ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ

Μαρία Γ. & Μαρία Α.

Καλά είχαμε ντυθεί υπέροχα. Ο παντελής φορούσε ένα δερμάτινο μαύρο μπουφάν με μια γαμάτη νεκροκεφαλή στη

πλάτη.

Φύγαμε μετά το σχολείο και πήγαμε σε μια καφετερία κάπου εκεί κοντά

Πάντα σ’ άκουγα Θανάση ,μου απάντησε, πάντα ήμουν εδώ… Το ζήτημα είναι εσύ που είσαι, τέλειωσε και μου έκλεισε το

τηλέφωνο…..

Και τώρα ξύπναγα με τα καλημερίσματα των κατοίκων του χωριού, τα κακαρίσματα ,τα τιτιβίσματα δηλαδή με τους ήχους

που μπορεί να έχει ένα χωριό..

Just a perfect day, all problems left alone…

Πήγα στην εκκλησία περισσότερο για να κάνω το χατίρι του παππού και της γιαγιάς

Το είχα ρίξει στον ύπνο και το φαί

Να η μουσική με κάνει να θέλω να κάνω πράγματα, να τρέξω να ουρλιάξω να τα σπάσω όλα…

I don’t like Mondays

Born to be wild .This is Sparta

Ήμουν σαν ένα λαβωμένο σπουργίτι με σπασμένες φτερούγες…

I walk a lonely road, the only one I have ever known