τεύχος #14

πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικός

#14 Φεβρουάριος 2014

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΤΖΑΜΠΑ

Αμύνεσθαι περί πάτρηςΑχόρταγο πέλαγος

Ό,τι δηλώσεις είναιΣτη Formula 1 με LADA

Σπύρος Γουργιώτης:Ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος

2 l anapnefstiras.gr

anapnefstiras.gr l 3

/snorkel.gr /snorkelgr /snorkelnews anapnefstiras.gr [email protected]

Σ τ ις δύο πρώτες εκδηλώσεις του περιοδικού (Λιβαδειά και Θήβα) είχαμε δηλώσει ότι το έντυπο θα «ζήσει» δύο χρόνια, δηλαδή μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014, ή μέχρι τα οικονομικά του να μην επιτρέπουν την περεταίρω αυτοσυντήρησή του. Δυστυχώς, το ορόσημο αυτό ήρθε

κάποιους μήνες νωρίτερα. Την ώρα που γράφονται οι λέξεις αυτές έχει προγραμματιστεί συνάντηση για να προσδιοριστεί η μορφή με την οποία θα συνεχιστεί η έκδοση του έντυπου ιστολογίου (blog) που ονομάστηκε «αναπνευστήρας».

Με την κίνηση αυτή θέλαμε, ίσως αποτυχημένα, ίσως όχι, να δώσουμε ένα όχημα ελεύθερης έκφρασης σε νέους Βοιωτούς. Επίσης, θέλαμε να ανακαλύψουμε ενδιαφέροντες ανθρώπους που υπάρχουν δίπλα μας «κρυμμένοι». Το κυριότερο όμως ήταν να δηλώσουμε τη βαθιά μας πίστη στη Δημοκρατία ως το μη χείρον, άρα βέλτιστο, πολίτευμα και ως την πιο εφικτή ουτοπία. Αντιληφθήκαμε ότι ο εχθρός του δήθεν είναι το βιβλίο, το οποίο γνωρίσαμε αργά, ένεκα του μίσους που τρέφαμε απέναντί του. Μίσος που δημιούργησε η παπαγαλία και το ξενέρωτο σύστημα εκπαίδευσης. Άλλα όταν το ανοίξαμε χωρίς τον φόβο της εξέτασης, ανακαλύψαμε τα κενά μας πάνω στα οποία χτίζουν οι κάθε λογής ρήτορες πολιτικάντηδες, «πατριώτες», εθνικιστές, «χριστιανοί» κ.α. την καριέρα τους.

Προφανώς, η διαδικασία αυτή είναι συνεχής και χωρίς σίγουρα αποτελέσματα. Ωστόσο, η διάθεση προς την κατεύθυνση του επανορισμού (ίσως της αποκατάστασης) της κοινής μας ζωής και των εννοιών που την περιβάλλουν ή την περιγράφουν, αποτελεί τον πυρήνα του «αναπνευστήρα».

Θέλουμε τέλος να μοιραστούμε μαζί σας μια παρατήρηση: Συζητώντας με αριστερούς και φιλελεύθερους κεντροδεξιούς (εξαιρουμένων θρησκόληπτων και εθνο-συνομωσιολόγων κάθε λογής), ανακαλύψαμε απίστευτα πολλά κοινά σημεία σε ποικίλα επίπεδα του δημόσιου βίου. Είναι ανατριχιαστικό το πόσο έδαφος πάει χαμένο λόγω της αδυναμίας συγχρωτισμού, κομματικών επιταγών και ιδεοληψιών. Οψόμεθα…

Ελπίζουμε το τεύχος #14 να μην είναι το τελευταίο. Ευχαριστούμε για όλα. Να είστε Υγιείς & Ευτυχείς!

Σημείωμα Σύνταξης

Υπεύθυνος σύνταξης: Γεράσιμος ΜπόγρηςΥπεύθυνος διαφημίσεων: Χριστίνα Φουτρή, 6947778057Υπεύθυνος διανομής & συνδρομών: Γεράσιμος ΜπόγρηςΕπιμέλεια φωτογραφιών: Άγγελος ΜαρίνηςΕπιμέλεια: Μαρίζα ΒέκιουΕξώφυλλο: Άγγελος Μαρίνης Σχεδιασμός εντύπου: Δήμητρα Βόγλη, 6972305707Εκτύπωση: ΤΥΠΟΦΩΣ, www.typofos.grΙδιοκτήτης: Ελισσάβετ Μπόγρη, Θεσπιές Βοιωτίας, 2262066021Νομικός Υπεύθυνος: Γεράσιμος Μπόγρης

αναπνευστήρας ανεξάρτητο νεανικό περιοδικό της Βοιωτίας

Οι συγγραφείς των κειμένων αλλά και τα συνεντευξιαζόμενα πρόσωπα φέρουν εξ ολοκλήρου τυχόν ευθύνες που δύνανται να προκύψουν απ’ το περιεχόμενο του κειμένου τους ή των απαντήσεών τους που (ενδεικτικά) έχουν να κάνουν με λίβελο, προσβολή ηθών, προσωπικοτήτων, ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, δημόσιων ή ιδιωτικών νομικών προσώπων και οργανισμών και γενικότερα με συκοφαντική δυσφήμιση ή ψευδείς κατηγορίες ή απρεπείς χαρακτηρισμούς, όπως και λογοκλοπή ή άλλης φύσεως παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.


Μετά την καταστροφή των αυτοκρατοριών και πέριξ του 1789 (Γαλλική Επανάσταση) ξεκίνησε η δημιουργία των εθνών-κρατών. Εθνοτικές ομάδες «εκκαθάρισαν» περιοχές και εγκαθίδρυσαν εκεί τα δικά τους κράτη. Κάπως έτσι φτιάχτηκε και το δικό μας, που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έφτασε να έχει τα σημερινά γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Άρα, η δημιουργία των κρατών όπως τα ξέρουμε σήμερα, είναι μια πρόσφατη εξέλιξη καθώς δεν είναι παραπάνω από δύο-τρεις αιώνες τώρα που δυναμικά μετασχηματίζεται ο πολιτικός χάρτης της υδρογείου. Ωστόσο, οι πατρίδες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα. Θα ζωντανεύουν και θα πεθαίνουν στην ψυχή του κάθε ανθρώπου, όσο υπάρχει ανθρωπότητα.

Τι είναι όμως πατρίδα; Ετυμολογικά αναφέρεται στη γη των προγόνων, των πατέρων. Πιο ελεύθερα θα λέγαμε ότι είναι το σκηνικό του θεάτρου της ζωής του καθενός, ένα σημαντικό σημείο αναφοράς της προσωπικότητάς του. Η γη του πατέρα, της μάνας και των αναμνήσεων που τον αυτοπροσδιορίζουν.

Προκαλεί έκπληξη, εάν και δεν θα έπρεπε, το έμμεσο συμπέρασμα που προκύπτει από το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού και του Αλέξανδρου Κιτροέφ (Σμύρνη. Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922) που προβλήθηκε πέρσι στο Μουσείο Μπενάκη. Το ντοκιμαντέρ ασχολιόταν με την ανταλλαγή των πληθυσμών που αποφασίστηκε στις αρχές του

Αμύνεσθαι περί πάτρης

Έχει βάση το γεγονός ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα προβάλλεται ως διακύβευμα πολιτικών επιλογών το πόσο πατριώτης είναι κάποιος ή το αν είναι κάποιου είδους ανθ-, αντι- ή απλώς «προδότης»;

Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

© Μ

αρίζ

α Β

έκιο

υ


προηγούμενου αιώνα, όπου μουσουλμάνοι (Τούρκοι και Έλληνες) εκδιώχθηκαν από περιοχές της χώρας μας προς την Τουρκία, ενώ χριστιανοί της Μικράς Ασίας μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.

Δύο απ’ τα πρόσωπα που μιλούν στο εν λόγω φιλμ έτυχε να κάνουν αυτό που λέμε αμοιβαία μετακόμιση. Η μεν Ελληνίδα πήγε από ένα χωριό της Τουρκίας σε ένα άλλο της Κρήτης απ’ το οποίο μια οικογένεια τουρκικής καταγωγής έφυγε για να πάει στην Τουρκία και στο χωριό που άφησε η οικογένεια της Ελληνίδας. Αυτό κι είναι «ανταλλαγή»…

Ο λόγος τους, λοιπόν, αποδεικνύει ότι η ανταλλαγή τους κάθε άλλο από επαναπατρισμός ήταν, μιας και η Ελληνίδα βιώνει ως πατρίδα την Τουρκία και ο Τούρκος την Κρήτη. Μιλούν μάλιστα για τις πατρίδες τους σαν να ήταν επίγειος παράδεισος, η Γη της Επαγγελίας, σε αντίθεση με το αφιλόξενο μέρος που βρήκαν. Είναι δυνατόν να είναι και τα δύο μέρη Παράδεισος και ταυτόχρονα Κόλαση;

Πολύ απλά, η πατρίδα του καθενός είναι ο τόπος με τον οποίο συνδέθηκαν οι καλές αναμνήσεις του. Αυτός είναι ο Παράδεισός του, άσχετα από οποιονδήποτε άλλο προσδιορισμό ή περιορισμό.

Υπ’ αυτή την έννοια, λοιπόν, ένας περιορισμός είναι και τα σύνορα που έχουν εύστοχα αποκαλεστεί και «χαρακιές στο σώμα της Γης». Χαρακιές που ορίζουν, εν τέλει, όχι τα όρια της πατρίδας, αλλά τα όρια διοικητικής επιρροής, τα όρια ενός Κράτους.

Έχοντας δεδομένα τα έθνη-κράτη και τα σύνορά τους και συγκεκριμένα, τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της χώρας μας, πού εντοπίζεται η διαφορά των υπερ-πατριωτών και των απλώς πατριωτών; Για την απάντηση θα χρησιμοποιήσουμε ξανά το ίσως παρωχημένο σχήμα «Δεξιά-Αριστερά».

Ξεκινώντας από την ελληνική Αριστερά των τελευταίων δεκαετιών, η προσέγγιση, σε θεωρητικό επίπεδο, της έννοιας «πατρίδα» και «έθνος» μάλλον αποδεικνύει την ύπαρξη ενός ιδιότυπου κόμπλεξ του οποίου την ανακουφιστική λύση δεν μπορούν να δώσουν τα πνευματικά μεγέθη που στελεχώνουν τον πολιτικό αυτό χώρο (βλ. Ν. Σαραντάκος,

τ. #7). Ωστόσο, στην πράξη, την ύπαρξή μας ως ελεύθερο, δημοκρατικό και ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος το χρωστάμε σε μεγάλο βαθμό στην Αριστερά που είτε έναντι των δυνάμεων του Άξονα (με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), είτε έναντι της Χούντας, κατάφερε να δώσει ένα συντονισμένο σχήμα αντίστασης για τον ελληνικό λαό.

Πώς γίνεται τις καθόλου αμήχανες πράξεις να τις διαδέχεται μια αμήχανη λεκτική περί πατρίδας; Ιδού η απορία…

Ανάλογη στάση έναντι της πατρίδας έχει και μεγάλο μέρος αυτού που λέμε Δεξιά. Εκεί ωστόσο δεν θα πέσεις μπροστά σε αμηχανία, αλλά σε έναν δυναμισμό. Μια στάση που πολλές φορές ακυρώνει φαινομενικά το πόσο πατριώτης είναι εκείνος ο Αριστερός που σε αντίθεση με τις πράξεις του μασά τα λόγια του.

Το διακύβευμα, λοιπόν, είναι πλασματικό και ψευδεπίγραφο. Εκείνο ίσως που θα ήταν πραγματικό και ενδιαφέρον έχει σχέση με τη στάση που κρατά ο καθένας απέναντι στον στίχο του Όρκου των Αθηναίων Εφήβων: «τήν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω, πλείω δέ καί άρείω ὅσης άν παραδέξωμαι» (την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη απ’ όση την παρέλαβα).

Η φράση αυτή έχει δύο σκέλη. Το μεν πρώτο δείχνει την ανάγκη για προφύλαξη της πατρίδας, για ασφάλεια των δικών σου προσώπων και τον σεβασμό στους τάφους των προγόνων σου. Το δεύτερο δείχνει (κατά την επικρατούσα ερμηνεία) έναν επεκτατικό προσανατολισμό, όπως αυτός της Αθήνας εκείνης της εποχής.

Εκείνοι που αποδέχονται μόνο το πρώτο είναι εκείνοι που αγαπούν την πατρίδα αγαπώντας και τις πατρίδες των άλλων (βλ. Γ. Μακριδάκης, τ. #11) και που δεν νιώθουν την ανάγκη να καρπωθούν τα φρούτα που παράγουν ματωμένα με παιδικό αίμα χώματα. Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι που αδιαφορούν για το αθώο αίμα, φθάνει να «ξαναπάρουν τις αλύτρωτες πατρίδες», όπως λένε ενώ στην πραγματικότητα σκέφτονται ευρώ και χρυσάφι.

Στους πρώτους θα βρείτε πολλούς Αριστερούς και πολλούς Δεξιούς. Στους δεύτερους θα βρείτε μόνο αιμοδιψείς. Να το διακύβευμα.


Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα

© Ά

γγελ

ος Μ

αρίν

ης

osadenftano.blogspot.gr

Ίσως να φέρνεις στην μνήμη σου εικόνες φρίκης της καταστρεμμένης από τον πόλεμο χώρας σου. Ίσως να φαντάζεσαι ότι σύντομα θα βρεθείς επιτέλους μέσα σε ένα ζεστό, φωτεινό δωμάτιο. Εξάλλου κουράστηκες τόσες μέρες μακριά από το σπίτι σου, ατελείωτο μοιάζει αυτό το ταξίδι. Στην αρχή, αμέτρητα χιλιόμετρα περπάτημα και τώρα στοιβαγμένη

μέσα στη βάρκα, μαζί με άλλα παιδιά και μεγάλους μένετε σιωπηλοί. Ακούγονται μόνο οι συνομιλίες των Τούρκων δουλεμπόρων και ο παφλασμός των άγριων κυμάτων.

Μες στο σκοτάδι ξεκινήσατε για την Ευρώπη, να γλιτώσετε απ την μανία του πολέμου. Ταξιδεύετε βράδυ, γιατί σας λένε παράνομους,

Αχόρταγο πέλαγος

Κουλουριασμένη στα γόνατά σου, με την πάνινη κούκλα σου αγκαλιά, προσπαθείς να ζεσταθείς μέσα στην παλιόβαρκα. Τί σκέψεις να κάνεις άραγε μέσα στο μικρό σου κεφαλάκι;


δεν έχετε λέει χαρτιά. Και τώρα που σας έπιασε το γρήγορο σκάφος νιώθετε ένοχοι καθώς τα πολύχρωμα έντονα φώτα πέφτουν πάνω στα μάτια σας. Σας φωνάζουν, σας δένουν και σας ρυμουλκούν προς τα πίσω, αλλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις μέσα στην νύχτα, μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, μέσα στην παράξενη γλώσσα που μιλάνε αυτοί με τις στολές. Βιάζονται να σας πάνε πίσω, βιάζονται να σας ξεφορτωθούν, αυτές είναι οι εντολές τους, τρέχει το σκάφος σαν αφηνιασμένος ταύρος. Και εσύ μικρό μου κοριτσάκι, ζαλίζεσαι, κρατιέσαι από το σαπισμένο ξύλινο σκαρί, αλλά δεν αντέχεις άλλο, αφήνεις τα αδύνατα χεράκια σου και πέφτεις στην κρύα θάλασσα. Προσπαθούν να δουν και οι άλλοι τι συνέβη, σηκώνονται, αναποδογυρίζει η βάρκα και όλοι είστε μέσα στο νερό.

Κρατήσου κοριτσάκι… Κολύμπα! Μέχρι να σε μαζέψει κάποιος, κρατήσου… Μην πας προς το βυθό… Γιατί δεν ακούω την καρδιά σου να χτυπά; Μόνο την πάνινη κούκλα σου βλέπω να επιπλέει, μονάχη. Πνίγηκες και εσύ στο Αιγαίο πέλαγος. Στο πέλαγος που ο βυθός του δεν χορταίνει τραγωδίες. Δεν ημέρεψε από τον ανυπόμονο Αιγαία, από τον θαρραλέο ιπτάμενο Ίκαρο, από τους Μικρασιάτες το 1922 που δεν «χωρούσαν» στα συμμαχικά πλοία. Ήθελε και εσένα, τα δύο αδέλφια σου, τη μητέρα σου. Δεν πρόλαβες κοριτσάκι να τη δεις. Να δεις την Ευρώπη που είχες φανταστεί. Τα ωραία μαγαζιά, τα μεγάλα πάρκα, τα σύγχρονα σχολεία, τα πολυώροφα μουσεία, τους ευγενικούς ανθρώπους. Είδες μόνο τον άγριο ταύρο πάνω στον οποίο είναι καβάλα. Η Ευρώπη και ο ταύρος. Η μυθολογία επαναλαμβάνεται σαν μια κακόγουστη φάρσα.

Μόνο που αυτή τη φορά ο ταύρος δεν είναι ο Ξένιος Δίας.

Τώρα κοιμήσου ήσυχη. Δεν φταις εσύ που δεν κρατήθηκες στην βάρκα, εμείς φταίμε που σε αφήσαμε να πνιγείς. Σε αφήσαμε να πνιγείς γιατί αφήνουμε τον ταύρο να ζει, να εξουσιάζει και να κατευθύνει την Ευρώπη και τις πατρίδες μας. Εμείς φταίμε, εμείς οι «πολιτισμένοι», εμείς οι Ευρωπαίοι. Κοιμήσου κοριτσάκι, μέχρι να σε ξυπνήσουν τα τραγούδια μας. Οι καρδιές μας δεν αντέχουν άλλο βία, πόνο και άδικους χαμούς. Πλησιάζει η ώρα που θα εκραγούν από οργή. Πλησιάζει η ώρα που θα τον πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και θα τον σύρουμε εκεί που του αξίζει. Τον περιμένει ο βωμός, τον περιμένει ο καιρός. Κοντοζυγώνει το μεγάλο γλέντι. Κοιμήσου τώρα. Κοιμήσου μέχρι να ακούσεις νότες και φωνές που θα κουβαλάνε μόνο χαρά και κέφι. Τότε αναδύσου από το σκοτεινό βυθό και έλα να σύρεις πρώτη το χορό.


Ουάσινγκτον, ΗΠΑ: Δεν επιβεβαιώνει αλλά και δεν διαψεύδει η εκπρόσωπος Τύπου της αμερικάνικης Κυβέρνησης, την αυθεντικότητα απομαγνητοφωνημένης συνομιλίας μεταξύ της Victoria Nuland, γραμματέα της κυβέρνησης για θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και του αμερικάνου πρέσβη στην Ουκρανία. Στην εν λόγω συνομιλία η Nuland εκφέρει εξόχως απρεπείς χαρακτηρισμούς αναφερόμενη στην ΕΕ. Μετά από αυτή τη δημοσίευση προκλήθηκαν

αντιδράσεις, καθώς ΗΠΑ και ΕΕ έχουν κοινά συμφέροντα έναντι εκείνων της Ρωσίας πάνω στο Κίεβο και τον ουκρανικό λαό.

Ιερουσαλήμ, Ισραήλ:Σε πάνω από 30 συλλήψεις προχώρησε η ισραηλινή αστυνομία μετά από ταραχές που έλαβαν χώρα στην πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ. Η απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών να σταματήσει τη χρηματοδότηση των μισθών που χορηγούνταν σε σπουδαστές του εβραϊκού ιεροδιδασκαλείου, οδήγησε στους δρόμους εκατοντάδες φανατικούς Ορθόδοξους Εβραίους. Ως γνωστόν, οι Ισραηλίτες υποχρεώνονται σε στράτευση στα 18 τους χρόνια και η επί δεκαετίες

χορηγούμενη απαλλαγή στράτευσης που απολάμβαναν οι εν λόγω σπουδαστές προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα.

Ακμόλα, Καζακστάν:Πάνω από δυο δεκαετίες κυβερνά ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ το Καζακστάν, την 9η μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον κόσμο, χωρίς ποτέ να έχει κάνει ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, σύμφωνα με δυτικούς παρατηρητές. Κατά τη διακυβέρνησή του, ο Ναζαρμπάγιεφ άνοιξε τα σύνορα της χώρας του σε ξένες επενδύσεις πάνω στον ορυκτό πλούτο, ενώ άσκησε πολιτική ισχυρής καταστολής ενάντια στην εκφρασμένη κοινωνική δυσαρέσκεια. Ωστόσο,

χαίροντας ακόμη ευρείας αποδοχής, ο αποκαλούμενος «Papa» (μπαμπάκας) μετέφερε την πρωτεύουσα της χώρας από το Αλμάτι στην Ακμόλα, ενώ έναν χρόνο αργότερα μετονόμασε την τελευταία σε Αστανά. Η μετονομασία έγινε για να σταματήσει η συζήτηση περί της ετυμολογίας της λέξης Ακμόλα, ενώ Αστανά σημαίνει «πρωτεύουσα». Πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε, μάλιστα, ότι σκέφτεται να μετονομάσει και τη χώρα από Καζακστάν σε «Η γη των Καζάκων» καθώς, κατά τη γνώμη του, η κατάληξη -σταν είναι συνδυασμένη με φτωχές χώρες της περιοχής. Ανέφερε, μάλιστα, ότι δεν είναι τυχαίο που οι τουρίστες ενδιαφέρονται περισσότερο για τη Μογγολία των 2 εκατ. κατοίκων, παρά για τη χώρα του. Ο λόγος είναι επειδή η Μογγολία δεν είναι... Μογγολιστάν.

Κορέα: Μεγάλη νίκη θεωρούν οι κορεάτες την απόφαση της πολιτείας της Βιρτζίνια να προσθέσει στα σχολικά της εγχειρίδια και την κορεάτικη επωνυμία της θαλάσσιας περιοχής ανάμεσα σε Κορέα και Ιαπωνία. Η περιοχή αυτή ονομαζόταν «Θάλασσα της Ιαπωνίας» από τότε που η Κορέα βρισκόταν κάτω από ιαπωνική κατοχή. Τώρα θα εμφανίζεται με δύο ονομασίες: «Θάλασσα της Ιαπωνίας» και «Ανατολική Θάλασσα». Διπλή ονομασία με… γεωγραφική αναφορά.

Global News


Πένα αλλοδαπών

Οι New York Times πλέκουν το εγκώμιο στην Ελευθερία Αρβανιτάκη (συνέντευξη της οποίας φιλοξενήσαμε στο τεύχος #8) για την εμφάνισή της στο Carnegie Hall του Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ΗΠΑ. Η σκηνή του Carnegie Hall αποτελεί μέρος της μουσικής παρακαταθήκης της Αμερικής μιας και έχει φιλοξενήσει τεράστια μεγέθη της πέμπτης τέχνης (Τοσκανίνι, Τσαϊκόφσκι, Beatles, Goodman, Sis-sieretta Jones κ.α.). «Είναι μια σοπράνο που συγχωνεύει τη γλυκύτητα με τη θέρμη, τη σαφήνεια και τη λεπτότητα με την αίσθηση της θλίψης και την αποφασιστικότητα της μελαγχολίας» αναφέρει ο κριτικός της εφημερίδας, ενώ επισημαίνει τις μουσικές επιρροές της ελληνίδας τραγουδίστριας από τη λαϊκή παράδοση των Βαλκανίων, το ρεμπέτικο αλλά και την ευρωπαϊκή ποπ.

Τι κοινό έχει ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο Ματ Ντέιμον και ο Μπιλ Μάρεϊ με τη Μελίνα Μερκούρη; Προφανώς καμία. Απλώς οι αμερικάνοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ εκφράστηκαν υπέρ της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα και τον Ιερό Βράχο. «Το επιχείρημα των Βρετανών δεν είναι πια τόσο πειστικό» δήλωσε ο Ματ Ντέιμον, με τον Μπιλ Μάρεϊ να προσθέτει σκωπτικά ότι «η Βρετανία έχει… συνωστισμό, στην Ελλάδα υπάρχει αρκετός χώρος για τα μάρμαρα». Ωστόσο, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, στάθηκε κατηγορηματικά απέναντι και στις ενδο-συγκυβερνητικές οχλήσεις για τον επαναπατρισμό των Ελγινείων.

Ο βρετανός υπουργός μετανάστευσης παραιτήθηκε όταν έμαθε ότι η καθαρίστριά του δεν κατείχε επί 7 χρόνια άδεια παραμονής στη χώρα. Πριν κάποια χρόνια παραιτήθηκε ο Υπουργός Συγκοινωνιών του νησιού γιατί πήρε κλήση για παραβίαση κόκκινου φωτεινού σηματοδότη. Ανάλογη υπευθυνότητα και στην ευνομούμενη χώρα μας στην οποία πρώην Υπουργός Μεταφορών (ΝΔ) οδηγούσε με ψεύτικες πινακίδες, Υπουργός Εργασίας (ΠΑΣΟΚ) απασχολούσε δυο μετανάστες χωρίς ασφάλιση και είχε αυθαίρετη οικία, Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ (ΝΔ) διατηρούσε αυθαίρετο κτίσμα κοντά στη γενέτειρά του και πρώην Υπουργός παρέσυρε αστυνομικό κατά τον έλεγχο του αυτοκινήτου του. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στη χώρα μας κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί κάποια στιγμή να ελεγχθεί.

Δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο αναφέρονται στην ερώτηση του ευρωβουλευτή Θ. Σκυλακάκη (Δράση) για τα χρέη των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με τον Χοακίν Αλμούνια τα χρέη των εν λόγω κομμάτων δεν εξυπηρετούνται από το 2013! Θυμίζουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρεών τους είναι στην Αγροτική, τράπεζα η οποία άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς με διαδικασία που βρίθει αστερίσκων. Ανάλογη απάντηση πήρε στο πρόσφατο παρελθόν κι ο ευρωβουλευτής Ν. Χουντής (ΣΥΡΙΖΑ) για τις φορολογικές κυρώσεις των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, για να λάβει την απάντηση από τον αρμόδιο Επίτροπο ότι η ελληνική φορολογική αρχή δεν έχει δώσει στοιχεία για το 2007 μέχρι σήμερα, ενώ έως το ‘07 δεν υπήρχε καμία κύρωση…


Mogwai Rave Tapes

Κάπου στα μέσα των 90’s μετά την έλευση και την παρέλευση του grunge, το rock έπεσε σε ένα ακόμη τέλμα, από τα πολλά της ιστορίας του. Μια πρόσκαιρη λύση έδωσε το ηχητικό κίνημα του post rock.

Πρόκειται για ένα είδος που χρησιμοποιεί την κλασσική rock ενορχήστρωση και την τεχνολογία της εποχής ξεφεύγοντας όμως από την ορθόδοξη δομή των τραγουδιών. Οι κιθάρες δεν σχηματίζουν χαρακτηριστικές φράσεις (riffs) αλλά δημιουργούν στρώσεις (layers) από χροιές και ηχοχρώματα υφαίνοντας ένα ενιαίο σύνολο. Στις περισσότερες περιπτώσεις δε, δεν υπάρχουν φωνητικά. Η διατήρηση του ενδιαφέροντος της εκάστοτε σύνθεσης επαφίεται στη δεξιοτεχνία της μπάντας και στην αρμονική εναλλαγή ταχυτήτων και εντάσεων.

Από τους κύριους εκπροσώπους του εν λόγω είδους είναι και οι Mogwai. Οι Σκωτσέζοι

έχοντας οκτώ studio albums στο ενεργητικό τους ψάχνουν διαρκώς να βρουν τρόπους να ανανεώσουν τον ήχο τους. Στο νέο τους άλμπουμ προσπαθούν να επαναλάβουν την επιτυχία του soundtrack που είχαν συνθέσει για την Γαλλική τηλεοπτική σειρά «Les Revenants». Ο δίσκος ακούγεται πιο “συνθετικός” από τους προηγούμενους καθώς κυριαρχούν οι ηλεκτρονικές λούπες και τα ψηφιακά εφέ.

Το εναρκτήριο “Heard About You Last Night” είναι μια γλυκιά εισαγωγή, ατμοσφαιρική αλλά χωρίς ξεσπάσματα, ακολουθούμενο από το “Simon Ferocious” στο οποίο η μπάντα αρχίζει να δείχνει τα δόντια της με τη μυστικιστική

This key!Του Γιώργου Ξενικουδάκη, Θήβα ([email protected])


ανατολίτικη ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Το “Remurdered” στη συνέχεια αποτελεί άριστο δείγμα σκοτεινής και απειλητικής ηλεκτρονικής μουσικής. Στο πανέμορφο “Hexon Bogon” οι κιθάρες επανέρχονται δίνοντας το εισιτήριο για ακόμη ένα μελωδικό ταξίδι στα μύχια της ψυχής μας. Το πρώτο δείγμα ανθρώπινης φωνής βρίσκεται στο “Repelish” όχι τραγουδώντας αλλά διαβάζοντας ένα δοκίμιο πάνω στα ηχογραφημένα ανάποδα μηνύματα στο “Stair-way to Heaven” (!) και σε άλλους κλασσικούς δίσκους. Το ενδιαφέρον “Mastercard” δίνει τη θέση του στο καθηλωτικό “Deesh”, μια ηχητική περιπέτεια που αποτελεί μάλλον την καλύτερη στιγμή του δίσκου. Το “Blues Hour” αποτελεί την μπαλάντα του άλμπουμ ενώ εδώ συναντάμε και την πρώτη μελωδική φωνή. “No Medicine for Regret” και “The Lord is Out of Control” για το μελωδικό φινάλε και το γκρίζο του χειμερινού αστικού τοπίου έρχεται να φωτιστεί με μια ηλιαχτίδα που διαπερνά τα σύννεφα.

Το “Rave Tapes” είναι ο ιδανικός σύντροφος σε καθημερινές διαδρομές, τότε που το μυαλό θέλει να πάει κόντρα στον ψυχαναγκασμό της επανάληψης και της αυτοκαταπίεσης και να αναζητήσει νέους προορισμούς σε ανοικτά ονειροτόπια.

MogwaiRave Tapes2014, Rock Action


Πολλές φορές έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις, είτε δυσάρεστες είτε ευχάριστες, που αισθανόμαστε ότι η οποιαδήποτε λέξη δεν είναι αρκετή για να περιγράψει ακριβώς τα συναισθήματά μας. Καταστάσεις λύπης και πόνου, όπως είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου μας προσώπου, καταστάσεις απερίγραπτης χαράς και ενθουσιασμού, όπως μια επιτυχία (βέβαια εδώ καλούμαστε να ομολογήσουμε ότι σε ευχάριστες στιγμές η σιωπή μας είναι

σπάνια) ή ακόμη και καταστάσεις θυμού και μίσους. Και μέσα σε όλη αυτή τη σιωπή, η οποία πηγάζει συνήθως από την αδυναμία μας ή και τη ντροπή μας να εκφραστούμε, υπάρχει το σώμα μας το οποίο καλείται κατά κάποιον τρόπο να απεικονίσει όλα εκείνα τα αισθήματα που επιθυμούμε να κρύψουμε βαθιά μέσα μας.

Το σώμα μας αποτελεί τη δεύτερη γλώσσα μας, αφού “μιλάει” για εμάς και ως πομπός στέλνει

© Ν

τέμη

Μπό

γρη

Όταν το σώμα μιλά.. .

Έχετε μήπως αναρωτηθεί ποτέ πως ακόμη και το ίδιο το σώμα μας μπορεί να μιλήσει; Πως και αυτό το ίδιο έχει φωνή; Η αλήθεια είναι πως ναι, το σώμα μας με διάφορους τρόπους εκφράζεται αντί για εμάς και φανερώνει αυτό που στην πραγματικότητα νοιώθουμε.

Της Φωτεινής Νταλιάνη, Λιβαδειά


μηνύματα, αρκεί βέβαια ο δέκτης να επιθυμεί να τα “διαβάσει”.

Χαρακτηριστικά μέλη του ανθρώπινου σώματος που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματά μας είναι τα μάτια και τα χέρια μας. Σχετικά με τα μάτια -όπως λέει και ο σοφός λαός- αυτά αποτελούν τον καθρέφτη της ψυχής μας. Η ζήλια, το μίσος, ο θυμός, η αγάπη, η συμπόνοια, η χαρά, ο ενθουσιασμός, η έκπληξη και πάμπολλα άλλα αντανακλώνται μέσα σε αυτά που κατά πολλούς αποτελούν τον “καθρέφτη” της επικοινωνίας και του λόγου. Όσον αφορά τώρα τα χέρια μας, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αποτελούν ένα ακόμη σημαντικό μέλος στο οποίο απεικονίζονται τα συναισθήματά μας. Οι κινήσεις μας κατά βάση δηλώνουν με ακρίβεια αυτό που έχουμε μέσα μας. Μια αγκαλιά, παραδείγματος χάρη, ή ένα χάδι υποδηλώνουν την αγάπη μας και τον ενθουσιασμό μας. Ένα σπρώξιμο και μία απρεπής χειρονομία αντίθετα, εκφράζουν οργή, θυμό, πιθανώς και αγανάκτηση.

Από την άλλη μεριά είναι σημαντικό κατά τη γνώμη μου να αναφερθώ στην ύψιστη τέχνη του χορού. Ο κορυφαίος ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «όταν χορεύεις, γράφεις στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή σου». Με άλλα λόγια, το ίδιο μας το σώμα αποτυπώνει στη γη όλα αυτά για τα οποία έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε. Και όταν βέβαια δεν είμαστε σε θέση να εκφραστούμε με τον λόγο μας, τότε χορεύουμε και εν τέλει λυτρωνόμαστε. Πολλοί βέβαια είναι αυτοί που ίσως χλευάσουν τον καλλιτέχνη-χορευτή μη σκεφτόμενοι όμως ότι πίσω από κάθε χορογραφία και κάθε βήμα κρύβεται μια προσωπική ιστορία χαράς αλλά και θλίψης. Υποβόσκει μια αλήθεια, μια πραγματικότητα που ακριβώς επειδή ο

άνθρωπος δεν μπορεί να την ομολογήσει, την εκφράζει με το σώμα του.

Συνεπώς, ίσως είναι καλύτερα να αρχίσουμε να βλέπουμε πέρα από αυτό που αντικρίζουμε μπροστά μας και να συλλογιστούμε σχετικά με το ποιο είναι αυτό που υπονοείται. Οφείλουμε να κάνουμε μια προσπάθεια για να καταλάβουμε τη σιωπή των ανθρώπων, αναζητώντας το «είναι» και όχι το «φαίνεσθαι». Να αναζητούμε δηλαδή την πραγματικότητα και τα συναισθήματα που ο διπλανός μας νοιώθει. Και ίσως με αυτόν τον τρόπο καταφέρουμε να γίνουμε πιο αγαπητοί αλλά και πιο έμπιστοι στους συνανθρώπους μας και επιτέλους συνειδητοποιήσουμε ότι και το ανθρώπινο σώμα, πολλές φορές, έχει να μας πει πολλά…


Τα σκουπίδια χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τα μη επικίνδυνα και τα επικίνδυνα. Ως μη επικίνδυνα θεωρούνται το ξύλο, το χαρτί, τα οικιακά απορρίμματα μιας κουζίνας κλπ, ενώ επικίνδυνα θεωρούνται οι μπαταρίες, οι λάσπες βιολογικών και χημικών καθαρισμών, τα στερεά απόβλητα μεταλλουργικών διαδικασιών κλπ. Προφανώς επικίνδυνα απόβλητα μπορούν να βρεθούν και μέσα στα σκουπίδια κάποιου νοικοκυριού αλλά ο κύριος όγκος τους παράγεται στη βιομηχανία. Τα μη επικίνδυνα είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους επαναξιοποιήσιμα και θεωρούνται πηγή πλούτου. Τα επικίνδυνα πρέπει προτού τύχουν οποιασδήποτε τελικής διάθεσης να έχουν αδρανοποιηθεί ως προς τις επικίνδυνες ιδιότητές τους, με ευθύνη του παραγωγού τους.

Στη χώρα μας τα σκουπίδια απλά τα θάβουμε! Η χωματερή της Φυλής είναι μια από τις μεγαλύτερες ενεργές χωματερές ανεξέλεγκτης διάθεσης σκουπιδιών στον κόσμο. Φυσικά δεν εξαιρούνται τα επικίνδυνα απόβλητα που παράγονται σε βιομηχανική κλίμακα από την παραπάνω πρακτική. Μερικά από τα κόλπα που χρησιμοποιούνται προκειμένου οι βιομήχανοι να απαλλαγούν από τα επικίνδυνα σκουπίδια τους είναι: 1) τα βγάζουν στον κάδο μπροστά στην είσοδο του εργοστασίου ανακατεμένα (διακριτικά) με τα αστικού τύπου και τα μαζεύει ο τοπικός Δήμος, 2) τα μεταβαπτίζουν (ό,τι δηλώσεις είναι) μη επικίνδυνα και τα διαθέτουν είτε στους ΧΑΔΑ είτε σε ιδιωτικές εταιρίες αφού κανείς δεν τους ελέγχει, 3) τα καίνε, τα θάβουν ή τα ακουμπούν στην αυλή

Ό,τι δηλώσεις είναι

Άνοιξε η συζήτηση στα προηγούμενα τεύχη πάνω στο ερώτημα “περισσότερο ή λιγότερο κράτος” που έθεσε ο Γεράσιμος Μπόγρης. Προκειμένου να υποστηρίξω την απάντηση που πρότεινα, παρουσιάζω στο σημείωμα αυτό ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα βγαλμένο απ’ την καθημερινότητα καθώς είναι γεγονός πως ένα από τα πλέον καθημερινά μας πράγματα είναι τα σκουπίδια.

Του π. Ιωάννη Οικονομίδη, Οινόφυτα

© Γ

ιάνν

ης Λ

ύγγο

ς


τους, αυθαίρετα είτε με άδειες “προσωρινής αποθήκευσης” οι οποίες ανανεώνονται για όσο επιθυμεί ο επιχειρηματίας, 4) ιδιωτικές εταιρίες παραλαμβάνουν και διαθέτουν στη Γερμανία κάποιες μικρές ποσότητες ενώ δίνουν πιστοποιητικά για πολύ μεγαλύτερες. Σε κάθε περίπτωση ένα σεβαστό διψήφιο ποσοστό όλων αυτών των επικίνδυνων σκουπιδιών βρίσκεται θαμμένο στους δημοτικούς ΧΑΔΑ (Χώρους Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Αποβλήτων).

Το κράτος μας μη συμμορφούμενο με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία, καταδικάστηκε και καταδικάζεται συνεχώς στα υπερεθνικά δικαστήρια και μας επιβάλλονται δυσβάσταχτα πρόστιμα. Τα πρόστιμα δεν τα πληρώνουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη μη διαχείριση των σκουπιδιών, δηλαδή οι άρχοντές μας και η διοίκηση, αλλά εμείς, ο απλός κόσμος που κάνουμε το λάθος να τους ψηφίζουμε και μετά να τους αφήνουμε ανεξέλεγκτους! Μετά από εγκληματική αμέλεια δεκαετιών, σήμερα η χώρα μας βρίσκεται μπροστά στην υποχρέωση να παύσει άμεσα τη λειτουργία όλων των ΧΑΔΑ και να τις αποκαταστήσει ώστε να επιτευχθεί ο μέγιστος βαθμός προστασίας του περιβάλλοντος και της υγείας των πολιτών.

Θα περίμενε κανείς η διαδικασία αποκατάστασης έστω και εκ των υστέρων να αποτελούσε το εργαλείο της σωστής τελικής διαχείρισης των επικινδύνων κυρίως σκουπιδιών! Μάταια όμως… Όπως διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας την οριστική μελέτη αποκατάστασης του ΧΑΔΑ Οινοφύτων “...σύμφωνα με πληροφορίες του Δήμου, δεν διατίθενται επικίνδυνα στερεά απόβλητα, όπως

ορυκτέλαια-πετρελαιοειδή, τοξικά, απόβλητα σφαγείων, φυτοφάρμακα, ύλες βιολογικών καθαρισμών, κτηνοτροφικά, βοθρολύματα, νοσοκομειακά.”. Με λίγα λόγια, και όπως διαπιστώθηκε μετά από μικρή έρευνα και για άλλες περιπτώσεις, η αξιολόγηση των ΧΑΔΑ ως προς την επικινδυνότητα δεν στηρίχθηκε σε δειγματοληψίες και μετρήσεις αλλά στις δηλώσεις των Δημάρχων μας (ό,τι δηλώσεις είναι)! Η αποκατάσταση που θα γίνει έτσι αντιστοιχεί σε ΧΑΔΑ πολύ χαμηλότερης επικινδυνότητας από την πραγματική! Το αποτέλεσμα είναι ότι με τη μεθόδευση αυτή “εξαφανίζονται” τα επικίνδυνα και επειδή τίποτα στη φύση δεν εξαφανίζεται, με το θάψιμό τους μεταφέρονται στο νεράκι που θα πίνουμε εμείς τα κορόιδα και οι απόγονοί μας.

Προτείνω στους αναγνώστες να συνδυάσουν κριτικά τις παραπάνω πληροφορίες και να διαπιστώσουν πώς συνδέεται η υπόθεση αυτή με το ερώτημα του Γεράσιμου Μπόγρη και κυρίως με το πως είναι πια πλέον επιτακτική ανάγκη να μην επιτρέψουμε ούτε στο Κράτος ούτε σε κανένα ιδιώτη, να αυθαιρετεί εις βάρος μας παίζοντας με τα σκουπίδια!

Προτεινόμενη περαιτέρω μελέτη για υπηκόους που θέλουν να γίνουν πολίτες:

Για την διαχείριση των αποβλήτων και τις δικαστικές περιπέτειες της Κράτους μας στην Ευρώπη: http://www.wwf.gr/guides και http://www.wwf.gr/crisis

Για την βιτρίνα μας: http://www.ypeka.gr/De-fault.aspx?tabid=238&language=el-GR


1. Διαβάζεις βιβλία; Αν όχι, για ποιον λόγο; Αν ναι, πόσο χρόνο αφιερώνεις στο διάβασμα;Από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις στον ελεύθερό μου χρόνο. Στην ερώτηση «πόσο χρόνο» απαντώ: όσο μου επιτρέπει ο χρόνος της εργασίας μου (και οι αντοχές μου). Προσπαθώ τα περισσότερα βράδια να «σβήσω» με το βιβλίο στα χέρια.

2. Τι είναι Δημοκρατία για σένα;Ψευδαίσθηση… Αυτό έχει δείξει η ιστορία.

3. Νοιώθεις ελεύθερος;Κάθε απόγευμα Σαββάτου… με τον τρόπο που είναι δομημένη η κοινωνία δυσκολεύομαι να την εκφέρω την έννοια της ελευθερίας, πόσο να την νιώσω… μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

4. Πώς θα ένοιωθες αν εγώ σε προπηλάκιζα χωρίς να μπορείς να αντιδράσεις με οποιοδήποτε τρόπο; Τι θα έκανες αν ένα πρωί σε συλλάμβαναν επειδή εγώ ισχυρίστηκα ότι ακούς jazz;Βιασμό. Ίσως αν νοιώσω το συγκεκριμένο

συναίσθημα να μετατραπώ στο θηρίο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Μέχρι τότε «ύπνο ελαφρύ». Jazz;!; Τι είναι αυτό; Μάρκα γιαπωνέζικου αυτοκινήτου (δες Honda) ή φίρμα αναπτήρα;

5. Ποια θέματα αποτελούν αντικείμενα συζήτησης με την παρέα σου όταν πίνετε καφέ; Τι εκτιμάς ότι κυριαρχεί στις συζητήσεις μιας νεανικής παρέας αν ξαφνικά «στήναμε αυτί»;Βαριέμαι τον καφέ. Προτιμώ το ποτό με γκάμα θεμάτων από το πώς φτιάχνεται ένα καλό ριζότο μιλανέζε έως το αν οι μαύρες τρύπες του σύμπαντος είναι τελικά τόσο μαύρες.

6. Θεωρείς ότι εφαρμόζονται οι αρχές της Δημοκρατίας σήμερα; Τι θα διατηρούσες; Τι θα άλλαζες;Στα περισσότερα έχω απαντήσει (δες ερώτηση 2). Ανατροπή, δεν έχει νόημα η αλλαγή και η διατήρηση.

7. Τι ονειρεύεσαι; (όχι όταν κοιμάσαι! χα! χα!)Ταξίδια…

8. Αν ήσουν στο πιο ψηλό σημείο της περιοχής σου και αγνάντευες κρατώντας τον αναπνευστήρα, τι θα ήθελες να φωνάξεις στην πόλη σου; Να σε ακούσουν όλοι αλλά να μην ξέρει κανείς ότι το είπες εσύ.Με τον αναπνευστήρα στα χέρια θα φώναζα «που είναι η θάλασσα;» ή θα σκεφτόμουν ότι ήπια κάτι που με χάλασε τόσο ώστε να νομίζω ότι βρίσκομαι στο βουνό με τον αναπνευστήρα στα χέρια…

Υ.Γ.: Προσπάθησα να δώσω ένα χιουμοριστικό τόνο στις απαντήσεις μου διότι αυτή είναι η άμυνα μου (για να αντέξω).

Επί τόπου

Της Ελένης Πούλου, Λιβαδειά

Λεωνίδας, 37 χρονών, Λιβαδειά


πρωτάθλημα κ.χ. 2x18m και την 2η ατομική θέση στην Ά αγωνιστική κατηγορία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα α.χ. 2x50m.

Στην γενική κατάταξη Ά Κατηγορίας Σ.Τ. για τα τελευταία τρία χρόνια έχει καταταγεί: 3ος Πολυνίκης το 2011, 1ος το 2012 και επίσης 1ος το 2013. Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως ο Σ. Κωστόπουλος έχει προκριθεί σαν μέλος της εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο της Τουρκίας, στα πανευρωπαϊκά της Πολωνίας το 2013 και της Ισπανίας το 2011 αλλά λόγω οικονομικών δυσκολιών της ομοσπονδίας δεν ήταν δυνατόν να συμμετάσχει. Παρακολουθήσαμε την προσπάθειά του στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κ.χ το Φεβρουάριο του 2014 όπου κέρδισε την 2η ατομική θέση και την 2η ομαδική με πανελλήνιο ρεκόρ. Στο τέλος του αγώνα απάντησε σε μερικές ερωτήσεις για τον Α.

1. Γιατί θα προέτρεπες ένα νέο παιδί να ασχοληθεί με το άθλημα της τοξοβολίας; Η τοξοβολία είναι ένα διασκεδαστικό και συναρπαστικό άθλημα. Βοηθάει το παιδί να βάζει στόχους και να τους πετυχαίνει. Απαιτεί συστηματική προπόνηση και συνδυάζει την τεχνική με το ένστικτο.

2. Πως επηρεάζει η ενασχόλησή σου με την τοξοβολία τον προσωπικό σου χαρακτήρα και την καθημερινότητά σου;Σε βοηθάει να ηρεμήσεις να συγκεντρωθείς και να αποβάλεις το καθημερινό άγχος. Η επίτευξη του στόχου για όποιον το καταφέρνει είναι ένα απερίγραπτο συναίσθημα.

3. Ποιες είναι οι απαιτήσεις (σωματικές, ψυχολογικές, οικονομικές κτλ) και οι δυσκολίες του αθλήματος;Είναι ένα άθλημα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες σωματικές ικανότητες, μπορεί να το κάνει από ένα εξάχρονο παιδάκι έως και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Μπορείς να κάνεις τοξοβολία με τον πιο απλό εξοπλισμό, που είναι ένα εκπαιδευτικό τόξο και κάποια βέλη έως και τόξα υψηλής ακρίβειας για πρωταθλητισμό. Με συνεχή προπόνηση μπορείς να φτάσεις σε υψηλά επίπεδα.

4. Μετά από τόσες επιτυχίες, ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;Ο στόχος μου ήταν και είναι η διάκριση σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα τοξοβολίας.

Της Μαρίζας Βέκιου, Θήβα

Σάκης Κωστόπουλος

Ο Σάκης Κωστόπουλος γεννήθηκε το 1970, μεγάλωσε στη Θήβα όπου ζει μέχρι σήμερα με την γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά. Εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού και στον ελεύθερό του χρόνο ασχολείται με την τοξοβολία σαν αθλητής Σύνθετου Τόξου (Σ.Τ.). Ξεκίνησε την τοξοβολία, στον Αθλητικό Σύλλογο Σαρακατσαναίων Θήβας, μόλις το 2008 και σύντομα ήρθαν οι πρώτες του σημαντικές διακρίσεις, ενώ έχει μεταδώσει ήδη και στον μεγαλύτερό του γιο, την αγάπη του για την τοξοβολία.

Το 2009 είχε την πρώτη συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα Τοξοβολίας ενώ κέρδισε και την 1η θέση στο mix team στον αγώνα Διακρατικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Το 2010 κέρδισε ατομική διάκριση στο 1ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Ά Αγωνιστικής Κατηγορίας Σ.Τ. κλειστού χώρου(κ.χ.) και τη 2η θέση στο ομαδικό. Στέφθηκε κυπελλούχος Ελλάδας στα 2x70m ενώ είχε και την πρώτη συμμετοχή, με την εθνική ομάδα, στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα 2x70m στο Rivaretto της Ιταλίας όπου κατετάγη στην 32η θέση. Στον αγώνα διακρατικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου κατέκτησε τη 2η θέση στο ατομικό και την 1η στο mix team. Επίσης κέρδισε και την 1η ατομική θέση στο πρωτάθλημα ανοιχτού χώρου (α.χ.) Ά αγωνιστικής κατηγορίας. Το 2011 κατέκτησε την 2η ατομική και 1η ομαδική θέση στην Ά αγωνιστική κατηγορία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κ.χ. 2x18m, την 3η ατομική και 3η ομαδική θέση στην Ά αγωνιστική κατηγορία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα α.χ. 2x50m, την 2η ατομική και 1η ομαδική στο Κύπελλο Ελλάδας. Είχε συμμετοχή με την εθνική ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Τορίνο όπου κατατάχτηκε στην 57η θέση. Το 2012 κατέκτησε την 2η ατομική και 2η ομαδική θέση στην Ά αγωνιστική κατηγορία στο πανελλήνιο πρωτάθλημα α.χ. 2x50m, την 3η ατομική και 1η ομαδική στο Κύπελλο Ελλάδας. Το 2013 κέρδισε την 2η ατομική και 1η ομαδική θέση στην Ά αγωνιστική κατηγορία στο πανελλήνιο


Το κατόρθωμα ήτανε πολύ μεγάλο και σε πείσμα των πιθανοτήτων, εάν συλλογιστούμε ότι βγήκαμε από το φοβερό ίδρυμα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στο οποίο είχαμε περιέλθει πάλι από χρονικές συγκυρίες της εποχής, όπως και από ιστορικά λάθη μας.

Στην πορεία μας, αν και κάποιες φορές υπεστήκαμε συμφορές αλησμόνητες, το ταμείο

μας είναι μάλλον θετικό. Τα τελευταία δε τριάντα χρόνια, που μπήκαμε αποφασιστικότερα στο λεγόμενο και δυτικό στρατόπεδο, το οποίο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι φύτρωσε σε αυτό το κομμάτι της υφηλίου πριν σχεδόν δυο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, η απογείωση ήτανε πασιφανής. Αρκεί κανείς να κοιτάξει τη βόρεια γειτονιά των Βαλκανίων για να το διαπιστώσει.

Στη Formula 1 με LADA

Κοντεύουνε σχεδόν διακόσια χρόνια από τότε που η χώρα μας ξεκίνησε το αναγεννημένο ταξίδι της. Με κόπους, θυσίες, ενθουσιασμούς, αλλά και με λάθη και παραλείψεις, έφτασε στα σημερινά της όρια, έχοντας ξεκινήσει από μια επαρχία της Πελοποννήσου και μόνο.

© N

o na

me

Του Λουκά Παπαχαραλάμπους, Λιβαδειά


Από την είσοδο μας δε στην ευρωζώνη εισήλθαμε σε μια πίστα μεγάλων απαιτήσεων, με συναγωνιστές υψηλού επιπέδου. Η χώρα μας με δομικά κενά και με ένα μοντέλο διοίκησης και αντιλήψεως προς τις επιχειρήσεις που έμοιαζε περισσότερο με σοβιετικό κρατικό ρυθμιζόμενο, ποτισμένο από σοσιαλιστικού τύπου οπτασίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού κόσμου από τα δεξιά έως τα αριστερά, ήτανε ένα γνήσιο σοβιετικού τύπου Lada σε πίστα Formula 1 (και να με συγχωρήσουνε από την αξιοπρεπέστατη μάρκα αυτοκινήτου). Επιπλέον, το συνεργείο και η ομάδα διοίκησης δεν είχε την ανάλογη αρμονία και τον συγχρονισμό που απαιτούνται σε τέτοιες πίστες. Πατροπαράδοτα, ουδέποτε συμφωνήθηκαν σε επίπεδο διοίκησης τα ελάχιστα θεμελιώδη, ώστε τουλάχιστον να μην πέσουμε στα βράχια.

Το ότι βγήκαμε αμέσως εκτός ασφάλτου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν καθόλου. Μάλλον σταθήκαμε και τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε φύγει εντελώς από τον αγώνα και την πίστα (δες πασίγνωστες χώρες της μαγεμένης Λατινικής Αμερικής). Όμως, τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια μεγάλων θυσιών, πόνου και αγωνίας για το καθημερινό, είμαστε εδώ και το παλεύουμε. Δυστυχώς, το συνεργείο - και η διοίκηση - δεν φαίνονται αποφασισμένοι να αλλάξουν το παλαιό αυτοκίνητο. Συγκεκριμένα, πρέπει να το πετάξουν και να φτιάξουν ένα καινούργιο από την αρχή. Σε πλήρη εσωτερική ασυμφωνία και διαμάχη, προσπαθούν να βάλουν στη γριά σκουλαρίκια, παρ’ όλες τις εξωτερικές πιέσεις.

Δεν γίνεται, όμως, να τρέχουμε ακόμη στη νέα εποχή που ανέτειλε με αυτό το ιδιαίτερο

όχημα made in Greece. Για μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού έχει γίνει ασύμφορο να το σπρώχνει για να πάρει μπρος, όπως και να το λιπαίνει για να κινηθεί.

Η νέα γενιά πρέπει να πάρει την Ελλάδα στα χέρια της και να φτιάξει την αστραφτερή χώρα που όλοι ονειρευόμαστε να ζήσουμε, εκτός και εάν δεν πιστεύουμε ότι αξίζει να παλέψουμε για ένα αξιοπρεπές αύριο. Για να γίνει αυτό πρέπει να πετάξουμε τις παλιές αντιλήψεις και μεθόδους στα σκουπίδια και να επαναφέρουμε την ελάχιστη ευπρέπεια στον δημόσιο βίο. Ας ξεκινήσει σε πρώτη φάση ο καθένας από τον τόπο του, λοιπόν, με ό,τι δυνάμεις έχει ως άτομο, ας προσπαθήσει πάλι να σπείρει τον σπόρο της δημιουργίας και της καινοτομίας.


Το θέμα μας η υποκρισία, από τα πιο επίκαιρα θέματα αυτήν την εποχή, σε διάφορους ρόλους, δεν τη συναντάμε πλέον σε κάποια θεατρική σκηνή ως υποκριτική τέχνη αλλά στα σπίτια μας, στην πολιτική στους ίδιους μας τους εαυτούς. Για να το διαπιστώσουμε αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις ειδήσεις: άνθρωποι να ρίχνουν ο ένας την ευθύνη στον άλλο, να τρομοκρατούν επί καθημερινής βάσεως τον κόσμο για τις συντάξεις, για την υγεία, για την δικαιοσύνη…

Και όλα αυτά τυλιγμένα με όμορφα λόγια έτσι ώστε να είναι πιστευτά προς εμάς. Θέλοντας και μη η υποκρισία μπαίνει στα σπίτια μας γιατί πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτή η γενικότερη κρίση που υπάρχει με αισιοδοξία για να σταθούμε όρθιοι ενώ, υποβόσκει απαισιοδοξία! Αλλιώς δεν μπορούμε να κλέψουμε, πρόλαβαν άλλοι! Μεγάλα ποσά για εγγυήσεις δεν έχουμε, και το χειρότερο, σπίτι στις Άλπεις δεν έχουμε. Και ξαφνικά, καταλάβαμε ότι λείπει ένας κρατούμενος από τις φυλακές!

Για μια καλύτερη ζωή

«Θέλω λίγο καθαρό αέρα»

«Έχεις συμπτώματα υποκρισίας, μην απελπίζεσαι, πια δεν είσαι ο μόνος. Άλλοι έχουν περισσότερα, άλλοι λιγότερα»

© Κ

ΕΘΕΑ

Θεραπευτική Κοινότητα ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ - Γυναικείες Φυλακές Ελεώνα Βοιωτίας


Ευτυχώς που υπάρχουν λεφτά αφού δίνουν 4.000.000 στις επικηρύξεις και όπως συνήθως, πρέπει να φτάσουμε στο γκρεμό για να συνειδητοποιήσουμε ότι κινδυνεύουν ζωές.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν αυτό το ύπουλο σύμπτωμα υποκρισίας να χαλάσει τον πραγματικό μας εαυτό. Ας πλησιάσουμε το διπλανό μας χωρίς ταμπού και… δεν είναι κακό να απλώσουμε το χέρι για να βοηθήσουμε!

«Θέλω φως…»

Στην εποχή μας είναι δύσκολο να εντοπίσουμε θετικά πρότυπα γιατί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση παρασύρονται από την ανάγκη τους για οικονομικά οφέλη και θέσεις εξουσίας. Παρόλα αυτά οι σύγχρονοι νέοι άνθρωποι που προβληματίζονται και οραματίζονται για το μέλλον έχουν ανάγκη από θετικά πρότυπα.

Ο Νέλσον Μαντέλα υποστήριζε ότι η ανθρωπότητα είναι έννοια, ότι αποτελεί δική μας κατάκτηση να μοιραζόμαστε, να νοιαζόμαστε για τους άλλους και ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε αν θέλουμε να μας εμπιστεύονται οι άλλοι. Τον χαρακτήριζε ειλικρίνεια και μεγαλοψυχία. Ήταν ένας έξυπνος άνθρωπος με χιούμορ και ταπεινοφροσύνη που ποτέ δεν ήθελε να πληγώσει τους αδύναμους ανθρώπους που στήριζε. Δεν τον ένοιαζε τι πιστεύουν για αυτόν οι μεγαλόσχημοι και ισχυροί αλλά οι απλοί και οι φτωχοί άνθρωποι. Πολεμούσε για τη ανεξαρτησία και την ελευθερία των έγχρωμων ανθρώπων της φυλής του. Και αυτός ήταν ο λόγος που του στέρησαν τη δική του ελευθερία. Παρόλα αυτά έδειξε μεγαλοψυχία και συγχώρεσε τους ανθρώπους που τον φυλάκισαν.

Με αφορμή λοιπόν τη ζωή του, παρατηρήστε εκείνες τις λέξεις που βρίσκονται στα χείλη πολλών, αλλά στο νου πραγματικά λίγων: Δικαιοσύνη, Συγχώρεση, Αλληλοβοήθεια, Ειρήνη. Αφετηρία όλων είναι η ελευθερία και βασική της αρχή είναι η ελευθερία της βούλησης. Πολλοί το υποστηρίζουν, όμως το νόημα των λόγων τους απέχει πολύ από την κατανόησή τους.

Η κρίση και η ελευθερία στέκει ανάμεσα στην αντίληψη και την επιθυμία: γιατί πρώτα αντιλαμβανόμαστε ένα πράγμα, μετά το κρίνουμε ως καλό ή κακό και τέλος αυτός που κρίνει το επιδιώκει ή το αποφεύγει. Έτσι αν η κρίση ελέγχει ολοκληρωτικά την επιθυμία και δεν παρεμποδίζεται με κανένα τρόπο από αυτή, η κρίση είναι ελεύθερη. Αν όμως η επιθυμία επηρεάζει την κρίση, τότε η κρίση δεν μπορεί να είναι ελεύθερη γιατί δεν ενεργεί αυτόνομα αλλά αιχμαλωτίζεται από κάτι άλλο. Αυτό ως βασική αρχή της ελευθερίας είναι το μεγαλύτερο δώρο στην ανθρώπινη φύση, γιατί μέσα από αυτό φτάνουμε στη χαρά και στην προσωπική ολοκλήρωση.

Ποιος λοιπόν δεν θα παραδεχτεί ότι η ανθρωπότητα έχει την καλύτερη τάξη όταν μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την αρχή πιο αποτελεσματικά; Όπως ο δρόμος ορίζεται από το τέρμα του έτσι και κάτω από μια κακή διακυβέρνηση ο «καλός άνθρωπος» είναι «κακός πολίτης» ενώ κάτω από ορθή διακυβέρνηση «ο καλός άνθρωπος» έχει το ίδιο νόημα με τον «καλό πολίτη».

Μια καλή διακυβέρνηση έχει στόχο της την ελευθερία ώστε οι πολίτες της να μάθουν να ζουν ελεύθεροι και ανεξάρτητοι με υπευθυνότητα και αξιοπρέπεια.


Περιπλανώμενοι μέσα στην πόλη στις 14 αυτού του μήνα, θα συναντήσουμε ανθρώπους ερωτευμένους να υπερίπτανται της κρίσης, των τετριμμένων διακοσμήσεων στα μαγαζιά, των κόκκινων τριαντάφυλλων που θα μαραθούνε γρήγορα και της σοκολάτας που θα

καταναλωθεί μόνο και μόνο για να προσθέσει κανένα κιλό στους λάτρεις του είδους. Νέα παιδιά, αλλά και μεγαλύτεροι, έξω από το σινεμά, σε μικρά καφέ, στο πεζοδρόμιο θα διασταυρώνουν τα βλέμματά τους με λατρεία, αγνοώντας τον ζόφο του παρόντος. Έρωτες...

Έρωτας στα χρόνια της.. . κρίσης!

Το 1985 ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραψε το «Ο Έρωτας στα χρόνια της χολέρας» και στις μέρες μας περιμένουμε να βρεθεί εκείνη η καυστική πένα που θα συντάξει το χρονικό «Ο Έρωτας στα χρόνια της κρίσης»!

Της Ευδοκίας Αραπίτσα, Αλίαρτος & Του Ιωάννη Παναγιωτόπουλου, Θήβα

© Ιω

άννη

ς Π

αναγ

ιωτό

πουλ

ος


Έρωτες ταιριαστοί και αταίριαστοι. Έρωτες ξαφνικοί. Έρωτες ανυπέρβλητοι. Έρωτες απαγορευμένοι...

Κι εκεί, σ αυτά τα βλέμματα, αχνοφέγγει η ελπίδα για το αύριο. Όσο υπάρχουν ψυχές που ερωτεύονται η μία την άλλη, όσο υπάρχουν σώματα που ποθούν το ένα το άλλο, όσο υπάρχει το ένσημο της επαφής, τίποτα δεν χάθηκε. Στους καιρούς της κρίσης, όμως, εντείνεται το φαινόμενο της ολικής αποξένωσης, του απομονωτισμού, του εσώκλειστου και του βιώματος της καταστροφής μέσα στο μεγαλείο της μοναξιάς.

Πληθαίνουν τα κουτσομπολιά στις παρέες για ζευγάρια που έδωσαν τέλος στον έρωτά τους λόγω περικοπών στους μισθούς τους. Τελικά, η ανεργία δεν χτυπά μόνο την τσέπη, χτυπά και την καρδιά! Κι ίσως είναι αυτή η ακόρεστη πείνα του ανθρώπου να τα πάρει και να τα δώσει όλα, κι αυτό το αλισβερίσι πολλές σχέσεις δεν το άφησαν να μείνει μόνο σε επίπεδο συναισθημάτων, αλλά έβαλαν στο παζάρι και τα υλικά αγαθά… ή μήπως τα υλικά αγαθά υπερνίκησαν αυτά που η καρδιά υπαγορεύει;

Από την άλλη υπάρχουν και οι έρωτες της κρίσης. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε συσσίτια, στο γκισέ του ΟΑΕΔ, που βρέθηκαν να ψάχνουν καταφύγιο στο ίδιο παγκάκι μια νύχτα. Κι ήταν τέτοια η ανάγκη της συντροφικότητας, του συνοδοιπόρου, που αυτό το υπέρτατο συναίσθημα κυρίεψε τα μάτια κι έφτασε ως την ψυχή. Τελικά, η κρίση δεν γεννά μόνο ευκαιρίες...

Κάποιοι έρωτες έσβησαν, κι άλλοι γεννήθηκαν, κι υπήρξαν και αυτοί που ξαναφούντωσαν, γιατί

ίσως να μην υπάρχει κίνητρο άλλο τόσο μεγάλο για να σκύψεις ξανά πάνω από αυτόν που η καρδιά σου λάτρεψε παρά το καθρέφτισμα της ανάγκης του μέσα στο βλέμμα του, να κρατηθεί από εσένα...

Μπορεί να άλλαξαν και να αλλάξουν πολλά. Μπορεί φέτος οι βιτρίνες να είναι λιγότερο στολισμένες και να ξοδευτούν λιγότερα ευρώ στον βωμό του μικρού θεού που έχει την τιμητική του. Ο συμβολισμός όμως του Έρωτα θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να καταβάλει το αντίτιμο της μεταφοράς μας από την μιζέρια στο λιμάνι της ευτυχίας.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως και ο Έρωτας, θύμα της κρίσης είναι - γι’ αυτό και ξεβράκωτος κατά την αρχαία ελληνική τέχνη - και δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας κάνει κι εμάς θύματά του με τα αιχμηρά του βέλη.

Κι αν ξεμείναμε από χρήματα, οι γράφοντες το παρόν, από έρωτα ακόμα ξεχειλίζουμε…


Θα τον δεις συχνά να σκιτσάρει σκυμμένος πάνω σ’ ένα κομμάτι χαρτί, μπροστά στον πέτρινο ξυλόφουρνο, σιγοτραγουδώντας κάποιο σκοπό καθώς περιμένει να ψηθεί το πρωινό ψωμί. Θα τον συναντήσεις τυχαία στο δρόμο και πιο συχνά στον πεζόδρομο της Κρύας να περπατάει σιγοσφυρίζοντας χωρίς να ξέρεις ποια σκέψη, ποια ιδέα, ποιος στοχασμός απασχολεί το μυαλό του. Ο δικός μας Σπύρος, ο οικείος αλλά και άγνωστος. Ο ποιητής της πέτρας με το παιδικό χαμόγελο.

Νιώθω μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τύχη που μέσα από τις συναντήσεις μας για τούτη τη συνέντευξη, μέσα απ’ τις κουβέντες μας και παρόλο που τον ήξερα πολλά χρόνια πριν, άρχισα να τον γνωρίζω!

Ο λόγος του είναι αποτέλεσμα μελέτης, γνώσης και στοχασμού. Λακωνικός όταν πρέπει, πληθωρικός όταν χρειάζεται. Δεν χαϊδεύει αφτιά και δεν μασάει τα λόγια του. Μα πάνω απ’

όλα με την εντιμότητα να μην αγγίζει ό,τι δεν γνωρίζει.

Το «τραχύ» και απόμακρο της πρώτης εντύπωσης εξανεμίζεται καθώς σου ανοίγει την πόρτα να μπεις στον κόσμο του, τον βλέπεις να μεταμορφώνεται σιγά σιγά όπως τα βράχια που σμιλεύει. Η κουβέντα μαζί του γλυκαίνει την ψυχή και το μυαλό, μεταφέροντάς σε έξω από το χρόνο, σ’ έναν κόσμο αγνό κι εμπνευσμένο όπου κατοικούν οι ποιητές και τα παιδιά.

Α: Ξεκίνησες την καλλιτεχνική σου διαδρομή ως σκιτσογράφος, ασχολήθηκες με τη γελοιογραφία συμμετέχοντας σε διεθνείς εκθέσεις και έχοντας διεθνείς διακρίσεις, ασχολείσαι με το θέατρο και βέβαια με τη γλυπτική. Ποιες εκφραστικές ανάγκες σου καλύπτονται με κάθε μια απ’ αυτές τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες;

Σπ. Γ.: Με το σκίτσο και τη γελοιογραφία ασχολήθηκα από μικρό παιδί. Με γοήτευε

Συνέντευξη: Σπύρος Γουργιώτης

Ο σύγχρονος Δούρειος Ίππος

Της Γιώτας Νταλιάνη, Λιβαδειά


πάντα η αμεσότητα μιας εικόνας με ελάχιστα ή καθόλου λόγια και έδινα έμφαση στο υψηλό χιούμορ. Σαν μια δύσκολη εξίσωση που όταν αυτός που την προσπαθεί καταφέρει να τη λύσει κυριεύεται από χαρά, από ικανοποίηση, από ευτυχία, κάπως έτσι βλέπω το χιούμορ. Μια ικανοποίηση επειδή από το μήνυμα που έλαβα αντιλήφθηκα ότι αποκαλύφθηκαν έννοιες και γνώσεις που κατείχα αλλά δεν ήταν συνειδητοποιημένες.

Η γλυπτική είναι μια έκφραση των φιλοσοφικών μου ιδεών. Κατά κύριο λόγο με εμπνέει η ελληνική μυθολογία, η φύση, η ζωή και ο θάνατος. Γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου (Μεσόγειος) ακολούθησα επηρεασμένος απ’ τους προγόνους μου, μια φιλοσοφική αναζήτηση και καλλιτεχνική έκφραση, η οποία φαίνεται στο σύνολο του έργου μου. Βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει η πολύ καλή τεχνική κατάρτιση στην επεξεργασία των υλικών ώστε να υλοποιηθεί όσο το δυνατόν καλύτερα η ιδέα. Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι τα κλασικά υλικά: πέτρα, ξύλο, μέταλλο. Εξασκήθηκα και μελέτησα την τεχνική πάνω στο μάρμαρο πολλά χρόνια. Ασχολήθηκα με το μέταλλο μαθαίνοντας να χυτεύω με την αρχαία μέθοδο του χαμένου κεριού, έχοντας φτιάξει ένα καμίνι γι’αυτή τη δουλειά, πάνω στο οποίο μπορούσα να πυρακτώνω μέταλλα και να τα σφυρηλατώ στο αμόνι. Έχω ασχοληθεί με ψηφιδωτά, με ξυλογλυπτική και υφαντά.

Μια άλλη καλλιτεχνική μου δραστηριότητα είναι το θέατρο που θεωρώ ότι είναι ένας χώρος δημιουργίας μέσα στον οποίο σμίγουν όλες οι μορφές Τέχνης. Η θεατρική μου ενασχόληση έχει να κάνει με τη σκηνογραφία, την ενδυματολογία και τη σκηνοθεσία.

Κινητήρια δύναμη για έναν καλλιτέχνη είναι η φαντασία.

Α: Σε τι βαθμό ένας καλλιτέχνης επικοινωνεί και συν-κοινωνεί με το κοινό μέσα απ’ τις δημιουργίες του; Πόσο εγωκεντρικός είναι ο στόχος του; Πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του;

Σπ. Γ.: Βασικός μου στόχος είναι η ικανοποίησή μου από την όλη πορεία ενός έργου, δηλαδή από τη στιγμή της έμπνευσης, της μελέτης και της υλοποίησης ως την ολοκλήρωσή του. Και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι δεν είμαι

επαγγελματίας καλλιτέχνης – Δε θα μπορούσα να είμαι! Εννοώ ότι όλα μου τα έργα είναι δημιουργήματα της έμπνευσής μου, των ιδεών μου, της γνώσης μου κι όχι κατόπιν μιας παραγγελίας. Τώρα αν τα έργα μου ικανοποιούν και αρέσουν στο κοινό αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ταύτιση ιδεών και αξιών μεταξύ μας. Έτσι σε άλλους αρέσουν και σε άλλους όχι. Ο καθένας έχει διαφορετική αντίληψη για την αισθητική, ανάλογα με τα βιώματά του.

Δε λειτουργώ λοιπόν εγωκεντρικά, δεν επιβάλλω την άποψή μου και την αισθητική μου σε κανέναν, πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ο δικός μου μοναχικός δρόμος.

Α: Οι πηγές της Κρύας είναι το σημείο αναφοράς της Λιβαδειάς για το σύνολο των επισκεπτών της. Στο κέντρο των πηγών βρίσκεται ένα δικό σου δημιούργημα, η Έρκυνα, η οποία έχει γίνει το σύμβολο της πόλης σε κάθε επίσημη αναφορά και δημοσίευση. Η τοπική πολιτεία πόσο έχει στηρίξει το έργο σου και σε έχει βοηθήσει για την προσφορά σου όλα αυτά τα χρόνια;

Σπ. Γ.: Είναι μεγάλη τιμή για μένα που στο ομορφότερο σημείο της πόλης βρίσκονται τρία έργα μου, η Έρκυνα, η προτομή του ζωγράφου Θ. Λαζαρή και η Δανάη. Σε αυτό βέβαια βοήθησε η πολιτεία μας. Θα μπορούσα όμως να έχω δώσει πολλά περισσότερα έργα εάν υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον εκ μέρους της. Δεν έχω λάβει καμιά βοήθεια από την πολιτεία γιατί το ενδιαφέρον της εστιάζεται σε άλλες δραστηριότητες.

Η Κρύα δεν είναι μόνο το ομορφότερο μέρος της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, αλλά είναι κι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος, δεδομένου ότι η επίσημη άποψη των αρχαιολόγων είναι ότι κάπου εκεί κοντά στις πηγές βρισκόταν το περίφημο μαντείο του Τροφώνιου. Έτσι λοιπόν αισθάνομαι πολύ τυχερός που τα έργα μου βρίσκονται σ’ αυτό το χώρο.

Α: Πώς προκύπτουν οι μορφές, πώς συλλαμβάνεις τα βλέμματα των μυθικών προσώπων που λαξεύεις; Είναι η φαντασία που λειτουργεί, είναι η στιγμή που αποκρυσταλλώνεται ή είναι υπαρκτές μορφές που κουβαλάς στη μνήμη σου;


Σπ. Γ.: Όπως αναφέρω στην εισαγωγή του βιβλίου μου Ηλίου Πνοή:

«Βλέπω τη ροή της ιστορίας και της πληροφοριακής γνώσης (επιστήμη) να παρασέρνει ογκώδη ακατέργαστα γεγονότα και να τα φέρνει στην αυλή μου, όπως το φουσκωμένο, από τα φερμένα νερά, ποτάμι της Έρκυνας κουβαλάει μέσα του κομμάτια βράχων πεσμένα από το χαμόγελο των χειλιών της, του χάσματός της.

Ογκώδη ακατέργαστα γεγονότα, με τη πρωτόπλαστη μορφή της Ρέας, που μόνο η φαντασία ενός καλλιτέχνη και ποιητή μπορεί να συλλάβει τη μορφή που κρύβουν μέσα τους.

Γεγονότα της ιστορίας των ανθρώπων, αντανακλάσεις συμπαντικών εξελίξεων και γεγονότα της μυθολογίας, η ιστορία των αντανακλάσεων.

Χαζεύω μέσα στην αυλή μου τους φερμένους βράχους και διαλέγω αυτούς που τα σχήματά τους αντιστοιχούν στις θύμησές μου.

«Εμείς θα κάνουμε τον κόσμο παραμύθι» τους είπα...»

Α: Πώς καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να ισορροπεί ανάμεσα στην επιστήμη και τη φιλοσοφία; Ανάμεσα στον προσωπικό του κόσμο έμπνευσης και στην πεζή πραγματικότητα;

Σπ. Γ.: Η επιστήμη βοηθά και εμπλουτίζει την αναζήτηση νέων ιδεών που θα δημιουργήσουν φιλοσοφικά ερείσματα. Με τις γνώσεις που αποκτήσαμε από τη σύγχρονη επιστήμη, ανακαλύψαμε νέους κόσμους που αποτέλεσαν ένα εφαλτήριο για νέες φιλοσοφικές αναζητήσεις και σκέψεις. Δυστυχώς όμως σήμερα ο κόσμος δεν φιλοσοφεί γιατί τον πιέζει η καθημερινότητα και οι υλικές του αξίες. Δεν έχει χρόνο να φιλοσοφήσει και δεν ξέρει να φιλοσοφεί. Και δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε μια κρίση που ταλανίζει όλες τις κοινωνικές αξίες, το φιλοσοφείν έγινε μια πολυτέλεια σήμερα. Και βέβαια αυτό θέλουν κάποιοι…

Α: Ψηλά στο λόφο, δίπλα στο ναό του Διός υπάρχει το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία. Σήμερα τι εκκλησάκι θα έφτιαχνε ο σύγχρονος άνθρωπος;

Σπ. Γ.: Το ίδιο. Δεν άλλαξε τίποτα.

Α: Τι σε πληγώνει στην αισθητική αυτής της πόλης;

Σπ. Γ.: Ο Παυσανίας στα Βοιωτικά, αναφερόμενος στη Λιβαδειά, μας λέει ότι ήταν μια από τις ομορφότερες πόλεις στην Ελλάδα. Και πώς να μην ήταν τέτοια όταν έχει αυτό το πανέμορφο τοπίο της Κρύας, με τις πηγές μέσα στην πόλη κι ένα ποτάμι να τη διαρρέει!

Ενώ σήμερα τι βλέπουμε; Η Κρύα να είναι ασφυκτικά τσιμεντοποιημένη και το ποτάμι να το έχουν περιορίσει σ’ έναν τσιμενταύλακα. Αν κάποια σοφή δημοτική αρχή είχε φροντίσει να κρατήσει την παλιά πόλη όπως ήταν μετά τον τελευταίο πόλεμο, η Λιβαδειά θα ήταν έστω κι έτσι, πάλι μια από τις ομορφότερες πόλεις στην Ελλάδα. Αντίθετα σήμερα βλέπουμε παντού τσιμέντο κι άσφαλτο. Πρέπει να γίνουν μεγάλες παρεμβάσεις για να επανέλθει η Λιβαδειά σε μια υποφερτή αισθητική κατάσταση.

Α: Τι είναι για σένα η Έρκυνα;

Σπ. Γ.: «Έρκυνα είναι η έμπνευση της φύσης στη φαντασία των δημιουργών και στην ελευθερία της έκφρασής των.»

«Έρκυνα είναι η μούσα μέλισσα που αναζητά τη γύρη της νόησης και κεντρίζει το σταφύλι της γνώσης.»

Το τι είναι η Έρκυνα το περιγράφει ο γνωστός μύθος που περιέσωσε ο Παυσανίας στα Βοιωτικά του. Σύμφωνα με το μύθο, η Έρκυνα σαν μια διαδικασία της φύσης μεταφέρει τη χήνα της και παίζει μ’ αυτή μπροστά στο τότε γνωστό σπήλαιο της Κρύας. Κι όταν η χήνα ξεφεύγει απ’ τα χέρια της εισέρχεται στο σπήλαιο και κρύβεται, η Κόρη ακολουθεί τη χήνα στο σπήλαιο, τη βρίσκει και την παραδίδει στην Έρκυνα. Ταυτόχρονα όμως από το σπήλαιο εκρέει νερό σχηματίζοντας το γνωστό ποτάμι της Έρκυνας.

Εδώ λοιπόν βλέπουμε ότι η χήνα της Έρκυνας είναι η πρόθεση της δημιουργίας αφού εξ’ αιτίας της πήγασε το νερό – το στοιχείο που δημιουργεί και συντηρεί τη ζωή. Υπόψιν ότι ως Έρκυνα θεωρείται η θεά Δήμητρα στην εφηβεία της γι’ αυτό και λατρευόταν στο μαντείο του Τροφωνίου.


Α: Ο Δούρειος Ίππος είναι ένα έργο σου φτιαγμένο από «τεχνολογικά σκουπίδια». Πόσο εγκλωβισμέος είναι ο σημερινός άνθρωπος στα υλικά αγαθά, στην τεχνολογία, στην υπερκατανάλωση; Τι κρύβεται στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου;

Σπ. Γ.: Σήμερα ο άνθρωπος είναι εξαρτημένος από την τεχνολογία σ’ ένα επικίνδυνο βαθμό. Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος έχει ακολουθήσει μια πορεία απομάκρινσης από τη φύση. Αυτό είναι το τίμημα για την απόκτιση της νοημοσύνης του. Έπρεπε να γίνει αυτή η διαδρομή γιατί κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον πιστεύω ότι ο άνθρωπος θα ξαναβρεί τη φύση με τη βοήθεια της υψηλής τεχνολογίας. Τώρα όμως, στην παρούσα στιγμή είμαστε εγκλωβισμένοι και δεν χρησιμοποιούμε σωστά την τεχνολογία μας. Όπως συνέβη με το Δούρειο Ίππο όπου οι Έλληνες κρυμμένοι μέσα του κατάφεραν να κατακτήσουν την Τροία, έτσι κι εμείς με την τεχνολογία σαν Δούρειο Ίππο, καλούμαστε να κατακτήσουμε μια Τροία. Τροία εννοώ την απόκτηση συμπαντικής συνείδησης, να καταλάβουμε τη θέση μας στον Κόσμο.

Στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου βρισκόμαστε εμείς σήμερα και παρακολουθούμε διάφορα άσχετα και ανούσια μπροστά σε μια οθόνη, έχοντας προς στιγμήν ξεχάσει το σκοπό μας. Εύχομαι να μην ξεχαστούμε εντελώς και να βγούμε απ’ αυτήν κάποια στιγμή.

Α: Στο βιβλίο του «Ηλίου Πνοή» ξεκινάς με τη φράση «Έρωτας είναι η φλόγα της νοημοσύνης και της δημιουργίας ανάγκη». Ποια είναι η σχέση του Έρωτα με τη δημιουργία;

Σπ. Γ.: Θεωρώ ότι ο Έρωτας είναι προϊόν νοημοσύνης και η ισχυρότερη φυσική διαδικασία που οδηγεί προς τη δημιουργία. Κάποιοι ενοχλούνται με τη λέξη δημιουργία, αλλά πώς να το κάνουμε; το σύμπαν είναι ένας χώρος δημιουργίας.

Πρώτο στάδιο του Έρωτα είναι η έλξη που προϋποθέτει νοητική ικανότητα αφού πρέπει να έχουμε αντίληψη του κάλλους και της σοφίας. Κλείνοντας ο κύκλος του Έρωτα έχουμε το δημιούργημα. Πιστεύω ότι σε συμπαντικό επίπεδο ο Έρωτας είναι μια «στιγμιαία» διαδικασία. Σε ανθρώπινο επίπεδο την κάνουμε αιώνια διαδικασία.

Ο κάθε δημιουργός έχει ανάγκη τον Έρωτα κι όταν λέμε Έρωτα εννοούμε μια υψηλή νοητική διαδικασία κι όχι μόνο το σεξ που είναι βέβαια απαραίτητο για την ολοκλήρωση του ερωτικού κύκλου, όταν πρόκειται για ανθρώπινες σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν θεοποιήσει τον Έρωτα.

Α: Αν η Έρκυνα μπορούσε να μιλήσει τι θα έλεγε στο σύγχρονο άνθρωπο είτε είναι κάτοικος αυτής της πόλης, είτε επισκέπτης;

Σπ. Γ.: Όπως το ποτάμι της κυλά κάθε μέρα μέχρι να συναντήσει την απέραντη θάλασσα, αξιοποιώντας καθοδόν δημιουργικά τη δύναμη του νερού, πολύ απλά στους ανθρώπους θα έλεγε το ίδιο: Αξιοποιήστε το νου!

Α: Ένας νέος άνθρωπος που ζει στην Λιβαδειά, άνεργος αυτή τη στιγμή, μου ζήτησε να σου μεταφέρω την εξής ερώτηση: Γιατί χάρισες τα έργα σου στην πόλη από τη στιγμή που αυτή η πόλη δεν κάνει τίποτα για τους ανθρώπους της;

Σπ. Γ.: Αγαπώ αυτή την πόλη και δεν κοιτάω τι κάνει η πόλη για μένα αλλά τι κάνω εγώ γι’ αυτήν. Η Έρκυνα παραδείγματος χάριν δε θα μπορούσε να πάει πουθενά αλλού παρά μόνο στη Λιβαδειά. Αν την πουλούσα σε κάποιον που θα μπορούσε να την αγοράσει και την έβαζε στον κήπο του, θα την έβλεπαν μόνο αυτός και οι φίλοι του. Έτσι πήρα την απόφαση να την χαρίσω στην πόλη για να τη βλέπει όλος ο κόσμος σε δημόσια θέα, έστω κι αν δεν είχα κανένα οικονομικό όφελος. Ωφελούμαι διαφορετικά. Χαίρομαι και ικανοποιούμαι πολύ όταν το έργο μου δίνει χαρά στους άλλους. Αυτή είναι η αμοιβή μου. Κι όταν φωτισμένοι δάσκαλοι με αφορμή την ύπαρξη του αγάλματος διδάσκουν στους μαθητές τους την ιστορία του τόπου μας.

Α: Τροφώνιος, Πολύμνια, Ευρυδίκη, Δούρειος Ίππος Αιμιλία και πολλά άλλα έργα άγνωστα στο ευρύ κοινό, αποτελούν τη συλλογή σου. Ποιος είναι ο στόχος σου για όλα αυτά τα έργα;

Σπ. Γ.: Στόχος μου τώρα πια είναι να μπορέσω κάποτε να εκθέσω μόνιμα το σύνολο του έργου μου για να μην πάει χαμένο.


Έκτοτε, ο τίτλος του μυθιστορήματος καθιερώθηκε στην καθομιλούμενη πολλών από τις χώρες στων οποίων τη γλώσσα μεταφράστηκε, και χρησιμοποιείται σε διάφορες περιστάσεις. Ακόμη και σε εκείνη των δημοτικών εκλογών, όπου η καμπάνα χτυπά αυτή τη φορά προσκαλώντας σε συμμετοχή υποψήφιων και ψηφοφόρων.

Ακόμη και αυτοί που τακτικά απέχουν από τις εθνικές εκλογές, απέναντι στις δημοτικές κρατούν διαφορετική στάση, καθώς αντιλαμβάνονται ότι οι αποφάσεις ενός Δημοτικού Συμβουλίου μπορούν να έχουν πολλές επιπτώσεις στην καθημερινότητά τους, ακόμη κι αν δεν καταφέρνουν να

την ανατρέψουν ριζικά (ανεργία, αίσθημα ασφάλειας κ.α.).

Είναι γεγονός ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει αναποτελεσματική λειτουργία: υπερ-συγκέντρωση αρμοδιοτήτων στον Δήμαρχο, κολάζ διαδικασιών και γραφειοκρατία, έλλειψη πόρων και εκπαιδευμένου προσωπικού κ.α. Αυτό, ωστόσο, αποτελεί μια απλή δικαιολογία όταν μια κοινωνία έχει θέσει προτεραιότητες και έχει καθορίσει την ιεραρχία των ζητημάτων των οποίων επιθυμεί τη βελτίωση.

Εδώ, εύστοχα θα αναρωτηθεί κανείς σε ποια κοινωνία αναφερόμαστε και με ποιον τρόπο αυτή έχει ιεραρχήσει τις ανάγκες της,

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Στο μυθιστόρημα του τίτλου ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ γράφει για ένα νεαρό ζευγάρι που μάχεται μέχρι τέλους κατά τον ισπανικό εμφύλιο ενάντια στον φασισμό. Το έργο μεταφέρθηκε στο κινηματογραφικό πανί με πρωταγωνιστές τους Γκάρι Κούπερ και Ίνγκριντ Μπέργκμαν, ενώ απέσπασε και βραβείο Όσκαρ. Συγκεκριμένα, το βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου απονεμήθηκε στη «δική μας» Κατίνα Παξινού.

Του Ναπολέοντα, Λιβαδειά

© Ά

γγελ

ος Μ

αρίν

ης


για να λάβει μια καθόλου σαφή απάντηση. Η αναμονή για «ενεργούς πολίτες» από κάποιους ή για «κίνημα πολιτών» από άλλους, μάλλον καθίσταται μετάθεση των ευθυνών τους σε κάτι καθόλου ορατό και αφηρημένο (η λεγόμενη «ανάθεση»). Φτάνει μάλιστα να μοιάζει με την κατάσταση του πολίτη του καναπέ που αναθέτει τη «σωτηρία» του στους επαγγελματίες της πολιτικής. Μόνο που αυτή τη φορά μπορεί ο πολίτης να είναι πιο υπεύθυνος, ωστόσο, όμως, δεν πράττει τίποτα ουσιαστικό, καθώς αναμένει το… «κίνημα», τους «ενεργούς» πολίτες, την «υπεύθυνη» τοπική κοινωνία, που όμως αργούν σαν… ταινία του Αγγελόπουλου.

Ας επιχειρήσουμε τώρα να δούμε πώς η ίδια η φύση της δομής της τοπικής αυτοδιοίκησης καθιστά προσιτό «άθλημα» τη διεκδίκηση των θώκων της σε όσους έχετε αντιληφθεί ότι το κάνει.

Παρατηρώντας τη βοιωτική πραγματικότητα, βλέπουμε ότι και οι έξι άρχοντες των ισάριθμων Δήμων του νομού μας (Λιβαδειάς, Αλιάρτου, Τανάγρας, Θήβας, Ορχομενού και Διστόμου-Αράχοβας-Αντίκυρας) είναι είτε εν ενεργεία είτε συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για το ηθικό υπόβαθρο, τις ικανότητες ή την ποιότητα των δημόσιων υπαλλήλων γενικά ή ειδικά των συγκεκριμένων προσώπων, η παρούσα επισήμανση εντοπίζει ως ελάχιστο κοινό στοιχείο των παραπάνω το ότι η… δουλειά μπορεί να περιμένει (σε αντίθεση, ίσως, με κάποιον που θα προερχόταν από τον ιδιωτικό τομέα).

Και τώρα, η κόντρα Δημόσιος vs Ιδιωτικός τομέας στο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης: Ο δημόσιος υπάλληλος έχει την οικονομική άνεση να παραμείνει αδιάφθορος και λόγω έλλειψης του άγχους της δουλειάς να καλλιεργήσει εκείνες τις αρετές που είναι απαραίτητες για τον Δήμο του. Από την άλλη, ένας Έλληνας δημόσιος υπάλληλος μπορεί να έχει υπερδιογκωμένες τις συνήθειες της πελατοκρατίας, της οποίας πιθανόν έγινε μέρος ή την οποία απλώς παρακολούθησε σε πλήρη εξέλιξη, γεγονός που βάζει τους πρώτους αστερίσκους στην αρτιότητά του σε όρους διαφάνειας και διοικητικής ηθικής.

Ο προερχόμενος απ’ τον ιδιωτικό τομέα δεν σημαίνει ότι έχει υψηλότερο αίσθημα ευθύνης,

άρτιο ηθικό κώδικα ή διοικητικές ικανότητες. Σε αυτή την περίπτωση, τα τινά είναι δύο: Είτε η επιχείρησή του δεν πάει καθόλου καλά (ή αρκετά καλά) και γνωρίζει ότι οι φάκελοι των διαγωνισμών έργων δεν είναι και… δεκασφράγιστοι τη νύχτα, είτε πάει καλά και απλώς κάνει την οικονομικά αυτοκτονική επιλογή της συμμετοχής στα κοινά.

Αν και με την παραπάνω ανάλυση δεν εξαντλούνται οι περιπτώσεις, θα μπορούσε κανείς να συνάγει ως κεντρικό συμπέρασμα ότι ανάλογα με τη γωνία θέασής τους, οι θώκοι της τοπικής αυτοδιοίκησης φαντάζουν είτε σαν τα βράχια του Προμηθέα, είτε σαν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Κάποιοι αναλογίζονται τα πραγματικά προβλήματα της περιοχής τους και φαντάζονται τον εαυτό τους στο μάτι του κυκλώνα, και άλλοι ότι κρατούν την κότα με τα χρυσά αυγά.

Βέβαια, θα ήταν άδικο να μην πούμε ότι ένας συνδυασμός ειλικρινούς ενδιαφέροντος για την πορεία των κοινών ζητημάτων και ταυτόχρονης φιλοδοξίας για απόλαυση των όποιων προνομίων παρέχει η αναπόφευκτη κοινωνική δικτύωση, δεν αποτελούν αθέμιτη συνταγή που θα ξεφούρνιζε μια καλή σύνθεση των δημοτικών μας συμβουλίων.

Αναμφίβολα, αυτό που μέχρι σήμερα αντιλαμβανόμαστε είναι ότι ακόμη και στα επίπεδα των επαρχιακών δήμων, όπως οι δικοί μας, πολλές αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα το… πολιτικό κόστος. Τεφτέρια με ψηφοφόρους, υπολογισμοί για την ένταση επιρροής ή στήριξης από και προς χωριά, συνοικίες κ.ο.κ . βγαίνουν πάνω στα Δημαρχιακά γραφεία και γίνονται τα κριτήρια για την υλοποίηση ενός έργου έναντι κάποιου άλλου, ίσως πιο αναγκαίου.

Αν και θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε ξανά στις δημοτικές εκλογές μιας και έχουν πικάντικη επίγευση, εσείς, στο μεταξύ, καταγράψτε, έτσι για να τα έχετε, τα πρόσωπα που συνθέτουν την αυλή «μόνιμων κάτοικων» των δημοτικών μεγάρων που απολαμβάνουν μία από τις έμμισθες θέσεις του ΟΤΑ που σας αφορά. Δεν μπορεί να τα βλέπετε όλα μαύρα, να λέτε ότι «τίποτα δεν αλλάζει» την ώρα που εσείς δεν αλλάζετε την ίδια την ψήφο σας και, άρα, τα πρόσωπα που λυμαίνονται το… σώμα του Προμηθέα.


ΣιωπήΤο δέχεται η θάλασσα απόψε

Ο αφρός θα του τυλίξει το σάβανοΚαι τα ψάρια θα χορεύουν ανάμεσα στα δάχτυλα

Νεκρική πομπή για το παιδίΚαταλαβαίνεις, για το παιδί

Για την δολοφονία του παιδιούΣτα μπράτσα των αυτουργών θα το θάψουμε το παιδί

Θα μεγαλώνει μέσα τουΟ μεγάλος νεκρός, στο μήκος του χεριού

Θα αντικατασταθεί με τα χρόνιαΜέσα από τις σάρκες των δολοφόνων

Θα πεταχτούν νεκροί…πνιγμός

Δήμος Μήλιος, Θήβα

Φαρμακοχώρα 2014


Του Νίκου Τριανταφύλλου, Αθήνα

τεύχος #14

Documents

Transcript of τεύχος #14