Ο Ερωτας είναι το συναίσθημα εκείνο που συνδέει τα αντίθετα του κόσμου. Δεν

πρόκειται παρά για μια τυχαία (όσο και αν θα θέλαμε να ισχύει το αντίθετο) ένωση

ετερόκλητων στοιχείων στην αναζήτηση της Αρμονίας. Και ποιο το ιδανικότερο

σκηνικό για μια τέτοια σύνθεση αντιθέσεων από τη χειμωνιάτικη Αθήνα! Μια

πόλη που κινείται, ανασαίνει, ξεχνιέται και χάνεται σε ατέρμονους ρυθμούς και

συμπτώσεις. Πώς, όμως, ανιχνεύεται ο Ερωτας μέσα σε αυτήν την πόλη με τα χίλια

διαφορετικά πρόσωπα;

Αναζητήσαμε 20+ Αθηναίους, νέους και ενεργούς ανθρώπους που ζουν,

κυκλοφορούν, δημιουργούν και ερωτεύονται σε αυτήν την πόλη και τους αφήσαμε

ελεύθερους να μοιραστούν μαζί μας τη δική τους ερωτική Αθήνα: μέρη, στέκια,

άγνωστες και φανερές γωνιές, προσωπικές ιστορίες, σκέψεις, στίχους, εικόνες,

κομμάτια της προσωπικής τους μυθολογίας. Αντιθέσεις και ομοιότητες, διαφορετικές

όψεις του ίδιου νομίσματος, όλα μαζί συμπληρώνουν το πολύχρωμο μωσαϊκό μιας

πόλης ζωντανής και παλλόμενης, ερωτικής στις προθέσεις και την ουσία της.

Στόχος αυτής της νέας περιοδικής έκδοσης που κρατάτε στα χέρια σας είναι να σας

χαρίσει 20 μικρά χειμερινά καρέ ενός κινηματογραφικού έργου που γυρίζεται και

προβάλλεται καθημερινά σε δρόμους και γειτονιές στην καρδιά της πόλης.

Από το Κολωνάκι στα Εξάρχεια και από του Ψυρρή στου Φιλοπάππου, που τα νέα

πρόσωπα φιλοξενούνται στις επόμενες σελίδες που ακολουθούν δεν είναι τελικά

παρά μια μικρή αφορμή, ώστε να θυμηθούμε ακόμη μια φορά το μεγαλύτερο από

τους Ερωτες αυτής της πόλης: τον Ερωτα για την ίδια την Αθήνα...

Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Editorial

6

8

10

12

14

16

18

20

22

4

24

26

28

30

3234

38

40

42

44

36

Μαριγώ Αλεξοπούλου

η Μαριγώ Αλεξοπούλου είναι ποιήτρια. Η τελευταία της ποιητική συλλογή «Τ’ αστέρια πάνε στη σειρά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η οδός Μαυρομιχάλη, ψηλά προς την Αλεξάνδρας, οριοθετεί τη μετάβασή μου

στον κόσμο της Αθήνας. Με το βλέμμα στο Αλφαβίλ, ένα θερινό σινεμά, όπου ο

ιδιοκτήτης του επανεμφανίζεται στα εφηβικά μου καλοκαίρια στο Αυλάκι, θυμάμαι,

όταν σκαρφαλώναμε στο φράχτη σχεδόν κάθε βράδυ, για να κλέψουμε τα δικά μας

κινηματογραφικά φιλιά.

Υστερα επανέρχομαι στη Μαυρομιχάλη και το φως αλλάζει. Την ώρα που νυχτώνει,

θέλω να μου ανήκει όλο το φως. Διχασμένη ανάμεσα στη λεωφόρο και στο δρόμο που

μου ανοίγεται. Περπατάω πάντα με την ελπίδα ότι απόψε θα δω εκείνον. Αυτό δεν

σημαίνει τίποτε, αλλά είναι μια ακόμη νύχτα πέρα από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Και μετά από αυτό αρχίζουν οι ανατροπές και, άρα, η περιπέτεια. Σηκώνω τα μάτια

μου, βλέπω το λόφο του Λυκαβηττού. Το φως με ακολουθεί, διαπερνά τα κουδούνια,

τα γραμματοκιβώτια, τα νεοκλασικά και τα νεόδμητα κτίρια. Στέλνω γράμματα από

μακριά. Εχει περάσει καιρός και μοιάζει να με έχει καταπιεί το σκοτάδι. Δεν με νικάει

ο Πλούτωνας, ούτε και εσύ. Δεν είμαι εξάλλου η Περσεφόνη. Μην το πιστέψεις.

Και όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω τη Μαυρομιχάλη και το φως του απογεύματος.

Πιο πολύ ξεσυνήθισα την αντηλιά. Οποτε και αν επιστρέψω, ξέρω πως τα συνθήματα

στους τοίχους δεν αρκούν. Οι στίχοι και οι τοίχοι, όμως, μπορούν να σε μπερδέψουν

τόσο στην ορθογραφία, όσο και στη ζωή. Γρήγορα μετατρέπονται σε συνθήματα.

Να γράψω συνθήματα στους τοίχους ή απλώς να κατηφορίσω τη Μαυρομιχάλη και

να έρθω να σε βρω; Εκεί πια δεν χρειάζονται γράμματα. Ενας δρόμος είναι. Το ίδιο

ποτάμι που ρέει. Στο σταυροδρόμι μπορείς να διαλέξεις ή προς τα Εξάρχεια να πας ή

να συναντήσεις τη Διδότου και να ανηφορίσεις ή μείνε καλύτερα στη Μαυρομιχάλη,

άνοιξε τα χέρια σου και ξεκίνα πάλι.

6

&Αλέξανδρος

ΕμμανουηλίδηςΜαρία

Παπαγεωργίου

ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου είναι τραγουδοποιοί. Ο πρώτος συλλογικός προσωπικός τους δίσκος με τίτλο «όμορφοι κι ηττημένοι» θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Πόσες εικόνες χωράνε σε ένα δρόμο; Πόσες μυρωδιές και πόσα

συναισθήματα; Αν αυτός ο δρόμος είναι η Θεμιστοκλέους που σε οδηγεί

στα Εξάρχεια, τότε σίγουρα τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά που θα σε

κάνουν να επιθυμείς διαρκώς να περπατάς πάνω του.

Και ίσως τελικά να είναι αυτή η «αναποφασιστικότητά» του, αυτή η

εναλλαγή από τα «ψηλά στα χαμηλά» του, που θα σε καθηλώσει κάπου

στα μισά της διαδρομής σου. Γιατί μέσα σε πέντε λεπτά μπορεί να περνούν

τελικά από μπροστά σου όλες οι απαντήσεις: σε έναν τοίχο, σε μία βιτρίνα, σε

έναν Εξαρχιώτη γέροντα.

Και όσο προχωράς, δεν είσαι σίγουρος αν θες να φτάσεις στον προορισμό

σου. Κάτι σαν τον έρωτα που σε πηγαίνει όπου θέλει, σε παραπλανά, σε

εμπνέει και σε στιγματίζει. Τα Εξάρχεια είναι έρωτας, είναι έμπνευση, είναι

μια Αθήνα που ακόμη «βράζει».

8

ΕυάγγελοςΚαβαθάς

ο Ευάγγελος Καβαθάς είναι σχεδιαστής μόδας. Ελαβε το A’ Βραβείο στο Athens Fashion Week για την Ανοιξη και το Καλοκαίρι του 2010.

Η Αθήνα μου είναι μια κυκλοθυμική γυναίκα. Κοιμόμαστε αργά,

διαβάζοντας ποιήματα και το ξημέρωμα βλέπουμε όνειρα μετανάστευσης.

Οταν ξυπνάει χαρούμενη, κάνουμε αστεία στο κρεβάτι και μου γελάει. Αν

με δείτε να κρύβομαι δίπλα της με γυρισμένο πλευρό, είναι γιατί διέκρινε

από το παράθυρο πως έξω βρέχει. Μετά κάνει θόρυβο. Είναι συνήθως

βιαστική, ετοιμάζεται ταχύτατα, φοράει τα ρούχα που της έραψα και

πάει στη δουλειά της. Συχνά, όταν περπατάμε στο δρόμο μαζί, λειτουργεί

ιδιόρρυθμα. Αν της δείξεις θαυμασμό, κολακεύεται και σε αφήνει να την

ακολουθήσεις σε δρόμους της που δεν περίμενες πως υπάρχουν. Τότε

εγώ θα αρχίσω να υπολογίζω τα περαστικά βλέμματα που τρέφουν την

αυτοπεποίθησή μου. Περίεργη σχέση. Συχνά αγοράζουμε λουλούδια σαν

μια συμφωνία στην οποία και οι δύο συγκαταθέσαμε για τη βιωσιμότητά

μας. Ξέχασα να σας πω πως είμαστε επίσημα μαζί πέντε χρόνια. Ολα τα

προηγούμενα επέμενε να έχουμε ελεύθερη σχέση. Οσοι την γνώριζαν πριν

από εμένα λένε πως δεν αγαπάει, και προδομένοι φεύγουν μακριά της

(κάνοντάς την παραμύθι που αιχμηρά ξεκινάει με τη φράση: «μια φορά κι

έναν καιρό ήταν μια όμορφη πόλη που την έλεγαν Αθήνα...»). Και όμως,

ξέρετε, με απατάει με εκατομμύρια εραστές... Ισως δυναμώσω και φύγω,

αλλά η ψυχή μου γυρίζοντας θα παίρνει το μετρό, για να κάνει βόλτες από

άκρη σε άκρη.

10

Τζίνη Παπαδοπούλου

η Τζίνη Παπαδοπούλου είναι ηθοποιός. Αυτήν την περίοδο εμφανίζεται στο «Βυσσινόκηπο» του Αντον Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας.

Λόφος του Φιλοπάππου ή λόφος των Μουσών, όπως ήταν

γνωστός στην αρχαιότητα. Μέρος ιστορικό με διπλό φορτίο: από

τη μία, λυρικό, θεϊκής προέλευσης, τόπος λατρείας, από την άλλη,

τόπος μνήμης, θανάτου. Για εμένα μέρος αγαπημένο. Βόλτες,

άραγμα στον ήλιο, ξεγνοιασιά. Μια εφηβεία επιεικής που έγινε

30 και... Σε αυτόν τον αγαπημένο τόπο που σε κάνει να ξεχνάς ότι

βρίσκεσαι στο απόλυτο Κέντρο της Αθήνας, με θέα την Ακρόπολη

και την Πνύκα, έχω περάσει ώρες ρεμβάζοντας και αναζητώντας

το βαθύτερο νόημα της ζωής. Μικρή ήμουν ακόμα -τι ήξερα...;

Αργότερα, το ίδιο αυτό μέρος έγινε τόπος συναντήσεων με τον

άντρα που έμελλε να γίνει ο σύντροφος της ζωής μου. Καθώς ήταν

και δικό του αγαπημένο μέρος, ο λόφος αυτός έγινε η μικρή μας

συνωμοσία. Δική μας και πολλών άλλων ερωτευμένων ζευγαριών.

Φαίνεται ότι όταν βρίσκεσαι στη χώρα του Ερωτα, οι Μούσες

που κάποτε λατρεύονταν εκεί, σε προστατεύουν και σε μαγεύουν,

ώστε να βλέπεις μόνον ό,τι ωραίο και αγαθό υπάρχει σε αυτόν τον

κόσμο. Ο λόφος του Φιλοπάππου, λοιπόν, είναι για μένα ένα μέρος

που κουβαλά το μυστικισμό του ερωτισμού σε μία κατά τα άλλα

λίαν αντιερωτική πόλη.

12

Φοίβος Ριμένας

o Φοίβος Ριμένας είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο «Τρίτο Στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ).

Στην Αθήνα γεννήθηκα. Είναι η πόλη όπου μεγάλωσα και ζω

ακόμα. Η πρωτεύουσα, όπως λένε κάποιοι. Το κέντρο, όπως λένε

κάποιοι άλλοι. Το σπίτι μου.

Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ ξεκίνησαν όλα. Τα πρώτα γέλια, τα

πρώτα κλάματα, τα πρώτα λόγια, οι πρώτες σκέψεις, τα πρώτα

συναισθήματα. Εδώ ονειρεύτηκα για πρώτη φορά, εδώ αγάπησα,

εδώ ερωτεύτηκα.

Με την Αθήνα συνδέθηκαν οι περισσότερες εμπειρίες μου,

σημαντικές και μη. Και καθώς πέρασαν τα χρόνια, ενώ πίστευα

πως αυτή η πόλη είναι πια κομμάτι της καθημερινότητάς μου,

χωρίς τη δυνατότητα να με ξαφνιάζει, κατόρθωσε να με διαψεύσει

με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό.

Δεν ξέρω αν είναι τα ταξίδια σε άλλες πόλεις και χώρες που

ξύπνησαν νέες αναζητήσεις ή απλά η ανάγκη μου, καθώς

μεγάλωνα, πάντως έμαθα σιγά-σιγά να ψάχνω τις άλλες πλευρές

της πόλης, τις παράλληλες. Αυτές που σαν να ξεκλειδώνονται

με μια μυστική συμφωνία, που χρειάζονται μια σύμβαση

διαφορετική και απόλυτη διαθεσιμότητα να αφεθείς στην

ανακάλυψή τους. Εστω και σε πλάνη.

Και ξαφνικά, όλα είναι αλλιώς: δρόμοι, σπίτια, αυτοκίνητα,

παρέες, μοναχικές διαδρομές, πρόσωπα. Ολα όσα ήξερες και

νόμιζες ότι είχες συνηθίσει, μπερδεύονται σε καινούργιες ιστορίες,

δημιουργούν δυνατές προσδοκίες, γεννούν άλλα όνειρα.

Αγαπώ την Αθήνα πιο πολύ τη νύχτα. Τότε που οι σκιές

παραμορφώνουν λυτρωτικά, οι μορφές φαίνονται κάπως θολές,

τα χρώματα λίγο πειραγμένα. Τη νύχτα η Αθήνα ομορφαίνει.

Και, κάπως ανεξήγητα, αποκαλύπτει τις κρυφές της πλευρές και

όλα είναι πιθανά. Ολα μπορούν να είναι ερωτικά. Χωρίς περιττές

υπεκφυγές. Σαν επιθυμίες που ξεκινούν είτε από την ψυχή είτε

από το σώμα. Ολα στο παιχνίδι είναι άλλωστε. Ετσι και αλλιώς.

14

ΛεωνίδαςΚουτσόπουλος

o Λεωνίδας Κουτσόπουλος είναι σεφ στο εστιατόριο Aleria (Μεγ. Αλεξάνδρου 57), στο Μεταξουργείο.

Λονδίνο, Αμστερνταμ ή Βερολίνο; Αθήνα ίσως;

Οσες φορές και αν έχω επισκεφτεί μια ξένη πόλη,

το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού είναι η επιστροφή

μου… Οχι γιατί δεν μου άρεσε εκεί, αλλά γιατί ποτέ

δεν βρήκα αυτό που, παραλόγως πώς, εδώ υπάρχει

παντού. Σε μια πόλη που λίγο βοηθάει από μόνη

της, για να χαρακτηριστεί ερωτική, εντούτοις μια

αόρατη «δύναμη» σπρώχνει τα πράγματα προς τα

εκεί. Δεν ξέρω να το εξηγήσω. Ισως να είναι κάποιο

είδος άμυνας μας και να το εξωτερικεύουμε με αυτήν

τη μορφή. Ισως να το έχουμε μέσα μας. Ισως επειδή

αυτή η πόλη μέσα από τα άσχημά της μας κάνει να

κοιτάμε λιγότερο και να φανταζόμαστε περισσότερο…

ΥΣ: Και επειδή ο έρωτας περνάει από το στομάχι,

αντιλαμβάνεστε ότι είμαι προνομιούχος… 16

Lolek

o Lolek είναι τραγουδοποιός. Ο δίσκος του “Alone” κυκλοφορείαπό την Inner Ear.

Το καφέ Αβησσυνία είναι από τα λίγα αγαπημένα μου μέρη

στην Αθήνα. Προσφέρει καφέ, εξαιρετικό φαγητό και κάποιες

μέρες ζωντανή μουσική άνευ μικροφώνων και ηλεκτρονικής

υποβοήθησης. Το θεωρούσα πάντα το ιδανικό μέρος για το

πρώτο ραντεβού, αν και ποτέ δεν το έχω ζήσει. Ετσι, έχω

πάει πολλές φορές μόνος ή με φίλους. Κάθε φορά που το

επισκέπτομαι, σκέφτομαι πόσο όμορφο θα είναι αυτό το πρώτο

ραντεβού στο συγκεκριμένο χώρο. Πλέον έχω πειστεί πως δεν

θα γίνει ποτέ αυτό και δεν με ενδιαφέρει να το εξηγήσω. Μου

αρκεί να υπάρχει και να κινεί τη φαντασία μου. 18

Οι πρωταγωνιστές της παράστασης

«Rent»

το “RENT” του Jonathan Larson ανεβαίνει σε απόδοση Γιώργου Καπουτζίδη και σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλου στο Θέατρο Χώρα. Σε πρώτο πλάνο οι Αργύρης Αγγέλου, Λίνα Εξάρχου, Θέμις Μαρσέλου, Βασίλης Αξιώτης και Αντα Λιβιτσάνου.

Φεύγουν οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες. Φεύγουν οι μήνες, τα χρόνια, οι

εποχές. Χρόνος που χάνεται, τρέχει, μνήμες χιλιάδες. Πώς να μετρήσεις

τόσες στιγμές; Σε δύσεις, φεγγάρια, ξενύχτια, με γέλιο ή κλάμα. Καφέδες,

ποτά, ή στη μοναξιά; Ερωτες, πάθη που σβήνουν, λάθη, καβγάδες. Πώς

να μετρήσεις -σε τι μία χρονιά; Μέτρα σε αγάπη. Μόνο σε αγάπη. Ζήσε

με αγάπη. Μετράω και ζω, για ν’ αγαπώ... Κλέβει ο χρόνος τον πόνο με

υποσχέσεις. Κλέβει τα όνειρα που έχεις, κλέβει χαρές. Κλέβει αλήθειες το

ψέμα μέσα στις σχέσεις. Πώς να μετρήσεις, σε τι, της ζωής σου τις στιγμές;

Σ’ ανθρώπους σκληρούς που σε διώχνουν μακριά. Σε φίλους πιστούς που

σε κάνουν καλά. Σαν κύκλος που γυρίζει, και τελειώνει στην αρχή. Ετσι μας

γυρίζει και μας πάει η ζωή. Ομως, θυμήσου την Αγάπη...

Jonathan Larson-RENT20

Γεωργία Νταγάκη

η Γεωργία Νταγάκη είναι τραγουδίστρια. Ο νέος της δίσκος «Δεν έχω μάτια να με δεις», σε παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη, κυκλοφορεί από την Ακτή.

Αθήνα. Μία πόλη γεμάτη εγωισμό, νεύρα, ωχαδερφισμό και κατοίκους που

είναι γενικότερα αποπροσανατολισμένοι. Οκ, συμφωνώ… εν μέρει. Μήπως,

όμως, δεν φταίει η πόλη για αυτό;

Γιατί μια βόλτα στο Ζάππειο, περπατώντας στον Εθνικό Κήπο, ένας

περίπατος στη φωτισμένη Πανεπιστημίου τα βράδια, όταν η βοή της πόλης

κοπάζει, ή στο Μοναστηράκι-Θησείο Κυριακή μεσημέρι, με πείθουν πως

τελικά δεν φταίει η πόλη για όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Για εμένα προσωπικά, μία γειτονιά δίπλα στο Kέντρο της Αθήνας,

που βρίσκεται μόλις πέντε λεπτά από το Σύνταγμα, είναι μία από τις

αγαπημένες μου και πολλές φορές το ησυχαστήριό μου. Γεμάτη νεοκλασικά

κτίρια, που κρατάνε ακόμα την αίγλη της παλιάς Αθήνας, παραδοσιακά

μικρά μαγαζιά, ήσυχους δρόμους, ε… και λίγο πράσινο. Μέσα σε ένα τέτοιο

περιβάλλον «έρχονται» οι στίχοι, η μουσική, οι μελωδίες, οι όμορφες

συζητήσεις, ακόμα και οι αποφάσεις.

Πώς γίνεται, λοιπόν, να πίνει κανείς τον καφέ του σε ένα όμορφο και

απέριττο καφέ τόσο κοντά στο Kέντρο της πόλης με σχεδόν απόλυτη

ησυχία; Και, όμως, γίνεται.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που εμείς,

οι ίδιοι οι κάτοικοι, της έχουμε προσδώσει, και ας ψάξουμε τις κρυμμένες

χάρες της.

Ισως αυτός να είναι ο τρόπος να ερωτευτείς (σ)την Αθήνα του 2010…

22

η Σοφιάννα Θεοφάνους είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο εμφανίζεται στο Θέατρο Τέχνης στην παράσταση «ο Βασιλιάς πεθαίνει» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου.

«Γεια σου κύριε Αγιε Βασίλη,

Ο μπαμπάς μού είπε ότι τώρα που γράφω, χωρίς να

τσιρίζω, μπορώ να ζητάω ό,τι θέλω.

Και εγώ δεν τσιρίζω πια, γράφω.

Σε παρακαλώ, θέλω να μου στείλεις ένα φίλο

αληθινό σαν τον κούκλο μου τον Αντώνη, γιατί τον

αγαπάω.

Να είναι ωραίο αγόρι με ξανθά μαλλιά και γαλάζια

μάτια και να μιλάει και να του μιλάω και εγώ και να

μου φέρνει τριαντάφυλλα, αλλά όχι πολλά, γιατί τότε

δεν θα είναι κήπος.

Ο Αντώνης δεν έχει ένα πόδι, γιατί το έφαγε η Βίλμα

που είναι σκύλος.

Ο φίλος μου ο αληθινός θέλω να έχει δύο πόδια, για

να παίζουμε.

Αν μπορείς, θέλω τώρα που θα πάμε στην Αθήνα για

πάντα, να μου τον στείλεις, και όταν θα είμαι μεγάλη

κοπέλα και αυτός μεγάλο αγόρι, να μου κρατάει το

χέρι, όπως εγώ τον Αντώνη τον κούκλο.

Ευχαριστώ και αν μπορείς να μην αργήσεις και πολύ.

Η φίλη σου η φρόνιμη η Σοφιάννα».

Λήμνος Χριστούγεννα 1985

ΥΓ: Ξέχασα να γράψω τη διεύθυνσή μου

στο φάκελο τότε...

Σοφιάννα Θεοφάνους

24

Κωνσταντίνος Πιλάβιος

o Κωνσταντίνος Πιλάβιος είναι κινηματογραφιστής, παραγωγός και animator.

Μου είπαν να γράψω κάτι για την ερωτική Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι

σάστισα λίγο. Μου είπαν: «Διάλεξε ένα μέρος που θεωρείς ρομαντικό και

πες μας για αυτό».

Ρομαντικό μέρος στην Αθήνα και μάλιστα το χειμώνα; Δεν νομίζω

ότι υπάρχει κάτι ρομαντικό στην Αθήνα. Δεν το έβαλα κάτω, έκατσα

και σκέφτηκα λίγο. Σκέφτηκα τις άλλες πόλεις της χώρας. Πάντα το

ρομαντικό, όμως, ήταν δίπλα σε νερό, δίπλα σε ποτάμια. Και η Αθήνα δεν

έχει νερό, δεν έχει ποτάμια… Κάποτε είχε, αλλά της τα πήραν και αυτά.

«Πόλη χωρίς ποτάμι είναι νεκρή πόλη», είπε μια φορά και έναν καιρό ένας

σοφός κύριος... Σκέφτηκα, όμως ότι υπάρχει ένα μέρος στο Kέντρο, που

είναι σαν να μην είσαι στην Αθήνα. Είναι σαν να είσαι αλλού: στο λόφο

του Φιλοπάππου, από την πίσω μεριά, που βλέπει Πάρνηθα και Πειραιά.

Είναι τόσο όμορφα. Το χάος του τσιμέντου έρχεται και δένει τόσο περίεργα,

αλλά αρμονικά με την ηρεμία του πρασίνου. Τόσο αντίθετα, αλλά τόσο ίδια.

Οπως η Αγάπη...26

Ηρώ Σαΐα

η Ηρώ Σαΐα είναι τραγουδίστρια. Η μουσική της παράσταση «Γυναίκα Τριαντάφυλλο» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη παρουσιάζεται στον πολυχώρο «Αθηναΐς».

Στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως που οδηγεί στον Υμηττό, έχω δίπλα μου τα παλιά

προσφυγικά σπίτια της Καισαριανής. Μια αίσθηση γειτονιάς που λείπει πια από την

Αθήνα: χαμηλά σπίτια, μικροί δρόμοι, ταβερνάκια, ζωή απλή και ανθρώπινη.

Παραπάνω στα δεξιά, το Σκοπευτήριο… Στη δική μου γενιά, που ευτυχώς δεν βίωσε

πολέμους, υπενθυμίζει την αξία της ειρήνης, θυμίζει αυτούς που θυσίασαν τη ζωή

τους… (μάλλον ερχόμαστε πιο κοντά στην αίσθηση του θανάτου παρά του έρωτα,

αλλά πόσο «συγγενείς» είναι οι έννοιες αυτές και πόσο «δεμένες» με τη ζωή!)

Λίγο πιο πάνω υπάρχει το γυναικείο μοναστήρι του Προδρόμου που πάντα θα μου

φέρνει στο μυαλό μια Μ. Παρασκευή με τη μητέρα μου να παρακολουθούμε το

μεσημέρι (αυτό μου είχε κάνει εντύπωση) την πομπή του Επιταφίου. Οχι, δεν είμαι

θρησκόληπτη (το αντίθετο θα έλεγα), υπάρχουν, όμως, στοιχεία της παράδοσής μας

που εξακολουθούν να με συγκινούν.

Βρισκόμαστε πλέον στους πρόποδες του Υμηττού. Αυτό το τοπίο νομίζω πως είναι

αρκετό, για να ερωτευτεί κανείς… και μόνο το ίδιο το τοπίο! Πολλές φορές, ειδικά

τώρα το χειμώνα, πηγαίνω έστω και για λίγο, ακούω και την «Ποιμενική» και

επιστρέφω με άλλη διάθεση. Μια φορά μάλιστα ήμουν τυχερή, και Πρωτομαγιά μια

χορωδία τραγουδούσε καντάδες στο χώρο αυτό!

Ονειρο…28

Ενκε Φεζολάρι

ο Ενκε Φεζολάρι είναι ηθοποιός. Σύντομα θα ερμηνεύσει το «Παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου στα αλβανικά, σε σκηνοθεσία Ελένης Αγγελοπούλου.

«Δελισυφέρω» ονομάζεται το καΐκι του μπάρμπα-Γιαννιού και

η δική μου ιστορία. Σκιάθος 188... Αθήνα 200... Χριστούγεννα,

18 βαθμοί Κελσίου. Λεωκορείου... παλιατζίδικα, Ψυρρή (

συντεταγμένες χωροχρόνου), καντίνα σοσιάλ. Πάνω από τα

μάρμαρα των παλιών βιοτεχνιών, όπου οι παππούδες μαρτυράνε

την αλλοτινή αίγλη-ιστορία αυτής της περιοχής, και τώρα

κοιμούνται, γιατί για αυτούς τέλειωσαν τα Χριστούγεννα. Θα

’ρθούν στις 5 το πρωί να ανοίξουν τα μαγαζιά τους. Την ώρα που

θα έχω σχολάσει. Με κοιτάζεις. Ολη τη νύχτα. Παραγγέλνεις και

άλλο ποτό. Το τζιν τέλειωσε. Θέλεις βότκα; Θέλεις. Πίσω από το

τζάμι προβάλλεται η «Εκλειψη» του Αντονιόνι. Η Μόνικα Βίττι

μου κλείνει το μάτι, κάθε φορά που προσπαθώ να αποφύγω

το βλέμμα σου. Εγώ περιμένω. Πολλά Χριστούγεννα τώρα.

Περιμένω αυτόν που δεν έρχεται. Εσύ ανάβεις τσιγάρο στην

Αναστασία τη Φαρμακολύτρα και εγώ προσεύχομαι αδειάζοντας

το τασάκι σου. Με αγγίζεις (διόλου) τυχαία και μου λες: «Θέλω να

σε φιλήσω, μέχρι να μπλαβιάσουν τα χείλη μας.» Γιατί η αγάπη

πρέπει να έχει τόσο πόνο; Αμηχανία. Η ώρα πέρασε. Μαζεύτηκαν

πολλά Χριστούγεννα... «Θα σε περιμένω να σχολάσεις. Απόψε θα

φύγουμε μαζί.» Για όλα τα άλλα που θα έρθουν, πού να ξέρω;

Σιωπή. Σιωπή. Σιωπή.

30

Νατάσσα Μποφίλιου

η Νατάσσα Μποφίλιου είναι τραγουδίστρια. Ο νέος της δίσκος «Εισιτήρια Διπλά» κυκλοφορεί τέλη Φεβρουαρίου από την Lyra.

Περπατάω συχνά εκείνο το δρόμο. Το φθινόπωρο τον περπατάω πάντα

βαριεστημένα, σκεπτόμενη ότι ήρθε ο καιρός να μαζευτώ στις εργασίες μου. Το

χειμώνα δένομαι στο παλτό μου σφιχτά και τον βαδίζω γρήγορα. Την άνοιξη, πάλι,

κοιτάω δεξιά και αριστερά σαν να τον βλέπω για πρώτη φορά, ντυμένο με χρώματα

όμορφα στις βιτρίνες του και αγαπώντας βαθιά κάθε περαστικό. Πάντα, όμως,

έρχεται το καλοκαίρι. Ευτυχώς. Η αγαπημένη μου εποχή. Τότε τον περπατάω

μουρμουρίζοντας μελωδίες και στιχάκια, σχεδόν σαν να είμαι μόνη, ελεύθερη να

παίζω εμμονικά με τις πλάκες του πεζοδρομίου... Και έτσι περνάνε χρόνια χωρίς να

το καταλάβεις. Με αφετηρία τις εποχές τους. Και εκείνο το δρόμο. Πολύ ποιητικό, δεν

βρίσκεις;

Λοιπόν, έχω χωρίσει σε αυτόν το δρόμο, έχω φιλήσει κάποιο αγόρι που μου άρεσε

πρώτη φορά, σου έχω πει τα μυστικά μου μέσα από τα πρώτα μας τραγούδια, έχω

κλάψει με τους παρατημένους στα σκαλάκια του σινεμά, έχω κάνει επαγγελματικά

ραντεβού στο ήσυχο καφέ δίπλα στο ξενοδοχείο, έχω συναντήσει τους αγαπημένους

μου για όμορφα ποτά και καφέδες. Τα έχω λίγο-πολύ μοιραστεί όλα με εκείνο το

δρόμο...

Βγαίνω από το σπίτι βιαστικά. Τι κρίμα, το αμάξι πάλι δεν έχει βενζίνη -μια ζωή

αφηρημένη...

- Ταξί!

... και όπως γίνεται πάντα στις ταινίες, βρίσκω αμέσως.

- Σταδίου, παρακαλώ. Στην αρχή.

... λέω να περπατήσω λίγο.

32

o Μιχάλης Οικονόμου είναι ηθοποιός. Εμφανίζεται στις «Τρωάδες» του Ευριπί-δη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπου-λου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώ πρωταγωνιστεί και στην ταινία «Ο Ξεναγός» του Ζαχαρία Μαυροειδή.

Περπατώ. Οδός Κλειτίου. Ενας πεζόδρομος -παραπάνω ιστορίες. Στέκομαι. Για

μια στιγμή. Κλείνω τα μάτια, γέρνω πίσω το κεφάλι -αισθάνομαι το αεράκι στη

μούρη μου-, ενώ από την καρδιά μου, αυθόρμητα, αρχίζουν και βγαίνουν μουσικές,

μυρωδιές, χρώματα, ήχοι, βλέμματα, δάκρυα, χαρές... πράγματα που προκαλούν την

έκρηξη ενός καταιγιστικού, αστραπιαίου και βίαιου κολάζ από λέξεις-φράσεις, που η

καθεμία κάποτε έγραψε τη δική της ιστορία...

«...

Ναι. Μη. Πίου. Τη νύχτα, προτού κοιμηθώ, μετράω τα αστέρια, μα

πάντα χάνω ένα στο μέτρημα. Ο φοίνικάς μας. Αμοργός. Ρούκουνας.

Θεσσαλονίκη. Πήλιο. Σέρρες. Παρίσι. Βερολίνο. Παρίσι. Πετροκέρασα.

Αταίριαστοι; Frankie and Johnny: mallon i organikotita pou eleges

einai san ena vourtsisma dondion. Ω! ναι, μια σκέψη, για να είναι

πραγματικά υγιής -άσχετο σε τι αναφέρεται-, πρέπει να αντέχει στο

ύπαιθρο. Και όχι μόνον. –Μorrissey, u r my hero. Υδρα. Πρωινό.

Pancakes. Σύρος. Παιδική αθωότητα. Μεταφυσική αγάπη. –Exo megali

anagki na se plakwsw sto ksilo. Γαλάζιο κουβερτάκι. Η εποποιία των

σπουδαίων ανθρώπων. Ροδόγατος Γκίζμο. Μου αρέσουν τα δάχτυλα

των χεριών σου, οι έντονοι κύκλοι που έχεις κάτω από τα μάτια σου, ο

ήχος ειδοποίησης των δικών σου μηνυμάτων... Είμαστε μόνοι μας. Δεν

θέλω να σε ξεπεράσω. Σε θέλω σαν να μην υπάρχει αύριο. Λευκάδα.

Κέρκυρα. Πεκορίνο! Καντάδα. Ματούλα. Μαργαρίτα. Οι φωνές

ησυχάζουν κάποτε, αλλά μένει πάντα ο φόβος του τι θα γίνει μετά.

Κάποιος κουνιέται εκεί. Εχει λεπτά, πολύ λεπτά πόδια. Μια φορά τα

είχα σπάσει πάνω σε καβγά. Ετσι και αλλιώς, στο τέλος πάντα μαθαίνεις

να κουτσαίνεις. Ομως, εγώ θα πιω και θα μεθύσω... Δεν τελειώνει...

Φτάνει! Ξύπνα! ΞΥΠΝΑ!

...»

Ανοιξα τα μάτια μου μπερδεμένος, τα σκούπισα. (Δεν ήμουν έτοιμος για όλα αυτά...)

Βαθιά αναπνοή... και με μια υποψία χαμόγελου, συνέχισα την πορεία μου.

Μιχάλης Οικονόμου

34

Δημήτρης Σωτάκης

ο Δημήτρης Σωτάκης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Το Θαύμα της Αναπνοής» κυκλοφόρησε την Ανοιξη του 2009 από τις εκδόσεις Κέδρος.

Μία βόλτα στην πόλη σε φέρνει αντιμέτωπο με τους καπνούς, μία αόρατη

ομίχλη και ένα αλλόκοτο και ανεξιχνίαστο σύννεφο που σκεπάζει κάθε σου

βήμα. Μυστήριο για έναν τόπο πνιγμένο στο φως. Μια πληγή στην καρδιά.

Δεν μου αρέσει αυτό. Ομως, η Αθήνα είναι, στα αλήθεια, μια παράδοξη

πόλη. Την ίδια ώρα, με ένα σχεδόν μεταφυσικό τρόπο μεταμορφώνεται

σε μία γιορτινή ζωική παρέλαση εραστών, κάθε ήχος, κάθε κίνηση έχουν

μεταλλαχθεί σε μία ερωτική επιθυμία και τίποτε δεν μπορεί να περιμένει

κανείς παρά τον ήχο ενός επερχόμενου οργασμού, κρυμμένου στα σπλάχνα

αυτής της πόλης. Η Αθήνα κρύβεται. Δεν σε αφήνει να δεις το αληθινό

της πρόσωπο, πνίγεται από μια βασανιστική εσωστρέφεια. Αυτό ακριβώς

είναι ο έρωτάς της, όσα υπονοούνται, όσα φαντασιώνονται και όσα

διαδραματίζονται την ώρα που βαδίζεις ανυποψίαστος στα στενά της.36

Νίκος Μόσχος

o Νίκος Μόσχος είναι ζωγράφος. Εργα του βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο Φρυσίρα, στην Πινακοθή-κη της Βιάννου, συλλογή Α. Χατζηιω-άννου, καθώς και σε άλλες ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

«Πω, πω ρε μαλ..., και τώρα η Αθήνα!»

Αισθανόμουν πρωταγωνιστής σε συνοικέσιο, στο οποίο η νύφη, θηριώδης,

ασουλούπωτη και κακόγουστα ντυμένη (έτοιμη να με καταπλακώσει ανά

πάσα στιγμή), ήταν το αναπόφευκτο πεπρωμένο μου για τα επόμενα πέντε

χρόνια.

«Τρώγοντας έρχεται η όρεξη», σκέφτηκα και παρακινούμενος από

ερευνητική διάθεση, βουτάω μες στο καζάνι, όπου αφήνομαι (όσο μπορώ)

στο ανακάτεμα. Πάνω-κάτω, από Εξάρχεια στο Γκάζι και από εκεί στο

Κολωνάκι. Ο κόσμος ασταμάτητος, οι φυλές αμέτρητες, το ίδιο και οι

ιστορίες και οι πειρασμοί.

Τρίβω τα μάτια μου και, ως διά μαγείας, η άχαρη νύφη-πόλη αποκτά

γοητεία εντελώς απροσδόκητη. Μου αποκαλύπτει χάρες που βρίσκονται

κρυμμένες σε δρόμους, καφέ, μπαρ, μαζώξεις και όπου μπορεί κανείς να

σκεφτεί.

Σε κάποιες περιπτώσεις, τα θέλγητρα είναι ισχυρά και το τίμημα

πληρώνεται ακριβά. Τα συμπτώματα λίγο-πολύ κοινά στους περισσότερους:

ξενύχτια, αγωνίες, ποτά και ακούσιες νηστείες. Παρόλα αυτά οι δοκιμασίες

είναι αναπόδραστες. Πότε στους ξεθωριασμένους δρόμους του Νέου

Κόσμου, πότε σε μπαρ στο Σύνταγμα ή στο Κολωνάκι, η πόλη σαν

αστείρευτη σεναριογράφος, μου πλέκει επεισόδια. Ιστορίες που μου δένουν

κόμπο το στομάχι, κυλούν στο αίμα μου πιο γρήγορα και μου δίνουν την

αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) ότι ο χρόνος τελικά κερδίζεται.

38

Κώστας Γάκης

ΧρήστοςΠαπαδόπουλος

Βασίλης Μαυρογεωργίου

ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, και ο Κώστας Γάκης γράφουν και σκηνοθετούν την παράσταση «Λιοντάρια», που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.Ο Χρήστος Παπαδόπουλος έχει αναλάβει την επιμέλεια κίνησης.

Συγχώρεσέ μας Αθήνα, αλλά δεν μπορούμε να

βρούμε τις λέξεις και τον ερωτισμό να σου μιλήσουμε

για τις γωνιές σου που έχουν ανθίσει στην ψυχή μας,

ή για τις άλλες τις γωνιές σου όπου έχουμε κλάψει.

Δύσκολες εποχές για εξομολογήσεις.

Συγγνώμη Αθήνα, αλλά δεν το έχουμε σήμερα

-καθόλου...

40

Matisse

οι Matisse είναι συγκρότημα. Ο δίσκος τους “Rock ‘N’ Roll Mafia” κυκλοφορεί από την Sony BMG.

Oh baby don’t you say that you love me, take me to a place I want to be… like Athens!

Η Αθήνα μπορεί να είναι μία πολύ ερωτική πόλη, όταν είσαι ερωτευμένος και

σίγουρα η μουσική συμβάλλει σε αυτό, και το αντίστροφο βέβαια. Μέσα από τη

μουσική μπορείς να ερωτευτείς και να βλέπεις την κάθε πόλη όμορφη.

Για εμάς που η ζωή μας εκτυλίσσεται γύρω από τη μουσική, καταλαβαίνεις ότι ο

έρωτας είναι ένα μεγάλο κομμάτι μας. Ισως και να τον χρησιμοποιούμε, για να

εμπνεόμαστε, ίσως να μας χρησιμοποιεί και αυτός, για να εμπνεύσει κάποιους άλλους

να ερωτευτούν. Σημασία έχει να υπάρχει μια ερωτική ατμόσφαιρα που να ομορφαίνει

και την πόλη μας.

Παρόλο που η Αθήνα τείνει να γίνει όλο και πιο «αντιερωτική», κατά έναν παράδοξο

τρόπο δεν χάνει ποτέ τον ερωτισμό της. Ισως βοηθάμε και όλοι εμείς που λίγο ή πολύ

είμαστε πάντα ερωτευμένοι.

Με οδηγό τον έρωτα μπορείς να κάνεις την πιο μαγική βόλτα στην πόλη!

No matter how you mess with my life

No matter how you play with my mind

No matter what you say, what you do

I love you…42

ο Μίλτος Σωτηριάδης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Πρόσφατα σκηνοθέτησε και έπαιξε στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Το έργο του Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» είναι

πάντα επίκαιρο επειδή, περιγράφει έναν κόσμο

που μοιάζει με το δικό μας.

Εναν κόσμο που πρέπει και εμείς με τη σειρά

μας να τον αψηφήσουμε και να τον κάνουμε

ρομαντικό.

Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή, δεν φοβόμαστε τα

συναισθήματα, τολμάμε να εκτεθούμε και στο

θέατρο, να πάθουμε και να μάθουμε.

Μίλτος Σωτηριάδης

44

Στον κεντρικό δρόμο στην παλιά μου γειτονιά, δίπλα στο δημοτικό, υπήρχε ένα Σούπερ Μάρκετ. Θυμάμαι

κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα Παρασκευής που σχόλαγα, αφού είχε πέσει η νύχτα, γιατί ήμασταν

ακόμα στην τάξη μου εναλλάξ, πρωί-απόγευμα, και έρχονταν και με έπαιρναν οι γονείς μου και κάναμε

παρέα τα ψώνια του Σαββατοκύριακου. Ο πατέρας μου έπαιρνε την τσάντα μου, επειδή ήταν βαριά, για

να μην κουραστώ. Αργότερα, όταν το σχολείο μου έγινε μόνο πρωινό, έκλεισε και το Σούπερ Μάρκετ. Για

λίγο καιρό έμεινε άδειο και αργότερα μεταμορφώθηκε σε ένα μαγαζί με ηλεκτρικές συσκευές. Τα επόμενα

χρόνια, και ενώ τελείωσα το δημοτικό και το σχολείο, συνέχισα να περνάω καμιά φορά από εκεί. Οι

ηλεκτρικές συσκευές μια μέρα δεν υπήρχαν και την επομένη είχε φτιαχτεί ένα μαγαζί με έπιπλα κήπου.

Σήμερα δεν ξέρω τι είναι. Εχω καιρό να περάσω.

Οπως όμως και να το δεις αυτό το σημείο, αν και έχουν περάσει αμέτρητα χρόνια από τότε που πήγαινα

δημοτικό και πλέον ο πατέρας μου δεν μου παίρνει την τσάντα, αυτό το σημείο θα είναι πάντα το Σούπερ

Μάρκετ, όπου θα κάνουμε τα ψώνια για το Σαββατοκύριακο. Ετσι το έμαθα. Οπως έτσι το έμαθαν και οι

γονείς μου και η αδερφή μου και πολλοί άλλοι από την παλιά μου γειτονιά, που τους αρέσει να βλέπουν τα

πράγματα όπως ήταν και όχι όπως είναι. Να λένε, δηλαδή, Σούπερ Μάρκετ κάτι που δεν είναι Σούπερ

Μάρκετ, όπως με τον ίδιο τρόπο στη ζωή τους λένε το «σ’ αγαπώ» σε κάποιον που δεν αγαπούν. Εγώ

έμαθα να λέω «σ’ αγαπώ» στη Σοφία, και όταν ξαφνικά μια μέρα το «σ’ αγαπώ» έγινε «σ’ αγαπώ, αλλά

όχι όσο παλιά», εγώ συνέχιζα να της λέω απλώς «σ’ αγαπώ». Και μετά, όταν δεν την αγαπούσα πια

καθόλου και δεν ήθελα να υπάρχει στη ζωή μου, πάλι «σ’ αγαπώ» της έλεγα, γιατί κάποια πράγματα

τα βλέπω, όπως ήταν και όχι όπως είναι. Οσοι δεν έμεναν στην παλιά μου γειτονιά, είναι δύσκολο να το

καταλάβουν αυτό.

Οι άνθρωποι συνεχίζουμε να νοσταλγούμε και για να παίξεις σωστά αυτό το άσχημο παιχνίδι πρέπει να

νοσταλγείς χωρίς λόγο. Ούτε το Σούπερ Μάρκετ είναι λόγος, ούτε το «σ’ αγαπώ». Στις μεγάλες πόλεις τα

Σούπερ Μάρκετ εξαφανίζονται με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς εξαφανίζεται και ο έρωτας. Και μετά

πάλι, ξεφυτρώνουν στην επόμενη γωνία. Εκεί θα περιμένει μια μουσική, μια εικόνα, ένας στίχος. Η Τέχνη

παίρνει από το χέρι τους ανώφελα νοσταλγούς κατοίκους των μητροπόλεων και τους δείχνει καινούργια

Σούπερ Μάρκετ, στα οποία το μεγάλο μπουκάλι γάλα είναι πιο φτηνό, το τμήμα με τα αλλαντικά δεν έχει

ουρά και τα ξυραφάκια με τις τρεις λεπίδες βγαίνουν σε συσκευασία των έξι. Εκεί που αγαπάμε.

Αθως Δημουλάς

Το Σούπερ Μάρκετ

46