ΘΩΜΑΗ - ΑΓΓΕΛΙΚΗΕΛΠΙΝΙΚΗ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΛΑΙΟΣ

ΣΑΒΙΝΑ- ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Π- ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ Μ- ΙΩΑΝΝΑ-ΣΙΝΤΟΡΕΛΑ

Η ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΟ ΜΕΛΙ ΚΑΙ Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Ο Αρισταίος πρώτος εισήγαγε την μελισσοκομία στο νησί Κέα

χαρακτηρίστηκε ως σύμβολο και απεικονίζονταν στα

νομίσματά της μαζί με τη μέλισσα

Ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα και

της Κυρήνης, ήταν ο εισηγητής της

καλλιέργειας των μελισσών.

ΟΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΜΕΛΙ

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

ΑΡΩΜΑΤΩΝ&

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΦΑΡΜΑΚΩΝ ΑΛΟΙΦΩΝ ΠΟΤΑ & ΑΦΕΨΗΜΑΤΑ

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ

Μελίκρατο. Μέλι με γάλα. Τροφή

των παιδιών

Μηλόμελο. Μήλα διατηρημένα σε μέλι καθ' όλη τη διάρκεια

του χρόνου. Το μέλι αποκτούσε τη χαρακτηριστική οσμή των

μήλων.

Υδρόμελο. Ηδύποτο που προκύπτει από αλκοολική ζύμωση του μελιού

Οξύμελο. Μέλι με ξύδι. Για την

αντιμετώπιση του πυρετού

Οινόμελο. Μέλι με κρασί. Αναφέρεται ότι ο Δημόκριτος έζησε

Μέχρι τα βαθιά γεράματα γιατί κατανάλωνε

οινόμελο με άρτο

ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕ ΜΕΛΙ

Σάλτσες από δυνατό ξύδι, καρυκεύματα και μέλι για τα χορταρικά

Ο «μυττωτός» ,πίτα με τυρί ,λάδι, μέλι ,σκόρδο

Το «νωγάλευμα» , γλυκό από λιναρόσπορο και μέλι

Τηγανίτες, βουτηγμένες στο λάδι και στο μέλι

Το «μελίκρατον» κράμα γάλακτος και μελιού.

Τυρόψωμο από αλεύρι, τρίμματα τυριού και μέλι

ΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥΣ

Τα δημητριακά, αποτελούσαν

διατροφική βάση για την

πλειοψηφία των Ελλήνων οπό την

αρχαιότητα

ΚΡΙΘΑΡΙ

Το κριθάρι ήταν απλούστερο στην παραγωγή μα αρκετά πιο δύσχρηστο στην παραγωγή του ψωμιού.Το ψωμί που προέκυπτε από το κριθάρι ήταν θρεπτικότερο αλλά και βαρύτερο.

ΣΙΤΑΡΙ Το σιτάρι μουσκεύονταν

προκειμένου να γίνει μαλακό και μετά το επεξεργάζονταν με δύο πιθανούς τρόπους.

Το άλεσμα προκειμένου να γίνει χυλός ώστε να αποτελέσει συστατικό του λαπά.

Δεύτερος τρόπος να μετατραπεί σε αλεύρι από το οποίο προέκυπτε το ψωμί.

ΑΡΤΟΣ Γενικά το σιταρένιο ψωμί λέγονταν ‘‘άρτος’’. Με τη λέξη άρτος εννοούσαν

τόσο το ψωμί όσο και το φαγητό γενικότερα. Το κριθαρένιο ψωμί ‘‘άλφιτον’’ το περιεχόμενο με ζύμη που ψήνονταν σε χαμηλούς κληβάνους (είδος γάστρας) λεγόταν ‘‘ζυμιτης’’ ενώ το περιεχόμενο χωρίς ζύμη που ψήνονταν σε ανθρακιά λεγόταν ‘‘άζυμος’’ και ιδιαίτερα ‘‘σποδίτης’’. Οτιδήποτε τρώγονταν με ψωμί (προσφάγιο) λεγόταν '‘ομόν’’.

ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Οι αρχαίοι δεν συνήθιζαν να αγοράζουν το κρέας γιατί ήταν πανάκριβο. Το

χρησιμοποιούσαν κυρίως για τις θυσίες. Στην ύπαιθρο όμως μερικοί άνθρωποι έτρεφαν ζώα

όπως γουρουνόπουλα κατσίκια αρνιά πουλερικά. Αυτοί έτρωγαν συχνότερα κρέας.

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΩΝ ΚΡΑΣΙΩΝ Κατά την αρχαιότητα υπήρχαν πολλά είδη κρασιού: λευκό, κόκκινο, ροζέ.

Υπάρχουν μαρτυρίες για όλα τα είδη καλλιέργειας, από το καθημερινό κρασί μέχρι εκλεκτές ποικιλίες.

Το κρασί παραγόταν από νερό και μούστο, αναμεμειγμένο με κατακάθια, το οποίο και διατηρούσαν οι χωρικοί για προσωπική τους χρήση. Ορισμένες φορές το κρασί γινόταν γλυκύτερο με μέλι, ενώ μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για φαρμακευτικούς σκοπούς αν ανακατευόταν με θυμάρι, κανέλλα και άλλα βότανα.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ήταν γνωστό ένας πρόγονος της σημερινής ρετσίνας και του βερμούτ. Ο Αιλιανός επίσης αναφέρει έναν οίνο που αναμιγνυόταν με άρωμα. Επίσης παρασκευαζόταν και ζεστό κρασί,  ενώ στη Θάσο ένα είδος «γλυκού κρασιού»

Η αγορά της αρχαίας ελλάδας

Από την αρχαιότητα στην Ελλάδα, τα πιο συνηθισμένα φρούτα ήταν τα αχλάδια, τα σύκα, τα σταφύλια, τα κυδώνια, τα κούμαρα, τα κεράσια και τα δαμάσκηνα. Αυτά ήταν και τα φρούτα που κατανάλωναν οι αρχαίοι Έλληνες σε αφθονία.

ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ Οι αρχαίοι Έλληνες

ξεκινούσαν την μέρα τους με το ακράτισμα δηλαδή το πολύ απλό πρωινό που έτρωγαν. Αποτελούνταν από λίγο κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε κρασί. Πολλές φορές πρόσθεταν σύκα και ελιές. Το βράδυ οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν ως επιδόρπια όπως φρούτα νωπά ή ξηρά κυρίως σύκα, καρύδια, σταφύλια ή γλυκά με μέλι

Γλυκά Μια και η ζάχαρη ήταν άγνωστη στους αρχαίους, το μέλι ήταν

κάτι από τα απαραίτητα για την καθημερινή διατροφή τους και βέβαια για τα γλυκίσματά τους που ήταν αγαπητά σε όλους. Η κύρια τροφή των Πυθαγορείων ήταν ψωμί με μέλι. Από μέλι επίσης παρασκεύαζαν:

1) Μηλόμελο δηλ. μήλα καθ’ όλη τη διατηρημένα σε μέλι η διάρκεια του χρόνου, 2) Μελίκρατο, δηλ. μέλι με γάλα,  3) Οινόμελο, δηλ. μέλι με κρασί, 4)Υδρόμελο, δηλ. ηδύποτο που προκύπτει από την αλκοολική ζύμωση του μελιού.

Νωγαλεύματα έλεγαν οι αρχαίοι τα γλυκά φαγητά και γενικά κάθε

λιχουδιά.

Τα γλυκά των Αρχαίων Ελλήνων.

Ένα γλύκισμα τους ήταν βέβαια οι μελόπιτες, τις οποίες, έλεγαν γενικά «μελιτούττα».

Σε προτίμηση όμως είχαν κι ένα γλύκισμα από λιναρόσπορους και μέλι, τη «χρυσόκολλα».

Ένα άλλο γλύκισμα που λεγόταν «έκχυτο» φτιαχνόταν από αλεύρι και τυρί ψημένο, μέσα σε καλούπια και ήταν περιχυμένο με κρασί μελωμένο.