--

-

-

ISBN: 978-960-501-689-0

μø£. º¿¢. »¸Ì/ª¸ª 5689

-

-

2185_012KP_COVERMAGOS_2.indd 1

13

Ο ΚΛΕΜΜΕΝΟΣ ΚΑΖΑΜΙΑΣ

Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο 1

Ο Μυστικός Κόσμος

14

Το Μαγαζί των Θαυμάτων ήταν ένας ατελείωτος σωρός από αντικείμενα των πιο παράταιρων

στιλ, φαινομενικά άχρηστα, στοιβαγμένα παντού, ακατά-στατα, σ' ένα ταβάνι που μετά ήταν πάτωμα. Το φως ήταν αδύναμο, λες και συναγωνιζόταν αυτό από τις αχτίδες της Σελήνης που μετέφεραν οι μικροσκοπικές Νυχτοπεταλού­δες, αλλά σου επέτρεπε να διακρίνεις τα περιγράμματα ακόμα και των πιο κρυμμένων αντικειμένων.

Ενώ ακολουθούσε τον Ντόμπαν και την Ίσεντ στον διάδρομο, ο Νάσα γέμιζε όσο το δυνατόν περισσότερο τα μάτια του μ' εκείνα τα παράξενα πράγματα, κάνοντας υποθέσεις για τις λειτουργίες τους – θα είχε πάρα πολλά να διηγηθεί στον Σέτε! Κάθε τόσο, συνειδητοποιούσε ότι δεν ακολουθούσε το αποφασιστικό βήμα του Ντόμπαν και το γοργό και αυθάδικο της Ίσεντ, και αυτό τον ενο-χλούσε. Θα ήθελε να σταματήσει, να ζητήσει εξηγήσεις, να έχει τον χρόνο να αφεθεί να μαγευτεί από τις μακρο-σκελείς και γοητευτικές κουβέντες του Ντόμπαν για τού-το ή για το άλλο εργαλείο… Αντίθετα, οι δυο τους προχω-ρούσαν χωρίς να δείχνουν ότι θα ήθελαν να κάνουν μια στάση.

2185_MAGAZI.indd 14 11/06/2012 3:34 μ.μ.

15

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ξαφνικά, η προσοχή του αιχμαλωτίστηκε από δύο αντικείμενα, απ' τα πιο παράξενα που έπιασε το προσε-κτικό γκριζογάλανο βλέμμα του. Αυτή τη φορά ο Νάσα κοντοστάθηκε, και ρίχνοντας μια ματιά στον Ντόμπαν για να ελέγξει ότι δεν ήταν τόσο μακριά, ώστε να κινδυ-νεύει να τον χάσει μες στο σκοτάδι, μετακίνησε σιγά δυο καρέκλες που ήταν η μια πάνω στην άλλη και γονάτισε. Κρυμμένοι ανάμεσα σε κάτι που θύμιζε μύλο του καφέ, με λαβή που τελείωνε σε μια αστεία φατσούλα λαξευμένη στον κασσίτερο, κι ένα εξίσου περίεργο σιδερένιο κατα-σκεύασμα που έμοιαζε με ρόδα ποδηλάτου, υπήρχαν δύο δίσκοι από σκούρο μέταλλο, μεγάλοι ίσαμε μια σπιθαμή. Αν και ήταν καλυμμένοι από ένα παχύ στρώμα σκόνης, σκόρπιζαν ολόγυρα χρυσαφιές αντανακλάσεις.

Ο Νάσα τούς έπιασε προσεκτικά και τους κοίταξε από πιο κοντά. Του ήρθε μια έντονη μυρωδιά, από αυτές όμως που σε μαγεύουν· κάπως σαν τη βενζίνη που του άρεσε να μυρίζει όποτε η Σεραφίν ανεφοδίαζε το λεμονί αυτοκίνητο με το οποίο τον πήγαινε στο σχολείο τις μέ-ρες που έβρεχε.

Δε θα την έλεγε βέβαια ωραία μυρωδιά, αλλά ήταν αδύνατο να πάψει να τη μυρίζει.

Δεν μπορούσε να πει τι ήταν, ήξερε όμως ότι την είχε ξαναμυρίσει.

16

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Μεμιάς οι δίσκοι τού φάνηκαν γνώριμοι. Ο Νάσα διέ-τρεξε με τα δάχτυλα την επιφάνειά τους, καθαρίζοντας τη σκόνη, που έτσι όπως σηκωνόταν σαν λευκό πέπλο ερ-χόταν σε αντίθεση με το απαλό κεχριμπαρένιο χρώμα του δέρματός του.

Άρχισε να διακρίνει τις γραμμές ενός συμβόλου: ήταν ένα δέντρο, μια ιτιά που φύτρωνε στην όχθη ενός ποτα-μού και περικλειόταν σε έναν τέλειο κύκλο. Χαμογέλασε. Γνώριζε αυτό το σύμβολο και ήξερε ότι ο κύκλος ήταν η Πανσέληνος.

Ο Νάσα ένιωθε σαν υπνωτισμένος από εκείνα τα φαι-νομενικά άχρηστα αντικείμενα, χωρίς να ξέρει το γιατί. Άλλωστε, του συνέβαινε συχνά να αφαιρείται ενώ κοιτού-σε το κενό, λες και έβγαινε από το σώμα του για να παρα-τηρήσει καλύτερα ένα αντικείμενο και μετά ξανάμπαινε σ' αυτό ξαφνικά. «Κόλλησες;» τον ρωτούσαν στο σχολείο, κι εκείνος, που ντρεπόταν για κάτι που δεν ήξερε τι ήταν, ζητούσε πολλές φορές συγγνώμη.

Ο δεύτερος δίσκος έφερε μια εικόνα πολύ διαφορετική από την πρώτη: απεικόνιζε έναν δράκο που έφτυνε φω-τιές, οι οποίες ξαναγυρνούσαν σ' αυτόν, σχεδιάζοντας έναν κύκλο γύρω απ' το κεφάλι του, που έτσι όπως διακλα-διζόταν σαν δέντρο ήταν λες και τον έστεφε με κέρατα.

Το χαμόγελο του Νάσα έδωσε τη θέση του σε μια

17

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

γκριμάτσα έκπληξης. Το ήξερε αυτό το σχέδιο, το είχε δει χίλιες φορές. Ήταν αυτό στο δαχτυλίδι που φορούσε η Νία στο αριστερό της χέρι.

«Αγόρι μου, μας περιμένουν» αντήχησε ξαφνικά η πα-τρική, γεμάτη κατανόηση φωνή του Ντόμπαν. «Δεν μπο-ρούμε να μείνουμε εδώ και να μαζεύουμε αυτά τα μπιχλι-μπίδια, λες και είναι κοχύλια στην παραλία…»

Ο άντρας με τους παλιομοδίτικους ευγενικούς τρό-πους είχε γυρίσει πίσω, ενώ η Ίσεντ ήταν πιο μπροστά, απορροφημένη να παίζει με μια παράξενη σβούρα σε σχήμα αντεστραμμένης πυραμίδας· για κάποιον περίερ-γο λόγο ισορροπούσε στην άκρη του δείκτη της, αιωρού-μενη και στριφογυρίζοντας ιλιγγιωδώς.

«Μα, Ντόμπαν, αυτοί οι δίσκοι, ή ό,τι κι αν είναι, έχουν δυο σχέδια που αναγνωρίζω και αναρωτιόμουν…»

«Α, αναρωτιόσουν… Και γιατί δε φανταζόσουν; Δοκίμασε να πιέσεις ανάμεσα στις παλάμες των χεριών σου τον έναν από τους δύο δίσκους, όποιον θες, και φαντάσου. Θα δεις: θα απαντήσουν στις ερωτήσεις σου, ακόμα και σ' αυτές που δεν έχεις διατυπώσει».

Δε χρειάστηκε να του το πει δεύτερη φορά και ο Νάσα πήρε αμέσως στα χέρια του τον δίσκο με την εικόνα του δράκου. Τον πίεσε με αποφασιστικότητα και συνάμα με προσοχή, αφήνοντας την επαφή της ζεστής παλάμης του

18

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

με την παγωμένη επιφάνεια εκείνου του άγνωστου με-ταλλικού κράματος να τον γεμίσει ανεμπόδιστα με αι-σθήσεις. Κι αυτό που συνέβη τον τρόμαξε.

Το μυαλό του κατακλύστηκε από φωνές που κάλυπταν η μία την άλλη, που ξεστόμιζαν φράσεις δίχως αρχή ούτε τέλος. Μια ζούγκλα από κομμάτια φράσεων που όλο και μεγάλωναν και που ο Νάσα μπορούσε σχεδόν να οπτικο-ποιήσει, σε σημείο που άρχισε να φαντάζεται άτομα που συζητούσαν στο κέντρο μιας πλατείας. Αλλά η πλατεία αποτελούσε μέρος ενός άγνωστου τόπου, όχι γήινου. Μια πλατεία που αιωρούνταν στον αέρα.

Προσπάθησε να κατανοήσει καλύτερα την εικόνα και διέκρινε πιο καθαρά τα δαντελωτά άκρα της χαλικό-στρωτης έκτασης και τα άτομα, που του φάνηκαν ξένα. Ήταν ντυμένα με γκρίζα σκούρα ρούχα, πολύ διαφορε-τικά μεταξύ τους: μερικά έμοιαζαν με μεγάλα ράσα, άλ-λα με παλιές πανοπλίες – όμως… ήταν ρευστά. Ναι, έμοιαζαν με ρούχα καμωμένα από γκρίζο νερό, αέναα σε κίνηση όπως το πηγαινέλα της θάλασσας.

Το όραμα ήταν κουραστικό και τον τρομοκρατούσε. Ποιος ξέρει γιατί…

Μετά κατάλαβε. Τα άτομα ήταν ολόιδια με τους αν-θρώπους, όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν… Υπήρχε κάτι που τα καθιστούσε, με κάποιον τρόπο, διαφορετικά.

19

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ο Νάσα σταμάτησε να αντιστέκεται και άφησε να τον νικήσει το όραμα. Μπροστά στα μάτια του εκείνα τα πλάσματα κινούνταν όλα μαζί, τα μεν προς τα δε, λες και ήθελαν να μιλήσουν μεταξύ τους χαμηλόφωνα, λες και εξύφαιναν κάτι μυστικό και επικίνδυνο. Έπειτα το όραμα φάνηκε να πλαταίνει, σαν να ξανασχεδιάστηκαν τα όρια ενός ονείρου ή σαν να είχε προστεθεί στην αιω-ρούμενη γη ένα συμπλήρωμα από πέτρες. Σ' εκείνη την καινούρια γλώσσα γης εμφανίστηκαν ξαφνικά από το πουθενά, ή απ' ό,τι κι αν ήταν το κενό που τους περιτρι-γύριζε, τέσσερις φιγούρες κρυμμένες σε κατακόκκινα ρούχα, που έμοιαζαν με φλόγες που είχαν ξεπηδήσει απ' το έδαφος.

Μια από αυτές μετέφερε βιβλία κάτω απ' το μπράτσο της. Ο Νάσα έκανε ακόμα μια προσπάθεια και κατάφε-ρε να δει τα βιβλία από πιο κοντά, ακριβώς σαν να είχε περιστρέψει τον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής για να μεγεθύνει μια λεπτομέρεια.

Ήταν εφτά παλιά βιβλία, τόσο παλιά που έμοιαζαν άχρονα. Τα γεμάτα πτυχές άκρα και οι γωνίες τους, που ήταν ενισχυμένες με σιδερένιες, φθαρμένες πια διακο-σμήσεις, υποδήλωναν τη σπάνια σπουδαιότητά τους.

Η φιγούρα που τα μετέφερε παρέδωσε έναν τόμο σε ένα από τα μυστηριώδη άτομα που ήταν ντυμένα με νε-

20

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

ρό, κι εκεί το όραμα διακόπηκε, λες και ο Νάσα δεν μπο-ρούσε πια να το συγκρατήσει με τα μάτια του. Βρέθηκε να κοιτάζει επίμονα τον δίσκο με τον δράκο και την επό-μενη στιγμή το απέραντο βλέμμα του άντρα που στεκό-ταν από πάνω του.

Έμεινε με τα χείλη μισόκλειστα και τα μάτια διάπλα-τα ανοιχτά. Δεν μπορούσε να συνδυάσει τα σύμφωνα και τα φωνήεντα για να σχηματίσει μια ερώτηση.

Ο Ντόμπαν έσπευσε να τον βοηθήσει: «Μόλις βίωσες μια Ανάθλαση. Μη με ρωτήσεις αν ήθελα να πω “διάθλα-ση”» πρόσθεσε, προλαβαίνοντας την ερώτηση που ο Νάσα, φυσικά, σκεφτόταν να του κάνει. «Ανάθλαση ση-μαίνει Ανακλώμενο Όραμα. Υπό μία έννοια, ναι, είναι μια μορφή διάθλασης».

Ο Νάσα έκλεισε εντελώς τα χείλη του και έγνεψε ανε-παίσθητα με το κεφάλι. Για μια ακόμα φορά ο Ντόμπαν τον είχε φέρει σε αμηχανία.

«Δεν έχει καμία σχέση με την ικανότητα να φαντάζε-σαι» συνέχισε ο Ντόμπαν «επειδή αυτό που βλέπεις είναι πραγματικό και συνέβη κάποια στιγμή στην Ιστορία των Καζαμιών. Το αντικείμενο διαλέγει ποιο μέρος της Μνήμης θα σου δείξει, ανάλογα με τη δύναμη της φαντα-σίας σου και τον έλεγχο που ασκείς σε αυτή. Θα μπορέ-σεις να δεις καθαρά επεισόδια από περασμένες εποχές

21

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

και άλλες ακόμα πιο μακρινές, αλλά δε θα είναι ποτέ στο χέρι σου να αποφασίσεις ποια στιγμή θα δεις».

«Στην πράξη, ένα είδος βίντεο χωρίς κουμπιά» επιχεί-ρησε να συνοψίσει ο Νάσα ντροπαλά.

Ο Ντόμπαν συνέχισε λες και το αγόρι δεν είχε πει λέ-ξη. «Πες μου, τι κατάφερες να οραματιστείς;» ρώτησε με τόνο υπομονετικού δασκάλου.

«Ήταν παράξενο» άρχισε ο Νάσα. «Ήταν ένα είδος πλατείας με χαλίκια, που αιωρούνταν στο κενό. Και πολ-λοί άνθρωποι, ή κάτι ανάλογο, ντυμένοι με πανοπλίες που έμοιαζαν καμωμένες από νερό. Έπειτα πλησίασαν τέσσερα άτομα τυλιγμένα με μακριά ράσα, με πρόσωπα καλυμμένα με κουκούλες. Ένας από αυτούς κρατούσε βιβλία παραμάσχαλα. Έξι ή εφτά, νομίζω».

Ο Ντόμπαν δεν αντέδρασε καθόλου σ' αυτά που του είπε ή, πάντως, δεν το έδειξε. «Είναι Σκοτεινοί» εξήγησε. «Πλάσματα του Σκότους. Έχουν την εμφάνιση των αν-θρώπων αλλά δεν είναι άνθρωποι, ακριβώς όπως και οι Φωτεινοί, τα πλάσματα του Φωτός, για τα οποία σου έχω ήδη μιλήσει. Η Ίσεντ είναι μια από αυτούς. Τόσο οι Σκοτεινοί όσο και οι Φωτεινοί σέβονταν την Ισορροπία, την τέλεια ισοστάθμιση Φωτός και Σκότους. Ζούσαν όλοι ειρηνικά εδώ στη Λίμπια, αλλά και στις άλλες Αόρατες Πόλεις του Κόσμου των Ονείρων».

22

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Στα τελευταία λόγια, η φωνή του Ντόμπαν πρόδωσε ένα τρέμουλο και ο τόνος του μαλάκωσε κι άλλο.

«Στις Αόρατες Πόλεις δεν υπήρχε το κακό· τους Σκο-τεινούς όμως κατάτρυχε η επιθυμία να εκδικηθούν τους Φωτεινούς, ίσως γιατί ζήλευαν τη λαμπρή καταγωγή τους, που προοριζόταν για την αλήθεια, ή ίσως λόγω της ανησυχίας που ανέκαθεν τους βασάνιζε. Λέγεται ότι οι πρώτοι πατέρες των Σκοτεινών εμφανίστηκαν στη διάρ-κεια του περάσματος ενός σπανιότατου μαύρου κομή-τη, ενός κομήτη που μου έχει απαγορευτεί να σχεδιάσω. Έχει ένα τρομακτικό όνομα, Ντράβενχα, που στα Αλούμιο, την αρχαία γλώσσα των προγόνων μας, σημαί-νει “Αυτός που κατατρώγει το Φως”. Έτσι, ενώ οι Φωτεινοί ζούσαν χαρούμενοι, οι Σκοτεινοί υπέφεραν το βάρος να ζουν».

Ο Νάσα άκουγε τον άντρα χωρίς ηλικία και στις γκρι-ζογάλανες ίριδές του, που ακτινοβολούσαν στο ημίφως, ζωγραφίστηκε η έκπληξη.

«Σε κάθε περιστροφή της Σελήνης, η αδυναμία των Σκοτεινών να υπομείνουν αυτή την κατάσταση μεγάλωνε και γινόταν ένα όλο και πιο διάχυτο συναίσθημα, όπως το δέντρο που σαπίζει από τις ρίζες προς τα κλαδιά σε έναν αδυσώπητο μαρασμό. Και στο τέλος, όλο εκείνο το βαθύ σκοτάδι που υπήρχε μέσα τους εξερράγη».

23

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τα μάτια του Ντόμπαν κοιτούσαν το κενό κι έμοιαζαν ακόμα πιο μεγάλα και μαύρα.

«Οι τέσσερις φιγούρες που είδες αποκαλούνται Σφρα-γίδες» εξήγησε. «Είναι οι φύλακες των Καζαμιών, των βι-βλίων όπου γράφεται το πεπρωμένο όλων μας. Για κάθε Καζαμία υπάρχει μια σύνοψη που παραμένει χαραγμέ-νη στους αιώνες πάνω σ' έναν πίνακα… Είναι μαγεμένος, φυσικά, και μπορεί να περιέχει όσες λέξεις θες. Και σω-στά υπέθεσες, μικρό θαυμαστό αγόρι: οι Καζαμίες είναι ακριβώς εφτά. Ή, καλύτερα, ήταν εφτά».

Ο Νάσα βομβάρδισε τον Ντόμπαν με τις ερωτήσεις που σιγόκαιγαν πίσω απ' τα σφραγισμένα σε μια γκριμά-τσα υποδειγματικού μαθητή χείλη του: «Οι Καζαμίες; Οι Σφραγίδες; Μα τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι κάτι όπως ο βασιλιάς και οι υπήκοοι ή όπως ο αρχηγός της φρου-ράς και το στράτευμα;»

«Οι Σφραγίδες είναι τέσσερα πλάσματα που λαχτα-ρούν να γίνουν Πωλητές των Καζαμιών. Οι νόμοι των Σιωπηλών Κυρίων, των Μεγάλων Σοφών που προΐστα-νται πέρα απ' το καλό και το κακό στην ιστορία του Κόσμου των Ονείρων, επιτάσσουν οι Σφραγίδες να είναι τέσσερις, δύο Φωτεινοί και δύο Σκοτεινοί, πάντα σύμφω-να με τον Νόμο της Μεγάλης Ισορροπίας. Ο Πωλητής του Καζαμία είναι ένα πλάσμα με μεγάλη δύναμη. Ο ρό-

24

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

λος του είναι να φυλάει τους τόμους που περιέχουν το πεπρωμένο και που, όπως τα Βιβλία των Καιρών που υπήρ-ξαν και θα υπάρξουν, γράφονται όσο εξελίσσεται η ιστορία όλων μας. Αλλά σε αντίθεση με τα Βιβλία των Καιρών, το παρελθόν είναι ήδη γνωστό στις σελίδες τους και το πε-πρωμένο δεν μπορεί να αλλάξει, μόνο να γίνει γνωστό. Εκτός κι αν παραποιηθεί…»

«Όχι, όχι, περίμενε λίγο, δεν τα καταλαβαίνω όλα. Υπάρ χουν τέσσερις Σφραγίδες, σωστά; Τέσσερα άτομα που ελέγχουν το ένα το άλλο. Κάποιος που ήταν Σφραγίδα γίνεται Πωλητής. Αλλά αν πρέπει να φυλάει τα βιβλία, δηλαδή τους Καζαμίες, τότε γιατί λέγεται έτσι; Σε ποιον πρέπει να τους… πουλήσει;»

Ο Ντόμπαν, ατάραχος, απάντησε με απόλυτη σαφή-νεια: «Γιατί σε περίπτωση ανάγκης έχει το χρέος να πα-ραχωρήσει έναν ή περισσότερους Καζαμίες. Αλλά “που-λώ” σημαίνει “χάνω για πάντα”. Μια ποταπή πράξη, πο-λύ συνηθισμένη στους ανθρώπους και φαινομενικά ανα-πόφευκτη, να ανταλλάσσεις δηλαδή κάτι που είναι δικό σου με μέταλλο ή με χαρτί. Αν ο Πωλητής εκτιμούσε ότι έπρεπε να το κάνει, θα άφηνε να χαθεί ένας από τους Καζαμίες και συγχρόνως θα αποδεχόταν το πεπρωμένο που φυλασσόταν σε αυτόν, χωρίς πια τη δυνατότητα να παραποιήσει τα γεγονότα. Και μόνο αν κάποιος ξανά-

25

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

βρισκε τον Καζαμία, θα μπορούσε να ξαναγράψει το πε-πρωμένο… αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν. Η πώληση συ-νεπάγεται αιώνια απώλεια».

«Κατάλαβα, κατάλαβα» τον διέκοψε ο Νάσα, κουνώ-ντας το χέρι λες κι ήθελε να πιάσει τα λόγια του Ντόμπαν στον αέρα. «Εκείνος φυλάει τα βιβλία και τα διαβάζει κά-θε τόσο για να ελέγξει αν όλα πάνε όπως πρέπει να πάνε. Κι αν αναγκαστεί, ρίχνει ένα, ας πούμε, απ' το παράθυρο. Έχω διαβάσει για τους Κύκλωπες. Είχαν ανταλλάξει το ένα τους μάτι με την ικανότητα να βλέπουν το μέλλον, αλ-λά τους ξεγέλασαν: απέκτησαν την ικανότητα να βλέπουν το μέλλον, αλλά μόνο τη στιγμή του θανάτου τους. Έτσι, έμειναν με ένα μόνο μάτι στη μέση του μετώπου τους για το τίποτα». Σταμάτησε μια στιγμή για να σκεφτεί εκείνη τη φράση που είχε ξεπηδήσει τόσο εύκολα και ανασήκω-σε τους ώμους αδιάφορα. «Στο κάτω κάτω» συνέχισε «δεν είναι σίγουρο ότι το να ξέρει κανείς τι του επιφυλάσσει το μέλλον είναι καλό. Εξηγείται στην Οδύσσεια, ένα τεράστιο βιβλίο που γράφτηκε πριν από πάρα πολλά χρόνια από τον Όμηρο. Αλλά ίσως δε σ' ενδιαφέρει…»

Η έκφραση που πήρε ο Ντόμπαν πρόδιδε αδημονία. «Κάθε άλλο, είναι ωραίο να σ' ακούω να μιλάς για τα διαβάσματά σου και γι' αυτούς τους θρύλους με την πα-νάρχαια αίγλη. Θα έχεις τον χρόνο να μου τα διηγηθείς,

26

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

αν θέλεις, και να με εκπλήξεις. Μου αρέσει να με εκπλήτ-τουν». Χαμογέλασε πλατιά.

Εκείνη τη στιγμή ο Νάσα αισθάνθηκε σημαντικός, λες και είχε μεγαλώσει λίγο ξαφνικά.

Ο Ντόμπαν συνέχισε: «Δυστυχώς, η Ισορροπία που επιδίωκαν οι Σιωπηλοί Κύριοι, μια Ισορροπία που έμοιαζε τέλεια, έσπασε σαν κλαδάκι από ένα αναπάντε-χο γεγονός. Ένας από τους εφτά Καζαμίες κλάπηκε και οι Σκοτεινοί κατηγόρησαν για την κλοπή τους Φωτεινούς. Ήταν μια παράλογη κατηγορία, μια αφορμή για να προ-καλέσουν ρήξη, πόλεμο. Οι Σιωπηλοί Κύριοι παρενέβη-σαν και εξόρισαν τους Σκοτεινούς στη Γη του Γυαλιού, αφήνοντας τους Φωτεινούς στη Λίμπια και στις άλλες Αόρατες Πόλεις. Από τότε οι Σκοτεινοί ζουν μόνο για να εκδικηθούν και να διασχίσουν τα σύνορα του Τόπου του Πουθενά, του μοναδικού συνδέσμου με τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκες, Νάσα. Αν καταφέρουν να το κάνουν, οι Σκοτεινοί θα μπορέσουν να αποκτήσουν πρόσβαση στον κόσμο των ανθρώπων και να φέρουν το κακό, τον πόλεμο και την τρέλα με τον στρατό των Τρομακτικών τους. Δεν αξίζουν πια ούτε τον σεβασμό ούτε την κατανόη-σή μας. Το μέλλον τους είναι να κατοικούν για πάντα σ' έναν τόπο ακόμα πιο παγωμένο απ' τη Γη του Γυαλιού: στη Γη των Νεκρών».

27

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Τα μάτια του Ντόμπαν άνοιξαν σαν δίδυμες λίμνες γεμάτες πόνο, στις οποίες βυθίστηκε το βλέμμα του Νάσα.

«Τότε εμφανίστηκαν οι σελίδες του πρώτου Καζαμία και, καθώς λέγεται, δεν ήταν όπως επιθυμούσαν οι Σιωπηλοί Κύριοι. Πράγματι, οι πρώτες αράδες ανέφε-ραν: Δεν υπάρχει νόμισμα που να μην έχει δυο όψεις, έτσι όπως και τα φεγγάρια δεν μπορούν να φαντάζουν σκοτεινά και φωτεινά χωρίς να είναι και οι δυο επιφάνειες έτσι. Στην αρχή, τα πάντα δημιουργήθηκαν απ' την κίνηση του καλού και του κα-κού. Από τότε οι καιροί έπρεπε να παραμείνουν σε ισορ-ροπία, αλλά η απληστία και η εξουσία δε γνωρίζουν λο-γική. Στους Σκοτεινούς παραχωρήθηκε ένα βασίλειο του οποίου θα έπρεπε να σεβαστούν τους κανόνες και τα όρια, αλλά το κακό γεννά κακό και έτσι, εκμεταλλευόμε-νοι τα όνειρα των όλο και πιο βδελυρών και κακών αν-θρώπων, άρχισαν να εξαπλώνουν τα σύνορά τους μέχρι που έφτασαν να βαυκαλίζονται ότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν την απόλυτη εξουσία, επιτυγχάνοντας την οριστική διατάραξη της Ισορροπίας».

Η σιωπή που ακολούθησε τα λόγια του Ντόμπαν ήταν τόσο βαριά, που έμοιαζε σχεδόν συμπαγής, και έγινε ανυ-πόφορη, σε σημείο που ανάγκασε τον Νάσα να σηκωθεί και να βγάλει από τους πνεύμονές του αέρα και κουράγιο,

28

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

για να προσπαθήσει με τον τρόπο του να τον ενθαρρύνει: «Λυπάμαι. Βλέπω ότι τα πράγματα εδώ δεν πάνε και τόσο καλά, και είναι κρίμα, γιατί αυτό το μέρος είναι εξαιρετι-κό. Όμως δεν καταλαβαίνω γιατί την άλλη φορά είχες πει ότι οι Σκοτεινοί ζουν στη Λίμπια ακόμα και σήμερα».

«Γιατί πράγματι πολλοί από αυτούς διαμένουν εδώ, αλ-λά ο κόσμος δεν τους βλέπει με καλό μάτι. Αντίθετα, όσοι διακήρυξαν τα εχθρικά τους αισθήματα κατέληξαν στη Γη του Γυαλιού, όπου τίποτα δε γεννιέται και όπου φωλιά-ζουν όλο το κακό και η ψευτιά που υπάρχουν…»

«Εμείς είμαστε μακριά από αυτό το μέρος, έτσι δεν είναι; Εμένα πάντα μου έλεγαν ότι…»

Ο Ντόμπαν τον διέκοψε με φωνή που έκρυβε ένα χα-μόγελο, όπως έκανε συχνά.

«Φτάνει με τις εξηγήσεις προς το παρόν. Να θυμάσαι: η γνώση αποκτάται σιγά σιγά, σαν λίμνη που γεμίζει με τις σταγόνες της βροχής. Τώρα πρέπει να βιαστούμε. Υπάρχει ένα σπίτι που σε λίγο θα ανοίξει τις πόρτες του στους προσκεκλημένους για μια ιδιαίτερη γιορτή. Δεν κάνει να φτάσουμε καθυστερημένοι!»

Αυτό το απρόσμενο νέο έσβησε μεμιάς όλο το σκοτάδι που τύλιγε τις σκέψεις του αγοριού. «Μια γιορτή; Εδώ; Σ' αυτό το απίστευτο μέρος; Μα αυτό είναι πιο πρώτο κι από πρώτο!»

--

-

-

ISBN: 978-960-501-689-0

μø£. º¿¢. »¸Ì/ª¸ª 5689

-

-

2185_012KP_COVERMAGOS_2.indd 1