Όλυμπος Τεύχος 12

Ἡλεκτρονικὴ Ἑλληνοκεντρικὴ Ἐφημερίδα Ὄλυμπος Σελὶς 128 Νοεμβρίου 2011

ΚΑΙ ΤΩΡΑΤΖΑΜΙ!

Ἁρτεμώνη(Δευτέρα)

28Ἀπελλαίου

(Νοεμβρίου)

2011 μ. Ἀ. Τ.ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΕΥΧΟΣ Ι Β’

ΟΛΥΜΠΟΣ

Όδυσσέας Έλύτης, σελ. 14

ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Ὑπερβορεία - Ἀναζήτηση τοῦ χαμένου πολιτισμοῦ, σελ. 8

Ἡ τεχνολογία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν Θεάτρων, σελ. 12

ΕΛΑΒΕ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ!

Ὁ ἀριθμὸς 12, σελ. 17

Τζαμὶ καὶ ἄγαλμα τοῦ Κεμὰλ ὀνειρεύεται

ὁ Μπουτάρης.


Ἀρχαία ΔίολκοςΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ!ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Η ΟΜΑΔΑ ΟΛΥΜΠΟΣΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ!


Ναὸς ἈφροδίτηςΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ...

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΙΔΩΝ.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ:http://templeofvenus.gr


Ἡ Ὁμάδα Ὄλυμπος μιλᾶ μὲ τεκμήρια, ποὺ ἔχουμε εἰς χείρας.


28η Ὀκτωβρίου 2011, Θεσσαλονίκη:

Τὸ χρονικὸ τῆς παρέλασηςποὺ «ΔΕΝ ἔγινε»...

Οἱ... «βιταμῖνες τοῦ κράτους», κατὰ τὴ Μαφάλντα, ἀναμένουν.

Ἐδῶ γίνεται ἡ παρέμβαση ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ὁμάδος Ὄλυμπος.

Ζητεῖται ἡ ἀπομάκρυνση τῶν Μ.Α.Τ. καὶ τῶν ἐπισήμων.

Καὶ ὅπως βλέπετε, μὲ τὴν παρέμ-βαση τῆς... «Χρυσῆς Αὐγῆς»...

...ἡ ὁποία «συμμετέχει», ἀπομα-κρύνονται Μ.Α.Τ. κι ἐπίσημοι.

Νίκη λαοῦ, κεκτημένες οἱ κερκῖδες, γιὰ ἄνεση...

Καὶ ὁ Ἱδρυτῆς τῆς ὉμάδοςΘεόδωρος Στεφάνου...

...ἀπολαμβάνει τὴ νίκη, εἰσελθεὶς εἰς τᾶς θέσεις τῶν ἐπισήμων.

Ἀρχίζει ἡ παρέλαση πού... ΔΕΝ ἔγινε, σύμφωνα μὲ τὰ ΜΜΕ.

Σὲ ἐπανάληψη


Καὶ παρακάτω βλέπετε στιγμιότυπα ἀπὸ διαφόρους πολιτιστικοὺς συλλόγους καὶ τὰ καμάρια μας, τὰ Λ.ΕΦ.Ε.Δ. (Λέσχη Ἐφέδρων Ἐνόπλων Δυνάμεων).

Ἀφιερωμένο, έξαιρετικὰ μὲ πολλὴ συμπάθεια, σὲ ὅλα τὰ πορνοκέφαλα Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως Πολιτικοῦ Πορνὸ ποὺ ἐξέφρασαν τὴ γνώμη ὅτι ἡ παρέλαση δὲν ἔλαβε χώρα.

Λ.ΕΦ.Ε.Δ.


Στὸν μακρινὸ Βορρᾶ, ἀνάμεσα στὶς παγωμένες ἐκτάσεις τοῦ Βορεί-ου Πόλου ὁ θρύλος μιλᾶ γιὰ ἕναν ἀρχαῖο καὶ σχεδὸν ξεχασμένο πολι-τισμό. Μὲ μυθικὴ ὑπόσταση, ὁ Ὑπερ-βόρειος πολιτισμὸς λέγεται πὼς ἄνθι-σε στὸν Βορειότερο τομέα τῆς Γῆς σὲ μιὰ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία οἱ περι-οχὲς ἐκεῖνες ἦταν κατοικήσιμες.

Σύμφωνα μὲ συγκεκριμένα ἐσωτε-ρικὰ συστήματα καὶ πνευματικὲς παραδόσεις, ἡ Ὑπερβορεία ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τοῦ ὅποιου πολιτισμοῦ. Ὁ Οἶκος τοῦ πρώτου ἀνθρώπου. Με-ρικὲς θεωρίες ἀναφέρουν πὼς ἡ Ὑπερβορεία ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Κῆπος τῆς Ἐδέμ, τὸ σημεῖο ὅπου οἱ Γήινες καὶ οἱ Οὐράνιες σφαῖρες ὕπαρξης ἀνταμώνουν…

Ἡ Μαντὰμ Μπλαβάτσκι, ἱδρύτρια τῆς Θεοσοφικῆς Κοινότητας ἔλεγε πὼς «ἡ δεύτερη φυλή» κατοίκησε τὴν Ὑπερβορεία, πρὶν ἀπὸ τὶς μετέπειτα φυλὲς τῆς Λεμουρίας καὶ τῆς Ἀτλα-ντίδας. Ὁ Ρῶσσος παραψυχολόγος Ἀλεξάντρ Ντουγκίν (Alexandre Dugin) λέει πὼς ἡ Ὑπερβορεία ἦταν τὸ σπίτι τῶν «Solar People» τῶν ἀνθρώπων τοῦ Ἡλίου καὶ τὴν συνέ-δεε μὲ τὴν περιοχὴ ὅπου τώρα βρί-σκεται ἡ Ρωσσία. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Ντουγκίν, οἱ «Ἄνθρωποι τοῦ Ἡλίου» εἶναι δημιουργικοὶ ἐνεργητικοὶ καὶ πνευματικοί. Εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τοὺς «Lunar People», τοὺς ἀνθρώ-πους τοῦ Φεγγαριοῦ, ἑνὸς ψυχο-πνευματικοῦ εἴδους ἀνθρώπων ποὺ εἶναι ὑλιστὲς καὶ πολέμιοι τῆς ἀλλαγῆς.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν τὸν δικό τους μῦθο γιὰ τὴν Ὑπερβορεία, τὴν Γῆ τοῦ Ἀέναου Ἡλίου πέρα ἀπὸ τὸν «Βόρειο Ἄνεμο». Ὁ Ἐκαταῖος ἀναφέ-ρει πὼς τοῦτος ὁ Ἱερὸς τόπος τῶν Ὑπερβορείων, ποὺ δημιουργήθηκε

σύμφωνα μὲ τὸ «σχέδιο τῶν Σφαιρῶν» βρίσκεται πέρα ἀπὸ τὴν Γῆ τῶν Κελτῶν, σὲ ἕνα νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ. Καὶ σύμφωνα μὲ ἀναφορές, ὁ Ναὸς τοῦ Θεοῦ Ἀπόλλωνα στοὺς Δελφοὺς ἱδρύθηκε ἀπὸ κάτοικους τῆς Ὑπερ-βορείας. Μία συνήθεια ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποδωθεῖ στοὺς Ὑπερβόρειους εἶναι ἡ φορεσιὰ ποὺ ἦταν διακοσμη-μένη μὲ ἕνα ἄστρο. Οἱ φιγοῦρες τοῦ Ἡλίου, τοῦ φεγγαριοῦ καὶ τὰ ἄστρα ἦταν διακοσμημένες μὲ χρυσὸ ἢ γα-λάζιο μετάξι. Τέτοιου εἴδους φορε-σιὲς εἴχαν οἱ Βασιλεῖς τῆς Ἀρχαίας Ρώμης καὶ ὁ Ἰούλιος Καίσαρας, καθὼς καὶ ὁ Ρωμαῖοι Αὐτοκράτορες.

Ἡ καταρρεύση τῆς Ὑπερβορείας

Μία ἀπὸ τὶς δημοφιλέστερες θεω-ρίες γιὰ τὴν κατάρρευση τῆς Ὑπερ-βορείας εἶναι ἡ φυσικὴ καταστροφὴ τοῦ ἄξονα τῆς γῆς. Σύμφωνα μὲ τὴν θεωρία, ἡ παραβίαση τοῦ Θεϊκοῦ Νόμου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο προκάλεσε μετάλλαξη στὴν μεταφυσικὴ ἰσορρο-

πία,ἀπόρροια τῆς ὁποίας ἦταν ἡ κα-ταστροφὴ τῆς Γήινης σφάιρας. Ο Τζούλιους Ἔβολα (Julius Evola), Ἰταλὸς Ἀποκρυφιστής, ἐξηγεῖ πὼς σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο ἔκλεισε ὁ πρῶτος κύκλος τῆς Ἱστορίας, καὶ ξεκίνησε ὁ δεύτερος, ὁ Ἀτλάντιος.

Ἡ ἀναβίωση τῆς Ὑπερβορείας

Ὁ Μύθος τῆς Ὑπερβορείας ἀναβί-ωσε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 18ου καὶ 19ου Αἰώνα μὲ μία σειρὰ ἀπὸ βιβλία ποὺ ἀναφέρονταν στὴν ἰδέα πὼς ὁ πρῶτος πολιτισμὸς ἐμφανίστηκε ὄχι στὴν Μέση ἀνατολή, μὰ κάπου ἀλλοῦ.

Ἡ δημοφιλὴς θεωρία ἦταν πὼς οἱ Εὐρωπαῖοι ἦταν ἀνώτεροι καὶ εὐφυ-έστεροι τῶν ἀνθρώπων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Γιὰ αὐτό, λογικὰ ὁ πολι-τισμὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀναπτυ-χθεῖ στὴν Μέση Ἀνατολή.

Οἱ Γάλλοι ἦταν πεπεισμένοι πὼς ἡ «Ἐδέμ» βρισκόταν σὲ κάποιο ἀνώτε-ρο ἐπίπεδο. Οἱ Γερμανοὶ παρομοίως, οἱ ὁποῖοι ἔψαχναν γιὰ τὴν Ἀουφκλά-

Ὑπερβορεία – Ἀναζήτηση τοῦ χαμένου Πολιτισμοῦ.

Γεώργιος Καλέας

• Πρόσθετο εἰσόδημα.• Οἰκονομικὴ ἀνεξαρ-

τησία.• Νὰ ἔχω δική μου

επιχείρηση.• Περισσότερος

ἐλεύθερος χρόνος.• Προσωπικὴ ἀνάπτυ-

ξη.

• Νὰ βοηθῶ τοὺς ἄλλους.

• Νὰ συναντῶ νέα πρόσωπα.

• Νὰ σταματήσω νὰ ἐργάζομαι

• Νὰ ἀφήσω κάτι πίσω μου.

Ἀνεξάρτητος Συνεργάτης

http://www.foreverliving.com/Κινητό: 6970 675921


http://pyrrphoros.wordpress.com/pyrphoros/

ρουνγκ (Aufklarung) πίστευαν πὼς εἶχαν ἱστορία στὴν μεσόγειο καὶ τὶς περιοχὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Μὲ τὶς νέες πηγὲς γνώσης ἀπὸ τὴν Ἀρχαία Αἴγυπτο,τὴν Χαλδαία, τὴν Κίνα καὶ τὴν Ἰνδία, οἱ ἐρευνητὲς βρί-σκονταν σὲ ἐπικίνδυνα μονοπάτια προσπαθώντας νὰ ἀνακαλύψουν τὶς καταβολὲς τοῦ Ἀνθρώπου.

Ὁ πνευματικὸς ΠόλοςΚατὰ τὴν ἀναζήτηση τῆς «φυσικῆς»

τοποθεσίας τῆς Ὑπερβορείας, οἱ πε-ρισσότεροι συγγραφεῖς διέγραψαν τὴν πιθανότητα πὼς ἡ μυθολογία ὑπηρετοῦσε ἕναν ἰδιαίτερα συμβο-λικὸ καὶ πνευματικὸ σκοπό. Ὅμως ἂν ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπὸ τὸν μύθο τῆς Ὑπερβορείας ἦταν ἐσωτερικὸς καὶ ὄχι ἐξωτερικὸς ὅπως πολλοὶ πιστεύ-ουν ἀκόμη καὶ σήμερα;

Πολλὲς παραδόσεις μιλοῦν γιὰ ἕνα ὑπέρτατο πνευματικὸ κέντρο, ἢ «πνευματικὴ Χώρα». Αὐτὴ ἡ πνευμα-τικὴ χώρα δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ βρίσκεται σὲ κάποιο συγκεκριμένο σημεῖο τῆς Γῆς, ἀλλὰ ὑπάρχει σὲ ἀρχέγονη μορφή, ἀναπόσπαστη ἀπὸ κατακλυσμοὺς καὶ γήινες καταστρο-φές. Αὐτὴ ἡ χώρα, ποὺ συμβολίζεται ὡς πολική, συμβολικὰ παρουσιάζε-ται πάντα ὡς ὁ «Ἄξονας τοῦ Κόσμου» – καὶ στὶς περισσότερες περιπτώσεις ἀναφέρεται ὡς «Ἱερὸ Βουνό»

Ο Ρὲν Γκουένον (Rene Guenon) στὸ βιβλίο τοῦ «Ὁ Κυριος τοῦ Κό-σμου» (The Lord of the World) ἀνα-φέρει: «Σχεδὸν κάθε παράδοση ἔχει

κάποιο ὄνομα γιὰ αὐτὸ τὸ βουνό, ὅπως τὸ ἰνδικὸ Μέρου (Meru), τὸ Περσικὸ Ἀλμπόρχ (Alborj). Ὑπάρχει ἐπίσης τὸ Ἀραβικὸ βουνὸ Κάφ (Qaf) καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Ὄλυμπος, ὁ ὁποῖος ἔχει μὲ πολλοὺς τρόπους τὴν ἴδια σημαντικότητα.

Αὐτὲς εἶναι οἱ συνθέσεις μίας περι-οχῆς, πού, σὰν τὸν παράδεισο, δὲν εἶναι πιὰ διαθέσιμη στὴν κοινὴ ἀνθρωπότητα, καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πληγεῖ ἀπὸ κατακλυσμοὺς ποὺ ἀνα-στατώνουν τὸν ἀνθρώπινο κόσμο καὶ σηματοδοτοῦν τὸ τέλος μίας κυ-κλικῆς περιόδου. Αὐτὴ ἡ περιοχὴ εἶναι ἡ αὐθεντικὴ «Ὑπέρτατη Χώρα» ποὺ σύμφωνα μὲ κείμενα βρισκόταν ἀρχικὰ στὸν Βόρειο πόλο.

Ἔστω καὶ ἂν ἄλλαζε ἡ τοποθεσία τῆς σύμφωνα μὲ τὶς διαφορετικὲς φάσεις τῆς Ἀνθρώπινης ἱστορίας, πάντα παραμένει πολικὴ σὲ μία συμ-βολικὴ ἔννοια καὶ αὐτὸ διότι ἀντι-προσωπεύει τὸν ἄξονα γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κινοῦνται τὰ πάντα.

Τὰ βεδικὰ ἀρχεῖα ἀναφέρουν πὼς αὐτὴ ἡ «Ὑπέρτατη χώρα» εἶναι γνωστὴ ὡς Παραντέσνα (Paradesha),

ἐπίσης γνωστὴ ὡς «ἡ Καρδιὰ τοῦ Κό-σμου». Εἶναι ὁ κόσμος ἀπὸ τὸν ὁποῖο οἱ χαλδαῖοι δημιούργησαν τὸν Πα-ράδεισο τῶν Δυτικῶν. Ὑπάρχει ἐπί-σης καὶ ἕνα ἄλλο ὄνομα γιὰ τὴν Πα-ραντέσνα. Εἶναι τὸ Τούλα (Tula), ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Θού-λη. Ἡ Τούλα ἀντιπροσώπευε τὴν ἀρχέγονη μορφὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνέ-βλυζε ἡ πνευματικὴ δύναμη. Εἶναι γνωστὸ πὼς ἡ Μεξικάνικη Τούλα χρωστᾶ τὴν ὕπαρξή της στοὺς Τολτέ-κους ποὺ ἦρθαν ὅπως λέγεται ἀπὸ τὴν Ἀζτλὰν (Aztlan), τὴν «γῆ ποὺ βρί-σκεται στὸ μέσο του Νεροῦ», ποὺ προφανῶς ἀναφέρεται στὴν Ἀτλαντί-δα.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ Ἀτλάντια Τούλα,

πρέπει νὰ διαχωριστεῖ ἀπὸ τὴν Ὑπερ-βόρεια Τούλα, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ πρῶτο καὶ ὑπέρτατο κέντρο

Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση –ἡ Τούλα– ἀντιπροσωπεύει ἕνα κέντρο πνευμα-τικῆς ἀνάτασης καὶ δὲν προσωμοιώ-νεται σὲ κάποια γεωγραφικὴ τοποθε-σία. Ὁ ἀτλάντιος κύκλος σύμφωνα μὲ τὸν Γκουένον ποὺ διαδέχεται τὸν Ὑπερβόρειο, σχετίζεται μὲ τὴν Τού-λα. Ἡ Ἀτλάντια Τούλα εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς ἀρχέγονης κατάστασης ποὺ βρί-σκεται σὲ πολικὴ τοποθεσία

Στὴν Βουδιστικὴ παράδοση ἡ λέξη «Τσακραβάρτι» (Chakravarti) κυριο-λεκτικὰ σημαίνει: «ἐκεῖνος ποὺ κά-νει τὸν τροχὸ νὰ γυρίζει» ἐκεῖνος ποὺ βρίσκεται στὸ κέντρο ὅλων τῶν πραγ-μάτων καὶ κατευθύνει ὁλόκληρη τὴν κίνηση χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ συμμετέχει.

Τὸ γύρισμα τοῦ κόσμου, τοῦ Πό-λου καὶ τοῦ ἄξονα συνδυάζονται καὶ σχηματίζουν ἕναν τροχὸ στὴν Κέλτι-κη, Χαλδαϊκὴ καὶ Ἰνδικὴ παράδοση. Τέτοιας σημασίας εἶναι καὶ τὸ σύμ-βολο τῆς Σβάστικας, ποὺ εἶναι κυρι-ολεκτικὰ καὶ τὸ «Σημάδι τοῦ Πόλου».

Ἡ ἀναζήτηση τῆς Ὑπερβορείας εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀναζήτηση τῆς Πνευ-ματικῆς Φώτισης. Τὸ Βουνό, τὸ Νησί, ὁ Ἀκίνητος Βράχος ποὺ βρίσκεται στὸν Πόλο περιέχει τὴν συμβολικὴ ἀναπαράσταση τῆς ἀναζήτησής μας γιὰ τὴν Ὑπέρτατη πραγματικότητα!

(Τὸ πρωτότυπο ἄρθρο δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ New Dawn#58 Γενά-ρη 2000). Πηγή: paranormal.gr

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/07/

north-pole-lost-cicilization.html#ixzz1eipJ6uED


ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Φαρμακευτικὰ φυτὰ καὶ «ἀρχαῖες συντα-γές» στὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος.

Vicky’s Radio: Ἡ καρδιὰ τῆς Νέας Ὑόρκηςχτυπᾶ σὲ Ἑλληνικοὺς Ρυθμούς.

http://vickysradio.listen2myradio.com/

1. Ἀπὸ τὴν Καθημερινὴ (18/6/2011):

Νέες θεραπεῖες μὲ φάρμακα ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα

Ἀπὸ ἁπλὰ σιρόπια, κολλύρια, ἀλοιφές, σταγόνες, χάπια ἕως καὶ κολπικὰ ὑπόθε-τα ποὺ συνδύαζαν δεκάδες οὐσῖες, ἡ φαρ-μακευτικὴ ἀποτέλεσε ἀπὸ τὴν ἀρχαιότη-τα μία ἰδιαίτερα λεπτομερῆ ἐπιστήμη γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση σχεδὸν ὅλων τῶν γνωστῶν ἀσθενειῶν. Τὰ γραπτὰ τοῦ Ἱππο-κράτη ἀναφέρουν περίπου 250 φαρμα-κευτικὰ φυτά. Ὁ Γαληνός, ποὺ χαρακτη-ρίζεται ὡς ὁ δεύτερος σπουδαιότερος γιατρὸς τῆς Ἀρχαιότητας μετὰ τὸν Ἱππο-κράτη, στὶς γραφές του περιέγραψε τὰ πε-ρίφημα «Γαληνικὰ Φάρμακα», μερικὰ ἐκ τῶν ὁποίων περιεῖχαν ἕως καὶ 100 διαφο-ρετικὲς οὐσίες ἕκαστο. Ὁ Νικόλαος Μυ-ρεψὸς (τὸ 1.300 μ.Χ.) συνέταξε συνταγο-λόγιο μὲ περισσότερα ἀπὸ 2.200 φάρμα-κα, πολλὰ ἐκ τῶν ὁποίων ἀφοροῦσαν μείγματα 3 – 5 διαφορετικῶν ὑλικῶν. Ἡ ἀρχαία αὐτὴ γνώση κρατάει ἕως καὶ σή-μερα μέσα ἀπὸ γραπτά, τὰ ὁποῖα σημα-ντικοὶ ἐξειδικευμένοι ἐπιστήμονες ἐρευ-νοῦν καὶ ἀνακαλύπτουν συνεχῶς νέες θε-ραπευτικὲς ἰδιότητες.

Στὰ ἀρχαῖα φάρμακα ἑστίασαν ἐπιστή-μονες κατὰ τὴ διάρκεια τῆς 3ης Ἀμφικτι-ονίας Ἑταιρειῶν καὶ Συλλόγων Ἱστορίας

καὶ Ἠθικῆς – Δεοντολογίας ποὺ διοργα-νώθηκε τὸ περασμένο στις 11 καὶ 12 Ἰου-νίου ἀπὸ τὸ Διεθνὲς Ἱπποκράτειο Ἵδρυμα στὴν Κῶ.

Ὅπως ἀνέφερε στὴν «Καθημερινή» ὁ πρόεδρος τοῦ ἱδρύματος καθηγητὴς Χει-ρουργικῆς κ. Στέφανος Γερουλάνος, γιὰ τὴν παρασκευὴ τῶν φαρμάκων χρησιμο-ποιοῦνταν ἐπὶ τὸ πλεῖστον βότανα καὶ φυτά, καθὼς καὶ ὀρυκτὰ καὶ ζωικὰ ὑλικά, ὅπως π. χ. ἐλεφαντοστό, δόντι λιονταριοῦ ἢ ἀκόμα καὶ κόπρανα ζώων.

Μεταξὺ τῶν πλέον γνωστῶν ἀρχαίων φαρμακευτικῶν ὀρυκτῶν ἦταν ἡ «λήμνια γῆ» (ἐξαγώγιμο φάρμακο), ποὺ ἐθεωρεῖτο ὅτι βοηθοῦσε στὴν ἐπούλωση πληγῶν. Ἡ «λήμνια γῆ» ἐξορυσσόταν σὲ τοποθεσία περίπου στὸ κέντρο τῆς Λήμνου καὶ ἀνα-μειγνυόταν μὲ τὸ αἷμα ζώων ποὺ θυσιάζο-νταν. Ἔπλαθαν τὸ «μεῖγμα» σὲ μικρὸ σχῆμα καὶ τὸ σφράγιζαν μὲ εἰδικὴ σφρα-γίδα, γιὰ τὴν προστασία του ἀπὸ ὁποια-δήποτε νοθεία. Τὸ προϊὸν εἴτε χρησιμο-ποιοῦνταν μὲ νερὸ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση

τραυμάτων εἴτε τὸ ἔδιναν μαζὶ μὲ τὸ φαγη-τό. Λόγω τῆς αἱμοσφαιρίνης περιεῖχε σί-δηρο, ἐνῶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶχε χῶμα ἦταν καὶ καθαρτικό.

Σὲ πολλὲς περιπτώσεις πάντως, τὰ «ἀρχαῖα φάρμακα» ἦταν καθαρὰ θέμα αὐθυποβολῆς. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὸν χρυσὸ ποὺ ἕως καὶ πρόσφατα εἰκαζόταν ὅτι ἦταν δυνατὸ θεραπευτικὸ γιὰ τοὺς ρευματι-σμούς, ἐνδεχόμενο ποὺ δὲν ἔχει ἐπιβε-βαιωθεῖ. Ἡ σκόνη χρυσοῦ χρησιμο-ποιοῦνταν ὡς οὐσία σὲ φαγητά. Ὅπως ἀναφέρει ὁ κ. Γερουλάνος, χαρακτηρι-στικὸ παράδειγμα εἶναι αὐτὸ τοῦ βιεννέ-ζικου σνίτσελ, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἐφεύρε-ση καὶ μυστικὸ τῆς κουζίνας τῶν Παλαιο-λόγων τοῦ Βυζαντίου. Ἡ συνταγὴ μαθεύ-τηκε μέσω «προξενιοῦ» στὴ Σαραγόσα τῆς Ἱσπανίας καὶ μετὰ στὴ Βιέννη. Ἡ ἀρχικὴ συνταγὴ ἀφοροῦσε τὴ χρήση σκόνης χρυ-σοῦ πάνω στὸ κρέας, στὴν ὁποία ὄφειλε τὸ «ξανθό» του χρῶμα. Ἀργότερα, τὸ ξανθὸ χρῶμα ἀντιγράφεται μὲ μουστάρδα στὸ «πανέ».

Πάντως, οἱ φυτικὲς οὐσῖες εἶναι οἱ πλέ-ον χρησιμοποιούμενες στὴν ἀρχαία φαρ-μακευτικὴ καὶ «κρατοῦν» καλὰ ἀκόμα καὶ σήμερα. Οἱ κουμαρῖνες εἶναι γνωστὰ ἀντιπηκτικά, περιέχονται ὡς οὐσίες στὰ κούμαρα, καὶ τὰ χρησιμοποιοῦσε ὁ Ἱππο-κράτης γιὰ τὴ θρομβοφλεβίτιδα. Ἀπὸ τὸν ταξὸ (κωνοφόρο ἀειθαλὲς δένδρο, πολὺ διαδεδομένο ὡς φράχτης σὲ κήπους) μπορεῖ νὰ παραχθεῖ ἡ ταμοξιφαίνη ποὺ ἀποτελεῖ σήμερα θεραπεία ἐπιλογῆς γιὰ τὸν καρκίνο τοῦ μαστοῦ. Τὸ λουλούδι βίνκα περιέχει βινκριστίνη ποὺ εἶναι ἀντικαρκινικὴ οὐσία (χημειοθεραπεία). Τὸ ἀψέντι (ἀρτεμισία τὸ ἀψίνθιον) χρησι-μοποιεῖται σήμερα ξανὰ ὡς ἰσχυρὸ ἀνθε-λονοσιακό. Καὶ φυσικὰ ἡ ἀσπιρίνη τῶν 110 ἐτῶν ἔχει ὡς βασικὸ στοιχεῖο τὸ σαλι-κυλικὸ ὀξύ. Ὁ Ἱπποκράτης χρησιμο-ποιοῦσε φλούδα ἰτιᾶς (salix alba) ὡς ἀναλγητικό.

Συνταγὲς ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα«Τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ τὸν πονό-

λαιμο εἶναι τὸ χαμομήλι μὲ μέλι καὶ λε-μόνι». Ἡ πολὺ διαδεδομένη αὐτὴ γνώση ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ὅταν οἱ Ἕλληνες θεραπευτὲς ἔφτιαχναν σιρόπια μὲ βάση τὸ μέλι, ἐπισημαίνει στὴν «Καθη-μερινή» ὁ πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Ἱππο-κράτειου Ἱδρύματος, καθηγητὴς κ. Στέ-φανος Γερουλάνος. Ὅπως ἀναφέρει ὁ κ. Γερουλάνος, χρησιμοποιοῦσαν σὰν βάση


Συντελεστὲς Ἐφημερίδος

Ὑπεύθυνος ἔκδοσης: Θεόδωρος Στεφάνου.http://www.facebook.com/theodoros.stephanou

Γενικὴ Ὑποστήριξη: Ἀντώνης Κυρετσῆς.http://www.facebook.com/antones.kyretses

Στυλοποίηση: Ὀδυσσεὺς Θαλασσινὸς (Ancient Mariner). Ἑλληνικὴ Ἀνδρομέδια Συμπαντικὴ Συμμαχία. Ὁμὰς ὑποτιτλισμοῦ μαζί με Victoria Sphinx.http://www.facebook.com/ancient.mariner1

Ἰστότοπος Ὁμάδος:http://www.facebook.com/groups/keraynos/ἩλεκτρονικὴἙλληνοκεντρική Ἑφημερίδα

Ἡμερομηνία Δημιουργίας: 4 Σεπ 2011

Προτάσεις γιὰ διαφημίσεις γίνονται δεκτές.

Ἐπίσης, ζητοῦμε νὰ συμβάλλετε καὶ ἐσεῖς, δίδοντάς μας τὶς προτάσεις

καὶ τὶς συστάσεις σας.Παρακαλεῖσθε ὅσοι ενδιαφέρεστε

νὰ ἐπικοινωνήσετε στο παρακάτω e-mail γιὰ περαιτέρω λεπτομέρειες:

[email protected]

τὸ μέλι, ἀραιωμένο εἴτε μὲ νερὸ εἴτε μὲ ξύδι, στὸ ὁποῖο προσέθεταν τὶς φαρμα-κευτικὲς οὐσῖες ἀπὸ τὰ διάφορα φυτικὰ ἐκχυλίσματα.

Οἱ οὐσῖες ἐξάγονταν ἀπὸ τὰ φυτὰ εἴτε μὲ βρασμό, εἴτε μὲ τὸν ἐμποτισμό τους γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα σὲ κρασὶ ἢ λάδι.

Ἄλλη μία συνταγὴ ποὺ «κρατάει» ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα καὶ χρησιμοποιεῖται καὶ σήμερα ἀπὸ πολλοὺς φαρμακοποιοὺς εἶναι ἡ ἀλοιφὴ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν πανάδων στὰ χέρια.

Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Γερουλάνο, ἡ συ-νταγὴ εἶναι πολὺ ἁπλὴ καὶ ἔχει ὡς συστα-τικὰ τὸ λάδι (θὰ πρέπει νὰ ζεσταθεῖ γιὰ λίγο), τὸ κερὶ μέλισσας καὶ τὴ μαστίχα. «Ἐὰν προστεθοῦν αὐτὰ τὰ συστατικὰ γί-νεται μία ἄσπρη ἀλοιφὴ ποὺ βοηθᾶ πολὺ στὸ «σβήσιμο τῶν πανάδων στὰ χέρια», σημειώνει ὁ καθηγητής.

Καὶ φυσικὰ ἡ μαλακτικὴ ἰδιότητα τῆς ἀλόης, ποὺ χρησιμοποιεῖται κατὰ κόρον σὲ κρέμες καὶ ἀλοιφὲς γιὰ τὸ δέρμα, εἶναι γνωστὴ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους.

2. Ἀπὸ τὸ goodnet.gr. Χανιώτικα Νέα (16/6/2011):

Νέα φάρμακα ἀπὸ τὴ χλωρίδα τῆς Κρήτης

Ἐξαιρετικὰ πλούσια σὲ οὐσίες, οἱ ὁποῖες ἐνδέχεται νὰ φανοῦν ἰδιαίτερα χρήσιμες γιὰ τὴν κατασκευὴ νέων φαρ-μάκων ἀντιμετώπισης σοβαρῶν ἀσθε-νειῶν, εἶναι ἡ χλωρίδα τῆς Κρήτης καὶ γε-νικότερα τῆς Ἑλλάδας. Ὡστόσο, ἐλάχι-στες εἶναι οἱ ἑλληνικὲς ἑταιρεῖες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἔρευνα καὶ τὴν ἀνά-πτυξη νέων φαρμάκων καθὼς τὸ κόστος φτάνει σὲ δυσθεώρητα ὕψη, μὲ ἀποτέλε-σμα ἡ ὅλη διαδικασία νὰ καθίσταται ἀπα-γορευτική.

Τὰ παραπάνω ἐπεσήμανε, μιλώντας στὰ «Χανιώτικα Νέα», ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστήμιου Ἀθηνῶν (τμῆμα Φαρμα-κευτικῆς, τομέας Φαρμακογνωσίας καὶ Χημείας Φυσικῶν Προϊόντων), Βασίλης Ρούσσης, στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τοῦ τετραήμερου διεθνοῦς συνεδρίου ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς ἐγκαταστάσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἀκαδημίας Κρήτης στὸ Κολυμπάρι καὶ τὸ ὁποῖο ἀσχολήθηκε τόσο μὲ τὴ μελέτη βιοδραστικῶν οὐσιῶν ποὺ προέρχονται ἀπὸ φυσικὲς πηγές, ὅσο καὶ μὲ τὶς δυνατότητες ἀξιοποίησής τους στὸν χῶρο τῆς φαρμακευτικῆς, τῆς κο-σμητολογίας καὶ τῶν συμπληρωμάτων δι-ατροφῆς.

Τὸ συνέδριο, στὸ ὁποῖο συμμετεῖχαν περισσότεροι ἀπὸ 120 ἐπιστήμονες ἀπὸ 29 χῶρες, ὀργανώθηκε ἀπὸ τὸ Πανεπι-στήμιο Ἀθηνῶν καὶ τέλεσε ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Φυτοχημικῆς Ἑταιρεί-ας, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ μεγαλύτερη ἐπι-στημονικὴ ἑταιρεία στὸν χῶρο τῶν φυ-σικῶν προϊόντων. Οἱ ἐργασίες τοῦ συνε-δρίου ξεκίνησαν στὶς 12 Ἰουνίου καὶ ὁλο-κληρώθηκαν τὴν Τετάρτη 15 Ἰουνίου.

Ὁ κ. Ρούσσης ἐπεσήμανε ὅτι «ἡ χλωρί-δα τῆς Ἑλλάδας καὶ ἰδιαίτερα τῆς Κρήτης εἶναι ἐξαιρετικὰ πλούσια. Οἱ μέχρι τώρα μελέτες ἔχουν δείξει ὅτι ὑπάρχουν μόρια, τὰ ὁποῖα ἔχουν τὸ δυναμικὸ νὰ «περπατή-σουν» πιὸ κάτω καὶ νὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τὴν παραγωγὴ νέων φαρμάκων. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὑπάρχει μία δυστοκία στὶς συ-νεργασίες τῶν πανεπιστημίων – ἐρευνη-τικῶν κέντρων μὲ τὶς ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὁ φορέας ἐξέλιξης. Καὶ ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἔχουμε πολὺ λίγες ἑλλη-νικὲς ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες ἀσχολοῦνται μὲ ἔρευνα καὶ ἀνάπτυξη. Οἱ περισσότερες ἑταιρεῖες ποὺ ἔχουμε σήμερα εἶναι μετα-πρατικὲς ἢ κάνουν ἀντιγραφὲς φαρμά-κων, τῶν ὁποίων οἱ πατέντες ἔχουν λήξει».

Ὁ κ. Ρούσσης τόνισε, ἀπαντώντας σὲ σχετικὴ ἐρώτηση, ὅτι «ἡ χρηματοδότηση τῆς βασικῆς ἔρευνας εἶναι πάρα πολὺ μικρὴ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς κοινωνίας. Ὡς χώρα, δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι εἴμαστε ἀπὸ τοὺς οὐραγούς. Ἔχουμε ἕνα βασικὸ πλε-ονέκτημα, ποὺ εἶναι ἡ χλωρίδα τῆς Ἑλλά-δας, ἡ ὁποία εἶναι ἐξαιρετικὰ πλούσια, ἄρα καθόμαστε πάνω σὲ ἕνα θησαυρὸ καὶ αὐτὸ ποὺ μᾶς χρειάζεται εἶναι περισσότε-

ρα χρήματα, ἔτσι ὥστε νὰ φτάσουμε ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ γρήγορα στὰ μόρια ποὺ ἔχουν φαρμακολογικὸ ἐνδιαφέρον. Εἶναι μία ἀκριβὴ ἔρευνα, ἂν σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι 1 ἀπὸ τὶς 10.000 οὐσῖες ποὺ ἀπομονώνο-νται καταλήγει νὰ γίνει φάρμακο καὶ ταυ-τόχρονα θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχουν περίπου 2 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἀπὸ πίσω, ὡς ὑποστήριξη. Τόσο κοστίζει περίπου ἡ ἀνάπτυξη ἑνὸς νέου φαρμάκου, γεγονὸς ποὺ σχεδὸν καθιστὰ ἀπαγορευτικὸ γιὰ κάποιο ἑλληνικὸ ἐργαστήριο νὰ φτάσει ὡς τὸ τέλος», σημείωσε ὁ κ. Ρούσσης.

Παράλληλα, ὑπογράμμισε ὅτι «συνή-θως, αὐτὸ ποὺ γίνεται εἶναι τὸ ἑξῆς: οἱ ἐπι-στήμονες φτάνουν τὴν ἔρευνα μέχρι τὸ στάδιο τῶν προκλινικῶν ἐρευνῶν, μετὰ ἔρχονται κάποιες μικρὲς βιοτεχνολογικὲς ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες ἀγοράζουν τὰ ἀποτε-λέσματα τῆς ἔρευνας, προχωρᾶνε μέχρι τὸ πρῶτο ἢ δεύτερο στάδιο κλινικῶν ἐρευνῶν καὶ μετὰ ἔρχονται οἱ μεγάλες φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες, οἱ ὁποῖες ἀγο-ράζουν τὶς μικρὲς ἑταιρεῖες καὶ μαζὶ μὲ αὐτὲς καὶ τὰ δικαιώματα ἐξέλιξης ἑνὸς νέου φαρμάκου. Ἂν ἀθροίσουμε ὅλο τὸ κόστος, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, εἶναι γύρω στὰ 2 δισ. εὐρὼ γιὰ ἕνα φάρ-μακο».

«Σὲ κάθε περίπτωση», ὅπως ἀνέφερε ὁ κ. Ρούσσης, «στόχος μας εἶναι τὸ καινού-ριο φάρμακο. Ταυτόχρονα, ὅμως, οὐσίες, οἱ ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἔχουν μία θετικὴ ἐπί-δραση στὸν ὀργανισμὸ καὶ δὲν εἶναι τόσο δραστικὲς νὰ γίνουν φάρμακο, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθοῦν σὰν συμπληρώματα διατροφῆς, σὲ φαρμακευτικὰ καλλυντι-κά, ἔτσι ὥστε νὰ προσφέρουν τὶς εὐεργε-τικὲς δράσεις στὸν ἄνθρωπο, χωρὶς κατ’ ἀνάγκη νὰ ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ θερα-πεύσουν προβλήματα ὑγείας, ὅπως εἶναι ὁ καρκίνος, ὅπως εἶναι σοβαρὲς δερμα-τικὲς παθήσεις, ἡ ψωρίαση ἢ νὰ ἔχουν μι-κροβιακὲς δράσεις γιὰ νὰ γίνουν καινού-ριο ἀντιβιοτικό».

Ἀναφερόμενος στὶς ἐργασῖες τοῦ συνε-δρίου, ὁ κ. Ρούσσης σημείωσε ὅτι οἱ πε-ρισσότερες ἐργασῖες ποὺ παρουσιάζονται σὲ αὐτὸ «ἀφοροῦν μελέτη νέων μορίων. Νέες οὐσῖες, ποὺ ἀπομονώνονται καὶ οἱ ὁποῖες παρουσιάζουν φαρμακολογικὴ δράση. Εἶναι ἕνας συνδυασμὸς χημικῶν μὲ φαρμακολόγους, οἱ ὁποῖοι παρακο-λουθοῦν καὶ παρουσιάζουν τὶς δουλειές τους στὸ συνέδριο καὶ βλέπουμε νὰ ἐμφα-νίζονται καινούρια μόρια, τὰ ὁποῖα δὲν εἶχαν ἀπομονωθεῖ στὸ παρελθόν. Ταυτό-χρονα, γιὰ μόρια, τὰ ὁποῖα ξέραμε ὅτι ὑπάρχουν, ἐμφανίζονται καινούριες φαρ-μακολογικὲς δράσεις. Ἁπλὰ συστατικά, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ βρίσκονται ἀκόμη καὶ σὲ λαχανικά, ποὺ εἶναι κομμάτι τῆς κοινῆς μας δίαιτας, ἐμφανίζονται νὰ ἔχουν δράσεις ἀντιοξειδωτικές, παρα-δείγματος χάρη, ποὺ σταματᾶνε τὴ φλεγ-μονή, ποὺ εἶναι καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς βασι-κοὺς παράγοντες ποὺ ὁδηγοῦν τὸν καρ-κίνο».

Πηγή: Φαρμακευτικὸς Κόσμος


Ἡ τεχνολογία τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν θεάτρων.

Ἡ ἠχητικὴ τῶν ἀρχαίων θεάτρων ποὺ θαυμάζουμε σήμερα ἐξασφαλιζόταν μὲ τὰ ἀντηχοῦντα ἀγγεῖα ποὺ βρίσκονταν κάτω ἀπὸ τὰ σκαλιὰ τοῦ κοίλου καὶ τὰ σκηνικὰ ἄλλαζαν σχεδὸν αὐτόματα, ὅπως ἀποδει-κνύει ἡ πρόσφατη ἀνασκαφικὴ ἔρευνα στὸ Ἀρχαῖο Θέατρο τοῦ Δίου. Ἡ τεχνολογία τοῦ Ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ Θεάτρου, καὶ ἰδιαιτέ-ρως τὸ Θέατρο τοῦ Δίου, ἔχει ἀπασχολήσει τὸν ἀρχιτέκτονα, καθηγητὴ τοῦ ΑΠΘ Γιῶργο Καραδέδο. Ὁ ἴδιος μας εἶπε ὅτι «τὰ ἀντη-χοῦντα ἀγγεῖα τοποθετοῦνταν σύμφωνα μὲ ἕναν μαθηματικὸ ὑπολογισμὸ σὲ κόγχες κάτω ἀπὸ τὰ σκαλιὰ τοῦ κοίλου, διηρημένα σὲ ἀγγεῖα τέταρτης, πέμπτης, ὄγδοης καὶ διπλῆς ὄγδοης, σύμφωνα μὲ τὶς ἀντηχήσεις τους στὶς διάφορες νότες. Ὅταν ἡ φωνὴ τῶν ἠθοποιῶν, περιβάλλοντας τὰ ἀγγεῖα, ποὺ

εἶναι στὸν ἴδιο τόνο μὲ αὐτήν, προκαλεῖ τὴν ἀντήχησή τους, γίνεται πιὸ δυνατή, πιὸ κα-θαρὴ καὶ πιὸ μεγαλεπήβολη».

Ὅλα ξεκίνησαν ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τῶν μαθηματικῶν καὶ τῆς θεωρίας τῶν ἀριθμῶν ἀπὸ τοὺς Πυθαγόρειους στὴν ἀρχιτεκτονική. Τότε χρησιμοποίησαν γεω-μετρικὲς χαράξεις στὸν ἀρχιτεκτονικὸ σχε-διασμὸ τῶν κτιρίων καὶ εἰδικότερα τῶν θεά-τρων. «Εἰδικὰ ὁ σχεδιασμὸς τῶν θεάτρων ἐπηρεάστηκε σημαντικὰ ἀπὸ τὴν ἀκουστι-κή, ἡ ὁποία διαμορφώνεται σὲ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸν Ἀριστόξενο τὸν Ταραντίνο. Ὁ Βι-τρούβιος στὸ πέμπτο βιβλίο τοῦ ἀναλύει τὴν ἁρμονικὴ θεωρία τοῦ Ἀριστόξενου καὶ πα-ραθέτει μουσικὸ διάγραμμα τοῦ Ἀριστόξε-νου. Τὸ διάγραμμα αὐτὸ δὲν ἔχει σωθεῖ. Εἶναι ὅμως εὔκολο νὰ τὸ ἀναπαραστήσουμε μὲ βάση τὶς περιγραφὲς τοῦ Βιτρούβιου. Ὁ Ἀριστόξενος μᾶς δίνει τὶς ἀκριβεῖς θέσεις καὶ τὶς προδιαγραφὲς τῶν «ἠχείων», δηλαδὴ τῶν ἀντηχούντων ἀγγείων».

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες πηγές, «σύγχρονες ἀκουστικὲς ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι στὰ ἀρχαῖα θέατρα ἔχουν ἐφαρμοστεῖ βασικὲς ἀρχὲς σχεδιασμοῦ ποὺ ἐξασφαλίζουν ἠχο-προστασία, ἀκουστικὴ ζωντάνια, διαύγεια καὶ καταληπτότητα τοῦ θεατρικοῦ λόγου. Μία ἀπὸ τὶς βασικότερες ἀρχὲς εἶναι ἡ ἐνί-

σχυση τῆς φωνῆς μὲ ἔγκαιρες, θετικὲς ἠχο-ανακλάσεις ἐπάνω σὲ στοιχεῖα τοῦ θεάτρου (δάπεδο ὀρχήστρας, πρόσοψη κτιρίου σκηνῆς, λογεῖο), γιὰ τὴν ἐξασφάλιση ἑνὸς φυσικοῦ, αὐτοδύναμου (παθητικοῦ) μεγα-φώνου, ποὺ ἀναπληρώνει τὶς ἐνεργειακὲς ἀπώλειες, κυρίως στὰ ὑψηλότερα καθίσμα-τα τοῦ κοίλου». Τὸ θέατρο ὡς λόγος καὶ τέ-χνη ἐξελίχθηκε μαζὶ μὲ τὸ κτίριο τῆς σκηνῆς, τὴ σκηνογραφία καὶ τὴν τεχνολογικὴ ὑπο-στήριξή της. Οἱ «σκηνικοὶ ἀγῶνες» ἀπαι-τοῦσαν τέσσερις ἕως πέντε παραστάσεις τὴν ἡμέρα. Ἔπρεπε λοιπὸν τὰ σκηνικὰ νὰ ἀλλά-ζουν γρήγορα καὶ εὔκολα. Τὰ θέατρα διέθε-ταν «θύρες», μεγάλα ἀνοίγματα στὸ κτίριο τῆς σκηνῆς, τὰ ὁποῖα καλύπτονται μὲ ζω-γραφισμένους ξύλινους πίνακες ἢ ὑφασμά-τινα πετάσματα.

Γιὰ τὴν αὐτόματη ἀλλαγὴ τῶν σκηνικῶν ἀναφέρεται πὼς εἶχαν τὴν «περίακτο», μία πρισματικὴ περιστρεφόμενη κατασκευή. Εἶχαν ἐπίσης τὸ«ἐκκύκλημα» τὸ «ἡμικύ-κλιο» καὶ τὸ «στροφεῖο», κυλιόμενες ἐξέδρες, τὴ «μηχανή» ἢ «κράδη» καὶ τὴν «γέρανο» γιὰ τὴ μεταφορὰ στὸν ἀέρα ἀνθρώπων ἢ τῶν «ἀπὸ μηχανῆς θεῶν» καὶ τὸ «θεολογεῖο», ἐξέ-δρα στὴν ὁποία κάθονταν οἱ θεοὶ γιὰ νὰ μι-λήσουν μὲ τοὺς θνητούς. Γιὰ τὴν ἀναπαρά-σταση καιρικῶν φαινομένων εἶχαν τὸ «κε-ραυνοσκοπεῖο» καὶ τὸ «βρονεῖο», καθὼς καὶ τὴ «χαρώνεια κλίμακα», ὑπόγειο διάδρομο γιὰ τὴν ἄνοδο καὶ κάθοδο στὸν κάτω κόσμο τῶν χθόνιων θεῶν καὶ τῶν φαντασμάτων.

«Ἡ σύγχρονη ἔρευνα γιὰ τὸν ἀρχαῖο μη-χανολογικὸ ἐξοπλισμὸ τῶν θεάτρων καταλή-γει σὲ ἀντικρουόμενες ἀπόψεις», ὑποστηρί-ζει ὁ κ. Καραδέδος, «γιατὶ βασίζεται σὲ ἐλλιπῆ δεδομένα. Στὸ πρόσφατα ἀνασκαμ-μένο Θέατρο τοῦ Δίου, ὅμως, παρὰ τὴν κακὴ κατάσταση διατήρησής του, σώθηκαν ἀρκετὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα τεκμηριώνουν τὴ θέση καὶ ἐν μέρει τὴ λειτουργία ἀρκετῶν ἀπὸ τοὺς θεατρικοὺς μηχανισμούς, ὅπως τῶν «περιάκτων», τοῦ «θεολογείου», τῆς «γέ-ρανου», τῆς «χαρώνειας κλίμακας», τοῦ «κε-ραυνοσκοπείου», καθὼς καὶ ἀνασυρόμενης αὐλαίας χωρισμένης σὲ τρία τμήματα».

http://andromedaellas.wordpress.com/2011/06/ἡ-τεχνολογία-τῶν-

ἀρχαίων-ἑλληνικῶν


ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ

Πατρίδα εἶναι τὰ πάντα. Κα-θετὶ τὸ πάτριο. Τὰ χώματα ὅπου μεγάλωσες, μὲ ὅλη τὴν ἱστορία ποὺ αὐτὰ κουβαλᾶνε. Γιατί, ἂν δὲν εἶχαν τὴν ἱστορία τους, δὲν θὰ σήμαιναν τίποτα γιὰ ‘σένα. Δὲν θὰ ἦταν Πατρίδα. Δὲν σὲ νοιάζει ἂν εἶναι εὔφορα ἢ ἄγονα, ἂν εἶναι δάσος, πέτρα ἢ κάμπος. Δὲν σὲ νοιάζει ἂν εἶναι κρύα ἢ ζε-στά. Εἶναι δικά σου κι αὐτὸ ἀρκεῖ. Εἶναι τὰ χώματα, ὅπου γεννήθηκαν καὶ θάφτηκαν δικοί σου ἄνθρωποι, τὰ χώματα ποὺ φιλοξενοῦν ἥρωες κι ἀναμνήσεις τοῦ ποιὸς εἶσαι.

Πατρίδα εἶναι οἱ παιδικές σου μνῆμες, οἱ φωνὲς καὶ τὰ γέλια ποὺ κουβαλᾶς μέσα σου. Είναι ὅ,τι ἀγάπησες καὶ μίσησες ἀπὸ παιδί. Ἀπὸ τὶς γειτονιὲς ποὺ ἔπαιζες μικρὸς μέχρι τὸ τράβηγ-μα τοῦ αὐτιοῦ ἀπὸ τὸ δάσκαλο. Ἡ γλώσσα ποὺ μίλησες πρώτη φορὰ καὶ τὰ πρῶτα σου δειλὰ βήματα. Τὸ κουδούνι τοῦ σχο-λείου καὶ τὸ «καλημέρα» τοῦ γεί-τονα. Τὸ φῶς τῆς Ἀκρόπολης κι ὁ σταυρὸς στὴν ἐκκλησιὰ τοῦ χωριοῦ. Τὰ ματωμένα σου γόνα-τα καὶ τ’ ἁγιόκλημα ποὺ ἄνθιζε στοὺς φράχτες καὶ μοσχοβο-λοῦσε μέχρι τὴν ἄκρη τοῦ δρό-μου.

Πατρίδα εἶναι ὁ ἥλιος κι ἡ θά-λασσα ποὺ ἀγνάντευες μικρός, οἱ κορυφὲς τῆς Πίνδου, ἡ ἀνάσα τοῦ ἁλμυροῦ ἀέρα, τὰ χρώματα τῆς γῆς τοῦ μόχθου. Εἶναι τὸ γα-λανόλευκο ἄρωμα ποὺ ὀσφραί-νεσαι μὲ τὴν καρδιά, σὰν σηκώ-σεις τὰ μάτια ψηλὰ καὶ κοιτάξεις τὸ Θεό. Εἶναι οἱ μνῆμες ποὺ φέ-ρει κάθε πέτρα σ’ αὐτὸν τὸν ἱερὸ

τόπο.Πατρίδα εἶναι ἡ μυρωδιὰ τῶν

μαρμάρων στὴν Ὀλυμπία, ἡ σο-φία τῶν Δελφῶν, τὸ κάλλος τοῦ Παρθενώνα. Εἶναι τὸ ἀκούραστο βλέμμα τῶν Ἀρχαίων Θεῶν ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου, ποὺ φωτίζει κάθε πτυχὴ τῆς ἑλλη-νικῆς ψυχῆς. Εἶναι τὸ ἀγέρωχο πνεῦμα, ποὺ σὲ προστάζει νὰ

ἀγωνιστεῖς, νὰ ὑπερασπιστεῖς, νὰ ἐρευνήσεις, νὰ δημιουργή-σεις. Νὰ γίνεις συνεχιστὴς τοῦ ἑλληνικοῦ μεγαλείου ὅπου κι ἂν βρίσκεσαι.

Πατρίδα εἶναι ἡ ἴδια σου ἡ ἱστορία. Τὸ παρελθόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον σου. Εἶναι τὸ ποιὸς εἶσαι, τὸ κύτταρό σου. Ὁ κάθε Λεωνίδας, Ἀλέξανδρος ἢ Καραϊ-σκάκης ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ τὸ δικό του μέλλον –τὸ δικό σου παρόν– τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν σου. Εἶναι χρέος σου νὰ μὴν τοὺς ἀπογοητεύσεις, νὰ μὴν ἀφήσεις τοὺς ἀγῶνες τους νὰ θα-φτοῦν στὴ λήθη, διαμορφώνο-ντας τὸ παρὸν καὶ ἐξασφαλίζο-ντας τὸ μέλλον. Συνεχίζοντας τὴν Πατρίδα, μὲ τὸ νὰ τιμήσεις καὶ νὰ διαφυλάξεις ὅσα κερδήθηκαν μὲ ἀγῶνες καὶ σοῦ παραδόθη-καν.

Ἡ Πατρίδα εἶναι ἔννοια, ἀξία, ἰδανικό. Δὲν περιορίζεται σὲ γε-ωγραφικὰ σύνορα (Πατρίδα μας εἶναι π.χ. καὶ ἡ Μικρὰ Ἀσία), ἀλλὰ στὰ εὐρύτερα πλαίσια ἑνὸς πολιτισμοῦ στὴ διαδρομὴ τῆς ἱστορίας καὶ ὅ,τι συνδέεται μὲ αὐτόν.

http://vergianni.blogspot.com/2011/09/blog-post_304.

html

Τὶ εἶναι Πατρίδα;

Γράφει ἡ Ἀθηνᾶ Παπαδοπούλου


Ὀδυσσέας Ἐλύτης.1911–1996

Τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ Ὀδυσ-σέα Ἐλύτη ἦταν Ὀδυσσέας Ἀλε-πουδέλης. Γεννήθηκε στὸ Ἡρά-κλειο τῆς Κρήτης τὸ 1911 καὶ πέ-θανε μόλις πρὶν λίγα χρόνια. Ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς μορφὲς τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν, τόσο στὴ σύγχρονη Ἑλλά-δα, ὅσο καὶ εὐρύτερα. Μάλιστα ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς τυχερούς, ποὺ τὸ ἔργο τους ἀναγνωρίστηκε ἐν ζωῇ. Τὸ 1979 τοῦ ἀπονεμήθηκε τὸ βρα-βεῖο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Ἀρχικὰ σπούδασε νομικὰ στὸ πανεπιστήμιο τῆς Ἀθήνας, ἐνῶ ἀργότερα παρακολούθησε καὶ μα-θήματα φιλοσοφίας στὴ Σορβόννη. Πρωτοεμφανίστηκε στὸ περιοδικὸ «Νέα Γράμματα» τὸ 1935, ὅπου ἐκτὸς ἀπὸ ποιήματα, παρουσίαζε ἄρθρα καὶ δοκίμια, ποὺ ἀφο-ροῦσαν καλλιτεχνικὰ θέματα τῆς ἐποχῆς. Ἐπίσης ἀπασχολήθηκε ὡς κριτικὸς τέχνης, ὡς διευθυντὴς προγράμματος τοῦ Ε.Ι.Ρ, καθὼς καὶ σὲ διάφορους ἄλλους πολιτι-στικοὺς φορεῖς.

Ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν Πῶλ Ἐλυὰρ καὶ ἄλλους Γάλλους σουρε-αλιστές, ἀκολουθεῖ τὸ σουρεαλι-στικὸ κίνημα στὴν Ἑλλάδα μαζὶ μὲ ἄλλους τοῦ εἴδους, ὅπως ὁ Ἐμπει-ρίκος καὶ ὁ Ἐγγονόπουλος, χωρὶς ὅμως νὰ περιοριστεῖ σὲ αὐτό. Τὸ 1940 ἐκδίδει τὴν πρώτη του ποιη-τικὴ συλλογὴ «Προσανατολισμοί» καὶ ἀκολουθεῖ ἡ δεύτερη τὸ 1943

γουδᾶμε!«Ἥλιος ὁ πρῶτος»

Ὁ Ἐλύτης πιστεύει στὶς ἠθικὲς ἀξίες καὶ ἀποκηρύσσει τὸν ὑλισμὸ καὶ τὸν ὠφελιμισμὸ τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Κι αὐτό, ὅπως σὲ κάθε ἐπο-χή, ὅπως σὲ κάθε φιλόσοφο-ὁραματιστή, ἔχει συνέπειες. Ὁ ποι-ητὴς ὅμως μᾶς διδάσκει νὰ μὴν πα-ραδίδουμε τὰ ὅπλα, ἀκόμα κι ἂν δὲν μᾶς καταλαβαίνουν, ἀκόμα κι ἂν μᾶς κυνηγοῦν.

Χρόνους πολλοὺς μετὰ τὴν Ἁμαρτία ποὺ τὴν εἴπανε Ἀρετὴ μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν εὐλόγησαν. Λεί-ψανα παλιῶν ἄστρων καὶ γωνιὲς ἀρα-χνιασμένες τοῦ οὐρανοῦ σαρώνοντας ἡ καταιγίδα ποὺ θὰ γεννήσει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ τῶν ἀρχαίων κυ-βερνητῶν πληρώνοντας τὰ ἔργα ἡ χτί-σις θὰ φρίξει.

«Ἄξιόν Ἐστι»Μέσα στοὺς στίχους αὐτούς, κα-

ταδεικνύεται ἀφενὸς ἡ παρακμὴ τοῦ πολιτισμοῦ μας, μὲ χαρακτη-ριστικὰ μεσαίωνα, καὶ ἀφετέρου καὶ τὸ πόσο ἐξωτερικές - ἐπιφανει-ακὲς ἔχουν γίνει πλέον οἱ θρη-σκεῖες. Παρ’ ὅλ’ αὐτὰ ὅμως σιγο-καίει μία ἐλπίδα ἀναγέννησης, ὡς φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν κύκλων τῆς ἱστορίας, κι αὐτὸ φαίνεται περισσό-τερο σὲ ὁλόκληρο τὸ ἔργο (Ἄξιόν Ἐστι). Ἐδῶ φαίνεται ἡ ἐπάνοδος καὶ ἡ κυριαρχία τοῦ Ἥλιου, τοῦ «νοητοῦ Ἥλιου», δηλαδὴ τοῦ πνευ-

«Ἥλιος ὁ Πρῶτος». Ἄλλα ἔργα του εἶναι τὸ «Ἄξιόν Ἐστι», τὸ «Μονό-γραμμα», «Τὰ Ρῶ τοῦ Ἔρωτα» κ.ἄ. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα του ἔχουν με-λοποιηθεῖ καὶ εἶναι πολὺ γνωστὰ καὶ ἀγαπητὰ στὴν Ἑλλάδα.

Ὅπως ὁ ἴδιος ἀποκαλύπτει, τὰ θέματα ποὺ τὸν ἀπασχόλησαν στὴν ποιητική του δημιουργία καὶ ἔχουν ἀποτελέσει σταθμοὺς στὴν ἐξέλιξή του εἶναι: τὸ Αἰγαῖο, τὰ «Νέα Γράμ-ματα», ὁ ὑπερρεαλισμός, τὰ καπρί-τσια, τὰ ὄνειρα, ἡ ἡλιακὴ μεταφυ-σική, καθὼς καὶ μερικὲς φυσιο-γνωμίες, ὅπως ὁ Θεόφιλος καὶ ὁ Κάλβος. Σημαντικὸ ρόλο στὴν ποί-ησή του παίζει ἡ γυναικεία μορφὴ σὰν ἰδεῶδες προσωποποιημένο μὲ τὴ μορφὴ εἴτε μίας νέας κόρης εἴτε τῆς μεγάλης μητέρας.

Ὅλο του τὸ ἔργο δὲ θὰ μποροῦσε νὰ καταταχθεῖ σὲ κάποια σχολὴ ἢ εἶδος, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀναπτύσσεται μὲ βάση τρεῖς ἄξονες: τὴν πρόσφατη κοινωνικὴ πραγματικότητα, τὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς θάλασσές της καὶ τὸν ὑπερρεα-λισμό.

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα του

Πᾶμε μαζὶ κι ἄς μας λιθοβολοῦνκι ἄς μᾶς φωνάζουν ἀεροβάτεςφίλε μου ὅσοι δὲν ἔνιωσαν ποτὲ μὲ τὶσίδερο μὲ τὶ πέτρες τὶ αἷμα τὶ φωτιὰχτίζουμε, ὀνειρευόμαστε καὶ τρα-

Ὁ δεύτερος νομπελίστας ποιητής.


ματικοῦ, ποὺ σημαίνει τὴν κυριαρ-χία τοῦ πνεύματος πάνω στὴν ὕλη. Ὅμως, ὅπως μας λέει ὁ ποιητής, «γιὰ νὰ γυρίσει ὁ Ἥλιος, θέλει δου-λειὰ πολλή» ἀπὸ ἐμᾶς μὲ τὴ βοή-θεια τῶν προγόνων «τοὺς παλιούς μου φίλους καλῶ», δηλαδὴ τῶν ἀποσταγμάτων τῆς παράδοσης τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ποὺ θὰ γίνουν ὁ ὁδηγός, ἡ ὁδός, «ἡ ἱερὴ ὁδός», ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀναγέν-νηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ πολι-τισμοῦ.

Ὁ Ἐλύτης ἀσχολιόταν μὲ τὴ με-ταφυσικὴ καὶ τὸν ἐσωτερισμό, καὶ αὐτὸ εἶναι ἔκδηλο στὰ ποιήματά του. Ὁ ἴδιος ἀναφέρει πὼς τὸν ἑλκύ-ει ἡ ἡλιακὴ μεταφυσικὴ καὶ κάθε τὶ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ φωτεινὸ καὶ τὸ ὡραῖο. Πιστεύει πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀρκεῖται στὴν ἐξω-τερικὴ ὄψη τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ νὰ ἀναζητᾶ τὴν ἐσωτερική τους οὐσία καὶ νὰ παλεύει γιὰ αὐτό, ἰδι-αίτερα μέσα στοὺς δικούς μας «σκοτεινοὺς καιρούς».

Ὡς ποιητὴς διαλέγει νὰ ἐκφρα-στεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς ΟΜΟΡ-ΦΙΑΣ, τὴν ὁποία μποροῦμε, ὅπως λέει, νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε γιὰ νὰ φτάσουμε στὸν «ἐσωτερικὸ ἑαυ-τό μας ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει», δη-λαδὴ στὸ θεῖο κομμάτι μέσα μας. Μέσω αὐτῆς τῆς ὁδοῦ, μποροῦμε νὰ μεταλλαχθοῦμε. Φαίνεται ὅτι ὁ ποιητὴς ἀσπάζεται τὴ διδασκαλία τοῦ Πλάτωνα γιὰ τὰ 4 ἀρχέτυπα.

Σύμφωνα μὲ τὸν Πλάτωνα ὑπάρ-χουν 4 ἀρχέτυπα :

1. Ὡραῖο2. Καλό-Ἀγαθὸ3. Ἀλήθεια4. ΔικαιοσύνηΑὐτὰ τὰ 4 ἀρχέτυπα ἐκφράζονται

στὸν κόσμο μας μέσα ἀπὸ τοὺς 4 τομεῖς τοῦ πολιτισμοῦ :

1. Τέχνη2. Θρησκεία3. Ἐπιστήμη4. Πολιτικὴ

Ἀντίστοιχα καὶ ὁ συνδυασμὸς αὐτῶν γίνεται μέσω τῆς φιλοσοφί-ας. Ὁ Ἐλύτης λοιπὸν εἶναι ἕνας φι-λόσοφος ποιητῆς. Ὡς καλλιτέχνης ἐκφράζεται μέσω τῆς Τέχνης ἐνσαρ-κώνοντας τὸ Ὡραῖο, ἀλλὰ ἐνδιαφέ-ρεται νὰ φιλοσοφεῖ ἐπάνω στὸ σύ-νολο τῶν πολιτισμικῶν ἐκφράσεων.

Μιλάει συνήθως σὲ γλώσσα συμ-βολική, ἡ ἀποκρυπτογράφηση τῆς ὁποίας μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ὕψιστη ἀλήθεια, στὴν προσέγγιση τοῦ ἱε-ροῦ. Ὁ ποιητὴς κατ’ ἐπέκταση γίνε-ται μεσολαβητὴς μεταξὺ τοῦ οὐρα-νοῦ καὶ τῆς γῆς, γίνεται ἕνα ἱερὸ ὄν.

Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι πάντα χρησιμοποιεῖ τὴν παράδοση, ἔχο-ντας καλὴ γνώση τῆς ἱστορίας, τῆς φιλοσοφίας, βέβαια τῆς τέχνης, ἀλλὰ καὶ τοῦ κοινωνικοῦ - πολιτι-σμικοῦ καὶ οἰκονομικοῦ γίγνεσθαι τῆς ἐποχῆς του. Τὸ σημαντικότερο ὅλων εἶναι ἡ διατήρηση, στὸν τρό-πο τῆς ἔκφρασής του καὶ στὴν κο-σμοθεωρία του, τῶν παραδοσιακῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ποὺ προκύπτουν γιὰ αὐτὸν μέσα ἀπὸ μία βαθιὰ συγκρι-τικὴ μελέτη, τὸ ἀπόσταγμα τῆς ὁποίας εἶναι μία ἠθικὴ ἀναλλοίωτη στὰ βάθη τῶν αἰώνων.

Ὀνειρεύεται ἕναν ἄνθρωπο ποὺ δὲ θὰ εἶναι ὠφελιμιστής, ποὺ δὲ θὰ ἀρκεῖται σὲ αὐτὰ ποὺ ἔχει, ἀλλὰ θὰ ἀναζητᾶ νὰ ξυπνήσει κάθε τὶ ἀνώτε-ρο μέσα του, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὰ στενὰ ὅρια τοῦ ὑλιστικοῦ μας κό-σμου. Ἕναν ἄνθρωπο φωτεινὸ καὶ διάφανο.

Ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε στὴν ὁμιλία του, ὅταν παρέλαβε τὸ βραβεῖο Νό-μπελ: «Δὲν ἀρκεῖ νὰ ὀνειροπολοῦμε μὲ τοὺς στίχους. Εἶναι λίγο. Δὲν ἀρκεῖ νὰ πολιτικολογοῦμε. Εἶναι πολύ. Κατὰ βάθος ὁ ὑλικὸς κόσμος εἶναι ἁπλῶς ἕνας σωρὸς ἀπὸ ὑλικά. Θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸ ἂν εἴμαστε κα-λοὶ ἀρχιτέκτονες τὸ τελικὸ ἀποτέ-λεσμα, ὁ παράδεισος ἢ ἡ κόλαση ποὺ θὰ χτίσουμε. Ἂν ἡ ποίηση πα-ρέχει μία διαβεβαίωση, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή: ὅτι ἡ μοίρα μας παρ’

ὅλα αὐτὰ βρίσκεται στὰ χέρια μας.»

Βιβλιογραφία:- Ἐγκυκλοπαίδεια «Παιδεία». Ἐκδο-τικὸς ὀργανισμὸς Μαλλιάρης. Θεσ-σαλονίκη 1979- «Τέχνη καὶ Μυστικισμός». (ἀνα-φορὰ στὸν Ἐλύτη, Ἰωάννης Ψαρρᾶς). Ἐκδόσεις Ἀρχέτυπο. Θεσσαλονίκη 2002- Ἡ ὁμιλία τοῦ Ἐλύτη, στὴν Στοκχόλ-μη ὅταν παρέλαβε τὸ βραβεῖο Νό-μπελ- «Τὸ ἄξιόν ἐστι». Ὀδυσσέας Ἐλύτης. Ἐκδόσεις Ἴκαρος. 1970- «Ἥλιος ὁ πρῶτος». Ὀδυσσέας Ἐλύ-της. Ἐκδόσεις Ἴκαρος.

http://biographies.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_

content&view=article&id=73:--1911-1996&catid=13:poiisi&It

emid=30

Ράδιο ὌλυμποςΛέμε αὐτὰ ποὺ ἀποσιωποῦν οἱ Νεοταξῖτες.

http://olympos.listen2myradio.com/

ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

Τσομπανοπούλου Ὄλγα Ὑπεύθυνη Ἀνάπτυξης

Τηλέφωνο: 210 56 10 979Κινητό: 698 70 19 164e-mail: [email protected]


Ἐκεῖνον τὸν καιρὸ στὴν Ἀθήνα, εἶχαν ἀθλητικοὺς ἀγῶνες καὶ ὁ Ἀνδρόγεως, ὁ γιὸς τοῦ Μίνωα καὶ διάδοχος τοῦ θρόνου τῆς Κρήτης, ἐκπροσωποῦσε τὴν χώρα του.

Ὁ πρίγκιπας εἶχε κερδίσει τοὺς ἀγῶνες ἐνῶ ὁ πατέ-ρας του εἶχε φτάσει κιόλας στὴν Πάρο, ὅπου ἔκανε εὐχα-ριστήριες θυσίες στὶς Χάριτες.

Ξαφνικὰ στὴν αἴθουσα τῶν τελετῶν μπῆκε ἕνας ἀπε-σταλμένος τῶν Ἀθηναίων καὶ ἔφερε τὰ τραγικὰ νέα. Ὁ Ἀνδρόγεως εἶχε σκοτωθεῖ. Στὸ Γυμναστήριο. Κάποιος, κατὰ λάθος (ἴσως καὶ ξεπίτηδες) εἶχε ρίξει τὸν δίσκο ἐπά-νω του.

Ὁ Μίνως δὲν διέκοψε ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὴν θυσία μόνον ἔβγαλε τὸ στεφάνι ποὺ φοροῦσε καὶ ἄφησε κάτω τὸν αὐλὸ τῆς γιορτῆς. Ὅταν ὅμως πῆγε μὲ τὶς τρίηρείς του στὴν Αθήνα ἄστραψε καὶ βρόντηξε.

Δὲν ἔκαψε βέβαια τὴν πόλη γιατὶ ἦταν καλὸς καὶ δί-καιος βασιλιὰς –τὶ τοῦ ἔφταιγε ὁ κόσμος; Τὸν θάνατο τοῦ γιοῦ του θὰ τὸν πλήρωναν οἱ ἄρχοντες ποὺ εἶχαν καὶ τὴν εὐθύνη.

14 παιδιὰ τῆς Ἀθηναϊκῆς Ἀριστοκρατίας θὰ συνό-δευαν τὸ νεκρό του Ἀνδρόγεω στὴν Κρήτη καὶ οἱ γονεῖς τους, δὲν θὰ τὰ ξανάβλεπαν πιά.

Ἀπὸ τότε κάθε χρόνο 7 νέοι καὶ 7 νέες ἀπὸ τὶς μεγα-

λύτερες οἰκογένειες τῆς Ἀθήνας, ἔμπαιναν στὸ πλοῖο μὲ τὰ μαῦρα πανιά, ποὺ ἦταν προσορμισμένο ὅλον τὸν χρόνο στὸν Φάληρο καὶ θύμιζε στοὺς Ἀθηναίους τὴν κα-ταδίκη τους.

Ὅταν γύρισε ὁ Μίνως στὴν Κρήτη, ἀντιμετώπισε θύ-ελλα. Ἡ Πασιφάη μὲ θρήνους καὶ κλάματα, ἀπαιτοῦσε τὴν ἴδια ἐκείνη μέρα τῆς κηδείας τοῦ Ἀνδρόγεω, νὰ θα-νατωθοῦν οἱ 14 Ἀθηναῖοι, ἀλλὰ ὁ Μίνως προσπαθοῦσε νὰ τὴν λογικέψει.

«Ὁ γιός μας», τῆς ἔλεγε, «ἦταν γενναῖος ἀλλὰ καὶ δί-καιος. Δὲν θὰ ἤθελε νὰ τιμωρηθοῦν ἀθῶοι ἄνθρωποι γιὰ τὸν θάνατό του.»

Οὔρλιαξε καὶ σπάραξε ἡ Πασιφάη: «Εἶσαι μικρὸς καὶ ἀνάξιος, ὅταν ἀφήνεις ἀτιμώρητο τὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ σου.»

«Δὲν τὸν ἀφήνω ἀτιμώρητο, οἱ γονεῖς τους δὲν θὰ δοῦν πιὰ τὰ δικὰ τους παιδιὰ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ τιμωρία τοῦ βασιλιᾶ. Ἄντε πήγαινε στὰ δωμάτιά σου κλάψε, μοι-ρολόγησε, τράβηξε τὰ μαλλιά σου, ἀλλά, ἐδῶ σ’ αὐτὰ τὰ δώματα, θέλω νὰ ἐπιστρέψει ἡ βασίλισσα τῆς Κρήτης περήφανη καὶ ἀκριβοδίκαιη...»

Τώρα θὰ μοῦ πεῖτε: Πῶς τὰ ξέρεις ὅλα αὐτά; Μοῦ τὰ εἶπε ἡ γιαγιά μου ἡ Κατερίνα, ποὺ ἦταν Κρητικιά. Καὶ

Ἡ πριγκίπισσα Ἀριάδνη καὶ ὁ τρελλός της ἔρωτας γιὰ τὸν Θησέα, ποὺ ἔκανε νὰ τρίξουν τὰ θεμέλια τῆς Μινωικῆς Κρήτης.

τῆς γιαγιᾶς μου, τῆς τὰ εἶπε ἡ δική της γιαγιὰ καὶ τῆς δικῆς της γιαγιᾶς, ἡ δική της κ.λπ. κ.λπ. Ἔτσι κι ἀλλιῶς, ἡ Ἱστορία προχωράει. Οἱ ἄνθρωποι γερνοῦν καὶ πεθαί-νουν τὰ βασίλεια ἀκμάζουν καὶ παρακμάζουν. Κι ἔτσι εἶχε ἔρθει πιὰ ἡ ὥρα, γιὰ τὸ βασίλειο τῆς Κρήτης, νὰ χάσει λίγη τὴν λάμψη του.

Στὴν Ἀθήνα τοῦ Αἰγέα, ποὺ ἦταν ὁ κυριότερος ἐχθρός του Μίνωα, εἶχε γεννηθεῖ ὁ Θησέας, γιὸς τοῦ βασιλιᾶ Αἰγέα, ἀλλὰ κατ’ ἄλλους καὶ γιὸς τοῦ Ποσειδώνα.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ὁ Θησέας ἦταν ἤδη ἥρωας τῶν Ἀθη-ναίων κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα του νὰ μπεῖ στὸ καράβι μὲ τὰ μαῦρα πανιά, ὑποσχέθηκε στὸν πατέρα του, ὅτι θὰ γύριζε νικητὴς καὶ θὰ ἔφερνε καὶ πίσω ὅλα τὰ ἀρχοντόπουλα καὶ τὶς ἀρχοντοποῦλες τῆς Ἀθήνας. Ὁρκίστηκε ὁ Θησέας ὅτι θὰ νικοῦσε τὸν Μινώταυρο καὶ ὅτι θὰ ἔβαζε ἕνα τέλος στὴν κυριαρχία τῆς Κρήτης.

Ὅταν ἔφτασε τὸ καράβι μὲ τὰ μαῦρα πανιὰ στὴν Κρή-τη, οἱ Ἀθηναῖοι ἔμειναν κατάπληκτοι ἀπὸ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ νησιοῦ. Κι οὔτε τοὺς ἔκλεισαν σὲ κανέναν Λαβύρινθο. Δὲν ὑπῆρχε Λαβύρινθος ὅπως ἔχουμε μάθει νὰ τὸν φαντα-ζόμαστε. Ἀλλὰ καὶ οὔτε βρέθηκε κάτι τέτοιο ποτὲ στὶς ἀνα-σκαφὲς τῆς Κνωσσοῦ.

Λαβύρινθος στὴν πραγματικότητα ἦταν, ἡ γοητεία ποὺ εἶχε τὸ παλάτι τοῦ Μίνωα καὶ οἱ χαρὲς τῆς κρητικῆς ζωῆς. Αὐτὲς κρατοῦσαν τοὺς νέους αἰχμάλωτους. Ὁ Θησέας ὅμως δὲν ἦταν ἁπλῶς ἕνας ἀκόμα νέος της ἐποχῆς. Ἦταν ὁ ἡγέτης, ὁ ἥρωας τοῦ λαοῦ του καὶ εἶχε ὑποσχεθεῖ νὰ νι-κήσει καὶ νὰ γυρίσουν πίσω ὅλοι σῶοι καὶ ἀβλαβεῖς. Συνέ-βη ὅμως καὶ κάτι ἄλλο. Ἐρωτεύτηκε τὴν Ἀριάδνη τὴν κόρη τοῦ Μίνωα κι ἐκείνη τὸν ἐρωτεύτηκε παράφορα καὶ ἀποφάσισε νὰ τὸν βοηθήσει.

Τελικὰ ἦρθε ἡ μεγάλη μέρα ποὺ ὅλοι περίμεναν. Στὸ παλάτι τῆς Κνωσσοῦ ἑτοιμάζονταν γιὰ τὴν ἀναμέτρηση. Ὁ πρίγκιπας τῆς Ἀθήνας θὰ πάλευε μὲ τὸν Ἀστέριο τὸν πρί-γκιπα τῆς Κρήτης τὸν ἐπικαλούμενο Μινώταυρο, ποὺ δὲν ἦταν βέβαια ἕνα τέρας ποὺ ἔτρωγε ἀνθρώπους...

«Ἀλοίμονο», ἔλεγε ἡ γιαγιά μου, «οἱ Κρητικοὶ εἴμαστε πολιτισμένος λαός, ἀπ’ τὰ χρόνια τὰ παλιά. Δὲν τρώγαμε ἀνθρώπους. Ἀλλὰ παιδάκι μου νὰ σοῦ εἰπῶ κάτι; Ἐγὼ πι-στεύω ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι τὰ διέδιδαν αὐτά. Οἱ μανάδες, ποὺ ἔχαναν τὰ παιδιά τους. Κι ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, τὶς καταλαβαί-νω καὶ τὶς συμπονῶ.

Κι ἐγὼ ποὺ ἔχασα τὸν Παναγιώτη μου, στὸν πόλεμο, –τὶ ἦταν τότε ἀμούστακο παιδί– ἀκόμα καὶ τώρα νομίζω ὅτι ὁ Πόλεμος ἦταν ἕνα θηρίο ἀνήμερο, ποὺ κατασπάραξε τὶς σάρκες τοῦ παιδιοῦ μου...»

Πράγματι λοιπὸν ὁ Ἀστέριος δὲν ἦταν τέρας ἦταν ἁπλῶς ἕνα παιδὶ γερὸ καὶ δυνατὸ καὶ παρὰ τὴν ἀμφίβολη καταγωγή του (ἡ ἱστορία μὲ τὸν λευκὸ ταῦρο) ἦταν ἀγαπη-μένος γιὸς τοῦ Μίνωα, τὸ στερνοπούλι του, ποὺ ὅταν μεγά-λωσε ἔγινε πρωταθλητὴς τῆς Κρήτης στὸ Παγκράτιον. Ἁπλῶς οἱ πρωταθλητὲς στὴν Κρήτη ὅταν ἀγωνίζονταν φο-ροῦσαν τὴν μάσκα τοῦ ταύρου προφανῶς γιὰ νὰ τρομά-ζουν τοὺς ἀντιπάλους.

Στὸ ἑπόμενο: Ἀπόδραση ἀπὸ τὴν Κρήτη Ὁ θάνατος καὶ ἡ Ἀνάσταση τῆς Ἀριάδνης

Οἱ Γαλάζιες Κυρίες.

Ἦταν πράγματι πολιτισμένοι καὶ ἐκλεπτυσμένοι οἱ Κρητικοὶ καὶ ἀπόδειξη, ἡ ζηλευτὴ θέση ποὺ εἶχαν οἱ γυναῖκες στὴν Κοινωνία τοῦ Μίνωα. Ἔπαιρναν μέρος σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τὶς κοινωνικῆς ζωῆς πολι-τικὲς καὶ θρησκευτικὲς καὶ ντυνόταν μὲ μεγάλη κομψότητα καὶ ἐλευθερία.

Γυμνόστηθες τουαλέτες, φοῦστες μὲ φραμπαλάδες, περίτεχνοι γιακάδες, καπέλα στολισμένα μὲ ἄνθη καὶ φτερά, ποὺ τὰ ἀντέγραψαν ὅλα οἱ καλλιτέχνες καὶ οἱ μόδιστροι, μετὰ ἀπὸ 3.800 χρόνια –μπορεῖ καὶ πολλὰ περισσότερα. Οἱ Γαλάζιες κυρίες βρέθηκαν στὴν Κνωσσὸ καὶ σώζονται στὸ Μουσεῖο τοῦ Ἡρακλεί-ου. Ὀνομάστηκαν «Γαλάζιες» ἀπὸ τὶς πανέμορφες ἀποχρώσεις τοῦ γαλάζιου ποὺ κυριαρχοῦν στὴν τοιχο-γραφία.


Ὁ ἀριθμὸς 12.Ἀπὸ τοὺς πανάρχαιους χρόνους ἀπο-

δίδονταν στοὺς ἀριθμοὺς μία μυστηρι-ακὴ καὶ συμβολικὴ σημασία. Ἂν καὶ πολλὰ ἔθνη χρησιμοποιοῦσαν τὰ γράμ-ματα τῆς ἀλφαβήτου γιὰ νὰ παραστή-σουν ἀριθμητικὲς ἰδέες. Εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἀρχαῖοι λαοὶ (Αἰγύπτιοι, Χαλδαῖοι, Ἕλληνες , Ἰουδαῖοι) γνώριζαν πλήρως τὰ θαυμαστὰ μυστήρια ποὺ ἦταν σὲ θέση νὰ ἀποκαλύψουν οἱ ἀριθμοὶ καὶ ἀνέ-πτυξαν μία ὁλόκληρη ἐπιστήμη ἀριθμη-τικῶν ἰδεῶν, ἐντελῶς ξεχωριστὴ ἀπὸ τὰ μαθηματικά. Ἡ συσχέτιση τῶν ἀρχαίων δοξασιῶν γιὰ τοὺς Ἀριθμοὺς μὲ τὰ γράμ-ματα τῆς ἀλφαβήτου, τοὺς Πλανῆτες μὲ τὰ Ἀστέρια, τοὺς Ἀστερισμοὺς καὶ ἄλλα ἀστρονομικὰ μεγέθη, ἀσκοῦσαν μία μορφὴ μαντείας.

Ἂν καὶ ὁ κάθε ἀριθμὸς ἀπὸ μόνος του ἔχει τὴ δική του ξεχωριστὴ ἀποκρυφι-στικὴ καὶ συμβολικὴ ἔννοια καὶ χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ ἀδικήσουμε τοὺς ὑπό-λοιπους, σκοπὸς αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι νὰ ἀσχοληθεῖ ἀποκλειστικὰ μὲ τὸν ἀριθμὸ Δώδεκα (12). Αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς ἀντιπροσωπεύει ἕναν πλήρη κύκλο κι ἔχει ἕνα τέλειο καὶ σημαντικὸ χαρακτή-ρα ποὺ ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀξιοσημείω-τους στοὺς ἀρχαίους πολιτισμοὺς, ἔχο-ντας μία ἄμεση καὶ ἐξαρτημένη σχέση μὲ τὸ ζωδιακὸ καθὼς καὶ μὲ τοὺς μῆνες στοὺς περισσότερους πολιτισμοὺς εἴτε χρησιμοποιοῦσαν σεληνιακὸ εἴτε ἡλιακὸ ἡμερολόγιο .

Ἡ ἱερότητα τοῦ 12 φαίνεται ὅτι προ-έρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαϊκὸ δωδεκαδικὸ σύ-στημα, ποὺ πιθανῶς ἦταν τὸ μοναδικὸ σύστημα ἀρίθμησης κατὰ τὴ νεολιθικὴ ἐποχὴ καὶ παρέμεινε ὡς συμπληρωμα-τικὸ τοῦ δεκαδικοῦ μέχρι σήμερα.

Ἡ δωδεκάδα, ὁ χωρισμὸς τῆς μέρας καὶ τῆς νύχτας σὲ 12 ὧρες καὶ τοῦ ἔτους σὲ 12 μῆνες ἀποτελοῦν κατάλοιπα τοῦ ἀρχέγονου δωδεκαδικοῦ συστήματος ἀρίθμησης.

Τὸ 12 ἀντιπροσωπεύει τὶς 12 Ἱεραρχί-ες τῶν ἀρχαίων γραφῶν ποὺ καθόριζαν μὲ τὴ σειρὰ τοὺς τοὺς 12 ἀστερισμοὺς

τῆς οὐράνιας ζωδιακῆς ζώνης.Πρῶτοι οἱ Σουμέριοι ἱερεῖς - ἀστρονό-

μοι διαίρεσαν τὸ ἔτος σὲ μικρότερες μο-νάδες. Ἔτσι ὅπως τὸ σεληνιακὸ ἔτος τους εἶχε δώδεκα μῆνες τῶν 30 περίπου ἡμερῶν καὶ τὸ ἡμερονύκτιό τους εἶχε δώδεκα ντάννα. Ἔτσι καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς 12 ἀποτελοῦσε μία τε-χνικὴ γιὰ τὴ διαίρεση τῆς ροῆς τοῦ χρό-νου ἀλλὰ κι ὅπως γνωρίζουμε οἱ δωδε-κάδες σχετίζονται εἴτε φανερὰ εἴτε μὲ ἕναν κρυμμένο τρόπο μὲ τὰ Σημεῖα τοῦ Ζωδιακοῦ, μέρη τοῦ μεγάλου κύκλου τοῦ οὐρανοῦ. Ὅπως μαρτυροῦν τὰ εὐρή-ματα τῶν ἀνασκαφῶν, ἤδη ἀπὸ τὸ 2.400 π.Χ. χρησιμοποιοῦσαν τὸ ἡλιακὸ ἔτος τῶν 360 ἡμερῶν ποὺ διαιροῦνταν σὲ 12 μῆνες τῶν 30 ἡμερῶν.

Αὐτὸ φαίνεται καὶ στὸ Βαβυλωνιακὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ μόνο στὴν ἐποχὴ τοῦ βασιλιᾶ Χαμουραμπὶ (1955-1913 π.Χ.) ἐπιβλήθηκε ὁμοιομορφία στὸ ἡμερολό-γιο καὶ δόθηκαν στοὺς μῆνες ὀνόματα, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦνται ὡς σήμερα παραφθαρμένα στὸ ἑβραϊκό, στὸ συρι-ακὸ καὶ στὸ λιβανέζικο ἡμερολόγιο.

Οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι διαίρεσαν τὴ μέρα σὲ 12 ὧρες (χαροῦ) καὶ 12 τὴ νύ-χτα. Οἱ 12 ἡμερήσιες ὧρες προσωπο-ποιοῦνταν μὲ θεές, ποὺ ἔφερναν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τους τὸν δίσκο τοῦ ἡλίου, ἐνῶ οἱ 12 νυχτερινὲς προσωποποιοῦνταν μὲ θεὲς ποὺ ἔφερναν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς τους ἕνα ἀστέρι.

Στὴν Ἀνατολὴ καὶ συγκεκριμένα στὴν Κίνα, ὁ Ζωδιακὸς Κύκλος ἀντιπροσω-πεύεται ἀπὸ δώδεκα ζῶα ποὺ τὸ καθένα ἀσκεῖ ἐπίδραση γιὰ ἕνα χρόνο.

Ὑδροχόος = ΤίγρηςἸχθύες = ΛαγὸςΚριὸς = ΔράκονταςΔίδυμοι = ἽπποςΚαρκίνος = ΠρόβατοΛέων = ΠίθηκοςΠαρθένος = ΚόκοραςΖυγὸς = ΣκύλοςΣκορπιὸς = ἈγριόχοιροςΤοξότης = ἈρουραῖοςΑἰγόκερως = ΒόδιἈλλὰ καὶ οἱ 12 πρῶτες ἡμέρες τοῦ

ἔτους ἦταν πολὺ σπουδαῖες ἀπὸ θρη-σκευτικὴ ἄποψη, διότι ἦταν ἀφιερωμέ-νες σὲ εἰδικὲς ἱεροτελεστίες. Μ’ αὐτὲς τὶς 12 ἡμέρες συνδέθηκε ἡ γιορτὴ τῆς με-γάλης νύχτας ὅταν οἱ Κινέζοι ἀστρονό-μοι συνειδητοποίησαν τὴ φαινομενικὴ κίνηση τοῦ ἡλίου καὶ τὴ δίοδό του ἀπὸ τὰ ἡλιοστάσια.

Ἐπίσης οἱ Κινέζοι πιστεύουν ὅτι ὑγεία ἐκφράζεται μὲ τὸ «τσί», τὴ ζωτικὴ ἐνέρ-γεια ποὺ κυκλοφορεῖ μέσα στὸ σῶμα μὲ μία σειρὰ ἀπὸ μεσημβρινούς, ἀόρατα κανάλια ποὺ κυλοῦν κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα μας. Ὑπάρχουν 12 κύρια ζεύγη μεσημ-βρινῶν γιὰ κάθε πλευρὰ τοῦ σώματος. Σ’ αὐτὰ τὰ 12 κύρια ζεύγη βασίζεται καὶ ὁ βελονισμὸς

Στὴν Ἑβραϊκὴ παράδοση καὶ πιὸ συ-γκεκριμένα σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ βιβλίο Ταλμοὺδ οἱ πρῶτοι Ἑβραῖοι χρησιμο-ποιοῦσαν ἡμερολόγιο μὲ δώδεκα σελη-νιακοὺς μῆνες κι ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ συμβολισμὸς τῶν 12 Φυλῶν τοῦ Ἰσραὴλ ποὺ εἶναι καθαρὰ Ζωδιακός.

Ἡ παράδοση ἐπίσης ἀναφέρει ὅτι ἡ βασίλισσα τοῦ Σαββᾶ ἐπιστρέφοντας

http://www.locus7.gr/


ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὴν πατρίδα της, συνοδευόταν ἀπὸ 12.000 Ἑβραίους, ἀπὸ τὶς 12 Φυλὲς τοῦ Ἰσραὴλ μὲ 12 κριτὲς ἐπικεφαλῆς.

Μετὰ τὸν Πυθαγόρα, ὁ Φίλωνας ὁ Ἰου-δαῖος , θεωροῦσε τὸν ἀριθμὸ 12 σὰν πολὺ ἱερό. «Τὸ δωδεκάεδρο εἶναι ἕνας ΤΕΛΕΙΟΣ ἀριθμός». Αὐτὸς βρίσκεται καὶ στὰ σημεῖα τοῦ Ζωδιακοῦ, προσθέ-τει ὁ Φίλωνας, ποὺ ὁ ἥλιος ἐπισκέπτεται σὲ δώδεκα μῆνες καὶ πρὸς τιμὴν αὐτοῦ τοῦ ψηφίου ὁ Μωυσῆς διαίρεσε τὸ ἔθνος

του σὲ δώδεκα φυλές, ἐγκαθίδρυσε τοὺς δώδεκα ἄρτους τῆς προθέσεως καὶ τοπο-θέτησε δώδεκα πολύτιμους λίθους γύρω στὸ ἐφὸδ τῶν ποντίφικων.

Δώδεκα ἦταν οἱ πολύτιμοι λίθοι στὸ περιστήθιο τοῦ Ἀρχιερέα μὲ τὰ ἑξῆς ὀνό-ματα: Σάρδιος, Τοπάζιο, Σμάραγδος, Ἄνθραξ, Σάπφειρος, Ἀδάμας, Λιγύριο, Ἀχάτης, Ἀμέθυστος, Βηρύλλιο, Ὄνυξ, Ἴασπις (Ἐξ. ΚΗ΄)

Δωδεκακώδων ὀνομαζόταν ὁ χιτώνας τοῦ μεγάλου ἀρχιερέα. Δώδεκα ἦταν οἱ ὑπουργοὶ καὶ δώδεκα οἱ οἰκονόμοι τοῦ Σολομώντα. Ἐπίσης σὲ δωδεκάδες χωρί-ζονταν τὰ ἱερὰ σκεύη στὸν ναό του: «Τρυ-βλία ἀργυρᾶ δώδεκα, φιάλαι ἀργυραὶ δώδεκα, θυΐσκαι χρυσαὶ δώδεκα».

Δώδεκα καὶ οἱ φυλὲς σὲ σχέση μὲ τὸ ζωδιακό: Κριός-Βενιαμίν, Ταῦρος-Ρουβίμ, Δίδυμοι-Συμεών, Καρκίνος-Λεβύ, Λέων-Ἰούδας, Παρθένος-Ζαβουλῶν, Ζυγός-Ἰσαάχαρ, Σκορ-πιός-Δᾶν, Τοξότης-Γάδ, Αἰγόκε-ρως-Ἀσήρ, Ὑδροχόος-Νεφθαλίμ, Ἰχθεῖς-Ἰωσήφ.

Δώδεκα ἦταν καὶ οἱ μικροὶ προφῆτες: Ὠσηέ, Ἀμῶς, Μιχαίας, Ἰωήλ, Ὀβδιού, Ἰωνάς, Ναούμ, Ἀββακούμ, Σοφονίας, Ἀγγαῖος, Ζαχαρίας, Μαλαχίας καὶ δω-δεκαπρόφητο καλεῖται περιληπτικὰ τὸ σύνολο τῶν βιβλίων τους.

Ἐπίσης οἱ Καββαλιστὲς δίνουν ἰδιαί-τερη ἔμφαση στὶς δώδεκα μεταθέσεις τοῦ Τετραγράμματου, (τὸ ἀπρόφερτο ὄνομα τοῦ Ἰεχωβά): IHVH, VHIH, HIHV, HVHI, IHHV, IVHH, HVIH, VIHH,HHVI, HHIV, HIVH, VHHI.

Ἀκόμη σύμφωνα μὲ ἀποκρυφιστικὰ βιβλία οἱ δώδεκα μῆνες ἔχουν ἕναν προ-στάτη ἄγγελο, καθὼς καὶ οἱ δώδεκα ὦρες τῆς ἡμέρας καὶ οἱ δώδεκα ὦρες τῆς νύ-χτας ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀγαθὸ ἄγγελο κυρι-αρχεῖ καὶ ἕνας ὑπηρέτης δαίμονας πο-νηρός.

Η ΜΠΛΟΥΖΑΠεριτριγυρίζοντας μέσα στὰ δάση εἶδα λο-

γιῶν καὶ λογιῶν ζῶα, καθ’ ἕνα μὲ τὴν δικιά του ἰδι-αιτερότητα στὴν συμπεριφορά. Καλησπέρα ἀγα-πημένοι μου ἀναγνῶστες. Σήμερα θὰ μιλήσουμε μόνον γιὰ τὸ κομμάτι τῆς περιπλάνησης ἐντὸς τῶν δασῶν. Ἔκανα φιλίες καὶ ἀπέκτησα μισητοὺς ἐχθρούς. Ὅμως κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν τὰ παρε-ξηγῶ. Διότι γνωρίζω πὼς σὰν ζῶα, δηλαδὴ μέρος τοῦ ζωικοῦ βασιλείου, αὐτὰ εἶναι προγραμματι-σμένα νὰ κάνουν. Εἶναι ὅλα τὰ ζῶα μέτρια, τὸ κάθε ἕνα καλλίτερο καὶ παράλληλα χειρότερο ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα. Δὲν θέλω νὰ ἀναφέρω συγκεκριμένα εἴδη ζώων διότι θὰ ἀδικήσω τὰ μὴ ἀναφερθέντα. Εἶναι ὅμως ἀνεκτίμητα, διότι κατὰ τὴν περιπλά-νηση μέσα στὸ δάσος εἶναι ἐκεῖνα ποὺ σοῦ κρατοῦν συντροφιά. Εἶναι κρίμα νὰ μὴν συναναστρέφεσαι μαζί τους. Ἔτσι θὰ χάσεις τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ μάθεις τὶς συνήθειες καὶ τὶς ἰδιοτροπίες τους. Ἐὰν τὸ χάσεις ἴσως χρειαστεῖ νὰ ξαναπεράσεις ἀπὸ τὸ δάσος, στὸ ἴδιο ἢ σὲ διαφορετικό. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ ἀναχωρήσεις γιὰ ἀλλοῦ. Ἔμαθες ὅσα ἔπρεπε νὰ μάθεις καὶ «ἑπόμενη στά-ση... Εὐαγγελισμός». Ὅμως γιὰ ἕνα πράγμα θὰ λυπηθεῖς ποὺ θὰ ἀφήσεις πίσω σου. Ἡ μπλούζα, εἶναι ἐκείνη ποὺ θὰ τὴν πετάξεις –μὲ κρυφὴ εὐχα-ρίστηση μὲν σὰν κουρέλι δέ– στὸν πλησιέστερο χωμάτινο λάκο. Ἦταν ἐκείνη ποὺ σοῦ κρατοῦσε συντροφιὰ σὲ ὅλο τὸ ταξίδι περνώντας καὶ γνωρί-ζοντας διαφορετικὰ κομμάτια τῆς ζούγκλας. Ἦταν ἐκείνη ποὺ τὴν ἄκουγες μερικὲς φορὲς τὰ βράδια νὰ σοῦ σιγοψιθυρίζει. Γιατὶ ἦταν ἐκείνη ποὺ σοῦ ἔλεγε τὸ πρῶτο καλημέρα καὶ τὴν τελευ-ταία καληνύχτα. Ξέρεις πὼς ἂν τὴν κρατήσεις ἡ ζούγκλα καὶ ὁ κόσμος της θὰ σὲ ἀκολουθάει μαζὶ γιὰ τὸ ἀλλοῦ. Ἀλήθεια πῶς σᾶς φαίνεται ἐσᾶς ἡ ζούγκλα; Περιμένω τὶς ἀπόψεις σας στὴν ὁμάδα «Ὄλυμπος».

Κωνσταντῖνος Ἰ. Λ. Τουλούμης

Ὁ τρελλολόγιος

Ἡ Ἑλληνικὴ Μυθολογία εἶναι πλού-σια στὴν σχέση τοῦ ἀριθμοῦ δώδεκα καὶ τῶν συνδέσεών του: Οἱ Ὀλύμπιοι Θεοὶ ἦταν δώδεκα καὶ παρακάτω βλέπουμε μία σχέση τοῦ δωδεκάθεου μεταξὺ Που-λιῶν, Ζώων καὶ Ἀνθέων

Οἱ Τιτάνες σύμφωνα μὲ τὸν Ἡσίοδο ἦταν 12 , τέκνα τοῦ Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γαίας. Ἕξι ἄρρενες: Ὠκεανός, Κάος, Κοῖος, Ὑπερίων, Ἰαπετός, Κρόνος καὶ ἕξι θήλεις: Θυΐα, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύ-νη, Τηθύς, Φοίβη.

Τὴν ἑπόμενη σχέση τὴ βρίσκουμε στοὺς 12 ἄθλους τοῦ Ἡρακλῆ ποὺ ὅπως φαίνεται εἶναι ἐμβλήματα τοῦ ἥλιου στὸ πέρασμά του ἀπὸ τὰ 12 ζώδια.

Δὲν θὰ ἀναλύσουμε στὴ συγκεκριμέ-νη ἐργασία τὶς ἑρμηνεῖες τῶν ἄθλων ἀλλὰ ἁπλὰ ἀναφέρουμε τὴν ἀστρονομική - ἀστρολογικὴ ἔννοια ποὺ δείχνει τὴν ἀντιστοιχία τοῦ ἥλιου μὲ τοὺς ζωδιακοὺς οἴκους καὶ ἀστερισμοὺς σὲ σχέση μὲ τὰ κατορθώματα τῶν ἡρώων τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας.

Λέων: Τὸ λιοντάρι τῆς Νεμέας.Καρκίνος: Ἡ Λερναία Ὕδρα.Αἰγόκερος: Ἡ Κερυνίτης Ἔλα-φος.Παρθένος: Ὁ Ἐρυμάνθειος Κά-προς.Τοξότης: Οἱ Στυμφαλίδες Ὄρνι-θες.Ζυγός: Οἱ Σταῦλοι τοῦ Αὐγεία.Σκορπιός: Τὰ ἄλογα τοῦ Διομή-δη.Ταῦρος: Ὁ Ταῦρος τῆς Κρήτης.Κριός: Ἡ Ζώνη τῆς Ἰππολύτης.Δίδυμοι: Τὰ βόδια τοῦ Γηρυόνη.Ἰχθεῖς: Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερί-δων.Ὑδροχόος: Ὁ Κέρβερος τοῦ Ἅδη.Δώδεκα ἦταν καὶ οἱ γιοὶ τοῦ Ἰπποκόο-

ντα, τοῦ σφετεριστῆ τοῦ βασιλικοῦ θρό-


νου τῆς Σπάρτης. Ἡ Λητὼ σὲ 12 ἡμέρες ἔφτασε στὴ Δῆλο γιὰ νὰ γεννήσει τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὴν Ἄρτεμη. Ἡ Θεανὼ , ἡ κόρη τοῦ Κισσέως καὶ σύζυγος τοῦ Ἀντή-νορου, ἱέρεια τῆς Ἀθηνᾶς στὴν Τροία «δύο καὶ δέκα βούς» θὰ θυσίαζε στὴ θεὰ Ἀθηνᾶ ἂν στρεφόταν ἐναντίον τοῦ Διο-μήδη καὶ συμπονοῦσε τὴν πόλη τῶν Τρώων, τὶς συζύγους τους καὶ τὰ μωρὰ παιδιά τους…

Ὁ Ἀχιλλέας 12 Τρῶες θυσίασε πρὸς τιμὴν τοῦ νεκροῦ Πατρόκλου. Τὴ δωδέ-κατη ἡμέρα τῆς ἐπιστροφῆς του ἀπὸ τὴ Λῆμνο ὁ θεὸς ἔριξε τὸν Λυκάονα, γιὸ τοῦ Πριάμου, στὰ χέρια τοῦ Ἀχιλλέα, ποὺ ἦταν γραφτὸ νὰ τὸν στείλει στὸν Ἅδη. Μὲ 12 καράβια πῆρε τὸ δρόμο τῆς ἐπι-στροφῆς ὁ Ὀδυσσέας. Ἐπίσης δώδεκα ζωδιακὲς περιπέτειες πρέπει νὰ ξεπερά-σει καὶ ὁ Ὀδυσσέας προτοῦ φθάσει στὴν Ἰθάκη.

Ὑδροχόος: Στὸ νησὶ τῆς Νύμ-φης ΚαλυψῶςἸχθεῖς: Ἡ χώρα τῶν Λωτοφά-γωνΚριός: Στὴ χώρα τῶν ΚικώνωνΤαῦρος: Στὴ χώρα τῶν Λωτοφά-γωνΔίδυμοι: Ὁ κύκλωπας Πολύφη-μοςΚαρκίνος: Στὸ νησὶ τοῦ ΑἰόλουΛέων: Στὴ γῆ τῶν ΛαιστρυγόνωνΠαρθένος: Στὸ νησὶ τῆς μάγισ-σας ΚίρκηςΖυγός: Στὴ χώρα τῶν ΚιμμερίωνΣκορπιός: Στὸ νησὶ τῶν Σειρή-νωνΤοξότης: Ἡ Σκύλα καὶ ἡ Χάρυ-βδηΑἰγόκερως: Στὸ νησὶ τοῦ Ἥλιου

Δώδεκα ἦταν οἱ βασιλεῖς ποὺ ἀποτε-λοῦσαν τὸ συμβουλευτικὸ σῶμα τοῦ Ἀλκίνοου στὸ νησὶ τῶν Φαιάκων. Φθά-νοντας στὴν Ἰθάκη ἀφοῦ πέρασε τὶς 12 δοκιμασίες ἔρχεται ἡ στιγμὴ νὰ ἀντιμε-τωπίσει τοὺς μνηστῆρες στὸ παραδοσι-ακὸ ἀγώνισμα τοῦ Τόξου ὅπου ἑτοιμάζο-νται 12 πελέκυς στὴν σειρὰ καὶ ὁ ὑπο-

ψήφιος πρέπει νὰ περάσει τὸ βέλος ἀπ’ τὴν ὀπὴ καὶ τῶν 12 πελέκων ποὺ ἦταν στημένοι στὴ σειρὰ ὁ ἕνας πίσω ἀπὸ τὸν ἄλλον.

Κάτι ἀνάλογο συναντοῦμε καὶ στὸ μύθο τοῦ Περσέα ὅπου ἡ ἀφετηρία τοῦ μύθου ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ ζώδιο τῶν Ἰχθύων γιὰ νὰ διανύσει ὁ Περσέας τὴ ζωδιακή του πορεία:

Ἰχθεῖς: Ὁ ψαρὰς Δίκτυς σώζει τὸν Περσέα βρίσκοντάς τον στὴ σὲ μία κιβωτὸ στὴ θάλασσα.Δίδυμοι: Λαμβάνει τὰ «θεία» δῶρα ἀπὸ τὸν Ἑρμῆ.Καρκίνος: Ἡ σφαγὴ τῆς Μέδου-σας.Λέων: Ὁ Κῆπος τῶν Ἑσπερί-δων.Παρθένος: Ὁ Περσέας στὴν Αἰθιοπία καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Ἀνδρομέδας.Ζυγός: Ἡ μάχη μὲ τὸν Φινέα.Σκορπιός: Ἡ ἐξολόθρευση τῶν σκορπιῶν.Τοξότης: Ἡ ἐκθρόνιση τοῦ Πο-λυδέκτη.Αἰγόκερως: Ὁ θάνατος τοῦ Ἀκρίσιου.Ὑδροχόος: Ἡ μάχη μὲ τὶς «γυ-ναῖκες τῆς θάλασσας».

Δὲν ἔχουν σωθεῖ τὰ στοιχεῖα τῶν ζωδί-ων τοῦ Κριοῦ καὶ τοῦ Ταύρου ποὺ ἀντι-στοιχοῦν μᾶλλον μὲ κάποια ἀνάλογα κατορθώματα. Ἐπίσης ὁ Βελλεροφό-ντης παρουσιάζει στοιχεῖα μὲ τὴ ζωδι-ακὴ δομή.

Ἰχθεῖς: Γεννήθηκε ξεπηδώντας ἀπὸ τὴ θάλασσα σὰν ἕνας ἄνθρω-πος-ψάρι.Κριός: Ὁ θάνατος τοῦ ἀδελφοῦ του Βέλλερου.Ταῦρος: Ἡ ἄρνηση τοῦ ἥρωα στὸ πάθος τῆς Σθενόβοιας, συ-ζύγου τοῦ βασιλιᾶ Προίτου.Δίδυμοι: Ὁ Ἰοβάτης στέλνει τὸν ἥρωα νὰ σκοτώσει τὴν Χίμαιρα.Καρκίνος: Τὸ δάμασμα τοῦ Πή-γασου.

Λέων: Ὁ θάνατος τῆς Χίμαιρας.Παρθένος: Ἡ ἀποκάλυψη τῆς πλεκτάνης ἀπὸ τὴ Χρυσαύγεια.Ζυγός: Ἡ μάχη μὲ τοὺς Σολύ-μους.Σκορπιός: Ἡ μάχη μὲ τὶς Ἀμαζό-νες.Τοξότης: Ἡ μάχη μὲ τὸ στρατὸ τοῦ Ἰοβάτη καὶ ὁ γάμος μὲ τὴ Χρυσαύγεια.Αἰγόκερως: Ἡ πτώση του ἀπὸ τὸν Πήγασο.Ὑδροχόος: Τὸ πέρασμά του στὸ βασίλειο τοῦ Ἅδη.

Ὁ ΘησέαςΤοξότης: Τὸ τράβηγμα τοῦ σπα-θιοῦ ἀπὸ τὴν πέτρα.Κριός: Τὸ ταξίδι γιὰ τὴν Ἀθήνα.Δίδυμοι: Οἱ νίκες τοῦ Θησέα κατὰ τῶν γιγάντων ἀδελφῶν Πε-ριφήτη καὶ Πευκοκάμπτη Σίνη.Καρκίνος: Ὁ θάνατος τοῦ ἀγρι-όχοιρου τῆς Φαίας, τοῦ κακούρ-γου Σκείρωνα καὶ τῆς σαρκοβό-ρας χελώνας.Σκορπιός: Ἡ μάχη μὲ τὸν Κερ-κύωνα.Ζυγός: Ἡ μάχη μὲ τὸν Προκρού-στη.Παρθένος: Ἡ συνάντηση μὲ τὸν Αἰγέα καὶ τὴ Μήδεια.Λέων: Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ κήρυ-κα τοῦ Πάλλα Λέως γιὰ τὴν συ-νομωσία κατὰ τοῦ ἥρωα.Ταῦρος: Ὁ Ταῦρος τοῦ Μαραθώ-να.Ἰχθεῖς: Ὁ Θησέας στὴν Κρήτη καὶ ἡ συνάντηση μὲ τὸν Μίνωα.Αἰγόκερως: Ἡ μάχη μὲ τὸ Μινώ-ταυρο.Ὑδροχόος: Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Θησέα καὶ ὁ θάνατος τοῦ Αἰγέα.

ἸάσωνΚριός: Οἱ ἑτοιμασίες γιὰ τὴν ἀργοναυτικὴ ἐκστρατεία.Ταῦρος: Στὸ νησὶ τῆς Λήμνου.Δίδυμοι: Ἡ περιπέτεια στὴ χερ-σόνησο Κύζικο.Καρκίνος: Ἡ ἄφιξη στὴ Μυσία.Λέων: Στὶς ἀκτὲς τῆς Βιθυνίας, ἡ μάχη μὲ τοὺς Βεβρύκους.Παρθένος: Ἡ συνάντηση μὲ τὸ γέρο μάντη Φινέα.Ζυγός: Ὁ μάντης Φινέας ἀποκα-λύπτει στὸν Ἰάσονα τοὺς μελλο-ντικοὺς κινδύνους.Σκορπιός: Ἡ μάχη μὲ τὶς Ἄρπυι-ες.Τοξότης: Τὸ πέρασμα ἀπὸ τὶς Συμπληγάδες πέτρες.Αἰγόκερως: Ἡ συνάντηση μὲ τὶς Στυμφαλίδες Ὄρνιθες.Ὑδροχόος: Ὁ Ἰάσων φθάνει στὴν Κολχίδα καὶ μετὰ ἀπὸ τὴ μάχη μὲ τὸ δράκο τῆς σπηλιᾶς παίρνει τὸ Χρυσόμαλλο Δέρας.Ἰχθεῖς: Ὁ διαμελισμὸς τοῦ Ἄψυρτου.


Στὸ περίφημο ὀρθογώνιο τρίγωνο τοῦ Πυθαγόρα μὲ κάθετες πλευρὲς 3, 4 καὶ ὑποτείνουσα 5, τὸ ἄθροισμα ὅλων τῶν πλευρῶν δίνει τὸν ἱερὸ ἀριθμὸ δώδεκα. Δώδεκα ἦταν κατὰ τοὺς Ἀλεξανδρινοὺς συγγραφεῖς οἱ Ὧρες (ἐποχές) τοῦ ἔτους, θυγατέρες τοῦ Χρόνου καὶ τῆς Γαίας. Στοὺς Ρωμαίους δώδεκα θεοὶ ἀποτε-λοῦσαν τὸ δωδεκάθεό τους καὶ Δωδεκά-δελτος ὀνομαζόταν ἡ ἀρχαία κωδικοποί-ηση τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου γραμμένη σὲ 12 χάλκινες πινακίδες (Leges duodecim tabularum). (Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι πιὸ μπροστὰ δωδεκάθεο εἶχαν οἱ Αἰγύ-πτιοι, οἱ Βαβυλώνιοι, οἱ Ἀσσύριοι, οἱ Χαλδαῖοι, οἱ Ἐλαμίτες, οἱ Χιττίτες, οἱ Ἐτροῦσκοι). (Σ.τ.Σ: Ἐδῶ ὁ συγγραφεὺς μιλᾶ ἀβάσιμα. Τὸ «πιὸ μπροστά» εἶναι αὐθαίρετο).

Ὁ Ἰανὸς εἶναι ὁ θεὸς τῶν 12 μηνῶν καὶ ἀπεικονίζεται μὲ 12 βωμοὺς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Δώδεκα ἦταν καὶ οἱ Ἀρουραῖοι ἀδελφοὶ (Frates Arvales), γιοὶ τῆς θεᾶς Ἄκκας Λαρεντίας καὶ 12 ἱερεῖς ἀποτελοῦσαν τὸν σύλλογο τῶν Ἀρουραίων ἀδελφῶν ποὺ ἱδρύθηκε πρὸς τιμήν τους. Ἐπίσης 12 ραβδοῦχοι προ-πορεύονταν τοῦ Ὑπάτου. Δώδεκα ἦταν οἱ προφητικὲς λόγχες (Hastae martiae) ποὺ φυλάσσονταν σὲ μία αἴθουσα στὴ Ρετζία, τὸ μυθικὸ ἀνάκτορο τοῦ Νουμᾶ στοὺς πρόποδες τοῦ Παλατινοῦ λόφου.

Δώδεκα ἦταν οἱ ἱερὲς προφητικὲς ἀσπίδες ποὺ τὶς φύλαγαν οἱ Σάλιοι, οἱ ἱε-ρεῖς τοῦ Θεοῦ Ἄρη στὴν Curiam Saliorum, στὴν κορυφὴ τοῦ Παλατίνου λόφου τῆς Ρώμης καὶ δώδεκα ἦταν οἱ flamines minores, οἱ δευτερεύοντες ἱε-ρεῖς τῶν θεῶν. Περνώντας μετὰ στὸ Χρι-στιανισμὸ βλέπουμε ὅτι 12 ἦταν καὶ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ: Σίμων ὁ Πέτρος,

Ἀνδρέας, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης γιοὶ τοῦ Ζεβεδαίου, Φίλιππος, Βαρθολομαῖος, Θωμάς, Ματθαῖος, Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαί-ου, Ἰούδας ὁ ὀνομαζόμενος Λεβαῖος καὶ Θαδδαῖος , Σίμων ὁ Χαναναῖος καὶ Ἰού-δας ὁ Ἰσκαριώτης.

Ὑπάρχουν 12 καταγραμμένες ἐμφα-νίσεις τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὸν θάνατό του: Στὴ Μαρία τὴ Μαγδαληνή, στὶς γυναῖκες τῆς Γαλιλαίας, σὲ δυὸ μαθητές, στὸν Πέ-τρο, στοὺς δέκα Ἀποστόλους, σὲ ἕντεκα Ἀποστόλους, σὲ ἑπτὰ Ἀποστόλους, καὶ ἄλλους ψαράδες, σὲ 500 ἀδελφοὺς ταυ-τόχρονα, στὸν Ἰάκωβο τὸ νεώτερο, στὸ Στέφανο τὴ στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του, στὸν Παῦλο τὴ στιγμὴ τῆς μεταστροφῆς του καὶ στὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη. Ἐπίσης 12 δώδεκα εἶναι οἱ εὐαγγελικὲς περι-κοπὲς ποὺ διαβάζουν οἱ ἱερεῖς στὸν Ἑσπερινὸ τὴν Μεγάλη Πέμπτη γνωστὲς ὡς 12 Εὐαγγέλια. Δωδεκαήμερο ἀναφέ-ρεται ἡ ἑορταστικὴ περίοδος ἀπὸ τὰ Χρι-στούγεννα ἕως τὴν παραμονὴ τῶν Θεο-φανίων.

Δώδεκα εἶναι τὰ ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, δώδεκα ἄρτοι τῆς προθέσε-ως, βωμοὶ ἐκ 12 λίθων , 12 πύλες τῆς οὐράνιας Ἱερουσαλήμ, 12 κόφινοι πλή-ρεις περισσευμάτων ἀπὸ τὴ διατροφὴ τῶν 5.000 , καὶ 12Χ12.000 = 144.000 οἳ «σεσωμένοι» στὴν Ἀποκάλυψη. Κάτι ἀνάλογο φαίνεται καὶ στὴ σχέση ποὺ ὑπάρχει στὸ μύθο τοῦ Ἀρθούρου (ὁ βα-σιλιὰς Ἄρκτος) μὲ τοὺς 12 ἱππότες τῆς στρογγυλῆς τραπέζης καθὼς καὶ μὲ τὸ γιγαντιαῖο Ζώδιο ποὺ σχηματίζεται στὴν τοποθεσία τοῦ Γκλαστόνμπερυ.

Τοξότης: Εἶναι ὁ Ἀρθοῦρος.Λέων: Ὁ Σὲρ Λάνσελοτ.Κριός: Ὁ Σὲρ Γκάγουεν, ὁ πρῶτος ἱππότης ποὺ μπῆκε στὸ τάγμα τῶν ἱπποτῶν.Ταῦρος: Ὁ Σὲρ Ἕκτορ.Δίδυμοι: Ὁ Σὲρ Κέϋ μὲ τὸν Λό-χοτ ἢ ὁ Γκάλαχαν ποὺ παίρνει τὴ θέση τοῦ Λόχοτ.Ὑδροχόος: Ὁ Πάρσιφαλ.Ζυγός: Τὸ περιστέρι.Παρθένος: Ἡ Γκουήνιβερ.Σκορπιός: Ὁ Μόρντρεντ.Καρκίνος: Τὸ πλοιάριο ποὺ βρί-σκεται μέσα τοῦ ἕνα παιδί – τὸ πλοῖο τοῦ Σολομώντα.Αἰγόκερως: Ὁ Μάγος Μέρλιν.Ἰχθεῖς: Ὁ Ἰωσὴφ τῆς Ἀριμαθέ-ας, ὁ γενάρχης τοῦ Ἀρθουρια-

νοῦ κύκλου.

Ὁ Ἀρθοῦρος συγκέντρωσε γύρω του τοὺς πιὸ ἐκλεκτοὺς Ἱππότες, δηλαδὴ συγκέντρωσε τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἱκανό-τητες ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὸν ἄνθρω-πο καὶ ποὺ μέχρι τότε φθείρονταν σὲ ἄσκοπες διαμάχες. Ἔτσι δημιουργήθη-κε ἡ Στρογγυλὴ Τράπεζα. Αὐτὸς ὁ κύ-κλος τῶν 12 συνδέεται μὲ τὰ 12 ζώδια καὶ ἀντιστοιχεῖ στὴν προσωπικότητα. Γύρω τῆς συγκεντρώνονται οἱ 12 πιὸ ἐκλεκτὲς ὄψεις τῆς προσωπικότητας. Καὶ οἱ Ἱππότες εἶναι οἱ 12 τύποι τῆς προ-σωπικότητας ποὺ ἀναπτύσσονται σύμ-φωνα μὲ τὶς ἐμπειρίες ποὺ προσφέρει ἡ γέννηση κάτω ἀπὸ κάποιο ζώδιο.

Ἐπηρεασμένοι σὲ ἀρκετὰ σημεῖα ἀπὸ τὸ Χριστιανισμὸ οἱ Μουσουλμάνοι καὶ εἰδικότερα οἱ Σιίτες πιστεύουν ἐπιπλέον (κι αὐτὴ εἶναι ἡ διαφορά τους μὲ τοὺς Σουνίτες) α) Στοὺς 12 δώδεκα Ἰμάμηδες καὶ β) Στὴ δικαιοσύνη καὶ τὴν εἰρήνη ποὺ θὰ ἔλθει στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν δωδέ-κατο Ἰμάμη (ἐνῶ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ [Ἰσά] τὸν θεωροῦν ὡς προφήτη, πρόδρομο τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὁ τελευ-ταῖος προφήτης τοῦ Θεοῦ). Μετὰ τὸ θά-νατο τοῦ προφήτη ἡ καθοδήγηση τῶν Μουσουλμάνων γίνεται μὲ τοὺς δώδεκα Ἰμάμηδες, πιστεύοντας ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἔλθει ξανά, φέρνοντας εἰρήνη καὶ δικαιοσύνη στὸν κόσμο. Τὸν ἀριθμὸ 12 τὸν συναντοῦμε καὶ στὰ χαρτοπαί-γνια καὶ κυρίως σὲ μία συνηθισμένη τράπουλα ὅπου βλέπουμε ὅτι ὑπάρχουν 12 φιγοῦρες. Ἀλλὰ καὶ μέσα στὸ Ταρὸ ὅπου ὑπάρχουν διαφορετικὲς ἐκδοχὲς μεταξύ τους βλέπουμε τὸν ἀριθμὸ 12 μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους νὰ ἐκφράζουν μία «μαγικὴ σκέψη», ἡ ὁποία εἶναι μα-κριὰ ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ λογικὴ ἢ τὴν κα-θαρὰ ἐπιστημονικὴ σκέψη. Εἶναι μία γνώση ἀρκάνα (μυστικῆς κλείδας) ποὺ λειτουργεῖ μὲ ἕναν τρόπο πολὺ διαφορε-τικὸ ἀπὸ τὴν αἰτιοκρατικὴ λογική. Ἐδῶ θὰ κάνουμε μία μικρὴ ἀνάλυση τοῦ 12 ποὺ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ 22 Μεγάλα Ἀρκά-να στὸ γνωστὸ Ταρὸ τῆς Μασσαλίας.

Τὸ Μεγάλο Ἀρκάνα, ἀριθμὸς 12: Ὁ Κρεμασμένος.Αὐτὸ τὸ Ἀρκάνο συνδέεται μὲ τοὺς θυ-

σιασμένους Θεοὺς ὅπως ὁ Ὄντιν (εἶχε 12 ὀνόματα, δηλαδὴ προσωποποιημέ-νες ἰδιότητες), ὁ Ὄσιρις καὶ ὁ Χριστός. Εἶναι ἕνα σύμβολο σωτηρίας καὶ ἀπολύ-τρωσης. Εἶναι ἕνα χαρτὶ ἐξιλέωσης εἴτε ἀναγκαστικῆς εἴτε κατόπιν παραίτησης, ἀποπληρωμῆς χρεῶν καὶ λησμονιᾶς τοῦ ἑαυτοῦ μας. Στὴν ψυχικὴ Ἀλχημεία θε-ωρεῖται ὅτι ἡ κάθαρση τοῦ «Ἐγώ» ἐπιτυγ-χανόταν μέσω 12 φάσεων: Πύρωση, Συ-μπύκνωση, Στερέωση, Διάλυση, Πέψη, Ἀπόσταξη, Ἐξάχνωση, Διαχώριση, Ἀπο-τέφρωση, Σήψη, Πολλαπλασιασμὸς καὶ Προβολή.

http://periergaa.blogspot.com/2011/11/12_20.html#more


ΣφιγγοκεντριὲςVictoria Sphinx

Όλυμπος Τεύχος 12

Documents

Transcript of Όλυμπος Τεύχος 12