα έξοδά του

και ζήτησε του Καποδίστρια να πάγη να σπουδάξη την γιατρική. Του λέγει ο Καποδίστριας, ότι κάτι καταγινόμαστε να λευτερώσωμεν την Ελλάδα και αν τελειώση αυτό, δεν σου χρειάζεται η γιατρική…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ, τον άτιμο! Όλους κύτταζε να τους κάνη ρουφχιάνους… σοβαρά μιλάμε; ιατρική και τρίχες! Έλα παιδάκι μου να γίνης σαν κι εμένα ρουφχιάνος των ρώσσων...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνεχίζει, άκου: «… Και αν μείνη σου στέλνω από την Ρωσσίαν τα μέσα και πας να σπουδάζεις…»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά! Θαύμα. Κορώνα γράμματα η τύχη του Γένους μας… άμα κάνουμε επανάσταση, καλώς, αν μας γκαβλώση και δεν κάνουμε, σπούδασε ιατρική!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου, συνεχίζει: «… Και αν γίνη αυτό σου γράφω και ανταμωνόμαστε. Το παιδί ήρθε στην Άρτα, το είπε του πατέρα του αυτό και έφυγε δια Κορφούς. Πέρασε κάμποσος καιρός, του γράφει ο Καποδίστριας και πήγε και ανταμώθηκαν και τον κατήχησε δια την πατρίδα το μυστικόν...».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά να πάθη. Λέει ο στρατηγός ποιος ήταν ο φέρελπις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Ο Μακρυγιάννης δεν αναφέρει το όνομα αυτής της οικογένειας, οπότε η ιστορική αυτή πληροφορία που ανατρέπει τα καθιερωμένα, φαίνεται μετέωρη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είπες «φαίνεται»; Δεν είναι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, σωστά. Φαίνεται ωστόσο

μετέωρη, γιατί δεν είναι. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί δεν είναι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ε... Και δεν είναι γιατί ο

Μακρυγιάννης φωτογραφίζει αυτό το νέο που έχει ζήσει στην Ευρώπη, κατάγεται από γνωστή αρτινή οικογένεια και προφανώς ως πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Καποδίστρια μετά τη μύησή του θα έχει αναλάβει σημαντική θέση στην Φιλική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μην παίζουμε. Λέγε ρέ Δημήτρη, για ποιόν πρόκειται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα σού πώ. Με βάση λοιπόν αυτά τα στοιχεία και εξετάζοντας τον κατάλογο των μελών της Φιλικής, δεν ήταν δύσκολο να βρεθεί ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είναι άλλος από τον Χριστόδουλο Λουριώτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πότε και πώς μυήθηκε τούτος; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Λουριώτης μυείται στην Εταιρεία

την 1/11/1817 από τον αρτινό συμπατριώτη του Νίκο Σκουφά, τον δεύτερο ουσιαστικά μετά τον Καποδίστρια στην ιεραρχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έπαιξε κάποιον σημαντικό ρόλο αυτός ο Λουριώτης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως.… Ο Σκουφάς τον στέλνει στην Ιταλία ως υπεύθυνο μύησης των εκεί Ρωμιών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και; Έκανε τίποτα σπουδαίο; Ή τζάμπα τά γκβανούσι τά κατρακύλια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τζάμπα. Ο Λουριώτης αρρωσταίνει και πεθαίνει στην Ιταλία ένα χρόνο μετά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θεός σχωρέσ' τον τον βλάκα… άλλος συνάδελφός του μήπως υπήρξε πού να ήξερε τι αρχισκατό ήταν ο Καποδίστριας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι να σού πώ!... Ένας όμως από τους λίγους ανθρώπους που έχει στο μεταξύ μυήσει [από 16/9/1818], ο μοραΐτης Δημήτρης Αδαμόπουλος, φαίνεται πως γίνεται κοινωνός του μεγάλου μυστικού, του ότι δηλαδή πίσω από τον Σκουφά βρίσκεται ο Ιωάννης Καποδίστριας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώς το λές αυτό, το συμπεραίνεις από κάπου;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Διαφορετικά δεν εξηγείται από πού αντλεί το θάρρος ο Αδαμόπουλος να προχωρήσει στις 5/12/1818, στη μύηση του Βιάρου Καποδίστρια, αδελφού του ρώσου υπουργού Εξωτερικών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι έκανε λέει; Μύησε άλλος τον αδερφό του Καποδίστρια κι όχι ο… αδερφός του!; Μεγάλη σουπιά ο βρωμιάρης… πίσω απ' τις στρατολογήσεις του αδερφού του Βιάρου και ειδικά του Λουριώτη, αυτός!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, ναι.… Ο Σκουφάς στρατολογεί λοιπόν επισήμως το Λουριώτη, πίσω του όμως βρίσκεται η Αόρατη Αρχή, ο πραγματικός αρχηγός της Φιλικής, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, που κατευθύνει τα νήματά της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ' μου μερικά πράγματα γι' αυτόν τον Σκουφά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τον Σκουφά; Ο Νικόλαος Σκουφάς, όπως προκύπτει από τους πίνακες μυήσεων της

Εταιρείας, είναι ο έμπιστος του Καποδίστρια, ο σύνδεσμος του, ο άνθρωπος κλειδί για τους Ρώσους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είναι ηπειρώτης, δεν είναι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Σκουφάς κατάγεται από το

Κομπότι της Άρτας. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νομίζω, πολλά χρόνια πρίν την

επανάσταση, αλήτευε στην Ρωσσία; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι τέτοιο. Το 1814 είναι ένας

χρεοκοπημένος τριανταπεντάχρονος μικρέμπορος, ένας κοινωνικά ανυπόληπτος που, σύμφωνα με το Φιλήμονα, εισπράττει καθημερινά την καταφρόνηση και το χλευασμό των Ρωμιών της Μόσχας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μούτρο ο τύπος. Κατάλληλος για να μας σώση!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια.… Αυτός ο τύπος λοιπόν που έρχεται από το πουθενά και βρίσκεται στο τίποτα, αποφασίζει αίφνης, σύμφωνα με την ελληνική ιστοριογραφία, να φτιάξει μία παράνομη οργάνωση που θα ξεσηκώσει τους χριστιανούς της Ελλάδας σε επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μη μού το λές! Ο χαζός του χωριού!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να φτύνης! Κανένας ιστορικός δεν αναλογίστηκε πως ο Σκουφάς θα είχε αντιμετωπιστεί σαν το χαζό του χωριού, αν πίσω του δεν βρισκόταν το ρώσικο υπουργείο Εξωτερικών και τα νέα σχέδια του τσάρου για το Ανατολικό Ζήτημα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Εμ βέβαια. Ένας κούκος όμως δεν φέρνει την Άνοιξη του… Μόσκοβου!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ορθώς. Εξ αρχής βρίσκεται δίπλα στο Σκουφά, ο εικοσιπεντάχρονος Αθανάσιος Τσακάλωφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κοντοχωριανός, ίδια πάστα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Γόνος γιαννιώτη γουνέμπορου

που πλούτιζε στη Μόσχα, ο Τσακάλωφ είχε σπουδάσει στο Παρίσι, όπου συμμετείχε στις εργασίες της μυστικής

και φιλικής προς τον Βοναπάρτη οργάνωσης Ελληνόγλωσον Ξενοδοχείον, πληροφορώντας για τις κινήσεις της το ρώσικο υπουργείο Εξωτερικών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρωσσορουφχιάνος κι αυτός επαγγελματίας πού πασπάτευε τις κινήσεις του Ναπολέοντα; Τι θα γίνη ρέ Δημήτρη… όλοι οι έλληνες ρουφχιάνοι είμαστε; Και ρουφχιάνοι και βλάκες! Σ' αυτά τά δυό τά πάμε καλά απ' ότι φαίνεται ιστορικά, αλλά, πασσάτο ο Ναπολέοντας, φινίτο το μπαχτσίσι του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όοοοχι… Με την πτώση του Βοναπάρτη και τη διάλυση του Ελληνόγλωσου Ξενοδοχείου, ο Τσακάλωφ επισκέπτεται τον Καποδίστρια το 1814 στη Βιέννη όπου και του ανατίθεται η ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πάντα χρήσιμοι οι ρουφχιάνοι. Δεν προφταίνουν ν'αποσώσουν μια δουλειά, άλλη καινούρια και πιο προσοδοφόρα βλέπω, τους περιμένει… πρόκειται δηλαδή για το δεξί παπάρι του Καποδίστρια… κι ο Σκουφάς πώς κολάει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι προφανές ότι ο Τσακάλωφ προτείνει στον Καποδίστρια ως συνιδρυτή το Σκουφά, με τον οποίο γνωρίζεται από το 1813.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί είναι προφανές; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δές! Στον πίνακα μάλιστα των

μελών της Ανωτάτης Αρχής της Φιλικής πρώτος βρίσκεται ο Τσακάλωφ με αρχικά «Α.Β.» και δεύτερος ο Σκουφάς με αρχικά «Α.Γ.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όμως Δημήτρη ο αλήτης ο Σκουφάς δεν ήταν πιο καπάτσος απ' τον βλάκα τον Τσακάλωφ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ορθώς! Το ότι ο Σκουφάς καθοδηγεί ουσιαστικά στη συνέχεια τον Τσακάλωφ, αυτό οφείλεται στις συνωμοτικές και οργανωτικές ικανότητές του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πρωτεία στην ρουφχιανιά, ποιος δεύτερος ποιος τρίτος!… Αλλά, στον κατάλογο πού μού δείχνεις βλέπω ΑΒ, ΑΓ κτλ. Γιατί δεν έχει ΑΑ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι... Ας σημειωθεί εδώ πως το νούμερο Ένα στον ανωτέρω πίνακα, δηλαδή το «Α.Α.», απουσιάζει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί απουσιάζει; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γιατί; Πως θα ήταν άλλωστε

δυνατόν να φιγουράρει το όνομα του ρώσου υπουργού Εξωτερικών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ! ΑΑ είναι αυτός ο λέρας ο Καποδίστριας δηλαδή. Κομπρέντο. ΑΒ ο βλάξ ο Τσακάλωφ, ΑΓ ο αλήτης ο Σκουφάς, και μετά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ωραία. Ας έλθουμε τώρα στο τέταρτο κατά σειρά μέλος της Aρχής, τον «Α.Δ.», το Νικόλαο Γαλάτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο Γαλάτης; Από πότε και πώς μπλέκεται τούτος στην υπόθεση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο εικοσιτετράχρονος Γαλάτης φτάνει στην Οδησσό το φθινόπωρο του 1816.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Από πού έρχεται; Γιατί έρχεται στην Ρωσσία 24 χρονών παιδί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κατάγεται από αρχοντική οικογένεια της Ιθάκης, χρησιμοποιεί τον τίτλο του κόμη και δηλώνει συγγενής του Καποδίστρια, τον οποίο έρχεται για να συναντήσει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σόϊ του αγνοούντος την Φιλική Εταιρεία, αρχιρουφχιάνου κατασκευαστή της! Όλο το σόϊ του έμπασε ο Καπόσκατος στην άθλια οργάνωσή του! Τι πράμμα τελικά είναι κι αυτός ο Γαλάτης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Γαλάτης;… Είναι όμορφος, ντυμένος με τη στολή της Ιονίου Εθνοφυλακής και έχει συστατικές επιστολές που του ανοίγουν εύκολα όλες τις πόρτες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι αλλά στην Φιλική πώς μπούκαρε; Από τον Καποδίστρια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Ο Σκουφάς συναντά τον Γαλάτη, τον μυεί στην εταιρεία και τον κάνει μέλος της Αρχής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπαίνει στον ηγετικό πυρήνα της συνωμοσίας… και μετά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Γαλάτης αλληλογραφεί με τον Καποδίστρια, ο οποίος με εντολή του τσάρου τον προσκαλεί στην Πετρούπολη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πού τον ήξερε ο… Τσάρος τον δανδή αυτόν; Φώς φανάρι ότι μεσολαβεί ο Καπόσκατος. Τρενάκι. Ο Γαλάτης γράφει στον Καποδίστρια, ο Καποδίστριας προτείνει στον Τσάρο, ιδού ο Τσάρος προσκαλεί τον 24χρονο Γαλάτη… Φαντάζομαι τσακίστηκε να πάη στον Τσάρο, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα… Μεταβαίνοντας στην Πετρούπολη ο Γαλάτης σταματά τον Οκτώβριο στη Μόσχα [όπου παραμένει για ένα χρονικό διάστημα] και μυεί στην Εταιρεία τους γιαννιώτες εμπόρους Μάνθο Ριζάρη, Κωνσταντίνο Πεντεδέκα και Νικόλαο Πατζιμάδη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους ξέρω Δημήτρη αυτούς… 4 χρόνια ήμουν υπότροφος της Ριζαρείου…, ο Παξιμάδης τι βυζί είναι; Όλοι αυτοί, πετυχημένοι έμποροι μυούνται από ένα νιάνιαρο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι να σού πώ.… Ο Πατζιμάδης θα προωθηθεί αργότερα στην ηγεσία με αρχικά «Α.Ξ.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τόσες και τέτοιες πετυχημένες μυήσεις!... φαντάζομαι θα'κανε κι άλλες εντυπωσιακές μυήσεις αυτός ο περίεργος 24χρονος ανεψιός του «εχθρικού» προς την Φιλική Καποδίστρια, πού… τον κάλεσε μέσω του… Τσάρου! Περίεργα πράγματα αυτά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι.… Προχωρά επίσης σε μια εντυπωσιακή μύηση, αυτή του Αλεξάνδρου Μαυρογορδάτου του Φιραρή [: φυγά], πρώην ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο!; Κορόϊδο κι ο Φαναριώτης κωλοπετσομένος αλεπουδο-σουπιάς!...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όοοοχι.… Η προσχώρηση του τελευταίου στη Φιλική είναι φανερό πως δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν ο φαναριώτης άρχοντας δεν πειθόταν ότι αρχηγός της ήταν ο Καποδίστριας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ηλίου φαεινότερον γάρ. Τι άλλο ξέρουμε για τον καταπληκτικό Γαλάτη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αρχές του 1817 ο Γαλάτης φτάνει στην Πετρούπολη και συναντάται με τον Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον θείο. Και τόσες μυστικές υπηρεσίες δεν οσμίζονται τίποτες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποιος το λέει; Η συνάντησή του αυτή όπως και οι κινήσεις του στη ρωσική πρωτεύουσα γίνονται γνωστές στους πράκτορες του βρετανού πρεσβευτή λόρδου Κάθκαρτ, ο οποίος ασφαλώς ενημερώνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την Πύλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ έπ! Διεθνές ζήτημα αυτός ο Γαλάτης… κι η ρώσσικη αντικατασκοπία δεν καταλαβαίνει ότι οι ξένοι κατάσκοποι κατάλαβαν τι νταλκά βαρούσε το παιδί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -΄Ε βέβαια.… Η ρωσική αστυνομία πληροφορείται το γεγονός και ενημερώνει τον Τσάρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους έμπλεξε ο Γαλάτης...… πώς ξέμπλεξαν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς;… Ο Καποδίστριας προτείνει τότε στον Τσάρο να προχωρήσουν σε μία κίνηση αντιπερισπασμού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αντιπερισπασμού; Σχετικά με τον Γαλάτη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. «Συλλαμβάνουν» το Γαλάτη μαζί με δύο άλλα μέλη της Εταιρείας, το Δημήτρη Αργυρόπουλο και το Χριστόφορο Περραιβό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κακά παιδιά… τους συνέλαβαν. Μη πού πείς ότι τους «ανέκριναν» κι όλας για να μάθουν αυτά πού …ήξεραν οι ίδιοι οι «ανακριτές»!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στο λέω. Τις «ανακρίσεις» αναλαμβάνει ίδιος ο αρχηγός της αστυνομίας της Πετρούπολης στρατηγός Ιωάννης Γοργόλης, ρωμαίικης καταγωγής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όλος ο κόσμος θα'μαθε με πόση σχολαστικότητα η Ρωσσία κυνηγά τις συνωμοτικές οργανώσεις πού η ίδια… κατασκευάζει!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Ο Καποδίστριας φροντίζει να γίνει γνωστό το γεγονός ώστε να ρίξει στάχτη στα μάτια κάθε ενδιαφερόμενου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο τσαροπροσκαλεσμένος του ανηψιός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Γαλάτης υποτίθεται πως υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη Ρωσία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ούστ! Κλωτσάμε τη φωτιά παραπέρα, να την σβύσουν τά ξερά τά χόρτα της γειτονιάς… Γεννημένος συνωμότης αυτό το παιδί έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Πράγματι περνά στη Μολδαβία και φτάνει στο Ιάσιο, με το ψευδώνυμο «Αλεξιανός» και ρώσικο διαβατήριο, έχοντας εντολή από τον Καποδίστρια να εργαστεί για την ανάπτυξη της Φιλικής στις υπό ρώσικη προστασία παραδουνάβιες ηγεμονίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μόνος του θα'κανε αυτό το θαύμα ο Γαλάτης ή θα'χε και κάποιο ρεγάλο άλλο, από τούτον πιο μεγάλο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είχε, είχε.… Τον Γαλάτη υποδέχεται ο ρώσος πρόξενος στο Ιάσιο Πίνης, ο οποίος του δίνει επιστολή με γραπτές οδηγίες του Καποδίστρια και αρκετές χιλιάδες γρόσια για τις ανάγκες του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω ρέ τζάμπα φαί, …πού τον κούναγε η μαμάκα του και δεν κύτταγε να ιδή,… πέσ' μου κι άλλα για το παιδί-θαύμα αυτό πού'ταν ο θείος του φτυστό!...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Ο Γαλάτης προχωρά αμέσως στη μύηση του δραγουμάνου του Πίνη μοραΐτη

Γεωργίου Λεβέντη [γιος του Θόδωρου Λεβέντη που υπηρέτησε τους Ρώσους στα Ορλοφικά].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ώπα, λάλα του, στείλτον στην δασκάλα του... μά, αυτό το βυζί ο Λεβέντης, δεν ήταν ρώσσος κόνσουλος; Αυτό εγώ γνωρίζω.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι…. Ο Λεβέντης προάγεται στη συνέχεια από τον Καποδίστρια στη θέση του ρώσου προξένου και μετατρέπει το προξενείο σε γιάφκα της Φιλικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ'το ντέ, θυμάμαι καλά λοιπόν. Κι ήταν νομίζω υψηλόβαθμος φιλικός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Σύντομα ανέρχεται και στην ηγεσία της Εταιρείας με αρχικά «Α.Λ.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αυτός ο Λεβέντης λοιπόν, κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Ο Λεβέντης τοποθετεί ως κατάσκοπο το ληστή Χατζή Φαρμάκη [Φιλικός από 2/8/1817], πρώην μισθοφόρο του Καραγιώργεβιτς, στην «υπηρεσία» του οσποδάρου της Βλαχίας Ιωάννη Καρατζά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον ληστή Χατζηφαρμάκη, ποιός είναι τούτος; Γιατί δίνεις τόση σημασία σ'αυτό το μούτρο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γιατί;… Ο Φαρμάκης έχει μεσολαβήσει από το Μάιο του 1817 για να συναντηθεί ο Λεβέντης με τον Καραγιώργεβιτς στο σπίτι του Κωνσταντίνου Υψηλάντη στο Ιάσιο και να συντονιστεί η δράση των δύο ρώσικων οργανώσεων [: σέρβικης και Φιλικής].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ τους άθλιους τους ρώσσους! Πόσες ρουφχιάνικες οργανώσεις είχαν τελικά στα Βαλκάνια; Αλλά, τέλος πάντων, πήγε καλά αυτή η συνάντηση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κρίνε εσύ. Στο τέλος της συνάντησης, ο Λεβέντης πρόσφερε εκ μέρους της Φιλικής στον Καραγιώργεβιτς, ενίσχυση 4500 ολλανδικά φλουριά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πολλά ρώσσικα λεφτά είχε τελικά αυτή η Φιλική για να χρηματοδοτή ακόμα και τις συνωμοσίες των… σέρβων! Όμως, ξεχάσαμε να ιδούμε τι στην οργή έγινε με κείνους τους άλλους δυό πού είχε συλλάβει για να ρίξη στάχτη στα μάτια των ξένων, η ρώσσικη αστυνομία στην Πετρούπολη, μαζί με τον Γαλάτη, τι έγιναν αυτοί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ά, αυτοί! Όσον αφορά τους δύο άλλους Φιλικούς που «συλλαμβάνονται» μαζί του, πριν αφεθούν ελεύθεροι να συνεχίσουν τη συνωμοτική δράση τους, λαμβάνουν με εντολή του τσάρου από 80 δουκάτα δώρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βλέπω οι ρώσσοι τους τιμώρησαν σκληρά για την συνωμοτική τους δράση.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι δυστυχώς.… Ο Αργυρόπουλος θα διορισθεί αργότερα από τον Καποδίστρια πρόξενος στο Γαλάτσι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώ πώ τι έπαθε ο φουκαράς! κι ο Περραιβός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για τον Περραιβό πρέπει να ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δυό και τρείς και έξι, ώσπου ο κώλος του να φέξη. Λέγε σύ, θα σού πώ κι εγώ, …έχω ακούσει πολλά γιά το καθήκι αυτό.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Περραιβός λοιπόν.… Την εποχή της σκηνοθετημένης «σύλληψης» του μισθοδοτείται σαν απόστρατος ταγματάρχης του ρωσικού στρατού και είναι ήδη ένας πετυχημένος πράκτορας των Ρώσων που έχει λάβει μέρος στις επιχειρήσεις κατά του Ναπολέοντα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρουφχιάνος πασπαρτού; Ρουφχιάνος παντού και πάντα... πού λοιπόν ρουφχιανεύει τούτος στα χρόνια πού μας ενδιαφέρουν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πού; Την συγκεκριμένη περίοδο εκτελεί αποστολές κατασκοπίας στην περιοχή της Ηπείρου για λογαριασμό του ίδιου του Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι να μην έτρωγε τζάμπα το ψωμί του.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το'τρωγε!… Στο ενεργητικό του έχει όμως μία εκπληκτική επιτυχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είμαι όλος αυτιά! Τι έκανε αυτός ο αληταράς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν ξέρεις αλήθεια; Είναι ο άνθρωπος των Ρώσων που κατόρθωσε να κερδίσει τη φιλία και την εκτίμηση του Βλάχου Ρήγα Βελεστινλή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Από μπροστά τον φίλο κι από πίσω τον σκύλο, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Περραιβός προσποιήθηκε πως αποδεχόταν το επαναστατικό πρόγραμμα του Ρήγα για τον εκδημοκρατισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη δημιουργία ενός πολυπολιτισμικού πολυεθνοτικού ανεξίθρησκου κράτους, στηριγμένο στα ιδανικά της γαλλικής επανάστασης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάτι πού θα συνέβαινε ούτως ή άλλως δηλαδή, αν δεν μπλέκονταν αυτοί οι σατανάδες.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… Ενός κράτους «εφιάλτη» για τα επεκτατικά σχέδια της Ρωσίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ'μου γι'αυτόν τον λεχρίτη.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τον Περραιβό; Κατόρθωσε όχι μόνο

να διεισδύσει στην οργάνωση του Ρήγα και να ενημερώνει το ρώσικο υπουργείο Εξωτερικών για τις κινήσεις του, αλλά και να καταστρέψει όλη την επαναστατική κίνηση την κατάλληλη στιγμή, τότε που ο Βελεστινλής έχοντας αποστείλει επιστολή στο Βοναπάρτη ζητώντας τη βοήθεια του, ξεκινούσε για να περάσει από την Αυστρία στην Ελλάδα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλό κουμάσι κι ο Ρήγας, ένας ρουφχιάνος του κορσικανού αλήτη πού την πάτησε από έναν άλλον ρουφχιάνο του ρωσσογραικύλου Καπόσκατου!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι, έτσι.… Ο Περραιβός συνοδεύει το Ρήγα στην Τεργέστη όπου και τον καταδίδει στην αυστριακή αστυνομία που τον αναζητά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον πούλησε λοιπόν… αυτός πού δεν είχε ντροπή, πού πουλήθηκε πρίν τον πουλήσουν... Μήπως ξέρεις Δημήτρη αν το τομάρι αυτό ήταν μπροστά την στιγμή της σύλληψης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η σύλληψη του Ρήγα γίνεται παρουσία του Περραιβού και καταλήγει στην παράδοσή του στους Οθωμανούς που τον εκτελούν μαζί με επτά συντρόφους του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ψόφος κακός. Να επανέλθουμε όμως σε παρακαλώ στον Καπόσκατο.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για να επανέλθουμε στον Καποδίστρια, αυτός ολοκληρώνει το σχέδιο συσκότισης των αντιπάλων του, γράφοντας γράμματα [αποκήρυξης των ταραχοποιών και ψευδολόγων] στους γνωστούς καλόπιστους ρωμιούς διαδοσίες του, αυτούς που πίστευαν και αναπαρήγαγαν ό,τι επιθυμούσε για τα

πολιτικά πράγματα ο δαιμόνιος κόμης [τόσο δαιμόνιος, ώστε κατόρθωσε εκμεταλλευόμενος τα σαρκικά πάθη του μεγάλου αντιπάλου του Μέττερνιχ, να εκμαιεύει τις απόκρυφες πολιτικές σκέψεις του μέσω της ερωμένης του κόμισσας Δωροθέας Λίβεν, συζύγου του ρώσου πρεσβευτή στο Λονδίνο].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι έκανε ρέ ο παλιόπουστος! Εξώθησε στην πορνεία την ίδια την γυναίκα του ρώσσου πρεσβευτή για να την κάνη ρουφχιάνα του; Δεν του άνοιξε το σιχαμένο του κεφάλι ο πρεσβευτής; Δεν εξοργίστηκε μαζί του ο Τσάρος; Έφτασε ως εκεί λοιπόν...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να και το κερασάκι στην τούρτα... Ο Αλέξανδρος Α΄ ενθουσιασμένος με την επιτυχία του σχεδίου του υπουργού του, λίγες μέρες μετά, του απονέμει το παράσημο του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι άλλο να πούμε! Άς πιάσουμε κάποιον φιλικό λιγότερο βρώμικον απ' τους άλλους. Υπήρχε κάποιος φιλικός ονόματι Αναγνωστόπουλος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, υπήρχε. Άλλο σημαντικό στέλεχος των Ρώσων μέσα στην Εταιρεία ήταν ο μοραΐτης Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, μέλος της Αρχής με αρχικά «Α.Ι.».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τούτος κώλος και βρακί με τον Καπόσκατο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φανερό δεν είναι; Μυημένος από την αρχή και στενός συνεργάτης του Σκουφά θα σταθεί στο πλευρό του Καποδίστρια και μετά την άφιξη του ως Κυβερνήτη στην Ελλάδα, διοριζόμενος από τον τελευταίο νομάρχης Ηλείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπάρχει κάτι άγνωστο στους πολλούς αλλά αξιόλογο από την δράση του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως. Μία από τις επιτυχίες του Αναγνωστόπουλου θεωρείται η στρατολόγηση στις 25/10/1817 στην Φιλική του εξ Αρκαδίας ληστή Αναγνωσταρά ή Παναγιώτη Παπαγεωργίου [του ανθρώπου που θα μυήσει αργότερα τον αρχιλήσταρχο Θόδωρο Κολοκοτρώνη [1/12/1818] και το γιο του Γιαννάκη Κολοκοτρώνη [20/9/1818]] και του μανιάτη Παναγιώτη Δημητρόπουλου [14/11/1817], που θα χρησιμοποιηθεί αργότερα για να σκοτώσει το Γαλάτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πού τους μάζεψε αυτούς τους δυό αστέρες της αλητείας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι ανωτέρω στρατολογούνται στην Οδησσό μαζί με το μανιάτη Ηλία Χρυσοσπάθη που έχει μυηθεί στις 18/10/1817 από το Σκουφά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλοι τους ρώσσικα σκατά, καποδιστριοκλανιές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οφθαλμοφανώς. Αναγνωσταράς, Δημητρόπουλος και Χρυσοσπάθης έχουν υπηρετήσει στο στρατό των Ρώσων κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους στα Επτάνησα και μεταβαίνουν πλέον ως Φιλικοί από την Οδησσό στην Πετρούπολη όπου θα συναντήσουν μαζί με τον Φαρμάκη τον Ιωάννη Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον <<ανίδεο>> κατά τά άλλα για τους έλληνες ιστορικούς πού σφυρίζουν κλέφτικα! Δεν βλέπουν τά νταλαβέρια του Καποδίστρια μαζί τους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ξέρω 'γώ; Ο Καποδίστριας τους υποδέχεται και τους τέσσερις φανερά ως αρχηγός της Εταιρείας και τους εφοδιάζει με συστατική επιστολή προς το ρώσο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνοφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δημήτρη, ποιοί άλλοι σπιούνοι βεβαιώνουν την απόλυτη σύνδεση φιλικών και Καποδίστρια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άλλα σημαντικά πρόσωπα-κλειδιά του ρώσικου υπουργείου Εξωτερικών μέσα στη Φιλική είναι τα εξής: 1. Ο Κωνσταντίνος Καντιώτης, γραμματέας του Καποδίστρια. 2. Ο αρτινός Γεώργιος Μόστρας, διπλωμάτης στη ρώσικη πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη [μυημένος από το Χριστόδουλο Λουριώτη το Μάιο του 1818]. 3. Ο μανιάτικης καταγωγής Γαβριήλ Κατακάζης, σεκρετάριος στη ρώσικη πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη [μυημένος από τον Ηλία Χρυσοσπάθη στις 13/7/1918], ο οποίος το

1834 θα γίνει πρεσβευτής της Ρωσίας στην Αθήνα. 4. Ο Σπύρος Βαλέτας, μέγας γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας [μυημένος από τις 15/11/1818]. 5. Ο Ιάκωβος Ρίζος Νερουλός, μέγας γραμματέας του ηγεμόνα της Μολδαβίας [μυημένος από τις 26/7/1819], ο οποίος το 1822 θα ακολουθήσει τον Καποδίστρια στην Ελβετία και θα κατέβει μαζί του στην Ελλάδα, όταν ο τελευταίος έγινε Κυβερνήτης, για να αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών και Εμπορικής Ναυτιλίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά καλά τόσοι πολλοί! Και υπάρχουν κι άλλοι δηλαδή; Μά εντελώς γκαβοί είναι οι έλληνες ιστορικοί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Χέσ' τους κι άκου: Μέλη της ηγετικής ομάδα της Εταιρείας, που δεν έχουν αναφερθεί ακόμα είναι ο Αντώνης Κομιτζόπουλος, από τα πρώτα μέλη της Αρχής [με αρχικά «Α.Ε.»], μυηθείς από τον Σκουφά το 1815, οι αδελφοί Αθανάσιος και Παναγιώτης Σέκερης [με αρχικά «Α.Η.» και «Α.Κ.», μυημένοι το 1816 και 1818 αντίστοιχα], ο αρχιμανδρίτης Γρηγόρης Δικαίος ή Παπαφλέσσας [με αρχικά «Α.Μ.»] μυημένος από τον Αναγνωσταρά στις 21/6/1818 και ο Εμμανουήλ

Ξάνθος [με αρχικά «Α.Θ.»], ο πιο δειλός και φυγόπονος από τα μέλη της ηγεσίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ξάνθος ο χέστης. Λοιπόν, πώς μπλέκεται αυτός;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Ξάνθος; Στις 13 Απριλίου 1818 ο Σκουφάς που έχει φτάσει στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Αναγνωστόπουλο και το Λουριώτη συναντά τον Ξάνθο και του ανακοινώνει την απόφαση για τη μετεγκατάστασή του στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για την επιτάχυνση των διαδικασιών μύησης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Επιτάχυνση; Πόσα μέλη έχει τότε η Φιλική;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να σού πώ. Με εξαίρεση ορισμένα στελέχη που δεν αναφέρονται στους πίνακες των μελών, η Φιλική εκείνη τη στιγμή αριθμεί 33 άτομα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αργότερα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όταν ο Σκουφάς πεθαίνει από καρδιά στις 31 Ιουλίου, η Εταιρεία έχει φτάσει τα 71 άτομα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Διπλασιάστηκαν; Σε πόσο διάστημα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σε λίγο. Μέσα δηλαδή σε τρεισήμισι μήνες στρατολογούνται τόσοι όσο τα προηγούμενα τρεισήμισι χρόνια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάτι σήμαινε αυτή η επιτάχυνση;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Πενήντα μέρες αργότερα, στις 21 Σεπτεμβρίου, και ενώ ο αριθμός των μελών έχει ανέλθει στα 106 άτομα, συνεδριάζει στην Κωνσταντινούπολη τμήμα της ηγετικής ομάδας για ένα σοβαρό ζήτημα που έχει προκύψει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι σοβαρό ζήτημα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η απόφαση για ραγδαία ανάπτυξη

της Φιλικής καθιστά προβληματική την παραμονή του Καποδίστρια στην ηγεσία της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ξεκολάει εντελώς ο Καποδίστριας!; Κι αναλαμβάνει ο Υψηλάντης, έτσι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναί. Έτσι οι Αλέξανδρος Α΄ και Καποδίστριας προσανατολίζονται να αναθέσουν την αρχηγία της Εταιρείας στον στρατηγό και υπασπιστή του τσάρου πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη, γόνο παλαιάς φαναριώτικης αρχοντικής οικογένειες που είχε ενσωματωθεί στο τσαρικό κατεστημένο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νομίζω όμως ότι δεν διατήρησε πλέον τά αξιώματά του αυτά…;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, δηλαδή ναί... Ο νέος αρχηγός πρέπει να απαλλαχθεί από όλα τα άλλα καθήκοντά του και να αφιερωθεί αποκλειστικά στην οργανωτική ανάπτυξη της Φιλικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο Καποδίστριας; Δεν θα πήγε για βρούβες, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποσώς!… Ο Καποδίστριας θα διατηρούσε την υψηλή πολιτική εποπτεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι απλά πέρασε αυτό; Δέχτηκαν οι συνωμότες εύκολα την αλλαγή αρχηγού;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, όχι. Στη συζήτηση της 21/ 9/ 1918, η πλειοψηφία της παρευρισκόμενης ηγετικής ομάδας [Τσακάλωφ, Αναγνωστόπουλος, Κομιζόπουλος, Πατζιμάδης, Λεβέντης και Π. Σέκερης] αποφασίζει να ζητήσει την παραμονή του Καποδίστρια στην Αρχή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν το 'ξερα αυτό,… πρώτη φορά το ακούω. Έγιναν και διαπραγματεύσεις; Είχαμε πεί νομίζω ότι ο Ξάνθος καλόβλεπε την περίπτωση Υψηλάντη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Ξάνθος παρότι μειοψηφεί, υποστηρίζοντας την αρχηγία Υψηλάντη, αναλαμβάνει αφού περάσει πρώτα από το Πήλιο για να πάρει και την υπογραφή του Γαζή, να μεταβεί στην Πετρούπολη προς συνάντηση του Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λοιπόν η συνεδρίαση αυτή, είχε αντιτιθέμενες γνώμες... έγινε τίποτε άλλο μετά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πότε μετά;… Λίγο μετά τη συνεδρίαση αυτή φτάνει στην Κωνσταντινούπολη ο Νικόλαος Γαλάτης, η πιο σημαντική προσωπικότητα που έχει αναδειχθεί στην Φιλική μετά το Σκουφά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είπαμε πολλά πρίν για τον Γαλάτη..., όλο μόνος του τριγύριζε αυτός και μυούσε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα. Ο Γαλάτης συνοδεύεται από τον Κωνσταντίνο Πεντεδέκα, που έχει σταλεί στη Μολδοβλαχία ακριβώς για να καλέσει τον Γαλάτη στην Πόλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μεγάλη η χάρη του Γαλάτη! Ειδικοί απεσταλμένοι έρχονται πάντα για να τον «καλούνε» εδώ κι εκεί. Δεν νομίζω να έκαναν για κάποιον άλλον τέτοιες τιμές.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι πιστεύω. Λόγω της ιδιοφυΐας του, του γοητευτικού χαρακτήρα του και των εξαιρετικά μεγάλων οργανωτικών ικανοτήτων του, ο Γαλάτης υπερέχει των άλλων μελών της Αρχής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θα ήταν και πολύ περήφανοι ο θειός του κι ο Τσάρος για τον νεαρό θαυματοποιό μας, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως. Στα μάτια ωστόσο του Καποδίστρια και του Τσάρου, εξ αιτίας ενός ισχυρού ρωμαίικου πατριωτισμού που εκδήλωνε και ο οποίος υπερέβαινε τα ρώσικα σχέδια για την Ελλάδα, ο Γαλάτης είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Γαλάτης ήταν ένας καλός ρωμηός πατριώτης αληθινός πού δεν τιθασσεύονταν, όμορφος, έξυπνος, δραστήριος... άρα ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Αποφασίστηκε λοιπόν η δολοφονία του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θέλαν τυχοδιωκτικά πιόνια οι αλήτες… ο Κρόνος πού τρώει τά παιδιά του. Ποιός όμως θα έτρωγε τον Γαλάτη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποιος άλλος; Την απόφαση θα υλοποιούσε ο Τσακάλωφ, δια χειρός Δημητρόπουλου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αλλά νομίζω ότι δεν ήταν μόνο τούτοι οι δυό λεχρίτες. Στη βρώμικη δολοφονία του Γαλάτη, φαντάζομαι ότι ήταν μπλεγμένη όλη η ηγεσία των Φιλικών, έτσι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δυστυχώς. Πράγματι η ηγετική ομάδα της Κωνσταντινούπολης πείθει το Γαλάτη να επιβιβαστεί σε ένα σπετσιώτικο καΐκι για τη Μάνη, όπου υποτίθεται πως θα εργαζόταν για την ανάπτυξη της Εταιρείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι πείθεται ο Γαλάτης να τραβήξη προς Μωριά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Μαζί του βρίσκονται οι Τσακάλωφ και Δημητρόπουλος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πήγαν κατευθείαν στην Μάνη; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Στο Κρανίδι το καΐκι σταματά

και οι δύο τελευταίοι προτείνουν στο Γαλάτη να βγουν για μια μικρή εκδρομή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι εκδρομή; Ένας έξυπνος άνθρωπος σαν τον νεαρό Γαλάτη, δεν υποπτεύεται τίποτα; Δεν τους πιάνει από την φάτσα ότι αυτοί είναι φονιάδες του κερατά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καθόλου!… Ο Γαλάτης δέχεται και όπως γράφει ο Νικόλαος Υψηλάντης, «από κοιλάδα σε κοιλάδα, από λόφο σε λόφο, έφτασαν στη σκιά ενός υπέροχου πλατάνου όπου ο Γαλάτης, αφού έψαλε πατριωτικούς ύμνους, πάλεψε, πήδηξε, έριξε λιθάρι, του ήρθε η όρεξη να σκαρφαλώσει στο δέντρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυθόρμητος, έκανε ότι γούσταρε, πολύ τυχερός άνθρωπος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ίδιο γράφει κι ο Υψηλάντης: Μα ποιο ήταν το τυχερό του!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως διηγείται ο Υψηλάντης:

Καθώς αγωνιζόταν ν' αγκαλιάσει το δέντρο, το μοναδικό μάρτυρα που θα μαρτυρήσει μετά το θάνατό του την αθωότητά του, την πίστη του και το ζήλο του για την πατρίδα, ένα τρομπόνι ρίχτηκε στην πλάτη του από ένα φίλο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον χτύπησαν πισώπλατα οι αλήτες! Τι σκατά τους έκανε αυτούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ίδιο ερώτημα βάζει κι ο ίδιος, όπως γράφει ο Υψηλάντης: Είναι αυτό το ίδιο δέντρο που, με τα πυκνά και σκοτεινά κλαριά του, σκεπάζει τώρα τη στάχτη του και που στον αυλακωμένο από τον

κεραυνό κορμό του αρκετοί από τους συμπολίτες του πρότειναν, αντί επιταφίου, να χαραχτούν τα τελευταία λόγια που πρόφερε παραδίνοντας το πνεύμα: τι σας έκαμα;».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! λυπήθηκαν δηλαδή κάποιοι από τά αποβράσματα αυτά για τον αισχρό αυτόν φόνο; Δεν φοβήθηκαν άραγε κάν μήπως κι αυτούς τους περίμενε τέτοια τύχη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αν φοβήθηκαν; Συνειδητοποιώντας την κυνικότητα των ρώσων αφεντικών του ο Τσακάλωφ, φοβούμενος πια ακόμα και για την ίδια τη ζωή του, καταφεύγει στην Πίζα της Ιταλίας όπου και παραμένει μέχρι την εισβολή του μισθοφορικού στρατού του Αλέξανδρου Υψηλάντη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, οπότε και επιστρέφει για να γίνει υπουργός του προαναφερόμενου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Να πάν στο διάολο οι βρωμιάρηδες… και δεν θα 'φαγαν μπαμπέσικα μόνο τον Γαλάτη, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, δυστυχώς... Η δολοφονία ωστόσο του Γαλάτη δεν είναι η μόνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποιόν άλλον φάγανε, για ποιόν λόγο!;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποιόν; Θα ακολουθήσει αργότερα, λόγω αποκλίσεων από τις τσαρικές εντολές, η δολοφονία του Κυριάκου Καμαρι[α]νού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι ήταν αυτός ο Καμαριανός; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Κυριάκος Καμαρινός, από τις

Καμάρες της Μεσσηνίας, μυήθηκε στη Φιλική στις 15/ 7/ 1818 από τον Παπαφλέσσα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έδρασε στην Μεσσηνία; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Αμέσως ο Σκουφάς, λίγο πριν

πεθάνει, τον στέλνει στη Μάνη, όπου στις 2 Αυγούστου μυεί τον διοικητή της Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά κουμάσια αυτοί οι μαυρομιχαλαίοι, όσα κι αν τρώγαν, πάντα ήσαν πειναλαίοι, για το χρήμα θα σκότωναν και την μάννα τους...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ακριβώς. Ο Μαυρομιχάλης ζητά αμέσως χρήματα από τη Φιλική και εισπράττει 32000 γρόσια, μυθώδες ποσό για την εποχή εκείνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είπα κι εγώ… μπάς και τους περίσσευε λίγος πατριωτισμός, αλλά τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Όσα κι αν τους έδωσαν, μη μού πείς ότι αρκέστηκαν σ' αυτά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά όχι. Η μανιάτικη ωστόσο απληστία του Μαυρομιχάλη, τον ωθεί να στείλει τον Καμαρινό στην Πετρούπολη να ζητήσει και άλλα χρήματα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι άλλα; θα του τά'φερνε ο Καμαριανός απ' την Ρωσσία! Και πήγε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Καμαρινός συναντάται διαδοχικά με τον Καποδίστρια και τον Υψηλάντη, ο οποίος έχει αναλάβει την αρχηγία της Εταιρείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τελικά πήρε τά λεφτά πού ήθελε ή όχι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μερικά… Ο Καποδίστριας του δίνει ένα χρηματικό ποσό αλλά με τον Υψηλάντη επέρχεται ρήξη, καθώς ο Καμαρινός υπερεκτιμά τη σημασία των Μανιατών εν όψει της επερχόμενης εξέγερσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σαν τά ορλωφικά, να χαρτζιλικωθούν για να φονεύουν οι αλήτες οι μανιάτες…

αλλά τι θές να πής; υπήρξε ρήξη στους κόλπους της Φιλικής;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η ρήξη είναι τέτοια ώστε ο Καμαρινός αμφισβητεί ανοικτά τις ικανότητες και την κρίση του νέου αρχηγού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι; Δεν γούσταραν για αρχηγό τον Υψηλάντη επειδή δεν θα χαρτιλικώνονταν δεόντως; Αμφισβήτησε δηλαδή ο Καμαριανός τον Υψηλάντη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Αποτέλεσμα αυτής του της αμφισβήτησης είναι να εγκαταλείψει τα εγκόσμια μαζί με το δούλο του, πνιγμένος στο Δούναβη με εντολή του Υψηλάντη από τα μέλη Φιλικής Διονύση Ευμορφόπουλο, Βασίλη Καραβιά και Αντρέα Σφαέλο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο! Ούτε οι μασσώνοι δεν δρούν έτσι. Κόζα νόστρα το πράμα… κι ο Καποδίστριας όλα αυτά τά χάζευε στο μεταξύ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι έκανε ο Καποδίστριας; Στο μεταξύ, ο Καποδίστριας με εντολή του τσάρου και πρόφαση την επίσκεψη στους γέροντες γονείς του, μεταβαίνει στην Κέρκυρα το Μάρτιο του 1819 για να συντονίσει τη δράση των μελών της Φιλικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι έκανε πηγαίνοντας στην Κέρκυρα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πολλά. Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει η συνάντησή του εκεί με το Θόδωρο Κολοκοτρώνη, πιστό όργανο της ρώσικης πολιτικής, καθώς επίσης με τους Μποτσαραίους, εκπροσώπους των ορθοδόξων αλβανών ληστοσυμμοριτών της Τσαμουριάς, των γνωστών Σουλιωτών, της μεγαλύτερης πληγής του αγροτικού πληθυσμού της Ηπείρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άλλα πρόσωπα συνάντησε ο Καποδίστριας μετά πού γύρισε στην Ρωσσία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά… Ο Ξάνθος φτάνει στην Πετρούπολη στις 15 Ιανουαρίου 1920 και συναντάται τουλάχιστον δύο φορές με τον Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί αυτό; Ήθελε να του πή κάτι συγκεκριμμένο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ίσως. Ο Καποδίστριας προφανώς του εξηγεί πως [και γιατί] έχει παρθεί η απόφαση για ανάληψη της αρχηγίας της Φιλικής από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τον Υψηλάντη δεν υπεστήριζε κι ο Ξάνθος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Εξάλλου ο Ξάνθος ήταν, αν και μειοψηφών, υπέρ αυτής της λύσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπλέξαμε τά μπούτια μας με τους Υψηλάντηδες. Τέσσερις δεν ήταν αυτοί; Όλοι τους ήταν μέλη της μασσώνικης Φιλικής, όπως ο Αλέξανδρος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ήδη οι τρεις αδελφοί του Υψηλάντη, Νικόλαος, Γεώργιος και Δημήτριος, είχαν ενταχθεί στην Εταιρεία, ο πρώτος από το 1818, ο δεύτερος το 1819 και ο τρίτος πρόσφατα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πώς το'μαθε ο Αλέξανδρος ότι τον βάλανε αρχηγό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς το'μαθε; Ο Ξάνθος συνοδευόμενος από το μέλος της Φιλικής και ξάδελφο του Υψηλάντη Ιωάννη Μάνο, έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο και του ανακοινώνει εξ ονόματος των

υπολοίπων στελεχών την εν λευκώ αποδοχή του ως γενικού αρχηγού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δεν το'μαθε κατευθείαν απ' τον Καποδίστρια; Δεν συναντήθηκαν οι δυό τους γι'αυτό το σοβαρό ζήτημα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια… Ο Υψηλάντης συναντάται με τον Καποδίστρια όπου ρυθμίζονται τα της διαδοχής και η μεταβίβαση της αρχηγίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και υπάρχει κάποιο γραπτό τεκμήριο στην συνέχεια;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στη συνέχεια Ξάνθος, Μάνος και Υψηλάντης συνυπογράφουν στις 12 Απριλίου την ανάληψη της Αρχής από τον τελευταίο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για πόσους φιλικούς μιλάμε εκείνη την στιγμή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Την ημέρα εκείνη η Εταιρεία αριθμούσε 481 μέλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και με τον Τσάρο, φυσικά, δεν πιστεύω ότι ο Υψηλάντης ξανασυναντήθηκε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Απεναντίας. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, τους επόμενους μήνες θα συζητήσει «πλειστάκις» στην Πετρούπολη και στο Τσάρκοϊ Σέλο, με τον τσάρο για την πορεία ανάπτυξης της Φιλικής Εταιρείας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πότε τελειώνουν οι προετοιμασίες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το Φεβρουάριο του 1821, όλα είναι έτοιμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιά όλα; Τετρακόσιοι αλήτες; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι λές; Στις παραδουνάβιες

ηγεμονίες έχει συγκροτηθεί μυστικά μισθοφορικός στρατός.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μισθοφόροι; Εκεί μόνο; Είναι αρκετό αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μα... Η Εταιρεία των Φιλικών έχει απλώσει τα δίχτυα της σε όλα σχεδόν τα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου ζουν Ρωμιοί.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πού βρίσκεται τότε ο Υψηλάντης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Υψηλάντης βρίσκεται στο Κισίνοβο της Βεσσαραβίας με τους επιτελείς του και περιμένει την εντολή του Αλεξάνδρου Α΄ για να προχωρήσει στη μεγάλη κίνηση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι εντολή; Μη μού πείς «γραπτή»! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στο λέω. Στις 17 Φεβρουαρίου

φτάνει στα χέρια του η επιστολή του τσάρου από το Τροπάου της Σιλεσίας [όπου βρισκόταν με τον Καποδίστρια σε διεθνή διάσκεψη] που του δίνει την εντολή να προχωρήσει σύμφωνα με το ρώσικο σχέδιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο καινούριος τσαρικός αρχιρουφχιάνος ενημερώνει με την σειρά του τά ρουφχιανάκια του έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς. Ο Υψηλάντης αποστέλλει στα στελέχη του επιστολές με στρατιωτικές πλέον διαταγές και το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου, ντυμένος με τη στολή του ρώσου στρατηγού και εικοσαμελή συνοδεία, περνάει τον Προύθο και εισέρχεται στη Μολδαβία για να συναντήσει τους πρώτους μισθοφόρους του στο Σκουλένι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -ΜΕ ΣΤΟΛΗ ΡΩΣΣΟΥ! Ο … ελληναράς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Η ρώσικη Εταιρεία των Φιλικών εκπλήρωνε την αποστολή της με απόλυτη επιτυχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάνοντας μια ελληνική επανάσταση στην… Μολδοβλαχία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι λές; Η φωτιά που άναβε στη Μολδοβλαχία θα έφτανε σε λίγες μέρες στην Ελλάδα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και σβύσιμο δεν θα'χη. Έσβυσε άραγε Δημήτρη ποτέ αυτή η ρώσσικη φωτιά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι να σού πώ! Αυτή η φωτιά που έκαψε τα επόμενα χρόνια όλη τη χώρα και ονομάστηκε «επανάσταση του 1821», θα σβηστεί από αυτούς που την άναψαν [:τους Ρώσους] όταν θα έχουν εξασφαλίσει τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου με κυβερνήτη τον πρώην υπουργό των Εξωτερικών τους: τον εμπνευστή και δημιουργό της Φιλικής, κόμη Ιωάννη Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δεν το λές μόνο… το 'χεις γράψει κιόλας Δημήτρη. Εννοώ το θαρραλέο σου άρθρο «Το ρώσικο σχέδιο για το '21». Θα'θελες να μού πής δυό λόγια γι'αυτό; Δηλαδή το δίδυμο της συμφοράς, ο Τσάρος κι ο Καπόσκατος βάζουν τον μαλακιασμένο τον Υψηλάντη να μας βάλη φωτιά! Αυτό έγινε Δημήτρη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι Απόστολε, αυτό έγινε. Τον Ιούλιο του 1820 ο Αλέξανδρος Α΄ και ο Καποδίστριας δίνουν εντολή στον Αλέξανδρο Υψηλάντη να προχωρήσει στο τελευταίο στάδιο προετοιμασίας της «ελληνικής επανάστασης».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και θα σχεδίαζε εκείνος το τελευταίο στάδιο της επανάστασης από το… Γραφείο του στην Πετρούπολη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι φυσικά! Ο Υψηλάντης λαμβάνει επισήμως από τον τσάρο δίχρονη άδεια για «λουτροθεραπεία στο εξωτερικό».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πού δηλαδή; Είχε σκοπό να κατέβη στην Ελλάδα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν νομίζω. Στην πραγματικότητα ξεκινά για τη Βεσσαραβία όπου θα εργαστεί για τη στρατιωτική προπαρασκευή της εξέγερσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπάρχουν κάποια στοιχεία γι'αυτό ή το συμπεραίνουμε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, υπάρχουν. Μια σημαντική ιστορική μαρτυρία του ότι ο Υψηλάντης αναχώρησε όχι για «λουτροθεραπεία στην Ευρώπη» αλλά σε διατεταγμένη αποστολή, με ενδιάμεσο σταθμό τη Βεσσαραβία, μας παρέχει μία επιστολή της τσαρίνας Ελισάβετ γραμμένη τις μέρες εκείνες σε μία δεσποινίδα της αυλής της: «Σας είμαι υπόχρεος, δεσποινίς, που με ειδοποιήσατε για την προσεχή αναχώρηση του Υψηλάντη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι; Ούτε η τσαρίνα δεν γνώριζε αυτό το παραμύθι; Απ' την γκόμενα του Υψηλάντη θα μάθαινε πότε φεύγει… Για συνέχισε να δούμε τι άλλο γράφει η τσαρίνα στην αυλική της.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει: Αν και πια δεν έχω κανένα δέμα να του δώσω, θα ήμουνα ενθουσιασμένη να τον αποχαιρετήσω και σας παρακαλώ να του πείτε να έρθει αύριο το μεσημέρι να με δει ή σ' όποια άλλη ώρα που θα του ταίριαζε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνεχίζει: Όπως έβλεπα πως η

αποστολή του ανεβάλλετο από μέρα σε μέρα, έδωσα το γράμμα μου για τον κόμιτα Βιτγκεστάιν στη σύζυγό του, πριν από οχτώ περίπου μέρες».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Α, έτσι εξηγείται… ήξερε λοιπόν η τσαρίνα την «αποστολή» του, αλλά για κάποιους λόγους το πράμμα αναβάλονταν!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Όπως προκύπτει λοιπόν από τα ανωτέρω, η τσαρίνα γνώριζε την «αποστολή» του Υψηλάντη και τη μετάβασή του στη Βεσσαραβία [στη ρώσικη επαρχία που συνόρευε με τη Μολδαβία] όπου θα συναντούσε τον κόμη Βιτγκεστάιν, τον εκεί δηλαδή αρχιστράτηγο των ρωσικών στρατευμάτων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μού κάνει εντύπωση πού η τσαρίνα χαιρόταν για όλα αυτά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά! Δήλωνε μάλιστα «ενθουσιασμένη» με την αποστολή του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πήγε ο Υψηλάντης κατευθείαν στην Βεσσαραβία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Ο Υψηλάντης περνάει πρώτα από την Οδησσό, πόλη με σημαντική ρωμαίικη εμπορική παροικία και πολυπληθή τοπική Εφορία της Φιλικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και να κάνη τι εκεί; Συνέβη κάτι το ιδιαίτερο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εκεί; Εκεί λαμβάνει μια επιστολή του Αναγνωσταρά που τον πληροφορεί πως ο Μοριάς σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του μπορεί να αντιπαραθέσει 30.400 άντρες απέναντι σε μία δύναμη 12.800 μουσουλμάνων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δύναμη ένα προς τρία! Δελεαστικόν… τρείς έλληνες χαζοί να σφάξουν έναν τούρκο, σοβαρή υπεροπλία. Αλλά φαντάζομαι, έφτασε τελικά στην Οδησσό. Έγινε κάτι σημαντικό μόλις έφτασε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έχουμε κάτι. Στην Οδησσό τον επισκέπτεται στις 22 Αυγούστου, ερχόμενος από την Πετρούπολη όπου έχει συναντηθεί με τον Καποδίστρια, ο γραμματέας του ρωσικού προξενείου της Πάτρας και στέλεχος της Φιλικής Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο ιστορικός; Μά αυτός ήταν μυαλωμένος και κωλοπετσωμένος φαναριώτης. Δεν ανοίγη τά στραβά του βλάκα Υψηλάντη για το κακό πού πάει να γίνη; Δεν τον πείθει ότι πρόκειται για μια χοντρή, πολύ χοντρή μαλακία;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αδύνατον πιά! Στη μεταξύ τους συζήτηση ο Υψηλάντης διατυπώνει τη σκέψη να κατέβει στο Μοριά και να κηρύξει από εκεί την «επανάσταση».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά ο Παπαρρηγόπουλος ήταν αντίθετος σ' αυτή την μαλακία... Δεν ήταν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ο Παπαρρηγόπουλος είναι κάθετα αντίθετος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Α! αυτός τον εμπόδισε να κατέβη στην Πελλοπόνησο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Υποστηρίζει πως το κίνημα πρέπει να ξεκινήσει από τη Μολδοβλαχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο ο Παπαρρηγόπουλος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είχε λόγους. Αυτό κατά τη γνώμη του παρουσίαζε τρία πλεονεκτήματα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι πλεονεκτήματα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πρώτον, οι Οθωμανοί έχοντας σε

απόσταση αναπνοής από τις εξεγερμένες παραδουνάβιες ηγεμονίες τη ρωσική στρατιά της Βεσσαραβίας, δεν θα μετακινούσαν τις δυνάμεις τους προς ένα εξεγερμένο νότο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αντιπερασπισμός έ; Τι άλλο ακόμα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεύτερον, ο Αλή πασάς των Ιωαννίνων υποψιαζόμενος, λόγω της γεωγραφικής γειτνίασης Μολδοβλαχίας και Βεσσαραβίας, τη ρώσικη υποστήριξη προς το κίνημα, θα συνέχιζε με μεγαλύτερο πείσμα τον κατά της Πύλης αγώνα του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Α, και οι μαλάκες οι δικοί μας στην Ελλάδα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτό είναι το άλλο: Και τρίτον, για τον ίδιο λόγο οι Μοραΐτες και οι Ρουμελιώτες θα εύρισκαν τη δύναμη να ξεσηκωθούν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δαιμονικός λοιπόν κι αυτός ο μπάσταρδος ο Παπαρχιδόπουλος… ρίχνει και τον ίδιο τον Υψηλάντη στην παγίδα,... είπα κι εγώ!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να μη λές! Αρχές Οκτωβρίου ο Υψηλάντης βρίσκεται στο Ισμαήλ της Βεσσαραβίας και συνεδριάζει με στελέχη της Φιλικής για τον τόπο και το χρόνο της εξέγερσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποια είναι αυτά τά μπουμπούκια μας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ποιοι; Στη σύσκεψη αυτή παρευρίσκονται εκτός άλλων και οι Ξάνθος, Παπαφλέσσας, Περραιβός, Ίπατρος καθώς και ο διοικητής του ρώσικου στόλου στο Δούναβη Παπαδόπουλος Κορφινός.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ούτε ένας απ' αυτούς δεν είχε μυαλό να καταλάβη τι κακό πάει να γίνη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δυστυχώς. Η σύσκεψη σχεδόν ομόφωνα αποφασίζει - σε πλήρη αντίθεση με όσα εξαιρετικά σημαντικά είχε υποστηρίξει ο Παπαρρηγόπουλος στον Υψηλάντη - να ξεκινήσει η

εξέγερση από το Μοριά και συγκεκριμένα από τη Μάνη [όπως συνέβη και στα Ορλοφικά].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πότε θα γίνονταν αυτό; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η εξέγερση έπρεπε να αρχίσει γύρω

στις 10 Δεκεμβρίου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι αλλά ο αρχηγός της

συνωμοσίας θα'ταν στην… Ρουμανία!; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι φυσικά! Γι' αυτό το λόγο ο

Παπαφλέσσας αναλαμβάνει να μεταφέρει διαταγή προς το Φιλικό Γιώργο Πάνου στις Σπέτσες, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να βρίσκεται μέσα σε έξι βδομάδες από τη σύνταξη της επιστολής ένα καλά αρματωμένο καράβι στην Τεργέστη για να παραλάβει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και να τον μεταφέρει στη Μάνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και δεν θα γίνονταν το γνωστό νταβαντούρι πού έγινε τελικά στην Ρουμανία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, θα γινόταν. Ταυτόχρονα οι αρματωλοί και μέλη της Φιλικής Γιωργάκης Ολύμπιος και Σάββας Καμινάρης, έπρεπε ηγούμενοι ενός μισθοφορικού στρατού να προχωρήσουν στα τέλη Νοεμβρίου σε κίνημα αντιπερισπασμού στη Μολδοβλαχία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άλλο τίποτα προβλέπονταν;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Έπρεπε επίσης να επιδιωχθεί εξέγερση των Σέρβων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Α, τέτοια πράγματα… κι οι σέρβοι; Δηλαδή έχουμε παμβαλκανική εξέγερση κατά το βασικό ρωσσικό σχέδιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανώς. Ο Παπαδόπουλος Κορφινός αναλάμβανε τη δημιουργία μικρού στόλου που θα δρούσε στο Δούναβη και τον Προύθο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τ'άλλα τά μπουμπούκια, θα 'κανε ο καθένας τους κάτι ιδιαίτερο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Αρκετοί από τους παρευρισκόμενους πήραν εντολή να μεταβούν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για να προετοιμάσουν την εξέγερση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάποιος απ'όλους θα'χε βαρύτερα καθήκοντα…, δεν μπορεί!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έμ βέβαια. Ιδιαίτερο βάρος έπεσε στον Παπαφλέσσα που ως πληρεξούσιος του Υψηλάντη έπρεπε να πάει μετά τις Σπέτσες στο Μοριά και να προετοιμάσει το έδαφος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο ίδιος ο Υψηλάντης τι έκανε μετά απ' αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για να δούμε... Από το Ισμαήλ ο Υψηλάντης μεταβαίνει στην πρωτεύουσα της Βεσσαραβίας Κισίνοβο [ή Κισινιόφ] και εγκαθίσταται στο σπίτι της παντρεμένης με τον Κατακάζη αδελφής του, όπου το μετατρέπει σε αρχηγείο του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά η ίδια του η αδερφή, δεν έβλεπε τουλάχιστον αυτή την παγίδα; Δεν έβλεπε την καταστροφή του βλάκα του αδερφού της; Οι γυναίκες...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θές να πής ότι έχουν την 6η αίσθηση;… ναί! Ξαφνικά στις 24 Οκτωβρίου και ενώ ο μηχανισμός της Φιλικής έχει κινηθεί για την υλοποίηση των αποφάσεων της σύσκεψης του Ισμαήλ, ο Υψηλάντης ανακοινώνει ότι το σχέδιο ματαιώνεται.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άκουσε την αδερφή του; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι όχι... αντίθετα. Το νέο σχέδιο

προβλέπει να ηγηθεί ο ίδιος εξέγερσης στη Μολδοβλαχία

και διασχίζοντας τα Βαλκάνια να κατέλθει στην Ελλάδα επικεφαλής των στρατευμάτων που θα συγκέντρωνε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω, απ' το κακό στο χειρότερο. Πότε θ' άρχιζε το πατατράκ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Νέα ημερομηνία ορίζει τη 15η Νοεμβρίου αλλά σύντομα ανακοινώνει νεα αναβολή για την ερχόμενη άνοιξη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κάτι θα μεσολάβησε υποθέτω. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Τί μεσολάβησε όμως και

άλλαξε το σχέδιο; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γιατί επιλέχθηκε η Μολδοβλαχία

και όχι ο Μοριάς; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν φαντάζομαι. Γιατί; Έτσι

αποφασίστηκε;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όμως... Η απόφαση αυτή ήταν

απόφαση του Υψηλάντη ή των ανωτέρων του;ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιών άλλων δηλαδή; Έχουμε

κάποιο στοιχείο πού μας διαφωτίζει για όλα αυτά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έχουμε. Λεπτομέρειες του τελικού στρατιωτικού σχεδίου για την εξέγερση στη Μολδοβλαχία μας δίνει ο Νικόλαος Υψηλάντης [που θα λάβει μέρος στα επερχόμενα γεγονότα ως στρατιωτικός διοικητής] στα απομνημονεύματα του: «Φυλάμε ακόμη», γράφει, «τις γραπτές υποσχέσεις του προδότη Σάββα, που είχε αναλάβει να πάρει το Giurgew και το Rustzuc, να περάσει στη Βουλγαρία και να ξεσηκώσει εκεί τους χριστιανούς, να βοηθήσει να καταληφθεί το Ada Cale από τον καπετάν Γιωργάκη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι προδότης Σάββας; Πού κολάει αυτός…έχει σχέση με την εξέγερση της Βαλκανικής;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, άκου παρακάτω: Κατ' αυτόν τον τρόπο ήταν αποφασισμένο, ο καπετάν Γιωργάκης, μόλις θα καταλάμβανε το Ada Cale, θα ξεσήκωνε το στρατιωτικό σώμα του Tzerni George στη Σερβία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο προαναφερθείς Σάββας; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, λέει: Ο Σάββας έπρεπε να

ξεσηκώσει τους Βουλγάρους. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λέει κι άλλα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Οι Μαυροβούνιοι ήδη ενημερωμένοι όφειλαν, αμέσως μόλις μάθαιναν το νέο της εξεγέρσεως αυτών των δύο επαρχιών, να προσπαθήσουν να ενωθούν μ' αυτές.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι άλλο; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει: Ο καπετάν Φαρμάκης θα

έμενε στη Βλαχία για να υποστηρίξει τον Θεόδωρο Βλαδιμιρέσκου ώσπου να πλησιάσουν οι Υψηλάνται και να μπουν στη Βλαχία, αφού θα είχαν ενισχυθεί από τον Καραβιά στη Φωξάνη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! γιγάντια συνωμοσία του κερατά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σώπα κι άκου: Τότε θα πήγαινε να ενωθεί μαζί τους και θα τον οδηγούσαν στη Ζιμνίτσα στο κτήμα τους, όπου, με τα πλοία που ήσαν προετοιμασμένα θα διέσχιζαν το Δούναβη για να περάσουν στην άλλη πλευρά, αφήνοντας τον Θεόδωρο Βλαδιμηρέσκου, τον Χατζή-Πρόντανο [τους δύο Μακεδόνσκι κτλ.] στη Βλαχία για να καλύψουν τα νώτα τους και να χρησιμεύσουν συγχρόνως και για εφεδρεία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λέει τίποτα για λεφτά;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εκ των ούκ άνευ:… Χρήματα είχαν

διατεθεί για όλα αυτά, τα πάντα ήσαν έτοιμα, όλα είχαν πετύχει πλήρως, έγραψαν στους Υψηλάντες να περάσουν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φώς φανάρι Δημήτρη.ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο

Νικόλαος Υψηλάντης, υποστηρίζει ότι είχε προετοιμαστεί όχι απλά μία ελληνική αλλά μια πανβαλκανική εξέγερση κατά της Πύλης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απ' τους Φιλικούς; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από ποιόν; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Εννοώ τον Υψηλάντη. Γι' αυτόν

δεν αναφέρεται ο Νικόλαος Υψηλάντης στ' Απομνημονεύματα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από τον αδελφό του Αλέξανδρο; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι αυτόν, τον αρχηγό της

Φιλικής, ποιόν άλλον; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Εννοείς δηλαδή… Ρουμάνοι,

Βούλγαροι, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Ρωμιοί και Αρβανίτες θα ακολουθούσαν τον Υψηλάντη εάν δεν πίστευαν ότι πίσω του βρίσκονται τα ρώσικα όπλα;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαίνεται πολύ βαρύ, έτσι όπως το θέτεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σε ρωτώ: Ποιοι είχαν «διαθέσει» τόσα χρήματα για μια γενικευμένη αναταραχή στα Βαλκάνια, και ποιοι ήταν αυτοί που όταν θεώρησαν πως όλα ήταν έτοιμα «έγραψαν στους Υψηλάντες να περάσουν»;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ; Τι θές να πής; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λέω. Μήπως το γράμμα αυτό

έφτασε στο Κισίνοβο, στα χέρια του Υψηλάντη, το απόγευμα της 17ης Φεβρουρίου 1821, ημέρα Πέμπτη και το μετέφερε ταχυδρόμος από το Τροπάου, οπού βρισκόταν ο τσάρος και ο Καποδίστριας;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά, εννοείς αυτούς! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα, αυτούς εννοώ. Κατά

«φοβερή σύμπτωση», ο Καποδίστριας που υποτίθεται ότι είχε να μάθει νέα του Αλέξανδρου Υψηλάντη από τότε που αυτός είχε πάρει άδεια για «λουτροθεραπεία στο εξωτερικό», εκτός από υπουργός Εξωτερικών είχε αναλάβει προσωρινά και το υπουργείο Βεσσαραβίας!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! ήταν ο Καποδίστριας υπουργός Βεσσαραβίας κι ο μαλάκας ο Υψηλάντης στήνει κώλο στην Βεσσαραβία. Αυτό τά εξηγεί όλα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Ο Υψηλάντης είχε κατά τη δική του έκφραση στήσει στην πρωτεύουσα της Βεσσαραβίας τη «σκηνή του πολέμου».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έτσι θα τά κουβέντιαζε όλα κατευθείαν με τους ρώσσους...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Συνομιλητής του ήταν η ανωτάτη ρώσικη στρατιωτική διοίκηση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τον τραβούσαν οι ρώσσοι απ' την μύτη. Τι γκαραγκιόζης! «συνομιλητής» του η ΡΩΣΣΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Και όχι απλώς συνομιλητής του αλλά και συμπαραστάτης του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πολύ βαρύ ακούγεται αυτό. Θέλω να σταθούμε, να το δούμε καλά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως θές. Ας σταθούμε σε ορισμένες μαρτυρίες που πιστοποιούν αυτό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για λέγε. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο κυβερνήτης της Βεσσαραβίας

στρατηγός Ιβάν Ιζνόφ, ήταν ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντι στον Υψηλάντη και το επιτελείο του, σύμφωνα με το ρώσο ιστορικό Αρς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γράψε, ένας...ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο διοικητής της 16ης μεραρχίας

στρατηγός Μιχαήλ Ορλόφ ήταν προσωπικός φίλος του Υψηλάντη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γράψε δυό. Αλλά πώς τεκμαίρεται αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για τον Ορλώφ; Σε επιστολή προς τον πεθερό του στρατηγό Ραγιέφσκι έχει απροκάλυπτα διατυπώσει τη γνώμη και επιθυμία του: «Αν άφηναν τη 16η μεραρχία να απελευθερώσει την Ελλάδα αυτό δεν θα ήταν άσχημο».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έτσι λέει; Λέει τέτοιο πράγμα; Πώς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει παρακάτω: «Έχω 16 χιλιάδες άνδρες υπό τα όπλα, 36 πυροβόλα και 6 συντάγματα Κοζάκων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Συντάγματα κοζάκων…; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Ισχυρίζεται ακόμα: «Δεν

μπορεί να αστειευτεί κανείς μαζί τους». ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί; Τί συντάγματα είναι αυτά; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως λέει: «Συντάγματα ένδοξα,

πυρόλιθοι της Σιβηρίας». ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αυτοί οι κοζάκοι του Ορλώφ θα

μας «απελευθέρωναν» απ' τους τούρκους ισοπεδώνοντας την… Ρουμανία;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το γράφει, έτσι το λέει: «Το τούρκικο ατσάλι θα έσπαζε πάνω τους».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πότε γράφτηκε αυτή η φανφαρόνικη επιστολή του Ορλώφ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πότε; Η επιστολή αυτή έχει γραφτεί στις 9 Ιουλίου 1820.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Την ίδια εποχή είχαμε πεί…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Την εποχή δηλαδή που ο Υψηλάντης έπαιρνε επισήμως άδεια για «λουτροθεραπεία», η ανωτάτη στρατιωτική ηγεσία συζητούσε ήδη το ενδεχόμενο ρωσο-τουρκικού πολέμου προς υποστήριξη της σχεδιαζόμενης εξέγερσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλα εξηγούνται έτσι... το γιατί έτρεξαν οι δικοί μας σαν πούστηδες να σφαγούν για τά ρώσσικα σχέδια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το καταλαβαίνεις;… Ο Ξάνθος προμηθεύεται όπλα και κανόνια στο Ισμαήλ από το στρατηγό Τουσκόφ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καθαρά! Είναι οι ρώσσοι πού χειραγωγούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ!...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δές! Λίγες μέρες μετά την είσοδο του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία και συγκεκριμένα στις 4 Μαρτίου, ο διοικητής της Οδησσού Α. Λανζερόν πληροφορεί τον επιτελάρχη της δεύτερης ρωσικής στρατιάς του Νότου Π. Κισελιόφ ότι χορήγησε πάνω από 300 διαβατήρια σε εκείνους που πήγαιναν να καταταχτούν στα σώματα του Υψηλάντη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλοι οι ρώσσοι στο παιγνίδι;! Μά αυτό δεν είναι κάν συνωμοσία… είναι σκατά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι τραγικό και γελοίο. Ο ίδιος δε ο Π. Κισελιόφ έγραφε στις 14 Μαρτίου στον Α.

Ζακρέφσκη: «Τι εποχή είναι αυτή που ζούμε, αγαπητέ Ζακρέφσκη!»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θαυμάζει κι ο ρώσσος ακόμα, έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναί. Το γράφει επακριβώς: «Τι

θαύματα γίνονται κι έχουν να γίνουν ακόμη!» ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρώσσικες ίντριγκες οι γονείς της

Υψηλάντιας δόξας; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι, έτσι λέει κι ο Κισελιώφ,

δές! «Ο Υψηλάντης πέρασε τα σύνορα και τ' όνομά του έμεινε πια στους απογόνους».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Χαρές και γεννητούρια για τους βλαμμένους συμπατριώτες μας...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι γράφει κι ο Κισιελιώφ: «Οι Έλληνες διαβάζουν την προκήρυξή του και κλαίνε με λυγμούς και τρέχουν μ' ενθουσιασμό να ταχθούν κάτω από τις σημαίες του».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γράφει έτσι; Το λέει αυτό! Βρέ το κάθαρμα, τον Θεομπαίχτη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καλά λές θεομπαίχτης, άκου πώς κλείνει την επιστολή του: «Ο Θεός να τον βοηθήσει στην ιερή υπόθεση, θα ήθελα να προσθέσω: και η Ρωσία».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο Θεός και η Ρωσσία ή ο διάολος και η βλακεία μας… συνεπικουρούμενη από τις ρώσσικες μπαρούφες!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι μόνο λόγια.… Από τις ιστορικές αυτές πληροφορίες προκύπτει λοιπόν ότι η στρατιωτική διοίκηση στη Βεσσαραβία περίμενε τη διαταγή του τσάρου για να υποστηρίξει ένοπλα το κίνημα του Υψηλάντη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μια διαταγή δηλαδή ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕΣ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Αυτή ακριβώς περίμενε και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης όταν στην πρώτη του προκήρυξη προς τους εξεγερμένους έγραφε: «κινηθείτε ω φίλοι και θέλετε ιδεί μίαν κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαια μας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τόσο μαλάκας κι αυτός; Αφού δεν ήρθε τέτοια διαταγή, δεν κατάλαβε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πώς το βλέπεις εσύ;… Είναι επίσης χαρακτηριστικό το ότι ο Υψηλάντης στέλνει στις 23 Φεβρουαρίου, μέσω των ρώσων προξένων του Ιασίου και του Βουκουρεστίου, μήνυμα στο ρώσο πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνοφ που τον καλεί να

«είναι άγρυπνος» και να διαμαρτυρηθεί σε περίπτωση που τα οθωμανικά στρατεύματα θα επιχειρήσουν να παραβιάσουν τις ρωσο-τουρκικές συνθήκες και να εισβάλουν στις ηγεμονίες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι αφελής! Διέταζε… τον ρώσσο πρεσβευτή του Τσάρου; Με ποιο δικαίωμα; Θα 'παιρνε ο ρώσσος πρεσβευτής διαταγές απ' αυτόν τον ξεφτιλισμένο ή φώς φανάρι, ήταν ένας καθαρός σχεδιασμός πού όλοι ήταν συνεργάτες κι άριστα συνεργαζόμενοι… τσάρος και τσαρίνα, Καπόσκατος και Υψηλαντόσκατος, ρωμηοί και σέρβοι, φιλικοί κι ο διάολος… Άκου επιστολή στον ρώσσο πρεσβευτή!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μόνο; Του στέλνει επίσης και έξι επιστολές να παραδώσει σε στελέχη της Φιλικής στην Κωνσταντινούπολη, με τις οποίες ζητά να κινηθεί ο μηχανισμός της Εταιρείας και να προβεί σε πράξεις δολιοφθοράς στην Οθωμανική Πρωτεύουσα [να βάλουν φωτιά στην Πόλη, να βυθίσουν το στόλο και άλλα].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ταχυδρόμος και σκυλάκι του Υψηλάντη ο ρώσσος πρεσβευτής! Ποιος μας βεβαιώνει κάτι τέτοιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τά ντοκουμέντα! Το ότι πίσω από τον ίδιο και τη Φιλική Εταιρεία βρισκόταν η ρωσική κυβέρνηση, το αναφέρει απροκάλυπτα ο Αλέξανδρος Υψηλάντης σε επιστολή του στο σέρβο ηγεμόνα Μίλος Οβρένοβιτς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι!; Υπάρχει δηλαδή τέτοια επιστολή;… τί λέει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δεν ξέρω ακριβώς.… Η επιστολή αυτή, που κομιστής της ήταν ο Φιλικός Αριστείδης Παπάς, δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της, αλλά στα χέρια του σουλτάνου, ενοχοποιώντας έτσι ανοιχτά τον τσάρο και αποκαλύπτοντας τα σχέδιά του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! η αρχή του τέλους, η συνωμοσία αποκαλύφθηκε;! Και δεν ιδρώνει τ'αυτί του ο κερατάς…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αντιθέτως. Για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη προσωπικά όλα βαίνουν καλώς μέχρι τη στιγμή που ο Αλέξανδρος Α΄, που βρίσκεται στο συνέδριο στο Λέυμπαχ, παίρνει επιστολή του από το Ιάσιο γραμμένη στις 24 Φεβρουαρίου, με την οποία τον ενημερώνει επισήμως πως ηγείται κινήματος, για την απελευθέρωση των Ελλήνων, του υποβάλει την παραίτηση του από το ρωσικό στρατό και του ζητά τη βοήθεια της Ρωσίας για να απαλλαχθεί η Ευρώπη από τα οθωμανικά «τέρατα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τά τέρατα! Ένοχος ένοχον ποιεί;... και χάρηκε Δημήτρη μ'αυτό το γράμμα, το μεγάλο το αρχιτέρας ήτοι ο Τσάρος Πασών των Ρωσσιών;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αν χάρηκε λέει…! Σύμφωνα με τη διήγηση του Καποδίστρια στη Λουλού Τυρχάιμ, μόλις ο τσάρος διάβασε την επιστολή «πήδηξε από τη χαρά του και χειροκροτώντας είπε: μπράβο νεαρέ μου! ...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μωρέ είπε τέτοιο πράγμα ο αλήτης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Και ξεφώνισε μάλιστα: Αυτό το ονομάζω εγώ: Ό,τι πρέπει! ...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι αλλά οι πράξεις του δεν δείχνουν κάτι τέτοιο.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Το γράφει η Βαρώνη: Έπειτα από μια ώρα πήγε ο τσάρος στον Μέττερνιχ και δυο ώρες αργότερα διέταξε τον Καποδίστρια να γράψει στον Υψηλάντη [ στις 14 Μαρτίου] ένα κεραυνοβόλο γράμμα, όπου απεδοκίμαζε κατηγορηματικά τον Υψηλάντη και τον απειλούσε βαριά».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -»Φαίνεται» πως οι απειλές που

εκτόξευσε ο Μέττερνιχ για την αντίδραση της Αυστρίας και των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, σε περίπτωση που η Ρωσία βοηθούσε τους εξεγερμένους, «υποχρέωσαν» τον τσάρο όχι μόνο να κρατήσει ουδέτερη στάση αλλά και να προβεί σε επίσημη «αποκήρυξη» του Υψηλάντη και του κινήματος του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και το'ξερε ο φουκαράς ο Υψηλάντης αυτό, ότι ενδέχεται να πουληθή τόσο φτηνα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι φυσικά! Ο Υψηλάντης όταν παρέλαβε τη συνταγμένη από τον Καποδίστρια επιστολή «αποκήρυξής» του, αντίγραφο της οποίας είχε παραδώσει ο Στρογκάνοφ στο σουλτάνο, έμεινε εμβρόντητος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι εμβρόντητος! Θα πρέπει να αισθάνθηκε εντελώς μαλάκας!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανώς. Δεν πίστευε στα μάτια του όταν διάβαζε πως «Ο Αυτοκράτωρ ουδεμίαν, ούτε αμέσως ούτε εμμέσως παρέξει υμίν συνδρομήν, διότι, επαναλαμβάνομεν λέγοντες, ήθελεν είσθαι ανάξιον αυτού το υποσκάπτειν τα θεμέλια της τουρκικής αυτοκρατορίας δια επονειδίστου και εγκληματικής ενεργείας μυστικής εταιρείας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή, ούτε σκουπίδι να'ταν αυτός ο γελοίος ο Υψηλάντης… μια στημμένη ρώσσικη λεμονόκουπα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, ούτε σκατό. Από υποψήφιος ηγεμόνας της Ελλάδας ο Υψηλάντης αισθάνεται να μετατρέπεται με μιας σε αποδιοπομπαίο τράγο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι μαζώχας!… και δεν τους έχεσε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όντως. Μια βαθιά πίκρα προδοσίας τον πλημμυρίζει.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ και; Σε ποιόν ξομολογήθηκε την πίκρα του αυτή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι. Αυτή ακριβώς τη βαθιά πίκρα θα εκφράσει αργότερα σε επιστολή του προς την κυρία Ραζουμόφσκι, όταν μετά τη συντριβή των ονείρων του, της γράφει από την Αυστρία: «Εάν θέλετε να σας γράφω και να μου γράφετε, μη μεταχειρίζεστε πια το όνομα του φίλου [: Καποδίστρια].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ούτε ήθελε ν'ακούη το'νομα αυτού του πούστη!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, γράφει: Είναι μια λέξη που μου κάνει κακό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Η λέξη «Καποδίστριας»! Άς τον έλεγε Καπόσκατο, όπως τον λέω εγώ. Λέει άραγε και γιατί δεν θέλει ν'ακούη κάν το όνομα του φίλου του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Το γράφει: ‘Το ξέρετε πολύ καλά, ότι είχα ένα φίλο. Ε! λοιπόν, θα φρίξετε… μ' επρόδωσε!’.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άς τον αφίσουμε αυτόν τον καργιόλη Δημήτρη. Πές μου, ο Μέττερνιχ πώς το'φαγε αυτό το παραμύθι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μά δεν το'φαγε.… Όταν ο Μέττερνιχ έγραφε στις 21/12/1821 στον πρεσβευτή του στην Πετρούπολη, πως είχε «πάνω από είκοσι αποδείξεις ότι ο Καποδίστριας και ο Υψηλάντης ασχολούνται ήδη από το 1819 με τη μελλοντική εξέγερση» και πως «τώρα βέβαια ο ένας θα κατηγορεί τον άλλο, ότι δεν έμεινε πιστός στη συμφωνία», είχε εν μέρει δίκιο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σε τι είχε δίκαιο ο Μέττερνιχ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πού είχε δίκαιο;… Εν μέρει, γιατί ο

Υψηλάντης τήρησε όσα είχε συμφωνήσει να κάνει.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο Υψηλάντης ήταν τίμιος σκατάς

και συνεπής συνωμότης. Αναρωτιέμαι όμως γιατί να τον πουλήσουν τόσο φτηνά. Γιατί δεν του είχαν πεί το ενδεχόμενο…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πού τον απεκήρυξαν;… Το σημαντικό ερώτημα που τίθεται σχετικά με την «αποκήρυξη» είναι αν ο Αλέξανδρος Α΄ και ο Καποδίστριας πίστευαν ότι η Αυστρία και οι άλλες δυτικές δυνάμεις θα επέτρεπαν στη Ρωσία να υποστηρίξει μία εξέγερση που είχε σχεδιάσει εκείνη για να προχωρήσει σε διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά κι ο πιο κουτός θα το σκέφτονταν αυτό!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Αυτή τη σκέψη θα μπορούσαν να κάνουν αδαείς και αφελείς άνθρωποι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποιος ήταν εδώ ο χαζός του χωριού; Ο Καποδίστριας ή ο Τσάρος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά...… Ούτε όμως ο τσάρος, μήτε πολύ περισσότερο ο Καποδίστριας είχαν δείξει πως ήταν άνδρες με τέτοια χαρακτηριστικά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι, αλλά έτσι φαίνεται. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, καθόλου. Η εμπειρία και η

ευφυΐα τους ήταν δεδομένη.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τότε; Δεν είχαν μήπως

δεδομένη την αντίδραση του Μέττερνιχ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Δεδομένη άρα, περισσότερο

ή λιγότερο, θα πρέπει να είχαν και την αντίδραση του Μέττερνιχ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τότε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αν τα πράγματα έχουν έτσι,

προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιο ερώτημα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αναρωτήσου εσύ: Το σχέδιο που νόμιζε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης για «ρώσικο σχέδιο» ήταν ολόκληρο το σχέδιο ή μόνο ένα τμήμα του;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Θές να πής ότι ο Υψηλάντης ΔΕΝ ΤΑ ΗΞΕΡΕ όλα!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ορθώς. Και αν όχι ποιό ήταν το συνολικό σχέδιο των Αλεξάνδρου Α΄- Καποδίστρια για το '21;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιο ήταν; Δεν το'παμε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκουσε: Η ρώσικη στρατηγική

αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ελληνορθόδοξου [:γκραικο-αρβανίτικου] κράτους - προτεκτοράτου στο νότιο άκρο της βαλκανικής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ένα μεγάλο κράτος; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι όχι. Ενός μικρού, τεράστιας

όμως γεωπολιτικής σημασίας, μισοανεξάρτητου κράτους υποταγμένου στη ρώσικη πολιτική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Με ποια όρια ακριβώς; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γνωστό αυτό. Τα γεωγραφικά όρια

αυτού του κράτους τα περιγράφει επακριβώς ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στην απαντητική επιστολή του προς τον τσάρο [στα τέλη Μαρτίου 1821], μετά την αποκήρυξή του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα: Ο Υψηλάντης θεωρώντας

ότι, ως ελάχιστο για την έναρξη διαπραγματεύσεων με την Πύλη πρέπει «να ληφθεί η αυτονομία της Πελοποννήσου, όλης της Στερεάς και των Νήσων», όχι μόνο υπενθυμίζει στον τσάρο ότι είναι μέτοχος της ρώσικης πολιτικής αλλά ταυτόχρονα του ζητά να τον αφήσει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά ο Υψηλάντης είχε ήδη τον πρώτο ρόλο!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναί.… Ο ρόλος όμως του Υψηλάντη στο ρώσικο σχεδιασμό ήταν διαφορετικός από αυτόν που τον είχαν κάνει να πιστέψει πως είχε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τι στην οργή τέλος πάντων ήθελαν ο Τσάρος κι ο Καποδίστριας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτό που απασχολούσε τον τσάρο και τον Καποδίστρια ήταν απ' την αρχή να ξεσηκωθεί η

Ελλάδα, να κατορθώσει δηλαδή η Φιλική να εξεγείρει το Μοριά, τη Ρούμελη και τα νησιά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν ήθελαν οι έλληνες να ξεσηκωθούν έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Με τίποτα. Όλες ωστόσο οι ειδήσεις απ' την Ελλάδα οδηγούσαν στο ίδιο συμπέρασμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ότι η Ελλάδα δεν ήθελε να ξεσηκωθή κι αυτοί λύσσαξαν να την ξεσηκώσουν, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… Η Ελλάδα θα ξεσηκωνόταν μόνο αν πίστευε ότι η Ρωσία άρχισε τον πόλεμο κατά του σουλτάνου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αφού δεν άρχιζε η Ρωσσία τον πόλεμο, γιατί οι δικοί μας οι ηλίθιοι ξεσηκώθηκαν; Ακατανόητο αυτό!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πολύ σωστά. Ο Παπαφλέσσας που ήταν ο κύρια επιφορτισμένος από τα στελέχη της Φιλικής να εξεγείρει το Μοριά, αυτό ακριβώς το καθολικό αίτημα αντιμετώπισε: πρώτα η Ρωσία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά η Ρωσσία τά' ξυνε... Ξαναρωτώ, γιατί την πάτησαν οι δικοί μας οι ηλίθιοι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα.… Στη σύσκεψη των στελεχών της Φιλικής του Μοριά στη Βοστίτσα [Αίγιο] στα τέλη Ιανουαρίου 1821, ο Παπαφλέσσας βεβαίωσε σαν πληρεξούσιος του Υψηλάντη, ότι πίσω από το κίνημα βρίσκεται ο ίδιος ο τσάρος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άκου τον αλήτη πού «βεβαίωνε»! Και έτσι έπεισε τους βλαμμένους;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι φυσικά, όσο κι αν προσπάθησε… Όμως τα λόγια μόνο δεν έφταναν για να πείσουν τους αρχιερείς και τους προύχοντες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο τους! Φαντάζομαι όχι μόνο ότι αντέδρασαν, αλλά αν ήμουν εγώ ανάμεσά τους θα τον έβριζα άσχημα τον μπάσταρδο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ίδιο κάναν κι αυτοί…. «Είσαι απατεώνας και εξωλέστατος που οδηγεί το έθνος στην καταστροφή για να πλουτίσεις από τις αρπαγές», του απάντησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ειπώθηκαν αυτά τά λόγια;! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, και χειρότερα: «Τα λόγια σου

είναι άστατα, ιδιοτελή και σχεδόν μπερμπάντικα κι αν στηριχθούμε σ' αυτά παίρνουμε το έθνος στο λαιμό μας», συμπλήρωσε ο Ανδρέας Ζαίμης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο τους, μπράβο τους...ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κι αλλού. Κάθετα αντίθετους βρήκε

ο Παπαφλέσσας και τους Δεληγιανναίους στα Λαγκάδια. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι δηλαδή;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δές: «Τον είπομεν, γράφει ο

Καννέλος Δεληγιάννης, ότι ημείς με τους εδικούς σου λόγους και με του Υψηλάντη τα ονειροπολήματα και με τας ξηράς και ανυπάρκτους υποσχέσεις δεν είμεθα ανόητοι, μήτε απελπισμένοι να καταστρέψωμεν την πατρίδαν μας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο τους και πάλι! Πολύ περήφανος αισθάνομαι Δημήτρη… οι κακομοίρηδες τά φαντάστηκαν όλα. Να, αυτοί είναι αληθινοί, τίμιοι έλληνες Δημήτρη. Να μην πέφτουν στις παγίδες του κάθε βρωμερού.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συμφωνώ. Αυτό ακριβώς το κλίμα, που συνάντησε ο Παπαφλέσσας στο Μοριά ήταν ήδη γνωστό στον Τσάρο και τον Καποδίστρια και το έλαβαν σοβαρά υπόψη στο σχεδιασμό τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πήγαν οι ουτιδανοί να επαναλάβουν τα ορλωφικά...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Η Ρωσία δεν είχε σκοπό να επαναλάβει τα Ορλοφικά σε μια εποχή που είχε απέναντι της μια Ευρώπη σύμμαχο της Πύλης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι όχι; Δεν πήγαν να μας ξεσηκώσουν τζάμπα; Μεσυγχωρείς: με πληρωμή...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Απεναντίας. Η Ελλάδα θα ξεσηκωνόταν μόνο όταν έβλεπε πως η Ρωσία σήκωνε τα όπλα κατά των Οθωμανών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά δεν ήταν δυνατόν! χίλιες φορές το ίδιο λάθος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στο βαθμό που αυτό δεν ήταν δυνατόν να συμβεί, χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες διεθνείς προϋποθέσεις, η Ελλάδα έπρεπε να ξεσηκωθεί νομίζοντας ότι η Ρωσία σήκωνε τα όπλα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νομίζοντας; Κι όταν θα έβλεπαν την απάτη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όταν θα συνειδητοποιούσαν οι εξεγερμένοι στην Ελλάδα την αυταπάτη τους, θα ήταν πλέον αργά και τα χέρια τους βουτηγμένα στο αίμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αισχρό. Μέσα στην ίδια απάτη κι οι μπαταριές στην Ρουμανία.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Το κίνημα του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, ήταν μια εντυπωσιακή ρώσικη κίνηση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και πώς ακριβώς λειτούργησε; Τι πίστεψαν οι απατημένοι συμπατριώτες μας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι να πιστέψουν… Το γεγονός ότι η «ελληνική επανάσταση» κηρύχθηκε δίπλα στα ρωσικά σύνορα υπό τα όμματα σχεδόν του ρωσικού στρατού, ότι ηγείτο αυτής ο στρατηγός υπασπιστής του τσάρου, ότι οι ρώσοι αξιωματικοί διευκόλυναν με κάθε τρόπο τη διέλευση πάσης εθνότητας μισθοφόρων από τη Βεσσαραβία στις ηγεμονίες, ότι βρέθηκαν τόσα όπλα για να εξοπλιστούν 13.000 άνδρες [μαζί με αυτούς του Βλαντιμηρέσκου] και τόσα χρήματα για τη μισθοδοσία τους, έκανε όλο τον κόσμο να πιστέψει ότι το επόμενο βήμα ήταν η κήρυξη από τον τσάρο του πολέμου κατά της Πύλης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έτσι απατήθηκαν λοιπόν...… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι μόνον αυτοί. Αυτό ακριβώς

πίστεψε ο σουλτάνος και άρχισε να σκέφτεται την υπεράσπιση πια της πρωτεύουσας του, αυτό ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων που συνέχισε να αντιστέκεται με υψηλό ηθικό, αυτό και ο λαός στην Ελλάδα που ωθούμενος από τους Φιλικούς ξεσηκώθηκε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όλα αυτά τά πέτυχαν με την μαλακία του Υψηλάντη στην Ρουμανία!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Το κίνημα στις ηγεμονίες ήταν ένας θεαματικός αντιπερισπασμός της Ρωσίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι… από μπροστά Σαρακοστή κι από πίσω Πάσχα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς! Τη στιγμή που όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στη Μολδοβλαχία, η Φιλική είχε αθόρυβα βάλει φωτιά στην Ελλάδα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μα δεν μπόρεσαν ούτε τότε να μάθουν την βρωμιά πού έγινε, ότι η Ρωσσία κατεδίκασε την επανάσταση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα, μην ξεχνάς.… Η ταχύτητα μετάδοσης των ειδήσεων, το πόσο δηλαδή γρήγορα μπορούσες να μάθεις τα νέα την εποχή εκείνη, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για να καταλάβουμε τι ήξερε ο κόσμος κάθε στιγμή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι βέβαια… ο μοναδικός παράγοντας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σχεδόν. Ο άλλος παράγοντας ήταν ο απόλυτος σχεδόν αναλφαβητισμός που επικρατούσε στα Βαλκάνια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν μάθαινε δηλαδή ο κόσμος τις ειδήσεις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι ειδήσεις μες' στο λαό μεταδίδονταν προφορικά, αργά και διαστρεβλωμένα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από το Βουκουρέστι μέχρι την Πάτρα ένα έγγραφο χρειαζόταν περίπου 15 - 20 ημέρες για να φτάσει στον προορισμό του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καταλαβαίνω.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Υπελόγισε: Οι πολιτικά

ενδιαφερόμενοι εγγράμματοι στο Μοριά, ανεξαρτήτως στρατοπέδου, έμαθαν επομένως μεταξύ 9 και 14 Μαρτίου, ότι ο Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι η αποκήρυξή του; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κι αυτή, υπελόγισε: Η αποκήρυξη

του Υψηλάντη από τον Τσάρο γίνεται γνωστή στη Μολδαβία στις 28 Μαρτίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι πότε φτάνουν τά νέα στην Ελλάδα...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μετά από έναν μήνα και βάλε… Οι εγγράμματοι ενδιαφερόμενοι στο Μοριά θα μπορούσαν να την πληροφορηθούν από τα μέσα Απριλίου και έπειτα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι τότε είναι αργά, έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Τότε όμως είναι πλέον αργά:

Μοριάς, Ρούμελη και νησιά έχουν ξεσηκωθεί σχεδόν στο σύνολο τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φονιάδες, ηλίθιοι φονιάδες, αυτοκτονημένα ξερατά. Ούτε νιάνιαρα πού παρασύρθηκαν από παιδεραστές με γλυφιτζούρια…!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι και το άλλο...… Πέρα από αυτό, η Φιλική είχε στήσει στην Ελλάδα ένα φοβερό μηχανισμό παραπληροφόρησης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ναι, θα'θελα να μάθαινα για παράδειγμα τι σκατά χολεριασμένα τρώγαν οι παπούδες μας τότε απ' τους ρωσσορουφιάνους «εθνικούς» μας ήρωες!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ιδού ορισμένα παραδείγματα: Σύμφωνα με τον Φραντζή στις 21 Μαρτίου ο Παπαφλέσσας ανακοινώνει ότι «εγέμισε η Μάνη και το Μαραθονήσι από καράβια» [:ρώσικα], στις δε 25 Μαρτίου ότι «πυρπολείται ο σουλτανικός στόλος, ότι δίδεται πυρ εις όλην την Κωνσταντινούπολιν, ότι φονεύεται ο σουλτάνος»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ τι μού λές! Ο ΑΛΗΤΗΣ!!! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να κι άλλο: Ένας διαδοσίας,

σύμφωνα πάντα με το Φραντζή, «πληροφορεί» με ενθουσιασμό στους εξεγερμένους της Αρκαδιάς [Κυπαρισσίας], στα τέλη Μαρτίου, ότι είδε με τα μάτια του στην Καλαμάτα να αράζουν 80 καράβια [: ρώσικα] με 20.000 άνδρες οι οποίοι ξεφόρτωσαν και γέμισαν τέσσερα σπίτια άρματα και κανόνια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Στον κώλο του ο πούστης.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου κι άλλο: Ο Βάμβας

αναγγέλλει τον Ιούλιο στους Κουντουριωταίους: «πρέπει να μάθετε ότι η Ρωσία εκήρυξε τον πόλεμο κατά του τυράννου και ότι συμμαχεί με ημάς...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι το τρών ωμό αυτό; Δεν ζητούνε επιβεβαίωση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ζητούν και τους δίνει...… Ο κύριος Μυλωνάς, ο ρώσος κόνσουλας της Χίου, μας έφερε την χαροποιάν ταύτην αγγελίαν»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο ψεύτης του ψεύτη!… Ήξεραν τι κακό έκαναν όλοι αυτοί οι ουτιδανοί…;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου κι άλλα: Ο Φιλήμονας γράφει πως ο Γ. Βαρνακιώτης λέει στους Ρουμελιώτες πως «ο αρχηγός του Γένους μας πρίγκιψ Υψηλάντης κυρίευσε την Αδριανέ [:Αδριανούπολη] με το πυρ και τη μάχαιραν, και εντός ολίγου εμβαίνει και εις αυτήν την Κωνσταντινούπολιν»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι έκανε λέει; Φτάνει ο αρχιξεφτίλας στην Πόλη; Γι'αυτόν θα γράφτηκε το από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όντως γελοίο.… Και ο Βαρνακιώτης τα λέει αυτά όταν ο Υψηλάντης είναι ήδη αιχμάλωτος των Αυστριακών στο φρούριο του Μούγκατς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ' μου σε παρακαλώ: τέτοιες μαλακίες έλεγε κι ο Κωλοκοτρώνης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τέτοιες και χειρότερες. Ο Κολοκοτρώνης στην Αλωνίσταινα «πληροφορεί» στους άντρες του πως «οι Ρούσσοι επήρανε την Ενδρενέ [: Αδριανούπολη] και έως τώρα θα επήρανε και την Πόλιν και μας στέλνουν αρχηγόν εδώ με χρήματα, με μπαγιονέτες δέκα χιλιάδων και με πολεμοφόδια και όπλα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ'το σ'αυτούς πού τον έχουν εθνικό ήρωα. Ούτε για εθνικό βοθρατζή… ούτε για εθνικό σκατό δεν του πάει... Υπάρχει τίποτα χειρότερο απ' αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Ίσως... Ο Αλ. Κριεζής διηγείται πώς έμαθαν την «πτώση» της Πόλης: «Αγροικούμεν έξω εις το Τρίκερι πυροβολισμούς και κανονιοβολισμούς...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά τι άκουγε ο καργιόλης; Τά βογγητά της μάννας του πού την ξεκόλωνε ο γείτονας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σώπα κι άκου τι λέει: Στέλλω άνθρωπόν μου έξω με τη λέμβον να ιδή τι τρέχει και επέστρεψεν ευθύς και φωνάζει: «Τα συχαρίκια!»...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δίναν και συγχαρήκια τά καθήκια έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, άκου: Ανέβη εις το κατάστρωμα και μοι λέγει ότι ήλθε γράμμα από το [Άγιον] Όρος γράφοντας ότι εις τας 2 Μαΐου επάρθη η Κωνσταντινούπολις!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αλήτες!... έτσι φάγανε τον κοσμάκη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Ηρχίσαμεν και εκανοβολήσαμεν και ημείς περίπου 30 κανόνια, εκαθήσαμεν εις την τράπεζαν, εφάγαμεν ευθυμούντες και ήμεθα όλοι χαρές».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Χαρές! Και τους πήρε ο Χάρος τους ηλίθιους… άρα, η αποκήρυξη του Υψηλάντη ήταν μια τρύπα στο νερό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Η «αποκήρυξη» επομένως του Υψηλάντη, σε τίποτα δεν επηρέασε την πορεία της εξέγερσης στην Ελλάδα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά… δεν κωλυσιέργησε την τουρκική απάντηση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Ο αντιπερισπασμός της Μολδοβλαχίας εξανάγκασε τα οθωμανικά στρατεύματα να μάχονται εκεί έως τα τέλη Αυγούστου, αντί να κατέλθουν στο νότο για να αντιμετωπίσουν τους ξεσηκωμένους στο νότο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αν το δεχτούμε αυτό, τότε το πούλημα του Υψηλάντη έγινε στην ψύχρα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανώς. Η «αποκήρυξη» του Υψηλάντη δεν ήταν τακτικός ελιγμός αλλά μια προσχεδιασμένη κίνηση ματ της ρώσικης διπλωματίας στη διεθνή σκακιέρα, η οποία απενοχοποίησε με θεαματικό τρόπο τη Ρωσία σχετικά με την κατηγορία της άμεσης εμπλοκής της στα γεγονότα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Βρέ τι σού κάνει το πούλημα ενός βλάκα ρέ παιδί!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι. Ενώ η Ρωσία είχε πετύχει το στόχο της, την εξέγερση στην Ελλάδα, η δύση αγαλλίαζε για την «αποκήρυξη» του Υψηλάντη και συνέχιζε το μακάριο ύπνο της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νόμιζα κι εγώ ότι ο Μέττερνιχ ήταν γάτα -όπως λένε-, μάλλον βοϊδάμαξα τραβούσε ο κόπανος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι μάλλον; Σίγουρα…! Τη στιγμή που ο τσάρος και ο Καποδίστριας είχανε ρίξει στάχτη στα μάτια όλης της Ευρώπης, ο Μέττερνιχ, ο πατριάρχης της δυτικής διπλωματίας, πιστεύοντας πως εξανάγκασε τον Αλέξανδρο Α΄ να αποκηρύξει τον Υψηλάντη, έγραφε τυφλωμένος στο ημερολόγιο του: «Ο Αλέξανδρος είναι πιότερο παιδί απ' όλα τα παιδιά του κόσμου...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λέει αυτό το πράμμα ο βλάξ; Και για τον Καπόσκατο, λέει τίποτα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι άκου: Όσο για τον Καποδίστρια είναι πια νεκρός...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παιδί ο ένας, νεκρός ο άλλος κι ο Μέττερνιχ βλάκας μεγάλος!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Γράφει επί λέξει: Δε φοβάμαι τους νεκρούς ούτε τα φαντάσματα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και… αν θυμάμαι καλά, ο Μέττερνιχ δεν είχε ζητήσει την αποκήρυξη του Υψηλάντη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, όμως… Απαιτώντας την «αποκήρυξη», ο Μέττερνιχ κατάπινε το ρώσικο δόλωμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ένα παιδί μαζί μ' έναν νεκρό… τον ξεγέλασαν!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ορθώς. Το «μικρότερο παιδί του κόσμου» είχε θριαμβευτικά εξαπατήσει το «σοφό» γέροντα διπλωμάτη, ο δε «νεκρός» Καποδίστριας ήταν ήδη υποψήφιος κυβερνήτης του προσχεδιασμένου και ήδη εκκολαπτόμενου «ελληνικού κράτους».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο μαλάκας ο Υψηλάντης; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Υψηλάντης, οδηγούμενος εν

αγνοία του, σε μία προαποφασισμένη και αναπόφευκτη

για την ευόδωση της ρώσικης πολιτικής θυσία, είχε προσφέρει τη μέγιστη υπηρεσία στον τσάρο και τον Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έτσι τελειώνει ο πρώτος πετυχημένος γύρος της ρώσσικης ρουφχιανιάς ενάντια στην Ρωμηοσύνη Δημήτρη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Η ρώσικη διπλωματία περνούσε τώρα στο δεύτερο σκέλος του σχεδίου της για το '21.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έχεις κουράγιο να συνεχίσουμε να το δούμε κι αυτό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ξέρεις... Ποιο ήταν αυτό; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο

συγκεκριμμένο σχέδιο… ίσως μπορώ να υποθέσω. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μην υποθέτεις. Το υπονοεί ο

Καποδίστριας σε δύο επιστολές του.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιες επιστολές; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η πρώτη απευθύνεται προς την

Ρωξάνδρα Έντλινγκ, στις 26 Μαρτίου 1820, δώδεκα

μόλις μέρες μετά την επίσημη «αποκήρυξη»: «Εμείς δεν επιδοκιμάζουμε το γεγονός της επαναστάσεως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τηρήσουμε λιγότερο την αυστηρή ουδετερότητα, εκτός αν χρειαστεί η ψυχική παρέμβαση της Ρωσίας για να προστατεύσουμε τους Έλληνες από την εκδίκηση των Τούρκων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ά,… κρατάει πισινή για μελλοντική εμπλοκή της Ρωσσίας… και η άλλη επιστολή πού λές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η δεύτερη επιστολή προς τον απόλυτα έμπιστό του μητροπολίτη Ιγνάτιο, στις 17 Ιουλίου, είναι περισσότερο αποκαλυπτική: «η επέμβαση της Ρωσίας θα γίνει όχι για να υποστηρίξει τους έλληνες επαναστάτες, αλλά για ν' αναγκάσει την Πύλη να σταματήσει τις ασυμβίβαστες με την ειρήνη αναταραχές που δημιουργεί με τις καταστροφές και τους φόνους σε βάρος των χριστιανών».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καθαρά δείχνει ότι η Ρωσσία δεν ήταν και τόσο «ουδέτερη».…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η Ρωσία δεν είχε σκοπό να το παίξει «ουδέτερη» περισσότερο από ότι χρειαζόταν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι πάει να πή αυτό; Τι άλλο ήταν ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έ λοιπόν... Και αυτό που χρειαζόταν ήταν να αρχίσουν οι σφαγές των χριστιανών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι σφαγές χριστιανών; Από ποιους; Πόσες σφαγές; Έτσι κάποιες σφαγές να πούμε για αφορμή επέμβασης της Ρωσσίας;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι.… Περιορισμένες σφαγές θα της επέτρεπαν μια περιορισμένη διπλωματική αντιοθωμανική αντεπίθεση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή επιθυμούσε Η ΡΩΣΣΙΑ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ΣΦΑΓΕΣ ελλήνων;!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά!… Γενικευμένες σφαγές θα της άνοιγαν το δρόμο για να περάσει στο επιθυμητό: από την κριτική των λόγων στην κριτική των όπλων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ήταν αυτό το ρώσσικο σχέδιο; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Σύμφωνα με το ρώσικο σχέδιο

έπρεπε η κοινή γνώμη της Δύσης να πιέσει τις

ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να παρέμβουν υπέρ των εξεγερμένων χριστιανών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έπρεπε να τρέξη άφθονο αίμα χριστιανών! Για να συγκινηθούν οι μπάσταρδοι της Ευρώπης...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Και αυτή η κοινή γνώμη θα έπραττε τούτο μόνο στο βαθμό που βρισκόταν μπροστά σε γενικευμένες σφαγές του χριστιανικού πληθυσμού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι τούρκοι, βάρβαροι απ' την φύτρα τους θα'παιζαν καλά τον ρόλο του σφάχτη έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το αντίθετο! Ο σουλτάνος Μαχμούντ Β΄ ήταν ωστόσο ευφυής πολιτικός και δύσκολα θα διολίσθαινε σε πολιτικές γενοκτονίας κατά των χριστιανών υπηκόων του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ τότε; Πώς θα γίνονταν οι ΣΦΑΓΕΣ χριστιανών;;;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά.… Έπρεπε λοιπόν να εξαναγκαστεί να ανεχθεί μια λογική αντιποίνων, μια εκδίκηση αίματος εις βάρος των χριστιανών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Να εξαναγκαστή ο Σουλτάνος να σφάξη χριστιανούς μπόλικους επειδή… οι χριστιανοί σφάζαν μουσουλμάνους τουλουμηδόν;!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν το πρόγραμμα των εξεγερμένων ήταν η εξόντωση των μουσουλμάνων της Ελλάδας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αυτό ήταν; Εξόντωση μουσουλμάνων για να εξοντωθούν μετά οι χριστιανοί! Μπράβο ρώσσοι πούστηδες… καλά να πάθετε και η θεία τιμωρία επέτρεψε τους εβραιομπολσεβίκους να σας γαμήσουν το κέρατο ογδόντα χρόνια. Καλά σας βόλεψε κι ο Χίτλερ κι ο καπιταλισμός σήμερα καλά σας έκανε όλους σας γύφτους. Άϊ σιχτίρ ντέ!… αλήθεια Δημήτρη τέτοιο σχέδιο ούτε τά πιο αιμοχαρή ζώα δεν θα σκέφτονταν!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Κι αυτό ακριβώς ήταν το πρόγραμμά τους, όπως σύντομα φάνηκε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώς φάνηκε, από τι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Είναι φανερό: Η γενοκτονία των

μουσουλμάνων θα οδηγούσε στην ισλαμική απάντηση, στη γενοκτονία των χριστιανών, που θα επέτρεπε στο ρώσικο στρατό να προχωρήσει σε ιερό πόλεμο εναντίον της Πύλης με τις ευλογίες της χριστιανικής Δύσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αν και λίγο πολύ από δώ και πέρα τά γνωρίζω καλά, σε παρακαλώ να μού τά διηγηθής κι εσύ. Έτσι, για να τά δημοσιεύσω κάποτε, να δούν όλοι οι τίμιοι άνθρωποι πιανών μπάσταρδων απόγονοι είμαστε.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κύττα: Οι πρώτες σφαγές του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Ελλάδα οδηγούν αναπόφευκτα στα πρώτα αντίποινα, σε σφαγιασμό Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, όχι μόνο επωνύμων και υπόπτων συμμετοχής στην εξέγερση, όπως του πατριάρχη Γρηγόριου Ε΄ και ορισμένων αρχόντων Φαναριωτών, αλλά και πολλών ανωνύμων αθώων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οι αθώοι την πληρώνουν σ'αυτές τις σκατοδουλιές...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Και τότε η Ρωσία, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, δείχνει το πραγματικό πρόσωπό της.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πότε συμβαίνει αυτό δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από την εισβολή του Υψηλάντη στη

Μολδοβλαχία, πέρασαν 67 μέρες μέχρι να επιτρέψει ο τσάρος στα οθωμανικά στρατεύματα να εισέλθουν σε αυτές.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αλλά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Χρειάστηκαν όμως μόνο 63 μέρες από την αποκήρυξη του Υψηλάντη και 47 μέρες από την είσοδο των Οθωμανών στις ηγεμονίες, για να συντάξει ο Καποδίστριας, εκμεταλλευόμενος τα πρώτα κατά των Ρωμιών αντιποίνα, τελεσίγραφο προς το σουλτάνο, με το οποίο ουσιαστικά βάπτιζε τους στασιαστές «επαναστάτες» και δήλωνε πως η Ρωσία «συμφώνως με όλον τον χριστιανισμόν» δεν θα εγκατέλειπε στην εκδίκηση του τυφλού ισλαμικού φανατισμού «τους κατά θρησκείαν αδελφούς αυτής».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω της υποκρισίας κέρατο βερνικωμένο! Τελεσίγραφο έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι.… Το τελεσίγραφο επιδίδει στην Πύλη ο ρώσος πρεσβευτής Στρογκάνοφ, για την τότε συμπεριφορά του οποίου, ο οθωμανός υπουργός των Εξωτερικών Ρεϊζ Εφέντης έλεγε χαρακτηριστικά

πως «αν αποφασίζαμε να συρθούμε ως το Μπουγιουκντερέ [εκεί που βρισκόταν η ρώσικη πρεσβεία] για να ζητήσουμε συγγνώμη, ο Στρογκάνοφ θα απαιτήσει να πάμε με τα χέρια κάτω και τα πόδια πάνω».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έδινε κάποια προθεσμία αυτό το τηλεσίγραφο ή απαιτούσε κάτι άμεσα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι, έδινε. Το τελεσίγραφο όριζε οκταήμερη προθεσμία στο σουλτάνο για να συμμορφωθεί με τις ρώσικες αξιώσεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι απάντησε σ' αυτό ο Σουλτάνος; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Όμως...… Η απάντηση του

σουλτάνου δεν παρελήφθη από το Στρογκάνοφ γιατί καθυστέρησε μία μέρα να επιδοθεί.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έφυγε ο ρώσσος πρεσβευτής; Πότε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στις 14 Ιουλίου ο Στρογκάνοφ μαζί με όλο το προσωπικό της ρώσικης πρεσβείας αναχωρεί με πλοίο από την Κωνσταντινούπολη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είχαμε πόλεμο λοιπόν, αφού φεύγει ο πρεσβευτής; Τι συνέπειες είχε η αποχώρησή του;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνέπειες;… Οι ρωσο-τουρκικές διπλωματικές σχέσεις διακόπτονται και ο τσάρος ενισχύει τη ρώσικη στρατιά της Βεσσαραβίας, ανεβάζοντας τον αριθμό των ενόπλων στους 180.000 άντρες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο αριθμός αυτός προκάλεσε δέος στους τούρκους έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Προφανώς. Το ρώσικο δέος πρόβαλε τώρα στις πραγματικές διαστάσεις του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Να δούμε λοιπόν κάτι άλλο Δημήτρη. Έμαθα πρόσφατα γιά μια μελέτη σου με τον περίεργο τίτλο, «Το πρόγραμμα του '21: η γενοκτονία των μουσουλμάνων». Έχεις γράψει κάτι τέτοιο έ; Θα ήθελα να συζητήσουμε λοιπόν γι'αυτό. Έχω συγκινηθεί πολύ με τις σφαγές, τις προγραμματισμένες σφαγές χριστιανών αλλά και μουσουλμάνων. Υπάρχει κι ένα σχετικό τραγούδι για ξεκλήρισμα των τούρκων, το γνωρίζεις;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι… «Τούρκος μη μείνει στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο» δημοτικό τραγούδι της εποχής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λοιπόν; Αυτό δεν είναι απλώς ένα τραγούδι αλλά ΤΟ ΡΩΣΣΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα… Το '21 που σχεδιάστηκε από τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και το ρώσο υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Καποδίστρια, πρoέβλεπε στο πρώτο μέρος της εξέγερσης τη μαζική εξόντωση των τούρκων και αλβανών μουσουλμάνων της Ελλάδας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τόσο ωμά! Τι διεστραμμένα καθήκια το σκέφτηκαν αυτό! …

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, το σχεδίασαν. Μόνο μια τέτοια μαζική σφαγή θα ωθούσε αντανακλαστικά το μουσουλμανικό λαό της Αυτοκρατορίας να προβεί σε

αιματηρές πράξεις αντεκδίκησης κατά ενόχων και αθώων ορθοδόξων Ρωμιών και Αρβανιτών αδιακρίτως.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μουσουλμανική αντεκδίκηση και χριστιανική αντεκδίκηση; …

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Και αυτή η ισλαμική αντεκδίκηση ήταν ο ικανός και αναγκαίος όρος για την ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπέρ των σφαγιασθέντων χριστιανών και τη συγκρότηση ενός φιλελληνικού κινήματος που θα εξανάγκαζε τις δυτικές κυβερνήσεις να νομιμοποιήσουν τους εξεγερμένους, χαρακτηρίζοντάς τους επαναστάτες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ωστόσο, οι ρωμηοί θα πλήρωναν ακριβά αυτές τις μαλακίες...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Δίχως άλλο. Αυτός ο «επαναστατημένος» χριστιανικός λαός, και μάλιστα ο «απόγονος λαός των αρχαίων Ελλήνων» [όπως η ρομαντική ευρωπαϊκή διανόηση έβλεπε εξ αποστάσεως μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της τους εξεγερμένους], ο λαός που οι διακηρύξεις του συγκινούσαν τα προοδευτικά πνεύματα της εποχής για τα δημοκρατικά ιδεώδη τους [ιδεώδη που κανείς από τους εξεγερμένους δεν καταλάβαινε, εκτός από τους

ελαχίστους Φιλικούς συντάκτες αυτών των διακηρύξεων που και αυτοί γνώριζαν μόνο την προπαγανδιστική δύναμη της λέξης «δημοκρατία» και των παραγώγων της], θα βρισκόταν σύντομα αντιμέτωπος με υπέρτερες στρατιωτικές δυνάμεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όλα αυτά τά εγκλήματα έγιναν με όργανο τους Φιλικούς!...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Οι Φιλικοί εφαρμόζοντας το ρώσικο σχέδιο της ολοκληρωτικής γενοκτονίας των μουσουλμάνων ενοχοποιούσαν συνολικά το χριστιανικό πληθυσμό της Ελλάδας και τον εξέθεταν στην αναμενόμενη ισλαμική αντεκδίκηση αίματος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι εδώ ολοκληρώνονταν το ρώσσικο σχέδιο έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Αυτό ήταν το προτελευταίο μέρος του ρώσικου σχεδίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο κύβος ερρίφθη, πού λένε.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Από εκείνη τη στιγμή και μετά

ο χρόνος θα δούλευε για το μεγάλο ρώσο ορθόδοξο αδελφό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι ευρωπαίοι;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξαναγκασμένες από τους λαούς τους θα απέσυραν την υποστήριξή τους προς την Πύλη και θα επέτρεπαν στα ρώσικα όπλα να ακρωτηριάσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι έγινε λοιπόν τελικά αυτή η γενοκτονία των μουσουλμάνων;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η γενοκτονία των μουσουλμάνων, κάτω από την καθοδήγηση των Φιλικών, υπήρξε συστηματική και απόλυτη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παρακαλώ να την δούμε πιο αναλυτικά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως θές. Άς την παρακολουθήσουμε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λοιπόν, πού και πώς γίνονται οι πρώτες σφαγές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι πρώτες σφαγές πραγματοποιούνται στη Μολδοβλαχία, υπό την καθοδήγηση του Αλέξανδρου Υψηλάντη, και αποτελούν το προοίμιο των όσων θα ακολουθήσουν στην Ελλάδα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιος απ' τους φονιάδες της Φιλικής πρωτοστατεί εκεί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πρωταγωνιστής στο μακελειό βρίσκεται ο Φιλικός οπλαρχηγός Βασίλης Καραβιάς, αρχηγός ως τότε της χωροφυλακής στο Γαλάτσι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπάτσος του κερατά, μαθημένος… νεκρόφιλος φονιάς αμάχων έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά… Στις 21 Φεβρουαρίου, παραμονή της εισόδου του Υψηλάντη στις ηγεμονίες, ο Καραβιάς σφάζει με τους μισθοφόρους του την οθωμανική φρουρά και όλους τους άμαχους τούρκους εμπόρους και ναυτικούς που βρίσκονται στο Γαλάτσι και πλιατσικολογεί τα εμπορικά τουρκικά καταστήματα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι, ξεκωλώθηκε ο τσόγλανος στο σφάξιμο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Λίγες μέρες αργότερα παρουσία του ίδιου του Υψηλάντη ο Καραβιάς διατάζει τη σφαγή της εκεί οθωμανικής φρουράς που είχε παραδοθεί και όλων των τούρκων εμπόρων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι αυτοί οι ξεφτίλες σφαγείς αθώων και αμάχων είναι οι ήρωές μας έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια. Ο Υψηλάντης γνωστοποιεί τις προθέσεις του, χαρακτηρίζοντας με προκήρυξη τις σφαγές των αιχμαλώτων στρατιωτών και των αμάχων εμπόρων και το πλιάτσικο της περιουσίας τους, ως «ηρωικά κατορθώματα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τέτοια πού σύντομα θα συμβούν και στην Πελλοπόνησο;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σωστά. Η εξέγερση στο Μοριά αρχίζει από τα Καλάβρυτα στις 21 Μαρτίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πές μου σε παρακαλώ ποιοι είναι οι χασάπηδες εδώ.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στα Καλάβρυτα; Πρωτοστατούν οι Φιλικοί Σωτήρης Χαραλάμπης, Ασημάκης Φωτήλας, Βασίλης Πετμεζάς, Σωτήρης Θεοχαρόπουλος και Νίκος Σολιώτης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πόσοι είναι οι τούρκοι πού μακελλεύονται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πόσοι; Οι τριακόσιοι περίπου τούρκοι κάτοικοι της κωμόπολης μετά από μικρή αντίσταση παραδίδονται με συνθήκη η οποία αμέσως καταπατάται από τους νικητές.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σφάχτηκαν οι πάντες; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι… Οι άντρες αιχμάλωτοι

σφαγιάζονται και τα γυναικόπαιδα γίνονται δούλοι στα σπίτια των ισχυρότερων Ρωμιών της περιοχής, σύμφωνα με τη μαρτυρία του γάλλου αξιωματικού Μαξίμ Ρεϊμπό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μετά; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ακολουθεί η Πάτρα στις 23

Μαρτίου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ποιοι Φιλικοί φονιάδες

πρωτοστατούν εδώ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Επικεφαλής βρίσκονται οι Φιλικοί

Παλαιών Πατρών Γερμανός, Ιωάννης Βλασσόπουλος [ρώσος πρόξενος], Ανδρέας Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος και Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι μουσουλμάνοι τι κάνουν, δεν αντιστέκονται;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Οι μουσουλμάνοι κλείνονται στο κάστρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γλύτωσαν; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι όχι φυσικά. Ο γάλλος πρόξενος

Χ. Πουκεβίλ γράφει στο ημερολόγιο του: «Δεν πίστευα πως θα ξαναδώ το φως ύστερα από αυτή την τρομερή νύχτα...…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το λέει: Κραυγές ασυνάρτητες, μια

πόλη είκοσι χιλιάδων κατοίκων χάνεται…...ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πώς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το λέει: Οι Έλληνες πυρπολούν τη μουσουλμανική συνοικία...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι άλλο λέει; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λέει: Οι δρόμοι γεμάτοι πτώματα... ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απαίσια σκηνή! Κανείς δεν

εμποδίζει τους φονιάδες;…Ούτε ο δεσπότης; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει ο Πουκεβίλ: Ο

αρχιεπίσκοπος Γερμανός φορτώθηκε μεγάλη ευθύνη...…ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κατάλαβα… μια γενική σφαγή! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι γράφει: Οι Έλληνες φθάνουν

από τα χωριά κραυγάζοντας «θάνατος στους Τούρκους»...…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι άλλο; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει: Η σημαία του Σταυρού

κυματίζει πάνω στα τζαμιά. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μικρό αυτό το κακό… μάλλον

καλό είναι αυτό… τι άλλο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει: Οι παπάδες βαπτίζουν πολλά τουρκόπουλα...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! ευτυχώς βρέθηκαν αυτοί οι συνάδελφοι να σώσουν κάποια απ' αυτά τά καημένα.… Ο Θεός να τους ελεήση γιατί έστω μ'αυτό τον τρόπο τά γλύτωσαν από βέβαιο θάνατο κι απ' άλλα χειρότερα... τι άλλο γράφει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ότι... Μπαίνουν στην πόλη οι προεστοί της Βοστίτσας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Γράφει: Μπροστά πηγαίνουν

άνθρωποί τους που έχουν μπηγμένα επάνω σε κοντάρια πέντε τουρκικά κεφάλια «.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μά μήπως είναι υπερβολές όλα αυτά; Τά επιβεβαιώνει και κάποιος άλλος;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αμέ. Ο πρόξενος της Σουηδίας στην Πάτρα και μέλος της Φιλικής Λουδοβίκος Στράνης, σημειώνει σε επιστολή του [26/3] προς τον σουηδό

πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη: « Όλα σχεδόν τα τούρκικα σπίτια καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν. Πυρπολήθηκαν επίσης πολλά».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι ναι. Τα ίδια παρατηρεί και ο

άγγλος πρόξενος Φίλιπ Γκριν: «Στην πόλη επικρατούσε σύγχυση και λεηλασία, τα σπίτια των Τούρκων ανοίχτηκαν και λεηλατήθηκαν. Τα τζαμιά πυρπολήθηκαν ή γκρεμίστηκαν».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πολύ ωραία! Τά ίδια έγιναν κι αλλού;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Στις 23 Μαρτίου μπαίνουν στην Καλαμάτα οι εξεγερμένοι με αρχηγούς τους Φιλικούς Θόδωρο Κολοκοτρώνη, Αναγνώστη Παπαγεωργίου [Αναγνωσταρά], Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και Νικήτα Τουρκολέκα [που σύντομα λαμβάνει τα παρατσούκλια Νικηταράς ο τουρκοφάγος ή Νικηταρού].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Νικηταρού; Πρόκειται για ντιγκιντάγκ έ; Δεν πάει στο διάβολο ο πούστης. Πές μου τι γίνεται στην Καλαμάτα.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Θα σού πώ: Οι τούρκοι κάτοικοι παραδίδονται παίρνοντας όρκους προστασίας της ζωής και της τιμής τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! δέν τους σεβάστηκαν υποθέτω, σωστά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πολύ «σωστά»… Οι αιχμάλωτοι μοιράζονται δούλοι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μπράβο ελευθερωτές μπάσταρδοι έλληνες πλιατσικολόγοι δουλέμποροι!… Δημήτρη, ντρέπομαι πού είμαι έλληνας… αλλά έσωσαν την ζωή τους τουλάχιστον έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεεεεεέβαια! Τους περισσότερους από αυτούς, με εξαίρεση τα όμορφα κορίτσια, σύντομα τους «έφαγε το σκοτάδι», σύμφωνα με την έκφραση του Φιλικού Αμβρόσιου Φραντζή.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άστα άστα, πές μου για άλλα μέρη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στις 24 Μαρτίου ο αρματολός και μέλος της Φιλικής Ξηροδημήτρης Πανουργιάς μαζί με τον ξάδελφό του οπλαρχηγό Γιάννη Γκούρα ηγούνται επίθεσης στα Σάλωνα [Άμφισσα].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Είχε τούρκους εκεί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Οι μουσουλμάνοι

κάτοικοι, μαζί με εκείνους που έχουν περάσει στα Σάλωνα από τη Βοστίτσα, κλείνονται στο κάστρο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι όπως παντού, παρεδόθησαν εν τέλει, έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι πολιορκημένοι παραδίδονται με όρους, λόγω δίψας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ούτε εδώ έγιναν σεβαστοί οι όροι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ούτε. Οι περισσότεροι από αυτούς

σφάζονται. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν γλύτωσε κανείς; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όσοι γλίτωσαν γίνονται δούλοι.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δούλοι. Ωραίος στόχος

«απελευθερωτών»: να κάνουν δούλους! Σ' άλλες πόλεις συμβαίνει το ίδιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Τη Λιβαδειά κτυπά ο αρματολός Φιλικός Θανάσης Διάκος στις 30 Μαρτίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποια ήταν εδώ η τύχη των μουσουλμάνων;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τούρκοι και Αλβανοί μουσουλμάνοι καταφεύγουν στο κάστρο και αμύνονται μέχρι τις 25 Απριλίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μετά παρεδόθησαν κι αυτοί έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Παραδίδονται και σφάζονται όλοι χωρίς διάκριση.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πέσ' μου για το Μεσολόγγι Δημήτρη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το Μεσολόγγι πέφτει την 1η Ιουνίου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι εδώ σφαγές; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς. Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι

του σφάζονται ή μοιράζονται δούλοι.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τι άλλο ακολουθεί μετά; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ακολουθεί το Βραχώρι [Αγρίνιο]

στις 9 Ιουνίου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έχουμε κι εδώ μακελλειό

φαντάζομαι. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όπως το λές! Εδώ μακελεύονται

500 μουσουλμανικές οικογένειες που είχαν παραδώσει με συνθήκη τα όπλα και το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης [200 κάτοικοι].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αλλού; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Την ίδια τύχη έχουν και οι

μουσουλμάνοι στο Ζαπάντι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σφάχτες του κερατά! Τι άνθρωποι είναι αυτοί Δημήτρη; Περιέγραψέ μου τον βίο και την πολιτεία ενός απ' αυτούς τους αλήτες, μπάς και καταλάβω, όποιον θές.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όποιον να'ναι; Μάλιστα. Πρωταγωνιστής στις σφαγές στη δυτική Ρούμελη ήταν ο αρματολός Γιωργάκης Νικολού ή Βαρνακιώτης ο οποίος αργότερα προσέφερε τις υπηρεσίες του στους Οθωμανούς κατά των εξεγερμένων συμπατριωτών του και τελικά ξαναπέρασε στο ελληνικό στρατόπεδο μετά την έλευση του Καποδίστρια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φτάνει. Άστο το τσογλάνι. Πές μου, έγιναν αλήθεια όλα αυτά; Δεν θέλω να το πιστέψω!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου τότε: Ο κορυφαίος ιστορικός του '21 Τζορτζ Φίνλεϋ, γράφει για τις σφαγές των πρώτων ημερών στη Ρούμελη: «Σε όλη την έκταση, από το ακρωτήριο Σούνιο ως την κοιλάδα του Σπερχειού, οι μουσουλμανικές οικογένειες, σε εκατοντάδες χωριά, εξοντώθηκαν και τα πτώματά τους - ανδρών, γυναικών και παιδιών - πετάχτηκαν σε κάποιο σπίτι, στην άκρη του χωριού, που του έβαλαν φωτιά».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και τους άφισαν έτσι άταφους!; Γιατί;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το λέει: «Κι αυτό γιατί κανένας χριστιανός δεν επέτρεπε στον εαυτό του τον εξευτελισμό να σκάψει λάκκο για να θάψει ενός απίστου το πτώμα».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φαντάζομαι και στην Πελλοπόνησο τι λέει ο Φίνλεϋ ότι έγινε...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Παρόμοια γεγονότα συνέβησαν σύμφωνα με τον Φίνλεϋ και στο Μοριά: «Σε κάθε περιοχή της χερσονήσου, το χριστιανικό στοιχείο είχε ξεσηκωθεί και θανάτωνε τους μουσουλμάνους».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παντού; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτά λέει: «Πυρπόλησαν τους

πύργους και τις αγροικίες τους και κατέστρεψαν ολότελα τις περιουσίες τους, έτσι που να κάνουν εκείνους που είχαν καταφύγει στα κάστρα, να χάσουν κάθε ελπίδα επανόδου».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λέει πόσοι σφάχτηκαν; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα, το λέει: «Υπολογίζεται

πως, από τις 26 Μαρτίου ως την Κυριακή του Πάσχα, που τη χρονιά εκείνη έπεσε στις 22 Απριλίου, θανατώθηκαν ανελέητα δέκα ως δεκαπέντε χιλιάδες περίπου ψυχές και εξολοθρεύτηκαν τρεις χιλιάδες πάνω κάτω τουρκικές αγροικίες και νοικοκυριά».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Μια ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ με σχέδιο!… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Και συνεχίζει ο Φίνλεϋ,

παρατηρώντας εύστοχα: «Η εξόντωση των Τούρκων από τους Έλληνες έγινε σύμφωνα με προμελετημένο σχέδιο».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σχέδιο των ρωσσόδουλων Φιλικών!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, το γράφει: «Και ήταν αποτέλεσμα περισσότερο των εκδικητικών προτροπών των Εταιριστών και των ανθρώπων των γραμμάτων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο Υψηλάντης τέτοιος φονιάς ήταν κι αυτός έ; Σαν τον μαλάκα τον αδερφό του και τους αλήτες πού διαφέντευε;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Χειρότερός τους.… Ο Δημήτρης Υψηλάντης που βρίσκεται στο Μοριά από τις 19 Ιουνίου ως πληρεξούσιος του αδελφού του Αλέξανδρου και αρχηγός της Φιλικής στην Ελλάδα προβαίνει σε μία πράξη ανατριχιαστική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι υπήρχε πιο ανατριχιαστικό απ' αυτά πού μού είπες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτό: Επικηρύσσει το σύνολο του αντρικού μουσουλμανικού πληθυσμού.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Για κάθε κομμένο κεφάλι Τούρκου

που του φέρνουν πληρώνει τρία γρόσια. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για κάθε κεφάλι;! Και πόσα

κεφάλια μάζεψε ο ψυχανώμαλος αυτός ΚΕΦΑΛΟΚΥΝΗΓΟΣ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πόσα; Τόσα ήταν τα πεταμένα κεφάλια γύρω από την σκηνή του Υψηλάντη στο στρατόπεδο της Τριπολιτσάς [κατά τη διάρκεια της πολιορκίας] ώστε ήταν αδύνατον να μπεις μέσα χωρίς να σκοντάψεις πάνω τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Απίστευτο! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Δύο ευρωπαίοι αξιωματικοί,

ο προαναφερόμενος γάλλος Ρειμπό και ο άγγλος Ουίλιαμ Χάμπφρεϋ περιγράφουν με φρίκη δύο πανομοιότυπα περιστατικά που έζησαν και αφορούν περιπτώσεις άφιξης κεφαλοκυνηγών στο Δημήτρη Υψηλάντη για παράδοση των τρόπαιων και είσπραξης της αμοιβής.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αποκρουστικό! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Και στα δυο περιστατικά οι

ρωμιοί δολοφόνοι έχουν κυνηγήσει και αιχμαλωτίσει τρεις πεινασμένους άοπλους νεαρούς μουσουλμάνους που αναζητούσαν απελπισμένοι τροφή στην ύπαιθρο χώρα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τι έ; Εκπλήσεσαι; Σκοτώνουν τους

δύο από αυτούς, κόβουν τα κεφάλια τους και τα δίνουν στον τρίτο να τα μεταφέρει στον Υψηλάντη, έτσι ώστε οι θύτες να γλιτώσουν τον κόπο της μεταφοράς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γλύτωσε τουλάχιστον αυτός ο φουκαράς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλλον. Το μεταφορέα αιχμάλωτο σκοπεύουν να απαλλάξουν από το βάρος της κεφαλής του στο τέλος της διαδρομής, γεγονός που στις συγκεκριμένες περιπτώσεις αποφεύχθηκε εξ αιτίας της παρουσίας των δύο ξένων αξιωματικών.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άσ'τα βράσ'τα… χειρότερα δεν θα μπορούσα ν' ακούσω!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βεβαίως θα μπορούσες! Ανάμεσα στις μαζικές σφαγές των μουσουλμάνων, το μακελειό στο Νεόκαστρο ή Ναβαρίνο [Πύλο] υπερβαίνει όσα μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η εδώ θηριωδία συντελείται σε δύο πράξεις.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι θές να πής; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πράξη πρώτη, στις 14 Ιουλίου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι έγινε τότε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Μια ομάδα 350 περίπου

μουσουλμάνων, που αποτελείται από πεινασμένα γυναικόπαιδα και γέροντες, παραδίδεται στους πολιορκητές.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από αυτούς 16 άνδρες ηλικίας κάτω

των εξήντα ετών μεταφέρονται στο κάστρο της Αρκαδιάς [Κυπαρισσίας] και γκρεμίζονται από τα τείχη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι υπόλοιποι μεταφέρονται με

βάρκες και εγκαταλείπονται να πεθάνουν από την πείνα στο ερημονήσι Χελωνάκι κοντά στη Σφακτηρία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ; Τι είπες; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι εγώ, άλλος το γράφει: Ο

ιστοριογράφος πρωτοσύγκελος Αμβρόσιος Φραντζής, που ήταν παρόν, περιγράφει το τέλος τους: «Δεν εξήρκει εις τους δυστυχείς αυτούς ότι πεινώντες κατέτρωγον τα

των θνησιμαίων πτωμάτων των άλλων ομοίων αυτοίς ανθρώπων κρέατα αλλά και μη έχοντες πώς να αποβώσιν εις την ξηράν ελάμβανον τα πτώματα των τεθνεώτων, και μετεχειρίζοντο αυτά ως είδος λέμβου κωπηλατούντες δια των ιδίων χειρών των αλλά και κατά τούτο απετύγχανον διότι οι Έλληνες δεν τους άφηνον να πλησιάσωσιν εις την ξηράν, ή φονεύοντες αυτούς ή και εμποδίζοντες παντοιοτρόπως την εις την ξηράν αποβίβασίν των, έως ότου κατελύθησαν άπαντες με τοιούτον τραγικόν τέλος».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι να πώ;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου και το άλλο: Πράξη δεύτερη,

στις 7 Αυγούστου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι έγινε τότε; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μια απ' τά ίδια.… Οι

πολιορκημένοι μουσουλμάνοι στο Ναβαρίνο παραδίδονται με όρους σεβασμού της ζωής και της τιμής τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι σεβασμού και μαλακίες;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Έτσι: Η συμφωνία προβλέπει την

παράδοση της περιουσίας τους και μεταφορά τους με καράβια στην Αίγυπτο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ και τι συνέβη; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Τα όσα διαπράττουν στη συνέχεια

οι νικητές με αρχηγό τον επίσκοπο Μεθώνης Γρηγόριο, μόνο ως πράξεις ανθρωπόμορφων τεράτων μπορούν να χαρακτηριστούν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η μαρτυρία του Φραντζή το

πιστοποιεί: «Τοιαύτη σφαγή τραγική και φόνος δεν εφάνησαν εις κανενός αιώνος ιστορίαν, καθότι όσοι εθανατώνοντο από βολήν πυροβόλου πάραυτα ελυτρούντο, αλλά όσοι επληγώντο, γυναίκες και άνδρες, έτρεχον εις την θάλασσαν ημιθανείς, τους οποίους, πλέοντας εις την θάλασσαν δι' αλλεπαλλήλων πυροβολισμών εθανάτωναν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σταμάτα Δημήτρη, κατάλαβα.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Άκου παρακάτω: Άλλοι δε

πάλιν βλέποντες άλλους να θανατώνονται ανηλεώς, δειλιώντες τον θάνατον, μάλιστα αι γυναίκες με τα βρέφη εις τας αγκάλας, ερρίπτοντο εις την θάλασσαν ολόγυμνοι [καθότι τους εξέδυον ολογύμνους], οι δε Έλληνες και εν τη θαλάσση επυροβόλουν κατ' αυτών, ώστε τα ύδατα της θαλάσσης κατεφοινίσσοντο [κοκκίνισαν] από τα εκχεόμενα αίματα των δυστυχών αυτών ανθρώπων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Άσ'τα Δημήτρη, κατάλαβα, μην κουράζεσαι…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι ρέ, δεν σταματώ, άκου! Πολλοί δε πάλιν Έλληνες ήρπαζον εις χείρας των τα βρέφη και τους τριετείς και πενταετείς παίδας, και άλλα μεν έρριπτον κατά των πετρών και τα εθανάτωναν, άλλα δε ρίπτοντες ζώντα εις ην θάλλασσαν, επυροβόλουν κατ' αυτών εντός του ύδατος ώστε τα δυστυχή πλάσματα και

πνιγόμενα ακόμη υπό των θαλασσίων υδάτων, επυροβολούντο».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σταμάτα ρέ Δημήτρη, άς πούμε κάτι άλλο. Έτσι είναι καταγραμμένες κι άλλες σφαγές;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αμέ. Καταγραμμένες μαζικές σφαγές άμαχου ισλαμικού πληθυσμού έχουμε επίσης στα Λαγκάδια, τη Μονεμβασία την Αταλάντη, το Βαθύ Σάμου...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τόσες πολλές καταγραφές σφαγών;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στα Λεχώνια Μαγνησίας υπό την προτροπή του στελέχους της Φιλικής αρχιμανδρίτη Άνθιμου Γαζή αφανίζονται 600 άτομα, το σύνολο των κατοίκων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Αηδεία! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στην Αθήνα, μέσα σε δύο ώρες

μακελεύονται άλλοι 600 Τούρκοι.ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι κάναν ρέ οι άθλιοι! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Στον Ακροκόρινθο παραδίδονται οι

μισοί από τους 1300 μουσουλμάνους που επέζησαν από την πείνα και τις αρρώστιες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φάγαν τον κόσμο!... τι έγινε τελικά μ' αυτούς;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτούς; Τους μεταφέρουν στο Λουτράκι όπου τα όμορφα αγόρια και κορίτσια τα μοιράζουν για να πουληθούν δούλοι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δούλοι! Και τους άλλους; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Από τους υπόλοιπους άλλους

σφάζουν και άλλους φορτώνουν σε δυο σκάφη. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γιατί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Με εντολή του Πανουργιά τα σκάφη

βυθίζονται στον Κορινθιακό και οι αιχμάλωτοι πνίγονται.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ωραία πράξις ηρώων του κερατά… είναι κι άλλα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Πολλά.… Στη Νάξο, τις Σπέτσες και το Τσιρίγο [Κύθηρα] σφάζεται μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων που είχε μεταφερθεί εκεί αιχμάλωτος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω… σίγουρα έλληνες τά 'καναν αυτά;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου κάτι άλλο: Δύο υδραίικα μπρίκια, υπό τον Σαχτούρη και τον Πινότση κυριεύουν ένα καράβι που επιβαίνει ο ανώτατος θρησκευτικός αρχηγός των Οθωμανών, ο Σέιχ Ουλ Ισλάμ, κάτι αντίστοιχο του Πατριάρχη των ορθοδόξων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Συνέβη τέτοιο πράγμα; το αγνοούσα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στο σκάφος βρίσκονται και πολλές τουρκικές οικογένειες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σύμφωνα με το Φίνλεϋ, οι υδραίοι

ναύτες τους σκοτώνουν όλους με πολύ άγριο τρόπο: «Γέροι ανυπεράσπιστοι, αρχόντισσες, όμορφες σκλάβες, ακόμη και βρέφη, σφάχτηκαν πάνω στο κατάστρωμα σαν τραγιά».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ωραίοι ήρωες, έλληνες ελεεινοί πού λέει κι ο Δραγούμης.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αλλά… Όλα ωστόσο τα προαναφερόμενα, ακόμα και το Ναβαρίνο, υστερούν σε κτηνωδία μπροστά σε όσα συνέβησαν στην άλωση της Τριπολιτσάς [Τρίπολης].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τά περιγράφει κι ο Σολωμός.… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Η λέξη Τριπολιτσά μπορεί να

θεωρηθεί συνώνυμο της γενοκτονίας, η Σρεμπένιτσα του 19ου αιώνα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Εκεί είχε τους περισσότερους τούρκους έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Στην οχυρωμένη Τριπολιτσά, που αποτελούσε τη διοικητική πρωτεύουσα του Μοριά, είχε καταφύγει κυνηγημένος από τις πρώτες μέρες της εξέγερσης μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πόσοι περίπου; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας,

μέσα εις αυτήν εκατοίκουν, σύμφωνα με το Φωτάκο, «υπέρ τας 35000 ψυχαί Τούρκοι, Χριστιανοί και Εβραίοι, και είχον έλθει εκεί και έως 4000 Αλβανοί με τον Κεχαγιάμπεη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τόσοι πολλοί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αυτά λέει: Ήλθον ακόμη μέσα έως

8000 ψυχαί Μπαρδουνιώται, Μυστριώται, Φαναρίται, Λεονταρίται, Καρυτινοί και λοιποί [μουσουλμάνοι]».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι ρωμηοί της Τρίπολης;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι περισσότεροι από τους 7000 χριστιανούς που ζούσαν εκεί πριν την εξέγερση είχαν εγκαταλείψει την πόλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και ποιοι είχαν το γενικό πρόσταγμα στο φονικό;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αρχηγός των εξεγερμένων ήταν ο Δημήτρης Υψηλάντης, επικεφαλής δε των τεσσάρων διοικήσεων οι Κολοκοτρώνης, Πετρόμπεης, Γιατράκος και Αναγνωσταράς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Όλοι Φιλικοί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Κοντολογίς τα πάντα ήταν στα

χέρια της Εταιρείας των Φιλικών, δικό της επομένως αποκλειστικά έργο ήταν η γενοκτονία που ακολούθησε.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους σφάξαν όλους οι Φιλικοί; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι. Λίγες μέρες πριν την άλωση

της, η πείνα και ο τύφος θερίζει τους πολιορκημένους. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Για όλα αυτά και τις σφαγές την

πρώτη ευθύνη έχει ο Υψηλάντης φυσικά; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Επίσημα, όχι! Ο Υψηλάντης

γνωρίζοντας το τι θα επακολουθήσει και θέλοντας να μην χρεωθεί στα μάτια της Ευρώπης την ευθύνη του μακελειού, αναχωρεί με ένα μικρό σώμα για να

παρακολουθήσει από τις ακτές τις κινήσεις μιας τουρκικής ναυτικής μοίρας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δεν έγιναν προσπάθειες για παράδοση;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά. Η ηγεσία της πόλης διαπραγματεύεται τους όρους για μια συνθήκη παράδοσης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Οι οπλαρχηγοί των πολιορκητών

υπόσχονται χωριστά στις αρχοντικές οικογένειες των Τούρκων προστασία με αντάλλαγμα τις περιουσίες τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κατάλαβα… όπως τις προηγούμενες φορές!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Και χειρότερα. Χιλιάδες χριστιανοί αγρότες έχουν αφήσει τα χωριά τους και έχουν μαζευτεί για να πάρουν μέρος στο πλιάτσικο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι ο Κωλοκοτρώνης, τι νταλκά βαράει;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ω αυτός; Ο Κολοκοτρώνης πουλάει χωριστή συμφωνία - άδεια διαφυγής στους τουρκαλβανούς στρατιώτες του Ελμάζ μπέη έναντι

θησαυρού αξίας τεσσάρων εκατομμυρίων γροσίων που του παραδίδεται εντός 13 κιβωτίων [βάσει αυτής θα περάσουν στη Ρούμελη 800 άτομα].

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι η Μπουμπουλίνα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η Μπουμπουλίνα μπαίνει στην

πόλη και μαζεύει τα κοσμήματα από τις απελπισμένες τουρκάλες αρχόντισσες.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ γυναίκα ήταν… κι οι άλλοι φτωχοδιάβολοι πού μυρίζονται ψητό.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Αηδείες.… Ο γάλλος Ρεϋμπό που παίρνει μέρος στην πολιορκία σαν αρχηγός του πυροβολικού, γράφει για όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες μέρες: «Τότε άρχισαν εκείνες οι επαίσχυντες συναλλαγές, που μέσα σε λίγες μέρες φόρτωσαν με αμύθητα πλούτη την Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρώνη, τον Μαυρομιχάλη και άλλους...

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πλιατσικολόγοι...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Συνεχίζει ο Ρεϋμπώ: Τρέμοντας οι Τούρκοι και οι Εβραίοι για τη ζωή τους και τη ζωή των δικών τους, έτρεχαν να εξαγοράσουν με τεράστια ποσά ένα καταφύγιο στο τσαντίρι των εχθρών τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Παζαρτζήδες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το ίδιο λέει κι ο Ρεϋμπώ: Τα παζάρια γίνονταν την ημέρα αλλά το τίμημα του αίματος καταβαλλόταν τη νύχτα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Του αίματος;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, έτσι λέει: Από το σούρουπο ως

την αυγή, υποζύγια φορτωμένα με ασήμι και πολύτιμα αντικείμενα έβγαιναν από την πόλη και τραβούσαν για τις τέντες των καπεταναίων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ώσπου; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η αποφράδα ημέρα ξημερώνει την

Παρασκευή 23 Ιουλίου. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Και;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Η αντίσταση της πόλης καταρρέει σε μια μικρή επίθεση και οι πολιορκητές σαν πεινασμένοι λύκοι ξεχύνονται στην πόλη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Περιγράφει αυτή την κατάσταση ο Ρεϋμπώ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Όχι Απόστολε.… «Αδύνατη η περιγραφή» των όσων ακολουθούν σημειώνει ο Ρεϋμπό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Δηλαδή; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λέει: «Σε κάθε βήμα μας βλέπαμε

να εκσφεδονίζωνται από τα παράθυρα γυναίκες, κορίτσια, παιδιά.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ω, τι βρώμικα ανδραγαθήματα ηρώων!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Συνεχίζει: Παρθένες μεγαλωμένες στη σκιά του μοναχικού χαρεμιού, αντίκριζαν ξαφνικά με τρόμο, φρίκη και παγωμένο αίμα το ματωμένο χέρι ενός άγριου στρατιώτη να τις αρπάζει και να τις γκρεμίζει από ψηλά στο δρόμο…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ ρέ ελευθερωτές των φονικών σας ενστίκτων!…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Οι στρατιώτες διεκδικούσαν με λύσσα την είσοδο στα πλουσιόσπιτα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι; Στρατιώτες; Αυτοί ούτε κουράδια δεν είναι!… άκου στρατιώτες...…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου: Ολόκληροι τοίχοι γκρεμίζονταν καθώς χιμούσε ορμητικό απάνω τους το μανιακό πλήθος, λες και ήταν αρχαίος πολεμικός κριός...…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κόλαση...… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα, αυτό λέει κι ο Ρεϋμπώ:

Κόλαση φωτιάς και αίματος.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά λέει. Τι άλλο; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Λέει: Ο βρόντος των σπιτιών που

σωριάζονταν συντρίμμια, το ατελείωτο τουφεκίδι, οι

εκρήξεις των κανονιών, οι κραυγές των ετοιμοθάνατων και τα άγρια ξεφωνητά των νικητών ανακατεύονταν, δημιουργώντας μια συναυλία ανατριχιαστική.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τι συναυλία;… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Το λέει: Οι Έλληνες βγάζουν μια

ιδιαίτερη κραυγή όταν ορμούν στον εχθρό: ένα ούρλιασμα που τινάζεται από το λαρύγγι.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ζώα του κερατά. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι, άκου: Αλλά αυτή η κραυγή

γίνεται αλλιώτικη όταν υψώνουν το στιλέτο ή το γιαταγάνι πάνω στο θύμα τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Φοβερή περιγραφή!… ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κι όμως, ο Ρεϋμπώ επισημαίνει:

Αδύνατο να το περιγράψω: η πικρή ειρωνεία της νίκης, η μανία για εκδίκηση, η απάνθρωπη δίψα του αίματος, όλα μαζί εκφράζονται με αυτή την κραυγή που συνοδεύεται συνήθως από ένα γέλιο σαρδόνιο, άγριο και τρομακτικό.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Γέλιο;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα, έτσι λέει: Αυτή την κραυγή του ανθρώπου - τίγρη, του ανθρώπου που κατασπαράζει τον άνθρωπο».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρέ Δημήτρη, μπάς και τά παραλέει ο Φράγκος; Υπάρχει κι έλληνας πού επιβεβαιώνει αυτά τά αίσχη;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Φυσικά.… Αυτή την εικόνα της κόλασης συμπληρώνει ο Φιλήμονας: «Γυναίκες, σημειώνει, ων η λευκότης διεφιλονείκει και προς αυτήν την χιόνα, νεάνιδες, ων ουδ' ο θάνατος κατεμάρανε την χιόνα, βρέφη, τα μεν χειραπτάζοντα τους μαστούς και βαβάζοντα, τα δε το στόμα έχοντα επί του μαστού μητρός αιμοφύρτου, νέοι, γέροντες, άνδρες, ανάμικτοι κατέκειντο θέαμα βαρυπενθές...…

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ρέ Δημήτρη, έλληνες ήταν αυτά τά αποβράσματα;…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Άκου τον Φιλήμονα: Ιδίως δε η εκ της πύλης των Καλαβρύτων μέχρι του σατραπείου λεωφόρος από λιθοστρώτου μετεσχηματίσθη, ίν' είπωμεν, εις πτωματόστρωτον, και ούθ' ο πεζός, ούθ' ο ίππος επάτει επί της γης, αλλ' επί πτωμάτων».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Πτωματόστρωτο!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Γι' αυτό το πτωματόστρωτο μιλάει ο Κολοκοτρώνης στη «διήγηση» του όταν λέει: «το άλογο μου από τα τείχη ως τα σαράγια δεν επάτησε γη».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Περίεργη δήλωση...ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Και συνεχίζει δηλώνοντας: «Το

ασκέρι οπού ήταν μέσα το Ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδραις 32000, μια ώρα ολόγυρα της Τριπολιτζάς».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι οι εβραίοι καλοπέρασαν έ; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Σαφώς. Την ίδια τύχη με τους

μουσουλμάνους είχε και ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σιχάματα. ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κάτι περισσότερο Απόστολε... Οι

νικητές μη χορταίνοντας από τους βιασμούς, το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, το πλιάτσικο των πάντων [ακόμα και των σκουριασμένων καρφιών από τους τοίχους] και την αιχμαλωσία όμορφων παιδιών προς δουλεμπορία, καταφεύγουν στα ισλαμικά και ιουδαϊκά νεκροταφεία για να ανοίξουν τους τάφους και να πετάξουν έξω τους σκελετούς.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Τους… σκελετούς!; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Μάλιστα. Μετά αρχίζουν να

χτυπιούνται μεταξύ τους για να πάρει ο ένας τα λάφυρα από τον άλλο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Έ; Και μετά τσακίστηκαν να πάν στον διάολο έ;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια… Οι νικητές εγκαταλείπουν τελικά την Τριπολιτσά και φορτωμένοι με λάφυρα και δούλους γυρίζουν στα χωριά τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλή σοδιά! ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Καρποφόρα…. Αφήνουν πίσω τους

ερείπια και χιλιάδες άταφα πτώματα που κατασπαράσσονται από πεινασμένες αγέλες αδέσποτων σκύλων.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Οπότε…ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ναι. Οι αρχηγοί τους κάνουν

ταμείο. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ταμείο, τι; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Να! Ο Κολοκοτρώνης

αναγνωρίζεται ικανότερος έχοντας συγκεντρώσει σαράντα εκατομμύρια γρόσια γι' αυτό και λαμβάνει το παρατσούκλι «λαφύρας».

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Λαφύρας ο τουρκαλβανός Μπιθέγγουρας!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Κι οι άλλοι… Ο Γιατράκος με μια σκηνή λάφυρα υπολείπεται του Πετρόμπεη που άρπαξε δύο εκατομμύρια γρόσια ενώ αποστέλλει στη Μάνη δύο καμήλες και είκοσι μουλάρια φορτίο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Κι η Μπουμπουλίνα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ω! Όσο δε για την Μπουμπουλίνα, καλά τα κατάφερε για γυναίκα: έβαλε στο κεμέρι της τέσσερα εκατομμύρια γρόσια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Ο Υψηλάντης, τίποτα; ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Ο Υψηλάντης επιστρέφει στα

χαλάσματα της Τριπολιτσάς και επιθεωρεί το καταστροφικό έργο της Φιλικής Εταιρείας του.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Καλά το λές Δημήτρη: ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ.…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: -Βέβαια. Αυτής της Εταιρείας των δολοφόνων που πέτυχε να επιφέρει την κατάρα του Ισλάμ εναντίον της Ρωμιοσύνης, κατόρθωσε δηλαδή να πραγματώσει το κρισιμότερο μέρος του ρωσικού σχεδίου για το '21.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: -Σ' ευχαριστώ Δημήτρη για την υπομονή σου κι όσα διαφωτιστικά στοιχεία έδωσες στον ΠΡΟΔΟΜΕΝΟ λαό μας πού πάντα μια φούχτα σκατά τον κυβέρνησαν και τον οδήγησαν στην διαφθορά και το έγκλημα. Εύχομαι στο μέλλον, αν υπάρξη μέλλον, ο Θεός να μας βοηθήση να αποτρέψουμε τις παγιδεύσεις παρόμοιων εγκληματιών.

5Ακολουθεί στήν συνέχεια τό Υπόμνημα τού

Ρωμανίδη: «ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕIΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΜΑΣ. ΥΠΟΜΝΗΜΑ υπό Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, 29 Ιανουαρίου 1992».

Οι Σκοπιανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι και Αλβανοί μας θεωρούν όχι απελευθερωτές, αλλά κατακτητές της Μακεδονίας, της Ήπειρου, της Θράκης, των νήσων του Αιγαίου και της Κρήτης, και οι Τούρκοι επιλέον, μαζί με τους Βρετανούς, μας θεωρούν ότι προσπαθήσαμε να κατακτήσομε την Κύπρον. Oλα αυτά ισχυρίζονται οι γείτονές μας βάσει του διεθνούς δικαίου.

Α) Ανακεφαλαίωση του προβλήματος1. Η Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Τουρκία

διαμόρφωσαν το διεθνές δίκαιο κατά τρόπον ώστε έξω από την Παλαιά Ελλάδα του 1827-36 να μη υπάρχουν υποψήφιοι Ελληνες για απελευθέρωση. Δεν αρκεί εδάφη να ήταν κάποτε Ελληνικά. Θα έπρεπε σ’αυτά τα κάποτε Ελληνικά ή Μακεδονικά εδάφη να υπήρχαν υποψήφιοι Έλληνες για απευλεθέρωση. Σέ περίπτωση που δεν

υπήρχαν Έλληνες τότε πρόκειται για κατάκτηση. Εξ’απόψεως των συνταγμάτων, των Πρωτοκόλων, και της περί Κοραή νομοθεσίας του 1827, δεν υπήρχαν πλέον Έλληνες, Hellenes-Grecs, Younan με ανάγκη απελευθερώσεως. Eξω από τα σύνορα της Ελλάδος του 1827-1836 υπήρχαν μόνον ελληνόφωνοι Ρωμαίοι, Grecs, Roum.

2. Οι Νέοι Έλληνες κατά προτροπή των “Φιλελλήνων” αποφάσισαν να υιοθετήσουν το όνομα “ Έλληνες για να ρίχνουμε στάκτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά Ρωμιοί (Κωστής Παλαμάς 1901).” Δηλαδή η τάξις των βασιλέων και ευγενών της Ευρώπης ήθελαν επανάσταση όχι Ρωμαίων, αλλά Αρχαίων Ελλήνων, αφού μόλις προ ολίγου κατέστειλαν την Γαλλο-Ρωμαϊκήν επανάσταση μέσω του Ναπολέοντος το 1799. Eτσι οι “Φιλέλληνες“ κατάφεραν μέσω του ψηφίσματος Αδαμαντίου Κοραή από την βουλήν των Ελλήνων το 1827 να περάσουν νομικά την γραμμή οτι οι Έλληνες ήταν σκλαβωμένοι στους Ρωμαίους της Κων/πόλεως πριν υποδουλωθούν στους Τούρκους. Eτσι η Ελληνική Επανάσταση ήταν, όχι μόνον απευλεθέρωση από τους Τούρκους, αλλά και από τους Ρωμαίους. Έτσι οι Hellenic-Greeks / Έλληνες / Younan δεν ταυτίζονται με τους Greeks / Ρωμαίους / Roum. Ο Younan ειναι ο Έλλην και ο Roum ειναι ο Ρωμαίος στα Τουρκικά και στα Αραβικά. Eτσι ο βασιλεύς των Ρωμαίων που έπεσε επάνω στα τείχη της Πόλεως κατήντησε στην κειμένην μάλιστα Ελληνικήν νομοθεσίαν “ο τύραννος των Ελλήνων.” Ίδε Αδαμαντίου Κοραή, Σάλπισμα Πολεμιστήριο.

3. Για τούτο το Πρωτόκολο της 31ης Ιανουαρίου 1836 διαχωρίζει ποίοι Grecs έχουν το δικαίωμα να μεταναστεύσουν από την Τουρκίαν στην Ελλάδα και οι οποίοι από τώρα θεωρούνται Hellenes, “qui seront consideres des-a-present comme Hellenes". Δές ακριβώς: “Toujours entendu que, seront considιrιs dθs-ΰ-prιsent commes Hellθnes, et prendront rang dans la catιgorie de ceux qui profiteront du droit d’ιmigration:-1)Tous les Grecs natifs du Territoire Ottoman, qui ont ιmigrι avant le 16 Juin, 1830, et qui ne sont pas retournι en Turqie pour s’y ιtablir: 2) Les Grecs ΰ qui le droit d’ιmigration a ιtι accordι par le Protocole du 16 Juin, 1830, et qui ont ιmigrι entre la date du dit Protocole et le 9 Decembre, 1835, jour oω la Carte de la frontierθ a ιtι remise ΰ la Porte; pourvu toujours qu’ils aient rempli les conditions requises ΰ cet ιgard par le prιsent Acte.” State Papers 1836-1837, The Foreign Office, vol. 25, p. 792.

Το γεγονός ότι οι Grecs έχουν γίνει από τώρα Hellenes δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουν να λέγονται Grecs στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, όπως φαίνεται στην παράγραφον 6 του ιδίου πρωτοκόλου. Δηλαδή δεν ταυτίζεται το Grec με το Hellene Grec στην περίπτωση της Νέας Ελλάδος. Οι Τούρκοι και Άραβες δεν ταυτίζουν το Roum/Ρωμαίος με το Younan/Έλληνες στη

γλώσσα τους. Δια τούτο το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι όχι Younan, αλλά Roum.

4. Οι Γείτονες και οι ξένοι διπλωμάτες νομίζουν ότι οι Έλληνες συγχέουν τους ανωτέρω όρους των Πρωτοκόλων και των Συνθηκών από σκοπούς επεκτατικούς. Στην Ελληνική μετάφραση του αναφερθέντος Πρωτοκόλου 31/1/1836 στην συλλογή Δασκαλάκη γράφει ότι “θα θεωρούνται από τώρα Έλληνες...1. Ολοι οι Έλληνες...2. Οι Έλληνες...” Δηλαδή οι Έλληνες θα θεωρούνται από τώρα Έλληνες.

5. Πάντως συμφέρει πολύ στους Τούρκους και στους Βρετανούς η περί ονομάτων σύγχυση εκ μέρους των Ελλήνων. Φαίνεται ότι οι Τούρκοι ήδη χρησιμοποιούν την εκ μέρους των Κυπρίων εγκατάληψη του Ρωμαίος και την υιοθέτηση του Έλλην ως απόδειξη ότι είναι έποικοι από την Ελλάδα.

6. Το ότι οι Έλληνες ήταν υπό τον ζυγό της Ρωμαιοσύνης, δηλαδή των Βυζαντινών, υποστηρίζεται 1) στα περί Ελλάδος τουριστικά εγχειρίδια, 2) από

σημαντικό αριθμό Ελλήνων ιστορικών, 3) από τον μέγα ιστορικό των Φράγκων Νίκο Τσιφόρο, και 4) από το εκατόδραχμο που φέρει τον Κοραή από τότε που εξαφανίσθηκε η Ρωμαιοσύνη.

Β) Τα τεκμήρια1. Τα Συντάματα 1822, 1823, 1827, 1832, και 1844

μαρτυρούν ότι μόνον οι αυτόχθονες και οι πολιτογραφηθέντες είναι Έλληνες. Δηλαδή οι Βρετανοί, Φραντσέζοι και Ρώσοι απεφάσισαν μέσω των Νεο-Ελλήνων ποίοι είναι οι μόνοι Έλληνες. Τούτο έπραξαν σύμφωνα με τα πρώτα συντάγματα και την αποδοχήν όλων των παραγγελειών, λόγων και συγραμμάτων του Αδαμαντίου Κοραή στην Εθνική Συνέλευση του 1827.

2. Η Επανάσταση της 3 Σεπτεμβρίου του 1843-44 έδιωξε όλους τους Ρωμαίους που είχαν γίνει παρανόμως Έλληνες και είχαν διορισθεί στα υπουργεία κατά παράβαση των Πρωτοκόλων. Υπεκίνησαν την επανάσταση οι τρεις Δυνάμεις γιατί ο Όθων υπέθαλπε την Μεγάλην Ιδέαν και για τούτο είχε καταργήσει την διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Ρωμαίων. Έτσι διόρισε

πολλούς Ρωμαίους στο δημόσιο, μεταξύ των οποίων και τον μετέπειτα ιστορικόν Κωνσταντίνον Παπαρηγόπουλον. Διώχθηκε και αυτός από το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τους άλλους ως μη Έλλην Ρωμαίος.

3. Την 30ην Μαρτίου 1863 η Εθνική Συνέλευσις εξέλεξε τον Γεώργιον Α’ βασιλέα των Ελλήνων. Εδόθη εσκεμμένως η εντύπωση ότι έγινε βασιλεύς των Ελλήνων και των εκτός της Ελλάδος Ελλήνων, δηλαδή των Ρωμαίων. Οι Τούρκοι σαφώς είχαν δεχθεί τον τίτλον αυτόν, αφού δεν είχε καμμίαν σχέση με τους Ρωμαίους / Roum / Grec της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για το υπόδουλο γένος των Ρωμαίων και για τους Τούρκους ο Οικουμενικός Πατριάρχης θεωρείτο διάδοχος του Βασιλέως των Ρωμαίων.

Γ) Τεκμήριο Ιωάννη Καποδίστρια. Δές: M. S. Anderson, The Eastern Question, New York 1966, σελ. 71.

1. Ο Ι. Καποδίστριας υπέβαλλε τον Απρίλιο 1828 σχέδιο στον Τσάρον για την αναδιοργάνωση των Βαλκανίων εν όψει του πολέμου που μόλις εκήρυξε εναντίον της Τουρκίας. Το σχέδιο Καποδίστρια

πρόβλεπε την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα πέντε ημιαυτονόμων κρατών, δηλαδή της Δακίας, της Σερβίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Ελλάδος. Το 1805 ο Α. Κοραής είχε υβρίσει τους Ρώσους. Έγραψε ότι οι Τούρκοι θα ξεπεράσουν τους Ρώσους όταν πάρουν τα φώτα της Ευρώπης. Το 1827 είχε γίνει ο Κοραής Πατέρας του Νέου Ελληνικού Έθνους και Κυβερνήτης ο Καποδίστριας. Πάντως ο ρωσικός στρατός διασχίζων τα Βαλκάνια ευρήκε τους δίγλωσσους ρωμαίους (βλαχόφωνους, σλαβόφωνους κ.λ.π.) και τους καλλιέργησε “ρουμανική”, “βουλγαρική” και “σερβική” συνείδηση. Οι Ρώσοι μετέβαλαν τους Βούλγαρους από Τουρκική φυλή σε σλαβική και στο σπόνδυλο των σχεδίων τους στα Βαλκάνια. Απέριψαν το σχέδιο του Καποδίστρια προς το παρόν. Οι Ρώσοι συνθηκολόγησαν με τους Τούρκους και έφυγαν. Οι Ρώσοι κήρυξαν πόλεμον στην Τουρκίαν τον Απρίλιο του 1877 που κατέληξε στην Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου 3/3/1878 με μία τεράστια Βουλγαρία που μετά τέσσερες μήνες ανετράπη με την Συνθήκη του Βερολίνου.

2. Είχε μεταμορφωθεί το σχέδιο του Καποδίστρια ως εξής: α) Οι Τούρκοι είχαν διατηρήσει το όνομα Ρωμανία για τα Βαλκάνια και την έλεγαν Ρούμελη, χώρα των Ρωμαίων. Η αλληλογραφία στην Ελληνική Κυβέρνηση στο Ναύπλιο έφθανε από τα κρατη της Ευρώπης με διεύθυνση το Napli di Romania δια να μη γίνει λάθος με το Napli di Italia. Τώρα η Ρωμανία ταυτίσθηκε με μόνον τη Δακία. β) Η Μακεδονία μοιράσθηκε τελικά μεταξύ Βουλγαρίας, Ελλάδος και Σερβίας/Γιουγκοσλαβίας. γ) Παρέμεινε η Ελλάς. δ) Παρέμεινε η Σερβία. ε) Η Ήπειρος έγινε τελικά Αλβανία.

3. Ο σκοπός των Ρώσων, των Βρεταννών, των Βουρβόνων (Φραντσέζων) και της Βατικανικής

Ρωμανίας ήτο ο αφανισμός της Ρωμαιοσύνης, δηλαδή της πραγματικής Ρωμανίας, που ήτο το πραγματικό όνομα της ανυπάρκτου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Δ) Η λύσις. Για να βγούμε από την ανωτέρω νομική παγίδα δυνάμεθα να πάρομε τη θέση ότι ημείς οι Hellenic-Greeks, Έλληνες, Younan απελευθερώσαμε τους Greeks, Ρωμαίους, Roum που ζούσαν υπό τον Τουρκικόν ζυγόν στα αναφερθέντα τεμάχια της χώρας μας που ήταν κομμάτια της Ρωμαιοσύνης. Έτσι παρακάμπτουμε τα Πρωτόκολα, τα Ελληνικά συντάγματα, τον Κοραή και τους Έλληνες “ιστορικούς,” που εξυπερετούν, ίσως από άγνοια, τους εχθρούς της πραγματικής Ρωμαιοσύνης.

Ε) Η Δυτική Ρωμαιοσύνη είναι το κλειδί μας1. Πρέπει η Ελληνική Κυβέρνηση βάσει της

Ρωμαιοσύνης να καλλιεργήσει σχέσεις με όλα τα τεμάχια της Ρωμαιοσύνης της Ευρώπης. Η τεράστια μάζα των μη ευγενών της Δυτικής Ευρώπης είναι απόγονοι των υποδούλων στους Τεύτονες Ρωμαίων που είχαν ως πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τούτο μαρτυρείται από τα χρυσά νομίσματα που έκοβαν στη Francia με την προτομή των αυτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως από τον Αναστάσιον Α (491-518) μέχρι τον Ηράκλειον (610-641). Αριθμούνται οι απόγονοι αυτοί των Ρωμαίων τουλάχιστο 250 εκατομμύρια. Oι βασιλείς και ευγενείς της Ευρώπης και

οι παπικοί και Αγγλικανοί επίσκοποι είναι οι απόγονοι των Τευτόνων κατακτητών της Δυτικής Ρωμαιοσύνης.

2. Η Γαλλική Επανάσταση ήταν στη βάση της Επανάσταση των Γαλλο-Ρωμαίων κατά των Φράγκων. Την κατέστειλε ο Τοσκανο-Φράγκος Ναπολέων. Αλλά οι δημοκράτες Φράγκοι και οι Γαλλο-Ρωμαίοι ανέτρεψαν το έργον του Ναπολέοντα το 1848 και τελικά το 1870. Αν είχαμε καλλιεργήσει το κοινό μας Ρωμαϊκό παρελθόν με τη Γαλλία ίσως δεν θα την είχαμε εχθρό μας το 1921 όταν μαζί με τους Βρετανούς και Ιταλούς άρχισαν την ανατροπή της Συνθήκης των Σεβρών υπέρ των Νεο-Τούρκων με τα επακόλουθα.

3. Τα Υπουγεία των Εξωτερικών της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Τουρκίας γνωρίζουν ακριβώς πως οι Ρωμαίοι της Ελλάδος έγιναν Αρχαίοι Ελληνες, αφού οι ίδιοι σχεδιάσανε την εν λόγω διαδικασίαν για την διάλυση της Ρωμαιοσύνης. Αφου γράφουν στα βιβλία τους ότι με το σημερινό όνομα Greeks ενοούμε αυτούς που πιστεύουν ότι είναι Greeks.

Στ) H διαστολή Ελληνισμού και Ρωμαιοσύνης είναι σκέτη πλαστογραφία.

1. H πρώτη ιστορική μαρτυρία για την εθνικότητα της Ρώμης, αρκετά πριν εμφανισθούν οι πρώτες ιστορίες της, είναι στο “περί ψυχής” έργον του μαθητού του Πλάτωνος Ηρακλίδου Ποντικού, όπου γράφει “πόλιν Ελληνίδα Ρώμην” μέσα από τα πλαίσια της καταλήψεως της από τους υπερορίους (Γαλάτας) το 390-389 π.Χ. Οι πρώτες τέσσερες ιστορίες της Ρώμης εγράφηκαν από Ρωμαίους στα ελληνικά. Μαρτυρούν και αυτές ότι η Ρώμη είναι Ελληνική.

2. Η αντιπαράθεση Ρωμαίων και Ελλήνων είναι το φρούτο των Φράγκων και του Ναπολέοντος που μας σερβίρισε ο Κοραής και που την καλλιεργούν οι Βρετανοί και Ρώσοι με την βοήθειαν των μιμητών τους Νέων Ελλήνων.

3. Το κόμμα των Γαλλο-Ρωμαίων Ιακωβίνων (Jacobins) επαναστατών, οι λεγόμενοι Υπερόροι (Montangards) του Αυαντίνου λόφου, όπου κτίσθηκε μέρος της Ρώμης, ήσαν υπερήφανοι για την καταγωγή τους από την Ρώμην και την Πελοπόννησον. Αντί ο Κοραής να μάθει απ’αυτούς την Ρωμαιοσύνη έμαθε από τους Ολλανδούς και τον Ναπολέοντα να μισεί την πραγματικήν Ελλάδα του 1821, ακριβώς ως κάμουν αρκετοί Ελληνες ιστορικοί σήμερα.

Η) Γιατί η πλαστογραφία. Η Ισπανική Ρωμανία ευρίσκετο κάτω από Γοτθική κατοχή από το 629. O διοικητής του Αυτοκράτορα της Κων/πόλεως στην Μαυριτανία, με έδρα την Ceuta, πέρασε το 711 απένατι με το στρατό του εκ Νουμιδo-Ρωμαίων και προκάλεσε γενική επανάσταση των Ισπανο-Ρωμαίων. Επέρασε και Αραβικός στρατός που μόλις είχε φθάσει στην περιοχή. Μάλλον χωριστά απελευθέρωσαν την Ισπανική Ρωμανία και κατέστρεψαν την Ισπανικήν Γοτθίαν το 711-719. Επαναστάτησαν και οι Γαλλο-Ρωμαίοι που συμμάχισαν με τους Νουμιδο-Ρωμαίους και Άραβες και παρ’ολίγον να καταστρέψουν την Φραγκίαν το 732-739.

Οι Γαλλο-Ρωμαίοι πάλι επαναστάτησαν κατά των Φράγκων το 742. Εν συνεχεία οι Φράγκοι κατέκτησαν την Ρώμην το 754-6 που ήταν ακόμα μέρος της ελευθέρας Ρωμανίας. Για πρώτη φορά το 794 οι Φράγκοι ονομάσανε την Ρωμανίαν Graecia και τους πολίτες της αιρετικούς Graecοs. Όμως κράτησαν το όνομα Ρωμανία για μόνον το Παπικόν τους Κράτος. Από τότε άρχισαν την προπαγάνδα στους υποδούλους Δυτικούς Ρωμαίους ότι μόνο το παπικό κρατος είναι η Ρωμανία.

Οι Φράγκοι κράτησαν το όνομα Ρωμαίοι Καθολικοί και από τότε κρατούν μυστική την ύπαρξη της Ανατολικής Ρωμαιοσύνης σκεπάζοντες την κάτω από τα ονόματα αιρετικός, Γραικός και Βυζαντινός.

Την γραμμήν αυτήν υιοθέτησαν σχεδόν όλοι οι Τευτονικές φυλές, εκτός από τους Σκανδιναβούς και τους Σάξονες υπό Νορμανδικήν κατοχήν. Έχασαν την επαφή τους με την Ορθοδοξίαν μετά την Άλωση.

Το κέντρον της επιθέσεως κατά της Ρωμαιοσύνης κατέστη το Βατικανό όταν οι Φράγκοι έδιωξαν οριστικά πλέον τους Ρωμαίους πάπες το 1012-1046 γενόμενοι πάπες αυτοί.

Θ) Συμπέρασμα. Από τα ανωτέρω βλέπει κανείς 1) γιατί συνεχίζεται η πλαστογραφία της Ρωμαιοσύνης με την πολύτιμη βοήθεια των Νέων Ελλήνων, 2) γιατί στην πραγματικότητα είμεθα Ελληνες και Ρωμαίοι και 3) γιατί επιπλέον συμφέρει και νομικά να είμεθα Ρωμαιοσύνη.

Επίλογος.Οι εικόνες μπορεί να έχουν ή να μην έχουν καμμιά

σχέση με το περιεχόμενο του παρόντος συμπιλήματος διαφόρων κειμένων που έγραψα κατά καιρούς ή έγραψαν άλλοι και τα συμπεριλαμβάνω ή δεν τα συμπεριλαμβάνω, θέλοντας ή μη θέλοντας να βγαίνη κάποιο νόημα για την φριχτή μαλακία που έκανε το

γένος μας το 1821 και πάλι το 1922, συνεπώς αναμένεται 3η μαλακία του το 2023, ίσως και όχι – αν είμαστε ζωντανοί ως τότε, τα λέμε ή μπορεί να μην τα πούμε, οπότε θα τα διαβάσετε μόνοι σας από δώ ή μπορεί να μην τα διαβάσετε και να βγάλετε τα όποια δικά σας συμπεράσματα ή να μπερδευθήτε χειρότερα.

Αυτό το συμπέρασμα που έβγαλα σε μισόν αιώνα ζωής, είναι πως δεν χρειάζεται πάντα να βγαίνει κάποιο συμπέρασμα, αλλά και για τούτο δεν είμαι βέβαιος, Γι’ αυτό και στην φωτό κυττάζω κάτω. Εσείς κυττάξτε ψηλά!

Το σημαντικότερο; Άνω σχώμεν τας καρδίας.Ιερεύς +Απόστολος Κ. Γάτσιας, ο γράφων και

υπογράφων.

*Tέλος Α΄ Μέρους @ Θεώ Δόξα.