Ράχη: 1,00 εκ. (10 τυπ. X 16) - Χαρτί σώματος Σαμουά ... ·...

ΓΛΥΚΙΑ ΠΕΝΙΚ ΙΛ ΙΝΗ

Μαρίνα Παπαγεωργίου

γλυκιάπενικιλίνη∆ιηγήµατα

∆εκατέσσερις ιστορίες «γειτονεύουν» στη

«Γλυκιά πενικιλίνη». ¶ Ανάµεσα στους γεί-

τονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεµιστής

του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης

από τον Ψαροµαχαλά, οι νησιώτες του βου-

νού, ο Τάσος ο σινεµατζής από το Μενίδι,

οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας

επιστολολάτρης, τρεις µεταφραστές στον

ηµιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και

άλλοι· µεταξύ τους, κι εκείνοι που δε

«δικτυώνονται» ποτέ. ¶ Μικροί και µε-

γάλοι «σεισµοί», ορατοί και «αόρατοι»

άνθρωποι, «αστικοί µύθοι», γεύσεις και

επιγεύσεις, γλυκιές και πικρές. Μυστικά

και όνειρα της µέρας, σκηνικά και πα-

ρασκήνια, πρωταγωνιστές και κοµπάρσοι.

¶ Συστατικά της «Γλυκιάς πενικιλίνης»,

οι συνειρµοί των εικόνων, των λέξεων και

των αισθήσεων και η ασυνείδητη -ή από-

λυτα συνειδητή- διατήρηση της παιδικής

µατιάς και µνήµης ως δηµιουργικής ενέρ-

γειας στο χρόνο.

πενικιλίνηπενικιλίνη∆ιηγήµατα

Ιωλκός

Ράχη: 1,00 εκ. (10 τυπ. X 16) - Χαρτί σώματος Σαμουά Palatina 100 γρ. - 16σέλιδο (10x16 = 160 σελ.) - Profile: PSO Uncoated ISO12647 (ECI) - Χαρτί εξωφύλλου Acquerello Bianco 240 γρ.ΜΑΡIΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓIΟΥ

ΓΛΥΚΙA ΠΕΝΙΚΙΛIΝΗ

ΜΑΡΙΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Επιμέλεια έκδοσης: Κωνσταντίνος Ι. ΚορίδηςΔιορθώσεις: Δανάη Αλεξοπούλου

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Karlopoulos & AssociatesΣελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου

© Copyright κειμένου: Μαρίνα Παπαγεωργίου© Copyright έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός

Γραμματοσειρά Iolkos Apla, fonts.gr[αποκλειστική χρήση]

Δεκέμβριος 2018, Α΄ έκδοση

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ Ι Ω Λ ΚΟ ΣΑνδρέου Μεταξά 12 ϗ Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81

Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 - Fax: 210-3304211e-mail: [email protected]

www.iolcos.gr

ISBN 978-960-426-980-8

Δ Ι Η Γ Η Μ ΑΤΑ


ΓΛΥΚΙΑ ΠΕΝΙΚΙΛΙΝΗ


Η Μαρίνα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 965. Με-γάλωσε στην Κυψέλη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνι-κό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η επαγγελματι-κή διαδρομή της ξεκίνησε από τη μετάφραση και συνεχίστηκε στην εφημερίδα Η Καθημερινή. Από το 996 εργάζεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όπου είναι υπεύθυνη του Γραφείου Τύ-που. Η Γλυκιά πενικιλίνη είναι το πρώτο βιβλίο της.


5


ΓΛΥΚΙΑ ΠΕΝΙΚΙΛΙΝΗΔιηγήματα

Εκδόσεις Ιωλκός


6


Στην Αθηνά


9

Π Ε Ρ Ι Ε ΧΟ Μ Ε ΝΑ————

ΒΕΣΤΙάΡΙΟ [11]

ΓΛΥΚΙά ΠΕΝΙΚΙΛίΝΗ [19]

ΙΣΤΟΡίΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΧύΤΗ [26]

ΣΤΟΝ ΗΜΙώΡΟφΟ [41]

ΣΕΛΙΛόΪΝΤ ΣΤΟ ΣΕΛΗΝόφΩς [47]

άΛφΑ ΣΑΝ ψάΡΙ [59]

ΤΟ ΣΠίΤΙ ΣΤΟ ΝέΟ φάΛΗΡΟ [66]

ΣΤΟ ΒΟΥΝό ΤΟΥ ΚΙΑΜήΛ [79]

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚή [87]

Ο ΓΙΟς ΤΟΥ ΠΑΠΟΡΙέΡΗ [96]

ΚΑΤΟΧή ΣΤΟ ΧΟΛ [106]

Ο φύΛΑΚΑς ΤΟΥ ΠΡΟΜΑΧώΝΑ [116]

ΘΥΜάΡΙ ΣΕ ΜΑΤΣάΚΙΑ [131]

ΕξΟΜΟΛΟΓήΣΕΙς ΕΝός ΕΠΙΣΤΟΛΟΛάΤΡΗ [151]


0


ΒΕΣΤΙάΡΙΟ————

ΓΕΝΝήΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΔό φΕΡώΝ, μέσα σ’ ένα βεστιάριο. Ναι, στην πλατεία Βικτωρίας.

« Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο το πού γεννιέται κάποιος» της είπε η μητέρα της, σαράντα πέντε χρό-νια μετά.

Πρόσφατα κάπου είχε ακούσει πως η μαιευτική κλινική όπου είχε γεννήσει τις δύο κόρες της, στον τρί-το όροφο πολυκατοικίας του ’50, ήταν εδώ και χρόνια πηγή θεατρικών κοστουμιών προς ενοικίαση.

« Ήταν πολύ φυσικό μία “τραγωδός” όπως η μικρή κόρη μου, που κλαίει και γελάει ταυτόχρονα, να έχει ξεκινήσει από θεατρικό χώρο» πρόσθεσε.

«Μαμά, δε φταίω εγώ που είμαι μελό» της απά-ντησε γελώντας. «Σου το έχω πει χίλιες φορές, φταίει ο δάσκαλος, ο Παύλος, που μ’ έβαλε στο δημοτικό να παίξω στην εθνική γιορτή το ρόλο της πεινασμένης, με τσεμπέρι στο κεφάλι. Και να λέω με κακόμοιρο ύφος:


“Αλίμονο σ’ εμάς, που μας λείπουν και τα πιο απαραί-τητα”. Και δεν του έφτανε το βασανιστήριο, μετά μου είπε: “Μπράβο!”. Προφανώς για να μ’ εκδικηθεί, επει-δή ήμουν ο κλόουν της τάξης και τον εκνεύριζα».

Ένα απόγευμα πήρε τον Ηλεκτρικό. Κατέβηκε στη «Βικτώρια» και μπήκε στην πολυκατοικία Φερών και ης Σεπτεμβρίου.

«Είναι μία με τεράστια σιδερένια εξώθυρα» της εί-χε πει η μητέρα της. «Αποκεί πρωτοβγήκατε· εσύ και η αδελφή σου».

Η πολυκατοικία είχε εκείνες τις φαρδιές ελικοει-δείς σκάλες. Ανέβηκε τα τρία πατώματα με τα πόδια αγγίζοντας με τεντωμένο το δάχτυλο την ξύλινη κου-παστή, σαν να «έπαιρνε» τη σκόνη.

Η πόρτα με το φεγγίτη, στο βάθος του διαδρόμου, ήταν μισάνοιχτη. Το κουδούνι έγραφε με καλλιγραφι-κά: Βεστιάριο. Πίεσε ελαφρά την εξώπορτα και μπήκε στο χολ πατώντας πολύ μαλακά στο φθαρμένο ξύλινο πάτωμα, προσπαθώντας να μην ταράξει την απόλυτη ησυχία. Δεν ακουγόταν το παραμικρό κι έμοιαζε σαν να μην υπάρχει ψυχή – ούτε στην υποδοχή ούτε πα-ραμέσα. Λες και ήταν η ώρα του μεσημεριανού ύπνου. Ένα τραπεζάκι –βάση παλιάς ραπτομηχανής ποδός Singer– ακουμπούσε στον απέναντι τοίχο. Το μονα-δικό αντικείμενο επάνω στο τραπέζι, ήταν δυο κάδρα με φιγούρες της Commedia dell’arte. Μια Κολομπίνα κι ένας κακάσχημος Πανταλόνε. Τα κάδρα ήταν πρό-


χειρα τοποθετημένα όρθια στο τραπέζι. Κρεμασμένη στον τοίχο ήταν μόνο μια λεπτή κορνίζα, χρυσή, με στίχους γραμμένους με το χέρι:

Με Φωνές, Φωτιές και Φώτα,Με Φανφάρες και Φαγκότα,Φέρτε Φαντασία, Φίλοι,Φαναράκια με Φιτίλι.

Σαν από παράσταση αυτοσχεδιασμού. Οι στίχοι τής έφεραν χαμόγελο. Κι από κάτω:

Φούστες με Φουρό ουρά,Φράκο Φράγκικο, Φτερά!

Η ωδή στο Φι συνεχιζόταν θριαμβευτικά. Ωστόσο, η ίδια ερημιά· κανείς δεν έλεγε να εμφανιστεί. Προχώ-ρησε δεξιά στη μεγάλη αίθουσα του βεστιαρίου, αθό-ρυβα, σαν να έσερνε τα πόδια της πάνω σε πατάκια για να μη χαλάσει το παρκέ.

Συρμάτινες κρεμάστρες στη σειρά, και μάλιστα σε δυο σειρές, η μία πάνω από την άλλη, ρούχα πλου-μιστά έφταναν ως το ταβάνι. Σήκωνες τα μάτια κι έβλεπες ένα δάσος από φραμπαλάδες και φορεσιές για εκατοντάδες ρόλους, εκεί που κάποτε γεννιούνταν μωρά.

«Η κοιλιά είναι κι αυτή ένα παρασκήνιο» σκέ-φτηκε.


Χώθηκε στο λαβύρινθο των ρούχων – κοστούμια εποχής, στρατιωτικές στολές, ρούχα μπελ επόκ, ενδυ-μασίες παραδοσιακές και φορεσιές βασιλιάδων κι αυλι-κών, κελεμπίες και χλαμύδες, κοστούμια Επιδαύρου.

Υπήρχε κι ένα στρογγυλό τραπέζι σε μία άκρη, με ψευτομπιζού αραδιασμένα. Μαργαριταρένια κολιέ, τιάρες με στρας, δαχτυλίδια με πολύχρωμα γυάλι-να πετράδια, διαδήματα με χρυσά φλουράκια. Στον τοίχο, πάνω από το τραπέζι, ήταν κρεμασμένο ένα ακόμη χειρόγραφο σε κάδρο. Έγραφε με πλαγιαστά γράμματα:

…και φορέστε τιμαλφήκι όλα να ’ναι από Φι.

Ώστε σ’ αυτό το απερίγραπτο μέρος ήταν που την είχε πρωτοαντικρίσει δύο ημερών στην κούνια η ήδη πε-ντάχρονη αδελφή της, και είχε πει το περίφημο «γεια σου, τι κάνεις;» στο βρέφος. Με μία απλή κουβέντα, η μεγάλη αδελφή κατάφερνε πάντα να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ενώ η ίδια, για να τραβήξει την προσοχή, έκανε του κόσμου τα μασκαραλίκια…

«Τι κοστούμι σάς ενδιαφέρει;».«Πώς είπατε;». Έπρεπε να σκεφτεί πολύ γρήγορα.

«Α, ναι, συγγνώμη, τόσα κοστούμια… Για ερασιτε-χνική παράσταση του Κουκλόσπιτου έχετε κάτι; Για τη “Νόρα”, Ίψεν».


5

Είχαν. Η μικρόσωμη σγουρομάλλα υπάλληλος ελί-χθηκε στο λαβύρινθο χωρίς δυσκολία και ξεκρέμασε ένα μακρύ βελούδινο φόρεμα από την επάνω σειρά. Χρειάστηκε να σηκωθεί στις μύτες και να τεντωθεί πολύ –φάνηκαν τα πλευρά της όπως της ανέβηκε η μπλούζα– ώσπου να το γαντζώσει και να το κατεβάσει με το κοντάρι.

Το δοκιμαστήριο του βεστιαρίου έβλεπε στον ακά-λυπτο και, σύμφωνα με την περιγραφή της μητέρας της, αυτός ήταν ο θάλαμος για τα νεογνά. Φόρεσε το κοστούμι της Νόρας, χωρίς πραγματικό λόγο, και αφαιρέθηκε μπροστά στον καθρέφτη.

Την ενθουσίαζε η σκέψη πως είχε γεννηθεί σε βε-στιάριο καθώς κοιτούσε το είδωλό της μες στο βυσσινί φουστάνι της Νόρας.

Όμως, ξαφνικά… άρχισε να μη νιώθει καθόλου κα-λά. Το στενό δαντελένιο κολάρο, της εγκλωβισμένης Νόρας του Ίψεν, της έφερνε δυσφορία. Γενικά δεν ένιω-θε στα πολύ καλά της τελευταία. Πώς της ήρθε να ζητήσει κοστούμι –και μάλιστα για έναν τέτοιο ρό-λο– της χαλούσε τη διάθεση ακόμη περισσότερο.

Εκεί, μπροστά στον καθρέφτη, θυμήθηκε κάποιο κλάμα απαρηγόρητο που είχε αγκιστρωθεί στη μνή-μη της, γιατί ήταν στο κομμάτι της ζωής της το πιο σημαδιακό – πριν κλείσει τα έξι.

Δε θα την έπαιρναν μαζί τους στην Επίδαυρο. Όσο κι αν παρακαλούσε. Ήταν εκείνα τα χρόνια, τα καλο-καίρια μετά τη δικτατορία, που οι γονείς της δεν έχα-


6

ναν παράσταση. Την είχαν ήδη πάει άλλες δύο φορές και λαχταρούσε να περπατήσει ξανά σ’ εκείνο το δάσος μες στη νύχτα, ν’ ανεβεί πάλι τα πέτρινα σκαλιά, να ξα-ναδεί τις φορεσιές των ηθοποιών, τους κοθόρνους με τα λουριά. Όμως, αυτήν τη φορά, όσο κι αν παρακαλούσε, δε θα την έπαιρναν μαζί. Σκόνη απ’ το παιχνίδι στην πίσω αυλή και δάκρυα από το πείσμα είχαν αναμειχθεί στο πρόσωπό της∙ θυμόταν τη γεύση που είχαν, ενώ έσκαγε στο κλάμα.

Δεν την πήραν μαζί στο θέατρο. Με τον καημό έμεινε. Κωμικό φαινόταν τώρα∙ πάντως, αν θυμόταν να πλαντάζει για κάτι στα πρώτα χρόνια της, ήταν η Επίδαυρος.

Κι έπειτα, ήταν και το άλλο το κλάμα. Αυτό το κου-σούρι που είχε αποκτήσει εσχάτως, να πηγαίνει συ-στηματικά στις κηδείες των παλιών ηθοποιών. Και να κλαίει στο κατευόδιο με λυγμούς σαν να ήταν δικοί της άνθρωποι. Τόσο, που την τελευταία φορά, στην κη-δεία μίας από τις μεγάλες κυρίες του θεάτρου, το έκανε πάλι το θαύμα της. Ολοφυρόταν και είχε δίπλα της τις δυο ηλικιωμένες ηθοποιούς, οι οποίες –το ήξεραν όλοι– ήταν οι αδελφικές φίλες της θανούσας. Οι τρεις τους και Νόρα είχαν παίξει, κι Εκάβη, κι Αρετούσα και τα πάντα.

«Κλαίτε τόσο πολύ» τη ρώτησε η μία. «Τη γνωρί-ζατε την Κατερίνα;».

«Όχι όχι, αλλά τη θαύμαζα πάρα πολύ…».Αυτό που είπε, όμως, δεν της ήταν αρκετό. Ο διά-


βολος την έβαζε να ξεπερνά τα όρια. Κι εκεί, «θρηνώ-ντας» μπροστά στον τάφο, είπε στην ξένη γυναίκα:

«Γιατί και στη δική σας την κηδεία νομίζετε πως δε θα έρθω;».

Τι ντροπή. Τέτοια σκεφτόταν εκεί στο θάλαμο των νεογνών, ντυμένη Νόρα του Κουκλόσπιτου.

Τραγικά αστεία ήταν όλα αυτά∙ πάντα έκλαιγε για αδιανόητα πράγματα και γελούσε με ανοησίες.

Ορίστε και η νέα κουταμάρα: Τόπος Γεννήσεως: ΒΕΣΤΙΑΡΙΟΝ.

Αυτά τα παράλογα συλλογιζόταν μπροστά στον καθρέφτη. Σιγά που ήταν άξια να μπει στη Δραματική Σχολή – δραματική ήταν από μόνη της.

«Σας κάνει;» ακούστηκε η φωνή της κοπέλας πίσω από την κουρτίνα.

«Ναι, μια χαρά. Δεν το περίμενα πως θα χωρούσα στο κοστούμι!». Προσποιήθηκε την ανέμελη.

«Βλέπετε, δεσποινίς, έχω μεγαλώσει τόσο πολύ από την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ μέσα. Ήμουν πενήντα εκατοστά, κάπου εκεί» φαντάστηκε να λέει στην κοπέλα.

Αυτήν τη φορά κρατήθηκε και το είπε από μέσα της. Ανακάτεψε πάλι το σοβαρό με το γελοίο. Βρι-σκόταν άλλωστε στον κατάλληλο χώρο – «τραγική φάρσα» το λένε αυτό στο θέατρο.

Έτσι έκανε πάντα όταν άρχιζε να νιώθει μελαγχο-λία. Βαστώντας το βαρύ βυσσινί φουστάνι της Νόρας


–τυλιγμένο σε νάιλον– προχώρησε αργά προς την έξο-δο, κλείνοντας ωστόσο το μάτι στη σκαμπρόζα Κολο-μπίνα του κάδρου.


9

ΓΛΥΚΙά ΠΕΝΙΚΙΛίΝΗ————

ΤΡίΤΗ ΗΜέΡΑ θεραπείας πενικιλίνης. Στο σπίτι η φροντίδα περίσσευε. Ό,τι ζητούσε η μικρή, το είχε

την επόμενη στιγμή. Το δωμάτιο φωτεινό και πεντα-κάθαρο, τα σεντόνια μοσχομυριστά, το ίδιο και η μη-τέρα της. Αρωματικό σαπούνι Μασσαλίας και κρέμα χεριών τριαντάφυλλο. Και τα καινούργια βιβλία, στο ξύλινο κομοδίνο πλάι της. Αγορασμένα από το βιβλι-οπωλείο της γειτονιάς, μοσχοβολούσαν κι αυτά αδιά-βαστες σελίδες. Τα καταβρόχθιζε μες στον πυρετό και ξεχνιόταν. Κι όταν ο πυρετός ανέβαινε πολύ, τότε χανό-ταν στα επαναλαμβανόμενα σχέδια της ταπετσαρίας, που κι αυτά τής έλεγαν ιστορίες. Ήταν σαν να έμπαινε παραζαλισμένη σ’ ένα λουλουδιασμένο λαβύρινθο κι έβρισκε κι εκεί καταφύγιο.

Όμως, η πενικιλίνη πονούσε πολύ. Και μία ένεση την ημέρα ήταν δυστυχώς απολύτως απαραίτητη για τη βρογχοπνευμονία. Η ανοιξιάτικη εκδρομή στον Αμ-


0

βρακικό είχε δυσμενή κατάληξη∙ τα νερά ήταν παγω-μένα, αλλά η χαρά ν’ ανακατεύεις με το καλάμι γυα-λιστερούς γυρίνους ξυπόλυτη στα εννιά, ήταν μεγάλη κι ακαταμάχητη. Ανέβασε πυρετό, η εκδρομή χάλασε κι επέστρεψαν στην Αθήνα άρον άρον. Ήταν, μάλιστα, το δεύτερο παρόμοιο κρούσμα στα πρώτα, ασθενικά χρόνια της. Τον προηγούμενο χειμώνα, είχε χαλάσει και η εκδρομή στη Βόρεια Ελλάδα∙ αυτήν δεν την είδε καθόλου, λόγω παρωτίτιδας. Πρώτα οι μαγουλάδες και τώρα η πενικιλίνη. Και τα δύο πονούσαν φρικτά.

Ευτυχώς που είχε τα βιβλία της. Αν και –μες στον πυρετό– έβλεπε και φοβερούς εφιάλτες που πολλές φορές νόμιζε πως τους έβλεπε στο ξύπνιο της. Μέρα μεσημέρι είχε δει έναν κύριο με ημίψηλο καπέλο και μακρύ γκρίζο παλτό. Και ξαφνικά, η φιγούρα άλλαξε διαβολικά κι έγινε ο φριχτός Εβραίος από το Όλιβερ Τουίστ! Και μια νύχτα ονειρεύτηκε μια μορφή ακόμα πιο τρομακτική· μια γυναίκα με μαύρο φόρεμα κλει-στό ως το λαιμό και μαλλιά τεντωμένα σε αυστηρό κότσο. Στο κοκαλιάρικο χέρι της, καλυμμένο με μα-κρύ μανίκι ως τον καρπό, κρατούσε ένα μπρούτζινο κηροπήγιο με αναμμένο το κερί. Η φλόγα –τρεμάμε-νη– φώτιζε τα μάτια της Τζέιν Έιρ!

Συνέχιζε ωστόσο να διαβάζει παθιασμένα, τα κακά όνειρα δεν την πτοούσαν. Άλλος ήταν ο πραγματικός εφιάλτης.

Είχε ξημερώσει και την είχε πάλι κυριεύσει ο τρό-μος της επίσκεψης της κυρίας Σόνιας.


γλυκιάπενικιλίνη∆ιηγήµατα

∆εκατέσσερις ιστορίες «γειτονεύουν» στη

«Γλυκιά πενικιλίνη». ¶ Ανάµεσα στους γεί-

τονες, η Τασία του νεροχύτη, ο πολεµιστής

του Κολωνού, η Αποστολική, ο Νικολάκης

από τον Ψαροµαχαλά, οι νησιώτες του βου-

νού, ο Τάσος ο σινεµατζής από το Μενίδι,

οι χρυσοθήρες του Ακροκόρινθου, ένας

επιστολολάτρης, τρεις µεταφραστές στον

ηµιώροφο, η αχώριστη παρέα του χολ και

άλλοι· µεταξύ τους, κι εκείνοι που δε

«δικτυώνονται» ποτέ. ¶ Μικροί και µε-

γάλοι «σεισµοί», ορατοί και «αόρατοι»

άνθρωποι, «αστικοί µύθοι», γεύσεις και

επιγεύσεις, γλυκιές και πικρές. Μυστικά

και όνειρα της µέρας, σκηνικά και πα-

ρασκήνια, πρωταγωνιστές και κοµπάρσοι.

¶ Συστατικά της «Γλυκιάς πενικιλίνης»,

οι συνειρµοί των εικόνων, των λέξεων και

των αισθήσεων και η ασυνείδητη -ή από-

λυτα συνειδητή- διατήρηση της παιδικής

µατιάς και µνήµης ως δηµιουργικής ενέρ-

γειας στο χρόνο.

πενικιλίνηπενικιλίνη∆ιηγήµατα

Ιωλκός

Ράχη: 1,00 εκ. (10 τυπ. X 16) - Χαρτί σώματος Σαμουά Palatina 100 γρ. - 16σέλιδο (10x16 = 160 σελ.) - Profile: PSO Uncoated ISO12647 (ECI) - Χαρτί εξωφύλλου Acquerello Bianco 240 γρ.

ΜΑΡIΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓIΟΥ

ΓΛΥΚΙA ΠΕΝΙΚΙΛIΝΗ

Ράχη: 1,00 εκ. (10 τυπ. X 16) - Χαρτί σώματος Σαμουά ... ·...

Documents

Transcript of Ράχη: 1,00 εκ. (10 τυπ. X 16) - Χαρτί σώματος Σαμουά ... ·...