Όλυμπος Τεύχος 11

Ἡλεκτρονικὴ Ἑλληνοκεντρικὴ Ἐφημερίδα Ὄλυμπος Σελὶς 121 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΟΛΙΣΤΟΥΡΚΕΨΕ!

Ἁρτεμώνη(Δευτέρα)

21Ἀπελλαίου

(Νοεμβρίου)

2011 μ. Ἀ. Τ.ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΕΥΧΟΣ ΙΑ’

ΟΛΥΜΠΟΣ

Ἡ Ἀλόη Βέρα, σελ. 17

ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

Ποῦ βρίσκεται ὁ τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου;, σελ. 8

Γιῶργος Σεφέρης, σελ. 15

Τὸ σύμβολο αὐτό...

...θὰ φέρει αὐτό...

...ἐξαιτίας αὐτοῦ...

12

3


Ἀρχαία ΔίολκοςΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ...

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΚΕΤΕΣ!ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Η ΟΜΑΔΑ ΟΛΥΜΠΟΣΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ!


Ναὸς ἈφροδίτηςΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ...

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΤΙΓΟΝΙΔΩΝ.

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ:http://templeofvenus.gr


Ἡ Ὁμάδα Ὄλυμπος μιλᾶ με τεκμήρια, ποὺ ἔχουμε εἰς χείρας.


28η Ὀκτωβρίου 2011, Θεσσαλονίκη:

Τὸ χρονικὸ τῆς παρέλασηςποὺ «ΔΕΝ ἔγινε»...

Οἱ... «βιταμῖνες τοῦ κράτους», κατὰ τὴ Μαφάλντα, ἀναμένουν.

Ἐδῶ γίνεται ἡ παρέμβαση ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ὁμάδος Ὄλυμπος.

Ζητεῖται ἡ ἀπομάκρυνση τῶν Μ.Α.Τ. καὶ τῶν ἐπισήμων.

Καὶ ὅπως βλέπετε, μὲ τὴν παρέμ-βαση τῆς... «Χρυσῆς Αὐγῆς»...

...ἡ ὁποία «συμμετέχει», ἀπομα-κρύνονται Μ.Α.Τ. κι ἐπίσημοι.

Νίκη λαοῦ, κεκτημένες οἱ κερκῖδες, γιὰ ἄνεση...

Καὶ ὁ Ἱδρυτῆς τῆς ὉμάδοςΘεόδωρος Στεφάνου...

...ἀπολαμβάνει τὴ νίκη, εἰσελθεὶς εἰς τᾶς θέσεις τῶν ἐπισήμων.

Ἀρχίζει ἡ παρέλαση πού... ΔΕΝ ἔγινε, σύμφωνα μὲ τὰ ΜΜΕ.

Σὲ ἐπανάληψη


Καὶ παρακάτω βλέπετε στιγμιότυπα ἀπὸ διαφόρους πολιτιστικοὺς συλλόγους καὶ τὰ καμάρια μας, τὰ Λ.ΕΦ.Ε.Δ. (Λέσχη Ἐφέδρων Ἐνόπλων Δυνάμεων).

Ἀφιερωμένο, έξαιρετικὰ μὲ πολλὴ συμπάθεια, σὲ ὅλα τὰ πορνοκέφαλα Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως Πολιτικοῦ Πορνὸ ποὺ ἐξέφρασαν τὴ γνώμη ὅτι ἡ παρέλαση δὲν ἔλαβε χώρα.

Λ.ΕΦ.Ε.Δ.


Μυαλὸ χρειάζεται γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ καὶ ὄχι φτυάρια. Τὰ μεγαλύτερα μυστικὰ τοῦ κόσμου κρύβονται πάντα μὲ τὸν καλύ-τερο τρόπο, παραμένοντας στὴν κοινὴ θέα. Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει μὲ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου, θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦμε μὲ τὸν ἀκριβῶς ἀντίθετο τρόπο ἀπὸ αὐτόν, ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσε τὸ σύστημα νὰ σκεφτόμαστε. Ἀντίθετα, δηλαδή, ἀπὸ τὸν τρόπο σκέψης, ποὺ μέχρι τώρα δὲν μᾶς ἐπέ-τρεπε νὰ «βλέπουμε» αὐτό, τὸ ὁποῖο κατὰ πάσα πιθανότητα ὑπάρχει συνεχῶς μπρο-στά μας. Στὴν κυριολεξία, ἂν κλείσουμε τὰ μάτια μας, μποροῦμε νὰ «δοῦμε» αὐτὸν τὸν Τάφο.

Ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι μὲ τὸ μυαλὸ «βλέπουμε» καλύτερα ἀπὸ ὅ,τι μὲ τὰ μάτια. Τὰ καλύτερα μάτια μποροῦν νὰ ξεγελα-στοῦν ἀπὸ μία ὀφθαλμαπάτη, ἐνῶ ἕνα καλὸ μυαλὸ ὄχι. Τὰ καλύτερα μάτια μποροῦν νὰ βλέπουν ἕναν ταχυδακτυλουργὸ νὰ κόβει πραγματικὰ ἕναν ἄνθρωπο σὲ τρία κομμά-τια, ἐνῶ τὸ μυαλὸ «βλέπει» ἕνα τρύκ. Τὰ κα-λύτερα μάτια μποροῦν νὰ βλέπουν συνέ-χεια φοίνικες καὶ ὀάσεις μέσα στὴν ἔρημο, ἐνῶ τὸ καλὸ μυαλὸ τὰ «βλέπει» μόνον ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν.

Τὶ σημαίνει αὐτὸ στὴν περίπτωσή μας; Ὅτι στὴν πραγματικότητα ὁ Τάφος τοῦ Ἀλε-ξάνδρου δὲν εἶναι κὰν κρυφός. Ὄχι ἁπλὰ δὲν ἔχει χαθεῖ, ἀλλὰ τὸν ἔχουμε δεῖ ὅλοι μας, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε τὶ βλέπου-με. «Ταχυδακτυλουργοί» τῆς ἐξουσίας μᾶς ἔχουν πείσει ὅτι εἶναι χαμένος, ἐπειδὴ δὲν βλέπουμε μία «ταμπέλα» πάνω του, ἐνῶ αὐτὸς εἶναι μπροστά μας, ἂν χρησιμοποιή-σουμε τὸ μυαλό μας, γιὰ νὰ τὸν «ψηλαφί-σουμε». Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο μιλᾶμε γιὰ μυαλὸ καὶ ὄχι γιὰ μάτια. Μιλᾶμε γιὰ σκέψη καὶ ὄχι γιὰ ἔρευνα. Θὰ «δοῦμε» πολὺ εὔκολα τὸν Τάφο, ἂν σκεφτοῦμε ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος ἔχει πολὺ πιὸ «φρέσκια» καὶ ἄρα «ζωντανή» σχέ-ση μὲ τὴν ἐξουσία ἀπ’ ὅ,τι νομίζουμε.

Ἄρα δὲν πρέπει νὰ σκεφτόμαστε σὰν ἀρχαιολόγοι, ποὺ ἀναζητᾶμε ἕνα «χαμένο»

σύμβολο μίας χαμένης ἐξουσίας. Στὴν περί-πτωση τοῦ Ἀλεξάνδρου δὲν ὑπάρχει «χαμέ-νο» σύμβολο, γιατὶ δὲν ὑπάρχει χαμένη ἐξουσία. Ὑπάρχει τὸ αἰώνιο σύμβολο τῆς αἰώνιας –καὶ ἄρα καὶ τῆς σημερινῆς– ἐξου-σίας καὶ ἄρα πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὡς πολῖτες, ποὺ ἀναζητᾶμε τὰ συμφέροντα τῆς ἐξουσίας σὲ σχέση μὲ ἕνα τέτοιο σύμβολο. Ἡ σημασία αὐτοῦ ποὺ λέμε εἶναι τεράστια καὶ στὴν πορεία τοῦ κειμένου θὰ καταλάβει ὁ ἀναγνώστης τὶ ἀκριβῶς ἐννοοῦμε.

Κατ’ ἀρχὴν ν’ ἀναφέρουμε πὼς εἶναι πρα-κτικὰ ἀδύνατον νὰ ἔχει «χαθεῖ» ἕνας τέτοιος Τάφος ἀπὸ προσώπου Γῆς. Ὁ Ἀλέξανδρος λατρευόταν γιὰ αἰῶνες ὁλόκληρους ὡς Θε-άνθρωπος στὸ σύνολο τοῦ τότε πολιτισμένου Κόσμου. Δὲν ἦταν ἕνας τυχαῖος ἄνθρωπος, γιὰ νὰ «σκεπαστεῖ» ὁ Τάφος του ἀπὸ τὴ «σκό-νη» τοῦ χρόνου. Ὁ Τάφος αὐτοῦ τοῦ Θεαν-θρώπου ἦταν ἕνας Τάφος, τὸν ὁποῖο ἀναζη-τοῦσαν αὐτοκράτορες γιὰ νὰ τὸν προσκυνή-σουν καὶ ἄρα ἦταν ἀδύνατον νὰ τὸν σκεπά-σει ἡ ἄμμος ἢ τὸ χῶμα. Καὶ βέβαια ἡ λήθη. Ἕνας Τάφος, ὁ ὁποῖος ἀνῆκε στὸ πιὸ σημα-ντικὸ ἱστορικὸ πρόσωπο μίας πραγματικὰ καταγεγραμμένης περιόδου τῆς ἀνθρώπι-νης ἱστορίας εἶναι ἀδύνατον νὰ θεωροῦμε ὅτι μπορεῖ νὰ χαθεῖ. Ὅπως δὲν εἶναι δυ-νατὸν νὰ χαθεῖ ὁ τάφος τοῦ Ναπολέοντα στὴν ἐποχή μας, ἔτσι ἦταν ἀδύνατον νὰ χα-θεῖ καὶ ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου στὴν ἐποχή του. Ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας εἶχε θεμελιω-θεῖ καὶ ὑπάρχουν στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα μας περιγράφουν τὰ γεγονότα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ὅπως αὐτὰ διαδραματίστηκαν.

Ἐπιπλέον εἶναι καὶ θέμα οἰκονομικό. Στὴν περίοδο κατὰ τὴν ὁποία χάθηκε ἡ σορὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου ἀνθοῦσε ἡ δεισιδαι-μονία καὶ ἡ πρόληψη. «Ἀνθοῦσε», στὴν προ-κειμένη περίπτωση, σημαίνει πάνω ἀπ’ ὅλα χρῆμα. Σημαίνει χρυσάφι. Ὅταν κάποιοι

«ἔμποροι» πίστης θησαύριζαν ἀπὸ κάρες καὶ σκηνώματα τοῦ ὁποιουδήποτε τυχαίου καὶ ἄγνωστου ἁγίου, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι θὰ ἀρκοῦσε ἕνα «δάκτυλο» τοῦ Ἀλεξάνδρου, γιὰ νὰ γίνει κάποιος ἀμύθητα πλούσιος.

Ἂν ἀφηνόταν δηλαδὴ ὁ Τάφος τοῦ Ἀλε-ξάνδρου στὴν τύχη του, κάποιοι θὰ εἶχαν γί-νει πλούσιοι, μοιραζόμενοι τὸ περιεχόμενό του σὲ ἐποχὲς σὰν ἐκεῖνες. Ἕνας τέτοιος Τά-φος δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφεθεῖ νὰ ρημάξει, νὰ μαραζώσει καὶ νὰ καταπλακωθεῖ ἀπὸ χώ-ματα καὶ πέτρες. Γιατί; Γιατὶ δὲν προλαβαί-νει. Γιατί, ἐκτὸς ἀπὸ τάφος, γιὰ κάποιους πολλοὺς εἶναι ἡ εὐκαιρία τῆς ζωῆς τους νὰ γίνουν πλούσιοι. Λεγεῶνες στρατιωτῶν θὰ πρέπει νὰ τὸν προστάτευαν στὸ κρίσιμο διά-στημα, προκειμένου νὰ ἐμποδίσουν τοὺς ἐπίδοξους τυμβωρύχους νὰ πλουτίσουν. Ποιὸς ξέρει πόσα ἁρπακτικὰ χέρια ἱερόσυ-λων κόβονταν καθημερινὰ γύρω ἀπὸ τὸν Τάφο-θησαυρό.

Σὲ μία ἐποχὴ λοιπόν, ποὺ κυκλοφο-ροῦσαν «θαυματουργά» δάκτυλα, νεφρά, πνεύμονες ἁγίων καὶ προπάντων ψέματα καὶ τερατολογίες, κανένας δὲν τόλμησε νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι διαθέτει καὶ ἐκθέτει κάποιο μέρος τοῦ σκηνώματος τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τοῦ πιὸ διάσημου, ὄμορφου, ἀγαπητοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου δυνάμει πιὸ προσοδοφόρου σκηνώματος τοῦ Πλανήτη. Τοῦ πιὸ καλο-διατηρημένου μάλιστα, ἂν σκεφτεῖ κάποιος ὅτι ἐξ’ ἀρχῆς ἡ σορὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶχε «μουμιοποιηθεῖ» ἀπὸ τοὺς καλύτερους εἰδι-κοὺς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ἂν μὴ τὶ ἄλλο μιλᾶμε γιὰ ἕνα θέαμα τουλάχιστον ἐντυπω-σιακό. Δὲν μιλᾶμε γιὰ ἕναν σωρὸ ἀπὸ κοκ-κάλα, τὰ ὁποῖα ξεθάφτηκαν μέσα ἀπὸ τὶς λάσπες. Εἶναι δυνατὸν νὰ χάθηκε αὐτὸς ὁ «θησαυρός»;

Αὐτὸ ὅμως, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, σημαίνει ἕνα πολὺ ἁπλὸ πράγμα. Αὐτός, ὁ ὁποῖος πῆρε τὸ σκήνωμά του, τὸ πῆρε ὁλόκληρο καὶ ταυτόχρονα εἶχε τὴν οἰκονομικὴ ἄνεση νὰ μὴν ἔχει ἀνάγκη τὴν οἰκονομικὴ ἀπόδο-σή του καὶ ἄρα ἀναγκαστεῖ νὰ τὸ ἐκθέσει δη-μοσίως. Ἐπιπλέον, ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ὅλου θέματος, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶχε καὶ τὴν ἰσχὺ νὰ ἀπειλήσει ἀκόμα καὶ μὲ θάνατο ὅποιον θὰ τολμοῦσε νὰ στήσει «φάμπρικα» μὲ τὸν Ἀλέξανδρο. Ὅποιον ἱερόσυλο ἀπατε-ώνα θὰ τολμοῦσε νὰ ἐμφανιστεῖ μὲ ἀλεξαν-δρινὴ «πραμάτεια». Ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος ἔχει τὶς προδιαγραφὲς ποὺ περιγράφουμε, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἐξουσία. Μποροῦσες νὰ ἔχεις καμιὰ σαρανταριὰ δάκτυλα ἑνὸς ἁγίου, ἀλλὰ δὲν μποροῦσες νὰ ἔχεις οὔτε ἕνα νυχάκι τοῦ Ἀλεξάνδρου. Μποροῦσες, χωρὶς κίνδυνο, νὰ βάζεις τοὺς ἀφελεῖς πιστοὺς νὰ προ-σκυνᾶνε ἕναν ἅγιο «σαρανταποδαρούσα», ἀλλὰ θὰ κινδύνευες μὲ θάνατο ἂν μεγάλω-νες ἔστω καὶ λίγο τὰ «νύχια» τοῦ Ἀλεξάν-

Ποῦ βρίσκεται ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου;

Γεώργιος Καλέας

• Πρόσθετο εἰσόδημα.• Οἰκονομικὴ ἀνεξαρ-

τησία.• Νὰ ἔχω δική μου

επιχείρηση.• Περισσότερος

ἐλεύθερος χρόνος.• Προσωπικὴ ἀνάπτυ-

ξη.

• Νὰ βοηθῶ τοὺς ἄλλους.

• Νὰ συναντῶ νέα πρόσωπα.

• Νὰ σταματήσω νὰ ἐργάζομαι

• Νὰ ἀφήσω κάτι πίσω μου.

Ἀνεξάρτητος Συνεργάτης

http://www.foreverliving.com/Κινητό: 6970 675921

Γράφει ὁ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ


http://pyrrphoros.wordpress.com/pyrphoros/

δρου.Ἄρα; Ἄρα καταλαβαίνει ὁ ἀναγνώστης ὅτι

δὲν πρέπει νὰ σκέφτεται σὰν ἀρχαιολόγος, γιατὶ δὲν σκεπάστηκε τίποτε ποὺ νὰ πρέπει ν’ ἀνασκαφεῖ. Ὁ τάφος ὑπάρχει, κάποιοι τὸν γνωρίζουν καὶ σίγουρα δὲν περιμένουν ἀπὸ τοὺς ἀρχαιολόγους νὰ τὸν ἀνακαλύ-ψουν. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ξεφεύγει ἡ ὑπόθε-ση ἀπὸ τὴ λογικὴ τῆς ἀρχαιολογίας καὶ κα-ταλήγει ἐκεῖ ὅπου πρέπει νὰ καταλήξει. Καὶ εἶναι ἡ λογικὴ τῆς πολιτικῆς. Ὁ Τάφος αὐτὸς μπορεῖ νὰ μὴν σκεπάστηκε ποτὲ ἀπὸ χώμα-τα καὶ πέτρες, ἀλλά, γιὰ νὰ μὴν φαίνεται, σί-γουρα «σκεπάστηκε» ἀπὸ συμφέροντα. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ λεπτὸ σημεῖο. Ἂν τὸ κατα-λάβει κάποιος αὐτό, θὰ καταλάβει καὶ μό-νος του ποὺ βρίσκεται. Στὴν πραγματικότη-τα ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶναι ὁ πιὸ φα-νερὸς «μυστικός» Τάφος τοῦ κόσμου. Στὴν πραγματικότητα βρίσκεται στὸ «κέντρο» τοῦ κόσμου μας, ὅπως τὸν γνωρίζουμε.

Ἐδῶ πλέον τίθεται τὸ βασικὸ ἐρώτημα. Γιὰ ποιὸν λόγο, γιὰ παράδειγμα, θὰ ἦταν ἀνεπιθύμητη ἡ ὕπαρξη τοῦ Τάφου ἑνὸς προσώπου αὐτοῦ τοῦ βεληνεκοῦς; Γιὰ ποιὸν λόγο τὸ σύστημα ἐξουσίας δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ ὑπάρχει γνωστὸς ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ κατὰ συνέπεια τὸν ἀποκρύπτει; Αὐτό, γιὰ νὰ γίνει ἀπόλυτα κατανοητό, θὰ τὸ συ-γκρίνουμε μὲ μία ὁμοειδὴ περίπτωση. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ –σὲ πολὺ μικρότερη κλί-μακα– τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς δὲν ἐπιθυ-μοῦσε νὰ ὑπάρχει τάφος τῶν Ρομανῶφ. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ποὺ ὁ ρωσσικὸς κομμουνισμὸς δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ ὑπάρχει ὁ τάφος τοῦ πρώην ἐπικεφαλοῦς τοῦ ρωσσικοῦ καπιτα-λισμοῦ. Γιατί; Γιατὶ ὁ τάφος ἀπὸ μόνος του θὰ γινόταν πόλος ἕλξης γιὰ «πιστούς» ἑνὸς ἀντίπαλου καθεστῶτος ἢ μίας ἐχθρικῆς ἰδε-ολογίας καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀνεπιθύμητης γιὰ τὴν ἐξουσία.

Ἁπλὰ πράγματα. Δὲν βαστᾶ κανένας ζω-ντανὴ μία «σπίθα», ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ τοῦ βάλει μία ἀπρόβλεπτη «φωτιά» καὶ νὰ τὸν «κάψει». Ἂν ὑπῆρχε ἕνας φανερὸς τάφος τοῦ Τσάρου Νικολάου, θὰ γινόταν πόλος ἕλξης γιὰ ὁμοϊδεάτες. «Νοσταλγοί» τοῦ τσαρικοῦ καθεστῶτος θὰ συγκεντρώνονταν γύρω ἀπὸ αὐτὸν τὸν τάφο καὶ θὰ γιόρταζαν ἐπετείους ἀνεπιθύμητες γιὰ τὸ σοβιετικὸ καθεστώς. Ἀντιδραστικοὶ θὰ χρησιμοποιοῦσαν τὸν

τάφο ὡς «σῆμα» συνάντησης, προκειμένου νὰ ὀργανώνονται μὲ τοὺς ὁμοϊδεάτες τους γρήγορα καὶ ἀποτελεσματικά. Ἀντικομμου-νιστὲς θὰ χρησιμοποιοῦσαν τὸν τάφο, γιὰ νὰ «καταγγείλουν» τὴ θηριωδία τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Φανατικοὶ θὰ ἔκαναν παρελά-σεις μπροστὰ σ’ αὐτόν.

Εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύει κάποιος ὅτι τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς δὲν γνώριζε ποῦ βρί-σκονται τὰ ὀστὰ τῶν Ρομανώφ; Εἶναι δυ-νατὸν ἡ κομμουνιστικὴ Μόσχα νὰ «ξέχασε» σὲ κάποια στιγμὴ ποῦ παράχωσε ἡ ἴδια αὐτὰ τὰ ὀστᾶ; Ὄχι βέβαια. Τὰ μόνιμα συμφέρο-ντα τῆς Σοβιετικῆς Μόσχας ἦταν αὐτά, τὰ ὁποῖα τὴν ἔστρεφαν στὴν ἐπίσης μόνιμη ἀπόκρυψη τῶν ἐπικίνδυνων γιὰ τὴν ἴδια ὀστῶν. Εἶναι δυνατὸν λοιπὸν ἡ ἐξεύρεση τῶν ὀστῶν αὐτῶν –καὶ ἄρα καὶ τοῦ τάφου τῶν Ρο-μανῶφ– νὰ ἦταν θέμα ἀρχαιολόγων; Ὑπῆρχε ἔστω καὶ ἕνας Σοβιετικὸς ἢ ἄλλος ἄνθρω-πος, ποὺ νὰ πίστευε πὼς ἦταν θέμα τῶν ἀρχαιολόγων ἡ ἀνεύρεσή τους; Ὄχι βέβαια. Οἱ πάντες γνώριζαν πὼς ἦταν θέμα τῆς κυ-βέρνησης τῆς Μόσχας νὰ τὸν ἀποκαλύψει. Ἂν τὸ ἐπιθυμοῦσε ἡ ἴδια, θὰ τὸ ἀποκάλυ-πτε. Ἂν δὲν τὸ ἐπιθυμοῦσε, δὲν θὰ τὸ μάθαι-ναν οἱ Ρῶσσοι στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα. Ὅλοι οἱ Ρῶσοι νὰ ἔπαιρναν ἀπὸ ἕνα φτυάρι καὶ νὰ ἔσκαβαν, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ βροῦν τὰ ὀστᾶ. Γιατί; Γιατί, ἀκόμα κι ἂν τὰ πλησίαζαν μὲ τὶς ἔρευνές τους, ἡ Μόσχα θὰ τὰ ἔκρυβε κάπου ἀλλοῦ, προκειμένου νὰ τὰ κρατήσει μακριὰ ἀπὸ τὴ δημοσιότητα.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἁπλὰ μὲ κάποιες πολὺ ση-μαντικὲς ἰδιομορφίες. Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουν ποὺ βρίσκεται. Ἡ ἐξουσία ὅμως γνωρίζει. Εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν γνω-ρίζει. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ ἄνθρω-ποι δὲν εἴμαστε ὅμοιοι μὲ τὴν ἐξουσία καὶ ἄρα δὲν γνωρίζουμε τὶ συμβαίνει, κάνουμε ἕνα μεγάλο λάθος. Ἀπευθυνόμαστε σὲ λά-θος ἀνθρώπους γιὰ τὴν ἐξεύρεσή του. Ἐξαι-τίας τῆς ἱστορικότητας τοῦ προσώπου, μπερδευόμαστε καὶ ἀπευθυνόμαστε σὲ λά-θος ἐπιστήμονες. Ἡ ἐξεύρεσή του Τάφου τοῦ Ἀλεξάνδρου δὲν ἀφορᾶ τὴν ἐπιστήμη τῆς ἀρχαιολογίας, ὥστε νὰ τὸν ἀνακαλύψει, ἐπειδὴ αὐτὸς κάποτε «χάθηκε». Ἡ ἐξεύρεσή του ἀφορὰ τὴν πολιτικὴ ἐπιστήμη, γιὰ νὰ τὸν ἀποκαλύψει, ἐπειδὴ τὸν «ἔκρυψε» ἡ ἴδια ἡ ἐξουσία.

Ἄρα, ποιὸ εἶναι τὸ ζητούμενο; Νὰ δοῦμε κατ’ ἀρχὴν ποῦ μοιάζει καὶ ποῦ διαφέρει ἡ περίπτωση τοῦ τάφου τοῦ Τσάρου μὲ αὐτὴν τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἀπὸ τὶς ὁμοιότητες θὰ δοῦμε ἂν εἶναι κρυμμένος καὶ ἀπὸ τὶς δια-φορὲς θὰ καταλάβουμε ποῦ εἶναι κρυμμέ-νος. Τὸ πρῶτο πράγμα, ποὺ πρέπει νὰ κά-νουμε, εἶναι νὰ ἐξετάσουμε γιατὶ ἡ ἐξουσία τοῦ δυτικοῦ κόσμου ἔχει μὲ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου τὸ ἴδιο πρόβλημα, τὸ ὁποῖο εἶχε

ἡ σοβιετικὴ ἐξουσία μὲ τὸν τάφο τῶν Ρο-μανῶφ. Νὰ δοῦμε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἀπειλοῦνται τὰ συμφέροντά της ἀπὸ ἕναν τέτοιο τάφο. Νὰ δοῦμε καὶ νὰ καταλάβουμε γιατὶ ἀπειλεῖται καὶ τὸν «κρύβει», τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βγάζει «χρυσάφι» ἀπὸ αὐτόν.

Ποιὸ διάσημο, καὶ ἄρα ποιὸ προσοδοφό-ρο, ἀξιοθέατο δὲν μποροῦμε νὰ φαντα-στοῦμε. Τόνους χρήματος μπορεῖ νὰ παρά-γει ἕνα τέτοιο ἀξιοθέατο ἐπ’ ἄπειρον. Ὁ Ἀλέ-ξανδρος λατρεύεται ἀπὸ τὶς πλέον μεγάλες θρησκεῖες. Εἶναι ὁ Θεάνθρωπος τῶν Ἑλλή-νων, ἀλλὰ ἔχει ἁγιοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστια-νισμὸ καὶ συγκαταλέγεται στοὺς Προφῆτες τοῦ Ἰσλάμ. Δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνάλογο γιὰ ἄλλο πρόσωπο. Γιατὶ λοιπὸν ἔχει συμφέρον νὰ τὸν κρύβει ἡ ἐξουσία, ἐφόσον ἡ ἴδια τοῦ ἀναγνωρίζει τόσες πολλὲς ἰδιότητες; Ἐπι-πλέον –καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ μεγάλη διαφο-ρά– θὰ πρέπει νὰ δοῦμε τὰ πραγματικὰ «αἰσθήματα» τῆς ἐξουσίας γι’ αὐτὸν τὸν διά-σημο νεκρό. Γιατί; Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ κατα-λάβουμε ποῦ περίπου ἔθαψε ἡ κάθε ἐξου-σία τὸν δικό της μυστικὸ «νεκρό» σὲ σχέση μὲ τὴ θέση τοῦ δικοῦ της κέντρου.

Θὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸ πρῶτο, τὸ ὁποῖο ἔχει σχέση μὲ τὰ συμφέροντα. Ἂν μπορέσει κάποιος ν’ ἀποδείξει ὅτι ὑπάρχει σχέση συμφερόντων μεταξὺ τῶν κυρίαρχων αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ τῶν ὀστῶν τοῦ Ἀλεξάνδρου, μπορεῖ νὰ καταλάβει μὲ ἀκρίβεια Τζὶ Πὶ Ἔς (GPS) ποῦ αὐτὰ βρίσκονται. Γιὰ νὰ καταλά-βει καλύτερα ὁ ἀναγνώστης τὶ πραγματικὰ συνέβη μὲ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου, θὰ ἐξετάσουμε τὰ πράγματα ἀπὸ μία ὀπτικὴ «γωνία», ἡ ὁποία μέχρι σήμερα παραμένει ἄγνωστη. Ἀπὸ τὴ γωνία ἐκείνη, ἡ ὁποία μας ἀποκαλύπτει σχέσεις, τὶς ὁποῖες δὲν ὑπο-πτευόμαστε κὰν ὅτι ὑπάρχουν. Ποιὰ ἡ σχέ-ση τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι κυ-βερνοῦσαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ κυβερ-νοῦν τὸν κόσμο καὶ ἄρα θὰ εἶχαν τὴ δύναμη νὰ ἀποκρύψουν τὴν ὕπαρξη τοῦ Τάφου του; Μόνον τέτοιοι θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποκρύ-ψουν αὐτὸν τὸν Τάφο. Ἕναν τέτοιο Τάφο, δηλαδή, δὲν ἀρκεῖ νὰ θέλεις νὰ τὸν ἀποκρύ-ψεις, ἀλλὰ καὶ νὰ ἔχεις τὴ δυνατότητα νὰ μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις.

Ἀκόμα δηλαδὴ κι ἂν κάποιοι ἀσήμαντοι φανατικοὶ χριστιανοὶ παπάδες ἢ ταλιμπᾶν μουφτῆδες τὸ ἐπιθυμοῦσαν, δὲν θὰ μπο-ροῦσαν νὰ τὸν ἀποκρύψουν, γιὰ νὰ μὴν «μπαίνει» σὲ πειρασμὸ τὸ «πλήρωμα» τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ νὰ σκέφτεται ἑλληνικὰ καὶ ἄρα «ἁμαρτωλά». Ἀπαιτεῖται ἐξουσία μεγάλη, γιὰ νὰ κρύψεις τὸ «πτῶμα» ἑνὸς Θεανθρώπου μὲ ἑκατομμύρια πιστῶν ἕτοιμα ἀκόμα καὶ νὰ σκοτώσουν, γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸν Θεό τους. Ταυτόχρονα ὅμως –καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἕνα παράδοξο τῆς ὅλης ἱστορίας– ἀπαιτοῦνταν νὰ ἤσουν ὀπαδὸς καὶ ἱερέας αὐτοῦ τοῦ Θεανθρώπου, ὥστε τὴ δεδομένη στιγμὴ νὰ εἶχες αὐτοῦ τοῦ μεγέθους ἐξουσία.

Αὐτοί, δηλαδή, οἱ ὁποῖοι ἀπέκρυψαν τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἦταν πανίσχυροι καὶ ἐκ τῶν δεδομένων λάτρευαν τὸν Ἀλέξανδρο τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸ ἐπιχείρησαν. Γιατὶ εἴμα-στε σίγουροι γι’ αὐτό; Γιατὶ ὁ Τάφος χάθηκε στὴν ἐποχὴ τῆς Παντοδυναμίας τοῦ ἑλληνι-


σμοῦ. Στὴν ἐποχὴ τῆς ἑλληνιστικῆς Ρώμης. Στὴν ἐποχή, πού, ὅπως θὰ δοῦμε παρακά-τω, οἱ αὐτοκράτορές της ἔνιωθαν μία ἰδιαίτε-ρη «σχέση» μὲ τὸν Ἀλέξανδρο.

Δὲν κατέρρευσε ἡ Ρώμη, ὥστε ὁ τάφος τοῦ Θεοῦ της καὶ ἄλλοι θησαυροί της νὰ σκεπα-στοῦν ἀπὸ χώματα καὶ λάσπες. Δὲν κατα-κτήθηκε ἡ Ρώμη ἀπὸ ἀλλόθρησκους, ὥστε τὰ Ἱερὰ καὶ Ὅσιά της νὰ καοῦν ἢ νὰ κατα-στραφοῦν ἀπὸ τὴ μήνη καὶ τὴν ἐκδικητικό-τητα τῶν βαρβάρων. Τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάν-δρου τὸν ἔκρυψαν ἀπὸ τὴν κοινὴ «θέα» κά-ποιοι πανίσχυροι παράγοντες τῆς αὐτοκρα-τορίας. Στὰ πολιτικὰ συμφέροντα τῶν αὐτο-κρατόρων τῆς Ρώμης ἀναζητοῦμε τὴν ἀπό-κρυψη τοῦ Τάφου καὶ ὄχι στὰ θρησκευτικά τους αἰσθήματα, τὰ ὁποῖα ἦταν γνωστά.

Ὅμως, γιὰ νὰ φτάσουμε στὰ «αἰσθήματα» αὐτά, θὰ ξεκινήσουμε μία «πορεία» σκέψης πολὺ ἰδιαίτερη, ἀλλὰ ἀπόλυτα χρήσιμη. Ὑπάρχει ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἀκούσει τὸν ὄρο «γαλαζοαίματος»; Παρ’ ὅλο ὅμως ποὺ ὑπάρχουν τόσοι πολλοί, ποὺ ἔχουν ἀκούσει γι’ αὐτὸν τὸν ὄρο, ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μποροῦν νὰ τὸν ἑρμηνεύσουν. Ὅλοι δηλαδὴ «ξέρουν», ἀλλὰ κανένας δὲν «γνωρίζει». Ὅλα φανερά, ἀλλὰ

Συντελεστὲς Ἐφημερίδος

Ὑπεύθυνος ἔκδοσης: Θεόδωρος Στεφάνου.http://www.facebook.com/theodoros.stephanou

Γενικὴ Ὑποστήριξη: Ἀντώνης Κυρετσῆς.http://www.facebook.com/antones.kyretses

Στυλοποίηση: Ὀδυσσεὺς Θαλασσινὸς (Ancient Mariner). Ἑλληνικὴ Ἀνδρομέδια Συμπαντικὴ Συμμαχία. Ὁμὰς ὑποτιτλισμοῦ μαζί με Victoria Sphinx.http://www.facebook.com/ancient.mariner1

Ἰστότοπος Ὁμάδος:http://www.facebook.com/groups/keraynos/ἩλεκτρονικὴἙλληνοκεντρική Ἑφημερίδα

Ἡμερομηνία Δημιουργίας: 4 Σεπ 2011

Προτάσεις γιὰ διαφημίσεις γίνονται δεκτές.

Ἐπίσης, ζητοῦμε νὰ συμβάλλετε καὶ ἐσεῖς, δίδοντάς μας τὶς προτάσεις

καὶ τὶς συστάσεις σας.Παρακαλεῖσθε ὅσοι ενδιαφέρεστε

νὰ ἐπικοινωνήσετε στο παρακάτω e-mail γιὰ περαιτέρω λεπτομέρειες:

[email protected]

ταυτόχρονα ἀπόλυτα κρυφά. Κάτι δηλαδὴ σὰν τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τὶ μπορεῖ νὰ περιγράφει ἕνας τέτοιος ὅρος; Ποιὰ εἶναι ἡ χρησιμότητά του; Τὸ πλέον σίγουρο εἶναι ὅτι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κάποιοι καταφέρ-νουν μέσα ἀπὸ τὸ ἀποκρυφιστικὸ δεδομένο νὰ διατηροῦν ζωντανὲς τὶς ἰδιαίτερες σχέσεις τους μέσα στοὺς αἰῶνες. Τὰ μυστικά, ποὺ τοὺς θέλουν «γαλαζοαίματους» καὶ ἄρα «ἀνώτερους». Γιατί ὅμως θεωροῦνται «γαλα-ζοαίματοι»; Γνωρίζει κανένας τὶ σημαίνει αὐτὸς ὁ ὅρος καὶ ἀπὸ ποῦ προέρχεται; Γιατὶ δὲν εἶναι γιὰ παράδειγμα «πρασινοαίματοι» ἢ «κοκκινομάγουλοι»;

Ὅλες οἱ ἐξηγήσεις, οἱ ὁποῖες κατὰ και-ροὺς ἔχουν δοθεῖ στὸ συγκεκριμένο θέμα, εἶναι ἐσφαλμένες. Ὁ λόγος εἶναι πολὺ ἁπλός. Δόθηκαν ἀπὸ ἀδαεῖς, ἐφόσον οἱ μύ-στες, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν ἀκριβῶς τὶ συμ-βαίνει, ποτὲ δὲν ἐξήγησαν τὸν ὄρο. Ὡς ἐκ τούτου ἦταν στὸ σύνολό τους ἐσφαλμένες, γιατὶ μὲ εἰκασίες δὲν μπορεῖς νὰ ἑρμηνεύ-σεις ὁρισμούς. Οἱ ὁρισμοὶ εἶναι ἀπόλυτοι καὶ ἀπαιτοῦν τὴν ἴδια ἀπόλυτη ἑρμηνεία. Ἂν κάποιος «ὁρίζει» τὸν ἔρωτά του ὡς «φρα-ντζολίτσα», δὲν μπορεῖς νὰ τὸ ἀνακαλύψεις ὅσο κι ἂν τὸ προσπαθήσεις, ὅσο ἔξυπνος ἢ διαβασμένος κι ἂν εἶσαι. Ὅσα μαθηματικὰ κι ἂν γνωρίζεις, δὲν μπορεῖς νὰ βρεῖς τὸ PIN μίας κάρτας ἀκόμα καὶ τοῦ πιὸ ἀγράμμα-του ἀνθρώπου. Πρέπει νὰ σοῦ τὸ ἀποκαλύ-ψει ὁ ἴδιος καὶ ἄρα νὰ σὲ κάνει «μύστη» τῆς δικῆς του γνώσης.

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ὄρο «γαλαζοαίματος». Στὴν περίπτωση αὐτὴν χρειάζεται εἰδικὴ γνώση καὶ ὄχι ἀπαραίτητα εὐφυΐα. Ὁ ὅρος «γαλαζοαίματος» ἔχει μία πολὺ συγκεκριμένη ἐξήγηση, ἐφόσον ἀπο-τελεῖ «θεμέλιο» τῆς ὕπαρξής τους. Τοὺς «ὑπενθυμίζει» πάντα ποιοὶ εἶναι καὶ μὲ ποιὰ χαρακτηριστικὰ «βαδίζουν» μέσα στὸ χρόνο. Εἶναι πράγματι «γαλαζοαίματοι», γιατὶ ἁπλούστατα εἶναι Ρωμαῖοι. Ἔτσι συμφώνη-σαν μεταξὺ τοὺς οἱ Ρωμαῖοι νὰ χαρακτηρί-ζονται καὶ αὐτὸ κάνουν μέσα στοὺς αἰῶνες. Δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἰδιαίτερη φυσιολογία ἢ τὴν ἀνατομία ποὺ τοὺς διακρίνει. Μία με-ταξύ τους συμφωνία εἶναι. Θὰ μποροῦσαν νὰ ὀνομάζονται «μαυροφρύδηδες» καὶ πάλι γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τὸ ὅτι ὅλοι αὐτοὶ μεγαλώνουν καὶ πεθαίνουν μὲ τὴν ἄποψη τῆς Ρώμης περὶ τῆς «ἀνωτερό-τητας» τόσο τῆς ἴδιας ὅσο καὶ τῶν παιδιῶν της, αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα.

Ἀπὸ ποῦ ὅμως προκύπτει αὐτὸς ὁ περί-εργος ὅρος; Ἀπὸ τὸ ἑξῆς ἁπλὸ δεδομένο, τὸ ὁποῖο ὅμως χρειάζεται εἰδικὲς γνώσεις γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτό. Τὰ «παιδιά» τῆς Ρώμης εἶναι ὅλα «γαλαζοαίματα» καὶ ἐδῶ καὶ αἰῶνες εἶναι σκορπισμένα στὴν Εὐρώπη. Ἀπὸ τὸ «αἷμα» τοὺς καταλαβαίνεις τὴν καταγωγή τους καὶ ἔτσι τὰ ξεχωρίζεις ἀπὸ τοὺς κοινοὺς «θνητούς». Εἶναι τὰ «ἀνώτερα» καὶ ἡ Ρώμη φρόντισε νὰ τὰ «προικίσει» ἐπαρκῶς, γιὰ νὰ μποροῦν ν’ ἀποδεικνύουν μόνιμα αὐτὴν τὴν «ἀνωτερότητά» τους. Εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι στὴν ἐποχὴ τῆς παντοδυναμίας τῆς πῆραν τὰ εὐρωπαϊκὰ φέουδα τῆς Ρώμης ὡς ἰδιο-κτησία τους. Αὐτὰ τὰ «παιδιά» θυμοῦνται τὴν καταγωγή τους, γιατὶ τοὺς συμφέρει νὰ

τὴ θυμοῦνται. Τοὺς συμφέρει, γιατὶ λειτουρ-γοῦν ὡς συμμορία, ἡ ὁποία, γιὰ νὰ ἐπιβιώ-σει, θὰ πρέπει νὰ ὑπερασπίζεται μόνιμα καὶ ἐπίμονα τὰ συντεχνιακά της συμφέροντα.

Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο σὲ ὅλες τὶς ἐπαναστά-σεις τῶν κοινῶν «θνητῶν» οἱ «γαλαζοαίματοι» συμπράττουν μεταξύ τους ὑπὲρ τῶν κοινῶν τους συμφερόντων. Συμπράττουν ὡς ξεχω-ριστὸ μπλὸκ συμφερόντων, ἀκόμα κι ὅταν θίγονται τὰ φαινομενικὰ ἐθνικὰ συμφέρο-ντα κάποιων ἀπὸ αὐτούς. Ἀκόμα κι αὐτοί, ποὺ σχεδὸν «κατ’ ἐπάγγελμα» ἐπὶ αἰῶνες ἐπιβιώνουν ὡς ἐχθροὶ μεταξύ τους, ὅπως οἱ Γάλλοι μὲ τοὺς Βρεταννοὺς ἢ οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Γάλλους, εἶναι «ἀδέρφια» μεταξύ τους. Ὅπου ὑπάρχει κίνδυνος ἀνατροπῆς κά-ποιων ἀπὸ αὐτούς, σπεύδουν οἱ ἄλλοι νὰ βοηθήσουν. Ὅταν ὑπάρχει ἀνατροπὴ καὶ ἄρα ὑπάρχει ἀνάγκη γιὰ «ψυγεῖο» μέχρι τὴν ἐπάνοδό τους, πάντα ὑπάρχει θετικὴ ἀντα-πόκριση ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους. Δὲν εἶναι τυ-χαῖο ποὺ ὅλοι οἱ «τέως» τῆς Εὐρώπης ἐξακο-λουθοῦν νὰ περιφέρονται στὶς βασιλικὲς «αὐλές», χωρὶς νὰ χάνουν τοὺς τίτλους καὶ τὰ προνόμιά τους.

Τὰ «παιδιά» τῆς Ρώμης λοιπὸν εἶναι «ἀνώ-τερα», γιατὶ ἁπλούστατα εἶναι «παιδιά» τοῦ ζωντανοῦ «θεοῦ». Εἶναι τὰ «παιδιά» αὐτοῦ, ποὺ συνδέει τὸ Θεῖο μὲ τὸ ἀνθρώπινο. Εἶναι τὰ «παιδιά» τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης. Πῶς ὅμως ὁ αὐτοκράτορας συνδέεται μὲ τὸ Θεῖο; Ὁ ἑκάστοτε αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης θεωροῦνταν ἕνας ζωντανὸς Θεός. Αὐτὴν τὴν ἰδιότητα τὴν κατεῖχε ὡς ὁ ἀπευθείας ἀπόγο-νός του δέκατου τρίτου θεοῦ τῆς Ρώμης καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ Διόνυσος. Ὁ Διόνυσος ὅμως, στὸν «θρίαμβό» του –μὲ βάση τὴ θρησκεία τῆς Ρώμης– εἶχε ἐνσαρκωθεῖ μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου.

Ὁ Ἀλέξανδρος, δηλαδή, μετὰ τὴν ἀποθέ-ωσή του, ἔγινε ὁ ἴδιος ὁ δέκατος τρίτος Θεὸς τῆς Ρώμης. Πῶς καὶ ποῦ ἀπέδειξε ὁ Ἀλέξαν-δρος ὅτι ἦταν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ; Ὁ Ἀλέξαν-δρος αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε στὸ ἱερό της Σίβα καὶ τὸ ἀναγνώρισαν οἱ ἱερεῖς τοῦ Ἄμμωνα Δία. Ἐκεῖ βρίσκεται ὅλο τὸ μυστικό. Τὸ μεγάλο μυστικὸ τῆς Εὐρώπης βρίσκεται στὴν Αἴγυ-πτο τῆς Ἀφρικῆς. Ὁ Ἄμμωνας Δίας ἦταν αὐτός, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὴν Ἀνώτατη Γνώση τῶν μυστῶν, εἶχε «γαλάζιο» αἷμα. Ὁ μοναδικὸς ἀνάμεσα στοὺς θεούς, ποὺ εἶχε τέτοιο αἷμα. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὡς Υἱός του, εἶχε τὸ ἴδιο αἷμα καὶ ἄρα καὶ ὁ αὐτοκράτο-ρας τῆς Ρώμης καὶ ἄρα καὶ τὰ «παιδιά» τῆς Ρώμης.

Κατάλαβε ὁ ἀναγνώστης ποῦ τὸ «πᾶμε»; Ἡ τύχη τοῦ Τάφου τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦταν ἐξαρτώμενη ἀπὸ τὰ συμφέροντα αὐτῶν τῶν πανίσχυρων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀντιλαμ-βάνονταν τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς ὡς «παιδιά» του. Τῶν «παιδιῶν», πού, γιὰ λόγους ἀγά-πης, ποτὲ δὲν θὰ τὸν ἀπαρνοῦνταν, ὥστε νὰ καταστρέψουν τὴν «ὕλη» τοῦ, ἀλλὰ ποὺ γιὰ λόγους συμφέροντος θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν «ἀποκρύψουν» ἀπὸ τὰ μάτια τῶν κοινῶν θνητῶν. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἔχει μεγάλη ση-μασία νὰ γνωρίζει κάποιος ἀπὸ ποῦ προέρ-χεται ὁ ὅρος «γαλαζοαίματος»; Σ’ αὐτὰ τὰ συμφέροντα πρέπει ν’ ἀναζητήσει κάποιος τὴν «ἐξαφάνισή» του. Γιατί; Γιατί, ἐκτὸς τῶν


ἄλλων, μὲ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου συμ-βαίνει τὸ ἑξῆς παράδοξο.

Στὰ χρόνια της ἑλληνιστικῆς παντοδυνα-μίας οἱ πάντες ἤθελαν νὰ τὸν ἔχουν στὴν κα-τοχή τους, γιὰ ν’ αὐξάνονται τὰ δικαιώματα τῶν ἐξουσιῶν τους. Ὅποιος διεκδικοῦσε τὴν κοσμοκρατορία, διεκδικοῦσε ἀκόμα καὶ μὲ τὴ βία καὶ τὴ σορὸ τοῦ Ἀλεξάνδρου. Ἡ σορὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦταν τὸ τυπικὸ προσὸν γιὰ τὸν κάθε ἐπίδοξο κοσμοκράτορα. Κάτι σὰν τὸ «πτυχίο» του. Τὴ διεκδίκησε ἡ Βαβυλώνα, ἡ Πέλλα, ἡ Ἀλεξάνδρεια καὶ ὅλοι οἱ ἐπίδοξοι διάδοχοί του. Πρώτη ἡ Αἴγυπτος ἄρχισε τὰ «κόλπα» καὶ στὴ συνέχεια ἡ Ρώμη. Ὁ Πτολε-μαῖος πρῶτος ἔκλεψε τὸ ἱερὸ πτῶμα στὴν πορεία του γιὰ τὴ Μακεδονία, γιὰ νὰ τὸ ἔχει στὸ βασίλειό του καὶ ἄρα νὰ διεκδικεῖ ὄχι μόνον τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν πρωτο-καθεδρία στὴν ἐξουσία τοῦ κόσμου. Ἡ Ρώμη

περίμενε τὴ σειρά της. Ὅπου μποροῦσε ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε.

Ἡ Ρώμη πάντα ἤθελε τὸ σκήνωμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἄμμωνα. Τὸ ἐπιθυμοῦσε ὅσο καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι, οἱ ὁποῖοι φιλοδοξοῦσαν νὰ τὸν διαδεχθοῦν. Ὅλοι ὅσοι τόλμησαν νὰ τὸ διεκδικήσουν, ἀκόμα καὶ μὲ παράνομα μέσα, ὅπως ὁ Πτολεμαῖος. Ἁπλὰ ἡ Ρώμη, ὡς ὄφειλε, τὸν προσκυνοῦσε γιὰ ὅσο διάστημα δὲν μποροῦσε νὰ κάνει τίποτε ἄλλο καὶ τὸν ἅρπαξε ὅταν ἦταν μέσα στὶς δυνατότητές της νὰ τὸ κάνει. Ἂς σκεφτεῖ κάποιος τὸ ἑξῆς ἁπλό. Τὸν Τάφο αὐτὸν τὸν «παρακολου-θοῦμε» στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου μέσα ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῆς Ρώμης. Τὸν Τάφο τὸν προσκύνησε ὁ «πρῶτος» Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης, ποὺ ἦταν ὁ Καίσαρας. Τὸν προσκύ-νησε ὁ «μεγαλύτερος» Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης, ποὺ ἦταν ὁ Τραϊανός. Τὸν προσκύ-

νησε ὁ «τρελλός» Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης, ποὺ ἦταν ὁ Καλιγούλας.

Αὐτὸς ὁ Καλιγούλας, γιὰ παράδειγμα, ἔκλεψε τὴν πανοπλία τοῦ Ἀλεξάνδρου, γιὰ νὰ πάρει λίγη ἀπὸ τὴ δύναμή του. Γιατὶ ἔκλεψε τὴν πανοπλία; Γιατὶ ἁπλούστατα δὲν μποροῦσε ν’ ἁρπάξει τὴν ὑπόλοιπη σορό. Αὐτὸ μποροῦσε νὰ κάνει καὶ αὐτὸ ἔκανε. Τόση ἦταν ἡ δύναμη τῆς Ρώμης ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καὶ τόσο τὸ μερίδιό της. Ξαφνικὰ ὅλα αὐτὰ τὰ «μεγαλεῖα» γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο σταμάτησαν ὡς διὰ μαγείας. Μετὰ τὸ 300 μ.Χ. καὶ τὸν αὐτοκράτορα Καρακάλλα δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἱστορικὴ μαρτυρία περὶ τοῦ Τάφου τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τὶ συνέβη ὅμως τότε καὶ ἄλλαξαν τόσο ἐντυπωσιακὰ τὰ πράγματα; Τότε κατὰ «σύμπτωση» ἄρχισε ν’ «ἀνατέλλει» ὁ χριστιανισμός.

Στὰ χριστιανικὰ χρόνια, ποὺ ἀκολούθη-σαν, κανένας αὐτοκρατορικὸς παράγοντας δὲν ἤθελε νὰ «δείχνει» στοὺς ἀνθρώπους τὸν Τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, γιατί ἀπει-λοῦνταν τὰ δικαιώματα τῆς ἐξουσίας του. Τῆς χριστιανικῆς πλέον ἐξουσίας του. Ἡ ἴδια ἡ Ρώμη, ποὺ μέχρι τότε λάτρευε τὸν Ἀλέξανδρο, γιὰ προφανεῖς λόγους ἔκανε πὼς δὲν τὸν «γνώριζε». Ἡ χριστιανικὴ Ρώμη ἔκανε πὼς δὲν γνώριζε ποὺ βρίσκεται ὁ Τά-φος ἐκείνου, ὁ ὁποῖος μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἦταν γι’ αὐτὴν τὸ «Ἅγιο Δισκοπότη-ρο». Τὶ συνέβη καὶ ἄλλαξε συμπεριφορά; Κάτι πολὺ συνηθισμένο γιὰ τὴν ἐξουσία. Χωρὶς ν’ ἀλλάξουν τὰ πρόσωπα τῆς ἐξουσί-ας, ἄλλαξαν τὰ συμφέροντά τους. Χωρὶς ν’ ἀλλάξουν τὰ πρόσωπα, ἄλλαξαν τὰ «ἐνδύμα-τά» τους. Φόρεσαν τὰ χριστιανικὰ «ἐνδύμα-τα» καὶ ἀναγκάστηκαν νὰ βάλουν στὰ «μπα-οῦλα» τους τὰ προηγούμενα ἑλληνικά.

Τὶ σημαίνει πρακτικὰ αὐτό; Ὅτι ἡ Ρώμη, μετὰ τὴ χριστιανική της ἐπιλογή, ἔπρεπε ν’ ἀλλάξει συμπεριφορά. Ἔπρεπε νὰ προστα-τεύσει τὰ συμφέροντά της καὶ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐνέργειές της ἦταν νὰ «σκεπάσει» τὸν τάφο τοῦ Πατέρα της μὲ «λήθη». Ἐπιλεκτικὴ «λήθη», ποὺ τὸν ἔκανε «ἀόρατο» στὴν ἀνθρω-πότητα. Ὡς χριστιανικὴ πλέον, δὲν εἶχε συμφέρον ἀπὸ ἕναν φανερὸ τάφο τοῦ Ἀλε-ξάνδρου. Δὲν εἶχε λόγο νὰ μετατρέψει τὸν Τάφο τοῦ Πατέρα της σὲ πόλο ἀντίδρασης γιὰ τὴ δική της ἐξουσία. Ἐπιπλέον, ὡς ἐπι-κεφαλῆς τοῦ χριστιανισμοῦ, εἶχε καὶ τὸ «ἄλλοθι» νὰ τὸν ἁρπάξει ἀπ’ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι μέχρι τότε τὸν κατεῖχαν, ἐφόσον μπο-ροῦσε νὰ τοὺς «διαβεβαιώσει» ὅτι δὲν θὰ τὸν χρησιμοποιοῦσε ὑπὲρ τῆς ἐξουσίας της. Ἡ Ρώμη μποροῦσε νὰ πάρει τὴ σορὸ τοῦ λα-τρεμένου τῆς Ἀλεξάνδρου, χωρὶς νὰ ἀντι-δράσει κανένας στὴ διεκδίκησή της.

Ἡ πράξη τῆς ἦταν σίγουρα μία ἐπιλογὴ συμφέροντος, γιατὶ ἡ Ρώμη δὲν «ἔπεσε» στὰ χέρια ἀλλόθρησκων κατακτητῶν, ποὺ νὰ τὴ λεηλάτησαν καὶ νὰ κατέστρεψαν τὸ προη-γούμενό της πρόσωπο. Ἡ ἴδια Ρώμη, ποὺ ἦταν δωδεκαθεϊστική, ἀποφάσισε μόνη της –καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς παντοκρατορίας της– νὰ γίνει χριστιανική. Ἡ ἴδια Ρώμη, ποὺ εἶχε τὸν Ἀλέξανδρο ὡς δέκατο τρίτο Θεό της καὶ τὸν λάτρευε, ἀποφάσισε νὰ υἱοθετήσει μία θρησκεία, ἡ ὁποία ἀπειλοῦνταν ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο Θεὸ τῶν κυρίαρχων Ρωμαίων. Γιατί; Γιατὶ ὁ Ἀλέξανδρος πλέον ἦταν ἐχθρός.

Vicky’s Radio: Ἡ καρδιὰ τῆς Νέας Ὑόρκηςχτυπᾶ σὲ Ἑλληνικοὺς Ρυθμούς.

http://vickysradio.listen2myradio.com/


Ὁ πιὸ ἰσχυρὸς ἐχθρός του χριστιανισμοῦ τῆς Ρώμης. Ἐχθρὸς ὄχι τῶν Ρωμαίων ὡς πρόσωπα, ἀλλὰ τῶν ρωμαϊκῶν συμφερό-ντων. Τῶν νέων ρωμαϊκῶν συμφερόντων. Ἦταν ἐχθρός της Νέας Θρησκείας καὶ ἄρα τῆς νέας Ρωμαϊκῆς Τάξης Πραγμάτων.

Αὐτὸν τὸν ἐχθρό, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ἐχθρικὰ στοιχεῖα τῆς προηγούμενης Τάξης Πραγμάτων, τὰ συγκέντρωσαν μέσα στὸ δικό τους πολυτελὲς «μπαοῦλο» τῆς ἱστορίας. Πέρα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ τὰ πρακτικὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἅπτονταν τῶν ἁπλῶν συμφερόντων τῆς Ρώμης, δὲν ἄλλαζαν ἐντυπωσιακὰ τὰ πράγματα. Τὰ νέα συμφέροντα τῶν ἴδιων ἀνθρώπων δὲν μποροῦσαν ν’ ἀπαλείψουν τὶς παλιὲς ἀγάπες καὶ λατρεῖες. Τὰ νέα συμ-φέροντα τῶν Ρωμαίων δὲν θὰ ἄλλαζαν τὴ λα-τρεία τους γιὰ τὸν λατρεμένο «Πατέρα» τοὺς. Τὴ λατρεία γιὰ τὸν «Πατέρα» μὲ τὸ «γαλάζιο» αἷμα, ποὺ καθιστοῦσε καὶ τοὺς ἴδιους «γα-λαζοαίματους». Ἁπλὰ ὁ Ἀλέξανδρος θὰ γινό-ταν πλέον ὁ «μυστικός» Θεὸς τῆς Ρώμης. Ὁ Θεὸς μόνον γιὰ τοὺς «ἐκλεκτούς» της. Μόνον αὐτοὶ μποροῦσαν καὶ δικαιοῦνταν νὰ γνωρί-ζουν γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο. Μόνον αὐτοὶ θὰ μποροῦσαν ν’ ἀνοίγουν τὸ «μπαοῦλο» καὶ νὰ χαίρονται τὰ πολύτιμα «οἰκογενειακά» τους κειμήλια καὶ «φυλαχτά» τους.

Αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι τὸ περίεργο. Ὁ χρι-στιανισμὸς ἦταν πάντα μία θρησκεία πολλῶν «ταχυτήτων». Ὁ Πέτρος γιὰ τοὺς ἀγράμματους. Ὁ Παῦλος γιὰ τοὺς μορφω-μένους καὶ κάποιοι ἄλλοι γιὰ τοὺς ἀνώτε-ρους «γαλαζοαίματους». Ὁ κανόνας ἦταν πολὺ ἁπλός. Ἑβραῖοι «ὁδηγοί» γιὰ τοὺς φτω-χοὺς καὶ τοὺς ἀγράμματους καὶ Ἕλληνες γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς. Πιστεύει κάποιος ὅτι οἱ πανίσχυροι φορεῖς τῆς χριστιανικῆς ἐξουσί-ας λάτρευαν ὅλα τὰ γραφικὰ καὶ ἠμίτρελα σάψαλα, ποῦ κατὰ καιροὺς ἁγιοποιοῦσε ὁ χριστιανισμός; Ὅτι λάτρευαν τὸν Ἅγιο Τίπο-τε τὸν Ἐρημίτη καὶ τὴν Ὁσία Μηδὲν τὴν Κλαίουσα; Ὁλόκληρη «βιομηχανία» ἁγιο-ποιήσεων ὑπάρχει στὸ Βατικανό. Ἀκόμα καὶ σήμερα κάποιοι περιμένουν στὴ σειρά τους νὰ «ἁγιοποιηθοῦν». Κάποιοι «ἅγιοι», οἱ

ὁποῖοι κάνουν τοὺς «γαλαζοαίματους» νὰ γε-λοῦν, ἀλλὰ εἶναι χρήσιμοι γιὰ νὰ ἐλέγχονται οἱ φτωχοί.

Ἔχει κανεὶς ὑπόψη τοῦ τί ἀπόψεις ἔχουν περὶ Θείου πανίσχυρες μυστικὲς ἀδελφότη-τες, ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα οἱ Μασόνοι; Τιμωρήθηκαν ποτὲ ὅλοι αὐτοὶ ὡς αἱρετικοί; Τοὺς ἔπιασε ποτὲ καμία Ἱερὰ Ἐξέταση, γιὰ νὰ τοὺς κάψει; Τοὺς ἀφαιρέθηκαν οἱ τερά-στιες περιουσίες; Ὄχι βέβαια. Γιατί; Γιατὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ τὴ Ρώμη ξεκινοῦσαν καὶ στὴ Ρώμη κατέληγαν. Ἀκόμα καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Πά-πες ἀνήκουν σὲ τέτοιες μυστικὲς ἀδελφότη-τες. Οἱ ἴδιοι οἱ Πάπες δὲν πιστεύουν σ’ αὐτά, τὰ ὁποῖα προτείνουν στοὺς ἄλλους. Στοὺς ἄλλους προτείνουν ὅ,τι συμφέρει τὸν χρι-στιανισμὸ καὶ τὴ Ρώμη καὶ ὄχι ὅ,τι πιστεύ-ουν οἱ ἴδιοι. Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ χριστια-νισμὸς ἦταν γιὰ τὴν «πλέμπα» τῆς αὐτοκρα-τορίας. Ἦταν ἡ καλύτερη ἐπιλογὴ γιὰ τὰ συμφέροντα τῶν «γαλαζοαίματων» Ρωμαίων.

Αὐτὴ ἡ «πλέμπα» ἔκριναν ὅτι δὲν χρειαζό-ταν νὰ γνωρίζει ἢ νὰ βλέπει κάτι παραπάνω γιὰ τὸν λατρεμένο Θεό τους τὸν Ἀλέξανδρο. Ἔκαναν καὶ γιὰ τὴν περίπτωσή του ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ γιὰ τὴν ὑπόλοιπη ἑλλη-νικὴ θρησκεία καὶ λατρεία. Πᾶνε τὰ σύγ-χρονα Ἑλληνόπουλα στὰ σχολεῖα καὶ τοὺς λένε οἱ δάσκαλοι πὼς «χάθηκαν» γιὰ πάντα τὰ μυστικὰ τῶν Ἑλληνικῶν Μυστηρίων. Δὲν θὰ μάθει ποτὲ καὶ κανένας τί ἀκριβῶς γινό-ταν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια ἢ στὰ Καβεί-ρια Μυστήρια. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει συμβεῖ αὐτό; Πῶς χάθηκαν δηλαδὴ αὐτὲς οἱ ἀπόρ-ρητες καὶ ἐπὶ αἰῶνες ὑπερπολύτιμες γνώ-σεις; Ἀρχιερέας τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας δὲν ἦταν ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης; Ὁ ἀπόλυτος μύστης, δηλαδή, τῶν Ἑλληνικῶν Μυστηρίων; Αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης καὶ ἄρα ἀρχιερέας τοῦ δωδεκαθεϊσμοῦ δὲν ἀπο-φάσισε νὰ μετατρέψει τὴ Ρώμη σὲ χριστιανι-κή; Ἄρα; Τὶ ἔγινε ξαφνικά; Ξέχασε αὐτὰ ποὺ γνώριζε; Ἄρχισε νὰ ἐχθρεύεται αὐτά, τὰ ὁποῖα μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ λάτρευε;

Πῶς χάθηκαν δηλαδὴ οἱ γνώσεις αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ, ὁ ὁποῖος βρισκόταν ὑπὸ

τὴν ἐξουσία τοῦ αὐτοκράτορα; Κατέστρεψε ὁ ἴδιος τὰ «δοχεῖα» τῆς γνώσης, τὰ ὁποῖα μέχρι τότε τὸν συντηροῦσαν καὶ τὸν ἐμφάνιζαν ὡς ἐκλεκτὸ τῶν Θεῶν; Γιατί; Γιὰ λόγους ταπει-νότητας; Γιὰ νὰ γίνει «ἕνα» μὲ τὴν ἀγράμμα-τη καὶ ἀστοιχείωτη χριστιανικὴ «πλέμπα», τὴν ὁποία δὲν ὑπολόγιζε κάν; Γιατὶ νὰ κατα-στρέψει ὅλα αὐτὰ τὰ χρήσιμα καὶ σωτήρια γιὰ τὸν ἴδιο στοιχεῖα, ἐφόσον μποροῦσε ἁπλὰ νὰ τὰ ἀποκρύψει; Γιατὶ νὰ τὰ κατα-στρέψει καὶ νὰ μὴν τὰ βάλει σὲ ἕνα ὑπόγειο τῆς Ρώμης; Στὴν πλάτη του θὰ τὰ κουβα-λοῦσε; Γιατὶ νὰ τὰ καταστρέψει; Γιὰ λόγους φανατισμοῦ; Συμφεροντολόγος μπορεῖ νὰ ἦταν, ἀλλὰ φανατικός του χριστιανισμοῦ δὲν ἦταν. Οἱ ὑπόλοιποι πανίσχυροι ἀρχιε-ρεῖς πῶς θὰ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ καταστρέψει τέτοιον τεράστιο πνευματικὸ πλοῦτο; Ἄρα τὰ ἀπέκρυψε μετὰ ἀπὸ μία συνεννόηση μὲ τοὺς ἀνώτατους ἱερατικοὺς παράγοντες τῆς αὐτοκρατορίας. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ὑπάρχουν καὶ οἱ μὴ προσβάσιμες στοὺς κοινοὺς θνη-τοὺς πτέρυγες τῆς βιβλιοθήκης τοῦ Βατικα-νοῦ.

Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπὸν ὅτι τὸ πιὸ λο-γικὸ εἶναι νὰ μὴν ἔχει χαθεῖ τίποτε. Ἀπο-κρύφτηκαν τὰ πάντα, ἀλλὰ δὲν χάθηκε τί-ποτε. Ὅπως λοιπὸν ἀποκρύφτηκε ἡ γνώση τῶν Ἑλλήνων, ἔτσι ἀποκρύφτηκε καὶ ὁ Τά-φος τοῦ «Ἄριστου» τῶν Ἑλλήνων. «Ὄνομα τοῦ Ρόδου» δὲν ὑπῆρχε μόνον γιὰ τὴ γνώση τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τὸν Τάφο, ποὺ ἡ Ρώμη πάντα ἔλεγχε ἀπόλυτα. Ἀκόμα δηλαδὴ καὶ ἂν γιὰ κάποιους αἰῶνες ὁ τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου βρισκόταν στὴ Νέα Ρώμη ἢ ἀλλιῶς Κωνστα-ντινούπολη, μετὰ τὶς Σταυροφορίες ἐπέ-στρεψε στὴ Ρώμη. Εἴτε ἀπὸ φόβο, μήπως τὸ ὑπερπολύτιμο «σκήνωμα» πέσει στὰ χέρια τῶν βάρβαρων Σελτζούκων Τούρκων, οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ μὴν γνώριζαν πὼς νὰ χει-ριστοῦν τὸ πιὸ λεπτὸ θέμα τῆς αὐτοκρατορί-ας, εἴτε γιὰ νὰ «σηματοδοτήσουν» τὴν ἀνανέ-ωση τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας τῆς Ρώ-μης, τὸ σκήνωμα τοῦ Ἀλεξάνδρου «ξαναμε-ταφέρθηκε» στὴ Ρώμη, στὴν ὁποία βρίσκε-ται μέχρι σήμερα.

Γιατὶ εἴμαστε τόσο βέβαιοι γι’ αὐτό; Γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ βρίσκεται κάπου ἀλλοῦ. Γιατὶ δὲν θὰ συμφωνοῦσαν οἱ ἰσχυροὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου νὰ βρίσκεται κάπου ἀλλοῦ. Δὲν θὰ συμφωνοῦσαν οἱ Γερμανοὶ νὰ ἔχουν τὸ σύμ-βολο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Αὐτοκρατορίας οἱ Βρεταννοὶ ἢ οἱ Γάλλοι καὶ τὸ ἴδιο θὰ συνέ-βαινε καὶ γιὰ ὅλους τους πιθανοὺς καὶ ἀπί-θανους συνδυασμούς. Γιὰ νὰ μὴν «μαλώ-νουν» μεταξύ τους τὰ «γαλαζοαίματα παι-διά», ὁ «Πατέρας» θὰ παρέμενε ὑποχρεωτικὰ στὸν «οἶκο» Του. Ἡ «μητέρα» Ρώμη θὰ εἶχε τὸν δικό της νεκρὸ καὶ τὰ «παιδιά» τοὺς δι-κούς τους. Ἡ Ρώμη θὰ εἶχε τὸν Ἀλέξανδρο, οἱ Γερμανοὶ τὸν Καρλομάγνο, οἱ Γάλλοι τὸν Ναπολέοντα καὶ οἱ Βρεταννοὶ τὸν Ἐρρίκο τὸν Η’. Τὰ «παιδιά», τὰ ὁποῖα ἤθελαν νὰ δια-δεχθοῦν τὸν «πατέρα» στὸ δικό του «παιχνί-δι», ἀλλὰ γιὰ δικό τους λογαριασμό. Ἡ Ρώμη τοὺς κανόνες αὐτοῦ τοῦ παιχνιδιοῦ προστα-τεύει καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἔχει ἐξουσία ζωῆς καὶ θανάτου ἀπέναντι στὸν ὁποιονδή-ποτε τὸ ἀπειλεῖ ὅποιος κι ἂν εἶναι αὐτός.

Ἐδῶ πρέπει νὰ θυμηθοῦμε κι αὐτό, τὸ


ὁποῖο λέγαμε στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸ τὶ ἐπιπλέον προκύπτει ἀπὸ τὶς ὁμοιότητες καὶ τὶς δια-φορὲς μεταξὺ τῆς περίπτωσης τοῦ Ἀλεξάν-δρου καὶ αὐτῆς τῶν Ρομανῶφ. Ὅπως εἴπα-με, τὰ συμφέροντα τῆς ἐξουσίας τὴν ὑπο-χρέωναν καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις νὰ διατη-ρήσει κρυφὸ τὸν ἐπικίνδυνο Τάφο. Τὸ ποὺ βρίσκεται ὅμως αὐτὸς ὁ μυστικὸς τάφος γιὰ τὴν κάθε περίπτωση ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δια-φορὰ ποὺ ὑπάρχει στὰ αἰσθήματα τῆς κάθε ἐξουσίας. Αὐτὴ εἶναι μία μεγάλη διαφορὰ καὶ ἀπὸ τὴ διαφορὰ προκύπτουν ἐπιπλέον συμπεράσματα.

Οἱ κομμουνιστὲς Σοβιετικοὶ δὲν εἶχαν μόνον ζημιὰ ἀπὸ τὸν τάφο τῶν Ρομανῶφ, ἀλλὰ τὸν μισοῦσαν κιόλας. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὄχι μόνον βάστηξαν κρυφὸ τὸ τάφο, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἀτίμασαν τὸν Τσάρο, πα-ραχώνοντάς τον στὶς λάσπες τῆς κεντρικῆς Ρωσσίας. Τὸν «τιμωροῦσαν» κιόλας, στερώ-ντας τοῦ αὐτό, τὸ ὁποῖο ἐκφράζει ἡ ἴδια ἡ λέξη «μνῆμα». Οἱ «γαλαζοαίματοι» Ρωμαῖοι εἶχαν ἐπίσης ζημιὰ ἀπὸ ἕναν φανερὸ Τάφο τοῦ Ἀλεξάνδρου, ἀλλὰ –ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς Σοβιετικούς– ὄχι ἁπλὰ δὲν τὸν μι-σοῦσαν, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι τὸν λάτρευαν. Ναὶ μὲν ἤθελαν νὰ διασφαλίσουν τὰ συμφέροντά τους ἀπὸ τὴν ἀπειλή του, ἀλλὰ σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἤθελαν νὰ τὸν «τιμωρήσουν». Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἐπέλεξαν νὰ κάνουν κάτι ἐνδιάμεσο, τὸ ὁποῖο θὰ ἱκανοποιοῦσε ὅλες τὶς πλευρὲς καὶ θὰ τὸ γνώριζαν μόνον οἱ ἴδι-οι. Ἐφόσον εἶχαν τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξου-σία, θὰ φρόντιζαν νὰ τὸν ἔχουν κοντά τους. Ἐξουδετερωμένο μέν, ἀλλὰ μόνιμα κοντά τους.

Μυστικὰ θὰ τὸν τιμοῦσαν ὅπως τοῦ ἄξιζε καὶ δημοσίως θὰ ἰσχυρίζονταν ὅτι δὲν γνώρι-ζαν τίποτε γι’ αὐτόν. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θε-ωροῦσαν ὅτι ἐκτελοῦσαν στὸ ἀκέραιο τὸ καθῆκον τους ἀπέναντι στὸν Ἄριστο, γνωρί-ζοντας ὅμως ὅτι τοῦ στεροῦσαν τὴν «ἐπαφή» μὲ αὐτούς, τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἀγαποῦσε καὶ ἦταν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι. Στὴν πραγμα-τικότητα «ἀπήγαγαν» τὸν Ἀλέξανδρο, καθι-στώντας τον ἕναν πραγματικὰ αἰώνιο νεκρὸ «Ὅμηρο». Ἕναν ἀθάνατο «Ὀδυσσέα», ἀπο-κλεισμένο σὲ κάποια μυστικὴ καὶ ἀπρόσιτη «Ὠγυγία». Ἐπιπλέον, μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ κατάφερναν καὶ θὰ ἔλεγχαν καὶ τὴν πρό-σβαση τῶν περιέργων ἢ τῶν ἐρευνητῶν πρὸς αὐτόν. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐπι-

μένουμε νὰ λέμε ὅτι τὰ συμφέροντα τῆς Ρώ-μης ἦταν αὐτά, τὰ ὁποῖα ἄλλαξαν ἀπέναντι στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὄχι τὰ αἰσθήματά της. Ἡ Ρώμη ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ λατρεύει τὸν Ἀλέξανδρο, ἀκόμα καὶ στὰ χρόνια του χρι-στιανικοῦ της φανατισμοῦ, ποὺ γιὰ τοὺς ἄλλους ἐπέβαλε τὶς Ἱερὲς Ἐξετάσεις.

Κατάλαβε ὁ ἀναγνώστης γιατὶ εἴπαμε ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου «φαίνε-ται» καθαρὰ μὲ τὰ «μάτια» τοῦ μυαλοῦ; Γε-λάει ἡ Ρώμη κάθε φορὰ ποὺ κάποια τίμια ἀλλὰ ἀφελὴς Σουλβατζὴ μπαίνει στὶς λά-σπες, γιὰ ν’ ἀνακαλύψει αὐτό, τὸ ὁποῖο ἡ Ρώμη δὲν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ νὰ μπεῖ στὶς λά-σπες. Γελάει ἡ Ρώμη μὲ τοὺς ἀρχαιολόγους, οἱ ὁποῖοι ψάχνουν ἀνάμεσα σὲ χώματα καὶ μπάζα, γιὰ ν’ ἀνακαλύψουν τὸ «Ἅγιο Δισκο-πότηρο» τῆς αὐτοκρατορίας. Στὴν καλύτερη περίπτωση πέτρες καὶ ξύλα ἑνὸς ἐγκατα-λειμμένου κενοταφίου θὰ βροῦν, ἐφόσον ἡ ἴδια ἡ Ρώμη ἔχει ἁρπάξει πρὸ πολλοῦ τὸ θε-ϊκὸ περιεχόμενό του.

Ἀρκεῖ νὰ καταλάβει κάποιος τὴ σημασία αὐτοῦ τοῦ Τάφου γιὰ τὴ Ρώμη καὶ θὰ κατα-λάβει ποὺ βρίσκεται. Εἶναι μαθηματικὰ βέ-βαιον ὅτι ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου βρίσκε-ται στὴν «καρδιά» τῆς Ρώμης. Εἶναι ἐπίσης βέβαιον ὅτι ἀκόμα καὶ σήμερα ὅλοι οἱ ἐπί-δοξοι «Πλανητάρχες» φέρονται στὸν Ἀλέξαν-δρο μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ ἁρμόζει. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ τοῦ φέρονταν οἱ προηγούμενοι αὐτοκράτορες. Θεωροῦμε δεδομένο ὅτι οἱ πανίσχυροι ἡγέτες αὐτοῦ τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι ἐπισκέπτονται τὸ Βατικανό, «μυ-οῦνται» στὰ μυστικά της Ρώμης τὴν ἑπόμενη τῆς ἀνάληψης τῶν ἐξουσιῶν τους. Ἄνθρωποι ὅπως ὁ Καρλομάγνος, ὁ Ἐρρίκος ὁ Ἠ’, ὁ Να-πολέοντας καὶ οἱ νεώτεροι ὅπως ὁ Τσόρτσιλ, ὁ Ροῦσβελτ, ὁ Κλίντον ἢ ἀκόμα καὶ ὁ μισό-χαζος ὁ Μπούς, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἔχουν προσκυνήσει στὸν Τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλε-ξάνδρου. Ἀκόμα καὶ ὁ Γκορμπατσόφ, ὅταν τὸ 1991 δήλωνε τὴ διάλυση τῆς Σοβιετικῆς Αὐτοκρατορίας, στὴ Ρώμη πῆγε γιὰ νὰ τὸ κάνει. Γιατί; Μήπως γιὰ νὰ δηλώσει «ὑποτα-γή» σ’ αὐτὴν καὶ γιὰ νὰ «προσκυνήσει» τὸν Πατέρα της;

Τὸ νὰ βρίσκεται αὐτὸς τὸ Τάφος μέσα στὸ ἴδιο τὸ Βατικανό, δὲν πρέπει νὰ μᾶς φαίνε-ται παράξενο οὔτε ἀπὸ τεχνικῆς πλευρᾶς. Γνωρίζοντας τὶς πάγιες χριστιανικὲς πρακτι-κές, γιὰ νὰ «σβήνονται» ἴχνη, εἶναι εὔκολο

νὰ τὸ εἰκάσουμε. Ἀποτελεῖ πάγια τακτικὴ τῶν χριστιανῶν νὰ «κρύβουν» τὰ σύμβολα τῶν Ἑλλήνων κάτω ἀπὸ χριστιανικὰ μνη-μεῖα. Σβήνεις ἴχνη, δημιουργώντας νέα ἴχνη πάνω τους. Περπατᾶς πάνω σὲ πατημασιές, γιὰ νὰ μὴν φαίνεται ποιὸς περπάτησε πρῶτος σ’ αὐτές. Εἶναι ἡ ἴδια τακτική, ποὺ στοὺς χώρους, ὅπου ὑπῆρχαν διάσημοι ἀρχαιοελληνικοὶ ναοί, ὑψώνονταν χριστια-νικὲς ἐκκλησίες. Μέχρι καὶ στὸν Παρθενώ-να εἶχαν χτίσει ἐκκλησία στὸ ὄνομα τῆς Πα-ναγίας. Οἱ χριστιανοὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ὄχι μόνον «ἔκλεβαν» τοὺς λατρευτικοὺς χώ-ρους τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἔλεγχαν, ὥστε νὰ μὴν ἐπαναλειτουργήσουν ποτέ.

Αὐτὴν τὴν πετυχημένη πρακτικὴ πιστεύ-ουμε ὅτι ἀκολούθησαν καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ἀλεξάνδρου. Τὸν Τάφο του τὸν «σκέπα-σαν» μὲ τάφο. Τὸν πλέον διάσημο Τάφο τῆς ἀνθρωπότητας τὸν «σκέπασαν» μὲ τὸν πλέον διάσημο τάφο τοῦ χριστιανισμοῦ. Στὴν Κρυ-πτή του Ἁγίου Πέτρου βρίσκεται ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου. Γιατί; Γιατί, ἐκτὸς ὅλων τῶν ἄλλων, οἱ «ποντίφικες» καὶ αὐτοκράτο-ρες τῆς Ρώμης κοντὰ σ’ αὐτὸν τὸν Πατέρα θέλουν νὰ θάβονται καὶ νὰ διατηροῦν τὸ μετὰ θάνατον «προνόμιο» τῆς ἀθανασίας τους. Οἱ πρῶτοι τῶν «γαλαζοαίματων» θέ-λουν νὰ θάβονται δίπλα στὸν Πρῶτο «Γαλα-ζοαίματο». Οἱ φέροντες τὴν «πορφύρα» θέ-λουν νὰ θάβονται δίπλα στὸν «Πορφυρογέν-νητο». Οἱ θνητοὶ αὐτοκράτορες θέλουν νὰ θάβονται δίπλα στὸν Ἀθάνατο Αὐτοκράτο-ρα.

Τώρα, τὸ ἂν ὁ Τάφος τοῦ Ἀλεξάνδρου βρί-σκεται μπροστά, πίσω ἡ δίπλα ἀπὸ τὸν ὑπο-τιθέμενο τάφο τοῦ Πέτρου, αὐτὸ δὲν τὸ γνω-ρίζουμε. Τὸ πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ μὴν ὑπάρ-χει κὰν τάφος τοῦ Πέτρου. Πιὸ πιθανὸ δη-λαδὴ εἶναι νὰ μὴν βρέθηκε ποτὲ τὸ πτῶμα τοῦ ἀσήμαντου –ὅταν θανατώθηκε– Πέτρου, παρὰ νὰ χάθηκε τὸ πτῶμα τοῦ Θεανθρώπου Ἀλεξάνδρου. Ἁπλὰ πράγματα. Πιὸ πιθανὸ εἶναι νὰ μὴν ὑπῆρξε ποτὲ κάτι ἀπὸ τὰ πιὸ χρήσιμα «ἐργαλεῖα» τῆς Ρώμης, παρὰ νὰ χά-θηκε ὁ πιὸ πολύτιμος θησαυρός της, ποὺ ἦταν ἡ σορὸς τοῦ Ἀλεξάνδρου.

Τὴν ἑπόμενη φορά, ποὺ κάποιος Ἕλλη-νας περιηγητὴς πάει στὸ Βατικανὸ καὶ μπεῖ στὴν Κρύπτη, ἂς σταθεῖ λίγο παραπάνω μπροστὰ σ’ αὐτήν. Ἂς κλείσει τὰ μάτια του καὶ μπορεῖ νὰ «δεῖ» καλύτερα μερικὰ πράγ-ματα. Ἂς κλείσει τὰ μάτια του καὶ ἂς τὴν «ψηλαφίσει» μὲ τὸ μυαλό του. Ἂς κλείσει τὰ μάτια του καὶ ἂς γίνει ὁ ἴδιος μία «σχεδία» γιὰ νὰ δραπετεύσει ὁ Ὀδυσσέας ἀπὸ τὴ μυ-στικὴ καὶ ἀπομονωμένη Ὠγυγία. Μόνον οἱ Ἕλληνες μποροῦν νὰ φέρουν «πίσω» τὸν τα-λαιπωρημένο Ὀδυσσέα. Τὸν Ὀδυσσέα, ὁ ὁποῖος νίκησε σὲ ὅλους τους πολέμους καὶ δὲν μπόρεσε νὰ γυρίσει ἀκόμα στὴν πατρίδα του, γιατί τὸν ἐρωτεύτηκε ἡ μάγισσα τῆς Ὠγυγίας. Ἡ μάγισσα τῆς Ρώμης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥΔημιουργὸς τῆς

Θεωρίας τοῦ Ὑδροχόου

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com

Ράδιο ὌλυμποςΛέμε αὐτὰ ποὺ ἀποσιωποῦν οἱ Νεοταξῖτες.

http://olympos.listen2myradio.com/


ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙΚάτι ἀκόμα ποὺ ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ εἶναι οἱ νεολιθικοὶ

οἰκισμοὶ στὴν Ἑλλάδα, στοὺς ὁποίους εἶναι διάχυτο τὸ ἑλλη-νικὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὴ δομὴ καὶ τὴν ὀχύρωση μέχρι τὴ διακό-σμησή τους. Αὐτοί, βεβαίως, δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν φτιαχτεῖ ἀπὸ ξένους εἰσβολεῖς, καθὼς α) ἡ ἀρχιτεκτονική τους –μὲ κάποιες διαφοροποιήσεις– προσομοιάζει σ’ ἐκείνη ποὺ χρησιμοποιοῦσαν καὶ τὰ ὑπόλοιπα ἑλληνικὰ φύλα καὶ β) δεί-χνουν ἤδη ἀνεπτυγμένο πολιτισμὸ γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχή. Ἕνας πολιτισμὸς γιὰ νὰ ἀκμάσει χρειάζεται σταθερότητα, ὥστε νὰ ἀναπτύξει τὴν καλλιέργεια τῆς γῆς καὶ κτηνοτροφία καί, κατὰ συνέπεια, ὅλα τὰ ὑπόλοιπα. Κι ἕνας τέτοιος ἀνεπτυγ-μένος πολιτισμός, σὰν τῶν νεολιθικῶν οἰκισμῶν, τόσες χιλιά-δες χρόνια πρὶν δὲ θὰ μποροῦσε παρὰ νὰ ἔχει ἀκμάσει στὴ γῆ, ὅπου τὸ ἐπέτρεπαν οἱ κλιματολογικὲς καὶ γεωλογικὲς συνθῆκες. Νὰ ἔφεραν οἱ νομάδες τῆς Στέππας τέτοιον προηγ-μένο πολιτισμό, λοιπόν, τὸ ἀπορρίπτει κάθε σώφρων ἄνθρω-πος. Μὰ οὔτε καὶ μπορεῖ νὰ τὸν δημιούργησαν ἐδῶ, καθὼς θὰ ἔφτασαν καὶ θὰ ἐγκαταστάθηκαν ἐξαθλιωμένοι τόσο ἀπὸ τὸ τα-ξίδι, ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς μάχες (ἦρθαν ὑποτίθεται ὡς εἰσβολεῖς). Δὲν θὰ εἶχαν τὴν ὄρεξη, τὴ γνώση ἢ τὰ μέσα γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ καὶ νὰ χτίσουν τέτοιους οἰκισμούς.

Οἱ ὀρεσίβιοι πληθυσμοὶ ἀσχολοῦνται σχεδὸν ἀποκλει-στικὰ μὲ τὴν κτηνοτροφία καὶ τὴν ὑλοτομία, τὴν ἐκμετάλλευση τῶν δασῶν, καὶ φαίνεται ὅτι οἱ Δωριεῖς δὲν ἀποτελοῦσαν ἐξαί-ρεση. Γι’ αὐτὸ και η παράδοση τοὺς σκιαγραφεῖ ὡς συντηρητι-κοὺς καὶ ἄξεστους. Ὅταν δὲ οἱ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶχαν αὐτοεξοριστεῖ, ἐξέλιπαν, μετὰ δηλαδὴ τὴν κατάρρευση τοῦ μυ-κηναϊκοῦ κόσμου, ἐπέστρεψαν ὡς Ἡρακλεῖδες «κατιόντες». «Κάτειμι» σημαίνει «κατέρχομαι ἀπὸ τὰ ψηλὰ μέρη στὰ χαμη-λά», ἀλλὰ καὶ «ἐπιστρέφω ἀπὸ ἐξορία», σημασίες ποὺ ταιριά-ζουν στην περίπτωση τῶν Δωριέων, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν ἐξορία τοὺς «κατελθόντες». Ἡ ἑρμηνεία ποὺ δίνουν οἱ σύγ-χρονοι ἱστορικοὶ στὸ «κατιόντες» ὡς «κατερχόμενοι ἀπὸ τὸ Βορρᾶ» φαίνεται νὰ προέκυψε ἀπὸ τὴ νεότερη χαρτογράφικη σύμβαση, ποὺ θέλει τὴν ἀνάρτηση τοῦ χάρτη μὲ τὸ γεωγρα-φικὸ Βορρᾶ πρὸς τὰ πάνω. Μὲ ἄλλα λόγια, ἂν δὲν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ σύμβαση καὶ ἂν εἴχαμε μάθει νὰ κρεμᾶμε τὸ χάρτη μὲ τὸ Νότο στὸ πάνω μέρος, τὸ «κατιόντες» θὰ σήμαινε, σύμφωνα μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν ἱστορικῶν, «κατερχόμενοι ἀπὸ τὸ Νότο». Καὶ συνεπῶς οἱ Δωριεῖς θὰ εἶχαν κατέλθει ἀπὸ τὴν... Κρήτη!»

Πολλὰ ἔχουν εἰπωθεῖ γιὰ τὴν προέλευση τῶν Ἑλλήνων. Τὰ περισσότερα εἶναι ἀβάσιμες θεωρίες, ποὺ στεροῦνται ἐπιστη-μονικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ τεκμηρίων. Ἀπὸ τὴ μία ὁ ἀνεκδιή-γητος Φαλλμεράυερ μὲ τοὺς γελοίους ἰσχυρισμούς του γιὰ προέλευση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴ Σαχάρα καὶ τὴν Αἰθιοπία (ἀλήθεια ρὲ παιδιά, μὲ λευκὸ δέρμα καὶ γαλανὰ μάτια τὶ σχέ-ση μπορεῖ νὰ ἔχω μὲ τοὺς Αἰθίοπες;) κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἀνεκδι-ήγητος ἑβραϊκῆς καταγωγῆς άρτιν Μπερνὰλ (Martin Bernal) μὲ τὸ βιβλίο τοῦ «Μαύρη Ἀθηνᾶ» (ναί, ἐκείνη ποὺ στὴν ἀρχαι-ότητα ἦταν γνωστὴ καὶ ὡς Γλαυκώπιδα, δηλαδὴ γαλανομάτα – γιατὶ συνέχεια βλέπουμε μαύρους μὲ γαλανὰ μάτια) καὶ τὴν ἀφροκεντρικὴ θεωρία του, ποὺ θέλει τὴν Ἑλλάδα νὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα αἰγυπτιακῶν καὶ φοινικικῶν ἐποικισμῶν. Ὁ ἴδιος, βέβαια, ὁ Μπερνὰλ παραδέχεται πὼς ἡ ἔρευνά του δὲν στηρί-ζεται σὲ ἀποδείξεις, ἀλλὰ στὴν ἀρχὴ τῆς πιθανοφάνειας ἢ εὐλογοφάνειας, δηλαδὴ εἶναι τὸ ἐκπόνημα αὐθαίρετων –κατὰ τὸ δοκοῦν εὐλόγων– δικῶν του συμπερασμάτων.

Οἱ παραπάνω θεωρίες ποσῶς ἐλήφθησαν στὰ σοβαρά. Ἀντιθέτως ἔγιναν ἀντικείμενο χλευασμοῦ ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας. Ἡ ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία, ὡστόσο, εἶναι ἐκείνη ποὺ ἐπικράτησε γιὰ δυὸ περίπου αἰῶνες καὶ μόλις πρὶν μερικὲς δεκαετίες ἀπορρίφθηκε –σιωπηλά, βεβαίως.

Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτή, ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ –συ-μπεριλαμβανομένων καὶ τῶν Ἑλλήνων– ἔχουν προέλθει ἀπὸ μία κοινὴ πολιτισμικὴ καὶ φυλετικὴ κοιτίδα, ἡ ὁποία τοποθε-τεῖται ἀόριστα κάπου στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ (μὲ ἐπικρατέστερη ἐκδοχὴ τὶς περιοχὲς γύρω ἀπὸ τὴ Μαύρη καὶ τὴν Κασπία θά-λασσα), χωρὶς ὅμως νὰ ἔχει ἀποδειχτεῖ ποτὲ κάτι τέτοιο. Δὲν δι-ευκρινίζεται ἐπίσης πουθενὰ ἡ χρονικὴ περίοδος κατὰ τὴν ὁποία ἔγινε ἡ… μετανάστευση, ἀλλὰ ἀφήνεται νὰ πλανᾶται ἀπροσδιόριστα κάπου στὰ βάθη τοῦ χρόνου.

Ἡ ἰνδοευρωπαϊκὴ ξεκίνησε ὡς γλωσσολογικὴ θεωρία. Στη-ρίχθηκε δηλαδὴ σὲ γλωσσολογικὰ τεκμήρια –καὶ συγκεκριμέ-να στὸν κλάδο τῆς συγκριτικῆς γλωσσολογίας– καὶ ὄχι σὲ ἀρχαιολογικά. Πρωτοδιατυπώθηκε ἀπὸ τὸ Βρεταννὸ Γουΐλ-

λιαμ Τζόουνς (William Jones), ἕναν ἐρασιτέχνη γλωσσολόγο στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος ὁδηγήθηκε σ’ αὐτὸ τὸ συμπέρα-σμα λόγω τῶν ὁμοιοτήτων ποὺ παρουσιάζονταν ἀνάμεσα σὲ ΚΑ-ΠΟΙΕΣ λέξεις εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν καὶ τῆς σανσκριτικῆς. O Τζόουνς ἔτσι κατέληξε αὐθαίρετα, πὼς οἱ εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες ἔχουν κοινὴ καταγωγὴ καὶ προέρχονται ἀπὸ τὴ σανσκριτική, ἐνῶ θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀξίζει νὰ ἀναφέρω, πὼς τὰ πρῶτα δείγματα ἑλληνικῆς γραφῆς στὴν Ἑλλάδα χρονολογοῦνται στὸ 5.260 π.Χ. (πινακίδα τοῦ Διασπηλίου στὴν Καστοριά), ἐνῶ τὰ πρῶτα σανσκριτικὰ κεί-μενα ποὺ ἔχουν βρεθεῖ ἀνάγονται στὸ 2.500 π.Χ…

Μπορεῖ ὁ Τζόουνς νὰ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ἐκφραστὴς τῆς ἰνδο-ευρωπαϊκῆς θεωρίας, ὅμως οὐσιαστικὸς θεμελιωτὴς τῆς ὑπῆρξε ὁ Γερμανὸς Φράντς Μπὸπ (Franz Bopp), ὁ ὁποῖος μελέτησε τὸ

ἔργο τοῦ Τζόουνς καὶ τὴν ἀνέπτυξε περεταίρω θίγοντας –πέραν τῆς γλωσσικῆς– τὴν κοινὴ φυλετικὴ καὶ πολιτισμικὴ καταγω-γή. Ἰσχυρίστηκε πὼς κάποια –ἀπροσδιόριστη– στιγμὴ στὸ μα-κρινὸ παρελθὸν ἡ λευκὴ φυλὴ ἦλθε στὴν Εὐρώπη ἐξ Ἀσίας.

Οἱ Ἰνδοευρωπαϊστὲς ὡστόσο λειτούργησαν μὲ μέθοδο πρωτοφανῆ στὴν ἱστορία. Ἀντί, δηλαδή, νὰ ξεκινήσουν ἀπὸ ἀρχαιολογικὰ εὐρήματα καὶ πάνω τους νὰ ἀναπτύξουν τὴ θε-ωρία, ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ θεωρία καὶ προσπάθησαν νὰ προσαρμόσουν πάνω της ἀρχαιολογικὰ τεκμήρια. Πράγμα τὸ ὁποῖο, φυσικά, δὲν ἐπετεύχθη ποτέ. Πρὸς ἀπογοήτευσή τους, ἀντιθέτως, πρὶν μερικὲς δεκαετίες ὁ μεγάλος ἀνθρωπολόγος κ. Ἄρης Πουλιανὸς τοὺς διέψευσε μὲ τὰ σπουδαιότατα εὐρήματά του. Ὁ Ἀρχάνθρωπος τῶν Πετραλώνων τῆς Χαλκιδικῆς, ὁ ἀρχαιότερος ἄνθρωπος ποὺ ἔχει βρεθεῖ στὴν Εὐρώπη, χρονο-λογεῖται στὶς 700.000 χρόνια πρὶν καί, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. Πουλιανός, ἀποτελεῖ τὸν πρόγονο τῶν σημερινῶν Εὐρωπαίων! Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Πουλιανό, αὐτὸ ἀποτελεῖ περίτρανη ἀπό-δειξη ὄχι μόνο τῆς αὐτοχθονίας τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ καὶ τῆς καταγωγῆς τῶν ἄλλων Εὐρωπαίων ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, πράγμα ποὺ καταρρίπτει τοὺς ἰσχυρισμοὺς γιὰ ἀσιατικὴ προέλευση τῶν Εὐρωπαίων.

Ὁ Ἀρχάνθρωπος τῶν ΠετραλώνωνΚάπου ἐδῶ θὰ θέσουν πολλοὶ ἐρωτήματα γιὰ τὴ μετανά-

στευση ἀπὸ τὰ βόρεια ποὺ ἔλαβε χώρα κάποτε, τὴ λεγόμενη Κάθοδο τῶν Δωριέων. Κατ’ ἀρχὰς νὰ θυμίσω, πὼς Δῶρος (ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὀνομάστηκε καὶ τὸ φύλο τῶν Δωριέων) λεγόταν ὁ γιὸς τοῦ Ἴωνα (ἀπὸ τὸν ὁποῖο κατάγονταν οἱ Ἴωνες, ἄλλο ἑλληνικὸ φύλο). Γεννᾶται, λοιπόν, τὸ εὔλογο ἐρώτημα, ἂν οἱ Δωριεῖς ἦταν ἑλληνικὸ φύλο, πῶς βρέθηκαν στὰ βόρεια; Στὴν πραγμα-τικότητα δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μιλᾶμε γιὰ κάθοδο, ἀλλὰ γιὰ ἐπι-στροφή τους, καθὼς οἱ Ἕλληνες εἶχαν ἤδη ἀναπτύξει πολι-τισμὸ πρὸ πολλῶν χιλιάδων ἐτῶν καὶ ὑπάρχουν δείγματα τῶν μετακινήσεών τους ἐντὸς καὶ πέριξ τῆς Αἰγηίδος.

Ὁ κ. Ντούμας, καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστη-μίου Ἀθηνῶν, μᾶς λέει: «Ὡστόσο, ὅσο κι ἂν ὁ μῦθος καὶ ἡ πα-ράδοση δὲν ἀποτελοῦν ἱστορία, ἄλλο τόσο δὲ μπορεῖ νὰ ἀπο-κλειστεῖ ὁ ἀπόηχος κάποιου ἱστορικοῦ γεγονότος στὸ μῦθο. Σύμφωνα μὲ τὸν Ἡρόδοτο (ΙΧ 27) οἱ Δωριεῖς, τμῆμα κάποτε τοῦ μυκηναϊκοῦ κόσμου, αὐτοεξορίστηκαν προκειμένου νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Μυκηναίων («φεύγοντες δου-λοσύνην πρὸς Μυκηναίων»). Ἂν ἔτσι ἔχει τὸ πράγμα, τότε ἡ παράδοση ποὺ μιλάει γιὰ ἐπιστροφὴ τῶν Ἡρακλειδῶν γίνεται πιὸ κατανοητή: Γιὰ νὰ ἐπιστρέψει κανείς κάπου, πρέπει προ-ηγουμένως νὰ ἔχει φύγει. Ἄλλωστε, ἔχει γίνει ἀποδεκτό, ὅτι ἡ

λεγόμενη «Πρῶτο-δωρική» εἶναι μία ἀπὸ τὶς διαλέκτους τῆς Μυκυναϊκῆς Ἑλληνικῆς, ἡ ὁποία ἔχει θεωρηθεῖ ὡς κοινωνικὰ κατώτερη, ὅτι τὴν μιλοῦσαν ἐκτὸς ἀνακτορικοῦ περιβάλλοντος καὶ γι’ αὐτὸ δὲ γραφόταν στὶς πινακίδες. Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχαῖες πηγές, οἱ Δωριεῖς ἐπέστρεψαν «κατιόντες», κατερ-χόμενοι. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ εἶχαν καταφύγει σὲ ψηλὰ μέρη, σὲ βουνά, ὅπου ἔνιωθαν μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπὸ τοὺς κατατρεγμοὺς καὶ τὶς καταδιώξεις.

http://vergianni.blogspot.com/2011/08/blog-post_03.html

Κατάρρευση τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς

θεωρίας καὶ αὐτοχθονία τῶν Ἑλλήνων.

Γράφει ἡ Ἀθηνᾶ Παπαδοπούλου


Γιῶργος Σεφέρης.1900–1971

Ὁ Γιῶργος Σεφέρης (λογοτεχνικὸ ψευδώνυμο τοῦ Γιώργου Σεφεριάδη) γεννήθηκε στὴ Σμύρνη, γιὸς τοῦ δικηγόρου καὶ διδάκτορα τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Παρισιοῦ Στέλιου Σεφεριάδη καὶ τῆς Δέσπως, τὸ γένος Γιωργάκη Τενεκίδη. Εἶχε δυὸ μικρότερα ἀδέρφια τὴν Ἰωάννα (μετέπειτα σύζυ-γο τοῦ Κωνσταντίνου Τσάτσου) καὶ τὸν Ἄγγελο. Ἡ πανεπιστημιακὴ καριέρα τοῦ πατέρα τοy ὑπῆρξε λαμπρὴ καὶ κατέληξε τὸ 1933 στὴν ἀναγόρευσή του ὡς Πρύτανη τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ Ἀκαδημαϊκοῦ. Μετὰ τὸ ξέσπασμα τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου τὸ 1914 ἡ οἰκογένεια Σε-φεριάδη ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀθήνα. Στὴν Ἀθή-να ὁ Σεφέρης τελείωσε τὸ Πρότυπο Κλασσικὸ Γυ-μνάσιο. Ἀπὸ τὸ 1918 ὡς τὸ 1924 ἔζησε στὸ Παρί-σι ὅπου σπούδασε νομικὰ καὶ ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴ σύγχρονή του γαλλικὴ λογοτεχνικὴ παραγω-γή. Στὸ Παρίσι συνεργάστηκε μὲ τὸ φοιτητικὸ πε-ριοδικὸ Βωμὸς (μὲ τὸ ψευδώνυμο Γιῶργος Σκαλι-ώτης), ἔδωσε μία διάλεξη γιὰ τὸν Ζὰν Μορεὰς (Jan Moreas) στὸ Σύλλογο Ἑλλήνων Σπουδαστῶν καὶ ἄρχισε νὰ γράφει ποιήματα στὰ γαλλικὰ καὶ τὰ ἑλληνικά. Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1924 μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο ἔφυγε γιὰ τὸ Λονδίνο, ὅπου ἔμεινε ὡς τὸ χειμώνα τοῦ ἑπό-μενου χρόνου. Ἐκεῖ ἔγραψε τὸ ποίημα Φόγκ (Fog). Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Ἀθήνα ἄρχι-σε νὰ γράφει τὸ «Ἡμερολόγιο», καὶ τὸ γνωστὸ ὡς «Ἕξι νύχτες στὴν Ἀκρόπολη» πεζογράφημα καὶ πρωτοδιάβασε τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Μα-κρυγιάννη. Τὸ 1926 πέθανε ἡ μητέρα του καὶ στὶς 29 Δεκεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου ὁ Σεφέρης διορίστηκε ἀκόλουθος τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτε-ρικῶν. Τὸ 1928 δημοσιεύτηκε ἡ μετάφρασή του ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Βαλερὺ «Μία νύχτα μὲ τὸν κ. Τέστ στὴ Νέα Ἑστία». Τὸν ἴδιο χρόνο ἔγραψε «Τὸ ὕφος μίας μέρας» καὶ τὸ «Γράμμα τοῦ Μαθιοῦ Πασκάλη». Τὸ 1931 κυκλοφόρησε ἡ πρώτη ποιη-τικὴ συλλογή του μὲ τίτλο «Στροφή», γιὰ τὴν ὁποία ὁ Παλαμᾶς δημοσίευσε ἐπιστολὴ στὴ Νέα Ἑστία. Διορίστηκε ὑποπρόξενος καὶ στὴ συνέχεια πρό-

στεῖ ὁ θεσμός. Διορίστηκε σύμβουλος πρεσβείας στὴν Ἄγκυρα. Τὸ 1949 ἐκδόθηκε ἡ μετάφρασή του ἀπὸ ποιήματα τοῦ Ἔλλιοτ μὲ τίτλο «Ἡ ἔρημη χώρα» καὶ ἄλλα ποιήματα. Τὸ 1950 πέθανε ὁ ἀδερφός του Ἄγγελος στὴν Ἀμερική. Τὸν ἴδιο χρόνο ὁ Σεφέρης ταξίδεψε στὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Τὸν ἑπόμενο χρόνο πέ-θανε ὁ πατέρας τοῦ. Διορίστηκε σύμβουλος στὴν πρεσβεία τοῦ Λονδίνου. Τὸ 1952 μετατέθηκε στὴ Βηρυτὸ καὶ τὸ 1953 πραγματοποίησε τὸ πρῶτο του ταξίδι στὴν Κύπρο μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του (ἀκολούθησε δεύτερο ταξίδι τὸν ἑπόμενο χρόνο καὶ τρίτο τὸ 1955). Τὸ 1956 ἔγινε διευθυντὴς στὴν Β’ Πολιτικὴ Διεύθυνση τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν καὶ τὸ 1957 συμμετεῖχε στὴ συζήτη-ση γιὰ τὸ Κυπριακὸ στὴ Νέα Ὑόρκη. Τότε διορί-στηκε πρεσβευτὴς στὸ Λονδῖνο, ὅπου παρέμεινε ὡς τὸ 1962. Τὸ 1960 ἀνακηρύχτηκε ἐπίτιμος δι-δάκτωρ τῶν γραμμάτων ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο τοῦ Καίμπριτζ, τὸ 1961 τιμήθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Φόυλ (Foyle) καὶ τὸ 1963 μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ λογο-τεχνίας. Ἕνα χρόνο ἀργότερα ἀναγορεύτηκε ἐπί-τιμος διδάκτωρ τῶν Πανεπιστημίων Θεσσαλονί-κης καὶ Ὀξφόρδης καὶ ταξίδεψε στὴν Ἱσπανία. Τὸ 1964 δημοσιεύτηκε ἡ μετάφρασή του ἀπὸ τὸ «Ἆσμα ἀσμάτων» καὶ οἱ «Ἀντιγραφές». Τότε γνωρί-στηκε μὲ τὸν Ἔζρα Πάουντ (Ezra Pound), ἐνῶ ἕνα χρόνο ἀργότερα δημοσιεύτηκαν τὰ «Τρία Κρυφὰ ποιήματα» καὶ ἐκδόθηκε ἡ μετάφραση τῆς «Ἀπο-κάλυψης τοῦ Ἰωάννη». Τὸ 1969 δημοσιεύτηκε ἡ δήλωσή του κατὰ τῆς χούντας τοῦ Παπαδόπου-λου καὶ ὁ Σεφέρης παύτηκε ἀπὸ πρέσβης ἐπὶ τιμή, ἐνῶ τοῦ ἀπαγορεύτηκε καὶ νὰ κάνει χρήση τοῦ διπλωματικοῦ του διαβατηρίου. Τὸ 1971 ἔγραψε τὸ τελευταῖο του ποίημα μὲ τίτλο «Ἐπὶ ἀσπαλάθων». Πέθανε τὸ Σεπτέμβρη τοῦ ἰδίου χρόνου. Εἶχε προηγουμένως ὑποβληθεῖ σὲ χει-ρουργικὴ ἐπέμβαση στὸ δωδεκαδάκτυλο. Τὴν κηδεία του παρακολούθησαν χιλιάδες κόσμου. Ὁ Γιῶργος Σεφέρης ὑπῆρξε ἡγετικὴ μορφὴ στὴν ποίηση καὶ τὴ θεωρία τῆς λογοτεχνίας στὴν Ἑλλάδα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα. Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὴ δημιουργία του ἀνανέωσε ριζικὰ τὸν προσανατο-λισμὸ τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας, συνδυάζο-ντας βαθιὰ γνώση τῆς παράδοσης καὶ τῶν παγκό-σμιων ἰδεολογικῶν ρευμάτων καὶ προτάσσοντας τὸ αἴτημα τῆς ἑλληνικότητας στὰ πλαίσια τῆς εὐρωπαϊκῆς πραγματικότητας.

Γιὰ περισσότερα βιογραφικὰ στοιχεῖα τοῦ Γιώργου Σεφέρη βλ. Σαββίδης Γ.Π., Σχεδίασμα χρονολογίας Γιώργου Σεφέρη (1873-1962). Ἀθή-να, ἀνάτυπο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Ἐποχή, 1963, Τσάτσου Ἰωάννα, Ὁ ἀδελφός μου Γιῶργος Σεφέ-ρης. Ἀθήνα, Ἑστία, 1973, Vitti Mario, «Στοιχεῖα χρονολογίας. Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Σεφέρη», Φθορὰ καὶ λόγος• Εἰσαγωγὴ στὴν ποίηση τοῦ Γιώργου Σεφέρη. Ἀθήνα, Ἑστία, 1978, Τετράδια Εὐθύνης 25, 1986, Στασινοπούλου Μαρία, «Χρο-νολόγιο Γιώργου Σεφέρη», Διαβάζω142, 23/4/1986, σ.38-50 καὶ Δασκαλόπουλος Δημή-τρης, «Σεφέρης Γιῶργος», Παγκόσμιο Βιογρα-φικὸ Λεξικό 9α. Ἀθήνα, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, 1988.

http://seferisgiorgos.blogspot.com/2008/06/blog-post_4361.html

ξενος στὸ Γενικὸ Προξενεῖο τοῦ Λονδίνου, ὅπου παρέμεινε ὡς τὸ 1934. Τὸ 1932 δημοσίευσε τὴ «Στέρνα» καὶ τὸ 1935 τὸ «Μυθιστόρημα», καὶ τὰ δυὸ σὲ περιορισμένα ἀντίτυπα. Τὸ 1936 δημοσί-ευσε τὸ βιβλίο «Θ. Σ. Ἔλλιοτ» καὶ διορίστηκε Πρόξενος στὴν Κορυτσά, ὅπου ἔμεινε ὡς τὸ 1937, ποὺ ταξίδεψε στὸ Βουκουρέστι γιὰ τὸ Συνέδριο Διαβαλκανικοῦ Τύπου. Τότε πραγματοποιήθηκε καὶ ἡ πρώτη μετάφραση ποιήματός του στὰ γαλ-λικὰ ἀπὸ τὴν Ἔλλη Λαμπρίδη. Τὸ 1938 διορί-στηκε προϊστάμενος τῆς Διευθύνσεως Ἐξωτερι-κοῦ Τύπου στὴν Ἀθήνα καὶ ἕνα χρόνο ἀργότερα γνωρίστηκε μὲ τὸν Ἀντρὲ Ζὶντ στὸ σπίτι τοῦ Κ. Θ. Δημαρὰ καὶ ταξίδεψε στὴ Ρουμανὶα μὲ τὸν Τ. Πα-πατσώνη. Τὸ 1940 ἐξέδωσε τὰ «Ἡμερολόγιο Κα-ταστρώματος Α’», «Ποιήματα 1» καὶ «Τετράδιο Γυ-μνασμάτων» (1928-1937). Τὸν ἴδιο χρόνο ὑπέ-γραψε μανιφέστο κατὰ τοῦ Ἰταλικοῦ Φασισμοῦ καὶ τὸ διάγγελμα τοῦ βασιλιᾶ μαζὶ μὲ τὸ Νικο-λούδη. Τὸ 1941 παντρεύτηκε τὴ Μαρῶ Ζάννου, ἐξέδωσε τὸ «Χειρόγραφο Σεπτ. ‘41» καὶ ταξίδεψε μὲ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση στὴ Σούδα, τὴν Αἴγυ-πτο καὶ τὴ Νότιο Ἀφρική. Τὸ 1942 ἐκδόθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἡ Λύρα τοῦ Κάλβου μὲ πρόλογο τοῦ Σεφέρη. Ταξίδεψε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ μετατέ-θηκε στὸ Κάιρο (Διεύθυνση Τύπου καὶ Πληροφο-ριῶν τῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης). Τὸ 1943 ἔδω-σε διαλέξεις γιὰ τὸν Παλαμὰ καὶ τὸ Μακρυγιάννη στὸ Κάιρο καὶ τὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ γνωρίστηκε μὲ τὸ Στρατὴ Τσίρκα. Τὸ 1944 ἐκδόθηκαν οἱ «Δο-κιμὲς στὸ Κάιρο» καὶ τὸ «Ἡμερολόγιο Καταστρώ-ματος Β’». Ταξίδεψε μὲ τὴν κυβέρνηση στὴν Ἰτα-λία καὶ τὸν Ὀκτώβρη ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα. Τὸ 1945 διετέλεσε διευθυντὴς τοῦ πολιτικοῦ γρα-φείου τοῦ Ἀντιβασιλέα Ἀρχιεπισκόπου Δαμα-σκηνοῦ καὶ διευθυντὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου. Τὸ 1946 γνωρίστηκε μὲ τὸν Ἐλουάρντ (Eluard), ἐξέδωσε τὸν «Ἐρωτόκριτο», τὴν «Κίχλη» καὶ ἀνέ-γνωσε τὴ μελέτη του «Καβάφης – Ἔλιοτ Παράλ-ληλοι» στὸ Βρεταννικὸ Συμβούλιο τῆς Ἀθήνας. Τὸ 1947 τιμήθηκε μὲ τὸ ἔπαθλο Παλαμὰ καὶ ἕνα χρόνο ἀργότερα παραιτήθηκε μαζὶ μὲ πολλοὺς ἄλλους συγγραφεῖς ἀπὸ τὴν Ἑταιρεία Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν, τονίζοντας τὴ φθορὰ ποὺ εἶχε ὑπο-

Ὁ πρῶτος μας νομπελίστας ποιητής.


Παντρεύτηκε λοιπὸν ἡ Εὐρώπη τὸν βασιλιὰ τῆς Κρήτης Ἀστέριο, ὁ ὁποῖος υἱοθέτησε καὶ τὰ ἄλλα της παιδιὰ ἀπὸ τὸν Δία, ποὺ ἦταν, ὁ Ροδαμάνθυς καὶ ὁ Σαρπηδό-νας.

Ὅταν πέθανε ὁ Ἀστέριος, βασι-λιὰς τῆς Κρήτης, ἔγινε ὁ Μίνως, ποὺ παντρεύτηκε τὴν ὄμορφη Πασιφάη, μὲ τὶς χρυσὲς πλε-ξοῦδες, κόρη τοῦ Ἥλιου καὶ τῆς νύμφης Κρήτης.

Ὁ Μίνως καὶ ἡ Πασιφάη ἔζησαν εὐτυχισμένοι γιὰ πολὺ καιρὸ καὶ ἀπέκτησαν ὀκτὼ παιδιά.

Τέσσερα ἀγόρια: Τὸν Καστρέα, τὸν Ὑδρόγεω, τὸν Γλαῦκο, τὸν Δευκαλίωνα καὶ τέσσερα κορί-τσια: Τὴν Ξενοδίκη, τὴν Ἀκάλη (ἢ Ἀκακκυλίδα), τὴν Φαίδρα καὶ τὴν Ἀριάδνη.

Ὥσπου ἕνα τυχαῖο γεγονὸς τά-

ραξε τὴν εὐτυχία τους. Εἶχαν γιορτὴ στ’ Ἀνάκτορα τῆς Κνωσ-σοῦ. Ὁ Μίνως θὰ ἔκανε θυσίες στὸν βωμὸ τοῦ Ποσειδώνα κι ἀφοῦ ἔκανε ὅλες τὶς ἀπαραίτητες προετοιμασίες γιὰ τὴν τελετὴ ζή-τησε ἀπὸ τὸν Θεὸ Ποσειδώνα, νὰ τοῦ στείλει ἕνα θαλασσινὸ πλά-σμα, γιὰ νὰ τὸ θυσιάσει. Τοῦ φά-νηκε πιὸ κατάλληλο καὶ πιὸ σε-βάσμιο, ἀπ’ ὅτι ἂν θυσίαζε ἕνα πλάσμα τῆς στεριᾶς.

Ἀμέσως σκίστηκε ἡ θάλασσα, ἀλλὰ δὲν ἦταν αὐτὸ ποὺ περίμενε ὁ βασιλιὰς τῆς Κρήτης. Μέσα ἀπὸ τὸ κύμα ξεπρόβαλε ἕνας θαυμά-σιος λευκὸς ταῦρος ποὺ ὅμοιό του δὲν εἶχε κανεὶς δεῖ, ὡς τότε.

Ὁ Μίνως ἐντυπωσιάστηκε τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν ὀμορφιά του, ποὺ ἀποφάσισε νὰ τὸν κρατήσει καὶ θυσίασε ἕναν ἄλλον ταῦρο στὴν

Ἡ Πασιφάη καὶ ὁ λευκός της Ταῦρος.

Ἡ Κνωσσὸς εἶναι, ὅπως ὅλοι ξέρουμε, στο Ἡράκλειο τῆς Κρήτης.

θέση του. Θύμωσε ὁ Ποσειδώνας γιὰ τὴν

ἀχαριστία τοῦ βασιλιᾶ καὶ θέλησε νὰ τοῦ δώσει ἕνα μάθημα γιὰ νὰ τὸν τιμωρήσει.

Ἐνέπνευσε τότε στὴν Πασιφάη ἕνα τρελλὸ ἔρωτα γιὰ τὸν θεϊκὸ ταῦρο, σὲ σημεῖο, νὰ χάσει ἡ κα-κομοίρα τὰ μυαλά της καὶ νὰ ἐμπι-στευτεῖ τὸν καημό της, στὸν μεγά-λο κατασκευαστὴ καὶ ἐφευρέτη τὸν Δαίδαλο, ποὺ βρισκόταν ἐκεῖνον τὸν καιρὸ στὴν Αὐλὴ τοῦ Μίνωα.

Ὁ Δαίδαλος κατασκεύασε τότε ἕναν πιστὸ ὁμοίωμα τὸ ὁποῖο τύλι-ξε μὲ πραγματικὸ δέρμα ἀγελάδας καὶ μέσα ἐκεῖ ἔκρυψε τὴν Πασι-φάη.

Τόσο ὡραία σκηνοθεσία τόσο ὡραία σκηνογραφία

ὁ θεϊκὸς ταῦρος ξεγελάστηκε καὶ ζευγάρωσε μὲ τὴν βασίλισσα.

Βλέπετε οἱ ἄνθρωποι, σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, δύσκολα παραδέχονται τὸν τρελλὸ ἔρωτα. Μὰ ἢ λευκὸ ταῦρο θὰ τὸν ποῦν, ἢ λευκὸ κρίνο θὰ τὸν ποῦν, κάποιο παραμύθι θὰ σκεφτοῦν γιὰ νὰ κρατήσουν τὰ προσχήματα καὶ νὰ κρύψουν ἕνα κατὰ τὰ ἄλλα, πολὺ ἁπλὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς. Τὸν Ἔρωτα.

Ἐν πάσει περιπτώσει ἀπ’ αὐτὴν τὴν παράλογη ἕνωση, λέει

ὁ μύθος γεννήθηκε ὁ Μινώταυ-ρος, τὸν ὁποῖον ἔκλεισαν στὸν Λα-βύρινθο καὶ τὸν τάιζαν μὲ ἀνθρώ-πινο κρέας.

Ἄλλο παραμύθι αὐτὸ ἢ μᾶλλον νὰ τὸν ποῦμε συμβολισμό. Θὰ σᾶς τὸν ἐξηγήσω ὅταν θὰ ἔρθει ἡ ὥρα του. Σύντομα.

Στὸ ἑπόμενο: Ὁ Τρελὸς ἔρωτας τῆς πριγκίπισσας Ἀριάδνης, ποὺ ἔγινε ἀφορμὴ νὰ διαλυθεῖ τὸ πα-ντοδύναμο βασίλειο τοῦ Μίνωα.


Ἡ Ἀλόη Βέρα.Εἶναι φυτὸ ποῶδες, μὲ χοντρά, χυμώδη

φύλλα καὶ ἀπὸ τὸ κέντρο της βγαίνουν λου-λούδια συνήθως κιτρινοκόκκινα. Εἶναι ἰδιαί-τερα ἀνθεκτικὰ φυτά, καὶ ἀποτελοῦνται ἀπὸ 96% νερό. Μπορεῖ νὰ μοιάζει ἀρκετὰ μὲ κά-κτο, ἀλλὰ ἀνήκει στὴν οἰκογένεια τῶν κρίνων καὶ συγγενεύει μὲ τὸ κρεμμύδι, τὸ σκόρδο καὶ τὸ σπαράγγι.

Ἂν καὶ ὑπάρχουν περισοτερα ἀπὸ 300 εἰδὴ ἀλόης ἡ ALOE VERA BARBADENSIS MILLER, εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς δίνει τὰ καλύτε-ρα ἀποτελέσματα.

Τὰ ὀφέλη στὸν ὀργανισμό μας ἀπὸ τὸν χυμό της εἶναι πολλά, παρουσιάζω λίγα ἀπὸ αὐτὰ παρακάτω: • Ἀποθηκεύεται σὲ ὅλες τὶς μεμβράνες τῶν

κυττάρων. • Διαθέτει ἰδιότητες ἐνάντια σὲ ἰούς, βακτή-

ρια, μύκητες. • Σταθεροποιεῖ τὴ χλωρίδα τῶν βακτηριδίων

καὶ τῶν ὀργάνων τῆς πέψης. • Κινητοποιεῖ τὰ ὄργανα τῆς πέψης. • Ἔχει ἀπευθείας δράση στὰ κύτταρα τοῦ

ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος. • Εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν ἀνοσοποιητικὴ ἐνδυ-

νάμωση τοῦ πυρήνα τῶν κυττάρων. • Σπάει τὸ καρκινικὸ περιτύλιγμα τῶν καρ-

κινικῶν κυττάρων. • Προστατεύει τὸ νωτιαῖο μυελό. • Συνεπῶς ἀποτοξινώνει καὶ φροντίζει τὰ

κύτταρα. • Βελτιώνει τὸ μεταβολισμὸ ->προσφέρει με-

γαλύτερη ἐνέργεια.13 ἀκόμη πολυσακχαρίτες 11 ἀνθρακινόνες 13 ἰχνοστοιχεῖα 13 βιταμίνες 15 ἔνζυμα 21 ἀμινοξέα 4 βασικὰ λιπαρὰ ὀξέα Saponine, Lignine, αἰθέρια ἔλαια Πῶς βοηθᾶ;

ΕΝΤΕΡΟ: Τὰ φυσικὰ βακτηρίδια μποροῦν νὰ πολλα-

πλασιαστοῦν, ἐκτοπίζοντας τοὺς μικροοργα-νισμοὺς καὶ τοὺς μύκητες ποὺ προκαλοῦν ἀσθένειες. Τὸ ἔντερο ἀποτοξινώνεται καὶ τὸ φυσιολογικὸ pH ἐπανέρχεται.

ΑΛΛΕΡΓΙΕΣ: Ἡ βλάβη δημιουργεῖται ἀπὸ τὸν ὑπερβο-

λικὸ ἀμυντικὸ πόλεμο μὲ τὴν ὑπερβολικὴ ἑτοιμότητα τῶν ἀντιαλλεργιογόνων. Τὰ λιπαρὰ ὀξέα καὶ κυρίως τὸ B-sitosterol, ἀποτοξινώ-νουν τὸν ὀργανισμὸ καὶ συνεισφέρουν στὴν αὔξηση τῆς ἀπορρόφησης τῶν ἀλλεργιογό-νων.

ΣΤΟΜΑ-ΟΥΛΑ: Φλεγμονὲς στόματος – οὔλων. Θεραπεῖες

δοντιῶν – οὔλων. Σημεῖα πίεσης προσθετικῶν δοντιῶν. Ἀφαίρεση δοντιοῦ. Καταπολεμᾶ μύ-κητες, μικροοργανισμούς, παράσιτα, περιο-δοντίτιδα, κακοσμία. Προφυλάσσει ἀπὸ πέ-τρα καὶ τερηδόνα. Ἐνισχύει τὴν καλὴ κατά-σταση τῆς χλωρίδας τοῦ στόματος μέσω τῆς καλῆς χώνεψης καὶ ἑνὸς λειτουργικοῦ ἀνοσο-ποιητικοῦ συστήματος.

ΚΑΤΩ ΚΟΙΛΙΑΚΗ ΧΩΡΑ: Ἀντιμετωπίζει τὶς μυκητιάσεις στὴν περι-

οχὴ τῶν γυναικείων γεννητικῶν ὀργάνων. Ρυθ-μίζει τὴν αἱμορραγία κατὰ τὴν ἔμμηνο ρήση. Ἀντιμετωπίζει τὶς αἱμορροΐδες. Ἡ ἀποτοξίνω-ση τοῦ ἐντέρου ἔχει θετικὴ ἐπίδραση στὸν προστάτη.

ΚΑΡΔΙΑ:Τὸ ἰχνοστοιχεῖο Σελήνιο εἶναι ἕνα σημα-

ντικὸ θρεπτικὸ συστατικὸ γιὰ ἕνα ἀσθενὲς ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καὶ τὶς καρδιοπάθει-ες. Βελτίωση ἀρτηριοσκλήρυνσης καὶ καρδι-ακῶν ἐνοχλήσεων. Ἐπαναφορὰ πίεση αἵμα-τος καὶ ἀγγείων. Καλυτερεύει ἡ ὀξυγόνωση τῶν ἀγγείων τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ ρυθμοῦ της.

ΠΑΓΚΡΕΑΣ: Σὲ διαβήτη λόγω ἡλικίας οἱ τιμὲς σακχά-

ρου ἔρχονται σὲ κανονικὰ ἐπίπεδα. Σὲ διαβη-τικὰ παιδιὰ μειώνεται ἡ χορήγηση ἰνσουλί-νης. Ἐὰν οἱ διαβητικοὶ πίνουν χυμὸ Ἀλόης, μπορεῖ νὰ μειωθεῖ ἡ ἀνάγκη γιὰ ἰνσουλίνη – πρέπει νὰ ἐλεγχθεῖ καὶ ἐνδεχομένως νὰ ρυθ-μιστεῖ ἐκ νέου!

ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΕΣ:

Ἀποκατάσταση-ἀποτοξίνωση. Αὐξάνεται ἡ ἐνεργητικότητα τοῦ μυελοῦ τῶν ὀστῶν καὶ ἔτσι μποροῦν νὰ δημιουργηθοῦν νέα ὑγιὴ κύττα-ρα αἵματος, παράγοντας ποὺ βοηθᾶ τὴν ἀντι-μετώπιση τοῦ καρκίνου τοῦ αἵματος (λευχαι-μία). Ὑποχωροῦν φλεγμονὲς καὶ οἰδήματα. Ἡ τριχόπτωση μπορεῖ νὰ σταματήσει.

ΦΛΕΓΜΟΝΕΣ: 3 λιπαρὰ ὀξέα (χοληστερόλη, καμπεστερό-

λη, Β-σιτοστερόλη) σταματοῦν τὶς φλεγμονὲς καὶ δροῦν γρήγορα στὴν ἀνάπλαση (ἐγκαύμα-τα, τραύματα, δερματικὲς παθήσεις, τραυμα-τισμοί). Ἐπιτυχία σὲ ἀρθριτικά, ρευματικὲς φλεγμονές, ἐσωτερικὰ ἕλκη.

ΜΟΛΥΝΣΕΙΣ: 6 ἀντισηπτικὰ δραστικὰ συστατικὰ μὲ ἀντι-

μικροβιακὴ δράση.

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ:Οἱ μοντέρνες θεραπεῖες στοχεύουν στὴν

ἀποφυγὴ ἀνάπτυξης καρκινικῶν κυττάρων, πράγμα ποὺ ἀπενεργοποιεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ ἀμυντικὸ σύστημα. Δυνατὸ ἀνοσοποιητικὸ παράλληλα μὲ ἀποτοξίνωση συκωτιοῦ – ἐντέ-ρου μπορεῖ νὰ φέρει πολὺ θετικὰ ἀποτελέ-σματα. Πολλαπλασιάζει τὰ Τ-Λεμφοκύτταρα ποὺ δημιουργοῦν ἀντισώματα στὴ σπλήνα. Ἐνισχύονται τὰ φαγοκύτταρα τὰ ὁποῖα γίνο-νται 10 φορὲς πιὸ δραστικὰ στὴν καταστροφὴ τῶν καρκινικῶν κυττάρων. Ἔνζυμα, βι-ταμῖνες, ἰχνοστοιχεῖα, πολυσακχαρῖτες βοη-θοῦν στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ὄγκων τῶν ἑλκῶν

http://www.locus7.gr/


καὶ στὴν ἀπομάκρυνση τῶν νεκρῶν κυττάρων. Ἐνισχύεται ἡ διαπερατότητα τῆς μεμβράνης. Ἐξουδετερώνεται ἡ βλαβερὴ ἐπίδραση στὰ κύτταρα ἀπὸ τὴ ραδιενεργὴ ἀκτινοβολία. Ἐπιταχύνεται ἡ ἀνάπτυξη τῶν κυττάρων καὶ τῶν ἱστῶν κατὰ 2-7 φορές.

ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ: Λιπαρὰ ὀξέα, ἀντιοξειδωτικὲς βιταμίνες Ε,

Β – καροτίνη καθὼς καὶ βιταμίνη C βοηθοῦν στὴν ἀντιμετώπιση. Τὰ βιοφλαβονοειδή, οἱ δυνατότεροι κυνηγοὶ τῶν ἐλευθέρων ριζῶν, μποροῦν νὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ τὴ μείωση τῶν νευρολογικῶν φλεγμονῶν.

ΑΝΑΠΛΑΣΗ:Ἀναπλαστικὲς ἰδιότητες στὸ Κεντρικὸ Νευ-

ρικὸ Σύστημα. Αὐξάνεται ἡ ἐνεργητικότητα καὶ ἡ διάθεση γιὰ ζωή. Ἐνεργοποιεῖ ὅλους τους ἐνδοκρινεῖς ἀδένες, προλαμβάνοντας ἔτσι τὸν ἐκφυλισμό. Ἐπιβραδύνεται ἡ διαδι-κασία γήρανσης.

ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΜΑΛΛΙΩΝ ΚΑΙ ΔΕΡΜΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΗΣ:

Ὀμορφότερα καὶ πιὸ δυνατὰ μαλλιά ἔναντι πιτυρίδας, ἐκζεμάτων καὶ τριχοπτώσεως. Δυ-ναμώνει τὴ δομὴ τῶν μαλλιῶν καὶ ἀναζωογο-νεῖ. Οἱ ἀνοιχτοὶ πόροι τῆς κεφαλῆς συρρικνώ-νονται, δυναμώνουν οἱ ρίζες τῶν μαλλιῶν, ἡ κυκλοφορία τοῦ αἵματος βελτιώνεται, ἡ τριχό-πτωση σταματάει.

ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΔΕΡΜΑΤΟΣ:Ἐξαίσια δράση σὲ ἐγκαύματα, τραυματι-

σμοὺς καὶ δερματικὰ προβλήματα. Τὰ συνη-θισμένα καλλυντικὰ προϊόντα διαπερνοῦν μόνο τὶς δυὸ πρῶτες στοιβάδες τοῦ δέρματος, ἐνῶ τὰ θρεπτικὰ συστατικά της Ἀλόης φτά-νουν μέχρι τὴν 7η στοιβάδα. Ἡ γέλη (τζέλ)

ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὸ δέρμα 3-4 φορὲς γρηγο-ρότερα ἀπὸ τὸ νερό, ἐνῶ κάποιες φορὲς φτάνει μέχρι τοὺς ἱστοὺς στὸ ἐξωτερικὸ τῶν ὀστῶν!

Ἰδιότητες θρέψης καὶ ἀνάπλασης.

Ἡ αὐξημένη λειτουργία τῶν ἰνοβλαστῶν βοηθᾶ στὴν ἐναπόθεση κολλαγόνου πρωτεΐ-νης στὸ δέρμα, λειαίνει τὴν ἐπιδερμίδα καὶ τὴν κάνει ἐλαστικὴ καὶ νεανική.

Ἡ ἐνεργοποίηση τῶν ἐνζύμων ἐλαττώνει τὶς φλεγμονὲς καὶ τὸν πόνο. Στὴν περιποίηση προβληματικοῦ δέρματος, ὅπως νευροδερμα-τίτιδα, ψωρίαση, ἀκμὴ καὶ ἐκζέματα. Τροφο-δότηση τοῦ δέρματος μὲ θρεπτικὰ συστατικά, ἀνάπτυξη τῶν κυττάρων κατὰ 6-8 φορές, γρή-γορη ἀνάπλαση τῆς ἐπιδερμίδας, προστασία τοῦ δέρματος ἀπὸ ἀφυδάτωση καὶ ἀπὸ βλα-βερὲς περιβαλλοντικὲς ἐπιδράσεις (τρύπα τοῦ ὄζοντος – ἐπιθετικὲς ἀκτίνες UV). Ἀπομά-κρυνση τῶν νεκρῶν κυττάρων ἀπὸ τὴν ἐπιφά-νεια τῆς ἐπιδερμίδας. Βελτίωση στὴν ὀξυγό-νωση τῶν ἱστῶν καὶ στὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος, δρᾶ ἐνάντια στὴν πρόωρη γήρανση καὶ τὸν σχηματισμὸ ρυτίδων. Φροντίζει τὸν φυσικὸ ὄξινο προστατευτικὸ μανδύα τοῦ δέρ-ματος.

Βοηθᾶ ν’ ἀποβληθοῦν πιὸ εὔκολα ὁ ἱδρώ-τας καὶ οἱ τοξίνες ὡς φυσικὸ ἀποσμητικό. Τὰ κοινὰ ἀποσμητικὰ μπορεῖ νὰ περιέχουν βα-ριὰ τοξικὰ μέταλλα, ποὺ πηγαίνουν μέσω τῶν λεμφαδένων στὸ στῆθος καὶ ἔτσι μποροῦν νὰ προκαλέσουν καρκίνο τοῦ μαστοῦ.

Γιὰ τὴν ἀπώθηση τῶν ἐντόμων ἐπάλειψη προσώπου καὶ σώματος μὲ χυμὸ Ἀλόης ( τὸ φυσικὸ ὀξὺ τῆς Ἀλόης ἀπωθεῖ τὰ ἔντομα).

ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΑΛΟΗ ΒΕΡΑ:

Σὲ σοβαρὲς περιπτώσεις βρογχίτιδας, κρυ-ολογήματος καὶ γρίπης ὑπῆρξε θετικὴ ἀντί-δραση μὲ χυμὸ Ἀλόης. Ἀκόμη καὶ σὲ πνευμο-νία καὶ δύσπνοιες. Στὸν ἰὸ Epstein – Barr, σὲ χρόνια συμπτώματα κατάπτωσης, ἄσθμα καὶ ἀρθριτικὰ (οἱ ἀνθρακινόνες στὸν χυμὸ τῆς Ἀλόης ἐξαφανίζουν τὶς ἀρθριτικὲς φλεγμο-νές). Ἡ λειτουργία ἀποβολῆς ἀπὸ τὰ νεφρὰ προωθεῖται, ὁ ὕπνος γίνεται πιὸ ἥσυχος καὶ ὁμαλός. Ἡ ἀρτηριοσκλήρυνση βελτιώνεται ἕως ὅτου νὰ πάψουν οἱ πόνοι, διότι τὸ Lupol, τὸ Σαλικυλικὸ ὀξὺ καὶ τὸ Μαγνήσιο μέσα στὸ χυμὸ τῆς Ἀλόης βοηθοῦν στὴν μείωση τῶν πό-νων πολλῶν ἀσθενειῶν. Βοηθᾶ νὰ σταθερο-ποιηθοῦν τὰ νεῦρα μας καὶ νὰ ἀντιμετωπίζου-με πιὸ χαλαρὰ τὶς ἀναποδιὲς τῆς ζωῆς. Μὲ τὴν περιποιητικὴ καὶ «μητρική» της ἐνέργεια (τὸ δῶρο τῆς φύσης) ἐπηρεάζει πάντα ἐξισορρο-πητικὰ καὶ ἁρμονικά.

Ὄλγα ΤσομπανοπούλουὙπεύθυνη Ἀνάπτυξης

καὶ Συνεργάτης γιὰ τὴν Ἑλλάδα στὰ θέματα ὑγείας

καὶ ὀμορφιᾶς με προϊόντα ἀλόης.

ΤΟ ΜΥΑΛΟἈγαπημένοι μου ἀναγνῶστες σήμερα θὰ ἀσχο-

ληθοῦμε μὲ τὸ μυαλὸ καὶ κατὰ πόσοn παίζει καὶ ποιὸν ρόλο στὴν πραγματικότητά μας. Δὲν θὰ σχο-λιάσω τὸν ἐγκέφαλο ὡς μῦ ποὺ λαμβάνει καὶ ἀπο-κωδικοποιεῖ στοιχεῖα πληροφόρησης ποὺ βρίσκο-νται ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τοῦ πεδίου μας, διότι αὐτὸ παί-ζει δευτερεύοντα ρόλο. Ἀλλὰ τὸ μυαλὸ ὡς κινητή-ρια μηχανὴ δύναμης ποὺ μᾶς ἄγει καὶ μᾶς φέρει. Γιὰ νὰ γίνω ποιὸ σαφὴς ἐννοῶ τὸ πρωταρχικὸ στάδιο τῶν πάντων (τῶν δικῶν μας πάντων ὡς ἄνθρωποι).

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ξυπνοῦν σιγά-σιγὰ ἀπὸ βαθὺ ὕπνον καὶ ἔχουν μία πρωτοφανὴ ἐνεργει-ακὴ δύναμη. Μέσα τους νοιώθουν πὼς μποροῦν νὰ καταφέρουν τὰ πάντα μόνο καὶ μόνο κάνοντας ἕνα ἁπλὸ πράγμα. Τὶ εἶναι ὅμως αὐτό; Ἡ σκέψις ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ μυαλό μας. Αὐτὴ δὲν εἶναι ποὺ μπαίνει πρώτη ἀπὸ κάθε δράση ἢ συναίσθημα τῆς ζωῆς μας συνειδητὰ ἢ ὑποσυνείδητα; Ἄραγε πόση δύναμη μπορεῖ νὰ κατέχει μονάχα μία ἁπλὴ σκέ-ψη; Καὶ εἶναι ἡ σκέψη ποὺ ἔχει ὅλη τὴ δύναμη; Εἶναι γνωστὸ πὼς ἡ ἀντίληψη εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς κάθε πραγματικότητος. Ὅμως ἡ ἀντίληψη ἐπηρε-άζεται-διαμορφώνεται ἀπὸ σκέψη-εις.

Ἄρα ἔχουμε: σκέψη -> ἀντίληψη -> πραγματικό-τητα. Αὐτὰ τὰ κάνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τοὺς «ἄνω» ἕως τοὺς «κάτω». Ξέρουμε πὼς ἡ λέξη Surealismus εἶναι ἡ Ὑπερπραγματικότητα στὰ Ἑλληνικά. Ἂν ὑποθέσουμε πὼς ὑπάρχει, τότε δη-μιουργεῖται ἕνα ἐρώτημα. Μποροῦμε νὰ φτάσουμε ἐκεῖ καὶ ἂν ναὶ πῶς; Εἶναι ἐμεῖς ποὺ θὰ πᾶμε στὴν Ὑπερπραγματικότητα ἢ ἡ Ὑπερπραγματικότη-τα σὲ ἐμᾶς; (Σοφὸν τὸ σαφές)

Προφανῶς οἱ σκέψεις πρέπει νὰ μεταλλαχθοῦν σὲ Ὑπερσκέψεις ἢ τουλάχιστον νὰ ἀρχίσουν νὰ ξε-περνᾶνε τὸν ἑαυτό τους. Ὡς τότε τὰ λέμε τὴν ἑπό-μενη φορά. Ὁτιδήποτε θέλετε νὰ σχολιάστε ἐλεύ-θερα στὴν ὁμάδα «Ὄλυμπος».

Κωνσταντῖνος Λακεδαίμων Τουλούμης

Ὁ τρελλολόγιος

Τηγανιτὸ Μοσχαράκι(Vittelina Fricta)

ΥΛΙΚΑ1 κιλὸ μοσχάρι300 γρ. σταφίδες ξερὲς1 κούτ. Σούπας μέλι2 κούτ. Σούπας ξίδι200 ml κρασὶ100 ml λάδι100 ml βρασμένο γλυκὸ κρασὶ100 ml σέλινοΠιπέρι, ἁλάτι, κύμινο, ρίγανη, 1 μικρὸ ξερὸ κρεμμύδι

ΕΚΤΕΛΕΣΗΣὲ τηγάνι βαθὺ βάζετε ὅλα τὰ ὑλικὰ καὶ μόλις πάρει βράση τὸ κατεβάζετε ἀπὸ τὴν φωτιά. Τηγανίζετε τὸ μοσχάρι γιὰ λίγο νὰ πάρει χρῶμα. Καὶ τὸ βάζετε στὴν σάλτσα νὰ μαριναριστεῖ γιὰ 10 λεπτά. Τὸ βά-ζετε στὴν φωτιὰ καὶ τὸ ἀφήνετε νὰ ψηθεῖ. Τὸ σερ-βίρετε μὲ τὴ σάλτσα.

Ἀλεξάνδρα Παπά

ΣΥΝΤΑΓΕΣ


ΣφιγγοκεντριὲςVictoria Sphinx

Όλυμπος Τεύχος 11

Documents

Transcript of Όλυμπος Τεύχος 11