<<CurTH0 CL ctire K ^ e ^ o jx e ^ -c t

K u 0 t O Y Im x jou v Χ φ Ι Ο Τ Ό Υ »

(^iXnr. y ' 20)

Ό ilcmi0 «XTrecrrctX ice t o y Y l o v

CurritgcL too kckfjxou »(A' Ίυυάν. δ' 14)

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΟΜΩΝΥΜΟΥ

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Ετος 57ο -1 Απριλίου 2016 - Τεύχος 2130

Το σκάνδαλο τον Χριστιανισμού

rUηζωή τοΰ Κυρίου μας Ίησοΰ Χρί­στου δέν μοιάζει μέ τή ζωή έκεί-

. νων πού θέλουν νά εντυπωσιά­σουν τούς άλλους, νά έπηρεάσουν μέ τις θεωρίες τους τήν πορεία των άνθρώ- πων καί νά άποκτήσουν μαθητές καί οπαδούς. Είχε ό Κύριος τήν ίδια ούσία καί φύση μέ τόν Θεό Πατέρα. Όμως «έκένωσε» (άδειασε) τόν 'Εαυτό Του άπό τή δόξα καί τό μεγαλείο τής θεότη- τάς Του. Πήρε μορφή δούλου καί έγινε όμοιος μέ μάς τούς άνθρώπους, χωρίς βέβαια νά παύσει νά εΐναι Θεός. Ό Υιός καί Λόγος τού Θεού έγινε άνθρωπος μέσα στό χρόνο, έγινε ένας άπό μάς. Έζησε πάμφτωχα. Γ ί αύτό καί εύκολα μπορούσε κάποιος νά σκανδαλισθεΐ, νά έκφράσει έπιφυλάξεις γιά τή θεότητά

Του. Όπως έκανε στήν άρχή καί ένας άπό τούς δώδεκα Μαθητές Του, ό Να­θαναήλ, πού, όταν φίλος του Φίλιππος τόν κάλεσε νά γνωρίσει καί αύτός τόν άναμενόμενο Μεσσία, τόν Χριστό, τού άπάντησε: «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι ά- γαθόν είναι;»· Άπό τή Ναζαρέτ, τό κα­κόφημο καί άσημο αύτό χωριό, μπορεί νά βγει τίποτε καλό; Γιά νά ομολογήσει όμως λίγο άργότερα: Διδάσκαλε, Εσύ πράγματι είσαι ό Υιός του Θεού, Εσύ είσαι ό βασιλεύς του Ισραήλ, πού περι­μένουμε σύμφωνα μέ τις προφητείες (Ιω. α' 46-50).

Ό σκανδαλισμός των άνθρώπων συνεχίστηκε, διότι ό ίδιος ό Κύριος, έν-

-ΜΡ 146 Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 3Αώ κατά κόσμον φαινόταν άσημος, είχε άπόλυτες άξιώσεις γιά τόν 'Εαυτό Του. Υπήρξαν περιπτώσεις πού καί αύτοί πού παρακολουθούσαν συνεχώς τά κηρύγματά Του δυσκολεύονταν νά κα­τανοήσουν τό πραγματικό νόημα τών λόγων Του καί εύκολα Τόν παρεξη- γοΰσαν καί Τόν έγκατέλειπαν. Γι’ αύτό καί έλεγε: «Μακάριός έστιν ός έάν μή σκανδαλισθη έν έμοί» (Ματθ. ια' 6). Μα­κάριος είναι έκεΐνος πού δέν θά σκαν- δαλισθεϊ βλέποντας τήν ταπεινή εξω­τερική μορφή τής άνθρώπινης φύσεώς μου, στήν όποια έκούσια ύποβλήθηκα γιά νά σώσω τόν άνθρωπο.

Όλα όμως αύτά τά έμπόδια τής λο­γικής τά ξεπέρασαν τά πλήθη τών πι­στών Χριστιανών, τών Μαρτύρων τής ’Εκκλησίας μας, πού προτίμησαν νά ύποστοΰν φρικτά μαρτύρια παρά νά άρνηθούν τόν Σωτήρα Χριστό.

Ή ζωή τού Χριστού καί μάλιστα ή αξί­ωσή Του ότι είναι ό μόνος άληθινός Θε­ός, άποτελοϋν σκάνδαλο καί γιά τή δική μας έποχή, έποχή πού σχετικοποιεΐ τά πάντα καί δέν δέχεται τήν άπόλυτη άξί- ωση τού Χριστού. Γι’ αύτό καί μέ κάθε τρόπο έπιδιώκει νά Τόν κατεβάσει, νά Τόν κάνει όμοιο μέ τούς άλλους, τούς γκουρού, τούς σοφούς δασκάλους, τούς ιδρυτές τών διαφόρων θρησκειών. Τό ιερό Ευαγγέλιό Του τό έξομοιώνει μέ τό τάχα «ιερό» Κοράνιο, μέ τις Βέδες τών Ίνδουϊστών, τις σκέψεις τού Κομ- φούκιου, τή σοφία τού Βούδα.

Τή βεβήλωση αύτή έπιχειρεΐ νά τήν καθιερώσει καί στήν πατρίδα μας τό γνωστό Νέο Πρόγραμμα Σπουδών τού Μαθήματος τών Θρησκευτικών γιά τά παιδιά τού Δημοτικού καί τού Γυμνασί­

ου. Ένα πρόγραμμα πού ό Υπουργός Παιδείας δείχνει άποφασισμένος νά έ- πιβάλει, παρά τόν άντισυνταγματικό του χαρακτήρα, τήν άντίδραση τής Ίε- ράς Συνόδου καί σχεδόν τού συνόλου τών δασκάλων καί τών θεολόγων. ’Εκ- τελεΐ έντολές; Προσβλέπει στά εύρω- παϊκά κονδύλια; Μυστήριο!

Έτσι καί άλλιώς φαίνεται ξεκάθαρα πώς έχουμε πλέον είσέλθει στήν έποχή τής λεγάμενης Πανθρησκείας- κινήμα­τος πού προωθείται χρηματοδοτούμε­νο άπό σκοτεινούς κύκλους μέ σκοπό τή δημιουργία ένός θρησκευτικού πολ­τού άπό λίγο Χριστιανισμό, πολύ Ιν­δουισμό, Μωαμεθανισμό, ’Ιουδαϊσμό, Κομφουκιανισμό, Ζενισμό, Βουδισμό, Ταοϊσμό καί πολλά καί διάφορα άλλα.

Όμως αύτή ή ύπουλη σατανική κίνη­ση πρέπει νά μάς άφήσει άνεπηρέα- στους τούς πιστούς, άκόμη κι άν βλέ­πουμε Χριστιανούς έκκλησιαστικούς ή- γέτες νά τήν άνέχονται ή καί νά τήν εύνοοϋν. ’Εμείς νά διώχνουμε κάθε δι­σταγμό καί νά άποδεχόμαστε μέ τέλεια έμπιστοσύνη τήν άλήθεια περί τού Χρι­στού ώς τού μόνου άληθινοϋ Θεού πού κατέχει καί διδάσκει ή άγια Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Νά μελετούμε τή θεία Του διδασκαλία πού περιλαμβάνεται στό άγιο καί ιερό Εύαγγέλιο καί είναι ή μοναδική καί άδιάψευστη άλήθεια, Νά άγωνιζόμαστε νά είναι ό Χριστός ό ά- πλανής καί άσφαλής οδηγός μας στά δύσβατα μονοπάτια τής ζωής μας. Γιά νά ομολογούμε μαζί μέ τόν άπόστολο Πέτρο: «Κύριε... ήμεΐς πεπιστεύκαμεν καί έγνώκαμεν ότι σύ εΐ ό Χριστός ό υιός τού Θεού τού ζώντος» (Ίω. ς' 68- 69). ■

Κυ ρια κ ή 3 Α π ριλ ίο υ

(Γ' Νηστειών)Τής Σταυροπροσκυνήσεως ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Έβρ. δ ' 14 - ε ' 6 ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

Μάρκ. η ' 34 - θ ' 1

Νικήτα τοϋ όμολογητοΰ, Τωσήφ τοϋ ΰμνογράφου Ήχος γ ' -Εωθινόν ΙΑ'

Μ6 ΘΑ ITOC ΚΑ Ι Ε Λ Π ΙΔ Α

1 . Α ύ τό ς {χα,ς κ.α-τα.Χα.βα.ίν6 ΐ Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως, καί καθώς

βρισκόμαστε στή μέση τής άγιας καί μεγάλης Τεσ­σαρακοστής, ή ’Εκκλησία προβάλλει τόν Τίμιο Σταυ­ρό γιά νά Τόν προσκυνήσουμε καί νά λάβουμε χάρη καί δύναμη. Κι έχουμε άνάγκη άπό αύτή τήν ένίσχυ- ση, άφ’ ένός μέν γιά νά συνεχίσουμε τόν άγώνα έν- αντίον τών άμαρτωλών παθών, άφ’ έτέρου δέ γιά νά μπορούμε νά βαστάζουμε μέ ύπομονή τόν σταυρό του ό καθένας, άφοΰ όλοι έρχόμαστε κάποτε άντιμέ- τωποι μέ θλίψεις καί δοκιμασίες.

Ένισχυτικός όμως είναι καί ό λόγος τού άγίου Αποστόλου άπό τή σημερινή άποστολική περικο­πή. Ό θεόπνευστος συγγραφέας τής πρός Εβραί­ους έπιστολής όμιλεΐ γιά τόν Μεγάλο Αρχιερέα, τόν Κύριο Ίησοΰ Χριστό, κι έξηγεΐ γιατί Αύτός ύπερέχει άπό κάθε άλλον άρχιερέα καί πόσο προνομιούχοι είμαστε, καθώς’Εκείνος μεσιτεύει γιά έμάς. Γράφει:

Έχουμε «άρχιερέα μέγαν», ό Όποιος έχει πλέον διασχίσει τούς ούρανούς κι έχει είσέλθει στόν τόπο τής αιώνιας άναπαύσεως, στήν ούράνια βασιλεία Του, όπου μάς περιμένει. Πρόκειται γιά τόν’Ιησού, τόν Υιό τοϋ Θεού. Άφοΰ λοιπόν άναγνωρίζουμε ότι Αύτός ό μέγας Άρχιερεύς δέν είναι άπλός άνθρω­πος, άλλά ό άληθινός Θεός, άς φροντίζουμε νά κρατούμε καλά τήν ομολογία τής πίστεώς μας πρός Αύτόν.

Πράγματι, μέ τήν Ανάληψή Του ό Θεάνθρωπος Κύριος κάθισε στά δεξιά τοϋ Θεού Πατρός καί δο­ξάζεται αιωνίως. Καί νά μήν άμφιβάλλουμε ότι άπό έκεΐ ένδιαφέρεται γιά όλους τούς άνθρώπους. Διότι,

t SeAcpot, έχοντες άρχιερέα μέγαν διεληλυδότα τούς ούρανούς,

’“ψ Ίησοϋν τόν υιόν τοϋ Θεοϋ, κρατώμεν της ομολογίας, ού γάρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαδήσαι ταίς άσδενείαις ημών, πεπειρασμένον δέ κατά πάντα καδ’ ομοιότητα χωρίς άμαρτίας. προσ- ερχώμεδα ουν μετά παρρησίας τω δρόνω της χάριτος, ϊνα λάδωμεν έλεον καί χάριν εύρωμεν εις εύκαι­ρον βοήδειαν. Πάς γάρ άρχιερεύς έξ άνδρώπων λαμδανό μένος ύπέρ άνδρώπων καδίσταται τά πρός τόν Θεόν, ίνα προσφέρη δώρά τε και δυσίας ύπέρ άμαρτιών, μετριοπαδείν δυνάμενος τοίς άγνοοΰσι και πλα- νωμένοις, έπεί καί αύτός περίκειται άσδένειαν' καί διά ταύτην οφείλει, καδώς περί τοϋ λαοΰ, ουτω καί περί έαυτοΰ προσφέρειν ύπέρ άμαρτιών. καί ούχ έαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, άλλά καλούμενος ύπό τοϋ Θεοϋ, καδάπερ καί Άαρών. οΰτω καί ό Χριστός ούχ έαυτόν έδόξασε γενηδήναι άρχιερέα, άλλ’ ό λαλή- σας πρός αύτόν' υιός μου εί σύ, έγώ σήμερον γεγέννηκά σε' καδώς καί έν έτέρω λέγει' σύ ΐερεύς εις τόν αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.

συνεχίζει ό άγιος Απόστολος, δέν έχουμε Αρχιερέα πού δέν μπορεί νά μάς συμπα­θήσει στις άδυναμίες μας, επειδή τάχα δέν γνωρίζει τά όσα μάς συμβαίνουν ή επειδή ύψώθηκε τόσο πολύ- άλλά έχουμε Αρχιε­ρέα «πεπειρασμένον κατά πάντα καθ’ ο­μοιότητα χωρίς άμαρτίας»· Αρχιερέα δη­λαδή ό Όποιος έχει άντιμετωπίσει πειρα­σμούς έξ ολοκλήρου όμοια μ’ έμάς, χωρίς όμως νά ύποπέσει σέ καμία άμαρτία.

Πράγματι, ό Χριστός, ώς τέλειος άνθρω­πος, άντιμετώπισε πειρασμούς μέ όλους τούς τρόπους πού μπορεί νά δοκιμασθεί ή άνθρώπινη φύση. Δέχθηκε τούς πειρα­σμούς άπό τόν διάβολο στήν έρημο μετά άπό τεσσαρακονθήμερη νηστεία, πολεμή- θηκε άπό τούς άντιπάλους Του, Τόν έγκα- τέλειψαν άκόμη καί αύτοί οί φίλοι Του. Ύ- πέμεινε φρικτό παθήματα, άδικες κατηγο­ρίες, έμπαιγμούς καί μαστιγώσεις, άκόμη καί τό πικρό ποτήριο του θανάτου, καί μά­λιστα σταυρικού. Όλα αύτά μάς κάνουν νά Τόν αισθανόμαστε άκόμη περισσότερο κοντά μας. Μάς καταλαβαίνει καί μάς ά- γαπά μέ τήν άπειρη άγάπη Του, γι’ αύτό κι έμεϊς σ’ ’Εκείνον καταφεύγουμε γιά νά βρούμε έλεος, όπως μάς προτρέπει στή συνέχεια ό άγιος Απόστολος.

2 . Ό "θγ>όνος τ ί ί ς«Προσερχώμεθα οΰν μετά παρρησίας

τω θρόνω τής χάριτος, ϊνα λάβωμεν έλεον καί χάριν εΰρωμεν είς εύκαιρον βοήθειαν». Άφοΰ λοιπόν τέτοιος είναι ό Αρχιερέας μας, άς πλησιάζουμε μέ θάρρος και έμπι- στοσύνη στό βασιλικό Του θρόνο, πού είναι πηγή χάριτος, γιά νά λάβουμε συγ­χώρηση γιά τις άμαρτίες μας καί γιά νά βρούμε εύνοια καί δωρεές πού θά μάς δώ­σουν άμεση βοήθεια σέ κάθε κρίσιμη ώρα πειρασμού.

Καί είμαστε βέβαιοι ότι θά βρούμε έλε­ος καί βοήθεια άπό τόν Μεγάλο Αρχιερέα μας. Διότι κάθε άρχιερέας στή λευϊτική ϊε- ρωσύνη τών Ιουδαίων ξεχωρίζεται άπό τούς άνθρώπους καί έγκαθίσταται άρχιε-

ρέας στά έργα τής λατρείας τού Θεού γιά τήν ώφέλεια τών άνθρώπων, γιά νά προσ­φέρει καί δώρα καί θυσίες γιά τή συγχώρη­ση τών άμαρτιών τού λαού.

Μάλιστα, έπειδή κι αύτός ώς άνθρω­πος έχει άνθρώπινες άδυναμίες, μπορεί νά δείχνει συμπάθεια καί άνοχή σ’ όσους άμαρτάνουν άπό άγνοια καί πλάνη. ’Άλ­λωστε έξαιτίας καί τής δικής του άδυναμίας οφείλει, σύμφοτνα μέ τις διατάξεις τού νό­μου, όπως προσφέρει θυσία γιά χάρη τού λαού, έτσι νά προσφέρει θυσία καί γιά τόν έαυτό του, γιά νά συγχωρηθοΰν οί άμαρ­τίες του. ’Επίσης, κανείς δέν λαμβάνει άπό μόνος του τήν ύψηλή τιμή τής άρχιερωσύ- νης, άλλά τή δέχεται όταν καλείται άπό τόν Θεό- όπως κλήθηκε στό άξίωμα αύτό άπό τόν Θεό καί ό Άαρών.

Έτσι καί ό Χριστός δέν δόξασε μόνος Του τόν έαυτό Του μέ τό νά γίνει Αρχιε­ρέας, άλλά Τόν δόξασε ό Θεός Πατήρ, ό Όποιος Τού είπε: Υιός μου είσαι ’Εσύ. ’Εγώ σέ γέννησα σήμερα, όταν Σοΰ έδωσα τήν άνθρώπινη φύση καί τή δόξασα μέ τήν Ανάστασή Σου καί τήν ένθρόνισή Σου στά δεξιά μου. Όπως καί σ’ άλλο σημείο τής Αγίας Γραφής λέει: ’Εσύ είσαι Ιερέας αιώ­νιος σάν τόν Μελχισεδέκ, γιά τόν όποΐο σκόπιμα παρασιωπάται στήν Αγία Γραφή ή γέννηση καί ό θάνατός του, γιά νά είναι σύμβολο καί προτύπωση τής παντοτινής βασιλείας καί τής ίερωσύνης τού Κυρίου.

Ήδη ό Θεάνθρωπος Κύριος βρίσκεται στό θρόνο Του, στά δεξιά τού Θεού Πα- τρός. 'Ωστόσο ό θρόνος Του, πού άπα- στράπτει άπό τό θεϊκό Του μεγαλείο, δέν είναι άπροσπέλαστος. Ό θρόνος Του στή γή είναι ό Σταυρός Του. Είναι τόσο μεγάλη ή άγάπη καί τό έλεος τού Κυρίου, ώστε ξε­χύνει πλούσια τή χάρη Του σ’ όποιον κατα­φεύγει σ’ ’Εκείνον. ’Άς πλησιάζουμε λοιπόν μέ πίστη τόν Τίμιο Σταυρό, πού έγινε θρό­νος Χάριτος, καί άς Τόν προσκυνούμε μέ εύλάβεια γιά νά λαμβάνουμε πλούσια εύλογία καί ένίσχυση στή ζωή μας. m

" Ο

λοι oi πιστοί Χριστιανοί ποθοϋμε τή Βασιλεία τοϋ Θεοϋ, άλλά πολλές φορές ό τρόπος τής ζωής μας δέν

συμβαδίζει μέ τόν στόχο πού θέλουμε νά έπιτύχουμε. Μάς άρέσει καί σ’ αύτή τή ζωή νά ζοϋμε μέ άπολαύσεις καί στήν άλλη ζωή νά άπολαμβάνουμε τή μακαρι­ότητα τής Βασιλείας των ούρανών. Πο­θούμε νά κληρονομήσουμε τή Βασιλεία τού Θεού χωρίς καθόλου νά κοπιάσου­με.

Ό Μέγας Βασίλειος έπικρίνει αύτό τόν άνακόλουθο τρόπο ζωής. Γράφει στούς Όρους κοτά πλάτος. Ένώ έπιθυμούμε τή Βασιλεία τού Θεού, δέν φροντίζουμε νά κάνουμε αύτά πού χρειάζονται, γιά νά τήν κερδίσουμε. Καί μάλιστα φαντα­ζόμαστε μέ τή ματαιότητα τοϋ νοϋ μας ότι χωρίς νά κοπιάσουμε γιά τήν τήρη­ση των έντολών τού Θεού, θά έπιτύχου­με ϊσες τιμές μέ αύτούς πού έχουν άντι- σταθεΐ κατά τής άμαρτίας μέχρι θανάτου. Άλλά ύπάρχει κανείς πού τόν καιρό τής σποράς παρέμενε άργός στό σπίτι του ή

κοιμόταν, κι όταν ήλθε ό θερισμός, γέμι­σε τις άποθήκες του μέ καρπό; 'Υπάρχει κανείς πού δέν φύτευσε, ούτε καλλιέρ­γησε άμπέλι καί στόν καιρό τού τρύγου τρύγησε σταφύλια; Υπάρχει κανείς πού δέν μπήκε καν στό στάδιο νά άγωνιστεΐ καί στό τέλος τού άγώνα στεφανώθηκε; Οί καρποί άνήκουν σ’ έκείνους πού κο­πιάζουν. Οί τιμές καί τά στεφάνια άνή­κουν στούς νικητές (Μεγάλου Βασιλείου, Όροι κοτά πλάτος, ΕΠΕ 8, 168).

Εΐναι οπωσδήποτε πλάνη νά νομίζου­με ότι θά κληρονομήσουμε τή Βασιλεία τοϋ Θεοϋ βαδίζοντας τήν εύρύχωρη όδό. Ή πλατιά πύλη καί ή εύρύχωρη όδός δέν οδηγούν στή Βασιλεία τοϋ Θεοϋ, άλλά στήν άπώλεια.

Αύτό τό γνωρίζουμε θεωρητικά, άλλά στήν πράξη τό έφαρμόζουμε άραγε πάν­τοτε; Αν παρατηρήσουμε ποιές είναι οί καθημερινές μας έπιλογές, θά διαπιστώ­σουμε ότι τις περισσότερες φορές έπιλέ- γουμε όχι τόν κόπο, άλλά τήν άνεση. Λό­γου χάριν, μεταξύ πολλών σπιτιών διαλέ­γουμε τό καλύτερο, μεταξύ πολλών φα­γητών τρώμε τό νοστιμότερο, μεταξύ

πολλών στρωμάτων χρησιμοποιούμε τό άναπαυτικότερο. Όμως ή σωτη­

ρία δέν κερδίζεται μέ τήν άνεση.«Κόπος έστί τό σωθήναι- καί

πώς πλανάταί τις νομίζων κατά πάντα άναπαυ-

όμενος σωθήναι;», σημειώνει έμπει­

ρος καθοδη-

> ^(e) 150

γός τής πνευματικής ζωής, ό όσιος Βαρ- σανούφιος (Ερωταπόκρισις ρλβ'). Χρει­άζεται νά κοπιάσουμε, γιά νά σωθούμε. Πώς έμεΐς καλλιεργούμε τήν ψευδαίσθη­ση ότι θά σωθούμε, ζώντας μέσα στήν τρυφή καί στήν άπόλαυση;

Ό θείος Διδάσκαλος μάς λέει ότι «ή βα­σιλεία των ούρανών βιάζεται, καί βιασταί άρπάζουσιν αύτήν» (Ματθ. ια' [11] 12). Ή Βασιλεία των ούρανών κερδίζεται μέ τή βία στόν έαυτό μας. Τήν κερδίζουν έκεΐνοι πού τήν άρπάζουν γρήγορα, πριν τούς φύγει, καί τήν κρατούν σφικτά.

Ακόμη ό λόγος τού Θεού μάς διδάσκει ότι «διά πολλών θλίψεων δει ήμάς είσελ- θεΐν εις τήν βασιλείαν τού Θεού» (Πράξ. ιδ' [14] 22). Μάς προειδοποιεί ότι πρώτα θά περάσουμε άπό δοκιμασία θλίψεων καί κατόπιν θά είσέλθουμε στή Βασιλεία τού Θεού.

Άλλά καί ό άπόστολος Παύλος γρά­φει στήν Α' πρός Κορινθίους έπιστολή του: «Ύποπιάζω μου τό σώμα καί δου- λαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αύτός άδόκιμος γένωμαι» (θ' 27). Ταλαιπωρώ τό σώμα μου καί τό μεταχειρίζομαι ώς δούλο, γιά νά μήν άποδοκιμασθώ καί άποδειχθώ άνάξιος τού βραβείου τής άνω κλήσεως. Μπορεί οί άλλοι στούς όποιους κηρύττω νά δείξουν σπουδή καί νά τό κερδίσουν, κι έγώ νά τό χάσω, άν δέν άγωνίζομαι μέ πόθο.

Άρα λοιπόν ή Βασιλεία τού Θεού είναι τών βιαστών. Τήν κερδίζουν όχι αύτοί πού έπιλέγουν ώς τρόπο ζωής τή χλιδή, τήν τρυφή καί τήν καλοπέραση, άλλά αύτοί πού κυριαρχούν στις κατώτερες έπιθυμίες τους, στή λαιμαργία τους, στήν πολυλογία τους- αύτοί πού ύπομένουν τις στερήσεις καί τήν κακοπάθεια. Διό­τι μέ τή χάρη τού Θεού καί τή δική τους έπίπονη προσπάθεια έπιτυγχάνεται ό άγιασμός καί ή σωτηρία τους.

Οί άγιοι Απόστολοι καί όλοι οί Άγιοι τής ’Εκκλησίας μας αύτό τόν δρόμο άκολού- θησαν. ’Εξάγνιζαν μέ ασκήσεις τό σώμα τους καί τό δουλαγωγοΰσαν. ’Εμείς πώς θέλουμε νά σωθούμε χωρίς νά κοπιά­σουμε;

«Αδελφέ, μή χαυνωθεΐς ζώντας ζωή μαλθακότητος. Μήν άπατηθεΐς μέ τόν κορεσμό τής κοιλίας, ούτε νά τρώς μέ ήδονή τροφή ή ποτό έκτός άπό τήν ά- νάγκη τού σώματος. Δέν είναι δυνατόν νά ζήσει κανείς πνευματική ζωή χωρίς νά κοπιάσει, καί χωρίς άγώνα πνευμα­τικό κανείς δέν στεφανώνεται. “Άνευ κό­που ούκ ένι ζήσαι, καί άνευ άγώνος ού- δείς στεφανοΰται”. Προσπάθησε νά σω­θείς άγωνιζόμενος, καί θά σέ βοηθήσει ό Θεός, ό Όποιος θέλει νά σωθούν όλοι οί άνθρωποι καί νά γνωρίσουν τήν άλή- θεια», έπιλέγει ό όσιος Βαρσανούφιος (Ερωταποκρίσεις σλθ', σνθ'). λ

Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 3!U

Γιά τούς συνδρομητές έξωτερικοϋ’Ενημερώνουμε τούς συνδρομητές έξωτερικοϋ (πλήν Κύπρου) ότι ή πληρωμή τής

συνδρομής τους στά Περιοδικά Ο ΣΩΤΗΡ καί Πρός τή ΝΙΚΗ δέν μπορεί νά γίνεται πλέον μέ έπιταγή, άλλά μέ έναν άπό τούς δύο παρακάτω τρόπους:

• Paypal (βλέπε τήν ένότητα «Τά Περιοδικά μας» στήν ιστοσελίδα μας: www.osotir.gr)

• Τραπεζική κατάθεση στό λογαριασμό τής ALPHA BANK μέ δικαιούχο: ADELFOTIS THEOLOGON Ο SOTIR καί μέ τά άκόλουθα στοιχεία:BIG: CRBAGRAAXXX ΙΒΑΝ: GR3601403530353002002000230

Άπό τούς Χαιρετισμούς τής Θεοτόκου

«ΛCCl(>e, ΟψΗ THSΧρίστου εύω̂ ία̂

m m

'0ιερός ύμνογράφος τοϋ Ακαθίστου ϋμνου μας καλεΐ νά χαιρετίσουμε την Παναγία Μητέρα τοΰ Κυρίου μας μέ

αλληλοδιάδοχους Χαιρετισμούς, γεμά­τους άπό χάρη καί λυρισμό, μικρούς σέ έκταση, άλλά μεγάλους σέ βάθος. Ένας άπό τούς θαυμάσιους αύτούς Χαιρετι­σμούς άποκαλεΐ τήν Ύπεραγία Θεοτόκο «όσμήν τής Χριστού εύωδίας».

Τί σημαίνει «όσμή τής Χριστού εύωδί­ας»; Στούς χρόνους τής Παλαιάς Διαθή­κης «όσμή εύωδίας» ονομαζόταν ή όσμή τήν όποία άνέδιδε τό ζώο τοϋ ολοκαυτώ­ματος, πού καιγόταν τελείως έπάνω στή φωτιά ώς θυσία πλήρους άφιερώσεως στό Θεό. Αύτοΰ τοϋ είδους ή θυσία άπο- τελούσε σύμβολο καί προτύπωση μιας άλλης θυσίας, πού προσεφέρθη μιά γιά πάντα στό Θεό καί εύηρέστησε περισσό­τερο άπό κάθε άλλη θυσία στόν Ούράνιο Πατέρα. Πρόκειται γιά τή σταυρική θυσία τοΰ Κυρίου μας. Γιά τή θυσία αύτή μιλάει ό άπόστολος Παύλος, όταν λέει ότι «ό Χριστός ήγάπησεν ήμάς καί παρέδωκεν έαυτόν ύπέρ ήμών προσφοράν καί θυσί­αν τώ Θεώ εις όσμήν εύωδίας» (Εφεσ. ζ 2). Τόσο πολύ μάς άγάπησε ό Θεός,

πού γιά χάρη μας θυσιάστηκε ό Μονο­γενής Υιός Του έπάνω στό Σταυρό. Ή θυσία Του αύτή έφθασε στόν Ούράνιο Πατέρα ώς όσμή εύωδίας, καί Τόν εύχα- ρίστησε περισσότερο άπό κάθε άλλη θυ­σία.

Ώστε λοιπόν «όσμή εύωδίας» είναι ή σταυρική θυσία τού Κυρίου μας ώς έκ­φραση τής τελείας άρετής Του. Αύτή τήν τελειότητα τής άρετής τοϋ Χριστού έβλε­πε αιώνες πριν ό προφήτης Άββακούμ καί έλεγε: «Έκάλυψεν ούρανούς ή άρετή αύτοΰ» (Ωδή Δ ’ 3). Πράγματι! Τί νά πρω- τοθαυμάσει κανείς άπό «τόν πάντων άγι­ων άγιώτατον Λόγον»; Τή θεία μακροθυ- μία Του; Τήν άκρα ταπείνωσή Του; Τήν άπόλυτη άναμαρτησία Του; Τήν έκούσια ύποταγή Του στό θέλημα τοϋ Ούρανίου Πατρός; Τήν τέλεια ύπομονή Του; Τήν άπέραντη άνεξικακία Του; Τήν άπειρη ά­γάπη καί φιλανθρωπία Του;

Όλες αύτές οί άρετές τοϋ Χριστού προ- χέουν άστείρευτα άνερμήνευτη χάρη, πού φθάνει σέ μάς σάν άρωμα θείο. Κι όπως τό θυμίαμα, όταν καίεται, εύωδιά- ζει άκόμη περισσότερο, έτσι καί οί άρετές τοϋ Χριστού, όταν προσεφέρθη ή σταυ­ρική θυσία Του, σκόρπισαν πρωτόγνω­ρα ζωοπάροχα άρώματα, πού άπλώθη- καν σέ γή καί ούρανό καί εύφραίνουν άγγέλους καί άνθρώπους. -*

152

Άλλά πώς έγινε καί ή Παναγία εύωδία Χριστοϋ;

’Εφόσον άξιώθηκε τής ύψίστης τιμής νά γίνει Μητέρα του Χρίστου, χρησιμο­ποιήθηκε ή μακαρία κοιλία Της ώς πολύ­τιμο σκεύος μέσα στό όποιο έκενώθη τό «άκένωτον μύρον». Κι όπως μέσα σ’ ένα μυροπωλείο εύωδιάζουν όχι μόνο τά ά- ρώματα άλλά καί τά δοχεία πού περιέ­χουν μύρο, έτσι καί ή Παναγία, έφόσον χρησιμοποιήθηκε ώς σκεύος μέσα στό όποΤο έκενώθη τό «άκένωτον μύρον», εύωδιάζει τήν εύωδία τοϋ Χριστού.

’Επίσης ή Παναγία εύωδιάζει τήν εύω­δία τού Χριστού, διότι βίωνε κι αύτή τις χριστομίμητες άρετές: τήν ύπακοή, τήν ταπείνωση, τήν άπλότητα, τήν άγνότητα, τήν καθαρότητα, τή σεμνότητα, τήν ύπο- μονή, τήν άγάπη. Οί άρετές Της αύτές φθάνουν στό θρόνο τοϋ Θεού ώς όσμή εύωδίας καί γίνονται «τό όσφράδιον τού πάντων Βασιλέως». Ό Βασιλεύς τών πάντων εύφραίνεται νά οσφραίνεται τήν εύωδία τής άρετής τής Ύπεραγίας Θεο­τόκου. Δικαίως λοιπόν ό ιερός Ύμνογρά- φος τή χαιρετίζει ώς «όσμήν τής Χριστού εύωδίας».

Άλλά μπορούμε καί όλοι οί πιστοί χρι­στιανοί νά γινόμαστε «Χριστού εύωδία» (Β' Κόρ. β’ 15). Πώς θά τό έπιτύχουμε αύτό; Όταν μιμούμαστε τόν Κύριο καί Θεό μας καί τίς χριστομίμητες άρετές τής Παναγίας Μητέρας Του. Δηλαδή, όταν

γινόμαστε άνθρωποι άρετής καί άγιότη- τος- άγνότητος καί καθαρότητος- πραό- τητος καί ταπεινοφροσύνης- άγάπης καί φιλανθρωπίας- συγγνώμης καί άνεξικα- κίας- ύπομονής καί μακροθυμίας. Όταν προσφέρουμε τά σώματά μας στό Θεό, σάν σέ θυσιαστήριο, «θυσίαν ζώσαν, άγίαν, εύάρεστον τώ Θεώ, τήν λογικήν λατρείαν ήμών» (Ρωμ. ιβ' [12] 1). Δηλα­δή, όταν προσφέρουμε στό Θεό τόν έαυ- τό μας- τή λογική λατρεία τής θεάρεστης ζωής μας- όταν κόβουμε τό θέλημά μας- όταν Τού δίνουμε τήν καρδιά μας, τότε γινόμαστε κι έμεΐς «Χριστού εύωδία» (Β' Κορ. β' 15).

’Εννοούμε άπ’ όσα γράφονται ότι ή πιό εύχάριστη εύωδία είναι ή άρετή καί ή πιό δυσάρεστη δυσοσμία ή άμαρτία. Όπως ό καπνός διώχνει τίς μέλισσες, έτσι καί ή δυσώδης άμαρτία διώχνει τή χάρη τού Θεού. Κι όπως ή εύωδία τών λουλου- διών έλκύει τίς μέλισσες, έτσι καί ή εύω­δία τών άρετών τής Ύπεραγίας Θεοτό­κου καί όλων τών Αγίων έλκύει τή χάρη τοϋ Θεοϋ. Άς παρακαλέσουμε τήν Κυρία Θεοτόκο νά μάς σκεπάζει καί νά αύξάνει μέσα μας τόν πόθο νά άποστρεφόμαστε τή δυσώδη άμαρτία καί νά ζοΰμε ζωή κα­θαρότητος καί άγιασμοΰ, γιά νά άξιω- θοΰμε τής ιδιαίτερης χάριτος καί εύλογί- ας νά εύωδιάζουμε κι έμεΐς τήν «όσμήν τής Χριστού εύωδίας». Αμήν. m

Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 3IU

Ε κδόσεις «Ό Σωτήρ>’Α^%ψ. Γξηγοξίου Ί. ΜουσΌΐ^ούλη

■Α-σ'ο το ΑΔΙΕΞΟΔΟ στο ΘΑΎΜΑΈκδοση τρίτη έπαυξημένη

Μπροστά στά άδιέξοδα πού ορθώνει στην πορεία τής ’Εκκλησίας ό πιό συστηματικός πόλεμος τοΰ κακού στις μέρες μας, ποιό είναι τό δικό μας χρέος καί γιατί ή πίστη στό θαύμα τής νίκης τοΰ Χρι­στού είναι άδιαμφισβήτητη; Στά συγκεκριμένα έρωτήματα άπαντά τό τεύχος αύτό. Σελίδες 55. Τιμάται 1,50 €.

0 i m m A o j c MΚυ ρια κ ή 10 Α πριλ ίο υ

(Δ ' Νηστειών) Ίωάννου τής «Κλίμακος»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣΈβρ. ς "13-20

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝΓρηγορίου Ε 'Πατριάρχου Κων/πόλεως

f 5eAcpot, τώ Αβραάμ έπαγγειλάμερος ό Θεός, έττει κατ’ ούδερός είχε

μέΚρρος όμόσαι, ώμοσε καδ’ έαυτοϋ, λέγωρ' η μηι> εύλογώρ εύλογήσω σε καί ττληδύρωρ πληδυρώ σε' καί ούτω μακρο- δυμήσας έπέτυχε τής επαγ­γελίας. άρδρωποι μέυ γάρ κατά τοϋ μείζορος όμρύουσι, καί πάσης αύτοίς άρτιλογίας πέρας εις βεβαίωσω ό όρκος' έρ ω περισσότερου βουλόμερος ό Θεός έπιδεΤξαι τοίς κλη- ρορόμοις τής έπαγγεΛίας τό άμετάδετορ τής βουλής αύτοϋ, έμεσίτευσερ όρκω, ίρα διά δύο πραγμάτωρ άμεταδέτωρ, έυ οίς άδύρατορ ψεύσασδαι Θεόρ, ΐσχυράρ παράκΛησίρ έχωμερ οί καταφυγόρτες κρατήσαι τής προκειμένης έΛπίδος' ηρ ώς άγκυραρ έχομερ τής ψυχής ασφαλή τε καί δεδαίαρ καί εΐσερχομέρπρ εις τό έσώ- τερορ τοΰ καταπετάσματος, όπου πρόδρομος ύπέρ ήμώρ είσήλδερ Ίησοϋς, κατά τήρ τάξιρ Μελχισεδέκ άρχιερεύς γερόμερος εις to p αιώρα.

Μ 6 Ι Ο Ε Λ 6 Μ Μ Α GTON ΟΥΡΑΝΟ1 . Ό (j.icrO 'oq τ η ,ς ύττομ-ονίτς

Σέ άρκετά σημεία της πρός'Εβραίους έπιστολής ό άγιος Απόστολος προβάλλει ώς πρότυπο πρός μίμηση τόν δίκαιο Αβραάμ, Έτσι καί στή σημερινή άποστολική περικοπή τονίζει τήν πίστη του στις ύποσχέσεις του Θεοΰ, ή όποία έλαμψε μέ τήν αξι­οθαύμαστη ύπομονή πού έδειξε μέχρι τήν έκπλή- ρωσή τους.

Γράφει ό θεόπνευστος Απόστολος: Όταν έδω­σε ό Θεός τις έπαγγελίες στόν Αβραάμ, ορκίστη­κε ότι θά τις πραγματοποιήσει. Κι έπειδή δέν ειχε κανέναν άνώτερό Του νά ορκιστεί σ ’ αύτόν, ορκί­στηκε στόν 'Εαυτό του καί είπε: Σοϋ ύπόσχομαι άληθινά άτι θά σέ εύλογήσω πολύ πλούσια καί θά πληθύνω πάρα πολύ τούς άπογόνους σου.

Αύτή ήταν ή ύπόσχεση πού έδωσε ό Θεός στόν πιστό δούλο Του. Χρειάστηκε όμως νά περιμένει πολλά χρόνια ό Αβραάμ γιά νά τή δει νά πρα­γματοποιείται. Καί πράγματι, «οϋτω μακροθυμή- σας έπέτυχε τής έπαγγελίας»· άφού έκανε πολλή ύπομονή, ύστερα πέτυχε τήν έκπλήρωση τής εύ- λογίας πού τού ύποσχέθηκε ό Θεός. Απέκτησε δηλαδή άπό τή Σάρρα παιδί, άπό τό όποιο πλη- θύνθηκαν οί άπόγονοί του κι έγιναν μεγάλο έθνος.

Εΐναι θαυμαστή ή ύπομονή πού έδειξε ό πατρι­άρχης Αβραάμ μέχρι νά δεΐ τήν έκπλήρωση των θείων ύποσχέσεων. ’Ενώ τόν εΐχε διαβεβαιώσει ό Θεός ότι οί άπόγονοί του θά πολλαπλάσιά-

154 Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 3 B m

ζονταν σάν τά άστρα τοΰ ούρανοΰ καί σάν τήν άμμο τής θαλάσσης, ή γυναί­κα του ήταν στείρα καί δέν μπορούσε νά άποκτήσει οϋτε ένα παιδί! Ωστόσο ό Αβραάμ δέν άμφέβαλλε γιά τήν ύπό- σχεση του ΘεοΟ. Έκανε ύπομονή άνα- μένοντας τήν άπάντηση τοϋ Θεοΰ. Πό­σα χρόνια περίμενε!... Έφτασε έκατό χρόνων, καί τότε ό Θεός τόν άντάμειψε γιά τήν ύπομονή του χαρίζοντάς του έναν εύλογημένο γιό, τόν Ισαάκ.

Σήμερα δέν είναι εύκολο νά μιλάμε γιά ύπομονή. Ό σύγχρονος άνθρωπος βομβαρδίζεται άπό λύσεις εύκολες καί γρήγορες. Πού νά βρεθεί χώρος γιά ύπομονή, όταν συνεχώς προωθείται ό,τι γίνεται ταχύτερα;... Κι όμως, ή ϊδια ή φύση μάς μαθαίνει νά περιμένουμε. Ό γεωργός σπέρνει τόν σπόρο καί πε­ριμένει μήνες ολόκληρους γιά νά θερί­σει τόν καρπό.

Άς μάθουμε λοιπόν κι έμεΐς νά πε­ριμένουμε. Νά κάνουμε ύπομονή στις

δοκιμασίες, στις άσθένειες, στις άδικί- ες. Νά μήν άποκάμνουμε, άν έχουμε δύστροπα παιδιά ή σύζυγο μέ ιδιοτρο­πίες. Ό Κύριος δέν μάς ύποσχέθηκε ζωή άνέφελη κι άνέμελη. Αντίθετα μάς προειδοποίησε ότι στόν κόσμο αύτό θά άντιμετωπίσουμε οπωσδήποτε θλί­ψεις. Ύποσχέθηκε όμως ότι θά είναι μαζί μας, γιά νά μάς μεταγγίζει θάρ­ρος καί δύναμη καί νά άναπτερώνει τις έλπίδες μας. Μακάρισε τούς ταπει­νούς καί τούς πράους, τούς έλεήμονες, τούς πονεμένους καί τούς άδικημένους καί τούς ύποσχέθηκε πλούσια τά έλέη Του. Καί, τό κυριότερο, ύποσχέθηκε τήν κληρονομιά τής Βασιλείας τών ού- ρανών σ’ όποιον μείνει πιστός στό θείο θέλημα μέχρι τέλους. Αύτή είναι ή ανώ­τερη έπαγγελία, πού μάς στηρίζει στις δύσκολες ώρες καί μάς άσφαλίζει, γιά νά μή χαθούμε. Αύτό λέει στή συνέχεια ό θεόπνευστος Απόστολος:

2. ΆνθΙΚ .Τθ ί OL OU0CLVOL

Είναι άδιάψευστες οί ύποσχέσεις τού Θεού. Οί άνθρωποι, όταν θέλουν νά βεβαιώσουν τήν άλήθεια τών λόγων τους καί νά δώσουν τέρμα σέ κάθε άντιλογία, ορκίζονται στό Θεό, ό Ό ­ποιος είναι άνώτερος άπ’ όλους.

’Επειδή λοιπόν κι ό Θεός ήθελε νά δείξει μέ περισσότερη βεβαιότητα σ’ έ- κείνους πού θά κληρονομούσαν τις έ- παγγελίες ότι ήταν άμετάκλητη καί άμε- τάθετη ή απόφασή Του νά πραγματο­ποιήσει τά όσα ύποσχέθηκε, γ ι’ αύτό δέχθηκε άπό άκρα συγκατάβαση καί άγαθότητα νά μεσολαβήσει όρκος στά λόγια Του.

Καί δέχθηκε νά χρησιμοποιήσει τόν όρκο, ώστε μέ δύο πράγματα στερεά καί άμετακίνητα, δηλαδή μέ τήν ύπό-

σχέσή Του καϊ μέ τόν όρκο Του, στά όποΐα είναι άπολύτως άδύνατο νά πει ψέματα ό Θεός, νά έχουμε έμεΐς πού καταφύγαμε σ’ Αύτόν «ίσχυράν παρά- κλησιν», δηλαδή μεγάλη ένθάρρυνση και στήριγμα, προκειμένου νά κρατή­σουμε τήν έλπίδα πού βρίσκεται μπρο­στά μας.

Αύτή τήν έλπίδα τήν έχουμε σάν άγ­κυρα τής ψυχής. Αύτή μάς άσφαλί- ζει άπό τούς πνευματικούς κινδύνους καί εΐναι σταθερή καί άμετακίνητη καί εισέρχεται στά ένδότερα τοϋ καταπε­τάσματος, δηλαδή στόν ούρανό, πού είναι σάν τά «άγια τών άγίων» τού Να­ού, τόπος ιερός, σύμβολο τής παρου­σίας τού Θεού.

Έκεΐ, στόν ούρανό, ώς πρόδρομος είσήλθε ό Ιησούς πριν άπό μάς καί γιά χάρη μας, γιά νά μάς άνοίξει τόν δρό­μο καί γιά νά μάς έτοιμάσει τόπο. Καί έτσι άναδείχθηκε Αρχιερέας όχι προ­σωρινός άλλά αιώνιος, «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ».

Συνεπώς ή έπαγγελία γιά τήν κληρο­νομιά τών ούρανίων άγαθών δέν εΐναι άπιαστο όνειρο. ’Ήδη ό δρόμος εΐναι άνοικτός. Τόν άνοιξε ό πρωτότοκος Αδελφός μας, ό Κύριος Ιησούς Χρι­στός. Άπό τή στιγμή πού άναλήφθηκε, βρίσκεται στόν ούρανό όχι μόνο ώς Θεός άλλά καί ώς Άνθρωπος. Γ Γ αύτό κι ή έλπίδα μας ότι μάς περιμένει κάτι καλύτερο καί άνώτερο δέν εΐναι γενική καί άόριστη. Στηρίζεται σέ συγκεκριμέ­νο πρόσωπο. Στόν Θεάνθρωπο Κύριο. Αύτός βασιλεύει στούς ούρανούς καί καλεΐ κι έμάς νά ζοϋμε ένωμένοι μαζί Του, πιστοί στό θέλημά Του, γιά νά συμβασιλεύσουμε στόν ούρανό καί νά άπολαμβάνουμε κοντά Του αιώνια τιμή καί δόξα. ■

Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 ΕΚΑΟΣΕΙΣ «0 ΣΩΤΗΡ»

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗΚείμενο έγκεκριμένο άπό τό Οικουμενικό Πατρι­

αρχείο. Σχήμα μικρό. Σελίδες 639. Τιμάται 9 €.

* * *Άρχιμ. Γεωργίου Ί. Δημοπούλου

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ(κατά τόν ιερόν Χρυσόστομον)

Περιλαμβάνει περικοπές άπό ομιλίες τοϋ ίεροϋ Χρυσοστόμου σέ μετάφραση, οί όποιες άναφέρον- ται στήν άξία καί τήν ώφελιμότητα τής Αγίας Γ ρα­φής. Σελίδες 284. Τιμάται 7 €.

4= * *Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλα

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗμέ σύντομη έρμηνεία

Ή καταξιωμένη έπί δεκαετίες έρμηνεία τοϋ άεί- μνηστου Καθηγητή Παν. Τρεμπέλα κυκλοφορεί σέ νέα μορφή, στήν κοινή Νεοελληνική γλώσσα, ώστε νά εΐναι κατανοητή άπό τόν σύγχρονο μέσο άναγνώστη. Εΐναι έγκεκριμένη άπό τό Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως καί τήν Ιερά Σύνοδο τής’Εκκλησίας τής'Ελλάδος. Σελίδες 1184. Τιμάται 13 €.

*ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙΟΝμέ σύντομη έρμηνεία

Τό ιερό Ψαλτήριο εΐναι τό πιό ύπέροχο βιβλίο προσευχών τής ’Εκκλησίας μας. Χρησιμοποιείται σέ όλες τίς ιερές Ακολουθίες. Κυκλοφορεί τώρα μέ τήν έρμηνεία τοϋ άείμνηστου Καθηγητή Παν. Τρεμπέλα στήν κοινή Νεοελληνική γλώσσα, γιά νά εΐναι εύχρηστο άπό όλους τούς πιστούς, εΐναι δέ χωρισμένο σέ Καθίσματα καί Στάσεις, ώστε νά μπορεί νά χρησιμοποιηθεί καί προσευχητικά κατά τό Τυπικό τής Εκκλησίας. Σελίδες 677. Τιμάται 10 €.

Γ'ά τίς παραγγελίες σας μπορείτε νά έπι- σκεφθεΐτε καί τό ήλεκτρονικό μας κατάστη­μα: www.osotir.gr/shop

156 ; ; Α!;.'·-.’

Ή Lu T r e 0 T ~ c t " T K L C L Uj O - € ν τ ι α k l c l l r t i r e

Από τό 1961 προετοιμαζόταν καρ­κινοβατώντας καί ήδη καθορίστηκε νά πραγματοποιηθεί άπό 18 έως 27 ’Ιουνί­ου 2016 στις έγκαταστάσεις τής ’Ορθό­δοξου Ακαδημίας Κρήτης στό Κολυμπά- ρι τών Χανίων ή Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος.

'Η όλη κίνηση θεωρήθηκε ότι έχει «κο- σμοϊστορική σημασία», άφοϋ «γιά πρώ­τη φορά ύστερα άπό μία χιλιετία καί πλέ­ον έκπρόσωποι όλων τών κατά τόπους ’Ορθοδόξων Εκκλησιών θά συνέλθουν νά συζητήσουν καί νά λάβουν άπό κοι­νού άποφάσεις γιά σημαντικότατα θέμα­τα» (Καθηγητής’Ιωάννης Μαρτζέλος).

Ή σύγκληση Πανορθόδοξης Συνόδου μετά άπό αιώνες είναι άναμφιβόλως ση­μαντικότατο γεγονός. Ή Σύνοδος μπο­ρεί πράγματι νά άποκτήσει καί κοσμοϊ- στορική σημασία, άν, συλλαμβάνοντας τά σημεία τών καιρών, φανερώσει μέσα στή σύγχυση καί τό πυκνό σκοτάδι τοΰ κόσμου τή μοναδική άλήθεια, τόν μόνο δρόμο, τό άληθινό φώς, τόν Χριστό. ’Επι­θυμούμε ολόψυχα νά τό κάνει, καί αύτό άποτελεΐ εύχή καί προσευχή όλων μας, όλων τών μελών τής Αγίας ’Εκκλησίας μας.

Ομως δέν μπορούμε καί νά ζοϋμε μέ ψευδαισθήσεις. Υπάρχουν κάποια στοι­χεία, παλαιότερα καί νεότερα, πού μάς

υποχρεώνουν να είμαστε συγκροτημέ­νοι, ειδικά ώς πρός τήν τυχόν κοσμοϊ- στορική σημασία τής Μεγάλης Συνόδου. Άφοϋ τά πρός συζήτηση θέματά της είναι:

«α) Αποστολή τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλη­σίας έν τώ συγχρόνψ κόσμω β) Ή ’Ορθό­δοξος Διασπορά γ) Τό Αύτόνομον έν τη Όρθοδόξω ’Εκκλησία καί ό τρόπος άνα-

I

κηρύξεως αύτού δ)Τό μυστήριον τοΰ Γάμου καί τά κωλύ­ματα αύτοΰ ε) Ή σπουδαιότης τής νηστείας καί ή τή- ρησις αύτής σήμε­ρον καί ς) Σχέσεις τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστια­νικόν κόσμον».

Όπως διαπιστώ­νουμε, τό θεματο- λόγιο τής Συνόδου έξαντλεΐται σέ δευ-τερεύοντα θέματα. Δέν συμπεριλαμβάνει τά μεγάλα, τά καίρια, τις φοβερές προ­κλήσεις τοΰ άποστατημένου κόσμου, καί μάλιστα τήν εύθύνη τής Συνόδου νά θέσει φραγμό στήν ύβριστική άποστα- σία τοϋ δυτικού Χριστιανισμού, τόν Πα-

«Έπειτα παρ’ ήμΐ άρχαι οΰτε Σύνοδι σάν ποτε είσαγαγ ό υπερασπιστής ι έστιν αύτό τό σώμ σίας, ήτοι αύτός ό έθέλει τό θρησκευ νίως άμετάβλητον τω τών Πατέρων cΆπάντησις τών Opt αρχών τής Ανατολή παν Πϊον Θ ' (1848)

C157

K * t c l \ h , O _€ l c l " τ τ η , ς M e y c t X a c , C u v o ^ o u

Ή παρούσα άναφορά μας στά της Συν­όδου ϊσως θεωρηθεί άπό κάποιους ότι έχει άρνητικό χαρακτήρα. Όμως σκοπός μας δέν είναι ή άρνηση. ’Επιδίωξή μας είναι νά άποφευχθοΰν δυσάρεστες έξε- λίξεις πού μπορεί νά θέσουν σέ κρίση συνειδήσεως τόν δοκιμαζόμενο άπό τή σαρωτική έπέλαση τής άποστασίας εύ-

λογημένο λαό τού Θεού.Γι’ αύτό καί μέ συνοχή ψυχής καταθέτουμε τίς παρακάτω παρατηρήσεις μας.

Ήδη δόθηκαν στή δη­μοσιότητα τά έγκριθέντα άπό Προσυνοδικές Δια­σκέψεις σχετικά κείμενα, άπό τά όποΐα ιδιαιτέρως θά μάς άπασχολήσουν τό άπό τήν Ε' Π ροσυν­οδική Διάσκεψη (Σαμ- πεζύ 10-17 Όκτ. 2015) έγκριθέν κείμενο γιά «τίς σχέσεις τής ’Ορθοδόξου ’Εκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κό­

σμον», καθώς καί ό «Κανονισμός όργα- νώσεως καί λειτουργίας τής Αγίας καί Μεγάλης Συνόδου».

A . « C ^ e c r e ix ; τ Ρ ίς O g 'O 'o & o ^ o u ’βκ.κ.ΧΜ .σία .ς ΐ Γ 0 0 ς τ ό ν Χ ο π τ ό ν

^ jg L C T T L C t V L t C O V f C O C T jX O V »

Τό σπουδαιότερο άπό τά πρός συζή­τηση θέματα τής Συνόδου εΐναι άναμφι- βόλως αύτό τών σχέσεων τής ’Ορθοδό­ξου Εκκλησίας πρός τόν ύπόλοιπο χρι­στιανικό κόσμο, τού όποιου τό έγκριθέν

ν οΰτε Πάτρι­οι έδυνήθη-εΤν νέα, διότι ής θρησκείας ια τής Έκκλη- λαός, όστις μα αύτου αίω- και όμοειδές

χύτοΰ»Ιοδόξων πατρι- )ς πρός τόν πά·

σχέδιο κειμένου έκθέτει τίς βασικές θέ­σεις σέ 24 άρθρα.

’’Εχει ήδη διεξαχθεΐ ικανός δημόσιος Διάλογος γιά κάποια άπό τά 24 αύτά ση­μεία. Άπό τήν πλευρά μας θά περιορί­σουμε τίς παρατηρήσεις μας στά παρα­κάτω 3 σημεία:

1. Τό κείμενο στό πρώτο του άρθρο διατυπώνει ξεκάθαρα τήν άλήθεια ότι ή ’Ορθοδοξία εΐναι ή Μία, Αγία, Καθολική καί Άποστολική Εκκλησία. Όμως τό ίδιο κείμενο στό τέλος πελαγοδρομεί, καθώς προσπαθεί νά συμβιβάσει τή βασική αύ­τή άλήθεια μέ τήν έπιδιωκόμενη μέσω τών ήδη άποτυχημένων Διαλόγων ένό- τητα καί μέ τή σύγχυση πού έπιφέρει ή συμμετοχή μας στό Παγκόσμιο Συμβού­λιο ’Εκκλησιών.

2. ©ά έπιμείνουμε περισσότερο στό άρθρο 11, πού πραγματεύεται τή μεθο­δολογία διεξαγωγής τών θεολογικών Δι­αλόγων. Λέει: «Έν περιπτώσει άδυναμί- ας ύπερβάσεως συγκεκριμένης τινός θε- ολογικής διαφοράς ό θεολογικός Διάλο­γος δύναται νά συνεχίζηται, καταγραφο- μένης τής διαπιστωθείσης έπί τοϋ συγκε­κριμένου θέματος θεολογικής διαφωνίας καί άνακοινουμένης ταύτης πρός πάσας τάς κατά τόπους ’Ορθοδόξους ’Εκκλησί­ας διά τά έφεξής δέοντα γενέσθαι».

Τό άρθρο εΐναι παντελώς άπαράδε- κτο. Προτείνει ύποπτη καί παραπλανη­τική τακτική. Άν δέν έπιτυγχάνεται συμ­φωνία σέ καίρια δογματικά ζητήματα, ό Διάλογος θά πρέπει νά διακόπτεται άμέ- σως. Ή συνέχισή του κρύβει δόλο. Γιά όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει τά περί τόν Διάλογο μέ τόν Παπισμό, τό πράγμα εΐναι ολοφάνερο. Έκεΐ ή συζή-

I:

IΨ \

Be; *

I -< ο

j r . 'ν*··.·

m m

τηση γιά τό πρωτείο τοϋ Πάπα κατέλη­ξε σέ παταγώδη άποτυχία. Μέ τό σημείο τοΰτο λοιπόν έπιχειρεΐται νά παρακαμ- φθεΐ τό άδιέξοδο τής άποτυχίας καί τής έπιβαλλόμενης ματαιώσεως τού Διαλό­γου. Γ Γ αύτό λένε: Συνεχίζουμε τόν Διά­λογο γιά άλλα θέματα.

Γιατί όμως σχεδιάζουν νά συνεχιστεί ό Διάλογος μέ έπόμενα θέματα; Ή άπάν- τηση είναι άπλή: μόνο καί μόνο γιά νά υπάρχει οίκουμενιστική έπικοινωνία- έτσι ώστε στούς πολλούς νά καλλιεργείται ή έντύπωση ότι βαδίζουμε πρός συμφω­νία καί ένωση, καί νά «νομιμοποιείται» ή συμμετοχή έπισκόπων καί άλλων κλη­ρικών σέ κοινές μέ τούς αιρετικούς φιέ­στες καί ποικίλες τελετές καί έκδηλώσεις. ’Ενέργειες πού τελικά θά δημιουργήσουν άνεπαίσθητα ένωση στήν πράξη, χωρίς νά έχει έπιτευχθεΐ συμφωνία στήν πίστη - αύτό άκριβώς πού είχε πρόγραμμά του ό Πατριάρχης Άθηναγόρας. Κανένας σή­μερα δέν πιστεύει ότι θά έπιτευχθεΐ συμ­φωνία μέ τόν Θεολογικό Διάλογο.

Ό Πάπας Φραγκίσκος σ’ αύτό τό ση­μείο ύπήρξε ειλικρινής. Δήλωσε στις 30 Νοεμβρίου 2014 στόν δημοσιογράφο Andrea Tornielli κατά τή διάρκεια τής πτήσεως τής έπιστροφής του στή Ρώ­μη άπό τήν έπίσκεψή του στήν Κων­σταντινούπολη: «Πιστεύω ότι κινούμα­στε πρός τά έμπρός στις σχέσεις μας μέ τήν’Ορθοδοξία, αύτοί έχουν τά μυστήρια καί τήν άποστολική διαδοχή, κινούμαστε πρός τά έμπρός. Έάν περιμένουμε άπό

ί τούς θεολόγους νά καταλήξουν σέ συμ­φωνία, αύτή ή μέρα δέν θά έρθει ποτέ!». Υπενθύμισε μάλιστα τά λόγια τού Πατρι­άρχη Άθηναγόρα: «Ό Άθηναγόρας, δή­λωσε: "Άς βάλουμε τούς θεολόγους σέ

ένα νησί γιά νά συζητούν μεταξύ τους, καί έμεΐς νά προχωρήσουμε μαζί μπρο­στά”. Ή ένότητα είναι ένα ταξίδι πού πρέ­πει νά συνεχίσουμε μαζί, είναι πνευμα­τικός οίκουμενισμός, νά προσευχόμαστε μαζί, νά έργαζόμαστε άπό κοινού».

Τό ζήτημα λοιπόν είναι κάτι παραπά­νω άπό σαφές: Ό Θεολογικός Διάλογος γίνεται γιά τά μάτια των πολλών, ένώ ταυτόχρονα μέσω τών έορταστικών καί άλλων έκδηλώσεων προωθείται ή ένω­ση στήν πράξη. Αύτή είναι ή ώμή άλή- θεια. Τήν ένωση τή θέλουμε ολόψυ­χα όλοι οί πιστοί. Άλλά νά είναι ένωση άληθινή. Ένωση στήν πίστη, όπως δια- πύρως εύχόμαστε σέ κάθε λατρευτική μας σύναξη. ’Όχι διπλωματικός έλιγμός. Είναι συνεπώς άπολύτως άπαράδεκτο τό άρθρο 11. Όταν δέν ύπάρχει συμφω­νία, ή έπιμένουμε νά βρεθεί λύση ή στα­ματούμε τόν Διάλογο. Δέν έμπαίζουμε τόν λαό τού Θεού.

3. ’Εξίσου άπαράδεκτο όμως είναι καί τό ύποστηριζόμενο στό άρθρο 22, ότι δηλαδή τό συνοδικό σύστημα άποτελεΐ «τόν άρμόδιον καί έσχατον κριτήν περί τών θεμάτων τής πίστεως». Ναί, είναι σωστό ότι τά θέματα τής πίστεως πρέ­πει νά έπιλύονται συνοδικώς. Όμως ό έσχατος κριτής δέν είναι ή ’ίδια ή Σύνο­δος άλλά ή «Συνείδηση τής’Εκκλησίας».Τί όμως είναι ή «Συνείδηση τής ’Εκκλη­σίας»; Είναι ή ύπό τοϋ Αγίου Πνεύματος έμπνεόμενη στις καρδιές τών ζώντων μελών τής ’Εκκλησίας άποδοχή ή άπόρ- ριψη τών άποφάσεων τών Συνόδων.

Όπως άκριβέστατα τό διετύπωσε ό α­είμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Τρεμ- πέλας, «όταν μία Σύνοδος προκαλέση τήν δυσπιστίαν καί τόν σκανδαλισμόν τού έκκλησιαστικοϋ πληρώματος, μορ- φούται συνείδησις έκκλησιαστική τοϋ

mjiMk ■ ι mm

ο

φρουροϋ τής’Ορθοδοξίας, δυνατή καί τό κΰρος συνόδων ώς Οικουμενικών συγ­καλουμένων νά έκμηδενίση» («Ό Πανα­γιώτης Ν. Τρεμπέλας έττί τής Οικουμε­νικής Κινήσεως καί τών Θεολογικών Δι­αλόγων», έκδ. «Ό Σωτήρ», Άθήναι 2007, σελ. 88-89).

Αντίστοιχα ό καθηγητής Άμίλκας Άλιβι- ζάτος στό πόνημά του «Ή συνείδησις τής ’Εκκλησίας» (σελ. 32) σημειώνει: «Τής έπακριβοϋς διαγνώσεως τής έκκλησια- στικής Συνειδήσεως έπεται τώρα ό τρό­πος τής έπικυρωτικής ή άνατρεπτικής αύτής έπιβολής. Ή πάνδημος τότε έπι- κυρωτική ή άνατρεπτική αύτή έκδήλωσις έπί ώρισμένων έκκλησιαστικών άποφά- σεων φέρει χαρακτήρα οργανικής ένερ- γείας, άκριβώς διότι είναι όριστικώς έπι- κυρωτική ή άνατρεπτική σπουδαιοτά- των καί έπισημοτάτων άκόμη έκκλησια- στικών άποφάσεων.

Εις τήν περίπτωσιν ταύτην όμιλοϋμεν περί τής άποφάνσεως τής έκκλησια- στικής Συνειδήσεως, ήτις τυπικώς μηδέν οργανικόν ή διοικητικόν γνώρισμα έχου- σα, ούδέ συνεπώς καί οίονεί ώς άνωτέρα άρχή ύφισταμένη έν ώρισμένω τόπω καί χρόνω καί ένεργοϋσα, έχει έν τούτοις τήν πραγματικήν δύναμιν έγκρίσεως καί έπι- κυρώσεως καί δογματικών άκόμη άπο­φάσεων Οικουμενικής Συνόδου. Συνή­θως όμιλοϋμεν περί τής Οικουμενικής Συνόδου ώς περί τής ύψίστης έκκλησι- αστικής άρχής καί αυθεντίας, ήτις άπο- φαίνεται πλήν άλλων καί άλαθήτως άκό­μη έπί τής δογματικής διδασκαλίας τής ’Εκκλησίας. Ώς όμως ή έκκλησιαστική ιστορία καταδεικνύει, τούτο λέγεται μό­νον θεωρητικώς καί ύπό τήν αϊρεσιν τής έγκρίσεως τών άποφάσεων τούτων ύπό τής Συνειδήσεως τής ’Εκκλησίας».

Σημαντικότατες έπισημάνσεις πού φα­νερώνουν ποιός είναι ό τελικός κριτής τών συνοδικών άποφάσεων. Γι’ αύτό τόν λόγο τό άρθρο 22, έτσι όπως είναι διατυπωμένο, είναι παντελώς άπόβλητο.

Β. Ό κ_ανονισ|χός -τη,ς Ο υνό^ου

Μέγιστο πρόβλημα άποτελεϊ καί ό λε­γόμενος «Κανονισμός Όργανώσεως καί Λειτουργίας τής Άγιας καί Μεγάλης Συν­όδου» καί ειδικότερα τό άρθρο 12 πού έπιγράφεται «ψηφοφορία καί έγκρισις τών κειμένων».

Σύμφωνα μέ αύτό ή ψηφοφορία γιά τά συζητούμενα θέματα γίνεται άπό τήν κάθε αύτοκέφαλη ’Εκκλησία καί όχι άπό τόν κάθε έπίσκοπο χωριστά. Ό έπίσκο- πος κατά τόν κανονισμό έχει τό δικαίω­μα νά διαφωνεί, καί ή διαφωνία του κα­ταγράφεται στά Πρακτικά. Δέν έχει όμως δικαίωμα πραγματικής καί ίσόκυρης ψή­φου. (Η διαφωνία του άποτελεΐ έσωτε- ρικό ζήτημα τής Εκκλησίας, στήν όποια άνήκει. Άν διατυπώσει αιρετική διδασκα­λία, ή Μεγάλη Σύνοδος δέν θά τόν κα­ταδικάσει, θά τόν άφήσει στήν κρίση τής τοπικής του Εκκλησίας. ’Άν μέ θεϊκό φω­τισμό ομολογήσει μέ κρυστάλλινη άκρί- βεια τήν άλήθεια τής πίστεως, ή Μεγάλη Σύνοδος θά τόν άγνοήσει).

Ή διάταξη συνεπώς αύτή ύποτιμά κατά τρόπο άπαράδεκτο τούς έπισκόπους καί συνιστά πρωτοφανή στραγγαλισμό όχι μόνο τής άνθρώπινης έλευθερίας άλλά καί τής έκδηλώσεως τής πνοής τοϋ Άγι­ου Πνεύματος. Γιά πρώτη φορά στήν 'Ιστορία τής Εκκλησίας έπιβάλλεται τέ­τοια δικτατορικής νοοτροπίας διάταξη. Άποτελεΐ ούσιαστικά βόμβα στά θεμέλια τής Ορθόδοξης Έκκλησιολογίας. Οϋτε στό ολοκληρωτικό σύστημα τοϋ παπι­σμού δέν έφαρμόστηκε τέτοια άπαράδε- κτη τακτική. Συνήλθε τό 1962 ή Δεύτερη

Σύνοδος τοϋ Βατικανού μέ συμμετοχή περισσότερων άπό 2.000 επισκόπων καί κατά τή λήξη τής πρώτης περιόδου, στις 8 Δεκεμβρίου τοϋ 1962, ό πάπας Ιωάννης ΚΡ συμπέρανε ότι «οί άντίθε- τες άπόψεις πού διατυπώθηκαν έδειξαν ότι στήν’Εκκλησία ύπάρχει κόσμος έλευ- θερίας».

Κόσμος έλευθερίας στό δικτατορικό Βατικανό καί στραγγαλισμός της στήν ’Ορθοδοξία; Θά εΐναι πραγματικά θλι­βερό νά συμβεΐ κάτι τέτοιο.

Γ . Τα. jaeyaXo. -O^eja.a.'ra.

Χωρίς νά ύποτιμούμε κάποια άπό τά έγκριθέντα θέματα τής Μεγάλης Συνό­δου, έπιθυμοΰμε νά τονίσουμε, όπως ήδη άναφέραμε, ότι έχουν δευτερεύοντα χαρακτήρα καί δέν άποτελοΰν έπαρκή καί άναγκαϊο λόγο γιά τή σύγκλησή της. Ούσιαστικό θέμα θά μπορούσε νά είναι αύτό τών σχέσεων τής ’Ορθοδό­ξου ’Εκκλησίας πρός τόν ύπόλοιπο χρι­στιανικό κόσμο, άν είχε τεθεί σέ σωστή βάση καί όχι έτσι όπως περιγράφεται στό κείμενο, μέ τόν εύκολα διαφαινόμε- νο σκοπό νά έγκριθεΐ πανορθοδόξως ή οίκουμενιστική έκτροπή τών τελευταίων δεκαετιών.

Κι ένώ τά θέματα τής Συνόδου κρίνον- ται άπό πολλούς καί άπό μάς δευτε- ρεύουσας σημασίας, παραθεωροϋνται πραγματικά μεγάλα καί έπείγοντα ζητή­ματα όπως είναι τά άκόλουθα:

1. Ή διακήρυξη όχι μόνο ότι ή ’Ορθοδο­ξία εΐναι ή Μία, Αγία, Καθολική καί Άπο- στολική Εκκλησία, άλλά καί ότι όλες οί άλλες όποιασδήποτε μορφής χριστια­νικές κοινότητες οφείλουν νά συνέλθουν άπό τήν άχαλίνωτη έκτροπή καί άποστα- σία τους καί νά έπιστρέψουν σ’ αύτήν.

Καί ότι έτσι έννοεΐ ή ’Ορθοδοξία τήν έπι- διωκόμενη διά τών Διαλόγων ένότητα.

2. Ή έξίσου ξεκάθαρη διακήρυξη ότι ό σεβασμός πρός τις άλλες θρησκείες τοϋ κόσμου δέν πρέπει νά οδηγεί σέ όποια- δήποτε μορφή Πανθρησκείας μέ σχετι- κοποίηση τής άλήθειας περί τού προσώ­που τοϋ Χριστού. Ή Σύνοδος θά πρέπει νά διακηρύξει ότι ό Χριστός εΐναι ό μόνος άληθινός Θεός καί ό μόνος Σωτήρας τοϋ κόσμου- ότι, όπως διεσάλπισε ό άπόστο- λος Πέτρος, «ούκ έστιν έν άλλω ούδενί ή σωτηρία» (Πράξ. δ' 12), καί έτσι νά κατα­δικαστούν όλες οί μορφές συγκρητισμού καί οί ένεργούμενες συγχωνεύσεις θρη­σκευτικών δοξασιών.

3. Ή άντιμετώπιση έπίσης τής ραγδαί­ας έκκοσμικεύσεως πού οδηγεί σέ παρά­λογες άντιλήψεις, όπως αύτή περί δήθεν φυσιολογικής μορφής τών όμοφυλοφι- λικών σχέσεων, άντιλήψεις πού άποτε­λοΰν σημεία τών έσχάτων καιρών καί σοβαρές ένδείξεις ότι βρισκόμαστε κατά κυριολεξίαν στούς καιρούς τής Άποκαλύ- ψεως, καί άρα θά έπρεπε μιά τέτοια Με­γάλη Σύνοδος νά προετοιμάσει τούς πι­στούς γιά τά άναμενόμενα νά συμβοϋν, άντί νά έξαντλεΐται σέ μιά άνούσια άγα- πολογία πρός τούς άμετανόητους αιρε­τικούς τής Δύσεως, τόν έωσφορίζοντα Παπισμό καί τόν σέ πλήρη άποστασία καταντήσαντα Προτεσταντισμό.

Σταματούμε έδώ, διατυπώνοντας ταυ­τόχρονα τήν εύχή νά άποφευχθεΐ κάθε κίνδυνος έκτροπής άπό τήν ’Ορθόδοξη πίστη καί νά προστεθεί ή Μεγάλη Σύνο­δος στήν άδαμάντινη άλυσίδα τών Αγί­ων Συνόδων τής ’Εκκλησίας, πού κρά­τυναν τήν άλήθεια τοϋ Εύαγγελίου καί φωτίζουν τήν πορεία τών πιστών μέσα στό πυκνό σκοτάδι τού διεφθαρμένου κόσμου.

Τ ήν Ε' 'Εβδομάδα τών Νηστειών ή φιλόστοργη μητέρα μας ’Εκκλησία μάς προσφέρει μεταξύ τών άλλων έξαιρετική πνευματική εύκαιρία: τήν Ακο­

λουθία τοΰ Μεγάλου Κανόνος, ή όποία κανονικά τελείται στόν Όρθρο τής Πέμ­πτης αύτής τής έβδομάδας, άλλά γιά τή διευκόλυνση τών πιστών τελείται στις ένορίες τό άπόγευμα τής Τετάρτης μαζί μέ τό Μικρό Απόδειπνο. Ό Μέγας Κανών εΐναι ποίημα τοΰ άγίου Άνδρέα Κρήτης, ό μεγαλύτερος άπό τούς ύπόλοιπους ύμνογραφικούς Κανόνες. Εΐναι διδακτι­κότατος, σχολείο μετανοίας καί κατα- νύξεως, αύτοκριτικής καί αύτομεμψίας καί μνήμης θανάτου. Συγχρόνως εΐναι καί ένα έκλεκτό ύπόμνημα τής Αγίας Γραφής: Άναφέρεται σέ πολλά γεγονό­τα, πρόσωπα καί διδάγματα τής Παλαιάς κυρίως άλλά καί τής Καινής Διαθήκης, καί τά έρμηνεύει έφαρμόζοντάς τα στήν προσωπική πνευματική μας ζωή.

Στά στενά πλαίσια αύτοϋ τοΰ άρθρου θά προσπαθήσουμε νά έμβαθύνουμε μόνο σ’ ένα τροπάριο άπό τήν γ' ώδή:

«Τόν Χάμ έκεΐνον, ψυχή, τόν πατρα­λοίαν μιμησαμένη, τήν αισχύνην ούκ έκάλυψας τοΰ πλησίον, όπισθοφανώς άνακάμψασα».

Ό ύμνωδός άπευθύνεται στόν έαυτό του, όπως καί σέ πολλά άλλα τροπάρια τοϋ Κανόνος, καί λέει:

«Ψυχή μου, μιμήθηκες έκεΐνον τόν Χάμ, πού φέρθηκε μέ άσέβεια στόν πα­τέρα του». Καί πώς τόν μιμήθηκες; «Δέν σκέπασες τήν ντροπή», τήν άσχήμια, τό άμάρτημα, «τοΰ πλησίον σου», τοΰ ό- ποιουδήποτε συνανθρώπου σου, «πλη- σιάζοντάς τον “όπισθοφανώς”», στραμ­μένος πρός τά πίσω, ώστε νά μήν τόν βλέπεις.

Ποιό ήταν τό άμάρτημα τοΰ Χάμ; Τό σχετικό περιστατικό περιγράφεται στό ένατο (θ') κεφάλαιο τοϋ ίεροΰ Βιβλίου τής Γενέσεως: Μετά τόν κατακλυσμό ό Νώε άρχισε νά καλλιεργεί τή γή. Φύτευ- σε άμπέλι καί έκανε κρασί. Τό δοκίμα­σε, τοΰ άρεσε, καί ήπιε πολύ, χωρίς νά γνωρίζει τίς συνέπειες άπό τήν ύπερβο­λική κατανάλωσή του. Μέθυσε ό δίκαιος, έβγαλε τά ροΰχα του μέσα στό σπίτι του καί άποκοιμήθηκε γυμνός. -*

162 Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6 3fUΌ Χάμ, ό νεότερος άπό τούς τρεις

γιούς του, όταν είδε τόν πατέρα του γυ­μνό, έτρεξε καί γνωστοποίησε τό γεγο­νός στά δύο άδέλφια του, τόν Σήμ καί τόν Ίάφεθ, μέ διάθεση χλευαστική, κο­ροϊδευτική. ’Εκείνοι όμως, σοβαροί, άνε- πηρέαστοι άπό τή στάση του άδελφοΟ τους, πήραν τό ρούχο τού πατέρα τους «έπί τά δύο νώτα αύτών»· δηλαδή ό ένας κράτησε τή μία άκρη τού ένδύματος στόν ώμο του, καί ό άλλος τήν άλλη στό δικό του- «καί έπορεύθησαν όπισθοφανώς»· έκαναν βήματα πρός τά πίσω μαζί- «καί συνεκάλυψαν τήν γύμνωσιν τού πατρός αύτών»· σκέπασαν μέ σεβασμό τή γύ- μνωση τού πατέρα τους. Ή Γ ραφή έπα- ναλαμβάνει: «Καί τό πρόσωπον αύτών όπισθοφανώς»· ήταν στραμμένοι πρός τά πίσω, στήν άντίθετη κατεύθυνση- «καί τήν γύμνωσιν τοϋ πατρός αύτών ούκ είδον». Καί δέν είδαν τή γύμνωση τοΰ πατέρα τους. Δέν θέλησαν νά τόν δουν γυμνό. "Ελαβαν τά μέτρα τους καί δέν έριξαν τά μάτια τους πάνω του.

Συνήλθε ό Νώε άπό τό μεθύσι καί, όταν έμαθε γιά τή συμπεριφορά τών παι­διών του, καταράστηκε τούς άπογόνους τού Χάμ νά γίνουν δούλοι στούς άπογό- νους τών άδελφών του, ένώ εύλόγησε τόν Σήμ καί τόν’Ιάφεθ (βλ. Γεν. θ' 20-27).

Τό περιστατικό βέβαια αύτό κατ’ έξ- οχήν διδάσκει τόν βαθύ σεβασμό πού οφείλουμε άπέναντι στούς γονείς μας, άκόμη καί όταν έκεΐνοι έκτρέπονται καί άσχημονοϋν. Ό άγιος Άνδρέας όμως τό έρμηνεύει καί άλληγορικά. Τό έφαρ- μόζει στό άμάρτημα τής διαπομπεύσε- ως. Όταν δηλαδή άσχολούμαστε μέ τό τί έκανε ό πλησίον μας, μέ κάποιο άμάρ­τημα, λάθος, πράξη πού τόν έξέθεσε, ή περίσταση πού τόν ταπείνωσε, καί τό γνωστοποιούμε σέ τρίτους καί τό σχολι­άζουμε μέ διάθεση νά τόν διασύρουμε, νά γελάσουμε εις βάρος του, τότε συμ­

περιφερόμαστε όπως ό Χάμ έκεΐνος, ό άσεβής καί χλευαστής.

Μιά τέτοια όμως συμπεριφορά δείχνει έλλειψη σεβασμού καί άγάπης. Ταυτό­χρονα δείχνει καί έλλειψη αύτογνωσίας. Διότι «πολλά πταίομεν άπαντες» (Ιακ. γ' 2). Έχουμε κι έμεΐς πολλές άμαρτίες- έχει συμβεΐ καί σ’ έμάς άρκετές φορές νά έκτεθοϋμε, είτε άπό τις πράξεις μας είτε άπό τις περιστάσεις. Καί δέν είναι καθό­λου άπίθανο νά πάθουμε τά ίδια καί χει­ρότερα άπό αύτά πού κοροϊδεύουμε. Τό σωστό είναι νά έχουμε σεβασμό, άγάπη, κατανόηση καί συμπάθεια πρός τούς άδελφούς μας. Άνθρωποι άδύναμοι είναι καί έκεΐνοι, όπως καί έμεΐς. Καί είναι φυ­σικό κάποτε νά παραφερθοΰν, νά πέ­σουν χαμηλά, νά έκτεθοϋν. Χρέος μας τότε, χρέος σεβασμού καί άγάπης, είναι νά σκεπάσουμε τό σφάλμα τους.

Άς μή μιμηθοΰμε τόν Χάμ. Άς μιμη- θοϋμε τούς σώφρονες άδελφούς του, οί όποιοι, όταν ήλθε ό άδελφός τους καί τούς άνοιξε τέτοια συζήτηση, δέν τόν συμμερίστηκαν. Άς τούς άκολουθή- σουμε κι έμεΐς. Άς άγαπήσουμε αύτό τό «όπισθοφανώς» τών εύλογημένων σε­βαστικών άδελφών Σήμ καί Ίάφεθ. Άς όπλισθοΰμε μέ άπόφαση παρόμοια μέ τή δική τους, άπόφαση σταθερή, σοβα­ρή, άγία. Άπόφαση νά μή διαπομπεύου­με.

Άς μάθουμε νά καλύπτουμε τά σφάλ­ματα τών συνανθρώπων μας μέ τό ένδυ­μα τής σιωπής, τής άγάπης, τοΰ καλού λογισμού. Άς σκεπάζουμε, γιά νά μάς σκεπάζει καί ό Θεός- καί σ ’ αύτή τή ζωή - νά μήν πάθουμε τά ίδια! - καί στήν άλλη, κατά τήν Τελική Κρίση, όταν όλα θά φα­νερωθούν μπροστά σέ όλους τούς άγγέ- λους καί σέ όλους τούς άνθρώπους- νά σκεπάσει τή γυμνότητά μας μέ τό έλεός Του καί νά μάς άξιώσει τής αιωνίου Βα­σιλείας Του. H

Οεέ μου, τί μέρο ήταν κι αύτή! Κού­ραση, πολλή κούραση. ’Επιτέλους τέλειωσε τό ωράριό του, σχόλασε. Πήρε τό δρόμο γιά τό σπίτι- έξω είχε

κιόλας σουρουπώσει. Έσερνε σχεδόν τά βήματά του, ό δρόμος τού φάνηκε άτέλειωτος. Μά νά, πρόβαλε τώρα τό σπιτάκι του... πήρε δύναμη.

Ανέβηκε τά λίγα σκαλιά μέ λαχτάρα, ξεκλείδωσε, μπήκε... Μεμιάς ξεκουρά­στηκε. Τί ύποδοχή τοΰ έκαναν! Ή γυναί­κα του, τά παιδιά του... έπεσαν πάνω του. Ετοιμάστηκε... τό τραπέζι ήταν κιό­λας στρωμένο. Δόξασαν τόν Θεό γιά τά άγαθά Του. Χόρτασαν... Σήκωσαν τό τραπέζι.

Σέ λίγο όλα είχαν τακτοποιηθεί. Και­ρός νά πάνε γιά ύπνο. Τά μάτια τών παιδιών είχαν άρχίσει κιόλας νά κλεί­νουν. Ασφάλισαν τήν πόρτα, ξάπλω­σαν. ..

Ξαφνικά άκουρμάστηκαν...-Ακόυσες;-Άκουσα!-Ζώο δέν ήταν;- Έτσι μού φάνηκε, άλογο... μουλά­

ρι... δέν ξέρω...

-Ποιος νά ’ναι τέτοια ώρα;Τό σπίτι τους ήταν στήν άκρη τοϋ χω­

ριού. Ακούστηκαν χτυπήματα στήν πόρτα.

-Ποιός είναι;-Εγώ...Πετάχτηκαν! Ό φίλος τους ήταν. Ο

καλύτερός τους φίλος... Τί ήθελε;-Τρία ψωμιά, άν έχετε. Μάς ήρθαν

έπισκέτττες άξαφνα.-Καί τρία καί περισσότερα! Αλίμονο!

Μήπως καί κάτι άλλο σάς χρειάζεται;’Έφυγε ό φίλος τους χαρούμενος...

Έτσι εΐναι ή προσευχή, δίδαξε ό Χρι­στός μας: όπως ό φίλος ζητάει άπ’ τόν φίλο του ψωμί τή νύχτα.

Ποιός θά άρνηθεΐ κάτι στό φίλο του, όποια ώρα κι άν αύτός τοϋ τό ζητήσει; Μήπως πρόκειται νά τοϋ πεΐ: «Τί ώρα εΐναι αύτή; Έχουμε κλείσει τήν πόρτα... Τά παιδιά κοιμοΰνται μαζί μας... Φύ­γε!». Όχι, βέβαια! Ακόμα κι άν δέν τοϋ τό δώσει έπειδή εΐναι φίλος του, «διά γε τήν άναίδειαν αύτοϋ», καί μόνο γιά τό θράσος του νά χτυπήσει τήν πόρτα του τά μεσάνυχτα, θά τοϋ δώσει αύτό πού ζητάει.

Λοιπόν, άν οί άνθρωποι πού εΐναι

ΕΚΑΟΣΕΙΣ «Ο ΣΩΤΗΡ»__________________________________ Α ρ ιθ . 2 1 3 0 , 1 Α π ρ ιλ ίο υ 2 0 1 6

Ο A J ^ - O I G T O G

YMNOGΜε ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Αρχιμ. ’Αποστόλου X. Τσολάχ’/]

Έκδοση τρίτη

Προκειμένου τά υπέροχα νοήματα τοΰ Ακαθίστου Ύ­μνου νά γίνουν πιό προσιτά στόν κά­θε πιστό, ή Αδελ­φότης μας προ­βαίνει στήν έκδο­ση τοΰ έγκολπίου αύτοΟ, τό όποιο έκτός άπό τό κείμενο περιέχει καί τή μετάφραση του δοξαστικού αύτού έγκωμίου πρός τήν Δέσποινα τοΰ κό­σμου, τήν Ύπέρμαχο Στρατηγό τού έθνους. Σελίδες 135. Τιμάται 3 €.

Ά κ ο β ο υ θ ί α

τ ο ΰ Α κ α θ ί σ τ ο υ " Υ μ ν ο υ

Έκδοση τέταρτη

Οί Χαιρετισμοί τής Ύπεραγίας Θε­οτόκου μαζί μέ τόν έγκωμιαστικό Κα­νόνα ψάλλονται σέ ιδιαίτερη Ακολου­θία τής ’Εκκλησίας μας κατά τή διάρ­κεια τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής.Τό έγκόλπιο αύτό βοηθεΤ τόν πιστό στήν πιό συνειδητή συμμετοχή του στήν έν λόγω Ακολουθία. Σελίδες 64. Τιμάται 1 €.

πονηροί δίνουν, ό Θεός πού είναι άγιος θά άρνηθεΐ νά άπαντήσει στά αιτήματα τών πιστών;

Γι’ αύτό καί καταλήγει ό Κύριος: Χτυ­πάτε, χτυπάτε έπίμονα τήν πόρτα τοϋ Θεοϋ. «Αιτείτε, καί δοθήσεται ύμΐν, ζητεί­τε, καί εύρήσετε, κρούετε, καί άνοιγήσεται ύμΐν» (Λουκ. ια’ 9). Παρακαλεΐτε τόν Θεό, καί θά σάς δοθεί αύτό γιά τό όποιο παρα­καλεΐτε. Ζητάτε Του, καί θά βρείτε αύτό πού θέλετε. Χτυπάτε τήν πόρτα Του, καί θά σάς άνοίξει. «Πάς γάρ ό αϊτών λαμβά­νει καί ό ζητών εύρίσκει καί τώ κρούοντι άνοιγήσεται». Διότι καθένας πού καθημε­ρινά παρακαλεΐ, παίρνει- καί καθένας πού ζητάει συνεχώς, θά βρει αύτό πού ζητάει- καί σ ’ αύτόν πού χτυπάει έπίμονα τήν πόρτα, θά τοϋ άνοίξει ό Θεός.

Θά τοϋ άνοίξει!Θά μάς άνοίξει!Αρκεί νά χτυπάμε τήν πόρτα Του έπί­

μονα. Ό Κύριος δέν λέει «τψ κρούσαντι» άλλά «τώ κρούοντι άνοιγήσεται»- θά ά- νοίξει τήν πόρτα Του ό Θεός σ ’ αύτόν πού χτυπάει συνεχώς, έπίμονα.

Νά χτυπάμε λοιπόν τήν πόρτα τοϋ Θε­οϋ έπίμονα. Κάθε ώρα, σέ κάθε περίστα­ση, μέρα καί νύχτα. Τήν πόρτα τοΰ φίλου μας χτυπάμε. Τήν πόρτα τοϋ Πατέρα μας. Νά έπιμένουμε στήν προσευχή. Νά ζητάμε μέ άναίδεια. Νυχτερινοί ζητιάνοι νά γίνουμε. Νά ζητάμε έπίμονα παρά τήν άναξιότητά μας, παρά τήν άμαρτωλότητα καί τίς συνεχείς παραβάσεις μας. Νά ξη­μεροβραδιαζόμαστε στήν πόρτα τοΰ Θε­οϋ. Ζητιάνοι τής άγάπης Του.

Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τής χαράς Του έδώ καί τώρα! Άλλά καί κοινωνοί τής δό­ξας Του έκεΐ καί τότε! Κληρονόμοι τής αιώνιας Βασιλείας Του. m

ρώτησε η

Σ ’ ένα χωριό τοΰ Πηλίου ζοΟσαν ό μτταρμττα-Χρίστος μέ τήν κυρα- Καλλιόπη. Ήταν ένα άγαττημένο ή- λικιωμένο άντρόγυνο. Τό σπίτι τους εί­

χε ώραία αύλή μέ δέντρα καί, καθώς ή­ταν στήν πάνω γειτονιά του χωριού, είχε θαυμάσια θέα πρός τή θάλασσα. Τά δειλινά, όταν ήταν καλός ό καιρός, κά­θονταν οί δύο γέροι στήν αύλή κι άπο- λάμβαναν τό ήλιόγερμα άπέναντι στήν άνοικτή θάλασσα κι άναγάλλιαζε ή καρ­διά τους. Ήταν ή πιό όμορφη ώρα αύτή τής κάθε μέρας τους.

Τό παιδιά τους τά είχαν παντρέψει ά­πό καιρό καί ζοΰσαν στήν Αθήνα. Ή τε­λευταία κόρη τους, πριν φύγει κι αύτή γιά τήν Αθήνα, φρόντισε καί βρήκε μιά γυ­ναίκα καί συμφώνησαν μέ πληρωμή νά φροντίζει τούς γονείς της. Τούς είπε βέ­βαια νά τούς πάρει μαζί της καί έπέμεινε γ ί αύτό πολύ, άλλά οί γέροι μέ κανέναν τρόπο δέν ήθελαν ν’ άφήσουν τό σπίτι τους καί τήν ήσυχία τους.

Πρόβλημα οικονομικό δέν είχαν. Έ ­παιρναν τή σύνταξη τού ΟΓΑ, τούς έ­στελναν καί τά παιδιά άπό τήν Αθήνα τα­κτικά έπιταγές.

Όσο ήταν κοντά τους ή κόρη τους ή Α­ρετή, τούς έπαιρνε μαζί της κάθε Κυρια­κή καί μεγάλη γιορτή στήν έκκλησία καί λειτουργιόντουσαν καί κοινωνοΰσαν. Ά­πό τότε όμως πού έφυγε καί ή μοναχο­κόρη άπό κοντά τους γιά τήν Αθήνα, εί­

χαν άραιώσει τή Θεία Κοινωνία. Καί πλέ­ον μονότονη καί κάπως κουραστική περνούσε ή κάθε μέρα τους. Κάποιο τη­λεφώνημα πότε-πότε άπό τά παιδιά διέ- κοπτε τή μονοτονία τοΰ ρυθμού τής ζωής τους.

Κάτι όμως πού συνέβη στήν άρχή τοΰ καλοκαιριού, έδωσε ένα κέντρισμα στις καρδιές τους καί μιά άφορμή νά δοϋν μέ άλλο μάτι τή ζωή.

Δίπλα άκριβώς άπό τό σπίτι τους σ’ ένα ώραΐο σπίτι σάν τό δικό τους έμενε μιά οικογένεια δυό ήλικιωμένων, ό μπαρ- μπα-Νίκος καί ή κ. Εύφροσύνη. Τά παι­διά καί αύτών καλοπαντρεύτηκαν καί ζοΰν στήν Αθήνα. Κάθε Πάσχα έρχονται στό χωριό καί κάνουν χαρές μεγάλες μέ τά έγγονάκια τους ό παππούς καί ή για­γιά.

Μόλις μπήκε αύτό τό καλοκαίρι, ήλθε γιά λίγες μέρες νά δεΐ τή μεγαλύτερη ά- δελφή της, τήν Καλλιόπη, καί τόν άντρα της ή άδελφή της ή Εύδοκία, πού μένει οίκογενειακώς στήν Αθήνα, στό Νέο Ψυ­χικό κοντά στήν Αγία Σοφία.

Καθώς έπιναν ένα άπόγευμα τόν καφέ τους οί τρεις τους στήν ώραία βεράντα τους άγναντεύοντας τή θάλασσα μπρο­στά τους, πού λές καί ήταν ένα τεράστιο σεντόνι άπό άτλάζι, συζητούσαν γιά πολλά καί διάφορα, οικογενειακά καί άλ­λα. Τελικά ήρθε ή κουβέντα καί γιά τούς γείτονες.

-Δέ μοϋ λές, Καλλιόπη πάτε μέ τήν κυρα-Φρόσω;Εύδοκία.

ΤΦΜΘΜΚΘύίβΘ;»

-Πολύ καλά! Δέν μάς ένοχλοϋν καθό­λου. Σάν νά μήν ύπάρχουν οί άνθρωποι.

-Δηλαδή δέν τά λέτε πότε-πότε;-Αραιά καί ποΰ. Έχουν τά προβλήμα-

τά τους κι έμεΐς τά δικά μας. Εΐναι καί τά γεράματα βλέπεις.

-Τούς βλέπετε τήν Κυριακή στήν έκ- κλησία;

-Γιά νά μαι ειλικρινής, παλιότερα τούς έβλεπα, τά τελευταία όμως τρία - τέσσε­ρα χρόνια δέν τούς βλέπω.

-Τρία τέσσερα χρόνια! Γιατί άδιαφορή- σατε τόσο καιρό; Γ ιατί δέν ένδιαφερθή- κατε γιά τήν ψυχή τους; Έμεΐς στήν ένο- ρία μας έχουμε έναν κύκλο κυριών πού μελετούμε τόν λόγο τοϋ Θεοΰ καί φροντί­ζουμε νά βοηθήσουμε κι άλλες ψυχές ν’ άγαπήσουν τόν Χριστό καί τήν ’Εκκλη­σία. ’Άν διαπιστώσουμε ότι κάποιες κυρί­ες έρχόντουσαν στήν έκκλησία τακτικά κάθε Κυριακή καί ξαφνικά παύουν νά έρχονται, δέν άδιαφοροΰμε. Σκεφτόμα­στε μήπως παρασύρθηκαν άπό αιρετι­κούς ή κάτι άλλο πιθανόν νά μεσολάβησε καί διακριτικά δύο-δύο ή τρεΐς-τρεΐς τις έπισκεπτόμαστε καί συζητάμε άδελφικά μαζί τους. Καί συνήθως, μέ τή βοήθεια τού Θεού, ξανάρχονται στόν ιερό Ναό μας. Καί τί νά σοΰ πώ, δέν φαντάζεσαι, άδελφή μου, τί χαρά ένιωσα όταν βοήθη­σα κι έγώ κάποιες ψυχές καί ξανά ’ρθαν στήν’Εκκλησία, στή θεία Λειτουργία!

-Άξιος ό μισθός σας! είπε ή Καλλιόπη.-Εδώ πού τά λέμε, Καλλιόπη μου, δέν

πάμε νά χαιρετίσουμε τούς καλούς γείτο- νές μας; Θά χαροϋν πιστεύω! 'Η καλη­σπέρα εΐναι τού Θεοΰ. ’Εμένα ϊσως νά μή μέ θυμούνται. Θά μιλήσεις πρώτη έσύ καί θά μέ συστήσεις. Ώσπου ν’ άνοίξουν τήν πόρτα τους, νά προσευχόμαστε. Έ ­λα καί σύ μαζί μας, Χρίστο.

Αύτό καί έγινε. Ό μπαρμπα-Νίκος καί ή κυρα-Φροσύνη τούς δέχτηκαν μέ χαρά καί εύχαριστήθηκαν ιδιαίτερα μέ τή γνω­

ριμία τής Εύδοκίας, πού είχαν πολύ και­ρό νά τή δοΰν καί ή όποία τούς πρόσφε- ρε καί μιά εικόνα τής άγίας Σοφίας. ’Ε­πειδή ήταν νωρίς άκόμη, κάθησαν όλοι στήν ώραία βεράντα καί συζητούσαν.

Ή Εύδοκία, πού είχε ιδιαίτερη πείρα σέ τέτοιες συζητήσεις, έφερε τήν κουβέντα στά πνευματικά θέματα.

-Αύτό πού έχει σημασία, κύριε Νίκο, εΐναι νά μή χάσουμε τήν ψυχή μας, άλλά νά κερδίσουμε τήν εύτυχία τού Παραδεί­σου! Όλα τ’ άλλα έδώ μένουν. Καί δέν ξέρει κανείς πότε θά φύγει άπ’ αύτό τόν μάταιο κόσμο. Γι’ αύτό πρέπει νά ’μαστέ έτοιμοι πάντοτε.

-Έτσι εΐναι, όπως τά λές, είπε ή Εύ- φροσύνη.

-Έχετε έξομολογηθεΐ, κοινωνάτε; ρώ­τησε ή Εύδοκία. Αύτή εΐναι ή καλύτερη έτοιμασία γιά μάς τούς ήλικιωμένους.

-Έχουμε πολύ καιρό νά κοινωνήσου- με, είπε ό μπαρμπα-Νίκος.

-Ό λα διορθώνονται, κύριε Νίκο. Θά σάς δώσω ένα βιβλιαράκι, πού θά τό διαβάσετε καί θά σάς βοηθήσει πολύ γιά νά κάνετε μιά καλή έξομολόγηση σ’ ένα καλό Πνευματικό, στόν όποιο θά σάς πάμε μέ ταξί μέ τήν Καλλιόπη. Καί όλοι μαζί τήν Κυριακή στήν Έκκλησία, καί θά κοινωνήσουμε. Νά δείτε πώς θά σκιρτάει ή καρδιά σας άπό χαρά καί συγκίνηση!

Οί δυό γέροντες έξομολογήθηκαν μέ δάκρυα στά μάτια άπό συγκίνηση. Ό θε­οφώτιστος Πνευματικός τούς έδωσε ο­δηγία καί έντολή νά κοινωνήσουν καί τις τρεις έν συνεχεία Κυριακές. Τήν τέταρτη Κυριακή πέταξε γιά τά ούράνια έτοιμος ό μπαρμπα-Νίκος, καί στά σαράντα του τόν άκολούθησε καί ή σύζυγός του Εύ- φροσύνη.

Καί ή Εύδοκία μέ τήν Καλλιόπη καί τόν μπαρμπα-Χρίστο δοξολογούσαν τόν Σωτήρα Κύριο. ■

Χρυσόστομος σημειώνει: «Αύτή ή Εύχή τής θείας Λειτουργίας εΐναι σύμβολο εκείνης τής προσευχής. Ό Κύριος εύχα- ρίστησε πριν δώσει τό άγιο Σώμα Του στούς μαθητές, γιά νά εύχαριστοϋμε κι έμεΐς. Καί άφοϋ τούς τό έδωσε, πάλι εύχαρίστησε καί ύμνησε, γιά νά κάνου­με κι έμεΐς τό ΐ'διο» (ΕΠΕ 12,198).

Θερμή λοιπόν ή εύχαριστία πρός τόν φιλάνθρωπο Δεσπότη καί Εύεργέτη τών ψυχών μας, διότι καί τήν παρούσα ήμέρα μάς άξίωσε τής κοινωνίας τών άχράντων Μυστηρίων Του. Ή εύχαρι- στία όμως αύτή εΐναι συνδεδεμένη καί μέ ικετευτικά αιτήματα. Εΐναι δικαιολο­γημένα αύτά τά αιτήματα. Πώς θά κρα­τήσουμε τή χάρη του Μυστηρίου, άν δέν μάς ένισχύσει ό Κύριος;

Γ ί αύτό καί Τόν παρακαλοϋμε νά μάς

Τ"| ρό τοΰ τέλους τής θείας Λειτουργί- ι Ι ας καί άφοΰ οί πιστοί έχουμε κοι- J Ινω νήσει τών «θείων, άχράντων, έπουρανίων, ζωοποιών, φρικτών Μυ­στηρίων», αισθανόμαστε έπιτακτική τήν άνάγκη νά εύχαριστήσουμε τόν Κύ­ριο τής δόξης. Τό ιερό καθήκον τής εύγνωμοσύνης μάς τό έκφράζει ό Λει­τουργός, καθώς άπευθύνει τήν εύχαρι- στία μας μέσα άπό τή σχετική εύχή: «ΕύχαριστοΟμέν σοι, Δέσποτα φιλάν­θρωπε, εύεργέτα τών ψυχών ήμών...».

Ή εύχαριστήρια αύτή Εύχή θυμίζει τήν άντίστοιχη εύχαριστία τών Μαθη­τών μετά τόν Μυστικό Δείπνο: «Καί ύμνήσαντες έξήλθον εις τό όρος τών έλαιών» (Ματθ. κς' [26] 30). Ό ιερός

διατηρήσει μέσα στήν εύλάβειά Του, νά μάς κρατήσει στό σωστό δρόμο Του, νά περιφρουρήσει καί νά άσφαλίσει κά­θε βήμα τής ζωής μας, νά στερεώσει τά βήματά μας.

Ιδιαιτέρως Τόν παρακαλοϋμε: «όρθο- τόμησον ήμών τήν όδόν»· κάνε όρθή καί ίσια τήν πορεία τής ζωής μας.

Ό άείμνηστος Καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας στό πνευματικό σύγγραμμά του «Άπό τήν ’Ορθόδοξη Λατρεία μας» σχολιάζει σχετικά:

«Ό δρόμος τής άμαρτίας δέν εΐναι δρόμος εύθύς καί ομαλός. Εΐναι όδός σκολιά, δύσβατη καί τραχεία. Τό αίτημα λοιπόν «όρθοτόμησον ήμών τήν όδόν» σημαίνει κάνε εύθεία τή συμπεριφορά

aSKP 168

μας καϊ τόν όλο τρόπο τής ζωής μας. Έλευθέρωσέ μας, Κύριε, άπό κάθε στρεβλότητα καί κακία. Εύδό- κησε νά συμπεριφερόμαστε πάντοτε καί σέ όλους μέ εύθύτητα καί ειλικρίνεια καί όπομάκρυνέ μας άπό τή διεστραμμένη όδό τής άμαρτίας» (σελ. 467).

Όλοι μας παρατηρούμε πώς δέν εΐναι δύσκο­λο νά ξεφύγουμε άπό τήν πορεία μας, νά χάσουμε τόν δρόμο, ν ’ άπομακρυνθοϋμε άπό τόν Κύριο. Οί παγίδες τού Πονηρού, οί πειρασμοί καί οί δυσκολί­ες τής ζωής μάς λυγίζουν, τά θέλγητρα, οί σειρήνες τοϋ κόσμου εύκολα μάς τραβούν. Χάνουμε τόν δρό­μο, άλλάζουμε πορεία, άπομακρυνόμαστε χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Γι’ αύτό παρακαλοϋμε θερμά: «όρθοτόμησον τήν όδόν», κάνε μας ϊσιο καί όρθό τόν δρόμο τής ζωής μας.

Ναι, παρακαλοϋμε τόν Κύριο νά μάς κρατήσει κον­τά Του, στόν άσφαλή δρόμο Του, γιατί ’Εκείνος εΐναι ή όδός, όπως μάς τό εΐπε: «’Εγώ είμι ή όδός καί ή άλήθεια καί ή ζωή» (Ίω. ιδ' [14] 6).

Ακολουθώντας τό πανάγιο παράδειγμά Του, μι­μούμενοι τόν τρόπο τής ζωής Του, μπορούμε νά μέ­νουμε στό δικό Του δρόμο. Μ

Μ *

Άρχιμ. Γεωργίου Δ. Μπίζα

Κάθε Κυριακή στην Έκκλησία

Εξετάζει μέ τρόπο άπλό καί κα­τανοητό τό καθήκον του εκκλη­σιασμού. Αναλύει ποιό είναι τό θέλημα τοΰ Θεού στό θέμα αύτό,ποιά ή Παράδοση τοϋ έθνους μας, γιατί δέν πρέπει νά κατα- λύεται ή αργία τής Κυριακής μέ βάση τις Δ ιδαχές τοΰ άγίου Κοσμά τοΰ Αίτωλοϋ, καί άναλύει τις μεγάλες ωφέλειες πού προέρχονται άπό τόν τακτικό έκκλησιασμό.

Πρέπει νά διαβασθεΐ καί νά διαδοθεί άπό όλους τούς π ι­στούς Χριστιανούς στήν κρίσιμη περίοδο πού διέρχεται ή Πατρίδα μας. Σελίδες 31 . Τιμάται 1 € .

’Εκδότης: Α δελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» Σ.Α.

Ίσαύρων 42 - 114 72 ΑΘΗΝΑ Τηλ. Διευθύνσεως: 210.3622108.

Τηλεομοιότυπο: 2103621306.Διευθυντής Συντάξεως:

Νικόλαος Π. Βασιλειάδης Ίσαύρων 42 - 114 72 ΑΘΗΝΑ

’Εκτύπωση:Α. Μαχαλιώτης & Α. Γκιούλης Ο.Ε.

Πετμεζα 80202 00 ΚΙΑΤΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Τιμή φύλλου: Εύρώ 0,50.

’Ετήσια συνδρομή: Κύπρου:

’Εξωτερικού:

Εύρώ 12 Εύρώ 20 Εύρώ 35

Ή συνδρομή άποστέλλε- ται με ταχυδρομική επιτα­γή στο Γραφείο τοΰ Περι­οδικού (πληροφορίες στο τηλ. 210.3608533) ή κατα­βάλλεται στά παρακάτω Γραφεία - Παραρτήματά μας, δπου διατίθενται καί τά βιβλία τών εκδόσεων μας:

ΑΘΗΝΩΝΣόλω νος 100 (106 80 ΑΘΗΝΑ).

Τηλ. 210.3624349. Fax 210.3637108.

ΠΕΙΡΑΙΩΣΦ ίλω νος 34α (185 31 ΠΕΙΡΑΙΑΣ).

Τηλ. κ α ί Fax 210.4179022.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΠ λα τε ία Α γ ία ς Σοφ ίας 6(546 22 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ).

Τηλ. 2310.272739. Fax 2310.272736.

ΠΑΤΡΩΝΓούναρη 45 (262 21 ΠΑΤΡΑ).

Τηλ. κα ι Fax 2610.278993.

ΚΥΠΡΟΥΕ λλά δος 115 (3041 ΛΕΜΕΣΟΣ).Τηλ. 25.355081. Fax 25.828571.

Νε'οι συνδρομητές

στο τηλέφωνο 210.3608533.

www.osotir.gr e-mail: adosotir@ otenet.gr

ISSN: 1106-3777Κωδικός ΕΛΤΑ: 011668