ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Ο αθλητισμός είναι ο χώρος της ευγενούς άμιλλας στον οποίο ο αθλητής γυμνάζει το σώμα, το μυαλό και καλλιεργεί τις δεξιότητές του σε διάφορα αθλήματα. Δε έχει σχέση με την τυφλή βία, το έγκλημα, και την άνομη συμπεριφορά και είναι δραστηριότητα η οποία προσδιορίζεται με τους κανόνες που θέτει το κοινωνικό σύνολο.

Τόσο ο οργανωμένος επαγγελματικός αθλητισμός όσο και ο μαζικός αθλητισμός προσφέρει στους θεατές και αθλητές ποικίλα συναισθήματα, όπως χαρά, αγωνία, ενθουσιασμό. Όταν τηρούνται οι κανόνες που έχουν θεσπιστεί για τα αθλήματα και δεν μεταβάλλεται ο χώρος του αθλητισμού σε πεδίο εκτόνωσης των κοινωνικών συγκρούσεων και έκφρασης των κοινωνικών ανισοτήτων και των αδιεξόδων περιθωριοποιημένων ομάδων, τότε μιλάμε για υγιή αθλητισμό σε μια υγιή κοινωνία.

Ολυμπιακοί Αγώνες – Αθλητισμός και Ρατσισμός κατά το 19ο και 20ο αιώνα.Στα τέλη του 19ου αιώνα έκανε την επανεμφάνιση του ο ολυμπισμός, μια ιδέα με οικουμενική διάσταση. Η ίδρυση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και η θεσμοθέτηση των αγώνων το1894 ήταν κυρίως έργο του Κουμπερτέν, ο οποίος θεωρούσε ότι με τη διεθνοποίηση του αθλητισμού θα καλλιεργούσε το αγωνιστικό πνεύμα μεταξύ των αθλητών, το οποίο θα συνέβαλλε γενικά στη διεθνή κατανόηση και ειρήνη.

Ο Κουμπερτέν πίστευε, ότι ο αθλητισμός δεν αποτελεί μόνο το πιο πρόσφορο, ταχύ και αποτελεσματικό μέσο διαμόρφωσης του ατόμου, μα και το πιο άμεσο όχημα επικοινωνίας, κατανόησης και ειρήνευσης των ανθρώπων. Θεωρούσε, λοιπόν, ότι μέσω της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού μπορούσε να ισχυροποιηθεί το κίνημα εναντίον του ρατσισμού. Είναι αλήθεια ότι πάρα πολύ σύντομα ο αθλητισμός απεδείχθη ισχυρότατο αντιρατσιστικό μέσο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν η μόνη κοινωνική δραστηριότητα που έδωσε από την πρώτη στιγμή τη δυνατότητα συμμετοχής όλων, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας ή γλώσσας.

Το ζήτημα της εμφάνισης ρατσιστικών και εθνικιστικών φαινομένων στο χώρο του αθλητισμού σίγουρα δεν είναι κάτι ιστορικά καινούργιο. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 που έγιναν στην φασιστική τότε Γερμανία, ο Τζέσε Όουενς κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια προκαλώντας την οργή του Χίτλερ ο οποίος εγκατέλειψε το στάδιο  κατά την απονομή. Ο Όουενς με την επιστροφή του στην Αμερική, έγινε δέκτης ακόμα μιας ρατσιστικής επίθεσης αλλά και κατάφορης αδικίας, αφού ο τίτλος του αθλητή της χρονιάς  δόθηκε στον λευκό αθλητή που πήρε το χρυσό στο δέκαθλο.

16 Οκτωβρίου του 1968... Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μεξικού σε εξέλιξη... Η σημαία των ΗΠΑ κυματίζει σε μια ακόμη απονομή... Στο υψηλότερο σημείο... Οι νικητές των 200μέτρων ανεβαίνουν στο βάθρο... Ο Τόμι Σμιθ στην 1η θέση, ο Τζον Κάρλος στην 3η...Κι εκεί, μπροστά σε χιλιάδες κόσμου, υψώνουν την γροθιά σε μαύρο γάντι, σκύβουν το κεφάλι, χαιρετούν με το salute της Μαύρης Δύναμης... Καταγγελουν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τον ρατσισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες... Η στιγμή που αξίζει να λέγεσαι άνθρωπος... Η στιγμή που αξίζει να αγωνίζεσαι...

Μετά και από αυτά τα γεγονότα έγιναν πολλές προσπάθειες για να καταπολεμηθεί ο ρατσισμός, εκδηλώσεις , αντιρατσιστικά μηνύματα, πρόστιμα κ.τ.λ . Το φαινόμενο αυτό μειώθηκε αλλά δυστυχώς δεν εξαλείφθηκε.

Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι πολύ συχνές οι ρατσιστικές ιαχές και οι αποδοκιμασίες ομάδας οπαδών της κερκίδας απέναντι σε έγχρωμους ή διαφορετικής καταγωγής αθλητές. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ παίζονται στα γήπεδα του ρατσισμού, όπου έγχρωμοι, κυρίως, αθλητές πέφτουν συχνά θύματα ρατσιστικής μεταχείρισης.

Η ανεργία, η περιθωριοποίηση, τα ναρκωτικά, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, η έλλειψη ιδανικών, οραμάτων και η έκπτωση των αξιών είναι το κατάλληλο περιβάλλον εκκόλαψης της εγκληματικότητας, της βίας και του ρατσισμού. Σε χώρους που ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση μάζας όπως στα γήπεδα αρκεί μια δυνατή κραυγή ή ένα μεμονωμένο επεισόδιο για να ξεσπάσουν ευρύτερες συγκρούσεις ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις των οπαδών των ομάδων.

Παρόλα, όμως, αυτά οι Ολυμπιακοί Αγώνες και κατ’ επέκταση ο αθλητισμός, πολύ γρήγορα εξελίχθηκαν σε πεδίο, όπου όλοι, ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία, μπορούν να αποδείξουν τις ικανότητές τους.

Ο ένας από τους δύο αθλητές υποδεικνύει στον συναθλητή του ότι δεν έχει τερματίσει και τον παροτρύνει να συνεχίσει, ενώ θα μπορούσε να τον προσπεράσει και να τερματίσει πρώτος.

Το γνωστικό αντικείμενο της φυσικής αγωγής:

Εκτός από τη διεπιστημονικότητα των γνώσεων που προσφέρει, μπορεί να συμβάλει και στην προσέγγιση με το διαφορετικό, την προσέγγιση με τους αλλοδαπούς μετανάστες και πρόσφυγες. Είναι το μόνο γνωστικό αντικείμενο στο σχολείο που απαιτεί από τους μαθητές και τις μαθήτριες μέσα από το παιχνίδι, συνεργασία, ομαδικότητα, αλληλοσεβασμό, αλληλοϋποστήριξη και αποδοχή, ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή, κοινωνική και πολιτισμική προέλευση. Επιπλέον, χρησιμοποιώντας παιχνίδια απ’ όλο τον κόσμο ή χορούς διαφορετικής προέλευσης λειτουργεί ως ιδιαίτερα αποτελεσματικό διαπολιτισμικό μέσο που διευκολύνει τη γνώση των πολιτισμών άλλων λαών .

Βοηθά στην κοινωνική ένταξη των αλλοδαπών παιδιών, αφού το παιχνίδι και η άσκηση ενσωματώνουν ισότιμα όλα τα μέλη της ομάδας. Εξάλλου, το πρόβλημα της γλώσσας δεν επηρεάζει την απόδοση των αλλόγλωσσων παιδιών, όπως συμβαίνει σε άλλα μαθήματα. Στο παιχνίδι τα λόγια περιττεύουν. Η γλώσσα του σώματος είναι κοινή για όλους.

Στα περιεχόμενα της φυσικής αγωγής περιλαμβάνονται αθλητικές δραστηριότητες οι οποίες πολλές φορές είναι κοινές και ευρύτερα γνωστές σε παιδιά οποιασδήποτε καταγωγής. Έτσι, η ενασχόληση με τις αθλοπαιδιές αυτές δεν αποτελεί εμπόδιο σε κανένα και το αντικείμενο της φυσικής αγωγής είναι το πιο οικείο στους αλλοδαπούς μαθητές από κάθε άλλο μάθημα στο σχολείο.

Συνοψίζοντας, έχει γίνει πλέον συνείδηση σε όλους μας ότι η άθληση πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής δραστηριότητας του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι μέσο παιδείας που διδάσκει το σεβασμό, την αυτοπειθαρχία, τις αρχές του τίμιου αγώνα, το ομαδικό πνεύμα, τη συντροφικότητα και την καταπολέμηση του ρατσισμού.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ